{တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၃၊ အမွတ္ ၂၀၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၁၉၄၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
မျမမွီသည္ မိန္းမလိမၼာကေလးဟု ေက်ာ္ေစာေလသည္။
"က်မ သမီးက ေမြးကတဲက ေအးတာ႐ွင့္- ႏို႔ဆာလို႔ ငိုရမွန္းသိတာ မဟုတ္ဘူး..." ဟု သူမ၏ ေမေမ ေျပာစမွတ္ ႐ွိသည္။
မျမမွီ၏ ကေလးဘ၀မွာ ခ်မ္းျမ၍ အစြန္းအထင္းမ႐ွိဟု ဆိုရေပမည္။ မိဘမ်ားက သူမကို သမီးလိမၼာ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မျမမွီသည္ လူႀကီးမ်ားေ႐ွ႔မွာ ကိုင္းညြတ္သြားျခင္း၊ လူႀကီးေျပာစကားကို နားေထာင္ျခင္း၊ ဘုရား႐ွိခိုး အလြတ္က်က္ျခင္းႏွင့္ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းေလာင္းျခင္းကို ငယ္ငယ္ကေလးထဲက တတ္ေလသည္။
ေဖေဖက "ငါ့သမီးက လိမၼာတယ္ေဟ့..." ဟု ေျပာတတ္သည့္အခါမ်ိဳးမွာ သူမသည္ ကေလးတို႔၏ ႐ွက္ျပံဳးႏွင့္ ကေလးတို႔၏ ေက်နပ္ျခင္းေရာေႏွာေသာ အမူအရာျဖင့္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္တတ္ေလသည္။ မျမမွီသည္ နားမလည္သည့္အ႐ြယ္မို႔ ခ်ီးမြမ္းလိုက္သည့္အခါမွာ ေရာင့္တက္မိသလိုလိုေတာင္ ျဖစ္ေသးသည္။
ေဒၚေဒၚက "တူမေလးက မိဘမ်က္ႏွာသာေပးတိုင္း ေ႐ႊေရးပန္းကန္တက္ မလုပ္ရဘူးကြဲ႔.." ဟု ဆံုးမ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မျမမွီသည္ အိေျႏၵျပန္ဆယ္ၿပီး ေအးေအး ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးဘဲ ေနျပန္သည္။
ေက်ာင္းေနရ၍ အေပါင္းအသင္းက မ်ားလာသည့္အခါမွာ သူမသည္ ေဆာ့ခ်င္၊ စကားမ်ားခ်င္၊ သီခ်င္းဆိုခ်င္၊ ကခ်င္ ျဖစ္လာေလသည္။
ေမေမက "သမီးဟာ လိမၼာတယ္ဆို၊ မိန္းကေလးဆိုတာ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ႐ွိရတယ္ကြဲ႔.... အသံက်ယ္တိုင္း သီခ်င္း ေအာ္မဆိုရဘူး.. စကားမမ်ားရဘူး..." ဟု ေျပာသည္။ သူမသည္ ႐ွက္ၿပီး မ်က္ရည္ကေလးမ်ားေတာင္ လည္လာ၏။ ဒါကို ေမေမက ၿပံဳး၍ သမီး၏ နဖူးဆံစကေလးကို နမ္းလိုက္ေလသည္။
မျမမွီသည္ "ေၾသာ္.. ငါဟာ မိုက္လိုက္တာ.. ၾကည့္စမ္း ေမေမက သမီးေလးကို လိမၼာေစခ်င္႐ွာလို႔ ေျပာတာဘဲ.." ဟု ေနာင္တ ရမိေလသည္။
သူမသည္ သီခ်င္းကို ဘုရား႐ွိခိုးထက္ က်က္၍ ရလြယ္ေသာ္လည္း ဓမၼစၾကာစာအုပ္ကိုသာ တကိုင္ကိုင္ႏွင့္ ေနေလသည္။ သူမသည္ လိမၼာသည္ဆိုေသာ စကားလံုးကေလးကို ခံုမင္မိေလသည္။
တခါမွာ မျမမွီသည္ အတန္းဆရာမက အထင္လြဲၿပီး ႐ိုက္ျခင္းကို ခံရ၏။
သူမသည္ မတရားအလုပ္ခံရသူျဖစ္၍ ေဒါသထလာသည္။ ျပန္လွန္ေျပာခ်င္လာသည္။ သို႔ေသာ္ လူႀကီးမ်ား ႐ြံ႐ွာတတ္သည့္ မိုက္တိမိုက္မဲသူငယ္မကေလးဟု အေခၚခံရမည္ကို စိုး႐ြ႔ံၿပီး ႀကိတ္ေန၏။ ဆရာမက တခါထပ္ၿပီး မုန္႔စားမဆင္းရဟု ဒါဏ္ေပးျပန္ရာ သူမသည္ လြယ္အိတ္ကို လြယ္ၿပီး အိမ္ကို တခါထဲ ျပန္ခဲ့ ေလသည္။
ေမေမက ဆီး၍ "သမီး... မိုက္လွခ်ည္လားကြယ္.. ေမေမျဖင့္ ႐ွက္ပါရဲ႔- ဆရာဆိုတာ တပည့္ကို ႐ိုက္စျမဲေပါ့.." ဟုဆိုသည္။
မျမမွီ၏ ေက်ာင္းေျပာင္းေပးရန္ ပူဆာလိုစိတ္တို႔သည္ အေ၀းသို႔ ထြက္ေျပးကုန္ကာ ငိုခ်လိုက္မိ ေတာ့သည္။ ေနာက္တေန႔ ေဖေဖက မ်က္ႏွာထားႀကီးႏွင့္ သူမအား ဆံုးမျပန္သည္ကို အသဲမွာ စြဲ၍ မဆံုးေပ။ မျမမွီသည္ ဆရာမ ဘာေျပာေျပာ ငံု႔ခံေသာ ေက်ာင္းသူ အလိမၼာကေလး ျဖစ္ျပန္ေလသည္။
မျမမွီသည္ ၆ တန္း ေရာက္သည့္အခါ ေက်ာင္းမွ ကစားခံုစားပြဲကို ပါခ်င္စိတ္ ႐ြ႐ြတက္၍ လာ၏။ မ၀႔ံမရဲႏွင့္ပင္ စိတ္ႏိႈးေဆာ္လြန္း၍ ေဒၚေဒၚကတဆင့္ ေမေမ့ကို ေျပာခိုင္းရသည္။ ေမေမက အခြင့္မေပး၊ အက်ိဳးမ႐ွိတဲ့ အလုပ္တဲ့။
သူမသည္ အသံတုန္တုန္ႏွင့္ "က်မၼာေရး လိုက္စားေတာ့ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ လွတာေပါ့ ေမေမရဲ႔.. က်မ သူငယ္ခ်င္း ေမစီ ေျခသလံုးေလးကို လွတယ္လို႔ လူတိုင္း ေျပာၾကတယ္..." ဟု ေျပာလိုက္မိေလသည္။
ေမေမသည္ အံ့ၾသသြားၿပီး "ေၾသာ္... ဟိုေကာင္မ ႐ွပ္တပ္တပ္ကေလးဟာလား.. ေမစီတဲ့လား.. သူနဲ႔ မေပါင္းနဲ႔သမီး... အက်င့္ေတြ ကူးစက္ကုန္မယ္...."
ေမစီကို သူမ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္သျဖင့္ မခံခ်င္ဘဲ....
"ေမစီက သမီးကို ခ်စ္ပါတယ္ ေမေမရယ္.. သူ႔အေဖႀကီး အရက္ေသာက္တာေတြ.. မယားငယ္ ယူတာေတြ ေတာင္ ေျပာျပတယ္..."
ေမေမ၏ မ်က္ႏွာသည္ တင္းမာသြားၿပီး "ညည္းကေကာ .. ေမေမတို႔ စီးပြါးပ်က္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ဘာေတြ ေျပာမျပဘူးလား.." ဟု ေငါ့ေလသည္။
သူသည္ မလံုမလဲ ျဖစ္လာေလသည္။
ေမစီကို အားက်မိသျဖင့္ မိဘကို မေက်နပ္တာကေလးေတြ တခါတခါ ေျပာမိတတ္၏။ ပြဲမၾကည့္ရသည့္ အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းစာကို စိတ္မပါသည့္အခါေတာင္ က်က္ရသည့္အေၾကာင္း။
မျမမွီသည္ ေမစီႏွင့္ တိတ္တဆိတ္ ခင္မင္ျမဲ ခင္မင္ေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အိမ္လည္ မေခၚ၀ံ့ေတာ့ေခ်။
သူမသည္ အ႐ြယ္ကေလး ရလာသည္ျဖစ္၍ လွခ်င္ ပခ်င္လည္း ျဖစ္လာသည္။ ေမစီ၀တ္သည့္ ေဘာ္လီဟိုက္ဟိုက္၊ အက်ႌလံုခ်ည္ ဆန္းဆန္း၊ ခံုျမင့္ဘိနပ္တို႔ကို တပ္မက္လာသည္။ မ်က္ႏွာ ႏႈတ္ခမ္း ပါး ျခယ္သစရာကိုလည္း လိုခ်င္လာသည္။ ထိုေၾကာင့္ မုန္႔ဘိုးကို စုၿပီး ၀ယ္မိသည္။ ပဌမေတာ့ ေျပာင္ေျပာင္ အသံုးမျပဳရဲ....။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ စမ္းၿပီး လုပ္ရသည္။
ေဖေဖသည္ သူမ၏ အလွျပင္ပစၥည္းမ်ားကို အားလံုးယူၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္ေလသည္။ "ႀကီးေလခ်ဥ္ေလ သံပုရာသီး" ဟုလည္း ေခၚေသးသည္။ မျမမွီ ႐ွက္၍ မၿပီးေတာ့... သူမ၏ လိမၼာတယ္ဆိုေသာ နာမည္သည္ ပ်က္ရေခ်ၿပီ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မုန္းစိတ္ေတြ ၀င္လာေလသည္။ အို.... ေနာက္မမိုက္ေတာ့ပါဘူးဟု.. ဓိဌာန္မိေလသည္။
၇- တန္းေအာင္ေသာ္ မိဘတို႔သည္ သမီးကို ေက်ာင္းႏႈတ္လိုက္ေလသည္။ မျမမွီစိတ္ကေတာ့ ေကာလိပ္ေတာင္ သြားလိုက္ခ်င္ေသး၏။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ေလသည္။
အိမ္မွာေနရတာ ပ်င္းစရာ ေကာင္းလွပါတကား။ ဘယ္ကိုမွလည္း မလည္ရ။ ထိုေၾကာင့္ စာအုပ္မ်ားကို ဘတ္စ ျပဳလာ၏။ ခ်စ္မုန္တိုင္း၊ ခ်စ္ေလွလူး၊ ထိုေနာက္ လြမ္းမႈံမႈံ၊ ထိုေနာက္ လူ႔မာန၊ ထိုေနာက္ စိတၱေဗဒ၊ အေတြးသစ္ ဆို႐ွယ္လစ္ဇင္း။
တအိမ္လံုး သူမအား မ်က္ေမွာင္ကုပ္ေလသည္။ လူႀကီးတို႔သည္ အထင္ေသးေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆူလည္း ဆူပူေသးသည္။ ေမေမက "ငါကေတာ့ ၾသခ်လိုက္ေတာ့မယ္ေဟ့" ဟု ဆိုသည့္အခါမူကား မျမမွီသည္ စာအုပ္အားလံုးကို သူငယ္ခ်င္းေတြ ေပးပစ္လိုက္ေလသည္။
အအားမေနတတ္သျဖင့္ မျမမွီသည္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ၀င္သည္။
မိုးလင္းလွ်င္ထ၊ ဘုရားေရကပ္၊ ပန္းလဲ ဆြမ္းတင္၊ ၿပီးေတာ့ ထမင္းဟင္း၀င္ခ်က္၊ ထမင္းပြဲျပင္၊ ၿပီးလွ်င္ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ တဖန္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္၊ ၿပီးလွ်င္ မီးပူတိုက္၊ ညေနေစာင္းလွ်င္ ထမင္းျပန္ခ်က္၊ သူမသည္ ခ်ဳပ္စရာ လုပ္စရာကေလး မ်ားကိုေတာင္မွ ေစ့ေစ့စပ္စပ္႐ွိလာသည္။ အကူအညီေခၚထားသည့္ ကေလးမ ကေလးမ်ား ကိုပင္ စိတ္တိုင္းမက်ခ်င္ေပ။
တေန႔လံုး လုပ္ရ ကိုင္ရႏွင့္ ေမာကာ ညက်ေတာ့ တေရးထဲႏွင့္ မိုးလင္းအထိ အိပ္ရသည္။ ေန႔ဆိုလွ်င္ အိမ္မႈျပဳ၊ ညဆိုလွ်င္ အိပ္။
မိဘမ်ားက သေဘာက်ၿပီး "မျမမွီဟာ လိမၼာပါတယ္လို႔ ဆိုေနတာ....." ဟု ခ်ီးမြမ္းၾကျပန္သည္။
အမွန္ပင္ မျမမွီသည္ အိမ္မွာ အေရးပါလာေလသည္။ ေဖေဖ့ ဧည့္သည္ကအစ မျမမွီႏွင့္ ၿပီးစီးႏိုင္သည္။ ေမေမဆိုလွ်င္ အိမ္ကို ျပန္လွည့္ မၾကည့္ရေတာ့ဘဲ ဥပုသ္ ေစာင့္ခ်င္သေလာက္ေစာင့္ကာ ေနေလသည္။
သူမသည္ ေမစီႏွင့္ပါတ္သက္ၿပီး ကာတြန္းဆရာကေလးတေယာက္ႏွင့္ ခင္မင္မိ၏။ သူသည္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေပါ့ပါး၍ သူ႔ကာတြန္း ႐ုပ္ကေလးမ်ားလိုပင္ ဟာသ႐ွိ၏။ ေမေမ ေဖေဖတို႔ကိုေတာ့ ေၾကာက္သည္ ဆိုသည္။ သူက ပြင့္လင္း လြတ္လပ္ေသာ စိတ္႐ွိသည္။
"မျမမွီကို ကၽြန္ေတာ္ လြတ္လပ္ျခင္း ေပးခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ စိတၱသုခ ႐ွာရေအာင္...." ဟု ေျပာလာသည္။
မျမမွီသည္ သက္ျပင္းကိုသာ ႀကိတ္ၿပီးခ်မိေလသည္။
သူမသည္ သမီးလိမၼာျဖစ္၍ မိဘကြယ္ရာမွာ ဘာမွ မလုပ္၊ သူမကိုယ္ကို သူမ မပိုင္၊ မိဘက ပိုင္သည္ဟု ယံုၾကည္လ်က္ ထားေလသည္။ ဒါမွ ေအးမည္ မဟုတ္လား။ သူမသည္ ေခါင္းခါယင္း၊ ေခါင္းခါယင္းႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိဘပိုင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ခ်စ္သူပိုင္ မျမမွီျဖစ္၍ လာေလသည္။
အဆံုး၌ မိဘတို႔သည္ မျမမွီကို လင္ေပးစားလိုက္ၾက၏။
"ကာတြန္းဆရာဆိုတာ ဘာမ်ား မက္စရာတုန္း... မမိုက္ခ်င္ စမ္းပါနဲ႔ေအ.. မိဘဆိုတာ ဆင္စီးလို႔ ျမင္း....." လိမၼာခ်င္ေသာ မျမမွီသည္ မ်က္ရည္ကိုေတာင္မွ ခ်ဳပ္တည္းထားၿပီး မခ်စ္သူကို ယူလိုက္၏။ လိမၼာသည့္ သားသမီးသည္ မိဘ၏ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ကို မျဖစ္ရေအာင္ အသက္အေသခံၿပီး လုပ္မည္ျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့ တိမ္းပါး မွားယြင္းသြားအုန္း... ကိုယ့္မွာ အျပစ္မ႐ွိ၊ ကိုယ္ႀကိဳက္လို႔ ယူတာမွာ မဟုတ္ဘဲ... မိဘ ေပးစားတာ။
မေၾကနပ္ႏိုင္သည့္ ကာတြန္းဆရာက "မျမမွီဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္ေနတာဘဲ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ လူေတြဟာ တကိုယ္တည္း ေမြးဖြားလာၿပီး တကိုယ္တည္း သေဘာနဲ႔ လုပ္ႏိုင္ခြင့္ ႐ွိတဲ့ တရားကို ယံုတယ္။ မိဘ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြ စသည္ေတြဟာ စင္စစ္ေတာ့ ပုဂၢလိက အေနနဲ႔ ၾကည့္ယင္ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး... ေတာ္လွန္တဲ့ ညာဥ္ကေလးကို ေမြးစမ္းပါ... မျမမွီရယ္...." ဟု စာေရးလိုက္ေလသည္။
မျမမွီက ႀကိတ္၍႐ိႈက္ၿပီး "အို..... မမိုက္ခ်င္ဘူး- မမိုက္ခ်င္ဘူး- ဒါဘဲ....." ဟုသာ ေျပာတတ္ေတာ့သည္။
မွန္၏။ မျမမွီကို မဂၤလာပြဲ ပရိသတ္မ်ားက သမီးအလိမၼာကေလးဟု ေကာင္းခ်ီးေပးၾကေလသည္။
မျမမွီသည္ မယားလိမၼာလည္း ျဖစ္ေပေသး၏။
သူမ၏ ကိုကိုမွာ မျမမွီက ျပဳစုတာကို "လိမၼာတယ္- လိမၼာတယ္" ခ်ီးမြမ္းယင္း မိုက္မဲ ႏြဲ႔ဆိုးတတ္ေသာ အသစ္ကေလးမ်ားကို ႐ွာတတ္လာသည္။
မျမမွီသည္ အတြင္းမီးကို အျပင္မထုတ္ဘဲ ရင္ထဲမွာသာ ထားေလသည္။ ေမေမ့ကိုေတာင္မွ မတိုင္ မေတာ။
ငါဟာ ေယာက်္ားလုပ္ေကၽြးတာကို ခံစားၿပီးေနယင္ ေယာက်္ားရဲ႔ အလုပ္ကို စြက္ဘက္ခြင့္ မ႐ွိဘူး... မယားဆိုတာ လင္ပိုင္ပစၥည္းဘဲ မဟုတ္လား။ ေဟာဒီ ေမာ္ေတာ္ကား၊ ေရဒီယို၊ တိုက္ႏွင့္ ျခံလိုေပါ့... ၿပီးေတာ့ မွားတယ္ဆိုၿပီး ျပင္ဆင္မယ္ၾကံရင္ မိုက္တာေပါ့။ လင္မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ခ်စ္သူေဟာင္းဆီ ျပန္သြားၾကည့္ပါလား။ ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္မ်ား ေျပာလိုက္မလဲကြယ္....
စင္စစ္ မျမမွီသည္ လိမၼာပါးနပ္စြာ ဖံုးတတ္ ဖိတတ္သျဖင့္ လူအေပါင္းတို႔က "မျမမွီဟာ အင္မတန္ လင္ရေတာ္တယ္" ဟု ေျပာဆို ေနၾကျပန္ေပၿပီ။
သူမ၌ သားကေလး ရလာသည္ကို တြယ္တာ ရျပန္၏။ ျပဳစု ယုယရျပန္၏။ မျမမွီသည္ မေအလိမၼာႀကီးလည္း ျဖစ္ရျပန္သည္။ အေၾကာင္းမွာ သားႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် မေကာင္းေၾကာင္းကို အလိမ္အညာ ဘာႏွင့္ပင္ ျဖစ္ျဖစ္ လင္သည္ မသိေအာင္ ဖံုးဖိရျပန္ေလသည္။
မျမမွီ၏ သားသည္ ႀကီးျပင္းလာၿပီး ပညာေကာင္းေကာင္း သင္ခ်ိန္မွာ မျမမွီ၏ ေယာက်္ားသည္ ဆံုးပါး၍ သြား၏။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳဘို႔ မစဥ္းစား.... သားအတြက္ ညႇာရေပမည္။
သား၏ မ်က္လံုးႀကီး လွန္ၿပီး ၾကည့္တတ္ေသာ ေဒါသကို သူမ ခပ္႐ြ႔ံ႐ြ႔ံလည္း ႐ွိ၏။ ဒါေတြထက္ သားကို ခ်စ္ေသာ မိခင္ဟု လူမ်ားက ခ်ီးမြမ္းသည္ကို မဖ်က္ဆီးခ်င္ေပ။ သူမသည္ အျမဲတမ္း အနာခံရေသာ မိန္းမလိမၼာမဟုတ္လား။
ယခုဆိုလွ်င္ သားႀကီးမွာ ဇနီးေတာင္ ရ၍ ေနပါၿပီေကာ... လိမၼာေသာ အေမသည္ သားႏွင့္ပါတ္သက္၍ ေခၽြးမကိုလည္း အမႊမ္းတင္ရျပန္သည္။
ယေန႔ သားက ေမြးသည့္ ေျမးကေလး ကေလးအဘို႔ ေဒၚျမမွီသည္ လိမၼာေသာ ဖြါးေအႀကီး ျဖစ္လ်က္ေနျပန္ေလ၏။
ၾကည္ေအး။
{တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၃၊ အမွတ္ ၂၀၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၁၉၄၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
