ဒဂုန္တာရာစာ ဒဂုန္တာရာစကား။ စုေဆာင္းတင္ျပသူ - ေအာင္ျမင့္ဦး(လူထုစာၾကည့္တိုက္)

ဒဂုန္တာရာစာ ဒဂုန္တာရာစကား။

စုေဆာင္းတင္ျပသူ - ေအာင္ျမင့္ဦး(လူထုစာၾကည့္တိုက္)

အမွာစာ

ဆရာေအာင္ျမင့္ဦး (လူထုစာၾကည့္တိုက္) အပတ္တကုတ္ စုေဆာင္း ထုတ္ေဝလိုက္ေသာ 'ဒဂုန္တာရာစာ၊ ဒဂုန္တာရာစကား' စာစုကို တစိမ့္စိမ့္ ဖတ္ရႈမိေပသည္။ အထပ္ထပ္လည္း ျပန္လည္ ဖတ္ရႈမိသည္။ ဤသို႔ ဖတ္ရႈမိမွလည္း ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ ႏိုင္ငံေရးဒႆန အစူးအရွ အနက္အရိႈင္းကို (ပိုမို) ဆဝါးမိေပေတာ့သည္။

ဆရာတာရာသည္ မ်ိဳးႏြယ္အရ ေျမပိုင္ရွင္ လယ္ပိုင္ရွင္ မ်ိဳးရိုးမွ ဆင္းသက္လာသူ ျဖစ္သည္။ ေခတ္ပညာတတ္တဦး၊ ဘန္ေကာက္ပုဆိုး ဝတ္ဆင္တတ္ၿပီး ႏုႏုရြရြ ကဗ်ာအလွမ်ားကို တဖက္ကမ္းခတ္ေအာင္ ဖြဲ႔သီႏိုင္သူ၊ ေဆးပန္းခ်ီ စုတ္ခ်ယ္သရာ၌လည္း ေပ်ာ္ေမြ႔သူ၊ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ စႏၵရားခလုတ္ေလးမ်ား ေပၚ၌ သူ၏ အႏုပညာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက ေျပးလႊား ေဆာ့ကစား တီးခတ္တတ္ေသးသူ ျဖစ္ေပသည္။ စြယ္စံုအႏုပညာေက်ာ္ ဟုဆိုက မလြန္တန္ရာေပ။

ေခတ္သစ္ ျမန္မာစာေပေလာကႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ ဦးေဆာင္မႈေပးခဲ့ေသာ စာဆိုႀကီး သံုးဦး ရွိ၏။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ဆရာဒဂုန္တာရာနွင့္ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ ျဖစ္သည္။

အႏုအရြ အလွကဗ်ာ ဖြဲ႔သီၿပီး၊ ဂီတပန္းခ်ီ အႏုအေထြးမ်ားကို လိုက္စားသျဖင့္ ဆရာတာရာသည္ အႏုအလွတြင္သာ စီးေမ်ာေနသူဟု မွတ္ယူမိပါက စြဲမွတ္သူအေပၚ အျပစ္မျမင္သာပါေပ။

ဆရာတာရာသည္ 'အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္' ဆိုသည့္ အေတြးအယူသမား တဦး ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ ဆရာတာရာသည္ စာေပအႏုပညာႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲအႏုပညာကို မွန္ကန္စြာ ေပါင္းစပ္ႏိုင္သူ ျဖစ္ေပသည္။ ျမန္မာစာေပသမိုင္း၌ စာေပသစ္ သေဘာတရားမွတ္တိုင္ကို ဦးေဆာင္စိုက္ထူႏိုင္ခဲ့ေသာ စာေပေခါင္းေဆာင္တဦးလည္း ျဖစ္ေပသည္။ ဆရာတာရာ၏ စာေပသစ္အလံကို ခိုင္ခိုင္မတ္မတ္ျဖစ္ေအာင္ ဝိုင္းဝန္းထူစိုက္ ခဲ့ေသာ ေရးေဖာ္မ်ားမွာ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ေအာင္လင္း၊ ျမသန္း(ျမသန္းတင့္)၊ ေက်ာ္ေအာင္၊ လင္းယုန္နီ၊ ဘဝင္ စသူတို႔ ပါဝင္ေၾကာင္းအား ခ်န္လွပ္ခဲ့ရန္ မသင့္ေပ။

ဆရာတာရာသည္ ေမႊးရန႔ံ သင္းၿပီး ႏုထြတ္လွယဥ္ေသာ ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ကေလးႏွင့္လည္း တူသည္။ စာေပ၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီစေသာ အႏုပညာ အခက္အရြက္မ်ားသည္ ႏွင္းဆီပြင့္၏ ပြင့္ဖတ္မ်ားပမာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ႏွင္းဆီပြင့္သည္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ေတာ့ ဆြဲကိုင္လႈပ္ယမ္း၍  မရေပ။ သူ၌ ထက္ျမက္စူးရွေသာ ဆူးခက္ကေလးမ်ား ရွိေနေသာေၾကာင့္တည္း။

ဆရာတာရာသည္ အႏုပညာ အလွအပႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးအေတြးအေခၚ  ဆူးခက္မ်ား ေပါင္းစပ္ထား၏။

ဆရာေအာင္ျမင့္ဦးသည္ ထိုဆူးခက္မ်ားကို ရွာေဖြျပဳစု ေဖာ္ထုတ္ ျပသလိုက္သည္။

ဆူးခက္မ်ားသည္ ျပည္သူမ်ားကို အကာအကြယ္ျပဳေသာ ဆူးခက္မ်ား ျဖစ္သည္။ ျပည္သူမ်ားအတြက္ လက္နက္၊ ရန္သူမ်ားအတြက္ ထိုးႏွက္ခ်က္ ျဖစ္ေပသည္။

စာေပအႏုပညာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုသည္မွာ ရွင္သန္ႀကီးထြား ပြင့္ဖူးရန္ ေရခံေျမခံ ေျမဆီၾသဇာ ေကာင္းရန္ လိုအပ္ေပသည္။ စာေပအႏုပညာယဥ္ေက်းမႈ လြတ္လပ္စြာ ဖူးပြင့္ေဝဆာရန္မွာ လြတ္လပ္ေသာ ေနေရာင္ျခည္ မျဖာဆင္းႏိုင္ဘဲ၊ ပိတ္ဖံုးေမွာင္မည္းေသာ ႏိုင္ငံေရးမိုးတိမ္မ်ား လႊမ္းျခံဳပါက ဖူးေသာ ပန္းမ်ား မဖူးႏိုင္သကဲ့သို႔ ပြင့္ေသာပန္းမ်ား လန္းဆန္းႏိုင္ဖြယ္ရာ မရွိႏိုင္ေပ။

လူသားတို႔၏ သမိုင္းသည္ ကမၻာဦး ဘံုေခတ္ ၿပိဳလဲၿပီးေနာက္ လူလူခ်င္း ေသြးစုပ္ျခယ္လွယ္ ဖိႏွိပ္စိုးမိုးေသာ လူတန္းစားေခတ္ ထြန္းကားခဲ့သည္။ အဖိႏွိပ္ခံ၊ ေသြးစုပ္ခံ ေက်းကၽြန္မ်ား၊ လယ္သမားမ်ားနွင့္ အလုပ္သမား လူတန္းစားတို႔သည္ ေသြးစုပ္ဖိႏွိပ္မႈကို ျပင္းထန္စြာ ပုန္ကန္ အံုၾကြ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾက၏။ အၾကမ္းဖက္ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ႏွင့္ ေခတ္ေဟာင္းတို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး ေခတ္သစ္သို႔ ကူးေျပာင္းခဲ့ၾကရသည္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကား အရင္းရွင္ လူတန္းစားစနစ္ စိုးမိုး ဖိႏွိပ္ေသြးစုပ္၏။ အလုပ္သမား လူတန္းစားက ဦးေဆာင္ၿပီး အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူမ်ားအား စုစည္းကာ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏႊဲေနေသာ ကာလရွည္ႀကီးအား ျဖတ္သန္းေန ေသာ အခါသမယပင္ ျဖစ္သည္။

စစ္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးေခတ္တြင္ ဆရာတာရာသည္ ေမြးဖြါးခဲ့၏။ ဤေခတ္၏ သမိုင္းတာဝန္ သည္ ဆရာတာရာ့ ပုခံုးထက္ ေရာက္လာသည္။ ဆရာသည္ ေခတ္တာဝန္ကို ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ ရွဴထုတ္လိုက္သည္အထိ ထမ္းရြက္သြားသည္။

ဆရာတာရာကား ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဆရာတာရာ၏ ထာဝရအသက္ကား ရွင္သန္ဆဲ ျဖစ္သည္။

ဆရာတာရာ၏ ေတာ္လွန္ေရးအသက္ ရွိေသးေၾကာင္း ဆရာေအာင္ျမင့္ဦးက ေဖာ္ထုတ္လိုက္ ေပသည္။

မ်က္ေမွာက္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသည္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္အား ေနာက္ဆံုးပိတ္ စစ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲၿပီး အၿပီးအပိုင္ ေျမျမွပ္ပစ္ရန္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသား၊ အလႊာစံုျပည္သူမ်ား၊ လူမ်ိဳးစံုျပည္သူလူထုႀကီးက၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ လံုးဝဖ်က္ဆီးပစ္ေရး ဒီမိုကေရစီ ဖြဲ႔စည္းပံု ဥပေဒသစ္ျဖင့္ အစားထိုးေရး တိုက္ပြဲကိုလႈ႔ံေဆာ္ေနၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ဤေနရာ၌ ဆရာဒဂုန္တာရာက လူထုႏိုင္ငံေရးကိုလည္း ဤသို႔ အနက္ဖြင့္ခဲ့သည္ကို အနည္းငယ္ေဖာ္ျပျခင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အမွာစာအား နိဂံုးခ်ဳပ္လိုေပသည္။ ဆရာဒဂံုတာရာက-

'လူထုသည္ အဖိႏွိပ္ခံ၊ ေခါင္းပံုအျဖတ္ခံ၊ အအုပ္စိုးခံ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူထု၌ ခံစားမႈ အစစ္ ရွိသည္။ ဆႏၵအစစ္ရွိသည္။ စားဝတ္ေနမႈ ၾကပ္တည္းျခင္းသည္ လူထု၏ ခံစားမႈ ျဖစ္သည္။ ယင္းဘဝမွ လြတ္ေျမာက္လိုျခင္းသည္ လူထုဆႏၵျဖစ္သည္။ ယင္းလူထု၏ ခံစားမႈကို သိျမင္ကာ ယင္းအဖိႏွပ္ခံဘဝ၊ ေခါင္းပံုအျဖတ္ခံဘဝ၊ အအုပ္စိုးခံဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ လူထုႏိုင္ငံေရး ျဖစ္ေပသည္။' ဟု ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

ဆရာတာရာ၏ 'လူထုႏိုင္ငံေရး' အေတြးအေခၚသည္ လူငယ္ထု၏ ႏွလံုးအိမ္တြင္းသို႔ တေျမ့ေျမ့ စီးဆင္းကိန္းဝပ္ၿပီး အင္အားႀကီးထြားသြားပါက အဆံုးသပ္ေတာ္လွန္ေရးသည္ မုခ် ေအာင္ပြဲဆီသို႔ ကူးစက္သြားေပမည္။ ယင္းသို႔ ျဖစ္ထြန္းလာပါက 'ဆရာဒဂုန္တာရာစာ ဆရာဒဂုန္တာရာစကား' စာစုငယ္ ထုတ္ေဝရက်ိဳး နပ္ၿပီဟု ထင္ျမင္ေၾကာင္းပါဗ်ား။

ခမ္းဝင္း

၁၇၊ ၁၀၊ ၂၀၁၃။

မိႈင္းရိပ္ စာရိပ္ ကဗ်ာရိပ္၊ ေရးသူ - ဟံသာဝတီဦးဝင္းတင္

မိႈင္းရိပ္ စာရိပ္ ကဗ်ာရိပ္၊ ေရးသူ - ဟံသာဝတီဦးဝင္းတင္

[ေဒါင္းအိုးေဝႏွင့္သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း- ေမာင္ေမာင္ေအး(စစ္ကိုင္း) ရဲ႔ စာအုပ္အတြက္ ဆရာဦးဝင္းတင္ ေရးတဲ့ အမွာစာ]

ကဗ်ာလို႔ ေျပာမလား၊ ဝတၳဳလို႔ ေျပာမလား၊ ေဆာင္းပါးလို႔ ေျပာမလား၊ စာေပလို႔ ေျပာမလား၊ သတင္းလို႔ ေျပာမလား။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဘာရယ္လို႔ ေျပာရမွန္း မသိတဲ့ စာေတြ(စာေတြ) နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္က ဂ်ပန္ေခတ္။ ၁၉၄၁။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၁ ႏွစ္သား အရြယ္ေလာက္။

ရန္ကုန္မွာ စစ္ရိပ္ေတြသန္း၊ စစ္သံေတြ ဟိန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု ရန္ကုန္က ေျပးတယ္။ အေမရဲ႔ အေမ(အဘြား)၊ အဘြားရဲ႔ အေဖ (ဘိုးႀကီး) တို႔ အရပ္ကို ခိုလႈံခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္က မိုင္ ၁၀၀ ေလာက္ေဝးတယ္။ ရန္ကုန္-ျပည္ကားလမ္း၊ ရထားလမ္းေပၚက ၿမိဳ႔ကေလး။ အဲဒီမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔တယ္။

ဆရာႀကီးနဲ႔ ဆိုတာထက္ ဆရာႀကီးရဲ႔ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ဝတၳဳေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ ေတြ႔တယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။ ဘိုးႀကီးရဲ႔ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္အိမ္ အေပၚထပ္မွာ ေပစာထုပ္ေတြ၊ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ၊ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြ အျပည့္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ေလာကသစ္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုျခင္း။

ေလာကသစ္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ မ်က္စိလည္စရာခ်ည္း။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိလည္တာေပါ့။ ေတာင္ေတာ့မကြယ္ဘူး၊ ေတာေတာ့ မေပ်ာက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္တတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ၿပီး။ စာသေဘာကို မေစာေၾကာတတ္တာ ထစ္ထစ္ပဲ ခံေနတယ္။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း စာအုပ္ေတြက ေဗြေဆာ္ဦး မိတ္ဆံုတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ပါေနတယ္။ ပိုထစ္ေတာ့တာေပါ့။

ကိုးနွစ္သားေလာက္ကတည္းက လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႔ "သံုးလူ႔ရွင္ပင္" တို႔ "ပဋိစၥသမုပၸါဒ္" တို႔ကို အလြတ္ရြတ္ျပရဲတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳက ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိေနၿပီ။ ေက်ာင္းသစ္မွာဆံုတဲ့ ဆရာဦးေရႊဝိုင္း (၂၀၁၄ မွာ စာေပဆု ခ်ီးျမွင့္ခံရတဲ့ ကဗ်ာဆရာ၊ ေဆာင္းပါးဆရာ ေရႊငယ္ဝိုင္း) ရဲ႔ ကဗ်ာနိႆရေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္စိ ဖြင့္ေပးေနၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ "နဂါးနီ" ဖတ္တတ္လာသလို၊ "ဂ်ာနယ္ေက်ာ္" မွတ္တတ္လာတယ္။ "ပန္းသာမစာဥ" စြဲသလို၊ "အေရးေတာ္ပံုတပ္သား" မက္လာတယ္။ နားမလည္ေလ သိခ်င္ေလ၊ ဖတ္ရခက္ေလ က်က္ခ်င္ေလ။ တငင္ငင္ျဖစ္ရတဲ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႔ စာအုပ္ေတြကို မ်က္ႏွာနဲ႔ မခြါႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာတယ္။

စစ္ၿပီးေခတ္ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ စာေရးဆရာေတြ ျဖစ္လာမယ့္၊ ျမသန္းတင့္တို႔၊ ေအာင္လင္းတို႔၊ ေက်ာ္ေအာင္တို႔ အျပင္ ကိုထြန္းတင္ ဆိုတဲ့ ဘႀကီးမိႈင္းအနီးမွာ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈေဆာင္ရြက္ေနသူေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးလာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အတူ ဘႀကီးမိႈင္းအိမ္ ဝင္ထြက္လာႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သားခ်င္းေတြရဲ႔ အိမ္ကလည္း စမ္းေခ်ာင္းရပ္ မႀကီးႀကီးလမ္းမွာ ရွိတယ္။ ဆရာႀကီး အိမ္နဲ႔ နီးတယ္။

ဘႀကီးမိႈင္းတို႔၊ သူ႔သမက္ စာေရးဆရာႀကီးေဇယ်တို႔နဲ႔ ရင္းနွီးလာေလ၊ စာေပထံုကူးမႈ ရွင္သန္တိုးပြါးေလ ျဖစ္လာတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ မိႈင္းဋီကာလို စာအုပ္၊ လူထုေဒၚအမာတို႔၊ ဦးသိန္းေဖျမင့္တို႔၊ မံုရြာဦးတင္ေရႊတို႔ ရဲ႔ ဘႀကီးမိႈင္းစာေပစြမ္းရည္ေတြ အညႊန္းစာေတြ ဖတ္ရႈေလ့လာရေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႔ စာေတြကို နားလည္သလိုလို ရွိလာတယ္လို႔ ထင္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကဗ်ာဆရာၾကည္ေအာင္တို႔၊ ကိုေလး(အင္းဝဂုဏ္ရည္)တို႔ရဲ႔ ႏႈတ္တက္ရြရြ၊ အာဂမ ရြတ္သံဖတ္သံ သီဆိုသံေတြ ၾကားေတာ့ ဆရာႀကီးကဗ်ာကို နားလည္သလိုလို ထင္လာတယ္။

တကယ္က ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သတင္းစာဆရာ ပိုးဝင္ေနသူ။ ငယ္ငယ္က စြဲကပ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာအဖြဲ႔၊ စာအဖြဲ႔ေလးေတြေတာင္ ျပယ္စ၊ ကြယ္စျပဳလာတယ္။ ဒီေန႔ ျပန္စဥ္းစားမွ ဆရာႀကီးက ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ၊ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ႏိုင္ငံေရးသမားပါ ကလား။ ငါက ကဗ်ာမဲ့၊ ရသမဲ့ သတင္းမား သက္သက္ပါကလားလို႔ သေဘာေပါက္လာမိ တယ္။

ဒီအေတာအတြင္း "ေဒါင္းအိုးေဝနဲ႔ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း" စာမူႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာ တယ္။ ျပဳစုေရးသားသူ ေမာင္ေမာင္ေအး(စစ္ကိုင္း) ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး၇ဲ႔ စာအုပ္ စာေပ ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆာင္းပါးေတြ၊ စာတမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ေရးေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။

'ေဒါင္းအိုးေဝ' ရဲ႔ တမူထူးျခားခ်က္က ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို သမိုင္းဝင္ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားစြာရဲ႔ ဘဝရုပ္ပံုလႊာေတြနဲ႔ ယွဥ္တြဲ စပ္ဟပ္ ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ စာတမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ပါဝင္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျပည္သူေတြရဲ႔ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ သီးေနတဲ့ -

"ထီမထင္ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႔

အမည္အစဥ္ ေခါင္းအေပၚဖ်ားမွာလ

မင္းတို႔ဆရာကို

စာရင္းတို႔ကာ ထားလိုက္ၾကေပေတာ့"

ဆိုတဲ့ ကဗ်ာမ်ိဳးေတြ သူ႔စာတမ္းမွာ ေတြ႔ရတယ္။ လူသိမမ်ားတဲ့

"ဘိုင္းဒါမသား မေအ(ရိုး)ရွင္ဘုရင္ကို

အေသဆိုးေသတာ ျမင္ခ်င္သေကာရယ္လို႔

အတြင္ေျပာကာ က်ိန္စာႏွံေတာ့" လို ကဗ်ာမ်ိဳးကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္။

ေမာင္ေမာင္ေအး(စစ္ကိုင္း) ရဲ႔ စာတမ္းေတြထဲမွာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ စာတမ္းတေစာင္ ေတြ႔ရတယ္။ ျမန္မာစာေပ ေရစီးေၾကာင္း အမွတ္အသားမ်ားအရ အေစာဆံုး ျမန္မာဝတၳဳတို ကို ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း ေရးခဲ့တယ္လို႔ ယူဆၾကတယ္။ ၁၉၁၇ မတ္လထုတ္ သူရိယမဂၢဇင္းပါ "ေမာင္သိန္းတင္၊ မသိန္းရွင္" ဝတၳဳတိုလို႔ ဆိုတယ္။

ေမာင္ေမာင္ေအး(စစ္ကိုင္း) ၇ဲ႔ အမွတ္အသားအရ "ေမာင္သိန္းတင္၊ မသိန္းရွင္" ဝတၳဳတိုထက္ သံုးႏွစ္ေစာတဲ့ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ကို ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ေရးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ၁၉၁၄ မတ္လ ၂၄ ရက္ထုတ္ သူရိယသတင္းစာမွာ ပါတယ္။ "ဗိုလ္ဋီကာအဆက္" လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတယ္။ မစၥတာေမာင္မိႈင္း အညာသို႔ ျပန္သြားရာ ရထားေပၚက ေရးသား ဗိုလ္ဋီကာအဆက္လို႔ ေဖာ္ျပတယ္။ ေမာင္ေမာင္ေအး(စစ္ကိုင္း)က "ဝတၳဳတိုအစ ဗိုလ္ဋီကာအဆက္က" လို႔ ဧကန္စကား ဆိုလိုက္တယ္။

ဆယ္ေက်ာ္သက္က ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းစာနဲ႔ ေရစက္ဆံုခဲ့ဖူးပါရက္နဲ႔က ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခြင့္မႀကံဳလိုက္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကို ေတြးမိရင္း ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းေမာေနမိတယ္။

ဟံသာဝတီဦးဝင္းတင္။

ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀၁၄။

[ေဒါင္းအိုးေဝႏွင့္သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ေမာင္ေမာင္ေအး(စစ္ကိုင္း) ရဲ႔ စာအုပ္ စာ ၃ -၆]

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၃ ရက္ အေရးအခင္း ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ား -

၁၉၈၈ ခုႏွစ္

မတ္လ ၁၃ ရက္ အေရးအခင္း

ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ား -

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၃ ရက္ အေရးအခင္း ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ား- စာအုပ္ကို ဖတ္ရပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ဟာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ၂၈ ႀကိမ္ေျမာက္၊ ကိုဖုန္းေမာ္၊ ကိုစိုးႏိုင္ ႏွစ္လည္အခမ္းအနား ျဖစ္ေျမာက္ေရး ေကာ္မတီက စီစဥ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၆ ခုနွစ္ မတ္လမွာ ယဥ္မ်ိဳးစာေပက ပထမအႀကိမ္ ထုတ္ေဝတာ ျဖစ္တယ္။ တန္ဖိုး (ေရာင္းရန္မဟုတ္) လို႔ စာအုပ္မွာ ရိုက္ထားတယ္။

စီစဥ္သူေတြဟာ ၂၀၁၄ ခုနွစ္က ကိုဖုန္းေမာ္၊ ကိုစိုးႏိုင္ ႏွစ္ပါတ္လည္ အခမ္းအနား လုပ္ဖို႔ တိုင္ပင္ေတာ့ ျဗဴးကုန္းေတာရ စာသင္တိုက္မွာ ဆြမ္းကပ္ၿပီး အခမ္းအနား လုပ္မယ္လို႔ စီစဥ္တယ္။ ၁၉၈၈ မတ္ ၁၃ ညမွာ ဒဏ္ရာရသူေတြကို ေဆးရံုလိုက္ပို႔ ေပးတဲ့ ဆရာေတြကိုလည္း ဖိတ္တယ္။ ဆြမ္းကပ္ၿပီးေတာ့ ဆရာေတြကပဲ ေရစက္ခ် အမွ်ေဝေပးပါတယ္။ ဆရာေတြနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔နဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး တလြဲေရးေနၾကလို႔ အျဖစ္မွန္ကို ေရးေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိတာနဲ႔ သတၱဳေဗဒဌာနက ဆရာဦးညြန္႔ေဌးက စကားဝိုင္းကို ဆရာဦးသာလိႈင္အိမ္မွာ စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။ ေျပာျၾကတာေတြကို အသံသြင္းထားခဲ့တယ္။ ဆရာဦးသာလိႈင္အိမ္မွာ ဆရာဦးစိန္ေမာင္၊ ဆရာဦးသိန္းတန္၊ ဆရာဦးညြန္႔ေဌး နဲ႔ ဆရာေလးဦးသီဟလတ္ တို႔ပါတယ္။

ဒီစာအုပ္က ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့သူေတြရဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေရး မွတ္တမ္းေတြ၊ ဆရာေတြနဲ႔ စကားဝိုင္းက အသံသြင္းစကားေတြကို စုေဆာင္း ပူးေပါင္းၿပီး ထုတ္ေဝထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

မွတ္တမ္းျပဳရာမွာ ပါဝင္ေရးသား ေျပာၾကားသူေတြ စာရင္းပါတယ္။

၁။ ဦးသာလိႈင္ - ဌာနမွဴး၊ ရူပေဗဒဌာန

၂။ ဦးစိန္ေမာင္ - လ/ထ ကထိက၊ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာဌာန

၃။ ဦးသိန္းတန္ - လ/ထ ကထိက၊ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာဌာန

၄။ ဦးစိုးျမင့္ - သင္တန္းနည္းျပ၊ သတၱဳတူးေဖာ္ေရး အင္ဂ်င္နီယာဌာန

၅။ ဦးသီဟလတ္ - သင္တန္းနည္းျပ၊ ခ်ည္/ထည္ အင္ဂ်င္နီယာဌာန

၆။ ကိုေသာင္း - ဓါတ္ခြဲခန္းလက္ေထာက္၊ ၿမိဳ႔ျပအင္ဂ်င္နီယာဌာန

၇။ ကိုေအာင္ျမတ္ထြတ္ - BE(EC) ၁၉၈၇

၈။ ကိုခင္ေမာင္ရီ - BE(EP) ၁၉၈၇

၉။ ကိုေက်ာ္ႏိုင္မင္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္၊ ၿမိဳ႔ျပအင္ဂ်င္နီယာ

၁၀။ ကိုျမင့္ဦး ေနာက္ဆံုးနွစ္၊ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာ

၁၁။ ကိုေနမ်ိဳးေအာင္ ပဥၥမနွစ္၊ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာ

၁၂။ ကိုတင္ေမာင္လြင္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္၊ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာ

၁၃။ မတင္တင္ေထြး စတၱဳထနွစ္၊ သတၱဳေဗဒ အင္ဂ်င္နီယာ

၁၄။ ကိုေက်ာ္စိုး တတိယႏွစ္၊ ေရနံတူးေဖာ္ေရးအင္ဂ်င္နီယာ

၁၅။ ကိုသက္ႏိုင္ ဆရာဦးသာလိႈင္၏သား - တို႔ ျဖစ္ၾကတယ္။

"ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ တာဝန္အရ"

ဆရာဦးသိန္းတန္ - ဒါနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ေျပာရရင္၊ ဒါၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္တဲ့အခါက်ေတာ့ "ျမက္ခင္းသစ္" ထြက္လာတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာေရးထားလဲ ဆိုေတာ့ "ဖုန္းေမာ္တို႔ကို ဆရာေတြက ဖြက္ထားလို႔ ေသြးလြန္ၿပီး ေသတာ" ဆိုၿပီး ေရးတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဘာျဖစ္သလဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က မေနႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္က ဒီမွာ  ပါခဲ့တဲ့လူေတြကိုးဒ ဦးသာလိႈင္ကို သြားေျပာတယ္။ ဆရာေရ အဲဒီလို ေရးထားတယ္ ေျပာေတာ့၊ ဆရာက စိတ္ဆိုးၿပီးေတာ့ class ေတြ ျပန္ဝင္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ဆဲေတာ့တာပဲ။ အဲဒါရဲ႔ အက်ိဳးေက်းဇူးက တပတ္ေလာက္ ေရၾကည္အိုင္ထဲ သြားေနရတာပဲ။ သူဆက္ေျပာလိမ့္မယ္။ သူလဲ မေနႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လဲ မေနႏိုင္ဘူး။

ကိုသက္ႏိုင္ - အဲဒီ MIက ေနာက္ေတာ့ အေဖ့ကို လာၿပီး ေတာင္းပန္တယ္။ ေက်ာင္းသားပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တာဝန္အရ လုပ္တာပါေပါ့။ ဆရာ့ကို ျပစ္မွားမိပါတယ္ ဆိုၿပီး လာေတာင္းပန္တယ္။ ေက်ာင္းသား အစစ္ေပါ့။ အေဖကလဲ ကိစၥမရွိပါဘူး။ မင္းကို ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ေပါ့။

ဆရာဦးသာလိႈင္ - အတန္းေတာ့ ဘယ္အတန္းလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေရၾကည္အိုင္က်ေတာ့ သိပ္မေမးေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာကိုပဲ လိုက္မွတ္တာ။ အမွန္က ကၽြန္ေတာ့ကို ဒီေလာက္ၾကာၾကာ (ဆယ္ရက္ေက်ာ္တယ္) ေမးစရာမလိုဘူး။ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔က အဲဒီတုန္းက ႏိုင္ငံျခား ေရာက္ေနတာ။ သူျပန္လာမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို လႊတ္ မလႊတ္ ဆံုးျဖတ္ရမွာ။

ကိုသက္ႏိုင္ - အဲဒီတုန္းက အေဖ့ကို စစ္ေတာ့ ခံုအျမင့္မွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး မီးေတြ ဘာေတြနဲ႔ ထိုးထားမွာေပါ့။ ေျခေထာက္က လြတ္ေနေတာ့ အေဖေညာင္းတဲ့အခါ ေျခေထာက္ကို ခံုအျမင့္က အဆင့္ေလးမွာ တင္တာကို သူတို႔က တင္ခြင့္ မေပးဘူး။ တြဲေလာင္းခ်ထားရတာ။ အေဖလုပ္ျပတာ၊ အထဲမွာ အဲဒီလို ေနရတာ၊ အထဲမွာ ဖ်ာတခ်ပ္ပဲ ရွိတာ။ ေျပာျပတယ္။ ဖ်ာစေလးေတြ ခ်ိဳးၿပီး ပုတီးစိတ္တဲ့အေၾကာင္း။

ဆရာဦးသာလိႈင္ - အဲဒီမွာက တဖက္ကို ၄ ခန္း၊ သံတိုင္ေတြ ကာထားတယ္။ သီဟိုသရက္ပင္ေလးေတြ ရွိတယ္။ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔နဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အခါက်မွ ကၽြန္ေတာ့ကို ထုတ္ၿပီး ေတြ႔ေပးတယ္။ ေတါ႔ေတာ့မွ သူက ေတာင္းပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မရွိလို႔ပါေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္မရွိရင္ သူတို႔ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရဘူး ဆရာတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ၾကာသြားတာပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူးဗ်ာ၊ ဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရေတာ့ ပိုေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။ နားရတာေပါ့ဗ်ာလို႔။ သူ ရီေနတယ္။ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ ၾကာတယ္။

ဆရာဦးသိန္းဒန္ - ကၽြန္ေတာ္တို႔က စိတ္ပူတာေပါ့။ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတာလဲ လာမေျပာဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးက လာေခၚသြားတယ္ ဆိုတာေလာက္ပဲ သိတာ။ ဌာနကေန လာေခၚသြားတာ။

ကိုသက္ႏိုင္ - ေရၾကည္အိုင္ကို တိုက္ရိုက္ေခၚသြားတာ။ အေဖေျပာတာ မွတ္မိတယ္။ မ်က္လံုးကို ေနကာမ်က္မွန္ တပ္ေပးထားတာ။ တကယ္က အျပင္ကို ဘာမွ မျမင္ရဘူး။ အျပင္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ေနကာမ်က္မွန္ တပ္ထားတာပဲ ျမင္ရတယ္။ ေနကာမ်က္မွန္တပ္ၿပီး ဆရာ ကားထဲ ပါသြားတယ္ေပါ့။ အမွန္က ဘာမွ မျမင္ရဘူး။

+++++++++++++++++++++++                         ============             ++++++++++++++++

၁၉၈၈ မတ္လ ၁၃ ရက္။

ကိုေအာင္ျမတ္ထြဋ္ (ကဗ်ာ - ညီလင္းညိဳ) မွတ္တမ္းမွ …….

" မွတ္မွတ္ရရ အဲသည္ေန႔ ညေန ၇း၀၀ နာ၇ီေက်ာ္ေလာက္လို႔ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ရဲမင္းေဌးရယ္၊ ေအာင္စိုး(ေမာင္ႏိုင္လတ္ ေပ်ာ္ဘြယ္) ရယ္ သံုးေယာက္သား  ေက်ာင္းေဘးက ျခံမွာ မေလးရွား စံုးကား ဝင္ၾကည့္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းၿပီးၿပီးသား အေနာက္ၾကိဳ႔ကုန္း၊ ဘီပီအိုင္ အဝိုင္းနား ေဇယ်ာ လမ္းထဲက အေဆာင္မွာ ေနတာပါ။ က်န္ နွစ္ေယာက္က Mechanical က ေနာက္ဆံုးနွစ္သမားေတြ။

……………………………………………………………

ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာေတာ့ အေဆာင္မီးနဲဳ႔ လမ္းမီးတိုင္ေတြ လင္းေနၿပီ။ အေဆာင္ေပၚမွာ ေက်ာင္းသားေတြ စုစု ျမင္ရသလို ေက်ာင္းဝင္းထဲက ကားလမ္း ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာေရာ အေဆာင္ (၁) ေပၚတီကို ေအာက္မွာပါ ထိုင္သူ ထသူ စုရံုး စကားေျပာသူေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဟိုေမး သည္ေမးနဲ႔ ဇာတ္ရည္လည္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတာ၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဆာင္ရွိရာ ဘီပီအိုင္ လမ္းထဲ ျပန္သြားလို႔ မရတာပါပဲ။ ဘီပီအိုင္ အဝိုင္းေထာင့္က သမဝါယမဆိုင္လည္း မီးေလာင္သြားၿပီတဲ့။ အင္းစိန္လမ္းမဟာ အလစ္ေခ်ာင္းေနတဲ့ ေျမြတေကာင္လို၊ လမ္းမီးတိုင္ေတြက စိုးထိတ္မႈနဲ႔ ႈိုင္ အ အ ရပ္ေနၾကၿပီး ေရာက္လာမယ့္ ကံၾကမၼာ မုန္တိုင္းတခုကို ေငးၾကည့္ေနၾကရဲ႔။……"

မုန္တိုင္းထန္တဲ့ည

" မၾကာပါဘူး သမိုင္းဘက္ကေန မီးသတ္ကားေတြ ၂ စီးတြဲ ယွဥ္ၿပီး ေက်ာင္းဘက္ကို ေမာင္းလာၾကတယ္။ ျဖည္းျဖည္းေမာင္းလာတဲ့ မီးသတ္ကားေတြနဲ႔ အတူ လံုထိန္းေတြ ပါလာၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားထုက သည္ျမင္ကြင္းကို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ထိုင္ၾကည့္ေန ၾကတာပါ။ အင္းစိန္လမ္းတဖက္ စိုက္ပ်ိဳးေရးရံုးဘက္မွာ လံုထိန္း ရွိ မရွိ မေသခ်ာဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေက်ာင္းဝင္းဘက္မွာေတာ့ ပါလာတဲ့ လံုထိန္းမွန္သမွ်က ေက်ာင္းဝင္းထ၇ံအတိုင္း ဂိတ္ေပါက္မႀကီးကေန ေက်ာင္းသားေတြအေခၚ ဆင္းရဲသား ဂိတ္အထိ တန္းစီ ေနရာယူေနၾကပါၿပီ။ သည္အထိေတာ့ ျပသနာ မျဖစ္ေသးဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေသနတ္(အမ်ိဳးအစားမသိ) ကိုင္ထားတဲ့ လံုထိန္းေတြက ေသနတ္ေျပာင္းေတြကို ေက်ာင္းသားေတြဘက္ ထိုးခ်ိန္ထားရာက စတာပါပဲ။

ေက်ာင္းသားေတြ ရင္ထဲမွာ ဒါဟာ တဖက္သတ္ ဖိႏွိပ္မယ့္ သေဘာလို႔ ယူဆ လိုက္ၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ ေျပာရရင္ ၁၉၈၇ စက္တင္ဘာလ ေငြစကၠဴေတြ ဖ်က္သိမ္းခ်ိန္ အာရ္အိုင္တီ ေက်ာင္းသားထုနဲ႔ အရပ္သားေတြ သမိုင္းလမ္းဆံုအထိ ခ်ီတက္ဆႏၵျပတာကို အညိွဳးအေတးနဲ႔ ခုကိစၥမွာ ပိုဖိႏွိပ္ဖို႔ ၾကံရြယ္တယ္ ထင္ပါတယ္။

ေသနတ္ေျပာင္းကို ထိုးအခ်ိန္ခံရတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ ဆဲဆိုသံ၊ မေက်နပ္သံေတြ ေပါက္ကြဲထြက္လာပါတယ္။ အတင္းမာဆံုးေနရာက ဆင္းရဲသား ဂိတ္ေပါက္နားမွာပါ။………….

ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ အေျခအတင္ ေအာ္ဟစ္မႈက ျပင္းထန္လာၿပီး ေက်ာင္းသားေတြက ခဲနဲ႔ ေပါက္ၾကၿပီ။……

ရႈတ္ေထြးေမာပန္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ မီးသတ္ကားက ေရနဲပ စပက္ပါၿပီ။ ပထမေတာ့ အားနည္းနည္း၊ ေက်ာင္းသားကလည္း သိတဲ့အတိုင္း ခပ္ကဲကဲ ေရပန္းေအာက္မွာ ကျပေနေသး။ ေနာက္ေတာ့ ေရပန္းက ျပင္းလာၿပီ။ ကိုယ္ေတာ္ လြင့္ပါသြားေလရဲ႔။ မၾကာခင္ပဲ အနီရဲရဲ အတန္းတတန္းဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဝါးတရိုက္ ေက်ာ္ေက်ာ္အကြာ ခါးလယ္အေနအထားေလာက္က ျဖတ္ဝင္လာတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ေပါက္ကြဲသံေတြလည္း မေရွးမေႏွာင္းမွာ ၾကားလိုက္ရၿပီ။

ေပါက္ကြဲသံေတြ(ေသနတ္သံေတြ)က ညံေနၿပီ လံုထိန္းေတြက ပစ္လည္းပစ္၊ ေက်ာင္းဝင္းထရံကိုလည္း ေက်ာ္ဝင္လိုက္ၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အနီးဆံုးက သူငယ္ခ်င္း ရဲမင္းေဌး။ ပထမေတာ့ UTC မွာ သင္ခဲ့ရသလို မိေခ်ာင္တက္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား စဆုတ္တယ္။ ဒါက ၾကာၾကာ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းေရပန္းအဝိုင္းကို ပတ္စိုက္ထားတဲ့ ပုဏၰရိပ္ပင္ေတြၾကား ေခါင္းကို ထိုးမိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ထေျပးရတာပါပဲ။ ဘာမွ မစဥ္းစားႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ကလည္း ဆင္း၇ဲသား ဂိတ္ကစၿပီး ေက်ာင္းေပၚတီကိုနဲ႔ ေက်ာင္ေဆာင္ေတြၾကား ကြက္လပ္ဂြင္ထဲကိုပဲ အဓိက ထားပစ္တာေပါ သူတို႔က မုဆိုး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သားေကာင္အေနအထား၊ မွန္သူ၊ လဲသူ၊ ကြဲျပဲသူ အားလံုး ရႈတ္ေထြးတဲ့ အေနအထားပါ။…."

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။