အေဝးကေပးစာတေစာင္
ကိုဟိုဒင္းေရ-
စာလည္းမေရးျဖစ္တာၾကာၿပီဗ်ာ။ အခုေတာ့ပုဂံဘုရားေတြၿပိဳတဲ့ေခ်ာက္ငလ်င္သတင္းၾကားရေတာ့ ရင္ထဲမွာခံစား ခ်က္ျပင္းလြန္းလို႔ ဒီစာကိုေကာက္ေရးလိုက္ပါတယ္။ ၁၉၇၅ခုႏွစ္တုန္းက ပထမအႀကိမ္ပုဂံဘုရားေတြၿပိဳတဲ့ငလ်င္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ကေထာင္ကထြက္လာၿပီ၊ ေတာမခို ေသးဘူး။ အဲဒီညေနက မႏၱေလးဧရာဝတီျမစ္ေဘး၊ ေခ်ာ္ဆိပ္မွာကၽြန္ေတာ္တို႔ေဘာ့လံုးသြားကစားေနေတာ့ ငလ်င္က မႏၱေလးမွာလည္းနည္းနည္းလႈပ္ေပမယ့္ ဘာမွမသိလိုက္ဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ထမင္းစားေတာ့မွသိတာ။ သိေတာ့ ထမင္းေတာင္ ဆက္မစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ပုဂံဟာကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သညာထဲမွာ သိပ္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနား၊ ဂုဏ္ေျပာင္တဲ့သမိုင္းက႑တခုျဖစ္တယ္ဗ်။ ဗမာျပည္ သမိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ ဂုဏ္ယူစရာေ႐ႊေခတ္ေတြကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့အေထာက္အထားဆိုလို႔ ပုဂံနဲ႔ ေျမာက္ဦးမွာပဲ ႐ွိေတာ့တယ္လို႔မွတ္ထားတာ။ က်န္တဲ့ေနရာေတြမွာလည္း (ဥပမာအင္းဝ)မ႐ွိဘူးမေျပာပါဘူး။ ႐ွိသေလာက္႐ွိပါတယ္။ ဒါ ေပမဲ့ ဒီႏွစ္ေနရာလို ထုထုထည္ထည္၊ မ်ားမ်ားစားစားဘယ္မွာမွမ႐ွိဘူးဗ်။ ေျပာရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ထဲေရာက္ကာစ၊ ၁၉၆၆-၆၇ခုေလာက္ျဖစ္မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာေမွာ္ေပါက္ၿပီး ကဗ်ားေတြစက္နဲ႔လွည့္ထုတ္သလိုေရးမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္အင္မတန္ၾကည္ႏူးမိတဲ့႐ႈခင္းတခုကို ျပန္ေတြးၿပီးလြမ္းလြမ္း ဆြတ္ဆြတ္ေရးမိဖူးတယ္ဗ်။ အဲဒီကဗ်ာရဲ႕အစပိုင္းမွာ “စူဠာမဏိဆို၊ ေစတီအိုႀကီးရဲ၊ အထက္ကြမ္းေထာင္နား”ကေနျမင္ ရတဲ့ပုဂံျမင္ကြင္းကို ျပန္ေရးမိတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ကေထာင္ထဲမေရာက္မီေလးတင္ကပဲ မိသားစုနဲ႔အတူပုဂံကို မွတ္မွတ္ ရရခရီးတေခါက္ ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္ဗ်။ အဲဒီခရီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္သားေတြနဲ႔အတူ(အေဖေတာ့မပါဘူး၊ သူကသတင္းစာ ဦးစီးေနခဲ့တယ္) ဆရာေတာ္ေ႐ႊကိုင္းသား၊ ဆရာႀကီးေ႐ႊဥေဒါင္း၊ ပန္းခ်ီဆရာကိုေပၚဦးသက္စတဲ့လူေတြလည္းပါေတာ့ သိပ္အဓိပၸာယ္႐ွိတာေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ပစပ္ကထြက္တာေတြနားေထာင္မွတ္သားရင္း ပုဂံပန္းခ်ီကားႀကီးကိုၾကည့္ရတဲ့အေတြ႕ အႀကံဳဟာ ဘာနဲ႔ကမွႏိႈင္းယွဥ္လို႔မရပါဘူး။ ပုဂံအေၾကာင္းျပန္စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ဂုဏ္ယူမဆံုး၊ ၾကည္ႏူး မဆံုးမို႔ ဒီလိုကဗ်ာေရးမိခဲ့တာပါ။ ေနာက္တခါ။ ကၽြန္ေတာ္ပီကင္းကမဟာတံတိုင္းႀကီးေပၚကို ပထမဆံုးအႀကိမ္တက္မိေတာ့ ဟိုးအေဝးႀကီးမ်က္စိ တဆံုးအထိ ေတာင္ေတြကိုနဂါးႀကီးတေကာင္လို တြန္႔လိမ္တြယ္ဖက္ထားတဲ့ မဟာတံတိုင္းႀကီးရဲ႕ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲမွာ ပုဂံဟာျဖတ္ကနဲေပၚလာျပန္ပါတယ္။ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။
လူသားေတြရဲ႕စြမ္းအား၊ လူသားေတြရဲ႕ ႀကီးျမတ္မႈပါ။ ပုဂံတုန္းကလည္း ရာေထာင္ခ်ီတဲ့အဆူဆူေသာေစတီဘုရားေတြကိုဖူးရင္း အဲဒီလိုပဲ “ေအာ္- ငါတို႔ႏိုင္ငံ သားေတြ၊ လူသားေတြဟာတယ္လည္းစြမ္းပကားႀကီးပါလား၊ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း႐ွိပါကလား”လို႔ ေခါင္းထဲမွာေပၚခဲ့ဘူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကတျခားဘယ္တိုင္းျပည္မွလည္းမေရာက္ဖူးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာဒီလိုခံစားမႈေပၚတာ ဒီႏွစ္ခါပဲလို႔ေျပာ ရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဗမာျပည္သားမွန္ရင္ ပုဂံကိုတန္ဖိုးထားဂုဏ္ယူရမယ္၊ ဧရာဝတီကိုခ်စ္ရမယ္ဆိုတာကို အစြဲ တခုလိုစြဲေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ကတည္းက အင္မတန္စြဲလန္းခဲ့ၾကတဲ့ဆရာ့ေဇာ္ဂ်ီ႕ကဗ်ာတပုဒ္ကို ခင္ဗ်ားမွတ္မိေသး တယ္မဟုတ္လား။ ေစတီနဲ႔တန္ေဆာင္း ဆည္ေခ်ာင္းနဲ႔စပါးႏွံ ေ႐ႊေပါကၠံျပည္တေၾကာမွာ ေပါခ်င္တိုင္းေပါတဲ့ျပင္ ဝေျပာတဲ့သာသနာ ေခါင္းေလာင္းသံညံမစဲရယ္ႏွင့္ ပုဂံပြဲသာလြန္းလို႔ လာသူလာသြားသူသြား လယ္တြင္းသားျပည္ေတာ္သား အသည္သားမင္းမႈထမ္း တစိတ္ဝမ္းတလက္ညီ ျပည္ေရးကိုၿပိဳင္တူခ်ီၾကေတာ့ ျပည္ေတာ္ျမတ္ပဲ့တင္သံ ဘဝဂ္ကညံပါေရာ- - - ဆိုတာေလ။ အခုေတာ့ၿပိဳကုန္ၿပီတဲ့ဗ်ာ။ ၿပိဳကုန္ၿပီတဲ့။ သခၤါရေတာ့ သခၤါရေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ဒီသခၤါရမ်ိဳးကိုေတာ့ တခါမွမႀကံဳဖူးခ်င္ ပါဘူး။ အင္တာနက္ေခတ္မို႔ ငလ်င္သတင္းကိုလႈပ္ၿပီးေနာက္ တနာရီေလာက္အၾကာမွာပဲ ၾကားသိရလို႔ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေရဒီယိုသတင္းေတြကိုနားေထာင္မိပါတယ္။
ဘီဘီစီမွာပါလာတာက အားလံုးေပါင္း ၁၈၅ဆူတဲ့၊ နာမည္ႀကီးေတြထဲက ဆိုရင္ စူဠာမဏိတဲ့၊ ေလာကနႏၵာတဲ့၊ ထီးလိုမင္းလိုတဲ့၊ အမေလးဆက္မၾကားပရေစနဲ႔ေတာ့။ ကမၻာပ်က္တဲ့သတင္းကို ၾကားရသလိုပဲဗ်ာ။ အခုလိုၿပိဳတဲ့အတြက္ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္အျပစ္မတင္လိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ဒီႏိုင္ငံမွာက ျပန္ျပင္တယ္ဆိုတဲ့အခါမွာ အျပစ္တင္စရာေတြေပၚလာတတ္တယ္ဗ်။ အခုကိုပဲပုဂံကိုယူနက္စကိုက ပုဂံကိုေ႐ွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ပစၥည္း စာရင္းထဲမသြင္းဘူးလို႔ဆိုထားသမႈတ္လား။
အဲဒီလိုအသိအမွတ္မျပဳတဲ့အေၾကာင္းရင္းက ဗိုလ္သန္းေ႐ႊ -ဗိုလ္ခင္ညြန္႔တို႔က ဘုရားေစတီအိုေတြ၊ အၿပိဳအပ်က္ေတြကိုသူတို႔ဖာသာသူတို႔ ထင္သလိုျပဳျပင္ထီးတင္တာေတြ၊ ေဗဒင္ကိန္းခန္းနဲ႔ ယၾတာ လိုအပ္ခ်က္အရ ပုဂံေ႐ွးေဟာင္းေစတီေတာ္ေတြအၾကားမွာ မႏၱေလးေခတ္စတိုင္နန္းၿမိဳ႕ေတာ္တည္ေဆာက္တာေတြ ေၾကာင့္လို႔ ၾကားဖူးတာပဲဗ်။ အမယ္ႀကီးအိုကိုမိတ္ကပ္နဲ႔ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးေပးသလိုလုပ္တဲ့ အဲဒီစစ္ဗိုလ္ေတြဟာ သူတို႔ကိုယ္ က်ိဳးအတြက္ ဘုရားဒါယကာ၊ ေက်ာင္းဒါယကာျဖစ္ခ်င္၊ ယၾတာလုပ္ခ်င္၊ အေနာ္ရထာ၊ က်န္ စစ္သားစသူေတြနဲ႔ တတန္းတည္းျဖစ္ခ်င္လို႔ေလွ်ာက္လုပ္ရာကေန ပ်က္စီးကုန္ခဲ့ရတဲ့ ဗမာ့ေ႐ွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြ မ်ားလွပါၿပီ။
ဒီေန႔ ေခတ္ႏိုင္ငံေရးမွာ ေခတ္ေနာက္အက်ဆံုး၊ ေနာက္ျပန္အဆြဲဆံုးနည္းျဖစ္တဲ့ ဘာသာေရးကိုအသံုးျပဳၿပီးအာဏာထိန္းဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ေခတ္သစ္သမိုင္းမွာ ဗိုလ္သန္းေ႐ႊ-ဗိုလ္ခ်င္ညြန္႔တို႔ဟာအဆိုးဆံုးလို႔ေျပာႏိုင္တယ္ဗ်။
ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ ေထာင္ကထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီလုိလုပ္တာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးမီဒီယာက ေမးတဲ့အခါမွာ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔က သတင္း ေထာက္အမ်ိဳးသမီးေလးကို ေမာက္ေမာက္မာမာ ျပန္ေျပာခဲ့တာကိုလည္း မွတ္မိၾကလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္က်ိဳး အတြက္ဆိုရင္ေစတီပုထိုးဘုရားေတြကိုေတာင္ခ်မ္းသာမေပးတဲ၊ ဘနဖူးသိုက္တူးဖို႔အၿမဲအသင့္႐ွိတဲ့့ ဒီစစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ၾသဇာ အ႐ွိန္အဝါေတြ ဒီေန႔အထိဘယ္ေလာက္႐ွိေနေသးသလဲမသိဘူး၊
ဒါေၾကာင့္ဗမာျပည္သားေတြက ဒီတခါျပန္ျပဳျပင္တယ္ဆို ရင္ အရင္စစ္ဗိုလ္ေတြလုပ္သလိုပဲျဖစ္ဦးမွာလားလို႔ စိုးရိမ္ၾကတာ လြန္တယ္မဆိုႏိုင္ဘူးဗ်။
ဘယာေဘးကြာေဝးၾကပါေစ။
ယာေတာကသာေျဗာ
