Saturday, August 31, 2013

ေက်ာင္း ေရးသူ - ေမာင္ခိုင္ေအာင္(စစ္ေတြ)





ေက်ာင္း

 

ရိုက္ခြဲခံလိုက္ရတဲ့ ပန္းအိုးေလးရဲ႔
တစစီ လြင့္စင္ထြက္သြားတဲ့ အပိုင္းအစေတြကို
ျပန္ေကာက္ ျပန္ဆက္ဖို႔
ၿပီးေတာ့ ဘုရားစင္မွာျပန္ထားဖို႔
အေမေရ
ညႀကီးက ေမွာင္လိုက္တာ…….။
                                      (၂၀၀၅)

ငါ ခ်စ္တဲ့ ငါတို႔ ခ်စ္တဲ့ေက်ာင္း
ခုေတာ့ နံရံေပၚ ျခံဳႏြယ္ေတြ တြားတက္လို႔
ျမက္ခင္းမွာ သစ္ကိုင္းေျခာက္အက်ိဳးေတြ ေပါင္းေတြ ေတာထလို႔
သူ႔ဝိဥာဥ္ဟာ ေအာင္လံတခု ျဖစ္ေနရဲ႔။
သားမိုက္တခ်ိဳ႔ဟာ
မွတ္တိုင္မဲ့ ေျမစိုင္ခဲေတြဘဝနဲ႔
သမိုင္းေတာနက္ထဲဆီ တိတ္တိတ္ေလး ဝင္သြားၾကေလရဲ႔။

ေက်ာင္းဟာ နရသိန္နဲ႔ နီးတယ္
နရသိန္ရဲ႔နံရံေတြ ၾကမ္းခင္းေတြေပၚမွာ
ေက်ာင္းရဲ႔နာမည္ကို
သားမိုက္ေတြ ဂုဏ္ယူထြင္းထုထားခဲ့ၾကသတဲ့။

၈၈ ညီေလးရဲ႔ ေသြးစက္ေတြ ေသြးကြက္ေတြ
ေက်ာင္းတံတိုင္းကိုေက်ာ္ ေက်ာင္းဂိတ္ကိုျဖတ္လာတဲ့
က်ည္ဆံေတြ က်ည္ခြံေတြ စစ္ဖိနပ္ေတြ
အဲဒီေနရာမွာ
ပန္းပင္ေလးေတြ သစ္ပင္ပ်ိဳေတြ စြယ္ေတာ္ရြက္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။

အဲဒီေနရာမွာ
ကမၻာႀကီးကို တိုင္းဖို႔
ခ်ိန္းႀကိဳးေတြဆြဲ level ေတြခ်ိန္ၾက
ဘဝရဲ႔ ပထမဆံုး “ေျမတိုင္းပညာ”
ငါတို႔ သင္ခဲ့ၾကတယ္။
ေျခတလွမ္းဟာ ေပဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ
ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္
ခုေတာ့ ဘဝမွာ ေျခလွမ္းေတြ
ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ဝယ္ ဘယ္ဆီ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီလဲ။

အႏုပညာေမွာ္ဝင္ေနတဲ့ စြယ္ေတာ္ရိပ္မွာ
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ ယုန္ေလးေတြ ေတးဆိုငွက္ေတြ
တြန္က်ဴးတတ္ ကတတ္ ခြပ္တတ္တဲ့ ေဒါင္းေလးေတြ
ပီးေတာ့ ရဲရင့္တဲ့ က်ားသစ္ေလးေတြ ရွိခဲ့ေလတယ္။

ခ်စ္တဲ့စာအုပ္ေတြကိုျဖဲဆုတ္ မီးဒုတ္ေတြလုပ္ခဲ့ၾက
စာသင္ခန္းနဲ႔ခံုတန္းေတြ ခံကတုတ္ျဖစ္လာခဲ့ၾက
ေက်ာင္းေရွ႔ျမက္ခင္း ေက်ာင္းေရွ႔ကကတၱရာလမ္းေတြ
စစ္ေျမျပင္ ျဖစ္လာခဲ့ၾက
ဒီလိုနဲ႔ နရသိန္ဟာ
ငါတို႔တကၠသိုလ္ ျဖစ္လာ
ေက်ာင္းႀကီးဟာ အဲဒီအဆိုးေကာင္ေတြကို လြမ္းေနခဲ့မွာ။

ေကာ်င္းကိုခ်စ္ သားတပည့္ေတြကိုခ်စ္
အက်ႌျဖဴလက္တိုေလးနဲ႔ ဆရာႀကီး
အိမ္ရဲ႔အုန္းပင္ေတြကို ခူးစားခြင့္ေပးတဲ့ဆရာႀကီး
သူကိုယ္တိုင္ ေျမျဖဴဆင္းကိုင္တဲ့ဆရာႀကီး
ေအာင္လံကိုင္သားမိုက္ေတြအတြက္ မ်က္ရည္ေတြဝဲလို႔
ဒါနဲ႔ မင္းမ်က္သင့္ ေက်ာင္းနဲ႔ေဝးခဲ့ရေလတယ္။

ကိုတင္လိႈင္ ပီးေတာ့ ပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ေလး…..
ပီးေတာ့ ပီးေတာ့ ဘုန္းေမာ္ ပီးေတာ့ ပီးေတာ့…..
တိုက္ပြဲဖိတ္စာေတြ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြေတြ
ေသျခင္းတရားဟာ ေက်ာင္းႀကီးနဲ႔ နီးနီးေလးလိုပါလား
သူရဲေကာင္းေတြလိုအပ္တဲ့ႏိုင္ငံဟာ ကံဆိုးပါတယ္တဲ့
ေက်ာင္းႀကီးရဲ႔ သားဆိုးေတြဟာ
ဇာတ္ျမင့္ၿပီး ကံနိမ့္ခဲ့ၾကရွာတယ္။
                                    (၂၀၀၇)

ေန႔လည္ခင္းတခုမွာ
ေက်ာင္းထဲေရာက္မိေတာ့ “ေႏြးေအး” ေနရာေဟာင္းမွာ ထိုင္ၿပီး
ဂ်ီေဟာေရွ႔ ေဘာလံုးကြင္းကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
လမ္းကေလးမွာ လူသူမရွိ
ကြင္းႀကီးက ျမက္ရိုင္းေတြ ေတာထလို႔။
စြန္႔ပစ္ခံဂႏၱဝင္အိမ္ႀကီးတေဆာင္လိုလို
သံဇကာေတြနဲ႔ အက်ဥ္းစခန္းလိုလို
သူ႔ေရွမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾက အားေပးခဲ့ၾက
ေဘာလံုးကြင္းဆီက ရြံ႔ဗြက္ေတြစင္ခဲ့ၾက
ရင္ထဲမွာ သီခ်င္းေဟာင္း ေတးသံေဟာင္းေတြ ပဲ့တင္ထပ္လာရဲ႔။

ပိန္ေသးေသး ခပ္ညိဳညိဳမိန္းခေလး
မ်က္မွန္ထူထူ စာအုပ္ထူထူ ေပြ႔လို႔
အေဆာင္ကေန “ေႏြးေအး” ဆီ လာေနတယ္
အခု ေရႊေတာင္ၾကားမွာလား စင္ကာပူမွာလား
အဲဒီတုန္းက အေနာက္ရိုးမရဲ႔တဘက္တျခမ္းမွာ ေနခဲ့ၾကေလတယ္
ေမ့ခဲ့သမွ်ဟာ လြမ္းစရာပါ ငါ့ေက်ာင္းရယ္။
                                            (၂၀၁၀)

ညီေလး ဖုန္းေမာ္ေရ
မင္းတို႔ ငါတို႔ ခ်စ္တဲ့ ေက်ာင္းႀကီးမရွိေတာ့ဘူး
စြယ္ေတာ္ရိပ္ အာရ္အိုင္တီ မရွိေတာ့ဘူး
ျမန္မာ့ေက်ာင္းသားသမိုင္းမွာ ေအာင္လံတခုအျဖစ္
ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီသမိုင္းမွာ ဝိဥာဥ္တခုအျဖစ္
ျပတိုက္ထဲ ေရာက္သြားၿပီေလ။

အခုေတာ့ နာမည္သစ္ ဒီဇိုင္းသစ္နဲ႔ ေက်ာင္းႀကီးျပန္ဖြင့္ၿပီ
ဝမ္းသာေတာ့ ညီေလးေရ
ပညာေခတ္ႀကီးမွာ
ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ သူရသတၱိရွိတဲ့ တက္ကႏိုကရက္ေတြ
ဒီေက်ာင္းႀကီးက ေမြးထုတ္ေပးလိမ့္မယ္ ငါယံုတယ္။

“စစ္အာဏာရွင္ ဖ်က္ျဖိဳကာအတည္
ျပည္သူ႔ေခတ္တြင္ တို႔တေတြ ေက်ာင္းတက္မည္…..”
ငါတို႔ တဘဝလံုး သီဆိုခဲ့ၾကတယ္။

ညီေလးေရ….
ရိုးသားစြာ ပြင္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္
အားလံုးကို ေမ့ပစ္ၿပီး
ဒီေက်ာင္းႀကီးမွာ စာေတြ တဝႀကီးသင္ခ်င္ေသးတယ္
ဒီေက်ာင္းႀကီးမွာ သခ်ၤာေတြ တဝႀကီးတြက္ေနခ်င္ေသးတယ္။

ပညာဥာဏ္ကို ျမတ္ႏိုးေပမယ့္
ပညာကိုစေတးခဲ့ရ ဘဝ… ဘဝ.. ေတြကို စေတးခဲ့တဲ့
ဒီ အေမွာင္ေခတ္ဆိုးႀကီး ဘယ္ေတာ့ နိဂံုးတိုင္မလဲ
နိဂံုးေရ တိုင္ပါေတာ့။    
                                    (၂၀၁၃ ေမ)

Thursday, August 22, 2013

ေဘာ့လံုးပြဲကိုအနာလုပ္ေနသူေတြ - ေရးသူ ယာေတာကသာေဗ်ာ



(အေ၀းကေပးစာတေစာင္)

ေဘာ့လံုးပြဲကိုအနာလုပ္ေနသူေတြ

၂၀၁၃ခု၊ ၾသဂုတ္ ၂၃။
ကိုဟိုဒင္းေရ-

            ဟို တေလာကျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ေနျပည္ေတာ္ ( အရင္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္လို႔ ဆိုလိုက္ရင္ ပစပ္ထဲမွာေရာ၊ နားထဲမွာေရာ ေ႐ွာေ႐ွာ႐ွဴ႐ွဴနဲ႔ဗ်။ အခုဟာႀကီးကေတာ့ မထိုက္တန္လို႔လား မသိဘူး ေတာ္ႏွစ္ေတာ္နဲ႔ ေထာင့္လိုက္တာေနာ္) ၀ဏၰသိဒိၶိ အားကစားကြင္းမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဘာ့လံုးပြဲ ရန္ျဖစ္မႈႀကီးကို ဧရာမ အေရးကိစၥႀကီး အျဖစ္နဲ႔ တဆိတ္ကို တအိတ္လုပ္ ေနၾကတာကို ခင္ဗ်ားသတိျပဳမိမယ္ ထင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကဆိုရင္ ျမန္မာ့အားကစားသမိုင္းမွာ အဆိုး႐ြားဆံုး အျဖစ္အပ်က္၊ ျမန္မာျပည္သူေတြကို အ႐ွက္ရေစတဲ့ ကိစၥလို႔ အထိေျပာေနၾကတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဒါဟာ ဗမာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ည့ံဖ်င္းတဲ့ ဘာက်င့္- ညာက်င့္ဆိုၿပီး ရမ္းရမ္းကားကား မွတ္ခ်က္ခ်တာလည္း ၾကားလိုက္ရတယ္။


            တကယ္ကေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာေရာ ကမၻာမွာပါ ေဘာ့လံုးပြဲကေန ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ ဆိုတာဟာ ဘာမွမဆန္းတဲ့ ကိစၥပါ။ ေနာက္ၿပီး ကမၻာမွာဆိုရင္လည္း အားကစားပြဲေတြကေန အႀကီးအက်ယ္ လူေတြ ေသတဲ့အထိ ျဖစ္ေနၾကတာကို ႏွစ္စဥ္လိုလို သတင္းစာ၊ တီဗီြ၊ အင္တာနက္တို႔ အေပၚမွာေတြ႕ေနရတာပဲ။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ တုန္းက “ဥေရာပလူယဥ္ေက်း” မ်ား ရဲ႕ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ ႐ွဲ႕ဖီးလ္ၿမိဳ႕က ဟီးလ္စဘရားအျဖစ္ဆိုးႀကီး (Hillsborough Disaster) လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ေဘာ့လံုးပြဲ ရန္ပြဲႀကီးမွာ လူ ၉၄ ေယာက္ေတာင္ ေသခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္း ႐ွိတယ္ဗ်။ အခုအထိ အဲဒီေနရာမွာ ႏွစ္စဥ္ ပန္းစည္းေတြခ်၊ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ထြန္းၾကတုန္း။ ဒါ့အျပင္ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲက စံခ်ိန္တင္ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခ ုေျပာရမယ္ဆိုရင္ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ ကမၻာ့ဖလားပြဲအတြက္ ေျခစစ္ပြဲလုပ္တဲ့ ၁၉၆၉ခုႏွစ္က အလယ္အေမရိကတိုက္ ဟြန္းဒူးရပ္စ္ႏိုင္ငံနဲ႔ အယ္လ္ဆာဗားဒိုး ႏိုင္ငံအသင္းတို႔ရဲ႕ ပြဲ။ ဒုတိယ အခ်ီအျဖစ္ ဟြန္ဒူးရပ္စ္ ႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ကစားၾကရင္း ပရိသတ္ခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾကရာကေန ေဘာ့လံုးစစ္ပြဲ လို႔ေခၚတဲ့ ႏွစ္ႏိုင္ငံ စစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္တာေတာင္ ႐ွိခဲ့ပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္လည္း ၁၉၆၉ခုႏွစ္ ကၽြန္းဆြယ္အားကစားပြဲမွာ လက္ေ၀ွ႔ပြဲ ေနရာမေလာက္တာကေန ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းဆိုတာႀကီး  ျဖစ္ေပၚခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီးဗ်ာ၊ ၿမိဳ႕ေတြ ႐ြာေတြက ေဘာ့လံုးပြဲေတြမွာလည္း ရန္ျဖစ္လိုက္ၾကတာ တၿခိမ္းၿခိမ္းပါ။ ဗမာျပည္မွာ အသင္းေတြ ဘာေတြထဲပါၿပီး တကယ္ ေဘာ့လံုးကစားဖူးသူမွန္သမွ် သူတို႔ ေဘာ့လံုးသက္တမ္းအတြင္းမွာ (ရန္ျဖစ္တဲ့အထဲမွာ ကိုယ္တိုင္ မပါရင္ေတာင္မွ) ႏွစ္ဘက္ရန္ျဖစ္တဲ့၊ ေဘးက ပရိသတ္ေတြပါ ပါလာတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျပႏိုင္ပါတယ္။ အထက္က ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းနဲ႔ အခ်ိန္ မတိမ္းမယိမ္းမွာပဲ မႏၱေလးမွာ က်င္းပတဲ့ တိုင္း ေဘာ့လံုးတပြဲမွာ မေက်နပ္တဲ့ ပရိတ္သတ္က ခံုေတြကိုခ်ိဳး၊ ဖ်က္ဆီးတာေတြ႐ွိလို႔ မႏၱေလးတိုင္းအသင္းကိုပါ တႏွစ္ပယ္ လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနပါတယ္။


ဒါထက္  ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုေရးလို႔ ဒီလို ရန္ျဖစ္တာ ေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေဘာ့လံုးပြဲ နဲ႔ ရန္ပြဲ မခြဲႏိုင္တာကို ေျပာတာ။ ေဘာလံုးပြဲ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အစိပ္အပိုင္းတခုလို႔ ေတာင္ေျပာရင္ရမလားပဲ။


            ဒါနဲ႔မ်ား ဒီကိစၥကို ဒါေလာက္ေရးႀကီး ခြန္းက် လုပ္ေနၾကတာလဲ။ လူမ်ိဳးပါ ကိုင္တုပ္ေနၾကတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိ တာေတြကို ေအာက္မွာေ၀မွ်လိုက္တယ္ဗ်ာ။


            နံပတ္တစ္ အခ်က္ကေတာ့ ဒီ အျဖစ္အပ်က္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ မင္းေနျပည္မွာ ျဖစ္တာမို႔ပဲဗ်။  ဒီလို ထီးရိပ္နန္းရိပ္မွာ ျဖစ္ရသလား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေ႐ႊ အနားယူေနတဲ့ ေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္မွာမွ ျဖစ္ရသလားဆိုၿပီး ေ႐ႊေဘာေတာ္မက်၊ ႐ွက္ရမ္းရမ္းတာ ျဖစ္တယ္။


            နံပတ္ႏွစ္ အခ်က္က အဲဒီနဲ႔ တဆက္ထဲ လူထု မေက်နပ္မႈေတြ၊ ေပါက္ကြဲတာေတြ ျဖစ္လာမွာကို စိုးတာပဲဗ်။ ေျပာရရင္ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းလိုဟာေတြ သူတို႔ရဲ႕ မင္းေနျပည္ေတာ္မွာ ျဖစ္လာမွာ စိုးတာပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္- ဒါေတြကိုေၾကာက္လို႔ ေျပာင္းလာပါတယ္ဆိုပါမွ လာျဖစ္ေနျပန္ၿပီလို႔ ေတြးမိတာျဖစ္မွာ။ မွန္တာေျပာရရင္ အခုအခါမွာ ဒီ အစိုးရဟာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးတဲ့ လူမ်ိဳးေရး - ဘာသာေရး အေရးအခင္းေတြက လြဲရင္ တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ လမ္း ေပၚတက္ ဆႏၵျပေစခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ လမ္းေပၚတက္တယ္ဆိုရင္ ေတြ႕ကရာ ပုဒ္မနဲ႔ တရားစြဲေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕အလိုေတာ္ရိေတြကိုလည္း လမ္းေပၚတက္တာ မေကာင္းေၾကာင္း သေဘာတရားေတြ ထူေထာင္၊ ေဟာ ေျပာခိုင္းေနတာပဲမဟုတ္လား။


            တတိယ အခ်က္ကေတာ့ မၾကာမီ က်င္းပေတာ့မယ့္ ကၽြန္းဆြယ္ပြဲအတြက္ သူတို႔ စိုးရိမ္တာပါပဲ။ လူထုဆန္႔က်င္မႈ ထမင္းလံုးတေစ ၦအေျခာက္ခံေနရတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ အျဖစ္ပါဗ်။


            သူတို႔ နားမလည္ႏိုင္တဲ့အခ်က္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွည့္စားၿပီး မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ အခ်က္တခုက ဒီေန႔လို ဗမာျပည္သားေတြရဲ႕ ရာခိုင္ႏႈန္း ၉၀ေလာက္႐ွိတဲ့ အလတ္တန္းစားနဲ႔ ဆင္းရဲသားျပည္သူေတြ ဆင္းရဲၾကပ္တည္း ေနသမွ် မေက်နပ္မႈေတြ ေပါက္ကြဲထြက္လာတယ္ဆိုတာ ေနရာတကာမွာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲဗ်။ ေဘာ့လံုးပြဲ မေျပာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ သီခ်င္းဖြင့္တဲ့ ကိစၥေလးကေန ႐ွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္ေပၚလာတာကိုပဲ ျပန္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။


            ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္႐ွိသူႀကီးမ်ားကို ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ထန္းလက္နဲ႔ကာဖို႔ မႀကိဳးစားၾကပါနဲ႔ လို႔ပဲေျပာခ်င္ပါတယ္ ကိုဟိုဒင္းေရ။

                        ဘယာေဘးကြာေ၀းၾကပါေစ
                                           ယာေတာကသာေျဗာ

Wednesday, August 21, 2013

ဗမာ့မိုးေကာင္းကင္မွာထာ၀စဥ္ထြန္းေတာက္ေနမယ့္တာရာႀကီး ေရးသူ - ယာေတာကသာေဗ်ာ



(အေ၀းမွေပးစာတေစာင္)

ဗမာ့မိုးေကာင္းကင္မွာထာ၀စဥ္ထြန္းေတာက္ေနမယ့္တာရာႀကီး


၂၀၁၃ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္ ၂၁ရက္။
ကိုဟိုဒင္းေရ-
             

ဆရာဒဂုန္တာရာဆံုးသြားၿပီဆိုေတာ့ ေခတ္သစ္ဗမာျပည္သမိုင္းမွာ ၁၃၀၀ျပည့္အေရးေတာ္ပံုမ်ိဳးဆက္က မီး႐ွဴး တန္ေဆာင္ႀကီးေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားၾကတာ ကုန္သေလာက္ေတာင္႐ွိပါေပါ့လားလို႔ စဥ္းစားေန မိတယ္။ ဒီမီး႐ွဴးတန္ေဆာင္ႀကီးဟာ မီးဇာကုန္ဆီခမ္းလို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခဲ့တာျဖစ္ေပမဲ့ သူထြန္းညွိခဲ့တဲ့၊ သူေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ စာေပလမ္းေၾကာင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းေၾကာင္းတို႔ကေတာ့ ဗမာျပည္ျပည္သူေတြအၾကားမွာ ထိန္ထိန္ၿငီးလ်က္က်န္႐ွိတယ္ လို႔ဆိုခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။


            ဆရာ့ရဲ႕ထူးျခားခ်က္တခုက (ဒါဟာကိုလိုနီႏိုင္ငံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံလို ျပည္သူေတြမလြတ္ေျမာက္ေသးတဲ့ႏိုင္ငံ ေတြက ထူးျခားခ်က္ထင္ပါရဲ႕) စာေပအႏုပညာသမားေပမဲ့ ျပည္သူ႔လႈပ္႐ွားမႈေတြ၊ တိုက္ပြဲေတြနဲ႔ခြဲခြာလို႔မရတာ၊ အဲဒါေတြ မွာပါ၀င္ခဲ့တာ၊ ေနာက္ၿပီး အဲဒါေတြအတြက္ သူကိုယ္တိုင္လည္းအဖမ္းခံရ၊ အဖိႏွိပ္ခံရတာပဲဗ်။


            သူလိုပုဂၢိဳလ္ေတြေလ်ာ့သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေရးမွာလည္း အားေလ်ာ့ သြားတာအမွန္ပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက မေန႔တေန႔ကသမိုင္းေလးကိုပဲ အႀကီးအက်ယ္ျငင္းခံုေနၾကရတယ္ မဟုတ္ လား။ အရင္တုန္းကကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားဖူးတာက သတင္းစာမ်ားသည္သမိုင္းကိုေျပာေနၾကသည္တဲ့။ အခုေတာ့ “စစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသည္သမိုင္းကိုေျပာေနၾကသည္”ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္ေနၾကတာကိုး။ ပုဂံရာဇ၀င္ကိုတုတ္ထမ္းၿပီးျငင္းၾကရတယ္လို႔ ဆိုေပမဲ့ ဒီေန႔စစ္အာဏာ႐ွင္ေတြလက္ထက္မွာက်ေတာ့ တုတ္ကေလးတေခ်ာင္းေတာင္ ထမ္းခြင့္မ႐ွိတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ သမုိင္းဆရာေတြဟာ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးလက္နက္တပ္ထားသူေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ျငင္းရသလိုျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ဒီလိုအေျခအေန မ်ိဳးမွာ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံအေပၚ ေကာင္းမႈျပဳခ်က္ေတြထဲမွာ စာေပဘက္ကသာမကပဲ သူေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ႐ုပ္ပံုလႊာေတြ၊ ၀တၳဳေတြနဲ႔ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို မွတ္တမ္းတင္သြားတာေတြဟာ တန္ဘိုး႐ွိလွတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူလိုလူနဲ႔ေတာ့ ဘယ္စစ္ဗိုလ္မွၿပိဳင္မျငင္းရဲဘူးမဟုတ္လား။ သူကကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႕ျဖတ္သန္းလာတာ၊ သူမ်ားေတြလို တဆင့္ၾကားေတြနဲ႔ တတ္ေယာင္ကားလုပ္တာမဟုတ္ဘူးဗ်။


            အလားတူပဲ ဆရာဒဂုန္တာရာကို အမွတ္မေပးမျဖစ္ေပးရ မွာကေတာ့ သူ႔ရဲ႕စာေပနယ္က ေဆာင္႐ြက္ခ်က္မ်ားနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေနရာ၊ ဒီစာတိုေလးမွာ ဆရာ့ရဲ႕စာေပဂုဏ္ပုဒ္ေတြအားလံုးကို တခ်ီထဲေရးဖို႔ဆိုတာမျဖစ္ႏိုင္ သလို၊ ကၽြန္ေတာ္လည္းမႀကိဳးပမ္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အႀကံဳထဲက ေျပာသင့္တယ္ထင္တာေလးေတြပဲ နည္းနည္း ပါးပါေရးပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ဘ၀တုန္းက ကိုယ္ေစတနာထားသူကို ကိုယ္ဖတ္ေစခ်င္တဲ့စာေပမ်ိဳး ေပးဖတ္မယ္ ဆိုရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ စာေကာင္းေပေကာင္းေပးဖတ္ခိုင္းတယ္ဆိုရင္၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူကို စာအုပ္ေပးဖတ္မယ္ဆိုရင္ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕စာအုပ္ေတြထဲကပဲ အမ်ားဆံုးျဖစ္ခဲ့တာ ခင္ဗ်ား လည္းမွတ္မိမွာပါ (ခင္ဗ်ားလည္းေပးဖူးမွာပါ)။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေခတ္တုန္းကေရာ၊ အခုေခတ္မွာေရာ ဘယ္စာေရးဆရာရဲ႕ စာအုပ္ေတြကိုမ်ား အဲဒီလိုသီးသီးသန္႔သန္႔၊ သတ္သတ္မွတ္မွတ္နဲ႔ စာေပလက္ေဆာင္အျဖစ္ မ်ားမ်ားစားစား အေပးခံရတာ႐ွိလို႔လဲလို႔ ေမးခ်င္ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ လံုး၀မ႐ွိဘူးေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာမင္းသု၀ဏ္တို႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီတို႔လို ဆရာႀကီးမ်ားရဲ႕စာေပမ်ားကိုလည္း မဆိုလိုဘူးေနာ္။ “ေမ” ကို လက္ေဆာင္ေပးဖူးသူေတြ၊  “အလကၤာ(ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္)” ကို လက္ေဆာင္ေပးသူေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိခဲ့တယ္မဟုတ္လား။



            ဆရာဟာ စာေပမွာ အေၾကာင္းအရာနဲ႔အႏုပညာကိုေပါင္းစပ္ရာမွာ စံတင္ရတဲ့ပုဂၢိဳလ္တေယာက္လို႔ဆိုရင္ မမွားဘူး ထင္ပါတယ္။ စာေပဟာ ေႂကြးေၾကာ္သံမဆန္ရဘူး၊ ၀ါဒျဖန္႔စာတမ္းမဆံရဘူးဆိုတဲ့ မူေပၚလစီကို တိတိက်က်နဲ႔ ေျပာင္ ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္သြားသူလို႔ဆိုခ်င္ပါတယ္။ သူလိုလူေတြရဲ႕ေရးသားခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဗမာ ျပည္က ပညာတတ္ေတြအၾကားမွာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ဆန္႕က်င္ေရး၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ တိုးတက္တဲ့အယူအဆ ေတြပ်ံ႕ႏံွ႔ခဲ့တယ္လို႔ဆိုတင္လည္း မမွားပါဘူးကိုဟိုဒင္းရယ္။


            ေနာက္တခုေျပာစရာ႐ွိေသးတာက ပေဒသရာဇ္ေခတ္ေနာက္ပိုင္း ဗမာစာေပေလာကမွာ စကားေျပအေရးေကာင္း တဲ့စာေရးဆရာေတြ မ်ားမွမ်ားပါ။ ေလးစားသင့္၊ အတုယူသင့္တဲ့ ဆရာႀကီးေတြ၊ ဆရာမႀကီးေတြ အပံုႀကီး႐ွိပါတယ္။ ဒါေပ မဲ့ကိုဟိုဒင္းရယ္ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕စကားေျပအေရးအသားလို လူငယ္ေတြကေျပာင္တမ်ိဳး၊ တိတ္တိတ္ႀကိတ္လို႔တဖံု အတု ခိုးခံရတဲ့ စကားေျပမ်ိဳးကေတာ့ နည္းတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေရးဟန္ကိုေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူး ဘာမွ မေျပာဘူးေနာ္၊ လူငယ္ေတြ၊ ကေလာင္ေသြးခ်င္သူေတြအေပၚ ၾသဇာေညာင္းတာကိုေျပာတာ။ သူ႔ဟန္ကိုတုရင္း နာမည္ ႀကီးစာေရးဆရာျဖစ္သြားသူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။


            ကဗ်ာမွာေရာဗ်ာ-။ သူနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ေတြထဲမွာ သူ႔ကဗ်ာေတြေလာက္လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့တာမ႐ွိခဲ့ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲရဲ ေျပာ၀ံ့ပါတယ္။ သူ႔ၾသဇာေတြေညာင္းခဲ့ပါတယ္လို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆို၀န္ခံခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြေတာင္ မနည္းဘူး မဟုတ္လား။ ဒီေနရာမွာအခ်င္းခ်င္းမို႔ လက္တို႔ေျပာလိုက္ပါဦးမယ္။ ကဗ်ာဆရာျဖစ္မလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းပဲ သူ႔ရဲ႕ တဟီတီသြားရေအာင္တို႔၊ ေငြေလွေပၚကအနမ္းတို႔လို ကဗ်ာေတြကိုအတုခိုးၿပီး ေရးစပ္ခဲ့တာ မနည္းဘူးဗ်။ ပါရမီထင္ပါ ရဲ႕ဗ်ာ။ ဆရာႏုပ်ိဳစဥ္က စကားလံုးအသစ္ေတြတီထြင္တာကို အတိုက္အခိုက္ခံရတာေတြလည္း ခင္ဗ်ားမွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။ '၀တ္လစ္စလစ္ လမ္းမႀကီး'တို႔၊ 'ေ၀ါ့ဒစၥေနအျပာ'တို႔ ဆိုတာေတြေလ။ အဲဒီေခတ္အဲဒီအခါတုန္းကေတာ့ စာေပတိုက္ပြဲႀကီးေတြတမွ်ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာေတာ့ သူ႔ကုိတိုက္သူေတြဟာ ဆရာ့ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ေၾကာင့္ အျပစ္႐ွာႀကံတိုက္ခိုက္ၾကတာပဲဗ်။ သူ႔ရဲ႕စာေပသစ္ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ စာေပသစ္လႈပ္႐ွားမႈကို “၀ဲ”ေစာ္နံတယ္ဆိုၿပီး အာဃာ တနဲ႔တိုက္ၾကတာ။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့- တနည္းသမိုင္းဘီးလည္ပတ္လာေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕တီထြင္ခ်က္၊ စမ္းသပ္ခ်က္ ေတြဟာ လမ္းဖံုဖံုျဖစ္လာတာပဲမဟုတ္လားဗ်။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ စစ္ေအးစစ္ပြဲအစကိုး။


            စစ္ေအးစစ္ပြဲဆိုလို႔ ဆရာ့ရဲ႕ဘ၀မွာ စစ္ေအးစစ္ပြဲရဲ႕ဂယက္ေတြ႐ိုက္ခံရတာလည္း မနည္းဘူးဗ်။ ဗမာျပည္မွာ ဖဆပလ အစိုးရဟာ ျပည္တြင္းစစ္ေပၚေပါက္ေအာင္ လုပ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အေမရိကန္က မကၠာသီ၀ါဒကို အတုခိုးၿပီး “၀ဲ”လို႔ သူတို႔ ယူဆသူ မွန္သမွ်ကို စံုေထာက္ဖိုင္ေတြ ဖြင့္၊ မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္တာေတြ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ဒီအခါမွာ ဆရာ တာရာလည္း ဘယ္လြတ္လိမ့္မတုံးဗ်ာ။ သူလည္းပဲ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕အမည္းေရာင္ (အနီေရာင္ေခၚမလားပဲ) စာရင္းထဲ ပါေတာ့တာေပါ့။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းေခတ္ေပါ့။ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕၊ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔ ဖဆပလရဲ႕ ျပည္တြင္းစစ္၀ါဒတို႔ကို တက္တက္ႂကြႂကြ၊ ႐ြတ္႐ြတ္ခၽြံခၽြံတိုက္ခဲ့တဲ့ ဆရာဒဂုန္တာရာဟာ စစ္အာဏာ႐ွင္ေတြလက္ထက္ က်မွ ေထာင္ထဲေရာက္ရေတာ့တယ္။ လူေတြကိုဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ရာမွာ အာဏာ႐ွင္စနစ္၊ အထူးသျဖင့္ျပည္တြင္းက အာဏာ ႐ွင္စနစ္ဟာ လက္သံအေျပာင္ဆံုး၊ အရက္စက္ဆံုးလို႔ေျပာႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ။


                တကယ္က ဆရာတာရာဟာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ တပည့္ေနာက္လိုက္ပီပီ၊ သမိုင္းေခတ္ အဆက္ဆက္ မွာ ဘယ္တုန္းကမွ ရပ္တည္ခ်က္ မမွားခဲ့တဲ့ သူပါ။ သူဟာႏိုင္ငံေရး မလုပ္ဘူးလို႔  စိတ္ဒံုးဒံုးခ်ေပမဲ့ ေခတ္နဲ႔ စနစ္တို႔ရဲ႕ တြန္းပို႔မႈ၊ ေတာင္းဆိုခ်က္တို႔ အရ သူဟာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ စစ္ဖန္တီးမႈဆန္႔က်င္ေရး စကားေတြကို ေျပာရ၊ ေရးရတဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္ခဲ့ ရပါတယ္။ ဒါဟာ ဖိႏွိပ္သူနဲ႕အဖိႏွိပ္ခံေတြ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ကြဲျပားၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ပဋိပကၡျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတခုမွာ လူေတြဟာႏိုင္ငံေရးနဲ႔ကင္းခ်င္လို႔မရဘူး၊ တဘက္ဘက္မွာ မရပ္လို႔မရဘူးဆိုတဲ့သာဓက တခုပါပဲ။


                ကဲ၊ ဒီစာကို နိဂံုးခ်ဳပ္ရင္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပဲ “သူတို႔ကေတာ့ တာ၀န္ေက်သြားၾကၿပီ” ဆိုတဲ့ ၀ါက်ကိုလည္း မပါမျဖစ္ ေရးရ မွာပါပဲ။ သေဘာတရားအရဆိုရင္ သူရဲေကာင္းေတြ၊ အာဇာနည္ေတြကို ေနာင္ လူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီးေတြက ေမြး ထုတ္ေပးဦးမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာဒဂုန္တာရာလို စာေပအႏုပညာေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးမွာပါ ဂုဏ္တင္ရမယ့္ သမိုင္း၀င္ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ကေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ ထပ္ေပၚပါ့မလားဗ်ာ။


                ေတာင့္တျခင္းမွလြဲ၍ ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေစလို႔ေ မွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

                      ဘယာေဘး ကြာေ၀းၾကပါေစ။


                      ယာေတာကသာေျဗာ