ေကာင္းကင္ယံက လင္းယုန္လား ေရတြင္းထဲက ဖားလား

ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ လက္ငင္းႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ တုိင္းရင္းသားအေရး စတဲ့ ႏုိင္ငံေရးျဖစ္ေပၚမႈမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဖြဲ႕အစည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ လူပုဂၢိဳလ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ မီဒီယာ အမ်ဳိးမ်ဳိးတု႔ိဟာ အာေဘာ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေဖာ္ျပခဲ့ၾက၊ ေဖာ္ျပ ၾကဆဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဖာ္ျပခ်က္မ်ားကို စုစည္း ၾကည့္လိုက္ရင္ အလြန္ကို သံတမန္ ဆန္ပါတယ္။ diplomatic ျဖစ္လြန္းပါတယ္။ ဒီအာေဘာ္မ်ားဟာ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳး အစုိးရထံမွ လာပါတယ္။ ဒုတိယကေတာ့ ဒီခ်ဳပ္ကို မ႑ိဳင္ျပဳထားတဲ့ ပါတီစံုနယ္ပယ္ကလည္း လာပါတယ္။ တတိယကေတာ့ ျပည္တြင္း ျပည္ပ အာေဘာ္ပိုင္းက လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာပင္ ျပည္တြင္း အာေဘာ္နဲ႔ ျပည္ပႏုိင္ငံတကာ အာေဘာ္ပိုင္းကို ခြဲျခားၾကည့္ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ အာေဘာ္ပိုင္းကေတာ့ ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ ပိုၿပီးလြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ အတြက္ ေနာက္ပိုင္းရွင္းပါတယ္။ ျပည္တြင္းအာေဘာ္ပိုင္းမွာပင္ (၂)ပိုင္းရွိတယ္လုိ႔ ယူဆခ်င္ပါတယ္။ တစ္ပိုင္းက ဒီခ်ဳပ္နဲ႔ပါတီစံု နယ္ပယ္က လာတာပါ။ ဒီအစုထဲမွာပင္ ေပၚလစီကို ေျပာႏုိင္သူက အမ်ားႀကီး မရွိပါဘူး။ က်န္တာ ေတြက ထမင္းမစား ဟင္းမစားပါ။ ဒီခ်ဳပ္အျပင္ စူးစူးရွရွေျပာႏုိင္တဲ့ အျခားပါတီမ်ား မေတြ႕မိေသးပါ ဘူး။ တုိင္းရင္းသားအမ်ဳိးသားပါတီ မ်ားအေနနဲ႔ သူတို႔ေျပာမွျဖစ္မယ့္ ကိစၥမ်ဳိး၊ ျပႆနာမ်ဳိးက်မွပဲ ေျပာၾကတယ္။ လွ်ပ္တစ္ျပက္ဂ်ာနယ္ ကိစၥကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ မီဒီယာျပႆနာကိုၾကည့္ပါ။ လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ရဲ႕ ဝိညာဥ္သံုးပါးထဲမွာ တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထား အျမင္ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္(ဝိညာဥ္)ဟာ အက်ဥ္း စံဘဝက မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ ဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သတိျပဳမိတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ ပထမအခ်က္က ျမန္မာ့လူ႔ အဖြဲ႕အစည္းဟာ အခုမွ ျပဳျပင္ေရးလမ္းေၾကာင္း ေပၚတက္ခါစပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ရွိသမွ် တံခါးေတြ အကုန္ဖြင့္ေပးလုိ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ တစ္ခုခ်င္း ျဖည္းျဖည္းပဲဖြင့္ရမယ္ဆိုတဲ့ ေလာဂ်စ္ပါ။ ဒီေလာဂ်စ္က မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေရာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေရာ မယံုၾကည္ တာပါ။ အပ်ဳိေဖာ္ဝင္စမိန္း ကေလးလုိ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က ေယာက်္ားေလးမွန္သမွ် သူ႔အေပၚ ဟိုလုပ္ႏိုး၊ ဒီလုပ္ႏုိး ထင္ေနတာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မလံု မလဲျဖစ္တာမ်ဳိး၊ guilty conscious ျဖစ္တာမ်ဳိး မိမိကိုယ္ကိုယ္ မိမိမယံုၾကည္တာပါ။ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ democratic reform in Burma ဆိုတာဟာ အျခားတုိင္းျပည္မ်ားနဲ႔ မတူညီႏုိင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ပံုစံနဲ႔ကိုယ္ ျဖစ္ရပါမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာထားပါ။ ဒါက Burmese way to democracy ပါ။ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ ဒီမိုကေရစီေပါ့။ The Burmese Way to Socialism ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ဆိုတာရဲ႕ လွည့္ျဖားမႈ ေအာက္မွာ ၂၆ ႏွစ္တုိင္တုိင္ ေတြ႕ ႀကံဳျဖတ္သန္းၿပီးတဲ့ အခါ ျမန္မာ့လူ႔ အဖြဲ႕အစည္းဟာ တုိင္းျပည္ေရာ လူထုပါ LDC ႏုိင္ငံ(အဆင္းရဲဆံုး ႏုိင္ငံ)ဘဝကို က်ေရာက္ခဲ့ၾကရၿပီး ပါၿပီ။ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ ဆိုတာရဲ႕ (တကယ့္အဓိပၸာယ္က) အစိုးရလက္ဝါးႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္ စနစ္က်င့္သံုးတာပါပဲ။ ဒီျမန္မာ့ ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ ကို ျပည္တြင္းက Legal Marxist မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ‘မလညပ’ (ျမန္မာ ႏုိင္ငံအလုပ္သမား ညီညြတ္ေရးပါတီ အင္အားစုမ်ား)က ႀကိဳဆို ေထာက္ ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏုိင္ငံျပင္ပက ကမၻာ့ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ရဲ႕ မ႑ိဳင္ ႏုိင္ငံႀကီးျဖစ္တဲ့ ဆုိဗီယက္ျပည္ ေထာင္စုကလည္း မဆလ စစ္အစိုးရကို ေထာက္ခံခဲ့ပါတယ္။ မဆလလမ္းစဥ္ကို Non-Capita- list’s Way လုိ႔ အဓိပၸာယ္ ေကာက္ယူၿပီး ေထာက္ခံခဲ့ၾကတာပါ။ အခု အခါမွာေတာ့ ဆိုဗီယက္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ မလညပ (ဝိဓူရ) လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ‘မဆလ ပါတီ’လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ မဆလ ဗဟိုႏုိင္ငံေရးတကၠသိုလ္ရဲ႕ နည္းျပခ်ဳပ္ႀကီးကေတာ့ ‘မဆလ’သမုိင္း စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ မရွိေတာ့တာကိုေတာ့ သူနဲ႔မဆိုင္သလိုေနၿပီး ဟိုလူကို ေဝဖန္၊ ဒီလူကို ေဝဖန္တာမ်ဳိး အ႐ူးဘံုေျမႇာက္တာမ်ဳိး လုပ္ေနတာမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ေနရပါ ေသးတယ္။ The Burmese Way to Socialism ရဲ႕ဒုကၡမ်ဳိးေအာက္က လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ျမန္မာအမ်ဳိးသား ေပါင္းစံုလူထုႀကီးဟာ အသက္ ေသြးေခြၽးနဲ႔ ဘဝေတြကိုပါ ျမႇဳပ္ႏွံေပး ဆပ္ၿပီး ၂၆ ႏွစ္တုိင္တုိင္ ႐ုန္းကန္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ေမ အေျခခံ ဖဲြ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒက ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ပိုင္ရွင္ ျပည္ခုိင္ၿဖိဳး အစိုးရနဲ႔သူ႔ State Apparatus မ်ား သက္ဝင္လႈပ္ရွားလာခဲ့ပါၿပီ။ ျပည္ တြင္းစစ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းဖို႔၊ အမ်ဳိးသား တန္းတူခြင့္မ်ား ရရိွဖို႔၊ ဒီမုိကေရ စီေရးနဲ႔ လူ႕အခြင့္အေရးမ်ား ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ ျမန္မာဆင္းရဲသား လူထုႀကီး ဆင္းရဲတြင္းက (တက္ခြင့္နဲ႔ ထြက္ခြင့္ရဖို႔) အလင္းေရာင္ ကေလးမ်ား ထြက္ျပဴစမွာ The Burmese Way to Democracy ေတြးေခၚပံုကို စာနယ္ဇင္း မ်က္ႏွာစာနဲ႔ မီဒီယာ မ်က္ႏွာစာမ်ားမွာ ဒီ Line of Thinking ကို ျပန္ေတြ႕ေန ၾကရပါတယ္။ လူ႔ အာ႐ံုငါးပါးအမႈ ‘ဓမၼာ႐ံု’ဆုိတဲ့ ‘ဆ႒မအာ႐ံု’(ေတြး ႀကံျခင္းအမႈ)၊ စုစုေပါင္းအာ႐ံု ၆ ပါးအမႈမွန္သမွ်ကို ဥပေဒနဲ႔အညီ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ဖို႔ဆုိတဲ့ လႈံ႔ေဆာ္ မႈမ်ားကို attentive ျဖစ္တဲ့သူတုိင္း သတိျပဳခ်င္ စရာျဖစ္လာေနပါတယ္။ The Burmese Way to (ဘာ)၊ The Burmese Way to (ညာ)ဆုိတာေတြကို ျမင္ရၾကားရတုိင္း ေခါင္းစြပ္ေတြ၊ လက္ထိပ္ေတြ၊ ေျခက်င္းေတြ၊ ပံုစံေပးသံေတြ၊ ႀကိမ္းေမာင္း မာန္မဲသံေတြ၊ သံေခ်းနံ႔ ေတြ၊ ၾကယ္လမျမင္ရတဲ့ ေန႔ရက္ ေတြ၊ ငိုသံ႐ိႈက္သံေတြ၊ ႏႈတ္ဆက္ သံေတြ၊……ဒီအနိ႒ာ႐ံုေတြ အားလံုးက မိမိတို႔ကို မ်က္စိမွိတ္၊ လွ်ာထုတ္ျပေနၾကသလုိပါပဲ။ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းဟာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးစမွာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္လႈိင္း အပုတ္ခံရပါတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္လႈိင္းဟာ စစ္ၿပီး ေခတ္ကမၻာႀကီးမွာ ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ေရး လမ္းတစ္သြယ္ျဖစ္လာ ခဲ့ပါတယ္။ ဆုိဗီယက္ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္တို႔ဟာ အမာခံ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ စစ္ၿပီးေခတ္ မွာ လြတ္လပ္ေရးရလာခဲ့ၾကတဲ့ လြတ္လပ္စႏုိင္ငံအမ်ားစုဟာ ဆုိရွယ္လစ္ စနစ္ဆိုတာကို စိတ္ဝင္စားလာခဲ့ ၾကပါတယ္။ နာဆာ (အီဂ်စ္) ဆုိရွယ္လစ္စနစ္၊ ေန႐ူး (အိႏၵိယ) ဆုိရွယ္လစ္စနစ္၊ ဆူကာႏုိ(အင္ဒိုနီးရွား) ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ ဆုိတာမ်ဳိးေတြ ေရပန္းစားလာၾကပါတယ္။ ျမန္မာ့ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ (၁၉၆၂) ဆုိတာမ်ဳိးေတြ ေၾကြးေၾကာ္ လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာက သာမန္ေၾကြးေၾကာ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာ့ ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ (၂)ခ်က္ ဆိုတာကို ေဖာ္ထုတ္ပါတယ္။ ’အညမည’ အေတြး အေခၚကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ ပါတယ္။ မဆလပါတီ ဗဟိုႏုိင္ငံေရး တကၠသိုလ္ဆို တာေတြကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ရွိရွိသမွ် စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားအားလံုးကို ႏုိင္ငံပိုင္ လုပ္ခဲ့ ပါတယ္။ ႏုိင္ငံပိုင္လုပ္တာဟာ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ တ႐ုတ္က ထြက္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ၂၆ ႏွစ္ ၾကာတဲ့အခါ လူ၊ လမ္းစဥ္၊ ပါတီ အစိုးရအဖြဲ႕ အားလံုး ဇူလုိင္ ၂၃၊ ၁၉၈၈ မွာ တစ္ခန္းရပ္ သြားခဲ့ရ ပါတယ္။ မဆလ ဇာတ္ေခါင္းကြဲၿပီး ၂၄ ႏွစ္အၾကာမွာ The Burmese Way to Democracy ဆုိတာမ်ဳိး (တည့္တည့္ မေျပာေပမယ့္) ထုတ္ ေဖာ္ခ်က္မ်ားက ဒီလုိ Line of Thinking မ်ဳိး ျဖစ္ေနတာကို သတိ ျပဳမိပါတယ္။ စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ ဒီမုိကေရစီဆိုတာမ်ဳိးကုိ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္မတုိင္မီ အထိ ၾကားေနရပါ တယ္။ ဒီလုိLine of Thinking ဟာ ဘယ္လုိ ရင္းျမစ္မ်ဳိးက လာေနတယ္ဆုိတာ လတ္ဆတ္တဲ့ အေတြးအေခၚရွိသူတုိင္း သတိျပဳမိၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီလုိ Theory နဲ႔ Practise အနီးအေဝးျဖစ္ ၾကတာေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းက်ည္ေပြ႕ေတြ႕သြားၾကရတာမ်ဳိးကို မာ့က္စ္ဝါဒ ကိုင္စြဲခဲ့ၾကတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုမ်ား အတြင္းမွာလည္း ေတြ႕ၾကရပါတယ္။ မာ့က္စ္ ဝါဒယံုၾကည္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစု ေလးစုျဖစ္ေပၚခဲ့ေၾကာင္း သမိုင္း လက္ေတြ႕မွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ (၁) (မူလ)ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ (၁၉၃၉)၊ (၂) အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (သခင္စိုး/၁၉၄၇)၊ (၃) ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႕(၁၉၄၆)၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ပါတီ(၁၉၅၃/၁၉၆ဝ)၊ (၄) ဗမာျပည္အလုပ္သမား/ လယ္သ မားပါတီ (၁၉၅၁) ဗမာျပည္အလုပ္သမားပါတီ (၁၉၅၆) ‘ျမန္မာႏုိင္ငံ အလုပ္သမားညီညြတ္ေရးပါတီ’ (၁၉၆ဝ) [မူလအလုပ္သမားပါတီ အစု(ဝိဓူရ)၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ပါတီ (၁၉၅၉ အစု)၊ ဦးသိန္းေဖျမင့္၏ 'ျပည္သူ႔ညီညြတ္ေရး ပါတီ အစုမ်ားကို စုစည္းထားသည့္ပါတီ] (၁၉၆ဝ/၁၉၆၄) စသည့္ပါတီမ်ား ဟာ မာ့က္စ္ဝါဒကို ယံုၾကည္ကိုင္ စြဲခဲ့ၾကတဲ့ ပါတီမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး သခင္စိုးေခါင္းေဆာင္တဲ့ အလံနီ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ မာ့က္စ္ဝါဒကို တရားေသဝါဒ၊ မင္းမဲ့ဝါဒ၊ ဂိုဏ္းဂဏ ဝါဒ၊ စြန္႔စား ေရးဝါဒမ်ား အျဖစ္ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ အတြက္ လူေရာအဖဲြ႕အစည္းပါ စခန္းသိမ္းခဲ့ရပါတယ္။ (ဒုတိယ အစုကေတာ့) ဝိဓူရသခင္ခ်စ္ေမာင္ (အဓိက) ေခါင္းေဆာင္ တဲ့ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ အလုပ္သမား ညီညြတ္ေရး ပါတီ အစုပါ။ ဒီအစုဟာ (ပမညတ) (ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံ အမ်ဳိးသား ညီညြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု) ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း က ဥပေဒ အတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဒီမုိကေရစီ ေရး တုိက္ပဲြမ်ားအတြင္းမွာ လူထု မ်ားအေပၚ အလြန္ၾသဇာႀကီးပါ တယ္။ ၁၉၅၆ အေထြေထြ ေရြး ေကာက္ပဲြမွာ ကိုယ္စားလွယ္ ၄၆ ေယာက္ အေရြးခံရၿပီး လူထုထံမွ ေထာက္ခံမဲ ၁ ဒသမ ၅ သန္းေက်ုာ္ ရရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ျပည္ေထာင္စုပါတီ အစိုးရထံမွ အာဏာကုိ သိမ္းယူလိုက္ပါတယ္။ ဒီအစုဟာ အာဏာသိမ္းမႈနဲ႔အတူ ျမန္ မာ့ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ကိုပါ ဘံုလုပ္ငန္းစဥ္အျဖစ္ သေဘာထားၿပီး ေထာက္ခံ႐ုံသာမက ၃၃ ဦး အႀကံေပးအဖဲြ႕အတြင္း ပါဝင္ၿပီး အႀကံေပးခ်က္မ်ားကုိ ထပ္မံ ေထာက္ခံၿပီး ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ ပါတယ္။ ၁၉၆၄ ခု၊ မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ထုတ္ျပန္တဲ့ အမ်ဳိးသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရး ဥပေဒအရ ပါတီစံုစနစ္ကို ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီက ဖ်က္သိမ္းခဲ့ပါတယ္။ မာ့က္စ္ ဝါဒကို ဥပေဒတြင္းဝါဒ Legalism အျဖစ္ ခံယူရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ‘မလညပ’နဲ႔ ဝိဓူရသခင္ခ်စ္ေမာင္ဟာ ဥပေဒတြင္းဝါဒီအျဖစ္နဲ႔ ဘဝကို နိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြရဲ႕ အမာခံေက်ာ႐ိုး အဖဲြ႕အစည္းႀကီး တစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ ဗကပဟာလည္း ကိုယ္ထူးကိုယ္ခြၽန္ မရပ္တည္ ႏိုင္ခဲ့မႈႏွင့္ တုိင္းရင္းသား အမ်ဳိးသားမ်ားရဲ႕ လမ္းခဲြမႈ၊ ကိုယ္တုိင္ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ လက္ဝဲ၊ လက်္ာလမ္း စဥ္အမွားမ်ားေၾကာင့္ ဂ်ပန္ေခတ္ ကလို ယူဂ်ီပါတီအျဖစ္ ရပ္တည္ေန ရပါတယ္။ Theory and Practise ကို အသံုးခ်ရာမွာ ဝင္ကစြပ္လုပ္တာ ေရာ၊ ဖိနပ္နဲ ႔မေတာ္လို႔ ဖေနာင့္ကို လွီးတာေရာ၊ အားလံုးဟာ အက်ဳိး မရိွေၾကာင္း၊ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ဘဝ လက္ေတြ႕ မ်ားက သက္ေသျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ မာ့က္စ္ဝါဒဆုိတာ (Eclecticism) ‘လိုရာအသံုးခ်ေရး ဝါဒ’ မဟုတ္ေၾကာင္း နားလည္ သေဘာေပါက္က်င့္သံုးႏုိင္မွ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အက်ဳိးရလဒ္မ်ား အေကာင္အထည္ ျဖစ္မွာပါ။ “Liberty, Equality and Justice” ဆုိတာ ေလာကပါလ တရားႀကီးမ်ားပါ။ ကမၻာေစာင့္ တရားႀကီးမ်ားပါ။ ပထဝီအကန္႔ အသတ္၊ လူမ်ဳိးအကန္႔အသတ္၊ ယဥ္ေက်းမႈ အကန္႔အသတ္ မရိွပါ ဘူး။ လြတ္လပ္မႈဆုိတာ ဒီမုိကေရစီပါ။ လြတ္လပ္မႈမရိွရင္ က်န္ ေလာကပါလ တရားႀကီးမ်ား မရွင္သန္ႏုိင္ပါဘူး။ အလားတူပါပဲ။ တန္းတူမႈနဲ႔ တရား မွ်တမႈ ကင္းမဲ့ေန ရင္လည္း လြတ္လပ္မႈဟာ ေမးခြန္း ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ေအာင္သာ (ပီသံုးလံုး) Rest of your post