ေနာင္႐ိုးတင္၀င္းေရးသူ- ေမာင္ေအး၀င္း

[ကိုတင္၀င္းအေၾကာင္းကို က်ေနာ္ေရးတဲ့အတြက္ မလိုလားသူ၊ မႏွစ္သက္သူတို႔ ႐ွိေကာင္း ႐ွိမယ္။ က်ေနာ္ေရးတဲ့ အေၾကာင္းဟာ ကိုတင္၀င္းနဲ႔ အင္းစိန္ေထာင္ထဲ အတူေနရစဥ္ကေန ၁၉၈၉ က်ေနာ္ ျပည္တြင္းက မထြက္ခင္အထိ က်ေနာ္သိတဲ့ ကိုတင္၀င္း (ခ) ကိုေအာင္ (ခ) မာလာတင္၀င္း သာျဖစ္ပါတယ္။ ေရးလို႔ မကုန္မခ်င္း အခန္းဆက္ေရးဖို႔ စဥ္းစားထားပါတယ္။]

၅ တိုက္၊ အခန္း ၁၃။

က်ေနာ္ အဖမ္းခံရတဲ့ညက ဓနိေတာေရတပ္၊ ေထာက္လွမ္းေရး(၃) မွာ တည အိပ္ရတယ္။ ေနာက္တေန႔ မနက္မွ အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔တယ္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ စခန္းခ်ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက က်ေနာ့္ကို စစ္ေၾကာေရး တန္းလုပ္တယ္။ ညေနေရာက္မွ ေထာင္ကလူေတြ လက္ထဲအပ္တာ။
ေထာင္ကလူေတြကလဲ က်ေနာ့္ကို ဘယ္မွာထားရမယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားပံုမရဘူး။ ဧည့္သည္ေတြ ၀င္လာမစဲတသဲသဲမို႔ ေနရာအခက္အခဲ႐ွိတဲ့ Hotel လိုပဲ။ အခန္းရေအာင္ကို တယ္လီဖံုးေတြနဲ႔ မနည္း ေမးျမန္းေနရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ Hotel မွာ Check in ၀င္တာ အခန္းမအားေသးလို႔ ေစာင့္ေနရ သလိုပဲ။


(၆) တိုက္နားက ၀ါဒါတဲကေလးေ႐ွ႔မွာ ေစာင့္ေနရတာပဲ နာရီ၀က္ေလာက္႐ွိမယ္။
ေနရာရေတာ့မွ ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္အျပာေရာင္၀တ္ထားတဲ့ ဂင္တိုတိုလူတေယာက္နဲ႔ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား ေဇာ္ခင္ဂိုက္နဲ႔ ေလတပ္ယူနီေဖာင္းလို တက္ထရက္ ေဘာင္းဘီ၊ အကႌ်နဲ႔ ၀ါဒါတေယာက္ ေရာက္လာၿပီး၊ လံုခ်ည္ျပာက က်ေနာ့္ေခါင္းကို ေစာင္နဲ႔ လာျပန္အုပ္တယ္။ သူတို႔ က်ေနာ့္ကို စစ္ေၾကာေရးစခန္းက ေခၚလာတုန္း ကလဲ ေစာင္နဲ႔ အုပ္ၿပီး ေခၚလာတာ။ အခန္းေစာင့္ေနရတုန္း ခဏ ေစာင္လွပ္ထားေပးတာ။ ေနာက္မွ သိရတာ လံုခ်ည္ျပာက အမ်ားက ဖထီးလို႔ ေခၚၾကတဲ့ လူသတ္မႈနဲ႔ ေထာင္တသက္တကၽြန္းက်တဲ့သူ၊ ႐ိႈးက်က် ၀ါဒါက ေရတပ္က ျပဳတ္လာၿပီး အက်ဥ္းဦးစီးဌာနမွာ ၀ါဒါလာျဖစ္ေနတဲ့ ၀ါဒါ ၀င္းၾကည္။
ေစာင္အုပ္ၿပီးေခၚခဲ့တာ ေစာင္ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခန္းက်ဥ္းတခုေ႐ွ႔ ေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒီအခန္းမွာ က်ေနာ္ ေနရတယ္။ ၅တိုက္၊ အခန္း ၁၃ တဲ့။
အခန္းတံခါး ပိတ္လိုက္ေတာ့ သံတိုင္တံခါး အျပင္ဘက္မွာ ေသာက္ေရအိုးတလံုး႐ွိမွန္း သတိထားမိ တယ္။ အခန္းရဲ႔ လူႏွစ္ရပ္စာမက ျမင့္တဲ့ မ်က္ႏွာက်က္မွာ ၁၅ ၀ပ္ေလာက္႐ွိတဲ့ မႈန္ပ်ပ် မီးသီးတလံုး ထြန္းထားတယ္။ အိမ္သာအတြက္ အသံုးျပဳဖို႔ ဂန္ဖလားဆိုတဲ့ စဥ့္ရည္သုတ္ ေျမအင္တံုတလံုး ထားေပးတယ္။ အခန္းျပင္မွာ သြပ္ျပားကာထားတဲ့ အခန္းတခုကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ အဲဒါ ေရခ်ိဳးခန္းတဲ့။ အံမယ္.... ေရ မီး အစံုပါလား။
ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႔၊ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေတာ့ အိုးအိမ္ဦးစီးမွာ တိုက္ခန္းေတြ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ထားေသးလား ေမးတာကိုး။ ခုမွ သေဘာေပါက္တယ္။

အခန္းေျပာင္းရျခင္း။

ဒီလိုနဲ႔ ေန႔နဲ႔ည၊ ညနဲ႔ေန႔ အခန္းကေန ထုတ္လိုက္ စစ္လိုက္၊ ျပန္သြင္းလိုက္နဲ႔ ရက္နဲနဲ ၾကာလာလို႔ စစ္လို႔ကုန္ေတာ့့ အခန္း ၁၃ ကေန ၅တိုက္ရဲ႔ အစြန္ဆံုး အခန္းျဖစ္တဲ့ အခန္း ၂၁ ကို ေျပာင္းရတယ္။ အခန္း ၂၁ မွာ နဂိုက လူတေယာက္႐ွိၿပီးသား။ က်ေနာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတယ္။ အခန္းေဖာ္က ေက်ာ္၀င္း။ က်ေနာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ကပဲ။ စတုတၳႏွစ္ၿမိဳ႔ျပက တ႐ုတ္ကျပား ေက်ာင္းသားတေယာက္ပဲ။
ေနာက္တေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔ အခန္းကို ဂ်ီတီအိုင္က ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ တညင္ ေက်ာက္တန္းက ၾကည္႐ွိန္ နဲ႔ ပဲခူးက ၀င္းျမင့္။ အခန္းေဖာ္ေတြအေၾကာင္းေတာ့ ေနာက္မွ ေရးေတာ့မယ္။ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့လိုရင္းကို အခန္း ၂၁ ကို ေျပာင္းၿပီးမွ ေရာက္တာ။

က်ေနာ့္ဇာတ္လိုက္ ကိုေအာင္

က်ေနာ္တို႔ ေနရတဲ့ ၂၁ အခန္းနဲ႔ တည့္တည့္မွာ ၅ တိုက္ထဲကို ၀င္တဲ့ အေပါက္႐ွိတယ္။ တေန႔မွာ ျဗဳန္းဆို တံခါး႐ုတ္တရက္ ပြင့္လာၿပီး ေစာင္နဲ႔အုပ္ၿပီး ေဘးက ၀ါဒါေတြ လံုခ်ည္ျပာေတြ သံုးေလးေယာက္ ၀ိုင္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ လူတေယာက္ကို သြင္းလာတယ္။ ေစာင္နဲ႔ အုပ္ခံရတဲ့လူကို လံုခ်ည္တိုတို ၀တ္ထားတဲ့ ခါးေအာက္ပိုင္းပဲ ျမင္ရတယ္။ ေျခသလံုးျဖဴျဖဴက ေျခသလံုးေမႊးေတြပဲ ျမင္ရတာ။ အရပ္က ႐ွည္ပံုရတယ္။ သူ႔ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီး ေစာင္နဲ႔အုပ္လာတဲ့ သူေတြလက္က အေပၚကို ေျမာက္ေနတယ္။ သူတို႔ ေခၚလာပံုက လမ္းမွာ အတင္း႐ုန္းကန္ လြတ္ထြက္မွာ ေၾကာက္လို႔ ညႇပ္ပူးညႇပ္ပိတ္ ဆြဲလာတဲ့ပံုမ်ိဳး။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းနဲ႔ ကပ္လ်က္အခန္းမွာ သူ႔ကို ထည့္တယ္။ အခန္းတခုနဲ႔ တခုၾကားမွာ အုတ္နံရံက ေျခႏွစ္လွမ္းစာေလာက္ ႐ွည္ထြက္ေနေအာင္ ကာထားေတာ့ လူကို အခန္းထဲသြင္းလိုက္တာ မျမင္လိုက္ဘူး။ အသံေတာ့ ခပ္အုပ္အုပ္ၾကားတယ္။ မင္း ဒီမွာ ေကာင္းေကာင္းေန တဲ့။
၀ါဒါေတြ ျပန္ထြက္သြားလို႔မွ တေအာင့္ေလာက္ပဲ ႐ွိအုန္းမယ္။ ခုနက သြင္းလာတဲ့ အခန္းဘက္ကေန က်ေနာ္တို႔ဘက္ နံရံကို ထုပါေလေရာ။ ပါးစပ္ကလဲ ေမးေနတယ္။
"ေဟ့- ဟိုဘက္မွာ ဘယ္သူေတြ ႐ွိလဲ" တဲ့။ မေျဖမခ်င္းကို ထုေနပါေလေရာ။
"မေၾကာက္ပါနဲ႔-ေျဖပါကြ၊ ငါ့နာမည္ တင္၀င္း ျပည္ခ်စ္က..... မင္းတို႔ ဘယ္ကလဲ"
က်ေနာ္တို႔ ေလးေယာက္ကို ဒီလူ ေခါင္းစားေနၿပီ။ အာဏာပိုင္ေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ျပႆနာ႐ွာဖို႔ သူတို႔ လူကို လာထည့္ၿပီး အၾကံအစည္နဲ႔ လုပ္တာလား၊ အတုလား အစစ္လားေပါ့။ တခန္းနဲ႔တခန္း မဆက္သြယ္ရ၊ စကားမေျပာရဆိုတဲ့ ဥပေဒႀကီးက ေတာ္ေတာ္ တင္းက်ပ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ေသာ့သံၾကားရင္ပဲ ဘယ္အခန္းကလဲ၊ ဘယ္သူ႔ကိုလဲ၊ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ဆိုတဲ့ လဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနရတဲ့ အခ်ိန္။
က်ေနာ္တို႔ ေလးေယာက္ အခန္းအတြင္း ဘက္ကို သြားၿပီး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ တိုင္ပင္ရတယ္။ တံခါးေပါက္နားမွာ ေျပာရင္ ဒင္းၾကားသြားမွာစိုးလို႔။
ေျဖလိုက္မွ ျဖစ္မယ္။ ဒီလူက မေျဖမခ်င္း ထုေနမွာ။
"မင္းတို႔ ဘယ္သူလဲဆိုတာ မေျဖခ်င္ေန၊ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲေျပာ" တဲ့။ လုပ္လာျပန္ၿပီ။ က်ေနာ္က ငါေျဖလိုက္မယ္လို႔ အခန္းေဖာ္ေတြကို အရိပ္အကဲျပလိုက္ေတာ့ ေက်ာ္၀င္းက က်ေနာ့္ကို လက္တေခ်ာင္းေထာင္ ျပတယ္။ တေယာက္ထဲ ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။
က်ေနာ္က တံခါးနားကို ျပန္သြားၿပီး တေယာက္လို႔ ေျဖတယ္။
"ငါ့နံမည္ တင္၀င္း၊ ျပည္ခ်စ္တပ္မေတာ္က...... မင္းတို႔ ငါ့ကို ေခၚရင္ 'ကိုေအာင္' လို႔ ေခၚ...၊ မင္းတို႔ တေယာက္ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ျဖစ္ မင္းတို႔ကို ငါေခၚရင္ 'ကမာ' လို႔ ေခၚမယ္" တဲ့။
သူ႔ဘက္က အေမးကို က်ေနာ္တို႔ဘက္က ေျဖတဲ့၊ အေျဖၾကားမွာ အခ်ိန္ ျခားျခားေနေတာ့ သူ သကၤာမကင္း ျဖစ္ပံုရတယ္။
ေနာက္တေန႔ မနက္လင္းေတာ့ အေျဖေပၚတာပဲ။ အခန္းေတြ တခန္းခ်င္း မိလႅာအခ်မွာ သူ႔ဘက္ကို အရင္ေရာက္ေတာ့ တံခါးဖြင့္တာနဲ႔ ဂန္ဖလားကို ခ်ၿပီး က်ေနာ္တို႔ အခန္းဖက္ ခုန္ေပါက္ၿပီး ေရာက္လာတယ္။ ဖထီးက မလုပ္နဲ႔ တင္၀င္း မလုပ္နဲ႔လို႔ ေျပာရင္း လိုက္ဆြဲေနတဲ့ၾကားက က်ေနာ္တို႔ အခန္းေ႐ွ႔ေရာက္လာၿပီး-
"ဟား.. ဟား ငါသိပါတယ္၊ မင္းတို႔ တေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ..." ရီၿပီးေျပာၿပီး ျပန္ထြက္ေျပး သြားတယ္။
သူ႔ပံုက အရပ္ျမင့္ျမင့္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ပါးသိုင္းေမႊးနဲ႔ အသားျဖဴျဖဴ ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာ၊ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား လင္းထင္တို႔လို႔ ပံုမ်ိဳး။ က်ေနာ့္ရဲ႔ မ်က္စိထဲမွာ သူ အဲဒီလို ရီၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ပံုဟာ ခုထိ ျမင္ေနတုန္း။ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းမယ့္ ဥပဓိ႐ုပ္မ်ိဳး။ လုပ္စရာ႐ွိရင္ ေသြးေအးေအးနဲ႔ သတၱိ႐ွိ႐ွိ လုပ္မယ့္ပံုမ်ိဳး။ သူက တင္၀င္း၊ သူ႔မိန္းမက မာလာ။ ဗမာျပည္ တနံတလ်ား ဗံုးေလွ်ာက္ခြဲေနရာက ဖမ္းမိသြားၿပီး စစ္အစိုးရက ေသဒဏ္ ခ်ထားတာ။
လံုခ်ည္ျပာ ဖထီး ထြက္သြားၿပီးေတာ့ သူေျပာတယ္ေလ။ ခုန ငါလုပ္တာမ်ိဳး ဘယ္သူမွ လုပ္လို႔မရဘူး။ ဖထီး လက္ခ်က္နဲ႔ အ႐ိုးတျခား အသားတျခား ျဖစ္သြားမွာတဲ့။ ဖထီးက ငါ့မို႔လို႔ ဘာမွ မလုပ္တာ။ ဖထီးက သူ႔ ဇ, ကို ႀကံဳဖူးေနေတာ့ မလုပ္ရဲတာလဲ ပါမယ္၊ ေလးစားတာလဲ ပါမယ္။
သူေျပာတာ ဟုတ္တယ္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္း ပိုပိုၿပီး သိလာရတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြကလဲ သူ႔ကို ျဖံဳၾကတယ္။
အေျခခံဥပေဒကို ဆႏၵခံယူပြဲလုပ္ေတာ့ ျပည္လံုးကၽြတ္ ေထာက္ခံတယ္ဆိုၿပီး စစ္အစိုးရက ေထာင္မွာ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေတြေပးတာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး ေသဒဏ္ကေန တသက္တကၽြန္း ျဖစ္သြားတယ္။
သူ႔ကို က်ေနာ္ 'ကိုေအာင္' လို႔ပဲ ေခၚခဲ့တာ၊ အဲဒီေန႔ ဂန္ဖလားခ်တဲ့ေန႔က စၿပီး၊ ၁၉၈၉ တိုင္းျပည္က က်ေနာ္ ထြက္မလာခင္ အထိပဲ။
ခုေတာ့ သူဘယ္ေရာက္သြားလဲ၊ ဘာျဖစ္သြားလဲ က်ေနာ္လဲ မသိေတာ့ဘူး။ သတင္းလဲ မၾကားေတာ့ဘူး။

ဆက္ပါဦးမယ္။

{၂၊၂၈။၂၀၁၀ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ျခင္း။ ။ ၂၊၂၇၊၂၀၁၀ ညမွာ ျပည္တြင္းက ရဲေဘာ္ တေယာက္က ေျပာပါတယ္။ ကိုတင္၀င္းရဲ႔ ေနာက္ပိုင္းျဖစ္ရပ္မ်ားနဲ႔ သူ ျမင္းျခံမွာ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီတဲ့။ ကိုယ္ေရးမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ၁၉၇၆-၁၉၈၉ အတြင္းက ကိုေအာင္(ကိုတင္၀င္း)နဲ႔ မမာလာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေရးစရာ ႐ွိတာ ဆက္ေရးမွာမို႔ ဒီေဆာင္းပါးကို မာယာက ခ်ၿပီးမွ မာယာမွာ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ သည္းခံခြင့္လႊတ္ၾကပါ။}

အတၱ႐ုပ္ပံုလႊာ ပံုၾကမ္းေရးသူ- ၾကည္ေအာင္

အေမက ေမြး၊ ေပးတဲ့ နာမည္
ၾကည္လင္

အေပါင္း အသင္း
သူငယ္ခ်င္း အေဖာ္၊ ေခၚၾကတဲ့ နာမည္
ၾကည္လင္


ၾကည္လင္ဟာ
လီနင္ရဲ႔ က်မ္းေပါင္းစံုကို
ယံုၾကည္ ျမတ္ႏိုး၊ အသိပ်ိဳးတယ္။

ၾကည္လင္ဟာ
ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသား
တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား
လုပ္စား ကိုင္စား
ေျပးလႊားခဲ့ရ
ဘ၀အလႊာ၊ မ်က္ႏွာ ေပါင္းစံု
ဇာတ္ခံုေပၚမွာ၊ ကခဲ့ရာ....

ေဟာ... ခုေတာ့
ကဗ်ာဆရာ၊ ကေလာင္နာမည္
ၾကည္ေအာင္

ၾကည္ေအာင္ဟာ
ရီေမွာင္ျပာစင္၊ စာေရးဖို႔ျပင္လွ်င္
ၾကည္လင္နဲ႔ ျငင္းခံုတယ္။

ၾကည္ေအာင္ဟာ
ေဟာ္လန္ျပည္က၊ ပန္းခ်ီဆရာ
'ဗင္ဂိုး'
ျမန္မာျပည္က၊ ကဗ်ာဆရာ
'တင္မိုး' တို႔ကို ႏွစ္ျခိဳက္သူ။

ၾကည္လင္ဟာ
႐ု႐ွားက
'မာယာေကာ့ဖ္စကီ' နဲ႔ 'ေဂၚကီ'
အီတလီက ပန္းခ်ီဆရာ
'မိုဒီဂလီယာနီ'
ျမန္မာျပည္က
'ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္' နဲ႔ 'ေဇာ္ဂ်ီ' တို႔ကို ဖတ္မွတ္သူ။

ၾကည္လင္က
ၾကည္ေအာင္ရဲ႔
ကေလာင္တလက္၊ 'ဗားေတာ့ဗရက္' လို
ထက္ျမက္ ထင္႐ွား ေစခ်င္တယ္။

ၾကည္လင္က
ၾကည္ေအာင္ရဲ႔ ၀ိညာဥ္ထဲ
သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ပန္းရန႔ံ
ေမႊးပ်ံ႔သင္းႀကိဳင္ ေစခ်င္တယ္။

ၾကည္ေအာင္ဟာ
ၾကည္ေအာင္ရဲ႔ ႐ုပ္ပံုလႊာကို
ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ ထုလုပ္တယ္။

ၾကည္လင္ဟာ
ၾကည္လင္ရဲ႔ ႐ုပ္ပံုလႊာကို
ၾကည္ေအာင္တို႔လို ကဗ်ာဆရာေတြက
အေလးယူစရာ
ျဖစ္လာေစဖို႔၊ 'ေဆးတို႔' ၾကည့္တယ္။

ေ႐ႊ... အနီ အျပာ အ၀ါ
ဘာေရာင္ေတြ ျခယ္မလဲ။

ၾကည္ေအာင္နဲ႔ ၾကည္လင္တို႔ရဲ႔
၀ိညာဥ္ ၂ ခု စစ္ခင္း
အတြင္း ပဋိပကၡ၊ အားၿပိဳင္ၾက။

မာယာေကာ့ဖ္စကီ
မိုဒီဂလီယာနီ
ေဂၚကီ၊ ေဇာ္ဂ်ီ
လီနင္
ဗင္ဂိုး၊ တင္မိုး။

သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္
ၾကည္လင့္ ရင္ထဲက...
ထာ၀ရ အလင္းေရာင္။ ။

၁၉၇၉၊ ဒီဇင္ဘာ ၃၀။
[ႀကီးပြါးေရးစာအုပ္တိုက္မွထုတ္ေ၀တဲ့ ၾကည္ေအာင္ရဲ႔ မိခင္မာရသြန္ ကဗ်ာစာအုပ္၊ ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၈၅၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]

နယူးေယာက္ရဲ႔ မေနာမယဂမၻီရေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

"မေနာေဗဒင္နဲ႔ လကၡဏာ" ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားၿပီး လမ္းေဘးစပြဲတလံုးမွာ အျမဲထိုင္ေနတဲ့ ဂ်ဴလီယာဟာ ဘ႐ြတ္ကလင္ရပ္ကြက္ ေျမေအာက္ဘူတာကိုအသြား သူ႔ေ႐ွ႔က ေန႔စဥ္ျဖတ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျမဲ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့ ႐ွိတယ္။ သူ႔ေ႐ွ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္၀င္ရပ္လိုက္တဲ့အဆံုး တေန႔မွာေတာ့ သူဟာ ေခါင္းစီးပု၀ါကို ျပင္ပတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ျပံဳးျပလိုက္ပါတယ္။
"လကၡဏာၾကည့္ခက ဘယ္ေလာက္လဲ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ေတာ့ "ပိုက္ဆံကိစၥ ေနာက္မွ ေျပာတာေပါ့ လူေလးရယ္" ဆိုၿပီး သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ေက်နပ္ပီတိနဲ႔ ဖမ္းဆြဲလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာေတာ့ အိႏၵိယက ပစၥည္းပစၥယေတြ ဆိုင္လံုးျပည့္ ေတြ႔ရပါတယ္။ မဟာပိႏၷဲနတ္႐ုပ္၊ အေမႊးတိုင္ေတြနဲ႔ 'အုမ္' အမွတ္တံဆိပ္ေတြ အျပင္၊ တိဘက္ပံုစံ ဗုဒၶပံုေတာ္ကားခ်ပ္ေတြပါ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူ႔ဟန္ပန္က အေမရိကန္ အၾကားအျမင္ ဆရာမတေယာက္ကို အိႏိၵယႏိုင္ငံသား ေဖာက္သည္တေယာက္နဲ႔ အတူတူ ေတြ႔ျမင္သြားၾကမွာကို ေက်နပ္ေနပံုရပါတယ္။ လူျဖဴဘတ္စကက္ေဘာ နည္းျပတေယာက္ဆီကို (လူမည္း ဘတ္စကက္ေဘာ အေက်ာ္ အေမာ္) လီဘ႐ြန္ဂ်ံဳးတေယာက္လာၿပီး တပည့္ခံတဲ့အခါ ျဖစ္လာတဲ့ ေက်နပ္မႈ အတိုင္းပါပဲ။


"အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အဆင္မေျပတာေလးေတြ ျဖစ္ကိန္း႐ွိေနတယ္" သူက ကၽြန္ေတာ့လက္ဖ၀ါးကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"လူကေလးရဲ႔ ဟာဒယေလခ (ႏွလံုးသားလမ္းေၾကာင္း)က ေဟာဒီလို ေနရာမွာ မထင္မ႐ွား မႈန္၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနတယ္" သူက ကၽြန္ေတာ့ လက္ဖ၀ါးေပၚက လိုင္းတလိုင္းကို ေထာက္ရင္း ေျပာလိုက္တာပါ။
"အိႏၵိယမွာေတာ့ ဒါကို ကံၾကမၼာလမ္းေၾကာင္း(ထီး႐ိုး) ေခၚပါတယ္"
"မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွလံုးသားလမ္းေၾကာင္းပါ လူကေလးရဲ႔"
"အိႏၵိယကလာတဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ ၿပိဳင္ျငင္းမလို႔လား။ ဒါ ထီး႐ိုးအစစ္ခင္ဗ်"။ ဒီေတာ့ ဂ်ဴလီယာက ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႔ကို ဒုကၡေပးမယ့္ အိႏိၵယလူမ်ိဳးတေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားပံု ရပါတယ္။
နယူးေယာက္ကို ၅ ႏွစ္ၾကာၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ တၿမိဳ႔လံုးကို အၾကားအျမင္ဆရာေတြ သိမ္းပိုက္ ထားေလသလားလို႔ေတာင္ ထင္မိရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္လို ျဖစ္ေနတဲ့ အေ႐ွ႔ပိုင္း ရပ္ကြက္ေတြမွာ ဆိုရင္ အီးေမလ္ စစ္ၾကည့္ဖို႔ေနရာထက္ လကၡဏာၾကည့္စရာ ေနရာေတြက ပိုမ်ားေနပါတယ္။ အခုေတာ့ အေ႐ွ႔ပိုင္းကေန နယူးေယာက္တၿမိဳ႔လံုးကို ပ်႔ံႏွ႔ံေနပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ အေ႐ွ႔တိုင္း၊ တိုင္းရင္းေဆးဆိုင္ေတြ၊ ေဗဒင္လကၡဏာ အၾကားအျမင္ဆရာေတြခ်ည္း ျမင္ေတြ႔ေနရပါေတာ့တယ္။ စိတ္ခ်ရမွန္း မေသခ်ာ မေရရာတဲ့ 'အပ္စိုက္၊ မီးကင္' ဆရာေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ ဂရင္း၀စ္ခ်္႐ြာဘက္မွာ အရင္ကလည္း ဂမၻီရဆရာေတြ မနည္းပါဘူး။ အခုေတာ့ ပိုမ်ားလာၿပီး ၿမိဳ႔ေတာ္ရဲ႔ ပင္မေရစီး အသိုက္အ၀န္းထိကို ပ်႔ံႏွ႔ံေနပါၿပီ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ဆီက ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ေပါသြပ္သြပ္လို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြက အခုေတာ့ လူ႐ိုေသ ႐ွင္႐ိုေသ ကိစၥေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ နယူးေယာက္ရဲ႔ 'ေရေပၚဆီ' ပညာတတ္ လူတန္းစားေတြထဲမွာကို အဲဒီလို ျဖစ္ေနၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြေဟာင္းတေယာက္ဆိုရင္ အရင္က ဘာသာမဲ့တေယာက္၊ ဆင္ျခင္တံုတရား ၀ါဒီတေယာက္ ျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ သူက ရဟူဒီ ဂမၻီရပညာေတြ လိုက္စားေနၿပီး သူ႔ဇနီးက လည္း အေနာက္တိုင္းေဆး၀ါးေတြကို မယံုေတာ့ဘဲ တ႐ုတ္ေဆးဆရာတေယာက္ဆီ သြားၿပီး ပရေဆးေတြ၊ ဓာတ္လံုးေတြနဲ႔ပဲ အကုခံေတာ့တယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
အိႏၵိယက အေနာက္တိုင္းဆရာ၀န္တဦးရဲ႔ သားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒါေတြကို ျမင္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြားရပါတယ္။ စက္မႈအတတ္ပညာေတြဟာ အေမရိကမွာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ထြန္းလင္းေတာက္ပေနတာ မွန္ပါရဲ႔။ ေနရာတကာမွာ ဆဲလ္ဖံုးေတြနဲ႔ လက္ပ္ေတာ့ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအတတ္ပညာေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ သိပၸံပညာအေပၚ ယံုၾကည္မႈကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ တေခတ္အတြင္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ယုတ္ေလ်ာ့ က်ဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။ သက္ေသအျဖစ္ ေထာက္ျပစရာ ေတြကေတာ့ လက္ညႇိဳးထိုး မလြဲပါဘူး။ လမ္းေဘးေဗဒင္ လကၡဏာဆရာေတြက စၿပီး အိမ္ျဖဴေတာ္အထိပါပဲ။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ သမၼတဘု႐ွ္က အေမရိကန္ေက်ာင္းေတြမွာ "ဖန္ဆင္းျခင္း" အယူအဆအပါအ၀င္ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာကို လြတ္လပ္စြာ ေ႐ြးခ်ယ္သင္ၾကားခြင့္ ေပးသင့္တယ္လို႔ အၾကံျပဳလိုက္ေတာ့ ဒါ၀င္ရဲ႔ အီေဗာ္လူး႐ွင္း သီအိုရီကို ဆန္႔က်င္သူမ်ား အႀကိဳက္ေတြ႔ သြားၾကတယ္။ ဂမၻီရဆန္တယ္လို႔ ဆိုၾကတဲ့ အေ႐ွ႔တိုင္းက ေရာက္လာသူတဦးအေနနဲ႔ကေတာ့ ဒါေတြဟာ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္စရာပဲ။ စက္ဆုပ္စရာ လို႔ေတာင္ ဆိုခ်င္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုမွာဆိုရင္ အျခားေသာ လူလတ္တန္းစား အိႏၵိယလူမ်ိဳးစုမိသားစုမ်ားအတိုင္း သိပၸံနဲ႔ သခ်ၤာပညာကို အထူးတလည္ တန္ဘိုးထား ေလးစားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖိုးတေယာက္ဆိုရင္ ဒါ၀င္နဲ႔ တီအိပ္ခ်္ဟပ္စေလရဲ႔ အီေဗာ္လူး႐ွင္းသီအိုရီ စာအုပ္ႀကီးေတြကို သူ႔စာအုပ္စင္မွာ အျမတ္တႏိုး ထား႐ွိပါတယ္။ ေနာက္အဖိုးတေယာက္ကေတာ့ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ က်င့္သံုးလာတဲ့ ႐ိုးရာအစဥ္အလာအတိုင္း ကၽြန္ေတာ့မိခင္ကို တ၀မ္းကြဲေမာင္တေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ေပးမယ့္ကိစၥကို 'သိပၸံနည္းမက်' ဘူးဆိုၿပီး အစဥ္အလာကို ေဖာက္ၿပီး ဖ်က္သိမ္းပစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဖိုးႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ေ႐ွး႐ိုး ျဗဟၼဏဘာသာကို ကိုးကြယ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ေခတ္နဲ႔မအပ္စပ္ေတာ့ပဲ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အသိေတာ့ ႐ွိၾကပါတယ္။ ဒီလိုအသိေပးမယ့္လည္း သူတို႔ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္မေနၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႔ 'တိုးတက္မႈ' ဆိုတဲ့ အျမင္ထဲမွာ အတူပါ၀င္ေနတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံဟာ ပိုၿပီးခ်မ္းသာႂကြယ္၀တဲ့ ႏိုင္ငံတခု ျဖစ္လာျခင္းနဲ႔အတူ အလယ္ေခတ္ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံသားေတြကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားခဲ့တဲ့ အယူသည္းျခင္းနဲ႔ တျခားေပါက္တတ္ကရ အယူအဆ အေတြးအေခၚမ်ားဟာ စာတတ္ေျမာက္ႏႈန္းျမင့္မားလာၿပီး ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ စဥ္းစားလာၾကတဲ့အခါမွာ လံုး၀ကြယ္ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈ ျဖစ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မ်ိဳးဆက္မွာဆိုရင္ နတ္ေဒ၀တာေတြေနရာမွာ ေတြးေခၚစဥ္းစားျခင္းကို အစားထိုးလိုက္ၾကပါၿပီ။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႔ သိပၸံနဲ႔ စက္မႈနည္းပညာတကၠသိုလ္ႀကီးေတြရဲ႔ အေရးပါမႈကို သိ႐ွိေနၾကၿပီး microsoft လို၊ NASA လို၊ ေနရာႀကီးေတြထိ ၀င္ဆန္႔ႏိုင္တဲ့ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ သိပၸံပညာ႐ွင္ေတြနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာေတြအတြက္ ၀မ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေလးအျမတ္ျပဳရာကလည္း နတ္ေဒ၀တာမ်ားရဲ႔ ဘံုဗိမာန္ေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘဲ Caltech လို MIT လို အေနာက္တိုင္း သိပၸံအေဆာက္အအံုမ်ားနဲ႔ Nature and Scientific American လို စာအုပ္မ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေတာ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္ကို ေရာက္လာၿပီး သိပၸံပညာအေပၚ ယံုၾကည္မႈမ်ားဟာ အိမ္ျဖဴေတာ္ကေနၿပီး လကၡဏာဆရာေတြ ေပါမ်ားလွတဲ့ ဒီ ဘ႐ြတ္ကလင္လို ေနရာအထိ ယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္း ေနတာကို ျမင္ေတြ႔ရတဲ့အခါမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္ထဲမွာ ဘ၀င္မက် ျဖစ္လိုက္ရသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ တစိတ္တပိုင္းက ဒီလိုျဖစ္ေနတာေတြကို ဟားတိုက္ရယ္ေမာပစ္လိုက္ၿပီး ဂ်ဴလီယာကို ေကာင္းေကာင္း ဒုကၡေပးပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႔ ေနာက္တစိတ္တပိုင္းက တီးတိုးေျပာေနတယ္။
"ေနပါဦးေလ ေပါက္တတ္ကရ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္တဲ့ အေျခအေနအထိ အေနာက္ကမၻာႀကီး ယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းသြားတာကို ခရာမႈတ္ၿပီး ႏႈတ္ဆိတ္မေနပါနဲ႔ဦး။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႔ လက္တဒါဇင္ နတ္ေဒ၀တာေတြနဲ႔ အေမႊးတိုင္ေတြကို ယူၾကစမ္းပါေအ။ ဒို႔ကလည္း သူတို႔ရဲ႔ 'ဂလီလီယို' နဲ႔ ဒက္စကာေတး ႐ုပ္တုေတြကို ဒို႔အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းေတြနဲ႔ ကြန္ျပဴတာ ကုမၸဏီေတြဆီ သယ္ယူသြားၾကတာေပါ့။ မၾကာခင္ တေန႔မွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ ေမွာ္၀င္သားသမီးေတြဟာ ေခါင္းထုပ္ႀကီးေတြ ေပါင္းၿပီး မြန္ဘိုင္းက စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ဒို႔သားသမီးေတြကို အလုပ္အေကၽြးျပဳ စားပြဲထိုးေနၾကလိမ့္မယ္"
ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဂ်ဴလီယာကို ျပံဳးျပၿပီး 'ခင္ဗ်ားမွန္ပါတယ္။ ဒါ ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းပါ' လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ အေ႐ွ႔ဘက္ေဒသက ဧည့္သည္တေယာက္အေပၚမွာ ေအာင္ပြဲခံလိုက္ရတဲ့ အေမရိကန္ အၾကားအျမင္ဆရာတေယာက္ရဲ႔ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ၀င္းပသြားပါေတာ့တယ္။

၂၈-၇-၀၈ ထုတ္ တိုင္းမ္မဂၢဇင္းက Aravind Adiga ရဲ႔ Mystical Mischief အက္ေဆးကို ဘာသာျပန္ထားတာပါ။
{လူထုစိန္၀င္းရဲ႔ ဆင္းရဲျခင္းေထာင္ေခ်ာက္- အက္ေဆးမ်ား စာအုပ္မွ ကူးယူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ပါတဲ့ အက္ေဆးေတြဟာ ၀င္းေဇာ္၊ လူထုစိန္၀င္း အမည္မ်ားနဲ႔ Bi weekly eleven ဂ်ာနယ္မွာ ပါခဲ့တာေတြကို ႏွစ္ကာလမ်ား စာအုပ္တိုက္က ၂၀၀၉ ေမလမွာ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။}

ငန္း႐ိုင္း တေကာင္ေရးသူ- ၾကည္ေအာင္

ဟစ္ေၾကာ္ ပ်ံသန္း ရင္ေပါင္တန္းေန
ေတာငန္း တအုပ္ ၀ါဂြမ္းဆုပ္လို
လႈပ္လႈပ္ ေဖြးေဖြး ေ၀း ေ၀း ေ၀း ေပါ့
ေရးေရး မႈန္မႈန္ ၀ိုးတ၀ါး။


ေနာက္ဆံုး ေနေရာင္ ငန္းတေကာင္ဟာ
တိမ္ေမွာင္ေတြေအာက္ ငန္းအုပ္ေနာက္ကို
လမ္းေပ်ာက္ မွန္းေမွ်ုာ္ တေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔
ေဖာ္ေခၚသံေပး ေ၀း ေ၀း ေ၀းေပါ့
ညေရး မိႈင္းညိဳ အေမွာင္ မ်ိဳခ်ိန္
တိမ္ၿပိဳ လွ်ပ္ျပက္ ငန္း႐ိုင္းနက္ကယ္
မိုးသက္ မုန္တိုင္း ဆင္ေတာ့မယ္။

၁၉၆၇
[အမတ တရား- ၾကည္ေအာင္ ကဗ်ာမ်ား စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]


A Wild Swan
translated by- Maung Tha Noe


Shricking, flying, abreast
a flock of wild swans like a pack of cotton wool
moving white, far, far, far
fading out, blurring

In the last sunlight a swan
under the dark clouds behind the flight of swans
lost, hoping, crying out
crying for companions, far, far, far,
night darkens, darkness swallows
clouds break, lightning flashes, wild swan,
thunderstorm is about to rage.

1967
[Immortality poems by Kyi Aung, selected & translated by Maung Tha Noe]
{Kyi Aung Memorial Publication by Maung Tha Noe - Khin Lay Nwe, 2009 Yankoun}

[ "မေရာင္းေသး
မေဟာင္းေသး
(ျပတိုက္မပို႔ရေသးတဲ့)
ပစၥည္း တခ်ိဳ႔ ျဖစ္တယ္"]

ျမက္႐ိုင္းထဲက ေၾကး႐ုပ္ေရးသူ- မိုးခ်ိဳသင္း

{မိုးခ်ိဳသင္းမွတ္တမ္း- ဘေလာ့ဂ္မွ မိုးခ်ိဳသင္းရဲ႔ စာမူကို ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံၿပီး ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။}


ဒီေန႔ေတာ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ္႔ငါးႏွစ္ ၁၉၉၅ က မႏၱေလးမွာ က်င္းပတဲ႔ ဆြံ႔ အ နားမၾကား ရံပုံေငြ အတြက္ စာေပေဟာေျပာပြဲတခု တက္ခဲ႔ နားေထာင္ခဲ႔တာ သတိရတယ္။ ေဟာေျပာပြဲမွာ ေျပာခဲ႔တဲ႔သူေတြက ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္ႏွင္းယုရယ္၊ အေဖရယ္၊ ဆရာ ဦးတင္ေမာင္သန္း၊ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ နဲ႔ ဆရာမ ဂ်ဴးတို႔ပါ။

အဲဒီတုန္းက စာေပေဟာေျပာပြဲကို ရုံျပည္႔ရုံလွ်ံ အားေပးတဲ႔ မႏၱေလး ပရိသတ္ၾကီးကို အံ႔ၾသမိတာ အမွန္ေပါ႔။ ခမ္းမၾကီးံနဲ႔ မဆန္႔လို႔ ရုံကို အလာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကိုယ္႔ထိုင္ခုံေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္ ထိုင္ၿပီး နားေထာင္ၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ လမ္းေထာင္႔ေတြမွာ တီဗီအၾကီးၾကီးေတြ ခ်ေပးထားၿပီး တိုက္ရိုက္ ေဟာေျပာခ်က္ကို နားေထာင္ေစတာ ေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။ ျမင္ရတာ စိတ္ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။


အဲဒီတုန္းက အေဖက ေမာ္စကို က ထြက္လာတာ မၾကာေသးဘူး။ ပထမဆုံး အျပင္ေရာက္ၿပီးမွ လုပ္တဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတာ မွတ္မိေနပါတယ္။ အဖြားလူထု ေဒၚအမာရဲ႔ ေမြးေန႔ပြဲအၿပီး ေနာက္တေန႔ ႏို၀င္ဘာလ ၃၀ရက္၊ ၁၉၉၅ ခု လို႔ ထင္ပါတယ္။

အဲဒီေဟာေျပာပြဲမွာ အေဖရြတ္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေလးေတြ မူရင္း လက္ခံ မရွိေတာ႔လို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတုန္း တေန႔ကေတာ႔ မာယာအြန္လိုင္းမဂၢဇင္းလုပ္တဲ႔ အကို ကိုေအး၀င္းက ကက္ဆက္ေခြေလးတခု စာတိုက္က ပို႔လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ၀မ္းသာအားရ အေဖ႔ ကက္ဆက္ေလးနဲ႔ ဖြင္႔ၿပီး နားေထာင္လိုက္မိတယ္။ ကိုေအး၀င္းကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ..။

နားေထာင္မိတဲ႔အထဲက ကဗ်ာေလး တပုဒ္ကို ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကိုလဲ ျပန္ေ၀မွ်ရင္း ကိုယ္႔ရဲ႔ မွတ္တမ္းေလးထဲမွာလဲ သိမ္းထားခ်င္လို႔ အမွတ္တရ ေရးလိုက္ပါတယ္။

ကဗ်ာေတြကို ကိုယ္ အခါအားေလ်ာ္စြာ ဖတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ နားလည္တာလဲ ရွိ၊ နားမလည္တာလဲ ရွိ။ ခံစားမွဳေတြ ထပ္တူညီသြားရင္ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္မိၿပီး ထပ္ခါထပ္ခါ ဖတ္မိတာမ်ိဳး..။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္လို အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင္႔ ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးျဖစ္ပါလိမ္႔လို႔ ကဗ်ာဆရာရဲ႔ စိတ္ကို ဆန္းစစ္ စူးစမ္း ေတြးေတာသြားမိတတ္တာမ်ိဳး..။

ဒီေဟာေျပာပြဲမွာေတာ႔ အေဖက သူ ဒီကဗ်ာေလးကို ဘယ္လို ေရးမိသြားသလဲ ဆိုတာကို ေျပာျပထားတယ္။

အေဖက အားရင္ သူ႔မိတ္ေဆြေတြဆီ ေလွ်ာက္သြား၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ စကားေျပာ ေနတတ္တယ္။ တေန႔ အင္းစိန္နားက ေအာင္ဆန္းျမိဳ႔မွာ ေနတဲ႔ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ခိုင္မာ ရဲ႔ အိမ္ကို ပန္းခ်ီဆရာ ဦးယဥ္မင္းပိုက္ နဲ႔ အတူ သြားလည္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာဦးခိုင္မာက “ဆရာ႔ကို ျပ စရာ ရွိတယ္” ဆိုၿပီး ပန္းျခံတခု ကို ေခၚသြားသတဲ႔။ အဲဒီပန္းျခံက လမ္းမၾကီးေပၚ လူျမင္ကြင္းမွာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ လမ္းအေနာက္ဖက္ကေလးမွာပါ။

လိုက္ၾကည္႔ေတာ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေၾကးရုပ္ကို ေတြ႔ရတာပါ။ ပန္းပုဆရာၾကီး ေတာင္ၾကီး ဦးစံေဖ ရဲ႔ လက္ရာ တဲ႔၊ လက္ရာက ေကာင္းလိုက္တာ..။ မာန္ပါပါနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တရားေဟာ ေနပုံကို ထုထားတာကိုး။ ေအာ္.. ေကာင္းလိုက္တာ၊ ေအာင္ဆန္းျမိဳ႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေၾကးရုပ္ကို ျမင္ရတာ က်က္သေရ ရွိလိုက္တာ၊ တကယ္႔ပညာရွင္ရဲ႔ လက္ရာပါလား လို႔ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ေနတုန္း… ေဘးဘီၾကည္႔လိုက္မိေတာ႔…

ႏြားေတြ..ႏြားေတြ.. တဲ႔။ ပန္းျခံတခုလုံး ျမက္ရုိင္းေတြ တေတာလုံး ထ ေနလို႔ ႏြားစားက်က္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္ တဲ႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္မွာလဲ စာရြက္လိပ္ေလး ကိုင္ထားပုံပါ၊ ဒါေပမဲ႔ စာရြက္လိပ္က ေၾကးနဲ႔လုပ္ထားေတာ႔ အဖိုးတန္ေတာ႔ ျဖဳတ္ယူၾကလို႔ မရွိေတာ႔ဘူး တဲ႔။

ဒါနဲ႔ အေဖ႔စိတ္ထဲမွာ လွပ္ခနဲ ခံစားရတာမို႔ ဒီကဗ်ာေလးကို စပ္မိပါတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကဗ်ာထဲကေန ေခတ္ ကို လွမ္းၾကည္႔လို႔ ရတဲ႔ ကဗ်ာေလးတပုဒ္လို႔ ကိုယ္က ထင္မိတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။

ျမက္ရိုင္းထဲက ေၾကးရုပ္

ျမက္ရိုင္းထဲတြင္
ထိုင္ဆဲ မလွဳပ္၊ “ဆန္း” ေၾကးရုပ္။

သမိုင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းလာေတာ႔
“ငါ” ေတြ ျမက္ရုိင္း၊ ေနရာတိုင္းမို႔
သမိုင္းျပယုဂ္၊ ဆန္း ေၾကးရုပ္ကို
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမ႔ခဲ႔ၾကၿပီ။

ဆန္း ၏ လမ္းစဥ္၊ တို႔ မျမင္ေတာ႔။
ေက်းဇူးရွင္မွန္း၊ မသိစြမ္းေတာ႔။
ဆန္း ၏ ဂုဏ္ပုဒ္၊ ဆန္း ၏ ရုပ္ကား
တိမ္ျမဳပ္ခဲ႔ၿပီ၊ အတိတ္ဆီ..။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ခင္းေသာလမ္းကား
လြမ္းစရာပင္၊ အလွမ္းကြာ ခဲ႔ၿပီ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္တြင္၊ စာရြက္လိပ္ထား
ေၾကး၀ါျပားကို၊ ေရာင္းစားဖို႔ရာ
ခြာခဲ႔ရွာေပါ႔၊ လက္မွာ စာရြက္မဲ႔ခဲ႔ၿပီ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဟာရ၊ ေမာရ
ေသာက အမ်ား၊ ေဟာပါ႔ တရား
ေက်ာက မၾကား ျဖစ္ခဲ႔ၿပီ။

လြတ္လပ္ေရးကို၊ ေသြးႏွင္႔ရင္း၍
အပ္ႏွင္းခဲ႔ရ၊ သူ႔ဘ၀ကို
ေျမခ် သျဂိဳဟ္ ခဲ႔ၾကၿပီ။

သမိုင္းနာလဲ၊ နာမွန္း မသိ
တို႔ မထိ ေတာ႔။
တို႔၏ ကိုယ္က်ိဳး၊ တို႔ ထုပ္ပိုးဖို႔
အမ်ိဳးသားေရး၊ တို႔ မေတြးအား။
အေရးေတာ္ပုံ၊ တို႔ မျဖဳန္အား
တို႔ ယုံသည္ကား၊ တို႔ ေကာင္းစားဖို႔။
အမ်ားအေရး၊ တို႔ မေတြးအား
ကိုယ္ေရး ၾကည္႔ကာ၊ တို႔ လိမ္မာဖို႔
အရာရာတြင္ ကိုယ္က်ိဳးျမင္ကာ
မီးစင္ ၾကည္႔၍၊ က တတ္ဖို႔။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေၾကးရုပ္၊ ျမက္ရိုင္းအုပ္လဲ
မခုတ္ေတာ႔ဘဲ၊ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီ
ေနျမဲေနၾကပါေစေတာ႔။ ။

တင္မိုး
၁၉၉၅

အေဖက ဒီကဗ်ာေလးကို မဂၢဇင္းေတြကို ပို႔ဖို႔ စဥ္းစားမိပါေသးတယ္ တဲ႔၊ ဒါေပမဲ႔ ကဗ်ာပါ ျမက္ထဲ ေရာက္သြားမစိုးလို႔ သူ႔စာအုပ္ေလးထဲမွာပဲ သိမ္းထားခဲ႔ရတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ အခုေတာ႔ ကိုယ္လဲ ကိုယ္႔မွတ္တမ္းမွာ နာက်င္စြာနဲ႔ ဆက္သိမ္းထားလိုက္ၿပီ။

ျမက္ရိုင္းေတြကို မ်က္ႏွာလႊဲမိေလသလား လို႔လဲ လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာၾကီးကို ရွက္ရြ႔ံအားနာ မိပါေတာ႔တယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း
(ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၃ရက္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေမြးေန႔ အမွတ္တရ)

လမင္းတရာရဲ႔ 'ၾကည္ေအာင္' ကြယ္လြန္ျခင္း ႏွစ္ပတ္လည္

<27/3/2009> မွာ ကြယ္လြန္႐ွာတဲ့...ကဗ်ာဆရာႀကီး..'ၾကည္ေအာင္' သို႔ ႏွစ္လည္ ေအာက္ေမ့သတိရ၊ အမွတ္တရ.......



ေလးေလးေရ....

ေတာင္သမန္ တံတားေပၚမွာ၊ ဦးဇင္းရဲ႔ ေတာင္ေလးလံုးမွာ။
အင္း၀က ပန္းႏုေရာင္မွာ၊ စကားလက္ဆံု ေျပာမကုန္။
စကားေတြ တ၀ႀကီး ေျပာခဲ့ၾက၊ မေန႔တေန႔က လိုပါပဲ။
ေလးေလး လက္ေရးေလးနဲ႔ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ေတာင္၊ စပ္ေပးဖူးခဲ့၊
မဂၤလာ ေငြရတု အထိမ္းအမွတ္တဲ့...။

'တိုးနဲ႔ရည္
ၾကည္ျဖဴျမတ္ႏိုးၾကေစေသာ၀္။
ႏွစ္ကုေဋ
အခ်စ္ေတြ... ပန္းေတြပြင့္
တိုးဆင့္စိတ္ေစာ.....' တဲ့....။

ဒီကဗ်ာေလးကို ကၽြန္မ ေသခ်ာ သိမ္းထားတာပါ။
ခုေတာ့... ေလးေလးက ေဆး႐ံုကုတင္ေပၚကေန တယ္လီဖံုးေလးနဲ႔
'ငါ ေနေကာင္းပါတယ္ ကေလးမ....' လို႔ ေျပာၿပီး၊ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့
ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေ၀းႀကီး တေနရာကို
ထြက္ခြါသြားခဲ့ၿပီ.....။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ၿပီ.....။
စိတ္ထိခိုက္လွပါတယ္.... ေလးေလးရယ္။
၀မ္းနည္း ေၾကကြဲ ႏွေျမာလွပါတယ္....။
ေလးေလး ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ကို ကၽြန္မ အမွတ္ရပါတယ္။
'မေသစာဆို၊ ကဗ်ာခ်ိဳလ်က္' တဲ့.....။
ကဗ်ာခ်စ္သူ၊ ကဗ်ာမုန္းသူ၊ အားလံုးက ဦးညြတ္ရတဲ့....၊
ေလးေလးရဲ႔ ခ်ိဳျမတဲ့.. 'အမတ' ကဗ်ာမ်ားဟာ အစဥ္ထာ၀ရ
ခ်ိဳျမဲခ်ိဳလ်က္၊ ကဗ်ာဆရာကို အျမဲတမ္း အသက္႐ွင္ေစမွာပါ။

လြမ္းလ်က္ မေမ့ႏိုင္သူ ကၽြန္မတို႔ေတြမေတာ့....၊ ေလးေလးေရ.......
ဆြမ္းသက္ေစ့လႉရင္း က်န္ခဲ့ေပါ့။ ။

ကေလးမ။

ဟုတ္လြန္းလို႔ ဟုတ္ဟုတ္ ဟုတ္ဟုတ္ေတာင္ ျမည္ေသး (စကားမာရသြန္ ၅၁)ေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

ေက်ာင္းသား။ ။ နယူးစ္၀ခ္ေတြ၊ တိုင္းမ္ေတြကိုင္ၿပီး ဘာေတြမ်ား စဥ္းစားေနတာလဲ ဆရာရဲ႔။
ဆရာ။ ။ ဇြန္လ ၁၈ ရက္ေန႔ထုတ္ စာအုပ္ေတြထဲက စိတ္ဆင္းရဲစရာ သတင္းေတြ ဖတ္မိလို႔ပါကြယ္။
ေက်ာင္းသား။ ။ ဘာသတင္းေတြမ်ားပါလိမ့္ ခင္ဗ်ာ။
ဆရာ။ ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက ၆ ႏွစ္၊ ၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ မူလတန္းေက်ာင္းသားကေလး ၈ ေယာက္ ဓားထိုးခံရၿပီး ေသဆံုးသြားၾက႐ွာတဲ့ သတင္း ဖတ္မိလို႔ပါ။ အတန္းထဲ စာသင္ေနတဲ့ကေလးေတြကို လူတေယာက္က အေၾကာင္းမဲ့ ၀င္ၿပီး ဓားနဲ႔ထိုးသတ္ပစ္လိုက္တာပါ။ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တာပဲ။



ေက်ာင္းသူ။ ။ ၈ ေယာက္ေတာင္ ေသဆံုးသြားၾကသတဲ့လား။
ဆရာ။ ။ ဟုတ္တယ္။ မိန္းကေလး ၇ ေယာက္ နဲ႔ ေယာက်္ားေလး ၁ ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ဒုတိယတန္းက ၆ ႏွစ္၊ ၇ ႏွစ္၊ ၈ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးေတြခ်ည္းပဲ။
ေက်ာင္းသား။ ။ ဘာေၾကာင့္ ဒါေလာက္ရက္စက္ရတာလဲ ခင္ဗ်။
ဆရာ။ ။ ဘာအေၾကာင္းမွာကို ႐ွိတာမဟုတ္ဘူးကြယ့္။ 'စိတ္ေရာဂါထလာလို႔' လို႔ ဆိုတာပဲ။
ေက်ာင္းသူ။ ။ သူက စိတ္ေရာဂါသည္ေပါ့ေနာ္။
ဆရာ။ ။ အသက္ ၃၇ ႏွစ္ ႐ွိတဲ့ 'ထခုမ' ဆိုတဲ့လူက အလုပ္အကိုင္ မယ္မယ္ရရ မ႐ွိတဲ့ ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ တေယာက္တဲ့။ စိတ္ေရာဂါအခံ႐ွိလို႔ စိတ္ၿငိမ္ေဆးေတြ ေသာက္ေနရတာတဲ့။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ စိတ္ၿငိမ္ေဆးေတြကို ပံုမွန္ထက္ ၁၀ ဆ ေလာက္ ပိုေသာက္ၿပီး၊ ၆ လက္မ သားလွီးဓားတေခ်ာင္း ယူၿပီး ထြက္လာ ခဲ့တာတဲ့။ မူလတန္းေက်ာင္းကေလး ေ႐ွ႔ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းထဲ၀င္ၿပီး အတန္းထဲ ထိုင္ေနတဲ့ ကေလးေတြကို တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဓားနဲ႔ လိုက္ထိုးေတာ့တာပဲတဲ့။ ကေလး ၈ ေယာက္ ေသဆံုးသြားၿပီး၊ ဆရာမ ၂ ေယာက္နဲ႔ တျခားကေလး ၁၃ ေယာက္ ဒဏ္ရာရသြားၾကသတဲ့။
ေက်ာင္းသား။ ။ သူ႔ကို ဖမ္းမိရဲ႔လား ခင္ဗ်။
ဆရာ။ ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက သူ႔ကို ၀ိုင္းဖမ္းလို႔ မိသြားပါတယ္။ ရဲဆီေရာက္ေတာ့ သူက လူ႔ဘ၀ကို ၿငီးေငြ႔လြန္းလို႔ပါတဲ့ေလ။ သူ႔ကိုသူ သတ္ေသဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ အထမေျမာက္ခဲ့လို႔ ခုေတာ့ ႀကိဳးေပးတာပဲ ခံခ်င္ေတာ့တယ္တဲ့ေလ။
ေက်ာင္းသူ။ ။ သူ ေလာကႀကီးကို ၿငီးေငြ႔တာနဲ႔ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ အျပစ္မ႐ွိတဲ့ ကေလးေတြကို လိုက္သတ္ရေရာတဲ့လား။
ဆရာ။ ။ သူ႔ကို သူေဌးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔၊ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ မိဘေတြက ဘယ္တုန္းကမွ တြန္းအားမေပးခဲ့ပါဘူးတဲ့။ သူ႔ဟာသူ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ၀င္ေနတာပါတဲ့။ သူ႔အေဖက ေျပာခဲ့တာေလ။
ေက်ာင္းသား။ ။ ဒီလိုဆိုေတာ့ သူ စိတ္ေရာဂါျဖစ္လာတာ မိဘေတြရဲ႔ တြန္းအားေပးလြန္းမႈေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးေပါ့။
ဆရာ။ ။ တျခား ဘာအေၾကာင္းေတြ ႐ွိမွန္းေတာ့ မသိရေသးဘူေပါ့ကြယ္။ သူက အထက္တန္း မၿပီးခင္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး စစ္တပ္ထဲ ၀င္သြားတယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ တႏွစ္ခြဲေလာက္ပဲေနၿပီး၊ ႀကံဳရာက်ပန္း လိုက္လုပ္ေနတာတဲ့။ ထရပ္ကားလည္း ေမာင္းဖူးတယ္။ အလုပ္မ်ိဳးစံုေအာင္ လုပ္ဖူးခဲ့တယ္တဲ့။
ေက်ာင္းသူ။ ။ ဟိုတခါလည္း ဘူတာ႐ံုမွာ အဆိပ္ဓာတ္ေငြ႔ေတြ လႊတ္လိုက္လို႔ လူေတြအမ်ားႀကီး ေသခဲ့ဖူးတာ ဂ်ပန္မွာပဲ မဟုတ္လားဆရာ။
ေက်ာင္းသား။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ၾသံဳ႐ွင္းရိက်ိဳ႔ ဆိုတဲ့ အယူသည္း ဘာသာေရးဂိုဏ္းရဲ႔ လက္ခ်က္နဲ႔ လူ ၁၂ ေယာက္ ေသခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီအမႈက ခုေတာင္ အဆံုးမသတ္ေသးဘူးထင္တယ္။
ေက်ာင္းသူ။ ။ နိေပါႏိုင္ငံမွာ မိဘ၊ ညီအကို ေမာင္ႏွမ အားလံုး ၁၀ ေယာက္တိတိ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ သတင္းေတြေတာင္ ေနာက္ဆက္တြဲ ဖတ္လို႔ မဆံုးေသးဘူးေနာ္။ ေလာကႀကီးတခုလံုး ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္ ဆရာရယ္။ စိတ္႐ႈပ္စရာႀကီး။
ေက်ာင္းသား။ ။ ဒီလို အ႐ူးထတာေတြ၊ အၾကမ္းဖက္ လူသတ္တာေတြဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႔ မူပိုင္ ေရာဂါဆိုးႀကီးလို႔ ထင္မွတ္ထားတာ။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေ႐ွ႔တိုင္းႏိုင္ငံေတြထိ ပ်႔ံႏွ႔ံေနပါေရာလား ဆရာရဲ႔။ ဘာေၾကာင့္ ခုလို တေန႔တျခား ဆိုး႐ြားလာေနရတာလဲ။
ဆရာ။ ။ အေျခခံ အေၾကာင္းတရားေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့ကြယ္။ အဓိက အခ်က္တခုကေတာ့ လူသားေတြအားလံုး၊ စိတ္မိုက္ စိတ္႐ိုင္းေတြ၊ စိတ္ၾကမ္းေတြ သိပ္အားႀကီးေနၾကၿပီဆိုတာ လက္ေတြ႔ျပသေနျခင္း ပဲ။
ေက်ာင္းသူ။ ။ ဟိုအရင္တခါ ဆရာေျပာဖူးခဲ့တဲ့ manimal ဆိုတာေလ။ man နဲ႔ animal ႏွစ္ခု ေပါင္းထားတာ။ အဲဒါမ်ိဳး ျဖစ္ကုန္ၿပီလို႔ ဆိုရေတာ့မလား မသိဘူးေနာ္။
ဆရာ။ ။ လူသားအားလံုးေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရာခိုင္ႏႈန္းအားျဖင့္ေတာ့ အေတာ္မ်ား မ်ားျဖစ္တဲ့ လူသားမ်ားဟာ 'လူ' အျဖစ္က ေလွ်ာက်ၿပီး လူ႔ေအာက္နိမ္႔က်တဲ့ subhuman ဘ၀ကို ေရာက္ကုန္ ၾကၿပီလို႔ေတာ့ ဆိုရမယ္ ထင္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသား။ ။ အဲဒါမ်ိဳးေတြဟာ manimal ပဲ မဟုတ္ဘူးလားခင္ဗ်ာ။
ေက်ာင္းသူ။ ။ တိရစၦာန္ေတြထဲမွာေတာင္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္စားေသာက္မလုပ္တဲ့ တိရစၦာန္ေတြ ႐ွိပါေသးတယ္။ လူသားေတြရဲ႔ မိတ္ေဆြလို႔ ေခၚၾကတဲ့ ပင္လယ္ထဲက လင္းပိုင္လို သတၱ၀ါေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါေသးတယ္။ ေစာေစာက subhuman ေတြကို manimal လို႔ ေခၚလိုက္ရင္ လင္းပိုင္လို သတၱ၀ါေတြကို အားနာစရာႀကီးေတာင္ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ။
ေက်ာင္းသား။ ။ လူသားေတြ ဘာေၾကာင့္ ႐ိုင္းကုန္၊ ၾကမ္းကုန္ၾကတာလဲဆိုတာ ဆရာ့အျမင္ သိပါရေစ ခင္ဗ်ာ။
ဆရာ။ ။ အေၾကာင္းတရားေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့ကြယ္။
ေက်ာင္းသူ။ ။ လက္နက္ေတြရဲ႔ စြမ္းအား သိပ္ႀကီးမားလာလို႔မ်ားလားဆရာ။
ဆရာ။ ။ တခါတည္းနဲ႔ လူေတြအမ်ားႀကီး ေသၾကရတာကေတာ့ လက္နက္ေတြရဲ႔ စြမ္းအားေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္နက္က အဓိက မဟုတ္ေသးဘူးကြဲ႔။ သတ္ခ်င္ ျဖတ္ခ်င္စိတ္ေတြ သိပ္ႀကီးမားေနတဲ့ လူကသာ အဓိကျဖစ္တယ္။
ေက်ာင္းသား။ ။ အဲဒီလူေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒါေလာက္ သတ္ခ်င္ျဖတ္ခ်င္စိတ္ေတြ လြန္လြန္မင္းမင္း ျဖစ္ရတာလဲဆိုတာ စဥ္းစားရမွာေပါ့ေနာ္။
ဆရာ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသူ။ ။ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္တဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ၊ ႐ုပ္ျပေတြ သိတ္မ်ားေနလို႔ မ်ားလား ဆရာ။ ကေလးသူငယ္ေတြအတြက္ ႐ိုက္ကူးထုတ္လုပ္တဲ့ ကာတြန္းဇာတ္လမ္းေတြမွာေတာင္ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္တာေတြ၊ မညႇာမတာ အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်တာေတြ၊ ကလိန္ကက်စ္လုပ္ၿပီး အႏိုင္ယူတာေတြ တအားကို မ်ားတာပဲ။
ဆရာ။ ။ အင္း၊ မင္းေျပာတာလည္း မွန္ပါတယ္။ နီေပါက ျဖစ္ပ်က္တာေတြ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အိမ္းေ႐ွ႔မင္းသားက တိုက္ပြဲ၀င္ ၀တ္စံု ၀တ္ဆင္ၿပီး စက္ေသနတ္ႀကီးေတြ ႏွစ္လက္၊ သံုးလက္ လြယ္ၿပီး ခန္းမထဲ ၀င္လာတယ္လို႔ ဖတ္ရတယ္။ ဆရာ့ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ရန္ဘို နဲ႔ အာႏိုးကို ေျပးျမင္လိုက္မိတယ္ေလ။
ေက်ာင္းသား။ ။ အဲဒီလိုဆို ႐ုပ္႐ွင္တို႔၊ စာေပတို႔ စတဲ့ မီဒီယာေတြက အဓိက တရားခံေတြလို႔ ဆိုရမွာလား ဆရာ။
ဆရာ။ ။ မီဒီယာေတြက အဓိက လက္သည္ တရားခံ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကအက်ဆံုး တရားခံက 'ေၾကာင္ျဖဴတာ မည္းတာ အေရးမႀကီးဘူး။ ႂကြက္မိဖို႔သာ လိုရင္ပဲ' ဆိုတဲ့စနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစနစ္ေၾကာင့္ ဘယ္နည္းနဲ႔ရရ အျမတ္ရရင္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး တရားတာ၊ မတရားတာ၊ လုပ္သင့္တာ၊ မလုပ္သင့္တာ၊ ဘာကိုမွ စဥ္းစားမေနၾကေတာ့ပဲ 'ဘနဖူး သိုက္တူး' ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တာကိုး။
ေက်ာင္းသူ။ ။ အဲဒီ 'ေၾကာင္ျဖဴေၾကာင္မဲ' အေၾကာင္းအရာ မၾကာမၾကာ ေျပာတတ္တယ္ေနာ္။ ဒီအယူအဆကို ဆရာ ေတာ္ေတာ္ ႐ြံ႐ွာမုန္းတီးပံုရတယ္။
ဆရာ။ ။ ဒီအယူအဆေၾကာင့္ လူသားေတြ အက်င့္စာရိတၱ ခၽြတ္ျခံဳက်ၿပီး subhuman ျဖစ္ကုန္ ရတာကိုးကြဲ႔။ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ လုပ္သင့္တာကို ခြဲျခား စဥ္းစားရမွာေပါ့။ ကိုယ္ထင္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ 'စာနာစိတ္' ႐ွိမွ လူယဥ္ေက်းလို႔ ေခၚႏိုင္မွာေပါ့။
ေက်ာင္းသား။ ။ ခ်မ္းသာတဲ့ စက္မႈႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ စိတ္ေရာဂါျဖစ္တဲ့လူေတြ သိတ္မ်ားတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒါေကာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ခင္ဗ်။
ဆရာ။ ။ 'ေၾကာင္ျဖဴ ေၾကာင္မဲ' စနစ္ေၾကာင့္ လူေတြဟာ ႏိုင္ရာစား လုပ္ၾကတာေလ။ ၿပိဳင္ဘက္ကို အႏိုင္ရဖို႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲ လုပ္ရလုပ္ရ တရားတာ မတရားတာ ၾကည့္မေနၾကေတာ့ဘူး။ အႏိုင္ရဖို႔သာ အဓိကပဲ။ သိကၡာတရားတို႔၊ က်င့္၀တ္နီတိတို႔၊ သီလသမာဓိတို႔ဆိုတာ လူႏံုလူအေတြရဲ႔ လက္သံုးစကားလို႔ေတာင္ ေခၚရမယ့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီလို အေျခအေန အဲဒီလို စနစ္မ်ိဳးေအာက္မွာ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ဖို႔ အေရး အျမဲတမ္း ေၾကာင့္ၾကပူပန္ေနၾကရတယ္။ အလုပ္မ႐ွိေတာ့လည္း အလုပ္ရဖို႔ ပူေနရတယ္။ အလုပ္႐ွိျပန္ ေတာ့လည္း ဒီအလုပ္ကေလး ျမဲဖို႔အတြက္ ပူေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရတာနဲ႔ ကုန္တာ မွ်တဖို႔ အတြက္လည္း ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း ေပသီးေခါက္ၾကည့္ေနရတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ လူေတြအတြက္ ေသာကေတြ သိပ္ဖိစီးေနေတာ့ တာေပါ့။ ေသာကဖိစီမႈေတြ တအားမ်ားလာတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ေ၀ဒနာေတြ စိတ္ေ၀ဒနာေတြ စြဲကပ္လာ ရေတာ့တာပဲေလ။ ဒါက သဘာ၀ပဲ။
ေက်ာင္းသား။ ။ လူေတြ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တာ၊ ႐ိုင္းစိုင္းကုန္တာ၊ ျဗဟၼစိုရ္တရားေတြ ဆိတ္သုဥ္းကုန္တာ 'ေၾကာင္ျဖဴေၾကာင္မဲ' စနစ္ေၾကာင့္လို႔ ခ်ဳပ္ၿပီး ဆိုရေတာ့မွာေပါ့ေနာ္။
ဆရာ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒါ အဓိက လက္သည္တရားခံပါပဲ။
ေက်ာင္းသူ။ ။ တေလာတုန္းက မဂၢဇင္းတအုပ္မွာ 'လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္ဓာတ္ဆိုတာ မ်ိဳးျပဳန္းကြယ္ ေပ်ာက္လု မတတ္႐ွိေနတဲ့ (exchange endangered species) ျဖစ္ေနၿပီ' လို႔ ဆရာေရးတာ ဖတ္လိုက္မိပါတယ္။ ဒါေကာ 'ေၾကာင္ျဖဴေၾကာင္မဲ' ေၾကာင့္ပဲလား ဆရာ။
ဆရာ။ ။ သိပ္ဟုတ္တာေပါ့။ လူ႔ေလာကႀကီးတခုလံုး အ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ေအာင္ လုပ္ေနတာ အဲဒီ 'ေၾကာင္ျဖဴေၾကာင္မဲ' ၀ါဒပဲ။
ေက်ာင္းသား။ ။ ကမၻာႀကီး တေန႔တျခား ပူသထက္ပူလာတာ၊ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ေတြ ျမင့္တက္လာၿပီး ကမၻာႀကီးတခုလံုး ေရေအာက္ ေရာက္သြားမယ့္ အႏၱရာယ္ႀကီး ႐ွိေနတာ စတာေတြလည္း 'ေၾကာင္ျဖဴေၾကာင္မဲ' ေၾကာင့္ပဲေပါ့ေနာ္ ဆရာ။
ဆရာ။ ။ ဟုတ္လြန္းလို႔ ဟုတ္ဟုတ္ ဟုတ္ဟုတ္ေတာင္ ျမည္ေနပါေသးတယ္ဗ်ာ။

လူထုစိန္၀င္း။
{လူထုစိန္၀င္းရဲ႔ စကားမာရသြန္-၂ စာအုပ္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ၊ ပထမအႀကိမ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပ ပါတယ္။}

ခါတေကာင္ ခံတပင္ေရးသူ- ၾကည္ေအာင္

- အဘြား႐ြာဟာ၊ ကဗ်ာမဟုတ္
'ခံငုတ္'ကိုင္းစြန္၊ 'ခါက်ိဳး'တြန္လ်က္..
ပိုက္ကြန္ညႊတ္ကြင္း၊ ေတာၾကက္နင္းမွ
သားဟင္းတခြက္၊ ေသြးပြက္ပြက္ကို
ခ်က္ျပဳတ္စားရ၊ ဘ၀စ႐ိုက္
တိုက္ခိုက္ၾကမ္းတမ္း
ဆူးလမ္းေျမ႐ိုင္း၊ သဲမုန္တိုင္း။


- ဒီ႐ြာစပ္မွာ
သနပ္ခါးျမစ္၊ ေက်ာက္စရစ္ကို
ကုတ္ျခစ္သက္ျပင္း၊ ေမႊးန႔ံသင္းလ်က္...

- ႐ြာဦးပန္းပဲ၊ ဖားဖိုဆြဲလ်က္
မီးရဲရဲတြင္၊ ေဆးသားတင္တဲ့
စိမ္းလြင္သံေျပာင္၊ ငွက္ခါးေတာင္လို
ဓားေရာင္၀င္းလက္၊ လြန္ထက္ျမက္တယ္။

- ဒီ႐ြာကႏြား
အသြားလဲျမန္၊ အားလဲသန္တယ္
႐ုန္းကန္ကုန္းၾကံဳး၊ ထမ္းပိုးတံုးက
မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္၊ သင္းမေၾကာက္တတ္။

- သံမႈန္႔ကိုစား၊ ဒီ႐ြာသားတို႔
ခြန္အားကိုထုတ္၊ ဓားကိုခုတ္က
႐ွားငုတ္ႏွစ္က၊ မီးလွ်ံထလိမ့္။

- အေမႊးဆံုးသနပ္ခါး... ေပါက္ေရာက္ရာ
အထက္ဆံုးဓား... ထုလုပ္ရာ
အသြားဆံုးႏြား... ေမြးဖြားရာ
အသန္ဆံုးအား.. လႈပ္႐ွားရာ
ဒီ႐ြာ ဒီ႐ြာ၊ အဘြား႐ြာ။

- ေၾသာ္... အဘြား႐ြာဟာ၊ ကဗ်ာမဟုတ္
'ခံငုတ္' ကိုင္းစြန္၊ 'ခါက်ိဳး'တြန္လ်က္...

- အဘြားစကား
နားကၾကားေယာင္
'ငါ့ေျမး
သတၱိေကာင္းတဲ့ ခါငွက္ဟာ
ေပါင္က်ိဳးေနေပမယ့္
တြန္သံမပ်က္
တြန္ျမဲ တြန္တယ္...'

- 'အပြင့္ အခူးခံရ
အသီး အဆြတ္ခံရ
ခံရတဲ့ ဘက္ကခ်ည္း
အျမဲေနရတဲ့
'ခံပင္' ဟာ
ဆူးကို အျမဲခၽြန္ထားတယ္....'

- အဘြား႐ြာမွာ
'ခါေပါင္က်ိဳး'လဲ၊ တြန္ျမဲ တြန္လ်က္
တြန္ေနတယ္....။
'ခံပင္ဆူး'လဲ၊ ခၽြန္ျမဲ ခၽြန္လ်က္
ခၽြန္ေနတယ္......။

ၾကည္ေအာင္။

ဆူနာမီနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

သဘာ၀ အႏၱရာယ္ဆိုးႀကီးေတြ က်ေရာက္လာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ေဘးဒဏ္ခံေဒသက ဒုကၡသည္မ်ား အတြက္ ကမၻာတခုလံုး႐ွိ လူသားမ်ားက လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားၿပီး ေထာက္ပံ့ကူညီမႈေတြ ျပဳလုပ္ၾကတာ အားရစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
"ဆူနာမီ" ေရေဘးႀကီး က်ေရာက္ခံ ေဒသတခုကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားေရာက္ကူညီခ့ဲတဲ့ ၾသစၾတးလ်ႏိုင္ငံသူ အိႏၵယႏြယ္ဖြား အမ်ိဳးသမီးဆရာ၀န္တဦးက သူ႔အေတြ႔အႀကံဳကို ၂၀၀၅ ခု ဧၿပီလထုတ္ တိုင္းမဂၢဇင္းႀကီးထဲမွာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးသားေဖာ္ျပလိုက္တာကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။



အိႏၵိယႏြယ္ဖြားဆရာ၀န္ Romjana Srivastava ဟာ ဆူနာမီေရေဘးႀကီး က်ေရာက္စဥ္က အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဘီဟာျပည္နယ္႐ွိ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားထဲ အလည္အပတ္ ေရာက္႐ွိေနခိုက္ ျဖစ္တယ္။
ေမာ္လ္ဒိုက္ႏိုင္ငံဟာ သႏၱာေက်ာက္တန္းႀကီးေတြရဲ႔ အကာအကြယ္ေပးမႈေၾကာင့္ ဆူနာမီလိႈင္းလံုးႀကီး မ်ားဒဏ္က လြတ္ခဲ့တယ္။ လူေပါင္း ၁၀၈ ဦးသာ ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆူနာမီေနာက္ဆက္တြဲ ေရလႊမ္းမိုးမႈ ဒဏ္ကိုေတာ့ ႏိုင္ငံတခုလံုး ခံၾကရတယ္။
ေဒါက္တာ သီရိ၀တၱ၀ေရာက္႐ွိသြားတဲ့ ဘူရန္ဒီ ကၽြန္းကေလးမွာ ဆူနာမီေၾကာင့္ လူအေသအေပ်ာက္ မ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ ေရလႊမ္းမိုးဒဏ္ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ၾကရတယ္။ တကၽြန္းလံုး ေရလႊမ္းမိုးေနတာေၾကာင့္ ေနထိုင္စားေသာက္ေရး အခက္အခဲ၊ ေသာက္ေရသံုးေရ ျပတ္လပ္မႈ အခက္အခဲ၊ ေရာဂါမ်ိဳးစံု ၀င္ေရာက္လာမႈ အခက္အခဲ စတဲ့ အခက္အခဲ မ်ိဳးစံု ၾကံဳေတြ႔ေနရတယ္။ မူလကတည္းက အင္မတန္ ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ ကၽြန္းကေလးျဖစ္တာေၾကာင့္ အေျခခံ လူ႔လိုအပ္ခ်က္မ်ား ဘာမွမ႐ွိ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဆရာ၀န္မေလး သီရိ၀တၱဟာ အဲဒီကၽြန္းေပၚေရာက္႐ွိတဲ့ တဦးတည္းေသာ ဆရာ၀န္ ျဖစ္တယ္။ သူ႔လိုပဲ အိႏၵိယႏြယ္ျဖစ္တဲ့ သူနာျပဳဆရာမတဦးရဲ႔ အကူအညီနဲ႔ ေဆးကုသေရးဌာန ဖြင့္လွစ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတယ္။ ေဒသခံ လုပ္အားေပး ၁၄ ဦးရဲ႔ အကူအညီနဲ႔ လူနာမ်ားကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ကုသရတယ္။ ဘူရန္နီကၽြန္းက လူဦးေရ ၁၅၀၀ အျပင္ အနီးအပါး ကၽြန္းမ်ားက လူနာေတြ ေန႔စဥ္ ရာနဲ႔ခ်ီ ေရာက္႐ွိလာၾကတယ္။ ဘူရန္နီ႐ွိ အိမ္တိုင္းမွာ လူေပါင္း ေလးငါးဆယ္ေလာက္ စုေ၀းေနထိုင္ၾကရတယ္။ တခ်ိဳ႔ အိမ္ဆိုရင္ လူေပါင္း ၉၀၊ ၁၀၀ ေလာက္ ေနၾကရတယ္။ ဆူနာမီ ေရလိႈင္းႀကီးထဲမွာ လူေပါင္း ၁၇ ဦး ေမ်ာပါ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ Vilufushi ကၽြန္းကဆိုရင္ တကၽြန္းလံုးကို လာေရာက္ ေနထိုင္ၾကတယ္။
ကမၻာတခုလံုး႐ွိ ေစတနာ႐ွင္ေတြထံက ေန႔စဥ္ေရာက္႐ွိလာၾကတဲ့ ေဆးပစၥည္းကရိယာေတြဟာ ေဆးခန္း ေလးထဲမွာ အႁပြတ္အသိပ္ ညပ္ေနတယ္။ တဦးတည္းေသာ ဆရာ၀န္နဲ႔ လုပ္အားေပး ၂၀ ေယာက္လည္း လက္မလည္ေအာင္ အလုပ္ ႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ လူနာတဦးေရာက္႐ွိလာတာနဲ႔ ျပင္ပလုပ္အားေပးမ်ားက မွတ္ပံုတင္ၿပီး သူနာျပဳထံ ပို႔ရတယ္။ သူနာျပဳဆီေရာက္ေတာ့ တခါထပ္ မွတ္ပံုတင္ၿပီး ဆရာ၀န္ဆီ ပို႔ရတယ္။ ဆရာ၀န္ကလည္း စမ္းသပ္စစ္ေဆးၿပီး ေရာဂါကို မွတ္တမ္းတင္ ေရးရတယ္။ လိုအပ္တဲ့ ေဆး၀ါးမ်ားကို ေရးၿပီး စာရင္းမွတ္ရတယ္။ ဆရာ၀န္ေရးေပးလိုက္တဲ့ ေဆးစာအတိုင္း သူနာျပဳဆရာမက ေဆးထုတ္ေပးၿပီး စာရင္းစာအုပ္မွာ မွတ္သားရျပန္တယ္။ ေနာက္တျခား လုပ္အားေပးေတြက ေဆး၀င္ေဆးထြက္စာရင္း စာအုပ္မွာ ေရးသြင္း မွတ္သားရျပန္တယ္။ ဒါက ဆရာ၀န္ ဆရာမမ်ားအတြက္ ပထမဆံုး စိတ္ညစ္စရာ ဒုကၡ။
ေနာက္ဒုကၡက လိုအပ္တဲ့ ေဆး၀ါးကရိယာေတြ မ႐ွိတဲ့ ကိစၥ။ ေဆးခန္းတခုလံုး ေျခခ်စရာမ႐ွိေအာင္ ျပည့္ႏွက္စုပံုေနတဲ့ ေဆးေသတၱာေတြ အမ်ားစုဟာ ဖြင့္ေတာင္ မဖြင့္ၾကရဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားဘာသာ စကားမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေရးသားထားတာေတြဆိုေတာ့ ဘာေဆးေတြမွန္း ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီေဆးေသတၱာေတြဟာ အသံုးမ၀င္တဲ့ ကတ္ပံုးေတြပဲ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။
ေနာက္ပီး တခ်ိဳ႔က မလိုအပ္တဲ့ စတီးေရာင္ တေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ စက္ကရိယာေတြ၊ ေသြးခ်ိဳ ဆီးခ်ိဳတိုင္းတဲ့ စက္ႀကီးေတြ မ်ိဳးေပါ့။ ေလာေလာဆယ္ လိုအပ္တာက ပဋိဇီ၀ေဆးေတြ၊ ၀မ္းေရာဂါကာကြယ္ေဆးေတြ၊ ထိခိုက္က်ိဳးပဲ့ ဒဏ္ရာမ်ိဳးစံုအတြက္ လိုအပ္တဲ့ေဆးေတြ၊ ကေလးသူငယ္ေတြအတြက္ ႏို႔မႈန္႔နဲ႔ လူႀကီးမ်ားအတြက္ အဟာရျဖစ္ေစတဲ့ အစားအေသာက္နဲ႔ ေဆး၀ါးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။
တရက္မွာ အနီးအနားကၽြန္း တကၽြန္းက က်န္းမာေရးလုပ္သားမ်ားက လူနာ ၁၅၀ ေလာက္ေခၚၿပီး ေရာက္လာတယ္။ အားလံုး ဆီးခ်ိဳ ေ၀ဒနာ႐ွင္ေတြ၊ တခ်ိဳ႔ဆို ေရာဂါျဖစ္တာ ၁၀ ႏွစ္ ၁၅ ႏွစ္ ၾကာၿပီျဖစ္လို႔ မ်က္စိေတာင္ ကြယ္ေနၾကၿပီ။ ဒါမ်ိဳးေတြက ေနာက္မွ ကုသ ေစာင့္ေ႐ွာက္ရမွာ မ်ိဳးေတြ၊ ဒါေပမယ့္ လူနာေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ စက္သစ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဆီးခ်ိဳ ေသြးခ်ိဳတိုင္းၿပီး ေလးငါးရက္စာ ေဆး၀ါးေတြ ေပးလိုက္ရတယ္။ ဒီေလာက္နဲ႔ ဘာမွ မထူးပါဘူးဆိုတာ ဆရာ၀န္အေနနဲ႔ သိေပမယ့္ လူနာေတြ စိတ္ခ်မ္းသာ သြားတာျမင္ရရင္ ဆရာ၀န္လဲ စိတ္ခ်မ္းသာတာပဲဆိုၿပီး လုပ္ေပးလိုက္ရတာလို႔ ေဒါက္တာသီရိ၀တၱ၀က ေရးသားထားပါတယ္။
ေဆးခန္းထဲမွာ ေဆးေသတၱာေတြ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ႀကီး ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ လူနာေတြမွာလည္း ေရာဂါဘယမ်ိဳးစံု ကပ္ညိေနတယ္။ ကုသေပးမယ့္ ဆရာ၀န္နဲ႔ ဆရာမလည္း အသင့္႐ွိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္လာတဲ့ လူနာအတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ ေဆး၀ါးေပးလိုက္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးက်ေတာ့ ႐ွားပါးျဖစ္ရပ္မ်ိဳး ျဖစ္လို႔ေနေတာ့တယ္လို႔လည္း သူက ဆိုထားပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ လူသားတို႔ရဲ႔ ခႏၶာကိုယ္မွာ အလိုအေလ်ာက္ ေရာဂါေပ်က္ကင္းေစႏိုင္တဲ့ သဘာ၀စြမ္းအားႀကီးတခု အံ့ၾသဘြယ္ရာ ႐ွိေနပါလားဆိုတာ ကၽြန္မ သိ႐ွိမွတ္သားလိုက္ရပါေတာ့တယ္လို႔လည္း သူက နိဂံုးခ်ဳပ္ ဆက္လက္ေရးသားထားပါေသးတယ္။
အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ဆရာ၀န္မေလးေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ဟုတ္ပါေပ့။ မွန္ပါေပ့လို႔ ႏႈတ္ကထြက္ၿပီး ေျပာမိတဲ့အထိ သေဘာက် ႏွစ္ျခိဳက္မိပါတယ္။ ကမၻာႀကီး တခုလံုးမွာ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ေစတနာ႐ွင္အဖြဲ႔အစည္းေတြ ေထာင္ေသာင္းမက ႐ွိေနၾကပါတယ္။ အေရးေပၚလာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ႏိုင္ငံအစိုးရမ်ား၊ ေစတနာ႐ွင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ထည့္၀င္လႉဒါန္းၾကတဲ့ ေငြေၾကးရန္ပံုေငြ ဆိုတာလည္း အံ့မခန္းေအာင္ကို ရ႐ွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုအခါမ်ိဳးမွာမဆို ေဒါက္တာသိရိ၀တၱ၀ရဲ႔ ေဆာင္းပါးထဲက ေရးသားခ်က္အတိုင္း တကယ္လိုအပ္တဲ့ လူေတြအတြက္ တကယ္လိုအပ္တဲ့ အကူအညီရမႈဆိုတာမ်ိဳး ႐ွာပါးလွပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ မီးခတ္ေက်ာက္သံုးၿပီး မီးေမႊးေနရေသးတဲ့ ကမၻာဦးလူသား သာသာအဆင့္႐ွိ ေက်း႐ြာေတြကို ဂက္စ္မီးဖိုေတြ လိုက္ေ၀ေပးေနသလို ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီလို ျပသနာမ်ိဳးေတြကို ဘယ္လိုေျဖ႐ွင္းရမလဲ ဆိုတဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲႀကီးမ်ိဳးေတြကို ကုလသမဂၢလို အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးႀကီးက ဦးေဆာင္ၿပီး မၾကာခဏ က်င္းပေပးသင့္ပါတယ္။ ဒီျပသနာရဲ႔ အေျဖကို မ႐ွာႏိုင္သေ႐ြ႔ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ ကူညီေထာက္ပ့ံမႈဆိုတာေတြက အေဟာသိကံ ျဖစ္ေနၾကဦးမွာသာ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

၄-၅-၂၀၀၅ ထုတ္ Time မဂၢဇင္းက Ranaja Srivastava ေရးတဲ့ The Essential of Aid ေဆာင္းပါးကို ကိုးကားပါတယ္။
{လူထုစိန္၀င္းရဲ႔ ဆင္းရဲျခင္းေထာင္ေခ်ာက္- အက္ေဆးမ်ား စာအုပ္မွ ကူးယူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ပါတဲ့ အက္ေဆးေတြဟာ ၀င္းေဇာ္၊ လူထုစိန္၀င္း အမည္မ်ားနဲ႔ Bi weekly eleven ဂ်ာနယ္မွာ ပါခဲ့တာေတြကို ႏွစ္ကာလမ်ား စာအုပ္တိုက္က ၂၀၀၉ ေမလမွာ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။}

စာမတတ္တဲ့ အေမရိကေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

လူငယ္က စာတ႐ြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုးေပးလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာတခုကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း မ်က္စိေတြကို ေမွးထားတယ္။
"ဒီမွာ ကိုယ့္လူ၊ ဒါဘယ္ေနရာမွာဆိုတာ ေျပာျပႏိုင္သလား"
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္က ဒက္ထ႐ိုက္မွာ ဧည့္သည္။ ဒါေပမယ့္လို႔ ေရးထားတဲ့ လိပ္စာကို တခ်က္လွမ္း ၾကည့္လိုက္႐ံုနဲ႔ သူေမးတဲ့ေနရာကို သိလိုက္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ၁၅ ေပေလာက္သာကြာတဲ့ လမ္းအမည္ ဆိုင္းဘုတ္ကို ညႊန္ျပၿပီး "ဟိုမွာေလ ဆိုင္းဘုတ္ကို မျမင္ဘူးလား" လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို မလံုမလဲ ၾကည့္ၿပီး စာ႐ြက္ကို ဆြဲယူကာ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္က အေၾကာင္းအရင္းကို သိလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လို လူစိမ္းတေယာက္ကို ေမးလိုက္ရတာက ဆိုင္းဘုတ္ကို သူမျမင္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ဆိုင္းဘုတ္ကို သူမဖတ္တတ္တာ။



သူတေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒက္ထ႐ိြဳက္ဆိုတဲ့ လူမည္းအမ်ားစု ေနၾကတဲ့ ဒီၿမ်ိဳ႔က လူေတြရဲ႔ ၄၇ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္မွာ တေယာက္နီးပါးဆိုပါေတာ့။ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ စာတတ္ေျမာက္ျခင္း မ႐ွိၾကဘူး ဆိုတာ အံ့ၾသစရာ သိရပါတယ္။ (ႏိႈင္းယဥ္ခ်က္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳးမ်ားရဲ႔ ၆ ဒႆမ ၇ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ က႐ိုေအး႐ွားလူမ်ိဳးမ်ားရဲ႔ ၁ ဒႆမ ၇ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ စာတတ္ေျမာက္ျခင္း မ႐ွိၾကပါဘူး)။ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ စာမတတ္ဘူးဆိုတာက နိစၥဓူ၀ ထမင္းစားေရေသာက္ ကိစၥေလးေတြ အတြက္ေတာင္ ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္၊ တြက္တတ္ခ်က္တတ္ မ႐ွိဘူးလို႔ ဆိုလိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္စားကိုင္စားေလာက္ေအာင္ ကြန္ျပဴတာကၽြမ္းက်င္မႈတို႔ ဘာတို႔လည္း မ႐ွိပါဘူး။ အလုပ္ေလွ်ာက္လႊာပံုစံ ျဖည့္တာ၊ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ဖတ္တာ၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ မဲထည့္ဖို႔ မဲျပားေပၚက စာဖတ္တာ၊ သတင္းစာဖတ္တာ၊ ဘတ္စ္စကားခရီးစဥ္ဖတ္တာ၊ ကုန္ပစၥည္းတံဆိပ္ဖတ္တာ၊ စာ႐ြက္ေပၚက လိပ္စာဖတ္တာ စတဲ့ ဟာေတြ ဘာတခုမွလည္း လုပ္ႏိုင္စြမ္း မ႐ွိပါဘူး။
ကမၻာေပၚက အခ်မ္းသာဆံုးႏိုင္ငံႀကီးရဲ႔ လူဦးေရ ၂၃ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ေယာက်္ား မိန္းမ စုစုေပါင္း ၄၄ သန္းေလာက္ဟာ ေျပာခဲ့တဲ့ အရာေတြကို မလုပ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ တကယ္ေျပာရရင္ေတာ့ အေျခအေနဟာ ခုေျပာခဲ့တဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြ ညႊန္ျပေနတာထက္ေတာင္ ပိုဆိုးပါေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ အေမရိကန္လူမ်ိဳး သန္း ၅၀ ေလာက္ဟာ ႐ွစ္တန္းအဆင့္ထက္ပိုၿပီး စာမတတ္ၾကပါဘူး။ ဒါကို အက်ယ္ခ်ဲ႔ၿပီး ႐ွင္းေအာင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ပိုးဟပ္သတ္ ေဆးဗူးေပၚက အညႊန္းကို ဖတ္တတ္ဖို႔ရာ ကိုးတန္းအဆင့္ေလာက္ စာဖတ္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အျမတ္ခြန္ပံုစံ ျဖည့္တတ္ဖို႔ဆိုရင္ ၁၀ တန္းေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး တတ္ထားမွ ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္အာမခံ ပံုစံေတြကို နားလည္ဖို႔ဆိုရင္ ၁၂ တန္းေလာက္အထိ တတ္ထားမွ ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ေတာ့ အေမရိကန္လူမ်ိဳး အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီး လူႀကီးမ်ားရဲ႔ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ဒီေန႔ေခတ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အတြက္ လံုေလာက္တဲ့ အရည္အခ်င္း မ႐ွိၾကဘူးဆိုတဲ့ သေဘာျဖစ္ပါတယ္။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ စာမတတ္သူေတြ ႐ွိေနတယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ သိၾကရင္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္ သြားၾကမွာပါပဲ။ ပိုၿပီး စိတ္ဘ၀င္မက် ျဖစ္စရာက ဖြ႔ံျဖိဳးူဆဲႏိုင္ငံေတြမွာ စာမတတ္ေျမာက္မႈ ဆိုတာက ေက်းလက္ေဒသ ျပႆနာျဖစ္ေပမယ့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဆင္းရဲသားေတြ၊ လူမႈဖူလႈံေရး ေထာက္ပ့ံေၾကး ကို မွီခိုအားထားေနရသူေတြ အမ်ားစု ေနထိုင္ၾကတဲ့ အတြင္းပိုင္းေဒသ ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒက္ထ႐ိြဳက္ကို ေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္းရင္းက အေမရိကန္ၿမိဳ႔ျပ ျပႆနာ ဆိုင္ရာ ညီလာခံတခုမွာ ေဟာေျပာဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလေကာင္းေလသန္႔ ႐ွဴဖို႔နဲ႔ လက္ကိုင္ဖံုးေျပာဖို႔ ညီလာခံခန္းမ အျပင္ဘက္လမ္းေပၚ ထြက္လိုက္ေတာ့ ပထမဆံုးေတြ႔လိုက္ရတဲ့ လူငယ္တေယာက္ဆီကတင္ ျပႆနာရဲ႔ အတိမ္အနက္ကို နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ သိလိုက္ရပါတယ္။
ဒက္ထ႐ိုက္ၿမိဳ႔က အသက္ ၁၆ ႏွစ္နဲ႔ ၆၀ ၾကား လူဦးေရရဲ႔ ထက္၀က္နီးပါးဟာ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနၾကၿပီး အလုပ္လိုက္႐ွာတာမ်ိဳးလည္း လုပ္မေနၾကဘူးလို႔ သိရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီလူေတြ အမ်ားစုဟာ အလုပ္ရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လိုအပ္တဲ့ပညာအရည္အခ်င္းဆိုတာ မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ အလုပ္လုပ္ဖို႔ သင္တန္းေလးဘာေလး တက္ေရာက္ႏိုင္႐ံု အရည္အခ်င္းေတာင္မွ မ႐ွိၾကလို႔ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မွန္းဆ ရႏိုင္ပါတယ္။
လမ္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရတဲ့ ကယ္ဗင္ဆိုတဲ့ လူငယ္က လူမႈ၀န္ထမ္းတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ သူက စာမတတ္ေျမာက္မႈနဲ႔ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာဟာ ဒြန္တြဲေနတဲ့ ျပႆနာ ျဖစ္တယ္။ အလုပ္ျဖစ္႐ံုေတာင္ စာမတတ္သူမ်ားရဲ႔ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ အလုပ္လက္မဲ့ ဒါမွမဟုတ္ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ကေလးေတြေလာက္သာ ႐ွိေနၾကသူမ်ား ျဖစ္တယ္လို႔ သူက ႐ွင္းျပပါတယ္။ အလုပ္လက္႐ွိသူမ်ားရဲ႔ ဘ၀ကလည္း ခက္ခဲၾကမ္းတမ္း လွတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ စာမတတ္သူမ်ားဟာ တႏွစ္မွာ ၄၄ ပတ္ အလုပ္႐ွိေနၾကပါတယ္။ အထက္တန္း ေအာင္လက္မွတ္ မ႐ွိသူမ်ားရဲ႔ ၀င္ေငြဟာ ေကာလိပ္ဘြဲ႔လက္မွတ္ ႐ွိသူမ်ားရဲ႔ ၀င္ေငြ ေလးပံုတပံုသာ ႐ွိပါတယ္။ ဒါတင္မက အလုပ္ကိုလည္း ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ လုပ္ႏိုင္စြမ္း မ႐ွိၾကပါဘူး။ ပညာခ်ိဳ႔တဲ့မႈေၾကာင့္ အလုပ္ခြင္မွာ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ဆံုး႐ႈံးနစ္နာမႈမ်ားဟာ ႏွစ္စဥ္ ေဒၚလာ ဘီလ်ံေပါင္း မ်ားစြာ႐ွိပါတယ္။
အေျခအေနပိုၿပီး ဆိုးေစတာက ပညာအဆင့္အတန္းက ကြန္ျပဴတာေခတ္ေၾကာင့္ ကမၻာတခုလံုးမွာ တေန႔တျခား ျမင့္သထက္ ျမင့္တက္လာေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေခတ္ရဲ႔ သ႐ုပ္ျပေႂကြးေၾကာ္သံက 'သတင္း' ဒါေပမယ့္ အီလက္ထေရာနစ္နည္းနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ရ႐ွိတဲ့ 'သတင္း'ကို ဖတ္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိသူမ်ားအဖို႔ေတာ့ ဒီေခတ္ရဲ႔ အျပင္ဘက္မွ က်န္ရစ္ေနလိမ့္မယ္။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ သတ္မွတ္ျခင္းကို အင္တာနက္ဆက္သြယ္မႈနဲ႔ ေျပာေနၾကတဲ့ ဒီကမၻာႀကီးမွာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္း နယ္နမိတ္မ်ဥ္းေၾကာင္းဟာ စြမ္းအားျမႇင့္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္မ်ဥ္းေၾကာင္းကို ခလုတ္တိုက္ၿပီး လဲက်သြားပါလိမ့္မယ္။ ကြန္ျပဴတာေခတ္ရဲ႔ အေရးပါဆံုးက ကီးဘုတ္ျဖစ္တယ္။
လူ႔စြမ္းအား ဆံုး႐ႈံးမႈဘက္က ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ ႀကီးပါပဲ။ ရာဇ၀တ္မႈေတြကိုပဲ ၾကည့္ေပါ့။ ကေလးတရား႐ံုးကို ေရာက္လာတဲ့ သူမ်ားရဲ႔ ၆၀ ရာႏႈန္းဟာ စာမတတ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ လူႀကီးေထာင္သား ၁၀ ေယာက္မွာ ခုႏွစ္ေယာက္ဟာလည္း ပညာအရည္အခ်င္း နိမ့္က်သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္႐ွိေနတဲ့ ေထာင္သားဦးေရ ႏွစ္သန္းမွာ စာမတတ္သူေတြက အမ်ားဆံုး ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဒက္ထ႐ိြဳက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လိပ္စာေမးရဲတဲ့ လူငယ္အဖို႔ သူတသက္လံုး သူတပါးကို ေမးေနရဦးမွာ ပါပဲ။ သူ႔ထက္ပိုၿပီး စာတတ္တဲ့ သူမ်ားက အႏိုင္က်င့္တာ၊ အျမတ္ထုတ္တာကို ခံေနရဦးမွာပါပဲ။
ဒါဟာ ကမၻာ့သက္တမ္းအရင့္ဆံုး၊ အင္အားအႀကီးမားဆံုး ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံႀကီးမွာ ျဖစ္ေနတာေနာ္။ ဒီႏိုင္ငံႀကီးရဲ႔ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြက ကမၻာႀကီးတခုလံုးကို အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်မွတ္ေနၾကတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ လက္ခံေနၾကတာတဲ့ေလ။
ကၽြန္ေတာ္က လူငယ္ေနာက္ကို ေျပးလိုက္သြားရင္း မီးပိြဳင့္မွာ မီေတာ့ သူ႔လက္ထဲက စာ႐ြက္ကို ဆြဲယူလိုက္ပါသည္။
"ကဲလာ က်ဳပ္ဖတ္ျပမယ္"
ကၽြန္ေတာ္က အသံထြက္ ဖတ္ျပရင္း စာလံုးႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားတဲ့ မလွမ္းမကမ္းက အေဆာက္အအံုႀကီးတခုကို လက္ညိႇဳးထိုးၿပလိုက္ပါတယ္။
"ဟိုတိုက္ႀကီး ျဖစ္လိမ့္မယ္" လို႔လည္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိတ္ထဲမွာ သက္ႀကီးစာတတ္ေျမာက္ေရး လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာ စာ႐ြက္တ႐ြက္ေလာက္ ပါလာရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတာင့္တမိပါတယ္။ ဒါလည္း အပိုပါပဲ။ ဒီစာ႐ြက္ကို သူဖတ္ႏိုင္မွာမွ မဟုတ္တာ။
"ေက်းဇူးပဲ ကိုယ့္လူ"
၀မ္းသာလို႔ လင္းလက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ သူက ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ယုတ္စြအဆံုး ဒီတႀကိမ္ေလး ျဖစ္ေစဦးေတာ့ လမ္းမွန္အတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္ သြားပါေလေတာ့တယ္။

လူထုစိန္၀င္း
[Ref: Letter from American; Shashi Tharror, Newsweek. 30-9-2002]
{လူထုစိန္၀င္းရဲ႔ ဆင္းရဲျခင္းေထာင္ေခ်ာက္- အက္ေဆးမ်ား စာအုပ္မွ ကူးယူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ပါတဲ့ အက္ေဆးေတြဟာ ၀င္းေဇာ္၊ လူထုစိန္၀င္း အမည္မ်ားနဲ႔ Bi weekly eleven ဂ်ာနယ္မွာ ပါခဲ့တာေတြကို ႏွစ္ကာလမ်ား စာအုပ္တိုက္က ၂၀၀၉ ေမလမွာ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။}

ဒႆဂီရိေရးသူ- ေမာင္ပန္းေမႊး

ဒႆဂီရိ ဆိုတာ
ေခါင္းဆယ္လံုး ႐ွိတယ္လို႔
ဇာတ္ထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
မယံုစရာႀကီး ေနာ္။
ေခါင္းေတြ မ်ားလိုက္တာ။
မ်က္ႏွာေတြ မ်ားလိုက္တာ။



ခုမွ
သူႏွင့္ ေတြ႔လို႔
ယံုၿပီ။
သူ႔လိုပဲ မ်က္ႏွာမ်ားမည္ ထင္သည္။


Datha-Giri
translated by- Khin Aye Thet

A datha-giri
Is ten headed-
The tales I've read have told me this.
It's unbelievable, isn't it?
So many heads!
So many faces!

Only now,
Having met her,
One believes;
It must be like her: many-faced.

ေမာင္ပန္းေမႊး
ဘာသာျပန္- ခင္ေအးသက္
ေမာင္ပန္းေမႊးရဲ႔ တခုေသာပန္းဥယ်ဥ္ ကဗ်ာစာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။

က်ားလွ်ာပန္းေရးသူ- ေမာင္ပန္းေမႊး

ပန္းအခ်င္းခ်င္းကပင္
သူ႔ကို အတင္းေျပာၾကသည္။
က်ားလွ်ာပန္း ဆိုတာ
ပန္းအစစ္ မဟုတ္ဖူးတဲ့ေလ။



သူ႔အန႔ံက ေမႊးလည္း မေမႊးတဲ့။
သူ႔အဆင္းက လွလည္း မလွတဲ့။
ပန္းပန္သူတို႔ကလည္း မပန္ၾကတဲ့။
ကုသိုလ္ျပဳသူတို႔ကလည္း ဘုရားမတင္ၾက။
ေခါင္းမဆင္ၾက။

သို႔ေသာ္လည္း
အခ်င္းတို႔.....
ဤ က်ားလွ်ာပန္းကား
ပန္းတကာတို႔ ခႏၶာစဲေသာ
ေႏြေခါင္ေခါင္မွာမွ
ေႏြကို အံတုလ်က္ ဖူးပြင့္ရဲေသာ
ပန္းပင္ျဖစ္ေခ်သည္တကား။


The Cactus Flower
tranlsated by Khin Aye Thet

Even amongst the flowers,
They deride it.
This tiger's tounge, this cactus flower
Is not a real flower. So they say.

Its scent unsweet,
Its lines unlovely,
The flower-lovers love it not.
The merit-seekers never place it on the alter.
None ever wear it in their hair.

But let thou listen!
In the height of summer
when all flowers wither,
The tiger's tounge blossom
Sets its teeth against summer
And dares to bloom.

ေမာင္ပန္းေမႊး
ဘာသာျပန္- ခင္ေအးသက္
ေမာင္ပန္းေမႊးရဲ႔ တခုေသာပန္းဥယ်ဥ္ ကဗ်ာစာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။

နန္းစကား မန္းစကား- ျမန္မာတို႔ရဲ႔ ျမန္မာစကား ၂ေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

'ပထမဦးစြာ ေဟာ္လို ဂစ္တာလက္သံနဲ႔ လက္စြမ္းျပ တီးလံုးကို စတင္တီးခတ္မႈ ျပဳပါတယ္။ key A နဲ႔ တီးခတ္မႈျပဳထားတဲ့ blues rock ေတးသြားတပုဒ္ပါပဲ။ vocal ရဲ႔ ႐ြတ္ဆိုမႈ အသံဟာ မယ္လိုဒီေတးသြားနဲ႔ ထပ္တူ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္.... '
'intro အ၀င္ကို drum နဲ႔ စ၀င္ေပးပါတယ္။ intro 8 bars ကို ဟာမိုနီ အသံေလးမ်ားနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းေပးထားပါတယ္။ key F နဲ႔ တီးခတ္မႈ ျပဳထားတဲ့ slow သီခ်င္းတပုဒ္ပါ။'
'technically အရ ၾကည့္ရင္ mouse သံုးမ်ိဳး ႐ွိပါတယ္။ serial mouse, bus mouse နဲ႔ import mouse ဆိုၿပီး ႐ွိပါတယ္'
'ေနာက္ mouse မွာလည္း mechnical mouse နဲ႔ optical mouse ဆိုၿပီး ႐ွိပါေသးတယ္။ mechanical mouse ဆိုတာက ခင္ဗ်ားတို႔ ေတြ႔ဖူးတဲ့အတိုင္း ႐ိုး႐ိုး mouse ပါပဲ။ ေဘာလံုးကေလး စပြဲေပၚမွာ ႐ွိေနမယ္။ အဲဒါကို ေ႐ႊ႔ေပးျခင္းအားျဖင့္ pointer ေ႐ြ႔ေနမယ္။ ေနာက္ optical mouse။ သူကေတာ့ screen control pointer ကို light bean နဲ႔ ထိန္းေပးတယ္'


'ကၽြန္မက earing အတြက္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကူညီတာပါ။ ကၽြန္မ enjoy လုပ္တာက ၀င္ေငြ မဟုတ္ပါဘူး။ joy satisfaction ကိုပါလို႔ ေျပာျပရပါတယ္'
'အင္တာေန႐ွင္နယ္ကေန ၀ီအာသည္ေ၀ါလ္အထိ နားေထာင္ၿပီးပါၿပီ။ ေမရီအင္တိြဳင္းနက္ကေန အယ္လီနာေခ်ာင္ခ်က္စကူးအထိ ဖတ္ၾကည့္ပီး ပါၿပီ။'
'ကဗ်ာဆရာ စတီဖင္စပင္ဒါ ကြယ္လြန္ေတာ့ နယူးစထရိတ္တိုင္းမ္သတင္းစာမွာ ဟဲဗီး၀ိတ္ကဗ်ာဆရာ' တဲ့။
'ဆန္းမဂၢဇင္းမွာေတာ့
ေဘာ့ဒိုင္လန္ကို
ေရာ့ခ္ဖီလိုဆိုဖာ' တဲ့။
'မင္းလည္း စံျပမယ္ ကေလာ္ဒီယာ ႐ွစ္ဖာမဟုတ္ဘူး။ ငါလည္း မ်က္လွည့္ဆရာ ေဒးဗစ္ေကာ့ပါးဖီး မဟုတ္ဘူး'
'ကဗ်ာရဲ႔ အေၾကာင္းအရာ (content) ဟာ ကဗ်ာရဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ (theme) ပါပဲ။ ကဗ်ာကို သင္ၾကား ေလ့လာရတဲ့အခါ အေၾကာင္းအရာ (ရည္႐ြယ္ခ်က္)နဲ႔ အဲဒီရည္႐ြယ္ခ်က္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ပံု (ပံုသ႑ာန္) (form)၊ တင္ျပပံု (presentation)၊ ဟန္ (style)၊ စကားလံုးအသံုးအႏႈံး (choice of words)၊ မာယာ (symbol, image, simile, metaphor, hyperbole, etc..) ဆိုၿပီး ခြဲျခားစိတ္ျဖာ ေလ့လာရပါတယ္။ ကဗ်ာရဲ႔ အတြင္းသား (essence) နဲ႔ ကဗ်ာရဲ႔ အေဆာက္အအံု (structure) ကို တည္ေဆာက္ပံု (construction) ရယ္ဆိုၿပီး ကဗ်ာကို ေ၀ဖန္သံုးသပ္တဲ့အခါ ခြဲျခမ္းၾကည့္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။'
'ၿပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ကဗ်ာရဲ႔ အေၾကာင္းအရာပိုင္းလဲဆိုေတာ့ ကဗ်ာကို ေလ့လာတဲ့အခါ အက်ံဳး၀င္ဘာသာစကားရဲ႔ နယ္ပယ္ time and space ေခတ္ၿပိဳင္ရာဇ၀င္အေျခအေနလို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့။ language တခုတည္း မိမိရဲ႔ mother tounge နဲ႔ ေရးတာခ်ည္း။ စကားေျပာဆိုတာကလည္း ႐ွိေနေလေတာ့ ကဗ်ာရဲ႔ အေၾကာင္းအရာ ဆိုၿပီး ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာလိုက္ရတာမ်ိဳးလည္း ႐ွိပါတယ္။ language of poetry နဲ႔ language of prose ထပ္တူမက်တာကိုေတာ့ သတိခ်ပ္ရမယ္'
အခု ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ စာပိုဒ္ေတြဟာ မတ္လထုတ္ မဂၢဇင္း ငါးအုပ္ထဲက ေကာက္ႏႈတ္ယူလိုက္တဲ့ စာပိုဒ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ဖတ္ဖို႔ ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ေရးသားထုတ္ေ၀ၾကတဲ့ မဂၢဇင္းေတြခ်ည္းပါပဲ။
အဲဒီစာေတြကို ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ဖတ္လို႔ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားလည္ၾကပါ့မလားလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးအားလံုးရဲ႔ ၈၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဟာ ေက်းလက္ေတာ႐ြာေတြက ေတာင္သူေတြနဲ႔ ၿမိဳ႔ေပၚက လက္လုပ္လက္စား အလုပ္သမားေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာတတ္သူဦးေရဟာ အင္မတန္ နည္းပါး လွပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္လို နာမည္ေတြ၊ အေခၚအေ၀ၚ အသံုးအႏႈန္းေတြကို နားလည္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ပဲ ယူဆပါတယ္။
ဒီအယူအဆ မွန္၊ မမွန္ဆိုတာကို ဒီေန႔ ထြက္႐ွိေနတဲ့ မဂၢဇင္းေပါင္း ၁၀၀ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ ဘယ္လိုမဂၢဇင္းေတြ ေစာင္ေရအမ်ားဆံုး ထုတ္ေ၀ေနရသလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႔ တိုင္းတာလိုက္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီ မဂၢဇင္းေတြ ဘာေၾကာင့္ ေစာင္ေရအမ်ားဆံုး ထုတ္ေ၀ေနရတာလဲ။ အေျဖက ႐ွင္း႐ွင္းေလးပါ။ လူအမ်ားဆံုး ဖတ္ၾကလို႔ေပါ့။
ဘာေၾကာင့္ အမ်ားဆံုး ဖတ္ာကတာလဲ။
သူတို႔ အႀကိဳက္ဆံုး ျဖစ္လို႔ေပါ့။
ဘာေၾကာင့္ ႀကိဳက္ၾကတာလဲ။
သူတို႔ရဲ႔ ပညာရည္အဆင့္အတန္းနဲ႔ နားအလည္ႏိုင္ဆံုးျဖစ္လို႔၊ သူတို႔ဘ၀နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္လို႔ေပါ့။
ဒီေန႔ မဂၢဇင္းအားလံုးရဲ႔ ဦးတည္ခ်က္ဟာ မွားယြင္းေနတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႔ လူအမ်ားစုႀကီးကို ပရိသတ္အျဖစ္ ဦးတည္ခ်က္မထားဘဲ ေခတ္ပညာတတ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ အလႊာေလးတခု အတြက္ကိုသာ ရည္႐ြယ္ၿပီး ထုတ္ေ၀သူက ထုတ္ေ၀၊ ေရးသူကေရး လုပ္ေနၾကပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္လည္း ၄၅ သန္း ဆိုတဲ့ လူဦးေရ႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ မဂၢဇင္းတအုပ္ရဲ႔ ေစာင္ေရဟာ ေထာင္ဂဏန္း နည္းနည္းေလးေလာက္သာ ႐ွိေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
မဂၢဇင္း အားလံုးေလာက္နီးပါးက အဂၤလိပ္စာတတ္ ပရိသတ္ အတြက္သာ ရည္႐ြယ္ထုတ္ေ၀ေနၾကေလ ေတာ့ အမ်ားစုႀကီး ျဖစ္တဲ့ သာမန္ျပည္သူ ျပည္သားမ်ားအဖို႔ သူတို႔နားလည္ႏိုင္တဲ့ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲ အဆိပ္မဂၢဇင္းေတြနဲ႔သာ ေရာင့္ရဲေနၾကရမွာပါပဲ။
အဲဒီ အဆိပ္မဂၢဇင္းေတြနဲ႔ခ်ည္း ထိေတြ႔ေနရသေ႐ြ႔ သူတို႔ရဲ႔ အသိဥာဏ္ တိုးတက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႔ ဥာဏ္ရည္ မတိုးတက္သေ႐ြ႔ ျမန္မာစာေပရဲ႔ အဆင့္အတန္းလည္း ျမင့္မားလာဘြယ္ မ႐ွိပါဘူး။
ျမန္မာစာေပ အဆင့္အတန္းျမင့္ေအာင္၊ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီေအာင္ဆိုၿပီး စာေရးဆရာေတြက ႏိုင္ငံတကာ စာေပအမ်ိဳးမ်ိဳးကို မိတၱဴကူးစက္နဲ႔ ကူးသလို ေရးသားေနၾကပါတယ္။ ျဖစ္တည္မႈတို႔၊ ကပ္ဖ္ကာတို႔၊ ဒါလီတို႔၊ ဆာရီယယ္လစ္ဇင္းတို႔ ပါမွ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီတယ္လို႔ ယူဆေနၾကပါေတာ့တယ္။
ျဖစ္တည္မႈတို႔၊ ကပ္ဖ္ကာတို႔၊ ဆာရီယယ္လစ္ဇင္တို႔ဆိုတဲ့ ၀ါဒေတြဟာ လူရဲ႔ အဇၩတၱအတြင္းစိတ္ကို ဆန္းစစ္ေလ့လာတဲ့ ၀ါဒေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ စိတ္ရဲ႔ သဘာ၀ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေလ့လာတဲ့ေနရာမွာ ဗုဒၶရဲ႔ အနတၱ၀ါဒေလာက္ သိပၸံနည္းက်ၿပီး နက္နဲတဲ့၀ါဒ ဘယ္မွာမွ မ႐ွိပါဘူး။ အဲဒီေလာက္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ အနတၱ၀ါဒကို လမ္းေပၚက သာမန္ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြေတာင္ နားလည္ၾကပါတယ္။ ျဖစ္တည္မႈတို႔၊ ကပ္ဖ္ကာတို႔ကို ကူးခ်တာဟာ ျမန္မာစာေပ အဆင့္အတန္း ျမင့္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာစာေပအဆင့္အတန္းကို နိမ့္က်ေအာင္ ဆြဲခ်ပစ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႔ ျမန္မာစာေရးဆရာေတြက ျမန္မာစာေပမွာ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီတဲ့ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳဆိုတာ မ႐ွိဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္ဆိုတာ ဘာကို ေခၚတာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့ မသိတာ အမွန္ပါ။ သူတို႔ေတာ့ သိၾကမလား မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားနဲ႔ ေရးမွ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီလို႔ ေခၚႏိုင္ပါသလား။
ဒန္တီရဲ႔ ဘံုခန္းတို႔၊ ငရဲခန္းတို႔ စာအုပ္ႀကီးေတြ ဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစာေပက ႐ွင္အဂၢသာမိရဲ႔ ငရဲခန္းတို႔၊ ဘံုခန္းပ်ိဳ႔တို႔လည္း ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအတြက္ ေကာင္းတာပါပဲ။ ႐ွိတ္စပီးယားရဲ႔ စာေတြ ေကာင္းလွပါတယ္ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္က ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႔ စာေတြေလာက္ ျမန္မာတို႔အဖို႔ တန္ဖိုး႐ွိလွတယ္ မထင္ပါဘူး။ ႐ွိတ္စပီးယားရဲ႔စာေတြက ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ဘ၀ကို ဘယ္လိုမွ တိုးတက္မလာေစပါဘူး။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံရဲ႔ သမိုင္းကို ဘယ္လိုမွ ေျပာင္းလဲမသြား ေစႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႔ စာေတြကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ သမိုင္းအဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ထြန္းတိုးတက္ လာမႈကို အမ်ားႀကီး ၾသဇာသက္ေရာက္ေစခဲ့ ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ဘ၀ကို အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲေစခဲ့ ပါတယ္။ ျမန္မာကဗ်ာဆရာႀကီးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီတို႔၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္တို႔ရဲ႔ ကဗ်ာေတြဟာဆိုရင္ တခ်ိဳ႔ ႏိုဗယ္ဆုရ ကဗ်ာဆရာဆိုသူေတြရဲ႔ ကဗ်ာေတြထက္ အေတြးအေခၚအရေရာ အႏုပညာအရပါ မညံ့ဘူးလို႔ ဆိုရဲပါတယ္။ 'သိဒၶတၳ' ဆိုတဲ့ စာအုပ္နဲ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ သိ႐ွိေနၾကတဲ့ ဂ်ာမန္စာေရးဆရာ ဟားမန္းဟက္စ္ရဲ႔ အေတြးအေခၚ ကဗ်ာေတြ မ်ားစြာထဲမွာ ျမန္မာေတြအတြက္ေတာ့ 'ေဗဒါလမ္း' ကို လိုက္မီတာ တပုဒ္မွကို မ႐ွိဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာရဲပါတယ္။ ဒီအဆိုကို လက္မခံႏိုင္သူမ်ား ႐ွိခဲ့ရင္ ဟားမင္းဟက္စ္ရဲ႔ ကဗ်ာေတြထဲက အေတြးအေခၚမွာ 'ေဗဒါလမ္း' ကို မီတဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ ထုတ္ျပပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီတယ္ဆိုတာဟာ အေနာက္အတိုင္းက အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြကို မတၱဴကူးယူတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔နာမည္ေတြကို တန္းစီထည့္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေနရာတကာမွာ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီတဲ့စကားကို ေပါ့ေပါ့ဆဆ မေျပာသင့္ၾကပါဘူး။ အ႐ွင္းဆံုး ေျပာရရင္ တိုင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူျပည္သားမ်ားရဲ႔ လူေနမႈအဆင့္အတန္းက ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီတဲ့ အေျခအေန မ႐ွိဘဲနဲ႔ ဘယ္စာေပ၊ ဘယ္အႏုပညာမွ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။
ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားတယ္ဆိုရင္ ႐ူးရာက်ပါလိမ့္မယ္။ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္မ႐ွိတဲ့ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွာ ေသသူကို ျပန္႐ွင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ စက္ယႏၱယားႀကီးတခု တီထြင္ႏိုင္ပါတယ္ ဆိုလို႔လည္း အလကားပါပဲ။
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ႐ူးခ်င္ရင္ ႐ူးၾကပါ။ ျဖစ္တည္မႈတို႔၊ ကပ္ဖ္ကာတို႔ ဆာရီယယ္လစ္ဇင္တို႔ ဒါလီတို႔ အေၾကာင္းေတြလည္း ျပည့္ျပည့္၀၀ သိတာမဟုတ္၊ ျမန္မာစာေပကိုလည္း ႏွ႔ံႏွ႔ံစပ္စပ္ သိ႐ွိတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ေတာ့ ဒီႏွစ္ခုကို ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ျမန္မာစာေပကို မပုတ္ခတ္ပါနဲ႔။ ျမန္မာစာေပပညာ႐ွင္ႀကီးေတြကို မေစာ္ကားပါနဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေနာက္တခု ေျပာခ်င္ေသးတာက 'ျမန္မာစကားက ေ၀ါဟာရ ေခါင္းပါးလြန္းလို႔ အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြ ကိုပဲ ေမြးစားသံုးရပါတယ္၊ အသံလွယ္သံုးရပါတယ္' ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္စကားေတြကို 'ဗံုးေပါလေအာ' ထည့္သံုးၾကတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ အဂၤလိပ္စာတတ္ေၾကာင္း 'သမားဂုဏ္ျပ' လုပ္ခ်င္ၾကရင္လည္း ႏိုင္ငံျခားက စာနယ္ဇင္းေတြမွာ အဂၤလိပ္လို ၀တၳဳ ကဗ်ာ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးၾကပါ။ ျမန္မာေတြ ဖတ္ဖို႔ ထုတ္ေ၀တဲ့ ျမန္မာမဂၢဇင္းေတြမွာ ျမန္မာစာနဲ႔ ေရးတာ ျဖစ္ရင္ေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားၿပီး ျမန္မာစကားနဲ႔သာ ေရးသင့္ၾကပါတယ္။
ဘိလပ္မွာ အႏွစ္သံုးေလးဆယ္ေနခဲ့ၿပီး အဘိဓာန္က်မ္းႀကီးတဆူ ျပဳစုခဲ့၊ သုေတသနစာတမ္းေတြ ေရးသားခဲ့တဲ့ ဘိလပ္ျပန္ဆရာ ေဒါက္တာလွေဘလို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကေတာင္ ျမန္မာေတြ ဖတ္ဖို႔ ျမန္မာစာေတြ ေရးတဲ့အခါမွာ အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြ မလိုအပ္ဘဲ ညႇပ္သံုးေလ့မ႐ွိတာကို အတုယူသင့္ၾကပါတယ္။
'ျမန္မာစကားက ေ၀ါဟာရေခါင္းပါးတယ္' ဆိုတဲ့ အဆိုကိုလည္း လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ျမန္မာ ဘာသာစကားမွာ ေ၀ါဟာရ မခ်ိဳ႔တဲ့ပါဘူး။ ျမန္မာ့ေျမေပၚမွာ ေပါက္ေရာက္တဲ့ သစ္ပင္၊ ပန္းပင္မွန္သမွ်အတြက္ ျမန္မာအေခၚေတြ ႐ွိပါတယ္။ ျမန္မာ့ ျမစ္ေခ်ာင္း အင္းအိုင္ေတြထဲက ငါးမွန္သမွ်အတြက္လည္း ျမန္မာနာမည္ေတြ ႐ွိပါတယ္။ ေ၀ါဟာရမျပည့္စံုလို႔ ေခၚစရာ နံမည္မ႐ွိတဲ့ သစ္ပင္၊ ပန္းပင္ ေက်းငွက္တိရစၦန္ရယ္လို႔ တခုမွ မ႐ွိပါဘူး။ ေ၀ါဟာရမျပည့္စံုလို႔ ေဆြမ်ိဳးစပ္မရဘူးဆိုတာမ်ိဳးလည္း မ႐ွိပါဘူး။ အဂၤလိပ္စကားမွာေတာ့ ေယာကၡမနဲ႔ သားမက္၊ ေခၽြးမကိုလည္း 'အင္ေလာ' ပဲ။ သမီး ေယာက္ဖကိုလဲ 'အင္ေလာ' သမီးေယာက္မကိုလဲ 'အင္ေလာ' ပဲ။ တမိသားနဲ႔ တမိသား စံုဖက္ၾကတဲ့အခါ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ပတ္သက္လာၾကသူ မွန္သမွ်ကို 'အင္ေလာ' ဆိုတဲ့စကားတလံုးကိုပဲ 'ေရလဲ' နဲ႔ သံုးလိုက္ၾကရတယ္။ ျမန္မာဘာသာစကားမွာေတာ့ 'ခမည္းခမက္'တို႔၊ 'လင္ညီအမ'တို႔၊ 'မယားညီအကို' တို႔ စတဲ့ သီးျခားသတ္မွတ္ထားတဲ့ အေခၚအေ၀ၚေတြ အျပည့္အစုံ ႐ွိေနေတာ့ အေခၚအေ၀ၚကို ၾကားလိုက္႐ံုနဲ႔ ေတာ္စပ္မႈကို တန္းသိႏိုင္တာေပါ့။
အဂၤလိပ္မွာ 'ဘရားသားအင္ေလ'၊ 'စစၥတာအင္ေလာ' လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ 'ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ရဲ႔ အႀကီးလား၊ အငယ္လား' ခြဲျခားမသိႏိုင္ပါဘူး။ ျမန္မာစကားမွာေတာ့ မိန္းကေလးတေယာက္က သူ႔ခင္ပြန္းရဲ႔ အကိုဆိုရင္ 'ခဲအို' လို႔ေခၚေ၀ၚေျပာဆိုၿပီး၊ ခင္ပြန္းရဲ႔ညီဆိုရင္ 'မတ္' လို႔ ေခၚေ၀ၚေျပာဆိုလိုက္ေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ စပ္ပံုကို သိသြားရတာေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ ေယာက်္ာေလးတေယာက္ကလည္း ဇနီးရဲ႔အစ္မကို 'မရီး'၊ ညီမကို 'ခယ္မ' လို႔ ခြဲျခားေခၚေ၀ၚစရာ ႐ွိပါတယ္။
ျမန္မာဘာသာစကားက ေ၀ါဟာရ မေခါင္းပါးပါဘူး။ ျမန္မာစာေရးဆရာေတြသာ ခၽြတ္ျခံဳက် ျဖစ္ေနၾကတာပါ။
အသစ္အသစ္ ထြန္းကားလာတဲ့ စက္မႈပညာရပ္ေတြအတြက္ ေ၀ါဟာရမ႐ွိတာကေတာ့ လူမ်ိဳးတိုင္းရဲ႔ ဘာသာစကားတိုင္း ၾကံဳေတြ႔ေနရတာပါ။ ေကာင္းကင္မွာ နကၡတ္တာရာတလံုး ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါ သင့္ေတာ္ရာနာမည္တခုခု ေ႐ြးၿပီးေပးလိုက္၊ ဓာတ္ပစၥည္းတခု အသစ္ေတြ႔႐ွိတဲ့အခါ သင့္ေတာ္ရာနာမည္တခု ေ႐ြးၿပီးေပးလိုက္ရင္နဲ႔ပဲ သူတို႔ ဘာသာစကားေတြ တိုးပြါး ႂကြယ္၀လာတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာစကားကိုလည္း ေ႐ွးေ႐ွးက ျမန္မာႀကီးေတြက ႂကြယ္၀လာေအာင္ အလားတူ လုပ္ခဲ့ၾကတာပါ။ မီးသီး၊ မီးေခ်ာင္း၊ ဓာတ္စက္၊ ဓာတ္႐ွင္၊ ဓာတ္ျပား၊ ဓာတ္ရထား၊ ဓာတ္ေလွကား။ ဓာတ္စက္႐ံု၊ ဓာတ္ခဲ၊ ဓာတ္မီး စတဲ့ အေခၚအေ၀ၚေတြဟာ အေနာက္ႏိုင္ငံကေန အသစ္ေရာက္႐ွိလာတဲ့ စက္မႈအတတ္ ပညာဆိုင္ရာ ပစၥည္းေတြကို တီထြင္ေခၚေ၀ၚလိုက္ၾကတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ေရာက္မွ ၀ါယမေလး နည္းနည္းေလာက္ စိုက္ထုတ္ၿပီး မႀကိဳးစားၾကေတာ့ပဲ အလြယ္လမ္းကို လိုက္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုသာ အေခ်ာင္႐ွာ၊ အလြယ္လိုက္ လုပ္ေနလို႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာဘာသာစကားဟာ စည္ပင္ဖြ႔ံၿဖိဳးဖို႔ ေနေနသာသာ ကြယ္ေပ်ာက္မသြားေအာင္ေတာင္ မနည္းႀကီး ႀကိဳးစားထိန္းသိမ္းၾကရပါလိမ့္မယ္။ အခုေတာင္မွ ျမန္မာ့စကား၊ ျမန္မာ့ေ၀ါဟာရ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ေတြဟာ လံုးပါးပါးလိုက္လာတာ 'ေ႐ႊေတာင္စကၠဴကေတာင္ မမ၊ မမလို႔ ေခၚရမတတ္' ပါးလွပ္ ခ်ည့္နဲ႔ ေနပါၿပီ။
ဘာသာစကားတို႔၊ ဓေလ့ထံုးစံတို႔၊ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ဆိုတာ ေခတ္နဲ႔ စနစ္က ေမြးထုတ္ေပါက္ဖြားလာရတာ ျဖစ္ေလေတာ့ ေခတ္ေတြ စနစ္ေတြ ေျပာင္းရင္ ေျပာင္းသေလာက္ သူတို႔လည္း လိုက္ေျပာင္းၾကရတာ ဓမၼတာပါ။ ေျပာင္းလဲတိုးတက္တဲ့ ေခတ္နဲ႔အညီ သူတို႔လည္း ေျပာင္းလဲတိုးတက္ရတယ္။ ေခတ္နဲ႔ မကိုက္ညီ၊ မအပ္စပ္ေတာ့တဲ့အရာေတြက တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္သြားရၿပီး ေခတ္ရဲ႔ လိုအပ္ခ်က္အရ အသစ္ အသစ္ေတြ ေပၚထြန္းလာရပါတယ္။
ဒါဟာ သဘာ၀တရားမို႔ ၀မ္းနည္းေနစရာ၊ တမ္းတေနစရာ မလိုပါဘူး။ အသံုးမ၀င္ေတာ့တဲ့ အေဟာင္းအျမင္းေတြကို သမိုင္းရဲ႔အမိႈက္ေလွႀကီးေပၚတင္ ေမွ်ာလိုက္ၾကရမွာေပါ့။ အသစ္သစ္ေတြကို ႀကိဳဆိုၾက၊ ဖန္တီးၾကရမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ေခတ္နဲ႔လည္း အပ္စပ္ေနေသးတဲ့ အသံုးလည္း တည့္ေနေသးတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကားကို ေခ်ာင္ထိုးထားၿပီး တိုင္းျခားဘာသာစကားေတြကို အလြယ္တကူ အစားထိုး သံုးစြဲတာမ်ိဳးကိုေတာ့ မလုပ္သင့္ၾကပါဘူး။
'စာေပေပ်ာက္ရင္ လူမ်ိဳးပါေပ်ာက္မယ္' ဆိုတဲ့စကားကို အေျပာအမ်ားဆံုးက စာေရးဆရာေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔က်ေတာ့ ျမန္မာစာေပ၊ ျမန္မာစကား ေပ်ာက္ေအာင္ စာေရးဆရာေတြက လုပ္ေနၾကသလို ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။
ျမန္မာဘာသာစကားဟာ တခ်ိဳ႔ေျပာၾကသလို ေ၀ါဟာရမခ်ိဳ႔တဲ့ပါဘူး။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားနဲ႔ အကၽြမ္းတ၀င္ မ႐ွိလွတဲ့ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြ၊ ေက်းလက္ေဒသေတြက လယ္ကြင္းလယ္ယာေတြထဲမွာ ေ၀ါဟာရ ႂကြယ္ပိုးႂကြယ္၀ ႐ွိလွပါတယ္။ မႏၱေလးကို ဗဟိုျပဳတဲ့ အညာေဒသတခြင္မွာ လွပတဲ့ ျမန္မာစကားေတြ အမ်ားႀကီး က်န္႐ွိေနပါေသးတယ္။
မႏၱေလးဆိုတာ ျမန္မာတို႔ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးၿမိဳ႔ေတာ္ပါ။ ေအာက္အရပ္ေဒသထက္ ကၽြန္အျဖစ္ေနာက္က်ေလ ေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံေတြ၊ 'ထီးစကား နန္းစကား' ဟာ ေအာက္အရပ္ေဒသထက္ မ်ားမ်ားစားစား က်န္႐ွိေနပါေသးတယ္။
ထီးက်ိဳးစည္ေပါက္ ျဖစ္သြားေတာ့မွ ထီးရိပ္နန္းရိပ္က လူေတြလည္း ရပ္ထဲ ႐ြာထဲ ေရာက္သြားၾကရ ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ထီးစကား၊ နန္းစကားေတြ လူထုထဲ စီးေမ်ာစိမ့္၀င္သြားရၿပီး နန္းစကားေတြဟာ မန္းစကား ျဖစ္သြားရေတာ့တာပါဘဲ။ အဲဒီ နန္းစကား မန္းစကားေတြဟာ ရပ္ထဲ႐ြာထဲမွာ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားကို ေခ်ာင္ထိုးထားၿပီး အေခ်ာင္႐ွာ အလြယ္လိုက္ၾကတဲ့ ျမန္မာဆာရီရယ္လစ္၊ ပညာတတ္လူတန္းစားေတြေၾကာင့္ ျမန္မာစကားအသံုးအႏႈန္းေတြ တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္ လုမတတ္ ျဖစ္ေနရပါတယ္။
ဒီေဆာင္းပါးဟာ အဲဒီလို တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္လု နီးပါးျဖစ္ေနတဲ့ ျမန္မာစကားေတြကို ေကာက္သင္းေကာက္ စုေဆာင္းေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအလုပ္မ်ိဳးဆိုတာ တဦးေကာင္း တေယာက္ေကာင္း ေဆာင္႐ြက္လို႔ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ စာေပပညာ႐ွင္ေတြေရာ၊ ျပည္သူ တရပ္လံုးပါ ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္႐ြက္မွ ျဖစ္မွာပါ။
အဲဒါေၾကာင့္ စာဖတ္ပရိသတ္အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကပါ။ မိမိတို႔ မွတ္မိ သိ႐ွိသေလာက္ တိမ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့ ျမန္မာစကား ျမန္မာေ၀ါဟာရေတြကို အနက္အဓိပၸါယ္နဲ႔တကြ ေရးသားၿပီး စာေရးသူ ေဆာင္းပါးအဆံုးမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ လိပ္စာအတိုင္း ပို႔ေပးၾကပါ။ စုစည္း စိစစ္ၿပီး မဂၢဇင္းေတြကတဆင့္ တင္ျပသြားပါမယ္။ စာေရးဆရာမ်ား အေနနဲ႔လည္း အတတ္ပညာသစ္ေတြ၊ အႏုပညာသစ္ေတြရဲ႔ တိုင္းျခား စကားလံုးေတြကို ျမန္မာစကားလံုးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ျပဳစု လုပ္ကိုင္ေပးၾကပါ။ ႐ွိရင္းစြဲ ျမန္မာစကားလံုးေတြကိုလည္း ပစ္ပယ္မထားပဲ မ်ားမ်ားႀကီး သံုးစြဲေပးၾကပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္ပါရေစ။

ဆက္ပါဦးမယ္။
{လူထုစိန္၀င္း ရဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီပါး ျမန္မာစကားမ်ား- နန္းစကား မန္းစကား ျမန္မာတို႔ရဲ႔ ျမန္မာစကား စာအုပ္၊ ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၂၀၀၆ ဇန္န၀ါရီ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

မ်ိဳးဆက္သစ္ ကိုးရီးယားလူငယ္ေတြရဲ႔ အျမင္သစ္၊ အေတြးသစ္ေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

လြန္ခဲ့တဲ့ ၅၅ ႏွစ္က ဒီ စက္တင္ဘာထဲမွာ အေမရိကန္စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မက္အာသာဟာ ကုလသမဂၢ ဆိုင္းဘုတ္ တပ္ဆင္ထားတဲ့ အေမရိကန္ စစ္သားဦးေရ ၇၀၀၀၀ ကို ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ေတာင္ကိုးရီးယားႏိုင္ငံ အင္ခ်ံဳ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႔ကေလးထဲ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

အင္ခ်ဳံၿမိဳ႔ကတဆင့္ မက္အာသာရဲ႔ တပ္ေတြက ေတာင္ကိုးရီးယားႏိုင္ငံ ပိုင္နက္ထဲကို ကီလိုမီတာ ၃၀၀ ေလာက္ထိ ၀င္ေရာက္သိမ္းပိုက္ထားတဲ့ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္မ်ားရဲ႔ ေနာက္ပိုင္းကို ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ႏိုင္ခဲ့ၾက ပါတယ္။ ေ႐ွ႔ေနာက္ညႇပ္ပိတ္ အ၀ိုင္းခံရေတာ့မယ့္ အႏၱရာယ္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေျမာက္ကိုးရီးယား တပ္မ်ားကို ၂ ပတ္အတြင္း ဆုတ္ခြါသြားခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ႀကီး ၿပီးသြားေတာ့ အင္ခ်ံဳၿမိဳ႔မွာ မက္အာသာရဲ႔ ဧရာမ ႐ုပ္ထုႀကီးတခု စိုက္ထူ ထားခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ၿပီးေခတ္ သမိုင္းစာအုပ္ေတြထဲမွာလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မက္အာသာကို ကယ္တင္႐ွင္ႀကီးအျဖစ္ ေရးသားဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။
၅၅ ႏွစ္ၾကာ အၿပီးမွာေတာ့ မက္အာသာ အင္ခ်ံဳကို ၀င္ေရာက္လာတဲ့ေန႔ကို ေၾကကြဲဖြယ္ရာ ေန႔ႀကီး တေန႔အျဖစ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ ကိုးရီးယားလူငယ္ေတြက ယူဆလာၾကတယ္။ အဲဒိေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ကိုးရီးယားလူငယ္ေတြက မက္အာသာရဲ႔ ႐ုပ္ထုႀကီးေ႐ွ႔မွာ ဆႏၵျပခဲ့ၾကၿပီး မက္အာသာရဲ႔ ႐ုပ္ထုႀကီးကို ဖယ္႐ွားပစ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔က မက္အာသာဟာ ကိုးရီးယားလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႔ ကယ္တင္႐ွင္မဟုတ္ဘဲ အေမရိကန္တို႔ရဲ႔ စစ္ပြဲႀကီးကို ကိုးရီးယားလူမ်ိဳးမ်ားရဲ႔ အသက္နဲ႔ စေတးၿပီး တိုက္ခိုက္ေပးခဲ့တဲ့ စစ္ေသြးဆာေနသူ တဦးသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာဆိုခဲ့ၾကတယ္။
"မက္အာသာဟာ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံကို ၂ ပိုင္းခြဲပစ္ခဲ့တဲ့သူ၊ ဒီလို ကြဲျပားေနမႈႀကီးကို ထာ၀ရျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သူျဖစ္တယ္"
ဆႏၵျပသူမ်ားထဲက ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္သူ ဟန္ဆင္ဆပ္ ဆိုသူ လူငယ္က ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ စကား ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလူငယ္ရဲ႔ စကားဟာ ကိုးရီးယားစစ္ပြဲႀကီး ၿပီးဆံုးသြားတဲ့ ေနာက္မွ ေမြးဖြားခဲ့ၾကတဲ့ အသက္ ၃၀၊ ၄၀ လူလတ္ပိုင္း အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႔ စိတ္မွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ အျမင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီေခတ္ ကိုးရီးယား လူငယ္ေတြက ကိုးရီးယားစစ္ပြဲႀကီးနဲ႔ ကိုးရီးယားႏွစ္ပိုင္း ကြဲသြားရမႈဟာ ဆိုဗီယက္နဲ႔ အေမရိကန္တို႔ရဲ႔ စစ္ေအးတိုက္ပြဲ နယ္ပယ္လုမႈႀကီးရဲ႔ ရလဒ္ျဖစ္တယ္လို႔ သံုးသပ္လာၾကပါတယ္။
ဒါတင္မက ေျမာက္ကိုးရီးယားႏိုင္ငံကိုလည္း သမိုင္းစာအုပ္ေဟာင္းေတြထဲကလို က်ဴးေက်ာ္ေရးသမား မိစၦာေကာင္ေတြအျဖစ္ မျမင္ၾကေတာ့ဘဲ အေမရိကန္ရဲ႔ ဗိုလ္က်လႊမ္းမိုးမႈကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ အံတုခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းေတြ အျဖစ္ ျမင္လာတာေတြ အထိ ႐ွိလာပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေလာက္ ကတည္းက ကိုးရီးယားမွာ ဆစ္ဂမန္ရီးတို႔လို၊ ပတ္ခ်ံဳဟီးတို႔လို စစ္အာဏာ႐ွင္ေတြ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားတာနဲ႔အတူ သမိုင္းအျမင္သစ္ေတြ ေပၚထြန္းလာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုးရီးယားေတြသာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အေမရိကန္လူမ်ိဳး ပါေမာကၡ Burce Cumings က သူေရးခဲ့တဲ့ "The Origins of the Korean War" ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာ ကိုးရီးယားစစ္ပြဲႀကီးရဲ႔ လက္သည္ တရားခံအစစ္ဟာ ဆိုဗီယက္နဲ႔ အေမရိကန္တို႔ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔က ကင္အီဆြန္းကို စစ္ပြဲကို စတိုက္ေအာင္ ဆြေပးခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
ဒီအယူအဆ ဒီသံုးသပ္ခ်က္ကို လက္ခံသေဘာက်သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ကိုးရီးယားသမတ Roh Moo Hyun ကိုယ္တိုင္က ကိုးရီးယားသမိုင္းသစ္ကို ျပန္ေရးၾကဖို႔ ႏိႈးေဆာ္တိုက္တြန္းမႈေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။
သမိုင္းပညာ႐ွင္သစ္ေတြကလည္း ကိုးရီးယားစစ္ပြဲကို သမိုင္းစာအုပ္ေဟာင္းေတြထဲကလို ေကာင္းမႈနဲ႔ မေကာင္းမႈတို႔ရဲ႔ တိုက္ပြဲအျဖစ္ မျမင္ၾကေတာ့ဘဲ ကိုးရီးယားလူမ်ိဳး ညီေနာင္ခ်င္း တိုက္ခိုက္ၾကတဲ့ ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္ဆိုးႀကီး တခုအေနနဲ႔ သံုးသပ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔က ေျမာက္ကိုးရီးယားကို အဏုျမဴဗံုးၾကဲၿပီး တိုက္ခိုက္ဖို႔အထိ ၾကံ႐ြယ္ခဲ့တဲ့ မက္အာသာရဲ႔ လုပ္ရပ္မ်ားကိုလည္း ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ၾကပါတယ္။
"ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒအေပၚမွာ အႏိုင္ယူဖို႔အတြက္ မက္အာသာဟာ ကိုးရီးယားလူမ်ိဳးေတြရဲ႔ အသက္ေပါင္း မ်ားစြာကို စေတးဖို႔ ၾကံ႐ြယ္ခဲ့တယ္"
ဒီအျမင္ဟာ လူလတ္ပိုင္း ကိုးရီးယားႏိုင္ငံေရး သုေတသီမ်ားနဲ႔ သမိုင္းပညာ႐ွင္မ်ားရဲ႔ သံုးသပ္ခ်က္သစ္ အျမင္သစ္မ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအျမင္ကို လူႀကီးပိုင္း သက္ႀကီး႐ြယ္အိုပိုင္းေတြက လက္မခံႏိုင္ၾကပါဘူး။ သူတို႔က မက္အာသာရဲ႔ ႐ုပ္တုႀကီးကို ဖယ္႐ွားမပစ္ဖို႔ ကန္႔ကြက္ၾကပါတယ္။
သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြက မႏွစ္ၿမိဳ႔ႏိုင္ ျဖစ္ေပမယ့္ အျမင္သစ္ သမိုင္းသစ္ေတြကေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အင္အားပိုပိုၿပီး ေကာင္းလာေနပါတယ္။
ဒီေန႔ ေ႐ွ႔တန္းေရာက္ေနတဲ့ ေျမာက္ကိုးရီးယား ႏ်ဴးကလီးယား လက္နက္ကိစၥမွာလည္း အေမရိကန္က တင္းတင္းမာမာ ေဆာက္႐ြက္ခ်င္ေပမယ့္ ေတာင္ကိုးရီးယားအစိုးရက သေဘာမတူခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔က ေျမာက္ကိုးရီးယားဘက္ကို စားနပ္ရိကၡာနဲ႔ စြမ္းအင္အကူအညီမ်ား ေပးဖို႔ ကမ္းလွမ္းမႈေတြ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို ျခံဳၿပီးေျပာမယ္ဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီေခတ္ ကိုးရီးယားလူမ်ိဳးေတြက သမိုင္းကို အသစ္ျပန္ ေရးၾကဖို႔သာ ဆႏၵ႐ွိေနၾကၿပီး၊ ကိုးရီးယားလူမ်ိဳးခ်င္း ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးကိုသာ လိုခ်င္ေနၾကၿပီဆိုတာ သိသာထင္႐ွားေနၿပီလို႔ ေျပာႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ။

လူထုစိန္၀င္း
{လူထုစိန္၀င္းရဲ႔ ဆင္းရဲျခင္းေထာင္ေခ်ာက္- အက္ေဆးမ်ား စာအုပ္မွ ကူးယူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ပါတဲ့ အက္ေဆးေတြဟာ ၀င္းေဇာ္၊ လူထုစိန္၀င္း အမည္မ်ားနဲ႔ Bi weekly eleven ဂ်ာနယ္မွာ ပါခဲ့တာေတြကို ႏွစ္ကာလမ်ား စာအုပ္တိုက္က ၂၀၀၉ ေမလမွာ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။}