(ကၽြန္ေတာ္မေမ့ႏိုင္ေသာအေဆာက္အဦမ်ား)
မသိတဲ့အိမ္တအိမ္
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကထြက္ေျပးလာၿပီးေနာက္ တႏွစ္ေလာက္အၾကာ၊
တေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေအာင္းေနတဲ့ေနရာကို ေျမေအာက္တာ၀န္ယူထားတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ ေရာက္လာၿပီး
က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚသြားေတာ့မယ့္ အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
ဒီအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အေမက အိမ္ကိုျပန္ခဲ့လို႔
ေခၚလိုက္တာကိုၾကားလိုက္ရတာလို ႐ွိသမွ်ပစၥည္းေလး ေတြကို လြယ္အိတ္ထဲသြတ္ထည့္၊ ကန္ေတာ့ထိုက္သူကို
ကန္ေတာ့၊ ႏႈတ္ဆက္တန္သူကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ႐ြာျပင္ကိုထြက္ေတာ့ မိုးကေလးတဖြဲဖြဲထဲ
ေလွ်ာက္ရင္း အိမ္တအိမ္က ကေလး ၃ေယာက္က လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနလို႔ လက္ျပန္ျပ ႏႈတ္ဆက္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာကို
မွတ္မိေနပါတယ္။ က်ေနာ္ရယ္၊ ကိုေတာ္၀င္းရယ္၊ ေျမေအာက္က ရဲေဘာ္ရယ္၊ ကားေမာင္းသူရယ္။ ဒတ္ဆန္းကား
ေနာက္ပြင့္ေလးနဲ႔ပါ။
ဦးတည္ခ်က္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕
၁၀၈ စစ္ေဒသ။ စခန္းေထာက္က ဗထူးႃမို႔နဲ႔ ေက်ာက္ဂူ။ သူတို႔ ႏွစ္ ေယာက္က ကားေ႐ွ႕ခန္းထဲမွာထိုင္၊
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ကားေနာက္ပိုင္းမွာထိုင္။ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ စကား မေျပာၾကပါဘူး။ ကားအျပင္႐ႈခင္းက
ေျခာက္သေယာင္းလွတယ္။
တနာရီေက်ာ္ေလာက္ ေမာင္းမိေတာ့ သာစည္ေ႐ႊေညာင္
မီးရထားလမ္းအကူးမွာ မီးရထားလာကာနီးလို႔ ေမာင္းတံႀကီး ခ်ပိတ္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး
အဲဒီအနားမွာ ကိုယ့္အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနသူေတြ ေစာင့္ေနၾကတာကိုလည္းေတြ႔ရ ပါတယ္။ သူတို႔
အနားနီးေတာ့မွ သတိႁပုမိတယ္၊ ဆင္အက အဖြဲ႔တဖြဲ႔။ ဆင္႐ုပ္ႀကီး ေက်ာေပၚက နာမည္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့
‘ရတနာမင္း’တဲ့။ အဲဒါမွဒုကၡ။ ရတနာမင္းဆိုတာက
မႏၱေလး တမာကုန္းက၊ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ့္မိဘမ်ားဆီ မၾကာခဏ ၀င္ထြက္သြားလာေနၾကသူေတြ။ အဲဒီ
အရင္တႏွစ္တုန္းကပဲ ဒီအဖြဲ႕ အေၾကာင္း က်ေနာ့္မိဘေတြက ဦးေန၀င္းကို ေျပာျပေတာ့ သူက ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔
ပုဂံသီရိပစၥယာမွာ သြားေဖ်ာ္ေျဖႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့ရေသးတယ္။ ကိုယ့္ကို မွတ္မိတဲ့လူမ်ား
ပါေနရင္ ဒုကၡပဲ။ ကိုေတာ္၀င္းကလည္း တမာကုန္းအရပ္ထဲမွာ အသိမိတ္ေဆြေတြေပါသမို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး
မီရထားဂိတ္မွာ ေခါင္းေတြ ငံု႔ေနၾကရပါတယ္။
ဗထူးႃမို႔ကို ေရာက္ေတာ့ ေနအေတာ္ ေစာင္းေနပါၿပီ။
က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ထားရာေန၊ ေကၽြးတာစား၊ ခင္ေပးရာအိပ္ လိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တေန႔က ေက်ာက္ဂူေစ်းပါ။
က်ေနာ္တို႔က ေစ်းကားနဲ႔ ေက်ာက္ဂူကို လိုက္သြားၿပီး ဟိုက လာႀကိဳတဲ့ လူနဲ႔အတူ သူတုိ႔
ေစ်းျပန္ေတြအထဲ ေရာၿပီး လိုက္သြားၾကပါတယ္။ ေတာေစ်းဆိုေတာ့ ေစ်းသယ္ေတ ြေစ်း၀ယ္ ေတြဟာ
အေစာႀကီးလာ၊ အေစာႀကီး ျပန္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗထူးႃမို႔ကေန ေစာေစာထၿပီး သံုးတန္ကားႀကီးတစင္းေပၚမွာ
လူ ၄-၅၀နဲ႔ ေရာၿပီးလိုက္သြားၾကတာပါ။
ေက်ာက္ဂူ ေစ်းကြဲခ်ိန္က်ေတာ့ ေစ်းျပန္
ေဒသခံေတြနဲ႔ ေရာၿပီး လွည္းေပၚထိုင္လိုက္သြားၾကပါတယ္။ အင္ပင္ႀကီးေတြ၊ ကၽြန္းပင္ႀကီးေတြ
ထီးထီးမားမား အႃပိုင္းအ႐ိုင္းနဲ႔၊ ခ်ိဳးသံ၊ ငွက္ေတာ္သံ၊ ေယာက္ဖေခြးေခၚသံေတြနဲ႔။ သာယာခ်င္တိုင္း
သာယာေနတဲ့ ေတာႀကီးပါ။ က်ေနာ္သာ အျဖစ္႐ွိရင္ ေတာလား လွလွတပုဒ္ေတာင္ ေရးထြက္ လာႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။
လွည္းေပၚမွာေတာ့ သူတို႔ခ်င္းေျပာေနတဲ့ ဓႏုစကား၊ ႐ွမ္းစကားကိုလည္း က်ေနာ္တို႔က နားမလည္၊
ကိုယ္က ေျပာရင္လည္း ဗမာမွန္း ေပၚသြားမွာမို႔ ေတာအလွ၊ ငွက္ဂီတကို ခံစားရင္းသာ လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔႕ ညေန သံုး-ေလးနာရီေလာက္မွာ ႐ြာတ႐ြာကို ေရာက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ဆင္းလိုက္ၾကပါတယ္။
ေရးမထားတဲ့ စည္းကမ္းအတိုင္း ႐ြာနာမည္ကို က်ေနာ္စနည္း မနာမိပါ။ လိုက္ပို႔တဲ့လူ၊ လာႀကိဳတဲ့
လူေတြရဲ႕ နာမည္ဆိုတာေတာ့ ေ၀လာေ၀း။ ေျပာမထြက္တဲ့ ေက်းဇူးတင ္စကားေတြကို မ်က္လံုးက ေျပာရင္းသာ
ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာ ရတာခ်ည္းပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ ႐ြာထဲက အိမ္တစ္အိမ္မွာ ထိုင္ေစာင့္ၾကပါတယ္။
အဲဒီက အိမ္ေတြဟာ ဗမာျပည္ ေက်းလက္ အႏွံ႔အျပားက အိမ္ေတြလိုပါပဲ၊ ေျခတံ႐ွည္၊ ၀ါးကပ္ကာ
အိမ္ေတြပါ။ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္လည္း ႐ွိသေလာက္႐ွိပါတယ္။ နာမည္မသိတဲ့႐ြာက နာမည္မသိတဲ့ အိမ္႐ွင္ရဲ႕
အိမ္တစ္အိမ္လို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ ညေနေစာင္းေတာ့ အိမ့္႐ွင္မ်ားနဲ႕အတူ ထမင္းစားရပါတယ္။
အဲဒီ ေနာက္ အခန္းအလယ္က မီးဖိုေဘးမွာထိုင္ စကားစျမည္ ေျပာၾကပါတယ္။ ေျပာတယ္ဆိုတာ သူတို႔ခ်င္းပါ။
႐ြာထဲက တျခား အိမ္ေတြက လူေတြ ထင္ပါတယ္။ လူႀကီးလူငယ္ ၇ေယာက္ ၈ေယာက္ေလာက္ တက္လာၿပီး ၀ိုင္းဖြဲ႔စကား ေျပာၾကပါတယ္။
သူတုိ႔ အစဥ္အလာအတိုင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ မေမးပါဘူး။ ေနာက္နားမွာ
ထရံမွီၿပီး ေတမိ ဇာတ္ခင္းေနသူ ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သူတို႔က မစပ္စုပါဘူး။ သူတို႔အဖို႔
႐ိုးေနၿပီဆိုတဲ့ သေဘာမ်ားလားမသိပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ညဘက္ ကူးလာပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ
ဘာမွ အေျပာင္းအလဲ မ႐ွိပါ။ စကား၀ိုင္းကေတာ့ လူတိုးလိုက္၊ ေလ်ာ့ လိုက္နဲ႔ပါပဲ။ က်ေနာ့္အထင္
ည၈နာရီ-၉နာရီေလာက္ ျဖစ္ပါမယ္။ ေသနတ္ထမ္းထားတဲ့ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚကို တက္လာၿပီး
စကား၀ိုင္းထဲ ၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္႐ွင္နဲ႔ သူတို႔ ခ်င္းတီးတိုးေျပာၿပီး အိမ္႐ွင္က
က်ေနာ္တို႔ ဘက္ကို ေမးထိုးျပ လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း တခ်က္ၾကည့္ၿပီး
‘သူတို႔ပဲ’ဆိုတဲ့
အဓိပၸာယ္နဲ႔ ေခါင္းၿငိတ္ျပပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ထိုင္ရာကေန ေငါက္ကနဲ ထလိုက္ပါတယ္ဲ။
ေနာက္ၿပီး အားလံုးကို ေလးစား ေက်းဇူးတင္တဲ့သေဘာနဲ႔ ခါးၫႊတ္ႃပံုးျပၿပီး ေ႐ွ႕က လူႏွစ္ေယာက္-
ေအာ္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ကေန ေကာက္ေကာက္ပါ လိုက္သြားခဲ့ၾက ပါတယ္။
အျပင္မွာ လသာေနပါတယ္။ ထိန္ထိန္လင္းေနတာ
မဟုတ္ေပမဲ့ ညီအစ္ကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ ႏိုင္တဲ့ အလင္းေရာင္မ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔
စကားတခြန္းမွ မေျပာပဲ သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႐ြာက ထြက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ ေတာတန္းထဲကို
တန္း၀င္တာပါပဲ။ ေတာလမ္းေလးတခုအတိုင္း ခပ္ေျပေျပ တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းကေလး ဖံုဖံုက လေရာင္
ေအာက္မွာ ကိုယ့္ကို ေခၚသြားပါတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ေလွ်ာက္မိေတာ့ လမ္းအတိုင္း ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတဲ့
ေသနတ္ကိုင္ ရဲေဘာ္ ၇ေယက္ ၈ေယာက္ကို ဘြားကနဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၀တၳဳေတြ၊ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲကလို
အခ်က္ေပးသံတို႔ ဘာတို႔ ဘာမွ သတိမထားမိပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ အဲဒီ ေနရာမွာပဲ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾက၊ မိတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို
လာႀကိဳတဲ့အဖြဲ႕ကို ေခါင္းေဆာင္လာသူက ၁၀၈ စစ္ေဒသေကာ္မတီ ရဲေဘာ္(ဦး)ေသာင္းတင္ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က အသက္ ၅၀ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္တဲ့သူ႔ကို အမ်ားက ဦးေလးေသာင္းလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို
႐ြာမွာလာႀကိဳတဲ့ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ေတြက ရဲေဘာ္၀င္းေအာင္နဲ႕ ရဲေဘာ္လွတင့္တို႔
ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အဲဒီလို စကားေျပာ ေနၾကတုန္းမွာ က်ေနာ့္ မ်က္စိေတြက သူတို႔ ဦးထုပ္ေပၚက
ၾကယ္နီနဲ႔ သူတို႔လက္ထဲက ေသနတ္ေတြဆီကိုပဲ ေရာက္ေနပါတယ္။ ဒါကို သတိထားမိတဲ့ ဦးေလးေသာင္းက
ၿပံဳးၿပီး သူ႔ရဲ႕ ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္ေပး၊ ရဲေဘာ္တေယာက္ဆီက အမ္-၂၃ ေသနတ္တလက္ကို ယူေပးပါတယ္။
လေရာင္ေလး မွိန္မွိန္ေအာက္မွာေပမဲ့ ၾကယ္နီေရာ ေသနတ္ေရာပါ တလက္လက ္ ေတာက္ေနတယ္ထင္ ရပါတယ္။
အင္မတန္ ထူးျခားတဲ့ ခံစားမႈတခု ေပၚလာပါတယ္။
က်ေနာ္ ဘ၀တခုေျပာင္းတဲ့ ညရယ္ပါ။
ဖိုးသံ(လူထု)
No comments:
Post a Comment