ျပည္သူ႔တပ္ဦးကသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းေရးသူ - ဝင္းလတ္ (ရႈေဒါင့္ဂ်ာနယ္)

[၂၀၁၂ ခုႏွစ္ မာယာကို ဝင္းလတ္ (ရႈေဒါင့္ဂ်ာနယ္) ရဲ႔ "ျပည္သူ႔တပ္ဦးကသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း" နဲ႔ ႀကိဳဆိုဖြင့္လွစ္ပါတယ္။ မာယာစာဖတ္သူတို႔ ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္က်န္းမာ ရွိၾကပါေစ။]


၁

သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟာ
ေခတ္တိုင္းေခတ္တိုင္း
ျပည္သူ႔သမိုင္းမွာ
တိုက္ပြဲတိုင္းတပ္ဦးကရွိတယ္။



၂

ျပည္သူ႔ဘက္က
ထက္ျမက္မားမတ္ ဘယ္သူရပ္သလဲ
ရပ္သူကိုခ်ီးေျမွာက္ေပးတယ္။
ျပည္သူ႔ေသြးကို
ေသြးသစ္အားသစ္ေလာင္းေပးတယ္၊
ျပည္သူ႔အျမင္ကို
ၾကည္လင္ျပတ္သားေစတယ္၊
ျပည္သူ႔ရန္ကို
တူရူဒလစပ္ မ်က္ေျခမျပတ္ဘူး
ျပတ္ျပတ္သားသားတိုက္ခိုက္တယ္၊
ေဖာက္ျပန္သူကို
သူ႔မူ သူ႔ဟန္ သူ႔ကာရံေတြနဲ႔
ျပင္းထန္ထိမိေအာင္ သေရာ္တယ္။

၃

သမိုင္းအေကြ႔မွာ
အေတြ႔အႀကံဳအဖံုဖံုေၾကာင့္
အလံုးစံုေျပာင္းလဲသြားတတ္တယ္၊
ရန္သူဟာ
လူတန္းစားေျပာင္းသြားတာရွိမယ္၊
ရန္သူဟာ
မူေျပာင္းသြားတာရွိမယ္၊
ျပည္သူ႔ဘက္က
ဆက္မရပ္ေတာ့တဲ့သူေတြရွိမယ္၊
ျပည္သူ႔ဘက္ကို
ထက္ျမက္တဲ့အားသစ္ေတြဝင္လာမယ္။

၄

ရန္သူမိတ္ေဆြ
အေနခြဲျခား စည္းမ်ဥ္းၾကားမွာ
ျပတ္သားထက္ျမက္ ျပည္သူ႔ဘက္က
ဆက္ပီးေတာ့ဦးေဆာင္သူကေတာ့
'သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း' ပဲ။

ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟာ
ျပည္သူ႔သမိုင္းမွာ
တိုက္ပြဲတိုင္းတပ္ဦးကရွိတယ္။

ဝင္းလတ္

က်ေနာ္မေမ့တဲ့ေလထီးဗိုလ္အုန္းေမာင္ေရးသူ- ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း

ဦးေလးဗိုလ္အုန္းေမာင္ကို က်ေနာ္၉-၁၀ႏွစ္သားအ႐ြယ္တုန္းက ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးထဲမွာ ပတမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ေတြ႔ဖူးခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ ေရးျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ့္အေဖေထာင္က်ေနစဥ္တုန္းက က်ေနာ္အေဖ့ကိုသြားေတြ႔ေတာ့ ေထာင္ပိုင္တို႔က က်ေနာ့္ကို မနက္ကေန ညေနအထိ ေထာင္ထဲ႐ွိအေဖေနတဲ့ (၅)တိုက္အထဲအထိ သြားလည္ခြင့္၊ အေဖနဲ႔အတူေနခြင့္ေပးတာပါ (အခုေခတ္လူမ်ားအဖို႔ေတာ့ မယံုခ်င္ ပံုျပင္လုိ ျဖစ္ေနၾကမယ္ထင္ပါတယ္)။

ထံုးစံအတိုင္း ေထာင္ထဲမွာက သူရဲေကာင္းေတြ၊ နာမည္ႀကီးႏိုင္ငံေရးသမားေတြ စာေပသမားေတြ စုစည္းေလ့႐ွိတာမို႔ က်ေနာ့္ကိုအဲဒီအထဲမွာ က်ေနာ့္ကိုအေဖာ္လုပ္တဲ့။ အသက္အေတာ္ငယ္တဲ့ ဗကပ ကကိုဖုန္းက “အဲဒါဗိုလ္အုန္းေမာင္ပဲ”လို႔ လက္ ၫိွုးထိုးျပပါတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ကိုဖုန္းဟာအရင္က အစိုးရေရတပ္က အရာ႐ွိငယ္ တေယာက္ပါ၊ တိုက္ေရယာဥ္တစင္းကို ေမာင္းၿပီးူ တြံေတြးဘက္ကုိေတာခိုခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ (သူ႔လိုပဲ ဗိုလ္ညဏ္ေမာင္ကလည္း မိတၳိလာေလတပ္ စခန္းကေနေလယာဥ္ပ်ံတစီးနဲ႔ေတာခိုဖူးပါတယ္)။

သူျပရာကိုလွမ္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္၄၀ ေလာက္ပိန္ပိန္လူတေယာက္ တုတ္ေကာက္တေခ်ာင္းနဲ႔ ေထာ့နင္း-ေထာ့နင္း ေလွ်ာက္လာေနတာကို ေတြ႕ ရပါတယ္။ သူ႔ေခါင္းပံုကအလယ္မွာေမာက္ေနၿပီး ဆံပင္ကေတာ့ ကတံုး ဆံေတာက္ပါပဲ။ အသက္အ႐ြယ္နဲ႔ ဒဏ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဦးေလးဗိုလ္အုန္းေမာင္ရဲ႕႐ုပ္ဟာ ပါးေခ်ာင္က်၊ မ်က္တြင္းေဟာက္ေနတာပဲ ေတြ႕ရေလ့႐ွိပါတယ္။ ေပၚလြင္လွတဲ့ႏွာတံကို ေထာက္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ပါး႐ိုးေတြဟာ ႀကံ႕ခိုင္လွၿပီး ေနာင္မွာ ဖိႏွိပ္သူအာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္တိုင္း အဲဒီပါး႐ိုးႀကီးေတြ တင္းေနတာဟာ က်ေနာ္ တို႔လို ေနာက္လိုက္ေတြကုိ သိပ္အားတက္ေစပါတယ္။

တကယ္ေတာ့သူ႕ကို လူကိုယ္တိုင္မေတြ႕ရမီကတည္းက က်ေနာ္ဟာ သူ႕အေၾကာင္းကို အေဖနဲ႔တျခား ပုဒၼ(၅)အက်ဥ္းသားေတြဆီက ၾကားထားပါၿပီ။ ေလထီးဆင္းတဲ့ကိစၥအျပင္ ဖမ္းမိတဲ့အခါမွာ အစိုးရက ဘယ္လို ႏွိပ္စက္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြေရာပါ။ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ မ်က္စိထဲမွာ ဧရာမသူရဲေကာင္းႀကီး တဦး ျဖစ္ေနတကို နားလည္ႏိုင္ၾကမယ္ထင္ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ ၁၄ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဦးေလးဦးအုန္းေမာင္ကို ဘ၀တူအျဖစ္ျပန္ေတြ႔ရပါတယ္။ ကိုကိုး ကၽြန္းေပၚမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကိုတင္ေခၚသြားတဲ့ ျပည္ေတာ္ေအးသေဘၤာေပၚကဆင္းလို႔ ကိုကိုးကၽြန္း ေျမကိုနင္းၿပီး မီတာ၅၀ေလာက္ေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္တို႕အားလံုးကို သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ အထိုင္ ခိုင္းပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့အက်ဥ္းဌာနအထူးအရာ႐ွိ ဗိုလ္ထြန္းရင္ေလာက မိန္႔ခြန္းေခၽြပါတယ္။ ေထာင္ထဲ ေရာက္ရင္ ဘယ္သူဘယ္ေနရာေရာက္လို႕ ဘယ္လိုကန္႔သတ္ထားမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွေျပာႏိုင္တာ မဟုတ္ ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခုလိုအားလံုးစုႃပံုေနရတုန္းမွာ ျမင္ႏိုင္သူအားလံုးကို ၾကည့္ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေနရာ အသစ္တခုကိုေရာက္ရင္ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကိုအရင္ဆံုးအကဲခတ္ စနဲနာတာဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမား မ်ားရဲ႕ အက်င့္တခုပဲမဟုတ္ပါလား။ ဒီလိုနဲ႔က်ေနာ္တို႔လည္း ပူလွတဲ့ေသာင္ျပင္ေပၚမွာထိုင္ၿပီး စိတ္ပ်က္စရာ၊ ႐ြံမုန္း စရာမိန္႔ခြန္းကို စိတ္မပါ့တပါနားေထာင္ရင္ တျခား လူေတြကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ ဦးေလးဗိုလ္အုန္းေမာင္ ႐ုပ္ဘာမွေျပာင္းမသြားဘူးပဲ။ အဲဒီေနာက္ အက်ဥ္းစခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပဲ တျခားအင္းစိန္ေထာင္ကပါလာတဲ့ ဘ၀တူေတြဆီကေန သူ႔အေၾကာင္း ေတြကိုဆက္ၾကားရပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္တြင္းမွာ စစ္ဆင္ေရးစီမံကိန္းဆြဲၿပီးဖိႏွိပ္ရာမွာ ဦေလးဗိုလ္အုန္း ေမာင္ကို ၀ိုင္း႐ိုက္ၾကလို႔ နံ႐ိုးသံုးေခ်ာင္းေတာင္က်ိဳးခဲ့သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္သူ႕က်န္းမာေရးဟာ အေတာ္ကို မေကာင္းဘူးတဲ့။ တီဘီေရာဂါလည္း ႐ွိေနသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္က ငါးဆယ္ေလာက္ ႐ွိေနပါၿပီ။ ကိုကိုးကၽြန္းေပၚကိုေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔မွာပင္လယ္ထဲေရခ်ိဳးဆင္းခြင့္ရလို႔ ေရခ်ိဳးဆင္းၾကတဲ့အခါမွာေတြ႕ ရတဲ့ ဦးေလးဗိုလ္အုန္းေမာင္ရဲ႕ပံုဟာ တကယ့္ကိုကမၼဌာန္း႐ုပ္ပါ။ ထူးတာက ဒီကမၼဌာန္း႐ုပ္ရဲ႕နံေဘးမွာ ခြဲစိပ္ ခ်ဳပ္႐ိုးေၾကာင္းေတြပါေနတာပါပဲ။

ဒါေပမဲ့သူဟာ ကိုကိုးကၽြန္းေပၚကတိုက္ပြဲေတြကို မားမားမတ္မတ္ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ နံ႐ိုးက်ိဳး ေပမဲ့ ႏွလံုးကခိုင္က်ည္ပါတယ္။ တုတ္ေကာက္တေခ်ာင္းနဲ႔ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းပဲ သဲေသာင္ျပင္ေပၚေလွ်ာက္၊ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို တဖ၀ါးမဆုတ္ရင္ဆိုင္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကိုယ္စား ေထာင္အာဏာပိုင္ ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရာတဲ့အခါမွာ တုတ္ေကာက္ကိုယ္စီနဲ႔ရပ္ၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာဆိုေနတဲ့ ဦးေလးဗိုလ္အုန္း ေမာင္နဲ႔ ဆရာရာဂ်န္တို႔ႏွစ္ဦးကိုျမင္ရတာဟာ အင္မတန္မွၾကက္သေရလည္း႐ွိ၊ အားလည္းတက္စရာလည္း ေကာင္းလွပါတယ္။

ကိုကိုးကၽြန္းမွာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔နီးစပ္သူေတြ၊ အလံနီနဲ႔နီးစပ္သူေတြနဲ႔ မလညပေခၚ အရင္ ပမညတ-ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္နဲ႔နီးစပ္သူေတြဆိုၿပီး အဓိကအစုႀကီးသံုးစု႐ွိခဲ့တာကို အမ်ားသိၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ဗကပနဲ႔နီးစပ္သူေတြအစုဟာအမ်ားဆံုးပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီထဲမွာဗမာျပည္ေနရာအရပ္ရပ္က လာတဲ့သူေတြ ပါ၀င္ ပါတယ္။ မႏၱေလး၊ ျမင္းၿခံ၊ ပ်ဥ္းမနား စတဲ့အထက္ဗမာျပည္ကလာတဲ့လူေတြ၊ ေတာင္တြင္းႀကီး၊ သရက္စတဲ့ ဗမာျပည္အလယ္ပိုင္းကလာတဲ့လူေတြ၊ ရန္ကုန္ကလူေတြ၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကလူေတြ၊ ရခုိင္ျပည္နယ္က လူေတြစသျဖင့္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကပါ။ ေနာက္ၿပီးေနာက္ခံကိုေျပာရရင္လည္း ေက်ာင္းသားအႏႊယ္၊ အလုပ္သမားအႏႊယ္၊ အမႈထမ္းအႏႊယ္၊ လယ္သမားအႏႊယ္၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးထဲကလာတဲ့သူ တကယ့္ကိုစံုမွစံုျဖစ္ပါတယ္။ တေယာက္ကိုတေယာက္မျမင္ဖူး၊ တေယာက္နာမည္တေယာက္မၾကားဖူးတဲ့ လူေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္ပါတယ္။

အဖမ္းခံၾကရတာကလည္း ၁၉၆၃ခုႏွစ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲပ်က္ၿပီးေနာက္ အဖမ္းခံရတာကေန ၁၉၆၇ခုႏွစ္တ႐ုတ္ဗမာအေရးအခင္းေနာက္ အဖမ္းခံရတဲ့သူအထိ အခ်ိန္ေတြကြာျခားေန ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ အသက္ အသက္အႀကီးဆံုးက ၆၀တန္းျဖစ္တဲ့ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကအဘၾကင္နဲ႔ အမရပူရက ဦးခင္ေမာင္၊ အငယ္ဆံုးက ၁၈ႏွစ္သား ရန္ကုန္၊ သာေကတကကိုလွေဌး(အဖမ္းခံရတုန္းက အသက္၁၄ႏွစ္ ေလာက္႐ွိေသးတာပါ)တို႔ ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလူေတြကိုစုစည္းမိဖို႔ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ဟာ တကယ္ပဲ မလြယ္လွဘူး။ ဒီလိုအခါမွာ အားလံုးဟာ ဒီအဖိုးႀကီးႏွစ္ေယာက္ကို ပံုအပ္ၿပီးဒီအလံေအာက္မွာ စုေ၀းခဲ့ၾက ပါတယ္။ အဲဒီလိုပံုအပ္ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ မွားတယ္လို႔ ကၽြန္းေပၚမွာ၊ ေထာင္ထဲမွာ၊ ေထာင္ျပင္မွာ ဘယ္သူကမွ မခံစားခဲ့၊ မယူဆခဲ့ၾကပါဘူး။ သူတို႔မ်ားမ႐ွိခဲ့ရင္ ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးသာေပၚတာေတြ႔ရပါတယ္။

ကိုကိုးကၽြန္းေပၚမွာ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကိုတျခားဘယ္သူမွ မယွဥ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေျပာရင္ မလြန္ဘူးထင္ ပါတယ္။ ဒါကိုတျခားအဖြဲ႕အစည္းေတြကလဲ အသိအမွတ္ႁပုၾကတဲ့သေဘာ႐ွိပါတယ္။ သခင္ဘ၀ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးလုပ္လာတဲ့၊ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးမွာနာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္လာတဲ့၊ ႏွစ္ကၽြန္းျပန္(ေနာက္ေတာ့သံုးကၽြန္းျပန္) ဦးေလးဗိုလ္အုန္းေမာင္လိုလူကို ႏိုင္ငံေရး၀ါမွာ ယွဥ္ႏိုင္သူမ႐ွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့အဖြဲ႔အစည္းတခုနဲ႔ တခုမွာအားလံုး တန္းတူ၊ အျပန္အလွန္ေလးစားစြာ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ တျခားအဖြဲ႔ အစည္းကေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ တသီးပုဂၢလေတြကလည္း ကိစၥ႐ွိရင္သူတို႔ဆီကိုလာၿပီး ေလးေလးစားစား တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။

တ႐ုတ္ျပည္ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးနဲ႔တဆက္တည္း ပဲခူး႐ိုးမမွာလည္း“ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး” ျဖစ္ေတာ့ ကိုကိုးကၽြန္းကဗကပအႏႊယ္ေတြထဲကိုလည္း ဂယက္ေတြ႐ိုက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ဦးေလး ဗိုလ္အုန္းေမာင္နဲ႔ ဆရာရာဂ်န္တို႔သာတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ မေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ကိုကိုးကၽြန္းသမိုင္းဟာ တမ်ိဳး ေျပာင္းသြားႏိုင္တယ္ထင္ပါတယ္။ သူတို႔ဆီကို ရဲေဘာ္ေတြက အယူအဆအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြသြားၿပီးတင္ျပေနၾက တာပါ။ အရမ္းတက္ၾကြေနၾကေတာ့ အေျပာအဆိုအသံုးအႏႈန္းျပင္းထန္တာေတြလည္းပါပါတယ္။ တိုက္ပြဲတခု ေဖာ္တယ္ဆိုရင္ ရဲေဘာ္ေတြက ‘က်ေနာ့္လည္းတိုက္ပြဲထဲပါခြင့္ေပးပါ’ ဆိုၿပီး သြားနားပူနားဆာလုပ္တာ မ်ိဳးလည္း အၿမဲလိုလို႐ွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတြကို ေခါင္းေအးေအး၊ စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ကာလ႐ွည္ၾကာစြာ ျပန္ ေဆြးေႏြးရတယ္ဆိုတာ အဲဒီတုန္းကက်ေနာ့္အရည္အခ်င္းမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္တာအမွန္ပါပဲ။

ေနာက္အေရးႀကီးတဲ့ ေထာက္ျပစရာအခ်က္တခုက ကိုကိုးကၽြန္းအက်ဥ္းစခန္းမွာ က်ေနာ္တို႔ကၽြန္းဖ်က္ သိမ္းေရးအစာငတ္ခံတဲ့ ပံုစံျဖစ္ပါတယ္။ ကိုကိုးကၽြန္းအက်ဥ္းစခန္းရဲ႕ထူးျခားခ်က္အရလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါက တိုက္ပြဲတိုက္တယ္ဆိုရင္ အစာငတ္ခံသူေတြဟာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကိုအစာငတ္ခံျပတာပဲလုပ္ ပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာတာေျဖ႐ွင္းတာ လံုး၀မလုပ္ေတာ့ပဲ ျပင္ပမွာ႐ွိတဲ့ တိုက္ ပြဲေဆာင္ျပင္ပမွာ႐ွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ရဲေဘာ္ေတြလက္ထဲ ဆံုးျဖတ္ခြင့္ေတြ၊ ေနာက္ၿပီးကိုယ့္အသက္ေတြကို လံုး၀အပ္ႏွံထားလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကတိုက္ပြဲ၀င္ရဲေဘာ္မ်ားအေနနဲ႔ ဦးေလးဗိုလ္အုန္းေမာင္နဲ႔ ဆရာရာဂ်န္တို႔လက္ထဲကို ဒီလုိအခြင့္အာဏာေတြနဲ႔ ကိုယ့္အသက္ေတြအပ္ႏွင္းခဲ့တာကိုေထာက္ရင္ ဒါဟာ သူတို႔အေပၚ နည္းနည္းေနာေနာ ယံုၾကည္မႈမဟုတ္ပါဘူး။

က်ေနာ့္တဦးခ်င္းအေနနဲ႔ကေတာ့ အဲဒီတုန္းက၊ အဲဒီလိုသူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈခံယူခဲ့ရတဲ့အတြက္ အသိပညာေတြ၊ သတၱိေတြတိုးတဲ့အျပင္ လမ္းမွန္ေပၚလည္းေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့တာမို႔ သူတို႔ကိုေက်းဇူးတင္႐ံုမက သူတို႔ေနာက္ကေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ ဂုဏ္လည္းယူေနမိတာအမွန္ပါပဲ။

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
{အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္၊ အတြဲ၁၊ အမွတ္ ၃၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ၊ ၂၀၁၁ မွ ကူးယူေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။}

ဂစ္တာကေလး လိစၦဝီ္ေရးသူ ကိုမိႈင္း

ခ်စ္သူရင္ေငြ႔စြန္းထားတဲ့
အေလးအနက္ ဆံစေတြ
ေရမြန္းသြားမွာစိုး
ျဖတ္ရက္ဖို႔ ေနေနသာသာ
ဒါေတြေၾကာင့္
ဂစ္တာေလးမွာ ဆံရွည္နဲ႔။


ေခတ္ဟာ
ေရာ့ခ္ဝိဥာဥ္တြယ္ထားတဲ့
တီရွပ္ေတြခ်ည္း အေရခြံလဲၿပီး
သူ႔ေခတ္ၿပိဳင္ ေရႊေၾကာတူးဖို႔
အလာစကာျပည္နယ္ကို
ေဘာင္းဘီခ်ဳပ္ဝတ္ထားေသးရဲ႔။

ေလာေလာဆယ္ ထည့္စရာ
ဘာမွမရွိေပမယ့္
တေန႔ေန႔မွာ တခုခုထည့္ဖို႔
အိတ္ကပ္အမ်ားႀကီးဂ်က္ကက္နဲ႔။

အဲဒီလို
ဂစ္တာငယ္က
အသည္းအသန္ေလွာ္ခတ္
မီးျပတိုက္ရဲ႔ စြဲေဆာင္မႈဆီ
ရင္တခုန္စာနီးေတာ့မွ
လူေရာညပါ ေက်ာက္ဆူးခ်တတ္တယ္။

ဘဝတခုလံုးကို
မဆိုင္းမတြ
စိတ္ရွည္လက္ရွည္ထြင္းထားတဲ့
ေမွာ္ဝင္ဂစ္တာဟာ
လေရာင္ကို ႀကိဳးက်စ္တပ္ၿပီး
သန္႔ရွင္းလက္နဲ႔ ပန္းခူးျခင္းစ။

ဒီေတာ့မွ
လေရာင္လႈံေနတဲ့ ၿငိမ္သက္ျခင္းဆီ
ရင္အပိုင္းအစထိမွန္
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတာင္ပံနဲ႔
ရုတ္တရက္
ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းျပတင္းတခ်ပ္
ဖ်တ္ခနဲပြင့္။

ၾကည့္လိုက္ၾက
ဒါဟာ
ဘဝတခုရဲ႔
အေဝးထိန္းခလုတ္ပါ
ေဟာဒီငယ္ကၽြန္ႀကီးရဲ႔
သစၥာေဆာင္ အခန္း ၄ က
ရွိစုမဲ့စု သစၥာေလးပါး။

သိေနရဲ႔
သစၥာတရားဟာ
မိုနာလီဇာဆံပင္နဲ႔
အေပၚပိုင္းက
ေကာင္းကင္ကို ထည္လဲဝတ္ၿပီး
ပန္းဥယ်ာဥ္ေတြ
ခါးမွာ ေမြးျမဴထားေပလိမ့္မယ္။

ေဟ့..... ည
မ်က္ေတာင္ခတ္ပါဦး
အဲဒါဟာ
ပုဂလိကသက္သက္ပါ။
အေလးအနက္ရင္ေငြ႔ပါ။
ေပၚဦးေပၚဖ်ား မီးျပတိုက္ကေလးပါ။

နကၡတ္ၾကည့္မွန္ေျပာင္းေတြ
အဲဒီညနဲ႔
မွတ္မွတ္ရရ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္
ၾကယ္တံခြန္အသစ္ကေလး
အရွင္လတ္လတ္ စျမင္ဖူးၾက
မႏၱေလးရဲ႔ ေခါင္းေပၚတည့္တည့္။

ဒီလိုညမ်ိဳး
မိုနာလီဇာက
ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္
တစံုတခုကို င့ံလင့္
လီယိုနာဒိုဒါဗင္ခ်ီလည္း
တဘဝလံုး သိမ့္သိမ့္ခါ
တစံုတရာကို နာခံ
လ. ကိုသာ အျပစ္ဖြဲ႔ပါေတာ့။

ယံုတယ္
ေဟာဒီညကို
ပင္တဂြန္ကသာ ၾကားတတ္ရင္
ဗန္ထရြိဳင္းလည္း ေသဖို႔မလို
မကၠနာမားရား
ေနာင္တရစရာ ၾကံဳမွာမဟုတ္။

မဟုတ္ေသးပါဘူး
ဘာလင္တံတိုင္းကို ၿဖိဳတဲ့ညဟာ
မတ္ေငြနဲ႔
စားပြဲဝိုင္းေတြမဟုတ္ဘူး
အေရွ႔ရယ္ အေနာက္ရယ္
မ်ဥ္းသားမရတဲ့
ေသြးရင္းသားရင္း ဂစ္တာသံေတြ။

တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ဂစ္တာေလး
တားထားတဲ့ လက္ဖဝါးေပၚမွာ
အခန္႔သား လူလားေျမာက္ခဲ့
မဟန္႔ပါနဲ႔ေတာ့
ခရီးသြားဂစ္တာကေလးပါ
သူ႔မွာ....
ႏိုင္ငံတကာဗီဇာရွိရဲ႔
နယ္ျခားမ်ဥ္းေတြ ဖ်က္လိုက္ၾက။

ခ်စ္သူေရ....
မေန႔ညကလိုလိုနဲ႔
သူ႔လက္စြဲဂစ္တာအိုေတာင္
၂၅ ႏွစ္ ရင့္မွည့္ခ်ိဳၿမိန္
မေန႔ညကလိုပါပဲ။

ခုေတာ့ျဖင့္
ဂစ္တာေလးနဲ႔ထားခဲ့
ကမ္းတဖက္ကို ကူးႏွင့္သူေရ
မင္းခ်န္သြားတဲ့
သစၥာတရားရဲ႔ ႀကီးျမတ္မႈက
ငါ့မွာ အလိုလိုေသးက်ဳ႔ံသြားေပါ့။

ေဆြးၿပီ
မင္းလိုပါပဲ
ဘဝကို အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းတဲ့
လစၦဝီရဲ႔ အဥၥလီတေယာက္
မင္းသြားႏွင့္ရာလမ္းေနာက္က
ငါ့ကိုပဲထားခဲ့ၿပီ။

အမိန္႔မျပန္လိုက္ပါနဲ႔
တီရွပ္တို႔နံရံမွာ
ကိုယ္ထင္ျပေပါ့
သစၥာေတြ....။

မွီဝဲၾက
ဂစ္တာေလးက
ဂ်င္းဂ်က္ကက္အိတ္ကပ္ေတြထဲ
ေပးသြားခဲ့ၿပီးၿပီ
တစံုတခု အေသအခ်ာ။

ကိုမိႈင္း
ပန္သစၥာဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၁၊ အမွတ္၁၊ ၂၀၀၈။

{ပန္းခ်စ္သူရဲ႔ဒ႑ာရီ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္}

အေ၀းကေပးစာတေစာင္ယာေတာကသာေဗ်ာ

တတိယႃမို႔ေတာ္ရဲ႕ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕

ကိုဟိုဒင္းေရ-

စာမေရးမိတာ ၾကာၿပီဗ်ေနာ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ဗမာျပည္အေရးေတြက အေျပာင္းအလဲ အလွည့္ အစားေတြ မ်ားလြန္းေတာ့ အမွီလိုက္ေအာင္ ဖတ္႐ႈနားေထာင္ ေနရလို႔ပါ။


တေန႔က ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ တအုပ္ကို ဖတ္ရာမွာ “တတိယႃမို႔ေတာ္သားရဲ႕အလြမ္း” ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ရင္ထဲမွာ နင့္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေအာ္ ရတနာပံု မႏၱေလး ေနျပည္ေတာ္ႀကီးဟာ နံပတ္သံုးေနရာ ေရာက္သြား ရပါၿပီလားလို႔။

ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္း ေဆာင္ၾကငွန္းနဲ႔ ေနစဥ္တုန္းကေတာ့ မင္းေနျပည္ နံပတ္၀မ္းေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီဘ၀ ေရာက္ေတာ့ နံပတ္ႏွစ္ ေနရာေရာက္။ အဲဒီကတဆင့္ စစ္အုပ္စု ကုိလိုနီ ဘ၀ေရာက္ေတာ့ နံပတ္သံုးေနရာ ေရာက္သြားရပါ ေလေရာ။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒဆိုတာႀကီးအရ ေနာက္တခါ အာဏာသိမ္းလိုက္ရင္ ဗ႐ုသုကၡနဲ႔ စတုတၳျဖစ္ သြားမလားမသိဘူး။ သခၤါရတရားဆိုတာနဲ႔ပဲ ေျဖသိမ့္ရေတာ့မွာလားဗ်ာ။

ဒီလိုျဖင့္ ေမာ္လႃမိုင္က လက္႐ွိ စတုတၳေပါ့ေနာ္။ က်ေနာ္တို႔ အရင္က အစဥ္အလာ ေျပာေနက် နံပတ္စဥ္အတိုင္း ေျပာမိတာပါ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္က ဒီႏိုင္ငံမွာ ပထမကလြဲရင္ ဒုတိယ၊ တတိယ၊ စတုတၳ ဘယ္တခုမွ လွ်ပ္စစ္မီး မွန္မွန္မရပါဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီးလို႔ဆိုလိုက္တိုင္း က်ေနာ္ျဖင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ ေက်ာ္ေလာက္တုန္းက နန္းေတာ္ေ႐ွ႕ဆရာတင္ေရးခဲ့တဲ့ ေက်း႐ြာ၀ါဒ သီခ်င္းကိုပဲ အခါခါ ဟစ္ေနမိတယ္။ ဘာတဲ့- “ခုမ်ားျဖင့့္ ႃမို႔ႀကီးလို ဓာတ္မီးေရာင္ထိန္၊ ကုသိုလ္ျဖစ္ေဆး႐ံု၊ ပြဲနဲ႔လမ္းနဲ႔ သာသာယာယာ။” ဆရာတင္ေရးတာက မုဆိုးဖို ႐ြာကေလးတဲ့။ ေ႐ႊဘိုနယ္ထဲကျဖစ္မွာေပါ့။ အခုေနသာ တေယက္ေယာက္ကေန လြန္ခဲ့တဲ့ ရာစုႏွစ္ အလယ္ပိုင္း မတိုင္မီေလာက္တုန္းက ေက်း႐ြာေတြမွာ အဲဒီလိုပဲတဲ့လို႔ ေျပာရင္ေတာ့ “ေဟ့လူ လာ႐ႊီးမေနနဲ႔၊ ဒ႑ာရီပံုျပင္ေတြလာမေျပာနဲ႔” လို႔ အေဟာက္ခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။

ေနာက္ စဥ္းစားမိတာတခု ေျပာရဦးမယ္။ မႏၱေလးနန္းေတာ္- “ျခဴသံနဲ႔ဘံုပ်ံ၊ နတ္၀ိသုကံဖန္သလိုပင္၊ အ့ံဘြယ္ဘနန္း ေ႐ႊေတာင္နန္းသစ္လြင္” လို႔ ဆရာႃမို႔မၿငိမ္း ေရးခဲ့တဲ့ မႏၱေလးနန္းေတာ္နဲ႔ နန္းတြင္းဟာ ေရေျမ႕အ႐ွင္ဘုရင္မင္းျမတ္ေနတဲ့ ေနရာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ကၽြန္ဘ၀ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘုရင္မ႐ွိေတာ့ေပမဲ့ ဒီေနရာတခုလံုးကို အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမားက ဗမာေတြဟာ နန္းႃမို႔ေဟာင္းေတြကေန ပုန္ကန္ ေထာင္ထားတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အေလ့ကို ေၾကာက္လို႔လားမသိဘူး နန္းႃမို႔ထဲမွာ စစ္တပ္ေတြထားၿပီး တခါတည္း အေသခ်ဳပ္ထားခဲ့တယ္။ ဂ်ပန္ကလည္း ဒီလိုပဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြ မွာကေတာ့ အသဲကို အပ္နဲ႔ဆြ ခံရသလို နာက်ည္းလိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း၊ သူတို႔က အုပ္စိုးသူေတြကိုး။ အဲဒီေနာက္ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ ေနာက္မွာလည္း ဒီ နန္းတြင္းဆိုတာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ေနရာျဖစ္မလာပဲ ျပည္သူ လူထုကိုဖိႏွိပ္တဲ့ စစ္တပ္ရဲ႕ ဌာနခ်ဳပ္ တည္ရာပဲျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ နန္းတြင္းထဲမွာပဲ ဗိုလ္အာဠာ၀ကလို ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးမွာ မႏၱေလးႃမို႔က ခ်စ္ၾကတဲ့ အာဇာနည္ကိုသတ္ဖို႔ စစ္တပ္က ႀကိတ္ႀကံဆံုးျဖတ္တာ၊ မႏၱေလး မဟာျမတ္မုနိဘုရားထဲမွာ မနက္ အာ႐ံုတက္ ဘုရား၀တ္ႁပု ေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတြကို ဓားနဲ႔ ခုတ္သတ္ဖို႔စီစဥ္တာ၊ ႐ွစ္ေလးလံုး အေရးအခင္း ႃဖိုခြဲေရးအတြက္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးတာေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိန္တုန္းက စၾကာ၀ဠာရဲ႕ဗဟို၊ ျမင့္မိုရ္ ေမယုကို ကိုယ္စားႁပုပါတယ္ဆိုတဲ့ ေ႐ႊနန္းေတာ္တည္႐ွိခဲ့တဲ့ ဒီ နန္းတြင္းဆိုတဲ့ ေနရာဟာ ၂၀-၂၁ ရာစုႏွစ္ရဲ႕ လူထုအေပၚဖိႏွိပ္တဲ့ ပေဒသရာဇ္ အေဆာက္အအံုႀကီးတခု ျဖစ္ၿမဲ ျဖစ္ေနတုန္း ပါပဲလားဗ်ာ။

တကယ္က ဒီတတိယႃမို႔ေတာ္ႀကီးမွာ မူရင္း ႃမို႔ေတာ္သားေတြ ကိုယ္တိုင္လည္း တတိယတန္းစား လူသားေတြျဖစ္ကုန္ ၾကၿပီ မဟုတ္လား။ ႃမို႔မတူရိယာအသင္း၊ ႃမို႔မ႐ုပ္႐ွင္႐ံု၊ ႃမို႔မ ေဘာသင္းစသျဖင့္ ႃမို႔မ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုေတာင္ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူတဲ့ မႏၱေလးသားအစစ္ေတြ အခုအခါမွာ ဆင္ေျခဖံုးသားျဖစ္၊ ႃမို႔သစ္သားျဖစ္ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက တိုင္ဦးတမ္း ကစားၾကရင္ ေအာ္ေလ့႐ွိတဲ့ “ဧည့္သည္ လာရင္-အိမ္သူဖယ္ေပး” ဆိုတာ ကိုျပန္စဥ္းစားရင္း နာက်ည္းမိတာလည္း ခဏခဏပဲ မိတ္ေဆြႀကီးေရ။

မွန္ပါတယ္။ ဒီေန႔ မႏၱေလးမွာ မင္းတုန္းမင္း မေမွ်ာ္မွန္းဖူးတဲ့ တိုက္အျမင့္ႀကီးေတြ၊ အေကာင္းစား ကားႀကီးေတြ ႐ွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အလားတူပဲ ဒီႃမို႔ႀကီးမွာ မင္းတုန္းမင္း မေမွ်ာ္မွန္းဖူးတဲ့ ႃမို႔လယ္ေခါင္ ေရႀကီးတာ၊ အႏွိပ္ခန္းေတြ ေပါမ်ားတာ၊ ပ၀တၳိသားေတြ မိုးလံုးျပည့္ျဖစ္ေနတာ စတဲ့ အခ်င္းအရာေတြကလည္းအမ်ားႀကီးပဲ။ ဒီမေကာင္းတဲ့ ဘက္ေတြမွာက်ေတာ့ နံပတ္သံုး ႃမို႔ေတာ္ဟာ နံပတ္တစ္ ႃမို႔ေတာ္ထက္ သာေနျပန္ေရာဗ်ား။

အရင္ကေတာ့ မႏၱေလးက တခ်ိဳ႕လူေတြဟာ သူတို႔ဆီက ထူးခၽြန္တဲ့လူေတြ၊ ကိစၥေတြေပၚတိုင္း ရန္ကုန္ကို ႃပိုင္ၾကတယ္။ ေျပာင္ မဟုတ္ေတာင္ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ႃပိုင္ၾကတယ္။ ဒါဟာ မူလ မင္းေနျပည္ကေန ဒုတိယအဆင့္ေလွ်ာ္သြားရတာေၾကာင့္ ေပၚလာတဲ့ စဥ္းစားနည္းမ်ိဳးလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ ထားေတာ့။ အားကစားမွာဆိုရင္ ၾကက္ေတာင္၊ လက္ေ၀ွ႔၊ ျခင္းလံုးတို႔မွာ တို႔မႏၱေလးက သာသကြဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳး႐ွိတယ္။ မႏၱေလး႐ုပ္႐ွင္ရဲ႕ ပထမဆံုး ႐ုပ္႐ွင္ကားျဖစ္တဲ့ ဘ၀သံသရာ ဇာတ္ကားကို ႐ံုတင္ေတာ့ “က်ေနာ္က ရန္ကုန္က ဘ၀သံသရာ ပိုစတာႀကီးေတြခ်ိတ္ၿပီး လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုေတြေ႐ွ႕မွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေန လိုက္တာေပါ့ဗ်” လို႔ ဦးေလး က်ားဘၿငိမ္းက ရယ္႐ႊန္းပတ္႐ႊန္း ေျပာတာမ်ိဳးဟာ ဒီ စဥ္းစားနည္းမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ (ကိုယ့္ဘက္က မသာတာေတြေတာ့ ေျပာေလ့ မ႐ွိၾကဘူး၊ ဟဲ-ဟဲ)၊ ဒါျဖင့္ အခုအခါမွာ မႏၱေလးသားေတြ ရန္ကုန္သားေတြက ၾကပ္ေျပး ေနျပည္ေတာ္နဲ႔ ႃပိုင္တာေတြ မ႐ွိဘူးလားလို႔ ေမးခ်င္တယ္မဟုတ္လား။ ေ၀းပါေသးဗ်ာ။ ရန္ကုန္သားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မႏၱေလးသားပဲျဖစ္ျဖစ္ စစ္အုပ္စု ေနျပည္ေတာ္ကို စာရင္းထဲ မသြင္းၾကပါဘူး။ ဘာ သမိုင္းအစဥ္အလာမွ မ႐ွိ၊ အ႐ွင္ ေမြးေန႔ခ်င္းႀကီးတဲ့ ႃမို႔မ်ိဳးကို ဘယ္ဗမာႏိုင္ငံသားကမွ တန္ဘိုးမထားပါဘူး။ အဲဒီလို ေနရာမ်ိဳးနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ခံရတာကိုပဲ သနတယ္ ထင္ၾကပါတယ္။

ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာေတာ့ ရန္ကုန္ႃမို႔ႀကီးက ဗမာျပည္ရဲ႕ ပထမႃမို႔၊ မႏၱေလးက ဒုတိယႃမို႔ ျဖစ္ၿမဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ေနျပည္ေတာ္ကို သြားမလည္ခ်င္ၾကပါဘူး။ မတတ္သာမွ သာသြားၾကတာပါ။ အလည္ခရီး၊ အေပ်ာ္ခရီးေတာ ့ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္ပါဘူး။ ဒင္းတို႔တေတြ ေ႐ႊထီးေ႐ႊနန္းနဲ႔ ေကာင္းစားေနၾကတာကို “အမွ်” ဆိုတဲ့ အသံၾကားလိုက္တာနဲ႔ အလိုလို သာဓုေခၚမိတတ္တဲ့ သာမာန္ ဗမာျပည္သားမ်ားက မုဒိတာ မပြားႏိုင္ပါဘူး။ ေမွာင္မိုက္တဲ့ညမ်ား၊ မိုးထိဘန္း အမိႈက္ပံုနဲ႕ ေခတ္ေနာက္ျပန္ ဆုတ္သြားတဲ့ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအံုေတြကို ေတြ႕ရတိုင္း အဲဒီ စစ္တပ္ႃမို႔ေတာ္အတြက္ မိမိတို႔ရဲ႕ အလွေတြ၊ သာယာမႈေတြ၊ ဂုဏ္အစဥ္အလာေတြ စေတးလိုက္ရတာကိုပဲ သတိရေနၾကမွာပါ။


ယာေတာကသာေျဗာ