ကၽြန္ေတာ္နဲ႔စႏၵကိႏၷရီ - ေရးသူ ဖိုးသံ (လူထု)

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔စႏၵကိႏၷရီ

            ကၽြန္ေတာ္က သီခ်င္းဆိုတတ္သူ မဟုတ္ပါ။ အဆိုလည္း မသင္ဖူး၊ အသံလည္း မေကာင္း၊ ယံုပါ- ပါရမီလည္း လံုး၀ မပါ ပါဘူး။

            ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က သီခ်င္းကို ႀကိဳက္တယ္။ ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြကို လိုက္မွတ္၊ လိုက္ဆိုတယ္။ လႊတိုက္ရင္း၊  ေရခ်ိဳးရင္း၊ ကားေမာင္းရင္း၊ ကေလးေခ်ာ့သိပ္ရင္း အားတိုင္း သီခ်င္းဟစ္ေန၊ ညည္းေနတတ္ပါတယ္။ သီခ်င္းတဲ့ ဆိုရင္ တကယ့္ကို  “က ပါ တမတ္၊ ရပ္ပါ တက်ပ္” ဆိုတဲ့ အစားထဲကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတတ္တဲ့ သီခ်င္းမ်ားကလည္း စံုတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အေမက ရင္ခြင္ထဲထားၿပီး ႏႈတ္တိုက္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ “ေမာင္ေခြးဖို႔ကဗ်ာမ်ား” ထဲက သားေခ်ာ့သီခ်င္းေတြ၊  ”အိပြဲ႔၊ အိပြဲ႕ ငွက္သမၺာန္ ခတ္သြားတယ္” လို ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း၊ နန္းေတာ္ေ႐ွ႕ဆရာတင္တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြ၊ ခရစ္ယံသာသနာျပဳေက်ာင္းက တတ္လာတဲ့ ျဗဳတ္စေျဗာင္းနင္း အဂၤလိပ္သီခ်င္း၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သီခ်င္းေတြ၊ လူပ်ိဳေပါက္ အ႐ြယ္မွာ အသဲစြဲခဲ့ရတဲ့ စႏၵရားခ်စ္ေဆြ၊ ျမတ္ေလး၊ မာမာေအး၊ ကိုသန္းလိႈင္၊ စႏၵရားလွထြတ္၊ ကိုေစာညိမ္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ညြန္႔ (နာမည္ေတြေ႐ွ႕မွာ ဦး-ေဒၚ မတပ္တာကို နားလည္ေပးပါ) တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြ၊ ေနာက္ၿပီး အေမက “ျပည္သူခ်စ္ေသာအႏုပညာသည္” စာအုပ္ကို ျပဳစုေတာ့ ဆရာႀကီး စိန္ေဗဒါသီခ်င္းေတြ လိုက္ဆိုရင္း အလြတ္ရ ေနျပန္တယ္။ (“ေဗ်ာၫြန္႔” က အစ ”တိုုင္းျပည္ေဘာင္နယ္ျပည္ေဘာင္၊ နာမည္ေတာ္ ႀကီးလွပါတဲ့ေမာင္” ဆိုတာ တို႔ေပါ့။)  ဒါေၾကာင့္ ၀နယ္ ပန္ဆန္းမွာလည္း ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္၊ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလို ဟိုဟာဟဲ ဒီဟာကဲ လုပ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တဌာနထဲ လုပ္တဲ့ ကိုထြန္းခိုင္ (သူက မႏၱေလးကအၿငိမ့္တခုမွာ အုပ္စံုတီးခဲ့သူ) က ”ဒီလူက ပစပ္စံုတယ္” လို႔ သူတို႔ဗလပ္ စကားနဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ် ပါတယ္။ (ဗလပ္စကား ဆိုတာ သဘင္သည္စကားလို႔ ေျပာတာပါ)။

ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးေထာင္ထဲက (၂) တိုက္ထဲမွာ ေနရတုန္းက အဲဒီ တိုက္ထဲမွာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးမွာ လႈပ္႐ွားပါ၀င္ ခဲ့ရာကစလို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ မႏၱေလးက ဆရာေတာ္သံုးပါး ( ဒင္းတို႔ ထားလို႔ မတတ္သာဘဲ ေနရတာဆိုေတာ့ သီတင္း သံုးတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ဘူ းထင္ပါတယ္။) ႐ွိပါတယ္။ ဘြဲ႔ေတြက (သက္ေတာ္စဥ္အရ) မစိုးရိမ္တိုက္က ဆရာေတာ္ ဦးဉာဏသာမိ၊ မႏၱေလးေတာင္ေျခက ဆရာေတာ္ဦးကုသလ၊ ကင္း၀န္မင္းႀကီးတိုက္က ဆရာေတာ္ဦး၀ိလာသဂၢ တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တိုက္ထဲမွာ ညအခါ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ပစပ္ထဲ ေတြ႕သမွ် သီခ်င္းေတြကို ဟစ္ေတာ့  အဲဒီ အသဲကြဲသီခ်င္းေတြလည္း ပါ ပါတယ္၊ ဒီလိုအခါမွာ အခန္းခ်င္း ကပ္ေနတဲ့ အခန္းနံပတ္(၈) က ဆရာေတာ္ဦး၀ိလာသဂၢက  ”ေဟ့ေကာင္ေလး၊ ငိုသံပါႀကီးနဲ႔ မဆိုစမ္းနဲ႔ကြာ” လို႔ လွမ္းေနာက္ေလ့ ႐ွိတာ မွတ္မိေနပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က အသက္ ငယ္တဲ့အထဲမွာ ပါတာကလည္း တေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္ဦးဉာဏသာမိ၊ ဆရာေတာ္ဦးကုသလ၊ ဆရာေတာ္ဦး၀ိလာသဂၢ တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘမ်ားနဲ႔ ေ႐ွးကတည္းက ရင္းႏွီးတာကလည္း တေၾကာင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုရင္ အၿမဲစေလ့၊ ေနာက္ေလ့႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျမတ္ေလးရဲ႕ ”မေရာလည္း မူးေရာလည္းမူး” ဆိုတဲ့ မစ္ၥ၀ီစကီ သီခ်င္းကို ဖီလင္ အျပည့္နဲ႔ မာန္ေတြ ထန္ေတြ ထည့္ၿပီး ဟဲေနေတာ့ ဆရာေတာ္တပါးက ”ေဟ့ ဖိုးသံ၊ အရက္ မေသာက္တတ္ပဲနဲ႔ ဟန္လုပ္မူး မေနနဲ႔ကြာ” လို႔ စလို႔ ၾကားလိုက္သူတိုင္း ၀ိုင္းရီၾက ဖူးပါတယ္။

ေထာင္ထဲမွာ သီခ်င္းငတ္တာကို  ေထာင္က်ဖူးတဲ့ လူမွသိပါမယ္။ အရင္ မႏၱေလးနန္းတြင္းက ေထာင္မွာေနရတုန္းက က်ံဳးပတ္၀န္းက်င္က အလွဴအတန္းနဲ႔ ပြဲလန္းသဘင္ေတြ၊ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးပြဲ၊ ေက်ာင္းသားပြဲေတာ္၊ သႀကၤန္ပြဲေတာ္ စတာ ေတြက သီခ်င္းသံေတြ လြင့္ပ်ံလာရင္ တခုတ္တရ နားေထာင္ရတာပါ။ မွတ္မိေသးတယ္- အဲဒီလို အျပင္မွာ သိပ္စည္ကား ဆူညံေနရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းေဘးက- ေနာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ကိုကိုးကၽြန္းကို ပါလာတဲ့ ကို၀င္းျမင့္က “ကိုဖိုးသံေရ၊ လူ႔ျပည္ႀကီးကေတာ့ ပြက္ေလာညံလို႔ပါလားဗ်ာ” လို႔ ညည္းတတ္ပါတယ္။ သူ႔ညည္းသံထဲမွာ လြမ္းသံေလး ပါေနတယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသိဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေခတ္တုန္းက ဓာတ္ျပားနဲ႔ ေလာ္စပီကာ ထြန္းကားတဲ့ ေခတ္မို႔ ေလလိႈင္း ထဲကေန သီခ်င္းေကာင္းေလးမ်ား လြင့္ပ်ံလာရင္  “ကိုဘယ္သူေရ- ေမလွၿမိဳင္ဗ်ိဳ႕၊ မတင္တင္ျမႀကီးဗ်ိဳ႕”  စသျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း သတိေပးၾကတာဟာလည္း အလုပ္တခုပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တိုက္ထဲမွာ ေနၾကတယ္ ဆိုေပမဲ့ ညအခါက်ရင္  ေထာင္အိပ္ခ်ိန္ မတိုင္မီ သံတိုင္ တံခါးေပါက္ရပ္ၿပီး တဦးနဲ႔တဦး ေအာ္ၿပီး စကားေျပာေလ့ ႐ွိၾကပါတယ္။ ဒီလိုအခါမွာ အလွည့္က် သီခ်င္းဆိုခိုင္းၾက၊ နားေထာင္ၾကတာကလည္း အစဥ္အလာတခုလို ျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ တညမွာ ဘ၀တူတေယာက္က “ဆရာၿမိဳ႔မၿငိမ္းရဲ႕ သီခ်င္းေတြထဲမွာ ဘယ္ သီခ်င္းကို အႀကိဳက္ဆံုးလဲ၊ ေျပာၾကပါ”  ဆိုတဲ့  ေမးခြန္းကို ေဖာ္ထုတ္လိုက္လို႔ အားလံုး ဦးေႏွာက္ လႈပ္႐ွားကုန္ၾက ရပါတယ္။ သူ႔ ေတာင္းဆိုခ်က္မွာ ကိုယ္ေ႐ြးျခယ္တဲ့ သီခ်င္းကို ဘာေၾကာင့္ အႀကိဳက္ဆံုးလို႔ ၫႊန္းသလဲ ဆိုတာပါ ေျပာရမယ္လို႔ ပါေနပါတယ္။ လူေတြက အားေနၾကတာကလား။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့  ခုနကေျပာတဲ့ ကို၀င္းျမင့္ (သူက မႏၱေလး ပန္တ်ာမွာ စႏၵရားသင္ေနတုန္း အထိန္းသိမ္းခံရသူပါ) က သူေတာ့ နတ္႐ွင္ေနာင္သီခ်င္းကို အႀကိဳက္ဆံုးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ေဒါက္တာကိုလွေ႐ႊ(စစ္ကိုင္း) ကေတာ့ ပ်ိဳ႕မွာတမ္း၊ ေနာက္တေယာက္က သက္ေ၀ စသျဖင့္ ေျပာၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႀကိဳက္တာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ အႀကိဳက္ဆံုးကို ေ႐ြးမထုတ္တတ္ဘူးဗ်ာလို႔ ျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေထာင္ညတည ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ ကုန္လြန္ေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာေတာ္မ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာတာေတြကို ဘာမွတ္ခ်က္မွမေပး၊ မေျပာၾကေပမဲ့ နားေထာင္ေနၾကတယ္ ဆိုတာေတာ့ ေနာက္တေန႔မွာ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္က ျပန္ေျပာလို႔ သိရပါတယ္။

ကိုကိုးကၽြန္းေပၚကို ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဂီတပိုးကို အခ်ဳပ္အေႏွာင္မ႐ွိ လႊတ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္မလား ပါပဲ။ ဘယ္တုန္းကမွ တီး၀ိုင္း အနားမကပ္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္ တီး၀ိုင္းနဲ႔ ေပ၂၀ေလာက္ အကြာမွာပဲ အိပ္ရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့ရတဲ့ (၉)ေဆာင္ဟာ ကိုကိုးကၽြန္းေပၚက ကၽြန္ေတာ္တို ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ တီး၀ိုင္းလည္း႐ွိ၊ အစည္းအေ၀းႀကီးေတြ၊ ကပြဲေတြ က်င္းပတဲ့ အေဆာင္လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ နဂို ကတည္းကမွ ငါ့ အလွဴဆိုင္း မထည့္ နဲ႔ ဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးဟာ အခ်ိဳႀကိဳက္တဲ့လူ သကာပံုးထဲ ခ်လိုက္တာထက္ ပိုဆိုးသြားတာပါပဲ။ သီခ်င္းတိုက္မတဲ့၊ အတီးတိုက္မတဲ့ ဆိုရင္ ပတ္မေခ်ာင္က ပတ္စာကပ္လို႔ မၿပီးေသးဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ တိုက္တဲ့အခါမွာ စည္းတီးေပးမဲ့ လူမ႐ွိရင္၊ သံၿပိဳင္ဆိုမယ့္လူ မျပည့္ရင္၊ ဟဲ- ဟဲ အီစကိုယ္က ႏွစ္ခါ မေျပာရဘူးေပါ့။ တခါတေလ ကၽြန္ေတာ္ စည္း၀ါး တီးတာက ခၽြင္နဲ႔ ခြပ္နဲ႔ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ ကိုလိႈင္တင္က ဒံုမင္းတီးရင္းကေန ၀ါးေနရာမွာ ၾကမ္းျပင္ကို ဘုန္းကနဲ၊ ဘုန္းကနဲ ႐ိုက္ၿပီး သတိေပး၊ ထိန္းေၾကာင္းေပးပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကိုကိုးကၽြန္းႏိုင္ငံေရးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈလို႔ ေျပာရမလား၊ ထူးျခားခ်က္လို႔ ေျပာရမလားမသိဘူး၊ မိေ၀းဖေ၀း၊ ေထာင္၀င္စာနဲ႔ပါ ေ၀းေနတဲ့  ဒီေနရာမွာ ေထာင္မွဴးေတြ၊ ေထာင္၀ါဒါေတြေတာင္ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ေနရတဲ့ အၾကားကေန ဆိုင္းတၿခိမ့္ၿခိမ့္၊ သီခ်င္းတေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ေနၾကတဲ့ ဒီေနရာမွာ ေထာင္တြင္း တိုက္ပြဲရယ္လို႔ ေပၚလာရင္ ေႂကြးေၾကာ္သံက လြဲလို႔ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္း၊ ဘယ္သူတဦးတေယာက္ က တိုက္ပြဲဆင္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘံုရန္သူကို ဆန္႔က်င္တဲ့ လုပ္ရပ္ဆိုရင္ က်န္အားလံုးက ဆိုင္းမတီး၊ ေတးမညည္းပဲ ေထာက္ခံေၾကာင္း ျပသၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တိုက္ပြဲအတြင္း ရဲေဘာ္တေယာက္ က်ဆံုးသြားရင္ေတာ့ အားလံုးက သံၿပိဳင္ အင္တာ ေန႐ွင္နယ္သီခ်င္းကို ဆိုၾကပါတယ္။

ေဆာင္းပါးအဆံုးမွာ အစကို ျပန္ေကာက္ပါမယ္။ ဗမာ့ဂီတမွာ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းႀကီး (ကလပ္စစ္ကယ္လ္) လို႔ ဂီတ ပါရဂူမ်ားက အသိအမွတ္ ျပဳထားၾကတဲ့ ေတးသီခ်င္းေတြထဲမွာ ေတးဘုမၼာလို ေတးေတြအျပင္ မိုးေဒ၀ါမလွေ႐ႊရဲ႕ နာမည္ ႀကီးလွတဲ့ မိုးေဒ၀ါနဲ႔ စႏၵကိႏၷရီတို႔လည္း ပါတယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ဒီသီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္နဲ႔ အထူးရင္းႏွီးရတဲ့ အေၾကာင္းတခုကေတာ့ မလွေ႐ႊရဲ႕ညီမ ေဒၚခင္သန္းျမင့္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေမရဲ႕ ”ညည္းနဲ႔ငါ၊ ယူနဲ႔အိုင္” ေျပာႏိုင္တဲ့ အင္မတန္ရင္းတဲ့ တၿမိဳ႕ထဲသူ ေက်ာင္းေနဖက္ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ငယ္ငယ္ကေလး ကတည္းက၊ ဒီသီခ်င္းေတြကို မခံစားတတ္မီ ကတည္းက ဒီသီခ်င္းေတြရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ဘယ္မွ် ေကာင္းေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္အဆင့္ ျမင့္ေၾကာင္းေတြကိုု မၾကာခဏ ၾကားေနခဲ့ရပါတယ္။ ေနာင္မွာ ကိုယ္က အ႐ြယ္ေရာက္လာလို႔ ခံစားတတ္လာေတာ့၊ အမေလး- ႀကိဳက္လိုက္ရတဲ့ ျဖစ္ျခင္းပါ။ မိုးေဒ၀ါ သီခ်င္းသံကို ေရဒီယိုက ၾကားေတာ့ ဒီသီခ်င္း သီဆိုသူရဲ႕ မေပါင္းလိုက္ရတဲ့ ခ်စ္သူ (က်ေနာ့္ဆရာျဖစ္ပါတယ္) ဘယ္လို ခံစားရတယ္ဆိုတာကို နားလည္ ခံစားမိခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီလို စြဲလန္းစရာအေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနတဲ့ သီခ်င္းကို အမွတ္မထင္ ျပန္ၾကားရတဲ့ ေနရာက အထိန္းသိမ္းခံ ႏိုင္ငံေရးသမား ၂၃၃ ေယာက္ကို သယ္ၿပီး ကိုကိုးကၽြန္းဆီကို ဦးတည္သြားေနတဲ့ ျပည္ေတာ္ၫြန္႔ သေဘၤာႀကီးေပၚမွာ ျဖစ္ ပါတယ္။ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းက ညသန္းေခါင္ေလာက္မွာ ခြာလာၿပီးေနာက္ ေနထြက္ၿပီျဖစ္ေပမဲ့ ျပည္မကို လွမ္းၾကည့္လို႔ မျမင္ ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုက္ပါရတဲ့ သေဘၤာ၀မ္းတြင္းက အသံခ်ဲ႕စက္ ေသးေသးေလး ထဲကေန သီခ်င္းသံ ထြက္လာပါတယ္။ ကၽြန္းကိုမပို႔ခင္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ သီတင္းတပတ္ေလာက္ ကာလအတြင္းမွာ မနက္မိုးလင္းကေန ညမိုးခ်ဳပ္တဲ့ အထိ ေထာင္မွဴး၊ ေထာင္၀ါဒါေတြရဲ႕ အဆဲအေငါက္ေတြခ်ည္း ၾကားခဲ့ရတာဆိုေတာ့ သီခ်င္းလို႔ သိလိုက္တာနဲ႔ အာ႐ံုအားလံုးဟာ အဲဒီ ခၽြဲသံေတြပါေနတဲ့ အသံခ်ဲ႕စက္ဆီကို ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ၾကားလိုက္ရတာက

“လွမ္းမယ္ပျမန္းစုိ႔ ကိႏၷရီ ကိႏၷရာတူမကြာ တြဲကာႏႊဲကာ ၀ဲကာပ်ံၾက၊ တြဲကာ ႏႊဲကာ ၀ဲကာပ်ံၾက၊ ပန္းစုံစြာ ဂႏုိင္တြင္း ႀကဳိင္သင္းလုိ႔သာ၊ ပန္းစုံစြာ ေၾသာ္ဂႏုိင္တြင္း ႀကဳိင္သင္းလုိ႔သာ ဖုိ…မ သံခ်ဳိထူးလုိ႔သာ ေငြေသာင္ယံ ေရႊေတာင္ပံ မခြဲရက္ ေအာင္ ႏႊဲ ယွက္ေပ်ာ္တာ။”  ဟုတ္ပါတယ္။ ေဒၚလွေ႐ႊဆိုတဲ့ စႏၵကိႏၷရီသီခ်င္းပါပဲ။ ဘယ္ေမ့ႏိုင္လိမ့္မလဲ။ ၾကက္သေရ႐ွိ လြန္းလို႔ အာ႐ံုျပဳၿပီး ဇိမ္ခံေနလိုက္မိပါတယ္။

“အို-----ေငြမံႈႀကဲတဲ့ သဲေသာင္ယံမွာ ေလာင္းျမတ္ကိႏၷရာ အိုျမွားနဲ႔ခြင္းပါလို႔ ခ်စ္မယားမွာ ေသာကျဖာ၊ စီးက်မ်က္ရည္ အေထြေထြ လင္ေ႐ႊတံု ဂမံုး မယ့္သက္လ်ာ အိုဆံုးေပါ့ တခါ။ အသဲအူ ပူေအာင္ဖန္လို႔သာ ေပြ႕ယူရင္ခြင္ထဲမွာ ငိုမစဲ႐ိႈက္ငင္ သည္းထန္စြာ--”။ လက္စသတ္ေတာ့ အက်ဥ္းေထာင္အာဏာပိုင္ေတြဟာ ငါတို႔ကို အိမ္လြမ္းေအာင္၊ ဇနီးမယားနဲ႔ ခြဲခြာလာ ရတဲ့လူေတြကို စိတ္ဓာတ္က်ေအာင္၊ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ တမင္ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး လုပ္ေနတာပါလား။ ဒါကို က်န္တဲ့ အထိန္းသိမ္းခံေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ သေဘာေပါက္ၾကပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ မုန္းလိုက္တာ၊ စိတ္နာလိုက္တာ။ သီခ်င္းကိုမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔  အဲဒီအစိုးရကိုပါ။

ဖိုးသံ(လူထု)