ကိုေပၚဦးသက္ကို က်ေနာ္တို႔ လူထုသတင္းစာတိုက္မွာ သူနဲ႔ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံေနရသူေတြ အားလံုးက "ကိုေပၚ" လို႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေခၚၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လို သူ႔ေအာက္ အသက္အေတာ္ငယ္တဲ့ လူကဆိုရင္ "ခင္ဗ်ား"ဆိုတဲ့ အသံုးအႏွဳန္းအစား ကိုေပၚလို႔ပဲ သံုးႏွဳန္းပါတယ္။ ဗမာစကားမွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ မင္းအျပင္ လူပုဂၢိဳလ္ အေနအထားအလိုက္လို႔ သံုးႏွဳန္းရတယ္ဆိုတာကို တျခားလူမ်ိဳးေတြကို ႐ွင္းျပရတာ အေတာ္ခက္မွန္း ကိုယ္တိုင္က သူမ်ားကို ဗမာစကားသင္ေပးေတာ့မွ ပိုသေဘာေပါက္ လာပါတယ္။ တပည့္ေတြက ကိုယ့္ကို "ဆရာ-ခင္ဗ်ားထမင္းစားၿပီးၿပီလား" ေမးတတ္လို႔ ကိုယ္က ဆရာနဲ႔ ေျပာတဲ့အခါ ခင္ဗ်ားလို႔မသံုးရဘူးလို႔ ႐ွင္းျပလိုက္ရင္ သူတို႔ အေတာ္ေခါင္း႐ွဳပ္သြားတာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ အဲဒီလိုပဲ က်ေနာ့္အ႐ြယ္က ကိုေပၚဦးသက္ကို ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ မသံုးသင့္ဘူးထင္လို႔ ကိုေပၚ နဲ႔ က်ေနာ္ လို႔ပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ သူနဲ႔ အသက္က အမ်ားႀကီး ကြာေလေတာ့ သူလူထုတိုက္ကိုေရာက္လာမွ က်ေနာ္က သူ႔ကို ျမင္ဖူးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို ပထမဆံုး သတိထားမိတာကေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ တည္ ႏွစ္တရာျပည့္ ပြဲေတာ္ႀကီးမွာ ျပထားတဲ့ သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြကို ေတြ႔မိရင္း ေလးစားမိတာပါ။ က်ေနာ့္အေမက သူဆြဲတဲ့(ဆရာ) ၿမိဳ႔မၿငိမ္းရဲ႔ပံု ေရေဆးကားေလးကို ၀ယ္လာတာ မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ဟာ ပန္းခ်ီကားေတြကို တကယ္တမ္း ခံစားႏိုင္စြမ္း မ႐ွိပါဘူး။ အသက္အလြန္ငယ္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြက သူ႔လက္ရာေလးကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ေျပာၾကတာေၾကာင့္ ေခါင္းထဲမွာ စြဲေနတာပါ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီပံုကေလးကိုလည္း က်ေနာ္တို႔အိမ္က ဧည့္ခန္းထဲမွာ ခ်ိတ္ထားတာျဖစ္လို႔။
သူ႔ကို က်ေနာ္စေတြ႔တာက တေန႔လည္၊ က်ေနာ့အေမရဲ႕ စာေရးစပြဲေ႐ွ႔မွာ ထိုင္လ်က္ ၿပံဳးေနတဲ့ ကိုေပၚ အျဖစ္နဲ႔ပါ။ အဲဒီမွာ အေမက က်ေနာ့ကို "ငါ့သား၊ ဒါကိုေပၚဦးသက္ေလ"၊ သူ႔ကိုေတာ့ "အေဒၚ့သား ဖိုးသံေခ်ာင္း"လို႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ္အထင္ႀကီးတဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ ပက္ပင္း ပါ ေတြ႔ရသူတို႔ ျဖစ္ေလ့႐ွိတဲ့အတိုင္း ၀မ္းသာသြားတာေပါ့။ သူကေတာ့ ေနာင္မွာ အျမဲေတြ႔ေနရမဲ့ သြား ၃၂ ေခ်ာင္းေဖာ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႔ ၾကည္လင္တဲ့ အၿပံဳးနဲ႔ ေခါင္းတခ်က္ၿငိတ္ပီး ျပန္ၿပံဳးပါတယ္။ ၁၉၅၉-၆၀ ေလာက္ဆီက ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာင္မွာ အႏုပညာနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ က်ေနာ့္စဥ္းစားနည္း ေတြ အေပၚ အမ်ားႀကီး ၾသဇာေညာင္းမယ့္ ပုဂၢဳိလ္တေယာက္ က်ေနာ့္ဘ၀ထဲ ၀င္လာတာပါပဲ။ လူထုတိုက္က ထုတ္တဲ့ သတင္းစာနဲ႔ စာအုပ္ေတြမွာ ေပၚဦးသက္-၀င္းေဖ ဆိုၿပီး ပန္းခ်ီနဲ႔ကာတြန္း ဆရာႏွစ္ဦး ေပၚလာတာဟာ ေပၚကာစက သာမန္ကာလွ်ံကာကိစၥလို႔ ေအာက္ေမ့စရာ ႐ွိေပမယ့္ အခုျပန္ ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒါဟာ ထူးျခားတဲ့ လကၡဏာေတြ အမ်ားႀကီးေဆာင္တယ္ဆိုတာ ေတြ႔လာရပါတယ္။ ကို၀င္းေဖ ေရာက္လာတာဟာ ကိုေပၚဦးထက္ လအခ်ိဳ႕ ေနာက္က်တယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။ 
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကာတြန္းေတြဟာ လိုင္း(ဆြဲပံုဆြဲနည္း) အရေရာ၊ အိုင္ဒီယာလို႔ ေျပာေလ့႐ွိၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာပိုင္းမွာပါ သူတို႔အရင္က ဆရာႀကီးေတြနဲ႔ ကြဲလာတာကို ေတြ႔ရပါ တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ လမ္းသစ္ေတြ ထြင္ေပး၊ တင္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ မွန္တာေျပာရရင္ သူတို႔ မတိုင္မီ ဗမာျပည္ကာတြန္းေလာကမွာ အမ်ားစုႀကီးဟာ ဆရာေ႐ႊတေလးနဲ႔ ဆရာဦးဘဂ်မ္းတို႔ ေဖာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းကိုသာ ေလွ်ာက္ေနၾကတာပါ။ ကိုေပၚဦးနဲ႔ ကို၀င္းေဖတို႔ လက္ရာေတြ ေပၚလာေတာ့ ဗမာျပည္ ကာတြန္းထမင္းပြဲႀကီးမွာ ဟင္းအမယ္ေတြပိုစံု၊ ပိုစားခ်င့္စဖြယ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ကာတြန္းကို စိတ္၀င္စားသူေတြအၾကားမွာ သိသိသာသာ ဂယက္႐ိုက္ခတ္သြားပါတယ္။ ဒီေန႔အခါမွာေတာ့ သူတို႔ခင္း တဲ့ လမ္းကိုေလွ်ာက္ေနတဲ့ ကာတြန္းဆရာေတြမွ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။
သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ ေန႔ခင္းႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီေလာက္မွာ လူထုတိုက္ကို ေရာက္လာေလ့ ႐ွိၾကပါတယ္။ ေရာက္လာရင္ သူတို႔ ပထမဆံုးလုပ္တာဟာ အဲဒီေန႔ထုတ္ ရန္ကုန္-မႏၱေလးသတင္းစာေတြ အားလံုးကို လွန္ၾကည့္တာပါပဲ။ သူတို႔ႏွစ္ဦး အစကေတာ့ အယ္ဒီတာခန္းထဲမွာပဲ ဆြဲၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔အတြက္ အကန္႔ေလးတခု သီးသန္႔ လုပ္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ ကာတြန္းဆိုတာမ်ိဳးက ဘေလာက္လုပ္ၿပီးမွ ႐ိုက္ရတာ။ ဘေလာက္လုပ္ရတာလဲ လိုင္းဘေလာက္ လုပ္ရတာမို႔ ဓါတ္ပံု ဘေလာက္ထက္ လက္ပို၀င္ အခ်ိန္ယူရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႔ ကာတြန္းေတြဟာ မ်က္ႏွာဖံုး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ေက်ာဖံုး(သတင္းစာမွာ ေနာက္ဆံုးမွ ႐ိုက္တဲ့စာမ်က္ႏွာေတြ)မွာ ေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ အင္မတန္ ႀကီးပါတယ္။ သူတို႔ ေခါင္းထဲက အိုင္ဒီယာ ထြက္မလာရင္ "ကိုသစ္လြင္ႀကီး လုပ္ပါဦးဗ်" "ကိုစိန္၀င္း၊ ကိုထြန္း႐ွိန္ -ဘာေလးမ်ား စဥ္းစားမိေသးလဲ"စသျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္႐ွိ လူအားလံုးကို အကူအညီ ေတာင္းေတာ့ပါပဲ။ တခါတေလဆိုရင္ သူတို႔နဲ႔ အင္မတန္ အသက္ကြာတဲ့ က်ေနာ့္ကိုေတာင္ ေမးတတ္ပါတယ္။ ေမးရာမွာ "ငါမင္းကို လက္ဖက္ရည္ တိုက္ပါ့မယ္ကြာ" ဆိုတဲ့ ဟာသမ်ိဳးေလးေတြလည္း ပါတတ္ပါတယ္။ တခါတေလမွာ သူတို႔အဖို႔ ကာတြန္းတခုကို ေရးဆြဲတာထက္ အိုင္ဒီယာ႐ွာရတာ ပိုခက္ေၾကာင္း၊ အခ်ိန္ယူရေၾကာင္း ညည္းတတ္ ပါတယ္။
သူတို႔ဟာ အိုင္ဒီယာရၿပီး ဆြဲ႐ံုပဲက်န္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အိုင္ဒီယာ႐ွာရလို႔ ေခါင္းသိတ္ပူသြားၿပီဆိုရင္ ၀င္းလိုက္႐ုပ္႐ွင္႐ံုထိပ္က ေအာင္ေဇယ်ာလက္ဘက္ရည္္ဆိုင္မွာ လက္ဘက္ရည္ သြားေသာက္ၾက ပါတယ္။ သူတို႔ ပါးစပ္က ထြက္သမွ်ကို စိတ္၀င္စားေနတဲ့ က်ေနာ္ကလည္း သူတို႔နဲ႔ လိုက္ရင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တာ အက်င့္ပါလာပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ့္အေမက အျပစ္မေျပာပဲ "သူ႔ကိုသူ ကာလသားႀကီး လုပ္ေနတယ္" လို႔ ေနာက္တတ္ပါတယ္။
အဲဒီလို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ေရာက္လို႔ စကားေျပာၾကၿပီဆိုရင္ က်ေနာ္က တကယ့္ကို နားေထာင္သူ သက္သက္ပါ။ တရားနာသူလို႔ဆိုရင္ေတာင္ ရမလားမသိပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ စကား ေျပာရင္ လူငယ္ေတြကို အလြန္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ေလယူေလသိမ္းေရာ၊ မ်က္ႏွာအမူအရာပါ အင္မတန္ အသက္ပါပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ၾကည္ညိဳတဲ့ လူငယ္တခ်ိဳ႔ဟာ သူတို႔ပံုစံကို အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ အတုခိုးၾကတာေတာင္ ေတြ႔ရပါတယ္။ တခါေတာ့ ကို၀င္းေဖမလာတဲ့ ေန႔တေန႔မွာ သူနဲ႔က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး စကားေျပာၾကေတာ့ သူ႔လက္ကေလး ျပတ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီတခါမွာ သူက အခုလို ေျပာျပပါတယ္။
"အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရကြာ ငါတို႔အိမ္က ပြဲသြားၾကမလို႔။ ဖိုးစိန္ပြဲလား ဘာလားမသိပါဘူး။ အဲဒါ ငါက ေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ လက္ပစ္ဗံုးတလံုး ေကာက္ေတြ႔ပါေလေရာ။ ငါက ငယ္ေသးေတာ့ လက္ပစ္ဗံုးရယ္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူးကြာ။ အဲဒါေလးကို လက္ထဲမွာ ေျမွာက္လိုက္ ျပန္ဖမ္းလိုက္နဲ႔ လုပ္ရင္း အိမ္ကိုျပန္လာတာ တေနရာေရာက္ေတာ့ လမ္းေဘးက တမာပင္အႀကီးႀကီးကို ငါက လက္လႊဲ႐ိုက္လိုက္သလိုျဖစ္သြားတယ္။ သစ္ပင္ခံေနလို႔ေပါ့ကြာ၊ ႏို႔မို႔ရင္ ဗံုးဆံေတြက ငါ့ကိုလည္း မွန္မွာ၊ ေသမွာပဲ။ ငါလဲ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ လက္ကေလးကို အက်ႌအိပ္ထဲမွာ လူမျမင္ေအာင္ ၀ွက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တာ။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ သူတို႔က ငါ့ကို ေနာက္က်ရေကာင္းလားလို႔ ဆီးဆူ ၾကတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ ငါက 'ခင္ဗ်ားတို႔ကသာ ဆူေန၊ ဒီမွာ ၾကည့္ဗ်'လို႔ ငါ့လက္ကို ထုတ္ျပလိုက္တယ္။ ငါ့အေမဆိုတာ ေနရာတင္ ေမ့လဲသြားတယ္" ဒီလိုနဲ႔ သူ႔အေပၚ လူေတြက ခ်စ္ခင္ၾကင္နာခ်င္စရာ အခ်က္တခ်က္ တိုးလာတယ္ ထင္ပါရဲ႔။
သူတို႔တေတြ အင္မတန္ က်ဥ္းက်ပ္တဲ့ မဆလရဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ေဘာင္ထဲမွာ ေရးရ၊ ဆြဲရတာ အင္မတန္မွ စိတ္ပိန္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ တခါတေလ က်ေနာ့္မိဘေတြက "ေမာင္ဟိုဒင္းေရ- မင္းဒီပံုကို တဖက္လွည့္ကေတြးရင္ အစိုးရက ျပသနာမ်ား တက္မလားပဲ" ဆိုတာမ်ိဳးေျပာလို႔ ဒေရာေသာပါး အိုင္ဒီယာအသစ္႐ွာရ၊ ျပန္ေရးရတာေတြ ျဖစ္ကုန္တတ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေဖက အေၾကာင္းမဲ့ စိုးရိမ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ကို နန္းတြင္း(အဲဒီတုန္းက) နမခစစ္႐ံုးက မၾကာခဏ ဆိုသလို ႏိုင္ငံျခားသတင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔၊ ကာတြန္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူတို႔ မေက်နပ္ေၾကာင္း ဖံုးဆက္ေျပာတာ ခံရလို႔ပါ။
ကိုေပၚနဲ႔ ကို၀င္းေဖ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တမိ၀မ္းထဲက ဖြားလာသလားလို႔ ထင္ရေအာင္ ဆရာလည္းတူ၊ ၀ါသနာလည္းတူ၊ စဥ္းစားနည္းေတြလဲ အမ်ားႀကီးတူၾကပါတယ္။ အသစ္ကို လက္ခံ ခ်င္စိတ္၊ တည္ထြင္ရဲတဲ့ သတၱိ၊ အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေခါင္းမာမွဳ စတာေတြကို ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ အထင္အ႐ွား ေတြ႔ရပါတယ္။ တခါမွာ သူဆြဲတဲ့ကာတြန္းကို ကိုယ္က လက္မွတ္ထိုး၊ ကိုယ္ေရးတဲ့ ကာတြန္းကို သူကလက္မွတ္ထိုး ဆိုတာမ်ိဳးအထိ အဆန္းထြင္တာ မွတ္မိေနပါတယ္။
သူတို႔ လူထုကို ေရာက္ကာစမွာ ကာတြန္းဆြဲရင္ ကေလာင္နဲ႔ ဆြဲေလ့႐ွိပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဘာမွမၾကာပါဘူး၊ ဘယ္ကေန အၾကံရလာတယ္ မသိဘူး၊ တ႐ုတ္ ၀ါးစုတ္တန္ရဲ႔ ေနာက္ပိုင္းက ၀ါးကို ျပားျပားခၽြန္ခၽြန္ေလးျဖစ္ေအာင္ ဓားနဲ႔သပ္ၿပီး ေရးၾကပါတယ္။ ဆြဲထြက္လာတဲ့ လိုင္းေတြက ထူးျခားတာ အမွန္ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ တေန႔ေတာ့ သူတို႔တေတြ မႏၱေလးေစ်းခ်ိဳ တိုက္တန္းေပၚက ဦးစမူသား ကိုစုဆိုင္မွာ နစ္ျပားအႀကီးႀကီးနဲ႔ ပယ္လီကန္ (Peliacn)တံဆိပ္ လက္မွတ္ထိုးတဲ့ ေဖာင္တိန္ေတြ (signature pen) ေတြ႔ၿပီး မွိဳေတြ႔တဲ့အလား တေယာက္တေခ်ာင္း ၀ယ္ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ အဖမ္းခံရလို႔ သူတို႔နဲ႔ ကြဲသြားတဲ့ အခ်ိန္ထိ သူတို႔ အဲဒီေဖာင္တိန္ႀကီးေတြနဲ႔ပဲ ဆြဲေနၾကတာပါ။
သူတို႔ရဲ႔ စာအုပ္အဖံုးပံုေတြနဲ႔ အတြင္းက သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြကလည္း ေျပာစမွတ္ပါ။ ဗမာျပည္ ပန္းခ်ီေလာကမွာ ေမာ္ဒန္လိုင္းကို လိုက္စားသူေတြ ပိုမ်ားလာတာဟာ သူတို႔ရဲ အဖံုးေတြရဲ႔ ေက်းဇူးမကင္းဘူးလို႔ ေျပာရရင္ မလြန္ဘူးထင္ပါတယ္။
အဖံုးအသစ္တခုကို သူတို႔ဆြဲၿပီး တိုက္ကို ယူလာၿပီဆိုရင္ အားလံုးက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာနဲ႔ အလုအယက္ ၾကည့္ၾကတာပါ။ သူတို႔ဟာေတြက ၾကည့္လည္းၾကည့္ခ်င္စရာပါ။ ၀တၳဳလည္း၀တၳဳမို႔၊ ပံုျပင္လည္းပံုျပင္မို႔၊ ကဗ်ာလည္းကဗ်ာမို႔၊ အေရာင္၊ လိုင္း၊ ဖြဲ႔စည္းပံု၊ အားလံုးတမူထူးျခားေအာင္ ေရးေလ့႐ွိပါတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ ဒီေန႔အထိ မထြက္ေသးတဲ့ စာအုပ္အဖံုးပံုေတြမွ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ကို က်ေနာ္တို႔ တိုက္ေ႐ွ႔ခန္းမွာ မွန္ေဘာင္အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ေတာင္ ထည့္ၿပီး အလွခ်ိတ္ ထားပါတယ္။
ကိုေပၚဦးရဲ႔ ထူးခၽြန္မွဳမွာ ပါရမီဘယ္ေလာက္ပါတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လံု႔လ၀ိရိယ ဘက္မွာေတာ့ စံထားထိုက္တဲ့ လူပါ။ သူဟာ ပန္းခ်ီ အႏုပညာမွာ အင္မတန္မွ ေအာက္သက္ေက်သူ ျဖစ္ပါတယ္။ လူထုတိုက္မွာ သူနဲ႔ ကို၀င္းေဖတို႔ ၀င္လုပ္ေနၾကတဲ့ ကာလမွာ အေမရိကန္ျပန္ၾကားေရး႐ံုးကေန အေမရိကန္ႏိုင္ငံ႐ွိ ကာတြန္းသင္တန္းေက်ာင္းႀကီးတခုနဲ႔ မိတ္ဆက္ ေပးလို႔ သူတို႔ ဆက္သြယ္သင္တန္း တက္ၾကပါတယ္။ ဟိုက အင္မတန္စနစ္က်တဲ့ သင္တန္းဆိုေတာ့ ကာတြန္းပညာရဲ႔ ကႀကီးခေခြးကစ သင္ရ၊ ေျဖရတာပါ။ အဲဒီလို အေျခခံေတြကို ဆြဲၿပီး ပို႔ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကိုေပၚဦးဟာ လက္ေႏႊးတဲ့သေဘာ အနည္းအက်ဥ္းက်င့္ၿပီး ပို႔လိုက္တာပါပဲ။ အျမဲအမွတ္ျပည့္ရၿပီး သင္တန္းၿပီးေတာ့လည္း ထိပ္ပိုင္းက ေအာင္ခဲ့တာပါ။
ပန္းခ်ီမွာ ပဏာမအက်ဆံုးျဖစ္တဲ့ လိုင္းနဲ႔ပါတ္သက္လို႔ ကိုေပၚဦးတို႔ ေအာက္သက္ေက်ပံုတခုကို ဥပမာျပ ေျပာရရင္ သူေရးခဲ့တဲ့ ေျမာက္ျမားလွတဲ့ တေၾကာင္းဆြဲ လူပံုေလး (sketch portrait)ေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ တေန႔၊ က်ေနာ္တို႔တိုက္က အယ္ဒီတာခန္းထဲမွာ ထိုင္ေလကန္ေနရင္း ကေန သူက မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့က်ေနာ့ကို "ေဟ့-ဖိုးသံ၊ ခဏေလးအဲဒီအတိုင္း ေနစမ္းကြာ၊ ငါတခ်က္ ေလာက္ျခစ္လိုက္ခ်င္လို႔"ဆိုၿပီး ဘုတ္ျပားေပၚ စာ႐ြက္တ႐ြက္ညွပ္ၿပီး သူ႔ ပယ္လီကင္ေဖာင္တိန္ နဲ႔ ျခစ္လိုက္တာ ငါးမိနစ္ေတာင္မၾကာဘူးထင္ပါရဲ႔ ေဘးကၾကည့္ေနသူေတြ စုတ္သပ္ရတဲ့ ပံုတပံု ထြက္ လာတာပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီပံုုေလးကို ေနာက္ေန႔မွာပဲ မွန္ေဘာင္ေျပးသြင္းၿပီး က်ေနာ့အခန္းထဲမွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ သူအဲဒီလို ေရးေပးခဲ့တဲ့ ပံုေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ရာ႐ွိမလဲ မေျပာတတ္ပါ။ ဘယ္သူ မဆို သူ႔ကိုလက္မွတ္ထိုးခိုင္းၿပီး တခုတ္တရ သိမ္းထားၾကပါတယ္။က်ေနာ္ အထက္မွာေရးခဲ့သလိုပဲ ကိုေပၚဦးဟာ အင္မတန္မွ တီထြင္လိုသူ၊ တီထြင္ရဲသူ၊ တီထြင္ခဲ့သူ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ လူေတြမွာ တီထြင္လိုစိတ္႐ွိေပမဲ့ သတၱိ႐ွိခ်င္မွ ႐ွိတာပါ။ ဒီႏွစ္ခု႐ွိအုန္းေတာ့ လည္း လက္ေတြ႔လုပ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ေနာက္တက႑ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုေပၚဦးကေတာ့ ပန္းခ်ီကားေတြ ေရာင္းရတာ မေရာင္းရတာ အပထား၊ တီထြင္စမ္းၾကည့္ၿပီး ျပပြဲတင္တာလည္းတင္၊ မတင္တာနဲ႔ တင္ၿပီးမေရာင္းရတဲ့ဟာေတြကို အိမ္မွာခ်ိတ္ရင္ ခ်ိတ္ထား၊ ပံုခ်င္ပံုထားလိုက္တာပဲ။ ဘယ္လိုပဲ အေျဖထြက္ထြက္၊ သူ႔ရဲ႔ တီထြင္လိုစိတ္ကိုေတာ့ ေနာက္တြန္႔မသြားေစခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ လက္လွမ္းမီသ ေလာက္ သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူဟာ ဘယ္လိုပဲထြင္ထြင္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျဒပ္မဲ့(abstract) ဆန္ဆန္၊ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ျမန္မာ့အမ်ိဳးသား စ႐ိုက္ကိုပဲ ျပန္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါ သူ႔ စိတ္ရင္း၊ စ႐ိုက္နဲ႔ တိုက္႐ိုက္ပါတ္သက္ေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ဆရာၿမိဳ႔မျငိမ္းရဲ႔ သားမက္ျဖစ္ေၾကာင္း အထူးမိတ္ဆက္ေပးဖို႔မလိုတဲ့ ကိုေပၚဦးရဲ႔ အေလ့အက်င့္ တခုက ပန္းခ်ီေရးတဲ့ အခါျဖစ္ေစ၊ ကာတြန္းဆြဲတဲ့အခါျဖစ္ေစ၊ ေသာက္လက္စ ေဆးေပါ့လိပ္ေလးက မီးခိုးအတအူအူ သူ႔ပါးစပ္က သီခ်င္းေလးတလြင္လြင္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ေလ့ ႐ွိပါတယ္။ ဓမၼတာပဲ သူအမ်ားဆံုး ဆိုညည္းးေလ့ ႐ွိတာေတြကေတာ့ ဆရာၿငိမ္းသီခ်င္းေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလလည္း အေနာက္တိုင္းတီးလံုးေတြကို ပစပ္ဆိုင္းတီးေနတတ္ပါတယ္။ သူဟာ ကာတြန္းဆြဲရင္ ဘယ္ေလာက္ ဆူညံေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာမဆို ဆြဲလို႔ရၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲရင္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဆြဲေလ့႐ွိပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနတဲ့ ကာလတုန္းကဆိုရင္ ညသန္းေခါင္ အိမ္သားေတြ အိပ္ကုန္ေတာ့မွ တေယာက္ထဲ ေရးတတ္ပါတယ္။
သူ႔ပါးစပ္က လူတေယာက္အေၾကာင္း နစ္နစ္နာနာ ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာတာရယ္လို႔ တခါမွ မၾကားဘူးသလို ႀကီးငယ္မေ႐ြး လူတိုင္းနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ဆက္ဆံတတ္တာကို သူနဲ႔ေပါင္းဖူးသူတိုင္း သတိမျပဳပဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ တီထြင္မွဳေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္သူ၊ ေအာင္ျမင္သူဆိုတာ အယူအဆမတူသူ၊ မနာလို အမုန္းပြါးသူေတြ ေတြ႔ရတတ္တာခ်ည္းပါပဲ။ သူလဲခၽြင္းခ်က္မဟုတ္ပါဘူး။ ႏို႔ေပမယ့္ အဲဒီလိုလူေတြကို သူက ေဒါသအမ်က္နဲ႔ ကြယ္ရာမွာျဖစ္ေစ၊ ေ႐ွ႔မွာျဖစ္ေစ ေျပာဆိုတာရယ္လို႔ က်ေနာ္ျဖင့္ တခါမွ မၾကားရဖူးပါဘူး။ သူ႔မွာ ႏိုင္ငံေရးအစြဲအလန္းလည္း မ႐ွိပါဘူး။ သူစြဲလန္း ယံုၾကည္တာ ဘာသာေရး သက္သက္ပါ။
က်ေနာ္ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြက သတင္းစာေတြကို ေထာင္ထဲ သြင္းခြင့္မေပးပါ ဘူး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ က်ေနာ္တို႔ အိမ္သာသံုးဖို႔ရတဲ့ သတင္းစာေတြကို စု၊ ေကာ္နဲ႔သုတ္ ျပန္ဆက္ၿပီး လွည့္ဖတ္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီလို ဖတ္ၾကတဲ့အခါမွာ တခါတေလ ကိုယ့္အိမ္ကထုတ္တဲ့ သတင္းစာလည္း ဖတ္ရပါတယ္။ အဲဒီလို ဖတ္ရလို႔ အိမ္ကိုသတိရေစတဲ့အထဲမွာ ကိုေပၚဦးရဲ႔ 'သူေတာ္' ကာတြန္းလဲ ပါပါတယ္။ သူေတာ္ဆိုတာက ဒီကာတြန္းနဲ႔ နာမည္ရ၊ သူ႔မွတ္ပံုတင္တဆိပ္ လိုျဖစ္ေနတဲ့ သတင္းစာမွာ ေန႔စဥ္ပါတဲ့ ကာတြန္းက႑ေလးတခုပါ။
ကိုေပၚဦးဟာ ဘယ္လိုလူလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးအတြက္ အတိုဆံုးနဲ႔ အမွန္ကန္ဆံုး အခ်က္ကို ေျပာရရင္ ႐ိုးသားျခင္း၊ ေမတၱာထားျခင္း နဲ႔ လံု႔လ၀ရိယ႐ွိျခင္းတို႔က ထုဆစ္ပံုသြင္းလိုက္တဲ့ စံျပလူသား တဦးျဖစ္တယ္လို႔ပဲ ေျဖလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ဖိုးသံ(လူထု)
