Friday, January 25, 2008

မဲဇာေတာသို႔ ဒုတိယတေခါက္ျပန္ေရာက္ရျခင္း
ေရးသူ- ေလထီးအုန္းေမာင္


[ဗမာျပည္ရဲ႔ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းမွာ သူရဲေကာင္းတဦးျဖစ္တဲ့ ေလထီးအုန္းေမာင္(အသက္ ၈၂ ႏွစ္) ဟာ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ျပည့္၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၈ မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ခုဆိုရင္ (၇) ႏွစ္တိုင္ခဲ႔ၿပီ။
ဦးအုန္းေမာင္ဟာ ေလထီးဆင္း ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႔အပါအ၀င္ ဖိႏွိပ္တဲ့ အုပ္စိုးသူေတြကို လက္နက္နဲ႔ေရာ၊ လက္နက္မဲ့ပါ ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ခဲ့သူ၊ ကိုကိုးကၽြန္း ႏွစ္ေခါက္၊ ေဂၚတူးကၽြန္းတေခါက္ ျပန္ခဲ့သူ၊ အသက္ (၇၀) နီးမွ ႐ွစ္ေလးလံုးလူထုအံုၾကြမွဳႀကီးမွာ ေ႐ွ႔တန္းက တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ခဲ့သူျဖစ္တယ္။
မာယာ ၂၀၀၁ မတ္လထုတ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ မိုးဂ်ာနယ္၊ အတြဲ (၈)၊ အမွတ္ (၂)၊ မတ္လ ထုတ္က ရဲေဘာ္ေလထီးဦးအုန္းေမာင္ရဲ႔ "မဲဇာေတာသို႔ဒုတိယတေခါက္ျပန္ေရာက္ရျခင္း" ေဆာင္းပါးကို ဒုတိယ အႀကိမ္အျဖစ္ မာယာက အမွတ္တရ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါတယ္။]


[မိုးဂ်ာနယ္ႏွင့္.....သို႔၊
အေျခအေနမေပးလို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းခံလိုက္ရတာကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ပါရန္ ေလးစားစြာျဖင့္ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။]

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ မႏၱေလးတြင္ က်င္းပေသာ လူထုေဒၚအမာ၏ ၈၂ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ပြဲသို႔ တက္ေရာက္ၿပီးေနာက္ မႏၱေလးမွ အင္းေတာ္ႏွင့္ ကသာၿမိဳ႔မ်ားသို႔ ခရီးဆန္႔ခဲ့ၾက၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔တြင္ သခင္အုန္းျမင့္ (တိုးတက္ေရး)ႏွင့္ သခင္သိန္းေမာင္(၀ါးခယ္မ)တို႔လည္း ပါၾကပါသည္။
မႏၱေလးမွ ျမစ္ႀကီးနားသို႔ ရထားျဖင့္ ညေန ၅ နာရီထြက္ခဲ့ရာ ညေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္တြင္ ေ႐ႊဘိုသို႔ ေရာက္သည္။ ေ႐ႊဘိုမွ ထြက္လာကတည္းက အညာေဆာင္း၏ အေအးဓါတ္က ပို၍ ကဲလာသည္။ အညာေဆာင္း၏ အေအးဒဏ္ကို မခံႏိုင္သျဖင့္ ရထားျပဴတင္းေပါက္ တံခါးမ်ားကို ပိတ္၍ အေႏြးထည္မ်ား ၀တ္ကာ ကာကြယ္ေနရသည္။ ရထားသည္ ေမွာင္ႀကီးမဲမဲတြင္တဘူတာရပ္ တဘူတာထြက္ျဖင့္ ခုတ္ေမာင္း လာခဲ့ရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေပ်ာ္တခ်က္ ေပ်ာ္တခ်က္ျဖင့္ ေမွး၍ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။

မဲဇာေတာ

နံနက္လင္း၍ ရထားျပဴတင္းေပါက္ တံခါးမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ နန္းခမ္း၊ ဘံုေခ်ာင္း၊ မဲဇာ၊ ဆည္႐ြာ စေသာ ဘူတာမ်ားကို တဘူတာၿပီး တဘူတာ ေတြ႔ရသည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ တခုလံုး တြင္ကား ႏွင္းမ်ားေ၀ေနသည္။ ရထားျပဴတင္းေပါက္မွ အေ၀းသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ ၫိႇဳ႔ဆိုင္း အံု႔မႈိင္းေနေသာ သစ္ေတာႀကီးမ်ား၊ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကို မႈန္၀ါး၀ါး ေတြ႔ရသည္။ မဲဇာေတာ၊ မဲဇာေတာင္၊ မင္း၀ံေတာင္တန္းႀကီးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဘးမွ ခရီးသည္တဦးက ေျပာျပသည္။
ထိုေတာ ထိုေတာင္တန္းမ်ားသည္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္းက သခင္ဗိုလ္၊ မန္း၀င္းေမာင္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္တစု ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး တာ၀န္ျဖင့္ အိႏၵိယသို႔ သြားခဲ့ရာ တြင္ ကုန္းေၾကာင္းျဖတ္သန္း ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကေသာ ေတာေတာင္မ်ားပင္ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အေ၀းတြင္ ျမင္ေနရေသာ မဲဇာေတာ၊ မင္း၀ံေတာင္မ်ားကို ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ၿပီး လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေတြးေတာေနမိခဲ့သည္။

အင္းေတာ္
မၾကာခင္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီးလာေသာ ရထားသည္ အင္းေတာ္ဘူတာသို႔ ဆိုက္သည္။ ဘူတာတြင္ အင္းေတာ္မွ မိတ္ေဆြမ်ားက လာေရာက္ႀကိဳဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ တည္းခိုရမည့္ ဦးေစာလႈိင္ (ဗဟိုတရား႐ံုးေ႐ွ႔ေန)၏ အိမ္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ဦးေစာလႈိင္တို႔ မိသားစုမွာ သေဘာေကာင္းၿပီး အလြန္ေဖာ္ေ႐ြသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အင္းေတာ္တြင္ ေနစဥ္အတြင္း ဧည့္၀တ္ျပဳဳၾကသည္မွာ အားနာစရာပင္ ေကာင္းလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔မွ သခင္သိန္းေမာင္ တေယာက္သာ အင္းေတာ္၊ ကသာၿမိဳ႔မ်ားသို႔ ရာက္ဖူးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သခင္အုန္းျမင့္မွာ တခါမွ မေရာက္ဖူးေပ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အင္းေတာ္သို႔ မေရာက္ဖူးေသာ္လည္း အင္းေတာ္ဆိုေသာ နာမည္ကိုကား ၾကားဖူးေန၏။ အင္းေတာ္အမည္ကို စ,ၾကားဖူးသည္မွာ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္က ျဖစ္သည္။

၀င္းဂိတ္၏ခရီးေ၀းထိုးေဖာက္ေရး
၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလေလာက္က ၿဗိတိသွ် စစ္တပ္မွ ေမဂ်ာဂင္နရယ္ ၀င္းဂိတ္သည္ အင္အား ၃၀၀၀ ျဖင့္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း႐ွိ ဂ်ပန္အုပ္ခ်ဳပ္ထားေသာ နယ္ေျမအတြင္း ခရီးေ၀းထိုးေဖာက္၍ ေျပာက္က်ားစစ္ ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္။ ၀င္းဂိတ္၏ ရန္သူဂ်ပန္နယ္ေျမအတြင္းသို႔ ခရီးေ၀းထိုးေဖာက္ တိုက္ခိုက္ေရး ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ-
ရန္သူ၏ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းမ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ရန္အတြက္ မႏၱေလး-ျမစ္ႀကီးနား ရထားလမ္းႏွင့္ တံတားမ်ားကို ေဖာက္ခြဲ ဖ်က္ဆီးပစ္ရန္၊
ဂ်ပန္တို႔ သိုေလွာင္ထားေသာ ရိကၡာႏွင့္ လက္နက္က်ည္ဆံမ်ား သိုေလွာင္ေရးစခန္းမ်ားကို ဖ်က္ဆီးရန္၊
ရန္သူကို တိုက္ပြဲငယ္ကေလးမ်ား ဆင္ႏႊဲၿပီး အေႏွာက္အယွက္ေပးရန္ တို႔ျဖစ္သည္။
ဤရည္႐ြယ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ၀င္းဂိတ္တပ္မ်ားသည္ အင္းေတာ္ ပတ္၀န္းက်င္ တ၀ိုက္တြင္ စစ္ေရးလႈပ္႐ွားမႈကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရထားစီးလာစဥ္က ေတြ႔ခဲ့ရေသာ နန္းခန္း၊ ဘံုေခ်ာင္း၊ မဲဇာ မီးရထားလမ္းမ်ား၊ မဲဇာေခ်ာင္း တံတားမ်ားသည္ ၀င္းဂိတ္တပ္မ်ား ေဖာက္ခြဲ ဖ်က္ဆီးခဲ့ဖူးေသာ ရထားလမ္းမ်ား၊ တံတားမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ၀င္းဂိတ္တပ္မ်ားသည္ ထီးခ်ိဳင္႔ၿမိဳ႔ထဲကိုပင္ ၀င္ေရာက္ခဲ့ေသးသည္။
၁၉၄၄ ခုႏွစ္ကလည္း ၀င္းဂိတ္၏ ခရီးေ၀းထိုးေဖာက္ေရး တပ္မ်ားသည္ အင္းေတာ္၊ ဗန္းေမာ္၊ မိုးေကာင္း ႀတိဂံနယ္ေျမမ်ားအတြင္း ေလထီးစစ္သားမ်ားဆင္းကာ ခံတပ္ၿမိဳ႔မ်ား တည္ေဆာက္၍ ခံတပ္ စစ္ဆင္ေရးကို ေနာက္တႀကိမ္ ဆင္ႏႊဲခဲ့ေသးသည္။ ထိုအႀကိမ္တြင္ ၀င္းဂိတ္တပ္မ်ားသည္ အင္းေတာ္ကိုပင္ အလစ္၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ကာ ရိကၡာႏွင့္လက္နက္မ်ား သိုေလွာင္ရာ စခန္းမ်ားကို ေဖာက္ခြဲ ဖ်က္ဆီးခဲ့သည္။ ထိုေၾကာင့္လည္း အင္းေတာ္သည္ ၀င္းဂိတ္၏ စစ္ေရးလႈပ္႐ွားမႈေၾကာင့္ စစ္အတြင္းက လူသိမ်ားၿပီး ထင္႐ွားေသာ ၿမိဳ႔ေလးတၿမိဳ႔ ျဖစ္လာသည္။
ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အင္းေတာ္ႏွင့္ အင္းေတာ္နယ္ေျမအတြင္း လႈပ္႐ွားေနေသာ ၀င္းဂိတ္၏ စစ္ေရးလႈပ္႐ွာမႈသတင္းမ်ားကို တဆင့္စကား တဆင့္နားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ထိုစဥ္က ထုတ္ေ၀ေသာ ဂ်ပန္စစ္တပ္က ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္ ျမန္မာသတင္းစာ မ်ားတြင္ တစြန္းတစ ဖတ္ရသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အင္းေတာ္ဆိုေသာ နာမည္ကို ၾကားဖူးေနျခင္း ျဖစ္သည္။
အင္းေတာ္တြင္ ေရာက္ေနစဥ္အတြင္း ဦးေစာလႈိင္၊ ဦးၫြန္႔လြင္ စေသာ မိတ္ေဆြမ်ားက အင္းေတာ္ မွ တန္ခိုးႀကီးဘုရားမ်ားကို လိုက္လံပို႔ေဆာင္၍ ဖူးေမွ်ာ္ၾကည္ညိဳေစသည္။ အင္းေတာ္ေလးကန္ကို ၾကည့္႐ႈေစသည္။ ထီးခ်ိဳင့္ၿမိဳ႔ကိုလည္း ေလ့လာေရးခရီးအျဖစ္ ပို႔ေဆာင္ေပးသည္။ ထီးခ်ိဳင္႔ၿမိဳ႔မွာ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းေပၚတြင္ တည္႐ွိၿပီး သာယာလွပေသာ ၿမိဳ႔ကေလးတၿမိဳ႔ ျဖစ္သည္။ မႏၱေလး-ထီးခ်ိဳင့္ ကားလမ္း၊ မႏၱေလး-ထီးခ်ိဳင့္ သေဘၤာလမ္းမ်ား ေပါက္သျဖင့္ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္း ေကာင္းမြန္ေသာ ေၾကာင့္လည္း ၿမိဳ႔ကေလးမွာ စည္ကားေနသည္။

မဲဇာကမ္းမွလြမ္းေစတီမ်ားကို ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ေသာဆရာေတာ္

ထီးခိ်ဳင့္ၿမိဳ႔သို႔ ေရာက္စဥ္ တည္ေတာဆရာေတာ္အား သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ၾကသည္။ တည္ေတာ ဆရာေတာ္မွာ သက္ေတာ္ ၈၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း က်န္းမာသန္စြမ္းလ်က္ပင္ ႐ွိေနေသးသည္။
တည္ေတာဆရာေတာ္သည္ စစ္ႀကိဳေခတ္က စာနယ္ဇင္းမ်ားတြင္ 'ထီးခ်ိဳင့္နတ္ဆိုး' ကေလာင္ အမည္ျဖင့္ ေဆာင္းပါး၊ ကဗ်ာ၊ ေလးခ်ိဳးမ်ားကို ေရးသားခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀က 'ထီးခ်ိဳင့္နတ္ဆိုး' ၏ ကဗ်ာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။
လက္၀ဲသုႏၵရ အမတ္ႀကီး မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ေၾကာင့္ မဲဇာသို႔ အပို႔ခံခဲ့စဥ္အတြင္း ေစတီပုထိုးမ်ားကို တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့သည္။ ထိုေစတီမ်ားမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သဘာ၀ ေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနေသာ ေစတီပုထိုးမ်ားကို ဆရာေတာ္က ဦးေဆာင္၍ ျပဳျပင္ တည္ေဆာက္ေနသည္။ ယခုအခါ ဆရာေတာ္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ထံုးျဖဴေဖြးေဖြးႏွင့္ ၾကည္ညိဳသပၸါယ္ ဖြယ္ ေကာင္းေနပါၿပီ။
ဆရာေတာ္ေရးေသာ 'မင္းလက္၀ဲသုႏၵရ၏ မဲဇာကမ္းမွ လြမ္းေစတီမ်ား' အမည္႐ွိ စာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ဆရာေတာ္က လက္ေဆာင္ေပးပါသည္။

ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာ
ဦးေစာလိႈင္ႏွင့္ ဦးၫြန္႔လြင္တို႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ထီးခိ်ဳင့္သို႔ ပို႔ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သြားခ်င္ ေသာ မဲဇာေတာမွ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာသို႔လည္း ပို႔ေပးသည္။ မဲဇာေတာမွ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာကေလးသို႔ သြားလိုျခင္း မွာ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာကေလးသည္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္႐ွားမႈတြင္ တနည္းမဟုတ္ တနည္းျဖင့္ ပါတ္သက္ေနေသာ ႐ြာကေလး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
၁၉၄၂ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ပန္တပ္မ်ားက ေမာင္းထုတ္လိုက္သျဖင့္ အဂၤလိပ္တပ္မ်ားႏွင့္ တ႐ုတ္တပ္မ်ား ဒေရာေသာပါးႏွင့္ ဆုတ္ခြါထြက္ေျပး သြားခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ ဆုတ္ခြါထြက္ခဲ့ရာတြင္ ဖက္ဆစ္ ဆန္႔က်င္ ေရးသမားမ်ား ျဖစ္ေသာ ကိုသိန္းေဖ(ဦးသိန္းေဖျမင့္)၊ သခင္ျမသြင္ ႏွင့္ သခင္ေက်ာ္စိန္ တို႔သည္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးအတြက္ မဟာမိတ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈရယူရန္ ခ်န္ေက႐ွိတ္တ႐ုတ္တပ္မ်ားႏွင့္ လိုက္ပါသြားခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႔ လိုက္ပါရာတြင္ ခ်န္ေက႐ွိတ္တပ္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပ သျဖင့္ ဆက္၍မလိုက္ေတာ့ပဲ လမ္းတ၀က္မွေန၍ ျပန္လည္ ထြက္ေျပး ခဲ့ၾကသည္။ တ႐ုတ္တပ္မွ ထြက္ေျပးခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ပထမဆံုး ပုန္းေအာင္း ေ႐ွာင္တိမ္းေနရေသာ ႐ြာမွာ ထိုဂ်ံဳးဂ်ဳံးက် ႐ြာကေလး ပင္ ျဖစ္သည္။

ေခတၱစတည္းခ်
ထို႔ေနာက္ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္တြင္လည္း သခင္ဗိုလ္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ ၉ ေယာက္ သည္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးတာ၀န္ျဖင့္ အိႏၵိယသို႔ ကုန္းေၾကာင္းခရီး သြားခဲ့ရာတြင္ ေခတၱစတည္းခ် ခဲ့ေသာ ႐ြာကေလးမွာလည္း ထိုဂ်ံဳးဂ်ံဳးက် ႐ြာကေလးပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ မဲဇာေေတာ၊ မဲဇာေခ်ာင္းႏွင့္ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာကေလးတို႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔စိတ္ထဲတြင္ အျမဲအမွတ္ရေနသျဖင့္ ထိုေနရာ ထိုေဒသမ်ားသို႔ သြားလိုေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သြားသာ သြားလိုသည္။ ထို ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာကေလးမွာ မဲဇာေတာထဲတြင္ ႐ွိၿပီး လမ္းခရီးကလည္း ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းသျဖင့္ ထို႐ြာကေလးသို႔ ျပန္ေရာက္ဖို႔ ဆိုသည္မွာ မလြယ္ကူဟု ထင္မွတ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အင္းေတာ္ႏွင့္ မဲဇာေတာမွ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာကေလးတို႔မွာ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္း ေပါက္ေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ စစ္အတြင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ခဲ့စဥ္ကေလာက္ ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပင္ပမ္းပမ္း မသြားရေတာ့ေပ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကားကေလးျဖင့္ အင္းေတာ္မွ နံနက္၉ နာရီထြက္ခဲ့ၾကရာ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက် ႐ြာကေလး သို႔ နံနက္ ၁၀ နာရီသာသာတြင္ ေရာက္သည္။ အင္းေတာ္ႏွင့္ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက် ႐ြာကေလးမွာ ကားျဖင့္ တနာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္သာ သြားခဲ့ရေတာ့သည္။

မဲဇာေတာသို႔ ဒုတိယတေခါက္

ကၽြန္ေတာ့္တသက္တြင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေတာ့ဟု ထင္မွတ္ခဲ့ေသာ မဲဇာေတာ၊ မဲဇာေခ်ာင္းႏွင့္ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာကေလးကို ဒုတိယအၾကိမ္ ေရာက္ခဲ့ရျပန္သည္။ မဲဇာေတာ၊ မဲဇာေခ်ာင္းႏွင့္ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာကေလးသို႔ ပထမအႀကိမ္ ေရာက္ခဲ့သည္မွာ စစ္အတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္က ျဖစ္ၿပီး ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးတာ၀န္ျဖင့္ ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေရာက္ခဲ့ပံုမွာ ဤသို႔ျဖစ္၏။ သခင္ဗိုလ္(ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ေလထီးႏွင့္ ဆင္းရန္အျပန္တြင္ ဂ်က္ဆိုးေလဆိပ္၌ ေလယာဥ္မီးေလာင္ပ်က္က်၍ ေသဆံုးခဲ့သူ)၊ မန္း၀င္းေမာင္ (သမတေဟာင္း ဦး၀င္းေမာင္-ကြယ္လြန္) တို႔ေခါင္းေဆာင္၍ ကိုေက်ာ္ရင္ (မႏၱေလးတကၠသိုလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဟာင္း-ကြယ္လြန္)၊ ကိုခ်စ္ေကာင္း(ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္း-ေတာတြင္းက်ဆံုး)၊ ဗိုလ္ဘၫြန္႔(ပီကင္းျပန္-ကြယ္လြန္)၊ ကိုသန္း(ကြယ္လြန္) ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးတာ၀န္ျဖင့္ အိႏၵိယသို႔ သြားရန္ မႏၱေလးသို႔ ခရီးစခဲ့ၾကသည္။
မႏၱေလးမွတဆင့္ အထက္ဗမာျပည္တိုင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးဗထူး၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ အိႏၵိယသို႔ ခရီးဆက္ၾက သည္။ အိႏၵိယသို႔ ကသာ၊ ျမစ္ႀကီးနားနယ္မ်ားမွ ျဖတ္သြားရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ထိုနယ္မ်ားကို ကၽြမ္းက်င္ေသာ ဗိုလ္မွဴးဗထူး၏ တပ္မွ ဗိုလ္လွေဖႏွင့္ တပ္သားေမာင္ေက်ာက္တို႔ကို လမ္းျပအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ထည့္ေပးလိုက္သည္။
ကၽြန္ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔သည္ စစ္ကိုင္းမွေကာလင္းသို႔ ရထားႏွင့္ သြားခဲ့ရၿပီး ရထား ဆက္မထြက္ႏိုင္ေတာ့ သျဖင့္ ေကာလင္းမွစ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကုန္းေၾကာင္္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရသည္။
တေတာ၀င္၊ တေတာထြက္၊ တေတာင္တက္၊ တေတာင္ဆင္းျဖင့္ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရာ ကသာနယ္မွ ဂဟဲဆိုေသာ႐ြာသို႔ ေရာက္သည္။ ေရာက္ေသာအခါ ဗိုလ္မွဴးဗထူး၏ လမ္းျပအျဖစ္ထည့္ ေပးလိုက္ေသာ ဗိုလ္လွေဖမွာ အျပင္းဖ်ားေတာ့သည္။ ဗိုလ္လွေဖအား ကၽြန္ေတာ္တို႔တြင္ ပါလာေသာ ေဆး၀ါးမ်ားျဖင့္ ႀကိဳးစားကုသၾကသည္။ ေပ်ာက္ႏိုးႏိုးႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ၾကေသာ္လည္း ရက္သာၾကာသြား သည္။ အဖ်ားကမသက္သာ။ သို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၾကာၾကာမေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဗိုလ္လွေဖ အား သူ႔အစ္မ႐ွိရာ တေကာင္းသို႔ ျပန္ပို႔ရန္ စီစဥ္ခဲ့ၾကသည္။ လူမမာကို မဲဇာေခ်ာင္း ကမ္းေပၚ႐ွ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာကေလးသို႔ ထမ္းစင္ျဖင့္ သယ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာတြင္ တရက္ႏွစ္ရက္ နားၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေသးေသာ္လည္း ထူးမလာသျဖင့္ ေ႐ွ႔ခရီးဆက္ေရး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ အိႏၵိယသို႔ အျမန္ဆံုးေရာက္ဖို႔ အေရးႀကီးသျဖင့္ လူႏွစ္စုခြဲကာ တစုက အိႏၵိယသို႔ ဆက္လက္သြားခဲ့ၾက ၿပီး တစုက လူမမာအား တေကာင္းသို႔ ပို႔ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သခင္ဗိုလ္ ေခါင္းေဆာင္၍ ကိုေက်ာ္ရင္၊ ကိုဘၫြန္႔၊ ကိုသန္းႏွင့္ ေမာင္ေက်ာက္တို႔က အိႏၵိယသို႔ ခရီးဆက္သြားရန္ ျဖစ္သည္။ မန္း၀င္းေမာင္ ေခါင္းေဆာင္၍ ကိုခ်စ္ေကာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဗိုလ္လွေဖအား တေကာင္းသို႔ သြားပို႔ၾကရန္ ျဖစ္သည္။
ေနာက္တေန႔တြင္ လူစုခြဲၾကသည္။ ရဲေဘာ္အားလံုး၏ မ်က္ႏွာမ်ားတြင္ စိတ္မေကာင္းသည့္ အမူအရာမ်ား ေပၚေနသည္။ သခင္ဗိုလ္တို႔ အုပ္စု နံနက္ပိုင္းတြင္ ခရီးထြက္သြားၿပီးေနာက္ မန္း၀င္းေမာင္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စုက ညေနပိုင္းတြင္ ၀ါးေဖာင္တခုကို ၀ယ္၍ ေဖာင္ေပၚတြင္ လူမမာကိုတင္ကာ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာေခ်ာင္းဆိပ္မွ ေန၍ မဲဇာေခ်ာင္းအတိုင္း ေဖာင္ျဖင့္ ေမွ်ာခဲ့ၾကသည္။ တညလံုး ေဖာင္ေမွ်ာလာၾကရာ ညနက္ေလ ဆီးႏွင္းမ်ား တေပါက္ေပါက္က်လာၿပီး အေအးက လြန္ကဲလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေစာင္မ်ားကိုလည္း လူမမာကို ျခံဳေပးထားရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကိုယ္လံုးမွာ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေနသည္။ ေရေႏြးအိုးတည္၍ လက္ဖက္ရည္ ၾကမ္း ပူပူေလးေသာက္ကာ အခ်မ္းကို ကာကြယ္ေနၾကရသည္။ ေဖာင္ကို တအိအိႏွင့္ ေမွ်ာခဲ့ရာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အၾကာတြင္ တေကာင္းသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။

ရဲေဘာ္မ်ားကို ေအာက္ေမ့သတိရျခင္း

ကၽြန္ေတာ္သည္ ယခုတေခါက္ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ၀မ္းသာအားရစြာျဖင့္ ႐ြာကေလး ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စတည္းခ်ခဲ့ေသာ အိမ္ကေလးကို ႐ွာေဖြၾကည့္သည္။ ႐ြာမွ လူေဟာင္းမ်ားကို စံုစမ္းၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဖာင္ႏွင့္ေမွ်ာခဲ့ေသာ မဲဇာေခ်ာင္းကိုလည္း သြား၍ ၾကည့္သည္။ စစ္အတြင္း ထို႐ြာသို႔ အတူသြားခဲ့ ေရာက္ခဲ့ၾကသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္လည္း အျဖစ္အပ်က္ မ်ားမွာ တေရးေရး ျမင္ေယာင္လာမိပါသည္။
မဲဇာေတာ၊ မဲဇာေခ်ာင္းႏွင့္ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာကေလးမ်ားကို ေတြ႔ရေသာအခါ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ သတိရလာၿပီး စိတ္ထဲတြင္ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
၀မ္းသာျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တသက္တြင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု ထင္မွတ္ခဲ့ ေသာ မဲဇာေတာ၊ မဲဇာေခ်ာင္းႏွင့္ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာကေလးကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ျပန္ေရာက္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
၀မ္းနည္းျခင္းမွာ မဲဇာေတာ၊ မဲဇာေခ်ာင္းႏွင့္ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာကေလးသို႔ ထိုစဥ္က ေရာက္ခဲ့ၾကေသာ ကြယ္လြန္သြားၾကသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားကို ေအာက္ေမ့တသ သတိရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
စစ္အတြင္းက ဤေတာ၊ ဤ႐ြာကေလးသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကေသာ ရဲေဘာ္ ကိုးေယာက္တြင္ သခင္ဗိုလ္၊ မန္း၀င္းေမာင္၊ ကိုေက်ာ္ရင္၊ ကိုဘၫြန္႔၊ ကိုခ်စ္ေကာင္း၊ ကိုသန္း၊ ေမာင္ေက်ာက္တို႔မွာ မ႐ွိၾကေတာ့ေပ။ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုလွေဖတို႔ ႏွစ္ေယာက္သာ အသက္မေသပဲ က်န္႐ွိေတာ့သည္။
ကြယ္လြန္သြားၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ ထိုရဲေဘာ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေအာက္ေမ့တသ သတိရသကဲ့သို႔ သခင္အုန္းျမင့္ႏွင့္ သခင္သိန္းေမာင္တို႔ကလည္း ထိုရဲေဘာ္မ်ားမွာ သူတို႔ႏွင့္ ခင္မင္ရင္ႏွီးေသာ ရဲေဘာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ေအာက္ေမ့တသ သတိရၾကသည္။
ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာကေလးကို အားရေအာင္ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈ ၿပီးေနာက္ မခြဲခ်င္ မခြါခ်င္ျဖင့္ ထို႐ြာ ကေလးမွ ခြဲခြါခဲ့ရသည္။ ခြဲခြါရေသာ္လည္း မဲဇာေတာ၊ မဲဇာေခ်ာင္းႏွင့္ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်႐ြာကေလးကိုကား ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ေမ့ေပ်ာက္၍ မရဘဲ အမွတ္ရေနမည္သာ ျဖစ္ပါသတည္း။

ေလထီးအုန္းေမာင္
[မိုးဂ်ာနယ္၊ အတြဲ(၈)၊ အမွတ္(၂)၊ ၁၉၉၈ မတ္လ]

No comments: