Saturday, December 5, 2015

ႏွင္းလို႔ ထင္ရတဲ့ ျမဴ ေရးသူ - ေမာရူးဆိုး



ႏွင္းလို႔ ထင္ရတဲ့ ျမဴ
ေရးသူ - ေမာရူးဆိုး

ဒီလိုပါပဲ
ေျခလွမ္းေတြကို မွတ္သားရင္းနဲ႔
အဝါ အနီေတြ အညိဳေတြ ေရာင္စံုၿပီးတဲ့ေနာက္
တစ္ခါတစ္ရံလည္း အစိမ္းေရာင္ တစ္ခ်ိဳ႔တစ္ဝက္ တလႈပ္လႈပ္က်
ဘာမွလည္း သိတ္မထူးျခားသလို
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဝမ္းနည္းေနတာမ်ိဳး။

ဒီလိုပါပဲ
မြဲေျခာက္ေျခာက္ ကုန္းမို႔မို႔ေတြ စိုေျပလာလိုက္
အနိမ့္ထဲဆင္း အျမင့္ထဲ ေကြ႔ေကာက္
ေရာက္တတ္ရာရာ မဟုတ္ေပမယ့္ က်က်နန
ဆန္းက်ယ္သလို မဟုတ္ရလို႔
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဟာလပ္ေနတာမ်ိဳး။

ဒီလိုပါပဲ
အထပ္ထပ္ အခါခါ အႀကိမ္ႀကိမ္ အလႊာလႊာ
အဝိုင္း ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အခ်ပ္လိုက္ အလိပ္လိုက္ ပံုသ႑န္ခ်
အလွအပ ဒီဇိုင္းက်က် ခပ္သြက္သြက္ အေလာသံုးဆယ္
အေျခခံကေတာ့ တစ္မ်ိဳးထဲနဲ႔
ေသခ်ာတာကေတာ့ ေတြေဝေနတာမ်ိဳး။

ဒီလိုပါပဲ
ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ စည္းျခားထားသလို တိတ္ဆိတ္
မလႈပ္မယွက္ ဖာသိဖာသာေတြ ပ်ာယာခတ္
ဖြာတာတာ အသံေတြ ေလ်ာေလ်ာထြက္သြား
နားလည္ရခက္တာ မျဖစ္ေပမယ့္
ေသခ်ာတာကေတာ့ ေနာက္က်န္ ေနာက္ခ်န္ရတာမ်ိဳး။

ဒီလိုပါပဲ
ေငးေမာေစာင္းငဲ့ ပတ္လည္လွည့္ အမွ်င္တန္း
ဘာကမွ ပူေလာင္စရာ မရွိလို႔ ထင္ရ
အတြင္းက်က် အဓိပၸါယ္ေတြ မသိႏိုင္
ဝကၤပါလို မဆိုသာေပမယ္လို႔
ေသခ်ာတာကေတာ့ လက္က်န္ မရွိေနတာမ်ိဳး။

ဟုတ္ပါၿပီ
အကယ္၍မ်ား ဘဝ တစ္ခုစီ တစ္ခုစီ မျခားခဲ့ရင္
ဘာပိုင္ဆိုင္ခဲ့တယ္ နားလည္ခဲ့ရင္
အျပစ္တင္စရာေတြ မထားခဲ့ရင္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ဆိုတာေတြဟာ
ေသခ်ာပါတယ္
ဒီလိုပါပဲ
ဒီလိုပါပဲ .။    

ေမာရူးဆိုး
03/12/2015 Tracy, CA, U.S.A.

Friday, November 20, 2015

အေမမာ ရာျပည့္၊ သားတင္မိုး ၈၄ ႏွစ္။



သကၠရာဇ္ ၂၀၁၅၊ အေမမာ ရာျပည့္၊ သားတင္မိုး ၈၄ ႏွစ္။


အေမမာ(လူထုေဒၚအမာ) သား-လူထု(တင္မိုး) ကြယ္လြန္ေတာ့ ေဟာသည္လို ဝမ္းနည္းမွတ္တမ္းေရးပါတယ္။

"သူဆံုးတယ္ ၾကားလိုက္ေတာ့ ႏွေျမာလိုက္တာ။
သူလိုလူ ၂ ေယာက္ မရွိဘူး။
တို႔ေခတ္မွာ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသုဝဏ္ ရွိတယ္။
ကဗ်ာဆိုတာ တေယာက္တမ်ိဳး ေကာင္းၾကတာပဲ။
ေမာင္တင္မိုးကေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲ သူ႔ကဗ်ာေတြက
အိတယ္၊ ထိတယ္၊ မိတယ္၊
ပိုၿပီးေတာ့ ဗမာဆန္တယ္လို႔ ခံစားရတယ္။

အခုအေမက ဘာမွ မေရးႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ႀကီးၿပီး အသံုးမက်တဲ့လူ (အဘြားႀကီး)က ေသရမွာ၊
၇၃ နွစ္ရွိတဲ့ ေမာင္တင္မိုး ဆံုးသြားရွာသတဲ့။
သူ႔လို မေနလို႔ ေသရရင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာပဲ ေသေစ့ခ်င္တယ္
ေနာက္ဆံုး ျမင္ရ၊ ေတြ႔ရ၊ သၿဂႌဳဟ္ရတာေပါ့။

တင္မိုးေရ သြား ေတာ့ေနာ္..

ဘဝေတြရွိၾကေသးတယ္ဆိုရင္ ေနာင္ဘဝမွာ ဆံုၾက၊ ေတြ႔ၾက ေသးတာေပါ့ေနာ္။

လူထု ေဒၚအမာ
(ဇန္နဝါရီ ၂၃၊ ၂၀၀၇)"

ဆရာဂ်မ္းဟာ သမီးျဖစ္သူ မိုးမိုးနွင္း ေနတဲ့ ဘယ္လ္ဂ်ီယံကို ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ဆီကို ဖံုးဆက္တယ္။ ၁၉၉၉ ခုနွစ္ အကုန္ပိုင္းေလာက္က ျဖစ္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၂၀၀၀ ဇြန္လမွာ အေမရိကျပည္၊ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ကို ေရာက္လာတယ္။ Alhambra မွာ တည္းတယ္။

ကိုယ္က ဆရာ့ကို တည္းတဲ့ အိမ္မွာ သြားေခၚၿပီး တေနကုန္ ႏွစ္ေယာက္သား နားနားေနေန စကားေျပာ ႏိုင္ေအာင္ Universal Studio ေခၚသြားတယ္။

ယူနီဗာဆယ္စတူဒီယိုထဲက ရုပ္ရွင္ရိုက္တဲ့ ေနရာေတြ၊ ရုပ္ရွင္ရိုက္ပံုရိုက္နည္း ျပတဲ့ ေနရာေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတယ္။

ဆရာ့အႀကိဳက္ဆံုးေနရာက ေကာင္းဘြိဳင္(cow boy) ရုပ္ရွင္ရိုက္ခန္းပဲ။ ပရိသတ္က ေျမဝိုင္းဇာတ္ကို ပြဲၾကည့္စင္ ေပၚက ၾကည့္ရတယ္။ ဆက္တင္ကို အက်အန ေဆာက္ထားတယ္။ saloon ေရွ႔မွာ ေရတြင္း၊ ေကာက္ရိုးပံု၊ ျခံစည္းရိုးတိုင္ စသျဖင့္.။

ျမင္းေတြနဲ႔ ထြက္လာ ေသနတ္ေတြပစ္ၾက၊ လက္သီး ေတြထိုးၾက၊ ထိုးလိုက္တာ ေရတြင္းထဲ က်၊ saloon အေပၚေခါင္မိုးနဲ႔ ေအာက္ေျမျပင္ ေသနတ္ေတြ အျပန္အလွန္ပစ္၊ ေခါင္မိုးေပၚက ဂၽြမ္းပစ္က်လာ ေအာက္က ေကာက္ရိုးပံုေပၚက်၊ ဟာသေတြလည္း ပါေသးတယ္။ ဒိုင္းနမိုက္ခြဲဖို႔ လုပ္ထားတဲ့ ခလုတ္ေပၚ ဖင္ထိုင္လ်က္လဲ၊ မိုင္းေတြေပါက္ကြဲ၊ saloon ႀကီး ၿပိဳက်၊ ပြဲသိမ္း။

ၿပိဳက်လာတဲ့ saloon ႀကီး ျပန္ေထာင္မတ္သြား၊ ပကတိ အေကာင္းအတိုင္း၊ လက္သီး ထိုးလိုက္လို႔ ေရတြင္းထဲက် သြားတဲ့ ေကာင္လည္း ျပန္တက္လာ၊ သရုပ္ေဆာင္သူေတြ ပရိသတ္ကို ႏႈတ္ဆက္၊ ဓါတ္ပံုေတြ တြဲရိုက္။ ေပ်ာ္စရာႀကီး။

ေနာက္တခုက စတူဒီယိုထဲ tram ကားနဲ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရတယ္။ ေမာင္းတဲ့ လူက မိုက္ခြက္နဲ႔ လမ္းညြွန္လာတယ္။ တေနရာေရာက္ေတာ့ မိုးေတြက မည္းလာလိုက္တာ..။ လမ္းညွြန္ကား ေမာင္းသမား အသံေတြ တုန္တက္လာတယ္။ ေလေတြ မိုးေတြက်၊ လွ်ပ္စီးေတြ လက္၊ မိုးေတြ ျခိမ္း။ ေတာင္ေပၚက က်လာတဲ့ ေရလံုးႀကီးက ကားေရွ႔ကို လွိမ့္ဆင္းလား၊ သစ္ပင္ေတြ ကားေရွ႔ ျဖတ္လဲ..။

ေနာက္ေတာ့ မုန္တိုင္း ရပ္သြားတယ္။ လဲတဲ့ သစ္ပင္ေတြ သူ႔ေနရာနဲ႔ သူ ျပန္ေထာင္သြားတယ္။ ေရေတြလည္း ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ မေျပာတတ္ဘူး။ ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ဘာမွ မျဖစ္သလို.. ကားသမားလဲ တဟဲဟဲနဲ႔ သူ ေၾကာက္ျပတာ ေအာင္ျမင္သြားတဲ့ ပံုနဲ႔ ဂုဏ္ယူစြာ။

တခါ tunnel (studio) ႀကီးတခု ထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ မီးေတြ ေမွာင္ခ် ထားခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔ စီးလာတဲ့ ကားက ငလ်င္လႈပ္လို႔ သြက္သြက္ခါပါေလေရာ။ ေရကာတာႀကီး က်ိဳးက်လို႔ ကားေဘးကို ေရေတြေရာက္လာတံုးမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လာတဲ့ မီးရထားႀကီးက ေမွာက္ၿပီး ဒရြတ္တိုက္ ဆြဲလာတာ ကားနားမွာမွ လာရပ္သြားတယ္။ ေၾကာက္လန္႔စရာေတြ ဖန္တီးျပထားတာ။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာဆိုေတာ့ တကယ္ ျဖစ္ေနသလို.။ တေနရာမွာ ကားေရွ႔မွာ ျမစ္ႀကီးလိုမ်ိဳး (ေရကန္ႀကီး) ခံထားတယ္။ The Ten Commandments ရုပ္ရွင္ထဲကလို၊ ကားဆရာက Jesus လုပ္ ေအာ္သလို ေအာ္လိုက္တယ္။ ေရျပင္ႀကီးက နွစ္ျခမ္းကြဲသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ကားက ျဖတ္လာလိုက္တယ္။ ကားျဖတ္ၿပီးသြားေတာ့ ေရျပင္ႀကီး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။

ေနာက္ၿပီး ရုပ္ရွင္ထဲက တိရစၦာန္အလိမၼာေတြ၊ အျပင္မွာလည္း တကယ္အလိမၼာေတြ၊ သူတို႔ သရုပ္ေဆာင္ျပတယ္။ ေခြး၊ ဝက္၊ ငွက္၊ ေမ်ာက္၊ ေၾကာင္…….။ ဝက္က stop bacon ဆိုၿပီး ကားလိပ္ဆြဲ စာတမ္းထိုးသြားတာ၊ ခုေခတ္ ဦးသိန္းစိန္တို႔ စကားနဲ႔ဆို ဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္သြား ျခင္းေပါ့။

ဆရာနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ နားနားေနေန စားလိုက္ေသာက္လိုက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ တေန ကုန္ခဲ့ တယ္။ နွစ္ေယာက္သား ပီတိေတြ ျဖစ္ၿပီး ျပန္လာၾကတယ္။

"ေဟာလီးဝုဒ္ကအျပန္"

ယူနီဗာဆယ္စီးတီး-တဲ့
မီးေရာင္စံု၊ ပန္းေရာင္စံု၊ လူေရာင္စံုနဲ႔
တုန္လႈပ္ဖြယ္၊ မက္ေမာဖြယ္၊ ရင္သပ္အံ့ၾသဖြယ္
တကယ္လား၊ အတုလား
ခြဲျခားလို႔ မရ မရႏိုင္တဲ့၊ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးမား
ခမ္းနားလွတဲ့ ေဟာလီးဝုဒ္စခန္းမွာ
လမ္းရိုးအတိုင္းသြားေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ငါရယ္
စာခ်စ္သူ ကဗ်ာခ်စ္သူ ပညာခ်စ္သူ လမင္းတရာဆရာရယ္
အ့ံဖြယ္ကမၻာ အလည္အပတ္ ေရာက္လာပါတယ္။

တိုက္ခန္း ခိုက္ခန္းေတြနဲ႔
မိုက္ရမ္းေနၾကတဲ့ ေကာင္းဘြိဳင္ဇာတ္လမ္းမွာ
ယမ္းေငြ႔မျပတ္ ေသနတ္ေတြ စမ္းေနေပမယ့္
ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာေတာ့ လူမိုက္ေတြ က်ဆံုးရ
သေဘာက်လို႔ မဆံုးႏိုင္ခဲ့။

ေရတံခြန္ေတြ တံတားေတြ က်ိဳးက်
ဟဒယႏွလံုးေတြ ဂၽြမ္းထိုးေမွာက္ခံုေပမယ့္
ဇာတ္ရံုကထြက္ေတာ့ ေလေျပညင္းညင္း
ပန္းသင္းသင္းနဲ႔ပါ။

ေျမငလ်င္ႀကီးတုန္ခါ
ကမၻာႀကီးၿပိဳက်
ဘဝေတြလြင့္စဥ္ခမန္း
လွ်ပ္စီးလွ်ပ္ပန္းတဝင္းဝင္း
တျခြင္းျခြင္းျမည္ဟိန္း
တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း တဂ်ိဳင္းဂ်ိဳင္းနဲ႔
လိႈင္းေတြေမာက္ လမ္းေတြေပ်ာက္ေပမယ့္
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၿငိမ္သက္
ေရႊလက္တူတူတြဲလို႔
ရဲရင့္စြာေလွ်ာက္လွမ္း
ေအာင္ပြဲခန္းေရာက္လို႔
ကိုကာကိုလာေသာက္ရင္း
နွစ္ေယာက္သား ရယ္ေမာႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

တိရစၦာန္ ဇာတ္လိုက္ေတြမို႔
ခပ္မိုက္မိုက္ မထင္ေလနဲ႔
လူယဥ္ေက်း လူလိမၼာတို႔လို
လုပ္သင့္တာ မလုပ္သင့္တာ
လိမၼာစြာ ပညာရွိစြာနဲ႔
ခ်စ္စရာ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ရုပ္ရွင္ၿမိဳ႔ေတာ္က အျပင္ထြက္လို႔
လက္ေတြ႔ေလာကထဲ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာလည္း
ပညာသာ ထာဝရ
အလိမၼာသာ ထာဝရလို႔
သဘာဝက်က် စိတ္မွာစြဲၿပီး
ရဲရဲႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ဟိန္းဟိန္း
ျခိမ္းေခာက္မႈဆိုတာ တခဏပါပဲ
ထာဝရ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္လို႔
အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ၿပီး
ယူနီဗာဆယ္ၿမိဳ႔ေတာ္က
ကဗ်ာေက်ာ္ ငါတေယာက္ဟာ
ထြန္းေတာက္မယ့္ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္မွန္းရင္း
လမ္းေပၚက လမင္းတရာကို
ဝမ္းေျမာက္စြာနဲ႔ ေပြ႔ဖက္ခဲ့ပါတယ္။

[လမင္းတရာကိုေအးဝင္းနဲ႔ အမွတ္တရ။ ဇြန္လ ၁၈ ရက္၊ ၂၀၀၀ခု။ တနင္းဂေႏြနံနက္ခင္း၊ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္။]

Sunday, September 20, 2015



စာေရးဆရာမ်ား၏ ရင္ခုန္သံ

စာေပေဆြးေႏြးပြဲ
ေရးသူ - အေထာက္ေတာ္လွေအာင္
ထုတ္ေဝသူ - သႏၱာေအာင္စာေပ
စာေပေဆြးေႏြးပြဲ
ေရးသူ - သိန္းေဖျမင့္၊ ဇဝန
ထုတ္ေဝသူ - ဂ်လာရမ္စာေပ
အဘိုး - ၄ က်ပ္
စာေပေဆြးေႏြးပြဲ
ေရးသူ - ေသာ္တာေဆြ
ထုတ္ေဝသူ - ဂုဏ္ထူးစာေပ
အဘိုး - ၃ က်ပ္
စာေပေဆြးေႏြးပြဲ
ေရးသူ - ေမာင္သိန္းဆိုင္
ထုတ္ေဝသူ - ခ်င္းတြင္းတိုက္
အဘိုး - ၆ က်ပ္

                                        (က)

၁၉၇၄ ဇူလိုင္လ ပထမပတ္က စတင္၍ ကလ်ာဏယုဝ ခရစ္ယန္အသင္း ခန္းမေဆာင္တြင္ တလ (၄) ႀကိမ္ စေနေန႔ ေန႔လည္မ်ားတြင္ စာေပေဆြးေႏြးပြဲမ်ား က်င္းပခဲ့သည္။ ဝင္ေၾကး တေယာက္ သံုးက်ပ္။ စေနေန႔တြင္ လုပ္သျဖင့္ စေနပတ္ ေဆြးေႏြးပြဲဟု တခ်ိဳ႔က နာမည္ေပးၾကသည္။ 'အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္' ဒီဇင္ဘာလတြင္ ရပ္စဲသြား ခဲ့သည္။

ယင္း စေနပတ္ စာေပေဆြးေႏြးပြဲတြင္ သိန္းေဖျမင့္၊ ေမာင္သာရ၊ ဇဝန၊ ေသာ္တာေဆြ၊ ခင္ႏွင္းယု၊ ယုဝတီခင္စိန္လိႈင္၊ ညိဳဝင္း(သူ၏စာအုပ္မ်ား၌ အမ်ိဳးသားစာေပဆုရ ညိဳဝင္း ဟုတပ္သည္)၊ ေမာင္သိန္းဆိုင္၊ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ ေမာင္ထင္၊ ခင္ေဆြဦး၊ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ စေသာ စာေရးဆရာ သတင္းစာဆရာမ်ား ပါဝင္ၾကသည္။ ယေန႔ေခတ္ လူႀကိဳက္မ်ားေသာ ဝတၳဳေရးဆရာမ်ားလည္း ပါသည္။ ဝါရင့္စာေရးဆရာႀကီးမ်ားလည္း ပါသည္။

တက္ေရာက္ၾကသူမ်ားမွာ စာေပအႏုပညာ ေလးနက္စြာ ေလ့လာသူမ်ားဟု ယူဆရသည္။ လူႀကိဳက္မ်ားေသာ ဝတၳဳေရးဆရာဟူ၍ အခန္းျပည့္လာၾကမည္ဟု တြက္ထား၍ မရ။  စာေပကို အပ်င္းေျပ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္အျဖစ္ အေျဖေဖ်ာ္ ခံခ်င္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီကေလးမ်ား လာၾကပံု မရ။

တက္ေရာက္သူ အနည္းဆံုး ၃၅ ေယာက္မွ အမ်ားဆံုး ၁၈၃ အထိ ရွိၾကသည္။  အခန္းငွားခ၊ အသံသြင္း ႀကိဳးေခြခ၊ အသံခ်ဲ႔စက္ငွားခ စသည္ျဖင့္ စရိတ္စကပင္ မေက်သူ၊ ပိုကန္သူ စသည္ျဖင့္ ျခားနားျခင္းရွိသည္။

တခ်ိဳ႔လည္း ေမးခြန္းကို ေျဖျခင္းထက္ မိမိအေၾကာင္းကိုသာ ေျပာသြားသည္က မ်ားသည္။ စင္ျမင့္ရ၍  မိမိဝါဒကို ျဖန္႔ၾကသည္။

တခ်ို႔က ေမခြန္းတျခား အေျဖတျခား၊ တခ်ိဳ႔က ေျပလည္ေအာင္ မေျဖႏိုင္။ စာဖတ္သူမ်ားကို အထင္ေသး၍ မရ။ တခ်ိဳ႔လည္း ေကာင္းစြာ ေျဖဆိုႏိုင္ၾကသည္။ လုိရင္းကို ေျပာၾကသည္။ ေမးခြန္းကို နားလည္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔မွာ ဝတၳဳမ်ားသာ ေရးေသာ္လည္း စာေပဆိုင္ရာ သေဘာတရား အဘိဓမၼာမ်ားကို ေလ့လာပံု မရၾက။ တခ်ိဳ႔ကား သေဘာတရားကို က်နစြာ ေျပာႏိုင္ၾကသည္။

ပထမ က်ယ္ဝန္းသည့္ ခန္းမေဆာင္ႀကီးထဲ၌ ေဆြးေႏြးပြဲ စတင္သည္။  စာေရးဆရာက စင္ျမင့္ေပၚမွ။  ပရိသတ္က ပြဲၾကည့္သလို၊ တရားနာသလို။  ေဆြးေႏြးပြဲ သေဘာထက္ ေဟာေျပာသည့္သေဘာ။ အေမးအေျဖ သေဘာမွ်သာ ရွိခဲ့သည္။

ေနာက္ ေမာင္သိန္းဆိုင္ေန႔ကစ၍ အခန္းက်ဥ္းထဲ ေျပာင္းေရႊ႔လိုက္သည္။ စာပရိသတ္ႏွင့္ စာေရးဆရာ ၾကမ္းတေျပးတည္း နီးကပ္စြာ ရင္းရင္းနွီးႏွီး ေတြ႔ဆံုၾကသည္။ ေဆြးေႏြးပြဲ သေဘာ ပို၍ သက္ေရာက္သြားသည္။

မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ စာေရးဆရာ အသီးသီး၏ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို ေဟာေျပၾကေလရာ နားေထာင္သူတို႔မွာ ဗဟုသုတ တိုးၾကသည္။  စာေပေလ့လာမႈသည္ ယင္းေဆြးေႏြးပြဲမ်ားေၾကာင့္ ႏိုးၾကား ထၾကြလာၾကသည္။

၁၉၆၄ သည္ဘက္၌ စာေရးဆရာအသင္းမ်ား မရွိေတာ့ၿပီ ျဖစ္၍ ယခု စေနပတ္ ေဆြးေႏြးပြဲ မ်ားေၾကာင့္  စာေရးဆရာမ်ား စုေဝးမိ ျဖစ္ၾကသည္။  စာဖတ္သူႏွင့္ စာေရးသူတို႔ ေတြ႔ဆံုျဖစ္ၾက သည္။  စာေရးဆရာ၏ အယူအဆမ်ား၊ ခံစားခ်က္မ်ားကို သိၾကရသည္။ စာေပေလ့လာေရး အတြက္ အက်ိဳးရွိေသာ လုပ္ငန္း ျဖစ္ေပသည္။

ယင္း ၁၉၇၄ က စာေပေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ယခုနွစ္ ၁၉၇၅ ႏွစ္လယ္၌ စာအုပ္မ်ားအျဖစ္ ထြက္ေပၚ လာျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ စာေရးဆရာ အားလံုးကား မဟုတ္၊ (၅)ဦး။

                                               (ခ)

ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို စာအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေဝလိုက္ေသာအခါ တခ်ိဳ႔က ေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း မဟုတ္ဘဲ မိမိတို႔၏ ေျဖၾကားခ်က္၊ တင္ျပခ်က္မ်ားကို ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ ထားၾကသည္။  ပို၍ ခိုင္မာ ျပည့္စံုေအာင္ထင့္။  အကိုးအကားမ်ား ျဖည့္ထားၾကသည္။  အားနည္းေသာ အခ်က္မ်ားကိုခ်န္၊ ျဖဳတ္တန္တာျဖဳတ္၊ လုပ္ကာ မြမ္းမံထားၾကသည္။  ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ ထားၾကသည္။  ျပန္လည္ေဆြးေႏြးခ်က္၊ ေမးျမန္းခ်က္မ်ားကိုကား အသံဖမ္းထားသည့္ အတိုင္း ေဖာ္ျပထားသည္။

အဂၤလိပ္စကားလံုးမ်ားလည္း မ်ားျပား ျပည့္က်ပ္လာသည္။ ျမန္မာစကားလံုး ရွိၿပီးသား ေဝါဟာရမ်ားကိုပင္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေဖာ္ျပထားၾကသည္။  ဘာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာ ခံုမင္ၾကပါလိမ့္။

မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ၊ စာအုပ္မ်ားထဲရွိ ေရးသားခ်က္မ်ားမွာ သူတို႔၏ စာေပေရးရာ အယူအဆမ်ား၊ အာေဘာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္ကား အမွန္။

"အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္" ဟူေသာ အယူအဆႏွင့္ ပတ္သက္၍ တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာဌာနမွ ဆရာတဦးက စာေရးဆရာမ်ားကို ဒိုင္ခံ၍ ေမးထားသည္။  စာေရးဆရာ၏ ႏႈတ္ထြက္စကားကို ၾကားလို၍ ျဖစ္မည္။ သူ၏ အတန္းထဲ၌ သင္ၾကားပို႔ခ်ရန္ အခ်က္အလက္ ရွာျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ဦးသိန္းေဖျမင့္က သူ၏ အယူအဆကို ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ျပန္ၾကားသည္။

"အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္ သက္သက္ဆိုတာ ရွိတယ္၊ ရွိႏိုင္တယ္၊ အတိုင္းအတာအရ ရွိႏိုင္တယ္" ဟု ေဖာ္ျပၿပီး -
"ေခတ္အဆက္ အုပ္စိုးသူ လူတန္းစာဘက္က ကိုယ္စားျပဳ ေရွ႔ေနလိုက္၊ ေရွ႔ေဆာင္ေရွ႔ရြက္ ျပဳတဲ့  စာေရးဆရာ အႏုပညာရွင္ေတြဟာ အမွန္အားျဖင့္ အုပ္စိုးသူဘက္က လိုက္ေန ေသာ္လည္းပဲ အဲဒီအျဖစ္သနစ္ကို သူက ဖံုးကြယ္ခ်င္တယ္။ အဲဒီလို ဖံုးကြယ္ခ်င္တဲ့အတြက္ အႏုပညာသည္ အႏုပညာသည္အတြက္ သက္သက္ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံကို အသံုးခ်တယ္။ အႏုပညာသက္သက္ ဆိုတဲ့ ဝါဒကို ထူေထာင္ျခင္း ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေတါ႔ရတယ္" ဟု သူ၏ အေတြ႔အၾကံဳကို ေျပာျပသည္။
"အလုပ္သမား လူတန္းစားက အရင္းရွင္စနစ္ကို ေတာ္လွန္ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို ထူေထာင္ခ်င္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီ အရင္းရွင္လူတန္းစားဘက္က ရပ္တဲ့လူေတြက အရင္းရွင္ ဘက္ေတာ္သားေတြက အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံကို ကိုင္စြဲလာၾကျပန္တယ္။ အႏုပညာသက္သက္ဝါဒကို အားေပးလာတယ္" ဟု သံုးသပ္သည္။  ျမန္မာစာေပေလာကတြင္ ၁၉၄၈ ေလာက္က အႏုပညာသည္ အႏုပညာသည္အတြက္ အယူအဆႏွင့္ ပတ္သက္၍ စာေပသေဘာတရားေရးရာ တိုက္ပြဲစတင္ခဲ့သည္ကို သတိရမိသည္။

တာရာမဂၢဇင္း ေခါင္းႀကီးပိုင္း(၁၉၄၈ မတ္လ)၌ ေအာက္ပါအတိုင္ ေဖာ္ျပ ပါရွိပါသည္။

"ျပည္သူႏွင့္ စာေပသည္ ဆက္စပ္၍ ေနရေပသည္။ ဆိုရွယ္လစ္သမတႏိုင္ငံေတာ္ ျဖစ္သည့္အခါ စာေပဘဝသည္လည္း လႈပ္ရွားလာေပမည္။ ထိုအခါ ဆိုရွယ္လစ္ သရုပ္ေဖာ္စာေပသည္ တန္ဖိုးရွိလာေပလိမ့္မည္"။

"ကၽြန္ပ္တို႔ကား အႏုပညာေျမာက္ေသာ ျပည္သူ႔စာေပသို႔ ေမွ်ာ္မွန္းကာ အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမႈ ကို တင္ေဆာင္သြားမည္သာ။ လမ္းသည္ အဘယ္မွ် ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္"[ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္]

ထိုအပတ္ တာရာမဂၢဇင္း(မတ္လ ၁၉၄၈) ၌ပင္ စာေရးဆရာ တက္တိုး၏ "ကိုသိန္းေဖသို႔" ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေသာ စာတေစာင္ ေဖာ္ျပ ပါရွိသည္။ ယင္းေဆာင္းပါးမွာ ဦးသိန္းေဖျမင့္ (ထိုအခါက ဦးသိန္းေဖ)၏ စာေပေဝဖန္ေရး ေဆာင္းပါးကို ေခ်ပ ျပန္ၾကားထားျခင္း ျဖစ္သည္။  ထိုေဆာင္းပါးေရးစဥ္က ဦးသိန္းေဖျမင့္သည္လည္း ျမန္မာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အတြင္း၌ မရွိေတာ့ၿပီ။

"ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳ 'ဇိကုတ္နတ္ျပည္ပို႔' ကို လူထုႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေသာ ဝတၳဳဟု ဆိုထားသည္။ လူထုႏွင့္ ဆန္႔က်င္သည္၊ လူထုကို ေထာက္ခံသည္ ဆိုျခင္းမွာ ကြန္ျမဴနစ္ ပေရာဂေၾကာင့္ ထြက္လာေသာ စကားပင္ ျဖစ္သည္။ ခင္ဗ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စာေပဝါဒခ်င္း မတူေခ်။ ခင္ဗ်ားက All Art is propaganda အႏုပညာအားလံုးသည္ ဝါဒျဖန္႔ျဖဴးေရး မွ်သာ ျဖစ္သည္ဟူသည့္  ဝါဒကို လက္ကိုင္ျပဳသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ Art for art sake အႏုပညာဆိုလွ်င္ အႏုပညာသက္သက္ ဆိုသည့္ ဝါဒကို သက္ဝင္ ယံုၾကည္သူ ျဖစ္ပါသည္" {ေကာက္ႏုတ္ခ်က္}

စာေရးဆရာတက္တိုး၏ သူ၏ ယံုၾကည္ခ်က္ကိုလည္း ဆက္လက္၍ "ကၽြန္ေတာ္သည္ ဓနရွင္စနစ္ကို ကန္႔ကြက္သူ တဦးျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြန္ျမဴနစ္ မဟုတ္ပါ။ ဆိုရွယ္လစ္လည္း မဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆင္းရဲသားမ်ား ဆင္းရဲရသည့္အေၾကာင္းရင္းကို စိစစ္ရွာေဖြရန္ ဝါသနာ ထံုပ္သည္။ ဘဝအေျခခံ သေဘာတရားတို႔ကို ေလ့လာဆည္းပူးလ်က္ ရွိပါသည္" ဟု ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

ေနာက္ ၂၇ ႏွစ္ ၾကာေသာအခါ ဦးသိန္းေဖျမင့္က စာေပေဆြးေႏြးပြဲ၌ အႏုပညသည္ အႏုပညာအတြက္ အယူအဆနွင့္ ပတ္သက္၍ စင္ျမင့္ေပၚမွ ရွင္းျပေနသည္။ ဦးတက္တိုးလည္း ပရိသတ္ထဲ၌ ေရွ႔တန္းမွထိုင္ကာ နားေထာင္ေနသည္။  သူတို႔ (၂)ဦးသည္ ယခုအခါဝယ္ တေလွတည္းစီး ျဖစ္ေနၾကေပၿပီ။

ဦးသိန္းေဖျမင့္က သူ၏ စာေပသံုးသပ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း ေဖာ္ျပထားေပေသးသည္။

"လွတာ သက္သက္ပဲ၊ အဲဒါ အႏုပညာသက္သက္ကို တန္ဘိုးမရွိဘူး ေျပာလို႔ေတာ့ ရုပ္ၾကမ္းဝါဒသမားပဲ ျဖစ္သြားမွာေပါ့" ဟူ၍လည္းေကာင္း။

"အဲဒီမွာ အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္ သက္သက္ဆိုတာကို ရႈတ္ခ်ရင္းနဲ႔ အဲဒီဝါဒကို ထိုးႏွက္ရင္းနဲ႔ တခါတခါက်ေတာ့ အစြန္းကို ေရာက္သြားတယ္။ အႏုပညာကို ပယ္တဲ့ အစြန္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို အစြန္းေရာက္တာကိုျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံ ႏိုင္ပါဘူး" ဟူ၍ လည္းေကာင္း။

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အႏုပညာ လက္ရာေကာင္းေအာင္ စာေပအေရးအသား အဆင့္အတန္း ျမင့္ေအာင္  technique ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ၾကရမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း တင္ျပပါတယ္"  ဟူ၍လည္းေကာင္း။

သူ၏ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားကို တင္ျပသြားသည္။

ဇဝနနွင့္ ေသာ္တာေဆြတို႔ကမူ အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္ ဟူေသာ စကားစုမွာ ဘာသာျပန္လြဲေနေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ သူတို႔ (၂) ေယာက္က အႏုပညာသည္ လူထုအတြက္၊ အႏုပညာသည္ ျပည္သူ႔အတြက္ ဟူေသာ စကားရပ္မ်ားနွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ကာ ေျပာသြားၾကသည္။  သူတို႔ နွစ္ေယာက္စလံုးသည္ အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္ဟူေသာ အယူအဆ ျဖစ္ေပၚေနသည္ကို သေဘာေပါက္ဟန္မတူ။ လံုး၍ ေျဖၾကားလိုက္ၾကသည္။

ဇဝနက "တကယ္ေတာ့ အႏုပညာဟာ လူထုအတြက္ပဲ၊ လူထုအတြက္ မဟုတ္လို႔ ဘယ္သူ႔အတြက္ ျဖစ္မွာလဲ၊ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ ျဖစ္စရာ မရွိဘူး"

ေသာ္တာေဆြက "ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အႏုပညာသည္ ျပည္သူလူထုအတြက္လို႔ ေျပာစရာ လိုပါေသးလား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အႏုပညာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူလူထုအတြက္ မဟုတ္လို႔ ဘယ္ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ဆိတ္၊ ဝက္၊ ၾကက္၊ ဘဲေတြက ဝင္ၿပီး ခံစားေနလို႔လဲဟင္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီစကား ေျပာစရာကို မလိုဘူး"
"ဘာမွ အျငင္းပြါး ပဋိပကၡ ပြါးစရာ မလိုပါဘူး"

သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္အဖို႔ အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္ ဟူသည့္ ျပသနာ မရွိ။ ဘာမွလည္း အေရးမႀကီး။

ယေန႔ေခတ္၌ ေပၚေပါက္ေနေသာ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ၏ အဓိပၸါယ္ကိုကား မည္သို႔မွ် မဖြင့္ဆိုၾကေတာ့။

ဦးသိန္းေဖျမင့္က "ကၽြန္ေတာ္ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကို အားမေပးဘူး၊ မေထာက္ခံဘူး၊ မႀကိဳက္ဘူးလို႔လဲ ေျပာပါ့မယ္" ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
"ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ကာရန္မဲ့ခ်င္ၾကတာလဲ၊ ထူးခ်င္ ဆန္းခ်င္လို႔ပဲ၊ ဒိျပင္ ဘာမွ မရွိဘူးလို႔ အေျဖထြက္တယ္" ဟူ၍လည္းေကာင္း။

ဇဝနက - "ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကေတာ့ ဥေရာပ အစရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ေခတ္စားေနတာ အေတာ္ၾကာပါၿပီ၊ ဒီအယူအဆ ဒါမွ မဟုတ္ ဒီေရာဂါဟာ ျမန္မာစာေပနယ္ထဲ ကူးလာတာ မၾကာေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေရွးက်တယ္ပဲ ေျပာေျပာ၊ ေခတ္ေနာက္က်တယ္ပဲ ဆိုဆို သမားရိုးက် ေရးပံုေရးနည္းပဲ ႀကိဳက္တယ္"

ေသာ္တာေဆြကမူ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ ဆိုတာ မေျပေလႏွင့္၊ ေခတ္ေပၚေလးလံုးစပ္ကဗ်ာကိုပင္ လက္မခံေပ။
"က်ဳပ္တို႔ ခုေခတ္ ေလးလံုးစပ္ ကဗ်ာေတြမွာေတာ့ ဘာသံေနသံထားမွ မရွိဘူး၊ ဖတ္လို႔လဲ မေကာင္းဘူး၊ ဆိုလို႔မ်ားေတာ့ ခဲ ပစ္ခံရမယ္၊ သူတို႔ ေရးတာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္လည္း မစပ္ခ်င္ဘူး ျပတ္ကေရာ၊ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာထားပါပဲ" ဟု ျပန္ၾကားသြားသည္။

                                                       (ဂ)

စာေပေဝဖန္ေရးဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္က 'အပစ္အခတ္၊ အညွစ္အသတ္၊ အညစ္အပတ္စာေပ' ဟူ၍ ညႊန္းဆိုေသာ ယေန႔ေခတ္ လွ်ိဳ႔ဝွက္သဲဖို ေသနတ္စာေပ ေရးသူမ်ား အထဲတြင္ ေမာင္သိန္းဆိုင္လည္း တေယာက္ပါဝင္သည္။ ထိုစေနေန႔က ပရိသတ္ထဲမွာ သူ႔ကို ယင္းအျမင္မ်ိဳးျဖင့္ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးၾကသည္။  ထိုအခါ သူကလည္း ခုခံ ကာကြယ္ရေတာ့သည္။

ယင္းသို႔ ခုခံကာကြယ္ရင္း ဝန္ခံမိသြားတာေတြလည္း ပါရွိသည္။ ယင္းသည္ စာဖတ္ပရိသတ္ နွင့္ ေတြ႔ဆံုသည့္အတြက္ ရရွိေသာ အက်ိဳး ျဖစ္သည္။

တဖက္က -
"ကၽြန္ေတာ့အေနနဲ႔ လွ်ိဳ႔ဝွက္သည္းဖို ဝတၳဳဆိုတာ စာေပအရာ မေျမာက္လို႔၊ ရသေဘာင္ မဝင္လို႔ ဆိုတဲ့ ေဝဖန္ခ်က္ေတြကို တုန္လႈပ္လို႔၊ ေၾကာက္လို႔၊ တျခားစာေတြကို ေဖာက္ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဝတၳဳတပုဒ္ဆိုတာ ဘယ္ပံုစံနဲ႔ပဲ ေရးေရး ေကာင္းရင္ ေကာင္းတာပါပဲ၊ ညံ့ရင္ ည့ံတာပါပဲ" ယူ၍ ကာကြယ္သည္။
တဖက္ကလည္း -
"မ်ားစြာေသာ စံုေထာက္ဝတၳဳနဲ႔ လွ်ိဳ႔ဝွက္သည္းဖို ဝတၳဳေရးသမားေတြဟာ မွီၾကပါတယ္" ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
"တခါတေလလည္း ခါနာတလုပ္အတြက္ ဝါစာကမာ လုပ္ရတာေတြ ရွိပါတယ္" ဟူ၍လည္းေကာင္း ဝန္ခံေလသည္။

ယခုေခတ္ စံုေထာက္ လွ်ိ႔ဝွက္သည္းဖို ဝတၳဳမ်ားကား ေရွးကလို စံုေထာက္သက္သက္၊ လွ်ိဳ႔ဝွက္သည္းဖို သက္သက္မဟုတ္ေတာ့။ အခ်စ္၊ လိင္၊ ေသနတ္၊ အရက္တို႔ျဖင့္ ေပါင္းစပ္ထားၾကသည္။ အေပ်ာ္ဖတ္ စာဖတ္ပရိသတ္ႀကိဳက္ေအာင္ ဘက္စံုက ဆြဲထားရန္ ျဖစ္သည္။ ဂ်ိမ္းစဘြန္းရုပ္ရွင္ အမ်ိဳးအစားမ်ား ကဲ့သို႔။

ေရွးကမူ စံုေထာက္ေမာင္စံရွားသည္ စံုေထာက္သက္သက္။ ရူပနႏၵီဝတၳဳသည္ လွ်ိဳ႔ဝွက္သည္းဖို ဆန္းၾကယ္သက္သက္။ အခ်စ္ဆိုလွ်င္လည္း အခ်စ္ဝတၳဳ သက္သက္ ေရးၾကသည္။

အမွန္အားျဖင့္ ေမာင္သိန္းဆိုင္သည္ အပစ္အခတ္၊ အညစ္အပတ္၊ အညွစ္အသတ္ ႏြံေတာထဲမွ လာသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူသည္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ား ေရးႏိုင္သည္။ ၾကာပြင့္ဖူးငံုႏိုင္သည္။ ဇာတ္ေကာင္၊ လူ႔ဘဝဖြဲ႔ဝတၳဳမ်ိဳး(ဥပမာ ေရန႔ံသာခင္ခင္ႀကီး) ေရးတတ္ေသာ စိတ္ကူး ရွိသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ားႀကိဳက္ ဝတၳဳေရးဆရာအျဖစ္ တပ္မက္ျခင္း၊ တဏွာကို မပယ္ႏိုင္ သျဖင့္သာ လူးလာျပန္ ကူးခတ္ေနျခင္း ျဖစ္ေပမည္။ သို႔မဟုတ္ ခါနာတလုပ္အတြက္ ဝါစာကမာ လုပ္ရျခင္းမ်ား ျဖစ္ေပမည္။

ဒုတိယ အရြယ္တြင္ လွ်ိဳ႔ဝွက္သည္းဖို ဝတၳဳမ်ားမ်ား ေရးလာေသာ ကဗ်ာဆရာ ေဒါင္းနြယ္ေဆြက ေမာင္သိန္းဆိုင္ဘက္မွ ကာကြယ္ေပးသည္။ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ တင္ျပခ်က္အရဆိုလွ်င္ ဘယ္သူမွ လွ်ိဳ႔ဝွက္သည္းဖိုႏွင့္ မကင္းၾက။

ဗုဒၶဝင္၊ သမၼာက်မ္းစာ၊ ေဂၚကီ၏ ဝတၳဳမ်ားသည္လည္း လွ်ိဳ႔ဝွက္သည္းဖို၊ ျမင္ျမင္သမွ် လွ်ိဳ႔ဝွက္သည္းဖို။ တေယာက္က ၾကာပြင့္မွ ႏြံထဲသို႔ ဆင္းလာသူ။

စာေရးဆရာမ်ား၏ ရင္ခုန္သံကို စာဖတ္ပရိသတ္က ၾကားေနရေပသည္။

တကယ္ေတာ့ စာေရးဆရာသည္ အမွန္တရားကို ရွာေဖြသူ ျဖစ္သည္။  ကမၻာႀကီး၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေၾကးမံုထင္ဟပ္ခ်င္သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဝတၳဳတပုဒ္နွင့္ တႏွစ္ထိုင္မစားႏိုင္ေတာ့။ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ဘဝ ေရာက္ရရွာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏံုးအိုင္ထဲမွ ႏႈတ္မရေတာ့။ 'အေျခအေန' ကို နားလည္၍ ဘဝတူမ်ားကေတာ့ စာနာႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္။ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ စာေပသမိုင္းကေတာ့ ညွာမည္မဟုတ္ေပ။ သူ႔႑ႏွင့္သူ ထားေပလိမ့္မည္။

စာေရးဆရာမ်ား၏ ရင္ခုန္သံေၾကာင့္ ယေန႔ စာေပေသြးေၾကာ ဘယ္စီးဆင္းသည္ကိုကား ထိေတြ႔ရေပၿပီ။

ဗညာသီဟ
(ဒဂုန္တာရာ)