ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္မ်ိဳးဆက္မ်ား
------------------------------------
၇၄၊
၇၅၊ ၇၆ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစု
ပထမအႀကိမ္၊
မတ္လ၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္။
[စာမ်က္ႏွာ
၁၀၉ - ၁၂၀]
စြယ္ေတာ္ရိပ္မွ
တိုက္ပြဲေျခရာမ်ား….
ေမာင္ခိုင္ေအာင္(စစ္ေတြ)
ထီမထင္
ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႔
အမည္အစဥ္
ေခါင္းေပၚဖ်ားမွာလ
မင္းတို႔
ဆရာကို
စာရင္းတို႔ကာ
ထားၾကေပေတာ့
သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း
၁၉၇၃
မွာ စြယ္ေတာ္ရိပ္ကေန ကဗ်ာစာအုပ္ေလးတအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုျမင့္စံတို႔
ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ "မနက္ဖန္ရဲ႔
ရင္ခုန္သံ" ျဖစ္တယ္။ ကိုမိႈင္းေပးတဲ့ နာမည္ပါ။ သူက ဒဂုန္တာရာနဲ႔ ဆရာႀကီးမိႈင္းကို ကိုးကြယ္ ေလးစားသူပါ။ စာအုပ္ေလးကို ေမာင္ဆန္းညြန္႔က ဖေယာင္းမွာ
ေရးၿပီး ကိုမိႈင္းက လိုတာေတြကို စီစဥ္ ေပးတယ္။
ေနာက္ေက်ာဖံုးမွာ ဆရာႀကီးမိႈင္းရဲ႔ ထီမထင္ေက်ာင္းေတာ္သား စာပိုဒ္၊ ေဂၚကီရဲ႔
ဝါက်၊ လူရႊင့္ရဲ႔ 'စာေပဟာ မိုးနဲ႔ ေျမကို ေမွာက္လွန္မပစ္ႏိုင္ဘူး' ဆိုတဲ့ ဝါက်ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။
စြယ္ေတာ္ရိပ္ဆိုတာ
RIT လို႔ေခၚတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ေရွ႔က စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးပါ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စုစည္းခဲ့ၾကတယ္။ "ကၽြန္ေခတ္မွာ လူလိမၼာ မလုပ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔" ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးမိႈင္းရဲ႔ ၾသဝါဒနဲ႔
ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းသားဆိုးေတြေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့ၾက၊ စာအုပ္ေတြ ထုတ္ခဲ့ၾက၊ စာတမ္းေတြ ေဝခဲ့ၾကတယ္။
ကိုစိုးထြဋ္(ေမာင္စိုးစံ)၊
ျမင့္ေအာင္ၾကည္(ေျမဝါ)၊ တို႔က ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တႏွစ္ေစာတယ္။ တင္ေအးၾကဴ(ေမာင္မိႈင္းလြင္)၊
သန္းလင္း(ဘုန္ႏြယ္လင္း)၊ စံျမင့္(ေမာင္ျမင့္စံ)၊ ဆန္းညြန္႔(ေမာင္ဆန္းညြန္-ေရေက်ာ္)
တို႔က တႏွစ္ေနာက္က်တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ
ဝင္းျမင့္(ဝင္းမင္းေထြး) လည္း လူမိုက္အုပ္ထဲ ေပါင္းစည္း လာခဲ့တယ္။ သူတို႔က အႏုပညာအား ေကာင္းၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က
သေဘာတရား ႏိုင္ငံေရး အားသန္တယ္။
လူထုတိုက္ပြဲ အျမင္ကေတာ့ အတူတူပါပဲ။
စက္မႈတကၠသိုလ္ရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးဘဝမွာ ေမ့ႏိုင္စရာ မရွိတဲ့ ရဲေဘာ္တဦး ကေတာ့
ခင္ေမာင္ေလး(မံုရြာ)ပါ။ ကိုျမင့္ေဆြ
(မံုရြာ ဆားလင္းႀကီး) က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတန္းတူ၊ တကယ့္အကိုႀကီး။ ခ်င္းတြင္းဒိုးရဲ႔ ဆရာႀကီး (၁၉၆၉)
ကၽြန္းဆြယ္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုျမင့္ေဆြ ေက်ာင္းထုတ္ခံရတယ္။ သူနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ခင္ေမာင္ေလးကို
ရင္းနွီးယံုၾကည္ သိကၽြမ္းခဲ့ရတယ္။ သူက
ဟိတ္ဟန္ ပကာသန ကင္းတဲ့သူ၊ ပညာတတ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားနဲ႔ေတာင္ မတူဘူး။ ဒါေပမယ့္
ေလ့လာေရး ေကာင္းတယ္။
စိတ္ဓါတ္ေကာင္းတယ္။ ရန္ကုန္မွာ
လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြ အရွိန္စယူလာတဲ့ကာလမွာ သူက ျမရာပင္ ေတာနက္ထဲကို ပ်ံသြားတယ္။ သူ႔ကို ရခိုင္သြားမွာလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္
ေမးခဲ့ေသးတယ္။ ရဲရင့္တဲ့
လူငယ္တဦးဟာ မဟုတ္မမွန္တဲ့ စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႔ သားေကာင္ဘဝနဲ႔
မုတ္သုန္ေတာနက္ထဲ ေၾကြခဲ့ရတယ္။
၁၉၆၉
လႈပ္ရွားမႈထဲက ကိုတင္လိႈင္(ပဲခူး) ကေန ခင္ေမာင္ေလး ထိုမွ၊ ညီေလး ဖုန္းေမာ္ထိ
ထိုမွသည္……။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ေသာ ေက်ာင္းဟာ
ေျမျဖဴန႔ံသင္းမေနပဲ ေသြးေတြ စြန္းထင္းခဲ့ရေလတယ္။
၁၉၇၄
ရဲ႔ မိုးဦးရက္မွာ ကိုျမင့္ေဆြ၊ ကိုမိႈင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ
ႀကိဳ႔ကုန္းဘီပီအိုင္ေရွ႔ကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။
အင္းစိန္ မီးရထား စက္ရံုဝင္းထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူ ထမင္းထုပ္ေတြ၊
ေဆးလိပ္ေတြ၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ စားစရာေတြ ပါလာတယ္။
ေၾကျငာစာရြက္ေတြ ပါလာတယ္။
အုတ္က်င္းရပ္ကြက္ ထဲက ဆင္းရဲတဲ့ အလုပ္သမား မိသားစုဆီ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေရာက္ခဲ့တယ္။
ဆန္ေပးပါ၊
ထမင္းေပးပါ…. ကေလးေတြရဲ႔ အသံ
မိခင္ေတြရဲ႔ အသံဟာ ဘယ့္ႏွယ္ ခ်ိဳျမ ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ အင္းစိန္လမ္းမ ေပၚက စက္ရံုေတြ
ေရွ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြဟာ မိန္႔ခြန္းေတြ ေျပာၾကတယ္။ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ ဟစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဟာ လူထုတိုက္ပြဲ၊ အလုပ္သမားေတြရဲ႔ တရားတဲ့
တိုက္ပြဲ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ တိုက္ပြဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုးတက္တဲ့
ေက်ာင္းသားေတြ ပူးတြဲ တိုက္ပြဲဝင္တဲ့ အေရးေတာ္ပံု။
(၁၉၆၉)
ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းနွစ္က ၾသဂုတ္လမွာ ထမင္းငတ္တဲ့ ျပည္သူေတြ ဆန္ေတာင္းတဲ့ လႈပ္ရွားမႈ
ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဆန္ေရစပါး ေပါမ်ားၾကြယ္ဝတဲ့
ရခိုင္ျပည္မွာ ဆန္ေတြရွား၊ မတရားေစ်းႀကီးၿပီး ျပည္သူေတြ ထမင္း ငတ္ရသတဲ့။ ဂိုေဒါင္မွာ ဆန္ေတြ ဆန္ေတြ။ ဆန္ေပးပါ ဆန္ေပးပါ။
စစ္ေတြၿမိဳ႔
ကေလးရဲ႔ လမ္းေပၚမွာ ႏွင္းဆီပန္း နီနီႀကီးေတြ ပြင့္ခဲ့ရတယ္။ မီးခိုး က်ည္ခိုးေတြ ေဝခဲ့တယ္။ လမ္းနေဘး ဆတ္ရိုးက် ေခ်ာင္းကေလးမွာ ညွီစို႔ နီရဲ
ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တခံုတည္း ထိုင္တဲ့
ကိုသာေအး (ေျမာက္ဦး) ဟာ ရင္ခြဲရံုထဲမွာ။ ဦးေခါင္းဟာ ေၾကမြ သြားခဲ့ၿပီး။ ကၽြန္ေတာ္ သြားမၾကည့္ရဲ ခဲ့ပါ။ အဲသည္လိုပဲ အင္းစိန္လမ္းမေပၚ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘာတာထိပ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘာတာထိပ္မွာ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေတြ၊ သစ္ပင္ႀကီးေတြ
ရွိပါတယ္။ လင္းဆြဲေတြ ငွက္ေတြ
နားေနတတ္တယ္။
"ညေနေစာင္း
ေမွာင္ရီရီမွာ ငါ အိမ္ေ၇ွ႔ ေျမနီလမ္းကေန ၾကည့္လိုက္ရင္ သစ္ပင္မွာ တြဲေနတဲ့ လင္းဆြဲငွက္ေတြကို ဒီမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့
ဝိဥာဥ္ေတြလို႔ ခံစားရတယ္" ဟု ဘာတာလမ္းထဲမွ နာမည္ေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာမႀကီးက
ေျပာဖူးပါတယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္မွာ
ဆင္မလိုက္သေဘၤက်င္း ဝင္စီး တိုက္ခိုက္ခံရၿပီး အလုပ္သမားထုရဲ႔ တရားတဲ့
ေတာင္းဆိုမႈဟာ အသံတိတ္သြားခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ထိၾက နာၾက ေျပးခဲ့ရသည္ပဲ။
သိတ္ေတာ့
မၾကာလိုက္ပါ။ ေျခာက္လအၾကာမွာ တိုက္ပြဲ
ျဖစ္လာခဲ့တာပါပဲ။ တကၠသိုလ္မွာ
ေဝတဲ့ႏွင္းေရ….. ႏွင္းေလးေတြမွ
ဟုတ္ရဲ႔လား။ ၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ ျမကၽြန္းညိဳညိဳ
ယမ္းခိုးေတြ ေဝခဲ့ရပါတယ္။
ကိုစံသာ(စစ္ေတြ)တို႔၊
သက္လိႈင္၊ ဂိုရွယ္တို႔ ေက်ာင္းက အုပ္စုေတြ အင္းစိန္နရသိန္ထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ဘိုဘိုေက်ာ္ညိမ္း တို႔လည္း ပါသြားတယ္။ RIT
ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အင္းစိန္ေစ်း၊ အင္းစိန္ေထာင္ဆိုတာ ယဥ္ပါးေနက်
ျမင္ကြင္းပါ။ အခုေတာ့ စြယ္ေတာ္ရိပ္ ပညာတကၠသိုလ္ကေန
အင္းစိန္ ဘဝတကၠသိုလ္ကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။
၁၉၇၅
ဇြန္ (၆) အလုပ္သမားေတြရဲ႔ တရားတဲ့ တိုက္ပြဲ ၿဖိဳခြဲ ေခ်မႈန္းခံရတဲ့
တႏွစ္ျပည့္ေန႔။ အင္းစိန္ လမ္းမေပၚ
ရဲေဘာ္ေတြ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ေန႔။ သမိုင္းဝင္
ေသြးစြန္းတဲ့ေန႔။ ေၾကညာခ်က္ေတြ
ထြက္လာတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား သမဂၢရဲ႔
အသံ ခပ္သဲ့သဲ့ တကၠသိုလ္ ေလထုထဲ ပ်႔ံေနတယ္။
စက္မႈတကၠသိုလ္ စြယ္ေတာ္ရိပ္မွာ ပ်႔ံေနတယ္။
အဲဒီေန႔မွာ
ဗမာဖက္ဆစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႔ လက္ပါးေစ ပညာေရး အာဏာပိုင္ေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့
စြယ္ေတာ္ရိပ္ ျခံ ေက်ာင္းဝင္းကို ေရာက္လာၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ခန္႔ညားလွပတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ခန္းမထဲမွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအျပည့္
သူတို႔နဲ႔ ေတြ႔ၾကမယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ
ပညာသင္ၾကားေရး ေရႊျပည္ေအးတရားနဲ႔ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကို ဦးခ်ိဳးပစ္ဖို႔
ေက်ာင္းသားထုကို လူထုလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ခြဲပစ္ဖို႔၊ ေခါင္းမာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို
ဆြဲထုတ္ၿပီး ေခါင္းရိုက္ခြဲဖို႔ သူတို႔ လာခဲ့ၾကသည္။
စက္မႈတကၠသိုလ္ဆိုတာ
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ ယုန္ကေလးေတြရဲ႔ ေက်ာင္း၊ တြန္က်ဴးတတ္တဲ့ ေဒါင္းေတြရဲ႔ ေက်ာင္း၊
ရဲရင့္တဲ့ က်ားသစ္ေတြရဲ႔ ေက်ာင္း….
အဲဒီမွာ ဓမၼနဲ႔ အဓမၼ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ခဲ့တယ္။
ညွိႏႈိင္းလို႔ မရဘူး။ တိုက္ပြဲ
ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။ သမိုင္းေဆာင္ေတြဘက္က
ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ ဟိန္းထြက္လာတယ္။
အဓိပတိလမ္းမ
ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမမွာ ခြပ္ေဒါင္းအလံ ပ်႔ံလြင့္ေနတယ္။
ဇြန္လ
(၈) ရက္ေန႔ ေနေရာင္ျခည္ လင္းလက္ေနတယ္။ တခါတခါ မိုးမႈန္ေလးေတြ ခပ္ဖြဲဖြဲ
က်လာတတ္တယ္။
ေက်ာင္းသားေတြ၊
ျပည္သူေတြ၊ အလုပ္သမားမိသားစုေတြဟာ အင္းစိန္လမ္းမႀကီးအတိုင္း ခ်ီတက္လာၾကတယ္။ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ၊ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ၊ စစ္အစိုးရရဲ႔
မွားယြင္းေဖာက္ျပန္မႈေတြကို ဖြင့္ခ် ေဝဖန္ထားတဲ့ စာရြက္ ဟာတမ္းေတြ၊ ျပည္သူလူထုၾကား
ပ်႔ံႏွ႔ံသြားတယ္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ကို
ျဖတ္ၿပီး အင္းစိန္နရသိန္ႀကီးဆီ ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကတယ္။
အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးကို ဝိုင္းပတ္ကာ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ
ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမားရဲေဘာ္ေတြ ရွိတယ္။ ရဟန္းသံဃာေတြ ရွိတယ္။ မတရားတဲ့ ဥပေဒေတြနဲ႔
ေထာင္ခ် ႏွိပ္စက္ထားတယ္ မဟုတ္လား။
ေနာက္ေန႔ေတြမွာ
ၿမိဳ႔ေတာ္ခန္းမ ေရွ႔ဆီ၊ ၿပီးေတာ့ ပန္းဆိုးတန္းတရားပြဲ၊ အတြင္းဝန္ရံုးကို ဝိုင္းပတ္ခ်ီတက္
ဆႏၵျပပြဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ဘာေတြ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါသလဲ၊
(၁)
ကုန္ေစ်းႏႈန္းႀကီးျမင့္တာကို ေျဖရွင္းေပးပါ။
(၂)
ပညာတတ္ဘြဲ႔ရ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာကို ေျဖ၇ွင္းေပးပါ။
(၃)
ေက်ာင္းသားသမဂၢကို တရားဝင္ ရပ္တည္ခြင့္ေပးပါ။
(၄)
မတရားဖမ္းဆီးထားတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ ရဟန္းသံဃာေတြကို လႊတ္ေပးပါ။
၁၀
ရက္ေန႔ ညေန ခ်ီတက္ပြဲအၿပီးမွာ သပိတ္စခန္းဟာ ေရႊတိဂံုရင္ျပင္ေတာ္ကို ေျပာင္းခဲ့တယ္။
၁၁
ရက္ေန႔ နံနက္ (၄) နာရီ။
မုခ္ေလးဘက္ရဲ႔
ေလွကားထစ္ေတြေပၚမွာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္လာတဲ့ လက္နက္ကိုင္ စစ္သားေတြကို
ျမင္ေနရတယ္။ တံခါးေတြကို ဖြင့္လိုက္တယ္။
ေရႊတိဂံုဘုရားရင္ျပင္ေပၚက
ျပည္သူ႔အခြင့္အေရး၊ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရး ေတာင္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို
သူပုန္ဌာနခ်ဳပ္တခုလို တပ္မေတာ္က ဝိုင္းပိတ္ဖမ္းဆီးခဲ့သည္ပဲ။ ရဲရင့္ထူးခၽြန္ ေျပာင္ေျမာက္သည့္ စစ္ဆင္ေရးႀကီး၊
ထူးခၽြန္ပါဘိ စစ္ဦးစီခ်ဳပ္ သူရႀကီး။
ရဲအခ်ဳပ္ကားေတြနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းယူလာခဲ့တယ္။
"ဟံသာဝတီ
အဝိုင္းကြ၊ လွည္းတန္းေရာက္ေတာ့မယ္….."
"ကမၻာမေၾက
ဗမာျပည္…. ဒါ တို႔ျပည္" သီခ်င္းတစ ထြက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္
လမ္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သီခ်င္းသံ "ကမၻာမေၾက"
======================================================
ေမာင္ျမင့္ေဆြနွင့္
အေပါင္းအပါမ်ား ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စစ္ခံုရံုးတင္ခဲ့တယ္။ ကိုးႏွစ္တန္းမွာ ေက်ာင္းထဲက ကိုျမင့္ေဆြ၊
ျမင့္ေအာင္ၾကည္၊ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္။ (၇)ႏွစ္တန္းမွာ ကိုေစာႏိုင္ (ဟန္ေအာင္) နဲ႔
ဘလိႈင္(ေျမာက္ဦး) တို႔ ပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက
ေထာင္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ မရွိသေလာက္ပဲ။
ရခိုင္နဲ႔ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးအႏြယ္ ရဲေဘာ္ ေလး၊ ငါးဦးပဲ ရွိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔
အေဆာင္ (၃) ဟာ ဟိုတုန္းက ႏိုင္ငံေရးအေဆာင္။ ေအာက္ထပ္မွာ အိပ္ခုတင္ေတြ
ရွိေသးတယ္။ အေဆာင္နဲ႔ တြဲလ်က္
ထမင္းစားေဆာင္ရဲ႔ စားပြဲေတြ ရွိေသးတယ္။
ကၽြန္ေနာ္တို႔က သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား ေတြ၊ အာဏာပိုင္ေတြ အျမင္မွာေတာ့
ရာဇဝတ္သားေတြ။ ေထာင္ကို ေထာက္လွမ္းေရးက
အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထူးျခားတဲ့
အခြင့္အေရး ဘာတခုမွ မရဘူး။ စပါးလံုး
စပါးခြံေတြနဲ႔ လံုးတီးထမင္း၊ ပဲဟင္းၾကဲၾကဲနဲ႔ အညံ့စား ငပိတေကာ္။
အခ်ိန္တိုတို
အတြင္းမွာပဲ စစ္ပုလိပ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိပ္တိုက္ ေတြ႔ခဲ့ရေတာ့တယ္။ ကြဲၾက နာၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ (၅)ေဆာင္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ကိုေအာင္ထိုက္၊ ကိုစိုးေအာင္တို႔ ေဆး (၂)
အုပ္စုႀကီးနဲ႔ သြားဆံုတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အခန္းကပ္လ်က္မွာ ဦးေထြးျမင့္ ရွိတယ္။
အသက္ငယ္တဲ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြကို တြဲဘက္ေထာင္ပို႔ၿပီး ေတာင္ယာအလုပ္ၾကမ္း
ခိုင္းေနတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။
စိတ္မခ်မ္းသာစရာ သတင္းပါဘဲ။ လက္ခံႏိုင္စရာ မရွိပါဘူး။ ေနာက္မၾကာမီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို
တြဲဘက္ေထာင္ ပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။ တြဲဘက္ဟာ
မုန္တိုင္းမထခင္ထိ ေနေပ်ာ္စရာေလးပါ။ ေထာက္လွမ္းေရးက တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦး
တိုက္ရိုက္အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ မီးရထားလမ္းေဘးက
တြဲဘက္ေထာင္ကို ေအာင္ဆန္းဘက္သြားရင္ ဘတ္စ္ကားေပၚက ျမင္ဖူးေနခဲ့တယ္။
မိုးလင္းရင္
ပဲျပဳတ္၊ ေကာက္ညင္းေပါင္း ေအာ္ေရာင္းသံေတြ ၾကားရတယ္။ ရထားေတြက ျဖတ္ျဖတ္ ေမာင္းသြားတယ္။ ေဘာ္လံုးကန္စရာ ကြင္းေလး ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဗ်ာရြတ္ၾကတယ္။ လက္ေရးမဂၢဇင္းတေစာင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔
ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ "ေခၚသံ" ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကာလတုန္းက (AAWB) အာရွအာဖရိက
စာေရးဆရာ ကဗ်ာဗ်ဴရိုက ထုတ္တဲ့ "The Call" မဂၢဇင္းဆိုတာ ရွိပါတယ္။
"ေခၚသံ"
မဂၢဇင္း အျပင္အဆင္နဲ႔ ပန္းခ်ီေတြကို ကိုစံမင္း၊ ကိုအင္ဒရူးတို႔ ပန္းခ်ီဆရာ အုပ္စု
(ဦးသန္႔) က တာဝန္ယူပါတယ္။
တြဲဘက္ဟာ
သီျခားနယ္ေျမျဖစ္လို႔ ေထာင္ဝင္စာ သြားေတြ႔ရတာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဝန္ထမ္းရပ္ကြက္ လမ္းေတြကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ရတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေထာင္ေရွ႔က ျဖတ္ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ သပိတ္ရဲေဘာ္ အမ်ိဳးသမီးေတြ နန္းခင္ေထြးျမင့္(ဘားအံ)၊
နန္းရြက္ႏု(ရွမ္းေတာ္လွန္ေရး)၊ ေနရီဘေဆြတို႔ အဲဒီမွာ ရွိပါတယ္။
ေထာင္ဝင္စာကေန
တဆင့္ မိႈင္းရာျပည့္ ျပင္ဆင္မႈေတြကို ၾကားေနရတယ္။
လူထုခ်ီတက္ပြဲ၊ လူထုအခမ္းအနား၊ ေက်ာင္းသားတိုက္ပြဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔
တိုက္ပြဲတုန္းက အင္းစိန္ေထာင္ကို ဝိုင္းခဲ့ၾကတယ္။
သူတို႔ လာဝိုင္းခဲ့ရင္…..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ၾကတယ္။ စိတ္ေစာေနၾကတယ္။ ေထာင္အျပင္မွာ ရဲေဘာ္ေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ မ်ိဳးဆက္ေတြ ရွိေနတယ္။ ယံုၾကည္ေနတယ္။
ဆရာႀကီး
သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႔ ဂူဗိမာန္၊ ေရႊတိဂံုဘုရားရင္ျပင္ေတာ္၊ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမ၊
ခြပ္ေဒါင္း ေအာင္လံေတာ္၊ ၿမိဳ႔ျပလမ္းမေပၚမွ လူထုတိုက္ပြဲမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႔
အာရံုထဲမွာ လန္းဆတ္ေနတယ္။ တြဲဘက္ေထာင္ဟာ
ေခၚသံကို နားစြင့္ေနတယ္။
ညဟာ
တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ဝုန္းကနဲ မီးရထားတစီး
ျဖတ္သြားတယ္။ ေခြးေတြ အူတယ္။ မိုးလင္းလာတယ္။ ၿဖိဳခြဲ ခံလိုက္ရၿပီ။
ကိုမိႈင္းနဲ႔
သန္းလင္းကို ဖမ္းမိတယ္။ ဝင္းျမင့္လည္း
ပါတယ္။ တင္ေမာင္ဦးကိုလည္း မိထားၿပီ။
တင္ေမာင္ဦးဟာ
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဒီဇင္ဘာ ဦးသန္႔ မတိုင္ခင္ကတည္းက သိကၽြမ္းယံုၾကည္ခဲ့ၾကတာ။ သူက ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္က ရခိုင္၊
တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုတကၠသိုလ္စာ/ယဥ္ (စာေပႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈဆပ္ေကာ္မတီ) မွာ
ဆံုလာတာ။ ဒီဇင္ဘာလႈပ္ရွားမႈ စကတည္းက တြဲလာတာ။ အလုပ္သမားတိုက္ပြဲလြန္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ႏွစ္ပတ္လည္လြန္မွာ သူဟာ ေရွ႔ဆံုးကပဲ။
သပိတ္စခန္းကို ေရႊတိဂံု ေရႊ႔လာေတာ့ သူက ေနာက္ခ်န္ ဆုတ္သြားတယ္။
ကိုဦးသာေမာင္(ဥပေဒ)
ေကာ လွေသာင္းႀကီးေကာ။
နရသိန္ထဲမွာ
ဆံုၾကတာေပါ့ ကိုမိႈင္းေရ။
ဆက္တ္ိုက္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို စစ္ဖိနပ္ႀကီးက
ဝဲလာတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ
အလုပ္လုပ္ရမယ္။ အလုပ္ခြဲမယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႔မွာ
တြဲဘက္ကေလးေဆာင္ ရွိတယ္။ ကိုဓႏုတို႔၊
ကိုေစာႏိုင္ တို႔ ရွိတယ္။ ေနပူထဲမွာ၊
ယာခင္းထဲမွာ၊ မဲျပာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြအေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတြလို
အရိုက္ခံေနရတဲ့ ရဲေဘာ္ေလးေတြ။ ရင္ထဲမွာ မခ်ိေပမယ့္ ဘာလုပ္ၾကမလဲလို႔
ေတြးေနတာ။ အခု ျမားဦးဟာ ငါတို႔ဆီ
လာပါေပါ့ေလ။
တုန္႔ျပန္မႈက
ရွင္းရွင္းေလးပါ။
မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား၊
ႏိုင္ငံေရးေက်ာင္းသား။ ရာဇဝတ္ေကာင္
မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ရင္ကြဲတိုက္ဆီ ေရာက္လာတယ္။ အခန္းေတြက
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ တိုက္တျခမ္းမွာ ႀကိဳးသမားေတြ ထားတယ္။
မိလႅာဂန္ဖလား
အထုတ္မွာ ေျခေခ်ာ္ၿပီး ဖလားက်ကြဲသြားတယ္။
စစ္ပုလိပ္က ဂန္ဖလား အသစ္ယူလာၿပီး ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ မိလႅာေတြကို လက္နဲ႔
က်ံဳးထည့္ဖို႔ ဖိုးေအးေလးကို ေျပာတယ္။
ကေလးက ဘာလုပ္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတာကို သားေရျပားနဲ႔
ဆက္တိုက္ရိုက္ေနတယ္။ ဖိုးေအးေလးက မိလႅာကို
လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ က်ဳံးၿပီး…….
"ဖိုးေအး
မလုပ္နဲ႔….. ေဟ့ေကာင္ေတြ……" သံတံခါးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝုန္းဒိုင္းေဆာင့္၊
ဝါဒါေတြ ေျပးလာ…. တံခါးေတြဖြင့္… ထုတ္ရိုက္ ခုခံၾက….. ပံုစံထိုင္။ တိုက္(၁) ကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာင္းခဲ့ၾကတယ္။
ကိုတင္ေမာင္ဦးကို
တိုက္ (၁)က အထြက္မွာ လွ်ပ္တျပက္ မနီးမေဝး ဆံုခဲ့ရေသးတယ္။ သူက လက္သီးဆုပ္ၿပီး ေထာင္ျပတယ္။ လံုခ်ည္ျဖဴနဲ႔ အက်ႌမပါ၊ လည္ပင္းမွာ
မ်က္ႏွာသုတ္ေလး ပတ္လို႔။ အျပံဳးကို
လွမ္းျမင္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ျမင္ကြင္းပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္
(၆) တိုက္ထဲ ေရာက္လာတယ္။ စဖမ္းလာတုန္းက
စစ္ေၾကာေရးကာလမွာ တႀကိမ္။ ေထာင္ခ်ပစ္ၿပီး
ေနာက္ထပ္လက္က်န္ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြကို စစ္ရင္း ဒုတိယအႀကိမ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ တတိယအႀကိမ္ အေမွာင္တိုက္။
ဖ်ာမရွိဘူး၊
ေစာင္မရွိဘူး။ ထမင္းတပုဂံ၊ ေရတဖလား၊ ဂန္ဖလားတခု၊ မီးမွိန္မွိန္ တပြင့္၊
တံခါးႏွစ္ထပ္၊ သံတိုင္ေလးေခ်ာင္းနဲ႔ ျပတင္းငယ္တေပါက္။
ကိုခင္ေမာင္ေလးေရ…… ေရ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ
စာအုပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္တဲ့ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြကို ျဖဲဆုတ္ မီးတုတ္ေတြ
လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။
စာသင္ခန္းနဲ႔
ခံုတန္းေတြဟာ ခံကတုတ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။
ကတၱရာလမ္းေတြဟာ
စစ္ေျမျပင္ ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔
နရသိန္ စစ္ပုလိပ္ အက်ဥ္းစခန္းေတြဟာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔
စာသင္ခန္း ျဖစ္လာခဲ့ေပါ့။
"ကယ္တင္ရွင္
ဘယ္ေသာအခါမွ မရွိေပ
နတ္သိၾကား
မင္းဖရားကို ဒို႔မယံုေပ
ေႏွာင္ႀကိဳးကို
ဒို႔လက္ရံုးနဲ႔ ခ်ိဳးဖ်က္မေလ
ေသာကဗ်ာပါဒ
ေဘာကင္းစင္ေစ
လုယက္ျခင္းမွ
အမွန္မလြဲပင္ ကင္းေစ
အမ်ားျပည္သူ
တူညီ ေပ်ာ္ျမဴးၾကေစ
အားလံုးက
တာဝန္ကိုယ္စီထမ္းမေလ
ရဲေဘာ္တို႔….. လာ စု ရံုးေလ
အဆံုးစစ္ပြဲ
ႏႊဲမယ္ေလ….."
အမွန္တရားအတြက္
အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြအတြက္ ၇ဲေဘာ္ေတြဟာ အသက္ေတြကိုေတာင္ စေတးသြားၾကခဲ့ၿပီပဲ။ အေမွာင္တိုက္ထဲမွာ အင္တာေနရွင္နယ္ကို
တိုးတိုးဆိုရင္း အခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းရတာ၊ ဘာမ်ားခက္ခဲလို႔လဲ၊ ဘာမ်ား
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ဆံုးရွဳးံနစ္နာရလို႔လဲ၊
ကိုခင္ေမာင္ေလးေရ……။
တိုက္
(၅) ကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ကိုမိႈင္း၊ ကိုသန္းလင္းနဲ႔ ကိုဝင္းျမင့္တို႔
ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ မိႈင္းရာျပည့္
မ်ိဳးဆက္ေတြ ဆက္တိုက္ ဝင္လာၾကတယ္။ ေနာက္
မီးေမာင္း၇ဲေဘာ္ေတြ ေရာက္လာတယ္။
ေျခာက္တိုက္ အဝင္အထြက္မွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္(လိပ္ကေလး)နဲ႔ ခဏ
ဆံုခဲ့ရေသးတယ္။ သူက မီးေမာင္းနဲ႔
ပါလာတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာင္ေတာ္
စီနီယာ။ ကိုကိုးကၽြန္းျပန္။ မီးေမာင္းမွာ ကၽြန္းျပန္နွစ္ဦး ပါလာတယ္။ သူနဲ႔ ကိုျမေအးပါ။ တပ္မေတာ္ မွတ္တမ္းရံုးက ဆာဂ်င္ေတြ ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းဟာ
(၅)တိုက္ဟာ ေထာင္ထဲက လြတ္လပ္နယ္ေျမတခုလို ျဖစ္ပါတယ္။ ပဲဟင္းေကာင္းတယ္။ ဟင္းခ်က္လို႔ ရတယ္။ စာအုပ္ေတြ သြင္းလို႔ ရတယ္။ စစ္တုရင္ၿပိဳင္ပြဲေတြ ညေနဆည္းဆာ ဂီတပြဲေတြ။
အမွတ္တရ ဂုဏ္ျပဳပြဲ၊ ဂုဏ္ျပဳေတးေတြနဲ႔ အျပင္ေလာကကိုေတာင္ ေမ့ခ်င္ခ်င္။ ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းေက်ာင္း တခုလိုပဲ။ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြလည္း ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။
"……….အမ်ားအတြက္ ကုေဋကုဋာဆိုတာ…..ကိုယ့္အတြက္
ဆေက(နည္းနည္း) ရာပါေရ….၊ အရာရာ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္လာခဲ့ကတ္ေတ…….။
ေဒေနရာက အိမ္ကိုလြမ္းလို႔ အားလည္းမငယ္ နိန္ဂဲ့ေဝ၊ ငရို႔ပိုင္ ေပ်ာ္စီေၾကာင္းနဲ႔
မွန္းဆ ဆုေတာင္း ပါေရေလ… လြမ္းရသူ႔အေၾကာင္း မပါစီေဝ………"
စိန္ေရႊမိုးနဲ႔
သာထြန္းေအာင္၇ဲ႔ ရခိုင္သီခ်င္းကို စုေပါင္း ဆိုၾကရင္း ခ်စ္သူကို လြမ္းစိတ္၊ အိမ္လြမ္းစိတ္၊
အားငယ္စိတ္ေတြ ေဝးေနခဲ့ၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း
အရိပ္မဲႀကီးက လာထိုးတာပါပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြ
အလုပ္လုပ္ရမယ္။ ေလးေဆာင္၊ ငါးေဆာင္မွာ
ျပႆနာေတြ ျဖစ္ၾက။ ရိုက္ႏွက္ခံရၿပီး
စစ္ေခြးတိုက္ဆီ ေျပာင္းခံရ။
စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ နာက်ည္းဖြယ္ သတင္းေတြကို ၾကားလာရတယ္။
အေဆာင္က
ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ ကၽြန္ျပဳႏွိပ္စက္ ခံေနရခ်ိန္မွာ တိုက္ (၅) တိုက္ (၄) မွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔
တိုက္ပြဲမီးလွ်ံထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုးဝင္ခဲ့ၾကတယ္။
"ဘာ
ထမင္းမစားဘူး၊ အစာငတ္ခံမယ္ ဟုတ္လား၊ ေရေတာင္ မေပးဘူးကြာ"
ဆာဂ်င္သိန္းၿမိဳင္က
ျပတ္တယ္။ ေရအိုးေတြ လာသြန္ပစ္တယ္။ အျပ္ငမွာ မိုးေတြ ရြာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေရေတာင္ ေသာက္စရာ မရွိဘူး။
အေမွာင္တိုက္ထဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့ၾကျပန္တယ္။
ပံုစံထိုင္၊
အျပည့္ထိုင္၊ ဒါေထာင္ကြ၊ သတ္ပစ္လို႔ရတယ္။ ေနာက္ေပါက္က ထုတ္လိုက္ရံုပဲ။
"..ေဟ့ေကာင္ အလုပ္လုပ္မလား မလုပ္ဘူးလား….. ေျပာစမ္း"
"ကၽြန္ေတာ္
ေက်ာင္းသားပါ အလုပ္…….."
ေနာက္ေက်ာေပၚကို
ေျခဖဝါး ျပင္းျပင္း က်လာတယ္။ ေရွ႔ကို ငိုက္က်သြားတယ္။ ေျခေထာက္ေတြ သားေရျပးေတြ
ေက်ာေပၚေရာက္လာတယ္။ ရင္ညြန္႔နဲ႔ နံေဘးကို
လက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး ကာထားတာ ေျခဦးက ထိုးဝင္လာတယ္။
တဖက္ခန္းက
အလန္႔တၾကား ေအာ္သံကို ၾကားရတယ္။
"စစ္ပုလိပ္
အက်ဥ္းစခန္းမ်ားဆီ အစာေရ ျပတ္ကာ ေသေအာင္ သတ္ပါေစ ေအာင္လံလႊင့္ကာ ေနာက္မတြန္႔ခဲ့သည္
- ဒူးမတုပ္ ခဲ့သည္… ဦးမညြတ္ခဲ့သည္……" ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ား ဆိုခဲ့ေသာ ေတးသည္ နရသိမ္
နံ၇ံမ်ားတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ရွံဳးနိမ့္ခဲ့ရတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အသီးသီး အေဆာင္ကို
ေရာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဆိုင္ရာ အလုပ္ေတြ
လုပ္ၾကရတယ္။ တိုက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔
က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္။
လူမိုက္
ျပႆနာေကာင္ေတြ ကိုျမင့္ေဆြ၊ ကိုမိႈင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆယ္ဦးဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ (၁)
ေဆာင္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔
အျမဲတမ္း ျပႆနာ တက္တတ္တဲ့ လည္ပင္းေၾကာတင္းတင္းနဲ႔ စိန္ေရႊမိုး(ရခိုင္) လည္း ပါတယ္။ အေဆာင္နေဘး ေစတီေလးနဲ႔ ေညာင္ပင္ရိပ္ဟာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ကြန္းေပါ့။
ေထာင္ထဲမွာ
တိုက္ပြဲ ဒီေရ က်သြားခဲ့ပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဖတ္ၾကတယ္။
အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကတယ္။
အိမ္ကို လြမ္းတယ္။ ေက်ာင္းကို
လြမ္းတယ္။ ဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားဆိုးေတြ
ထြက္လြန္းတယ္။ ဟုတ္တယ္။ အာရ္အိုင္တီ စြယ္ေတာ္ရိပ္ Rangoon Institute of
Technology ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က Revolutionary
Institute of Technology လို႔ ဂုဏ္ယူခဲ့တယ္။
"……မီးေလာင္ေျမ
တစျပင္မွာ အတည္၊ ထြန္းသစ္တဲ့ တကၠသိုလ္ ဒို႔ေဆာက္မည္….၊ စစ္အာဏာရွင္ ဖ်က္ၿဖိဳကာအတည္..
ျပည္သူ႔ေခတ္တြင္ ဒို႔တေတြ ေက်ာင္းတက္မည္…….."
တို႔ အစ္ကိုေတြ ဆိုခဲ့ဖူးေသာ ေတးတစကို ဆိုညည္းရင္း နရသိမ္ ညမ်ားကို
ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
================================================================
ေတြးမိသမွ်ဟာ
လြမ္းစရာ……..။
ညီေလး
ဖုန္းေမာ္ေရ
မင္းတို႔ ငါတို႔ ခ်စ္တဲ့ အာရ္အိုင္တီေက်ာင္းႀကီးကို အညိွဳးတႀကီးနဲ႔
ဖ်က္ဆီးပစ္ၾကတယ္ကြာ။
အခုေတာ့
ဒီဇိုင္းသစ္ နာမည္သစ္နဲ႔ ေက်ာင္ႀကီး ျပန္ဖြင့္ၿပီ။
မင္း
ဝမ္းသာေတာ့ ညီေလးေရ
ပညာေခတ္ႀကီးမွာ
ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ သူရသတၱိရွိတဲ့ တက္ခႏိုခရက္ေတြကို ဒီေက်ာင္းႀကီးက
ေမြးထုတ္ေပးလမ့္မယ္လို႔ ငါတို႔ ယံုၾကည္ေနတယ္။
ျပည္သူ႔ေခတ္တြင္
တို႔တေတြ ေက်ာင္တက္မယ္ ညီေလးေရ……
ရိုးသားစြာ
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္
အားလံုးကို
ေမ့ပစ္ၿပီး
ဒီေက်ာင္ႀကီးမွာ
စာသင္ခ်င္ေသးတယ္
ပညာဥာဏ္ကို
ျမတ္ႏိုးေပမယ့္
ပညာေရးကို
စေတးခဲ့ရ၊ ဘဝေတြကို စေတးခဲ့ရတဲ့
ဒီအေမွာင္ေခတ္ဆိုးႀကီၤး
ဘယ္ေတာ့ နိဂံုးတိုင္မလဲ။
ေမာင္ခိုင္ေအာင္(စစ္ေတြ)
ရဲေဘာ္မိတ္ေဆြ
ကိုခင္ေမာင္ေလး(မံုရြာ)နဲ႔
ကိုျမင့္ေဆြ(ဆားလင္းႀကီး)
တို႔အတြက္
လြမ္းသူ႔ပန္းေခြ
စာတမ္းေလးပါ။
