ထူးမျခားနား မီးေရစံုသားေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း

[ဒီေဆာင္းပါးကို မာယာ စာဖတ္သူတို႔အတြက္ လူထုစိန္၀င္း ၀က္ဘ္ဆိုက္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပေပးပါတယ္။ လူထုစိန္၀င္းႏွင့္တကြ ၀က္ဘ္ဆိုက္ ဖန္တီးသူမ်ားနဲ႔ စီစဥ္ေဆာင္႐ြက္သူအားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။]

ဒီေဆာင္းပါးကို ဆရာ လူထုစိန္၀င္းက ၂၀၁၀ျပည့္ႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလအတြင္းမွာ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဆင္ဆာ (ျဖဳတ္) ထိခဲ့တာေၾကာင့္ ေဖာ္ျပခြင့္မရခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။ ‘ထူးမျခားနား’ ဆိုတဲ့ စာသားေၾကာင့္ပဲ ဒီေဆာင္းပါးက စာဖတ္ပရိသတ္ေတြနဲ႕ ေ၀းခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

‘ထူးမျခားနား၊ မီးေရစံုသား၊ ေရာင္ေတာ္ေထြျပား၊ ေျပာင္းလို႔လို႔မ်ားေထြ၊ ထူးေထြတည့္ အံ့ရာေသာ္’

မနက္ ေစာေစာစီးစီး က်က္သေရမဂၤလာရွိလွတဲ့ ေတးသံေလထဲမွာ လြင့္ပ်ံလာတာကို သဲ့သဲ့ၾကား လုိက္ရတဲ့အတြက္ အိပ္ရာထဲကေနၿပီး နားစြင့္မိလိုက္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္မွာ ‘ထူး မျခားနား’ အသံၾကားရတာ ထူးထူးျခားျခားရွိလွပါလား။ ဘယ္ကလာတဲ့အသံပါလိမ့္။


မသိုးသကၤန္းရက္ၿပိဳင္ပြဲ

‘ထူးမျခားနား -မီးေရစံုသား’
သဲ့သဲ့ၾကားရတဲ့အသံက တျဖည္းျဖည္း ပီျပင္လာတယ္။ ‘ထူးမျခားနား- မီးေရစံုသား၊ ေျပာင္းလို႔ လို႔မ်ားေထြ၊ ထူးေတြတည့္ အံ့ရာေသာ္’ မလွမ္းမကမ္း ေရာက္လာလို႔ အသံကပိုၿပီး က်ယ္လာ တယ္။ မနက္ ေစာေစာမွာ က်က္သေရမဂၤလာ အေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္းလိုက္တာ။ ‘ထူးမျခားနား-မီးေရစံုသား’ တဲ့ ခဏေနေတာ့ သီခ်င္းသံရပ္သြားၿပီး စကားသံ ထြက္လာတယ္။ တန္ေဆာင္ တိုင္ မသိုးသကၤန္းရက္ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ အလွဴေတာ္ေငြထည့္၀င္ႏိုင္ေၾကာင္း ႏိႈးေဆာ္ေနတာ ျဖစ္ တယ္။

မႏၲေလးကို သတိရ

တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ ေရာက္ျပန္ပါေပါ့လား။ အခ်ိန္ေတြကုန္သြား တာျမန္လိုက္တာ။ သီတင္း ကြၽတ္ပြဲေတာ္ၿပီးတာေတာင္ မၾကာေသးဘူး။ မေန႔ကလိုပဲထင္ေနတုန္း တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ က ေရာက္လာၿပီ။ မႏၲေလးကို သတိရလိုက္တာ။ ေရွးတုန္း က ရန္ကုန္တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ ဘယ္ေလာက္စည္တယ္ ေျပာေျပာ မႏၲေလးေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္မထင္ဘူး။ တန္ေဆာင္ မုန္းလဆန္းတာနဲ႔ ေစ်းခ်ဳိေတာ္ထဲမွာ တစ္႐ံုၿပီးတစ္႐ုံ ကထိန္ေတြခင္းၾကတာ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ပဲ။ အေကြၽးအေမြးကလည္းစံု၊ လွဴဖြယ္ပေဒသာပင္ ေတြကလည္းစံု၊ လူေတြကလည္း စံုေတာ့ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနတယ္။ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ စန္းတို႔၊ အမာစိန္တို႔ဆိုတာ ေန႔ပြဲည ပြဲဆက္ေနၾကတယ္။ ၿမိဳ႕မကေတာ့ မပါမျဖစ္ေပါ့။

ေရႊတိဂံုတစ္ဆူတည္းသာရွိ

‘ျဖဴနီညိဳျပာ -ေထြလာတည့္ ထူးထူးဆန္း၊ ထူးထူးဆန္း’
ဒီတစ္ခါေတာ့ ‘ထူးမျခားနား’ ရဲ႕ ဒုတိယပိုဒ္ကိုဖြင့္တယ္။ ခဏေနရင္ သီခ်င္းရပ္ၿပီး မသိုး သကၤန္းရက္ ၿပိဳင္ပြဲအလွဴခံတဲ့ အသံထြက္လာလိမ့္ဦးမယ္။ ငယ္စဥ္က မႏၲေလးမွာ မသိုးသကၤန္း ရက္ ၿပိဳင္ပြဲမရွိပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ အေျခခ်ေနရတဲ့အခါက်ေတာ့ အဖိတ္ေန႔ ညဦးပိုင္းကတည္းက ဖ်ာေတြ၊ အိပ္ရာခင္းေတြ ေခါင္းအံုးေတြနဲ႔ စားဖြယ္ရာအစံုအလင္ယူၿပီး ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ သြားေန ခ့ဲၾကတယ္။ အိမ္သားေတြေရာ သတင္းယူဖို႔ သတင္းေထာက္ေတြ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ေတြ ေရာ လူစံုတက္စံုဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွတယ္။

စစ္ကိုင္းမွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး

ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ မႏၲေလးတန္ေဆာင္တိုင္ကိုေတာ့ လြမ္းတုန္းပါပဲ။ ေက်ာင္း သား ဘ၀တုန္းကဆိုရင္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ကို ျပန္ေျပးတာ။ အဖိတ္ေန႔မနက္ မႏၲေလးေရာက္ တာနဲ႔ အိမ္ကိုခဏ ေလး၀င္ၿပီး စစ္ကိုင္းဘက္ တန္းေျပးေတာ့တာပါပဲ။ အဖိတ္ေန႔ညက ေတာ့ မႏၲေလးတစ္ၿမိဳ႕လံုး စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးေရာက္ေနတယ္ လို႔ေတာင္ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ေနရာ တိုင္းႀကိတ္ႀကိတ္တိုးျဖစ္ေနတယ္။ ေခ်ာင္တိုင္း ေခ်ာင္တိုင္းမွာလည္း သူ႕အစုနဲ႔သူ လူေတြျပည့္ ေနတယ္။ တစ္ေန႔ခင္း လံုးခ်က္ၾကျပဳတ္ၾကနဲ႔ ဆူညံ စည္ကားေနတယ္။ ညေနစာစားေသာက္ ၿပီးတာနဲ႔ အားလံုး ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ၀တ္ၿပီး ဘုရားဖူးလွည့္ၾကေတာ့တယ္။ ဆြမ္းဦး ပုည ရွင္ ဥမင္သံုးဆယ္၊ ဥမင္ေျခာက္ဆယ္စတဲ့ ေနရာေတြကေတာ့ အစည္ကားဆံုးေပါ့။ ညနက္ေလ တုိးမေပါက္ေလပါပဲ။ ၿမိဳ႕မအဖြဲ႕ကလည္း တစ္ညလံုးဘုရား လည္ဖူးရင္းနဲ႔ ပရိသတ္ကိုေဖ်ာ္ေျဖ ၾကတယ္။

ျမစ္ထဲမွာ ငွက္စီးၿပီး

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ျမစ္ထဲမွာငွက္စီး ၿပီး စစ္ကိုင္းေတာင္အလွကို ခံစားၾကတယ္။ ေနရာတိုင္းမွာ ေတးသံေတြ တစ္ေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴးၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚမွာ ေလတဟူးဟူးနဲ႔ ခိုက္ခိုက္ တုန္ခ်မ္းေလ သီခ်င္းေတြပိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ၾကေလမို႔ ‘အံုးၿခိမ့္ၿခိမ့္ညံ’ လို႔ ဆုိရမေလာက္ ျဖစ္ေန တယ္။ ခ်မ္းေပတုန္ေပမယ့္ ေမာေပပန္းေပမယ့္ တစ္ညလံုး ဘယ္သူမွမအိပ္ဘူး။ ၿမိဳ႕မလည္း မအိပ္ဘူး။ ၀မ္းဟာလာရင္လည္း မပူရဘူး။ ဘယ္ေခ်ာင္၀င္စားစား ႀကိဳက္ရာေရြးစားလို႔ရတယ္။ စတုဒိသာအေကြၽးအေမြးေတြက ေနရာတုိင္းမွာတစ္ပံုတစ္ပင္။ ေခ်ာင္ေတြထဲမွာ သာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းေဘး ေတြမွာလည္း လက္ဖက္သုပ္၊ ဂ်င္းသုပ္ဗန္းႀကီးေတြနဲ႔ ဆီးျဖဴသီးဆားစိမ္နဲ႔ ဘာလ ေခ်ာင္ေၾကာ္ ဇလံုႀကီးေတြ ေနရာတိုင္းမွာခ်ထားၾကတယ္။

ေမ့မရတဲ့ပြဲေတာ္ည

ဒီေန႔ထိ စြဲစြဲလန္းလန္း မွတ္မိေသးတဲ့ တန္ေဆာင္တုိင္ ညတစ္ညရွိ ေသးတယ္။ ေခ်ာင္လည္ ေခ်ာင္ပတ္ လုပ္ရတာ ေျခေညာင္းလာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အေဖာ္ေတြ ဆီကခြဲ ထြက္လာၿပီး ရွင္ျဖဴရွင္လွဆိပ္က ငွက္တစ္စီး ငွားစီးၾကတာ မိုးစင္ စင္လင္းသြားခဲ့တယ္။ ျမစ္ထဲ ကေနၿပီး ေတာင္တန္းႀကီးကိုၾကည့္ရတာ သိပ္လွတယ္။ ပြဲေတာ္ညကိုေတာ့ တစ္ေတာင္လံုး ထိန္ ထိန္လင္းေနတယ္။ မီးစိမ္းမီးနီမီးျပာေတြ ေနရာတိုင္းမွာ။ အဖိတ္ေန႔ညရဲ႕ ျပည့္ျပည့္၀ိုင္း၀ိုင္း လမင္းႀကီးကလည္း ထိန္ထိန္သာလို႔။ ျမစ္ျပင္တစ္ခုလံုး လေရာင္ဆမ္းထားတဲ့အတြက္ ရႊန္း လက္ ေတာက္ပေနတယ္။ မီးစိမ္း၊ မီးနီ၊ မီးျပာ ေရာင္ေတြေရထဲမွာ မီးျပႆဒ္ေတြလို ထင္ဟပ္ ေနတာၾကည့္ၿပီး ေတာင္နဲ႔ေရျပင္ တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္းလို႔ ထင္မွတ္ရတယ္။ ေဆာင္းေလ ကေလး တစ္ခ်က္သုတ္ျဖဴးလိုက္တဲ့အခါ ေရထဲက မီးျပႆဒ္ေတြ လႈပ္ခါသြားတယ္။ လွလိုက္ တာ။ လွလိုက္တာ။
‘ထူးမျခားနား-မီးေရစံုသာ၊ ေရာင္ေတာင္ေထြျပား၊ ေျပာင္းလို႔လို႔မ်ားေထြ၊ ထူးေတြထည့္ အံ့ရာ ေသာ္’

လွ်မ္းလွ်မ္းၿဖိဳး၊ အာကာေက်ာ္ဟိုး

‘ေတဇာရႊင္ရႊင္၊ ေပၚလြင္တည့္ လွ်မ္းလွ်မ္းၿဖိဳး၊ လွ်မ္းလွ်မ္းၿဖိဳး၊ အာကာေက်ာ္ဟိုး၊ ဘုန္းတန္ ခိုးေရာင္၊ ေ၀ေ၀ရႊန္းေျပာင္’ အလွဴခံကားက ေရွ႕ဆက္ ထြက္ခြာသြားတာေၾကာင့္ ေတးသီခ်င္းသံ လည္း တျဖည္းျဖည္းေ၀းေ၀းသြားရာက သဲ့သဲ့ေလးၾကားရတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ အသံလံုး၀ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ က်က္သေရ မဂၤလာရွိလွတဲ့ ေတးသံကို လြမ္းတ သသ ျဖစ္က်န္ရစ္တယ္။
‘ထူးမျခားနား-မီးေရစံုသား၊ ထူးမျခားနား’ အသံေပ်ာက္သြားေပမယ့္ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ စြဲက်န္ရစ္ တယ္။ တစ္မနက္လံုး ‘ထူးမျခားနား၊ ထူးမ ျခားနား’ ဆိုတာပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ရြတ္ဆိုေနမိတယ္။

စိတ္ေတေလ

စိတ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ထိန္းရ ခက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ‘စိတ္ေတေလ’ လို႔ ကဗ်ာဖြဲ႕သူေတြ က ဖြဲ႕ၾကတာေနမွာ။ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးကေနၿပီး ႐ုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္း ေရႊတိဂံုမသိုးသကၤန္း ရက္ ၿပိဳင္ပြဲကိုေရာက္သြားတယ္။ ရက္ကန္းစင္ေတြေနရာမွာ လူေတြ အံုးအံုးၾကြက္ၾကြက္ တုိးေ၀ွ႔ ဆူညံေနၾကတယ္။ ဆိုင္း၀ိုင္းက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဗိန္းေမာင္းတီးေပးလိုက္တဲ့ အခါမွာ ရက္ ကန္းခတ္သူေတြပါ ဗိန္းေမာင္းသံနဲ႔အညီ ႀကိဳးကို ဒလၾကမ္းဆြဲေဆာင့္ေနၾကလို႔ လက္ေမာင္း ေတြ ျပဳတ္ထြက္မလား ထင္ရတယ္။ အဲဒီလို ဗိန္းေမာင္းသံၾကားတဲ့အခါ ဇရပ္ေတြထဲမွာ ၀ိုင္းဖြဲ႕ ေနသူေတြ၊ လဲေလ်ာင္းေနသူေတြ အေမာတေကာ ေျပးလာၾကည့္ၾကတယ္။ ၿပီးဖို႔ အေတာ္ လုိေသးတာေတြ႕ရင္ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္သြားၾကျပန္တယ္။ ဗိန္းေမာင္းသံက အ႐ုဏ္က်င္း ခါနီး ေလက်ယ္လာေလပဲ။

ေရႊၾကာသကၤန္းစစ္စစ္

အ႐ုဏ္မတက္ခင္ အၿပီးရက္ၾကရလို႔ မသိုးသကၤန္းလို႔ ေခၚတာတဲ့။ အခုေခတ္ေတာ့မသိဘူး။ ေရွးကေတာ့ အစကအဆံုး တကယ္ကို ေန႔ခ်င္းၿပီး လုပ္ၾကရတာ။ တစ္ခါက သတင္းယူဖို႔ ေသ ေသခ်ာခ်ာ သြားၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဘယ္ကယူလာ မွန္းမသိတဲ့ၾကာပန္းေတြ ကားနဲ႔ တစ္စီးၿပီး တစ္စီး ေရာက္လာတယ္။ ၾကာပင္ၾကာ႐ိုးေတြကို အမ်ဳိးသမီးေတြက အမွ်င္အမွ်င္ ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲခြာၾကတယ္။ စိတ္ၾကျဖာၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခ်ားတစ္ၿပီး ရစ္ၾကဆြဲၾကတယ္။ ၾကာပန္းက ခ်ည္ျဖစ္တဲ့အထိ တစ္ေန႔လံုးကို လုပ္ၾကရတာ။ ညေန ၆ နာရီ ထိုးတာနဲ႔စၿပီးရက္ၾကရတယ္။ သန္းေခါင္းေက်ာ္ အ႐ုဏ္မက်င္းမီ ၿပီးၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မသိုးသကၤန္းလို႔ ေခၚသလို ေရႊၾကာ သကၤန္း လို႔လည္း ေခၚတာျဖစ္တယ္။

ထူးမျခားနားနဲ႔ပူေဇာ္

ရက္လို႔ၿပီး ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီးတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေစတီေတာ္ႀကီးကို လက္ယာရစ္ လွည့္ပတ္ပူေဇာ္ၾက တယ္။’ ထူးမျခားနား၊ မီးေရစံုသား၊ ေရာင္ေတာ္ေထြျပား၊ ေျပာင္းလို႔လို႔ မ်ားေထြ၊ ထူးေထြတည့္ အံ့ရာေသာ္’ ဒီအခါက်ေတာ့ ဆုိင္း၀ိုင္းႀကီးက ဗိန္းေမာင္းမတိုက္ေတာ့ဘူး။ ‘ ထူးမျခားနား’ နဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားကို ပူေဇာ္တယ္။ မနက္အ႐ုဏ္တက္မွာ ‘ထူးမျခားနား’ ေတးသံနဲ႔ပူေဇာ္ၿပီး ေရႊ ၾကာသကၤန္းကပ္ရတာေလာက္ ၾကည္ႏူးစရာမရွိဘူး ထင္တယ္။ ရန္ကုန္တန္ေဆာင္တိုင္ဟာ အင္မတန္ ေက်ာ္ၾကားးတယ္၊ သႀကၤန္လည္းသံခ်ပ္သံေတြနဲ႔ ၿမိဳင္လွတယ္လို႔ဆုိၾကတယ္။ ဒါေပ မယ့္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ရင္ျပင္က တန္ေဆာင္တိုင္ညေလာက္ေတာ့ ဘယ္ဟာမွ လြမ္းေလာက္ စရာလို႔ မထင္ပါဘူး။

အတိတ္ရဲ႕အရိပ္

တကယ္ေတာ့ အတိတ္ရဲ႕အရိပ္ေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ စစ္ကိုင္းေတာင္ ကထိန္ညေတြကလည္း အရင္ လို ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ေရႊတိဂံုမသိုးသကၤန္းရက္ၿပိဳင္ပြဲလည္း ေရွးကလို ၀က္ ၀က္ကြဲ မစည္ကားေတာ့ပါဘူး။ ‘ထူးမျခားနား၊ ထူးမျခားနား’ ဆိုတဲ့ ေတးသံေတာင္ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ျဖစ္ေနၿပီေလ။ မၾကားရ တာၾကာပါၿပီ။ ဒီေန႔မနက္မွ တိုက္တုိက္ဆိုင္ ဆိုင္ ၾကားရတာ။ ေဟာ ေျပာရင္းဆိုရင္း အလွဴခံ ကား တစ္ပတ္လွည့္လာ ျပန္ၿပီထင္တယ္။
‘ထူးမျခားနား၊ ထူးမျခားနား၊ မီးေရစံုသား’


လူထုစိန္၀င္း