ဗမာျပည္ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ယြန္းယြန္း၊ တ႐ုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္ ေတာင္တန္းႀကီးေတြေပၚမွာ
"၀" ပန္း လို႔ေခၚတဲ့ "၀"ျပည္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ ပန္ဆန္းၿမိဳ႕ ရွိတယ္ေလ။
တန္ယန္းၿမိဳ႕က လာရင္ သံလြင္ျမစ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး တာနဲ႔ ၀နယ္ထဲ ၀င္ေရာက္လာတယ္။ "၀"လူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ေဒသဟာ "၀"
ေျမာက္နဲ႔ "၀" ေတာင္ဆိုၿပီး ႏွစ္ေဒသ
ခြဲလ်က္ တည္ရွိတယ္။ "၀" ဘာသာစကားနဲ႔ "၀" လူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံကေတာ့ ႏွစ္ေဒသလံုး
အတူတူပါ။ "၀" ေျမာက္ ခ႐ိုင္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္က မိုင္းေမာၿမိဳ႕ေခၚ ရွင္းတီဖန္႔
(တ႐ုတ္အမည္) ျဖစ္ကာ ေဆာက္ဖားၿမိဳ႕နယ္က သြားရင္ မိုင္းေမာၿမိဳ႕ကို ေရာက္ပါတယ္။ ၀မ္လိန္၊
ေဆာက္ဖား၊ မိုင္းေမာ ခရီးစဥ္ပါ။ ၀မ္လိန္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသရဲ႕
ေမြးျမဴေရးၿခံႀကီး ရွိၿပီး ၀မ္လိန္ ေတာင္ေၾကာ၊ ေတာင္ၾကား၊
ေျမျပန္႔စားက်က္ေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြမွာ သိုး၊ ဆိတ္၊ ျမင္း၊ လား၊ ႏြားေတြကို
အုပ္စုလိုက္ ေတြ႕ရတယ္။ ေမြးျမဴေရးၿခံ ႀကီးကို ဦးစီးတဲ့ တာ၀န္ခံက တ႐ုတ္ျပည္
ေကြ႕က်ိဳးေကဒါ (ေခၚ) ေကြ႕က်ိဳးၿမိဳ႕မွာ ဖြင့္တဲ့ မာက္စ္၊ လီနင္၊ ေမာ္ အေတြးအေခၚ
ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းဆင္း ေကဒါရဲေဘာ္ သန္းေမာင္ပါ။ စစ္ေဒသ ေမြးျမဴေရးၿခံႀကီးထဲမွာ
ျမင္းနဲ႔ လားကို သားစပ္ထားတဲ့ ျမည္းကေလးေတြရွိတယ္။ အရပ္ကေလး ပုေပမယ့္ ေျခလက္ ေတာင့္တင္း
သန္မာ ေၾကာင္း၊ ျမင္းနဲ႔ လားထက္ ၀န္ ပိုထမ္းႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေတာင္ေပၚေဒသမွာ
သိပ္အသံုး၀င္ေၾကာင္း၊ တေန႔ကို ၾကက္ဥ၊ ႀကံသကာနဲ႔ ေကာက္ညႇင္းကေဇာ္ ေလးႀကိမ္ေလးခါ
က်ိဳခ်က္ေကၽြးရေၾကာင္း ေျပာေတာ့လြတ္ေျမာက္ ေဒသ ေရာက္လာကတည္းက ပဲပုတ္နဲ႔ မုန္ညင္း၊
ေျပာင္းထမင္း၊ ကန္းစြန္းဥထမင္း ေန႔စဥ္ ၀တၱရားမပ်က္ ပံုစံ စားေနၾကရတဲ့ ကၽြန္မတို႔
ရဲေဘာ္အားလံုး "ျမည္းေလးဘ၀ ေကာင္းေလစြ၊ေကာင္းေလစြ" လို႔ ျမည္းကေလး ႏွာေယာင္ကို ပြတ္လို႔
မုဒိတာပြားမ်ားကာ ျမည္းပုေလးကို ပီတိသံၿပိဳင္ ေျပာၾကားလိုက္ၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿခံမွာ ပင္ဒါ ၀က္၀ံ ႏွစ္ေကာင္ ေမြးထားတယ္ဗ်ာ၊ အဲ့ဒါ
မႏွစ္က ရဲေဘာ္ဦးတင္ (ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ေက်ာ္ေဇာ)တို႔ တပ္ဖြဲ႕လာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ျပဳခ်င္လြန္းလို႔
ပင္ဒါတစ္ေကာင္ သတ္ေကၽြးလိုက္တာဗ်။ ၀မ္လိန္
ေမြးျမဴေရး ၿခံႀကီးအနီးမွာ နတ္ေရကန္လို႔ တင္စား ေခၚေ၀ၚထားတဲ့ ေတာင္ေပၚက
ေရကန္ႀကီးရွိတယ္။ ေရကန္ႀကီးဟာ သန္႔ရွင္းလွၿပီး ေရ၀င္ေပါက္၊ ေရထြက္ေပါက္မရွိ ေရအၿမဲ ျပည့္ေနတယ္။ ေရကန္ႀကီးပတ္လည္
ေတာႀကီးထဲမွာ တန္ဘိုးႀကီးလွတဲ့ တိုင္းရင္းေဆးပင္ေတ ြရွိေၾကာင္း၊ ေရာဂါ တကယ္ ေပ်ာက္ကင္းတာေၾကာင့္
"၀" လူထုေတြ အလြန္
တန္ဘိုးထားေၾကာင္း ရဲေဘာ္သန္းေမာင္က ေျပာျပတယ္။
၀ ေျမာက္ခ႐ိုင္၊ ေဆာက္ဖားၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေတာ့ ေရွးယခင္ကာလက လူလူခ်င္း ေခါင္းျဖတ္၊
နတ္တင္ ယဇ္ပူေဇာ္တဲ့ စနစ္ဆုိးႀကီး ရွိခဲ့တာေၾကာင့္ "၀" လူထုေတြဟာ ေခါင္းျဖတ္ေတာ့မယ့္ သတင္းၾကားရင္ တံုးေမာင္း ေခါက္ကာ
အခ်က္ေပးၾကရတယ္။ ဒီအခါ အိမ္ေရွ႕ကလာရင္
အိမ္ေနာက္ကို၊ အိမ္ေနာက္ကလာရင္ အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္ေျပးဖို႔ တူးေျမာင္းႀကီးေတြ တူးထားၾကရတယ္။ ဒီေျမာင္းႀကီးေတြထဲကေန ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ၾက
ရတယ္။ လူေခါင္းျဖတ္ နတ္တင္ၿပီး ယဇ္ပူေဇာ္တဲ့အခါ ကၽြဲေခါင္း၊ ႏြားေခါင္းေတြကိုလည္း
ျဖတ္ကာ ပူေဇာ္ရ ေၾကာင္း၊ အ႐ိုးေျခာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြဲေခါင္း၊ ႏြားေခါင္းခြံေတြကို
ျပၾကတယ္။ "၀" လူမ်ိဳးေတြဟာ အိမ္ကို ခပ္ကုပ္ကုပ္
ေဆာက္ကာေနထိုင္ ၾကတာ။ ေခါင္းျဖတ္ နတ္တင္တဲ့ စနစ္ဆိုးႀကီးေၾကာင့္ပါ။ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးႀကီးကို မႀကံဳရဖို႔ ပုန္းလွ်ိဳး ကြယ္လွ်ိဳး
ေနလို ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ေဆာက္ရာမွာ
ရွည္လ်ားတဲ့ ေခါင္တိုင္ႀကီးတလံုးကို စိုက္ထူကာ
တိုင္ထိပ္ဖ်ားက ေျမႀကီးအထိ လူတေယာက္ ၀င္ႏိုင္႐ံုသာ ထားၿပီး သက္ကယ္ေတြ အထံုးလိုက္ အထံုးလိုက္
ခ်ိတ္ဆြဲ ကာရံထား ပံုက တဲပံုသ႑ာန္ဟာ လက္ထိုးကန္ေတာ့ႀကီး ေမွာက္ထားသလ ိုပါပဲ။ တတဲလံုးမွာ
ကဲလားလို ျပဴတင္းေပါက္ တေပါက္ ေဖာက္ထားတယ္။ တတဲလံုး ေမွာင္ေနတယ္။ တဲအလယ္မွာ မီးဖိုရွိတယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ
ေရာက္လာမွ "၀" ေဒသမွာ
ေခါင္းျဖတ္ နတ္တင္ယဇ္ပူေဇာ္တဲ့ စနစ္ဆိုးႀကီး ပေပ်ာက္သြားေၾကာင္း သိရသည္။
"၀" ေျမာက္မွာလည္း ေတာင္ယာစပါးစိုက္တာ၊ "ေခါ့" လို႔ေခၚတဲ့
အႏွံတစ္မ်ိဳး စိုက္တာေတြ႕ရၿပီး ရိကၡာ ဆန္မေလာက္ရင ္"ေခါ့" ကို
ခ်က္စားၾကရတယ္။ "ေခါ့" ကုိ
ခ်က္စားၾကရတယ္။ "ေခါ့" က ညိဳညိဳနက္နက္
ႏွမ္း သာသာ အလံုး အေစ့ေလးေတြေပါ့။ "ေခါ့"
ကို တေဆးနဲ႔ ေရာကာ "၀" ေခါင္ရည္ ခ်ိဳခ်ိဳေအးေအးကို ခ်က္ၾက ရတယ္။
"၀" ေခါင္ေရဟာ ခ်ိဳျမတဲ့အျပင္ အာဟာရရွိတာေၾကာင့္ "၀"
လူမ်ိဳးတုိ႔ အလြန္ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ "၀"
ေခါင္ရည္ခ်ိဳခ်ိဳ ေအးေအးေသာက္လိုက္ရင္ အေမာေျပအားရွိလာမယ့္အေၾကာင္း
သီခ်င္းစပ္ဆိုကာ ဘူးပေလြမႈတ္ၿပီး "၀"
ပ်ိဳျဖဴေတြ က ၾကတယ္။
"၀" လူမ်ိဳးေတြဟာ
အသားညိဳညိဳ၊ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္ ေကာင္းေကာင္း၊ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့၊ ခႏၶာကိုယ္
တုတ္ခိုင္သန္စြမ္းကာ အလြန္အပင္ပန္းခံႏိုင္တဲ့၊ သတၱိဗ်တၱိေကာင္းတဲ့ လူမ်ိဳးစု
ျဖစ္ပါတယ္။
"၀" ေျမာက္က ခရီးဆက္လိုက္တာ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္း အႀကီးအငယ္၊ အနိမ့္အျမင့္
အသြယ္ အတန္းလိုက္ ေက်ာ္ျဖတ္ၾကရၿပီး "၀"
ေတာင္ခ႐ိုင္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ မန္မန္းဆိုင္ၿမိဳ႕နယ္၊
၀င္းေကာင္ၿမိဳ႕ နယ္တို႔ကို ေတာင္စဥ္ တေလွ်ာက္ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးေတာ့ နမ့္ခါ ေခ်ာင္းေဘးက
ရွမ္းရြာႀကီး ႏွစ္ရြာျဖစ္တဲ့ ဘန္႔ပြဲရြာ၊ နားေလာ့ရြာတို႔က ၀င္လာလိုက္တာနဲ႔ ၀ေတာင္ခ႐ိုင္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ "၀" ပန္း ေခၚ ပန္ဆန္းၿမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္။ ဗကပေတြဟာ ပန္ဆန္းစစ္ေဒသႀကီးကို
အရင္ဖြဲ႕စည္းတယ္။
ပန္ဆန္း စစ္ေဒသႀကီးဟာ မယ္ဇလီပင္ အုပ္အုပ္ရွိတဲ့
ရွမ္းလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ေကာင္းဟုန္းရြာ၊
ေကာင္းမုရြာတို႔နဲ႔ တဆက္တည္း ရွိတယ္။ ေတာင္ၾကားထဲက ေျမျပန္႔ႀကီး တခုလို႔ ေျပာလို႔ ရတယ္။
လယ္ကြင္းေတြနဲ႔ ေလွကားထစ္ လယ္ေတြရွိတယ္။ နမ့္ခါေခ်ာင္း႐ိုးတေလွ်ာက္မွာ လယ္ကြင္း လယ္ကြက္ေတြ၊
သဲေသာင္ခံုေတြ၊ ထင္းအတြက္ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ မယ္ဇလီပင္ အုပ္အုပ္ေတြနဲ႔ မ်က္ေစ့
ပသာဒရွိလွတယ္။ နမ့္ခါေခ်ာင္း႐ိုး တေလွ်ာက္မွာ ေၾကာင္ဘန္းပင္၊ ခံတက္ပင္၊
ျမင္းခြာရြက္ပင္၊ ၀ဥပင္၊ ဒရင္ေကာက္ပင္၊ ဖန္းအပင္ ေခၚ ဒရင္ေကာက္႐ိုင္းပင္၊ ႀကိတ္မွန္ရြက္ပင္ေတြကို
ေတြ႕ႏိုင္တယ္။ ျမန္မာျပည္မမွာ မသိန္းရွင္ဆီပို႔ေပးပါ၊ ေႏြတည၊ မဟူရာေမတၱာ စတဲ့
လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြေၾကာင့္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားခဲ့ရတဲ့ စာေရးဆရာ ႏိုင္၀င္းေဆြ
(ရဲေဘာ္ေက်ာ္ဆိုင္) နဲ႔ ဇနီး ၀ အမ်ိဳးသမီး မက်ံဳတို႔ ႏွစ္ဦးဟာ ခံတက္ခ်ဥ္ တည္ေရာင္းဖို႔၊ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ေတြကို
ေပးေ၀ငွဖို႔ ခံတက္ပင္ေတြရွိရာ နမ့္ခါေခ်ာင္း႐ိုး တေလွ်ာက္ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္
ခံတက္ရြက္ ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရတာကလည္း အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ ပန္ဆန္းၿမိဳ႕ရဲ႕ ပစၥည္းမဲ့
အလွတပါးလို႔ ဆိုပါရေစ။ နမ့္ခါ ေခ်ာင္းမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္
ေရခ်ိဳးဆင္းတဲ့ ရဲေဘာ္တိုင္းကို ရဲေဘာ္ေက်ာ္ဆိုင္က
သူ႕ရဲ႕ သြားအကုန္ေပၚေအာင္ ၿပံဳးရႊင္ရယ္ေမာတဲ့ မ်က္ႏွာ ျပည့္ျပည့္ညိဳညိဳႀကီးနဲ႔ ေဖာ္ေရြရင္းႏွီးစြာ ခံတက္ခ်ဥ္လာယူဖို႔ မွာရ၊ ေျပာရတာကလည္း အေမာပါ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဗဟိုေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ၁၉၇၇
ခုႏွစ္ေလာက္က ၀နယ္ ပန္ဆန္းမွာ
ဗဟို႐ံုးခ်ဳပ္၊ စစ္ေဒသ႐ံုးခ်ဳပ္ဖြင့္ဖို႔ စတင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရတာကေတာ့
ပန္ဆန္းၿမိဳ႕ ဟာ ဥကၠ႒နဲ႔ ေပါလစ္ဗ်ဴ႐ို ဗဟိုေခါင္းေဆာင္မ်ားအတြက္ ေနာက္ေက်ာ
အင္မတန္လံုလို႔ပါ။ ပန္ဆန္းအ၀င္
ရွမ္းရြာႀကီး ႏွစ္ရြာျဖစ္တဲ့ ေကာင္းဟုန္းရြာ၊ ေကာင္းမုရြာ ကစလို႔ ေျမျပန္႔ႀကီးတခု
ျဖစ္ေနတာရယ္၊ တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔ ပန္ဆန္းကို ျခားထားတဲ့ နမ့္ခါေခ်ာင္းက ရြာနဲ႔
လယ္ကြင္းေတြ၊ တပ္ေတြ၊ ဌာနေတြကို ရစ္ေခြစီးေနလို႔ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ဖို႔
အဆင္ေျပေနတာရယ္ ပန္ဆန္းေျမျပန္႔ႀကီးရဲ႕ အနားသတ္အျဖစ္ ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္းေတြ ကာရံ
ထားတာရယ္၊ စစ္ေရးနဲ႔ လံုၿခံဳေရးအတြက္ ကင္းတပ္ေတြ ေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္ေတြမွာ
တင္ထားႏိုင္တာရယ္ေၾကာင့္ အဖက္ဖက္က အဆင္ေျပေနတယ္။
ယုန္တင္ရြာကအဆင္း ပန္ဆန္းအ၀င္မွာ
စစ္ေဒသ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစက္႐ံုကို စတင္ေတြ႕ရေတာ့တာပါ။ လွ်ပ္စစ္႐ံုေတာင္ကုန္းကေန
ပန္ဆန္းတၿမိဳ႕လံုး လွ်ပ္စစ္မီး ရေစ တယ္။ လွ်ပ္စစ္႐ံု ေတာင္ကုန္းေအာက္မွာေတာ့
ပန္ဆန္းရဲ႕ ငါးရက္ေစ်းလို႔ေခၚတဲ့ ဒူးေလာက္ျမင့္တဲ့ တိုင္ေလးတိုင္ ေပၚမွာ
ပ်ဥ္ခင္းကာ သက္ကယ္မိုးထားတဲ့ ေစ်းဆိုင္တန္းပါ။ ေစ်းႀကိဳေန႔ ေစ်းေန႔ကို
ငါးရက္တစ္ႀကိမ္ ႀကံဳၾကရ တာပါ။ ေစ်းမွာ တ႐ုတ္ေငြ၊ ျမန္မာေငြ၊ ပန္းခိုက္ေခၚ ဒဂၤါးနဲ႔
၀ ပိုက္ဆံေခၚ ေၾကးနီျပားေတြကို ေငြလဲႏႈန္းအလိုက္ လဲလွယ္သံုးစြဲၾကတယ္။ တန္ယန္းကုန္သည္ေတြက
ငါးပိငါးေျခာက္၊ ကုလားပဲ၊ အ၀တ္အထည္၊ ႏို႔ဆီ၊ ငါးေသတၱာစတာေတြ သယ္ယူေရာင္းခ်ၾကသလို ပန္ဆန္းရဲ႕
ရွမ္းလူထုနဲ႔ ၀ လူထုေတြကေတာ့ ေဒသထြက္ ႀကံသကာ၊ ပဲပုတ္ေစ့၊ ဘိန္းေစ့၊
ေျပာင္းေစ့၊ဘိန္းဆီ၊ ႀကံသကာ၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ိဳးစံု ေရာင္းခ်ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း
တ႐ုတ္ျပည္ မံုအာရြာအထိ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ ဆား၊ ေရနံ၊ သၾကားစတဲ့ လူသံုးကုန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို
သြားေရာက္ ၀ယ္ယူၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္သားမ်ားအားလံုးဟာ တ႐ုတ္ျပည္ ႀကီး
ေနာက္ေက်ာမွာ ရွိေနလို႔သာ ေနထိုင္ စားေသာက္ေရး၊ လံုၿခံဳေရး၊ စစ္ေရး အစစအရာရာ
အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ေနတာပါ။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္
တ႐ုတ္နယ္စပ္အတြက္လည္း လံုၿခံဳမႈရေနတာပါ။ ပန္ဆန္းေစ်းႀကီး ကေန လမ္းမႀကီးအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ရင္
နားေလာ့ရြာေခၚ ရွမ္းရြာ အသြားလမ္းမွာ စစ္ေဒသေဆး႐ံုကို ေတြ႕ရတယ္။ စစ္ေဒသ အျမာက္တပ္၊
စစ္ေဒသ ကင္းတပ္၊ စစ္ဦးစီးဌာန စစ္ေဒသကင္းတပ္၊ စစ္ေဒသ မူလတန္းေက်ာင္း၊ ေဘာလံုးကြငး္၊
စစ္ေဒသ စည္း႐ံုးေရးဌာန၊ စစ္ေဒသဌာနခ်ဳပ္၊ စစ္ေဒသ ဆက္သြယ္ ေရးဌာန၊ စစ္ေဒသ အမ်ိဳးသမီးတပ္ေက်ာင္း၊
ျမင္းတပ္၊ လားတပ္နဲ႔ ေဆးတပ္ဖြဲ႕တို႔ၿပီးရင္ ဗဟိုယူနစ္ျဖစ္တဲ့ စပယ္ေတာစခန္း၊ ဗဟို၀ါဒျဖန္႔ခိ်ေရး၊
ဗဟိုျပည္သူ႕အသံလႊင့္ဌာန၊ ဗဟိုကင္းတပ္၊ ဗဟို ဘ႑ာေရးနဲ႔ ေထာက္ပံ့ ေရးဌာန၊
ဗဟိုစီးပြားေရးဌာနတို႔ကို နမ့္ခါေခ်ာင္း႐ိုး တေလွ်ာက္ နမ့္ခါေခ်ာင္းနဲ႔ လယ္ကြင္းေတြျခားၿပီး
တည္ရွိ ပါတယ္။
ဗဟုိေထာက္ပံ့ေရး စီးပြားေရးဌာန၊
ဗဟိုကင္းတပ္တို႔ကေန တျဖည္းျဖည္း ေတာင္ကုန္းအတိုင္း နိမ့္ရာမွ ျမင့္ရာသို႔
တက္လာတဲ့အခါ ပန္ဆန္းၿမိဳ႕ရဲ႕အတြင္းပိုင္းအက်ဆံုး၊ တ႐ုတ္ျပည္ မံုအာရြာနဲ႔ အနီးဆံုး၊
ပန္ဆန္းမွာ အျမင့္ဆံုး ဂငယ္ပံုေတာင္စြယ္ေလးကေတာ့ ဗမာျပည္
ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဗဟိုဌာနခ်ဳပ္႐ံုးပါ။ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ေတာင္စြယ္ေလးေပၚရွိ ေျမျပန္႔ကေလး
အ၀င္မွာ ဗဟိုကင္းတပ္ရွိတယ္။ ေတာင္ယာစိုက္ပ်ိဳးခင္းေတြ၊ မယ္ဇလီ ပင္ေတြနဲ႔ စိမ္းစိမ္းစိုစို
အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း ေတာင္စြယ္ေလးေပၚမွာ ဥကၠ႒ သခင္ဗဟိန္းတင္ရဲ႕ ေနအိမ္၊ ဒု-ဥကၠ႒
သခင္ေဖတင့္နဲ႔ ဒု-ဥကၠ႒ ရဲေဘာ္ခင္ေမာင္ႀကီးတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ အိမ္၊ ေပါလစ္ဗ်ဴ႐ို ရခိုင္ဦးေက်ာ္ျမနဲ႔
ေပါလစ္ဗ်ဴ႐ို ရဲေဘာ္ထြန္း ေခၚ ဗိုလ္ၾကင္ေမာင္တို႔ ႏွစ္ဦးရဲ႕အိမ္၊ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာေခၚ
ရဲေဘာ္ဦးတင္ ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔ ဗဟိုစစ္ အႀကံေပး ရဲေဘာ္ဟိုေကာင္း ေခၚ
ရဲေဘာ္သန္းေရႊတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕အိမ္၊ ဗဟိုေခါင္းေဆာင္မ်ား ရဲ႕ အိမ္ေတြဟာ သရက္ပင္၊
ငွက္ေပ်ာပင္၊ ပုဏၰားရိပ္ပင္၊ စကား၀ါပင္၊ ခေရပင္ေတြနဲ႔ စိမ္းစိုအံု႔ဆိုင္းကာ ေနခ်င္
စဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ရႊံ႕၊ အုတ္ကာ သက္ကယ္မိုး ႏွစ္ခန္းတြဲအိမ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အစီအရီ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့
ေနအိမ္တန္းေတြရဲ႕ အတြင္းဘက္မွာ ေဘာ္လီေဘာကြင္း၊ ရိကၡာ႐ံု၊ စာၾကည့္တိုက္၊
အစည္းအေ၀းခန္းမႀကီးတို႔ ရွိၾကတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြ
ညေနတိုင္းကစားၾကတဲ့ ေဘာ္လီေဘာပြဲ၊ ၾကက္ေတာင္ပြဲေတြကို ဥကၠ႒ သခင္ဗဟိန္းတင္နဲ႔ ဗဟိုေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ
ၾကည့္႐ႈအားေပးေလ့ရွိပါတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္.....
နီေမာ္
No comments:
Post a Comment