ေငြနဲ႔တန္ဖိုးမျဖတ္ေစခ်င္ ေရးသူ - ေဇာ္ဝင္းကို

မသိမ့္၊ အင္ၾကင္း၊ ထြန္းေတဇာ

တေန႔က မင္းတို႔ အိမ္ကို ဘဘေဇာ္ ေရခ်ိဳးလာေတာ့ မင္းတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ၊ သတင္းစာတေစာင္ အလယ္မွာခ်ၿပီး ျငင္းခံုေနၾကတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သတင္းစာထဲ နာေရးေၾကာ္ျငာတခု ဖတ္ရင္းေပါ့။ ေၾကာ္ျငာမွာက 'သမာဓိၿမိဳ႔ဝန္ KSM, ATM ဦးဘယ္သူ ေဒၚဘယ္ဝါတို႔၏ ေျမး၊ ဝဏၰေက်ာ္ထင္ ဦးဘယ္သူ ေဒၚဘယ္ဝါတို႔၏ သမီး၊ သေရစည္သူ ဦးဘယ္သူ ေဒၚဘယ္ဝါတို႔၏ ေခၽြးမ' လို႔ ပါေနတာနဲ႔ အဲဒါကို ဖတ္ရင္း၊ ေမာင္ႏွမ အခ်င္းခ်င္း ဝိဝါဒေတြ ကြဲေနၾကတာပါ။ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္အၾကားမွာ သံုးဦးသံုးဖလွယ္ ျငင္းခံုေနၾကေလရဲ႔။

သားငယ္ေလးက KSM, ATM ဆိုတာ ဘဘေဇာ္ ေဆာင္းပါးတခုမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ICS လို ရာထူးမ်ိဳးကို ေခၚတာတဲ့။ အင္ၾကင္းကေတာ့ သမာဓိၿမိဳ႔ဝန္ ဆိုတာ ရာထူးမို႔ KSM, ATM ဆိုတာ ရာထူးမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဝဏၰေက်ာ္ထင္လို ဘြဲ႔ထူးပဲ ျဖစ္ရမယ္တဲ့။ မသိမ့္ကေတာ့ ဂုဏ္ထူးရရင္ ဂုဏ္ရွိသြားေရာလားလို႔ 'ေစာဒနာ' ေနေလ၇ဲ႔။ မင္းတို႔ရဲ႔ ေမးခြန္းျမားခ်က္ ဘဘေဇာ္ဆီ လွည့္လာခဲ့ရင္ တထိုင္တည္း ေျဖဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ အသာေလး လွည့္ထြက္ခဲ့ၿပီး ခုမွ ရွင္းျပလိုက္ရတာပါ။

သားတို႔ သမီးတို႔ေရ…..

KSM, ATM ဆိုတာ ICS လို ရာထူးအေခၚအေဝၚ၊ ေဝါဟာရ မဟုတ္ဘူးကြဲ႔။ ဘြဲ႔ထူး ဂုဏ္ထူးမ်ိဳးပဲ။ တဆက္တည္း တလံုးတည္းလည္း မဟုတ္ဘူး၊ သံုးလံုးတြဲ ဘြဲ႔ႏွစ္ခုပါ။ ICS အေၾကာင္းကို အရင္ေျပာၾကရေအာင္။

ICS ဆိုတာ Indian Civil Service ရဲ႔ အတိုေကာက္ စကားလံုး ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ျမန္မာလိုျပန္ရင္ အိႏၵိယ ၿမိဳ႔ျပဝန္ထမ္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရေၾကာင္းက မင္းတို႔ သိၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အက်ယ္ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီလိုပါ။

အဂၤလိပ္ေတြ အိႏိၵယကို စၿပီးနယ္ခ်ဲ႔ေတာ့ အေရွ႔အိႏိၵယ ကုမၸဏီကတဆင့္ လုပ္ခဲ့တာ။ ၿဗိတိသွ် အေရွ႔အိႏိၵယ ကုမၸဏီေပါ့။ အဲဒီ ကုမၸဏီက အိႏိၵယနယ္ေျမမွာ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ စီးပြါးေရးလုပ္ကိုင္ဖို႔ ခရစ္ႏွစ္ ၁၆၀၀ ေလာက္ ကတည္းက ပထမအဲလိဇဘက္ဘုရင္မႀကီးရဲ႔ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ ကုမၸဏီပဲ။ အဲဒီ ကုမၸဏီဟာ တျခား အေရွ႔အိႏိၵယ ကုမၸဏီေတြ (ဒပ္ခ်္ အေရွ႔အိႏိၵယ ကုမၸဏီ၊ ျပင္သစ္ အိႏိၵယကုမၸဏီ စတာေတြ) နဲ႔ ၿပိဳင္ၿပီး အိႏိၵယမွာ နယ္ခ်ဲ႔လာလိုက္တာ ၁၉ ရာစု အစပိုင္း ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အိႏိၵယတိုက္ငယ္ တခုလံုးနီးပါး ၾသဇာ ျဖန္႔ၾကက္မိ သြားသကြဲ႔။ ၿဗိတိသွ် အစိုးရကလည္း အိႏိၵယရဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အေရွ႔အိႏိၵယကုမၸဏီ လက္ထဲကိုပဲ ထည့္ထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၈၁၃ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ကုမၸဏီရဲ႔ စီးပါြးေရး လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားမႈကို ပယ္ဖ်က္ခဲ့ၿပီး စစ္ဗာရီပုန္ကန္မႈႀကီး (Sepoy Rebellion 1857 - 1859) ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ Better Government of India Act) နဲ႔ ဘုရင့္အစိုးရက အိႏိၵယအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ကုမၸဏီလက္က အၿပီးအပိုင္ လႊဲယူလိုက္တယ္။ ဒီလို လႊဲယူ လိုက္တဲ့ အခါ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ အေထြေထြလုပ္ငန္း ကိစၥေတြမွာ အစိုးရက ဝန္ထမ္းအဖြဲ႔ (Service) ေတြ ခြဲခန္႔ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ၿမိဳ႔ျပ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ (Indian Civil Service)၊ ရဲဘက္မွာ (Indian Police Service)၊ သစ္ေတာဘက္မွာ (Indian Forest Service I,F.S)၊ စသျဖင့္ေပါ့။  Indian Service ေတြကေတာ့ အေတာ္စံုပါတယ္။ Indian Education Service (I.E.S) ဆိုတဲ့ ပညာေရး ဆားဗစ္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒီထဲမွ  အေရးပါဆံုးကေတာ့ ၿမိဳ႔ျပဆိုင္ရာဝန္ထမ္း (အိုင္စီအက္စ္) ေတြပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ICS ဆိုတာ ရာထူးလို႔ ေျပာရမယ္။

KSM တို႔၊ ATM တို႔ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ သက္သက္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ထြင္ၿပီး ေပးသြားတဲ့ ဘြဲ႔ထူးေတြပါ။ KSM ဆိုတာ Kyetthaye saung Salwe taw ya Min (က်က္သေရေဆာင္ စလြယ္ေတာ္ရ မင္း) တဲ့။ ATM ဆိုတာကေတာ့ Ahmuhtan kaung Taseik taw ya Min (အမႈထမ္းေကာင္း တံဆိပ္ေတာ္ရ မင္း) တဲ့။ ဇာတ္မင္းသား ဂရိတ္ဦးဖိုးစိန္ရခဲ့တဲ့ တိုင္းက်ိဳးျပည္က်ိဳးေဆာင္ (Taing kyo Pyi kyo Saung) ဆိုတဲ့ TPS ဘြဲ႔လည္း ရွိေသးတယ္။ ေနာက္ TDM ဆိုတဲ့ Thyye gaung Ngwe Daya Min (သူရဲေကာင္းေငြဓားရမင္း) ဆိုတာလည္း ရွိေသးတယ္။ ျမန္မာစာလံုးေတြကို အဂၤလိပ္လို စာလံုးေပါင္းၿပီး ေရွ႔ဆံုးစာလံုးေတြနဲ႔ အတိုေကာက္ Initialize လုပ္ထားတာ။

အဂၤလိပ္က အဲဒါမိ်ဳးေတာ့ အေတာ္ရွိတယ္ေဟ့။ ဘြဲ႔တို႔ ရာထူးတို႔ ေပးတာေတာင္ သူတို႔နဲ႔ မတူေအာင္ ခြဲျခားၿပီးေပးတာ။ စစ္ဘက္မွာဆိုရင္လည္း တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြကို မသံုးမျဖစ္ သံုးရေတာ့ စစ္ဘက္ ရာထူးေတြ ေပးရတာေပါ့။ ဒီလို ေပးတဲ့အခါ မ်က္ႏွာျဖဴ အရာရွိေတြက ကက္ပတိန္၊ လက္ဖတင္နင္ စတဲ့ ပံုမွန္ရာထူးေတြနဲ႔ တာဝန္ထမ္းၾကေပမယ့္ တိုင္းရင္းသားေတြကိုေတာ့ ဆူဘဒါ၊ ဂ်မဒါ စတဲ့ (ပံုမွန္ထက္ တဆင့္ႏွိမ့္ၿပီး တီထြင္ထားတဲ့) အရာရွိ ရာထူးမ်ိဳးေတြပဲ ေပးခဲ့တာပါ။ ဘြဲ႔ထူးေတြမွာလည္း OBE (Order of the British Empire) လို ဘြဲ႔ေတြနဲ႔ ျခားနားေအာင္ (အခ်ီးေျမွာက္ခံ တိုင္းရင္းသားေတြလည္း ေက်နပ္ေအာင္) ျမန္မာစကားလံုးေတြကို အဂၤလိပ္လိုေပါင္း အတိုေကာက္လုပ္ၿပီး နားလွည့္ ပါးလွည့္လုပ္ထားတာေပါ့။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ဒီလိုဘြဲ႔ထူးေတြ ပထမဆံုး စၿပီး အပ္ႏွင္းခဲ့တာက ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးကို အဂၤလိပ္သိမ္းၿပီးစ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ဝင္ဆာလမ္း (အခု ရွင္ေစာပုလမ္း) အစိုးရအိမ္ေတာ္မွာ လုပ္တဲ့ ဒါဘာပြဲမွာပဲ။ ျမန္မာေတြထဲက KSM ဘြဲ႔ ႏွစ္ဦး၊ KTM ဘြဲ႔ ငါးဦး၊ TDM ဘြဲ႔ တဦးတို႔ကို မဟာဝန္ရွင္ေတာ္မင္းႀကီး ဆာခ်ားလ္ခေရာ့ စဝိတ္ (Sir Charles Crosweith) က ခ်ီးျမွင့္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ဟာ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ ခ်ီးျမွင့္တဲ့ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဘြဲ႔ကို ပထမဆံုး ရခဲ့သူေတြေပါ။ ေနာက္တႀကိမ္ ၁၈၈၇ ခုႏွစ္ မႏၱေလးနန္းတြင္းမွာလုပ္တဲ့ ဒါဘာပြဲ မွာေတာ့ ကင္းဝန္မင္းႀကီး ဦးေကာင္းကို ဆာခ်ားလ္ခေရာ့စဝိတ္ကပဲ 'အိႏိၵယ မဟာအတုလတာရာသဟာယဘြဲ႔' (Companion of the Most Exalted Order of the Star of India - CSI) ခ်ီးျမွင့္ခဲ့သတဲ့။ (ဒီဘြဲ႔ကလည္း အိႏိၵယအတြက္ သက္သက္ထြင္ထားတဲ့ ဘြဲ႔ပါ)။

သားတို႔၊ သမီးတို႔ေရ……

အင္ၾကင္းနဲ႔ ထြန္းေတဇာ အျငင္းပြါးတဲ့ကိစၥက အခ်က္အလက္ ကိစၥမို႔ ေျဖရလြယ္ပါတယ္။ မသိမ့္ 'ေစာဒနာ' ထားတာက အေတြးအေခၚ ပါေနတာမို႔ နည္းနည္း ဂရုစိုက္ ေျဖရမွာ။ မသိမ့္က 'ဂုဏ္ထူးရရင္ ဂုဏ္ရွိသြားေရာလား' လို႔ ေမးထားတယ္ေလ။

တကယ္ေတာ့ မသိမ့္ရယ္…… ဂုဏ္ထူးဆိုတာကိုက သက္ဆိုင္ရာ ဂုဏ္ရွိၿပီးသူကို 'သူ႔မွာ ဒီဂုဏ္ရွိပါတယ္' လို႔ အသိအမွတ္ ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေပးတဲ့ ဘြဲ႔တဆိပ္ပါ။ ပညာရွိသူကို ပညာရွိသူလို႔ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ ပညာနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ဂုဏ္ထူးတံဆိပ္ေပးတယ္။ သတၱိရွိသူကို သတၱိရွိသူလို႔ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး သတၱိနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ဆုတံဆိပ္ ေပးတယ္။ ဥစၥာရွိသူကိုလည္း ဥစၥာ၇ွိသူလို႔ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ဘ႔ြဲတံဆိပ္ေပးတယ္။ အႏုပညာထြန္းေပါက္သူကိုလည္း ဒီလို ထြန္းေပါက္ပါတယ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ဘြဲ႔ေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဂုဏ္ထူးဘြဲ႔ထူးဆိုတာ ဂုဏ္ရွိၿပီးသားလူကို အသိအမွတ္ ျပဳလိုက္တာပါ။

ဒီေတာ့ ဂုဏ္နဲ႔ ဂုဏ္ထူးဆိုတာ ဆက္ေနတဲ့ သေဘာေပါ့။ အဲဒီမွာ ဂုဏ္က အရင္လာပါတယ္။ ဒီ ဂုဏ္ေပၚ အေျချပဳလို႔ ဂုဏ္ထူးကို သတ္မွတ္တယ္။ ဂုဏ္ရွိၿပီးသားသူကိုသာ ဂုဏ္ထူးေပးတာပါ။ ဒါက မူလ တရားကိုယ္သေဘာ။

ဒါေပမယ့္ ကေလးတို႔ေရ…။ သမိုင္းမွာ ဘယ္အရာမွ မူလတရားကိုယ္သေဘာအတိုင္း မတည္ဘူးကြဲ႔။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘြဲ႔တို႔ ဂုဏ္ထူးတို႔ ဆိုတာေတြကလည္း မူလ တရားကိုယ္ သေဘာက ေရြ႔လ်ားသြားတယ္။ ဂုဏ္ထူးဆိုတာ ဂုဏ္သေရရွိသူကို ေပးရာက ဂုဏ္ထူးေၾကာင့္ ဂုဏ္ရွိသြားရတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာတယ္။ ဒီအခါမွာေတာ့ ဂုဏ္ရွိေအာင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ရသူေတြလည္း ေပၚလာေတာ့တာေပါ့။ တဆက္တည္းမွာ ဂုဏ္ထူးေပးႏိုင္သူေတြရဲ႔ သေဘာဆႏၵအေပၚမွာ တည္ၿပီး ဂုဏ္ထူးရသူေတြရဲ႔ အေလ်ာ့အတင္းေတြလည္း ရွိလာတယ္။ ဒီတခါ ဂုဏ္ထူးရဲ႔ သေဘာသဘာဝ၊ ဂုဏ္ထူးခံပုဂၢိဳလ္ရဲ႔ အရည္အေသြး၊ ဂုဏ္ထူးေပးသူရဲ႔ ေပးပိုင္ခြင့္ၾသဇာ (Authority) ဆိုတာေတြကလည္း ထည့္စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ဘြဲတံဆိပ္တခုဟာ ဘာတံဆိပ္လဲ၊ ဘယ္သူက ေပးတာလဲ၊ ဘယ္သူ႔ကို ေပးတာလဲ ဆိုတဲ့ ျခားနားခ်က္ေတြအေပၚမွာ အရည္အေသြး ကြာျခားတာ၊ အမ်ားျပည္သူရဲ႔ လက္ခံမႈ ကြာျခားတာေတြ ရွိလာတယ္။

မင္းတို႔ ဘိုးဘိုးႀကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္ ေျပာျပဖူးတဲ့ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းနဲ႔ အလကၤာေက်ာ္စြာ ဘြဲ႔ကိစၥမ်ိဳးေပါ့ကြယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေတာ့ ဖဆပလ အစိုးရလက္ထက္မွာ ထူးခၽြန္တဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြကို ထူးခၽြန္သလို အသိအမွတ္ျပဳေရးဆိုၿပီး ဘြဲ႔ထူး ဂုဏ္ထူးေတြ တီထြင္သတဲ့..။ ထူးခၽြန္သူ ဝန္ထမ္းေတြဆိုရင္ စည္သူ၊ သေရစည္သူ၊ မဟာသေရစည္သူ အဆင့္ဆင့္၊ ပညာရွင္ပိုင္းမွာ ဆိုရင္လည္း သီရိပ်ံခ်ီ၊ အျခား ထူးခၽြန္ ဂုဏ္သေရရွိသူ ေတြဆိုရင္ ဝဏၰေက်ာ္ထင္ စသျဖင့္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတယ္မိႈင္းကိုေတာ့ 'အလကၤာေက်ာ္စြာ' ဆိုတဲ့ဘြဲ႔ ေပးဖို႔ လ်ာထားသတဲ့။ ဒီဘြဲ႔ထူးေတြ တီထြင္ၾကံဆကတည္းက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အပါအဝင္ တာဝန္ရွိသူေတြက 'အလကၤာေက်ာ္စြာ' ဆိုတဲ့ဘြဲ႔ကို စာေပအႏုပညာမွာ တေခတ္တေယာက္ ထြန္းေပါက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးမွ ေပးဖို႔၊ ေပးရာမွာလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ တေယာက္တေလသာ ရတဲ့အထိ စိစစ္ေရြးခ်ယ္ဖို႔၊ ဒါမွ ဆရာႀကီးလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးနဲ႔ ထိုက္တန္မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေဆြးေနြးၾကသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ လြတ္လပ္ေရး ႏွစ္ပါတ္လည္မွာပဲ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို 'အလကၤာေက်ာ္စြာ' ဘြဲ႔ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ခ်ီးျမွင့္လိုက္ၾက ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက အလကၤာေက်ာ္စြာပီပီ မေနဘူးလို႔ ဆုေပးသူေတြက ထင္လာၾကသလား မသိပါဘူး။ ဆရာႀကီးကလည္း ဆရာႀကီးပဲေလ( ဒါေပမယ့္ ဒါေၾကာင့္လည္း 'သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း' ျဖစ္ေနတာကိုးကြဲ)။ ဆရာႀကီးက နွစ္ေပါက္ေအာင္ေတာင္ မေစာင့္ဘူး။ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္နဝါရီလမွာ ဘြဲ႔ထူးရ၊ ဇြန္လမွာပဲ ဖဆပလ အစိုးရနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး ရပ္ျပခဲ့သတဲ့။ အဲဒီႏွစ္ ဇြန္လ ၂၅ ရက္မွာ အေမရိကန္က ကုလသမဂၢ အလံေထာင္ၿပီး ကိုးရီးယားႏိုင္ငံကို ဝင္တိုက္တယ္ေလ။ ဒါကို ဖဆပလအစိုးရက ေထာက္ခံတယ္။ ဆရာႀကီးကေတာ့ ဒါဟာ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျခိမ္းေျခာက္တဲ့ လုပ္ရပ္ပဲ ဆိုၿပီး အတိအလင္း ကန္႔ကြက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကြန္ဂရက္နဲ႔ ဆက္သြယ္၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းမႈမွာ ဦးေဆာင္လုပ္လာတယ္။ 'ဟိုယခင္ယမန္ တံပိုးတည့္တည့္ ထမ္းခဲ့တဲ့၊ စိုးနဲ႔ သန္းတို႔ကိုလည္း တမ်ိဳးကြဲ႔ လြမ္းသူ ဆရာဖေအက၊ မာပါေစ၊ သာပါေစ၊ လာပါေစ' ဆိုတာမ်ိဳး ေလးခ်ိဳးႀကီးေတြ ေရးလာတယ္။ ဒီေတာ့ ဘြဲ႔ေပးသူေတြနဲ႔ ဘြဲ႔ရသူအၾကားမွာ အဟပ္ကြာလာတယ္။

ဒီေနာက္မွာေတာ့ 'အလကၤာေက်ာ္စြာ' ဆိုတဲ့ဘြဲ႔ဟာ 'တေခတ္တေယာက္' ဆိုတာကေန 'တနွစ္သံုးေလးေယာက္' ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳူ ေရာက္သြားတယ္။ ဂုဏ္ရည္ သတ္မွတ္ရာမွာလည္း 'ထူးခၽြန္သူ အႏုပညာရွင္မ်ားအတြက္ ခ်ီးျမွင့္တဲ့ဘြဲ႔' ျဖစ္သြားတယ္။ အလကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊျပည္ေအး၊ အလကၤာေက်ာ္ ေစာင္းဦးဘသန္း၊ အလကၤာေက်ာ္စြာ ေဒၚေစာျမေအးၾကည္၊ အလကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ စသျဖင့္ ဘြဲ႔ရသူေတြ မ်ားလာၾကတယ္။

သားတို႔၊ သမီးတို႔ေရ.. အလကၤာေက်ာ္စြာဟာ တေခတ္တေယာက္ကေန တႏွစ္ သံုးေလးေယာက္ ျဖစ္သြားေပမယ့္ အလကၤာေက်ာ္စြာ ပထမဆံုး ရခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကေတာ့ တေခတ္တေယာက္အျဖစ္ကေန ေလွ်ာက် မသြားပါဘူး။ ဒါဟာ 'ဂုဏ္' နဲ႔ 'ဂုဏ္ထူး' တို႔မွာ ဘယ္ဟာက ပဓါနက်သလဲ ဆိုတဲ့ အေကာင္းဆံုး သာဓကေပါ့ကြယ္။

သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကလည္း 'အလကၤာေက်ာ္စြာ' ဆိုတဲ့ဘြဲ႔ကို 'ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း' ဆိုတဲ့ ဘြဲ႔ေလာက္ မက္ခဲ့ပံု မရပါဘူး။ ဆရာႀကီး အလကၤာေက်ာ္စြာ ဘြဲ႔ရလို႔ လစဥ္ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြ ငါးရာက်ပ္လည္းရေတာ့ အိုးေဝဦးညိဳျမက သူ႔သတင္းစာမွာ ဆရာႀကီးကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ေထ့ သတဲ့။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီးက ခ်က္ခ်င္းပဲ တု႔ံျပန္တဲ့ ေလးခ်ိဳးတပုဒ္ ေရးလိုက္တယ္။ အတိတ္က သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို ေျပာျပရင္း "ေဟ့… တဗိုလ္ ထမည့္ ညိဳျမရဲ႔။ ထင္းခုတ္ေတာ့ဟဲ့ ထမင္းတလုပ္ေတာ့ အမ်ားတကာနဲ႔ စားရမွာမလြဲ" လို႔ တု႔ံျပန္လိုက္သတဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း အလကၤာေက်ာ္စြာ ဘြဲ႔ရတဲ့ အေၾကာင္းေျပာရင္ "ဆိုင္းသမားေတြကို ေပးတဲ့ဘြဲ႔ပါကြာ" လို႔ ဆရာႀကီးက ျပက္လံုး ထုတ္ေလ့ ရွိသတဲ့။

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟာ ဂုဏ္ထူးထက္ မကာမိေအာင္ ဂုဏ္ႀကီးၿပီးသား ပုဂၢိဳလ္ေပကိုး။ သူ႔အတြက္ 'တေခတ္တေယာက္ထြန္းေပါက္သူ' လို႔ အသိအမွတ္ျပဳခံရဖို႔ ဆိုတာ 'အလကၤာေက်ာ္စြာ' မလိုပါဘူး။ အလကၤာေက်ာ္စြာ မပါလည္း သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟာ တေခတ္တေယာက္ ထြန္းေပါက္သူ စာေပပညာရွင္ႀကီးပါပဲ။ ဂုဏ္ရွိၿပီးသား ပုဂၢဳိလ္ဟာ သူ႔ဂုဏ္ကို ထင္ရွားေစဖို႔ ဂုဏ္ထူးဘြဲ႔ထူး မလိုဘူးဆိုတာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက ျပလိုက္တာပါ။

ဒီလို ပုဂၢိဳလ္ေတြ အမ်ားအျပား ရွိတယ္ မသိမ့္ေရ။ မင္းတို႔ ဘိုးဘိုးႀကီးရဲ႔ ဆရာသမားေတြ ျဖစ္တဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္တို႔ဟာလည္း 'သီရိပ်ံခ်ီ' ဘြဲ႔ခံေတြပဲ။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက (၁၉၆၀)၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္က (၁၉၆၂) မွာ ရခဲ့ၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ သီရိပ်ံခ်ီေဇာ္ဂ်ီ၊ သီရိပ်ံခ်ီမင္းသုဝဏ္လို႔ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ တခါမွ မညႊန္းခဲ့ပါဘူး။ သီရိပ်ံခ်ီေဇာ္ဂ်ီရဲ႔  ေဗဒါလမ္းကဗ်ာမ်ား၊ သီရိပ်ံခ်ီမင္းသုဝဏ္ရဲ႔ အင္းယားကန္သို႔ အိုကုတို႔ ကဗ်ာစာအုပ္ဆိုၿပီး ေၾကာ္ျငာတာလည္း မၾကားဖူးပါဘူး။ ဆရာျမသန္းတင့္ဆိုရင္ အမ်ိဳးသားစာေပဆု ၅ ႀကိမ္ေတာင္ ရခဲ့တာပဲ။ အမ်ိဳးသားစာေပဆုရွင္ ျမသန္းတင့္လို႔ ဘယ္စာအုပ္မွာမွ မေက်ညာခဲ့ပါဘူးကြယ္။

သားတို႔ သမီးတို႔ ခၽြန္ၿပီး မြန္တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။

ဘဘေဇာ္။

ဗ်ဴးတီးမက္စ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀၀၈။

[ေဇာ္ဝင္းကို ရဲ႔ ႀကီးျမတ္တဲ့တသက္တာ ဂုဏ္ေျပာင္တဲ့ ေသဆံုးမႈ စာအုပ္၊ ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀၁၃ ေမလထုတ္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပ ပါတယ္။]