Saturday, November 30, 2013

အေဖ့ေကာက္ေၾကာင္းတစ ေရးသူ - မိုးမိုးစံ


[တင္မိုး ၈၀ ကဗ်ာ ၈၀ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္]


အေဖ့ေကာက္ေၾကာင္းတစ
ေရးသူ - မိုးမိုးစံ

၁၉၉၀ ႏိုဝင္ဘာ (၁၇) ရက္တြင္ အေမ ကြယ္လြန္သည္။

အရင္က ေသျခင္းတရားနွင့္ တခါမွ် ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ ရင္မဆိုင္စဖူး၊ တိုက္ရိုက္မပါတ္သက္ စဖူး။ ရင္ဆိုင္ရေတာ့ မိသားစု (၇) ေယာက္တြင္ အခ်စ္ရဆံုး၊ အေရးပါဆံုး မိခင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကြယ္လြန္သြားသည္။ ခံစားရသည္မွာ ႏိႈင္းယွဥ္စရာမရွိ။ ပူေလာင္လိုက္သည္မွာ ေျပာစရာ မရွိေတာ့။ ေန႔စဥ္ မ်က္ရည္မ်ားသာ ေတြေတြ က်ေနသည္။ အေဖ့အသက္ (၅၇) ျပည့္သည့္ ေမြးေန႔တြင္ အေမ့ကို သၿဂိဳဟ္သည္။ အေဖ့ကို သနားလွသည္။ မိခင္မဲ့ ေမာင္ေလး ညီမေလးမ်ားကို သနားလွသည္။ ပူေဆြးလွသည္။ အဲဒီမွာ အေဖ့စကားသည္ မိမိစိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေစသည္။ အေမ့ကို ပူေလာင္ျခင္းႏွင့္ သတိမရနဲ႔ သမီး။ ေအးျမျခင္း၊ ၾကည္ညိဳျခင္းနဲ႔သာ သတိရပါတဲ့ေလ။ အဲဒိ စကားေလးက အလြမ္းမီးေတြကို ၿငိမ္းသတ္ေစပါတယ္ ေဖေဖ။ ဘဝမွာ ခြန္အား ျဖစ္ေစပါတယ္ အေဖႀကီး။

၁၉၉၁ ဒီဇင္ဘာ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ အေဖ အဖမ္းခံရသည္။

ေ၇ႊေတာင္ႀကီး ၿပိဳၿပီ။ မိသားစု ခ်မ္းသာေရး စီးပါြးေရး တခါဖူးမွ် မေျပာဘူးေသာ အေဖ။ စာေပကို ခ်စ္ေသာ၊ ႏိုင္ငံကို ခ်စ္ေသာ၊ လူငယ္ေတြကို ခ်စ္ေသာ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခ်စ္ေသာ၊ ရိုးသားမႈကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ၊ အမွန္တရားကို ခ်စ္ေသာ၊ မိသားစုကို ခ်စ္ေသာ အေဖ အဖမ္းခံရၿပီ။ အင္းစိန္ေထာင္မွ ဘားလမ္းအခ်ဳပ္သို႔ (၂) ပတ္တခါ ရမန္ယူရန္ ေထာင္ကားျပာႀကီး ေပၚမွ ဆင္းလာတာကို အခ်ဳပ္ (၈) လတာကာလတြင္ သြားေတြ႔ရ သည့္အခါ မၾကည့္ရက္ မျမင္ရက္။ ဖိနပ္မပါ၊ လက္ထိပ္ႏွင့္ ေထာင္ကားျပာႀကီး ေပၚမွာ။

မိမိႏွင့္ ရင္းႏွီးလာသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္က စာသံေပသံမ်ား၊ စာသမား ေပသမားမ်ား၊ မိသားစု စကားဝိုင္းကလည္း စာေပအေၾကာင္းသာ ျဖစ္ခဲ့။ ဖတ္သမွ် စာမ်ား၊ ေတြးမိသမွ် အေတြးအေခၚ မ်ား၊ ခံစားမိသမွ်မ်ား ျငင္းၾကခံုၾကသည္သာ။ ေပွ်ာ္ရႊင္ပီတိ။

ယခု ေတြ႔ႀကံဳရသည့္ ေထာင္ပတ္ဝန္းက်င္က အသစ္။ ခါးသီးလွတဲ့ အသစ္။ ေထာင္တို႔ တရားရံုးတို႔ ရဲဌာနတို႔ စစ္ခံုရံုးတို႔ ဆိုတာ ပတ္သက္လာရ လိမ့္မည္ဟု တသက္လံုး မေတြးခဲ့ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့။ အထီးက်န္သည့္အေဖ အထဲမွာ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ဘယ္လို အႏွိပ္စက္ ခံရမလဲ။ လြတ္လပ္မႈကို ျမတ္ႏိုးသည့္ အေဖ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ။ ဘယ္လို အိပ္ရသလဲ။ ဘယ္လို စားရသလဲ။ ဘာေတြ ေတြးေနသလဲ။ က်န္းမာေရး ေကာင္းရဲ႔လား ေဖေဖ။ ေခ်ာင္းေတြ အရမ္းဆိုးေနလား ေဖေဖ။ ေဆးလိပ္ ရရဲ႔လား ေဖေဖ။ စာမဖတ္ရ၊ စာမေရးရတဲ့ ဘဝဟာ အေဖ့အတြက္ ငရဲျဖစ္မွာပါ ေဖေဖ။ အျပင္ကလူေတြနဲ႔ အထဲကလူေတြ မ်က္ရည္ႀကိဳးစက္ မ်ားႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည့္ ကာလမ်ား။ အမွန္ဟာ အမွား၊ အခ်ိဳဟာ အခါးျဖစ္ေသာ ကာလမ်ား။

အက်ဥ္းက် ကာလမ်ား (၂) ပတ္တခါ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔၊ တခါေတြ႔ နွစ္ေယာက္၊ တခါေတြ႔ ဆယ့္ငါးမိနစ္။ ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္ (၂) ပတ္တခါ အလွည့္က်ေတြ႔။ ဆယ္ငါးမိနစ္ ေတြ႔ဖို႔ တေနကုန္ေစာင့္။ အထဲက လူကလည္း အလွည့္ေစာင့္။ အျပင္ကလူကလည္း အလွည့္ေစာင့္။ ေတြ႔ရတဲ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ကာလမွာ အေဖ့မ်က္ႏွာ ဝင္းပပ။ ခ်စ္စရာ အလြန္ေကာင္းတဲ့ အေဖ။ လံုးဝ စိတ္ဓာတ္မက်။ အေဖနဲ႔ ေတြ႔ၿပီး ေပါ့ပါးလာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္လာ၊ သတၱိရွိလာသည္ခ်ည္းသာ။ ေထာင္အတြင္းမွ မိတ္ေဆြအသစ္မ်ား အေၾကာင္း ၿမိန္ေရယွက္ေရ ေျပာတာ နားေထာင္ရ။ တခါမွ အေဖ စိတ္ညိွဳးငယ္တာ မေတြ႔ခဲ့ရ။ သမီးတို႔ စိတ္အားငယ္မွာ စိုးလို႔လား ေဖေဖ။

၁၉၉၁ မွ ၁၉၉၅ - အေဖေထာင္က်နွစ္မ်ား။

ဒုကၡေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ လူ႔အေၾကာင္း ပိုသိရသတဲ့။ အေဖ့ မိတ္ေဆြအေပါင္း အသင္းေတြရဲ႔ ေက်းဇူးကို ပိုသိရပါတယ္။ ေထာင္က်ႏိုင္ငံေရး မိသားစုေတြ ေနအိမ္ကို လူေတြ မလာရဲ၊ မသြားရဲ၊ မပါတ္သက္ရဲတဲ့ ကာလႀကီးမွာ အေဖ့အိမ္မွာ မိတ္ေဆြေတြ တဖြဲဖြဲပါ အေဖႀကီး။ သားသမီး ငါးေယာက္ကို အားမငယ္ရေအာင္ လာအားေပးသူေတြနဲ႔ အေဖ့အတြက္ ေထာင္ဝင္စာ သြားတဲ့အခါ ထည့္ေပးပါဆိုၿပီး ေငြေၾကးက တမ်ိဳး၊ အစားအေသာက္ေတြ လက္ေဆာင္ေတြက တဖံုနဲ႔ အားရွိ ၾကည္ႏူးခဲ့ရပါတယ္။

အေဖတို႔ အေမတို႔ အျမဲေျပာသလို တို႔မွာ စိန္ေရႊရတနာ မရွိဘူး၊ မိတ္ေဆြ ရတနာသာ ရွိတယ္ ဆိုသလိုပါဘဲ။ အေဖ့မိတ္ေဆြေတြ မနည္းပါလား၊ အမာခံေတြပါလား၊ မ်က္ရည္က် မတတ္ ၾကည္ႏူးခဲ့ရပါတယ္။ ငါတို႔လည္း သူမ်ား ဒုကၡေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒုကၡေတြကို ဝိုင္းကူ ထမ္းမယ္။ ဝိုင္းလက္တြဲမယ္ ဆိုတဲ့ အဖိုးတန္တဲ့ ေလာကအသိတရား ရာသက္ပန္အတြက္ ရခဲ့ပါတယ္။ ရိုးသားမႈ မွန္ကန္မႈရဲ႔ တန္ဖိုးႀကီးမွန္း သိခဲ့ရပါတယ္။ ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ ေဖေဖ။

၁၉၉၅ ေဖေဖာ္ဝါရီ (၄) ရက္။

အေဖ ေထာင္က လြတ္ပါတယ္။

၁၉၉၅ ဧၿပီလ (၉) ရက္။

သႀကၤန္အတြက္ ႏိုင္ငံေရး လႈံ႔ေဆာ္စာ သံခ်ပ္ေရးတယ္ဆိုၿပီး အေဖ့ကို ေျမာက္ပိုင္းခရိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးရံုးကို လာေတြ႔ပါဆိုၿပီး SB တေယာက္က အိမ္ကို စာလာေပးပါတယ္။ အေဖနဲ႔ ကၽြန္မ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္မွာ သြားေတြ႔ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ယခုအခ်ိန္ထိ သႀကၤန္သံခ်ပ္ တခါမွ မေရးဖူးပါလို႔ ေျပာခဲ့တာ ၾကားေယာင္မိပါတယ္။ ေနာင္ကို ႏိုင္ငံေရး လႈ႔ံေဆာ္တဲ့ သႀကၤန္သံခ်ပ္ ေရးသားပါက ျပစ္ဒဏ္က်ခံရမည္ကို သိရွိပါသည္ဆိုတဲ့ စာကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္း ပါတယ္။

သားအဖနွစ္ေယာက္ အိမ္ကို ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ် ျပန္လာၾကသည္။ အေဖ့ကို ရမယ္ရွာေနၿပီ။ ေမာင္ႏွမေတြ တိုင္ပင္ၾကသည္။ အေဖ ထပ္အဖမ္းခံ ရႏိုင္သည္။ ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္ႏိုင္ငံ ေရာက္ေနေသာ ညီမ မိုးမိုးႏွင္း ဆီ ပို႔ၾကရေအာင္။ အေဖ့ကို ေထာင္ထဲမွာ မျမင္ရက္ေတာ့။ အေဖ အသက္ (၆၆) နွစ္ထဲ ေရာက္လာၿပီ။ အေဖ့ကို ေထာင္ထဲမွာ အေသမခံႏိုင္ဘူး။ အေဖ့နာမည္ရင္း ဦးဘဂ်မ္းႏွင့္ ပတ္စ္ပို႔ လုပ္သည္။ စြန္႔စားခန္းမ်ား။ အခု ျပန္စဥ္းစားလိုက္ ေတာ့ အေဖက အားတက္သေရာ မရွိလွ။ အေဖ့ၾကည့္ရတာ ေတြေတြေဝေဝေလး။ မဆံုး ျဖတ္တတ္သည့္ပမာ။ တႀကိမ္တခါမွ ႏိုင္ငံရပ္ျခား မသြားဖူးသည့္ အေဖ။ စိတ္အားငယ္ သည္လား။ ေသေသခ်ာခ်ာ မစဥ္းစားမိခဲ့။ အေဖလြတ္ေျမာက္ဖို႔ပဲ စိတ္သန္ေနခဲ့သည္။ သည္ၾကားထဲ ကိုးေလးလံုးအတြက္ အဖမ္းအဆီးမ်ားလည္း ၾကားေနရသည္။

၁၉၉ ခု၊ ၾသဂုတ္လ (၁၁) ရက္။

သမီး မိုးမိုးႏွင္းရွိရာ ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္းႏိုင္ငံ အန္႔တဝပ္ၿမိဳ႔သို႔ စကၤပူ ေလေၾကာင္းလိုင္းျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ ထြက္ခြါသြားပါၿပီ။ သူ ခ်စ္လွစြာေသာ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို မည္သည့္အခါမွ် ျပန္လာရမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း မည္သူ သိအံ့။

၁၉၉၉ - ၂၀၀၇ ျမန္မာျပည္ ျပည္ပကာလမ်ား။

ထိုကာလမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေပါင္း ေတာ္ေတာ္စံုစြာ ေရာက္သည္။ ထိုင္း၊ အိႏၵိယ၊ ကေမၻာဒီးယား၊ ဂ်ပန္၊ ၾသစေၾတးလ်၊ အဂၤဂလန္၊ ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္၊ နယ္သာလန္၊ ဂ်ာမဏီ၊ ျပင္သစ္၊ လူဇင္းဘတ္၊ အီတလီ၊ စပိန္၊ ေနာ္ေဝ၊ ကေနဒါ၊ အေမရိက စသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ အလည္အပတ္ အားျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စာေပေဟာေျပာပြဲ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေရာက္သည္။ ေရာက္သည့္ေနရာတြင္ အေဖ့ကိုခ်စ္ေသာ အေဖက ခ်စ္ေသာ စာေပမိတ္ေဆြ၊ ႏိုင္ငံေရးမိတ္ေဆြ၊ တပည့္ မိတ္ေဆြမ်ားနွင့္ ေတြ႔ရ၍ ေပ်ာ္ရႊင္သည္။ သမီး မိုးမိုးႏွင္းရွိရာ ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္ႏိုင္ငံတြင္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သမီး မိုးခ်ိဳသင္းရွိရာ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံတြင္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တလွည့္စီ ေနထိုင္သည္။ စီးပြါးေရးအရ၊ ေနမႈထိုင္မႈ အဆင့္အတန္းအရ အဆင္ေျပသည္ပဲ။ သို႔ေသာ္အေဖ၏ အလြမ္းႏွစ္မ်ား။ ျမန္မာျပည္ကိုပဲ ျပန္လာခ်င္သတဲ့။ အခ်ိန္ရွိသမွ် ျမန္မာျပည္ႀကီးကိုပဲ လြမ္းဆြတ္ေနသတဲ့။ ျမန္မာျပည္အေရးပဲ ေခါင္းထဲမွာ စိုးမိုးရွိေနတဲ့ ေဖေဖ။ ေန႔တိုင္း တေန႔ကို ကဗ်ာ ၃ - ၄ ပုဒ္ ေရးတဲ့ အေဖ။ ျပည္ပတြင္ (၈)ႏွစ္တာမွ် လြန္႔လြန္႔လူးလူး ေနထိုင္ရင္း ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ (၂၂) ရက္တြင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ေလာ့အိန္ဂ်ယ္လိစ္ၿမိဳ႔မွ တဆင့္ လူ႔ေလာကမွ ထြက္ခါြ သြားပါၿပီ။

တင္မိုး ၈၀ ကဗ်ာ ၈၀။

၂၀၁၃ ခု ႏိုဝင္ဘာလ (၁၉) ရက္တြင္ အေဖ အသက္ (၈၀) ျပည့္ပါၿပီ။ အသက္ (၈၀) ျပည့္ ေမြးေန႔အတြက္ ကဗ်ာစာအုပ္ေလး အမွတ္တရ ထုတ္မည္ဟု ညီမ မိုးမိုးနွင္းက စိတ္ကူး စီစဥ္ပါသည္။ တင္မိုး ၈၀ ကဗ်ာ ၈၀။ ကိုလင္းဝဏၰႏွင့္ ဇနီး မရည္မြန္တို႔မွ စာအုပ္ထုတ္ေဝေရး ကိစၥ အစစ အရာရာ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးပါသည္။

အေဖ့ လြယ္အိတ္ႀကီး ပန္းခ်ီဆရာ ယဥ္မင္းပိုက္မွ က႑အလိုက္ သရုပ္ေဖာ္မ်ား ေရးဆြဲေပး ပါသည္။ ေက်းဇူးအလြန္ တင္ရပါသည္။ ဤ ကဗ်ာ (၈၀) တြင္ တပုဒ္ ႏွစ္ပုဒ္စ မွ လြဲ၍ အမ်ားစု မွာ ျမန္မာျပည္ျပင္ပတြင္ ေရးေသာ ကဗ်ာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာျပည္ အလြမ္းမ်ားႏွင့္၊ ဒီမိုကေရစီအေရး စိတ္ကူးမိသမွ် ခံျပင္မိသမ်ားသာ ထံုမႊမ္းေနသည္ကို ေတြ႔ရွိရပါမည္။ မိသားစု အလြမ္းကဗ်ာ မ်ားလည္း ခ်န္မထားခ်င္ ပါသျဖင့္ ထည့္ထားပါသည္။ ခ်စ္ေသာမ်က္စိျဖင့္ ဖတ္ရႈႏိုင္မည္ ထင္ပါသည္။ အင္တာနက္ ဝက္ဘ္ဆိုက္မ်ား၊ ဘေလာ့ဂ္မ်ား၊ ေဖ့စ္ဘြတ္မ်ားတြင္ တင္ထားၿပီးသား ကဗ်ာမ်ားလည္း ပါဝင္ပါမည္။

မိသားစုအတြက္ ခင္ပြန္းေကာင္း၊ ဖခင္ေကာင္းျဖစ္ေသာ ေက်းဇူးႀကီးလွေသာ ေဖေဖ၊ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ မွန္ကန္ခဲ့ေသာ ေလာကႀကီးတြင္ အလွကိုယ္စီ ရွိသည္ဟု ခ်စ္ခင္စိတ္ျဖင့္ အေကာင္းျမင္တတ္ေသာ၊ မိမိအလင္းျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဖန္မီးအိမ္ျဖင့္ ထြန္းညွိအလင္းေပးေသာ၊ အမွန္တရားအတြက္ သစၥာရွိခဲ့ေသာ လူသားေကာင္းတေယာက္ ေဖေဖ၊ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အႀကီးက်ယ္ဆံုး သမိုင္းမွတ္တိုင္ ျဖစ္သည့္ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုကာလ၊ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ ကာလႀကီးတြင္ ႏိုင္ငံအေရးကို ကေလာင္ျဖင့္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ တိုက္ပြဲ ဝင္ခဲ့သည့္၊ ျပည္သူဖက္က ရဲရဲရင့္ရင့္ ရပ္တည္ခဲ့သည့္ စာေပတာဝန္၊ ႏိုင္ငံသားတာဝန္ ေက်ပြန္ခဲ့သည့္ ကဗ်ာဆရာ ေဖေဖကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ တန္ဖိုးထားစြာျဖင့္ ထိပ္တြင္တင္မိုး ရွိခိုး ကန္ေတာ့ လိုက္ပါတယ္ ေဖေဖ။ အေမ ကြယ္လြန္စဥ္ က အေဖ ဆံုးမခဲ့သလို အေဖ့ကို ၾကည္လင္ေအးျမေသာ စိတ္၊ ၾကည္ညိဳ ဂုဏ္ယူေသာ စိတ္  ျဖင့္သာ သတိရပါမည္ ေဖေဖ။

မိသားစုႏွင့္ ေဝးကြာေသာ အက်ဥ္းစံကာလမ်ားတြင္ အေဖက သားအရင္းမ်ားသဖြယ္ ခ်စ္ခင္ခဲ့၍ အေဖ့ကို ဖခင္ရင္းသဖြယ္ ေႏြးေထြး ၾကင္နာစြာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကေသာ စာခ်စ္သူ၊ ႏိုင္ငံခ်စ္သူမ်ားအားလည္းေကာင္း၊ ေအးျမေသာ အရိပ္ေနရာ ခိုလႈံခြင့္ေပးခဲ့ေသာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံမ်ားအား လည္းေကာင္း၊ ေက်းဇူးတင္လ်က္၊ ေလးစားလ်က္။ ရာသက္ပန္ ခ်စ္ခင္လ်က္။

သားသမီးေျမးတို႔ နားမနီးေဝး မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါမည္ ေဖေဖ။


မိုးမိုးစံ
၃၀ - ၁၀ - ၂၀၁၃။

Friday, November 29, 2013

ဂ်မ္းကိုပင္တမ္းတလိုက္ပါတယ္… ေရးသူ - ေအးဝင္း(လမင္းတရာ)


ဆရာႀကီးမိႈင္း အသက္ထင္ရွားရွိစဥ္ေခတ္ကို သိမီလိုက္သူေတြ ေျပာေလ့ရွိတာ တခုရွိတယ္။ "ဆရာႀကီးသာ ခုေနမ်ား ရွိခဲ့လ်င္……" လို႔ တဲ့။ တမ္းတလို႔ ေမွ်ာ္ၾကတယ္။ ဆရာႀကီးက သူေျပာစရာ ဆိုစရာရွိလွ်င္ မေထာက္မညွာ ေျပာေလ့ရွိတာကိုး

ကိုယ္တို႔က မိႈင္းကို မျမင္လိုက္ရဘဲ၊ မိႈင္း စာေတြနဲ႔ပဲ ထိေတြ႔ရတာ..။ တကယ္ႀကီးခဲ့ရတာ ဂ်မ္း တို႔ေခတ္..။ ငယ္ဘဝမွာ တျမည္ျမည္ ရြတ္လာခဲ့ရတာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္၊ ဆရာတင္မိုး..။ ဒီေတာ့ မိႈင္းကို ရွိခိုးဦးညြတ္ၿပီး သကာလ၊ ဂ်မ္းကို လြမ္းေမွ်ာ္လို႔ တ, လိုက္ပါတယ္

ဆရာဂ်မ္း ၈၀ ျပည့္မွာ ဆရာ့ခ်စ္သမီးေတြက "တင္မိုး ကဗ်ာ ၈၀" ကို ထုတ္ေဝလိုက္ပါတယ္။ ဖခင္ႀကီးနဲ႔ မိခင္ႀကီးကို ဦးထိပ္ထားတဲ့ မိုးညီအစ္မေလးေယာက္ (စံ-ေအး-ႏွင္း-ခ်ိဳ) တို႔က "မိုးနဲ႔စမ္း" စာအုပ္တိုက္လို႔ စာေပထုတ္ေဝေရး နယ္ပယ္မွာ ေျခလွမ္းသစ္တရပ္ လွမ္းလိုက္တယ္.။ မၾကာေသးခင္ကလည္း စာအုပ္တိုက္တခုက "တင္မိုးကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္" ဆိုၿပီး စာအုပ္တအုပ္ထြက္လာေသးတယ္။

ဂ်မ္းစာေတြကို ဖတ္လိုက္တိုင္း ဂ်မ္း သ႑န္ဟာ မ်က္စိထဲမွာ ပီပီျပင္ျပင္ ထင္လာတယ္။ သူ႔သ႑န္မွာ ရိုးသားျခင္း နဲ႔ ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းစင္ျခင္းက ေရွ႔ဆံုးက

တင္မိုးကဗ်ာ ၈၀ ထဲမွာ "ရီယိုဟြန္ဒိုမွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔" . တဲ့။ သမီးကို ေကာလိပ္ႀကိဳပို႔လုပ္ရင္း ဂ်မ္းဟာ "ရီယိုဟြန္ဒိုေကာလိပ္" ကို မၾကာခဏေရာက္တယ္။ သမီး အတန္းတက္ေနရင္ သူက စာအုပ္ေလးတအုပ္နဲ႔ အတန္းနီးပါးက ခံုတန္းမွာ စာဖတ္ရင္း ငိုက္ေနရွာတယ္။ ကိုယ္လည္း ဂ်မ္းနဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းကို အတူလိုက္ဖူးတယ္။ သူ႔ ကဗ်ာထဲကလိုပဲ "ေက်ာင္းပတ္လည္ ခံစား." မိတယ္။ ဂ်မ္းကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ကို ရင္ထဲက ဖြင့္ထုတ္လိုက္တယ္.။

".တို႔အေရးေတြ ဟစ္ေအာ္
တေၾကာ္ေၾကာ္ ေတာင္းဆိုရင္း
ေက်ာင္းထဲကို မေရာက္
ေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားၾကေလေရာ့သလား"

ဟုတ္ပါတယ္. ဆရာရယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြ အမ်ားစုဟာ ေျမာင္းထဲ ေရာက္သြားၾကပါတယ္။

ဂ်မ္းသာ ခုေနခါရွိရင္ ေျမာင္းထဲမေရာက္ပဲ၊ ရန္သူစစ္အစိုးရရဲ႔ ေသြးစြန္းလက္ေတြကို မရွက္မေၾကာက္ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဝီစကီေတြ ခြက္ခ်င္းတိုက္ေနၾကတဲ့ ေကာင္ေတြကို ပစ္ပစ္နွစ္ႏွစ္ ေရးမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ.. "ဂ်မ္းသာရွိခဲ့လွ်င္.." လို႔။

"ကာရန္ပ်က္ေနတဲ့ညမ်ား"  ဆရာက -
" ရန္သူ႔ဖိနပ္တိုက္ၿပီး
မုန္႔တကိုက္နဲ႔ ဇာတ္သိမ္း
သီခ်င္းၿငိမ့္ၿပီး မွိန္းေနဦးမလို႔လား." ဆရာေရးတယ္။ ရန္သူကို ဖိနပ္နဲ႔ေပါက္ စတန္႔လုပ္တဲ့ ငနဲကို  ခုေနမ်ား ဆရာရွိရင္ ကာရန္ေတြ ဘယ္လို ထြက္လာမလဲ။ ဂ်မ္းကို လွမ္းလို႔ ေမွ်ာ္ပါ၏။

"မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္တခ်ိဳ႔" ကဗ်ာထဲ -

"ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု

ပစ္ခတ္ေက်ာင္းသား
စစ္တပ္ သူေတာင္းစား
ျပည္သူမ်ားေသ
လမ္းေပၚက ေသြးေတြ
ျပည္သူသတ္တဲ့ ဒီစစ္တပ္ကို
အမွတ္တရ ကမၻာမေၾက……" တဲ့။
ျပည္သူေတြရဲ႔ ေသြးအလိမ္းလိမ္း စြန္းထင္းေနတဲ့ ဒီလမ္းေတြေပၚမွာ ရန္သူ႔ ကားပါမစ္နဲ႔ ရတဲ့ ဇိမ္ခံကားႀကီးေတြနဲ႔ တက္ႀကိတ္ေနပါၿပီ.။

ဂ်မ္းသာရွိရင္ ဘာေျပာမလဲ..။ ငါတို႔ ၾကားခ်င္လိုက္တာေနာ္……..။

ေအးဝင္း(လမင္းတရာ)

Tuesday, November 19, 2013

“အိုေလ..စံကာျမန္းသည္ မန္းေလးေထာင္ဆီ တိုင္းေလးဌာနီ” ေရးသူ - ေအးဝင္း(လမင္းတရာ)





“ေနာင္ေက်ာ္” က သူ႔စာအုပ္ကို ”ေနရစ္ေတာ့မႏၱေလးေထာင္”… တဲ့။

နရသိန္မဂၢဇင္းမွာ သူေရးခဲ့တာေတြ စုစည္းပီး စာအုပ္အျဖစ္ထုတ္မယ္ စီစဥ္ေတာ့ “ေနရစ္ေတာ့မႏၱေလးေထာင္” တပုဒ္ကို ထပ္ေရးပီး ၊ ေဆာင္းပါး ၁၅ ပုဒ္ စုစည္းထုတ္ေဝပါတယ္။ လင္းသစ္ေရာင္စဥ္ စာေပက ၂၀၁၂ ခုနွစ္ မတ္လမွာ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ရန္ကုန္ဝိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္၊ ျမန္မာစာဌာနမွာ နည္းျပဆရာလုပ္ေနတုန္း ၁၉၈၉ ဇူလိုင္ ၁၂ ရက္မွာ နဝတ စစ္အစိုးရရဲ႔ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းျခင္း ခံရပါတယ္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ဧၿပီမွာ မႏၱေလးေထာင္က ျပန္လြတ္တယ္။

ဒီစာအုပ္ထဲက ေဆာင္းပါးေတြဟာ စာေပစိစစ္ေရးကို ျဖတ္သန္းရတဲ့ ေခတ္ကာလမို႔ သူ႔အေတြအႀကံဳကို ခပ္ပါးပါးပဲ ေရးခဲ့တာျဖစ္ၿပီး၊ ေရးႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေထာင္ထဲေနရတဲ့ ကာလရွည္ (၁၄) ႏွစ္ ထဲက အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ျပန္ေရးအုန္းမယ္လို႔ အမွာစကားမွာ ဆိုပါတယ္။

ေထာင္က်လို႔ အင္းစိန္ေထာင္မွာေနၿပီး တနွစ္အၾကာမွာ မႏၱေလးေထာင္ကို ေျပာင္းေနရတာ၊ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ မွ မႏၱေလးေထာင္က လြတ္လူ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က ေနာင္ေက်ာ္ ျဖတ္သန္းတဲ့ ကာလေတြကို “အိုေလ စံကာျမန္းသည္ မန္းေလးေထာင္ဆီ တိုင္းေလးဌာနီ..”  လို႔ပဲ ဆိုလိုက္ခ်င္ ပါတယ္။

မႏၱေလးေတာင္ကို မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ အေဆာင္ေတြ၊ တိုက္ေတြမွာ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ ခ်ီ ေနခဲ့တာ… “အိပ္ရာမွထ မ်က္စိကို ဖြင့္၍ ထထိုင္ၿပီး တိုက္ဝ သံတိုင္ၾကားမွ၊ အျပင္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ မႏၱေလးေတာင္ထိပ္မ်ားကို နိစၥဓူဝ ျမင္ေတြ႔ရတယ္…” လို႔ ေရးထားပါတယ္။

“ခရီးအႀကိဳကာလ.. တို႔ဘဝကစြယ္ေတာ္ရြက္လို” ေဆာင္းပါးထဲမွာ ေထာင္က်လို႔ အင္းစိန္ေထာင္မွာေနပီး တႏွစ္ၾကာမွာ လူေပါင္း (၆၄) ေယာက္ကို ႏွစ္ေယာက္တတြဲ သံေျခက်င္း ပူးခတ္ၿပီး မီးရထားနဲ႔ မႏၱေလးေထာင္ကို ပို႔ပံု ေရးထားတာ ရင္နင့္စရာကို ခပ္သြက္သြက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေရးထားပါတယ္။

သံေျခက်င္းကြင္း ၂ ကြင္းအနက္ ညာဘက္ကြင္းကို ေနာင္ေက်ာ့္ ညာေျခမွာခတ္၊ ဘယ္တကြင္းကို အျခားတေယာက္ရဲ႔ ဘယ္ေျခမွာခတ္ထားတာမို႔… သူတို႔ေယာက္ရဲ႔ လႈပ္ရွားပံုဟာ ပကတိ ဘယ္ေျခ ညာေျခ  ၾကြ- လွမ္း-ခ်- ညီ  ရပါတယ္။ တေယာက္က မိလႅာတက္ရင္ တေယာက္က မ်က္ႏွာလႊဲ ႏွေခါင္းပိတ္ ထိုင္ေနရပံုမွာ စာဖတ္သူကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေစပါတယ္။ ႏွစ္လႊာေပါင္းမွ တရြက္ျဖစ္ေသာ စြယ္ေတာ္ရြက္လို ႏွစ္ကြင္းေပါင္းမွ တခုျဖစ္တဲ့ သံေျခက်င္းထဲ ႏွစ္ေယာက္သား ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလိုက္ပါသလဲတဲ့…..။

စာအုပ္ရဲ႔ အဖြင့္စကားမွာ ေနာင္ေက်ာ္ ဝန္ခံထားတာ ဒီစာအုပ္ရဲ႔ အဓိက ဦးတည္တဲ့ ပရိသတ္ဟာ ေထာင္အေတြ႔အႀကံဳ မရွိဖူးတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ အတြက္ပါတဲ့…။

“ျမန္မာမွန္လွ်င္ငပိႀကိဳက္သည္..”  ထဲမွာ အသက္မေသေအာင္ ေထာင္အစာကို အားထုတ္ၿပီး စားရတဲ့အတြက္ ေနာင္ေက်ာ္တို႔ လူစုဟာ တခုတည္းေသာ အမာခံအစာ ငပိေၾကာင့္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ တိုင္း လိုက္တိုင္း ဆရာဝန္က ေသြးတိုးလကၡဏာ ရွိတယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္..။

“သီခ်င္းဆို၍စိတ္ကိုေခ်ာ့ခဲ့ရေသာညမ်ား” ထဲမွာ အေဆာင္မွာ တခါတေလ သီခ်င္းဆိုၾကတဲ့ အစီအစဥ္ကို ေရးပါတယ္..။ အစီအစဥ္ ေက်ညာသူ ကိုေအာင္ခ်စ္က သီခ်င္းဆိုဖို႔ လူေခၚထုတ္ရာမွာ အရႊန္းေလး အေသာေလးေတြ ဖက္ၿပီး..ကာတြန္းဝင္းေအာင္ကို ပြဲထုတ္ပံုကို ၾကည့္…” မန္းေထာင္က - လြမ္းေကာင္ႀကီး - ဝင္းေအာင္”… ပါတဲ့။

ေနာင္ေက်ာ္ဟာ ေထာင္က်ျပစ္ဒဏ္ကို ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ျပည္ဝဝ ေနရၿပီး စစ္အစိုးရက အခ်ဳပ္ ပုဒ္မ (ထိန္းသိမ္း) နဲ႔ ဆက္လက္ ခ်ဳပ္ထားတာမို႔ အခ်ဳပ္သား ေနသား သံုးႏွစ္ခြဲျပည့္ရန္ ရက္ပိုင္းအလိုမွာ စိတ္နာမက်န္းမႈ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

နားထဲမွာ ေနာင္ေက်ာ္ကို အခု သြားသတ္မယ္..၊ သြားသတ္မယ္ ဆိုတဲ့ အသံေတြ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားလာပါတယ္..။ တာဝန္က်အမႈထမ္းကို ေျပာျပေတာ့ အမႈထမ္းက ပထမေတာ့ ရယ္သလို ေမာသလို မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ နားထဲဆို႔ဖို႔ ဂြမ္းေတြ အမ်ားႀကီးယူလာေပးပါတယ္…။

ေနာင္ေက်ာ့္လို စိတ္မက်န္းမာ ျဖစ္ၿပီး ဒီေန႔ထိ ေဆးကုလို႔ မေပ်ာက္ႏိုင္ေသးတဲ့ ေဒါက္တာေဇာ္မင္း၊ ကိုသန္းႏိုင္ (ယခုအေမရိက) တို႔ ရွိေသးတာ က်ေနာ္ ၾကားဖူးပါတယ္။

ေထာင္ထဲ ေနတဲ့ ဆယ့္ေလးနွစ္ျပည့္ဖို႔ ႏွစ္လ အလိုေလာက္မွာ ေနာင္ေက်ာ္ လြတ္ေတာ့ တိုက္ထဲမွာ ဆက္ခ်ဳပ္ထားၿပီး လႊတ္မေပးေသးတဲ့ ကိုတင္ေအးၾကဴကို သြားႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ကိုတင္ေအးၾကဴက
“ဟာ….. ဗိုလ္ေနာင္”
“ကိုမိႈင္းကို ေလးစားပါတယ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့….”
”ဗိုလ္ေနာင္၊ ခင္ဗ်ား က်န္းမာေရးကို ကၽြန္ေတာ္ သိေနတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တယ္၊ ခင္ဗ်ား က်န္းမာေရးက ပိုအေရးႀကီးတယ္၊ က်န္ဒါေတြ ထားလိုက္ေတာ့…”
“တကယ္ေလးစာပါတယ္ ကိုမိႈင္း၊ ကဲ … ကၽြန္ေတာ္သြားၿပီ”
က်ေနာ္ကေတာ့ ၁၄ ႏွစ္ကာလရွည္ထဲက အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ေနာင္ေက်ာ္ျပန္ေရးမယ္ဆိုတာ ဖတ္ရေတာ့မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တေနပါတယ္..….။

ေအးင္း (လမင္းတရာ)
၁၉ ႏိုဝင္ဘာလ၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္။

Monday, November 4, 2013

ပန္းေတြအၾကားမွာအရက္တအိုး ေရးသူ - တ႐ုတ္ကဗ်ာဆရာ လီပိုင္






 


   
သီတင္းကၽြတ္ - တန္ေဆာင္မုန္းလ ဆိုတာ ဗမာျပည္မွာ လၾကည့္ၾကတဲ့ လေတြေပါ့။ မိုးရာသီတခုလံုး တိမ္ဖံုးလို႔ လမသာ ျဖစ္ခဲ့ရာကေန မသာလည္းတ၊ သာလည္းတ ရတဲ့လနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရတဲ့ ကာလမို႔ လေရာင္ေအာက္မွာ ထုပ္စည္းတိုး တာကအစ စႏၵာလကတဆင့္ စကားပါးတာအလယ္ ဖား႐ိုက္ငါး႐ွာတာအဆံုး ဗမာ့ဓေလ့မွာ လနဲ႔ခြဲလို႔ မရတာေတြ အမ်ား ႀကီးပါ။ ဗမာ့စာေပအႏုပညာမွာ လကို တိုင္တည္တဲ့ စာကဗ်ာေတြ၊ သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိေနတာပဲ။

            ဒါေပမဲ့ လေရာင္ေအာက္မွာ အရက္ေသာက္သူရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ေရးဖြဲ႔တာေတာ့ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး ထင္ပါတယ္။ ဗမာ့ ဓေလ့ထံုးစံမွာက အရက္ေသာက္တာဟာ သူရာေမရိယကံ ထိုက္တယ္ဆိုတာမို႔ ထင္ပါတယ္ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လုပ္သင့္တဲ့ အရာလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ကိုယ္အရက္ေသာက္ေနတုန္း ကိုယ့္ထက္ႀကီးတဲ့ ကိုယ္သိသူတဦးဦး ေရာက္လာရင္ “ကန္ေတာ့ပါ”  လို႔ ေျပာေလ့လည္း ႐ွိပါတယ္။


            ဗမာသီခ်င္းေတြထဲမွာေတာ့ အရက္မူးတာကို သီဖြဲ႔ထားတာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနတာကေတာ့ ထူးဆန္းလို႔ေတာင္ ေျပာရမလိုပါ။

            တေန႔ေတာ့ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားတေယာက္က “ဆရာဖတ္ၾကည့္စမ္းပါ” ဆိုၿပီး တ႐ုတ္ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို ျပပါတယ္။ သကၠရာဇ္ ၇၀၁ မွာ ေမြးၿပီး ၇၆၂ မွာ ကြယ္လြန္တဲ့ ထန္မင္းဆက္က နာမည္ေက်ာ္ တ႐ုတ္ကဗ်ာဆရာႀကီး လီပိုင္ ရဲ႕ ကဗ်ာေလးပါ။ တေယာက္တည္း ၿခံထဲမွာ အေဖာ္မဲ့ အရက္ေသာက္ရတဲ့အခါ လကို မိတ္ေဆြဖြဲ႔၊ အရိပ္ကို အေဖာ္ လုပ္ၿပီး ေသာက္ရတဲ့ အေၾကာင္းကို စာဖြဲ႔ထားတာေလးဟာ သ႐ုပ္လည္းပါ၊ ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္ထင္လို႔ တ႐ုတ္ ဘာသာကေန ပြားလိုက္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ေတြကေတာ့ ကဗ်ာထဲ ေရးထားတာကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ကိုယ္သန္ရာ အနက္ဖြင့္ ခံစား ၾကတာလည္း သတိထားမိပါတယ္။ ဥပမာ ေအာက္ဆံုးစာေၾကာင္းမွာပါတဲ့  ေနာက္တႀကိမ္ ေကာင္းကင္ယံမွာ ျပန္ေတြ႕လို ပါ၏ ဆိုတာကို  ေနာင္ဘ၀က်မွ ေကာင္းကင္ဘံုမွာ ျပန္ေတြ႕ ၾကမယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၾကတယ္။

ကိုယ္တိုင္က အရက္ရဲ႕ အရသာကို လံုး၀ မခံစားတတ္ေပမဲ့ ကဗ်ာရဲ႕ အရသာကိုေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ခံစား တတ္တယ္လို႔ ထင္မိလို႔ မွ်လိုက္တာပါ။

                ဒီကဗ်ာမွာ ကဗ်ာရဲ႕ အမည္ရယ္လို႔ အတိအက် မ႐ွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားက ပထမဆံုး စာေၾကာင္း အတိုင္း ပန္းေတြ အၾကားမွာ အရက္တအိုး လို႔ အလြယ္ပဲ ရည္ၫႊန္းၾကပါတယ္။ အခု ဘာသာျပန္တဲ့ ကဗ်ာဟာ သူေရးတဲ့ လေရာင္ေအာက္မွာ ေသာက္ျခင္း ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတို ေလးပုဒ္ထဲက ပထမအပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။


ပန္းေတြအၾကားမွာအရက္တအိုး


ပန္းေတြအၾကားမွာ အရက္တအိုး၊ ေဆြမပါ မိတ္မပါ တေယာက္ထဲေသာက္
ခြက္ကိုေျမွာက္ၿပီး လကိုဖိတ္၊ အရိပ္ပါပါရင္ ေပါင္းသံုးေယာက္။
လက အရက္မေသာက္တတ္၊ အရိပ္က ဘာမွမလုပ္ ငါ့ေဘးကပ္။
တခဏသာ အေဖာ္ျပဳႏိုင္တဲ့ အရိပ္နဲ႔လနဲ႔၊ ေႏြဦးသဖြယ္ သာယာလွေပစြွ
ငါသီခ်င္းဆိုေတာ့ လက တရစ္၀ဲ၀ဲ၊ ငါ  ‘က  တဲ့ အခါမွာ အရိပ္ဟာ ၀႐ုန္းသုန္းကား
မမူးမီမွာ တူေပ်ာ္႐ြင္ၾက၊ မူးၿပီဆိုေတာ့ လမ္းခြဲရ
ခ်စ္ခင္ေပါင္းသင္းျခင္းဟာ ထာ၀ရမ႐ွိ ေနာက္တႀကိမ္ ေကာင္းကင္ယံမွာ ျပန္ေတြ႕ လိုပါ၏။

တာရာလင္းယုန္