Tuesday, April 27, 2010

သားတို႔သမီးတို႔စာဖတ္ၾက
ေရးသူ- လူထုေဒၚအမာ



လူငယ္ေတြကို အေမေျပာခ်င္တဲ့စကားက-
မင္းတို႔ စာဖတ္ၾက ဆိုတာပါပဲ။
လူမွန္ရင္ စာမဖတ္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ တကယ္ပါပဲ။
စာမဖတ္တဲ့လူဟာ လူပီပီ မျဖစ္ပါဘူး။

စာဖတ္မွ အဆင့္မီမီ ေတြးေခၚတတ္တယ္။
မွန္ကန္ေအာင္ ဆံုးျဖတ္တတ္တယ္။

ဘာစာဖတ္ရမွာလဲလို႔ေမးရင္-
ပထမေတာ့ ဘာစာမဆို ဖတ္ပါ။
ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း၊ ဘယ္စာကအေကာင္း၊ ဘယ္စာကအညံ့ဆိုတာ မင္းတို႔ သိလာလိမ့္ မယ္။ အဲဒီေတာ့ ေ႐ြးၿပီး ဖတ္တတ္ၿပီေပါ့။


၁၉၇၂ ခုႏွစ္က ကမၻာကုလသမဂၢက ဒီႏွစ္ကို ႏိုင္ငံတကာ စာအုပ္ႏွစ္လို႔ သတ္မွတ္ လိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမတို႔ မႏၱေလးက အဲဒီႏွစ္က မႏၱေလးမွာ စာအုပ္ျပပြဲတခု ၿမိဳ႔ေတာ္ခန္းမမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ ျပပြဲက ဒီဇင္ဘာလ (၆)ရက္ က (၉)ရက္ အထိျပဘို႔ စီစဥ္တာ။ လူစည္အားႀကီးလို႔ (၂)ရက္ တိုးျပရေသးတယ္။ ျပပြဲ (၆)ရက္မွာ ရဟန္း႐ွင္လူ ပရိသတ္ေပါင္း ၁၂၀,၀၀၀ ေက်ာ္ ေလ့လာၾကည့္႐ႈၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ စာအုပ္ႏွစ္ အထိမ္းအမွတ္ စာတမ္းဖတ္ပြဲကိုလည္း အေနာက္က်ံဳးလမ္း ဓမၼဗိမာန္မွာ ဒီဇင္ဘာ (၆)ရပ္ ညကစၿပီး (၁၀)ရက္အထိ၊ (၅)ညတိတိ စာတမ္းေတြ တင္ၾကတယ္။ အဲဒီ စာတမ္းေတြကို "လူ႔မိတ္ေဆြ စာအုပ္" ဆိုၿပီး အေမတို႔က စာအုပ္ ႐ိုက္ခဲ့ၾကတယ္။
တင္ၾကတဲ့ စာတမ္းေတြကေတာ့-

၁။ ဆရာေတာ္ ေ႐ႊကိုင္းသားက အာကာသ ဖတ္စာအုပ္ႀကီးထဲက ေသးေသးတင္ တလံုးလို႔ ေခၚရမယ့္ ဥကၠာေခၚတဲ့ ၾကယ္ပ်ံမ်ား။
၂။ လူထုေဒၚအမာက ကမၻာ့အႀကီးဆံုး စာအုပ္ႀကီး။
၃။ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ေမာင္သာႏိုးတို႔က ကေန႔ျမန္မာစာေပ႐ႈခင္း။
၄။ ဦးေမာင္ေမာင္က စာၾကည့္တိုက္မ်ား ျပည္သူကို အက်ိဳးျပဳပံု။
၅။ လူထုဦးလွက လူ႔မိတ္ေဆြစာအုပ္။
၆။ တိုးလွက ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ပိဋိကတ္တိုက္မ်ား
၇။ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက ဖတ္စာအုပ္သမိုင္း။
၈။ ေက်ာ္မင္းေက်ာ္၊ ေမာင္သစ္လြင္(လူထု)တို႔က စစ္ၿပီးေခတ္စာအုပ္ေလာက။
၉။ ဦးခ်မ္းျမက ျမန္မာစာနယ္ဇင္းသမိုင္း။
၁၀။ ဦးတင္လြင္က ပါဠိ-ျမန္မာနိႆယက်မ္းမ်ား။
၁၁။ သန္းထြန္းက ႏိုင္ငံတကာစာအုပ္ႏွစ္ျပပြဲမွတ္တမ္း။
၁၂။ လူထုဦးလွက ဆရာဦးေဖေမာင္တင္။
၁၃။ လူထုေဒၚအမာက ေက်ာက္စာ၀န္ေဟာင္းဦးျမ တို႔ ျဖစ္ၾကတယ္။
ဦးေဖေမာင္တင္ရဲ႔ အမွာစကား၊ ဆရာႀကီးေ႐ႊဥေဒါင္းက ကၽြန္ပ္ရဲ႔ တသက္တာမွတ္တမ္း အေၾကာင္း ေျပာၾကားခ်က္ေတြကိုလည္း ဒီစာအုပ္မွာ ပါ၀င္တယ္။
အေမက ကမၻာ့အႀကီးဆံုးစာအုပ္ႀကီးဆိုၿပီး အခါအခြင့္သင့္တဲ့အခါ အေမတို႔ဆီမွာ တကယ္႐ွိတဲ့ မင္းတုန္းမင္းႀကီး ပိဋိကတ္သံုးပံုကို ေက်ာက္ထက္အကၡရာတင္ထားတဲ့ ေက်ာက္စာ (၇၃၀)ခ်ပ္ အေၾကာင္းကို ေရးသားတင္သြင္းၿပီး ကမၻာသိႂကြားလိုက္တာပါ။
ဒီစိတ္ကူးကို ပ်ံလြန္ေတာ္မူတဲ့ ဆရာေတာ္ ေ႐ႊကိုင္းသားက ေပး႐ွာတာပါ။
ကဲ..... သားတို႔ သမီးတို႔ လူျဖစ္ေအာင္ စာဖတ္ၾက။

လူထုေဒၚအမာ
{ျဗဴတီမဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၀ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

ျပည္ေတာ္သာ၏ ေန႔တေန႔
ေရးသူ- ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္



(၁)

မွန္ေသတၱာ အတြင္းက စိန္ပြင့္ေတြ အၾကားမွာ ႏွင္းဆီက ပြင့္ေနသလား။
အေမရိကန္ ပညာေတာ္သင္ျပန္ ခင္မမႀကီးက ႏွင္းဆီပန္းကို လွမ္းယူကာ ဟန္လုပ္၍ ေမႊးရင္း ေဘးတြင္ ရပ္လ်က္ တဘက္စားပြဲ၌ လွပစြာ ခင္းက်င္းျပသထားေသာ ဗမာလုပ္ ယြန္းထည္မ်ားကို၊ အထင္ေသး ႐ႈတ္ခ်ေသာ မ်က္လံုးျပာႏွမ္းႏွမ္းျဖင့္ မသိမသာ ၾကည့္႐ႈ ေနေသာ အေမရိကန္ သံ႐ံုးအရာရွိကို အနီဆိုးထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းအား လွပသည္ ထင္ရ ေအာင္ ခြၽန္ခြၽန္ကေလး စူ၍ ေမာ့ ၾကည့္လိုက္သည္။




ေမာင္ေတာ္က ႏွမေတာ္၏ ဟန္ေရးျပ အလွကို ျမင္မိဟန္မတူ။ ျမန္မာရာဇဝင္၌ ေက်ာ္ၾကား ထင္႐ွားလွေသာ ရာမဇာတ္ေတာ္ႀကီးအား ေရႊမင္ျဖင့္ အေသးစိတ္႐ုပ္လံုး ေဖာ္ထား ေသာ ယြန္းအုပ္ႀကီးကို အသိမိုက္မဲေသာ ေမ်ာက္က ပ႒ာန္းက်မ္းႀကီးအား ၾကည့္သလို ၾကည့္ေနသျဖင့္၊ ခင္မမႀကီးက ေမာင္ေတာ္၏ ေခြၽးေစာ္နံလွေသာ ခ်ိဳင္းကို သူမ၏ ဦးေခါင္း ႏြဲ႔မူ ဟန္ႏွင့္ မနံမေစာ္ တိုးေဝွ႔ လိုက္ေလသည္။
"အိုး...ေဘဘီ...ကြၽန္ပ္ဝမ္းနည္းပါတယ္..."
မိန္းမျမင္တိုင္း 'ေဘဘီ'ဟု တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ႀကီး ေခၚတတ္ေသာ၊ အေမရိကန္ လူယဥ္ေက်းက ခင္မမႀကီးအား ေဘဘီဟူ၍ပင္ အျမတ္တႏိုး ေခၚေဝၚကာ ေတာင္းပန္ဟနျ္ပ၏။
"ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ဒါထက္ရွင္ဘယ္ေတာ့ ကယားျပည္ကို သြားဦးမွာလဲဟင္... ရွင္သြား ေနတုန္း၊ က်မေတာ့ အမ်ားႀကီး ပ်င္းက်န္ေနရစ္မွာပဲ၊ ေၾသာ္..... ဒါထက္....ရွင္ ယိုးဒယား ဘက္က ဇင္းမယ္မ်ား၊ ခုတေခါက္ ေရာက္ဦးမယ္ဆိုရင္ ဇင္းမယ္လံုခ်ည္ တထည္ေလာက္ ဝယ္ခဲ့ေပးပါလားဟင္" လက္ဦးလင္ႀကီးႏွင့္ မကြာရွင္းရမီပင္ ေနာက္တလင္ႏွင့္ ဗိုက္ႀကီးခဲ့ ရေသာ အေမရိကန္ျပည္ ေဟာလီးဝုဒ္ၿမိဳ႔ေတာ္မွ ကမၻာေက်ာ္႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး အင္းဂရစ္ဘဂ္မင္ ၏ အမူအရာကို အတုခိုးကာ အလြမ္းသယ္ရင္း ခင္မမႀကီးက မွာပံုေတာ္ကို သီဆိုလိုက္၏။
"ဘန္ေကာက္က ကြၽႏု္ပ္ ဟိုတေလာက ယူလာတဲ့ လံုခ်ည္ေတြ ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား" ဘန္ေကာက္ႏွင့္ ရန္ကုန္ အကူးအသန္း လုပ္ေနေသာ ေမာင္ေတာ္က ေမးေလ သည္။
"ဇင္းမယ္လံုခ်ည္က ရန္ကုန္မွာ ေကာင္းေကာင္းမရဘူး"
"ဇင္းမယ္ေရာက္မယ္ မေရာက္ဘူးဆိုတာ၊ အခု အေသအခ်ာ မေျပာႏုိင္ဘူး ကယား ျပည္ သြားဖို႔ကေတာ့ ကြၽႏု္ပ္တို႔မွာ အင္မတန္ တာဝန္ရွိတယ္၊ ဟိုမွာ အခု ေရာက္ရွိေနတဲ့ ကြၽႏု္ပ္တို႔ စစ္တပ္ေတြကို ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးဖို႔ အလုပ္ေတြ မ်ားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဟိုကျပန္ရင္ ေဘဘီ့အတြက္ လက္ေဆာင္တခုခု ယူလာပါမယ္ ဆိုတာေတာ့ ကတိေပးမယ္"
"အို....ရွင္ဟာ ၾကင္နာတတ္တဲ့ လူတေယာက္ ပါပဲ"
အီးစီေအရဲ႔ ဂုဏ္ေက်းဇူးသည္ အနႏၱငါးပါး၊ ဂုဏ္ေက်းဇူးထက္ပင္ ထူးကဲလွပါေပ သည္ဟု သတင္းစာမ်ားက ေရးသားခ်ီးက်ဴး၍၊ အစုိးရကလည္း လက္ခံထားေသာ တုိင္းျပည္၌ ခင္မမႀကီးက သည္လိုေျပာလိုက္ျခင္းမွာ မလြန္ပါ။
ေငြစီးကရက္ဘူးကိုဖြင့္၍ စီးကရက္တလိပ္ကို မီးၫွိရင္း ခင္မမႀကီးရဲ႕ ၾကင္နာတတ္ သူက ၿပံဳးေလသည္။ သူက ခင္မမႀကီးရဲ႔ တင္ရွိ ေနရစ္ေသးေသာ ကိုယ္အလံုးအထည္ကို ျပင္သစ္ဆန္ဆန္ စီးကရက္မီးခိုးမ်ား အၾကားမွ ခပ္ေမွးေမွး ၾကည့္ေနေလသည္။
ခင္မမႀကီးသည္ ႏွင္းဆီပန္းကို ဟန္လုပ္၍ ေမႊးေနျပန္၏။
"ကေန႔ည....လသာသာ အင္းယားမွာ ေရသြားကူးရင္ မေကာင္းဘူးလား"
ၾကင္နာတတ္သူက ေစတနာ ေရစီးကမ္းၿပိဳမတတ္ ဖိတ္ၾကားေလသည္။
"အေကာင္းဆံုး စိတ္ကူးပဲ၊ ရွင္ဘယ္အခ်ိန္ လာေခၚမွာလဲဟင္"
လွယဥ္ေက်းက သြက္လက္လွ၏။
"ကိုးနာရီေလာက္ ကားနဲ႔ လာေခၚမယ္ေလ၊ ဒါထက္မင္းတို႔ ဗမာျပည္ရဲ႔ ရာသီဥတု သိပ္ ရြံစရာေကာင္းတာပဲ"
ၾကင္နာသူက ယြန္းအုပ္ကို မဲ့ရြဲ႔ကာ ၾကည့္ရင္း သူ႔ဘာသူ လာေနေသာ ဗမာျပည္ရဲ႕ ရာသီဥတုကိုပင္ က်ိန္ဆဲေန လိုက္သည္။
"ရြံစရာေကာင္းတဲ့အထဲမွာ ခင္မမႀကီးတေယာက္ေတာ့ မပါပါဘူးေနာ္"
"အိုး မင္းကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ပဲ"
"ဟုတ္တယ္ က်မလဲ ဗမာျပည္မွာ ေမြးေပမယ့္ ဗမာျပည္ကို သိပ္မုန္းတာပဲရွင္"
"မင္းတို႔ဗမာျပည္မွာ ဘယ္ဟာတခုမွ ငါေတာ့မႀကိဳက္ဘူး"
"က်မတေယာက္ေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ပါပဲေနာ္"
စေကာ့ေစ်းအတြင္း ဗမာ့ယြန္းထည္ႏွင့္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား ေရာင္းခ်ေနေသာ ကုန္တုိက္ႀကီးအတြင္းမွ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ လင္မယား ဆန္ဆန္ ပူးပူးကပ္ကပ္ႏွင့္ ထြက္လာၾကၿပီးေနာက္ ေစ်းေ႐႔ွပလက္ေဖာင္းေဘးတြင္ ရပ္ထားေသာ ကားသစ္ႀကီးတစီး ေပၚသို႔ ရီကာေမာကာႏွင့္ စံုတြဲတက္ထုိင္ကာ ၿငိမ့္ကနဲထြက္သြားၾကေသာ ၾကင္နာသူ အေမရိကန္လူယဥ္ေက်းႏွင့္ ဗမာ့ရာသီကို မုန္းသည္ဆိုေသာ ဗမာ့သမီးတို႔အား ကြၽန္ေတာ္ သည္ ပလက္ေဖာင္းေဘးမွ အေငးသားရပ္ၾကည့္ခိုက္......
"အေဖတုိ႔ အေမတို႔ဟာ ေတာက ေျပးလာရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြပါ သားရယ္၊ တပဲစ တမူးစကေလးမ်ား လႉႏိုင္ရင္ လႉပါလားကြယ္"
ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိတ္လန္႔စြာ ၾကည့္မိ၏။
သက္ရြယ္အိုမင္းလွၿပီျဖစ္ေသာ အလြန္တရာခ်ည့္နဲ႔ေနသည့္ အဘုိးအို၊ အမယ္အို၊ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္သည္ အစုတ္စုတ္ အျပတ္ျပတ္ႏွင့္ ခြက္ကို ဆြဲ၍ ကြၽန္ေတာ့္ထံမွာ တပဲစ တမူးစကို အသနားခံေနၾကသည္။ (၄) ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွ် ျဖစ္ပြားေနခဲ့ေသာ ျပည္တြင္းစစ္၏ ဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံေနရေသာ ေတာမွ ဆင္းရဲသားမ်ားသည္ သူတို႔၏ ဘဝလံုၿခံဳေရးအတြက္၊ ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္ ေျပးမိေျပးရာေျပးရင္း၊ အစုိးရ ႐ံုးစုိက္ရာ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္သို႔၊ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားကာ ေရာက္လာရွာၾကျခင္း ျဖစ္ဟန္တူ ၏။ ေတာကို မသိေသာ ရန္ကုန္က သူတို႔ကို ဂ႐ုစိုက္ အေရးယူ မွာတဲ့လား၊ ရန္ကုန္က ေနသာပါ၏။ ေတာမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူပဲ ေသေသ။
"ေတာမွာ လုပ္ကိုင္စားလို႔ကလဲ မျဖစ္၊ ရြာကလဲ မီးေလာင္၊ လဲၿဗီးေတြကလဲ ႏွိပ္စက္နဲ႔၊ ဘယ္လိုမွ မေနသာ၊ မတတ္သာလြန္းလို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးကို ေျပးလာမိတာပါ ေမာင္ရယ္၊ ဒီ ေရာက္ေတာ့လဲ ဘာမွလဲ လုပ္စရာ ကိုင္စရာကမရွိ၊ ေနစရာ ထုိင္စရာကလဲ မရွိ၊ စားစရာ ကလဲ နတၳိနဲ႔မို႔ အသက္ကေလးတေခ်ာင္း ရွင္ေနပါမယ့္အေရး လမ္းေပၚမွာ လိုက္ေတာင္းစား ရတာ ပါကြယ္"
ဘုရားေဟာ ပဋာစာရီဇာတ္ထက္ ေၾကကြဲ ရင္နာဖြယ္ရာ ပံုဝတၳဳကို ကြၽန္ေတာ္သည္ မခ်မ္းမသာ ၾကားေနရေပသည္။ သည့္အခိုက္တြင္ ေက်ာင္းေနရမည့္ အရြယ္ျဖစ္ေသာ အသက္ (၁ဝ) ႏွစ္ခန္႔ သူငယ္ကေလးတေယာက္သည္ သံပံုးတခုကိုလြယ္ကာ ထီးမပါ၊ ဖိနပ္မပါ၊ ေနပူႀကဲထဲက ေလွ်ာက္လာရာမွ ကြၽန္ေတာ္၏ အနီးက ျဖတ္၍သြားရင္း ေအာ္လံႀကီးကို ပါးစပ္တြင္တပ္ကာ "လြတ္လပ္ေရး ေျမပဲဆားေလွာ္" ဟု အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း အတြက္ ႐ုတ္တရက္ ေအာ္သြားသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ လန္႔ဖ်ပ္၍ တြန္႔ဆုတ္သြားမိပါ၏။
ကြၽန္ေတာ္ပင္၊ မနက္စာကို မစားခဲ့ရေသး။ အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ ျဖစ္လာလွ်င္ ေျခေစာင့္ လက္ေစာင့္အျဖစ္ လိမ္ပိန္ကုတ္ကပ္၍ ထားခဲ့ေသာ အိတ္ကပ္အတြင္းမွ မတ္ေစ့ ကေလးတေစ့ အေၾကာင္းကို ငိုင္၍ ေတြးေတာ စဥ္းစားေနစဥ္ ဘဝ၏ လံုၿခံဳမႈအတြက္ ေတာမွ ရန္ကုန္သို႔ ခိုဝင္ ေျပးလႊားလာၾကရင္း အသက္ကေလးတေခ်ာင္း ရွင္ေနႏုိင္ေရးအတြက္ ေနပူ ျခစ္ျခစ္ထဲ၌ လိုက္လံေတာင္းခံေနရေသာ အေဖႏွင့္အေမတို႔သည္ စေလဆရာ၏ အလိုအားျဖင့္ "ဆန္ျဖဴျဖဴတခြက္" ပင္ မဟုတ္ေသးဘဲ ဆန္တေစ့မွ်ပင္ ထြက္ႏုိင္ပံု မေပၚေသာ ကြၽန္ေတာ့္ ထံပါး မွ ထြက္ခြာသြားရွာၾကေလၿပီ။

(၂)

စေကာ့ေစ်းေ႐ွ႔မွ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေလးကန္ထုိင္းမိႈင္းစြာ ထြက္လာေသာ အခါ၌ နာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္ပင္တီးေနေပၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အလြန္တရာ ထမင္း ဆာေလာင္လ်က္ ရွိေနပါ၏။ သို႔ရာတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ (၁ဝ) မီနစ္ခန္႔အတြင္းက ရန္ကုန္၏ အလွအပမ်ား၊ ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ား ေရာင္းခ်ရာ စေကာ့ေစ်းႀကီးေ႐ွ႔တြင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ထမင္းဆာေလာင္ေနျခင္းကို ေမ့ေလ်ာ့ေစပါ၏။
ဗမာျပည္၏ ရာသီဥတုကို မုန္းေန႐ံုမွ်ႏွင့္ မကေသး၊ ဗမာျပည္သို႔ လာေရာက္ေနထုိင္ ကာ ဗမာျပည္မွ ဘာတခုမွ်လဲ မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ေျပာႏုိင္ဆိုႏုိင္လိုက္ေသာ ခင္မမႀကီးရဲ႕ ၾကင္နာတတ္သူႀကီး၊ ဗမာရဲ႕ သမီးစင္စစ္က "ဗမာ ရာသီဥတုကို သိပ္မုန္းတာပဲရွင့္" ဆိုေသာ ေဘဘီတို႔၏ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းမေနရဘဲ ေစ်းေရာင္း၍ အသက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းေနရေသာ ကေလး၊ ေတာမွေျပးလာေသာ ဒုကိၡတ အေမႏွင့္အေဖတို႔၏ အေၾကာင္း အရာမ်ားကို ဆက္စပ္၍ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိသည္။
ဤ တခန္းရပ္ စေကာ့ေစ်းေ႐ွ႔ ျပဇာတ္တိုကေလး အတြင္း၌ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ လိုျဖစ္ေနေသာ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သူ၊ ကြၽန္ေတာ္၏ အေၾကာင္းကိုကား ကြၽန္ေတာ္သည္ စဥ္းစားရန္ ေမ့သြား၏။ ထမင္းဆာေနျခင္းကိုမွပင္ သတိမရမိေတာ့။ တနပ္ေသာထမင္းကို အဘယ္မွာ လိုက္လံရွာေဖြရမည္ဆိုေသာ အသံသည္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္ေန၏။
ေဘဘီ၏ ၾကင္နာတတ္သူႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္မသိ၊ ေဝါလမ္းမႀကီး၏ သူလွ်ဳိ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ အေမရိကန္သမၼတ ထ႐ူးမင္း၏ အမ္အက္(စ္)ေအ ရန္ပံုေငြ ေဒၚလာ သန္းတစ္ရာ ထဲမွ လခေကာင္းေကာင္း ထုတ္ခ်င္လည္း ထုတ္ေနရမည္။ အမွန္ကိုေတာ့မသိ၊ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ႏုိင္၏။ ျဖစ္ႏုိင္ေသာအခ်က္မွာ သူ အင္မတန္မုန္း၍ မႀကိဳက္ေသာေဒသမွာ သူက ဘာေၾကာင့္လာေနရသလဲ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ခင္မမႀကီး၏ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားၾကည့္သည္။
ခင္မမႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္က သိေပသည္။ အလတ္တန္းစား အစုိးရအရာရွိ တေယာက္၏ သမီးျဖစ္၍ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းမွ တကၠသိုလ္ကို ေရာက္လာသူ ျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္တြင္ သူမကိုယ္ကို ကုန္ပစၥည္းအျဖစ္ ေၾကာ္ျငာသည္ကို ကြၽန္ေတာ္က မေမ့ပါ။ ပြဲတိုင္း လမ္းတိုင္းတြင္ ေက်ာ္ေနေသာ ခင္မမႀကီးကို ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႏွင့္ ေပါ့ေပါ့ေနတတ္ေသာ ေက်ာင္းသားတိုင္းသိၾက၏။ ကြၽန္ေတာ္ကသာ မိဘဆင္းရဲ၍ ေက်ာင္းတြင္ ကုပ္ကုပ္ကပ္ကပ္ ႏွင့္ စာႀကိဳးစားေနရေသာေၾကာင့္ လူခ်င္းမသိခဲ့ရျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ အမွန္ေတာ့ မိန္းကေလးတဦးတေယာက္၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္မွာ လင္ေကာင္းတေယာက္ ကို မရအရဖမ္း၍၊ ပညာတတ္တေယာက္၏ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမွာ အစုိးရလခစား ျဖစ္ေစ၊ တပါးသူ၏ လခစား ျဖစ္ေစ၊ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားေနရေသာ ေခတ္ကာလ အတြင္း၌ ကြၽန္ေတာ္၏ ႀကိဳးစားေနရျခင္းႏွင့္ ခင္မမႀကီး၏ ေၾကာ္ျငာတို႔မွာ အျပစ္တင္စရာေတာ့ မဟုတ္ဟု ထင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ခင္မမႀကီးကို ထို႔ထက္ ပို၍ေတာ့ မသိခဲ့ရေပ။
ကြၽန္ေတာ့္ --------ေက်ာင္းမွ တပိုင္းတန္းလန္းႏွင့္ ထြက္လာခဲ့ရၿပီး ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ---------ေက်ာင္းအေၾကာင္းကို ဘာမွ မသိခဲ့ ေသာ------။ အမိမုဆိုးမႀကီးႏွင့္ လူလား မေျမာက္ေသးေသာ ညီငယ္ႏွမငယ္ကေလးမ်ားအား ေကြၽးေမြးဖို႔ရန္ အလုပ္ရွာ ခဲ့ရေပသည္။ ပညာတတ္ေတြမ်ား၍ နီးစပ္ရာကို အလုပ္ခန္႔ေနေသာေခတ္၌ ေအာက္တန္း စာေရး အလုပ္ကေလးကိုပင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ၆-လေက်ာ္မွ် ရွာေဖြကာ ရရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ ေတာမွ မိဘႏွင့္ကေလးမ်ားကို ရန္ကုန္သို႔ေခၚလာရသည္။
တကယ္ဆိုေသာအခါ၌ တလလွ်င္ တရာ့အစိတ္သံုးဆယ္မွ်ေသာ လခကေလးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က အေမႏွင့္ ကေလးမ်ားကို ဘယ္လိုမ်ား နပ္ေစ့ေအာင္ ေကြၽးႏုိင္ပါမည္လဲ၊ အေသြးအသား မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ထမင္းဟင္းကေလးမ်ားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္သားမ်ား အသက္ရွင္ ေနရသည့္အခိုက္ ၁၉၄၉-ခုႏွစ္တြင္ အစိုးရက လူေလွ်ာ့၊ ရွားပါးစားရိတ္ျဖတ္ႏွင့္ ရက္ရက္စက္စက္ႀကီး လုပ္လုိက္ေသာအခါ၊ မဝဘဲ စားေနရေသာ အဟာရမရွိသည့္ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းကေလးမ်ားထဲမွ လုယူျခင္းျဖစ္၍ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘဝတူ စာေရးမ်ားႏွင့္ သပိတ္ေမွာက္ အေရးဆိုမိေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႐ံုးစာေရး အမႈထမ္းမ်ား၊ သမဂၢ၏ ဥကၠ႒ႀကီး ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ႏွင့္အတူ စာေရးအမ်ားအျပားပင္ မတရားၫွဥ္းဆဲ အဖမ္းအဆီး ခံခဲ့ၾကရေပသည္။ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးထဲသို႔ ကြၽန္ေတာ့္အား မပို႔မီ ဘားလမ္းအခ်ဳပ္ေထာင္ထဲ၌ ခ်ဳပ္ထားစဥ္ ရဲေဘာ္စာေရးတေယာက္က လာေပးေသာ သတင္းစာတေစာင္တြင္ ခင္မမႀကီးသည္ အေမရိကန္ျပည္သို႔ ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ေစလႊတ္ေသာ သတင္းကို ကြၽန္ေတာ္က ဖတ္လိုက္ရေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ စိတ္ဝင္စားျခင္း မရွိမိ၊ အျပင္ဘက္တြင္ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ျဖစ္ကာ ဒုကၡႀကီးစြာ ေရာက္ေနရေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာ အေမႏွင့္ကေလးမ်ားအေၾကာင္းကိုသာလွ်င္ ပူပန္ေနရေပသည္။
ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးထဲတြင္ (၉)လနီးပါး မတရား ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းကို ခံခဲ့ရၿပီး ေနာက္ ေထာင္အျပင္သို႔ ထြက္လာရေသာအခါ၌ အေမက ေျမပဲေလွာ္၍ ကေလးမ်ားက ေျမပဲေလွာ္လိုက္ေရာင္းေနရေသာ အျဖစ္ကို ကြၽန္ေတာ္က ေတြ႔ရေပသည္။ သူတို႔သည္လည္း ထမင္းရွာေဖြေပးမည့္သူကို အစိုးရက ဖမ္းဆီးထား၍ ရတတ္သလို သူတို႔စံုမက္ေသာ အသက္ကေလးမ်ားကို ေမြးေနရျခင္းပင္ ျဖစ္ၾကေပသည္။
ေထာင္မွ ထြက္လာရၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ အစိုးရ၏ လူဆိုးစာရင္းတြင္ ပါဝင္သြား ၿပီျဖစ္၍ မည္သည့္႐ံုးကမွ အလိုမရွိေသာ လူဆိုးႀကီးတေယာက္ ျဖစ္သြားရသည္။ အစိုးရလက္ေအာက္ခံ ႐ံုးမ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ တံခါးပိတ္ ထားၿပီျဖစ္ရကာ အျခား ကုန္တုိက္မ်ားတြင္ လိုက္လံတိုးေဝွ႔၍ အလုပ္ရွာေသာ အခါ၌လည္း အေရာင္းအဝယ္ ပ်က္ျပား ၍ လူမ်ားကိုပင္ ေလွ်ာ့ေပါ့ ထုတ္ပစ္ ေနရေၾကာင္းမ်ား ေျပာ၍ ေျပာ၍ လႊတ္ၾကပါ၏။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကြၽန္ေတာ္သည္ အလုပ္လက္မဲ့တေယာက္ ျဖစ္လာရကာ လမ္းမေပၚ၌ ဇြဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္ အလုပ္ရွာေနခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ (၁ဝ) မိနစ္ခန္႔က ခင္မမႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္က စေကာ့ေစ်းထဲတြင္ ျမင္ခဲ့ရျခင္းသည္.....ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းမွ ထြက္လာခဲ့ရ ၿပီးေနာက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ခင္မမႀကီးသည္ အေမရိကန္မွပင္ ျပန္လာခဲ့ေပၿပီ။ ျပန္လာခဲ့ျခင္းႏွင့္ အတူ ဗမာ့ အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈကို အထင္ေသးေသာ အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈကိုလည္း ယူေဆာင္ လာခဲ့ဟန္ တူေပသည္။
က်န္ေသးေသာ ေက်ာင္းမေနရဘဲ လြတ္လပ္ေရး ေျမပဲဆားေလွာ္ ေရာင္းရသည့္ ကေလးႏွင့္ အေဖတို႔ အေမတို႔မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၏ လမ္းမေပၚတုိင္း၌ ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ေတြ႔ေနရေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္ေန၍ ကြၽန္ေတာ္သည္ နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားစရာ မရွိေတာ့ေပ။
ႏိုင္ငံေတာ္၌ သူေတာင္းစားမရွိရဟု သမၼတႀကီးတင္မက၊ မိုးေပၚက သိၾကားမင္းပင္ ဆင္း၍ အမိန္႔ထုတ္ျပန္ ထုတ္ျပန္၊ သူေတာင္းစား ျဖစ္လာရေသာ အေၾကာင္းရင္းခံ ပေဒသရာဇ္ ေျမပိုင္ရွင္ စီးပြားေရးစနစ္ကို မဖ်က္သိမ္းႏိုင္၍ ျပည္သူပိုင္လယ္ေျမစနစ္ကို မျပဳလုပ္ႏုိင္မခ်င္း သူေတာင္းစား ျပႆနာကား ရွိေနမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ကေလးသူငယ္မ်ားကား အဘယ္သို႔ပင္ ပညာမသင္မေနရ ဥပေဒလုပ္လုပ္-ထိုကေလးမ်ား၊ ေနာက္ပုိင္းစားေရး ေသာက္ေရး ကို သက္သာေကာင္းမြန္ေအာင္ မျပဳလုပ္မေပးႏိုင္မခ်င္း မည္သည့္ေက်ာင္းသို႔မွ ကေလးမ်ားသည္ ကခုန္ရယ္ေမာကာ ပညာလာသင္မည္ မဟုတ္ဘဲ ပညာေရးထက္ ေလာေလာဆယ္ အေရးႀကီးေနေသာ ထမင္းစားေရး ျပႆနာအတြက္ ျဖစ္သလို ေျဖရွင္း ေနၾကမည္သာ ျဖစ္ေပသည္။
ဆူးေလဘုရား အဝိုင္းႀကီးေပၚဝယ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ရပ္လိုက္ေသာအခါ၌ ရန္ကုန္ၿမိဳလယ္တြင္ ေန႔ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ပင္ ေမွာင္ခ်ကာ ဖုတ္ သူရဲ တေစၦမ်ားႏွင့္ ေခ်ာက္၍၊ ေျခာက္လံုးျပဴး (၂) လက္ကိုင္ လူဆိုးႀကီးမ်ားကလည္း သူရဲေကာင္းႀကီးမ်ားအျဖစ္ ျပသေနၾကေသာ ဆူးေလဘုရားလမ္း ႐ုပ္႐ွင္႐ံုမ်ားမွ ဧရာမ လူအုပ္ႀကီး ထိတ္လန္႔တၾကား အန္ထြက္လာသည္ကို ျမင္ရပါ၏။

(၃)

ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ပင္ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ ေျပးလႊား ေနၾကပါ၏။ တစီးႏွင့္တစီး ပြတ္ကာသီကာ ေျပးလႊား ေမာင္းႏွင္ေန ၾကပံုမွာ ေဘးမွ ၾကည့္ေနရာ သူတေယာက္အဖို႔တြင္ အသဲယားစရာပင္ ျဖစ္ေပသည္။
စပယ္ယာကေလးမ်ားသည္ ကားေနာက္ၿမီးမွ ခရီးသည္မ်ားကို ေအာ္ေခၚကာ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ တင္ေနၾကသည္မွာလည္း ၾကည့္ရသူအတြက္ မသက္သာလွ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔မွ ဘတ္စ္ကားမ်ားသည္ လူစီးရန္မဟုတ္ဘဲ ပိုက္ဆံရွာရန္သာ အဓိက ယာဥ္တမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကားတုိက္မႈမ်ား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ မ်ားျပားေနရျခင္း ျဖစ္ဟန္ တူေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကင္းမဲ့၍ မေရမရာရွိလွေသာ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ ဆူးေလဘုရား လမ္းမႀကီးအတုိင္း ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ အေမာေျပ ေခတၱရပ္လိုက္မိပါ၏။ အေမရိကန္ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီး ေဒါရ(စ္)ေဒး၏ ေဆးေရာင္ျခယ္ ဓာတ္ပံုကိုမွ ႏွေျမာရမွန္း မသိသလို ပုိက္ဆံငါးမူးမွ်ပင္ ေပးဝယ္၍ ထြက္လာခဲ့ေသာ အသက္ အစိတ္သာသာခန္႔ လူရြယ္တေယာက္သည္ သူ႔လက္ထဲမွ ဓာတ္ပံုကေလးကို ပီတိျဖစ္ၾကည္ႏူးလာရင္း၊ ကြၽန္ေတာ့္ အားဝင္၍ ေဆာင့္သြားလုိက္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ အေငးသားၾကည့္ရင္း ခံလိုက္ရသည္။ သူကပဲ ဝင္၍ တုိက္သြားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အားပင္ အျပစ္တင္ မာန္မဲခ်င္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ကာ ထြက္သြားေသာ လူရြယ္ကို ကြၽန္ေတာ္က အဘယ္သို႔ သေဘာထားရပါမည္လဲ။
ၾကာၾကာေန၍ေတာ့မျဖစ္၊ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဂလုပ္႐ံုေ႐ွ႔မွ ထြက္လာခဲ့ရေလသည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ကားမစီးႏုိင္သူမ်ားကလည္း ထမင္းစားေရးေသာက္ေရး ၾကပ္တည္း ခက္ခဲေနသူမ်ားအတြက္ ျဖစ္သလို ရွာေဖြစားေသာက္ ေနရေသာ ကြမ္းရာသည္၊ ထီအုပ္၊ စားေသာက္ဆိုင္ႏွင့္ သေရစာဆိုင္မ်ားကလည္း ႐ႈပ္႐ွက္ခတ္ေနသျဖင့္ မနည္းပင္ ေရွာင္ကြင္း သတိထား၍ သြားရေပသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ သန္႔ရွင္းေရးကို တာဝန္ရွိသည္ဆိုေသာ ျမဴနီစပါယ္႐ံုးႀကီး ေ႐ွ႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေခတၱမွ် ငိုင္၍ ရပ္ေနမိရင္း၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကြက္သစ္မွ ေျမာင္းပုပ္ႏွင့္ အမိႈက္ပံုႀကီးမ်ားကို ျပန္၍သတိရမိပါ၏။ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္ကိုယ္တုိင္ တံျမက္စည္းလွည္း ေနပါသည္ဟု ျဖစ္ေနရေသာေခတ္၌ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း ေျမာင္းပုပ္နံ႔ကို ခံႏုိင္ရမည္ဟု ဆိုခ်င္တာမ်ားလားဟု ကြၽန္ေတာ္က ေတြးၾကည့္ မိပါသည္။
ဝမ္းထဲ၌ အစာခံမရွိ၍ ေတာ္ေတာ္ကေလး အေနရ အခံရခက္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေ႐ွ႔တြင္ အရိပ္ခိုနားေနရန္ေကာင္းလွေသာ ဆူးေလေစတီေတာ္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ေရႊကေတာ့ ဝင္း၍ အိေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ စိုက္ထူထားေသာ လြတ္လပ္ေရး ေက်ာက္တုိင္ႀကီးႏွင့္လည္း ပဏာရေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ျပည္သူျပည္သားမ်ား အား ငွက္ကေလး ၾကက္ကေလးမ်ား ဖမ္းဆီးသလို ဖမ္းၿပီး ေထာင္မ်ားထဲ၌ ရက္လႏွစ္ အကန္႔အသတ္မရွိ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္းအား ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ေနႏုိင္ေသာ တရား႐ံုးေတာ္၏ နာရီ ႀကီးက (၂) ခ်က္ပင္ ခြဲေနပါပေကာ..... ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆူးေလကုန္းေတာ္ေပၚသို႔ တက္မိလွ်င္ ပထမဦးစြာ ပန္း ေရာင္းသူမ်ား ၏ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံယူရပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ေနာင္တမလြန္ဘဝထက္ ေလာေလာဆယ္ ဘဝတြင္ပင္ ေအးခ်မ္းမႈ ရပံုမရွိေသးေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ လႈပ္ရွားပံုကို အကဲခတ္မိၾကသလို သူတို႔သည္ ၿငိမ္သက္သြားၾကေလသည္။
ရင္ျပင္ေပၚသို႔ ေရာက္ေသာအခါ၌ ကြမ္းဝါးေနေသာ ေဗဒင္ဆရာက အဆိုးအေကာင္း ကေလးမ်ား စစ္ေဆးဖို႔ အႀကံေပးျခင္းကိုလည္း ခံလုိက္ရေသး၏။ ေလာကဓာတ္ပညာ မေပၚထြန္းမီက ဘုရင့္ ဟူးရားမ်ားအျဖစ္ ဟန္က်ခဲ့ဖူးေသာ ေဗဒင္ဆရာမ်ားကလည္း အဏုျမဴဓာတ္အားကို လူတို႔ခြဲစိတ္ေနႏုိင္ေသာ ေခတ္၌ပင္ လဟာျပင္မွျဂိဳဟ္နကၡတ္မ်ားျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနရွာၾကျခင္းကို ကြၽန္ေတာ္က စာနာမိေပသည္။ အလုပ္လက္မဲ့ ဘဝ၌ စားသာသလို ရွာႀကံစားျခင္းအတြက္ ေဗဒင္ဆရာကို အျပစ္တင္ရမွာလား။
ကြၽန္ေတာ္က ၾကင္နာစြာ ေခါင္းခါျပလိုက္ရေပသည္။

(၄)

အလႉရွင္မ်ား၊ ဘုရားဖူးႏုိင္ၾကသူမ်ား မ်ားျပားလွသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ လူအနည္းငယ္ ရွင္းေသာ အေနာက္ေတာင္ စေနေထာင့္ဘက္ရွိ ဇရပ္တခုတြင္ တေယာက္ထဲဝင္၍ ထုိင္လိုက္ ရေပသည္။ တကယ္ဆိုေတာ့ အလုပ္ကလဲမရွိ၊ ရဖို႔ရာလဲ လမ္းမျမင္၊ အိမ္၌လဲ နပ္မမွန္၊ ေလာေလာဆယ္အားျဖင့္လည္း ထမင္းဆာေနရေသာဘဝ၌ ကြၽန္ေတာ္သည္ သက္သာမႈကို ျဖစ္တတ္သလို ရွာႀကံျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
တေယာက္တည္း ကြၽန္ေတာ္သည္ ဇရပ္နံရံကို မွီ၍ထုိင္ကာ သက္သာနားေနျခင္းကို ျပဳေနစဥ္ ဇရပ္တြင္းမွ လူတေယာက္သည္ ကြၽန္ေတာ့္အား လာ၍ မိတ္ဖြဲ႔ေလသည္။
"က်ေနာ္တို႔က ဘီအိုေအဒီ အလုပ္သမားေတြေလ.....ဒါက က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ သပိတ္စခန္း ေပါ့..." ဟု ထိုလူကေျပာေတာ့မွ ယခုထက္တိုင္ အမ်ားက မသိရွာၾကရေသးေသာ ဆူးေလကုန္းေတာ္ေပၚရွိ ဘီအိုေအဒီ သပိတ္စခန္းကို ကြၽန္ေတာ္က လန္႔ဖ်ပ္သိရွိ လာရပါ၏။ ကြၽန္ေတာ္သည္ (၁၉၄၉) ခု သပိတ္ႀကီးကိုလည္း ေျပး၍ အမွတ္ရမိပါ၏။ အဆံုးမွာေတာ့ ဘဝတူခ်င္း ေတြ႔ေနရ ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
က်ေနာ္သည္ ထိုသပိတ္ေမွာက္ အလုပ္သမား ရဲေဘာ္အား ထမင္းဆာေသာ္လည္း စိတ္ဝင္စားမိေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကဲ့သို႔ပင္ ရွပ္နီတပ္သားမ်ား၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ နာက်င္ ေနရရွာသူျဖစ္ေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ နာက်င္ျခင္းမွာ (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္၍ သူ၏နာက်င္ျခင္း မွာ အခါလည္ သာသာမွ်သာ ရွိေသးေသာေၾကာင့္ သူ၏ နာက်င္ျခင္းမ်ားသည္ လတ္ဆတ္ လ်က္ ရွိေနေပလိမ့္မည္။
ထိုအလုပ္သမားရဲေဘာ္သည္ သူတို႔သပိတ္ေမွာက္စဥ္က အဘယ္သို႔အ႐ိုက္ အႏွက္ခံ ခဲ့ရပံု။ အဘယ္ကဲ့သို႔ ၫႇဥ္းပမ္းၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့ပံုမ်ားအား လည္ပင္းမွ အေၾကာမ်ား ထႂကြလာသည္အထိ တက္တက္ႂကြႂကြ ေျပာဆိုလ်က္ရွိပါ၏။ သို႔ရာတြင္အလုပ္သမားရဲေဘာ္၌ ေလးျမတ္စရာ ေကာင္းေသာအခ်က္တခ်က္ သည္ကား သူတို႔၏ "အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ရမည္" ဟူေသာ ယံုၾကည္တက္ႂကြခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ သည့္တေနရာ သည့္တခ်က္၌လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပညာတတ္ လူလတ္တန္းစားမ်ားထက္ အလုပ္သမားတို႔သည္ မ်ားစြာျမင့္မား သာလြန္ လွေပသည္။
ကြၽန္ေတာ္က သူ႔အား စိတ္ပါဝင္စားျခင္းကို အကဲခတ္မိပံုရေသာ အလုပ္သမား ရဲေဘာ္က (၁၃ဝဝ) ျပည့္ အေရးေတာ္ပံု မွစ၍ ဗမာျပည္အလုပ္သမားတို႔ အေရးေတာ္ပံု သမုိင္းကို ကြၽန္ေတာ္အား ဆရာက ေက်ာင္းသားငယ္အား သင္ၾကားပို႔ခ်သလို ရွင္းလင္းေျပာျပ လာေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထမင္းဆာေလာင္ျခင္းကို ေမ့ေလ်ာ့ကာ သူႏွင့္ ေတြ႔ဆံုသိကြၽမ္း ရျခင္း၌ သာယာမႈကို ရရွိလာရာ၊ သူေျပာသမွ် နားေထာင္ေနျခင္းျဖင့္ ေနဝင္၍ သြားလိုက္သည္ ကိုမွ သတိမရေတာ့ဘဲ ဘုရားရင္ျပင္၌ မီးမ်ား လင္းလာေတာ့မွ အခ်ိန္၏ ကုန္လြန္ျခင္းကို သတိရလာပါ၏။
ဘုရားေပၚမွ ဆင္းလာေသာအခါ ထို အလုပ္သမားရဲေဘာ္သည္ ကြၽန္ေတာ္အား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တဆုိင္သို႔ ဇြတ္အတင္းေခၚသြားကာ သူ၌ ရွိတတ္ေသးေသာ တစ္က်ပ္တန္ ေငြစကၠဴျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ မုန္႔မ်ား ေကြၽးေမြးေလသည္။ သည္ေတာ့မွပင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ လည္း တေန႔လံုး ဆာလာသမွ် အေမာေျပရ၏။

(၅)

ေန႔ႏွင့္မျခားလွေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၏ ညလယ္ လမ္းမႀကီးမ်ားအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္သည္ အိမ္သို႔ျပန္လာ ရေသာအခါ ရယ္ေမာေနေသာရန္ကုန္ၿမိဳ႔ကိုပင္ ေတြ႔ၿမဲ ေတြ႔ရပါေသးသည္။ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ ေပးရေသာ ကားသစ္ႀကီးမ်ားသည္ မီးေရာင္မ်ား ေအာက္ဝယ္ တအိအိလိွမ့္ကာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ေျပးလႊား ေနၾကသည္။ ကားထဲမွ ေရဒီယိုကလဲ 'ေဘးမသန္းဘဲ ေအးခ်မ္းေသာ ျမနဒီသို႔ ေလွကေလးကို ေလွာ္ေပးေန၏။' ဘယ္ေလာက္မ်ား သာယာခ်မ္းေျမ့ ေနၾကပါသလဲ။
ဆူးေလဘုရားလမ္း၊ ကုန္တုိက္ႀကီးမ်ားကလည္း မွန္ေသတၱာအတြင္း၌ အလွကုန္မ်ား ကို မီးေမာင္းႀကီးမ်ားျဖင့္ ထုိး၍ ထုိး၍၊ ခင္က်င္းျပသ ေနၾကေပသည္။ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ မ်ားအား ေျပာင္ေလွာင္ေနသည္ႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ တူလိုက္ပါသလဲ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ အလံျပဘုရားလမ္းအတိုင္း တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လာစဥ္ ေမာ္ေတာ္ကား အသစ္မ်ား ေလွာင္ထားေသာ တိုက္ႀကီးတတိုက္ကို သတိျပဳမိသည္။ ထိုတိုက္ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုး ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ တႀကိမ္ေသာ ကာလက ျမန္မာျပည္ဘုရင္ခံ သည္ သံအမတ္အနည္းငယ္ျဖင့္ ေျပာင္းေရႊ႔ေနထုိင္ေသာ ဧရာမတုိက္ႀကီးျဖစ္ေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ စစ္႐ံုးႀကီးအနီးမွ ေကြ႔၍ အေမႏွင့္ ကေလးမ်ားရွိရာ ဖဆပလ ကြက္သစ္ဘက္သို႔ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လာရသည္။
ဖင္မလွဲ႔သာ ေခါင္းမဝင္သာေသာ တင္းကုတ္ေရ႔ွသို႔ေရာက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ ပင္ပန္းလွစြာ ညအခ်ိန္၌ပင္ ထင္းခြဲေနေသာအေမကို အေငးသား ၾကည့္ေနမိသည္။ ကေလး မ်ားကေတာ့ မရွိၾက၊ ပဲေလွာ္ေရာင္းသူကေရာင္း၊ မုန္႔ဖက္ထုပ္ ေရာင္းသူကေရာင္းႏွင့္ လမ္းအႀကိဳအၾကားမ်ား၌ ရွိေနၾကလိမ့္မည္။
"အေမ....." ကြၽန္ေတာ္က အေမ့ကို ျမင္ရျခင္း၌ မသက္သာ၍ ေခၚလုိက္မိသည္။
"ဘာတံုးသား၊ ေၾသာ္ မင္းက ျပန္ေရာက္လာပလား၊ အလုပ္ကေလး ဘာကေလးေကာ ဟန္မယ့္ပံု ေပၚရဲ႔လားကြယ္" အေမက နဖူးမွ ပင္ပန္းလွ၍ ယိုစီး ေသာ ေခြၽးမ်ားကိုသုတ္ရင္း၊ ကြၽန္ေတာ့္အား မၾကည့္ဘဲေမးေနေလသည္။
"အေမ ထင္းခြဲတာကလဲ၊ ညႀကီးအခ်ိန္ မေတာ္ဗ်ာ၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေခ်ာ္ခ်က္ထိေန ပါ့မယ္ အေမရယ္" အေမ၏ အေမးကိုမေျဖဘဲ ကြၽန္ေတာ္၏ ပူပန္ျခင္းကိုသာ ျပန္ေျပာလိုက္မိ သည္။
အေမကလည္း အလုပ္အတြက္ မဟုတ္ေသးမွန္းသိ၍ "မနက္ေျမပဲေလွာ္ ရေအာင္ အခုကတည္းက လုပ္ထားမွေပါ့ကြယ္၊ မင္းေကာ ထမင္းဆာပလား၊ ေရခ်ဳိးၿပီးစားမလား" ဟု အလုိက္သင့္စြာ ျပန္၍ေျပာရင္း ကြၽန္ေတာ့္အား ေမးေနရွာေလသည္။
"က်ေနာ္ စားခဲ့ၿပီအေမ၊ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေကြၽးလုိက္လို႔" အေမႏွင့္ ကေလးမ်ား ရွာေဖြေနရေသာ ထမင္းကို မ်ဳိ၍ မက်ႏုိင္ေသာ ကြၽန္ေတာ္က မေန႔ညကလိုပင္ လိမ္ေျပာ လိုက္ရေပသည္။
သည္အခုိက္မွာပင္ ကြၽန္ေတာ့္ႏွမအႀကီး သန္းခင္က ပဲေလွာ္မ်ား ေရာင္း၍ ကုန္သျဖင့္ အားရဝမ္းသာႏွင့္ အေျပးအလႊားေရာက္လာသျဖင့္ "ဟဲ့ သန္းခင္၊ ညည္းအစ္ကို ထမင္းစားခဲ့ၿပီတဲ့ ေအ.... ဒါေပမယ့္ ညည္းအစ္ကို ေရခ်ဳိးဖို႔ ဆင္ေခ်းတံုးဆပ္ျပာနဲ႔ ေရလဲတို႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါတို႔ ယူေပးလိုက္ပါဦးလားကြယ္" ဟု အေမက သန္းခင္အား ခရီးေရာက္ မဆိုက္ ခိုင္းလိုက္ေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ေရဘံုဘိုင္၌ တေယာက္ထဲ ေရခ်ဳိးေနရစဥ္ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြးႏွင့္ ေန႔ခင္းက ဇိမ္ခံပစၥည္းႏွင့္ အလွကုန္မ်ား စုပံုေရာင္းခ်ရာ စေကာ့ေစ်းတြင္ ၾကည့္႐ႈခဲ့ရေသာ တခန္းရပ္ျပဇာတ္ကေလးထဲမွ "မင္းတို႔ဗမာ ျပည္မွ ဘယ္ဟာတခုမွ ငါေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး" ဟု ဆိုခဲ့ေသာ ၾကင္နာတတ္သူႀကီးႏွင့္ ဗမာ့ရာသီဥတုကို သိပ္မုန္းသည္ဆိုေသာ ဗမာ့သမီးတို႔အား ျပန္လည္ သတိရမိကာ "လသာသာ အင္းလ်ားမွာ ေရသြားကူးရင္ မေကာင္းဘူးလား တဲ့"
"အေကာင္းဆံုး စိတ္ကူးပဲတဲ့ဗ်ာ၊ မမေခ်ာက။ အင္း ၿပီးေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ လာေခၚမွာတဲ့လဲ" တဲ့ေလ။
"ကိုးနာရီေလာက္ ကားနဲ႔ လာေခၚမယ္" တဲ့ေလဗ်ာ။ ဘႀကီးသား ၾကင္နာ တတ္သူႀကီးက......။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္မင္း ကိုယ္တိုင္ တံျမက္စည္းလွည္းေနရေသာ ျမဴနီစပါယ္ အဖြဲ႔ႀကီးက အထူးစီစဥ္ေပးေနေသာ ေရဘံုဘိုင္မွေရကို ပိတ္လုလုဆဲတြင္ ဆပ္ျပာမ်ား ကုန္စင္ေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ပြတ္တုိက္ ေရခ်ဳိး ေနရစဥ္........။ ဘႀကီးသားႏွင့္ မေခ်ာတို႔သည္ လသာေသာ အင္းလ်ားေရျပင္ဝယ္ ေရေပါေပါႏွင့္ ျမဴးတူးကူးယက္ေနၾကရင္း ျပည္ေတာ္သာသို႔ ေရာက္ရွိလာလုလုဆဲျဖစ္ေသာ "ကိုကာကိုလာ" အေၾကာင္းကို လြမ္းလြမ္း ေဆြးေဆြးႏွင့္ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ ႏြဲ႔ ေျပာၾကားေနၾကလိမ့္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရမိပါသတည္း။

ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္
ေသြးေသာက္မဂၢဇင္း

အင္းကိုပစ္၍ျမစ္ကို႐ွာ(ဒုတိယပိုင္း)
ေရးသူ- ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္




(၃)

ျပဴေစာထီးဗုိလ္ႀကီးေက်ာ္ဒင္အား ႀကိဳးးေပးသတ္ျဖတ္ျခင္းမျပဳမီ ေနာက္ဆံုး ညက နရသိမ္ေထာင္ႀကီးသည္ အခါတုိင္းညမ်ားထက္ ထူးျခားကာ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိေလသည္။ တေန႔တာလံုး ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကရၿပီးေနာက္ ညအိပ္တန္းတက္၍ အိပ္ရာမဝင္မီ အခ်ိန္ကေလးမ်ားအတြင္း စကားေျပာသူကေျပာ၍ ေတးညည္းသူက ညည္းေလ့ ညည္းထရွိေသာ နရသိမ္ေထာင္ အက်ဥ္းသားမ်ားသည္ ေက်ာ္ဒင္ကို ႀကိဳးေပး သတ္ျဖတ္ျခင္း မျပဳမီ ညကမူ အထူးပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကသည့္အလား မည္သူတဦး တေယာက္မွ် စကားေျပာဆိုျခင္းႏွင့္ ေတးညည္းျခင္းမ်ားကို မျပဳလုပ္ၾကဘဲ မိမိတို႔ အိပ္ရာ ကေလးမ်ားထဲတြင္ လွဲေလ်ာင္း၍ ေခြေနၾကသည္။


ေက်ာ္ဒင္သည္ ျပဴေစာထီးဗုိလ္ႀကီးဘဝႏွင့္ ျပင္သာနယ္တဝိုက္တြင္ ဖိန္႔ဖိန္႔ တုန္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ပင္ ဆိုးသြမ္း ေသာင္းက်န္းေစခဲ့ကာမူလည္း ဘဝတူ အက်ဥ္းသားတေယာက္အား သတ္ျဖတ္ၾကေတာ့မည္ ဆိုေသာကာလ၌ အက်ဥ္းသားမ်ားသည္ ဝမ္းနည္းတတ္ၾကသည္ သာျဖစ္သည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာနာ၍ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ၾကရသည္ သာျဖစ္သည္။ နရသိမ္ ေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ ေက်ာ္ဒင္မုိးေကာင္းစဥ္က ႏွိပ္စက္ၫွဥ္းပန္းျခင္းကို နာနာက်င္က်င္ ခံလာခဲ့ၾကေသာ အက်ဥ္းသားေလးငါးဦးမွ်ရွိသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ ေက်ာ္ဒင္ နရသိမ္ေထာင္ အတြင္းသို႔ သားေကာင္အျဖစ္ မက်ေရာက္လာမီက ၎တို႔ေထာင္မွ လြတ္ေသာတေန႔တြင္ ေက်ာ္ဒင္အား တနည္းမဟုတ္လွ်င္ တနည္းျဖင့္ ေခ်ာင္းေျမာင္းသတ္ျဖတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ၾက သူမ်ားျဖစ္ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ နရသိမ္ေထာင္အတြင္းသို႔ ေက်ာ္ဒင္သည္ ၎တို႔ႏွင့္ ဘဝတူအက်ဥ္းသားအျဖစ္ က်ေရာက္လာေသာအခါ ထိုသူမ်ားသည္ ေက်ာ္ဒင္အေပၚ၌ ဖြဲ႔ထား ေတးထားခဲ့ေသာ ရန္ၿငိႇဳးမ်ားကို တခါတည္း ေမ့ေလ်ာ့သြားၾကသည္။ လူသားသည္ မိမိ၏ ဘဝတူလူသားအေပၚ၌ ၾကင္နာတတ္ေသာစိတ္ေၾကာင့္ ယခင္က နာနာၾကည္းၾကည္းခံလာခဲ့ ၾကရသူမ်ားသည္ ေက်ာ္ဒင္အေပၚ၌ ယခုကဲ့သို႔ လြယ္လင့္တကူ ခြင့္လႊတ္ေမ့ေပ်ာက္ႏုိင္ျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။ ထိုသူမ်ား သည္ ေက်ာ္ဒင္၏အေပၚ၌ အဘယ္မွ် ၾကင္နာေၾကာင္းေဖာ္ျပရပါမူ ႀကိဳးမိန္႔က်၍ ေက်ာ္ဒင္အား ႀကိဳးတိုက္ထဲတြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားလိုက္ေသာ အခ်ိန္ ကာလမွစ၍ ၎တို႔၌ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ကေလးမ်ား ရွိလာေသာအခါတိုင္း ႀကိဳးသမား ေက်ာ္ဒင္အား သြားေရာက္ ေပးပို႔ ေဝမွ် စားေသာက္ၾကသည္အထိ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ေက်ာ္ဒင္၏အသနားခံစာကို ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက ျငင္းဆန္လိုက္ေသာအခါ ထိုသူမ်ား သည္ ေက်ာ္ဒင္အား ခဲခဲယဥ္းယဥ္း သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုကာ ၎၏ မိခင္ႀကီးအတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီေစာင့္ ေရွာက္ပါမည္ဟု အားေပးစကားေျပာဆို၍ ကတိေပးခဲ့ၾကသည္ အထိ ျဖစ္သည္။
ျပင္သာနယ္တဝိုက္ရွိ ျပည္သူလူထုအေပၚ၌ ၎မိုးေကာင္းစဥ္ကာလက အဘယ္မွ် ဆိုးသြမ္း ေသာင္းက်န္းေစခဲ့ကာမူလည္း ယခုကဲ့သို႔ ေက်ာ္ဒင္အား မနက္ျဖန္ ေနမထြက္မီ ႀကိဳးးစင္သို႔ တင္၍ သတ္ျဖတ္ၾကမည္ဆိုေသာအခါ၌ နရသိမ္အက်ဥ္းသားမ်ားအားလံုးသည္ ဝမ္းနည္းလ်က္ရွိၾကသည္။ ဘာသာေရး အစြဲအလမ္းႀကီးလြန္းေသာ အက်ဥ္းသားတခ်ဳိ႕ကမူ လူသတ္သမားႀကီး ေက်ာ္ဒင္ကို ေကာင္းရာသုဂတိ လားေစဖို႔ ဆုမြန္မ်ား ေတာင္းလ်က္ပင္ ရွိၾကသည္။ ေမတၱာပို႔ကာ အမွ်အတန္း ေပးေဝလ်က္ရွိၾကသည္။
တေန႔တာလံုး ပင္ပန္းႀကီးစြာ လုပ္ကိုင္လာခဲ့ၾကရသျဖင့္ အခါတိုင္းညမ်ားတြင္ ကိုးနာရီႏွင့္ ဆယ္နာရီအတြင္း တေခါေခါႏွင့္ အိပ္စက္တတ္ေသာ အက်ဥ္းသားမ်ားသည္ ထိုညကမူ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္သည္အထိ အိပ္စက္၍ မရၾကေပ။ ေက်ာ္ဒင္ႀကီး ႀကိဳးေပးခံ ရေတာ့မည္ အေၾကာင္းကိုသာ တဦးႏွင့္တဦး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာဆိုရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကေလသည္။
ဤကဲ့သို႔ နရသိမ္ေထာင္ႀကီး တေထာင္လံုး မအိပ္စက္ႏုိင္ၾကဘဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ေနၾကသည့္အခိုက္ ႀကိဳးတုိက္အတြင္း၌ကား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာပင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ လ်က္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ႀကိဳးသမားႏွစ္ေယာက္ ရွိသည့္အနက္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အိပ္စက္ ျခင္း မရွိၾကေပ။ နံနက္ ေနကို မျမင္ရမီ ေသဆံုးရေတာ့မည့္ ႀကိဳးသမားေက်ာ္ဒင္သည္ မည္သို႔မွ် အိပ္၍မေပ်ာ္ ႏိုင္ေတာ့သည့္နည္းတူ ေက်ာ္ဒင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းကေလး အတြင္း၌ တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္မွ အဆံုးအျဖတ္ကို နာခံေစာင့္ဆုိင္းလ်က္ ရွိေနရွာေသာ လက္သမားဆရာ ဦးဘိုးမင္းသည္လည္း အိပ္စက္၍ မရေပ။ ႏွစ္ဦးစလံုး အိပ္စက္၍ မရႏိုင္ၾက ေသာ္လည္း တဦးႏွင့္တဦး စကားေျပာဆိုႏိုင္ျခင္း မရွိဘဲ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိေလသည္။
အသက္ရွင္ ေနထုိင္ခြင့္အတြက္ နည္းလမ္းကုန္ဆံုးသြားၿပီျဖစ္ေသာ ေက်ာ္ဒင္သည္ ေသျခင္းကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ဆံုျခင္း ျပဳရန္ ၎ကိုယ္ကို အားေပးလ်က္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာ္ဒင္၏ အလုပ္မွာ လြယ္ကူေသာအလုပ္ကား မဟုတ္ေပ။ မိမိကိုယ္ကို ရဲရဲဝ့ံဝံ့ေသဖို႔ အားေပးရေသာ အလုပ္သည္ အဘယ္အာဇာနည္သူရဲေကာင္းတဦး အတြက္ေကာ လြယ္ကူ ႏုိင္ပါမည္နည္း။ ေက်ာ္ဒင္သည္ မ်က္လံုးသူငယ္ႏွင့္ အေျပာက်ယ္ေသာ ဤကမၻာေျမျပင္၌ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့မည္ျဖစ္ေသာ ၎၏မုဆိုးမမိခင္ႀကီးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ အဘယ္သားသည္ မိခင္ကို ေနာက္ဆံမတင္းဘဲ ရွိအံ့နည္း။ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ညခ်မ္းက သားလုပ္သူအား မေသမီ ေတြ႔လို ျမင္လိုရွာေသာ ေက်ာ္ဒင္၏ မိခင္သည္ သားလုပ္သူအား ႀကိဳးတုိက္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ ေတြ႔ဆံုျခင္းျပဳရန္ ႀကိဳးပမ္းလာေရာက္ရွာေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာ္ဒင္သည္ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားအား ၎မိခင္ကို ႀကိဳးတုိက္အတြင္းသို႔ ေခၚေဆာင္လာျခင္းမျပဳရန္ ကန္႔ကြက္ပိတ္ပင္လိုက္သည္။ ေသရေတာ့အံ့ဆဲဆဲ သားလုပ္သူကို လာေရာက္ေတြ႔ဆံု၍ အခ်ည္းႏွီးငိုေႂကြးျခင္းျဖင့္ ၎အတြက္ စိတ္မေကာင္း႐ံုသာ ရွိလိမ့္မည္ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ထိုအဖြားအိုအတြက္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္႐ံုသာ ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ေလာ။ ႀကိဳးဒဏ္ ခံရအံ့ဆဲဆဲ အက်ဥ္းသားတဦး၏ လိုအင္ဆႏၵကို အစြမ္းကုန္ႏွင့္ အတတ္ႏုိင္ဆံုးလိုက္ေလ်ာရန္ တာဝန္ရွိေသာ အာဏာပါးကြက္သားမ်ားသည္ ေက်ာ္ဒင္၏ အလိုဆႏၵအတိုင္း ၎၏ မိခင္အိုႀကီးအား ႀကိဳးတုိက္ အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ခြင့္မျပဳဘဲ၊ ေထာင္ဘူးဝမွပင္ ႏွစ္သိမ့္ေျပာဆို ၍ ေခ်ာ့ေမာ့ကာ ျပန္လႊတ္လိုက္ၾကသည္။
ေက်ာ္ဒင္သည္ ၎ေသဆံုးရမည့္ အေရးထက္၊ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ၎မိခင္အိုႀကီး၏ အေရးအတြက္ အသတ္ခံရမည့္ နာရီႏွင့္ နီးကပ္လာေသာအခါမွပင္ မိုက္မိုက္မဲမဲ စဥ္းစားမိသည္။ သူသည္ ယခင္အခ်ိန္ကာလမ်ားကသာ ယခု အခ်ိန္တြင္ နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားျခင္းျပဳသလိုသာ ျပဳတတ္ခဲ့လွ်င္ သူတို႔ သားအမိ၏ ကံၾကမၼာသည္ ဤကဲ့သို႔ ဆိုက္ေရာက္လာရန္ အေၾကာင္းမရွိေပ။ ေက်ာ္ဒင္၏ ေနာင္တရျခင္းသည္ မ်ားစြာ ေႏွာင္းခဲ့ေလ ၿပီ။
သံေခ်ာင္း သံုးခ်က္ေခါက္သံကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ၊ ေက်ာ္ဒင္သည္ တုန္လႈပ္၍ သြားသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႔အား ႀကိဳးစင္ထက္တြင္ သတ္ျဖတ္ျခင္းျပဳရန္ (၂) နာရီေလာက္သာ က်န္ရွိေနေသာေၾကာင့္တည္း။ သူ႔ အတြက္ လူသတၱဝါတေကာင္အျဖစ္ အသက္ရွင္ေနထုိင္ခြင့္သည္ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ (၂) နာရီမွ်သာ က်န္ရွိေတာ့မည့္ အေၾကာင္း ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားခ်င္သည္။ သူသည္ သူ၏ မုဆိုးမ မိခင္အို၏ အေၾကာင္းကိုလည္း မစဥ္းစား ႏုိင္ေတာ့၊ အျခားစဥ္းစားရန္ အေၾကာင္းကိုသည္လည္း ဘာမွ်ရွာေဖြ၍ မေတြ႔မိ။ (၂) နာရီမွ် ေလာက္သာအခ်ိန္သာ က်န္ရွိေနေတာ့သည့္ သူ၏ ဘဝသက္တမ္းအတြင္း သူ၏ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ အနာဂတ္ဘဝကို ေမ့ေပ်ာက္ထားႏုိင္ရန္ ေက်ာ္ဒင္သည္ ဘာလုပ္မည္နည္း။ ေက်ာ္ဒင္သည္ အေၾကာင္းကို ရွာၾကည့္သည္။ သူသည္ အျခားအေၾကာင္းကိုကား မေတြ႔ေပ။ သူသည္ အေၾကာင္းတခုကိုေတာ့ ေတြ႔ေလသည္။ ထိုတခုမွာ အျခားေတာ့ကား မဟုတ္၊ သူ၏ အတိတ္ဘဝအေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအတိတ္ဘဝ၏ အေၾကာင္းကို သူသည္ တေယာက္တည္း စဥ္းစားျခင္းျပဳရန္ သူ၌ အားခြန္မရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူႏွင့္ ဘဝတူ ႀကိဳးသမားျဖစ္ေသာ လက္သမားဆရာ ဦးဘိုးမင္းႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္အတူ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ကေလး စဥ္းစားျခင္းျပဳရန္ အႀကံရလာသတည္း။

(၄)

"ဗ်ဳိး.... ဦးဘိုးမင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသလား" ဟု ေက်ာ္ဒင္က အသံျပဳလိုက္ ေသာအခါ၊ ေက်ာ္ဒင့္နည္းတူ အိပ္၍မရႏုိင္ရွာေသာ လက္သမားဆရာႀကီးကလည္း "အိပ္မရပါဘူး ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္ရာ" ဟု ျပန္၍ ေျဖၾကားလိုက္သည္။
"က်ေနာ့္ကို ခုလို ႀကိဳးေပးသတ္ျဖတ္ၾကေတာ့မယ့္ ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တရားခံအစစ္ကို က်ေနာ္စဥ္းစားမိလာတယ္ဗ်"
"ဆိုစမ္းပါဦး"
"ဒီလူသတ္မႈေတြ၊ ဓားျပမႈေတြနဲ႔ တျခားရာဇဝတ္မႈေတြ က်ဴးလြန္ေနၾကတဲ့ အတြက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အစိုးရေရာ၊ တရား႐ံုးေတာ္ေတြကပါ တကယ့္တရားခံ စစ္စစ္ႀကီးကိုေတာ့ မ်က္ေခ်ျပတ္ေနၾကၿပီး ဒီတရားခံရဲ႔ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားကေလးေတြျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔လို လူေတြ ကို တကယ့္တရားခံလုပ္, လုပ္ၿပီး အျပစ္ေပး ေပးေနတာဟာ မွားေနၿပီဗ်"
"ဘယ္လိုမ်ားလဲဗ် ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္၊ ခင္ဗ်ားခု ေျပာလိုက္တာကို က်ဳပ္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္လိုက္ဘူးဗ်ာ"
"က်ေနာ္ရွင္းျပမယ္ ဦးဘိုးမင္း"
"ရွင္းစမ္းပါဦးဗ်ာ"
"ရွင္းစမ္းပါဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အေၾကာင္းကိုပဲ ရွင္းရမွာပဲဗ်"
"ရွင္းမွာသာရွင္းေပါ့ဗ်ာ"
"အခု က်ေနာ့္ကို အစိုးရနဲ႔ တရား႐ံုးေတာ္ေတြက ႀကိဳးဒဏ္ခ်မွတ္လိုက္တဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔မစဥ္းစားမိၾကတဲ့ အခ်က္တခ်က္ကို က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတယ္ဗ်"
"ဘယ္လိုအခ်က္မ်ားလဲဗ်၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္"
"က်ေနာ့္ကို လူသတ္မႈတို႔ ဓားျပမႈတို႔ က်ဴးလြန္တယ္ဆိုၿပီး ႀကိဳးမိန္႔ေပးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ရာဇဝတ္မႈႀကီးေတြကို မုိက္မိုက္ကန္းကန္းနဲ႔ ရက္ရက္စက္ စက္က်ဴးလြန္ႏိုင္ ေအာင္၊ က်ဴးလြန္ဝံ့ေအာင္ က်ေနာ့္ကို ဘယ္သူေတြက တန္ခိုး အာဏာေပးသလဲ၊ ဘယ္သူေတြက လက္နက္ေတြ ထုတ္ေပးသလဲဆိုတာ ဦးဘိုးမင္း စဥ္းစားမိဖူးသလား"
"အင္း.....ဗ်ဳိ႔၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္ ခင္ဗ်ား ခုလိုေျပာလိုက္ေတာ့မွ က်ဳပ္လဲ ခပ္ေရးေရး စဥ္းစား လာမိတယ္"
"က်ေနာ္တို႔ ျပဴေစာထီးေတြကို အင္မတန္ဆိုးတယ္၊ အင္မတန္ ရက္စက္တယ္ဆိုၿပီး သတင္းစာေတြ အားလံုးလိုလိုက ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ဝိုင္းၿပီးေရးေနၾကတယ္။ ျပဴေစာထီးဆိုရင္ တကယ့္သူခိုးႀကီး၊ ဓားျပႀကီးေတြ ျဖစ္ေအာင္လဲ ဝါဒ ျဖန္႔ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီျပဴေစာထီးေတြ အေၾကာင္းေလာက္ကိုသာ ရစရာ မရွိေအာင္၊ မေကာင္းေအာင္ေရးၾကၿပီး ျပဴေစာထီးေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ေပၚေပါက္ လာရတယ္ဆိုတဲ့..... အေၾကာင္းကိုေတာ့ မေရးၾကဘူး။ ေပၚေပါက္ လာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို သုတ္သင္ရွင္းလင္းေပးဖို႔လဲ ဘယ္သူေတြကမွ တုိက္တြန္းရ စေကာင္းမွန္း မသိၾကေရာ့သလား မေျပာတတ္ပါဘူးဗ်ာ"
"ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္၊ က်ဳပ္လဲ ခင္ဗ်ားခုလို ရွင္းျပေတာ့မွပဲ စဥ္းစားလာမိ တယ္ဗ်"
"က်ေနာ္ခုလို ျပဴေစာထီးျဖစ္လာရတာေရာ၊ တန္ခိုးအာဏာနဲ႔ လက္နက္ ေတြရၿပီး ခုလို ရာဇဝတ္မႈေတြ က်ဴးလြန္လာရတာဟာ က်ေနာ့္ဘာသာ က်ေနာ္ ျဖစ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္လာရတာ မဟုတ္ဘူးဗ်"
"ဘာျပဳလို႔လဲ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္"
"အစိုးရက သူပုန္ေတြကို အျပဳတ္တိုက္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔လို ပညာမဲ့ လူတန္းစား ေတြကို အသံုးျပဳလို႔ေပါ့ဗ်။ ဦးဘိုးမင္း ခင္ဗ်ားလဲ စဥ္းစားႏုိင္တဲ့ လူတေယာက္မဟုတ္လား"
"ခင္ဗ်ားေျပာတာဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္"
"တကယ့္ ပညာတတ္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းၿပီး စည္းကမ္းစနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြေတာင္ မွားတဲ့အခါ မွားၾကေသးရင္ ဘာပညာမွ အေျခခံမရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔လို လယ္သမား သားသမီးေတြနဲ႔ အေရးေပၚဖြဲ႕စည္းၿပီး ဘာစည္းကမ္းနဲ႔မွ မအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ျပဴေစာထီးတပ္ေတြ ခုလိုအမွားမွားအယြင္းယြင္းျဖစ္တာဟာ တကယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အျပစ္ခ်ည့္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုခ်င္တာပဲ"
"သဘာဝက်ပါတယ္"
"ဒီလိုဆိုလုိက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ဟာ ႀကိဳးစင္တက္ရခါနီးမွ က်ေနာ့္ကို ထမင္းေကြၽး ထားခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရအဖြဲ႔ကို အျပစ္တင္ခ်င္လို႔ ေက်းဇူးကန္းစကား ေျပာတယ္လို႔ မေအာက္ေမ့ ေစခ်င္ဘူးဗ်"
"ရွင္းစမ္းပါဦး"
"အစိုးရရဲ႕ သစၥာေတာ္ကို ေစာင့္သိထမ္းေဆာင္တဲ့ ျပဴေစာထီးတို႔၊ ဗထူးတို႔၊ ကာကြယ္ ေရးတို႔ဆိုတာေတြကို က်ေနာ္ မလုပ္ခင္ အရင္က သူပုန္လဲလုပ္ခဲ့ဖူးေသးတယ္ ဦးဘိုးမင္း"
"ေၾသာ္ ဒီလိုလား"
"သူပုန္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ့္ကို သိပ္လဲ အထင္မႀကီးသြားနဲ႔ဦးေနာ္"
"သူပုန္လုပ္တယ္ဆိုတာ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု သတၱိမ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ႏုိင္တာမွ မဟုတ္တာ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္ရ"
"က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္ခင္က က်ေနာ္က လယ္ကူလီ စာရင္းငွား လုပ္ၿပီး က်ေနာ့္အေမကို လုပ္ေကြၽးေနခဲ့တဲ့ လယ္သမား သားသမီး တေယာက္ပါဗ်ာ...... ဦးဘုိးမင္း..... ႏုိင္ငံေရးဆိုလို႔ ဘာတလံုးမွလဲ မသိခဲ့ပါဘူး။ လက္နက္ဆိုလို႔လဲ ေလာက္ေလး ေလာက္သာပဲ ကိုင္ဖူးခဲ့ပါတယ္"
"ဆိုစမ္းပါဦးဗ်"
"ဒီလို က်ေနာ္တို႔ရြာမွာ လယ္ကူလီစာရင္းငွားဘဝနဲ႔ အေမ့ကို လုပ္ကိုင္ ေကြၽးေမြးေန တုန္း၊ ပထမကြန္ျမဴနစ္ေတြ ေတာခိုလာၾကတယ္၊ သူပုန္ စထတယ္ ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ"
"ဒီေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြအထဲကို ဝင္ၿပီး ခင္ဗ်ားက သူပုန္လုပ္လုိက္ေရာ လားဗ်"
"ခင္ဗ်ားေျပာသေလာက္ မလြယ္ေသးဘူးဗ်၊ အဲဒီကြန္ျမဴနစ္ေတြက က်ေနာ္တို႔ ရြာကို အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး လယ္ေျမေဝျခမ္းေရး စလုပ္ၾကတယ္။ ဒီလယ္ေျမေဝျခမ္းေရးေၾကာင့္ က်ေနာ့္အေဖ လက္ထက္က ေျမရွင္ဦးဟန္ပ မတရားသိမ္းယူသြားတဲ့ က်ေနာ္တို႔ တတုန္းေမာင္း လယ္ ကေလးကို ျပန္ရတာကိုး၊ အဲဒီလယ္ျပန္အရမွာ က်ေနာ္ဟာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို ဆရာသမား မိဘေတြေလာက္ ၾကည္ၫိဳေလးစားၿပီး သူတို႔ရဲ႕ လက္နက္ကိုင္ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ ထဲကိုဝင္၊ သူတို႔ေပးတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသင္တန္းေတြကိုလဲ တက္ခဲ့ဖူးတယ္ဗ်"
"ခင္ဗ်ားဘဝက ေတာ္ေတာ္စံုခဲ့တာပဲဗ်"
"အဲဒီလို ကြန္ျမဴနစ္ေတြအထဲဝင္ၿပီး ေလးငါးလေလာက္အၾကာမွာ အစိုးရက က်ေနာ္တို႔ ရြာကို အင္အားႀကီးႀကီးနဲ႔ ဝင္တုိက္ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ အားလံုးေရာ၊ က်ေနာ္တို႔ လက္နက္ ကိုင္တပ္ေတြပါ ႐ိုးေပၚကို တက္ေျပးခဲ့ရတာကိုးဗ် ဦးဘိုးမင္းရဲ႔"
"အဲသလို က်ေနာ္လက္နက္ကိုင္တေယာက္ျဖစ္လာရတာဟာ က်ေနာ့္ ဘာသာ က်ေနာ္ျဖစ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္လာရတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါ့မလားဗ် ဦးဘိုးမင္း"
“ခင္ဗ်ား အဆိုးမွမဟုတ္ဘဲဗ်æ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္ရဲ႕"
"က်ေနာ့္အဆိုး မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ပထမ အစဦးဆံုး က်ေနာ့္ကို လက္နက္ ကိုင္တတ္ ေအာင္ သင္ၾကားျပသေပးၾကတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္ေတြရဲ႕ အျပစ္လို႔ ေကာ ဆိုႏုိင္ပါ့မလား"
"ဒီလိုဆိုလို႔လဲ မျဖစ္ေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ"
"သူပုန္ေတြရဲ႕ အျပစ္မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေကာ အစိုးရဘက္က ႏိုင္ငံေရးေခါင္း ေဆာင္ေတြရဲ႕ အျပစ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါဦးမလား"
"ဒီလိုဆိုလို႔လဲ မမွန္ေသးဘူးထင္တယ္"
"ခင္ဗ်ားေျပာတာမွန္တယ္ဗ်æ ဦးဘိုးမင္း၊ က်ေနာ့္လို ပညာမဲ့ သားသမီး တေယာက္ကို လက္နက္ကိုင္နည္းသင္ေပးၿပီး လက္နက္ေပးအပ္ခဲ့ၾကတဲ့ သူပုန္ ေတြမွာေရာ အစိုးရမွာေရာ အျပစ္မရွိသလို က်ေနာ့္မွာလဲ အျပစ္မရွိဘူးလို႔ က်ေနာ္ ေျပာထားခဲ့ခ်င္တယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အစိုးရနဲ႔သူပုန္ေတြသာ ခုလို စစ္ျဖစ္မေနခဲ့ၾကရင္ က်ေနာ့္လို ေနာက္ပိတ္ေခြး လယ္ကူလီ စာရင္းငွား တေယာက္ကို ဘယ္သူေတြကမွ လက္နက္ကိုင္တြယ္ ပစ္ခတ္နည္းကို သင္ၾကားျပသေပးဖို႔ အေၾကာင္းမရွိသလို၊ လက္နက္ကိုလဲ ေပးအပ္ထားၾကဖို႔ အေၾကာင္းလဲ မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ...... ဟုတ္ရဲ႕လား ဦးဘိုးမင္း"
"မွန္ပါတယ္...... ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္"
"အခုေတာ့ တကယ့္တရားခံ စစ္စစ္ႀကီးကိုေတာ့ ရေအာင္ မဖမ္းဆီးၾကဘဲ ဒီတရားခံႀကီးက ေပါက္ဖြားလာရတဲ့ က်ေနာ္တို႔လို အဆြယ္ကေလး အပြား ကေလးေတြသာ တကယ့္ တရားခံႀကီးေတြ လုပ္,လုပ္ၿပီး အျပစ္ေပးေနလိုက္ၾကတာ ဟုတ္မ်ားေကာ ဟုတ္ႏုိင္ၾကပါဦးမလားဗ်ာ......" ႀကိဳးေပးခံရအံ့ဆဲဆဲ တရားခံ၏စကားမွာ တရားခံ၏စကားႏွင့္ မတူေတာ့ဘဲ စြဲခ်က္တင္လ်က္ရွိေသာ ပညာရွိဝတ္လံုေတာ္ရ၏ စကားႏွင့္ တူေလသည္။
"ေအးဗ်ာ...... က်ဳပ္တို႔ တုိင္းျပည္မွာသာ အစိုးရနဲ႔ သူပုန္ေတြ ခုလို စစ္မျဖစ္ ေနခဲ့ၾကဖူး ဆိုရင္ ခုလို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် စိတ္မခ်မ္းေျမ›စရာကိစၥေတြဟာ ဘယ္လိုမွ ေပၚေပါက္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိေပဘူးေပါ့....."
"သတင္းစာေတြက က်ေနာ္တို႔ျပဴေစာထီးေတြကို ဆိုးသြမ္းေသာင္းက်န္းတယ္ဆိုၿပီး အျပစ္တင္ ေရးသားၾကတယ္။ တိုင္းျပည္ကလဲ ရြံၾကမုန္းၾကတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘူး၊ ေန႔တိုင္း က်ိန္ဆဲၾကေသးတယ္"
"ဒါကေတာ့ အမွန္ပဲဗ်"
"ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူပုန္ေတြက ဟိုၿမိဳ›ဝင္စီး ဒီၿမိဳ›ဝင္စီးၿပီး မီးရထားလမ္းေတြ၊ တံတား ေတြဖ်က္တာ အျပစ္တင္ေရးၾကတယ္၊ ေျပာၾကတယ္"
"အဲဒါလဲ အမွန္ပဲဗ်"
"ဒါေပမယ့္ ျပဴေစာထီးေတြ မေပၚေပါက္သင့္ဘဲ ေပၚေပါက္လာေအာင္ ဖန္တီး ေပးေနတဲ့ တကယ့္တရားခံ စစ္စစ္ႀကီးကိုေတာ့ မ်က္ျခည္ျပတ္ေနၾကတယ္ဗ်"
"ခင္ဗ်ားေျပာတာ ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္"
"ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူပုန္ေတြက ၿမိဳ႔ဝင္စီးၿပီး ရထားလမ္းေတြဖ်က္၊ တံတားပ်က္ေအာင္ ဖန္တီးေနရတဲ့ တကယ့္ တရားခံစစ္စစ္ႀကီးကိုလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔က ေမ့ထားလို႔ မျဖစ္ ေသးဘူးဗ်"
"ေအးဗ်ာ.... ခင္ဗ်ား ခုေျပာျပေတာ့မွပဲ က်ဳပ္လဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္လာတယ္ဗ်"
"အဲဒီေတာ့ ျပဴေစာထီးေတြ ေပၚေပါက္လာရၿပီး ျပည္သူေတြကို ဒုကၡေပး ေနတာေရာ၊ သူပုန္ေတြ တံတားဖ်က္ေနတာပါ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္လားဗ် ဦးဘိုးမင္း"
"အစစ္ေပါ့ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္"
"ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ မေသရမီကေလး ေျပာခြင့္ရလို႔ ဦးဘိုးမင္းကို ေျပာခဲ့ခ်င္ တာကေတာ့ ဤကဲ့သို႔ ၎ေနာက္ဆံုး မွာၾကားေျပာဆိုထားခဲ့လိုေသာ စကားကို ျပဴေစာထီး ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္သည္ အဆံုးသတ္ေျပာဆိုျခင္း မျပဳရေသးမီ ႀကိဳးတုိက္တံခါးဖြင့္သံကို ၾကားလိုက္ ရၿပီးေနာက္ ႀကိဳးတိုက္အတြင္းသို႔ ဝင္လာၾကေသာ အာဏာပါးကြက္သားမ်ားႏွင့္ ေဒါက္ျဖဳတ္ တို႔၏ ေျခသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ၎၏ ေနာက္ဆံုးနာရီသည္လည္း ေစ့သြားၿပီျဖစ္၍ ျပဴေစာထီး ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္ ၎ေနာက္ဆံုးေျပာဆိုထားခဲ့လိုေသာ စကားကိုပင္ အဆံုးသတ္ ေျပာဆိုျခင္း မျပဳႏုိင္ရွာေတာ့ေပ။ သူ၏ ဦးေခါင္းသည္ မူးေဝလ်က္ မ်က္လံုးမ်ားလည္း ျပာသြားခဲ့ေလၿပီ။
အက်ဥ္းသားမ်ားအား အိပ္တန္းမွ အဆင္းခိုင္းေသာ နံနက္ခရာသံသည္ နရသိမ္ ေထာင္ႀကီးအတြင္းမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အခ်ိန္တြင္ ျပင္သာနယ္ တဝိုက္၌ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေက်ာ္ၾကားလာခဲ့ေသာ ျပဴေစာထီးဗိုလ္ႀကီး ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္၏ အေလာင္းကို ႀကိဳးစင္မွ ေထာင္အုတ္႐ိုးအျပင္ဘက္သို႔ ထုတ္ယူ ၿပီးသြားခဲ့ေလၿပီ ျဖစ္ေပသတည္း။

ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္
႐ႈမဝမဂၢဇင္း

အင္းကိုပစ္၍ျမစ္ကို႐ွာ(ပထမပိုင္း)
ေရးသူ- ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္




လူ႔ေသြးမ်ားျဖင့္ ေပေရလိမ္းက်ံလ်က္ ၾကက္သေရမဂၤလာ ကင္းမဲ့လွေသာ နရသိမ္ ေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ နံနက္လင္းကတည္းက ေထာင္မႉး၊ ေထာင္ပိုင္ႏွင့္ေထာင္ၾကပ္၊ ေဒါက္ျဖဳတ္æ စေသာ ပါးကြက္အာဏာသား ႀကီးငယ္မ်ားသည္ တလႈပ္လႈပ္ တရြရြႏွင့္ အလုပ္ ႐ႈပ္လ်က္ရွိၾကသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရမင္းမ်ားက ဝဏၰေက်ာ္ထင္ဘြဲ႔ကို သူေကာင္းျပဳ ခ်ီးျမ‡င့္ျခင္း ျပဳထားရေသာ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ဦးဆင္သည္ အလြန္တရာႀကီးေလးေသာ တာဝန္ႀကီး တရပ္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ အေရးတႀကီး ျဖစ္ေနပံုရသည္။ ခါတုိင္းဆိုလွ်င္ ဝဏၰေက်ာ္ထင္ ဦးဆင္သည္ နရသိမ္ေထာင္ႀကီးအတြင္းသို႔ နံနက္ပိုင္းေလာက္တြင္ နာရီဝက္ခန္႔ ဝင္ေရာက္ ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးၿပီးေနာက္ ၎၏ ႐ံုးခန္း၌သာ အခ်ိန္ကုန္လြန္ေလ့ရွိေသာ္လည္း၊ ဤတေခါက္ တြင္ကား ေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ ထြက္လုိက္ဝင္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ ၎၏ သြားလာပံုႏွင့္ အမိန္႔ ေပးေစခိုင္းေနပံုမ်ားသည္ အခါတိုင္းႏွင့္ မတူဘဲ ပ်ာယိပ်ာယာျဖစ္ေနပံုရသည္။



ဝဏၰေက်ာ္ထင္ႀကီးသာလွ်င္ မဟုတ္ေသး၊ ၎၏ လက္ေထာက္ အမႈထမ္းမ်ားျဖစ္ၾက ေသာ ေထာင္ပိုင္ကေလးႏွင့္တကြ ေထာင္မႉးႀကီးငယ္ တို႔အားလံုးပါ ႐ုတ္ရက္ခတ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ နရသိမ္ေထာင္အမႈထမ္းမ်ား လႈပ္လႈပ္ရြရြႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကေသာကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေၾကာင္းရင္းကို သိရွိထားၾကၿပီးျဖစ္ေသာ နရသိမ္ေထာင္ အက်ဥ္းသားမ်ား သည္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကသည့္အလား ၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိၾကသည္။ ရႊင္ျပျခင္းကို မေတြ႔ရ၊ ခါတုိင္းၾကားေနရတတ္ေသာ ေတးညည္းသံမ်ားကိုပင္ မၾကားရ၊ အက်ဥ္းသားတို႔၏ မ်က္ႏွာမ်ား ၌ ၫုိးငယ္ေသာအမူအရာႏွင့္ မခ်မ္းေျမ›ေသာ မ်က္ႏွာထားကိုသာ ေတြ႔ျမင္ရသည္။
နရသိမ္ေထာင္ အမႈထမ္းႀကီးငယ္မ်ား အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကေသာ ေနရာမွာ နရသိမ္ ေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ သီးသန္႔ေဆာက္လုပ္ထားရွိေသာ ႀကိဳးတိုက္ဖက္တြင္ ျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းေထာင္၏ ဘာသာေဝါဟာရ အေခၚအေဝၚအားျဖင့္ ႀကိဳးတုိက္ဆိုသည္မွာ ႀကိဳးမိန္႔က်၍ ႀကိဳးေပးသတ္ျဖတ္ျခင္းခံရမည့္ အက်ဥ္းသားမ်ားကို သီးသန္႔ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားရွိေသာ အလံုေထာင္ တေထာင္ျဖစ္သည္။ ႀကိဳးတုိက္အတြင္းသို႔ အျခားအက်ဥ္းသားမ်ား ဝင္ထြက္ သြားလာခြင့္ မရွိေပ။ အၾကပ္ႏွစ္ဦးက အထူးေစာင့္ၾကပ္သည္။ အကယ္၍ သာမန္အက်ဥ္းသား တဦးတေယာက္သည္ ႀကိဳးတိုက္ဖက္သို႔ တာဝန္မဲ့ သြားလာဝင္ထြက္ျခင္းကို အမႈထမ္းမ်ားက ေတြ႔ျမင္သြားလွ်င္ ထိုအက်ဥ္းသားအား တိုက္ပိတ္ႏုိင္ခြင့္ရွိသည္။ တိုက္ပိတ္သည္ဆုိသည္မွာ ေထာင္ႀကီးထဲ၌ ေထာင္ျပန္ခ်ျခင္းျဖစ္သည္။
နရသိမ္ေထာင္၏ ႀကိဳးတုိက္ဖက္၌ ဝဏၰေက်ာ္ထင္ႀကီးႏွင့္တကြ အမႈထမ္း အရာထမ္း မ်ား အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကေသာကိစၥမွာ အျခားေတာ့မဟုတ္၊ ႀကိဳးစင္ကို ျပင္ဆင္ေနၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။
ႀကိဳးသမားတေယာက္ကို ႀကိဳးးေပးသတ္ျဖတ္ျခင္း မျပဳမီ ႀကိဳးစင္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ရျခင္းသည္ အမႈထမ္းမ်ား၏ ႀကီးေလးလွေသာ တာဝန္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႀကိဳးစင္ကို ခုိင္မခိုင္စမ္းသပ္လ်က္ လိုအပ္သမွ်ကို ျပင္ဆင္ျပဳလုပ္ရသည္။ ဝက္အူကို ၾကပ္တန္တာ ၾကပ္၍၊ ဆီထည့္သင့္တာကို ထည့္ရသည္။ ဤကဲ့သို႔ ႀကိဳးစင္ကို စိတ္ခ် ခုိင္ခံ့ေအာင္ ျပင္ဆင္ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ ႀကိဳးသမား၏ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ႏွင့္ အတိုင္းအထြာကို ခ်ိန္တြယ္ရျခင္းမွာ ႀကိဳးေပးေသာအခါ၌ လြယ္လြယ္ကူကူႏွင့္ အသက္ထြက္သြားႏုိင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္သမွ် ျပဳလုပ္ႏုိင္ေစရန္အတြက္ ျဖစ္သည္။ ႀကိဳးစင္ျပင္ဆင္လ်က္ ႀကိဳးသမား၏ ကိုယ္ အေလးခ်ိန္ႏွင့္ အတိုင္းအထြာမ်ားကို ခ်ိန္တြယ္ရယူၿပီးေနာက္ ႀကိဳးေပးရန္ အတြက္ မနီလာ ႀကိဳးကို ဆန္႔ရ ျပင္ရျပန္သည္။
ႀကိဳးေပးသတ္ျဖတ္ရန္အတြက္ ႀကိဳးစင္ကို ျပင္ဆင္ၿပီးစီးေသာအခါ၌၊ ႀကိဳးသမားကို ေဒါက္ျဖဳတ္၍ သတ္ျဖတ္ျခင္းျပဳရေသာ တာဝန္မွာ ေထာင္မႉးႀကီး လုပ္သူ၏ အဓိကတာဝန္ ျဖစ္သည္။ ထုိသို႔ ႀကိဳးသမားမ်ားကို ေဒါက္ျဖဳတ္၍ သတ္ျဖတ္ရေသာအလုပ္ကို လုပ္ရျခင္း ေၾကာင့္၊ ေထာင္မႉးႀကီးမ်ားအား အက်ဥ္းသမားမ်ားက ေဒါက္ျဖဳတ္ဟု ေခၚေဝၚတတ္ ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေထာင္မႉးႀကီးမ်ားသည္ ထိုသို႔ ေဒါက္ျဖဳတ္သတ္ျဖတ္ၾကရေသာ လူသတ္ သမားအလုပ္ကို မိုက္မုိက္ကန္းကန္း အက်ဥ္းသမားမ်ားကို အရက္တုိက္၍ မုန္႔ဖိုးပဲဖိုး ငါးက်ပ္ တဆယ္ေပးကာ ေဒါက္ျဖတ္ခုိင္းေလ့ခိုင္းထရွိသည္။
ေထာင္ပိုင္ႀကီး ဝဏၰေက်ာ္ထင္ဦးဆင္ႏွင့္တကြ ၎၏ လက္ေအာက္ငယ္သား အက်ဥ္းေထာင္အမႈထမ္းမ်ားသည္ ႀကိဳးစင္ကို ျပင္ဆင္လ်က္ရွိစဥ္ နရသိမ္ေထာင္ႀကီး၏ ႀကိဳးတုိက္အတြင္း၌ ႀကိဳးသမားႏွစ္ဦးရွိေပသည္။ ဤ ႀကိဳးသမားႏွစ္ဦးရွိသည့္ အနက္ ႀကိဳးသမားတဦးသည္ ၎၏မယား လင္ငယ္ေနသည္ကို ပက္ပင္းတိုးမိသျဖင့္ မယားလုပ္သူကို ေရာ၊ ၎၏လင္ငယ္ကိုပါ ရဲဒင္းႏွင့္ ရက္ရက္စက္စက္ ခုတ္ထစ္သတ္ျဖတ္လိုက္ေသာ လက္သမားဆရာ ဦးဘိုးမင္းဆုိသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ၎၏ ေရွ႔›ေနက တရားလႊတ္ေတာ္သို႔ အယူခံထားသျဖင့္၊ ၎၏အမႈမွာ မၿပီးျပတ္ေသးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ နရသိမ္ေထာင္ ပါးကြက္ အာဏာသားမ်ား ျပင္ဆင္ေနေသာ ႀကိဳးစင္မွာ ၎အားသတ္ျဖတ္ရန္ မဟုတ္ေသးသည္ကို စိတ္ခ်ႏိုင္ေပသည္။
ႀကိဳးတိုက္အတြင္း၌ ႀကိဳးသမားႏွစ္ဦးမွ်သာ ရွိသည့္အနက္ တဦးကို သတ္ျဖတ္ျခင္း ျပဳရန္အတြက္ မဟုတ္ခဲ့လွ်င္၊ က်န္ႀကိဳးသမားတဦးကုိ သတ္ျဖတ္ျခင္း ျပဳရန္အတြက္သာလွ်င္ ျဖစ္ေပေတာ့မည္။ ထိုသို႔မွမဟုတ္လွ်င္ ဝဏၰႀကီးႏွင့္ တကြ ေဒါက္ျဖဳတ္တို႔သည္ အလုပ္မရွိ၍ အားအားယားယားႏွင့္ ႀကိဳးစင္ကို အပင္ပန္းခံကာ ျပင္ဆင္ေနၾကရန္ေတာ့ အေၾကာင္းမရွိေပ။
ႀကိဳးတုိက္အတြင္း၌ ႀကိဳးသမား ဦးဘိုးမင္းအျပင္ က်န္ေနေသးေသာ အျခား ႀကိဳးသမားတဦးမွာ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးထံကပင္ အသနားခံေလွ်ာက္လႊာကို လက္ခံစဥ္းစား ျခင္းျပဳရန္ ျငင္းဆန္လိုက္ေသာ အက်ဥ္းသားတဦးျဖစ္သည္။ မည္သည့္ ရာဇဝတ္ျပစ္မႈမ်ား အတြက္မဆို ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးသည္ ေနာက္ဆံုး အသနားခံရာ၊ အယူခံရာ တရားအာဏာ ပိုင္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္ရကား၊ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက ရာဇဝတ္သားတဦးဦး၏ အသနားခံ ေလွ်ာက္လႊာကို ျဖစ္ေစ၊ အယူခံေလွ်ာက္လႊာကိုျဖစ္ေစ ျငင္းဆန္လုိက္ေသာအခါ၌ ထုိရာဇဝတ္ သားအတြက္ လမ္းဆံုးသို႔ ေရာက္ရွိရေလသည္။ ထုိရာဇဝတ္သားအတြက္ အျခားနည္းလမ္း သည္ မက်န္ရိွေတာ့ေပ။ တရား႐ံုးေတာ္ အဆင့္ဆင့္မွ ခ်မွတ္လိုက္ေသာ အျပစ္ဒဏ္ကို ထုိ ရာဇဝတ္သားသည္ ခံယူရေတာ့မည္ ျဖစ္ေပသည္။
လက္သမားဆရာႀကီး ဦးဘိုးမင္းအျပင္ နရသိမ္ေထာင္ႀကီး၏ ႀကိဳးတိုက္အတြင္း၌ ရွိေနေသးေသာ အျခားႀကိဳးသမားတဦးသည္ ႏွယ္ႏွယ္ရရထဲကေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ထို ႀကိဳးသမားသည္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရဘက္မွ ေန၍ ရင္ကို ေျမကတုတ္ျပဳလုပ္ကာ သူပုန္မ်ားကို အျပတ္တုိက္ခိုက္ေခ်မႈန္းရန္ လြန္ခဲ့ေသာ (၃) ႏွစ္သာသာခန္႔ေလာက္က ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ ထားခဲ့ေသာ "ျပဴေစာထီး" တပ္ဖြဲ႔တဖြဲ႔၏ ဗိုလ္ႀကီးျဖစ္သူ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္ဆိုသူျဖစ္ေပသည္။
ဗုိလ္ေက်ာ္ဒင္သည္ အသက္ (၃ဝ) သာသာခန္႔ လူရြယ္တဦးျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခါ၌ လူ႔သက္တမ္း၏ ထက္ဝက္ခန္႔မွ်သာ လူလုပ္ရေသးေသာ ျပဴေစာထီးဗိုလ္ႀကီး ေက်ာ္ဒင္အား မေသမခ်င္း ႀကိဳးေပးသတ္ရန္အတြက္ နရသိမ္ေထာင္ပိုင္ ဝဏၰႀကီးႏွင့္တကြ ေသာ အက်ဥ္းေထာင္ အမႈထမ္းအရာထမ္းမ်ားသည္ နရသိမ္ေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ ႀကိဳးစင္ကို ျပင္ဆင္လ်က္ ရွိၾကေလၿပီတကား။
(၂)

ရာဇဝတ္မႈခင္းႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ လူသတ္မႈ၊ ဓါးျပမႈ၊ ျပန္ေပးဆြဲမႈႏွင့္ မုဒိမ္းမႈေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာတို႔ကို က်ဴးလြန္လာခဲ့ေသာ ျပဴေစာထီး ဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္ဒင္အား ျပင္သာၿမိဳ႔ စက္ရွင္တရား႐ံုးေတာ္မွ ဥာဏ္ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ တရားမင္းက လည္ပင္း၌ ႀကိဳးကြင္းစြပ္၍ မေသမခ်င္း သတ္ျဖတ္ေစရန္ တရားစီရင္ခ်က္ခ် မွတ္လိုက္ေသာအခါ ျပင္သာတနယ္လံုး တၿမိဳ႔လံုးသာမက ျပင္သာတခ႐ိုင္လံုး၌ မည္သူတဦးတေယာက္မွ် ဝမ္းနည္းမိၾကသူ၊ က႐ုဏာသက္မိၾကသူဟူ၍ မရွိခဲ့ေပ။ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္ ဗိုလ္လုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ျပင္သာနယ္ တဝိုက္မွ အမ်ားျပည္သူတို႔က တရားမင္းကိုပင္ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ ေပးခဲ့ၾကသည္။ သာဓု အႏုေမာဒနာ ေခၚခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာ္ဒင္အား ႀကိဳးေပးသတ္ျဖတ္ေတာ့မည္ဆိုသည့္ အတြက္ ျပင္သာတနယ္လံုး၌ ဝမ္းနည္းရသူ၊ မ်က္ရည္က်ရသူကား ၎အား ဝမ္းဗိုက္တြင္ ကိုးလလြယ္၍ ဆယ္လတြင္ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ေမြးထုတ္ခဲ့ရေသာ ၎၏ မုဆိုးမမိခင္ႀကီး ပင္ျဖစ္သည္။
အဘယ္မိခင္သည္ပင္မဆို၊ သားဆိုးသားမုိက္ကိုပို၍ ခ်စ္ၾက၊ သနားတတ္ ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ တေလာကလံုးက စက္ဆုပ္မုန္းတီးေနေသာ လူတေယာက္ကိုလည္း မိခင္ လုပ္သူကေတာ့ ခ်စ္ေန၊ သနားေနမည္သာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိခင္၏ ေမတၱာေလာက္ ႀကီးမားေသာ ေမတၱာသည္ ဤေလာက၌ မရွိဟူ၍ ေရွးလူေဟာင္းႏွင့္ သုခမိန္ႀကီးမ်ားက ႏႈတ္ေခြၽ မိန္႔ႁမြက္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။
ေက်ာ္ဒင္သည္ ၎၏လက္ဝယ္၌ ရရွိထားခဲ့ေသာ အခြင့္အာဏာႏွင့္ လက္နက္ကို အလြဲသံုးစားျပဳကာ ျပင္သာနယ္၌ ရွင္ဘုရင္တပါးပမာ မင္းမူခဲ့သည္။ ျပည္သူလူထုအေပၚ၌ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု ၫွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခဲ့သည္။ သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ လုယက္တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။ သူတပါး၏ သမီးပ်ဳိမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ လင္ရွိမယားမ်ားကိုပင္လွ်င္လည္းေကာင္း၊ အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖံုဖံု ေစာ္ကားခဲ့သည္။
ဤကဲ့သို႔ ျပည္သူလူထုအေပၚ၌ အာဏာအားကိုး၊ လက္နက္အားကိုးႏွင့္ ႏိုင္ထက္စီးနင္း ႏွိပ္စက္ၫွဥ္းပန္းလာခဲ့သျဖင့္ ေက်ာ္ဒင္အား၊ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ၊ ကေလး၊ လူႀကီးကအစ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ပါမက်န္ ရႊြံရွာမုန္းတီး လ်က္ရွိခဲ့ၾကသည္။ လူတုိင္း၏ က်ိန္ဆဲျခင္းကို လည္းခံခဲ့ရသည္။ ျပည္သူလူထု၏ က်ိန္စာသင့္၍ ေက်ာ္ဒင္အား ျပင္သာပုလိပ္အဖြဲ႔ႏွင့္ စစ္တပ္မ်ားက ပူးေပါင္း ဖမ္းဆီးလိုက္ေသာအခါ "ေက်ာ္ဒင္ကို ဖမ္းမိလိုက္ၿပီတဲ့ေဟ့၊ ေခြးမသား ေသပါေစကြာ၊ ဒီလို အေကာင္တေကာင္ ျမန္ျမန္ေသသြားရင္ ျမန္ျမန္ေအးတာပဲ" ဟု ျပင္သာ နယ္သူနယ္သားမ်ားသည္ မိမိတို႔အခ်င္းခ်င္း သူတေပါက္ ငါတေပါက္ ဝမ္းသာအားရ ေျပာဆို ခဲ့ၾကသည္။
သူပုန္မ်ားကို အျပဳတ္တိုက္ ေခ်မႈန္းရန္အတြက္ ရမိရရာလူမ်ားကို လက္နက္ ေပးအပ္၍ ျပဴေစာထီးတပ္မ်ားကို ဒေရာေသာပါးဖြဲ႔စည္းခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ အစုိးရမင္းမ်ားသည္လည္း၊ ၎တို႔ဖြဲ႔စည္းထားခဲ့ေသာ ျပဴေစာထီးတပ္ဖြဲ႔မွ ဗိုလ္လုပ္ေသာ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္သည္ သူပုန္မ်ားကို အျပဳတ္မတိုက္ဘဲ၊ ျပည္သူလူထုကို စစ္ဆင္နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ အျပဳတ္တုိက္ၿပီးရင္း တုိက္ခိုက္ ေနသည္ကိုသာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေတြ႔ျမင္ၾကားသိ လာရေသာအခါ ၎တို႔၏ လူေပါင္း မွားလာ ေသာကိစၥကို တစထက္တစ ရိပ္မိသိရွိလာဟန္တူသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရမင္းမ်ားက လက္နက္ေပးအပ္၍ သူေကာင္းျပဳထားၾကသူမ်ားသည္ သူပုန္မ်ားကိုကား ဘာမွ်ထိထိ ေရာက္ေရာက္ ႏွိမ္နင္း တုိက္ခိုက္ျခင္း မျပဳဝံ့ဘဲ၊ အကာအကြယ္ကင္းမဲ့ေနေသာ ျပည္သူလူထု ကိုသာ အမ်ဳိးမ်ဳိး တုိက္ခိုက္ႏွိမ္နင္းရင္း အျမတ္ထုတ္ေနၾကေသာ အလုပ္ကို ဘာမွ်ထိထိ ေရာက္ေရာက္ အေရးမယူခဲ့ပါက ကာလရွည္လ်ားလာခဲ့ေသာ္ အႏွိပ္စက္ခံေနၾကရေသာ ျပည္သူလူထုသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ အစုိးရမင္းမ်ားအား အထင္အျမင္လြဲမွားသည္ထက္ လြဲမွားကာ၊ အၾကည္ၫို ပ်က္သထက္ပ်က္ လာစရာရွိသည္။ ဤ ႏုိင္ငံေရးအကြက္ႏွင့္ ေခ်ာက္က်မည့္ အေရးကို လိမၼာပါးနပ္စြာ သိျမင္လာၾကေသာ အာဏာရ ႏိုင္ငံေရးသမား အခ်ဳိ႔က လက္ပိုက္၍ ၾကည့္မေနႏုိင္ၾကေတာ့သည့္ အဆံုး ျပင္သာနယ္ ျပဴေစာထီးဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္ဒင္ကို စစ္တပ္ႏွင့္ ပုလိပ္အဖြဲ႔အား ပူးေပါင္းေစၿပီးလွ်င္ ဖမ္းဆီးခုိင္းလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။
ပုလိပ္ႏွင့္ စစ္တပ္ ႏွစ္ဖြဲ႔ေပါင္း၍ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္အား လာေရာက္ဖမ္းဆီး ၾကေသာအခါ ေက်ာ္ဒင္သည္ ၎၏လက္နက္ႏွင့္ တပ္ဖြဲ႔အားကိုးျဖင့္ ခုခံရန္ စိတ္ကူးလိုက္ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ၎အား ေကြၽးေမြးသုတ္သင္၍ ျပဴေစာထီး ဗိုလ္ႀကီးျဖစ္သည္အထိ ေမြးျမဴလာခဲ့ ေသာ အာဏာရ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးတဦးက ရဲရဲသာအဖမ္းခံလုိက္ပါ၊ မၾကာမီလြတ္ ေအာင္ ငါလုပ္ေပးပါ့မည္ဟု လက္သိပ္ထုိး၍ ကတိေပးသည့္ အတြက္ေၾကာင့္သာ ေက်ာ္ဒင္သည္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အဖမ္းခံလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ၎၏ ႏုိင္ငံေရးအာစရိက လြတ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးလိမ့္မည္ဟူေသာ ယံုၾကည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ၎အား စစ္တပ္ႏွင့္ ပုလိပ္အဖြဲ႔မ်ားဖမ္းဆီးၿပီးစက တက္မတတ္ ငိုယိုေနခဲ့ေသာ မိခင္လုပ္သူအား "ငိုမေနပါနဲ႔ အေမရယ္" ဟု ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ဆိုထားခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္ေပသည္။
သို႔ရာတြင္ ေက်ာ္ဒင္ေမွ်ာ္လင့္ထင္ထားသကဲ့သို႔ ၎၏အမႈသည္ လြယ္ကူေသးငယ္ ေသာ အမႈကား မဟုတ္ခဲ့ေပ။ ေက်ာ္ဒင္အား ႐ံုးတင္တရားစြဲဆိုေသာအခါ၊ လူသတ္မႈႏွစ္မႈ၊ ဓါးျပမႈသံုးမႈ၊ ျပန္ေပးမႈႏွစ္မႈႏွင့္ မုဒိမ္းမႈသံုးမႈအထိ ပါဝင္ခဲ့ေလသည္။ စုစုေပါင္း ဆယ္မႈမွ်ပင္ ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ေက်ာ္ဒင္က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ ရာဇဝတ္မႈႀကီးမ်ားသည္ ထို႔ထက္ပင္ မ်ားျပားခဲ့ေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ေဘးရန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး စိုးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႕၍ တရားလို လုပ္ဝံ့သူ မရွိေသာ အမႈက မရွိ၊ သက္ေသ လိုက္ဝံ့သူ မရွိေသာအမႈက မရွိျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္သာ ဤအမႈအခင္းႀကီး မ်ားေလာက္ကိုသာ တရားစြဲဆိုႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။
ေက်ာ္ဒင္အား ႐ံုးတင္တရားစြဲဆိုေသာအခါ၊ ၎၏ ႏိုင္ငံေရးအာစရိသည္ ေက်ာ္ဒင္၏ အမႈအတြက္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ လိုက္ရွာသည္။ ထိုႏုိင္ငံေရးသမားသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ဌာနခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားဆီသို႔ပင္ လာေရာက္၍ ၎၏ လူအတြက္ စဥ္းစားျခင္းျပဳရန္ ေတာင္းပန္ျခင္းျပဳခဲ့ရွာသည္။ ေနာက္ တပတ္ေရြးေကာက္ပြဲ၌ ေက်ာ္ဒင္ကို အဓိက အားကိုး အားထား ျပဳရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္လည္း အၫွာကိုကိုင္၍ ေျပာဆိုၾကည့္ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ရွိ ဌာနခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားသည္ ၎တို႔အခ်င္းခ်င္းလည္း စိတ္ဝမ္းကြဲျပား ေနၾက၍ သူ႔ငါမယံု၊ ငါ့သူမယံု ျဖစ္ေနသည္ကတေၾကာင္းေၾကာင့္ ေက်ာ္ဒင္၏ကိစၥကို မကိုင္တြယ္ဝံ့ၾကေပ။ ၎တို႔အတြက္ စိတ္ခ်ေလာက္ေသာ မဲအေရအတြက္သာ ျပဳလုပ္ေပးႏုိင္မည္ဆိုခဲ့လွ်င္ ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရ ဝန္မေလးခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီး မ်ားသည္ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ကေလး အလွမ္းေဝးေနေသးေသာေၾကာင့္ ေက်ာ္ဒင္၏ အမႈကို စိတ္ဝင္စားလွပံု မရေပ။ ဤအေၾကာင္းအခ်က္မ်ားအျပင္ ၎တို႔ အေၾကာက္ရြံ႔ ဆံုးေသာကိစၥမွာ ျပင္သာနယ္လူထုႀကီးပင္ျဖစ္သည္။ ျပင္သာနယ္လူထုႀကီးကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ၫွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခဲ့ေသာ ေက်ာ္ဒင္ကဲ့သို႔ လူထုရန္သူတေယာက္ကို ၎တို႔က ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ဝင္ေရာက္ကာကြယ္ ေပးလိုက္လွ်င္ ၎တို႔အား ျပင္သာနယ္လူထုႀကီးက အဘယ္သို႔အထင္ရွိ မည္နည္း။ အဘယ္မွ်ေလာက္ပင္ မုိက္႐ူးရဲ ျဖစ္ေစကာမူ၊ ႏုိင္ငံေရးသမားမွန္သမွ်သည္ ျပည္သူလူထုကို တနည္းမဟုတ္လွ်င္ တနည္းနည္းျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ႔႐ိုေသျခင္း ရွိၾကရသည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျပည္သူလူထုကို မေလးမခန္႔ ျပဳမူခဲ့ၾကေသာ ႏုိင္ငံ ေရးသမားမ်ားသည္ ႀကိဳးစင္မွတဆင့္ သခ်ႋဳင္းကုန္းသို႔ သြားၾကရေသာ ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္ကို ႏုိင္ငံေရးသမား မွန္သမွ် နားလည္ထားၾကေသာေၾကာင့္ ေပတည္း။
ရာဇဝတ္မႈခင္းႀကီး (၁ဝ) မႈအတြက္ ႀကိဳးႏွစ္ႀကိဳး၊ ေထာင္ဒဏ္ အႏွစ္ ေျခာက္ဆယ္ႏွင့္ ႀကိမ္ဒဏ္ အခ်က္ (၁၂ဝ) ကို ျပင္သာစက္ရွင္တရားသူႀကီး႐ံုးေတာ္မွ စီရင္ခ်မွတ္လိုက္ ေသာအခါ၊ ေက်ာ္ဒင္သည္ ေတာ္ေတာ္ကေလး အားငယ္သြားမိသည္။ မ်က္ႏွာလည္း ပ်က္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ေဒသႏၱရ ေရြးေကာက္ပြဲကိစၥ၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ လူမ်ဳိးစုလႊတ္ေတာ္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားကိစၥတုန္းက ၎လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ေသာ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ၎ရွာေဖြစုေဆာင္းေပးခဲ့ေသာ ပါတီရန္ပံုေငြ ကိစၥမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ ေထာက္ထားငဲ့ၫွာ၍ တနည္းမဟုတ္လွ်င္ တနည္းနည္းျဖင့္ ၎အား သက္သာခြင့္ေပးၾကလိမ့္မည္ဟု ေက်ာ္ဒင္သည္ ေမွ်ာ္လင့္အားခဲထားတုန္းကားျဖစ္ ေပသည္။
၎အား ႀကိဳးမိန္႔ခ်မွတ္လိုက္ၿပီးေနာက္၊ ေနာက္တေန႔ ႀကိဳးတိုက္အတြင္းသို႔ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ လာေရာက္၍ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔ရွာေသာ မိခင္လုပ္ သူကိုပင္ "စိုးရိမ္မေနစမ္းပါနဲ႔ အေမရယ္æ ေနာက္ဆံုး တေန႔က်ရင္ သူတို႔ က်ေနာ့္ကို လႊတ္ပစ္ၾကရမွာ ပါဗ်ာ" ဟု ခပ္ေအးေအး ခပ္ေပ့ါေပါ့ ေျပာဆိုလိုက္ေသးသည္။
သို႔ရာတြင္ တရားလႊတ္ေတာ္ႏွင့္ တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္မ်ားက ၎၏အယူခံကို ပယ္ခ် လိုက္ၿပီးလွ်င္၊ ေအာက္႐ံုးအမိန္႔အတုိင္း အတည္ျပဳလုိက္ၾကေသာအခါ ျပဴေစာထီး ဗုိလ္ႀကီး သည္ အေတာ္ကေလး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တရား ဥပေဒအရ ၎၏အမႈသည္ လမ္းဆံုးေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ သို႔ရာတြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီးထံ၌ အသနားခံ ဝင္ႏုိင္ေသးေသာ အခြင့္အလမ္းတခုကား က်န္ရွိေန၍ ေတာ္ေသး သည္။
တရားလႊတ္ေတာ္မ်ားက ၎အယူခံကို ပယ္ခ်လုိက္ၿပီးေနာက္ တနဂၤေႏြ တပတ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ သားကိုေတြ႔ရန္မိခင္လုပ္သူသည္ ႀကိဳးတိုက္အတြင္း သို႔လာျပန္၏။ ဤ တေခါက္၌ ေက်ာ္ဒင္သည္ မိခင္လုပ္သူအား ေပါ့ေပါ့တန္တန္ မေျပာဝံ့၊ မေျပာရဲေတာ့ေပ။
"ငါ့သားအမႈက အခုပံုအတိုင္းဆုိရင္ ဘယ္လိုမ်ဳိးမ်ားလဲကြယ္" ဟု မိခင္လုပ္သူက တုန္တုန္ရီရီႏွင့္ ေမးျမန္းေသာအခါ "သမၼတႀကီးဆီကိုေတာ့ အသနားခံဝင္ႏုိင္ေသးတယ္ တဲ့အေမ" ဟုသာ ေက်ာ္ဒင္သည္ မတိုးမက်ယ္ ေျပာႏုိင္ရွာသည္။
၎မိခင္ ရြာသုိ႔ျပန္သြားၿပီးေနာက္ ေက်ာ္ဒင္သည္ ၎၏ ႏုိင္ငံေရးေခါင္း ေဆာင္မ်ားထံသို႔ ၎၏ အမႈကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ အသနားခံစာေရးသည္။ ၎၏ အမႈကိစၥမ်ား အတြက္ အျခားျပစ္မႈမ်ားမွ မလြတ္ႏုိင္သည့္တုိင္ေအာင္ ႀကိဳးဒဏ္မွလြတ္ေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေဆာင္ရြက္ေပးၾကဖို႔ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ေရးသားေတာင္းပန္လိုက္သည္။ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရအား လက္နက္ ကိုင္ဆြဲ၍ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ခဲ့ၾကသူမ်ားကိုပင္ "မေသေစရပါဘူး" ဟု အာမခံခဲ့လွ်င္၊ ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရဘက္သားတဦးအား အနည္းဆံုးအေနႏွင့္ ႀကိဳးဒဏ္မွ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာ ခြင့္ျပဳအပ္ ျပဳထုိက္သည့္အေၾကာင္းကို ေက်ာ္ဒင္သည္ ႏုိင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ မိန္႔ခြန္းကိုပင္ တတ္သမွ်မွတ္သမွ် ကိုးကား၍ ေရးရွာသည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာ္ဒင္ကို ၎တို႔၏ အက်ဳိးစီးပြား အတြက္ သံုး၍ေကာင္းစဥ္က ရက္ရက္စက္စက္ႏွင့္ မၫွာမတာ အသံုးျပဳခဲ့ၾကေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားသည္ ယခု အခါတြင္ ႀကိဳးတုိက္ထဲမွေန၍ အသနားခံလ်က္ရွိေသာ ၎တို႔၏ လက္ကိုင္တုတ္ေကာင္းျဖစ္ခဲ့ေသာ ေက်ာ္ဒင္၏ ေတာင္းပန္ခ်က္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၾကေလၿပီ။ ေက်ာ္ဒင္အတြက္ နာမည္ပ်က္ခံ၍ လည္းေကာင္း၊ အၿငိဳျငင္ခံ၍လည္းေကာင္း လိုက္လံေဆာင္ ရြက္ေနၾကမည့္အစား ေက်ာ္ဒင္ကဲ့သို႔ အလားတူ သတၱဝါတေကာင္ကို ရွာေဖြေမြးျမဴႏုိင္သည္ မဟုတ္ေလာ။
ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီးထံသို႔ ေက်ာ္ဒင္သည္ ၎ဘာသာ ၎ပင္ အသနားခံရေတာ့ သည္။ ထုိအသနားခံေလွ်ာက္လႊာ၌ ၎သည္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရအတြက္ အဘယ္မွ် သက္စြန္႔ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္ ဆိုေသာေနာက္ေၾကာင္း ရာဇဝင္မ်ားကို ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲႏြဲ႔ေရးသား အစီရင္ခံ လုိက္သည္။ ထုိကဲ့သို႔ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရဘက္မွ သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္းအမႈေတာ္ကို ထမ္းရြက္လာခဲ့ ေသာ ဘက္ေတာ္သားတဦးအား မွားမိယြင္းမိသည္မ်ားကုိ ခြင့္လြတ္၍ ႀကိဳးဒဏ္မွ ခ်မ္းသာခြင့္ ျပဳပါရန္အေၾကာင္းကို အသနားခံလုိက္သည္။
ႏိုင္ငံေရးေခါင္းဆာင္မ်ားႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ၎အား စြန္႔ပယ္ထားၾက သည့္တုိင္ေအာင္ ႏုိင္ငံေတာ္ဖခင္ႀကီးသဖြယ္ျဖစ္ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီးကမူကား ၎အား မည္သည့္နည္းႏွင့္မဆို လ်စ္လ်ဴ႐ႈ၍ ေက်ာခိုင္းေနလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ေက်ာ္ဒင္က ေမွ်ာ္လင့္ယံုၾကည္လ်က္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ျပင္သာနယ္တဝုိက္၌ ၎သည္ အဘယ္မွ် ဆုိးသြမ္း ရက္စက္ခဲ့သည္ဆိုေသာ အခ်က္ကိုကား သနားဖြယ္ရာပင္၊ ေက်ာ္ဒင္တေယာက္ သည္ ေမ့ေလ်ာ့ေနဟန္ရွိသည္။ သူတပါး သမီးပ်ဳိမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ကာမပိုင္ လင္ရွိသားမယားကို လည္းေကာင္း၊ ၎ကိုယ္တုိင္ အဘယ္မွ် ေစာ္ကားဖ်က္ဆီးခဲ့သည္ ဆိုေသာ ျပစ္ခ်က္မ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့ေနေစဦးေတာ့၊ သူပုန္မ်ားကို ထမင္းေကြၽးမိသည္ဆိုေသာ ေတာင္ေျခရြာတရြာမွ မိသားစုတစုကို ေမာင္းျပန္ေသနတ္ျဖင့္ ရက္ရက္စက္စက္ႀကီး ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္လိုက္ေသာ ၎၏ျပစ္မႈႀကီးကိုကား ေက်ာ္ဒင္သည္ ေမ့ေလ်ာ့ဖို႔ မသင့္ေပ။ ေက်ာ္ဒင္သည္ သတ္ရဲေသာ္လည္း ေသရဲေသာ ေယာက်္ားတဦး တေယာက္ကား မဟုတ္ ရွာေပ။ အႏုိင္ရေသာကာလက လက္နက္အားကိုးျဖင့္ လူတဖက္သားကို ရက္ရက္စက္စက္ ျပဳလုပ္တတ္သူမ်ားသည္ ႐ႈံးနိမ့္၍ မိမိတို႔ခံေနရေသာ ကာလ၌ အလြန္တရာ သူရဲေဘာနည္း တတ္ၾကသည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုလူစားမ်ားသည္ မိန္းမသားမ်ားထက္ပင္ အသည္းငယ္ ကာ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုယိုတတ္ၾကသည္။
ႀကီးမားမ်ားျပားလွေသာ ရာဇဝတ္မႈခင္းႀကီးမ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္ က်ဴးလြန္လာခဲ့ ေသာ ျပဴေစာထီးဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္၏ အသနားခံလႊာကို ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီးကလည္း လက္ခံ စဥ္းစားျခင္းမျပဳရန္ မ်က္ႏွာလႊဲလုိက္ေသာအခါ၊ နရသိမ္ေထာင္ပိုင္ ဝဏၰႀကီးသည္ ႀကိဳးတုိက္ အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာၿပီးလွ်င္ ထိုအမဂၤလာသတင္းကို ႀကိဳးတုိက္အတြင္း၌ ညစာထမင္း အငတ္ခံကာ ဥပုသ္ရက္ရွည္ေစာင့္ေနသည္ဆိုေသာ ျပဴေစာထီးဗိုလ္ႀကီးအား စိတ္လက္မခ်မ္း သာေသာ အမူအရာျဖင့္ ဝတၱရားအတိုင္း အေၾကာင္းၾကားေျပာဆိုေလသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီးက ၎၏ အသနားခံလႊာကို ပယ္ခ်လုိက္သည္ဟု ၾကားလိုက္ရေသာ အခါ ဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္ဒင္၏ လက္မွ စိပ္ပုတီးသည္ ႐ုတ္တရက္ လႊတ္က်သြားေလသည္။ ထိုသို႔ စိပ္ပုတီးလြတ္က်သြားခဲ့ေသာ အခ်ိန္မွစ၍ ေနာက္ထပ္ ဗုိလ္ေက်ာ္ဒင္သည္ စိပ္ပုတီးကို ျပန္မကိုင္ေတာ့ေပ။ သူသည္ ယခင္က ညစာကိုသာ အငတ္ခံေသာ္လည္း ယခုအခါ နံနက္စာကိုလည္း မစားေတာ့ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျပဴေစာထီးဗိုလ္ႀကီးသည္ မိမိေသရ မည့္ေန႔ရက္ႏွင့္ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားကို သိရွိေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
ေသရမည့္အေရးကို ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာ အခ်ိန္ကာလတေလွ်ာက္လံုး၌ လူသတၱဝါသည္ ေပ်ာ္ရႊင္လာႏုိင္ေသာ္လည္း၊ ေသရမည့္အေရးကို သတိရ စဥ္းစားမိေသာတခ်ိန္၌ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း သည္ ထိုသတၱဝါ၏ထံပါးမွ ထြက္ခြာသြားတတ္သည္ပင္ မဟုတ္ေလာ။ ဘာမွ် မသိေသာ ကာလ၌ လူတို႔သည္ ေပ်ာ္ေမြ႔ၾကသည္ဆိုေသာ အေနာက္တိုင္း စကားပံုတခုသည္ ဤအခ်က္ ကို သူ႔အေတြးအေခၚႏွင့္ သူ ရည္ၫႊန္းေဖာ္ျပလိုဟန္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သဘာဝသည္ ၎၏ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္အမ်ားအျပားကို လူသားတို႔အား တမ်ဳိးၿပီးတမ်ဳိး၊ တခုၿပီးတခု ဖြင့္လွစ္ျပသ လ်က္ရွိေသာ္လည္း အၾကင္လူသားတဦး မည္သည့္ေန႔ရက္ႏွင့္ ကာလအပိုင္းအျခားတြင္ ေသဆံုးရမည္ဆိုေသာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကိုကား ယေန႔ထက္တိုင္ ထိန္ခ်န္ ထားၿမဲထားဟန္ တူသည္။ မိမိေသဆံုးရမည့္ေန႔ရက္ႏွင့္ နာရီကို တပ္အပ္ေသခ်ာ သိရွိထားၿပီးျဖစ္ေသာ အၾကင္သူတဦးတေယာက္သည္ အဘယ္သို႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ခ်မ္းသာျခင္း ရွိႏုိင္ပါမည္နည္း။ သို႔ရာတြင္ ႀကိဳးသမားမ်ားကား မိမိတို႔ေသဆံုးရမည့္ ေန႔ရက္အပိုင္းအျခားကို တပ္အပ္ ေသခ်ာစြာ သိရွိထားၾကရသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔သိရွိထားျခင္းသည္ ၎တို႔အတြက္ အႀကီးဆံုးေသာ ဒုကၡဆင္းရဲျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ ယခုအခါတြင္ ျပင္သာနယ္တဝိုက္၌ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေက်ာ္ၾကားလာခဲ့ေသာ ျပဴေစာထီး ဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္ဒင္သည္ ထိုဆင္းရဲဒုကၡကို နရသိမ္ေထာင္ႀကိဳးတုိက္အတြင္း၌ မအိပ္ႏုိင္ မစားႏုိင္ ခံစားေနရရွာေပသတည္း။

ဒုတိပိုင္းဆက္ဖတ္ပါရန္။

Friday, April 16, 2010

သမိုင္းလွလြန္းသည့္စာတပိုဒ္
ေရးသူ- တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္



(၁)
ဦးေပၚဦးကို ျမန္မာ့သမိုင္း၌ အလြန္ထင္႐ွားေသာ ပညာ႐ွိအမတ္ႀကီးအျဖစ္ ျမန္မာတိုင္းလိုလို သိၾကသည္။ ကဗ်ာစာဆိုႀကီးအျဖစ္ သိသူကား နည္းပါးသည္။ သိသူမ်ားပင္လွ်င္ ဦးေပၚ၏စာကို ႏႈတ္တက္႐ြ႐ြ ႐ြတ္ဆိုျပပါဟု ဆိုလွ်င္ န၀ေဒးတို႔၊ နတ္သွ်င္ေနာင္တို႔၊ လက္၀ဲသုႏၵရတို႔၏ စာေတြကို ႐ြတ္ဆို ျပႏိုင္သကဲ့သို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ႐ြတ္ဆိုမျပ ႏိုင္ၾက။
ဦးေပၚဦး၏စာက ႐ိုမင္းတစ္ စာမ်ိဳးမဟုတ္။ ခံစားမႈမပါမဟုတ္ ပါေသာ္လည္း လက္၀ဲသုႏၵရ၏ ခံစားမႈမ်ိဳးပင္မဟုတ္။ သူ႔စာက ပုဂၢလိက အဇၩတၱ ခံစားမႈကို ေဖာ္သည့္ လိုင္းရစ္ ကဗ်ာမ်ိဳး မဟုတ္ေသာၾကာင့္ သာမန္လူတို႔အတြက္ ရင္ခုန္ဖြယ္ မေတြ႔။ သည္ေတာ့..... အသည္းမစြဲ...... ။
၁၉၇၉ ခုႏွစ္မွစကာ စာဆိုေတာ္ ေဟာေျပာပြဲမ်ားတြင္ 'ေသြးငင္ၾကမၼာ၊ ၀ါသနာေၾကာင့္' ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာေျပာခဲ့သည္။


၀ါသနာဆိုေသာ စကားကိုလည္း လူအမ်ားက ေပါ့ေပါ့ဆဆ နားလည္ထားၾကသည္။ အ႐ွင္မဟာရဌသာရ ဆိုလိုသည့္ နက္နဲေသာ အဓိပၸါယ္ကို မသိၾက။
ပါဠိပညာ႐ွင္ႀကီး ခ်ီး(လ္)ဒါး(စ္) [Childers] က ၀ါသနာကို-
Vasana- Impression remaining on the mind from past good or evil actions and producing pleasure or pain.
၀ါသနာဟူသည္ [ပစၥဳပၸန္ဘ၀] စိတ္၌ အတိတ္ဘ၀မွ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကံတို႔၏ အာနိသင္ေၾကာင့္ ႐ွိေနေသာ အက်ိဳးတရားျဖစ္သည္။ သုခေ၀ဒနာကိုလည္းေကာင္း၊ ဒုကၡေ၀ဒနာကိုလည္းေကာင္း ေပၚေစတတ္သည္- ဟု အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုသည္။
စာဆိုတို႔၌ ဤသို႔လွ်င္ ေလးနက္ေသာ ၀ါသနာမ်ိဳး ႐ွိၾကသည္။
ျမင့္ျမတ္ႀကီးက်ယ္ေသာ စာဆိုႀကီးမ်ား၌ ျမင့္ျမတ္ႀကီးက်ယ္ေသာ ၀ါသနာ ႐ွိၾကသည္။ အမွန္တရားကို ေတြ႔လွ်င္ သုခေ၀ဒနာ ေပၚၿပီး၊ အမွားကို ေတြ႔လွ်င္ ဒုကၡေ၀ဒနာေပၚကာ... ခ်ီးမြမ္းသင့္သည္ကို ခ်ီးမြမ္း၍ ကဲ့ရဲ႔သင့္သည္ကို ကဲရဲ႔လ်က္ စာေရးဖြဲ႔တတ္ၾကသည္။ ဤ၀ါသနာသေဘာကား အလြန္တြန္းအားႀကီးသည္။ ကိုယ္က်ိဳးကိုပင္ စြန္႔လႊတ္ရဲေစတတ္သည္။
ဤကဲ့သို႔ စာဆိုႀကီးမ်ား၏ ၀ါသနာအေၾကာင္း ေဟာေျပာတိုင္း ဦးေပၚဦး၏ အျဖစ္ႏွင့္ သူ႔စာႏွစ္ပိုဒ္ကို ႐ြတ္ျပလ်က္ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာေျပာေလ့႐ွိပါသည္။
စာတပိုဒ္က သူ႔ ရတု၏ အစပိုဒ္မွ အဖြင့္စကား။

"တင့္တိုးက်က္သေရ၊ ျမင့္ၿဖိဳးေ၀သား၊ စက္ေနပမာ၊ ခ်က္ေျမခ်ာ၀ယ္၊ ေတဇာကြန္႔ျမဴး၊ ၾကယ္ေသာက္႐ွဴးႏွင့္၊ ပ်႔ံလူးဥကၠာ၊ ကဲ့ပမာသို႔......."

ဤအပိုဒ္က 'အက်ိဳး' ကို ရည္ညႊန္းသည္။
ေနာက္တပိုဒ္က.. သူ႔ရတု၏ အဆံုးပိုဒ္မွ နိဂံုးေကာက္ခ်က္စကား။

"က်င့္မ်ိဳးခက္ေ၀၊ ျမင့္တိုးေစသား၊ မိုးေျမတုတ္ခြန္၊ ယုတ္မလြန္ေအာင္၊ အမြန္႐ွည္ၾကာ၊ တည္စိမ့္ငွာဟု"

ဤအပိုဒ္က 'အေၾကာင္း' ကို ျပသည္။
အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာႏွင့္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အက်ိဳး ခ်စ္ျမတ္ႏိႈးသည့္ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ ၀ါသနာ တို႔မွ ေပါက္ဖြား ေပၚထြန္းလာသည့္ ကဗ်ာ.......။

(၂)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားတို႔သည္ အဆင့္ျမင့္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈျဖင့္ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္စိုး ၍ ကမၻာေပၚတြင္ ေနလာခဲ့ၾကသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈသက္သည္ ယေန႔ ဥေရာပသားအမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈသက္ထက္ ပိုႀကီးသည္။
ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္အမ်ိဳးသားသြင္ျပင္လကၡဏာ၊ ကိုယ့္ထီး၊ ကိုယ့္နန္း၊ ကိုယ့္က်ငွန္းဟု ေခၚေသာ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္မႈတို႔ျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ေက်ာ္ ကမၻာေျမေပၚ၌ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္မွာ အေၾကာင္းမဲ့မဟုတ္။ အက်ိဳးမွန္သမွ်၌ အေၾကာင္း႐ွိသည္သာတည္း။
ဂ်ီအိုေပၚလစ္တစ္ [Geopolitic] ေခၚ ပထ၀ီႏိုင္ငံေရးပညာအရဆိုလွ်င္ အဂၤလိပ္လို စတိတ္[State] ေခါမလို ေပၚလီတီးယား[Politeir]၊ ျမန္မာလို ႏိုင္ငံဟုေခၚေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အျမင့္စားတခု ေပၚေပါက္လာရန္ ပထ၀ီေဒသတခုအတြင္း အတူေနၾကသူ လူတို႔အားလံုး၏ စိတ္အတြင္း၌ စတိတ္အိုင္ဒီယာ [State idea] ဟုေခၚသည့္ ႏိုင္ငံသေဘာ ေပၚလာရသည္။ ႏိုင္ငံသေဘာ ဆိုသည္မွာလည္း လူ၏ အသိဥာဏ္တမ်ိဳး ျဖစ္ေလ သည္။ အားလံုးအက်ိဳးအတြက္ အားလံုးေစာင့္ေ႐ွာက္ လိုက္နာၾကရမည့္ စည္းကမ္းစနစ္ လိုအပ္သည္ဟု နားလည္လာေသာ အသိဥာဏ္ျဖစ္သည္။ ထိုအသိဥာဏ္သည္လည္း လူတို႔၏ တူညီေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားကို သေဘာတူ ေဖာ္ျပျခင္း [statement of purpose] မွ ထင္႐ွား ေပၚလာရသည္။
စည္းကမ္းစနစ္မ်ား ခ်မွတ္ျခင္း၊ ထိုခ်မွတ္ထားေသာ စည္းကမ္းစနစ္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္၊ ထိန္းသိမ္းကာကြယ္စာင္ေ႐ွာက္ရန္ ထက္မ်က္ေသာအဖြဲ႔အစည္း၊ ထိေရာက္ေသာ စီမံခန္႔ခြဲမႈ စသည္တို႔ တည္ေထာင္ျခင္းသည္ ႏိုင္ငံတခု၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားကိုပင္ အဂၤလိပ္လို ဗိုင္းေအးဗလစ္တီေအာ့(ဖ္)စတိတ္ [viability of state] ဟု ေခၚသည္။ ျမန္မာလိုေတာ့.... ႏိုင္ငံ၏ အျမစ္ခိုင္႐ွင္သန္ႀကီးပြါးျခင္း၏ အေၾကာင္းခံတရား ဟု ေခၚသည္။
ေ႐ွးပေ၀သဏီတည္းက ျမန္မာတို႔၌ ႏိုင္ငံသေဘာေခၚ အသိဥာဏ္႐ွိသည္။ ႏိုင္ငံ၏ အျမစ္ခိုင္႐ွင္သန္ႀကီး ပါြးျခင္း၏ အေၾကာင္းခံတရားေတြ ႐ွိၿပီး... ထိုအေၾကာင္းခံတရားေတြကို ေကာင္းစြာ ေစာင့္ေ႐ွက္သည္။
ဦးေပၚဦး၏ စာသည္ ထိုသို႔ေသာ အေၾကာင္းခံတရားေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္မႈႏွင့္ ပတ္သက္ေန သည္။

(၃)
ဘိုးေတာ္မင္းၾတားကား ျမန္မာ့သမိုင္းမွ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တပါး ျဖစ္ေလသည္။
သို႔ရာတြင္... ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မွားႏိုင္သည္။ တခါတြင္ ဘိုးေတာ္ မင္းၾတားသည္ 'ပညာ႐ွိ သတိျဖစ္ခဲ' အမိန္႔တခု ခ်မွတ္ခဲ့ေလသည္။
ျမစ္ေတာ္ေလး ေညာင္ရမ္းမင္းအတြက္ ျမဧယဥ္ျပဳလုပ္ရန္ သႆေမဓဆိုင္ရာမွ ေငြေတာ္ ႐ွစ္သိန္း ေ႐ႊတိုက္မွ ထုတ္ယူေစဟု မင္းႀကီးတို႔အား အမိန္႔ေတာ္ ထုတ္ျပန္သည္။ ဤသည္ကို အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦး ၾကားေသာအခါ-
"မင္းႀကီးမ်ား၏ ႐ွင္ဘုရင္သည္ ႐ွင္ဘုရင္ပါးမ၀ေသးပါဘူး" ဟု ဆိုေလသည္။
[ျမန္မာစာညြန္႔ေပါင္းက်မ္း။ စတုတၳတြဲ။ စာမ်က္ႏွာ ၂၂၉]
ဘိုးေတာ္မင္းၾတား မ်က္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ရာထူးအေဆာင္အေယာင္တို႔ကို ႏႈတ္ၿပီး ဦးေပၚဦးအား သိႏၷီၿမိဳ႕နယ္သို႔ အက်ဥ္းႏွင့္ ပိို႔ေစသည္။
အမွန္ကား... ဦးေပၚဦးေျပာပံုမွာ နင့္သီးလြန္းေသာေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ေသာ္ မင္းၾတားႀကီးကို အျပစ္မဆိုသာ။ ေလာက၀တ္၊ ရာဇ၀တ္၊ ဓမၼ၀တ္ဟူ၍ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ ႐ွိသည္။ ဤသည္တို႔ကို ဦးေပၚဦး သိသည္။ သိလ်က္ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ နင့္နင့္သီးသီး ဆိုခဲ့သနည္း.....။
ငယ္ကၽြန္ယံုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သခင့္အေပၚ ဂ႐ုဏာေဒါေသာႏွင့္ ေျပာမိဟန္လည္း တူသည္။ ထို႔ထက္... သမိုင္းေ႐ွ႔ေရးေတြးေမွ်ာ္ၿပီး "ေလးနက္ရန္ ေသြးထြက္ခံၿပီး" ေျပာသည္ဟု ယူဆရသည္။
နင့္သီးေသာ္လည္း ဦးေပၚဦး၏ စကား၌ ပညာပါေနသည္။ ႏႈတ္မထိန္းႏိုင္၍ လႊတ္ခနဲ ထြက္ေသာစကားမ်ိဳး မဟုတ္။
႐ွင္ဘုရင္ဆိုသည္မွာ... ဘာနည္း။ ႐ွင္ဘုရင္ပါး၀သည္ ဆိုသည္မွာ ဘာနည္း။ ကဗ်ာသတၱိ အနက္ ကိန္း၀င္ေနေသာ စကားျဖစ္ေလသည္။ ေနာင္လာေနာက္သားတို႔ စကားတလံုး တင္က်န္ရစ္ေအာင္ ေျပာျခင္း လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
သိႏၷီေရာက္မွ ဦးေပၚဦးသည္ ရတု ၆ ပိုဒ္ေရးၿပီး ဘုရင့္ထံပို႔၍ သူ႔ေစတနာကို ႐ွင္းျပသည္။
သူ႔ေစတနာကို မ႐ွင္းျပမီ... ေ႐ွးအစဥ္အလာကို လိမၼာပါးနပ္စြာ ေဖာ္ျပသည္။
"... ညဥ့္ေရာင္ဆည္းစ်ာ၊ ေန႔ညီလာ၌၊ ေ႐ႊဗ်ာလွစ္ၾကဴ၊ မိန္႔ေတာ္မူလ်က္၊ ယူလွ်င္ယူသင့္၊ မယူသင့္ျဖင့္၊ ႐ွင္ပင့္ေမးေတာ္၊ အေရးေပၚလွ်င္၊ ေတြးေျမႇာ္မဆိုင္း၊ ဥာဏ္ခ်င့္ႏိႈင္း၍၊ ဟုတ္တိုင္းထင္ထင္၊ တင္ေလွ်ာက္အင္ကို၊ ေန႔စဥ္မေသြ၊ မွတ္ရေခ်၍...."
ဘုရင္သည္ ကိစၥျပႆနာမ်ား၌ အတၱေနာမတိ မလုပ္တတ္။ သင့္၏ မသင့္၏ မွန္၏ မမွန္၏ကို ညညီလာ၊ ေန႔ညီလာမ်ား၌ မႉးမတ္မ်ားႏွင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးတတ္သည္။ ဦးေပၚဦးကဲ့သို႔ တာ၀န္သိေသာ မႉးမတ္မ်ားကလည္း ေတြးေခၚစဥ္းစားၿပီး ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တင္ၾကသည္။
ေလာကဓမၼတာ နန္းတြင္း၌ ျဖစ္တတ္ၾကသည့္ သဘာ၀ကိုလည္း -
"သံက်ဴးသံသာ၊ သံခ်ိဳ၀ါႏွင့္၊ သာယာသမႈ၊ နန္းရတုကို၊ နန္းမႈကုန္ေအာင္၊ နန္းဘံုေဆာင္၌၊ နန္းေယာင္မတ္မ်ား၊ သိႏိုးနာႏွင့္၊ စကားေျပစြာ၊ မေရရာပင္......" ဟု ေ၀ဖန္ျပသည္။
ဘုရင့္အႀကိဳက္ ေနာေက်ေအာင္ေလ့လာၿပီး အေျပာေကာင္း အေျပာလွေတြႏွင့္ လိမ္ညာစားေနသူ မႉးမတ္မ်ားလည္း ႐ွိၾကသည္။ သူတို႔သည္ တကယ္တမ္း ဘာမွ် ဟုတ္ဟုတ္ပတ္ပတ္ မသိၾက။ အႀကိဳက္လိုက္ေျပာတတ္ၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။
မိမိကေတာ့ ထိုသူမ်ိဳးေတြထဲ မပါ။ မိမိစကားသည္.. နင့္သီးေကာင္း နင့္သီးမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း... မိမိ၏ ေစတနာကား -
"က်င့္မ်ိဳးခက္ေ၀၊ ျမင့္တိုးေစ" ရန္ျဖစ္သည္။
သူ႔စာမွ 'ဥာဏ္ခလုပ္ကို ႏွိပ္ျပေသာ' စကားႏွစ္လံုးကား...
'က်င့္မ်ိဳး' ႏွင့္ 'ျမင့္တိုး' ဟူေသာ စကားႏွစ္လံုး ျဖစ္ေလသည္။
က်င့္မ်ိဳးဆိုသည္မွာ.. အက်င့္ေကာင္း အက်င့္ျမတ္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေလသည္။ ထံုးစံေကာင္း ထံုးစံျမတ္၊ စည္းကမ္းေကာင္း စည္းကမ္းျမတ္ေတြကား.. က်င့္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေလသည္။ သစ္ပင္ႀကီး တပင္၌ အကိုင္းအခက္ အ႐ြက္ေတြ ေ၀ျဖာေနမွ ႐ွင္သန္ပြါးစည္ေနေသာ သစ္ပင္ဟု ေခၚရသည္။ ႏိုင္ငံတခုတြင္လည္း အက်င့္ျမတ္ အက်င့္ေကာင္းေတြသည္ ေ၀ျဖာေနရမည္။ ဦးေပၚဦးက [viability of state] ေခၚ ႏိုင္ငံ၏ အျမစ္ခိုင္ ႐ွင္သန္ႀကီးပါြးျခင္း၏ အေၾကာင္းခံတရားကို ျမန္မာလို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ "ျမင့္တိုးေစ" ဟူေသာစကားက အနာဂတ္ကို ညႊန္သည္။ က်ငိ့မ်ိဳးေတြသည္ ပစၥဳပၸန္တြင္မက အနာဂတ္အဆင့္ထိ ဆင့္ပြါးတိုးတက္ ျမင့္မားသြားရမည္။ သို႔မွသာ... ေ႐ွးစကားႏွင့္ ဆိုလွ်င္ သားေတာ္စဥ္ ေျမးေတာ္ဆက္ ထီးသက္နန္းသက္ ႐ွည္မည္။ ယခု ေခတ္စကားႏွင့္ဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္တံ့ခိုင္ျမဲ ႀကီးပါြးမည္။ ဘုရင္ႏွင့္ မႉးမတ္မ်ားတြင္ ဤပစၥဳပၸန္တာ၀န္ႏွင့္ အနာဂတ္တာ၀န္ေတြ ႐ွိသည္။ ေ႐ွ႔ေဆာင္ႏြားလား ေျဖာင့္သြားရမည္။ မသြားေသာ္ ေနာက္ႏြားေတြ လမ္းေၾကာင္းေကာက္၍ လမ္းေပ်ာက္သြားႏိုင္သည္။
ယခု ဘိုးေတာ္မင္းၾတားသည္ 'သတိမမူသျဖင့္၊ ဂူမျမင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္၊' အနီး႐ွိ မႉးမတ္မ်ားကလည္း 'ဥဏ္ခ်င့္ခ်ိန္၍၊ ဟုတ္တိုင္းထင္ထင္' မတင္ေလွ်ာက္ၾက။ မႉးမတ္ေတြ တာ၀န္ပ်က္ေလသည္။
ယခု ျမဧယဥ္အတြက္ ေငြေတာ္ ႐ွစ္သိန္းကိစၥမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ အေရးမဟုတ္။ ဘုရင္၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအေရး ျဖစ္ေလသည္။
ဤကိစၥမ်ိဳးေတြႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ စည္းကမ္းေဘာင္ စည္းကမ္းျမတ္ေတြကို-
"ကမၻာဦးနတ္၊ သူ႔ဥကၠဌ္တို႔၊ ပညတ္ေတာ္မွန္၊ ေ၀ဖန္ဟန္ကား..." - အစခ်ီလ်က္ ဦးေပၚဦးက ေလွ်ာက္လဲ ေလေတာ့သည္။
ကမၻာဦးနတ္ဆိုသည္မွာ ကမၻာဦးက ဘုရားအေလာင္းေတာ္ မဟာသမၼတ မင္းႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ လူအေပါင္းႏွင့္ ေနာက္မင္းအားလံုး၏ ဥကၠဌႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ ထိုမင္းျမတ္ႀကီးက မည္သို႔ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခဲ့ ပါသနည္း။
"ကမၻာဦးနတ္၊ သူ႔ဥကၠဌ္တို႔၊ ပညတ္ေတာ္မွန္၊ ေ၀ဖန္ဟန္ကား၊ ေလးတန္ဓမၼ၊ သဂၤဟတြင္၊ သႆေမေဓၚ၊ ခြန္သီးေတာ္မူ၊ စစ္သူရိကၡာ၊ ျဖစ္ေစရာ၏။ '
သႆေမဓမွ... သႆ ဟူေသာစကားက ေကာက္၊ ေကာက္စပါးဟု အဓိပၸါယ္႐ွိသည္။ ကိုယ္ပိုင္လယ္ယာလုပ္သူ ျပည္သူေတြထံမွ ေကာက္ယူခြင့္႐ွိေသာ အခြန္ေငြျဖစ္ေလသည္။ ေ႐ွးေခတ္ကဆိုလွ်င္ ထိုအခြန္မ်ိဳးကား.. ႏိုင္ငံေတာ္၏ အမ်ားဆံုး၀င္ေငြ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုေငြေတြကို ဘုရင့္ကိုယ္ေရးအတြက္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျခား ဘာေရးအတြက္ ေသာ္လည္းေကာင္း မသံုးရ။ ထိုေငြေတြကို စစ္သူရိကၡာ အတြက္သာ သံုးရမည္။ ယခုေခတ္စကားႏွင့္ ဆိုလွ်င္.. ကာကြယ္ေရးအသံုးစရိတ္၊ အလြန္အေရးႀကီးသမွ်၊ စည္းကမ္းႀကီးလွေသာ အသံုးစရိတ္၊ ႏိုင္င့ံအတြက္ ေသေရး႐ွင္ေရး ဘ႑ာေတာ္...။
ဘုရင့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအတြက္ လံုး၀သံုးခြင့္မ႐ွိေသာ အခြန္ေတာ္ေငြေတြကိုလည္း ဦးေပၚဦးက ေရတြက္ျပသည္။
ၿမိဳ႔ေပၚ႐ွိ အိမ္မ်ား၊ ေစ်းမ်ား၊ ကုန္သြယ္မႈမ်ား၊ သူႂကြယ္သူေဌးမ်ားထံမွ ေကာက္ခံရေသာ အခြန္ကို အသည္၀န္သို႔ အပ္ရသည္။ သူက "လမ္းေရးသာယာ၊ ၿမိဳ႔တန္ဆာျဖင့္၊ ျပင္ရာေနရာခၽြန္" တို႔အတြက္ သံုးရသည္။ စည္ပင္သာယာေရးအတြက္ ဘ႑ာေတာ္...။
ဘုရားေက်ာင္းကန္စေသာ ေျမတို႔မွ ရ႐ွိသည့္ အခြန္ကို ဦးေပၚဦးက '၀တၳဳဂါမ္ထြက္၊ ခြန္ဆီနက္' ဟု ေခၚသည္။ ထိုေငြျဖင့္
"ဘုရားဂူေဟာင္း၊ တန္ေဆာင္းျပႆဒ္၊ စရပ္ေက်ာင္းဘံု၊ ထူပါ႐ံုကို၊ ကံုလံုမက်န္၊ ျပင္ဆင္ရန္..." သံုးရသည္။ သာသနာ့ အေဆာက္အအံုမ်ားအတြက္ ဘ႑ာေတာ္တည္း။
ေနာက္ပိတ္ဆံုး -
"ေျမသုႆန္မွ၊ စ႑ာလတြင္၊ ရသည့္ခိုင္ခြန္၊ အ႐ြတ္၀န္က၊ ေၾကပြန္ေအာင္သာ...." ဟု သုႆန္ေျမမွ ရေသာ အခြန္ကို အ႐ြတ္၀န္က တာ၀န္ယူၿပီး သူ႔ကိစၥႏွင့္သူ သံုးစြဲရသည္။
သည္အတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့... ႐ွင္ဘုရင္တြင္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအတြက္ ဘယ္ကေငြကို သံုးစြဲရမည္ နည္း။
"ပဏၰာေတာ္ပန္း၊ ၿမိဳ႔တနန္းက၊ ပို႔ျမန္းဆက္လွာ၊ ဂါရိကာႏွင့္၊ လယ္ရာေျမဟု၊ အေျချပဳလ်က္၊ ျပည္သူ႔ျခားပိုင္း၊ တရားတိုင္းျဖင့္၊ လမိုင္းဆိုင္ရာ၊ ထိုသည့္တာကို၊ ဘ႑ာေတာ္ျမတ္၊ မင္းသံုးမွတ္ေလာ့..." - ဟု ဦးေပၚဦးက ႐ွင္းျပသည္။
အျခားမင္းမ်ားက ပဏၰာဆက္သည့္ေငြမ်ား၊ တရားဥပေဒအရ ဘုရင္၏ကိုယ္ပိုင္ဟု သတ္မွတ္ေပးထား ေသာ လမိုင္းလယ္ယာမွ ရေသာ ေငြမ်ားကိုသာ ဘုရင္သည္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအတြက္ သံုးစြဲခြင့္႐ွိသည္။
ယခု.. ဤစည္းကမ္းကို ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး... ဘိုးေတာ္မင္းၾတားက သႆေမဓေငြေတာ္ကို ကိုယ္ေရးကိုယ္ တာ အတြက္ သံုးသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အေရးတကာအနက္ ကာကြယ္ေရးထက္ အေရးပိုႀကီးေသာ အရာမ႐ွိ။ ထီးသက္နန္းသက္႐ွည္ေရး[အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာတည္ျမဲေရး]၊ ႏိုင္ငံေတာ္မၿပိဳကြဲေရး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာ ေရး၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးတို႔အတြက္ ကာကြယ္ေရး ေတာင့္တင္းခိုင္မာမႈသည္ အဓိကအက်ဆံုး ကိစၥျဖစ္သည္။ ႐ွင္ဘုရင္လုပ္သူအတြက္ သည့္ထက္အေရးႀကီးေသာကိစၥ ဘာ႐ွိသနည္း။ ဤကိစၥ၌ပင္ ဂ႐ုမထားခဲ့ေသာ္ အျခားကိစၥေတြ၌ ဘာျဖစ္ကုန္မည္နည္း။ တဖန္ ဤမသင့္ေသာအမႈသည္ အစဥ္အလာျဖစ္သြား၍ သားေတာ္စဥ္ ေျမးေတာ္ဆက္ အတုခိုးမွားခဲ့ေသာ္ ႏိုင္ငံေတာ္၏အနာဂတ္သည္ ရင္ေလးဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။
ထို႔ေၾကာင့္ ေလးနက္ရန္ ေသြးထြက္ခံၿပီး '႐ွင္ဘုရင္ပါး မ၀ေသးပါဘူး' ဟူေသာ စကားကို ဦးေပၚဦး ဆိုသည္။ အျခားစကားမ႐ွိ။
ဘိုးေတာ္မင္းၾတားသည္လည္း အံ့ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။
ဤ ရတု(၆)ပိုဒ္ကို ဖတ္ရသည္တြင္ သတိပညာ၀င္လာၿပီး ဦးေပၚဦးကို ျပန္ေခၚေတာ္မူ၍ ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္ မူျမဲ၊ ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူေလသည္။
႐ွင္ဘုရင္ဟူသည္ မာန္ႀကီးျမဲ ျဖစ္ေလသည္။ အမွန္တရားႏွင့္ ႏိုင္ငံအက်ိဳးအတြက္ မင္းမာန္ကို ႏွိမ့္ခ်ကာ အမွားကို ျပင္ရဲေသာ မင္းၾတားႀကီး၏ သတၱိကို ခ်ီးမြမ္းရမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။
စာဆိုလည္း တင့္တယ္သည္။ မင္းလည္း တင့္တယ္သည္။ ေၾသာ္... သမိုင္းလည္း တင့္တယ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က တတိယႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္မႈသေဘာတရား၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ပညာ၊ စည္းကမ္းဥပေဒအမ်ိဳးမ်ိဳး ပါ၀င္သည့္ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ [political science] ကို သင္ယူခဲ့ရသည္။ သင္ၾကားခဲ့ရ သည္မွာလည္း ေခါမေခတ္မွ ယေန႔ေမာ္ဒန္ေခတ္အထိ သူ႐ို႔ ဥေရာပမွ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံေတြသာ ျဖစ္ေလသည္။ ျမန္မာအပါအ၀င္ အာ႐ွတိုက္မွ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံေတြ မပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏွင့္ အာ႐ွ ယဥ္ေက်းမႈႀကီး မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ မ႐ွိသေယာင္ေယာင္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ စည္းကမ္း၊ ဥပေဒေတြႏွင့္ သေဘာတရားေတြ မ႐ွိေလဟန္...။
သူ႐ို႔ဆီမွ ဥပေဒေဘာင္တြင္းမွ ဘုရင္စနစ္ကို ပံုႀကီးခ်ဲ႔ျပၾကသည္။ ျမန္မာႏွင့္ အေ႐ွ႔တိုင္းယဥ္ေက်းမႈ တို႔မွ ဘုရင္မ်ားကို သက္ဦးဆံပိုင္ေတြအျဖစ္ တဘက္သတ္ ျမင္ေစခဲ့သည္။
ပေဒသရာဇ္၊ ဧကရာဇ္ေခတ္ကား သူ႔ေခတ္ႏွင့္ သူသာတည္း။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာမင္းတို႔ကို ထိန္းကြပ္ ထားေသာ တရားဓမၼေတြ၊ သေဘာတရားေတြ၊ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ၊ ဥပေဒစည္းကမ္းေတြ မ်ားစြာ႐ွိေလသည္။
သမိုင္း၌ သမနိ႐ွည္ေသာ ျမန္မာေတြတြင္.. ႏိုင္ငံ၏ အျမစ္ခိုင္႐ွင္သန္ႀကီးပြါးျခင္း၏ အေၾကာင္းခံတရား ေတြ ႐ွိသည္။ ထို အေၾကာင္းခံတရားေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္႐ွာက္တတ္ေသာ ပညာ၊ သတိ၊ သတၱိ ႏွင့္ အစဥ္အလာေကာင္းေတြလည္း ႐ွိခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကမၻာ့ႏိုင္ငံတကာနည္းတူ ေလာကဓံတရားေတြ ၾကံဳသည့္အခါ ၾကံဳခဲ့ရေသာ္လည္း-
"တင့္တိုးၾကက္သေရ၊ ျမင့္ၿဖိဳးေ၀သား၊ စက္ေနပမာ၊ ခ်က္ေျမခ်ာ၀ယ္၊ ေတဇာကြန္႔ျမဴး၊ ၾကယ္ေသာက္႐ွဴးႏွင့္၊ ပ်႔ံလူးဥကၠာ၊ ကဲ့ပမာသို႔....."
ျမန္မာဟူသည္ ကမၻာေပၚ၌ က်က္သေရ႐ွိ႐ွိ တည္႐ွိေနႏိုင္စြမ္းသည္။
ဦးေပၚဦးႏွင့္ ဘိုးေတာ္မင္းၾတားတို႔၏ သမိုင္းစစ္ ဇာတ္မွန္ကို သတိရမိတိုင္း... အထက္၌ ေရးခဲ့သကဲ့သို႔..
စာဆိုလည္း တင့္တယ္သည္။ မင္းလည္း တင့္တယ္သည္။ ေၾသာ္... သမိုင္းလည္း တင့္တယ္သည္....
ဟု ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူမိပါေၾကာင္း....။

တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္။
[တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္- အျမင့္သို႔ အာ႐ံုညြန္႔တက္ျခင္း(သို႔မဟုတ္)ကဗ်ာ - ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၂၀၀၂ ဇူလိုင္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]







Monday, April 12, 2010

လွ်ပ္ႏြယ္တရစ္
ေရးသူ-အုန္းျမင့္လိႈင္






ဆရာႀကီးေနခဲ့တဲ့ အိမ္ကေလးကို ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ ေဆာက္လိုက္တယ္လို႔ ၾကားလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး မာယာမွာ ေဖာ္ျပဖူးတဲ့ ကိုအုန္းျမင့္လိႈင္ ေဆာင္းပါးကို ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။

[၁၃၆၂ ခု၊ တေပါင္းလကြယ္ေန႔၊ ၂၀၀၁ မတ္လ ၂၃ မာယာ မဂၢဇင္း]
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း (၃၀) က၊ မိမိေနထိုင္ခဲ့ေသာ ေနရာ(အိမ္)ကို တိုက္ဆိုင္ခိုက္ ၾကည့္ေငး မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ သံုးခန္းတြဲအိမ္ကေလး မ႐ွိေတာ့။ ယင္းေနရာတြင္ တိုက္ႀကီးကို ထည္၀ါစြာ ေတြ႔ရသည္။ စမ္းေခ်ာင္း၊ ခ်မ္းသာလမ္း၊ အမွတ္ ၈။
ကၽြန္ေတာ့္အား အိမ္လိပ္စာ ေမးသူ႐ွိလွ်င္ သို႔မဟုတ္ စကားစပ္မိလွ်င္၊ ' အမွတ္(၈)၊ ခ်မ္းသာ လမ္း၊ စမ္းေခ်ာင္း၊ ဘႀကီးမိႈင္းအိမ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္' ဟု ေျဖတတ္၊ ေျပာတတ္သည္။ ဘႀကီးမိႈင္းအိမ္ က အမွတ္(၅)။



အမွန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဟု ဆိုရေသာ္လည္း၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တည့္တည့္ ကား မဟုတ္ေခ်။ မ်က္ေစာင္းခပ္႐ြဲ႔႐ြဲ႔ကေလး ထိုးသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မ်က္ေစာင္းထိုးဟု မေျပာလို၊ မေျပာ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဟုသာ ေျပာသည္။ ဘႀကီးမိႈင္းအိမ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ပဲ ျဖစ္ခ်င္ သည္။
အႏွစ္ (၃၀) ၾကာၿပီ။
အမွတ္ (၅)၊ ခ်မ္းသာလမ္း၊ စမ္းေခ်ာင္းအိမ္ေပၚသို႔ တေခါက္ေရာက္ရသည္။ ကဗ်ာဆရာ ၫြန္႔သစ္က 'ကိုတင္ေအာင္ဆီ သြားရေအာင္' ဟု စကားစပ္သျဖင့္ ေရာက္ရျခင္းပင္။ ဘႀကီးမိႈင္းအိမ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေက်ာင္းသား ဘ၀က 'ဘႀကီးမိႈင္း' ဟုေခၚသည္။ ေခၚၾကသည္။ ယခု လူငယ္မ်ားက 'သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း' ဟု ေခၚေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔လိုပင္ လိုက္ေခၚရင္း ႏႈတ္က်ိဳးလာၿပီ။
ကိုတင္ေအာင္ အိပ္ရာက မထေသး။ အားနာစြာနႈိးရသည္။ သူက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ။ သူႏွင့္ မေတြ႔ရသည္မွာလည္း အႏွစ္ (၃၀)ဟု ႏွစ္မ်ားကို အားနာမိသည္။
ျငိမ္းခ်မ္း ရသ။
'ဘႀကီးမိႈင္း၏အိမ္ကေလး' မွာ ေ႐ွးကလိုပင္ မည္းမည္းၾကဳပ္ၾကဳပ္ ကုပ္ကုပ္႐ိုး႐ိုးကေလးပင္။
'ခ်မ္းသာလမ္းဆိုေပမယ့္ ပဲျပဳတ္သည္နဲ႔ဆိုက္ကားသမား ခ်ည္းပါကြာ'
ၫြန္႔သစ္က ဘႀကီးမိႈင္းေျပာဖူးသည္ကို ၫႊန္းသည္။
'ခုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးဗ် ေနာ၊ တိုက္ေတြ အိမ္ေကာင္းေတြ'
ကၽြန္ေတာ့္စကား အဆံုးမသတ္။ ၫြန္႔သစ္က ဆက္သည္။
'ဒီအိမ္ပဲ..ေ႐ွးမူမပ်က္..'
'ဟုတ္တယ္..ဒါေတာင္ပ်က္ေနၿပီဗ်' ကိုတင္ေအာင္က ၾကားျဖတ္သည္။
'ဟိုဖက္ျခမ္း ဖဲ့ေရာင္းလိုက္ရတယ္'
သူ႔အသံက ညိဳ႔ဆိုင္းဆိုင္း။
ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသား ကၽြံက်သြားသည္။
မိုးသည္းထန္းသည္။
ပူေဖာင္းကေလးမ်ား
ေမ်ာပါသြားၾက
တခဏမွာ ေပါက္ကြဲကုန္ၾက
အသံကားမထြက္။

xxxx xxxx xxxx

"ကိုတင္ေအာင္မွာ ညီမေလး ႐ွိပါတယ္"
"အင္း..ဟုတ္တယ္..ျမေအးေရ၊ ေဟ့ ျမေအး"
သူက အိမ္တြင္းသို႔ အသံပို႔သည္။
မျမေအး အေျပးထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ုတ္တရက္ မမွတ္မိ။
ကၽြန္ေတာ္သိေသာ ဘႀကီးမိႈင္း၏ေျမး၊ အိမ္နီးခ်င္း။
ထိုစဥ္က သူမအသက္ ၂၀ ခန္႔၊ ကၽြန္ေတာ္က ျမင္ေနက်၊ ေတြ႔ေနက်၊ မရင္းႏွီး၊ အကၽြမ္းတ၀င္ မ႐ွိ။ ကိုတင္ေအာင္ႏွင့္ကလည္း မတြဲျဖစ္။ သူ႔အေပါင္းအသင္း စမ္းေခ်ာင္းကဗ်ာအုပ္စု ႏွင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေပါင္းျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ႏွလံုးသားခ်င္း တံတားခင္းၾကသည္။

xxxx xxxx xxxx

"ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ဦးမယ္ေနာ္" ဟုေျပာကာ ဘႀကီးမိႈင္းလဲေလ်ာင္း ေနတတ္သည့္ အိမ္ဦးခန္း ကေလးကို ၾကည့္သည္။
နံရံတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ သူ႔ပံုတူမ်ား၊ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ၾကည့္သည္။
ငယ္စဥ္ ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အ႐ြယ္က မႏၱေလးၿမိဳ႔ နန္းဦးေဇယ်ာ မဂၤလာရာမတိုက္၊ ရန္မ်ိဳးလံု ဇရပ္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ဦးေစာေမာင္၏ ေ၀ႆႏၱရာ ဇာတ္ေတာ္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ ၾကံဳတိုင္း ၾကည့္မ၀ခဲ့။ ရသဆယ္ပါး ခံစားရသည္။
ယခု ရသဆယ္ပါးမွ ကပါေလစ။
ေရာင္စဥ္မ်ား၊ ရန႔ံမ်ား၊ သံစံု သမိုင္းေတးသြား။
"ဟိုအလယ္ပံုက ျပင္သစ္က ဆရာမႀကီးတေယာက္ ဆြဲတာ၊ အေနာက္တိုင္းနည္းမွာ ျမန္မာ ေကာက္ေၾကာင္းသေဘာ ထည့္ဆြဲထားတယ္"
ကိုတင္ေအာင္က ႐ွင္းျပသျဖင့္ ယင္းပံုကို ထပ္မံအကဲခတ္ရသည္။
ဒူးတဖက္ေထာင္က ခပ္ေျပေျပ ေစာင္းထိုင္ေနသည္။ ညာေျခဦးဖက္တြင္ ကြမ္းအစ္။ လက္ရာက တမူေတာ့ ကြဲသည္။
ကြမ္းအစ္တလံုး
ေသွ်ာင္တထံုးႏွင့္
ေနာက္ ပန္းခ်ီေမာင္ေငြထြန္း၏ နာမည္ေက်ာ္ ေကာက္ေၾကာင္း ပံုတူ။ ထိုကာလက ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္တြင္ ဘႀကီးမိႈင္း၏ ပံုတူပို႔စကဒ္ကေလးမ်ား အခါအားေလွ်ာ္စြာ ထြက္သည္။ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး လက္ေဆာင္ေပးၾကသည္။ အထက္အညာမွ ေပၚဦးသက္၏ ဘႀကီးမိႈင္းပံုတူ ပိုစ့္ကဒ္မ်ား။
"အာ႐ွေန၀န္း" ကဗ်ာစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုး ေပၚဦးသက္၏ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ပံုတူမွာ ေကာက္ ေၾကာင္းဆြဲ၊ ၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ အားပါလွသည္။
မျမေအးက ေကာ္ဖီႏွင့္မုန္႔ တည္ခင္းသျဖင့္ ကုလားထိုင္မွာ ျပန္ထိုင္ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ေအးပံုေအးလက္ မျမေအးသည္ ယခုသြက္လက္ၿပီး အာ၀ဇၨာန္း ႐ႊင္သည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔မွာ ေျပာစရာေတြ မ်ားျပားဟန္တူသည္။ အႏွစ္ ၃၀ ကို ျပန္လည္တူးေဖာ္ ႐ႊင္ျပေနသည္။
" ဘႀကီးမိႈင္း စာအုပ္ေတြေကာဗ် ကိုတင္ေအာင္"
"စာၾကည့္တိုက္ကို လွဴထားတယ္၊ အိမ္မွာေတာ့ အမွတ္တရ နည္းနည္းပဲ ထားတယ္"
" ဒါနဲ႔ စကား မစပ္ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ေကာ ဘာေကာ မလာၾကဘူးလား"
" မလာဘူးဗ်- အဲ ဂ်ပန္လူငယ္တေယာက္ေတာ့ လာဖူးတယ္၊ သူ႔ အဖိုးက မင္း ဗမာျပည္ ေရာက္ရင္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအိမ္ ေရာက္ေအာင္ ၀င္ခဲ့လို႔ မွာသတဲ့။ မနည္းေမးျမန္း လာခဲ့ရဆိုပဲ၊ ဒီေရာက္ေတာ့ သူထင္သလို မဟုတ္ပဲ ခု ခင္ဗ်ားတို႔ ျမင္တဲ့အတိုင္းပါပဲေလ"
႐ွိတ္စပီးယား၊ ပုသွ်ကင္၊ လီနင္။
သူတို႔၏ အိမ္မ်ား၊ ျပတိုက္မ်ား။
အေမာတေကာ ေျပးလႊား ျမင္ေယာင္၀ိုး၀ါး။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္မ်ား ႐ွိပါေသးက
"ေၾသာ္ ေဒါက္တာသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကေလးရယ္" ဟု
ညီးတြား လိမ့္ေလမလား။
မိမိကိုယ္ကို ငံု႔ၾကည့္မိသည္။
ကိုတင္ေအာင္တို႔ ေမာင္ႏွမကို ၾကည့္မိသည္။
သူတို႔ မ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ဆရာေဇယ်ကို ႐ွာေဖြေတြ႔ ႐ွိႏိုင္သည္။
ကိုတင္ေအာင္က က်န္းမာပံု သိပ္မရ။ ဂ႐ုစိုက္ေနရသည္ဟု ဆို၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ယခုမွ တတိယအ႐ြယ္သို႔ လွမ္း၀င္စ ႐ွိေသးေသာ္လည္း အစစ ၿပိဳခ်င္၊ ယိုင္ခ်င္ေနၾကၿပီ။
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ အသက္ ၈၈ အ႐ြယ္(Octogenarian) ထိ၊ မေမာမပန္း အသက္ထက္ဆံုး နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္႐ြက္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
"အိုမင္းမစြမ္း" ဆိုတဲ့အတိုင္း တခါတရံ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါေလ ေသာအခါ အားမလိုအားမရ ေျပာတတ္၊ ေရးစပ္တတ္သည္။
"႐ွက္ႀကီး႐ွက္ဖြယ္
ခက္လဲ ခက္တယ္ႏွင့္
သက္ႀကီးအ႐ြယ္ ႐ြံစဘြယ္နဲ႔
အလြန္မငယ္တဲ့ (၇၇) အတြင္းတြင္မွ
ကၽြန္နယ္ ေခတ္စာရင္းတဖန္
ျပန္ကာ ေရာက္ခ်ည္မလားရယ္လို႔
ေနာက္တီးေနာက္ခ်ာ၊ မခံ့စြာစိတ္ကယ္ႏွင့္
ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ကာ
လန္႔ကာ ထိတ္မိတဲ့အျပင္
ေၾသာ္ အိုႀကီးအိုမွ ဟိုသမယကဲ့သို႔
ကိုယ္က ဆရာ မစြမ္းမူ၍
အင္း မသာ ကမဌာန္းႏွင့္၊ မရဏ ျမန္းရေတာ့မည္
ဇရာ တန္းေပမို႔ေႏွာ
သာခန္း သမတ ကိန္းေတြႏွင့္
ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႀကီး အစစ္အမွန္
ဧကန္ ျဖစ္ေစေၾကာင္းရယ္ႏွင့္
ကုသလဓမၼာ ကုသလဓမၼာ
ဆုပတၱနာလို႔ ေတာင္းလိုက္ပါရဲ႔
အမယ္မင္း ေသာင္းျမန္မာ့ အေ႐ွ႔ပရေမ ထီးတြင္ျဖင့္
ၾသ အေလာင္းဘုရား ျပကေတ့ႏွင့္
တေကာင္းအစ ပဌမကဲ့သို႔
အို ေက်ာင္းအမရဲ႔
ေဒါင္းက၍ တြန္ေစသတည္း"

xxxx xxxx xxxx

"ဟိုေန႔က် လာခဲ့ၾကဦးေနာ္"
မျမျမေအး စကားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်က္ခ်င္း သေဘာမေပါက္။
ၫြန္႔သစ္က "ဘႀကီးမိႈင္း ေန႔ေလ၊ ဇူလိုင္ ၂၃၊ သဘက္ခါ" ဟု ေျပာသည္။

အုန္းျမင့္လိႈင္
၁၉၉၆ ခု၊ စာေပဂ်နယ္၊ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ အႏွစ္ ၁၂၀ ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္၊ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။

ေသမင္းကို ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္႐ွိခဲ့လွ်င္
ေရးသူ- ဂ်ဴး




ကၽြန္မ ေသဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ေသမင္းကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ႐ွိလို႔ ေ႐ြးစမ္းဆိုလွ်င္ေတာင္ ဘာကို ေ႐ြးရမလဲဟု စဥ္းစားရ ေတာ္ေတာ္ခက္သည္။ ေသမင္းအားလံုးသည္ သူ႔နည္းႏွင့္သူ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါကိုေတာ့ မေ႐ြးခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ မေ႐ြးခ်င္ဘူးဆိုလို႔ေကာ ရမတဲ့လား။ ကၽြန္မမွာက ကင္ဆာမ်ိဳး႐ိုး ႐ွိသည္။



ကၽြန္မ ေမေမက အဆုပ္ကင္ဆာေရာဂါျဖင့္ ေ၀ဒနာ ခံစားၿပီး ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ ကၽြန္မအဖြား ေမေမ့အေမက သားအိမ္ကင္ဆာဟု ကၽြန္မ အသက္ႀကီးလာမွ ခန္႔မွန္းမိေသာ စတုတၳတန္းအ႐ြယ္ အဲဒီတုန္းက ဘာမွန္းမသိခဲ့ရေသာ မိန္းမေရာဂါျဖင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ ကၽြန္မ အေဖဘက္ကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ကၽြန္မ မမီလိုက္ေသာ ေဖေဖ့အေမက သားျမတ္ကင္ဆာေရာဂါျဖင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမငါးေယာက္တြင္ ကင္ဆာေရာဂါက ကံဆိုးသူ တေယာက္ေယာက္အေပၚ က်ေရာက္လာႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမတြင္ တဦးတည္းေသာ ေယာက်္ားေလးျဖစ္သည့္ အစ္ကိုက လြန္ခဲ့သည့္ သံုးႏွစ္ခန္႔က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ အစ္ကိုက ကင္ဆာေရာဂါ မဟုတ္ခဲ့။ ကင္ဆာေရာဂါ မဟုတ္လို႔ အစ္ကို ကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာလို႔မရပါ။ ကင္ဆာမဟုတ္ေသာ အျခားေရာဂါေတြသည္လည္း ဆိုး႐ြားလွပါလားဆိုတာ ဆရာ၀န္ျဖစ္လ်က္ႏွင့္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ပဲ ေနခဲ့မိသည္။
ငယ္စဥ္တုန္းက မွတ္မွတ္ရရ ကိုးတန္းအ႐ြယ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္၏ အဘိုးေတာ္စပ္သူ သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာေနတာကို လူမမာေမးသြားေတာ့ လိုက္သြားခဲ့ဖူးသည္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မဘ၀တြင္ ပထမဦးဆံုးေသာ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာသည့္ ကိုမာ ေ၀ဒနာ႐ွင္ကို ျမင္ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးေဏွာက္က ေသသြားၿပီတဲ့။ ႏွလံုးႏွင့္ အဆုပ္က အလုပ္လုပ္ေနဆဲဟု သူငယ္ခ်င္း၏ မိဘေဆြမ်ိဳး တေယာက္ေယာက္က ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြကို စကားသံ တိုးတိုးျဖင့္ ႐ွင္းျပခဲ့သည္။ အဖိုးႀကီးသည္ ခပ္၀၀ ဖိုင့္ဖိုင့္ပါပဲ။ ခုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္လဲေလ်ာင္းေနၿပီး ျပင္းထန္ေသာ အသက္႐ွဴသံျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ မလႈပ္မယွက္။ မ်က္လံုးလည္း မပြင့္။ အဲဒီပံုစံအတိုင္း ဘယ္ႏွရက္ ႐ွိၿပီဆိုလား။ ကၽြန္မ ထိုအဖိုးႀကီးကို ေငးေနရင္း သူနာတာကို သိမလားဟု စပ္စုမိသည္။ နာက်င္တာကို မသိေတာ့ဘူးတဲ့။ ေခၚတာကိုလဲ မၾကားေတာ့ဘူးတဲ့။ အို ေကာင္းလိုက္တာေနာ္။ ကေလးအေတြး ျဖင့္ အားက်ခဲ့ဖူးသည္။
တကယ္ေတာ့လည္း ထိုေရာဂါျဖင့္ ေမ့ေမ်ာေနသူသည္ ကိုယ္ေပၚက နာက်င္မႈ ထိမႈကိုသာ မသိလွ်င္ ႐ွိမည္။ အသက္႐ွဴမ၀ျခင္း၊ ေမာျခင္း၊ ႏွလံုးတုန္ျခင္း ေၾကာက္လန္႔ျခင္း စသည္တို႔ကိုေတာ့ မခံစားရဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ။ ေနာက္ၿပီး ေခၚတာကို မသိဘူးဟု ဘယ္လိုလုပ္ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာလို႔ရမလဲ။ တုန္႔ျပန္မႈ မ႐ွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ သူ႔ကိုယ္က မလႈပ္မယွက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႔အာ႐ံုက ပါးလ်ားေနတုန္းပဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ မၾကားႏိုင္ဘူးလား။ မ်က္လံုးဖြင့္မၾကည့္ႏိုင္လို႔ ပါးစပ္မလႈပ္ႏိုင္လို႔ သူ မသိဘူးဟု ေျပာလို႔မရပါ။ သူေမ်ာေနရင္း တခ်က္တခ်က္တြင္ ဖ်တ္ခနဲ သိသြားတာမ်ိဳး မ႐ွိႏိုင္ဘူးလား။ ဒါေတြကို ကၽြန္မ ထည့္စဥ္းစားမိ သည္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာၿပီး ဦးေႏွာက္ေသသည့္ေရာဂါ Cerebral infect ေရာဂါျဖင့္ အစ္ကို ေဆး႐ံုတက္ေနရသည့္ ကာလေတြက်မွ ျဖစ္သည္။ အစ္ကိုဆံုးခါနီး အခ်ိန္ကာလမွာျဖင့္ ကၽြန္မ အကို႔ အနားမွာေတာင္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိမ္သို႔ ျပန္ေျပးခါ ပုန္းေအာင္းေနမိသည္။ ဦးေဏွာက္ေသသည့္လူ ေ၀ဒနာ မခံစားရဘူးလို႔ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ထင္မိၾကတာလဲ။
ဟင့္အင္း ကၽြန္မ ေလျဖတ္သည့္ေရာဂါ ဦးေဏွာက္ေသသည့္ေရာဂါ ေတြကိုလည္း ေသမင္းအျဖစ္ မေ႐ြးခ်ယ္လိုပါ။ ဒါျဖင့္ အဲသည္လို မျဖစ္ရေအာင္ ကၽြန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ေလာက္မ်ား ကာကြယ္ၿပီးလို႔လဲ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည္။
ေသြးတိုးေရာဂါဆိုတာကို ခပ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္ ဘယ္လိုမွ မသက္ဆိုင္ေသာ ေရာဂါဟု ထင္မိခဲ့သည္။ ကၽြန္မက ေသြးဖိအား သိပ္နည္းတတ္သူမို႔ပါ။ ႏွလံုးညႇစ္စဥ္ဖိအား (အေပၚေသြး) က ကိုးဆယ္၊ ႏွလံုးျပန္ေလ်ာ့စဥ္ ဖိအား (ေအာက္ေသြး) က ေျခာက္ဆယ္။ အဲသည္ဖိအားအတိုင္း တေလွ်ာက္လံုး ေနလာခဲ့တာ။ အသက္နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ တရာ ႏွင့္ ေျခာက္ဆယ္။ တရာ ႏွင့္ ခုႏွစ္ဆယ္။ အင္း အခုမွ ပံုမွန္ျဖစ္လာၿပီေပါ့။ သို႔ေသာ္ မွတ္မွတ္ရရ အစ္ကိုေဆး႐ံုေပၚမွာ အေျခအေန ဆိုးေနသည့္ ရက္တရက္ ကၽြန္မ အစ္ကိုေဆး႐ံုခန္းေလးမွ ျပန္လာၿပီး အိမ္ေပၚျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ႏွလံုးက ဒိုင္းခနဲ ဒိုင္းခနဲ ျပင္းထန္စြာ ျမန္ဆန္စြာ ခုန္ေလသည္။ ေသြးဖိအားကို တိုင္းၾကည့္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တအား အံ့ၾသထိတ္လန္႔သြားမိသည္။ တရာ့ေလးဆယ္ ကိုးဆယ္။ သြားၿပီ။ အဲသည္အခ်ိန္မွ စၿပီး ကၽြန္မ ကိုယ္က ေသြးတိုးေရာဂါဘက္သို႔ ယိမ္းသြားခဲ့တာပါပဲ။
ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္အထိ ခိုလက္စထေရာ မမ်ားခဲ့ေပမယ့္ သည္ႏွစ္မွာေတာ့ ခိုလက္စထေရာလည္း မ်ားလာၿပီ။ ေဆးေသာက္ဖို႔ လိုေနၿပီလား။ ဘ၀တာ တေလွ်ာက္လံုး ေသာက္ရမည္မို႔ အစားအေသာက္ျဖင့္ အရင္ ထိန္းခ်ဳပ္ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။ ကၽြန္မအလြန္ႀကိဳက္ေသာ ခ်ိစ္ကို ကၽြန္မ လံုး၀ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္႐ွိပါၿပီ။ ခ်ိစ္ကိတ္မံု႔ကိုေတာင္ ကၽြန္မ မစားေတာ့တာ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မအလြန္ႏွစ္သက္ေသာ အာလူး အေခ်ာင္းေၾကာ္ကို လံုး၀ မစားမိေအာင္ ဇြတ္အတင္းထိန္းခ်ဳပ္ရတာ ပင္ပန္းလွေသာ္လည္း ကၽြန္မ ေအာင္ျမင္လုနီးပါး ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အတူ စားေသာက္ျဖစ္သည့္အခါ သူတို႔ႏွင့္ေရာၿပီး တေခ်ာင္းစ ႏွစ္ေခ်ာင္းစ စားမိတာက လြဲလို႔ေပါ့။ ၾကက္ဥ အြန္းမ္လိပ္ကို ခ်ိစ္မထည့္ဘဲ ေၾကာ္ၿပီး အဆီေလွ်ာ့ခ်ေသာ အဆင့္မွ ၾကက္ဥအႏွစ္ကိုပါ ေလွ်ာ့သည့္အဆင့္ထိ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ၾကက္ဥ အြန္းမ္လိပ္ထဲ ခ်ိစ္ထည့္တာကလည္း အိမ္မွာေတာ့ လုပ္ေလ့လုပ္ထ မ႐ွိပါ။
ႏိုင္ငံျခားက ဟိုတယ္ေတြမွာ နံနက္စာ စားလွ်င္သာ စားဖိုမႉးေတြ၏ ေၾကာ္ဟန္က ဆြဲေဆာင္မႈ မ်ားလြန္းလို႔ ထည့္ျဖစ္တာ။ ကၽြန္မ လံုး၀ ျဖတ္လို႔မရေသးတာက အိမ္မွာ လက္ဘက္ႏွင့္ အေၾကာ္စံု စားသည့္အက်င့္။ ကၽြန္မတို႔ အခုစားေနသည့္ ႏွစ္ျပန္ေၾကာ္ဆိုသည့္ ပဲေၾကာ္ေတြကို ဘယ္သူကမ်ား စတင္ တီထြင္လိုက္ပါလိမ့္ေနာ္။ ထိုပဲေၾကာ္ေတြမွာ ျပည့္၀ဆီေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ ဘယ္ေနရာမွာ ၀ယ္လွ်င္ စိတ္ခ်ရသည့္ ႏွမ္းဆီ ပဲဆီ စစ္စစ္ကို ရႏိုင္မလဲ။ ျပည့္၀ဆီ လံုး၀ မေရာသည့္ သီးႏွံဆီ စစ္စစ္ကို ဘယ္လို ရႏိုင္မလဲ။ တခါတခါမ်ား ခိုလက္စထေရာကို ေၾကာက္လြန္းလို႔ ႏွလံုးေရာဂါႏွင့္ ေသြးတိုး ေလျဖတ္ေရာဂါေတြကို ေၾကာက္လြန္းလို႔ ငယ္ငယ္က ကုန္းေစာင္းမွာ ကၽြန္မတို႔ ထိုင္စီးခဲ့ရေသာ ႏြားျဖင့္လွည့္သည့္ ဆီဆံုႀကီးကို လြမ္းမိ တမ္းတမိသည္။
အဲဒီ ဆီဆံုႀကီးပိုင္႐ွင္က ကၽြန္မတို႔ ခပ္ေနက် ေရတြင္းကို အမ်ားျပည္သူ သံုးစြဲဖို႔ သန္႔စင္သည့္ေရ ယူဖို႔ လႉဒါန္းထားခဲ့သည္မို႔ ကၽြန္မတို႔ ေရခပ္သြားတိုင္း ဆီဆံုႀကီးကို ၀င္းထရံၾကားမွ လွမ္းျမင္ေနက် ျဖစ္၏။ ၀င္းထရံ ခပ္ထားေသာ ထိုေရတြင္း ေဘးမွာ လံုး၀ ေရမခ်ိဳးရ။ ထိုေရတြင္းသည္ ေသာက္ေရ သံုးေရ သက္သက္သာျဖစ္၏။ ခ်ိဳးလိုလွ်င္ သူတို႔ျခံ၀ိုင္းထဲမွာ ခ်ိဳး။ သူတို႔ျခံႏွင့္ ေရတြင္းၾကားက ျခံစည္း႐ိုး အဟၾကားမွာ သြပ္ေရတံေလ်ာက္ေလး လုပ္ထားေပး၏။ ေရတြင္းမွ ငင္ယူလိုက္ေသာ ေရကို ျခံစည္း႐ိုးတဘက္က ကန္ေလးထဲသို႔ အလြယ္တကူ ေလာင္းထည့္လို႔ ရသည္။ ကိုယ္ငင္သည့္ေရ လံုေလာက္ၿပီဆိုလွ်င္ အဲသည္ကန္ကေလးမွာ သြားခ်ိဳး႐ံုပဲ။
သူတို႔ ျခံ၀ိုင္းထဲမွာ ေရသြားခ်ိဳးေတာ့ အျမဲတမ္း လည္ေနေသာ ဆီဆံုႀကီးႏွင့္ ပိုနီးရသည္။ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္က ဆီကုန္သည္ ျဖစ္သလို အငွားလည္း ႀကိတ္ေပးသည္။ ႏွမ္းဆီစစ္စစ္၏ ရန႔ံက ေမႊးပ်႔ံေနသည္။ ႏွမ္းႀကိတ္ဖတ္က ထြက္သည့္ ဆီေထြးကို က်မတို႔ ထန္းလ်က္နဲ႔ နယ္စားဖို႔ လက္ေဆာင္ရတတ္ေသးသည္။ ထိုႏွမ္းဆီ စစ္စစ္ကို ကၽြန္မ လြမ္းမိသည္။ ႏွမ္းဆီက မိုႏိုမျပည့္၀ဆီ mono unsaturated oil မို႔ က်န္းမာေရးႏွင့္ အလြန္ညီညြတ္သည္။ ပဲဆီကလည္း စစ္စစ္ဆိုလွ်င္ ႏွမ္းလိုပဲ မိုႏိုမျပည့္၀ဆီပဲ။ စားအုန္းဆီ ေရာလွ်င္ေတာ့ မေကာင္းပါ။ ဆီအုန္းသည္ အုန္းအမ်ိဳးအစားထဲမွာ ပါတာမို႔ သီးႏွံကရသည့္ အဆီျဖစ္ေပမယ့္ ျပည့္၀ဆီ ျဖစ္ေနသည္။ က်န္းမာေရး ထိခိုက္ေစသည္။
တကယ္ေတာ့ လူတေယာက္၏ က်န္းမာေရးသည္ သူ ေနထိုင္စားေသာက္သည့္ ဘ၀ေနမႈဟန္ပန္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဆက္ႏႊယ္ေနပါသည္။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ထုတ္ က်န္းမာေရးႏွင့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ စာေစာင္တခုထဲမွာ ကင္ဆာေရာဂါကင္းေ၀းဖို႔ က်န္းမာစြာေနထိုင္နည္းဟု ေဖာ္ျပထားသည့္ အထဲတြင္ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ကို ဂ႐ုစိုက္က်င့္ယူဖို႔ ေရးထားခဲ့သည္။

၁။ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းႏွင့္ ေဆး႐ြက္ႀကီးကို အျခားနည္းျဖင့္ သံုးစြဲျခင္းမ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ပါ။
ကၽြန္မ ေမေမသည္ ေဆးလိပ္ကို အသက္ဆယ့္သံုးႏွစ္ သမီးကတည္းက ေသာက္လာတာတဲ့။ ေမေမ အဆုပ္ကင္ဆာျဖင့္ ဆံုးေတာ့ အသက္ ၆၁ ႏွစ္ ျဖစ္သည္။ ေဆးလိပ္သည္ ကင္ဆာသာမက ဦးေဏွာက္ကိုလည္း ထိခိုက္ေစတာပါပဲ။ အစ္ကို ေလတခါ ျဖတ္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ မကုေပးႏိုင္ဘဲ ကၽြန္မ၏ဆရာမ မမကို သြားျပေပးေတာ့ မမက အရက္ကိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလွ်ာ့ေသာက္ပါ။ ေဆးလိပ္ကိုေတာ့ လံုး၀ျဖတ္ပါဟု တားျမစ္လိုက္ပါသည္။ အစ္ကိုေဆး႐ံုတက္စဥ္ ဦးေဏွာက္ကို ဓာတ္မွန္ CT Scan ႐ိုက္ၿပီး စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ ဦေးဏွာက္ထဲက ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြကို ဆရာက ကၽြန္မအား ႐ွင္းျပေပးသည္။ အစ္ကိုသည္ အရက္ေရာ ေဆးလိပ္ေရာ ေသာက္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

၂။ အရက္အလြန္ေသာက္ျခင္းကို ေ႐ွာင္က်ဥ္ပါ။
ယေန႔ေခတ္သည္ အရက္ကို ႀကိဳက္လို႔ဆိုတာထက္ လူမႈေရးအရပါ ေသာက္ၾကသည့္ေခတ္ ျဖစ္သည္ထင္၏။ အရက္ဆိုင္တို႔သည္ အဆင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေသာက္သံုးသူကို ျမဴဆြယ္ေနၾကသည္။ သို႔မဟုတ္ ေသာက္သံုးလိုသူ၏ ဆႏၵကို ျဖည့္စြမ္းေပးေနၾကသည္။ ဆင္းရဲသား မ်ားသည့္ ရပ္ကြက္ထဲမွ အရက္ဆိုင္ေတြ ကလည္း အရက္ျဖဴဆိုင္ေတြေပါ့။ သည့္ထက္နည္းနည္း ပို သံုးျဖဳန္းႏိုင္သူေတြအတြက္ေတာ့ ဘီယာႏွင့္ အကင္တြဲၿပီး ေရာင္းသည့္ ဆိုင္ေတြေပါ့။ သည့္ထက္ ပိုၿပီး သံုးျဖဳန္းႏိုင္သူေတြအတြက္ အရက္သည္ ပိုၿပီး ဇိမ္ခံစရာ ျဖစ္လာသည္။ အရက္ႏွင့္ တြဲၿပီး အျခားအရသာ၊ ျမင္ကြင္း၊ ရန႔ံ၊ အထိအေတြ႔ စသည့္ ကာမဂုဏ္တို႔ကို ေရာစပ္ဇိမ္ခံႏိုင္သည့္ ေနရာေတြ။ ဆက္စပ္သလား မဆက္စပ္ဘူးလား အတိအက် မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ေသြးတိုးေရာဂါေတြႏွင့္ ေလျဖတ္ေရာဂါေတြ ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပိုမ်ားေနတာေတာ့ ျမင္ေနရပါသည္။

၃။ အဆီနည္းေသာ အစားအစာသာ စားသံုးျခင္းအေလ့အား ေမြးယူပါ။ ထို႔ျပင္ ဗီတာမင္ ေအ၊ စီ ႏွင့္ အီး ပါေသာ အစားအစာမ်ားကို စားေသာက္ပါ။ ဘ႐ိုကိုလီ (ပန္းပြင့္အစိမ္း)၊ ပန္းပြင့္ေခၚ ပန္းမံုလာ၊ ေဂၚဖီထုတ္၊ ပဲပင္ေပါက္တို႔ကို စားပါ။
ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ဆီျပန္ဟင္းကို စားၾကသည္။ အဲဒါ အေရးႀကီးသလား။ ဆီသည္ မိုႏိုမျပည့္၀ဆီဆိုလွ်င္ေတာ့ အေရးမႀကီးပါ။ ဆီသည္ ျပည့္၀ဆီဆိုလွ်င္ေတာ့ အေရးႀကီးပါသည္။ ျပည့္၀ဆီသည္ ေသြးတိုး ႏွလံုးေရာဂါတို႔ကို ျဖစ္ပြါးဖို႔ အားေပးေနသည္။ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္က ကုန္းေစာင္းတြင္ နံနက္အိပ္ရာထ မံ႔ုပ်ားသလက္ စားသည့္အက်င့္ ႐ွိသည္။ ကုန္းေစာင္း မံ႔ုပ်ားသလက္ကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း။ ျပားျပား ႂကြပ္ႂကြပ္။ အလယ္တြင္ မုန္႔ႏွစ္ေတြအိုင္ၿပီး ေပ်ာ့စိေပ်ာ့ဖတ္ မုန္႔ပ်ားသလက္ထက္ ေတာ္ေတာ္ပိုေကာင္းသည္။ အဲဒီမု႔ံပ်ားသလက္ကို ဆီျဖင့္ဆမ္းၿပီး စားၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔က ဆီပန္းကန္ေလးကို အလယ္မွာ ခ်ၿပီး မုန္႔ပ်ားသလက္တဖဲ့ကို ဆီထဲႏွစ္ ထို မုန္႔ပဲ့ေလးျဖင့္ က်န္သည့္ မုန္႔ပ်ားသလက္မ်ားကို လိုက္ဖိပြတ္သည့္အခါ ဆီက မုန္႔ေတြေပၚမွာ အညီအမွ် ဆမ္းၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။ ထို ဆီခပ္႐ႊဲ႐ႊဲမုန္႔ကို အဘိုးေတြ အဘြားေတြ စားၾက၏။ သူတို႔ ဘာေရာဂါမွ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဆီက ႏွမ္းဆီ စစ္စစ္ကိုး။ ေမႊးပ်႔ံၿပီး အရသာက ႏွမ္း၏ ခါးသက္သက္ဆိမ့္ဆိမ့္ အရသာ။ အို ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ စားလို႔ သိတ္ေကာင္းခဲ့တာေပါ့။ အဲသည္ မုန္႔ပ်ားသလက္ကိုပင္ကၽြန္မတို႔ အိမ္နီးခ်င္း အပ်ိဳႀကီၤး ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္က ဆီပန္းကန္ျပားထဲသို႔ မုန္႔တခုလံုး ႏွစ္ၿပီးစားသည္ဟု ေမေမက ေျပာျပဖူးသည္။ သူတို႔က ဆီကို အလွ်ံပယ္သံုးႏိုင္ေအာင္ ႂကြယ္၀သူေတြမို႔ ျဖစ္မည္။ ေနာက္ၿပီး ႏွမ္းဆီ႐ႊဲေသာ မုန္႔ပ်ားသလက္၏ အရသာကို ပိုႀကိဳက္လို႔ ျဖစ္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ ညီအစ္မ အသက္႐ွည္ၾကပါသည္။ ဒီေခတ္ကေတာ့ ဆီကို ကၽြန္မတို႔ သံသယျဖင့္ ၾကည့္ေနရသည့္ ေခတ္ျဖစ္သည္မို႔ ဆီကို ေ႐ွာင္ၾကဥ္ေလ ေကာင္းေလပါပဲ။ ဆီသိတ္မလိုေသာ ဟင္းေတြကို စားဖို႔ ေကာင္းသည္။ ကင္ၿပီးစာမည္ဆိုျပန္ေတာ့ ကင္ထားသည့္ အစားအစာ၏ ကၽြမ္းေနေသာ ကာဗြန္ဓာတ္က က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစျပန္သည္။

၄။ ဖိုင္ဘာဓာတ္မ်ားေသာ အစားအစာ။
ဥပမာ ျဖဴေဖြးေအာင္ ႀကိတ္ဖြတ္မထားေသာ သီးႏွံျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ အစားအစာတို႔ကို စားပါ။ ေပါင္မုန္႔ဆိုလွ်င္ ျဖဴေဖြးေသာ ေပါင္မုန္႔ကိုေ႐ွာင္ၿပီး ေပါင္မုန္႔ညိဳကို စားပါ။ ဆန္ဆိုလွ်င္ ျဖဴေဖြးေသာ ဆန္ထက္ ပိုၿပီး အကုန္အစင္ မခၽြတ္ရေသးေသာ ဆန္ျဖင့္လုပ္ထားသည့္ အစားကို စားပါ။
ကၽြန္မတို႔ လူမ်ိဳး အမ်ားစုက ေပါင္မုန္႔ဆိုလွ်င္လည္း ျဖဴေဖြးၿပီး ႏူးညံ့ေသာေပါင္မုန္႔မွ ႀကိဳက္သည္။ သၾကားဓာတ္မ်ားေသာ ေပါင္မုန္႔ကို ႀကိဳက္သည္။ ဘားဂက္တ္ဟုေခၚေသာ ခပ္မာမာ ေပါင္မုန္႔႐ွည္ ၾကမ္းၾကမ္းကို မႀကိဳက္ၾက။ ကၽြန္မအိမ္က မိသားစုကိုပဲၾကည့္။ ထိုေပါင္မုန္႔ကို စားဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းၿပီး ကၽြန္မ၀ယ္လာလွ်င္ ကၽြန္မတေယာက္တည္းပဲ စားရသည္။ သူတို႔က ႏူးညံ့ေသာ ေပါင္မုန္႔မဟုတ္လို႔ မစားခ်င္ဟု ဆိုပါသည္။ ကင္ဆာကို ေ႐ွာင္ဖို႔၊ ႏွလံုးေရာဂါကို ေ႐ွာင္ဖို႔၊ ေသြးတိုးေရာဂါကို ေ႐ွာင္ဖို႔ စားခ်င္သည့္ အစာကို ေ႐ွာင္ၿပီး၊ မစားခ်င္ေပမယ့္ တည့္သည့္အစာကို စားသည့္အက်င့္ကို ေမြးယူဖို႔ ႀကိဳးစားသင့္ပါသည္။

၅။ အစားအစာတြင္ အဆီကို ေယဘူယ် ေလွ်ာ့ႏိုင္သမွ် ေလွ်ာ့ပါ။
ေလွ်ာ့ရမွာေပါ့ေလ။ အဆီသည္ ေကာင္းက်ိဳးေပးတာက နည္းနည္း မေကာင္းက်ိဳး ေပးတာက မ်ားမ်ား မဟုတ္လား။ အခုဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ ၾကက္သားကိုေတာင္ မစားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါသည္။ လူမႈေရးအရ ဆိုင္ထိုင္ရတာေတြ ႐ွိလွ်င္လည္း အစားေ႐ြးလို႔ ေကာင္းသည့္ အုပ္စုထဲမွာဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ ၾကက္ကို မစားဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ပါသည္။ ဒိုးနတ္ကို မစားရ။ ကၽြန္မအလြန္ ႏွစ္သက္ေသာ ခ႐ိုဆြန္ဟု ေခၚသည့္ ခ႐ြားဆြန္႔ကို ကၽြန္မ မစားရ။ ၾကက္ေၾကာ္ဆိုင္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အတူထိုင္ျဖစ္လွ်င္လည္း ၾကက္ေၾကာ္ကို လံုး၀မစားရ။ ပီဇာ ေကာင္းေကာင္းဆိုလွ်င္ ကၽြန္မႀကိဳက္၏။ သို႔ေသာ္ ပီဇာ မွန္သမွ်က သက္သတ္လြတ္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ခ်ိစ္ ဒိန္ခဲႏွင့္ မကင္းေသာေၾကာင့္ အခုအခါ ပီဇာလည္း ကၽြန္မမစားရ။ အင္း ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ဘဲ စားျဖစ္ေနသည့္ အဆီေတြ ႐ွိေသးသည္။ လဘက္ႏွင့္ စားေသာ ပဲေၾကာ္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴေၾကာ္ေတြေပါ့။ ေျမပဲဆားေလွာ္ကေတာ့ မိုႏိုမျပည့္၀ဆီမို႔ တည့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ကာ ကၽြန္မ အေရအတြက္ေလွ်ာ့ၿပီး စားေနဆဲ ျဖစ္သည္။

၆။ မီးကင္ထားေသာ၊ မီးခိုးေငြ႔ေပးထားေသာ၊ ဆားနယ္ထားေသာ အစားအစာကို စားျခင္းမွ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ပါ။
အဲဒါလည္း တကယ္မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ လူမ်ိဳးေတြက အကင္ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ေနသားက်ေန သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုစာ မကေတာ့ပါ။ ကၽြန္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အကင္ႏွင့္အတူ တြဲစားေလ့႐ွိေသာ မာလာဟင္းကို ႏွစ္သက္ေနၿပီမို႔ အကင္ဆိုင္မွာ ႏွစ္လတခါေလာက္ေတာ့ အုပ္စုႏွင့္ ထိုင္ျဖစ္ေနသည္။ အဓိက ကၽြန္မတို႔ စားတာက ငါးကင္ေပါ့။ မီးကၽြမ္းသည့္ အေရခြံေတြကို ဘယ္လိုပဲ ေ႐ွာင္ေ႐ွာင္ ကာဗြန္ကေတာ့ ဗိုက္ထဲ ေရာက္တာပါပဲ။ ေျပာင္းဖူးကို ျပဳတ္တာထက္ ကင္တာကို ပိုႀကိဳက္လို႔ ေျပာင္းဖူးကင္ အျမဲမွာမိသည္။ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စု အကင္ဆိုင္ထိုင္လွ်င္ စြဲလန္းေနက် အစားအေသာက္ေတြကို တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ သိေနၾကၿပီမို႔ အကင္ေတြဆီ သြားၾကည့္စရာမလို။ တေယာက္ေယာက္က ေနာက္က်လွ်င္လည္း ထိုတေယာက္စားေနက် အစားက ဘာလဲဟု က်န္လူေတြက သိၿပီးသားမို႔ သူ႔အတြက္ မွာထားေပးလို႔ ရသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ နီနီခက္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးပါလွ်င္ မာလာဟင္းႏွင့္ ငါးကင္ကိုသာ မွာေပးထားေပေတာ့။ ကိုပီတာ မလာေသးလွ်င္လည္း သူက ၀က္လွ်ာတို႔ ၀က္သားျပားတို႔ ႀကိဳက္တာမို႔ သူ႔အတြက္ ႀကိဳမွာေပးထားေပေတာ့။ အာလူးကင္ပါမည္။ ႐ံုးပတီကင္ပါမည္။ ေျပာင္းဖူးကင္ပါမည္။ ငါးဖယ္ဆုပ္္ျပားကင္ ပါမည္။ ဒါေတြပါပဲ။ တခါတခါ ထမင္းမစားလိုလွ်င္ ေခါပုတ္ကင္ မွာမည္။ ဒီေလာက္ ေနသားက်ေနသည့္ အကင္ေတြကို မစားရဘူးဆိုလွ်င္ေတာ့ မလြယ္လွေပ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မတို႔ ကင္ဆာကို ေသမင္းအျဖစ္ မေ႐ြးလိုဘူးဆိုလွ်င္ ဒီေလာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်ဳပ္တည္းရေပမည္။

၇။ ၀ၿဖိဳးျခင္းကို အစားအေသာက္ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ေလွ်ာ့ခ်ပါ။ ကိုယ္ လံုးကို မိမိအရပ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္သည့္ အေလးခ်ိန္ထက္ မပိုပါေစႏွင့္။
ကဲ ၾကည့္ရေအာင္။ ကၽြန္မက အရပ္ပုသည္။ ငါးေပေတာင္ မျပည့္သည့္ အရပ္။ အတိအက် ေျပာရလွ်င္ ေလးေပႏွင့္ ဆယ့္တစ္လက္မပဲ ႐ွိသည္။ ကၽြန္မကိုယ္အေလးခ်ိန္က ေပါင္ ၁၀၀ ႏွင့္ ၁၀၅ ေပါင္ၾကားမွာ ေျပးေနသည္။ အရပ္ေလးေပ ဆယ့္တလက္မ ႐ွိသူအတြက္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္က ၉၄ ေပါင္ႏွင့္ ၁၁၄ ေပါင္ ၾကားမွာ ႐ွိရမည္တဲ့။ သည္ေတာ့ က်န္းမာေရးႏွင့္ ညီညြတ္သည့္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ အကန္႔အသတ္ထဲမွာပဲ ႐ွိေနသည္။ မဆိုးလွပါေပါ့။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ၀ေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ ဘာျဖစ္လိုလဲဆိုေတာ့ ငယ္စဥ္က ကၽြန္မက ကိုယ့္အရပ္ႏွင့္ ကိုက္ညီသည့္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ သတ္မွတ္ခ်က္ အနည္းဆံုး အဆင့္အေနႏွင့္ ၉၆ ေပါင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုအခါ ပိုပိုၿပီး ၀လာသည္မို႔ ေပါင္ခ်ိန္ မလြန္ေသးေပမယ့္ သိပ္မေကာင္းပါ။ သည္ေတာ့ အစားအေသာက္ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ျခင္း ျပဳလုပ္ရမည္။ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရမည္။
ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ဖို႔ဆိုတာ ေျပာေတာ့ လြယ္ေပမယ့္ တကယ္မွန္မွန္ စနစ္က်က် လုပ္ဖို႔ မလြယ္ပါ။ အထူးသျဖင့္ အားကစားေလ့က်င့္သည့္ ဌာနေတြသို႔ မသြားပဲ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္လုပ္လို႔ကေတာ့ ပ်က္တရက္ လုပ္တရက္ပါပဲ။ ကၽြန္မ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္သည္ဟု ေျပာလို႔ရေသာ္လည္း ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔အတြက္ တကယ္မလုပ္ျဖစ္ေသးပါ။ ကၽြန္မေန႔စဥ္လုပ္သည့္ ေလ့က်င့္ခန္းက အ႐ိုးက်ီးေပါင္းတက္ေရာဂါကို ကာကြယ္ကုသသည့္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္ေနေသးသည္။ အဓိကကေတာ့ ဇက္ေလ့က်င့္ခန္း၊ လည္ပင္း ေလ့က်င့္ခန္းေပါ့။ ဒါကလည္း ေနမထိ ထိုင္မသာ ေနာက္ေက်ာတက္လာသည့္အခါမွာ ကၽြန္မဆရာမ မမတူးကို သြားတိုင္ပင္ေတာ့ မမက ဘာေဆးမွ မေပးပဲ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ခိုင္းရာက စခဲ့၏။ နံနက္တိုင္း မွန္မွန္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္လို႔ ေနထိုင္ေကာင္းလာသည့္အရသာကို ကၽြန္မ သေဘာက်သြားၿပီး ဆက္လက္ လႈပ္႐ွားေနမိတာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ခ်ဖို႔ ေလ့က်င့္ခန္းကို အခုထိ မလုပ္ျဖစ္ေသးပါ။ စလုပ္ဖို႔ကို ေန႔ေ႐ႊ႔ ညေ႐ႊ႔ ေ႐ႊ႔ေနဆဲ။
ေလ့က်င့္ခန္းေတြမွာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ အေျခခံ လိုအပ္သည့္ ႏွလံုးႏွင့္ အဆုပ္တို႔ကို သန္စြမ္းေစသည့္ ေလ့က်င့္ခန္းေတြကိုပဲ ေ႐ြးပါဦးေတာ့။ ကိုယ္၏ ႂကြက္သား အႀကီးစားမ်ား ပါ၀င္ေစသည့္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ိဳးေတြေပါ့။ ေျပးျခင္း၊ စက္ဘီးစီးျခင္း၊ ေရကူးျခင္း၊ ေလွေလွာ္ျခင္း၊ စကီးစီးျခင္း၊ လက္ေ၀ွ႔ထိုးျခင္း၊ ႀကိဳးခုန္ျခင္း တဲ့။ ေဘာလီေဘာကစားျခင္း၊ ဘတ္စကက္ေဘာကစားျခင္း၊ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ျခင္း။
အလိုေလး။ အဲဒီ အမ်ိဳးအစားေတြမွာ ကၽြန္မလုပ္ႏိုင္တာက ဘယ္ႏွမ်ိဳးပါလိမ့္။ စက္ဘီးလံုး၀ မစီးတတ္သည့္ ကၽြန္မအတြက္ တကယ္ကို နစ္နာပါလား။ စက္ဘီးစီး ေလ့က်င့္ခန္းကို တကယ့္လမ္းေပၚမွာ၊ ကန္ေစာင္းမွာ ေလကိုျပင္းျပင္း႐ႈရင္း မျပဳလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကၽြန္မ ကိုးတန္းႏွစ္က အစ္ကို သင္ေပးလို႔ စက္ဘီးစီး သင္ခဲ့ဖူးပါ၏။ ကၽြန္မက နာက်င္မွာကို အလြန္ေၾကာက္တတ္လို႔ ကစားတာေတာင္ ေျပးလႊားၿပီးကစားသည့္ နည္းကို ေ႐ွာင္ခဲ့သူ။ ဘယ္တတ္မလဲ။ လံုး၀ကို မတတ္ခဲ့ပါ။ ညီမေတြ တတ္သြားေသာ္လည္း ကၽြန္မ မတတ္ခဲ့ပါ။ အခု အသက္ႀကီးေတာ့မွ တခါတခါ သူမ်ားေတြကို အားက်ၿပီး စက္ဘီးစီးခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ ကိုယ္စီးလွ်င္ မလဲမည့္ စက္ဘီးမ်ိဳးျဖင့္ သင္ယူခ်င္သည္။ ကိုယ့္အရပ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္မည့္၊ မလဲေအာင္လည္း ေဘးက ေန ဘီးေသးေသးေလးေတြျဖင့္ ထပ္ဆင့္ကာကြယ္ ေထာက္ပင့္ေပးထားမည့္ (အဲဒါမ်ိဳး ႐ွိ မ႐ွိေတာ့ မသိပါ) စက္ဘီးမ်ိဳးျဖင့္ သင္ယူခ်င္သည္။ အဲဒီလို စက္ဘီးမ်ိဳး ႐ွိခဲ့လွ်င္ တစီးေလာက္ ၀ယ္ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ကၽြန္မ ေငြေၾကးႏိုင္နင္းပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ မေတာ္တဆ လဲျပဳသြားလွ်င္ အ႐ိုးက်ိဳးဖို႔ ရာႏႈန္းက ေတာ္ေတာ္မ်ားေနသည့္ အသက္အ႐ြယ္။ အ႐ိုးပြသည့္ ဒီဂရီက မ်ားေနခဲ့မလားဟု ေသြးစစ္ၾကည့္ေတာ့ ပံုမွန္ပဲ။ ငါ စက္ဘီးစီးလို႔ ရေသးတယ္ထင္ပါရဲ႔။ သို႔ေသာ္ မေတာ္တဆ ခၽြတ္ခနဲ အ႐ိုးက်ိဳးသြားလွ်င္ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီေခတ္မွာ တကယ္မစီးဘဲ စက္ဘီးစီး ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဖို႔ ကရိယာေတြ တီထြင္ထားတာပဲ။ စိတ္ဓါတ္က်စရာမလို။ ေစ်းေတာ့ ပိုႀကီးမလား။ မထူးပါဘူး။ တကယ့္စက္ဘီးလဲ အေကာင္းစားဆိုလွ်င္ သိန္းဂဏန္း ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေအာင္ ေပးရတာပဲ။ စက္ကိုပဲ ၀ယ္ေတာ့မွာေပါ့။ စက္ဘီးစီး သည့္ စက္က ဘယ္ေလာက္လဲ ကၽြန္မ မသိဘူးေနာ္။
ကဲ ထပ္႐ွာပါဦး။ ကၽြန္မ လုပ္ႏိုင္သည့္ ေလ့က်င့္ခန္း ဘာ႐ွိေသးလဲ။ ေရကူးျခင္း။ လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တာ မဟုတ္။ ကၽြန္မသည္ ေရေပၚေပၚေအာင္ ေျခကို ခပ္တတ္ပါ၏။ ေဖာ့ျပားကေလးသာ လက္က ပိုက္ထားခြင့္ ရမည္ဆိုလွ်င္ ေရကူးကန္ထဲမွာ နာရီပိုင္မွ် ၾကာေအာင္ ကူးႏိုင္ပါ၏။ ကၽြန္မက ေရကူးရင္းမွ အသက္မ႐ွဴတတ္ပဲ။ ေဖာ့ျပားႏွင့္မွ အသက္႐ွဴဖို႔ ေရေပၚ ေပၚမွာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တ၀က္ေတာ့ ကူးတတ္သည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို သာသာထိုးထိုး ေတြးသည္။ အဲ ေနဦး။ ေရကူးေလ့က်င့္ခန္းက ေဖာ့တုံုးပါလွ်င္ တ၀က္ပဲရမည္။ ေဖာ့တံုးကို လက္က ဆန္႔လ်က္သား ကိုင္ထားတာမို႔ လက္ေလ့က်င့္ခန္း မပါသေလာက္ပဲ။ ေျခေထာက္ခ်ည္းပဲ လႈပ္ခတ္ေနရတာ။ ဒါဆိုလွ်င္ အက်ိုဳးေက်းဇူးလည္း တ၀က္ေလာက္ပဲ ရမွာ။ အျဖစ္ေသးပါဘူး။
ထပ္႐ွာၾကည့္ေတာ့ ေျပးျခင္းတဲ့။ အဲဒါ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ကၽြန္မအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးပါပဲ။ ကၽြန္မ ေျပးႏိုင္သည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပးႏိုင္သည္။ သင္ယူေနစရာ မလို။ ေမြးကတည္းက ေျပးလာခဲ့တာ။ ေျခလက္အေကာင္းႀကီးေတြ ႐ွိေနတုန္းကို ေျပးမွ။
ႏွလံုးႂကြက္သားႏွင့္ အသက္႐ွဴႂကြက္သားေတြ ေကာင္းေအာင္ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရမည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရမည္။ ေျပးရမည္။ အင္း ႀကိဳးလဲ ခုန္ႏိုင္ေသးတာပဲ။
အားမေလွ်ာ့ပါဘူး။ ေသမင္းကို မေ႐ြးေကာင္းေပမယ့္ ေ႐ြးလို႔လည္း မရေပမယ့္ ကိုယ္မေ႐ြးခ်င္သည့္ ေသမင္းေတြနဲ႔ ေ၀းဖိုေတာ့ ကၽြန္မ အင္အားစိုက္ထုတ္ အပင္ပန္းခံ သင့္တာေပါ့ေနာ္။

ဂ်ဴး
{ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ ၂၀၀၉ ဒီဇင္ဘာ}