Thursday, July 29, 2010

ကာတြန္းဆရာကို ကာတြန္းဆြဲျခင္း
ေရးသူ- ေမာင္ေအး၀င္း



က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ကာတြန္းေမာင္ေမာင္ေအာင္(ႏြယ္ေလး၊ ပိုးဥ၊ မသဲအူ)။ စာနယ္ဇင္းေလာကကို ၁၉၇၀ခုႏွစ္ ကတည္းက ေျခခ်လာခဲ့တာ။ သူနဲ႔က်ေနာ္ ရင္းႏွီးတဲ့၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လာၾကတာ အႏွစ္ သံုးဆယ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ သူနဲ႔ က်ေနာ္ စ, သိတဲ့အခ်ိန္ (၁၉၈၀) မွာ သူ႔လို နာမည္ေက်ာ္ ကာတြန္းဆရာေတြ အမ်ားႀကီး က်ေနာ္နဲ႔ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တာ။ ကာတြန္းေတြနဲ႔ ႏႊယ္ၿပီး ပန္းခ်ီဆရာေတြေတာင္ ပါလိုက္ေသး။


သူ႔အေၾကာင္းမေျပာခင္ သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းအေၾကာင္း အရင္ေျပာမွ ျဖစ္မယ္။ သူတို႔ ကာတြန္းဆရာေတြ ဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ထဲက ဘားလမ္းထဲမွာ စိုးစံေတးသံသြင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေ႐ႊမင္းသမီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေန႔တိုင္း လာစုၾကတယ္။ ေန႔လည္ လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ခ်ိန္ဆို ေနရာအသီးသီးကေန အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ေရာက္လာၾကၿပီ။

ေမာင္၀ဏၰ(သမိန္ေပါသြတ္)၊ ျမင့္စိုးေလး၊ ၀င္းထြန္း(ခ်စ္စရာ) တို႔က ၀န္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ သူ႔အလုပ္ လုပ္တဲ့ ႐ံုးေတြကေန လက္ဘက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္မွာ အသီးသီး ေရာက္လာၾကတယ္။ က်န္တဲ့ လူေတြကလည္း အိမ္ေတြက လာၾကတာ။

ကာတြန္းဆရာေတြဟာ လူအမ်ားႀကီးဆန္႔တဲ့ေနရာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ရဲ႔ အလည္ေခါင္က ၀ိုင္းႀကီးမွာ စုထိုင္ၾကတယ္။ တျခား စာေပ အႏုပညာသမားေတြနဲ႔ ကြာျခားတာက ကိုယ့္အစုေလးနဲ႔ကိုယ္ တစားပြဲစီ ထိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ အားလံုး စုစုေ၀းေ၀း တစားပြဲတည္းထိုင္တယ္။ ညီညီညြတ္ညြတ္ အင္မတန္႐ွိတယ္။ ႀကီးသူစကားကို ငယ္သူက နားေထာင္တာလည္း သူတို႔ရဲ႔ ထူးျခားခ်က္။ အသက္အ႐ြယ္နဲ႔ အစဥ္အလာကို အရမ္းေလးစားၾကတာ။

ဆရာႀကီးဦးဟိန္စြန္း၊ ဆရာဗဂ်ီေအာင္စိုး တို႔ကို သူတို႔ ၀ိုင္းမွာ တခါတေလ ေတြ႔တယ္။ ဆရာ ဦးဘေထြး၊ ဆရာဦးစိန္ လည္း လာတတ္တယ္။ တခါတေလ ကာတြန္းသက္စု(မခ်စ္ခ်စ္) ေတာင္ ေယာက်္ားေလးေတြ ၾကားလာထိုင္ၿပီး စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း၊ လာေရာက္ ၾကားနာေသးတာ။ က်ေနာ္က ကိုေငြၾကည္၊ ကိုေမာင္ေမာင္(ေ႐ႊမိ)နဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး သူတို႔ အားလံုးနဲ႔ ရင္းႏွီးလာတာကိုး။ ေန႔တိုင္းလိုလို အဲဒီဆိုင္ကို ေရာက္ျဖစ္တယ္။ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ၾကတယ္။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း၊ ရီစရာ ေမာစရာ ေျပာတတ္တယ္။

ကိုေမာင္ေမာင္ေအာင္က အတည္ေပါက္နဲ႔ ရီစရာ အင္မတန္ေျပာတတ္တဲ့လူ။ သူ႔နဲ႔ အတြဲက ကိုသစ္ထြဏ္း။ ကိုေမာင္ေမာင္ေအာင္ရဲ႔ မထိတထိ ကလိတာကို ကိုသစ္ထြဏ္းခမ်ာ မအူမလည္ မၾကာခဏ ခံရတယ္။ တခါေတာ့ ကိုသစ္ထြဏ္းက မေသာက္တတ္ ေသာက္တတ္ သူ ဘီယာေသာက္တာ တပုလင္းေတာင္ ကုန္ေၾကာင္း ဂုဏ္ယူတာ၊ ကိုေမာင္ေမာင္ေအာင္က ကိုသစ္ထြဏ္းေျပာတဲ့ တပုလင္းဆိုတာ ပို႔ႀကံဳေႂကြ႔ ပုလင္း ျဖစ္မွာပါတဲ့။ ပို႔ႀကံဳေႂကြ႔ဆိုတာ လက္သန္းေလာက္အ႐ြယ္႐ွိတဲ့ တ႐ုတ္ သန္ခ်ေဆး ပုလင္းကို သူကေျပာတာ။

က်ေနာ္ တဘက္ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ထြက္ေျပးလာရေတာ့ အမွတ္အရဆံုးဟာ ကိုေမာင္ေမာင္ေအာင္ (ႏြယ္ေလး၊ ပိုးအု၊ မသဲအူ) နဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္(ေ႐ႊမိ) ပဲ။ ကာတြန္းေတြ အားလံုးနဲ႔ အဆက္ အသြယ္ ျပတ္သြားရာက အရင္ဆံုးျပန္ အဆက္သြယ္ရတာလည္း ကိုေမာင္ေမာင္ေအာင္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူလည္း အေမရိကကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ နယူးေယာက္မွာ ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္႐ွိတဲ့ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ကို သူေရာက္လာၿပီး အတူေနျဖစ္ၾကတယ္။ ခုေတာ့ နယူးေယာက္ ျပန္ေရာက္သြားျပန္ၿပီ။

သူ႔ဆီက မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရီစရာေတြ အမ်ားႀကီးၾကားခဲ့ရတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ သူနဲ႔ တယ္လီဖံုး ေျပာၾကတယ္။ သူက ရီစရာ တခုေျပာလို႔ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ "ကာတြန္းဆရာကို ကာတြန္းဆြဲျခင္း" ဆိုၿပီး ေရးစရာ ေခါင္းစဥ္တခု ေပၚလာတာပဲ။ တကယ္ေတာ့ သူေျပာတာ သူ႔ကို ေခြးလိုက္ဆြဲတဲ့ အေၾကာင္း။ "ကာတြန္းဆရာကို ေခြးဆြဲျခင္း" ေပါ့။

သူ နယူးေယာက္ကေန LA ကို မလာခင္ ဖေလာ္ရီဒါမွာ ခဏေနေသးတာ။ အဲဒီမွာ သူ႔ကို ေခြးလိုက္ဆြဲတာတဲ့။

သူက ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာတုန္း တေနရာမွာ လူတေယာက္က ၀ိုင္ခြက္ကေလးနဲ႔ ျခံတခုရဲ႔ ေ႐ွ႔မွာ ထိုင္ေနတယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ေခြးအမဲႀကီးတေကာင္ထိုင္လို႔ တဲ့။ သူ႔ကိုလည္း ျမင္ေရာ ေခြးက တဟုန္ထိုး သူ႔ကို ဆြဲဖို႔ေျပးလာ ပါေရာတဲ့။ သူ ႐ုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ၊ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္၊ ေၾကာင္လည္း ေၾကာင္ သြားတယ္တဲ့။ အဲဒီမွာ ေခြးကို ဘာ ဘာသာစကားနဲ႔ ေခြးနားလည္ေအာင္ ဟန္႔ရမလဲဆိုတာ သူ စဥ္းစားတယ္။ စဥ္းစားေနတုန္း တိုေတာင္းတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ အားနဲ႔မာန္နဲ႔ သူ႔ကိုဆြဲမလို႔ ေျပးလာတဲ့ ေခြးဟာ သူ႔အနားကို ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ပါးစပ္က ထြက္သြားတာ-

"ဟဲ့..ေခြး.." တဲ့။

ေခြးကို ဗမာလို "ဟဲ့ေခြး" ဆိုၿပီး ဗမာလို အားရပါးရ ေျပာခ်လိုက္တဲ့ ပါ၀ါဟာ တျခားဘာသာ နဲ႔ ေျပာရင္ ဒီေလာက္ အသံၾသဇာ ျပည့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အားနဲ႔ မာန္နဲ႔ ကီသြင္းၿပီး ေအာ္လိုက္တာ ေခြးဟာ ႐ုတ္တရက္ မ်က္ေစ့ပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ ေ႐ွ႔တိုးမလာေတာ့ပဲ ရပ္သြားတယ္တဲ့။ မ်က္ႏွာေသကေလးနဲ႔ အေတာ္အားငယ္ သြားပံုလည္းရတယ္။ သူ႔ကို ၀မ္းနည္းတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုေမာင္ေမာင္ေအာင္လို႔ က်ေနာ္က ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ သူေျပာပံုက တသက္လံုး လူလိုေနလာတဲ့ ေခြးဟာ တသက္နဲ႔ တကိုယ္ ပထမဦးဆံုး သူ႔ကို ေခြးလို႔ ေခၚလိုက္တာကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ သူ႔အျဖစ္မွန္ သူသိၿပီး ေတာ္ေတာ္ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ျဖစ္ၿပီး ၀မ္းနည္းသြားတာတဲ့။ တခါမွ သူ႔ကို ေခြးလို႔ နာနာက်ည္းက်ည္း ဘယ္သူကမွ ေခၚခဲ့တာ မဟုတ္ေတာ့ ဒီေခြးဟာ အေတာ္တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ဒီက ေခြးေတြဆိုတာ သူတို႔ ပါတဲ့ခ်ီးကို လူက ၾကံဳးေပးရတာေလ။

တခါတုန္းက သူေျပာဖူးတယ္။ သူ႔ဇနီးမွာ ပထမဦးဆံုး သားဦးကို ဗိုက္ခြဲၿပီး ေမြးရမယ္။ မေမြးခင္မွာ တာ၀န္႐ွိသူ သူနာျပဳ ဆရာမႀကီးက ဆရာ၀န္ရဲ႔ ကိုယ္စား ႐ွင္းျပတယ္။ ႐ွင့္ ဇနီးရဲ႔ က်န္းမာေရးက ေနာက္တခါ ကေလးရလို႔ ေမြးရင္လဲ ဒီလိုပဲ ဗိုက္ခြဲ ေမြးရမွာပဲတဲ့။ သူက သူနာျပဳဆရာမႀကီးကို မ်က္ႏွာေသနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဆရာမရယ္ ဒီလိုဆိုလဲ ျပန္မခ်ဳပ္ပဲ က်ေနာ္မိန္းမကို ဇစ္ ကေလးတပ္ေပးထားပါလား။ ေနာက္တခါ ေမြးေတာ့ လြယ္ကူေအာင္လို႔။

က်ေနာ္ေတြးမိတယ္။ ကာတြန္းဆရာကို ကာတြန္းဆြဲရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔........။

Wednesday, July 21, 2010

အဟာ၀တ ေကာင္းေလစြ၊ ေကာင္းေလစြ
ေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း



[Weekly ELEVEN News, အတြဲ-၅၊ အမွတ္-၄၁၊ ဇူလုိင္ ၂၁၊ ၂၀၁၀၊ စာမ်က္ႏွာ-၂၂၊ ၂၈] ကို မာယာက ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။

မနက္တုိင္း သတင္းစာဖတ္တဲ့အခါမွာ ေၾကာ္ျငာေတြကို အရင္ဆံုးဖတ္ပါတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း နာေရးကို အရင္ဖတ္ၿပီးမွ မဂၤလာေဆာင္ ေၾကာ္ျငာေတြနဲ႔ တျခားေၾကာ္ျငာမ်ိဳးစံုကို ဖတ္တယ္။ ေၾကာ္ျငာေတြက စိတ္၀င္စားဖို႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္တယ္။ ယူတတ္ရင္ အမ်ားႀကီး တရားရႏိုင္တယ္။


တရားရစရာ လူ႔သဘာ၀ေတြ
ေၾကာ္ျငာေတြထဲမွာ လူ႔သဘာ၀မ်ိဳးစံုကို ေလ့လာလို႔ရတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ေၾကာ္ျငာေတြထဲက မဆီမဆုိင္ အဂၤလိပ္စာလံုးေတြ ႀကံဖန္ထည့္ၾကတာေတြၾကည့္ၿပီး လူေတြရဲ႕ ႂကြားတတ္တဲ့သဘာ၀ကို သိရတယ္။ အေမြျပတ္စြန္႔လႊတ္ျခင္း ေၾကာ္ျငာေတြဖတ္ၿပီး တဒဂၤေဒါသေလး တစ္ခုေၾကာင့္ ကုိယ့္ေပါင္ကုိယ္လွန္ေထာင္း ျဖစ္ေနတာေတာင္ သတိမထားမိၾကပါလားလို႔ေတြးၿပီး ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ ေလာဘေတြအေၾကာင္း နားလည္သေဘာေပါက္ရတယ္။ ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း ေၾကာ္ျငာေတြဖတ္ရင္းနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ရက္နဲ႔ တစ္လေလာက္သာ ကြာတာမ်ိဳးကို သတိထားမိတဲ့အခါ အံ့ၾသရတယ္။ ခုျမင္၊ ခုႀကိဳက္၊ ခုယူ၊ ခုကြဲ အျဖစ္ေတြ သိပ္မ်ားလြန္ကဲေနၿပီလားလို႔ ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္ရတယ္။

ခ်ီးပင့္ေျမႇာက္စားမႈမွာေမ်ာ
"ပုထုဇေနာဥမၼာတေကာ" ဆိုတဲ့ စကားကို သတင္းစာထဲက ေၾကာ္ျငာေတြဖတ္႐ံုနဲ႔တင္ သေဘာေပါက္ၿပီး တရားရႏိုင္တယ္။ ခ်ီးပင့္ေျမႇာက္စားမႈမ်ိဳးစံုမွာ ပုထုဇဥ္ေတြ သာယာနစ္ေမ်ာေနၾကတာေတြကို ေမြးေန႔ဂုဏ္ျပဳ ေၾကာ္ျငာေတြမွာ ေတြ႔ႏုိင္တယ္။ သီခ်င္းေခြေၾကာ္ျငာ၊ စာအုပ္ေၾကာ္ျငာေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႔ လူေတြမမွည့္ဖူးတဲ့ နာမည္အထူးအဆန္းေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ရတဲ့အခါ ၿပံဳးရတယ္။ ထူးရင္ၿပီးေရာ၊ ဆန္းရင္ၿပီးေရာဆိုၿပီး စတန္႔ထြင္လုိက္ၾကတာ။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္လို႔ျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိရွာၾကဘူး။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဘိုနာမည္မွည့္မွ ဟုတ္တယ္ထင္ၿပီး ေယာက္်ားနာမည္မွန္းမသိ၊ မိန္းမနာမည္မွန္းမသိ ၾကားဖူးနား၀နဲ႔ မွည့္ထားလုိက္ၾကတာ ရယ္စရာႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ေယာက္်ားေလးက "ကစ္တီ" လို႔ မွည့္တာမ်ိဳးေပါ့။

ေငြေၾကာင့္ ပ်က္စီးကုန္ၾက
တစ္ခါတေလ ေၾကာ္ျငာေတြထဲမွာ သားသမီးေတြက အေဖရင္း၊ အေမရင္းကို ပစၥည္းခန္းနဲ႔ တရားစြဲတာမ်ိဳးလည္း ေတြ႔ရတတ္တယ္။ အေဖရင္း၊ အေမရင္းက သားသမီးေတြကို တရားစြဲတာလည္း ေတြ႔ရတယ္။ "ျမင္းမိုရ္ေတာင္ဦး မကက်ဴး ေက်းဇူးႀကီးလွ မိႏွင့္ဖ" ဆိုတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားရဲ႕ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈေတြလည္း ေငြနဲ႔ ဓနဥစၥာတို႔ေၾကာင့္ ပ်က္စီးကုန္ၾကပါေပါ့လားလို႔ ေတြးၿပီး စိတ္ဆင္းရဲျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ရတယ္။ ေမတၱာေရအလ်ဥ္ဆိုတာ အထက္ကေအာက္ကို တသြင္သြင္စီးဆင္းၿမဲ ဆိုတဲ့စကားလည္း ႁခြင္းခ်က္ရွိတတ္ပါလားလို႔ ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ ဆိုတဲ့တရားမ်ားလည္း ပိုက္ဆံအဓိကဆိုတဲ့ ဆုပ္ကပ္ႀကီးမွာ လံုး၀ပ်က္စီးကုန္ၾကပါေပါ့လား၊ ေၾကာက္စရာေကာင္းလုိက္တာ။

က်က္သေရရွိတဲ့ေၾကာ္ျငာ
ေၾကာက္စရာေတြ၊ ရွက္စရာေတြ၊ ေလွာင္ၿပံဳးစရာေတြ၊ တရားသံေ၀ဂရစရာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွာ တစ္ခါတေလ မုဒိတာပြားစရာ က်က္သေရရွိတဲ့ ေၾကာ္ျငာမ်ိဳးေတြလည္း ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ႏွစ္ေလးဆယ္ေျမာက္၊ ႏွစ္ငါးဆယ္ေျမာက္ မဂၤလာအထိမ္းအမွတ္ ေၾကာ္ျငာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ႏွစ္ေပါင္းေလးငါးေျခာက္ဆယ္ၾကာေအာင္ တည္တံ့ခုိင္ၿမဲတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ ဒီေခတ္ဒီအခါမွာ တကယ္ကို မဂၤလာက်က္သေရအေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္းတဲ့သတင္း ျဖစ္တယ္။ ကမၻာမွာလည္း ရွားသထက္ရွားလာသလို၊ ျမန္မာမွာလည္း ရွားလာေနပါၿပီ။

အဆိုးဘက္ကိုေျပာင္း
သူမ်ားႏုိင္ငံေတြမွာ ျဖစ္ေနတာေတြကို မေျပာခ်င္ဘူး။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံမွာကို အခုႏွစ္ေတြအတြင္း အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သေဘာထားေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြ အဆိုးဘက္ကို သိသိသာသာႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတာ ေတြ႔ျမင္ေနရတယ္။ ႐ိုးေျမက်ေပါင္းဖက္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ ေက်းလက္ေဒသေတြမွာပဲ ေတြ႔ျမင္ရေတာ့တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာေတာ့ ကြာရွင္းျပတ္စဲေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနတာကို သိႏုိင္တယ္။ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး တစ္လေလာက္အၾကာမွာ ကြာရွင္းလုိက္တဲ့ ေၾကာ္ျငာမ်ိဳးေတြေတာင္ တစ္ႏွစ္ကို သံုး၊ ေလးႀကိမ္ေလာက္ ေတြ႔ရတယ္။ မေၾကာ္ျငာဘဲ ထားတာေတြလည္း ရွိဦးမွာပါပဲ။

ေတာ္႐ံုဆိုမေျပာဘူး
ေခတ္ေတြ၊ စနစ္ေတြေျပာင္းတာနဲ႔အတူ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံေတြပါ ေျပာင္းလဲလာၾကတာ သဘာ၀မို႔ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုေလာက္ဆို မေျပာပါဘူး။ ခုဟာကေတာ့ လြန္ကဲေနတယ္ ထင္လို႔ပါ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ႐ိုးရာဓေလ့ထံုးစံေတြကို ပစ္ပယ္႐ံုတင္မကေတာ့ဘဲ လံုးလံုးႀကီးကို ဆန္႔က်င္တဲ့ဘက္အထိ ျပဳမူက်င့္ႀကံ ေနၾကတာေတြကို ေနရာတကာမွာ ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။ ျမန္မာမိန္းကေလးတို႔ရဲ႕ သိမ္ေမြ႔မႈနဲ႔ က်က္သေရရွိမႈဟာ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့တယ္။ ကစ္ပလင္က သူ႔ရဲ႕ (Road to Mandalay) "မႏၲေလးလမ္း" ကဗ်ာမွာ တသသနဲ႔ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးခဲ့ရတယ္။ အခုေခတ္ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားကေတာ့ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈ ဆိုတဲ့စကားကုိ "တလြဲဆံပင္ေကာင္း" အသံုးခ်ၿပီး ရဲတင္းမႈ လြန္လြန္းေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။

ပညာေပးလား၊ လံႈ႔ေဆာ္ေရးလား
ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈက "ဃရာ၀ါသ" ကိစၥမွန္သမွ်ကို သိသာသိေစ၊ မျမင္ေစနဲ႔ သေဘာနဲ႔ သိုသိုသိပ္သိပ္ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိတယ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြကို လူၾကားထဲမွာ ေျပာေလ့ဆိုေလ့မရွိၾကဘူး။ အခုေခတ္ေတာ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားလို ကေလးလူႀကီးနဲ႔ ရဟန္းသံဃာပါမက်န္ ၾကည့္ေလ့ရွိတဲ့ ေနရာမ်ားကေနၿပီး မိန္းကေလးတစ္ကိုယ္ေရသံုး ပစၥည္းမ်ိဳးစံုကို မိန္းကေလးေတြကုိယ္တုိင္ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေၾကာ္ျငာေနၾကတာဟာ မထူးဆန္းတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါထက္ဆိုးတာက "ကြန္ဒံုး" ေၾကာ္ျငာေတြ။ ကေလးေတြကို စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္ေအာင္ အားေပးအားေျမႇာက္ ျပဳသလိုျဖစ္ေနတာကို စဥ္းစားမိၾကဟန္ မတူဘူး။ ပညာေပးဆိုတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္တပ္ၿပီး ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဖီလာဆန္႔က်င္ျဖစ္တဲ့အထိ ေရးသားၾက၊ ေၾကာ္ျငာၾကတာေတြဟာ ပညာေပးမကေတာ့ဘဲ လံႈ႔ေဆာ္ေရး ျဖစ္တဲ့အထိ ေရာက္သြားတာေတြကေတာ့ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။

လွတာထက္လြန္ၿပီး ႐ုိင္းပ်
ေနာက္ၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖေရးေလာကထဲက တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈမ်ားကလည္း လွပတာထက္လြန္ကဲၿပီး ႐ုိင္းပ်တဲ့အထိ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အေျပာအဆိုေတြ ပြင့္လင္းလုိက္ပံုမ်ားကလည္း လက္ဖ်ားခါေလာက္တယ္။ ရည္းစားရွိေနတာကို ဂ်ာနယ္ေတြထဲကတစ္ဆင့္ လူသိရွင္ၾကား ေၾကာ္ျငာၾကတယ္။ တစ္ခါဆိုထားေတာ့ တစ္ေယာက္ေျပာင္းတုိင္း တစ္ခါေၾကာ္ျငာတာမ်ိဳးကေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အျမင္မွာ မတင့္တယ္ဘူးလို႔ ထင္တယ္။

အိေႁႏၵနဲ႔ သိုသိပ္မႈ
ျမန္မာေတြက အစဥ္အလာ႐ိုးရာအေနနဲ႔ကို "အိေႁႏၵ" ဆိုတာကို တန္ဖိုးထားၾကတယ္။ ေနရာတကာ ပြင့္လင္းတာကို လက္မခံဘူး။ အိေႁႏၵရွိျခင္းနဲ႔ သိုသိပ္ျခင္းကို ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အေျခခံအုတ္ျမစ္လို႔ သေဘာထားတယ္။ ေခတ္ေတြ၊ စနစ္ေတြေျပာင္းရင္ ႐ိုးရာဓေလ့ထံုးစံေတြနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြလည္း ေခတ္နဲ႔အညီ လိုက္ေျပာင္းၾကရၿမဲျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူမ်ိဳးတုိင္း လူမ်ိဳးတိုင္းဟာ သူတို႔ရဲ႕ အေျခခံေက်ာ႐ိုး ယဥ္ေက်းမႈေတြကိုေတာ့ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ တန္ဖိုးထားၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကုိယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ ေပ်ာက္ကြယ္ရင္ လူမ်ိဳးပါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏုိင္လို႔ ျဖစ္တယ္။

တလြဲဆံပင္ေကာင္းၾကတယ္
ေျပာရမွာ အားနာေပမယ့္ ေနာင္လာမယ့္ ကေလးေတြ အတုယူမမွားေစခ်င္လို႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ေဖ်ာ္ေျဖေရးေလာကဟာ တလြဲဆံပင္ေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ျမင္မိတယ္။ အေပၚယံပကာသန အေဆာင္အေယာင္ေတြ ကမၻာ့အဆင့္မီေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသေလာက္ အႏုပညာပိုင္းက အဆင့္မီေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတာ့ ေပါ့တီးေပါ့ဆနဲ႔ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြမွာ ေဟာလိ၀ုဒ္နဲ႔ နင္လားငါလား လုိက္သလို၊ ေဆး၀ါးတလြဲသံုးတာ၊ ရည္းစားတစ္ေထာင္ လင္ေကာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တာေတြလည္း ေဟာလိ၀ုဒ္ကို အမီလိုက္ေနသလိုပါပဲ။

အားနာနာနဲ႔ေျပာရတာ
ေဖ်ာ္ေျဖေရးေလာကဆိုတာက ထင္သာျမင္သာအရွိဆံုး ျဖစ္ေလေတာ့ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားငယ္ေတြနဲ႔ အရပ္ထဲက မရင့္က်က္ေသးတဲ့ ကေလးအရြယ္ေတြ အတုျမင္အတတ္သင္လုပ္ၿပီး လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့အတြက္ အားနာနာနဲ႔ ေျပာရတာပါ။ မိဘရဲ႕ ရင္အုပ္မကြာ ေစာင့္ေရွာက္မႈနဲ႔ ကင္းလြတ္ၾကရတဲ့ ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးက ကေလးေတြရဲ႕ စ႐ိုက္ေတြ ေတာ္ေတာ္႐ုိင္းပ်လာၿပီး "အိေႁႏၵ" နဲ႔ "သိကၡာ" ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ မသိရွာၾကေတာ့ဘူးလို႔ေျပာရင္ေတာင္ ရတဲ့အေျခအေန ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ မၾကာခဏ သတိေပးေရးသား ေနရတာပါ။

ေကာင္းေလစြ၊ ေကာင္းေလစြ
႐ိုးရာအစဥ္အလာ ဓေလ့ထံုးစံေတြနဲ႔ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ တစ္စတစ္စနဲ႔ ယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းလာေနခ်ိန္မွာ သတင္းစာထဲက မဂၤလာသက္တမ္း ႏွစ္ငါးဆယ္ေျမာက္၊ ေျခာက္ဆယ္ေျမာက္ ဆိုတဲ့ေၾကာ္ျငာမ်ိဳးေတြ ဖတ္ရတာ က်က္သေရမဂၤလာ ရွိလွပါတယ္။ ရာသက္ပန္႐ိုးေျမက် အိုေအာင္မင္းေအာင္ အျပန္အလွန္ေမတၱာထား ေစာင့္ေရွာက္ၾကဆိုတာ လူသားမ်ားရဲ႕ အေျခခံယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက ဒီေန႔အထိ တန္ဖိုးထား ေစာင့္ေရွာက္ၾကဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေၾကာ္ျငာေတြ ဖတ္လုိက္ရတဲ့အခါ ဆုတ္ကပ္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ဒီလိုေလးစားဖြယ္ေကာင္းလွတဲ့ အိမ္ေထာင္ေတြလည္း ရွိပါေသးလားဆိုၿပီး မုဒိတာပြား ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ ေကာင္းေလစြ၊ ေကာင္းေလစြ၊ ေကာင္းေလစြလို႔ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ ေပးလိုက္ရပါတယ္။


[Weekly ELEVEN News, အတြဲ-၅၊ အမွတ္-၄၁၊ ဇူလုိင္ ၂၁၊ ၂၀၁၀၊ စာမ်က္ႏွာ-၂၂၊ ၂၈]

Thursday, July 15, 2010

'ကိုခ်မ္းေအး၏ စာတမ္းမ်ားအေပၚ သေဘာတရားေရးရာအရ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ခ်က္'





[ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းကို သိလို နားလည္လိုၾကေသာ ႏိုင္ငံေရးေလ့လာသူ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ စာေပ ၀ါသနာ႐ွင္မ်ား အတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစရန္ ၁၉၅၇ ခု၊ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္တြင္ ဒုတိယ အႀကိမ္အျဖစ္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀တဲ့ 'ခ်မ္းေအးစစ္တမ္းေ၀ဘန္ခ်က္' ရဲ႔ 'နိဒါန္းစာ' ကို စာျမည္းအျဖစ္ မွ်ေ၀ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ယ္ ဖတ္႐ႈလိုသူမ်ား မူရင္းစာအုပ္ကို ႐ွာေဖြ၍ ဖတ္႐ႈၾကပါကုန္။ စာအုပ္ အတြင္းအဖံုးပါ လိပ္စာ အဆိုအရေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စာေပတိုက္၊ ၉၄(က) ေ႐ႊဂံုတိုင္လမ္း၊ ဗဟန္း၊ ရန္ကုန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ယေန႔ ဂ်ာနယ္ေလာကမွာ ေရပန္းစားေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး သက္ၾကားအို အနည္းငယ္ထဲက တဦးရဲ႔ တစိတ္တေဒသ အေၾကာင္းကို သိလိုသူမ်ား သိၾကေစရန္ စာဖတ္သူ (လမင္းတရာ) က လက္ဆင့္ကမ္းပါတယ္။]




'ကိုခ်မ္းေအး၏ စာတမ္းမ်ားအေပၚ သေဘာတရားေရးရာအရ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ခ်က္'

'နိဒါန္း'

ကိုခ်မ္းေအး ဆိုသူမွာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ၀င္တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့၍ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၈) ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔တြင္း၌ အဘမ္းခံရ၏။ အဘမ္းခံရခ်ိန္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ သူ႔အား (၉)လ တိတိ တာ၀န္ခ်ထားသည့္ ျပစ္ဒဏ္ကို ေပးထားခ်ိန္ ျဖစ္သည္ဟု သိရ၏။



၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၅ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီတြင္မူ.. ကိုခ်မ္းေအးအား ေထာင္တြင္းမွ ထုတ္ယူ၍ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ျမန္ေအာင္ သခင္ခ်စ္ေမာင္၏ ႐ံုးခန္းတြင္ သတင္းစာ ကြန္ဖရင့္တရပ္ကို က်င္းပေစခဲ့ ေလသည္။ ထိုကြန္ဖရင့္တြင္ ကိုခ်မ္းေအး တင္ျပေသာ စာတမ္းမ်ားမွာ ေအာက္ပါတို႔ျဖစ္သည္။

(၁) သတင္းစာဆရာမ်ားႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ေတြ႔ရသနည္း....?
(၂) ေစ့စပ္ေရးကိစၥ။ (ဗိုလ္လက်္ာ မွတဆင့္ အစိုးရႏွင့္ ေစ့စပ္ခဲ့စဥ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ေဖာ္ ျပထားသည္။)
(၃) ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသို႔ တင္ျပခ်က္ (အဂၤလိပ္ဘာသာအက်ဥ္းခ်ဳပ္ႏွင့္ ျမန္မာဘာသာ အက်ယ္ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ား)
(၄) ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးထံတြင္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးပါမည့္အေၾကာင္း ၀န္ခ်ေတာင္းပန္လႊာ....

အဆိုပါ စာတမ္းမ်ားကို ဗမာျပည္အလုပ္သမားလယ္သမားပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီသည္ "ႏိုင္ငံေရးျပကြက္ တခု" အျဖစ္လက္ခံ၍ ေ၀ဘန္သံုးသပ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ေ၀ဘန္သံုးသပ္ရာတြင္ (က) ကိုခ်မ္းေအးႏွင့္ ၎၏ မိခင္ပါတီျဖစ္သည့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ဆက္ဆံေရးအပိုင္း (ခ) မာ့က္စ္လီနင္၀ါဒ အေျခခံသံုးသပ္သည့္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျပႆနာပိုင္း ဟူ၍ အဓိကအားျဖင့္ ႏွစ္ပိုင္းေတြ႔ရသည္။

ထိုႏွစ္ပိုင္းတြင္ ပထမပိုင္းျဖစ္ေသာ ကိုခ်မ္းေအးႏွင့္ ၎၏ မိခင္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႔ ဆက္ဆံေရးအပိုင္း သည္ ကၽြန္ပ္တို႔ ပါတီႏွင့္ လံုး၀မသက္ဆိုင္ေပ။ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ ကာလသံုးပါးစလံုး၏ ဆက္ဆံေရးအတြက္ ကာယကံ႐ွင္တို႔ႏွင္သာ လံုး၀ သက္ဆိုင္ေပသည္။ ကၽြန္ပ္တို႔ ပါတီႏွင့္ကား... ဒုတိယပိုင္း ျဖစ္ေသာ မာ့က္စ္လီနင္၀ါဒ အေျခခံသံုးသပ္သည့္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး အပိုင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ ဤျပႆနာ သည္ အားလံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ ဘံုျပႆနာလည္း ျဖစ္ေခ်သည္။

ကိုခ်မ္းေအး၏ စာတမ္းသည္ ဘယ္အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ဘယ္လို ေပၚေပါက္လာပါသနည္း....?။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေတာ့ စစ္ေဆးညႊန္ျပ အပ္ေပသည္။

တိုင္းျပည္တြင္ ျပည္သူတရပ္လံုး လိုလားေတာင့္တေနသည့္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပႆနာႏွင့္ ပါတ္သက္၍ လမ္းစဥ္ႀကီး ႏွစ္ရပ္သည္ ထင္ထင္႐ွား႐ွားႀကီး ယွဥ္ၿပိဳင္ တိုက္ခိုက္လ်က္ ႐ွိေနေပသည္။

ပထမလမ္းစဥ္သည္၊ ဖဆပလ ဆို႐ွယ္လစ္တို႔၏ လမ္းစဥ္ျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းစဥ္၏ အႏွစ္သာရမွာ "လက္နက္ခ်လ်င္ခ်၊ မခ်လ်င္ အျပတ္ေခ်မႈန္းပစ္မည္" ဟူေသာ အႏွစ္သာရ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုလမ္းစဥ္၏ အေျခခံ၀ါဒမွာ (Policy of Force) ေခၚ "လက္နက္အားကိုး အင္အားႀကီး၀ါဒ" ေပၚတြင္ အနယ္ထိုင္ေပသည္။

ဒုတိယလမ္းစဥ္မွာ- ျပည္သူတို႔၏ လမ္းစဥ္ျဖစ္ေပသည္။ ထိုလမ္းစဥ္၏ အႏွစ္သာရမွာ "ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး၍ ျပႆနာကို ေၾကလည္စြာ ညႇိႏိႈင္းေျဖ႐ွင္းၾကေရး" ပင္ျဖစ္ေပသည္။ ထိုလမ္းစဥ္၏ အေျခခံ၀ါဒမွာ..... (Policy of Negotiation on the Democracy Principle) ေခၚ "တူညီသည့္ ဒီမိုကေရစီ အေျခခံျဖင္ ့ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး ေျဖ႐ွင္းေရး၀ါဒ" ေပၚတြင္ အနယ္ထိုင္ေပသည္။ ထို၀ါဒသည္ ယေန႔ ကမၻာတ၀ွမ္းလံုးတြင္ နယ္ခ်ဲ႔တို႔၏ "အၾကမ္းဖက္ ေျဖ႐ွင္းေရး၀ါဒ" ေပၚ၌ လႊမ္းမိုးေအာင္ပြဲဆင္ေနေသာ ႏိုင္ငံတကာ ျပည္တြင္းျပည္ပ ၿငိမ္းခ်မ္း၀ါဒႀကီးပင္ ျဖစ္ေပသည္။

ထို႔အျပင္ ဤသို႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ တိုက္ခိုက္ေနေသာ လမ္းစဥ္ႀကီး ႏွစ္ရပ္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပႆနာကို ေျဖ႐ွင္းရာ၌ အေျခခံ၀ါဒႏွင့္ လမ္းစဥ္သာ မဟာအကြာျခားႀကီး ကြာျခားေနၾကသည္မဟုတ္ေသး။ ျပႆနာကို ခ်ဥ္းကပ္႐ႈျမင္ပံုမွာလည္း ဖဆပလႏွင့္ ျပည္သူ ဧရာမကြာျခားလ်က္ ႐ွိေနေပသည္။

ဖဆပလ ဆို႐ွယ္လစ္တို႔က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပႆနာကို ခ်ဥ္းကပ္႐ႈျမင္ရာ၌ တိုင္းျပည္၏ အပူတျပင္း ေသာ့ခ်က္ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာႀကီးလို႔ မျမင္၊ ကိုလိုနီေခတ္က သာမန္ သူခိုးဓါးျပ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရး ျပႆနာ တရပ္လို႔သာ ျမင္၍ ဤသို႔လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ေျပာဆို ေၾကျငာ၍ ခ်ဥ္းကပ္ ႐ႈျမင္ေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ၎တို႔၏လမ္းစဥ္ အနယ္ထိုင္ရာ အေျခခံ၀ါဒႏွင့္ ခ်ဥ္းကပ္ ႐ႈျမင္ပံုမ်ားအရ၊ တိုင္းျပည္ ဘာျဖစ္ေနေန၊ အႏိုင္တိုက္ေရး- အျပဳတ္တိုက္ေရးကိုသာ တဇြတ္ထိုး ဦးတည္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ျပည္သူတို႔ဘက္က ျပႆနာကို ခ်ဥ္းကပ္႐ႈျမင္ပံုမွာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပႆနာသည္ ႏိုင္ငံ၏ အေရးႀကီးဆံုး ေသာ ေသာ့ခ်က္ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာႀကီးဟု ျမင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ျပည္သူတို႔က အစိုးရအဖြဲ႔၏ ျပႆနာ၊ သူပုန္တၿမံဳ၏ကိစၥ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အစဥ္အလာႏွင့္ ဥပေဒ၊ ေတာ္လွန္ေရးသေဘာတရားႏွင့္ နိသွ်ဥ္းစေသာ လက္ေအာက္ခံျပႆနာမ်ားကို ေက်ာ္လႊား၍ တမ်ိဳးသားလံုး၊ တျပည္ေထာင္လံုး၏ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာႀကီး (၀ါ) ဒီမိုကေရစီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျပႆနာႀကီး.. (The First and Foremost National Problem of Democratic Peace) ဟူ၍ ျမင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဗမာျပည္၏ ရာဇ၀င္လမ္းေၾကာင္းတြင္၊ ဘယ္အစိုးရ, ဘယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဥပေဒႏွင့္ ဘယ္ေတာ္လွန္ေရးပါတီတို႔ပင္ ဆက္လက္တည္တန္႔ေစ.. ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကေစ၊ အရင္းအျမစ္ျဖစ္သည့္ တည္ၿငိမ္ေသာ ခိုင္မာေသာ အဓြန္႔႐ွည္ေသာ ဒီမိုကေရစီၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ ႏိုင္ၾကရန္အတြက္ ယေန႔ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ျပည္တြင္းစစ္ကို "ေၾကလည္ေသာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးျခင္းျဖင့္သာ" ရပ္စဲေစရမည္ဟု ျပည္သူတို႔က အခိုင္အမာ ယူဆ ယံုၾကည္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ဤသို႔ ဖဆပလႏွင့္ ျပည္သူတို႔သည္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္တြင္ ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္းလို ကြာျခား ေနၾကသည္။ ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ေနၾကသည္။

ဖဆပလ ဆို႐ွယ္လစ္တို႔သည္၊ ၎တို႔၏ လမ္းစဥ္ကို တခုတည္းေသာ- တနည္းတည္းေသာ လမ္းစဥ္ျဖင့္ ႀကိဳးတေၾကာတည္း ကိုင္တြယ္ေမာင္းႏွင္လာရာ၊ ယေန႔ဆိုလွ်င္ ၉ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ႐ွိေနေပၿပီ။ အက်ိဳးသက္ေရာက္ ခ်က္မ်ားကား ... တမ်ိဳးသားလံုး ေသြးေခ်ာင္းစီးျခင္း။ "မဟာအမွားေတာ္ႀကီးပါတကား....." ဟု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက ၀န္ခံလာရသည္ အထိ စီးပြါးပ်က္ကပ္ႀကီး ဆိုက္ေနရျခင္း၊ တမ်ိဳးသားလံုး အက်င့္စာရိတၱ ပ်က္စီးေနရျခင္း၊ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ျပည္သူတို႔သည္ တိရိစၦာန္မ်ားကဲ့သို႔ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ဘ၀မ်ားတြင္ အျမဲတေစ တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔ ေနၾကရျခင္း၊ ေနာက္ဆံုး အစိုးရေရာ ျပည္သူတို႔ပါ ေႂကြးတင္၍ ကၽြန္ျဖစ္ခါနီးဘ၀သို႔ ဆိုက္ေရာက္လာျခင္းတို႔ျဖင့္ ရင္ဆိုင္ေနၾကရေပသည္။ ဖဆပလအဖြဲ႔ႀကီး၏ ၁၉၄၆- ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က တပ္ေပါင္းစု ႏိုင္ငံေရးၾသဇာႏွင့္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္တြင္ လူတစု၏ အၾကမ္းကိုင္ ႏိုင္ငံေရးၾသဇာတို႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ မိုယ္းႀကိဳးႏွင့္ အီးသံလို ခရီးမွန္ကြာလြန္းလွသျဖင့္ က်ဆင္း၍ လာေနေပသည္။

ျပည္သူတို႔၏ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး လမ္းစဥ္ကား၊ က်ယ္ျပန္႔လ်က္ ႐ွိေပသည္။ ၾသဇာတက္လ်က္ ႐ွိေပသည္။ ျပည္တြင္းျပည္ပ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစဥ္မ်ားႏွင့္လည္း၊ အံကိုက္၍ ခ်ိန္သားက်လ်က္ ႐ွိေနေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ရဟန္း႐ွင္လူ ျပည္သူတရပ္လံုး၏ ေထာက္ခံ စည္း႐ံုးလာ မႈမ်ားကို ႏိုင္ငံႏွင့္အ၀ွမ္း တက္ႂကြထင္႐ွားစြာ ခံယူႏိုင္လ်က္ ႐ွိေပသည္။ ထင္႐ွားေသာ သက္ေသမ်ားကား အေထြေထြ ေ႐ြးေကာက္ပြဲႀကီးအတြင္းမွ သန္႔႐ွင္း႐ိုးသားစြာ ထြက္ေပၚလာေသာ ျပည္သူတို႔၏ ဆႏၵမ်ား တိုင္းျပည္ႏွင့္အ၀ွမ္း က်င္းပခဲ့ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဖရင့္ႀကီးမ်ား၊ လူထုအစည္းအေ၀းပြဲႀကီးမ်ား၊ စီတန္း လမ္းေလွ်ာက္ ဆႏၵျပမႈႀကီးမ်ား၊ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကဲ့သို႔ ဂိုဏ္းဂဏ ပါတီမ႐ွိ၊ တမ်ိဳးသားလံုး၏ ဖခင္၊ မိဘေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားက ဦးစီး၍ က်ယ္ျပန္႔စြာ လႈပ္႐ွားလာေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေတာင္းဆိုမႈမ်ားကို ျပည္သူတို႔၏ ဆႏၵႏွင့္ အညီ လက္နက္ကိုင္ ခုခံေတာ္လွန္ေရးပါတီ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေစ့စပ္ ကမ္းလွမ္းခ်က္မ်ား၊ တဆက္တည္း ေပၚထြက္ေနမႈမ်ား၊ ဤသည္တို႔သည္ ျပည္သူတို႔၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္က မွန္ကန္၍ သဘာ၀က်ေၾကာင္း ေပၚလြင္စြာ သ႐ုပ္ေဖာ္ေနေပသည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဖဆပလဆို႐ွယ္လစ္တို႔သည္ ၎တို႔၏ အျပဳတ္တိုက္ေရး ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္အရ မ်က္ျဖဴဆိုက္လာေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စီးပြါးေရး၊ စစ္ေရး၊ စည္း႐ံုးေရး အၾကပ္အတည္းမ်ားကို သာမန္နည္းလမ္းျဖင့္ ေျဖ႐ွင္းျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ရကား၊ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား ဦးစီးသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစဥ္မ်ားကို၎၊ ျပည္သူ႔ပါတီအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏၵျပလုပ္ငန္းမ်ားကို၎၊ မ႐ွက္မေၾကာက္ ေျပာင္ေျပာင္လင္းလင္းႀကီးပင္၊ ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ ၾကာပြတ္ႏွင့္႐ိုက္ စေသာ အၾကမ္းနည္းမ်ားျဖင့္ ပင္လ်င္ မ႐ွက္မေၾကာက္ ႏွိပ္ကြပ္လာရေပသည္။ (မင္းလွ၊ မံု႐ြာ၊ ပုသိမ္ စသည့္)

ဤသို႔အားျဖင့္ မွားယြင္းေနေသာ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္ အဓိကေၾကာင့္ အၾကပ္အတည္း ဆိုက္ေရာက္ လာေသာ ဖဆပလဆို႐ွယ္လစ္ ပါတီအဖို႔၊ တနည္းမဟုတ္လွ်င္ တနည္းအားျဖင့္ ၎တို႔၏ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္ကို အသက္ဆက္ ေပါင္းကူးေပးႏိုင္ရန္ (၀ါ) တက္ႂကြေအာင္ျမင္လာေသာ ျပည္သူတို႔၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစဥ္ကို ျပန္လွန္တိုက္ခိုက္ရန္၊ ဘယ္သူကေပးေပး ဘယ္ကေလာက္ပဲ ၾကာၾကာခံႏိုင္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္ငံေရး လက္နက္ေကာင္းမ်ား အလြန္အမင္း လိုလားေတာင့္တေနေသာ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ေနေပသည္။ အထူးသျဖင့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအား ၿမိန္ၿမိန္႐ွက္႐ွက္ ထိုးႏွက္ေမႊေႏွာက္ပစ္ႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံေရး လက္နက္ေကာင္းတခု ရႏိုင္ပါဘိလွ်င္မူကား သာလို႔ပင္ ေကာင္းေလျခင္းဟု ပူဆာတမ္းတေနေသာ အခ်ိန္အခါလည္း ျဖစ္ေနေပသည္။

ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေထြေထြ ေနာက္ခံကားအေျခအေနတြင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ တိုင္းေကာ္မတီ တာ၀န္ခံဆိုသူ ကိုခ်မ္းေအးအား ဘမ္းဆီးရမိေလသည္။ ထို ကိုခ်မ္းေအးမွာ အစိုးရက မဖမ္းဆီးမိမီကပင္လွ်င္ ၎၏ စာတမ္းပါ ၀န္ခံခ်က္အရ၊ ၎၏ ပါတီမွ ၎အား တာ၀န္႐ုပ္သိမ္း၍ ျပစ္ဒဏ္ ၉ လ ခ်ထားျခင္း ခံေနရၿပီး ျဖစ္သည္။ ကိုခ်မ္းေအးအား သူ၏ပါတီမွ သူ႔အား အျပစ္ေပးခဲ့ရသည္မွာလည္း၊ ဗိုလ္လက်္ာမွတဆင့္ အစိုးရႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးခဲ့စဥ္က ပါတီဗဟိုမွ ႏိုင္ငံေရးအေျခခံျဖင့္သာ ေဆြးေႏြးရမည္ဟူေသာ လမ္းစဥ္ကို ေဖာက္ဖ်က္၍ "လက္နက္ခ်ေရးအတြက္သာ" ေဆြးေႏြးခဲ့သည့္ ျပစ္မႈေၾကာင့္ အျပစ္ေပးခံရျခင္း ျဖစ္သည္။ (ကိုခ်မ္းေအး၏ ေစ့စပ္ေရးကိစၥစာတမ္း စာမ်က္ႏွာ ၅ ႏွင့္ ၆ တြင္ ပါ႐ွိခ်က္)

ဤသို႔ ပါတီတာ၀န္မွ အပသို႔ ေရာက္႐ွိေနေသာ ကိုခ်မ္းေအးအား၊ အစိုးရတို႔က ဖမ္းဆီးရမိၿပီး ၂ လခန္႔မွ် ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ထားခဲ့ေလသည္။ ၎ေနာက္ ဤနိဒါန္းအစ အထက္တြင္ ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ၁၉၅၇ခု၊ ဧၿပီလ ၅ ရက္ေန႔တြင္ ကိုခ်မ္းေအးအား ေထာင္မွ ထုတ္ယူလာၿပီးေနာက္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ႐ံုးခန္းတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ လက္နက္ခ်ေရးစာတမ္းကို ဆက္သြင္းတင္ျပခဲ့ေလသည္။ ၿပီးေနာက္ လႊတ္လိုက္ေလသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကိုခ်မ္းေအး၏စာတမ္းတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပႆနာကို မာ့က္စ္၊ လီနင္၀ါဒ အေျခခံျဖင့္ သံုးသပ္တင္ျပခ်က္မ်ား ပါ႐ွိလာေပရာ၊ မွန္ကန္ေသာ သံုးသပ္ခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါက ကၽြန္ပ္တို႔ ပါတီသည္ လိႈက္လွဲစြာ လက္ခံႀကိဳဆိုမည္ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ မမွန္ကန္ ေဖာက္ျပန္မွားယြင္းေသာ သံုးသပ္ခ်က္မ်ား ပါ႐ွိလာပါက ကၽြန္ပ္တို႔သည္ အလုပ္သမားလူတန္းစားႏွင့္ ျပည္သူတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြါးအတြက္ ၀ါဒတိုက္ပြဲဆင္၍ ေျဖ႐ွင္းပစ္ရန္ တာ၀န္႐ွိေပသည္။

တခ်ိန္တည္းမွာပင္ လမ္းစဥ္ႀကီးႏွစ္ရပ္ တိုက္ပြဲသည္ တျပည္ေထာင္လံုးတြင္ ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲမွ် တိုက္ပြဲ ဆင္လ်က္ ႐ွိေနေပသည္။ ကိုခ်မ္းေအး၏ စာတမ္းအား "လက္နက္ခ်ေရး အျပဳတ္တိုက္ေရး" လမ္းစဥ္ကို ကိုင္တြယ္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနေသာ ဖဆပလဆို႐ွယ္လစ္ပါတီက ေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပး၍ ႀကိဳဆိုကာ သန္းႏွင့္ခ်ီ၍ ႐ိုက္ႏွိပ္ျဖန္႔ေ၀လ်က္လည္း ႐ွိေနေပသည္။ ျပည္သူတို႔ အတြင္းတြင္လည္း စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရး ဟူ၍ ဒလၾကမ္း ေမႊေႏွာက္ ၀ါဒျဖန္႔လ်က္ ႐ွိေနေပသည္။ ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရာေရး ႐ႈပ္ေထြးမႈမ်ားကို ဖန္တိီးလုပ္ၾကံရာ တြင္လည္း "ေခတ္သစ္လက္နက္တရပ္" အျဖစ္ အသံုးခ်ရာတြင္ ကိုခ်မ္းေအး၏ စာတမ္းသည္ ဖဆပလ ဆို႐ွယ္လစ္တို႔၏ လမ္းစဥ္အသက္ဆက္ေရးအတြက္ အေကာင္းဆံုး လက္နက္တခု ျဖစ္လာသည္ကိုလည္း ေတြ႔ေနရသည္။

ကိုခ်မ္းေအးက ၎၏စာတမ္းတြင္ အျပစ္႐ွိေၾကာင္း ၀န္ခံလိုပါ၏။ ဤေစတနာ၏ အက်ိဳးတရားသာ ေပၚေပါက္ထင္႐ွားပါေစ၊ ေပးလိုသမွ်ေသာ အျပစ္ကို ခံယူပါ၏- ဟု မည္သို႔ပင္ဆိုေစထားေစ၊ လက္ေတြ႔ ကာယကံ ေျမာက္တြင္မူကား၊ ျပည္သူတရပ္လံုး၏ ယေန႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး ဒီမိုကေရစီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္ကို ႀကီးစြာဆန္႔က်င္၍ သေဘာတရားေရးအားျဖင့္လည္း မွားယြင္းေသာ ႐ႈပ္ေထြးမႈႀကီးမ်ားကို ဖန္တီးလိုက္သည္ ျဖစ္ရာ ကၽြန္ပ္တို႔ပါတီသည္ ျပည္သူတို႔၏ တာ၀န္အရ ဤ "ခ်မ္းေအးစစ္တမ္းေ၀ဖန္ခ်က္" ကို တိုင္းျပည္အား ၀ါဒေရးရာ ေ၀ဖန္ခ်က္ အျဖစ္ အခ်ိန္မီ တင္ျပေျဖ႐ွင္းလိုက္ရသည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

အလုပ္သမား လူတန္းစား ညီညြတ္ခိုင္မာစြာရပ္တည္ႏိုင္ေရးသို႔.....

ဗဟိုေကာ္မတီ
ဗမာျပည္ အလုပ္သမား-လယ္သမားပါတီ
ဌာနခ်ဳပ္။

[ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းကို သိလို နားလည္လိုၾကေသာ ႏိုင္ငံေရးေလ့လာသူ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ စာေပ ၀ါသနာ႐ွင္မ်ား အတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစရန္ ၁၉၅၇ ခု၊ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္တြင္ ဒုတိယ အႀကိမ္အျဖစ္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀တဲ့ 'ခ်မ္းေအးစစ္တမ္းေ၀ဘန္ခ်က္' ရဲ႔ 'နိဒါန္းစာ' ကို စာျမည္းအျဖစ္ မွ်ေ၀ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ယ္ ဖတ္႐ႈလိုသူမ်ား မူရင္းစာအုပ္ကို ႐ွာေဖြ၍ ဖတ္႐ႈၾကပါကုန္။ စာအုပ္ အတြင္းအဖံုးပါ လိပ္စာ အဆိုအရေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စာေပတိုက္၊ ၉၄(က) ေ႐ႊဂံုတိုင္လမ္း၊ ဗဟန္း၊ ရန္ကုန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ယေန႔ ဂ်ာနယ္ေလာကမွာ ေရပန္းစားေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး သက္ၾကားအို အနည္းငယ္ထဲက တဦးရဲ႔ တစိတ္တေဒသ အေၾကာင္းကို သိလိုသူမ်ား သိၾကေစရန္ စာဖတ္သူ (လမင္းတရာ) က လက္ဆင့္ကမ္းပါတယ္။]








Tuesday, July 13, 2010

စပ္မိစပ္ရာ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း (၂)
ေရးသူ- ေမာင္ေအး၀င္း



စပ္မိစပ္ရာဆိုေတာ့လည္း စကားက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္။ အစီအစဥ္တက် ႐ွိခ်င္မွ ႐ွိမွာေပါ့ေလ။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္စာေတြ ငယ္ငယ္က ဘယ္လို စြဲခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ေရးတုန္း တန္းလန္းမွာ အိပ္ရာေဘးက ကိုယ္အစြဲအလန္းႀကီးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ကေလးတအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္မိတာ ဘုန္းႏိုင္ကို ခဏခ်ထားလိုက္ ရတယ္။

ကိုယ္ခ်စ္ခင္ေလးစားၿပီး အနွစ္ ၂၀ ေလာက္ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ဆရာ......။ ေကတီဦးေက်ာ္တင့္။
ကိုယ္တို႔အေဖက အထိမ္းသိမ္းခံရၿပီး အင္းစိန္ကထြက္လာေတာ့ ၀င္ဒါမီယာမွာ ျခံကေလးတျခံ ၀ယ္ၿပီး အိမ္ကေလး တလံုး ေဆာက္ေနလို႔ ကိုယ္တို႔ ၁၀ တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာ အဲဒီကို ေျပာင္းၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔နဲ႔ ျခံခ်င္းကပ္လ်က္ အိမ္နီးခ်င္းက ကိုတင့္လြင္(တင့္လြင္တူး) နဲ႔ ေဒၚမာမာေအး (ယခု-အေမရိက)။ ကိုတူး တို႔ ျခံထဲမွာ သူတို႔ေနတဲ့ အိမ္ကေလးအျပင္ အိမ္အပိုကေလး တလံုး႐ွိေသးတယ္။ ကိုတူးအေဖ၊ ေဒၚမာမာေအး ေယာကၡမႀကီး ေကတီဦးေက်ာ္တင့္ဟာ ကိုကိုးကၽြန္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းစခန္းကေန ျပန္လြတ္လာၿပီးေတာ့ အဲဒီ အိမ္ကေလးမွာ ေနတယ္။ ကိုယ္က ဆရာေရာက္မလာခင္ ကတည္းက ကိုတူးဆီက ဆရာဘာသာျပန္တဲ့ 'တ႐ုတ္စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ အဘိဓမၼာ' စာအုပ္ကို ဖတ္ရေတာ့ ၾကည္ညိဳေလးစားေနတာ။ ဆရာေရာက္လာေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းလည္း ျဖစ္လာေတာ့ ဆရာ့ဆီက ကၽြန္းအေတြ႔အႀကံဳ၊ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေတြ နာခံရၿပီး ရင္းႏွီးလာခဲ့တယ္။ ဆရာ့လက္သံုးစကား ျဖစ္တဲ့ "Birds of a feather flock together" ေပါ့။

၁၉၇၈ ကိုယ္ ေထာင္က ထြက္လာေတာ့ ကိုယ့္မိဘေတြက ေအဒီလမ္းထဲ ေျပာင္းေနၾကၿပီ။ ဆရာတို႔ လည္း ေတာင္ဥကၠလာ ေျပာင္းသြားတယ္။ ကိုတူးကလည္း "ခ်စ္သူကေျပာတယ္လား- ေမာင့္ကိုမုန္းတယ္လား" ေတြ ဘာေတြ ေရးၿပီးေနၿပီ။

ကိုယ္က ၃၄ လမ္းထဲက ဆရာ့ရဲ႔ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေက်ာင္းမွာ သြားတက္တယ္။ ဆရာက Quotations ေတြ၊ Thoughts ေတြ၊ Times တို႔ News Week တို႔ ထဲက အဂၤလိပ္စာေတြကို ဘာသာျပန္ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးတာ။

အဲဒီမွာ ဆရာ့ရဲ႔ အဘိုးတန္တဲ့ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာနည္းေတြကို အတုယူ မွတ္သားခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္အျမတ္တႏိုးထား စြဲလန္းႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ဆရာေရးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ ႐ွိတယ္။ ကိုယ့္ေျပကိုယ္႐ြာက ထြက္ေျပးလာရေတာ့ ပါမလာပဲ၊ ေပ်ာက္ပ်က္ ဆံုး႐ႈံးသြားတာ။ ဒီေရာက္ၿပီး ၁၄- ၅ႏွစ္ ၾကာမွ အစား တအုပ္ ျပန္႐ွာရလိုက္တယ္။

"တသက္တာ အဂၤလိပ္စာေလ့လာနည္း" တဲ့။

ဆရာ့ စာအုပ္ထဲက စာအုပ္တန္ဘိုးေတြကေတာ့ ဆရာတို႔ ေခတ္အခါက တန္ဘိုးေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီေန႔ေခတ္ ေငြနဲ႔ အသံုးမတည့္ေပမယ့္ ဒီစာအုပ္ေတြ၊ ဒီစာေပေတြကို ေလ့လာဖတ္႐ႈဖို႔ နည္းစနစ္ေတြက သစ္လြင္ ေခတ္မီေနတုန္းပါပဲ။ စာအုပ္ရဲ႔ အမွာစာကိုပဲ ျမည္းၾကည့္စမ္းပါအုန္း။

"စာဖတ္သူအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူး" တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေပကို မွားယြင္းစြာ လိုက္စားခဲ့သည္။ သင့္ေလ်ာ္ေသာ စာအုပ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မသင့္ေလ်ာ္ေသာ အခ်ိန္အခါ၌ ဖတ္ခဲ့ဘူးသည္။ အလြယ္မွ အခက္သို႔ အဆင့္ဆင့္ မတက္ဘဲ အခက္မွ အစျပဳခဲ့သည္လည္း ႐ွိခဲ့၏။ မည္သည့္ စာအုပ္မ်ားကို စတင္ ဖတ္႐ႈၿပီး မည္သည့္ စာအုပ္မ်ားကို ဆက္လက္၍ ဖတ္႐ႈရမည္ကို မသိခဲ့သည္လည္း ႐ွိခဲ့သည္။ သာမန္ ဖတ္သင့္ေသာစာကို ဂ႐ုစိုက္၍ ေလ့လာေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္ကုန္လြန္းလ်က္ အရာမထင္ အက်ိဳးမ႐ွိခဲ့သည္လည္း ႐ွိခဲ့၏။ ဂ႐ုစိုက္ ေလ့လာရမည္ကို သာမန္ ေပါ့တန္စြာ ဖတ္ခဲ့သည္လည္း ႐ွိခဲ့သည္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ စာဖတ္႐ႈနည္းမ်ား မွားခဲ့ဘူးသည္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ျပဳျပင္ခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ မွန္ခဲ့ၿပီ။ က်ယ္ျပန္႔စြာ ဖတ္ခဲ့သည္။ နက္႐ိႈင္းစြာ ဖတ္ခဲ့သည္။ ေလ့လာမႈကိုလည္း လက္မလႊတ္ခဲ့ေပ။

ဤစာအုပ္တြင္ ပါ႐ွိေသာ နည္းမ်ားကို အသံုးျပဳ၍ လက္ေတြ႔ က်င့္သံုးလွ်င္ မည္သူပင္ ျဖစ္ေစကာမူ... အေၾကာင္းေၾကာင္း ညီညြတ္လွ်င္ စာေပပညာ အရပ္ရပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ပင္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုမိုလွ်င္ျမန္စြာ အက်ိဳးေက်းဇူး ခံစားရမည္မွာ မလဲြႏိုင္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။

ဤစာအုပ္ေရးသူ ကၽြန္ေတာ္သည္ မွားခဲ့ဘူး၏။

ဤစာအုပ္ ဖတ္႐ႈေလ့လာ ေလ့က်င့္သူသည္ မမွားဘဲ နည္းမွန္လမ္းမွန္ကို အဆင္သင့္ ရ႐ွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

သို႔ျဖစ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ (၁၀)ႏွစ္အတြင္း ရ႐ွိေသာ တိုးတက္မႈကို ဤစာအုပ္ဖတ္၍ လိုက္နာ ေလ့က်င္သူသည္ (၉) ႏွစ္အတြင္း၌ ရ႐ွိေပမည္။ (၅) ႏွစ္အတြင္း ရ႐ွိေကာင္း ရ႐ွိေပမည္။

သို႔ေသာ္ ဤစာအုပ္ကို ဖတ္႐ႈျခင္း သက္သက္အတြက္ မရည္႐ြယ္။ လိုက္နာ ေလ့လာၾကရန္ ရည္႐ြယ္ သည္။ "ဖတ္" စာအုပ္မဟုတ္။ "လုပ္" စာအုပ္ ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဤစာအုပ္ကို ပထမႏွစ္တြင္ တလလွ်င္ တႀကိမ္ ေလ့လာသင့္သည္။ ဒုတိယႏွစ္တြင္ (၂) လလွ်င္ တႀကိမ္ ေလ့လာသင့္သည္။ တတိယႏွစ္တြင္လည္း လက္မလႊတ္သင့္ေပ။

ဤသို႔လွ်င္ အထိေရာက္ဆံုး စာေပအက်ိဳးေက်းဇူးကို အတိုဆံုး အခ်ိန္ကာလအတြင္း၌ ရ႐ွိမည္မွာ မုခ်ျဖစ္သည္။ ။

ဆရာ့ဆီမွာ ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္၊ အတန္းထဲမွာ ဆရာ မၾကာခဏ ေျပာတဲ့စကား႐ွိတယ္။ အခ်ိန္မ႐ွိပါဘူးကြာ။ စာမဖတ္အားပါဘူးကြာ ဆိုတဲ့ လူေတြအတြက္ ဆရာေျပာေနၾကစကား။ လူေတြဟာ တေန႔ကို အနည္းဆံုး ႏွစ္ခါေတာ့ အိမ္သာတက္ရမွာပဲ။ တခါမွာ အနည္းဆံုး ၅ မိနစ္ထားရင္ တေန႔ကို ၁၀ မိနစ္ အိမ္သာထဲမွာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာဖတ္ရင္ တေန႔ကို ၁၀ မိနစ္ အခ်ိန္ရတယ္ထား။ ၁၀ ရက္ဆိုရင္ မိနစ္ ၁၀၀ ဘဲ။ (၁၀) ရက္မွာ စာဖတ္ခ်ိန္ တနာရီ မိနစ္ေလးဆယ္ ရလိုက္ၿပီ။ ရက္ေပါင္း ၁၀၀ မွာ ၁၆ နာရီေက်ာ္ ၁၇ နာရီ နီးပါး ရသြားၿပီ။ တႏွစ္မွာ ဘယ္ေလာက္လဲ ကိုယ့္ဖာသာကို စဥ္းစား တြက္ခ်က္ၾကည့္ေပေတာ့။ ဆရာကေျပာတယ္။ ဒီေလာက္ဟာ နည္းေတာ့နည္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ မဖတ္ပဲ ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ၁ မိနစ္ ၂ မိနစ္ ကို သံုးလိုက္တာပဲ အခ်ိန္ သည္ေလာက္ သည္ေလာက္ေတာ့ ရလိုက္တယ္ေလ။ ၁၀ ႏွစ္ဆို ဘယ္ေလာက္လဲ။ အႏွစ္ ၂၀ ဆိုလွ်င္...........။

ဒီလိုပဲ တေန႔ကို အိပ္ရာ၀င္၊ အိပ္ရာထ အနည္းဆံုး ၂ ခါေတာ့ လုပ္ရမယ္။ အိပ္ရာ၀င္ ၄ မိနစ္၊ အိပ္ရာထ ၄ မိနစ္။ တေန႔ ၈ မိနစ္ ရမယ္။ ၁၀ ရက္ မိနစ္ ၈၀။ ရက္ ၁၀၀ ဆိုရင္ေတာ့ မိနစ္ ၈၀၀ ပဲ။ အိပ္ရာ၀င္၊ အိပ္ရာထ၊ အိမ္သာႏႈန္း၊ ဒီ သံုးခုေပါင္းရင္ မရဘူးဆိုတဲ့အခ်ိန္ တေန႔ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ။ ၁၈ မိနစ္ရမယ္ေနာ္။ ၁၀ ရက္ မိနစ္ ၁၈၀။ တကယ္လုပ္ရင္ ၁၀ ရက္မွာ စာဖတ္ခ်ိန္ ၃ နာရီေလ။ ျမန္မာစာစာအုပ္ ဘယ္ႏွစ္မ်က္ႏွာ ရမလဲ။ လုပ္ၾကည့္ပါ။

ဆရာက ေတာင္ဥကၠလာမွာေနေတာ့ ၃၄ လမ္း သူ႔ေက်ာင္းကို ဘတ္စ္ကားနဲ႔ လာရတယ္။ ကားစီးရတာ ဂိတ္စ ဂိတ္ဆံုးေပါ့။ မိနစ္ ၄၀ ၾကာတယ္ ေျပာတယ္။ အသြားအျပန္ မိနစ္ ၈၀ ေလာက္ရတယ္။ ဂိတ္စ ဂိတ္ဆံုး စီးရတာဆိုေတာ့ ထိုင္စရာေနရာလဲရတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳရတဲ့ လူေတြအဖို႔ ကား၊ ရထားစီးခ်ိန္ဟာလည္း အသလြတ္ စာဖတ္ခ်ိန္ ရလိုက္ျပန္ၿပီ။ ဆရာေျပာတာ ဒါပဲေလ။ အခ်ိန္မရလို႔ စာမဖတ္ႏိုင္သူေတြ ဒီလို အခ်ိန္ေတြကိုပဲ စုလိုက္ တေန႔၊ တပါတ္၊ တလ၊ တႏွစ္၊ ၁၀ ႏွစ္။ ရလိုက္တဲ့ အခ်ိန္၊ ဖတ္လိုက္ရတဲ့စာအုပ္။

အေမရိက ေရာက္စက စာအုပ္တအုပ္ ေတြ႔ဖူးတယ္။ အတြဲ ေလးတြဲ ႐ွိတယ္။ American Barthroom Book တဲ့။ ဖတ္သင့္ဖတ္ထိုက္တဲ့ ကမၻာေက်ာ္ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္းအရာေတြ တအုပ္ကို၊ တပုဒ္ကို အိမ္သာ တခါတက္စာ တမ်က္ႏွာနဲ႔အၿပီး အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီး ေရးထားတာ။ သေဘာက တခါဖတ္စာ၊ အိမ္သာထဲမွာ ထားၿပီး အိမ္သာတက္တိုင္း ဖတ္ဖို႔။ ေနာက္ CD ေတြ ေခတ္စားလာေတာ့ audio book အေနနဲ႔ CD အခ်ပ္ေတာင္ ေတြ႔လိုက္ေသးတယ္။ ခုလို ပစၥည္းကရိယာ တိုးတက္ထြန္းကားေနတဲ့ ေခတ္မွာ အင္တာနက္ကေန download လုပ္ၿပီး MP3 ထဲ ထည့္ထားရင္ အားကစားလုပ္ခ်ိန္၊ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္၊ ဟင္းခ်က္ခ်ိန္ တို႔မွာေတာင္ နားနဲ႔ ဖတ္လို႔ ရေနပါေရာလား။

တခု အမွတ္ရေနတာ ႐ွိေသးတယ္။ အဂၤလိပ္စာ၊ အဂၤလိပ္စကား သင္ၾကားေလ့လာတဲ့အခါ ေလယူေလသိမ္း အခက္ခဲေၾကာင့္ အထူးသျဖင့္ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္တဲ့ အခါေပါ့ေလ။ ေလ့လာသင္ယူဖို႔ဆို သံုးမတ္တန္းက ၁၀ ခါၾကည့္၊ အပန္းေျဖအနားယူဖို႔ဆို ဒီစီ (သံုးက်ပ္ခြဲတန္း) က တခါၾကည့္တဲ့။ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါ ေစ်းႏႈန္းကို ေျပာတာ။ ေစ်းအနိမ့္ဆံုး သံုးမတ္၊ ေစ်းအျမင့္ဆံုး သံုးက်ပ္ခြဲ။ ခုေတာ့ ဒီေစ်းမရေတာ့ေပမယ့္ ဆရာ့ဆိုလိုရင္းက အႀကိမ္ေပါင္း အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ ေစ်းအေပါဆံုးတန္းက ၾကည့္ဖို႔ ေျပာတာ။ ခုေတာ့ ဒါေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ပါၿပီ။ ဗီြဒီယိုေတြ၊ ဗြီစီဒီေတြ၊ ဒီဗြီဒီေတြ ေပၚေနမွ မ၀ယ္ျဖစ္ရင္ေတာင္၊ အငွားဆိုင္က၊ စာၾကည့္တိုက္က ငွားၿပီး ၾကည့္ခ်င္သေလာက္ ထိုင္ၾကည့္ေပေတာ့။

ကိုယ့္ကုတင္ေဘး ေခါင္းရင္းက ေကတီႀကီးရဲ႔ (က်ေနာ္တို႔ ဒီလို ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတယ္) စာအုပ္ကို ဆြဲယူျပန္ဖတ္ရင္း တဆက္တည္း ေခါင္းထဲေရာက္လာတဲ့ အေတြးက ဒီေန႔ေခတ္မွာ လူငယ္လူလတ္ပိုင္း အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စာဖတ္အားနည္းၾကတာကို ေတြးမိတယ္။ တခ်ိဳ႔မ်ား ကိုယ့္အလုပ္ဟာ စာမဖတ္ရင္ (ျမန္မာစာ) မျဖစ္တဲ့အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ေနၾကတာေတာင္ စာမဖတ္ၾကဘူး။ ဖတ္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး။ မဖတ္တာကို ႐ွက္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး။ ဂုဏ္ယူတဲ့သူေတာင္ ႐ွိေသးတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ ဆင္ေျခက အခ်ိန္မရလို႔တဲ့။ ဒီလိုလူမ်ိဳး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားလို႔လဲ ေမးရင္ေတာ့ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ မ်ားပါတယ္။ တိုက္တြန္းခ်င္တာက အလုပ္အတြက္ လိုအပ္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မလိုအပ္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စာေတာ့ ဖတ္ၾကပါ။ စာမဖတ္တာကို ဂုဏ္မယူၾကပါနဲ႔။


Tuesday, July 6, 2010

စပ္မိစပ္ရာ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း (၁)
ေရးသူ- ေမာင္ေအး၀င္း



စာေတြ ဘယ္တုန္းက စ, ဖတ္သလဲဆိုတာ ေျပာရရင္ ကာတြန္းေတြ ဖတ္တာက စ, တာပဲ။ ေမာ္ဒန္ကာတြန္း၊ ကာတြန္းညြန္႔ေပါင္း၊ ကာတြန္းပေဒသာ၊ ေမာင္ကမၻာ၊ သတၱိ၊ ဒီလံုး စတဲ့ ျပား ၆၀ တန္ ကာတြန္းေတြ။ ခေလးဂ်ာနယ္က တက်ပ္။ စာေပဗိမာန္မဂၢဇင္း၊ ေနာက္ၿပီး စာေပဗိမာန္က ထုတ္တဲ့ လူထုလက္စြဲစာစဥ္ ဆိုတဲ့ တမတ္တန္၊ ငါးမူးတန္ အပါးကေလးေတြ၊ ၁၀ ျပားတန္ ဘားမားစတား၊ ဖလင္စတား။ စာဆိုရင္ အကုန္ဖတ္ပဲ။ စစ္အစိုးရ တက္ခါစ ရန္ကုန္ မေျပာင္းခင္ကေလးမွာ ေတဇ ဆိုတဲ့ စာေစာင္ ထြက္လာတယ္။ ခေလးဂ်ာနယ္တို႔ ဘာတို႔က ပိတ္သြားတယ္။ ခေလးေတြ အတြက္ ခေလးစာေပ အရည္အခ်င္း မွာ ခေလးဂ်ာနယ္က ေတဇ စာေစာင္ထက္ အမ်ားႀကီး၊ အပံုႀကီး သာတာေပါ့။

ေက်ာင္းမွာက ဗမာစာကို သိတ္အားေပးတာမွ မဟုတ္တာ။ ဗမာလိုသင္တာလဲ ျမန္မာစာနဲ႔ သမိုင္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က အဂၤလိပ္စာမွာ မေတာ္ခဲ့ဘူး။ ခုလဲ ေကာင္းေကာင္း မတတ္ပါဘူး။ သူလို ကိုယ္လို ေက်ာင္းသင္သေလာက္ ေရာတိေရာရာပဲ။ ကေလးဘ၀မွာ ေဆာ့တဲ့ ကစားတဲ့ အခ်ိန္ကလြဲရင္ အားတဲ့အခါ ဗမာစာပဲ အဖတ္မ်ားတယ္။ အိမ္က လူႀကီးေတြကလဲ စာဖတ္တာ အရမ္းအားေပးတယ္။ ေက်ာင္းက "Our Father, Who are in Heaven..." ဟာ ေက်ာင္းမွာတင္ ၿပီးတာ။ ကိုယ္ ယဥ္ပါးရတာက "သံုးလူ႔႐ွင္ပင္၊ ကၽြန္းထိပ္တင္၊ ေသာင္းခြင္စၾကာ၀ဠာ...... " တို႔၊ ဓမၼကထိက ဆရာႀကီး ဦးလွသိန္းရဲ႔ သံေပါက္ေတြ။

ခေလးဂ်ာနယ္ထဲက- "ျမတ္သူျမတ္မူ၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္၊ အိမ္မွာစာေတြက်က္..." တို႔၊ "ပါပီကေလး ပုတုတု၊ သူ႔စကားက ၀ု ၀ု ၀ု.... ။ သူ႔စကားလူမသိ၊ လူ႔စကား သူမသိ၊ သနားပါဘိ..." တို႔ ခုထိ ေခါင္းထဲမွာ ေရးေတးေတး စြဲေနတုန္း။ "မိုးေရတက္ေရ၊ တေဖြးေဖြး၊ ကြင္းက်ယ္အေ၀းေ၀း၊ လယ္ေစာင့္တဲေလး ေျခတံ႐ွည္၊ မိုးကုပ္ေအာက္မွာေန၊ ၾကာနီတပြင့္ ျဖဴတပြင့္၊ တဲနဲ႔ပနာတင့္"။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စာဖတ္တာ စြဲလာေတာ့ ၀တၳဳလိုင္းကို ကူးလာတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ စြဲသလဲဆိုရင္ 'ရန္ကုန္' သတင္းစာထဲက အခန္းဆက္၀တၳဳျဖစ္တဲ့ 'ဓူ၀ံ' ရဲ႔ အခန္းဆက္ ၀တၳဳ႐ွည္ကို တဖက္အိမ္ကို ေန႔လည္အခ်ိန္ သတင္းစာ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေစာင့္ၿပီး ဖတ္ရတာ။ သူတို႔အိမ္က ဆန္ဆိုင္၊ ေရနံဆီဆိုင္ဆိုေတာ့ ညဆိုင္ပိတ္မွ အိမ္တံခါးပိတ္တာ။ အိမ္ေ႐ွ႔မွာ ေဆာ့ရင္း ကစားရင္း လူႀကီးေတြ သတင္းစာကို ဖတ္ၿပီးလို႔ ခ်ထားတာ ျမင္တာနဲ႔ အေျပးသြားေကာက္တာပဲ။

ပထမေတာ့ ႐ႈမ၀၊ ေသြးေသာက္၊ ျမ၀တီ၊ ေပဖူးလႊာ၊ တိုင္းရင္းေမ၊ အဟိ၊ ေသာၾကာ၊ လ်ွိဳ႔၀ွက္သဲဖို၊ စတဲ့ မဂၢဇင္းေတြ။ ဖတ္စရာေတြက ေပါလိုက္တာမွ ဖတ္လို႔ကို မကုန္ႏိုင္သလို၊ အရည္အေသြးေတြလဲ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ေကာင္းၾကတယ္။

လံုးခ်င္း၀တၳဳ စာအုပ္ေတြကို မူလတန္း ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ (ေလးတန္း) မွာ စဖတ္ခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္း၊ ဒဂုန္ေ႐ႊမွ်ား၊ ဓူ၀ံ၊ ျမစၾကာ၊ ဗိုလ္တာရာ၊ မိုးေ၀ တို႔ရဲ႔ လွ်ိဳ႔၀ွက္သဲဖို၊ စံုေထာက္၀တၳဳ၊ စံုး သရဲ သိုက္ ေအာက္လမ္းဆရာ ၀တၳဳေတြက စခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းရဲ႔ စံုေထာက္ဦးစံ႐ွားက အတြဲလိုက္ ထြက္တယ္။ ဓူ၀ံကေတာ့ အုပ္ထူႀကီးေတြ။ မာလာ၊ ဂြမ္းပံု၊ ရဲသံုးေဘာ္၊ မိုက္ခဲထြန္းေရႊ၊ နယ္လီ၀င္း။ ေနာက္ေတာ့ ေအာင္လင္း၊ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ ခင္ႏွင္းယု၊ ေမာင္သင္၊ ဗိုလ္ျမင့္။

'ေအာင္လင္း' ရဲ႔ 'အ႐ိုင္းစပါယ္' 'ေဗဒါ' 'ေမာင့္မမၿငိမ္း'။ အ႐ိုင္းစပါယ္ ၀တၳဳဆို အေတာ္ကေလး ထူတယ္။ တေန႔ထဲ ၿပီးေအာင္ ဖတ္ပစ္တာ။ ေနာက္ေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္အျဖစ္ ေရာက္လာတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ဗမာ႐ုပ္႐ွင္ အသစ္ဆိုရင္ နန္းေတာ္႐ံု မွာတင္တယ္။ ထံုးစံက နံမည္ႀကီး ႐ုပ္႐ွင္ေတြဆို ႐ံုမတင္ခင္ တရက္ ၾကာသာပေတးညမွာ ႐ုပ္႐ွင္ေၾကာ္ျငာကို လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းေအာင္ ထြန္းၿပီး တၿမိဳ႔လံုး လွည့္တယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ၀တၳဳ ႐ုပ္႐ွင္လာတယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ၀တၳဳထဲက 'မ' အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္တာက ၀ါ၀ါ၀င္းေ႐ႊ။ 'ကိုဘခက္' လုပ္သူက 'ထြန္းေ၀'။

၀တၳဳထဲမွာပါတဲ့ စကားတခု မွတ္မိေနတယ္။ ေဗဒင္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုတဲ့ လူေတြမွ ေမးၾကတာ။ ကိုယ္ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိရင္ ဘာမွ ေဗဒင္ေမးစရာမလိုဘူးလို႔ ကိုဘခက္က ေျပာတယ္။ 'မ' က ကိုဘခက္ ႐ွင္ဟာ နာမည္နဲ႔ လူနဲ႔ လိုက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္လဲ ခက္တဲ့လူ တဲ့။

'တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္' ရဲ႔ 'စိမ္းေနဦးမည့္ကၽြန္ေတာ့္ေျမ' မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားသန္႔စင္၊ သူႀကီးသမီး မေလးႏြယ္ လား၊ မယဥ္ႏြယ္ လား ခပ္ေမ့ေမ့။ ဖတ္လို႔ေကာင္း၊ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ေကာင္း။ 'သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲဆက္၍ ေခၚမည္ခိုင္' က ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီးမွ ထြက္တာ။ တတြဲၿပီး တတြဲ၊ သံုးတြဲကို ေစာင့္ဖတ္ရတာအေမာ။

ဆရာမႀကီး 'ခင္ႏွင္းယု' ရဲ႔ 'ပန္းပန္လ်က္ပါ' ကေတာ့ စာအုပ္ပဲ ဖတ္ဖူးတာ။ ႐ုပ္႐ွင္က ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ႀကီးမွ ၾကည့္ဖူးတာ။ အေမတို႔ ရန္ကုန္က ျပန္လာေတာ့ 'ပန္းပန္လ်က္ပါ' ႐ုပ္႐ွင္ ႏွစ္ဆယ့္ ငါးပါတ္ေျမာက္ျပရတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ပြဲ ၿမိဳ႔မ-ေ႐ႊဂံု ႐ုပ္႐ွင္႐ံု အေပၚထပ္မွာ လုပ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္။

စံုးကေ၀၊ သိုက္သမိုင္း ၀တၳဳေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ ေခတ္စားတာ၊ စံုးကေ၀ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ၊ သိုက္သမိုင္း ႐ုပ္႐ွင္ေတြ။ ဘာတဲ့- ဆရာ-မႏိုင္၊ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္၊ ဆရာျပန္ေျပး ဘုရားကေလး တဲ့။ က်ီးကန္းပါးစပ္၊ ေဒးစြန္ပါ၊ ႐ွင္မေအာင္ျဖဴ.. စံုလို႔ပါပဲ။ သိုက္သမိုင္းဆို ေအ၀မ္း႐ုပ္႐ွင္။ မင္းသားက ခင္ေမာင္ဇင္၊ မင္းသမီးက ၾကည္ၾကည္ေဌး။ စံုးမ ကေ၀မ က ေဒၚျမေလး။ သရဲခန္း သိုက္ေစာင့္အခန္းဆို တာေတႀကီး။ ဒီစာအုပ္ေတြဖတ္၊ ဒီ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ ၾကည့္ၿပီးရင္ အိမ္ရဲ႔ အေပၚဆံုး သံုးထပ္မွာ ႐ွိတဲ့ ဘုရားခန္းကို လူႀကီးေတြက ဘုရားမီးထြန္းခိုင္း၊ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရ လဲခိုင္းရင္ တေယာက္ထဲ မသြားရဲဘူး။ ဘုရားခန္းဆိုတာကလဲ အဲဒီတုန္းက ကေလးေတြ အျမင္မွာ စိတ္ထဲက ေခ်ာက္ျခား စရာ။ ေၾကာက္စရာ။

ကိုယ္က ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႔၊ စိန္ပက္ထရစ္ေက်ာင္းမွာ ငါးတန္းအထိ ေနခဲ့ၿပီး၊ ရန္ကုန္မွာ ေျခာက္တန္းက စေနတာ။ ကိုယ္မွတ္မိေနတဲ့ ဒီစာေတြဟာ ေမာ္လၿမိဳင္မွာေနတုန္း ဖတ္ခဲ့တာေတြဆိုတာ အခိုင္အမာ ေျပာလို႔ရတယ္။

စာေရးဆရာနဲ႔ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ စာဖတ္ခါစ ကိုယ္တို႔ကို ဘယ္ေလာက္အထိ စြဲသလဲ၊ ၾသဇာသက္ေရာက္သလဲဆိုရင္ ေမာ္လၿမိဳင္ စိန္ပက္ထရစ္ ေက်ာင္းမွာတက္ေနတုန္း အျဖစ္အပ်က္တခု အမွတ္ရ မိတယ္။ ကိုယ္တို႔ ငါးတန္းမွာ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းကို ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ အေဖက စာတိုက္၀န္ေထာက္အလုပ္နဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ကို အလုပ္ေျပာင္းလို႔။ ညီက ကိုယ္နဲ႔အတန္းတူ၊ အစ္ကိုက တတန္းႀကီးတယ္။ ညီက ႐ိုး႐ိုးေအးေအး၊ အစ္ကိုက နည္းနည္းစြာတယ္။

အဲဒီမွာ ကိုယ္တို႔က မိုးေ၀ရဲ႔ စၾကာနီဂိုဏ္း စာအုပ္ဖတ္ၿပီး ႐ူးေနတဲ့အခ်ိန္။ ၀တၳဳထဲမွာ ဇာတ္လိုက္က ညီညီ။ သူေဌးသား၊ ညီညီ့သူငယ္ခ်င္းက သာမန္ပုလိပ္အရာ႐ွိတေယာက္သား၊ ေမာင္ေမာင္ခ်စ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ နာမည္ႀကီး သာသနာျပဳေက်ာင္းမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားႀကီးေတြေပါ့။ အေနာက္ႏိုင္ငံ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲက road devil ေတြကို အတုခိုးၿပီး လမ္းသရဲဆိုၿပီး ေခတ္စားေနတာ။ သူတို႔ဂိုဏ္းက စၾကာနီဂိုဏ္း။ ဘယ္ဘက္ လက္မနဲ႔လက္ညိႇဳးၾကား လက္ဖမိုးေပၚမွာ အနီေရာင္ စၾကာအ႐ုပ္ ထိုးထားတယ္။ ၀တၳဳစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးမွာကိုက "လမ္းသရဲတဦး၏ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္" လို႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။

ငါးတန္းေက်ာင္းသား ကိုယ္တို႔ညီအစ္ကိုကလဲ စာအုပ္ထဲက လမ္းသရဲေတြကို တုၿပီး မွင္အနီနဲ႔ လက္မွာ စၾကာအ႐ုပ္ ေရးတာ။ တေန႔ေတာ့ အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ ညီအကိုထဲက အစ္ကိုနဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ ကေလးတုန္းက ေနာ္။ သူတို႔က ေက်ာင္းကို ေရာက္ခါစ။ ခုေတာ့ ခ်စ္ သူငယ္ခ်င္း ေတြပါ။ အစ္ကိုက Desmond San Choung တဲ့။ သူတို႔က မိဘကို သြားတိုင္ေတာ့ သူ႔မိဘေတြက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို တိုင္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး Brother Wilfred ႐ံုးခန္းကို ေရာက္ၾကရတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ အ႐ိုက္မခံရဘူး။ လမ္းသရဲ အ႐ူးထတဲ့ ကေလးအ႐ြယ္ ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြကို ၾကည့္ၿပီး Brother ႀကီးက ဟာသလုပ္ ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။

အစ္ကိုလုပ္သူဟာ ခုေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဥပေဒဌာနမွာ ပါေမာကၡ ျဖစ္ေနလား၊ အၿငိမ္းစားယူ သြားၿပီလား မေျပာတတ္ဘူး။ ဥပေဒပညာ႐ွင္၊ စာေရးဆရာ ေက်ာ္ေဇာႏိုင္ဟာ သူေပါ့။

စံုေထာက္ဆရာ မိုးေ၀က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾသဇာသက္သလဲဆိုရင္၊ လူႀကီးေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ကို အလည္သြားလို႔၊ ဆူးေလဘုရားလမ္းကိုေရာက္ေတာ့၊ မိုးေ၀ဇာတ္ေကာင္ အလြတ္စံုေထာက္တင္ေမာင္ေဆြ နဲ႔ စကၠေရေတရီ ေမစီတို႔ ႐ံုးခန္း ဘယ္နားမွာမ်ား ျဖစ္မလဲလို႔ စူးစမ္း ၾကည့္မိေသး။

ေမာင္ေအး၀င္း
ဂ်ဴလိုင္လ ၅ ရက္၊ ၂၀၁၀။

Monday, July 5, 2010

၇ ဂ်ဴလိုင္၊ ၁၉၆၂။



[(၄၈) ႏွစ္ေျမာက္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ ၁၉၆၂ ဂ်ဴလိုင္ ၇ရက္၊ အမွတ္တရ အျဖစ္ 'ေအာင္ျပည့္' ရဲ႔ 'ၿပိဳမွာေလလားမိုးရဲ႔' ၀တၳဳမွ ထုတ္ႏႈတ္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]

......... တကၠသိုလ္တြင္ က်င္လည္က်က္စားခဲ့သူတို႔၏ ဘ၀ေဟာင္းကို ျပန္လည္ တမ္းတစရာ......
[ေမာင္ကိုယု ရဲ႔ ၀တၳဳစာအုပ္ မိတ္ဆက္စကားမွ]

.... အေဆာင္ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ခင္ညိဳ စာၾကည့္လို႔ မရ။ နက္ျဖန္ ေန႔ခင္း တကသ အစည္းအေ၀းမွာ ဘာေတြ ဆံုးျဖတ္ၾကမလဲ။ ၿမိဳ႔နယ္အသင္း အမႈေဆာင္ အစည္းအေ၀းေကာ ေက်ေက် လည္လည္ ၿပီးပါ့မလား။

ခင္ညိဳ ေတြးေနဆဲမွာပင္ ပင္မေက်ာင္းေဆာင္မ်ားဆီမွ အသံေတြ ဆူလာသည္။ ခင္ညိဳ နားစိုက္ေထာင္ လိုက္မွပင္ အသံေတြက ပိုၿပီး က်ယ္လာသည္။

"ေထာင္လို ခ်ဳပ္ထားတာ မလိုခ်င္ဘူးကြ"
"ေဟး"

"ေဟး" ဆိုေသာအသံထုႀကီးက ၾကက္သီးထခမန္း။

"မီးေတြပိတ္ကြ"
"ပဲခူးေဆာင္က ရဲေဘာ္ေတြ ဆင္းခဲ့ကြ"

ခင္ညိဳ အေဆာင္သံစကာ ၾကားက ၾကည့္မိသည္။ ဗဟိုေဆာင္မ်ားတြင္ ေမွာင္ႏွင့္မဲမဲ မီးပ်က္သည္ကစၿပီး ဆူၾကဟန္တူသည္။ ၿပီးေတာ့ အျပင္ကို ၿပိဳထြက္လာၾကဟန္ တူသည္။

မႏၱေလးေဆာင္တြင္းမွာေတာ့ အေဆာင္မႉး ဆရာ ဦးခင္ေမာင္၀င္းတို႔၊ ဦးထြန္းဦးတို႔ ပ်ာေနၾကၿပီ။ ညေစာင့္ ေမာင္ေသာင္းပင္ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးလိုလို အေဆာင္၀ တံခါးမႀကီးတြင္ စုမိၾကသည္။

"ရဲေဘာ္တို႔ ထြက္ခဲ့ပါ၊ က်ဳပ္တို႔ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကို ကန္႔ကြက္ဖို႔ ဆိတ္ၿငိမ္ ဆႏၵျပမယ္"
"မေၾကာက္ပါနဲ႔ လာသာ လာခဲ့ပါ"

ေမာင္ေသာင္းက လန္႔ၿပီး ေသာ့အားလံုးကို ဆရာဦးခင္ေမာင္၀င္းလက္ အပ္လိုက္သည္။ တံခါးက ပိတ္ျမဲ။
"ေဟ့ မိန္းမ႐ွာေတြလားကြ"
ေပၚတီဂိုေအာက္တြင္ ရပ္ေနေသာ ရဲေဘာ္တေယာက္က ေအာ္သည္။
"ခ်လြမ္"

ခင္ညိဳက အံကို ႀကိတ္ၿပီး လက္သီးကို က်စ္က်စ္ဆုပ္ထားခ်ိန္ ဘာကို စလုပ္ရမွန္း မသိခ်ိန္မွာပင္ ဘယ္အခ်ိန္က အျပင္ေရာက္ေနမွန္းမသိေသာ မႏၱေလးေဆာင္သား စိန္အစ္က မီးေခ်ာင္းကို ပစ္ခြဲလိုက္သည္။
ေပၚတီဂို တခုလံုး ေမွာင္သြားေပၿပီ။

"ထြက္ေဟ့၊ ထြက္ေဟ့"

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ အျပင္တြင္႐ွိေသာ ေက်ာင္းသားထုက သံဆြဲတံခါးကို ၀ိုင္းမသည္။ ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနရာမွ အသက္၀င္လာေသ ခင္ညိဳတို႔ အေဆာင္သားေတြက ခုမွ တံခါးကို ၀ိုင္းတြန္းသည္။
မၾကာလွပါ။
တံခါးႀကီး ေကာ့လန္သြားသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္သား အားလံုးလိုလို ငံု႔ၿပီးထြက္လိုက္ၾကသည္။
အို ေက်ာင္းသားထုက မနဲပါလား။

"လာၾကေဟ့ ရဲေဘာ္တို႔၊ အမရေဆာင္ကို ဒီနည္းအတိုင္း ဖြင့္မယ္"
ေ႐ွ႔ဆံုးက ရဲေဘာ္ ေက်ာင္းသားတေယာက္က ေျပးရင္း ေအာ္ေျပာသြားသည္။ ေက်ာင္းသားထုႀကီး လည္း သူ႔ေနာက္ ေျပးလိုက္သြားသည္။

"ေဟ့ ဖိုးစိုးလြင္"
အမရေဆာင္ ေလွခါးေအာက္တြင္ အေဆာင္သားေတြ စုျပံဳေနၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ စိုးလြင္ဂ်ပုက ေ႐ွ႔ဆံုးမွာ သံတံခါးႏွင့္ ကပ္လို႔။
"ဘယ္လိုလဲဗ် ကိုခင္ညိဳ"
စိုးလြင္က မ်က္ႏွာေသေလးႏွင့္ ေမးသည္။
"ဟ ဘယ္လိုမလဲေနနဲ႔ ကိုယ့္လူ၊ တံခါးသာ ၀ိုင္းတြန္းေပးေတာ့"
ခင္ညိဳ ေျပာေနခ်ိန္တြင္ 'ဆြဲဆြဲ' ႏွင့္ အျပင္ေက်ာင္းသားထုက ဆြဲၿပီး 'တြန္း တြန္း' ႏွင့္ အတြင္း ေက်ာင္းသားထုက တြန္းသည္။

"ေဟး"
တံခါးႀကီး လန္သြားေပၿပီ။
"ရဲေဘာ္တို႔ ရာမညကလဲ ထြက္လာၾကၿပီ၊ အားလံုး အဓိပတိလမ္းမွာ စုမယ္၊ စည္းကမ္းအတတ္ ႏိုင္ဆံုးထားၿပီး လိ္ုက္ခဲ့ၾကပါ"
"ေဟး"
ကိုဗေဆြေလးက အမရေဆာင္ အုတ္ခံုျမင့္ေလးေပၚက ေအာ္ေျပာလိုက္ၿပီး ေ႐ွ႔က ထြက္သြားသည္။ ေက်ာင္းသားအားလံုး သူ႔ေနာက္ ပါလာၾကသည္။
"တပည့္တို႔ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း လုပ္ၾကပါကြာ မွားကုန္ပါ့မယ္"

သမဂၢေ႐ွ႔ စုမိၾကလွ်င္ပင္ ေက်ာင္းသားေရးမႉး ဆရာ ဦးစံထြန္းေရာက္လာသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆရာက ေအာ္ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။

"စိတ္ခ်ပါဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စည္းကမ္း အ႐ွိဆံုး ဆႏၵျပၾကမွာပါ"
မတတ္သာေတာ့သည့္ အဆံုး ဆရာက ျပံဳးျပံဳးပင္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။
"လာၾကေဟ့၊ အ၀ိုင္းေလးမွာ စုမယ္။ တေကာင္းတို႔ ျပည္တို႔က ရဲေဘာ္ေတြလဲ ဆူေနၿပီ၊ သူတို႔နဲ႔ သြားေပါင္းမယ္"
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တေယာက္က လက္ေျမႇာက္ရင္း ေအာ္ေျပာသည္။
"ေအးေဟ့၊ ေကာင္းတယ္"

ေက်ာင္းသားထု အသံက ဆူညံသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔ႏွင့္ အဓိပတိလမ္း တံခါး၀နား ေရာက္လာသည္။ ဆရာဦးစံထြန္းသည္ ေက်ာင္းသားထု၏ ေ႐ွ႔က ေျပးၿပီး အ၀ိုင္းေလး ေျမျမင့္ေပၚ တက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေခါင္းက ကက္ဦးထုပ္ကေလးကို ျမႇင့္ေဆာင္းလိုက္ၿပီး မ်က္မွန္ေအာက္က ၿပံဳးေသာ သူ႔မ်က္လံုးကို ထုတ္ျပရင္း ေက်ာင္းသားထုကို လက္ႏွင့္ အ႐ွိန္ရပ္လိုက္သည္။ အားလံုး ရပ္သြားမွ

"တပည့္တို႔ကို ေက်ာင္းျပင္ မထြက္ေစခ်င္ဘူးကြာ၊ အခြင့္အေရး တခုခုအတြက္ ဆႏၵျပရင္ ေက်ာင္းထဲမွာ ဘဲ စည္းကမ္း႐ွိ႐ွိ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ တေကာင္းဘက္ မသြားပါနဲ႔ေတာ့"
ဆရာဦးစံထြန္း ရပ္ေနရာ အ၀ိုင္းေလးေပၚတြင္လည္း ေက်ာင္းသားတအုပ္ ႐ွိသည္။ ခပ္ေနာက္ေနာက္ တေယာက္က ဆရာ့ေခါင္းေပၚက လက္တေခ်ာင္းေက်ာ္ၿပီး 'အလကားလွိမ့္တာ' ဟူေသာ ဟန္မ်ိဳးျဖင့္ လက္ခါျပသည္။ ေက်ာင္းသားေတြက ၿပံဳးလို႔။

"ရဲေဘာ္တို႔၊ ဆရာေျပာတဲ့စကားက လမ္းက်ပါတယ္။ အားလံုး ျပန္၀င္ၾကေစခ်င္ပါတယ္"
ကိုဗေဆြေလးက ဆရာ့အနားတိုးလာၿပီး ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ ေက်ာင္းသားထုက ၿငိမ္သြားသည္။ ေက်ာင္းသားေတြ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာလိုက္သည္မွာလည္း အဓိပတိတလမ္းလံုး မဲလို႔။

"ေအးကြာ၊ ငါ့တပည့္ေတြက နားလည္မႈ ႐ွိပါတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာဘဲ စနစ္တက် လုပ္ၾကစမ္းပါ"
ဆရာဦးစံထြန္းက သူ႔စကားနားေထာင္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေက်နပ္သြားဟန္၊ ႏွစ္ႏွစ္ကာ ကာ ျပံဳးရင္း ေျပာသည္။ ေက်ာင္းသားအားလံုး ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ကို ျပန္ၿပီး မ်က္ႏွာမူလိုက္ၾကသည္။
(စာမ်က္ႏွာ ၂၆၀- ၂၆၄)။

"ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဆြဲကုန္ၿပီဗ်ိဳ႔"
မႏၱေလးေဆာင္ေ႐ွ႔မွ အသံတသံက စူးစူး႐ွ႐ွ ထြက္လာသည္"
"ပုလိပ္ကားေတြ ေရာက္ေနၿပီေဟ့"

.....................
......................
......................
......................

"ဘေဆြေလးတို႔ ဆြဲသြားၿပီဗ်။ ခင္ဗ်ာ့ ကိုတင္ထြန္းႀကီးလဲ ပါသြားၿပီ ဟိုမွာျမင္လား။ ပုလိပ္ကားေတြ ထြက္သြားၿပီ။ အဲဒီေပၚ ပါကုန္ၿပီဗ်"
ကိုေမာင္ေမာင္က ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ ေျပးလာရင္း ေျပာသည္။ ခင္ညိဳလည္း ဘာလုပ္ရမည္ မသိေတာ့။
"ရဲေဘာ္တို႔ က်ဳပ္တို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဟိုေကာင္ေတြ ၀င္ဆြဲသြားၿပီဗ်"

.........................
..........................
.........................

"ရဲေဘာ္တို႔၊ ပုလိပ္ေတြ ထပ္ေရာက္လာကုန္ၿပီ။ အတင့္မရဲၾကနဲ႔ေဟ့၊ မ်က္ရည္ယို ဗံုးေတြလဲ ပါတယ္။ သတိ႐ွိၾကပါ"

....................
....................
....................

မၾကာလွပါ။ ဗံုးမိုးသည္းထန္စြာ ႐ြာပါေတာ့သည္။ ခင္ညိဳတို႔လည္း ခုမွပင္ ေရစိုအ၀တ္၏ တန္ဘိုးကို နားလည္ေတာ့၏။ ဗံုးလံုးေတြက သိပ္ၿပီး အ႐ွိန္ျပင္းလွသည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ အဂ်လာတို႔ အုပ္စုက ကလို႔ ခုန္လို႔ပင္ ဗံုးကို ေ႐ွာင္သည္။ အနီးအနားလာက်လွ်င္ ျပန္ေကာက္ၿပီး ပစ္လိုက္ေသးသည္။

..................
..................
.................

ထိုစဥ္တြင္ ေက်ာင္းသားတစုသည္ ဆရာကာ အိမ္တြင္းမွ ေဗာ့က္စ္၀ဂ္ဂြန္ကား အနီရဲရဲေလးတစင္းကို တြန္းလာၾက၏။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ တံခါးမႀကီးအထိ။
တံခါးမႀကီးေ႐ွ႔အေရာက္တြင္ ကားကို ပက္လက္လွန္လိုက္ၾက၏။ ၿပီးေတာ့ မီး႐ိႈ႔ပစ္လိုက္ၾက၏။
ကားနီနီေလးႏွင့္အတူ မီးေတာက္ကရဲရဲ။ လက္ခုပ္သံ ဆူညံ ေအာ္ဟစ္သံေတြကလည္း တသဲသဲ။
ေအာ္ ေသြးဆူေနၾကခ်ိန္တကား။
ဒါႏွင့္ မနားေသးေပ။ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသားတစုက ကားျပာေလးတစီး ထုတ္လာျပန္သည္။ သည္လိုပင္ အိမ္ေ႐ွ႔အေရာက္ လွန္ၿပီး မီး႐ိႈ႔လိုက္ၾကျပန္သည္။
ထိန္းႏိုင္ ဦးေဆာင္ႏိုင္သည့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း မ႐ွိေတာ့ၿပီ။ သည္အခ်ိန္တြင္ အသံက်ယ္က်ယ္ ရဲရဲတင္းတင္းႏွင့္ ေ႐ွ႔ကေ႐ွာက္သူသာ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေတာ့၏။
ကားႏွစ္စီး မီးေတာက္ ၿငိမ္းေသာအခါတြင္ကား ေက်ာင္းသားေတြသည္ အစုလိုက္ အစုလိုက္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ေနၾကေတာ့သည္။ တခ်ိဳ႔က အဓိပတိ လမ္းမေပၚမွာ။ တခ်ိဳ႔ေတြက ျမက္ခင္းဆီမွာ။
အဓိပတိ ၀င္းတံခါးမႀကီးကေတာ့ ပိတ္ထားဆဲ။ အထဲတြင္ ေက်ာင္းသားေတြ ၿငိမ္သူၿငိမ္၊ လႈပ္႐ွားသူ လႈပ္႐ွား၊ စကားမ်ားသူ မ်ားေနေသာ္လည္း သံတံတိုင္းအျပင္တြင္ စစ္ကားေတြ စီရရီႏွင့္။
ခင္ညိဳတို႔တေတြလည္း အာေညာင္း လက္ေညာင္းမို႔ အဓိပတိ ကပ္တရာလမ္းမေပၚတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ ျခိဳက္ျခိဳက္ လွဲေနလိုက္ၾကသည္။
ေတာင္ဆီမွာေတာ့ မိုးေတြညိဳ႔လို႔။
မိုးေသးမိုးဖြဲေလးေတြကလည္း လြမ္းေလာက္စရာ။ မရဲတရဲ ႐ြာေနျပန္သည္။ ခင္ညိဳ႔ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မိုးသီးေလးေတြ ကြက္က်ားစိုလ်က္ ႐ွိေန၏။ ေမွာင္ရီပင္ သန္းလာေခ်ၿပီ။

.......................
.......................
.......................

"ဟိုရဲေဘာ္ ၾကည့္ပါအုန္းဗ်ာ၊ တံခါး၀က အုတ္ခံုေပၚမွာ"
ခ်စ္ေဆြေျပာ၍ အားလံုး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ခါးေတာင္း ေျမႇာင္ေအာင္ ႀကိဳက္ၿပီး အုတ္ခံုျမင့္ေပၚတြင္ ထိုင္ေအာ္ေနသည္ကို ေတြ႔၏။
မၾကာလိုက္ပါ။
ခင္ညိဳတို႔တေတြ ေခါင္းျပန္မလွည့္မီမွာပင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးအတြက္ အေျခအေန အားလံုး ေျပာင္းလဲေစလိုက္မည့္ ပထမဆံုး ေသနတ္သံကို ၾကားလိုက္ရေပသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္၍ ဆက္၍။

......................
.......................
......................

သည္လိုႏွင့္ပင္ တည ခ်ဳပ္ခဲ့ရသည္။ ႏွစ္ရက္ဆက္ၿပီး အသံေပါင္းစံုလွ်ံ ဂယက္ညံေနေသာ တကၠသိုလ္ႀကီးသည္ ပကတိ ၿငိမ္သက္သြားသည္။
ညတကာရဲ႔ ညေပဘဲ။
ေရဒီယိုက တကၠသိုလ္ႏွင့္ ေကာလိပ္မ်ားကို ရက္အကန္႔အသတ္မ႐ွိ ပိတ္ထားလိုက္ေၾကာင္း ေက်ညာ ေလသည္။
တညလံုး အိပ္မရေသာ အေတြးေၾကာင့္ ခင္ညိဳ တလူးလွိမ့္လွိမ့္ ခံစားေနရသည္။ အိပ္ေရးပ်က္ မခံေသာ ၀င္းေမာင္ႀကီးပင္ တလႈပ္လႈပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အံႀကိတ္ရင္း အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ၿငိမ္ေနမိၾကသည္။
ည ၂ နာရီထိ မီးဖြင့္ထားေသာ္လည္း သည့္ေနာက္တြင္ မီးပိတ္ၿပီး ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္း အာ႐ံုကို ၀င္စား ေနမိလိုက္သည္။ နက္ျဖန္ဆို အိမ္ျပန္ရေတာ့မည္။
ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မသိ။ '၀ုန္း' ဆိုေသာ အသံႀကီးႏွင့္အတူ ေျမတုန္ၿပီး အေဆာင္လႈပ္ခါ သြားေတာ့မွ ခင္ညိဳ အိပ္ရာက ႏိုးေတာ့သည္။
ႏိုးသည္ဆိုေတာ့လည္း အေဆာင္လႈပ္ခါမႈ အ႐ွိန္ေၾကာင့္ ခင္ညိဳတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ကုတင္ေအာက္ ေရာက္သြားသည္။
"အေဆာင္ႀကီး ၿပိဳၿပီထင္တယ္ဗ်"

...............................
...............................
...............................


"လာဗ်ာ၊ ေျခသံေတြလဲ ၾကားတယ္၊ ထြက္ၾကည့္ရေအာင္"
အခန္းျပင္ေရာက္ေသာ အခါတြင္ကား ယူနီယံဘက္ကို ေငးၾကည့္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။
"ဟင္"

တကသ အေဆာက္အဦးႀကီး မ႐ွိေတာ့ၿပီ။ ခင္ညိဳ႔ ရင္ထဲတြင္ ဟာသြားေတာ့သည္။
"ဖိုးခင္ညိဳ အေပၚထပ္သြားၾကည့္ရေအာင္"
ဘယ္အခ်ိန္က သူ႔အနား ေရာက္ေနသည္မသိ။ ခ်စ္ေဆြက သူ႔လက္ကို ဆြဲေခၚသြားသည္။ အေဆာင္ေပၚတြင္လည္း အမိုးအုတ္ႂကြတ္ေတြ ဖြာလ်ာၾကဲေနသည္မို႔ ေ႐ွာင္ကြင္း သြားရသည္။
"ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္းဗ်ာ ဖံုေငြ႔ေတြပဲ ႐ွိေတာ့တယ္"
ခ်စ္ေဆြလွမ္းျပ၏။ ခင္ညိဳ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ အုတ္ပံုႀကီးသာ ျမင္ေတာ့ သည္။ သံေဘာင္ႀကီးေတြ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ထြက္ေနသည့္ၾကားက အေငြ႔ေတြ........။

(စာမ်က္ႏွာ ၂၇၀- ၂၇၇)
'ေအာင္ျပည့္' ရဲ႔ 'ၿပိဳမွာေလားမိုးရဲ႔' စာအုပ္မွ။