အတာလက္ေဆာင္ရတုန္းကေရးသူ- ဖိုးသံ(လူထု)

တခုေသာအတာတန္ခူးမွာပ
ရဖူးတယ္ ႏွမတဦးဆီက
ပ႑ာထူး၊ သဒၵါလူးေပတဲ့
အခါဦး သႀကၤန္ေတးႏွစ္ပုဒ္ရယ္နဲ႔
ခနဲဲ႔တဲ့တဲ့ စာတေၾကာင္းပါ။


ျမဴေမွာင္ေ၀ကင္းနဲ႔
သႀကၤန္ေလညွင္းလုလင္တဲ့
အႏြဲ႔အေနာ့နဲ႔ အတြဲ႕အေဆာ့့ေတြကို
တလွည့္တေက်ာ့ နားေထာင္ေတာ့
ၾကားေယာင္မယ္ မန္းအတာကိုမို႔
မွန္းကာအကို မ်က္ရည္စို႔ရင္ျဖင့္
ႏွမကိုအျပစ္မဆိုေလနဲ႔တဲ့
ေရးတတ္ေပရဲ႕ပလီပလာ။

ခမ်ာေျပာေလမွ
ဇရာအေမာေတြနဲ႕
၀ါသနာေဇာေတြကို ေဘးခ်ၿပီး
မႏၱလာတေၾကာဆီကို အာ႐ံုေရာက္ကာ
ပိေတာက္ပန္းနဲ႕ တူးပို႔ကိုလိုက္လို႔႐ွာေတာ့
ေအာ္ ေတြ႔ပါေပါ့ကိုႃမို႔မ
သဂၤဟနဲ႔ နဂါးမယ္
ပတၱျမားသူဇာနဲ႕ ေရနန္း
‘တလၾကမ္း’ ပက္သူေတြေပါင္းလို႔
ေဘာ္ဒါေဟာင္းမိတ္ေဆြမ်ားက
ေငြဖလားေတြပိုက္ၿပီးေျပးလို႔လာ
ဟုတ္တယ္
ဒီႏွစ္မွာလည္းႀကိဳဆိုပါရဲ႕။

တသက္မေမ့တဲ့ အတိတ္ဟာ
မထိတ္သာမလန္႔သာျပန္ေပၚလာေတာ့
ကြန္ျပဴတာ ေမာ့ေနသူျပည္ပေရာက္ဟာ
ဘာကဘယ္လိုေပါက္တယ္မဆိုႏိုင္ဘု
အသက္မေထာက္ပါ ေယာင္မိယမ္းပါလို႔
အ႐ွက္ေပ်ာက္ကာ ေၾကာင္စီစီတမ္းတယ္ထင့္
ႏွမေရ“ပက္နဲ႔ေနာ္၊ ပက္နဲ႔ေနာ္” တဲ့၊၊

ဖိုးသံ (လူထု)
၁၃၇၂ ခု၊ တန္ခူးလဆန္း ၁၂ရက္။