ေကာင္းကင္စိတ္နဲ႔ ေျမလိုက်င့္တဲ့ ဧည့္သည္ႀကီး{၅}ေရးသူ- ေနျခဴး

အဲဒါျဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ေဝမိုးက်ေနာ့္ဆီေရာက္လာတယ္။ သူက ျပန္လြတ္လာ တာ မၾကာေသးဘူး။ လြတ္လြတ္ၿပီးခ်င္း ဘုန္းႀကီးဝတ္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ဆရာႀကီးတို႔ သြားၾကေသး တယ္။ အခုသူက ဘုန္းႀကီးထြက္ခါစ အိမ္မွာအနားယူေနတဲ့အခ်ိန္။ က်ေနာ့္ဆီေတာ့ မၾကာခဏ လာတတ္တယ္။ အခုလာတာကေတာ့ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ပါ။ ''အကို႕ ကို လူတစ္ေယာက္ကေတြ႕ခ်င္လို႔ တဲ့။ အေရးႀကီးတယ္။ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေတြ႕ရမွာ..''။ ေတြ႕မယ္ သူဘယ္သူလဲ လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ သူက ''ဘယ္သူလို႔မေျပာရဘူးလို႔ မွာလိုက္တယ္။ ေတြ႕ရင္သိမွာပဲ။'' ဒါဆို ငါမေတြ႕ေတာ့ဘူးကြာ။ မင္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္။ အခုလို ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းမ်ိဳးမွာ ဘယ္သူမွန္းလည္း ႀကိဳမသိ၊ အေရးလည္း ႀကီး၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္လည္း ဆိုေသး ဆိုေတာ့ ငါမေတြ႕ေတာ့ဘူးကြာ..''။ ေဝမိုးျပန္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ျပတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္က ခုိင္လံုေနတယ္ေလ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေဝမိုးျပန္ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ့္နား နားကပ္ၿပီး ''ခုေတြ႕မယ့္လူက တျခားသူမဟုတ္ဘူး။ ကိုသက္ဝင္းေအာင္ပဲ'' လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ရင္ထဲ ဒိန္းခနဲျဖစ္သြားတယ္။

သက္ဝင္းေအာင္နဲ႔က်ေနာ္ မေတြ႕ရတာ (၆)ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီ။ ၁၉၉၂ သူလြတ္သြားၿပီး က်ေနာ့္ကို ႐ံုးထြက္မွာလာေတြ႕ခဲ့တာ ေနာက္ဆံုးပဲ။ ၁၉၉၇ က်ေနာ္ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ သူရန္ကုန္မွာ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရး လုိက္ဖမ္းေနလို႔ ထိုင္းဘက္ထြက္သြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သက္ဝင္းေအာင္ကိုေတြ႕ရင္ ဖမ္းဖို႔ ေထာက္လွမ္းေရးက ဝရမ္းထုတ္ထားတဲ့အခ်ိန္။ ဒါေပမဲ့ သူ ထုိင္းမွာ႐ွိေနတယ္ဆိုေတာ့ ကိစၥမ႐ွိဘူးေပါ့။ ခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္ေရာက္ၿပီး လႈပ္႐ွားေနၿပီေပါ့။ ၾသဂုတ္ လွည္းတန္းကိစၥ၊ ပံုမွန္ထြက္ေန တဲ့ Statement ကိစၥ၊ ေက်ာင္းသား လႈပ္႐ွားမႈေတြ..။ တစ္ခုခ်င္း က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ အစီစီအရီရီ ေပၚလာတယ္။ ဒါ သူ႕လက္ေတြပဲ။ သူနဲ႔တစ္စံုတစ္ရာ ပတ္သတ္ေနတယ္ဆိုတာ သိထားေပမဲ့ လူ ကိုယ္တိုင္ ျပည္တြင္းျပန္ေရာက္ၿပီး လႈပ္႐ွားေနမယ္ေတာ့ ထင္မထားခဲ့မိဘူး။ အခု သူျပန္ေရာက္ ေနၿပီ။ လႈပ္႐ွားေနၿပီ။ က်ေနာ့္ကိုေတြ႕ဖို႔ ခ်ိန္းေနၿပီ။ က်ေနာ္ဘာလုပ္ရမလဲ။

ဒီအခ်ိန္မွာက ညတိုင္း လူဖမ္းပြဲႀကီးလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ NLD အဖြဲ႕ဝင္ေတြေရာ၊ ေက်ာင္းသားေတြေရာ တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္ဖမ္းခံေနရခ်ိန္။ က်ေနာ္က ေထာင္ကထြက္လာတာ (၁)ႏွစ္ေတာင္ တင္းတင္းမျပည့္ခ်င္ ေသးဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရး စစ္ေၾကာေရးခန္းက ျပန္ထြက္လာတာ ရက္ပိုင္းပဲ႐ွိေသးတယ္။ ဒီ အေျခအေနမွာ သူ႕ကိုသြားေတြ႕မလား။ မေတြ႕ဘဲ ျငင္းလိုက္မလား။ သြားေတြ႕ရင္ အႀကီးအက်ယ္ အႏၲရာယ္႐ွိႏိုင္တယ္။ အနည္းဆံုး ေထာင္ဒဏ္ (၇)ႏွစ္ပဲ။ မေတြ႕ဘဲ ျငင္းလိုက္ရင္ေကာ က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲ ဆက္တိုက္ျဖစ္လာတဲ့အေတြးေတြပါ။ က်ေနာ္ ၿငိမ္က်သြားတာကို ေဝမိုးသတိထားမိ တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ေတြ႕မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ေတြ႕မယ့္အခ်ိန္နဲ႔ေနရာ သတ္မွတ္ၿပီး ေဝမိုးျပန္သြားတယ္။

ခုလို သက္ဝင္းေအာင္နဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တာဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အႏၲရာယ္ၾကားကစြန္႔စားမႈ တစ္ခုပါပဲ။ သာမန္အခ်ိန္မွာ အဲဒီေလာက္မဟုတ္ေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းက ဇာတ္႐ွိန္အျမင့္ဆံုးျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ က်ေနာ္ျပင္ဆင္သင့္တာေတြ အေသးစိတ္ျပင္ဆင္တယ္။ က်ေနာ္႕အမိုးအတြက္ လုိအပ္တာေတြ၊ ေပးရမယ့္အရာေတြ၊ ရစရာ႐ွိတာေတြ အကုန္စာရင္းခ်ၿပီး အၿပီးလုပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ (၉)နာရီေလာက္ ေဝမုိးေရာက္လာတယ္။ သူ လည္း လိုက္ဖို႔လာေျပာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ေတြ႕ဖို႔ခ်ိန္းထားတာက ေန႔လည္ (၂)နာရီ။ အခ်ိန္အေစာ ႀကီး ႐ွိေသးလို႔ က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာပဲ စကားထိုင္ေျပာေနၾကတယ္။ (၁၁)နာရီေလာက္က်ေတာ့ ဆရာႀကီးက ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ျဗဳန္းစားႀကီးေရာက္ခ်လာတယ္။ သူနဲ႔လိုက္ခဲ့ဖို႔ အတင္းေခၚေန ေတာ့တယ္။ ပထမ က်ေနာ္ျငင္းေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့သူကမရဘူး။ အေၾကာင္းျပခ်က္ မခိုင္လံုလို႔ ကေတာ့ အတင္းဇြတ္ေနေတာ့တာ။ က်ေနာ္လည္း နာရီၾကည့္ေတာ့ အခုမွ (၁၁)နာရီဆိုေတာ့ (၃)နာရီေလာက္ လိုေသးတာပဲဆိုၿပီး သူနဲ႔လုိက္သြားလိုက္တယ္။

ေဝမိုးလည္း လုိက္လာတယ္။ ပထမေတာ့ မဂၢဇင္းတိုက္ကို သြားၾကတာ။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ေတြ ပန္းဆိုးတန္းက ဟိႏၵဴဘုရား ဝင္းထဲဖြင့္ထားတဲ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာက စားစရာစံုတယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ေနရင္း (၁)နာရီထိုးေတာ့ က်ေနာ္ထြက္ဖို႔လုပ္တယ္။ ဆရာႀကီးက မရဘူး။ ညေနထိ သူနဲ႔ေနခ်ည္း လုပ္ေနတယ္။ သူျပန္ပို႔ေပးမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္ကလည္း ခ်ိန္းထားတာ႐ွိလို႔ သြားမယ္ဆိုတာကို ''ဘာလဲ မင္းရည္းစားရေနၿပီလား။ ငါ့ကို မိတ္ဆက္ေပး၊ ငါလည္းလိုက္မယ္''ဆိုၿပီး လုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္လိုေျပာရမလဲမသိေတာ့ဘူး။ နာရီၾကည့္ၿပီး ေဝမိုးလည္း မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ ေနၿပီ။ သက္ဝင္းေအာင္နဲ႔ေတြ႕ဖို႔ကိစၥကို က်ေနာ္ ဆရာႀကီးကိုအသိမေပးခ်င္ဘူး။ သူ႕ကိုအႏၲရာယ္ စက္ကြင္းထဲ မေရာက္ေစခ်င္လို႔။ ဘာေျပာေျပာ သိထားရင္ အႏၲရာယ္႐ွိတယ္ေလ။

ဘယ္လိုမွ ထြက္လို႔မရတဲ့အဆံုး က်ေနာ္ေဝမိုးကိုမ်က္ရိပ္ျပလိုက္ၿပီး ဆရာႀကီးကို လက္ကုတ္လိုက္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကထြက္လာၿပီး ဆရာႀကီးနားကပ္ၿပီး အခုေတြ႕မွာ သက္ဝင္းေအာင္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာႀကီးအႏၲရာယ္႐ွိမွာစိုးလို႔ အသိမေပးတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခုခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ မိနစ္ပိုင္းပဲ လို ေတာ့ေၾကာင္း၊ ေျပာလိုက္မွ မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ ခ်က္ျခင္းပဲ '' ေအး.. ေအး..သြား.. ငါ႕ကားယူသြား '' ဆိုၿပီး ကားပါ ေပးလိုက္တယ္။ သူကေတာ႕ အဲဒီမွာဘဲ က်န္ခဲ႕တယ္။ ကားေပၚတက္ခါနီး က်ေနာ႕္နားနားကပ္ၿပီး '' သက္ဝင္းေအာင္ကိုေျပာလိုက္ ၊ ငါသတိရေနတယ္လို႕ ။ ငါ႕ကိုေပးစရာရွိတဲ႕အေၾကြးလည္း ဆပ္ဦး'' လို႕ မွာလိုက္ေသးတယ္။ သူ႕ကိုေပးစရာရွိတဲ႕အေၾကြးးဆိုတာက အထဲမွာေနၾကတုန္း စာေမးပြဲျပန္ေျဖဖို႕ သူေတာင္းထားတဲ႕ကတိကို သက္ဝင္းေအာင္က ေပးခဲ႕ၿပီး စာေမးပြဲမေျဖျဖစ္ေသးတာကို ေျပာတာပါ။

ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ သက္ဝင္းေအာင္က ႀကိဳေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ သူ႕ပံုစံက လြန္ခဲ့တဲ့ (၆) ႏွစ္က အတိုင္းပဲ။ ဘာမွ သိပ္မေျပာင္းဘူး။ က်ေနာ့္ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႕ရဲ႕ေျပာင္ေနတဲ့နဖူးကို လက္နဲ႔လွမ္းေတာက္ခ်လိုက္ တယ္။ ၿပီးမွ (၂)ေယာက္သား ၿပိဳင္တူရယ္လိုက္ၾကၿပီး ေဘးခ်င္းယွဥ္လွ်က္က တစ္ေယာက္ပခံုး တစ္ေယာက္လွမ္း ဖက္ထားလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ေနက်ပုံစံေလ။ သူနဲ႔က်ေနာ္ (၁) ေဆာင္ မွာအတူတူေနၾကတုန္းက က်ေနာ္က ေန႔တိုင္း 'ဒိုက္' ထိုးတယ္။ အဲဒါကို သူက ''မင္းလက္ေမာင္းေတြက ေကာင္းသားပဲ။ မွန္း ..ငါစမ္းၾကည့္စမ္းမယ္”ဆိုၿပီး ထိုးေတာ့တာ ပဲ။ က်ေနာ့္ကို ဘယ္အခ်ိန္ေတြ႔ေတြ႕က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို ထိုးလိုက္ရမွ ေက်နပ္တဲ့ေကာင္။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႔နဖူးကို လက္နဲ႔လွမ္းလွမ္း ေတာက္တယ္။ သူ႕နဖူးျပင္က ထူးထူးျခားျခားကို က်ယ္ေနတာ။ အဲဒါကို သူက ဆံပင္နဲ႔ဖံုးထားတတ္တယ္။ က်ေနာ္ကသူ႕ကိုဘယ္အခ်ိန္ေတြ႕ေတြ႕ သူ႕နဖူးကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ေတာက္လိုက္ရမွ ေက်နပ္တဲ့ေကာင္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔က်ေနာ္ၾကားမွာ အဲဒီလို ႏႈတ္ဆက္တဲ့ပံုစံေလး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားၾကတာေလ။

အဲဒီမွာ ခဏပဲေနၿပီး ေ႐ႊတိဂံုဘုရားသြားဖို႔ သူကေျပာတယ္။ သူက သူ႕ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သက္သက္ သြားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ေဝမိုးက ဆရာႀကီးကားနဲ႔။ ဘုရားေပၚမွာ ညေန (၅)နာရီေလာက္ထိ ေအးေအး ေဆးေဆး စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူ က်ေနာ့္ကို ေတြ႕ဖို႔ေခၚတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အလုပ္ကိစၥ ထက္ အရင္သံေယာဇဥ္အရ ေခၚေတြ႕တဲ့သေဘာပါပဲ။ အဲဒီမွာ သူ က်ေနာ့္ကို ေျပာခဲ့ တာေတြကေတာ့ ပံုမွန္တရားထိုင္ဖို႔၊ သူလည္း ပံုမွန္တရားထိုင္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အခက္အခဲေတြ ႀကံဳလာတဲ့အခါတိုင္း တရားထိုင္ထားတဲ့အက်ိဳးေၾကာင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆိုင္လို႔ရခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ တရားထိုင္တာ အက်ိဳးမ်ားေၾကာင္း၊ က်ေနာ္အေနနဲ႔ ေလာေလာဆယ္ ႏိုင္ငံေရးကိစၥ ခဏနားထားၿပီး ပညာေရးကိစၥကို ေဇာင္းေပးသင့္ေၾကာင္း၊ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဟိုဖက္ထြက္ၿပီး ပညာေရးဆက္လုပ္သင့္ေၾကာင္းေတြ ေျပာတာပါ။ အဲဒီတုန္းက သူက က်ေနာ္ေထာင္ထဲ (၆)ႏွစ္ ေက်ာ္ေနခဲ့ရတာကုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ။

က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႕ကို သိပ္ၿပီးမေျပာျဖစ္ပါဘူး။ သိပ္ၿပီး အတင့္မရဲဖို႔နဲ႔ ကိစၥဝိစၥၿပီးရင္ ေျခရာေဖ်ာက္ ေနဖို႔ေလာက္သာ သတိေပးလိုက္တာပါ။ ညေန (၅)နာရီထိုးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ျပန္ဖို႔ ထရပ္လိုက္ၾကတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း သူက က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းကို ထိုးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္က သူ႕နဖူးကို လွမ္းေတာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တေယာက္ပခုံး တေယာက္ဖက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္ဆိုတာ (၂)ေယာက္လံုး မသိခဲ့ၾကဘူးေလ။ က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေနာက္(၂)ရက္ေလာက္ ေနေတာ့ သူအဖမ္းခံရတယ္။ အဲဒီထဲက အျပင္ေလာကကို အသက္႐ွင္လ်က္ ျပန္ထြက္လာခြင့္ မရေတာ့ပါဘူး။ ေထာင္ထဲမွာ (၈)ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈေတြ၊ တိုက္ပြဲေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုးခဲ့ရၿပီး ပထမေအာက္ပိုင္း ေသသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ (၂ဝဝ၆) ေအာက္တိုဘာ (၁၆)မွာ မႏၲေလးေထာင္ထဲမွာ က်ဆံုးသြားရတယ္။ သူဆံုးေတာ့ က်ေနာ္က သာယာဝတီမွာ၊ နံရံေတြၾကား ကေနပဲ သူ႕ကို ''သက္ဝင္းေအာင္ (သို႔မဟုတ္) ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဝိညာဥ္'' လို႔ကင္ပြန္းတပ္ၿပီး လွမ္း ဦး ၫြတ္ခဲ့ရတယ္။

သက္ဝင္းေအာင္အဖမ္းခံရၿပီး ဘိုဘိုလည္း ဖမ္းခံရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုထြန္းျမင့္ေအာင္ပါ အဖမ္းခံရေတာ့ က်ေနာ္လည္း အိမ္မွာသိပ္မေနပဲ ေ႐ွာင္ေနလိုက္ရေတာ့တယ္။ အဲဒီအေတာအတြင္း ပညာေရးစနစ္အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ ႏွစ္စတုန္းက ေျပာခဲ့တဲ့စနစ္က ေနာက္ႏွစ္မွစမွာ ဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္မွာ ဘယ္သူမဆို ဆယ္တန္းအျပင္ေျဖခြင့္႐ွိေသးတယ္။ က်ေနာ့္ ဆရာမေတြက က်ေနာ့္ အတြက္ 'ေဖာင္' ဝယ္ၿပီး တင္ဖို႔လုပ္တယ္။ က်ေနာ့္လက္မွတ္လိုေနလို႔ က်ေနာ့္ဆီ အေၾကာင္းၾကားေတာ့ လက္မွတ္သြားထိုးေပးလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ စိတ္ကူးလံုးဝမ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ပညာေရးကို လံုးဝေက်ာခိုင္းလိုက္ပါၿပီ။ ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဖမ္းခံရမလား၊ ထြက္ေျပးရမလား ဆိုတာလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိႏိုင္ေသးဘူး။ ဒါေတြကို ဆရာမေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ ဖြင့္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဒီအေတာအတြင္း အေျခအေနက ပို႐ႈပ္ေထြးလာတယ္။ က်ေနာ့္အိမ္ကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြ လာေမးေနၿပီဆိုတာသိေတာ့ က်ေနာ္ နယ္ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

နယ္မွာ (၃)လေလာက္ေ႐ွာင္ေနၿပီး ေအးေဆးၿပီဆိုမွ ရန္ကုန္ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႕က ၁၉၉၈ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ ဒီဇင္ဘာ (၃၁)ရက္ေန႔ပါ။ ေနာက္ေန႔မွာ ဆရာမေတြ သြားႏႈတ္ဆက္တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဆရာမေတြက က်ေနာ္႔ကို ေမွ်ာ္ ေနၾကတာ။ စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔၊ စာက်က္ဖို႔အတြက္ပါ။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ အစီအစဥ္ မ႐ွိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဆရာမက မရဘူး၊ ေျဖကို ေျဖရမယ္ ဆိုၿပီး အတင္း လုပ္ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း မေျဖေတာ့ဘူးဆိုတာ အေၾကာင္းေတြ႐ွိတယ္ေလ။ စာေမးပြဲေျဖရမွာက မတ္လ (၉)ရက္ေန႔။ ၾကားထဲမွာ (၂)လေလာက္ပဲ အခ်ိန္႐ွိေတာ့တာ။ ေခါင္းထဲမွာလည္း ဘာစာမွမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာလည္း အိပ္မက္ဆိုးေတြ ျဖတ္သန္းမက္ခဲ့ရေသးေတာ့ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ မေျဖေတာ့ဘူး။ ေျဖရင္လည္း က်ဖို႔ပဲ႐ွိေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္မူက ''ေျဖရင္ေအာင္ရမယ္'' ။ ဆရာမေတြက ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျဖကိုေျဖရမယ္၊ ေနာက္ဆံုး က်ရင္က်ပါေစ။ က်ေနာ္ စာေမးပြဲခန္းထဲဝင္ရင္ေတာ္ၿပီ။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာမတို႔ စကားအေျခအတင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က မေျဖေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာၿပီး ျပန္ဆင္း ဖို႔လုပ္ေတာ့ ဆရာမက ''မင္းမျပန္နဲ႔။ ဒီမွာ စာက်က္ရမယ္။ မင္း ေျဖကိုေျဖရမယ္။'' လို႔လွမ္းေျပာ တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မရဘူး။ ဖိနပ္စီးၿပီး တံခါးဖြင့္ဆင္းမယ္လုပ္ေတာ့ ဆရာမက ေနာက္ကေန က်ေနာ့္ဂုတ္ကိုကိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာကို လက္သီး နဲ႔ထိုးခ်လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲ မီးေတာင္ ပြင့္သြားတယ္။ ဆရာမအေဖက နာမည္ေက်ာ္ လက္ေဝွ႔သမားႀကီး။ ဆရာမလည္း ငယ္ငယ္က သဲအိတ္ေတြ ဘာေတြထိုးၿပီး လက္သီးက်င့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာမ။ သူက ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္ ေတာ့မွ မ႐ိုက္ဘူး။ မာမာထန္ထန္ေတာင္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ စာသင္ရင္ အၿမဲၿပံဳး႐ႊင္ေန တတ္တာ။ ဒါေပမဲ့ သူစိတ္ဆိုးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခုနကလို ဂုတ္ဆြဲၿပီး ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ထိုး ေတာ့တာ။

က်ေနာ့္အကုိ ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႕လက္သီးစာမိၿပီး (၃)ရက္ေလာက္ ထမင္းမစားႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူး တယ္။ က်ေနာ္လည္း (၈)တန္းႏွစ္ေလာက္က တစ္ႀကိမ္ထိခဲ့ဖူးတယ္။ အခု တစ္ႀကိမ္ထိျပန္ၿပီ။ စိတ္ထဲ ထူပူသြားၿပီး ဆရာမကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက မင္းအထဲျပန္ဝင္ဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ ခ်က္ထိုးခ်လိုက္ျပန္တယ္။ ဒီတခါ က်ေနာ္ေ႐ွာင္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခ်က္ပါထိရင္ေတာ့ က်ေနာ္ထင္တယ္ (၅)ရက္ေလာက္ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ရမယ့္ကိန္းပဲ။ က်ေနာ္လည္း အသားလည္း နာ၊ ႐ွက္လည္း ႐ွက္ဆိုေတာ့ ဆရာမကို စူးစူးရဲရဲျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အ႐ိုင္းစိတ္ေတြ ၾကြလာတယ္။ ဆရာမေနရာမွာ တျခားလူဆိုရင္ေတာ့ အ႐ိုးတျခား၊ အသားတျခားျဖစ္သြားမွာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီဆရာမက က်ေနာ့္ကို ငယ္ငယ္ထဲက သားတစ္ေယာက္လို ေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့တဲ့ဆရာမ၊ က်ေနာ္က အေမတစ္ေယာက္လိုခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ဆရာမ ဆိုေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး ေခါင္းငံုခံလိုက္ရတယ္။ ဆရာမအေမေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို အိမ္ထဲေခၚသြားလို႔ ဆရာမလည္း ဘာမွ ထပ္မေျပာ ေတာ့ပါဘူး။

က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အႏိုင္က်င့္မႈမွန္သမွ်ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းငံု႔ခံေလ့ မ႐ွိဘူး။ ရတဲ့နည္းနဲ႔ တြန္းလွန္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ ႐ုပ္ပိုင္းနဲ႔ တြန္းလွန္လို႔မရတဲ့ကိစၥေတြဆိုရင္ စိတ္ပိုင္း နဲ႔တြန္းလွန္ခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တြန္းလွန္လို႔မရဘဲ ဒူးေထာက္အညံ့ခံခဲ့ရတဲ့ အႏိုင္က်င့္မႈေတာ့ ႐ွိတယ္။ အဲဒါ 'ေမတၱာရဲ႕အႏိုင္က်င့္မႈပဲ'။ အခုဆရာမလုပ္ရပ္နဲ႔ က်ေနာ္ ေထာင္ထဲမွာ႐ွိစဥ္ ေထာင္မွဴးေစာထြန္းနဲ႔ျဖစ္တဲ့ကိစၥမွာ ဆရာႀကီးပါဝင္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္မ်ိဳးေတြပါပဲ။ အဲဒါေတြကို က်ေနာ္က 'ေမတၱာရဲ႕အႏိုင္က်င့္မႈ' လို႔ ေခၚခ်င္တယ္။ လူတေယာက္က လူတေယာက္ကို အႏိုင္က်င့္တယ္ဆိုတာ အႏိုင္က်င့္သူက သူ႔ရဲ႕အတၱ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ အႏိုင္က်င့္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေမတၱာရဲ႕အႏိုင္က်င့္မႈကေတာ့ အဲဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္ပါ။ အႏိုင္က်င့္သူက သူရဲ႕အတၱ အက်ိဳး စီးပြားလံုးဝမပါဘဲ အႏိုင္က်င့္ခံရသူရဲ႕ အက်ိဳးကို ေ႐ွး႐ႈၿပီး အႏိုင္က်င့္တာပါ။ ဒီလိုအႏိုင္က်င့္မႈမ်ိဳးကို ေမတၱာရဲ႕အႏိုင္က်င့္မႈလို႔ ယူဆတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ က်ေနာ္ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ပါဘူး။ ေမတၱာရဲ႕အစြမ္းသတၱိကိုေတာ့ အရမ္းေၾကာက္တယ္။ ဒီဒဏ္ကို က်ေနာ္မခံႏိုင္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အငတ္မြတ္ဆံုး၊ အေတာင့္တဆံုးအရာဟာ ေမတၱာပဲေလ။

အဲဒီလိုေမတၱာရဲ႕အႏိုင္က်င့္မႈေၾကာင့္ (၁ဝ)တန္းေျဖဖို႔ လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ေျဖရဖို႔ရက္က တအား နီးေနေတာ့ ဂုဏ္ထူးထြက္ဖို႔ မေမွ်ာ္မွန္းေတာ့ဘူး။ ေအာင္မွတ္ရဖို႔ေတာင္ မနည္းလုပ္ရမွာ။ ေတာ္ ေသးတာက ဝိဇၨာတြဲ (၃)ဘာသာမွာ (၂)ဘာသာ (၄ဝ) ရရင္ ေအာင္တယ္။ သိပၸံတြဲလည္း ဒီလုိပဲ။ အခ်ိန္မရေတာ့လို႔ ဝိဇၨာတြဲထဲက သမိုင္းနဲ႔အီကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး ပထဝီကို လံုးဝလႊတ္ထားလိုက္တယ္။
သိပၸံတြဲထဲက Chemistry နဲ႔ Physics ကိုပဲၾကည့္ၿပီး Bio ကို လံုးဝလႊတ္လိုက္တယ္။ အိပ္ခ်ိန္ (၅) နာရီေလာက္ပဲထားၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ စာနဲ႔ပဲ မ်က္ႏွာအပ္ထားလိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးက က်ေနာ့္ဆီ တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ လူကိုယ္တိုင္ေရာက္လာတတ္ၿပီး ဖံုးနဲ႔ေတာ့ ေန႔တိုင္းနီးပါး ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ စာအုပ္ေတြ၊ ေမးခြန္းလႊာေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ပို႔ေပးပါတယ္။ စာေမးပြဲ စ ေျဖေတာ့ ျမန္မာစာ ေ႐ွာေ႐ွာ႐ႈ႐ႈပဲ ေျဖႏိုင္တယ္။ အဂၤလိပ္လည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ သခ်ာၤ လည္းေအာင္မွတ္ရေအာင္ ေျဖႏိုင္တယ္။

သိပၸံတြဲမေျဖခင္ညမွာေတာ့ ဆရာမက က်ေနာ့္အတြက္ နည္းနည္းစိုးရိမ္ေနတယ္။ Bio ကို လံုးဝလႊတ္ထားေတာ့ က်န္တဲ့ Physics နဲ႔ Chemistry ကို အျပည့္ရထားေစခ်င္တယ္။ Physics ကေတာ့ ရပါရဲ႕။ Chemistry ကေတာ့ (၁) ခန္းေလာက္ လႊတ္လိုက္ရတယ္။ အခ်ိန္လည္းမ႐ွိ၊ က်ေနာ္လည္း အရမ္းပန္းေနၿပီေလ။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ရာမွက်ေရာ။ က်ေနာ္ခံယူခ်က္ကို လံုးဝ အထိမခံဘူး။ ကူးခ်လို႔ေအာင္တာထက္စာရင္ အက်ခံၿပီး ဂုဏ္ယူလိုက္မယ္။ စာခိုးခ်တာ ဘယ္သူ မွမသိရင္ေတာင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာ့ သိေနဦးမွာပဲ။ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကုိယ္မလံုတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး မလုပ္ခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္ လိပ္ျပာသန္႔ခ်င္တာလုိ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာမက က်ေနာ့္ကို အထူးအဆန္းလို ၾကည့္ေနတယ္။

စာေမးပြဲေျဖၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ က်ေနာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတို႔စုေပါင္းၿပီး အလူမီနီယမ္ကုမၸဏီတစ္ခု ေထာင္ လိုက္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက သေဘာေတြက်လို႔။ သူလည္း ႐ွယ္ယာထည့္မယ္ဆိုၿပီး သူ႕သမီး ဆီက ပိုက္ဆံယူလာၿပီး က်ေနာ့္ဆီမွာ ႐ွယ္ယာထည့္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကုမၸဏီဖြင့္ပြဲမွာ ဆရာႀကီးလာၿပီး ဧည့္မွတ္တမ္းစာအုပ္မွာ ေအာင္ျမင္ေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းလက္မွတ္ ထိုးေပးခဲ့ေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ၾသဂုတ္လထဲမွာ (၁ဝ)တန္း ေအာင္စာရင္းထြက္ တယ္။ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာ မ႐ွိဘူး။ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ မအူပင္ေရာက္ေနတယ္။ ေအာင္ စာရင္းထြက္မွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ရန္ကုန္က ဖံုးဆက္ေျပာမွသိတာ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ဆရာႀကီးဆီ သြားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ျမင္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ထံုးစံအ တုိင္း ''ေခြးေကာင္..ငါ အရမ္း ဝမ္းသာတယ္ကြာ။ မင္း စာေမးပြဲေအာင္တာ..''ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ ေခါင္းကို သူ႕ရင္ဘတ္နဲ႔ ဖိကပ္ထားေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ကို ဂုဏ္ျပဳမယ္လို႔လည္း ေျပာပါေသး တယ္။

''ငါက ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ စာေမးပြဲေအာင္တာ မဆန္းသလို က်တာလည္းမဆန္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ မင္းေအာင္တာအတြက္ေတာ့ ဆန္းတယ္။ အခက္ခဲ ေတြ၊ အပိတ္ဆို႔ အတားဆီးေတြ အထပ္ထပ္ကေန ေျဖရမလို မေျဖရေတာ့ဘူး လိုလိုနဲ႔ ကေမ်ာ ေသာပါး ေျဖခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ဒါထက္ပိုတာက စာလံုးဝခိုးမခ်ဘဲေျဖမယ္ဆိုတဲ့ မင္းရဲ႕ခံယူ ခ်က္အတြက္ ငါခ်ီးက်ဴးတာ..'' လို႔ ဝမ္းသာအားရ ဆက္ေျပာေနပါေသးတယ္။ သူက ''အဲဒါသစၥာပဲကြ။ သစၥာရဲ႕ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈပဲ'' လို႔ ေျပာပါ တယ္။ က်ေနာ္ေၾကာင္သြားတယ္။ ခုကိစၥနဲ႔ သစၥာနဲ႕ ဘယ္လိုစပ္ဆက္ေနလဲေပါ့။ အဲေတာ့မွ သူက ''မင္းစာေမးပြဲမေျဖခင္ထဲက ကိုယ္မသိတာေတြ၊ အေျဖလႊာထဲမပါသြားေစရဘူး။ က်ရင္ က်ပေစ။ စာလံုးဝခိုးမခ်ဘူးဆိုၿပီး မင္းဆံုးျဖတ္ထားတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီခံယူခ်က္က သစၥာပဲ။ မွန္တဲ႔ သစၥာေၾကာင့္ မင္းအခုအခက္အခဲေတြၾကားကေန ေအာင္ခဲ့တာ” တဲ႔။

က်ေနာ္က သစၥာဆိုတာ သိပ္ နားမလည္ေသးေတာ့ သူ႔ကို ထပ္ေမးမိတယ္။ သူက ''ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ကို ျခံဳလိုက္ရင္ စကား လံုး (၂)လံုးပဲ ထြက္လာတယ္။ အဲဒီ (၂)လံုးက ပညာနဲ႔သစၥာပဲ။ ပညာဆိုတာက ''အေကာင္းျမင္'' နဲ႔ ''အဆိုးျမင္''ကလြတ္တဲ့ ''ယထာဘူတအျမင္'' ကိုရတဲ့ပညာ။ သစၥာဆိုတာကေတာ့ အမွန္တရား ပဲ။ တကယ့္အစစ္အမွန္၊ တကယ့္အျဖစ္တရား၊ အ႐ွိတရားပဲ။ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြမွာ ပညာအေၾကာင္း အမ်ားႀကီးပါသလို၊ သစၥာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးလည္း အမ်ားႀကီးပါတယ္။ သစၥာေလးပါးကုိ ခဏထားလိုက္။ ေထာင္ထဲမွာတုန္းက ႐ြတ္ေနတဲ့ ပရိတ္ထဲမွာ အဂၤုလိမာလသုတ္ဆိုတာ ႐ွိတယ္။ အဲဒါက သစၥာကို ေဟာတာပဲ။ ''ငါသည္ အရိယာ ျဖစ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္မွစ၍ မည္သည့္အသက္ကိုမွသတ္ျခင္းမ႐ွိခဲ့ပါ။ ဤမွန္ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္ မိခင္ေရာ၊ ခေလးပါ ခ်မ္းသာရာရပါေစ။''ဆိုၿပီး သစၥာျပဳတာ ဒါကို ႐ွင္း႐ွင္းယူၾကည့္ရင္ ကိုယ္ တကယ္ေစာင့္ထိန္းတဲ့၊ က်င့္ႀကံတဲ့တရားတစ္ခုကို သစၥာျပဳရင္ အဲဒီသစၥာစူး႐ွတာပဲ..''လို႔ ႐ွင္းျပ တယ္။ တကယ္ဆို အဲဒီတုန္းက ဆရာႀကီးေျပာခဲ့တာေတြကို က်ေနာ္ေသေသခ်ာခ်ာနားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ ေရးေရးေလးေလာက္သာ မိခဲ့တာပါ။

က်ေနာ့္ကို ဘာေမဂ်ာေလွ်ာက္မွာလဲလို႔ ေမးပါေသးတယ္။ က်ေနာ္က Law ေလွ်ာက္ဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္ဆိုေတာ့ သူက Law မယူနဲ႔ကြာ။ ဥပေဒအေၾကာင္းက အျပင္ကေန စာေတြ ဖတ္ယူလို႔ရတယ္။ မင္းနဲ႔ကိုက္တာ ''ဖီေလာ္''ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ''ဖီေလာ္''ယူကြာတဲ့။ က်ေနာ္သိထား တဲ့ ဖီေလာ္ဆိုတာက နက္နက္နဲနဲစဥ္းစားရတဲ့အလုပ္။ အၿငိမ္အလုပ္။ က်ေနာ္က လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား သမား။ အပူနဲ႔အေအးတျခားစီလို႔ ဆရာႀကီးကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ''ဆရာႀကီးက မင္းကိုအေပၚ ယံသေဘာၾကည့္ရင္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းရဲ႕အေတြးေတြထဲမွာ ဖီေလာ္နဲ႔ဆက္စပ္ေန တယ္။ ဥပမာ ေစတီကိုၿဖိဳၾကည့္လိုက္ရင္ အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္ပဲ ထြက္လာမယ္။ ဒါကို ဘာလို႔ ကန္ေတာ့ရလဲဆိုတဲ့ မင္းအသက္ (၂ဝ)ေလာက္က ငါ့ကိုေမးခဲ့တဲ့စကားမ်ိဳး ေနာက္အမ်ားႀကီး ႐ွိ ေသးတယ္။ မင္းက အမ်ားလက္ခံထားတဲ့အတိုင္း လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံတာ။ အဲဒီအျမင္ေတြက ဖီေလာ္နဲ႔အကိုက္ဆံုးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မင္း ဖီေလာ္ယူသင့္တယ္။ ငါမင္းကို အႀကံေပးလို႔ မင္းဒုကၡ ေရာက္တာ ရွိဖူးလား'' ဆိုၿပီး ေမးပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာႀကီးေၾကာင္႕ ဒုကၡမေတြ႕ရဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ စဥ္းစားဦးမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက ''အဲဒါပဲ။ မင္းက ကိစၥတစ္ခုကို ဘယ္ေတာ့မွ လြယ္လြယ္နဲ႔ အေျဖမေပးဘူး။ စဥ္းစားၿပီးမွေပးတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးၿပီဆိုရင္လည္း ေရကုန္ေရခမ္းလုပ္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒါ မင္းဆီမွာ ငါႀကိဳက္တဲ့ စ႐ိုက္ေတြထဲက တခုပဲ''တဲ့။

ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ဆရာႀကီးေျပာခဲ့တဲ့ ''ဖီေလာ္'' မေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဘာေမဂ်ာမွ မေလွ်ာက္ရခင္ ေထာင္ထဲေရာက္လာခဲ့တာ ခုထိပါပဲ။ က်ေနာ္ ေထာင္ထဲေရာက္ၿပီး မွ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ''ဖီေလာ္''ကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ထားတာက “Philo” နဲ႔ “Sophia” ကေန လာ ထားတာလို႔ဆိုတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ Love and Wisdom or Love of Wisdom တဲ့။ ဆိုေတာ့ ''ပညာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္း''လို႔လည္း အဓိပၸါယ္ထြက္ႏိုင္တယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္ကို ဖီေလာ္ေလွ်ာက္ခိုင္းတာဟာ ''အေတြးအေခၚပညာ''ကို ေလ့လာဆည္းပူးခိုင္းတာပဲလား။ ဒီထက္ပိုၿပီး ပညာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖို႔ ပညာသားပါပါ တြန္းအားေပးခဲ့တာမ်ားလား..က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ သိခ်င္တာ။ ဆရာႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ေျပာလိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚခဲ့ဖူးတယ္။ ခု ေတာ့ ဆရာႀကီး မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာႀကီးဆံုးတယ္ၾကားတဲ့ ေနာက္တေန႔မွာပဲ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ျဖစ္ရင္ ''ဖီေလာ္''ဘာသာရပ္ယူမယ္။ ခမ္းခမ္းနားနားမဟုတ္ရင္ေတာင္ နက္နဲတဲ့ ဒႆနစာတမ္းတစ္ေစာင္ ျပဳစုဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္။ က်ေနာ့္အေပၚတင္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးေတြအတြက္ ဒီစာတမ္းနဲ႔ ဆရာႀကီးကို က်ေနာ္ ပူေဇာ္မယ္။

ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီး သိပ္မၾကာဘူး။ တညေနမွာ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္ကိုဖံုးဆက္ၿပီးေခၚပါတယ္။ အေရးႀကီးလို႔ အခုပဲလာခဲ့ပါတဲ့။ က်ေနာ္ ဖံုးလက္ခံတဲ့အခ်ိန္က ည (၇)နာရီေလာက္႐ွိၿပီ။ တာေမြ နဲ႔ အင္းစိန္က (၁)နာရီေလာက္သြားရေတာ့ ဟိုကို (၈)နာရီေလာက္မွေရာက္တယ္။ ဟိုေရာက္ ေတာ့ ဆရာႀကီးက ''ငါ မနက္ျဖန္ ႏိုင္ငံျခားထြက္ေတာ့မယ္'' လို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ နံမည္ရင္းျဖစ္တဲ႔ ဦးဘဂ်မ္းဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔တင္ၿပီး သိုသိုဝွက္ဝွက္လုပ္ခဲ့လုိ႔ အခုမွအသိေပးတာလို႔ ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဒီည လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားဖို႔ ေျပာပါေသးတယ္။ မနက္ျဖန္ေလဆိပ္မွာ အတားခံရမယ့္ အႏၲရာယ္႐ွိေသးတယ္ေလ။ မိသားစုဝင္ေတြေလာက္နဲ႔ အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြေတြေလာက္ပဲ အသိေပးထားတာတဲ့။ ဘာေျပာေျပာဆရာႀကီးနဲ႔ ခြဲရေတာ့ မယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဝမး္နည္းသြားတယ္။ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ျပန္လာမလဲေမးေတာ့ ''သိပ္မၾကာ ပါဘူးကြာ။ အလြန္ဆံုး (၃)ႏွစ္ေပါ့''တဲ့။

က်ေနာ္ ဆရာႀကီးကို ၾကမ္းျပင္မွာထိုင္ၿပီး ကန္ေတာ့လိုက္ ပါတယ္။ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့မမိုးခ်ိဳသင္းက ခံုကထၿပီး ေဘးကေနရပ္ၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္ေရာ၊ ဆရာႀကီးပါ မ်က္ရည္ေတြဝဲေနတာ သူထင္ထင္႐ွား႐ွား ေတြ႕ရမွာပဲေလ။ အဲဒါ က်ေနာ္ ဆရာႀကီး ကို ေနာက္ဆံုးကန္ေတာ့ျခင္းပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေနာက္ဆံုးလို႔ ဘယ္ထင္ပါ့မလဲ။ ၿပီးေတာ့မွ ဆရာႀကီးက မင္းနဲ႔ငါအမွတ္တရ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရေအာင္ဆိုၿပီး အိမ္ကထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ တံခါးလိုက္ဖြင့္ေပးတဲ့ မမိုးခ်ိဳသင္းက သိပ္ေဝးေဝးမသြားဖို႔မွာတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္ ေတာ့ ''မနက္ျဖန္ေလဆိပ္မွာ အတားအဆီးျဖစ္မွာ ပူေနလုိ႔''တဲ့။ က်ေနာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ သူတို႔လဲ သူတို႔အေဖကို ပူၾကမွာပါပဲ။ တကယ္ဆို ဒီအခ်ိန္မွာ အျပင္မထြက္သင့္ေတာ့ဘူးေလ။ ခါတိုင္းအခ်ိန္ေတြမွာ ဘာမွေျပာေလ့မ႐ွိေပမဲ့ အခုသူတို႔စိုးရိမ္မႈကို က်ေနာ္ အသိအမွတ္ျပဳရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ကမသြားေတာ့ဘူးေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက မရဘူး။ ''လမ္းထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး သြားထုိင္မယ္''တဲ့။ ဒါနဲ႔ သူနဲ႔က်ေနာ္ ထိုင္ျဖစ္သြားတယ္။ ဆရာႀကီးအတြက္ ျမန္္မာျပည္ရဲ႕ေနာက္ဆံုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီညက ဆရာႀကီးက သူ႕အိမ္မွာအိပ္ဖို႔ က်ေနာ့္ကုိ ေျပာေသးတယ္။ က်ေနာ္ ျငင္းလိုက္တယ္။ သူ သမီးေတြနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါေစ။ လူစိမ္းတစ္ေယာက္႐ွိေနရင္ သူတို႔ရဲ႕လြတ္လပ္မႈကို အနည္းအမ်ား ထိခုိက္ႏိုင္တယ္ေလ။ အဲဒီေန႔ညက ဆရာႀကီးအိမ္က က်ေနာ္ျပန္ထြက္ေတာ့ ည (၉)နာရီေက်ာ္ေနပါၿပီ။

ေနာက္တစ္ေန႔ ဆရာႀကီး ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္သြားတယ္။ ေနာက္ တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဒုတိယအႀကိမ္ေထာင္နန္းစံရတာ ခုထိစံေနရတုန္းပါပဲ။

ခုေတာ့ ဆရာႀကီးဆံုးၿပီ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္႐ွိေနရက္နဲ႔ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္႐ြာကို ခ်စ္လ်က္နဲ႔ သူတပါး တိုင္းျပည္မွာ ဆံုးပါးရတာ က်ေနာ္ဘယ္လိုေျဖရမလဲ ဆရာႀကီး။ ဆရာႀကီး ႐ုပ္အေလာင္း ႐ွိတဲ့ L.A မွာ ႏွင္းေတြက်ေနလား။ က်ေနာ္မသိဘူး။ ျမန္မာျပည္ သာယာဝတီမွာေတာ့ ႏွင္းေတြတအား က်ေနတယ္။ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြထက္ အေအးပိုလြန္းတဲ့ ဒီႏွစ္မွာ ထူးထူးျခားျခား အေအးကလည္း တာ႐ွည္ေနေသးတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနေလရဲ႕။ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ (၁၅)ႏွစ္ က ခုလို ဇန္နဝါရီ ႏွင္းေတြေဝေနတဲ့ မနက္ခင္းေလးမွာ ဆရာႀကီးရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ သက္ဝင္းေအာင္ရယ္ (၃)ေယာက္ေလ။ ခုေတာ့ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ပါေတာ့လား။ ၂ဝဝ၆၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၆ရက္ေန႔မွာ သက္ဝင္းေအာင္ဆံုးတယ္။ ေနာက္ (၃)လအၾကာမွာ ဆရာႀကီးဆံုးျပန္တယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ ဆရာႀကီး။ ပိုေၾကကြဲဖို႔ေကာင္းတာက ဒီႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ စ်ာပနအခမ္းအနားကို က်ေနာ္တက္ေရာက္ခြင့္ မရဘူးေလ။ အုတ္႐ိုး၊ သံတိုင္၊ ေသာ့ခေလာက္ေတြက မိစၧာေတြအလိုက် က်ေနာ့္ကို တားဆီးထားၾကတယ္ေလ။ 8’ 10’ အခန္း က်ဥ္းေလးထဲမွာ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ စိတ္နဲ႔ ဦးၫြတ္အေလးျပဳေနရတယ္ေလ။

တိုက္ဆိုင္လြန္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား။ သက္ဝင္းေအာင္ဆံုးေတာ့ ၈၈မ်ိဳးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ ''အျဖဴေရာင္ေဖာ္ျပခ်က္'' လႈပ္႐ွားမႈကာလ။ လူတိုင္းအျဖဴေရာင္ဝတ္ၿပီး ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ ျပေနခ်ိန္မွာ သက္ဝင္းေအာင္က သူ႕ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို မီးသၿဂႋဳလ္စက္ထဲထည့္၊ ျပန္ထြက္က်လာတဲ့ အျဖဴေရာင္ျပာမႈန္႔ေတြနဲ႔ အျမင့္ဆံုးဆႏၵထုတ္ေဖာ္ျပလိုက္တယ္ေလ။ ''အခု ဆရာႀကီးဆံုးတဲ့အခ်ိန္ မွာလည္း (၈၈) မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ႕ ''ရင္ဖြင့္လႊာ'' လႈပ္႐ွားမႈကာလ။ လူတိုင္းလူတိုင္း သူတို႔ခံစားေနရ တဲ့ ဒုကၡေတြ၊ မတရားမႈေတြကုိ ဖြင့္ဟထုတ္ေဖာ္ စာေရးသားေနခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီးက ''ငါသိပ္ခ်စ္ တဲ့ ငါ့တိုင္းျပည္ကို ငါျပန္ခ်င္တာ ငါ့ကို ျပန္ခြင့္မျပဳဘဲ မတရားပိတ္ပင္တားဆီးထားၾကတယ္ေဟ့'' ဆိုၿပီး လူသိ႐ွင္ၾကားျဖစ္ေအာင္ အေကာင္းပကတိကေန ဘုန္းကနဲလဲေသျပလိုက္ပါေရာလား။ ဒါ ဟာ ''အျမင့္ဆံုး ရင္ဖြင့္လႊာ'' ေရးျပလိုက္တာမ်ားလား..။

သက္ဝင္းေအာင္ေရာ ဆရာႀကီးပါ (၂) ေယာက္လံုး ဘုန္းခနဲလဲက်၊ ႏွလံုးရပ္ၿပီး ေသသြားၾကပံု တူေနတာ တမင္တကာ တိုက္ဆိုင္မႈ ေတြမ်ားလား။ သက္ဝင္းေအာင္က သူ႕မိသားစုနဲ႔ေဝးရာ နံရံေလးဘက္ၾကား တစ္ေယာက္ထဲ ေရကန္အသြား ဘုန္းခနဲလဲက် ႏွလံုးရပ္သြားတယ္။ ဆရာႀကီးက သူ႕မိသားစုနဲ႔ေရာ သူခ်စ္တဲ့ တိုင္းျပည္နဲ႔ေဝးရာ တိုင္းတပါးမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္း ဘုန္းကနဲ လဲက် ႏွလံုးရပ္သြားတယ္။ သက္ဝင္းေအာင္အ႐ိုးအိုးကို သူ႕ဇာတိရန္ကုန္မွာ ျပန္သၿဂႋဳလ္ခ်င္တာ ခြင့္မျပဳဘူးတဲ့ေလ။ ဆရာႀကီးရဲ႕အ႐ိုးအိုးကို သူ႕ဇာတိျမန္မာျပည္ကို ျပန္သယ္ခ်င္တာ သယ္ခြင့္မရဘူးဆိုပါလား။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ ဆရာႀကီး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အုတ္႐ိုး၊ သံတိုင္၊ နံရံေလးဘက္ၾကားမွာ ဒီ ေၾက ကြဲဖြယ္ရာျဖစ္ရပ္ေတြကို ရင္နဲ႔မဆန္႔ေအာင္ ခံစားေနရတယ္ေလ။

သူတို႔ သိပ္ရက္စက္ၾကပါလား..အဟုတ္ပဲ သူတို႔ သိပ္ကို ရက္စက္လြန္းတယ္ ဆရာႀကီးေရ..။ ဆရာႀကီး အ႐ိုးျပာအိုးကို ျမန္မာျပည္ သယ္ခြင့္မေပးတာ ထားပါဦး။ ဆရာႀကီး နာေရးေၾကာ္ျငာ ကိုေတာင္ ထည့္ခြင့္မျပဳၾကဘူးတဲ့။ လူၾကားလို႔မွ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား။ ဒါ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္တဲ့လား။ ယဥ္ေက်းပါတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ကမၻာ့အလယ္မွာ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပဝံ့ၾက ေတာ့မွာလဲ။ ဆရာႀကီးေရ သူတို႔ ဆရာႀကီးကို အူလႈိက္သည္းလႈိက္မုန္းေနၾကပါေရာလား။ သူရဲ၊ တေစၧေတြ 'ဂုဏ္ေတာ္' ျမင္ရင္ ထြန္႔ထြန္႔လူးေၾကာက္ၾကသလို သူတို႔ ဆရာႀကီးရဲ႕ဝိညာဥ္ကို ေၾကာက္ေနၾကၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဝိညာဥ္ ျပည္ေတာ္ဝင္ခြင့္ကို မေပးရဲ ၾကေတာ့တာေလ။ ဆရာႀကီး ေရးခဲ့ဖူးသားပဲ။ ဗုဒၶဆင္းတုကို သံႀကိဳးနဲ႔တုပ္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားမဲ့ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေတြဆိုတာေလ။ ဆရာႀကီး မလြန္ဘူး။ သူတို႔ ျမင္ျမင္ကရာ သံႀကိဳးနဲ႔တုပ္၊ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခ်င္ေန ၾကတာ ဘုရားေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးၾကေတာ့ဘူးေလ။

ဆရာႀကီး က်ေနာ္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ။ ဆရာဦးျမသန္း စ်ာပနမွာ ဆရာႀကီး ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ ''လူဟာ အေသေကာင္းဖို႔လိုတယ္။ အေနေကာင္းမွ အေသေကာင္းမယ္''ဆိုတာေလ။ ဆရာႀကီး ေရာ၊ သက္ဝင္းေအာင္ေရာ အေနေကာင္းခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ အျပည့္အဝ လက္ခံတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေသေကာ ေကာင္းၾကရဲ႕လား။ ဆရာႀကီးက အေနေကာင္းရင္ အေသေကာင္းမယ္လို႔ ျမင္တယ္ေနာ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အေသေကာင္းဖို႔အတြက္ အေနေကာင္း႐ံုသက္သက္နဲ႔ မလံု ေလာက္ဘူးလို႔ ယံုေနတယ္။ အေသလည္း ေျဖာင့္ဖို႔လိုတယ္ မဟုတ္လား။ အေသေျဖာင့္မွ အေသ ေကာင္းမယ္ေလ။ အေနလည္းေကာင္း၊ အေသလည္းေျဖာင့္မွ အေသလည္း ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမယ္ေလ။

ဒါဆို ဆရာႀကီး အေသေျဖာင့္ခဲ့ရဲ႕လား။ အေနေကာင္းခဲ့ေပမဲ့ အေသမေျဖာင့္ ခဲ့ဘူးမဟုတ္လား။ မေသခင္မွာ ဆရာႀကီးသိပ္ခ်စ္တဲ့ တိုင္းျပည္ကို ျပန္ခ်င္တဲ့ အိမ္လြမ္းစိတ္ ေဝဒနာအႀကီးအက်ယ္ ခံစားခဲ့ရတယ္ မဟုတ္လား။ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ဆႏၵမျပည့္ဘဲ ေသသြားခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ဆရာႀကီးသိပ္ခ်စ္တဲ႕တိုင္းျပည္လည္း အေမွာင္လႊမ္းေနဆဲမဟုတ္လား။ ဒီမိုကေရစီမ႐ွိ၊ လူ႕အခြင့္အေရးမ႐ွိ၊ ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ မတရားမႈေတြၾကားမွာ ဆရာႀကီး ခ်စ္တဲ့ျပည္သူေတြ မခ်ိမဆန္႔ခံစားေနရဆဲဆိုတာ ဆရာႀကီးအသိပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေဝဒနာေတြက လြတ္ေျမာက္ ေစခ်င္လြန္းလို႔ ဆရာႀကီးပဲ တဖြဖြေျပာေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ျပည္ကုိယ့္႐ြာ ျပန္ခြင့္မရဘဲ ေသခဲ့ရတဲ့ဆရာႀကီး၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို လြတ္လပ္တဲ့၊ တရားမွ်တတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးအျဖစ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ မျမင္လိုက္ရဘဲ ေသခဲ့ရတဲ့ဆရာႀကီး အေသမေျဖာင့္ခဲ့ဘူး မဟုတ္လား။ ဟုတ္တယ္။ ဆရာႀကီး အေသမေျဖာင့္ခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္။

ဆရာႀကီး ..က်ေနာ္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ။ ဆရာႀကီးနဲ႔ေတြ႔ရင္ ေျပာဖို႔ ရင္ဘတ္ထဲ ထည့္သိမ္းထား ခဲ့တဲ့စကားေတြ အခု က်ေနာ္ဘယ္သူ႕ကို သြားေျပာရေတာ့မွာလဲ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲက စကားေတြ ဆရာႀကီး မၾကားႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္ကို ကဗ်ာခံစားဖတ္႐ႈေစခ်င္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ အခု က်ေနာ္ကဗ်ာကို တ႐ႈိက္မက္မက္ ခံစားတတ္ေနၿပီ။ ကဗ်ာကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးေနၿပီ။ ကဗ်ာနဲ႔ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားကို ႏူးညံ့ေအာင္ မြမ္းမံေနၿပီေလ။ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္ကို ဘာသာတရား နဲ႔ ယဥ္ေက်းတဲ့လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ အခု က်ေနာ္ ဘာသာတရား ကို သက္ဝင္ယံုၾကည္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေန႐ံုတင္မက ဘာဝနာပါ က်င့္ႀကံေနၿပီေလ။ ဒါေတြ ဆရာႀကီး သိမသြားရဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြ က်ေနာ္ ဆရာႀကီးကို မေျပာလိုက္ရေသးဘူး။

ဆရာႀကီး .. က်ေနာ္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ။ က်ေနာ္ ဆရာႀကီးကို ကတိေပးမယ္။ ဆရာႀကီး သိပ္ ခ်စ္တဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ဆရာႀကီး သိပ္တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးတဲ့ ပညာေရးလုပ္ငန္းေတြအတြက္ ဘဝတစ္ခုလံုးႏွစ္ၿပီး အစြမ္းကုန္လုပ္သြားဖို႔ ကတိေပးတယ္။ ဆရာႀကီး .. က်ေနာ့္အသံၾကားရလား။ က်ေနာ္ ကတိေပးတာ ၾကားရရဲ႕လား။ က်ေနာ္ကတိေပးတယ္။ က်ေနာ့္အသက္နဲ႔ ထပ္ၿပီး ေပးတဲ့ကတိပါ ဆရာႀကီး။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ေနေနရတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕အ႐ိုးျပာအုိးကို ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ့္႐ြာကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ က်ေနာ္ျပန္သယ္မယ္။ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ေရာက္ေအာင္ က်ေနာ္ ျပန္သယ္မယ္။ ဆရာႀကီးလို တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးရဲ႕အုတ္ဂူဟာ ျမန္မာျပည္မွာ အထင္ကရ ႐ွိေနရမယ္ေလ။ က်ေနာ္ သစၥာျပဳတယ္။

ဆရာႀကီးရဲ႕ အ႐ိုးျပာအိုး ျမန္မာျပည္ ျပန္ မေရာက္မခ်င္း က်ေနာ္ မေသေသးဘူး။ ဆရာႀကီး က်ေနာ္ ကတိေပးၿပီေလ။ ''မင္းက ကတိေပး ၿပီးရင္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တယ္ဆိုတာ ငါယံုတယ္'' လို႔ ဆရာႀကီး ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ယံုေတာ့ဆရာႀကီး။ အခု က်ေနာ္ကတိေပးၿပီ။ အသက္နဲ႔ထပ္ၿပီး ေပးတဲ့ကတိေလ။ သစၥာျပဳၿပီးေပးတဲ့ကတိေလ။ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္အသံ ၾကားရရဲ႕လား။ က်ေနာ္ ကတိေပးတာ ၾကားရရဲ႕ လား။ က်ေနာ့္ရင္ထဲကို အလိုအေလ်ာက္ ထိုးေဖာက္သိႏိုင္စြမ္းတဲ့ ဆရာႀကီး၊ အခု က်ေနာ္႔ ရင္ထဲ သိမ္းထားတဲ့စကားေတြ ျမင္ရရဲ႕လား။

က်ေနာ္ တက္ခြင့္မရတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕စ်ာပန အခမ္းအနားမွာ ဆရာေအာင္ေဝးက ''ဆရာ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမေသဘူးတဲ့။ ဆရာ သက္ေတာ္ ရာေက်ာ္႐ွည္ပါေစ''တဲ့။ ဟုတ္ တယ္။ ဆရာေအာင္ေဝးေျပာတာ က်ေနာ္အျပည့္အဝ သေဘာတူတယ္။ ဆရာႀကီး မေသဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ ဆရာႀကီး မေသဘူး။ ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္ ေရးခဲ့ဖူးတာပဲ။ ''အာဇာနည္မ်ိဳး၊ ေသ႐ိုး မ႐ွိ၊ အာဇာနည္တိုင္း၊ သမိုင္းမေသ'' ဆိုတာေလ။ ဆရာႀကီးက က်ေနာ့္ အာဇာနည္ပဲ။ ျမန္မာ ျပည္ရဲ႕ အာဇာနည္ပဲ။ အာဇာနည္ဆရာႀကီး ေသ႐ိုးထံုးစံမ႐ွိဘူး။ ျမန္မာရာဇဝင္မွာ ဆရာႀကီး သမိုင္းတြင္ရစ္ေနဦးမယ္။ ဆရာႀကီး ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ ...

ေနျခဴး