Thursday, June 25, 2009
ဒဂုန္တာရာႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္း-အခ်စ္ဆိုသည္မွာ.....
ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းသူ- မိုးဇံ
{ဆရာဒဂုန္တာရာကို ၁၉၁၉၊ ေမလ (၁၀)၊ စေနေန႔မွာ ဖြားျမင္ပါတယ္။ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ေဒးဒရဲၿမိဳ႔နယ္၊ ထိုင္ကူျမစ္တန္း႐ြာ ဇာတိျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဟာ ေခတ္ဆန္းစာေပလႈပ္႐ွားမႈရဲ႔ ေနာက္မွာ စာေပသစ္ ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ တာရာမဂၢဇင္းကို ထုတ္ေ၀ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အေတြးအေခၚ အယူအဆ တင္ျပပံု အဖြဲ႔အႏြဲ႔ ဆန္းသစ္တဲ့ ကဗ်ာ၊ စကားေျပမ်ားကို ေရးသားသူအျဖစ္ ထင္႐ွားပါတယ္။ စႏၵရား အတီးေကာင္းသူ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျမတ္ႏိုးသူ အျဖစ္နဲ႔လည္း လူသိမ်ားလွပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက သူ႔ကို- "သူသည္ သာမန္လူမ်ားလို ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၏ လႊမ္းမိုးျခင္းကို မခံ၊ ခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မုန္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ယံုၾကည္မႈ၀ါဒအတိုင္းသာ ေျဖင့္မတ္စြာ လုပ္သူ ျဖစ္ေပသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ယံုၾကည္သည့္ အခ်က္ကိုသာ လုပ္သည္၊ ေျပာသည္၊ ေရးသည္။ ဤအခ်က္ကား အမွန္စင္စစ္ သူ႔အေပၚတြင္ သူအလြန္႐ိုးသားေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။"
"သူသည္ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္လွစြာေသာ အႏုပညာသည္ ျဖစ္ေလသည္။ စာေပတြင္ စကားလံုးမ်ားကို စပ္ဟပ္သီကံုးသကဲ့သို႔ပင္ စႏၵရားတြင္လည္း စပ္ဟပ္သီကံုး တီးေလသည္။
အဘက္ဘက္မွ ျပည့္၀ျခင္း ပါရမီမွာ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ရေလသည္။" လို႔ 'ဒဂုန္တာရာ၏ ဒဂုန္တာရာ' ရဲ႔ အမွာစာမွာ ေရးသားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာဒဂုန္တာရာနဲ႔ ၂၈ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၀ နဲ႔ ၂၉ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၀ ေန႔မ်ားက ယခု ဆရာေနထိုင္ရာ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႔ က ေနအိမ္မွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စကားအတန္ၾကာေအာင္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ -ျဗဴတီမဂၢဇင္း-}
မိုး။ ။ ကၽြန္ေတာ္ဒီကို လာခါနီးမွာ ဆရာပါရဂူနဲ႔ ေတြ႔တယ္ဆရာ။ ျဗဴတီ မဂၢဇင္း အမွတ္(၇) မွာ ပရဟိတဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဆရာပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။ အဲဒါကို အေၾကာင္းျပဳရင္း ကၽြန္ေတာ္က ေအာင္ပန္းသြားၿပီး ဆရာဒဂုန္တာရာနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး သြားလုပ္မလို႔ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာမယ့္ေခါင္းစဥ္က 'အခ်စ္' လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာပါက ရယ္တယ္။ ေနာက္ဆရာဒဂုန္တာရာကို စကားႀကံဳ ပါးလိုက္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာတယ္။ "ဒဂုန္တာရာ၊ ခင္ဗ်ားဘာမွ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ေတြ မေျဖပါနဲ႔ တည့္တည့္ေျပာပါ" လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားပါးလိုက္ပါတယ္။
တာရာ။ ။ ဟား...ဟား...ဟား... (ခပ္ဖြဖြ ရယ္ပါတယ္) ဟုတ္တယ္။ ပါရဂူက 'စ' တတ္တယ္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမးတာကို ေျဖလို႔ရသမွ် ေျဖမွာပါ။
မိုး။ ။ ဆရာ အခ်စ္ဆိုတာကို ဘယ္လို နားလည္သလဲ၊ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုပါသလဲ။
တာရာ။ ။ ေနဦး၊ ကၽြန္ေတာ္က ေမးတဲ့သူကို ေမးခြန္းျပန္ေမးရလိမ့္မယ္။ ကိုမိုးဇံက ဘယ္လို နားလည္ထားသလဲ။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သေဘာခ်င္း တူခ်င္လည္း တူမယ္။ တူခ်င္မွလည္း တူမယ္ေပါ့ဗ်ာ။
မိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ေယဘူယ်အျမင္ ေျပာရရင္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာဟာ ျဒဗ္မဲ့ကိစၥ၊ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ ကိစၥပါ။ ရင္ခုန္ၿပီး ေပါက္ဖြားလာတာလို႔ ယူဆပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္က ေကာင္မေလးတေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုစကား ေျပာလိုက္တဲ့အခါမွာ ရင္ခုန္ ေပါက္ဖြား လာတာမ်ိဳးခ်ည္းကိုပဲ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာ ဆရာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ကသာ ေ႐ႊကူဘက္ကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ၊ ေ႐ႊကူမွာ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ ေရဆင္းခ်ိဳးေတာ့ အဲဒီျမစ္ကမ္းစပ္မွာ ေမွာက္အိပ္ရင္း၊ ဧရာ၀တီျမစ္ ေရစီးသံကို နားေထာင္ရင္း၊ ဒီေျမႀကီးနဲ႔ ဒီျမစ္ေရေတြကို ထိထားရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရဆိုတာကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာစိတ္ က်က်နနႀကီး ေပၚလာဖူးတယ္ဆရာ။ အဲဒါမ်ိဳးလည္း အက်ံဳး၀င္မွာေပါ့။
တာရာ။ ။ အင္း....၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အခ်စ္ဆိုတဲ့ စကားလံုး သံုးဖူးပါတယ္။ ဥပမာ ေတာင္ကိုးရီးယားနဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားတို႔ ႏွစ္ငါးဆယ္ေလာက္ ရန္ဘက္ျပဳ ဆက္ဆံခဲ့ၾက တယ္။ အခု ျပန္ေပါင္းၾကၿပီ၊ သမတႏွစ္ေယာက္လည္း ေတြ႔ၿပီးဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးတယ္။ ေတာင္ႏွင့္ ေျမာက္ကိုးရီးယားတို႔၏ ခ်စ္ရနံ႔။ အဲဒီေတာ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္က ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႔အၾကံဳအရေပါ့ဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ စာထဲမွာ ဖတ္ထားတာ အရကေတာ့ စာထဲေပထဲေတာ့ ဘာသာေရးဆိုေတာ့ ပါဠိလိုေပါ့ဗ်ာ၊ ေမတၱာဆိုတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာသာစကားမွာေတာ့၊ ခ်စ္တယ္ရယ္၊ ႀကိဳက္တယ္ရယ္ ႏွစ္မ်ိဳး သံုးလို႔ရတယ္။ ေယာက်္ေလးတေယာက္နဲ႔ မိန္းကေလးတေယာက္ လူငယ္ျဖစ္ျဖစ္၊ လူႀကီးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ သူတို႔ၾကားထဲမွာ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ သံုးတယ္၊ ခ်စ္တယ္လို႔လည္း သံုးၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို ခုနက ကိုမိုးဇံေျပာသြားတဲ့ အထဲမွာလဲ ပါပါတယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ပန္းတပြင့္ လွတယ္၊ ေမႊးတယ္၊ ဒါ အာ႐ံုငါးပါးထဲမွာ မ်က္စိအျမင္၊ အၾကည့္၊ ရန႔ံတို႔ေပၚတယ္။ ဒါလည္း အခ်စ္ပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတယ္။ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ ကိုးရီးယားတို႔ ခ်စ္တယ္ဆိုတာဟာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို႔ အဓိပၸါယ္ထြက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ စာလံုးခ်င္းကြဲေပမယ့္ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္မႈခ်င္း အတူတူပဲလို႔ ခံယူထားတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုအပ္တာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတာ ႐ွိသလဲ။ ကိုယ့္ျပည္တြင္းမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကမၻာမွာပဲ ျဖစ္ေစ၊ အားလံုးေပါ့။ တေလာကလံုး သံုးတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ခြဲျခားမႈ မ႐ွိပါဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ခ်စ္တာပဲ။ တျပည္နဲ႔တျပည္ ခ်စ္တာပဲ။ အယူအဆ၊ ႏိုင္ငံေရး အယူအဆ မတူရင္လဲ ခ်စ္တာပဲ။ ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ဘာေတြပါသလဲဆိုတာကို ၾကည့္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ျခင္းဆိုတာ ပါတယ္။ အမွားအမွန္ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ ကိုယ္ေျပာၾကတာပဲ။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာနဲ႔ ေျပာတာပဲ။ အလင္းနဲ႔အေမွာင္၊ အေရာင္၊ ေမႊးရနံ႔ အဲဒါေတြကလည္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္၊ သေဘာက်တာခ်င္း၊ ႀကိဳက္တာခ်င္း မတူၾကဘူး။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္ေျပာၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မတူေပမယ့္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္တယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မွာ ခြင့္လႊတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ လိုလားတယ္ဆိုတာ ပါတယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ လူ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ျဖစ္ေစ၊ တဖက္နဲ႔ တဖက္ျဖစ္ေစ၊ အဖြဲ႔အစည္း တခုနဲ႔တခုျဖစ္ေစ၊ လိုလားတယ္။ သူေကာင္းဖို႔ကို ၾကည့္တယ္။ အျပန္အလွန္ ၾကည့္ၾကတယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ သည္းခံတယ္။ ဒါေတြဟာ အခ်စ္ထဲမွာ ပါတယ္။ ေလာကမွာ မတူႏိုင္ဘူးေလ။ ေခတ္ကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိတယ္ဗ်ာ၊ အသက္အ႐ြယ္လည္း မတူၾကဘူး။ သူ႔ရဲ႔ ပညာေရး မတူၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ မတူေပမယ္လို႔ ဘာေၾကာင့္ မခ်စ္ႏိုင္ရမွာလဲ။ ခ်စ္လို႔ ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီအခ်စ္ဆိုတာ မြန္ျမတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳအရ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ပန္းတပြင့္၊ အေရာင္ေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္ဗ်ာ။ ႏွင္းဆီ အနီ၊ အ၀ါ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္။ ပန္းရန႔ံ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္။ ရန႔ံသင္းသင္းေလး ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ႀကိဳင္ေနတာမ်ိဳးလည္း ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္။ စာလည္း ဒီလိုပဲ ရသ႐ွိတဲ့စာေတြ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ လူသားေတြကိုလဲ ဒီသေဘာမ်ိဳးပဲ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး ႐ွိတယ္။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ ကမၻာမွာကေတာ့ဗ်ာ၊ အခ်စ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အမုန္းဆိုတာ ႐ွိတယ္။ ဒါကလည္း ဆန္႔က်င္ဘက္အေၾကာင္း ထည့္ေျပာမွ ျပည့္စံုမယ္။ အဲဒီအထဲက အမွန္တရားကို ႐ွာမယ္ဆိုရင္ အမ်ားအက်ိဳးကို ၾကည့္ရင္၊ ခ်စ္တာဟာ ကမၻာႀကီးအတြက္ ျဖစ္ေစ၊ မိမိတို႔ လူသားတရပ္လံုးအတြက္ျဖစ္ေစ၊ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ျဖစ္ေစ ေကာင္းတဲ့ကိစၥပဲ၊ မုန္းတယ္ ဆိုတာက မေကာင္းတဲ့ဘက္၊ အက်ိဳးမျပဳတဲ့ဟာပဲ။ ဆန္႔က်င္ဘက္ကၾကည့္ရင္း၊ သည္းမခံဘူး။ အက်ိဳးကို မလိုလားဘူး။ ခြင့္မလႊတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေတြဟာ အမုန္းနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြေပါ့။ ဒီေတာ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မွာ လူသားေတြ အားလံုးအတြက္ ဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ဗုဒၶရဲ႔ တရားေတာ္ဟာလည္း အခ်စ္တရားပဲဗ်။ ပါဠိဆိုရင္ေတာ့ ေမတၱာ ေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာရင္ အခ်စ္ေပါ့။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲေပါ့။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ညီၫြတ္တာေပါ့။ မတူတာေတြ႐ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတူတာေတြက ေပါင္းစပ္လို႔ ရပါတယ္။ ညီၫြတ္ေရး႐ွိမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႐ွိတယ္။ ဒါဟာ ခ်စ္တဲ့တရားပဲ။ ခ်စ္ေအာင္လုပ္တဲ့ တရားပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အခ်စ္၊ အလွအပ ဆိုတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ အတူတူပါပဲ။
မိုး။ ။ အဲဒါဆိုရင္ ဆရာရယ္၊ အခ်စ္ဆိုတာဟာ ႏွလံုးသားထဲက ကိစၥလား၊ ဦးေဏွာက္ကကိစၥလား။
တာရာ။ ။ ဒါက ေမးသင့္ေမးထိုက္တဲ့ ေမးခြန္းပဲ။ ႏွလံုးသားနဲ႔ ဦးေဏွာက္ဆိုတာ လည္း မူရင္းအားျဖင့္ေတာ့ ဆက္စပ္တယ္ ထင္တာပဲ။ ဦးေဏွာက္ထဲမွ အာ႐ံုငါးပါး၊ အာ႐ံုေျခာက္ပါးရဲ႔ တည္ရာပဲဗ်။ ႏွလံုးသားဆိုတာက ႏွလံုးသားထဲက ခ်စ္တယ္၊ အလွအပကို သေဘာက်တယ္။ ရနံ႔ကိုႀကိဳက္တယ္။ အာ႐ံုငါးပါး ခံစားမႈေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါေတြကို သတင္းပို႔တာ က ဦးေဏွာက္ကပါ။ ဒီေတာ့ ဦးေဏွာက္ရဲ႔ အလုပ္ထဲမွာ ခံစားမႈဆိုတဲ့ ႏွလံုးသားလဲ ပါတယ္။ အဲဒီလို ပါၿပီးေတာ့မွ အမွတ္အသား လုပ္တဲ့အခါမွာ ခြဲလိုက္တာနဲ႔ တူပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဦးေဏွာက္ရဲ႔ အလုပ္ေပါ့ဗ်ာ။
မိုး။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုတာက သေကၤတသေဘာနဲ႔ တင္စားေျပာတဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔ ဦးေဏွာက္ပါ။ တကယ့္ အလုပ္ကေတာ့ ဆရာေျပာသလိုပါပဲ။ တင္စားတဲ့အေနနဲ႔ကေတာ့ ႏွလံုးသားကို ခံစားမႈ၊ အာ႐ံုေပါ့ေလ၊ ဦးေဏွာက္ကိုေတာ့ ေတြးေတာဆင္ျခင္ဥာဏ္နဲ႔ တင္စားတာေပါ့။
တာရာ။ ။ တင္စားေျပာတာကေတာ့ ႏွလံုးသားဆိုတာက ခံစားမႈ အာ႐ံုေပါ့ဗ်ာ။ ဦးေဏွာက္ကေတာ့ ေတြးတာေခၚတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ တျခားစီေတာ့ မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္။ ဒါက ဆက္စပ္တယ္။ ဒႆနေဗဒမွာလည္း ဒါဟာ ဆက္စပ္မႈ ပါတယ္ထင္တယ္။ အသိေပါ့။ ဟို..... အလွအပတခုကို ျမင္တယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ မိန္းကေလးတေယာက္ျဖစ္ေစ၊ ပန္းတပြင့္ ျဖစ္ေစ၊ ေကာင္းကင္ျပာလဲ့လဲ့ ျဖစ္ေစေပါ့။ ျမင္ကြင္းေတြ ျမင္တဲ့အခါ ဒါကို ခံစားလိုက္တာပဲ။ ဒါကို ႏွလံုးသားလို႔ ဆိုတာပဲ။ ဒါ ဘယ္ကတဆင့္ သြားသလဲဆိုရင္ အာ႐ံုငါးပါးကသြားတယ္။ အဲဒီက သြားၿပီးမွ သိရတယ္။ အဲဒီကမွ မွားတယ္၊ မွန္တယ္၊ ယုတၱိ႐ွိတယ္၊ မ႐ွိဘူး၊ လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ ဆိုတဲ့ ဟာေတြက်ေတာ့ ဆံုးျဖတ္တယ္ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေနတာေပါ့။ ဒါကို အာ႐ံုသိလို႔ ေခၚေနတာေပါ့ဗ်ာ။ စာေပ၀တၳဳ ေတြမွာေတာ့ ႏွလံုးသားလို႔ သံုးတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သံုးဖူးပါတယ္။ ရင္ခုန္သံလို႔။ ရင္ခုန္သံဆိုတာ ဒါပဲ၊ သီခ်င္းတပုဒ္ ႀကိဳက္တာေလး ၾကားရတဲ့အခါမွာ၊ လွတာေလး ေတြ႔တဲ့အခါမွာ ရင္ခုန္တယ္ေပါ့။ ဒါဟာ ႏွလံုးသားရဲ႔ အမူအယာေလ။ ႏွလံုးသားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ႏွလံုးသားကို ရင္ခုန္သံကတဆင့္ သိရတာေပါ့။ ရင္ခုန္သံက ႏွလံုးသားရဲ႔ ႐ုပ္အမူအယာေပါ့။ အဲဒီလို ႏွစ္ခုကေတာ့ ဆက္စပ္ေနတာပါပဲ။
မိုး။ ။ ဆရာ့စာေတြကို ဖတ္ၿပီး ဆရာ့ကို အကဲခတ္ရတဲ့အခါမွာ ဆရာဟာ အင္မတန္ ႏူးညံ့တယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သဘာ၀ႀကီးကို ေတြ႔ထိခံစားမိတဲ့အခါမွာ ဆရာဟာ ရင္ခုန္လာၿပီး ခ်စ္စိတ္ေတြ ေပၚေနတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကိုလည္း ခန္႔မွန္းလို႔ ရပါတယ္။ ေနေရာင္၊ လေရာင္၊ ပန္းပြင့္၊ ေလညႇင္းေပါ့။ ဆရာ့ရဲ႔ အခ်စ္က ေပၚလြင္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ လူသားေတြ အေပၚမွာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လူမ်ိဳးစံု ခ်စ္ၾကည္ေရးဆိုတဲ့ အေျခခံနဲ႔ ဆရာ့ရဲ႔ အခ်စ္ေမတၱာတရား ဆိုတာေတြကို ထင္ထင္႐ွား႐ွား ေတြ႔ရပါတယ္။ ဆရာက မိန္းကေလးတေယာက္ကို၊ အမိ်ဳးသမီးတေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေရာ ႐ွိပါသလား။
တာရာ။ ။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳေတြ ကဗ်ာေတြမွာ ပါပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၿပီး စာလံုးေတြရဲ႔ ေနာက္ကြယ္မွာ႐ွိတဲ့ ဘယ္လိုဇာတ္လမ္း၊ ဘယ္လိုခံစားမႈ၊ ဘယ္လိုအျဖစ္အပ်က္ ေတြ ပါတယ္ဆိုတာကို ေတြးရင္ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်စ္ရန႔ံရႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ။
မိုး။ ။ ဆရာဟာ ႏွလံုးသား အလြန္ႏူးညံ့သူဆိုေတာ့ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီးကို ခ်စ္မိခဲ့ဖူးမွာပဲ ထင္တယ္။ မခ်စ္မိဘူးလား။
တာရာ။ ။ ခ်စ္မိႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ခ်စ္မိတာေတြလည္း ႐ွိေကာင္း ႐ွိမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါကလည္း ႏွစ္ဖက္ေပါင္းမွ ျဖစ္ႏိုင္တာကိုး။
မိုး။ ။ ဒီလို ႏွစ္ဖက္ေပါင္းသြားတဲ့ အခ်စ္မ်ိဳး မေပၚဘူးလား။
တာရာ။ ။ ေပၚရင္လည္း ေပၚဖူးမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါက သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး။ အခ်စ္၀တၳဳေတြ ဆိုၿပီး ၀တၳဳေရးဆရာေတြ ေရးၾကတာ႐ွိတယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္းဆိုၿပီ သူတို႔ ေရးရာမွာ ဘယ္တကြက္ပဲ ေရးသလဲဆိုေတာ့ မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာက်္ားေလး။ အဲဒါကိုပဲ ေရးတယ္။ ဒါက အခ်စ္ဆိုတာဟာ ေလာကမွာေတာ့ ဒါဟာ ႀကီးက်ယ္္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ လူတိုင္း မကင္းၾကဘူးကိုး။ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥကေတာ့ ဒီေလာက္မကဘူး။ က်ယ္ျပန္႔တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခ်စ္တယ္။ အလွအပကို ခ်စ္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ လူသားအခ်င္းခ်င္းကို ခ်စ္တာေပါ့။
မိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့။ အဲဒီလိုခ်စ္တဲ့ ေနရာမွာ လူေတြထဲမွာေပါ့။ သိသိမွတ္မွတ္ခ်စ္တာ။ ဥပမာ ဆရာဆိုရင္ ဆရာခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြအေၾကာင္းကို ေရးဖူးပါတယ္။ အဲဒီလို သိသိမွတ္မွတ္ စြဲၿပီး ခ်စ္တဲ့သူေတြအေၾကာင္း ေျပာျပပါလား။
တာရာ။ ။ အဲဒါကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေျပာလို႔ ရခ်င္မွ ရမယ္။ ကိုယ္စြဲစြဲ၊ ျမဲျမဲ ဒီအသက္ အ႐ြယ္ထိေပါ့ဗ်ာ။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ခုေျပာရင္းမွ ေပၚလာတယ္။ မေျပာင္းလဲဘဲ စြဲစြဲျမဲျမဲ႐ွိတာလည္း အခ်စ္မွာ အေရးႀကီးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အႏုညာ၊ သဘာ၀အလွ၊ ေရေျမေတာေတာင္၊ ေနလ၊ ၾကယ္တာရာ၊ ပန္းခ်ီေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေတြကို ခ်စ္တယ္။ ဟိုတုန္းကလည္း ခ်စ္တယ္။ ခုလည္းခ်စ္တယ္။ မထူးပါဘူး။ တခါတေလမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေမးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္စိမေကာင္းေတာ့ဘူးေလ။ မိုးလင္းခါနီးေနၿပီ။ ျပာလဲ့လဲ့႐ွိလား၊ ကေလးကို ေမးရတယ္။ ပန္းတပြင့္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုင္ၾကည့္တယ္။ စမ္းၾကည့္တယ္။ အန႔ံခံၾကည့္တယ္။ ေမးတယ္ ဘာအေရာင္လဲ။ ျဖဴလား နီလားေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္မေနႏိုင္ဘူး။ ဆိုေတာ့ ခ်စ္တဲ့ စိတ္က ေျပာင္းမသြားဘူး။ ကိုယ္အာ႐ံုခံစားမႈ၊ အာ႐ံု႐ုပ္က မ်က္စိမေကာင္းဘူးဆိုေတာ့ ေလ်ာ့သြားတာ ႐ွိမယ္။ က်န္တာကေတာ့ စႏၵရားတီးတယ္။ ခုလည္း ကီးဘုတ္ေပါ့ဗ်ာ။ တီးတယ္။ ေလ်ာ့မသြားဘူး။ ကဗ်ာလည္း ဒီလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေရးတယ္၊ ေလ်ာ့မသြားဘူး။ ဒါကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ဟာေတြပဲ။ ဒါေတြ မေျပာင္းလဲသြားဘူး။ အဲဒါမွ တကယ့္အခ်စ္ေပါ့။ ဒါမွ အခ်စ္စစ္၊ ေလ်ာ့သြား ေျပာင္းလဲသြားရင္ တကယ့္အခ်စ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။
မိုး။ ။ သဘာ၀၊ ဂီတ၊ ကဗ်ာ၊ အႏုပညာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဒါေတြကို ဆရာ ျမတ္ႏိုးတယ္။ ခ်စ္တယ္ မေျပာင္းလဲဘူးေပါ့။
တာရာ။ ။ ဟုတ္တယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ဖူးတာ ဒီတခုပဲ ႐ွိတယ္။ ဒါ ခ်စ္တာေပါ့။ ဒီေနရာမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးသံုးရတာ စကားလံုးရဲ႔ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္မႈက ေပါ့ခ်င္တယ္။
မိုး။ ။ ဒါေပမယ့္လည္း တျခားစကားလံုးလည္း အစားထိုးစရာ မ႐ွိဘူးထင္တယ္။
တာရာ။ ။ မ႐ွိဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သံုးတယ္။ ပန္းေလးခ်စ္တယ္ ကြာ။ ဒီလို သံုးတတ္တယ္။
မိုး။ ။ လူေတြကို ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား။
တာရာ။ ။ ခ်စ္တာေပါ့။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ လူသားေတြကို ခ်စ္တာေပါ့။ လူေတြထဲမွာလည္း ဆန္႔က်င္ဘက္ကေတာ့ ႐ွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ရဲ႔ အတင္းမာဆံုး ပံုစံနဲ႔ မျပနဲ႔ေပါ့။ မတူတာက အေရးမႀကီးပါဘူး။ မတူဘဲနဲ႔ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း အတူေနႏိုင္တယ္ဆိုတာက အခ်စ္တရားပဲ။ အခ်စ္တရားက တူရမယ္လို႔ မဆိုလိုဘူး။ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မတူတာခ်င္း ေပါင္းတာပဲ။ ဒီသေဘာတရားကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးဖူးပါတယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္တို႔၏ ညီၫြတ္ျခင္းေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ခရမ္းေရာင္ ႀကိဳက္တယ္။ ခရမ္းေရာင္ဟာ အနီနဲ႔အျပာ ေပါင္းစပ္ထားတာ၊ အနီနဲ႔ အျပာဆိုတာ ဆန္႔က်င္ဘက္၊ အနီက အပူေရာင္၊ အျပာက အေအးေရာင္၊ ဒါဟာ ဆန္႔က်င္ဘက္ကေန ထြက္လာတာ ခရမ္းေရာင္က ပိုေတာင္လွေသးတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတာလည္း ဒါပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းဆိုတာ မတူတာေတြကို ေပါင္းစပ္ေပးတာပဲ။ အမုန္းနဲ႔ မေျဖ႐ွင္းနဲ႔ေပါ့။ အမုန္းရဲ႔ အမူအယာေတြကေတာ့ စစ္တို႔၊ အၾကမ္းဖက္တာတို႔ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေရးတယ္။ ရန္သူမ႐ွိ မိတ္ေဆြသာ႐ွိလို႔။
မိုး။ ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဖ်က္ဆီးမယ့္သူက်ေတာ့ ရန္သူ ျဖစ္မလာဘူးလား။
တာရာ။ ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဖ်က္ဆီးမယ့္လူက ဒီေနရာမွာ ရန္သူဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ မဟုတ္ဘူး။ ရန္သူဆိုတဲ့ စကားလံုးက တဖက္နဲ႔တဖက္ အျပတ္ေခ်မႈန္းဖို႔ သံုးတာကိုး။ တကယ္က အဲဒီလို အျပတ္႐ွင္းလို႔ မရဘူး။ ကမၻာႀကီး မၿငိမ္းခ်မ္းတာ အဲဒါေၾကာင့္ပါတယ္။ အျပတ္႐ွင္းခ်င္ၾကတာကိုး။ အခုေတာ့ အဲဒီေခတ္က လြန္စျပဳၿပီ ထင္တယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျပတ္႐ွင္းစရာ မလိုဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ စစ္ေအးေခတ္ လြန္လာၿပီ။ ခု ဆိုဗီယက္အုပ္စု မ႐ွိေတာ့ဘူး။ တဖက္ကေအးၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တဖက္က ေအးၿပီဆိုၿပီး တဖက္ကလည္း အားလံုးကို လႊမ္းမိုးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရႏိုင္ဘူးေပါ့။
မိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ဒါဟာ ဆရာရဲ႔ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သေဘာထားပါ။ ဆရာခ်စ္တဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာပါဦး။ ဒါက နည္းနည္းေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္မွာေပါ့ေလ။
တာရာ။ ။ ခုထိေပါ့ဗ်ာ။ ပ်က္မသြားပါဘူး။ ေျပာင္းမသြားပါဘူး။ သူတို႔ကေတာ့ လူ႔ျပည္မွာ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စြဲစြဲျမဲျမဲ ႐ွိတာကေတာ့ ကိုဗဟိန္းနဲ႔ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ပဲ။ ခုနေျပာတဲ့ ခြင့္လႊတ္သည္းခံတာ၊ လိုလားတာ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္တယ္၊ လိုလားတယ္၊ ခ်စ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ကို ခ်စ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မုဒိတာေပါ့။ ကိုယ္နဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အခ်င္းခ်င္း၊ ၿပိဳင္ဘက္အခ်င္းခ်င္းထဲမွာ တေယာက္ႀကီးပြါးသြားတယ္၊ နာမည္ႀကီးသြားတယ္၊ ေအာင္ျမင္သြားတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္က ၀မ္းသာသြားတယ္။ တခ်ိဳ႔က အဲဒီလို မ႐ွိဘူး။ ေနရာမေပး ခ်င္ဘူး။ အဲဒါေတြက မုဒိတာပဲ။ ကိုဗဟိန္းတို႔ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ ဆိုတာ အျမဲလိုလား တယ္။ ၀မ္းသာတယ္။ အဲဒါဟာ မုဒိတာပဲ။ အဲဒီလူေတြကို အခ်စ္မပ်က္ဘူးဆိုတာ ဒါပဲ။ အဲဒါ မုဒိတာဆိုတာ အခ်စ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာေပါ့။ ပါဠိလိုဆိုရင္ေတာ့ ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာ၊ မုဒိတာေပါ့။ ခ်စ္တာပဲ။ ၾကင္နာတာပဲ။ လိုလားတာပဲ။ အဲဒီ တရားေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြပဲ။
ကိုဗဟိန္းဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ ေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူ႔ကို သခင္ဗစိန္က ဖိတ္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ကို ေနရာေပးခ်င္တယ္ လိုလားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ဆံုးတဲ့ အထိပဲ။ မေျပာင္းလဲဘူး။
မိုး။ ။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ႏွစ္ဖက္သြားလား၊ တဖက္သြားလားဆရာ။
တာရာ။ ။ ၀တၳဳေတြထဲမွာေတာ့ တဖက္သတ္အခ်စ္ဆိုတာ ႐ွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ဖက္အျပန္အလွန္႐ွိမွ တည္တံ့ႏိုင္တာေပါ့။ အခ်စ္ဟာ အသြားအျပန္ေတာ့ ႐ွိတာေပါ့။ ျပည့္စံုသြားဖို႔က ႏွစ္ေယာက္အသြားအျပန္ ႐ွိမွ ျဖစ္တာေပါ့။ တဖက္တည္းဆိုရင္ေတာ့ တည္တံ့ဖို႔ ခက္တာေပါ့။ အခ်စ္ဆိုတာ မေျပာင္းလဲရဘူး။ ေလ်ာ့မသြားရဘူး၊ ဆံုး႐ႈံးမသြားရဘူး။ ပ်က္မသြားရဘူး။ တည္ျမဲရမယ္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုေအာင္ဆန္း။ သူနဲ႔ကေတာ့ အထိအေတြ႔ နည္းသြားတယ္။ သူလည္း ခ်စ္တဲ့အထဲမွာ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ႏိုင္ငံေရးသမား သက္သက္ျဖစ္သြားတာကိုး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အထိအေတြ႔ နည္းသြား တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိေတြ႔ရသေလာက္ကေတာ့ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ဥပမာေလးတခု။ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္မွာ ဂ်ပန္၀င္စက သူနဲ႔သြားေတြ႔တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ရဲ႔အပါးေတာ္ျမဲ ကိုထြန္းလွက သီခ်င္းဆိုတယ္။ ထိုသီခ်င္းမွာ "ခ်စ္ၾကင္စ ခ်စ္မွာလား ၾကင္မွာလား... ခင္ရယ္" သီခ်င္းနာမည္ေတာ့ ေမ့ေနၿပီ။
မိုး။ ။ 'ဇြတ္ခ်စ္မယ္' ထင္တယ္။ ဆရာေရးဖူးတယ္။
တာရာ။ ။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုေအာင္ဆန္းက လာၿပီးေတာ့ ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ ဆိုၿပီး ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ဗ်ာတဲ့။ ဒီလို စစ္ေရး အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေပါ့။ ဒီ အခ်စ္သီခ်င္းေတြက မဟန္ဘူးဗ်ဆိုၿပီး ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကို ေပါင္းဖူးမွ သိတာ။ ဒီလိုေျပာေတာ့ သူက အခ်စ္သီခ်င္း မႀကိဳက္ဘူးလားေပါ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုေျပာလို႔မရဘူး။ ကိုလွေမာင္ မဂၤလာေဆာင္က်ေတာ့ စိန္ေ၀လ်ံဆိုတာ နာမည္ႀကီး စႏၵရားဆရာ၊ အလၤကာေက်ာ္စြာေတြ ဘာေတြ ရတာ။ သူက စႏၵရားတီးေနတာ၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုေဌးၿမိဳင္ လာ လာ ဆိုၿပီး အတင္းေခၚၿပီး စႏၵရားတီးခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုေအာင္ဆန္း မေကာင္းဘူးဆိုတာ မရဘူး။ ဟိုလူက ထၿပီး ဖယ္ေပးရတယ္။ ဘာတီးခိုင္းလဲဆိုေတာ့ ကဥၥန၊ ကဥၥန လုပ္စမ္းပါဗ်ာတဲ့။ ဒီလိုဆိုေတာ့ သူက သီခ်င္းကို ခ်စ္တတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လည္း ခ်စ္လို႔ေပါ့။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့စာရင္းထဲ ထည့္ရမွာပဲ။ အထိအေတြ႔ေတာ့ ဟိုလူေတြေလာက္ မမ်ားဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ခ်စ္တာေပါ့။
မိုး။ ။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ၾကားမွာ ႐ွိတဲ့ နားလည္မႈဆိုတာေပါ့။
တာရာ။ ။ ဟုတ္တယ္။ နားလည္းမႈ၊ အျပန္အလွန္နားလည္မႈ၊ အခ်စ္ရဲ႔ သက္တမ္းကို ပို႐ွည္ႏိုင္တဲ့ ဟာတခုပဲ။ နားလည္ရင္ ပိုခြင့္လႊတ္ႏိုင္တာေပါ့။
မိုး။ ။ ဘာသာစကားခ်င္း တူတာ။ မီဒီယမ္ခ်င္းတူတာေပါ့။ ဒါလည္းပါမယ္ထင္တယ္။
တာရာ။ ။ ပါတာေပါ့။ ဒါက ပိုၿပီး နီးစပ္သြားတာေပါ့။ ပိုၿပီး နားလည္သြားေတာ့ ပိုနီးစပ္သြားတာေပါ့။
မိုး။ ။ အဲဒီလို နားလည္မႈရၿပီး နီးစပ္ခ်စ္သြားတဲ့ ငယ္ငယ္က ေကာင္မေလး ေတြအေၾကာင္း ေျပာပါဦး။ ဖ်ပ္ခနဲ ရင္ခုန္သြားရတာမ်ိဳးေတြ ႐ွိမွာေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ ႐ွိတဲ့အထဲက။
တာရာ။ ။ ဖ်ပ္ခနဲ ရင္ခုန္သြားရတာမ်ိဳးက တည္ခ်င္မွ တည္မယ္ဗ်။ ဒါမ်ိဳးက ဖ်တ္ခနဲေတာ့ ခ်စ္သြားမယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္ ကြဲသြားမ်ိဳးေတြက ဒါမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးထဲက မွတ္မွတ္ရရေတာ့ မ႐ွိႏိုင္ဘူးဗ်။ ျပန္ေျပာေလာက္ ေအာင္၊ စာတင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ႐ွိဘူးဆိုပါေတာ့။ မဖြဲ႔ေလာက္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အာ႐ံုခံစားမႈ ကလည္း ႏုသက္၊ ရင့္သက္ ႐ွိတယ္ဗ်။ စာဖတ္ခါစ အႀကိဳက္နဲ႔ စာဖတ္သက္ ရင့္လာတဲ့အခါ အႀကိဳက္နဲ႔ မတူႏိုင္ဘူး ဆိုတာမ်ိဳး။
မိုး။ ။ အခ်စ္မွာေတာ့ ငယ္ႏုစဥ္မွာ ရင္ခုန္ရတာမ်ိဳးက ပိုၿပီး စြဲထင္ မက်န္ရစ္ဘူးလား။
တာရာ။ ။ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ သူက သီခ်င္း႐ွိပါတယ္။ အခ်စ္ဦးကို မေမ့ဘူးဆိုတာ။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္း၊ စာအုပ္၊ ပန္းခ်ီကား ေတာ္ေတာ္ေစာေစာက ဟာေတြက ပိုၿပီး မွတ္မိ ေနတာေပါ့။ အခုျပန္ဖတ္ရင္ေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္ေတာ့မယ္။ ငယ္ငယ္က သိတ္ႀကိဳက္လို႔ မွတ္မိေနမယ္ ဆိုေပမယ့္ အခုျပန္ဖတ္ေတာ့ တမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
မိုး။ ။ ငယ္ငယ္က ခ်စ္ရတဲ့ ေကာင္မေလးမ်ိဳး၊ မွတ္မွတ္ရရ မ႐ွိဘူးဆိုေတာ့ ေနာင္ေတာ့ေရာ..... ဆရာခ်စ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ေယာက္ဆိုတာ....။
တာရာ။ ။ မေျဖတတ္ဘူးဗ်ာ။ ဒါက အေရးလည္း မႀကီးပါဘူး။ (တိုးတိုး ညင္းညင္းေလးပဲ ရယ္ေမာေနပါတယ္။)
မိုး။ ။ အခ်စ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာကေရာ ဆက္စပ္ေနသလား။
တာရာ။ ။ အဲဒါက်ေတာ့လည္း အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိတာေပါ့။ တခ်ိဳ႔လည္း ခ်စ္ၾကၿပီး အေျခအေနေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္မျပဳျဖစ္တာလည္း ႐ွိမယ္။ တခ်ိဳ႔လည္း ခ်စ္တယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မခ်စ္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ေထာင္ကြဲသြားတာမ်ိဳး ႐ွိတယ္။ မကြဲေတာင္ မခ်စ္ေတာ့ဘူးဆိုတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။
ၿပီးေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးက မဆက္စပ္ဘူးလို႔လည္း ေျပာလို႔မရဘူးေလ။
ေနာက္ လူ႔သဘာ၀က ႐ွိတယ္။ လူ႔သဘာ၀အရ တခ်ိဳ႔က ၾကင္နာယုယတာ ခံခ်င္တယ္။ တခ်ိဳ႔က မဟုတ္ဘူး။ ၾကင္နာယုယတာ ခံခ်င္သူက မယုယတတ္တဲ့သူနဲ႔ ေတြ႔ရင္ခက္မယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို ဘာနဲ႔ျပမလဲ။ ႐ုပ္နဲ႔ ျပရမယ္ေလ။ စိတ္ထဲက ခ်စ္တယ္ဆိုတာလည္း မရဘူး။ ဒီေတာ့ ၾကင္နာမႈနဲ႔ ျပမယ္ေပါ့၊ အမ်ားႀကီးေပါ့။ တခုခုနဲ႔ ျပရတယ္။ အဲဒီလို ျပမွ ေပၚလာမယ္။ ဒီေတာ့ ခံယူတဲ့ သူကလည္း ႐ွိေသးတယ္။ ဒီမွာ သေဘာခ်င္းမကိုက္လ်င္ မရဘူး။ စိတ္ေနစိတ္ထားက အမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိတယ္။ အံမကိုက္ရင္ မျဖစ္ဘူး။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ နားမလည္ဘူးဆိုရင္ ကြာထြက္တတ္တာပဲ။ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပဘူးေပါ့ဗ်ာ။ မခ်စ္ဘူးလို႔ေတာ့လည္း ေျပာလို႔ မရဘူး။
မိုး။ ။ ဆရာကေတာ့ အိမ္ေထာင္မျပဳဘူးေနာ္။
တာရာ။ ။ အင္း.... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္မ႐ွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။
မိုး။ ။ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔လည္း အစီအစဥ္လည္း မ႐ွိဘူးထင္ပါတယ္။
တာရာ။ ။ ေနဦး၊ နယ္လ္ဆင္မင္ဒဲလားက အသက္ ၈၀ ဗ်ာ၊ အခု အိမ္ေထာင္ထပ္ ျပဳတာ။ (ဆရာက ရယ္ေမာရင္း ေျဖပါတယ္) သူက သူ႔ရဲ႔ အခ်စ္ကို ေတြ႔တယ္နဲ႔ တူတာပဲ။ သူ႔ရည္းစားက ဆံုးသြားတဲ့ သမၼတရဲ႔ ဇနီးမဟုတ္လား။ ဒါ သူ႔ အခ်စ္ပဲ။ အခ်စ္စစ္ပဲ ထင္တယ္။ ခု လက္ထပ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။
မိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့ဆရာ။ အဲဒီေတာ့ ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ သေဘာတရားေပါ့။ ဆရာဟာ သဘာ၀ႀကီးကို ခ်စ္တယ္။ ပန္းပြင့္ ေလညႇင္း လေရာင္ေပါ့။ ဆရာ့ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကို ခ်စ္တယ္။ ကမၻာသူ ကမၻာသားေတြကို ခ်စ္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခ်စ္တယ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ဘာကို ေတြ႔ရလဲဆိုေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာဟာ တိုးတက္ေရး ပိုမိုေကာင္းမြန္ေရးကို ေ႐ွး႐ႈတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ အခ်စ္ဟာ ေလာက သာယာ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ တြန္းအားတရပ္လို႔ ဆရာေျပာတဲ့အထဲကေန ျမင္လာတယ္။ ဟုတ္သလား။
တာရာ။ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငယ္ငယ္ကဆို ဒီလို ေျပာႏိုင္ခ်င္မွ ေျပာႏိုင္မယ္။ အေတြ႔အၾကံဳေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ သမိုင္းေခတ္နဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ရဲ႔ ႐ိုက္ခတ္မႈေပါ့ေလ။ မိတ္ေဆြေတြ ရဲေဘာ္ေတြဟာ ယံုၾကည္တာတခု ကေန ယံုၾကည္တာခ်င္း ကြဲလြဲရာကေန အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္သြားၾကတာေတြ ႐ွိတယ္မဟုတ္လား။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို သိတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျမတ္ႏိုးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
သမိုင္းျဖတ္သန္းမႈအရဆိုရင္ အခ်စ္နဲ႔ ဆက္ဆံေရး မဟုတ္ဘဲ အမုန္းနဲ႔ ဆက္ဆံတယ္ ဆိုရင္ မေကာင္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ အခ်စ္နဲ႔ နားလည္မႈ၊ ခြင့္လႊတ္သည္းခံမႈတို႔နဲ႔မွ ေပၚႏိုင္တယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ လူငယ္မွ လူႀကီးမွလို႔ မ႐ွိဘူးထင္တယ္။ လူငယ္လည္း အာ႐ံုခံစားမႈေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို၊ လူႀကီးလည္း ဒီလိုပဲ ႐ွိမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ခ်စ္ခဲ့တာေတြကို အခုလည္း ခ်စ္တာပဲ။ ခံစားလို႔ ရတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္းေတြ အခုလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ခံစားလို႔ ရတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခုလည္း ခ်စ္ေနဆဲပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတာ အခ်စ္ပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ အကုန္လံုး အႀကံဳး၀င္သြားတယ္။ လူနဲ႔ ပါတ္သက္ရင္ လူ႔ေလာက၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအားလံုး အႀကံဳး၀င္တယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ျဖတ္သန္းလာတဲ့ သမိုင္းေခတ္ရဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳအရ ဒါကို နားလည္သြားတာ။
မိုးဇံ
၄ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၀။
[ျဗဴတီမဂၢဇင္း၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀ခု မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
Friday, June 19, 2009
Saturday, June 13, 2009
ေၾကာင္နဲ႔ငွက္
ေရးသူ-မိုးခ်ိဳသင္း
လူေတြမ်ား စိတ္ေတြညစ္ၿပီဆိုရင္ ဘာလုပ္တတ္ၾကသလဲ ကိုယ္ေတြးေနမိတယ္။ ကိုယ္႔အဖို႔မွာေတာ႔ စိတ္ မေပ်ာ္ရႊင္ရင္ ကိုယ္႔သားသမီးလို ျဖစ္ေနတဲ႔ ေၾကာင္ေလးေတြနဲ႔သာ ေဆာ႔လိုက္ ပြတ္သပ္လိုက္ ကစားလိုက္ ေနမိတာပဲ။
သူတို႔နဲ႔ေနရင္ စိတ္ပင္ပန္းတာ စိတ္ အခန္႔မသင္႔တာ အဆင္မေျပတာေတြလဲ ခဏတျဖဳတ္ေတာ႔ ေမ႔တယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔ စိတ္ေတာင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္လာတတ္တယ္။ သူတို႔အေၾကာင္း ေျပာမယ္ ေရးမယ္ ဆိုရင္ ေျပာမကုန္၊ ေရးမကုန္။ ေၾကာင္ေလးေတြနဲ႔ စာေရးဖို႔ ဂီယာျပန္ႏွိဳးရသလိုေပါ႔။
အရင္က ေၾကာင္ေလးေတြ ျခံထဲမွာ လာေပါက္ရာက တေျဖးေျဖး သိမ္းသြင္းၿပီး ကိုင္လို႔ရလာေတာ႔ အရင္ေပါက္တဲ႔ ၅ေကာင္က အိမ္ထဲမွာေန၊ ေနာက္ေပါက္တဲ႔ ၅ေကာင္က ျခံထဲမွာေနလို႔ အသီးသီး နယ္နိမိတ္ သတ္မွတ္ထားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ဆုံးတဲ႔ကေလးက ဆုံး၊ အိမ္ေျပာင္းတဲ႔ ေကာင္က ေျပာင္း၊ ကားတိုက္တဲ႔ ကေလးက အတိုက္ခံရဆိုေတာ႔ အိမ္မွာ အခုဆို ၄ေကာင္ပဲ က်န္ပါေတာ႔တယ္။ (ဆုံးတဲ႔ ကေလးေတြ အေၾကာင္းေတာ႔ မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ႔။)
ပဲမ်ားတဲ႔ ပဲထုပ္ကေလး သမီးျဖဴရယ္၊ အနက္ၾကား အိုဘားမားရယ္၊ အထီးတေကာင္တည္း က်န္တဲ႔ အႀကီးေကာင္ ရယ္၊ ေနာက္တေကာင္က စပယ္တင္ တဲ႔။ ႏွဳတ္ခမ္းမွာ မဲွ႔ေလးလို ထင္းထင္း အနက္စက္ကေလး ရွိတာမို႔ စပယ္တင္ လို႔ နံမည္ေပးလိုက္တာ။ ေၾကာင္ထီးထင္ၿပီး အိုဘားမားလို႔ နံမည္ ေပးလိုက္ၿပီးမွ အမ ျဖစ္ေနသလိုမ်ိဳး စပယ္တင္ ေပးၿပီးမွ အထီးျဖစ္ေနရင္ အခက္မို႔ ေသခ်ာ ၾကည္႔ပါဟဲ႔ လုပ္ရေသးတယ္။
အခု သူတို႔အတြက္ ျခံထဲမွာ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ေၾကာင္အိမ္ကေလး ႏွစ္လုံး ေဆာက္ေပးထားတယ္။ အင္တာနက္ကေန ေၾကာင္ေတြအတြက္ အိမ္ကို ေသခ်ာရွာ၊ ဒီဇိုင္း ထုတ္ၿပီးမွ သုံးထပ္သားနဲ႔ ေဆာက္၊ ေဆးေတြသုတ္၊ ေကာ္ေဇာ ခင္းၿပီး ေနခ်င္႔စဖြယ္ လုပ္ေပးထားတာပါ။ သူတို႔ကလဲ အဲဒီအိမ္ေလးထဲမွာပဲ ၀င္အိပ္တယ္၊ ေနပါတယ္။
ျခံထဲမွာ ေနရၿပီဆိုေတာ႔လဲ နဂိုကမွ ေတာေၾကာင္စပ္ေလးေတြဆိုေတာ႔ ပိုၿပီး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း က်ားက်ားယားယားေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ေန႔တိုင္း အစာေကၽြးေနတဲ႔ ကိုုယ္တို႔ကိုေတာင္ စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို ခီး ခီး နဲ႔ ျပန္ေဟာက္တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ကိုမွေတာ႔ ထြက္ မသြားဘူး။ အထူးအိမ္ခင္ တဲ႔ ထူးအိမ္ခင္ေတြပါ။ ျခံထဲမွာပဲ လွဲလိုက္ ေဆာ႔လိုက္ ေနၾကတယ္။
ကိုယ္တို႔လဲ ၾကည္ႏူးေနတာေပါ႔။ သူတို႔ သဘာ၀အတိုင္း ေဆာ႔ၾက၊ ကစားၾက၊ သစ္ပင္ေပၚ ေျပးတက္လိုက္ၾက နဲ႔ဆိုေတာ႔ စိတ္ခ်မး္သာမိတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီေပ်ာ္ရႊင္မွဳက သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကေလးေတြက ပုတ္သင္ညိဳေတြ ဖမ္း ေဆာ႔၊ ကင္းလိပ္ေလွ်ာလို အေကာင္မ်ိဳးေလးေတြ ဖမ္းလာ၊ တခါကေတာ႔ သူတို႔လက္နဲ႔ ဖိထားတဲ႔ ခပ္လွဳပ္လွဳပ္ဟာေလး ၾကည္႔လိုက္တာ ငွက္ေပါက္စေလး ျဖစ္ေနတာကိုး။
ငွက္ကေလးရဲ႔ ေခါင္းကေလးကို အိုဘားမားက လက္နဲ႔ ဖိထားတယ္။ ခဏေနေတာ႔ လႊတ္လိုက္တယ္။ ငွက္က ကမူးရွဴးထိုး ခုန္ဆြၿပီး ေျပးေတာ႔ တလွမ္း ႏွစ္လွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီး ျပန္ဖိထားတယ္။ ပုံစံကေတာ႔ တကယ္႔အခ်ဥ္ပဲ။ ေဆာ႔တဲ႔အရြယ္ေတြဆိုေတာ႔ ေမ်ာက္မူးလဲ တို႔ လွ်ပ္စီးလက္တို႔ နံမည္ ေပးရမဲ႔ အေပါက္။ ငွက္ေပါက္စေလးကို ၄ေကာင္သား ေဆာ႔လိုက္ၾကတာ ေျဗာင္းဆန္ေနပါေရာလား။
စားခ်င္လို႔ေတာ႔ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ စားတာလဲ တခါမွ မေတြ႔ဘူးေလ။ အစာလဲ ၀ ေနေတာ႔ ေဆာ႔ရုံ ေဆာ႔တာပါ။ ဒါေပမဲ႔ “ေၾကာင္ က်ီစားရာ ငွက္မခံသာ” ဆိုသလို ငွက္ေပါက္စေလးေတြလဲ ေသကုန္သလား မသိ္။ ေနာက္တေန႔ကစၿပီး သူတို႔ရဲ႔ မဟာရန္သူ ေပၚလာေတာ႔တယ္။
ငွက္မႀကီးလို႔ ကိုယ္ထင္တာပဲ။ မနက္မိုးလင္းကတည္းက တံခါး၀မွာ ေစာင္႔ေနတယ္။ ေခါင္မိုးစြန္းမွာ နားၿပီး အသံကုန္ ျခစ္ ေအာ္ေနတာပါ။ speaker corner မ်ား ထင္ေနသလား မသိ။ သူ႔ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြ အကုန္ ေပါက္ကြဲ၊ ေအာ္ဟစ္။ ငါ႔ကေလးေတြ ျပန္ေပး လို႔ ေၾကာင္ေတြကို ေအာ္ဟစ္ ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။
ေၾကာင္ေတြကလဲ ခပ္တည္တည္ပဲ။ ျပန္ေပးစရာလဲ မရွိေတာ႔။ ငွက္ကေလးေတြလဲ ေဆာ႔တာ ေသကုန္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ မၾကားခ်င္ေယာာင္ ေဆာင္ေနပုံပဲ။ ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ အိုဘားမားဆိုရင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတယ္။ အႀကီးေကာင္ကလဲ သူ မလုပ္သလိုလို။ အျဖဴမကလဲ ငွက္ေခါင္းကေလး ငုံမိရုံပါဆိုတဲ႔ အထာနဲ႔။
ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ေနာက္ေဖးထြက္တဲ႔ အေပါက္၀နားမွာ သူတို႔ ေၾကာင္အိမ္ကေလးေတြ ရွိတာပါ။ အစာေကၽြးရင္လဲ အဲဒီေနာက္ေဖးေပါက္ကေနပဲ ထြက္ေကၽြးတာ။ ငွက္ကလဲ အပီအျပင္ကို အေပါက္၀မွာ လာေစာင္႔ေနတာပါ။ လာစားရဲ စားၾကည္႔စမ္း၊ ထိုးသုတ္ပစ္မယ္ လို႔ ႀကိမ္း၀ါးေနပုံပါပဲ။ တကယ္လဲ လုပ္ရဲတဲ႔ ငွက္မ ဆိုတာ ၾကာေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ သိလာရတယ္။
ငွက္က တေကာင္တည္း၊ ေၾကာင္က ၄ေကာင္။ ဒါေပမဲ႔ ေၾကာင္ေလးေကာင္စလုံး စားေကာင္းျခင္း မစားရ၊ ေဆာ႔ေကာင္းျခင္း မေဆာ႔ရ။ အစာေကၽြးခ်ိန္ဆို စားမယ္ၾကံရင္ ေက်ာကုန္းကို ငွက္က ထိုးသုတ္လိုက္တယ္။ တခါ ငုံ႔စားေနျပန္ေတာ႔ ေက်ာက အေမႊးတဆုပ္ ငွက္လက္ၾကားထဲ ပါသြားျပန္ပါေရာ။ ေရကေလး ေသာက္မယ္ၾကံရင္ နားရြက္ကို ျဖတ္သုတ္ လိုက္လို႔ နားစုတ္သြားျပန္ပါေပါ႔။
အရင္ကလို ျခံထဲမွာ လွဲျပဳ ဘယ္ေနႏိုင္ပါေတာ႔မလဲ။ ငွက္က မ်က္စိေထာက္ေဒါက္ ၾကည္႔ေနေတာ႔တာကိုး။ ေၾကာင္ဆိုတာကလဲ ေလးဖက္ေထာက္ သြားတဲ႔ သတၱ၀ါဆိုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ငွက္ပ်ံလာတာကို မျမင္ရဘူးေလ။ ငွက္ကလဲ သူ႔ကေလးေတြ ေသထားတာဆိုေတာ႔ မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး။ သူေသ ကိုယ္ေသ၊ ၄ေကာင္ တေကာင္ခ်င္း ခ်မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားပုံရတယ္။
ကိုယ္တို႔မွာေတာ႔ “ငွက္ကေလးေတြ စိုးစီ စိုးစီ” လို႔လဲ ကဗ်ာ မရြတ္ႏိုင္။ သံကုန္ျခစ္ ေအာ္ေနတာ ဘယ္မွာ စိုးစီ ျဖစ္မွာတုန္း။ ငိုေၾကြးေနတဲ႔အသံဟာ လူစကား မဟုတ္တဲ႔ ငွက္သံေတာင္ နားေထာင္လို႔ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ မျဖစ္ဘူး။ သနားစရာ ေကာင္းပါဘိ။
“တိရိစာၦန္ေတြဟာ အခ်ိန္ၾကာရွည္ မမွတ္မိတတ္ဘူး၊ short term memory ပဲ ”ဆိုတာ ဘယ္မွာ မွန္လို႔တုန္း။ ဒီငွက္က ေကာက္ရုိးမီး ဟုတ္ပုံမရဘူး။ ကိုယ္တို႔အိမ္မွာေတာ႔ ေၾကာင္ နဲ႔ ငွက္ စစ္ပြဲဟာ အခုဆို တပတ္ေက်ာ္ ၾကာေနၿပီ။ ေၾကာင္ေတြကလဲ ဒီ ငွက္ကို အျပတ္ခုတ္လိုက္ဖို႔ ၾကံစည္ေနတယ္၊ သစ္ပင္ေပၚကေန လွမ္း ခုန္အုပ္တယ္၊ ေၾကာင္သာ ေျခကားယား လက္ကားယားနဲ႔ ေျမေပၚက်ရတာ။ ငွက္ကေတာ႔ ရႊတ္ကနဲ တခ်က္ခုန္ပ်ံသြားတယ္ေလ။
ေၾကာင္ေတြရဲ႔ ေက်ာကို ပြတ္သပ္လိုက္ရင္လဲ အရင္လို မေခ်ာေမြ႔ေတာ႔ဘူး။ ငွက္ကုတ္ရာ ဗလပြ နဲ႔။ အေမႊးေတြလဲ တဆုပ္ တဆုပ္နဲ႔ နည္းတာ မဟုတ္။ လမ္းေတာင္ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ မေလွ်ာက္ရဲ။ အစားေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မစားရဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ငွက္ လာကုတ္ေလမလဲ တထိတ္ထိတ္နဲ႔။ အိမ္ထဲမွာပဲ ပုန္းၿပီး ေနရတယ္။
မေန႔ကေတာ႔ ကိုယ္လဲ ငါ႔ေကာင္ေတြ ဘယ္လိုမ်ား ေနၾကသလဲ လို႔ ျပဴတင္းေပါက္က လွမ္း အကဲခတ္လိုက္တာ မျပဳံးဘဲ ၀ါးလုံးကြဲ ရယ္လိုက္ရေတာ႔တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အိုဘားမားက ပက္လက္ႀကီးလန္ၿပီး ျမက္ခင္းေပၚ လွဲေနရေတာ႔တာကိုး။ ကိုယ္လဲ ေမြးကတည္းက ေၾကာင္ေတြ ေမြးလာေပါင္း မ်ားၿပီ။ တခါမွ ေၾကာင္ေတြ မအိပ္ဘဲ ပက္လက္ႀကီး လန္ေနတာ မေတြ႔ဖူးဘူး။
အခုေတာ႔ ေၾကာင္လဲ ေက်ာစုတ္ပါမ်ားေတာ႔ ငွက္ကုတ္မွာစိုးလို႔ ပက္လက္ကို လန္ၿပီး မ်က္လုံးျပဴး ၾကည္႔ေနရတဲ႔ အျဖစ္ကို ေရာက္ပါေလေရာ။ ဒါမွ ငွက္လာကုတ္ရင္ လက္နဲ႔ ေျခာက္ရမွာကိုး။ အဲဒါကိုၾကည္႔ၿပီး ကိုယ္လဲ ရီမိေတာ႔တာေပါ႔။
တကယ္ေတာ႔ ေၾကာင္နဲ႔ ငွက္ဆိုရင္ ဘယ္သူအားသာသလဲ ေမးစရာ မလို၊ သူငယ္တန္း ကေလးေတာင္ သိပါရဲ႔။ ၿပီးေတာ႔လဲ ေၾကာင္က ေလးေကာင္၊ ငွက္က တေကာင္။ အင္အားခ်င္းကလဲ မမွ်။ ဒါေပမဲ႔ ငွက္ကေလးရဲ႔ ဇြဲနဲ႔ တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ရပ္က အင္အားႀကီးပါတယ္ဆိုတဲ႔ ေၾကာင္ေတာင္ ေၾကာက္ၿပီး ပက္လက္လန္ရတဲ႔ ဘ၀ ေရာက္ရတာကိုး။
ကိုယ္လဲ ျပဴတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚမွာ ေမးတင္ၿပီး မရပ္မနား လူးလာေခါက္ျပန္ ပ်ံရင္းၾကံေနတဲ႔ ငွက္ကေလးကို ၾကည္႔ရင္း ေတြးမိတဲ႔ အေတြးတစကို စာေရးၿပီး မွတ္တမ္းတင္လိုက္မိပါေတာ႔တယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
{မိုးခ်ိဳသင္း ဘေလာ့မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
သူတို႔နဲ႔ေနရင္ စိတ္ပင္ပန္းတာ စိတ္ အခန္႔မသင္႔တာ အဆင္မေျပတာေတြလဲ ခဏတျဖဳတ္ေတာ႔ ေမ႔တယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔ စိတ္ေတာင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္လာတတ္တယ္။ သူတို႔အေၾကာင္း ေျပာမယ္ ေရးမယ္ ဆိုရင္ ေျပာမကုန္၊ ေရးမကုန္။ ေၾကာင္ေလးေတြနဲ႔ စာေရးဖို႔ ဂီယာျပန္ႏွိဳးရသလိုေပါ႔။
အရင္က ေၾကာင္ေလးေတြ ျခံထဲမွာ လာေပါက္ရာက တေျဖးေျဖး သိမ္းသြင္းၿပီး ကိုင္လို႔ရလာေတာ႔ အရင္ေပါက္တဲ႔ ၅ေကာင္က အိမ္ထဲမွာေန၊ ေနာက္ေပါက္တဲ႔ ၅ေကာင္က ျခံထဲမွာေနလို႔ အသီးသီး နယ္နိမိတ္ သတ္မွတ္ထားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ဆုံးတဲ႔ကေလးက ဆုံး၊ အိမ္ေျပာင္းတဲ႔ ေကာင္က ေျပာင္း၊ ကားတိုက္တဲ႔ ကေလးက အတိုက္ခံရဆိုေတာ႔ အိမ္မွာ အခုဆို ၄ေကာင္ပဲ က်န္ပါေတာ႔တယ္။ (ဆုံးတဲ႔ ကေလးေတြ အေၾကာင္းေတာ႔ မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ႔။)
ပဲမ်ားတဲ႔ ပဲထုပ္ကေလး သမီးျဖဴရယ္၊ အနက္ၾကား အိုဘားမားရယ္၊ အထီးတေကာင္တည္း က်န္တဲ႔ အႀကီးေကာင္ ရယ္၊ ေနာက္တေကာင္က စပယ္တင္ တဲ႔။ ႏွဳတ္ခမ္းမွာ မဲွ႔ေလးလို ထင္းထင္း အနက္စက္ကေလး ရွိတာမို႔ စပယ္တင္ လို႔ နံမည္ေပးလိုက္တာ။ ေၾကာင္ထီးထင္ၿပီး အိုဘားမားလို႔ နံမည္ ေပးလိုက္ၿပီးမွ အမ ျဖစ္ေနသလိုမ်ိဳး စပယ္တင္ ေပးၿပီးမွ အထီးျဖစ္ေနရင္ အခက္မို႔ ေသခ်ာ ၾကည္႔ပါဟဲ႔ လုပ္ရေသးတယ္။
အခု သူတို႔အတြက္ ျခံထဲမွာ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ေၾကာင္အိမ္ကေလး ႏွစ္လုံး ေဆာက္ေပးထားတယ္။ အင္တာနက္ကေန ေၾကာင္ေတြအတြက္ အိမ္ကို ေသခ်ာရွာ၊ ဒီဇိုင္း ထုတ္ၿပီးမွ သုံးထပ္သားနဲ႔ ေဆာက္၊ ေဆးေတြသုတ္၊ ေကာ္ေဇာ ခင္းၿပီး ေနခ်င္႔စဖြယ္ လုပ္ေပးထားတာပါ။ သူတို႔ကလဲ အဲဒီအိမ္ေလးထဲမွာပဲ ၀င္အိပ္တယ္၊ ေနပါတယ္။
ျခံထဲမွာ ေနရၿပီဆိုေတာ႔လဲ နဂိုကမွ ေတာေၾကာင္စပ္ေလးေတြဆိုေတာ႔ ပိုၿပီး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း က်ားက်ားယားယားေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ေန႔တိုင္း အစာေကၽြးေနတဲ႔ ကိုုယ္တို႔ကိုေတာင္ စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို ခီး ခီး နဲ႔ ျပန္ေဟာက္တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ကိုမွေတာ႔ ထြက္ မသြားဘူး။ အထူးအိမ္ခင္ တဲ႔ ထူးအိမ္ခင္ေတြပါ။ ျခံထဲမွာပဲ လွဲလိုက္ ေဆာ႔လိုက္ ေနၾကတယ္။
ကိုယ္တို႔လဲ ၾကည္ႏူးေနတာေပါ႔။ သူတို႔ သဘာ၀အတိုင္း ေဆာ႔ၾက၊ ကစားၾက၊ သစ္ပင္ေပၚ ေျပးတက္လိုက္ၾက နဲ႔ဆိုေတာ႔ စိတ္ခ်မး္သာမိတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီေပ်ာ္ရႊင္မွဳက သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကေလးေတြက ပုတ္သင္ညိဳေတြ ဖမ္း ေဆာ႔၊ ကင္းလိပ္ေလွ်ာလို အေကာင္မ်ိဳးေလးေတြ ဖမ္းလာ၊ တခါကေတာ႔ သူတို႔လက္နဲ႔ ဖိထားတဲ႔ ခပ္လွဳပ္လွဳပ္ဟာေလး ၾကည္႔လိုက္တာ ငွက္ေပါက္စေလး ျဖစ္ေနတာကိုး။
ငွက္ကေလးရဲ႔ ေခါင္းကေလးကို အိုဘားမားက လက္နဲ႔ ဖိထားတယ္။ ခဏေနေတာ႔ လႊတ္လိုက္တယ္။ ငွက္က ကမူးရွဴးထိုး ခုန္ဆြၿပီး ေျပးေတာ႔ တလွမ္း ႏွစ္လွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီး ျပန္ဖိထားတယ္။ ပုံစံကေတာ႔ တကယ္႔အခ်ဥ္ပဲ။ ေဆာ႔တဲ႔အရြယ္ေတြဆိုေတာ႔ ေမ်ာက္မူးလဲ တို႔ လွ်ပ္စီးလက္တို႔ နံမည္ ေပးရမဲ႔ အေပါက္။ ငွက္ေပါက္စေလးကို ၄ေကာင္သား ေဆာ႔လိုက္ၾကတာ ေျဗာင္းဆန္ေနပါေရာလား။
စားခ်င္လို႔ေတာ႔ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ စားတာလဲ တခါမွ မေတြ႔ဘူးေလ။ အစာလဲ ၀ ေနေတာ႔ ေဆာ႔ရုံ ေဆာ႔တာပါ။ ဒါေပမဲ႔ “ေၾကာင္ က်ီစားရာ ငွက္မခံသာ” ဆိုသလို ငွက္ေပါက္စေလးေတြလဲ ေသကုန္သလား မသိ္။ ေနာက္တေန႔ကစၿပီး သူတို႔ရဲ႔ မဟာရန္သူ ေပၚလာေတာ႔တယ္။
ငွက္မႀကီးလို႔ ကိုယ္ထင္တာပဲ။ မနက္မိုးလင္းကတည္းက တံခါး၀မွာ ေစာင္႔ေနတယ္။ ေခါင္မိုးစြန္းမွာ နားၿပီး အသံကုန္ ျခစ္ ေအာ္ေနတာပါ။ speaker corner မ်ား ထင္ေနသလား မသိ။ သူ႔ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြ အကုန္ ေပါက္ကြဲ၊ ေအာ္ဟစ္။ ငါ႔ကေလးေတြ ျပန္ေပး လို႔ ေၾကာင္ေတြကို ေအာ္ဟစ္ ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။
ေၾကာင္ေတြကလဲ ခပ္တည္တည္ပဲ။ ျပန္ေပးစရာလဲ မရွိေတာ႔။ ငွက္ကေလးေတြလဲ ေဆာ႔တာ ေသကုန္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ မၾကားခ်င္ေယာာင္ ေဆာင္ေနပုံပဲ။ ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ အိုဘားမားဆိုရင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတယ္။ အႀကီးေကာင္ကလဲ သူ မလုပ္သလိုလို။ အျဖဴမကလဲ ငွက္ေခါင္းကေလး ငုံမိရုံပါဆိုတဲ႔ အထာနဲ႔။
ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ေနာက္ေဖးထြက္တဲ႔ အေပါက္၀နားမွာ သူတို႔ ေၾကာင္အိမ္ကေလးေတြ ရွိတာပါ။ အစာေကၽြးရင္လဲ အဲဒီေနာက္ေဖးေပါက္ကေနပဲ ထြက္ေကၽြးတာ။ ငွက္ကလဲ အပီအျပင္ကို အေပါက္၀မွာ လာေစာင္႔ေနတာပါ။ လာစားရဲ စားၾကည္႔စမ္း၊ ထိုးသုတ္ပစ္မယ္ လို႔ ႀကိမ္း၀ါးေနပုံပါပဲ။ တကယ္လဲ လုပ္ရဲတဲ႔ ငွက္မ ဆိုတာ ၾကာေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ သိလာရတယ္။
ငွက္က တေကာင္တည္း၊ ေၾကာင္က ၄ေကာင္။ ဒါေပမဲ႔ ေၾကာင္ေလးေကာင္စလုံး စားေကာင္းျခင္း မစားရ၊ ေဆာ႔ေကာင္းျခင္း မေဆာ႔ရ။ အစာေကၽြးခ်ိန္ဆို စားမယ္ၾကံရင္ ေက်ာကုန္းကို ငွက္က ထိုးသုတ္လိုက္တယ္။ တခါ ငုံ႔စားေနျပန္ေတာ႔ ေက်ာက အေမႊးတဆုပ္ ငွက္လက္ၾကားထဲ ပါသြားျပန္ပါေရာ။ ေရကေလး ေသာက္မယ္ၾကံရင္ နားရြက္ကို ျဖတ္သုတ္ လိုက္လို႔ နားစုတ္သြားျပန္ပါေပါ႔။
အရင္ကလို ျခံထဲမွာ လွဲျပဳ ဘယ္ေနႏိုင္ပါေတာ႔မလဲ။ ငွက္က မ်က္စိေထာက္ေဒါက္ ၾကည္႔ေနေတာ႔တာကိုး။ ေၾကာင္ဆိုတာကလဲ ေလးဖက္ေထာက္ သြားတဲ႔ သတၱ၀ါဆိုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ငွက္ပ်ံလာတာကို မျမင္ရဘူးေလ။ ငွက္ကလဲ သူ႔ကေလးေတြ ေသထားတာဆိုေတာ႔ မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး။ သူေသ ကိုယ္ေသ၊ ၄ေကာင္ တေကာင္ခ်င္း ခ်မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားပုံရတယ္။
ကိုယ္တို႔မွာေတာ႔ “ငွက္ကေလးေတြ စိုးစီ စိုးစီ” လို႔လဲ ကဗ်ာ မရြတ္ႏိုင္။ သံကုန္ျခစ္ ေအာ္ေနတာ ဘယ္မွာ စိုးစီ ျဖစ္မွာတုန္း။ ငိုေၾကြးေနတဲ႔အသံဟာ လူစကား မဟုတ္တဲ႔ ငွက္သံေတာင္ နားေထာင္လို႔ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ မျဖစ္ဘူး။ သနားစရာ ေကာင္းပါဘိ။
“တိရိစာၦန္ေတြဟာ အခ်ိန္ၾကာရွည္ မမွတ္မိတတ္ဘူး၊ short term memory ပဲ ”ဆိုတာ ဘယ္မွာ မွန္လို႔တုန္း။ ဒီငွက္က ေကာက္ရုိးမီး ဟုတ္ပုံမရဘူး။ ကိုယ္တို႔အိမ္မွာေတာ႔ ေၾကာင္ နဲ႔ ငွက္ စစ္ပြဲဟာ အခုဆို တပတ္ေက်ာ္ ၾကာေနၿပီ။ ေၾကာင္ေတြကလဲ ဒီ ငွက္ကို အျပတ္ခုတ္လိုက္ဖို႔ ၾကံစည္ေနတယ္၊ သစ္ပင္ေပၚကေန လွမ္း ခုန္အုပ္တယ္၊ ေၾကာင္သာ ေျခကားယား လက္ကားယားနဲ႔ ေျမေပၚက်ရတာ။ ငွက္ကေတာ႔ ရႊတ္ကနဲ တခ်က္ခုန္ပ်ံသြားတယ္ေလ။
ေၾကာင္ေတြရဲ႔ ေက်ာကို ပြတ္သပ္လိုက္ရင္လဲ အရင္လို မေခ်ာေမြ႔ေတာ႔ဘူး။ ငွက္ကုတ္ရာ ဗလပြ နဲ႔။ အေမႊးေတြလဲ တဆုပ္ တဆုပ္နဲ႔ နည္းတာ မဟုတ္။ လမ္းေတာင္ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ မေလွ်ာက္ရဲ။ အစားေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မစားရဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ငွက္ လာကုတ္ေလမလဲ တထိတ္ထိတ္နဲ႔။ အိမ္ထဲမွာပဲ ပုန္းၿပီး ေနရတယ္။
မေန႔ကေတာ႔ ကိုယ္လဲ ငါ႔ေကာင္ေတြ ဘယ္လိုမ်ား ေနၾကသလဲ လို႔ ျပဴတင္းေပါက္က လွမ္း အကဲခတ္လိုက္တာ မျပဳံးဘဲ ၀ါးလုံးကြဲ ရယ္လိုက္ရေတာ႔တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အိုဘားမားက ပက္လက္ႀကီးလန္ၿပီး ျမက္ခင္းေပၚ လွဲေနရေတာ႔တာကိုး။ ကိုယ္လဲ ေမြးကတည္းက ေၾကာင္ေတြ ေမြးလာေပါင္း မ်ားၿပီ။ တခါမွ ေၾကာင္ေတြ မအိပ္ဘဲ ပက္လက္ႀကီး လန္ေနတာ မေတြ႔ဖူးဘူး။
အခုေတာ႔ ေၾကာင္လဲ ေက်ာစုတ္ပါမ်ားေတာ႔ ငွက္ကုတ္မွာစိုးလို႔ ပက္လက္ကို လန္ၿပီး မ်က္လုံးျပဴး ၾကည္႔ေနရတဲ႔ အျဖစ္ကို ေရာက္ပါေလေရာ။ ဒါမွ ငွက္လာကုတ္ရင္ လက္နဲ႔ ေျခာက္ရမွာကိုး။ အဲဒါကိုၾကည္႔ၿပီး ကိုယ္လဲ ရီမိေတာ႔တာေပါ႔။
တကယ္ေတာ႔ ေၾကာင္နဲ႔ ငွက္ဆိုရင္ ဘယ္သူအားသာသလဲ ေမးစရာ မလို၊ သူငယ္တန္း ကေလးေတာင္ သိပါရဲ႔။ ၿပီးေတာ႔လဲ ေၾကာင္က ေလးေကာင္၊ ငွက္က တေကာင္။ အင္အားခ်င္းကလဲ မမွ်။ ဒါေပမဲ႔ ငွက္ကေလးရဲ႔ ဇြဲနဲ႔ တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ရပ္က အင္အားႀကီးပါတယ္ဆိုတဲ႔ ေၾကာင္ေတာင္ ေၾကာက္ၿပီး ပက္လက္လန္ရတဲ႔ ဘ၀ ေရာက္ရတာကိုး။
ကိုယ္လဲ ျပဴတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚမွာ ေမးတင္ၿပီး မရပ္မနား လူးလာေခါက္ျပန္ ပ်ံရင္းၾကံေနတဲ႔ ငွက္ကေလးကို ၾကည္႔ရင္း ေတြးမိတဲ႔ အေတြးတစကို စာေရးၿပီး မွတ္တမ္းတင္လိုက္မိပါေတာ႔တယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
{မိုးခ်ိဳသင္း ဘေလာ့မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
Thursday, June 11, 2009
ခုမ႐ွိေတာ့ၿပီျဖစ္တဲ့ လူတန္းစားတရပ္
ေရးသူ- လူထုေဒၚအမာ
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး မျဖစ္ခင္တုန္းက ကၽြန္မတို႔ မႏၱေလးမွာ လူ႔အလႊာတလႊာ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔က ျမန္မာဘုရင္မ်ားရဲ႔ အႏြယ္ေတာ္ မင္းေဆြစိုးမ်ိဳးေတြနဲ႔ မင္းမႈထမ္း ၀န္ႀကီး၊ မႉးႀကီး၊ မတ္ႀကီးမ်ားရဲ႔ အဆက္အႏြယ္ မ်ားပါ။ ဟိုတုန္းကေတာ့ သူတို႔က တျခားသူမ်ားနဲ႔ သိပ္ေရာေရာေႏွာေႏွာ မ႐ွိလွဘူး။ မ႐ွိပံုက ဒီလိုပါ။
ကၽြန္မက ၁၂၇၇- ခု တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ (၈) ရက္မွာ ေမြးသူဆိုပါေတာ့။ ပါေတာ္မူၿပီး ႏွစ္ေပါင္း (၃၀) တိတိအၾကာမွာ ေမြးတဲ့ ဆင္းရဲသား သားသမီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ႀကီးျပင္းတဲ့ ေခတ္မွာေတာ့ ဘုရင္နဲ႔၊ နန္းေတာ္အိမ္ေတာ္နဲ႔၊ မႉးႀကီးမတ္ရာဆိုသူေတြရဲ႔ ေျမး၊ တတိယမ်ိဳးဆက္ေလာက္နဲ႔က ကၽြန္မနဲ႔ ကစားဖက္၊ ေက်ာင္းေနဖက္ အ႐ြယ္ေတြေပါ့။ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္ကိုေတာ့ ကၽြန္မက လူႀကီးေတြအျဖစ္နဲ႔ ေတြ႔ျမင္သိမွီခဲ့သူေပါ့။
ဒီလူေတြက တတိယမ်ိဳးဆက္ေလာက္အထိ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ တစပ္တည္း တက်ဳံ႔တည္း မျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။ သူတို႔က စကားေျပာရင္ ညင္ညင္သာသာနဲ႔ ခပ္တိုးတိုးပဲ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ေအာ္လား ဟစ္လား မ႐ွိဘူး။ နင္ပဲငဆ မေျပာဘူး။ ဆဲေရးတိုင္းထြာ မလုပ္ဘူး။ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ စကားေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္မ မသံုးဘူး။ သူတို႔နာမည္ပဲ ထည့္ေျပာတယ္။ ကၽြန္မတို႔က 'အေမသြားရင္ ကၽြန္မတို႔လည္း အျမဲလိုက္တာေပါ့' ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးကို သူတို႔က ေျပာရင္ 'မဘုရား ေနာက္က ထိပ္တင္တို႔ ပါျမဲေပါ့' ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာတတ္တယ္။ 'မယ္မယ္က ဘယ့္ႏွယ္၊ ေခါင္ေခါင္က ဘယ္သို႔' ဆိုတာမ်ိဳးဟာ သူတို႔ အသံုးအႏႈန္းပါ။
သူတို႔ကို အဂၤလိပ္အစိုးရက ေတာ္ေတာ္ရင္းခ်ာေသးတဲ့ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္ဆိုရင္၊ ပင္စင္ဆိုတဲ့ ရိကၡာ၊ လစာေပးပါတယ္။ ကၽြန္မသိသေလာက္ အိမ္ေ႐ွ႔ကိုယ္ေတာ္ႀကီး (ကေနာင္မင္းသား)ရဲ႔ သားေတာ္ ထန္းတပင္ မင္းသား၊ ထန္းတပင္မင္းသားရဲ႔ ေျမးေတာ္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ထိပ္တင္မ်ိဳးတို႔၊ ထိပ္တင္တိုးတို႔ ညီအမ ပင္စင္လစာ တလ ၁၅ိ/- ရပါတယ္။ ဒီ ၁၅ိ/- က ေက်ာင္းထားေတာ့ ေက်ာင္းလခႏႈတ္တဲ့အခါ (၉ိ/-) ပဲ က်န္ပါတယ္။ အဲဒါဟာ ထမင္းဖိုးမွ အႏိုင္ႏိုင္ပါ။ အ၀တ္အစားဖိုး မက်န္ပါဘူး။ အဓိပၸါယ္က မေသ႐ံုေတာ့ ေကၽြးထားတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ မင္းမ်ိဳး စိုးမ်ိဳးေတြက ၀င္ေငြနည္းလွပါသေကာလို႔ တျခားအလုပ္လည္း ဘာအလုပ္မွ လုပ္မစားၾကပါဘူး။ (၁၀ိ/-) နဲ႔ ၀ယ္ၿပီး (၁၀ိ/-၈ဲ) နဲ႔ ေရာင္းတယ္။ (၁၁ိ/-၈ဲ) နဲ႔ ေရာင္းတယ္။ (၁၀ိ/-) ရင္းေတာ့ ငါးမူးျမတ္တယ္၊ တက်ပ္ျမတ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေရာင္းအ၀ယ္မ်ိဳးလည္း သူတို႔ လုပ္မစားတတ္ဘူး။ သူမ်ားဆီမွာ လခစားဆိုတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကိုလည္း သူတို႔က ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး။ မစားေလာက္ရင္ ႐ွိတာေလးေတြ ေရာင္းခ်၊ ေပါင္ႏွံၿပီး ၿခိဳးၿခိဳးျခံျခံ ေခၽြေခၽြတာတာ သံုးစြဲစားေသာက္ၿပီး အသက္႐ွင္ၾကတာပဲ။ သူတို႔ သူမ်ားဆီမွာ မ်က္ႏွာေအာက္က်ခံၿပီး ေခ်းပါ၊ ငွားပါ၊ ေပးပါ၊ ကယ္ပါ လို႔လည္း လွ်ာျမက္ေပါက္ပါေစ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ပိန္လိန္ၿပီး ေနၾကတာပါ။
သူတို႔အေပၚ တကယ္သစၥာ႐ွိတဲ့၊ တကယ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ သူတို႔ ေက်းေတာ္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတခ်ိဳ႔က သူတို႔ နန္းေတာ္ အိမ္ေတာ္ထဲမွာ အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ ပစၥည္းပစၥယေလးမ်ိဳးမ်ားကို လက္နဲ႔လုပ္ကိုင္ေရာင္းခ်ၿပီး လုပ္ေကၽြးပါ တယ္။ ဒါကလည္း ဘယ္ေလာက္ရေအာင္ ႐ွာႏိုင္မွာလဲ။ ဥပမာ ကၽြန္မသိသေလာက္ ေရးျပပါမယ္။ ေဖာ့ကို ေရစိမ္ၿပီးေတာ့ ဓားနဲ႔လွီး၊ အဖတ္ကေလးေတြ ေဆးဆိုးၿပီး ေဖာ့ပန္းကေလးေတြ လုပ္ေရာင္းတယ္။ မႏၱေလးက မ်က္ႏွာႀကီး အလႉမဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ ဖလားစံုကြမ္းအစ္မ်ား တည္တဲ့အခါ ကြမ္းအစ္ထဲ အလွထည့္တဲ့ ေလးညႇင္းပြင့္ နာနတ္သီး လုပ္ေရာင္းပါတယ္။ လုပ္ပံုက ေဖာ့ကေလးကို နာနတ္သီးပံုလွီးၿပီး အသီးရဲ႔ မ်က္ကြင္းအေနနဲ႔ ေလးညႇင္းပြင့္ကေလးေတြ ထိုးထည့္ထားတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေရာင္ျပားကေလးနဲ႔ နာနတ္သီးအ႐ြက္နဲ႔ အ႐ိုးကို အထက္ေအာက္မွာ စိုက္ေပးပါတယ္။
ေဆးကပ္လုပ္ေရာင္းပါတယ္။ ကြမ္း၀ါးေဆး၊ ေဆး႐ြက္ႀကီးကို အေခါက္ေခါက္ထပ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အထပ္ကို ေရာင္ျပားစကၠဴနဲ႔ ကပ္ညႇပ္ၿပီး အပ္နဲ႔ခ်ဳပ္ေႏွာင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးထပ္ကို ၀ိုင္းသြားေအာင္ ကိုက္ၿပီး အထက္မွာ ေရာင္ျပားလိပ္ျပာကေလး၊ ေငြခ်ည္ႏႈတ္ခမ္းေမြးကေလးနဲ႔တေကာင္ ေဆးထပ္ေပၚနားေနဟန္ လုပ္ထားပါတယ္။ ကြမ္းတအစ္ကို တခု ထည့္ဖို႔ပါ။ အဲဒါမ်ိဳး အလႉမဂၤလာေတြက မွာၾကားရင္ (၁၀၀၊ ၂၀၀) လုပ္ေရာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္က အလႉႀကီးေတြ လိုက္ရရင္ ကြမ္းအစ္ထဲက ေလညႇင္းပြင့္ နာနတ္သီးတို႔၊ ေဆး လိပ္ျပာကပ္တို႔ကို ႏိႈက္ယူလာခဲ့ၾကတာပါ။
အလႉ၊ မဂၤလာ လက္ဖက္ပြဲမွာ ထည့္ဖို႔ ၾကက္သြန္ျဖဴေၾကာ္မ်ား ေၾကာ္ေပးပါတယ္။ သူတို႔ ၾကက္သြန္ျဖဴေၾကာ္က ဥတလံုး ေဒါင္းသိုး ၾကက္သြန္ျဖဴ အျမစ္႐ွည္႐ွည္ကေလးကို ပိုးတီလွီးထားၿပီး ပိုးတီကို ဆန္႔ေၾကာ္ပါတယ္။ ဥက အၿမိတ္ကေလးက ပိုးတီရဲ႔ ေခါင္းေလးလို ေနတာမို႔ ေခါင္းပိုင္မွာ မ်က္စိႏွစ္ေပါက္ ေဆးနက္ကေလးနဲ႔ ထည့္ေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၾကက္သြန္ပိုးတီေၾကာ္က ပိုးေကာင္ကေလးနဲ႔ တူေနၿပီး လွလည္းလွ ဆန္းလည္းဆန္းၾကယ္ပါတယ္။ အဲဒီၾကက္သြန္ေၾကာ္ (၁၀၀၊ ၂၀၀) စသျဖင့္ ရာနဲ႔ခ်ီမွာၿပီး ၀ယ္ရ ပါတယ္။
ဒီလိုဟာေတြက ေ႐ွးကေတာ့ နန္းေတာ္အိမ္ေတာ္ထဲမွာ အားေနတဲ့ ေႁခြရံသင္းပင္းက စိတ္ကူးရတာကို အဆန္းအျပား အလွအပ လုပ္ၿပီး၊ ဆက္သတာမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မတို႔ သိမီတဲ့ေခတ္မွာ သူတို႔ အ႐ွင္သခင္မ်ား ခရမ္းသီးပိန္၊ ဓားတံုးဘ၀မွာ မ၀ေရစာ ပင္စင္နဲ႔ မတ္တတ္ေျခာက္ေနေတာ့ မၾကည့္ရက္လို႔ တပည့္တပန္းမ်ားက တတ္တဲ့ပညာနဲ႔ ႐ွာေဖြေကၽြးတဲ့ ပံုစံပါ။ ဒီပံုစံက ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀လင္ႏိုင္ပါ့မလဲ။
မႏၱေလးၿမိဳ႔မွာ ပုရစ္ေပၚတဲ့ အခါမွာေတာ့ အဲဒီအိမ္ေတာ္ေတြမွာ ဥေျပာင္းေၾကာ္ ဆိုတာမ်ိဳး စားၾကပါသတဲ့။ ဥေျပာင္းေၾကာ္ဆိုတာက ပုရစ္တို႔ထံုးစံ အမက ဥတြဲေတြနဲ႔မို႔ ဆိမ့္တယ္။ အဖိုက ဥမပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခ်ိဳတယ္။ အဲဒါ ခ်ိဳတဲ့ ပုရစ္အဖိုရဲ႔ ကိုယ္ထဲကို ဆိမ့္လွတဲ့ ပုရစ္အမက ဥေတြကို ေဖာက္ညႇစ္ထည့္ရပါတယ္။ ထည့္တာက ဖင္က ထည့္တာပါ။ ၿပီးရင္ ဒီဥေတြ ျပန္ထြက္မက်ေအာင္ ၾကက္သြန္ျဖဴဥကေလးနဲ႔ ျဖစ္ေစ၊ ၀က္သားတံုး ေသးေသးေလးနဲ႔ ျဖစ္ေစ၊ ပိတ္ဆို႔ေပးရပါတယ္။ ၿပီးမွ ဥေျပာင္းပုရစ္ကို ေၾကာ္တာပါ။ ခ်ိဳၿပီး ဆိမ့္ေနမွာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔က ၾကားသာ ၾကားဖူးပါတယ္။ မစားဖူးပါဘူး။ လုပ္လည္း မလုပ္အားၾကပါဘူး။ အိမ္မွာ ပုရစ္ေၾကာ္တယ္ဆိုရင္ ေခ်းမွ အႏိုင္ႏိုင္ထုတ္ၿပီး ေၾကာ္ႏိုင္တာပါ။
ကၽြန္မတို႔က သူတို႔လက္ရာကေလးေတြကို ၀ယ္ယူသံုးစြဲ စားေသာက္ရတယ္ဆိုရင္ ရင္ထုမနာ ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔ကို သနားတာကိုး။ သူတို႔က အ႐ွင္သခင္မ႐ွိေတာ့တဲ့ေခတ္မွာ သူတို႔ အဲဒီလိုပဲ အသက္႐ွင္ေနတာကို ကၽြန္မတို႔က ၀မ္းနည္းၿပီး သနားေနၾကတာပါ။
အလႉမဂၤလာပြဲ ပြဲေနပြဲထိုင္႐ွိလို႔ ကၽြန္မတို႔က သူတို႔ကို ဖိတ္တယ္၊ ၾကားတယ္ဆိုရင္လည္း လာပါတယ္။ လာတဲ့အခါ သူတို႔ ဖီးလိမ္း၀တ္စားလာပံုက ဆံပင္ကို ဆီလိမ္းၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ႏွစ္ပတ္ရစ္ထံုးေႏွာင္ပါတယ္။ ေ႐ွ႔မွာ လိပ္ခြံဘီးအ၀ိုင္းကို စိုက္ထားပါတယ္။
တ႐ုတ္အက်ႌရင္ဖံုးနဲ႔ ကြင္းထဘီကို ခပ္႐ွည္႐ွည္ ဒရင့္တိုက္နီးပါး ၀တ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါးေတာင္ပု၀ါကို စံုခ်ၿပီး ေဒ၀ီျခံဳျဖန္႔ ျခံဳထားပါတယ္။ ဘာေတြ ၀တ္ခဲ့ ၀တ္ခဲ့ သူတို႔ အ၀တ္အစားကေတာ့ သစ္လြင္ေတာက္ေျပာင္မႈ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။
ပရိသတ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့လည္း ေဖာ္ေ႐ြစြာ ျပံဳး႐ႊင္မႈျပေပမယ့္ ပရိသတ္ထဲမွာ ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ စကားေျပာေနတဲ့ လူရယ္လို႔ မ႐ွိသေလာက္ပါ။ ကၽြန္မတို႔ ေဘးလူက သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲ ခံစားရပံုကေတာ့ သူတို႔ဘ၀ဟာ ေမွးမွိန္လိုက္တာလို႔ပဲ ခံစားရပါတယ္။
ဒီလူမ်ိဳးေတြ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ ပင္စင္ဆိုတာလည္း ၿဗိတိသွ်အစိုးရမွ မ႐ွိေတာ့ဘဲ။ ေပးတဲ့လူ မ႐ွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ တခ်ိဳ႔က အိုမင္းရင့္ေရာ္လို႔ ေသဆံုးကုန္ၾကတယ္။ ငယ္႐ြယ္သူေတြကလည္း သာမန္ ဆင္းရဲသားမ်ားနဲ႔ ေရာေႏွာကုန္ ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ မင္းေဆြ မင္းမ်ိဳးဆိုလို႔ အလြန္ကို နည္းပါးသြားပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္မတို႔ အခုေတြ႔ေနရေသးတဲ့ စတုတၳသမီးေတာ္ရဲ႔ သားသမီးေတြ ဆိုတာကလည္း ကၽြန္မတို႔ သိတဲ့ ေတာ္ဘုရားကေလးတို႔ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲ ေရာက္လာၿပီး လူဆင္းရဲေတြနဲ႔ တသားတည္းျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုေနပါတယ္ ဆိုဆို သူတို႔ကို ၿဗိတိသွ်ေတြက ျပည္သူနဲ႔ ေရာေႏွာမႈမ႐ွိေအာင္ ဘိုေက်ာင္းေတြမွာ ထားၿပီး ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ပညာသင္ေစခဲ့တာမို႔ ထမင္းစားရင္ လက္နဲ႔ မစားတတ္ဘူး။ ဇြန္းခက္ရင္းနဲ႔ စားခ်င္တယ္။ ျမန္မာစကားကို ေရေရလည္လည္ မေျပာတတ္ေပမယ့္ အဂၤလိပ္လို ေျပာရမယ္ဆိုရင္၊ က်က်နန ေျပာဆို ေရးသားတတ္တယ္။ သူတို႔ ခမ်ာ ျမန္မာျဖစ္ေအာင္မနည္းႀကိဳးစား သင္ၾကားေနၾကရပါတယ္။
ခုဆိုရင္ ဘုရင္မ႐ွိေတာ့တာ ႏွစ္ေပါင္း (၁၁၆) ႏွစ္ ႐ွိၿပီ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့လည္း လူမ်ိဳးဆက္ (၄-၅) ဆက္ ၾကာေလၿပီမို႔ အဲဒီလူစားေတြ ေရာေႏွာေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကၿပီဆိုရင္ မဆန္းေတာ့ဘူးေပါ့။
လူထုေဒၚအမာ
[ေ႐ႊအျမဳေတ႐ုပ္စံုမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၄၆၊ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၂]
{မႏၱေလးအႏွစ္၁၅၀ျပည့္ မဂၢဇင္း၊ ၂၀၀၉ ေမလ၊ ပထမအႀကိမ္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
ကၽြန္မက ၁၂၇၇- ခု တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ (၈) ရက္မွာ ေမြးသူဆိုပါေတာ့။ ပါေတာ္မူၿပီး ႏွစ္ေပါင္း (၃၀) တိတိအၾကာမွာ ေမြးတဲ့ ဆင္းရဲသား သားသမီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ႀကီးျပင္းတဲ့ ေခတ္မွာေတာ့ ဘုရင္နဲ႔၊ နန္းေတာ္အိမ္ေတာ္နဲ႔၊ မႉးႀကီးမတ္ရာဆိုသူေတြရဲ႔ ေျမး၊ တတိယမ်ိဳးဆက္ေလာက္နဲ႔က ကၽြန္မနဲ႔ ကစားဖက္၊ ေက်ာင္းေနဖက္ အ႐ြယ္ေတြေပါ့။ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္ကိုေတာ့ ကၽြန္မက လူႀကီးေတြအျဖစ္နဲ႔ ေတြ႔ျမင္သိမွီခဲ့သူေပါ့။
ဒီလူေတြက တတိယမ်ိဳးဆက္ေလာက္အထိ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ တစပ္တည္း တက်ဳံ႔တည္း မျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။ သူတို႔က စကားေျပာရင္ ညင္ညင္သာသာနဲ႔ ခပ္တိုးတိုးပဲ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ေအာ္လား ဟစ္လား မ႐ွိဘူး။ နင္ပဲငဆ မေျပာဘူး။ ဆဲေရးတိုင္းထြာ မလုပ္ဘူး။ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ စကားေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္မ မသံုးဘူး။ သူတို႔နာမည္ပဲ ထည့္ေျပာတယ္။ ကၽြန္မတို႔က 'အေမသြားရင္ ကၽြန္မတို႔လည္း အျမဲလိုက္တာေပါ့' ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးကို သူတို႔က ေျပာရင္ 'မဘုရား ေနာက္က ထိပ္တင္တို႔ ပါျမဲေပါ့' ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာတတ္တယ္။ 'မယ္မယ္က ဘယ့္ႏွယ္၊ ေခါင္ေခါင္က ဘယ္သို႔' ဆိုတာမ်ိဳးဟာ သူတို႔ အသံုးအႏႈန္းပါ။
သူတို႔ကို အဂၤလိပ္အစိုးရက ေတာ္ေတာ္ရင္းခ်ာေသးတဲ့ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္ဆိုရင္၊ ပင္စင္ဆိုတဲ့ ရိကၡာ၊ လစာေပးပါတယ္။ ကၽြန္မသိသေလာက္ အိမ္ေ႐ွ႔ကိုယ္ေတာ္ႀကီး (ကေနာင္မင္းသား)ရဲ႔ သားေတာ္ ထန္းတပင္ မင္းသား၊ ထန္းတပင္မင္းသားရဲ႔ ေျမးေတာ္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ထိပ္တင္မ်ိဳးတို႔၊ ထိပ္တင္တိုးတို႔ ညီအမ ပင္စင္လစာ တလ ၁၅ိ/- ရပါတယ္။ ဒီ ၁၅ိ/- က ေက်ာင္းထားေတာ့ ေက်ာင္းလခႏႈတ္တဲ့အခါ (၉ိ/-) ပဲ က်န္ပါတယ္။ အဲဒါဟာ ထမင္းဖိုးမွ အႏိုင္ႏိုင္ပါ။ အ၀တ္အစားဖိုး မက်န္ပါဘူး။ အဓိပၸါယ္က မေသ႐ံုေတာ့ ေကၽြးထားတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ မင္းမ်ိဳး စိုးမ်ိဳးေတြက ၀င္ေငြနည္းလွပါသေကာလို႔ တျခားအလုပ္လည္း ဘာအလုပ္မွ လုပ္မစားၾကပါဘူး။ (၁၀ိ/-) နဲ႔ ၀ယ္ၿပီး (၁၀ိ/-၈ဲ) နဲ႔ ေရာင္းတယ္။ (၁၁ိ/-၈ဲ) နဲ႔ ေရာင္းတယ္။ (၁၀ိ/-) ရင္းေတာ့ ငါးမူးျမတ္တယ္၊ တက်ပ္ျမတ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေရာင္းအ၀ယ္မ်ိဳးလည္း သူတို႔ လုပ္မစားတတ္ဘူး။ သူမ်ားဆီမွာ လခစားဆိုတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကိုလည္း သူတို႔က ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး။ မစားေလာက္ရင္ ႐ွိတာေလးေတြ ေရာင္းခ်၊ ေပါင္ႏွံၿပီး ၿခိဳးၿခိဳးျခံျခံ ေခၽြေခၽြတာတာ သံုးစြဲစားေသာက္ၿပီး အသက္႐ွင္ၾကတာပဲ။ သူတို႔ သူမ်ားဆီမွာ မ်က္ႏွာေအာက္က်ခံၿပီး ေခ်းပါ၊ ငွားပါ၊ ေပးပါ၊ ကယ္ပါ လို႔လည္း လွ်ာျမက္ေပါက္ပါေစ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ပိန္လိန္ၿပီး ေနၾကတာပါ။
သူတို႔အေပၚ တကယ္သစၥာ႐ွိတဲ့၊ တကယ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ သူတို႔ ေက်းေတာ္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတခ်ိဳ႔က သူတို႔ နန္းေတာ္ အိမ္ေတာ္ထဲမွာ အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ ပစၥည္းပစၥယေလးမ်ိဳးမ်ားကို လက္နဲ႔လုပ္ကိုင္ေရာင္းခ်ၿပီး လုပ္ေကၽြးပါ တယ္။ ဒါကလည္း ဘယ္ေလာက္ရေအာင္ ႐ွာႏိုင္မွာလဲ။ ဥပမာ ကၽြန္မသိသေလာက္ ေရးျပပါမယ္။ ေဖာ့ကို ေရစိမ္ၿပီးေတာ့ ဓားနဲ႔လွီး၊ အဖတ္ကေလးေတြ ေဆးဆိုးၿပီး ေဖာ့ပန္းကေလးေတြ လုပ္ေရာင္းတယ္။ မႏၱေလးက မ်က္ႏွာႀကီး အလႉမဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ ဖလားစံုကြမ္းအစ္မ်ား တည္တဲ့အခါ ကြမ္းအစ္ထဲ အလွထည့္တဲ့ ေလးညႇင္းပြင့္ နာနတ္သီး လုပ္ေရာင္းပါတယ္။ လုပ္ပံုက ေဖာ့ကေလးကို နာနတ္သီးပံုလွီးၿပီး အသီးရဲ႔ မ်က္ကြင္းအေနနဲ႔ ေလးညႇင္းပြင့္ကေလးေတြ ထိုးထည့္ထားတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေရာင္ျပားကေလးနဲ႔ နာနတ္သီးအ႐ြက္နဲ႔ အ႐ိုးကို အထက္ေအာက္မွာ စိုက္ေပးပါတယ္။
ေဆးကပ္လုပ္ေရာင္းပါတယ္။ ကြမ္း၀ါးေဆး၊ ေဆး႐ြက္ႀကီးကို အေခါက္ေခါက္ထပ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အထပ္ကို ေရာင္ျပားစကၠဴနဲ႔ ကပ္ညႇပ္ၿပီး အပ္နဲ႔ခ်ဳပ္ေႏွာင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးထပ္ကို ၀ိုင္းသြားေအာင္ ကိုက္ၿပီး အထက္မွာ ေရာင္ျပားလိပ္ျပာကေလး၊ ေငြခ်ည္ႏႈတ္ခမ္းေမြးကေလးနဲ႔တေကာင္ ေဆးထပ္ေပၚနားေနဟန္ လုပ္ထားပါတယ္။ ကြမ္းတအစ္ကို တခု ထည့္ဖို႔ပါ။ အဲဒါမ်ိဳး အလႉမဂၤလာေတြက မွာၾကားရင္ (၁၀၀၊ ၂၀၀) လုပ္ေရာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္က အလႉႀကီးေတြ လိုက္ရရင္ ကြမ္းအစ္ထဲက ေလညႇင္းပြင့္ နာနတ္သီးတို႔၊ ေဆး လိပ္ျပာကပ္တို႔ကို ႏိႈက္ယူလာခဲ့ၾကတာပါ။
အလႉ၊ မဂၤလာ လက္ဖက္ပြဲမွာ ထည့္ဖို႔ ၾကက္သြန္ျဖဴေၾကာ္မ်ား ေၾကာ္ေပးပါတယ္။ သူတို႔ ၾကက္သြန္ျဖဴေၾကာ္က ဥတလံုး ေဒါင္းသိုး ၾကက္သြန္ျဖဴ အျမစ္႐ွည္႐ွည္ကေလးကို ပိုးတီလွီးထားၿပီး ပိုးတီကို ဆန္႔ေၾကာ္ပါတယ္။ ဥက အၿမိတ္ကေလးက ပိုးတီရဲ႔ ေခါင္းေလးလို ေနတာမို႔ ေခါင္းပိုင္မွာ မ်က္စိႏွစ္ေပါက္ ေဆးနက္ကေလးနဲ႔ ထည့္ေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၾကက္သြန္ပိုးတီေၾကာ္က ပိုးေကာင္ကေလးနဲ႔ တူေနၿပီး လွလည္းလွ ဆန္းလည္းဆန္းၾကယ္ပါတယ္။ အဲဒီၾကက္သြန္ေၾကာ္ (၁၀၀၊ ၂၀၀) စသျဖင့္ ရာနဲ႔ခ်ီမွာၿပီး ၀ယ္ရ ပါတယ္။
ဒီလိုဟာေတြက ေ႐ွးကေတာ့ နန္းေတာ္အိမ္ေတာ္ထဲမွာ အားေနတဲ့ ေႁခြရံသင္းပင္းက စိတ္ကူးရတာကို အဆန္းအျပား အလွအပ လုပ္ၿပီး၊ ဆက္သတာမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မတို႔ သိမီတဲ့ေခတ္မွာ သူတို႔ အ႐ွင္သခင္မ်ား ခရမ္းသီးပိန္၊ ဓားတံုးဘ၀မွာ မ၀ေရစာ ပင္စင္နဲ႔ မတ္တတ္ေျခာက္ေနေတာ့ မၾကည့္ရက္လို႔ တပည့္တပန္းမ်ားက တတ္တဲ့ပညာနဲ႔ ႐ွာေဖြေကၽြးတဲ့ ပံုစံပါ။ ဒီပံုစံက ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀လင္ႏိုင္ပါ့မလဲ။
မႏၱေလးၿမိဳ႔မွာ ပုရစ္ေပၚတဲ့ အခါမွာေတာ့ အဲဒီအိမ္ေတာ္ေတြမွာ ဥေျပာင္းေၾကာ္ ဆိုတာမ်ိဳး စားၾကပါသတဲ့။ ဥေျပာင္းေၾကာ္ဆိုတာက ပုရစ္တို႔ထံုးစံ အမက ဥတြဲေတြနဲ႔မို႔ ဆိမ့္တယ္။ အဖိုက ဥမပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခ်ိဳတယ္။ အဲဒါ ခ်ိဳတဲ့ ပုရစ္အဖိုရဲ႔ ကိုယ္ထဲကို ဆိမ့္လွတဲ့ ပုရစ္အမက ဥေတြကို ေဖာက္ညႇစ္ထည့္ရပါတယ္။ ထည့္တာက ဖင္က ထည့္တာပါ။ ၿပီးရင္ ဒီဥေတြ ျပန္ထြက္မက်ေအာင္ ၾကက္သြန္ျဖဴဥကေလးနဲ႔ ျဖစ္ေစ၊ ၀က္သားတံုး ေသးေသးေလးနဲ႔ ျဖစ္ေစ၊ ပိတ္ဆို႔ေပးရပါတယ္။ ၿပီးမွ ဥေျပာင္းပုရစ္ကို ေၾကာ္တာပါ။ ခ်ိဳၿပီး ဆိမ့္ေနမွာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔က ၾကားသာ ၾကားဖူးပါတယ္။ မစားဖူးပါဘူး။ လုပ္လည္း မလုပ္အားၾကပါဘူး။ အိမ္မွာ ပုရစ္ေၾကာ္တယ္ဆိုရင္ ေခ်းမွ အႏိုင္ႏိုင္ထုတ္ၿပီး ေၾကာ္ႏိုင္တာပါ။
ကၽြန္မတို႔က သူတို႔လက္ရာကေလးေတြကို ၀ယ္ယူသံုးစြဲ စားေသာက္ရတယ္ဆိုရင္ ရင္ထုမနာ ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔ကို သနားတာကိုး။ သူတို႔က အ႐ွင္သခင္မ႐ွိေတာ့တဲ့ေခတ္မွာ သူတို႔ အဲဒီလိုပဲ အသက္႐ွင္ေနတာကို ကၽြန္မတို႔က ၀မ္းနည္းၿပီး သနားေနၾကတာပါ။
အလႉမဂၤလာပြဲ ပြဲေနပြဲထိုင္႐ွိလို႔ ကၽြန္မတို႔က သူတို႔ကို ဖိတ္တယ္၊ ၾကားတယ္ဆိုရင္လည္း လာပါတယ္။ လာတဲ့အခါ သူတို႔ ဖီးလိမ္း၀တ္စားလာပံုက ဆံပင္ကို ဆီလိမ္းၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ႏွစ္ပတ္ရစ္ထံုးေႏွာင္ပါတယ္။ ေ႐ွ႔မွာ လိပ္ခြံဘီးအ၀ိုင္းကို စိုက္ထားပါတယ္။
တ႐ုတ္အက်ႌရင္ဖံုးနဲ႔ ကြင္းထဘီကို ခပ္႐ွည္႐ွည္ ဒရင့္တိုက္နီးပါး ၀တ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါးေတာင္ပု၀ါကို စံုခ်ၿပီး ေဒ၀ီျခံဳျဖန္႔ ျခံဳထားပါတယ္။ ဘာေတြ ၀တ္ခဲ့ ၀တ္ခဲ့ သူတို႔ အ၀တ္အစားကေတာ့ သစ္လြင္ေတာက္ေျပာင္မႈ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။
ပရိသတ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့လည္း ေဖာ္ေ႐ြစြာ ျပံဳး႐ႊင္မႈျပေပမယ့္ ပရိသတ္ထဲမွာ ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ စကားေျပာေနတဲ့ လူရယ္လို႔ မ႐ွိသေလာက္ပါ။ ကၽြန္မတို႔ ေဘးလူက သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲ ခံစားရပံုကေတာ့ သူတို႔ဘ၀ဟာ ေမွးမွိန္လိုက္တာလို႔ပဲ ခံစားရပါတယ္။
ဒီလူမ်ိဳးေတြ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ ပင္စင္ဆိုတာလည္း ၿဗိတိသွ်အစိုးရမွ မ႐ွိေတာ့ဘဲ။ ေပးတဲ့လူ မ႐ွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ တခ်ိဳ႔က အိုမင္းရင့္ေရာ္လို႔ ေသဆံုးကုန္ၾကတယ္။ ငယ္႐ြယ္သူေတြကလည္း သာမန္ ဆင္းရဲသားမ်ားနဲ႔ ေရာေႏွာကုန္ ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ မင္းေဆြ မင္းမ်ိဳးဆိုလို႔ အလြန္ကို နည္းပါးသြားပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္မတို႔ အခုေတြ႔ေနရေသးတဲ့ စတုတၳသမီးေတာ္ရဲ႔ သားသမီးေတြ ဆိုတာကလည္း ကၽြန္မတို႔ သိတဲ့ ေတာ္ဘုရားကေလးတို႔ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲ ေရာက္လာၿပီး လူဆင္းရဲေတြနဲ႔ တသားတည္းျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုေနပါတယ္ ဆိုဆို သူတို႔ကို ၿဗိတိသွ်ေတြက ျပည္သူနဲ႔ ေရာေႏွာမႈမ႐ွိေအာင္ ဘိုေက်ာင္းေတြမွာ ထားၿပီး ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ပညာသင္ေစခဲ့တာမို႔ ထမင္းစားရင္ လက္နဲ႔ မစားတတ္ဘူး။ ဇြန္းခက္ရင္းနဲ႔ စားခ်င္တယ္။ ျမန္မာစကားကို ေရေရလည္လည္ မေျပာတတ္ေပမယ့္ အဂၤလိပ္လို ေျပာရမယ္ဆိုရင္၊ က်က်နန ေျပာဆို ေရးသားတတ္တယ္။ သူတို႔ ခမ်ာ ျမန္မာျဖစ္ေအာင္မနည္းႀကိဳးစား သင္ၾကားေနၾကရပါတယ္။
ခုဆိုရင္ ဘုရင္မ႐ွိေတာ့တာ ႏွစ္ေပါင္း (၁၁၆) ႏွစ္ ႐ွိၿပီ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့လည္း လူမ်ိဳးဆက္ (၄-၅) ဆက္ ၾကာေလၿပီမို႔ အဲဒီလူစားေတြ ေရာေႏွာေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကၿပီဆိုရင္ မဆန္းေတာ့ဘူးေပါ့။
လူထုေဒၚအမာ
[ေ႐ႊအျမဳေတ႐ုပ္စံုမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၄၆၊ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၂]
{မႏၱေလးအႏွစ္၁၅၀ျပည့္ မဂၢဇင္း၊ ၂၀၀၉ ေမလ၊ ပထမအႀကိမ္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
ကိုဗဟိန္းသို႔ စကားေႂကြး
ေရးသူ- လူထုေဒၚအမာ
ေမလထုတ္ ျမန္မာ့ဓန မဂၢဇင္းထဲမွာ ဆူးငွက္က မႏၱေလးက ႐ြာဟိုင္းသခ်ႋဳင္း ေနရာေဟာင္းမွာ ရဲေဘာ္ဗဟိန္းရဲ႔ အုတ္ဂူေလး႐ွိေသးတယ္လို႔ ဖတ္ရေတာ့ ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) တုန္းက အေမ ကိုဗဟိန္းအေပၚ မ႐ိုးမသား ႐ွိခဲ့တာကေလး ျပန္ေပၚလာရတယ္။
ျပန္ေပၚလာ႐ံု၊ အမွတ္ရ႐ံုမက စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔ကို ကိုယ္က ဘာမွ ေျပာလို႔ရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးမွ မဟုတ္ေတာ့ဘဲကိုး။
ကိုဗဟိန္းနဲ႔ အေမတို႔က မႏၱေလးမွာ ေနၾကတာက ဂုႏၱန္၀င္းနဲ႔ ယြန္းတန္းဆိုေတာ့ မႏၱေလးလို တျပပဲ အိမ္ခ်င္းက ေ၀းၾကတာမို႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဆရာႀကီးဦးရာဇတ္တပည့္ ေန႐ွင္နယ္ေက်ာင္းသားေတြ။ အတန္းခ်င္းေတာ့ မတူပါဘူး။ သူက ငယ္တာကိုး။ ေနာက္ဦးလွနဲ႔ အေမနဲ႔ အေၾကာင္းပါလာေတာ့ ဦးလွနဲ႔ ကိုဗဟိန္းက အရင္ကတည္းက သိကၽြမ္းၿပီးသားေတြ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ဦးလွ မႏၱေလးသားျဖစ္လာေတာ့ ကိုဗဟိန္းအေဖ ဦးေလးမွင္က ဦးလွကို ပိုၿပီး ခင္တယ္၊ ခ်စ္တယ္ေလ။ ဦးလွက မႏၱေလးမွာ သူ႔အမ်ိဳး႐ွိတယ္ဆိုရင္ အဲဒါ ဦးေလးမွင္ပဲလို႔ ေအာက္ေမ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔သား သားဦး ကိုစိုး၀င္း ေမြးေတာ့ လသားကေလး ႐ွိေသးတယ္။ မခ်ီတတ္ ခ်ီတတ္နဲ႔ အႏွီးထုပ္ခ်ိဳင္းညႇပ္ၿပီး ထီးႀကီးတေခ်ာင္းေဆာင္းလို႔ သူ႔ ဦးေလးမွင္ကို သူ႔သား သြားျပသတဲ့။
အေမ ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေရးေနတာက အေမနဲ႔ ကိုဗဟိန္းနဲ႔ ရင္းႏွီးပံုကို သိေစခ်င္လို႔ပါ။ အေမက ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ၀တၳဳတိုကေလးေတြ ႀကီးပြါးေရးထဲမွာ ေရးေနတယ္။ အဲဒီလိုေရးရင္း တေန႔ေတာ့ ႀကီးပြါးေရးထဲမွာ ျမမဥၨဴ ကေလာင္အမည္နဲ႔ အေမေရးတဲ့ "ေဒါသ" ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုကေလး ပါလာတယ္။ ဒီ၀တၳဳတိုကေလးကို ကိုဗဟိန္းက ႀကိဳက္လြန္းလို႔တဲ့၊ အိမ္ကိုလာၿပီး သူက သူ ဒီ၀တၳဳတိုကို ႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴး၀မ္းသာစကား လာေျပာတယ္။
ဒီ၀တၳဳတိုကေလးဟာ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္က ႀကီးပြါးေရး ေအာက္တိုဘာလထုတ္မွာ ပါတာပါ။ အဲဒီေတာ့ အေမ့အသက္က (၂၂) ႏွစ္၊ စာေရးသက္က (၂) ႏွစ္ေပါ့။ ကိုဗဟိန္း ခ်ီးမြမ္းတာကို အေမက သေဘာက်ၿပီး အဲဒါ ကိုယ္ပိုင္အေတြးနဲ႔ ေရးတာ မဟုတ္ဘူး။ The Wrath ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ကို မွီးတာလို႔ ဖြင့္မေျပာဘူး။ တိတ္တိတ္ကေလး ျမံဳၿပီး သူ႔အခ်ီးအမြမ္းကို ခံေနလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုဗဟိန္း ခ်ီးမြမ္းတုန္းက ကိုယ္ပီတိ ျဖစ္လိုက္ရတာက ဘယ္ႏွမိနစ္ ၾကာေလမယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္၊ ကိုဗဟိန္းအေပၚ မ႐ိုးသားလိုက္တာ တကယ္ဆိုေတာ့ ငါ ဖြင့္ေျပာလိုက္ဖို႔ ေကာင္းတာဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လိုက္ရတာဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ယေန႔ထက္ထိ သတိရတိုင္း ဆိုပါေတာ့။
ကိုဗဟိန္း မကြယ္လြန္ခင္က မႏၱေလးေဆး႐ံုႀကီးေပၚမွာ ေဆး႐ံုတက္ေနရတယ္ဆိုေတာ့ အေမနဲ႔ ဦးလွနဲ႔ သြားေမးၾကေသးတယ္။ မႏၱေလးေဆး႐ံုႀကီးက အဲဒီတုန္းက ေဒါက္တာမတ္ရဲ႔ သံတဲေက်ာင္းနဲ႔ စိန္ပီတာေက်ာင္း ေတြမွာ ေဆး႐ံုလုပ္ထား၊ ဖြင့္ထားရတာ။ ကိုဗဟိန္းကို သံတဲေက်ာင္းက အေဆာင္တခုမွာ တင္ထားတာ။ မွတ္မိေသးတယ္။ ကိုဗဟိန္းက ေနမေကာင္းတုန္းလည္း သူ႔အျပံဳးကေလးကေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားဘူး။ အေမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ျပံဳးၿပီး ဧည့္ခံေန႐ွာတာ။ အဲဒီတုန္းကလည္း အေမက ကိုဗဟိန္းကို "ေဒါသ" ၀တၳဳတိုဟာ ကၽြန္မ original မဟုတ္ဘူး၊ မွီးတာလို႔ ဖြင့္ေျပာဖို႔ သတိရတယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ႐ွက္လို႔ မေျပာ၀ံ့တာနဲ႔ မေျပာခဲ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ ကိုဗဟိန္း ဆံုး႐ွာပါေရာ။ သူဆံုးတာ ၁၉၄၆ ခု ႏို၀င္ဘာ (၂၀) ရက္ေနတဲ့။ သူဆံုးသြားၿပီဆိုေတာ့ ၿပီးပါေရာ၊ ငါ သူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဖြင့္ေျပာလို႔ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္မ႐ိုးသား လိုက္မႈအတြက္ ပိုၿပီး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္က်န္ရစ္တယ္။
ခုဆိုရင္ ရဲေဘာ္ဗဟိန္း မ႐ွိ႐ွာတာ (၅၂) ႏွစ္ ႐ွိၿပီေပါ့။ ဘယ္ႏွႏွစ္ ႐ွိ႐ွိ၊ အေမ မေသေသးလို႔ ရဲေဘာ္ဗဟိန္းအေၾကာင္း အေမ့အသိထဲ တနည္းနည္းနဲ႔ ေပၚလာတယ္ဆိုရင္ ဒီကိစၥ ေပၚလာမွာပဲ။ ေပၚလာရင္လည္း ကိုယ့္ဘာသာ ငါသိပ္ညံ့တာပဲ၊ ေ႐ွာ္တာပဲလို႔ အျပစ္ဆိုမိတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲ ႐ွက္ေနပါေရာ။
အဲဒီေတာ့ သားတို႔ သမီးတို႔ကို အေမေျပာခ်င္တာက ကိုယ့္စိတ္ထဲ မေတာ္မွန္းသိတဲ့ အျပစ္တခုကို မက်ဴးလြန္မိေပေစနဲ႔။ မက်ဴးလြန္ျဖစ္ေအာင္ ခ်ဳပ္တည္းလို႔ ျဖစ္ေစ၊ ေ႐ွာင္႐ွားလို႔ျဖစ္ေစ ေနလိုက္ၾကပါ။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္လိပ္ျပာက ကိုယ္ျပန္ေႏွာက္ယွက္တာဟာ မူလ က်ဴးလြန္မိရတာမွ်မက အလြန္၀န္ေလးေနတတ္တယ္။
အေမကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ "ကိုဗဟိန္းေရ- အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မ ေ႐ွာ္ခဲ့တာ၊ ဟန္လုပ္ခ်င္ခဲ့တာ၊ မ႐ိုးသားခဲ့မိတာကို အတန္တန္ ၀မ္းနည္းစကားေျပာမိပါတယ္။ ႐ွင္ ၾကားႏိုင္တဲ့ ဘ၀ဆိုရင္ ေကာင္းေပစြ" လို႔ ေျပာစမ္းခ်င္လွပါတယ္။
လူထုေဒၚအမာ
[ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၇၄၊ ၁၉၉၈ ဇူလိုင္]
{လူထုေဒၚအမာရဲ႔ 'လြမ္းသူ႔စာ' စာအုပ္၊ ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၂၀၀၃ ေဖေဖာ္၀ါရီမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
Tuesday, June 2, 2009
အနီရင့္ရင့္အကြက္က်ဲက်ဲ
ေရးသူ- ခက္မာ
မေန႔က ေန႔လယ္မွာ ေခ်ာင္းထဲ ငါးဆင္းဖမ္းရင္း ေအးရီမလက္ကို သံျပား႐ွသြားတယ္တဲ့။ 'အေမေဆးထည့္ေပးပါ' ဆိုၿပီးလာျပေတာ့ လက္မွာ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ေဆးတို႔ဖတ္ သိပ္ေပးလိုက္ ရတယ္။ ညက်ေတာ့ တဟင္းဟင္း ညည္းၿပီး ဖ်ားေရာ။ အပူေတြ တက္ေနလိုက္တာမ်ား သူ႔နဖူးေပၚမွာ လက္ကို ၾကာၾကာတင္မထားႏိုင္ဘူး။ ဦးဟုတ္စြမ္း ကုန္စံုဆိုင္က ပါရာစီတေမာတလံုး ၀ယ္တိုက္လိုက္ၿပီး အိပ္ခိုင္း လိုက္တယ္။
မနက္က်ေတာ့ ကိုယ္နည္းနည္း ပူေနေသးေပမယ့္၊ ညတုန္းကလို ျခစ္ျခစ္ေတာက္ မပူေတာ့ဘူး။
"အေမ ... သမီးေနေကာင္းသြားၿပီလား"
ေအးရီမက ထဘီအေဟာင္းေလး ေျပာင္းလဲရင္း ေမးတယ္။
"ဟဲ့ လံုးလံုး ေကာင္းတာမဟုတ္ေသးဘူး။ ဘာလုပ္မလို႔လဲ"
"ငါးဆင္းစမ္းမလို႔"
"အလိုေတာ္ ... ညည္းေတာ္ေတာ္ ေသခ်င္ေနတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား"
ေအးရီမက မ်က္လံုး၀ိုင္းေလးနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနတယ္။ တခုခုေျပာမလို႔ အားယူေနတဲ့ပံုပါပဲ။ ခဏၾကာမွ အသံတိုးတိုးနဲ႔ ေျပာ႐ွာတယ္။
"သမီးေစာင္၀ယ္ခ်င္လို႔ပါ"
"ေစာင္ ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ အေမ။ သမီးေစာင္က စုတ္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အငယ္မနဲ႔ တြဲျခံဳရတာဆိုေတာ့ မလံုေတာ့ဘူး။ မိုးလင္းခါနီးဆို အရမ္းခ်မ္းတာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေစာင္၀ယ္ခ်င္လို႔ ေန႔ခင္းဘက္ဆို သမီး ငါးစမ္းၿပီး ေရာင္းရင္း ပိုက္ဆံစုထားတာ။ ခုဆို ျပည့္ေတာ့မယ္ထင္တယ္။ ျမန္ျမန္ျပည့္သြားေအာင္ ငါးဆင္းစမ္းခ်င္တယ္"
ၫိႇဳးရိပ္သန္းေနၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့ေနတဲ့ သမီးမ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ တကယ္ဆို ေအးရီမဟာ ဆယ့္သံုးႏွစ္ပဲ ႐ွိပါေသးတယ္။ သားသမီးရဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ ျဖည့္ဆည္းေပးရမွာ မိဘေတြရဲ႔ တာ၀န္မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ....
"သမီးစုထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ျပစမ္း။ လိုတာကို အေမ့ကုန္စိမ္းစာရင္းထဲက နည္းနည္း စိုက္၀ယ္ေပးမယ္။ ေနာက္ေန႔ ကုန္စိမ္းကို အရင္းေလွ်ာ့ၿပီး ၀ယ္လိုက္မွာေပါ့"
ေအးရီမက ကမန္းကတန္း အခန္းထဲ ေျပး၀င္သြားေတာ့ ေဆြးျမည့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ၀ါးၾကမ္းခင္းေတြက တကၽြိကၽြိျမည္ၿပီး ယမ္းခါရင္း က်န္ခဲ့တယ္။ ေအးရီမတို႔ အေဖဆံုးတာပဲ (၅) ႏွစ္ျပည့္ခါနီးၿပီး။ ဒီအိမ္ကေလးက ေအးရီမတို႔ အေဖ မဆံုးခင္ ေလးငါးႏွစ္ ကတည္းက ေဆာက္ထားတဲ့ဥစၥာပဲ၊ ေနလို႔ျဖစ္ေသးတာ ကံေကာင္းတယ္။ အေဖမ႐ွိတဲ့ကေလးေတြကို ၀မ္း၀ေအာင္ တေနကုန္တေနခန္း ႐ုန္းကန္႐ွာေဖြေနရတာနဲ႔ အိမ္ထဲက ကိုယ့္သားသမီးေတြ ဘယ္လိုေနလို႔ ဘယ္လိုထိုင္ၾကသလဲ ဆိုတာ မၾကည့္မိတာ ၾကာလွေပါ့။
"အေမ ဒီမွာ"
ေအးရီမ ငါးဖမ္းၿပီး စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ။ အႀကီးဆံုး ငါးဆယ္တန္ကစလို႔ ငါးက်ပ္တန္ အဆံုး ညစ္ႏြမ္းႏြမ္း စိုထိုင္းထိုင္းေလးေတြ။ ႏွစ္ရာ၊ ႏွစ္ရာ႐ွစ္ဆယ္။ သံုးရာကိုးဆယ့္ငါး။
"မနက္ျဖန္က်ရင္ အေမလိုတာ စိုက္ၿပီး ၿမိဳ႔မွာ အညာေစာင္ေလးတထည္ သြား၀ယ္ေပးမယ္ေနာ္"
ေအးရီမရဲ႔ အဖ်ားေၾကာင့္ ၫႇိဳးငယ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလး ၀င္းထိန္သြားတယ္။
ေစာင္ကေလးက ေျခာက္ရာက်တယ္။ အနီရင့္ရင့္ အကြက္က်ဲက်ဲေလး။ အသားနည္းနည္း ပါးေပမယ့္ ေႏြးမွာပါ။ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သမီးေအးရီမေတာ့ ေစာင္ရေတာ့မယ္ေတြးၿပီး ေပ်ာ္ေနတာနဲ႔ အဖ်ားက်ေလာက္ပါၿပီ။ စက္သံၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတဲ့ ဧရာ၀တီသေဘၤာႀကီးက ေႏွးေနသလိုပဲ။ အိမ္ေစာေစာျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေန ကုန္စိမ္းေရာင္းခ်ိန္ မီႏိုင္တာေပါ့။
ေဟာ ... ဒီျမစ္အေကြ႔ေက်ာ္ရင္ ႐ြာကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ ခင္းထိုင္ထားတဲ့ သတင္းစာေဟာင္းေလး ျပန္ေခါက္၊ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ အနီေလးကို ခ်ိဳင္းၾကားၫႇပ္ၿပီး သေဘၤာလက္ရန္းနား ကပ္ရပ္ေနလိုက္တယ္။
႐ြာကို သေဘၤာကပ္ဖို႔ ျပင္ေနေတာ့ ကမ္းနဖူးက လူအုပ္ထဲမွာ ေအးရီမကို ျမင္ရတယ္။ ေကာင္မေလး ေနမေကာင္းလ်က္နဲ႔ သေဘၤာဆိပ္ဆင္းလာတယ္။ ကဲကိုကဲတယ္လို႔ ေတြးမိေပမယ့္ ႏႈတ္ခမ္းကေတာ့ ၿပံဳးမိတယ္။
"အေမ ... အေမ .. သမီး ဒီမွာ .. ဒီမွာ..."
ေအးရီမရဲ႔ ေအာ္သံေလး ၾကားရၿပီ။ သေဘၤေပၚက ကုန္းေဘာင္လည္း ကမ္းေပၚထိုးခ်ေနၿပီ။ အို လူေတြကလည္း တိုးေ၀ွ႔ ဆင္းလိုက္ၾကတာ။ ကုန္းေပၚ မေရာက္ဖူးတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဒီေက်ာင္းသူမေလးေနာက္က ကပ္လိုက္မွ။
"ဟဲ့ ဟဲ့ ေနာက္က အထမ္းသမားႀကီးရဲ႔ ထမ္းပိုးႀကီးက ဘယ္လိုလဲ လူကို လာထိုးေနပါလား"
ဒန္အိုးဒန္ခြက္ေတြကို အထမ္းထဲ ထည့္ေရာင္းတဲ့ အဘိုးႀကီးက ေတာင္းပန္တဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေပမယ့္ ကြမ္းေတြငံုထားတဲ့ ပါးစပ္က ဘာမွ ေျပာလို႔ မရဘူး။ သူလည္း တိုးေ၀ွ႔ဆင္းေနတဲ့ လူအုပ္ထဲမွာ သူ႔ထမ္းပိုးကို ထိန္းလို႔ မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
"ဟဲ့ ... ဟဲ့ .. အို .. အေမေလး သြားၿပီ"
ဒုတိယအႀကိမ္ လူအုပ္ၾကားက ထိုးထြက္လာတဲ့ ထမ္းပိုးဟာ ေစာင္ထုပ္ကေလး ညႇပ္ထားတဲ့ လက္ေမာင္းကို အ႐ွိန္နဲ႔ ေဆာင့္တိုးလိုက္ေတာ့ ႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္ အနီေလးဟာ ထမ္းပိုးထိပ္နဲ႔ ၿငိၿပီး ေနာက္က်ိေနတဲ့ ျမစ္ေရထဲကို ...။
ေအးရီမကို ျဖတ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ေအးရီမ မ်က္လံုးေတြ ၀ိုင္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ လွ်ပ္တျပက္ အခ်ိန္တြင္းမွာပဲ ျမစ္ေရျပင္ထဲကို ၀ုန္းကနဲ ခုန္ဆင္းသြားတယ္။
"ဟဲ့ သမီး .... သမီး .. ေအးရီမ"
ေအးရီမက ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။ မိုးေႏွာင္း ျမစ္ေရစီးထဲမွာ ေမ်ာပါသြားတဲ့ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ေလး ေနာက္ကို က်ားကုတ္က်ားခဲ ေရကူးရင္း လိုက္လို႔။
သူ မီေတာ့မယ္။
ခက္မာ။
ျဗဴတီမဂၢဇင္း၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၁ခုႏွစ္။
Subscribe to:
Posts (Atom)