၁၉၇၆ မတ္လ မိႈင္းရာျပည့္အေရးအခင္းနွင့္ မီးေမာင္းစာေစာင္ လႈပ္ရွားမႈ ေရးသူ - ကိုေဗဒါ

၁၉၇၆ မတ္လ မိႈင္းရာျပည့္အေရးအခင္းနွင့္ မီးေမာင္းစာေစာင္ လႈပ္ရွားမႈ

ေရးသူ - ကိုေဗဒါ

(က) မီးေမာင္းစာေစာင္လႈပ္ရွားမႈ

၇၅ ခု၊ ၾသဂုတ္လမွာ တပ္လွန္႔သံစာေစာင္ လွ်ိဳ႔ဝွက္ထုတ္ေဝပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပည္သူ႔အသံက အသံလႊင့္ေဆာင္းပါးေတြကို လက္ေရးတိုနဲ႔ လိုက္ကူးပါတယ္။ ကိုဟံလြင္ (ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေဆြဆက္)က ဖေယာင္းေပၚ ေရးေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးေခ်ာင္းနဲ႔ လွိမ့္ပါတယ္။ အကန္႔အသတ္နဲ႔မို႔ ေစာင္ေရ မမ်ားပါ။ နီးစပ္ရာ ေပးဖတ္ပါတယ္။

ေျမာက္ဥကၠလာ ေျပာင္းေနတဲ့ ကိုထြန္းၾကည္မွတဆင့္ ကိုစိန္ (ေျမာက္ပိုင္းABSDF မွာ အသတ္ခံရသူ)၊ ေဒါက္တာလွျမင့္ တို႔နဲ႔ သိကၽြမ္းလာရပါတယ္။ ကိုစိန္ကတဆင့္ ေျမေအာက္ စည္းရံုးေရး အဆက္ရပါတယ္။ ကိုစိန္၊ ကိုလွျမင့္၊ ကိုထြန္းၾကည္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ Cell တခု ဖြဲ႔ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ အဲဒီ Cell ကတဆင့္ ပြါးသြားပါတယ္။ ကိုစိန္ကတဆင့္ လက္ပံတန္းဘက္ ခမံုဆိပ္ရြာေန ကိုျမေအး(ကၽြန္းျပန္) ဆီ အဆက္ရလာတယ္။

လံွဳ ႔ေဆာ္စည္းရံုးဖို႔အတြက္ စာေစာင္တခုထုတ္ဖို႔ စဥ္းစားၾကတယ္။ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ျဖန္႔မယ္။ မီးေမာင္းစာေစာင္လို႔ အမည္ေပးတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို တာဝန္ေပးပါတယ္။ ၇၆ ခု၊ ဇန္နဝါရီမွာ စတင္ထုတ္ေဝဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ပဲ သတင္းစာမူ စုေဆာင္းပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ပဲ ဖေယာင္းေပၚေရးတယ္။ ကိုစိန္လုပ္ ေပးထားတဲ့ ဒလိမ့္တံုးပါ စာကူးစက္ကေလးနဲ႔ ကိုေဇာ္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ညဘက္လူေျခတိတ္ ခ်ိန္မွာ လွ်ိဳ ႔ဝွက္လွည့္ပါတယ္။ ေလးေခါက္ခ်ိဳး ရွစ္မ်က္နွာနဲ႔ ပါ။ မနက္ရံုးတက္၊ ညေနရံုး ဆင္းတာနဲ႔ ေဘးေျမကြက္လပ္မွာ သစ္ပင္စိုက္။ ဘယ္သူမွ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေဆာင္ ေနတာ မရိပ္မိပါ။

တစ္ေန႔….။ ျဖန္႔ေဝဖို႔အတြက္ ကားနဲ႔ ယူသြားရင္ အရွာအေဖြနဲ႔ တိုးေနမွာမို႔ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းက ေလွတစင္းယူၿပီး ေျမာက္ဥကၠလာကို ေလွာ္တက္ခဲ့ပါတယ္။ ေရတက္မို႔ ေလွကေလးက တရိပ္ရိပ္ ေျပးလႊားေနပါတယ္။ ေလျပင္းေၾကာင့္ ကမ္းေဘးက လမုပင္တို႔ ယိမ္းထိုးေန။ ေလွဝမ္းေလးထဲက ေတာင္းထဲမွာ မီးေမာင္းစာေစာင္တခ်ိဳ႔ ဝွက္ယူလာခဲ့။ သမၻာန္တခ်ိဳ႔ ရြက္လႊင့္ သြားၾက။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတးတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ အသံေပးလိုက္ေသး။ ေခ်ာင္အေကြ႔မွာ ယဲေတြ ပြက္ပြက္ထေန။

ေျမာက္ဥကၠလာဘက္ကမ္း ႏြယ္နီလမ္းထိပ္မွာ ရွိတဲ့ ပိုက္တဲမွာ ေလွခ်ည္ၿပီး ကိုလွျမင့္ဆီ သြားတယ္။ စာေစာင္တခ်ိဳ႔ အေပးအယူလုပ္ၿပီး ျပန္လာ။ ေရက မက်တတ္ေသး။ အေဒၚရဲ႔ ေယာက္်ားျဖစ္သူ ကိုေက်ာ္မိုၚ (ကဗ်ာဆရာ နီမိုး) နဲ႔ ေရေစာင့္ပါတယ္။ မီးေမာင္းစာေစာင္ သူ႔ကို ေပးဖတ္လိုက္ပါတယ္။ သူက အေတာ္သေဘာက်ၿပီး စာေစာင္ကို ေတာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေစာင့္ယူသြားမွာ ျဖစ္လို႔ ျမန္ျမန္ဖတ္ေစခ်င္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ မရ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ကတိတခု ေတာင္းပါတယ္။ ဖတ္ပီးရင္ ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔၊ ဘယ္သူ႔မွ မေပးဖို႔၊ သူက အားတက္သေရာ ကတိေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလွႀကိဳးျဖဳတ္ၿပီး စုန္ဆင္းလာပါတယ္။ ေမွာင္ရီဖ်ိဳးဖ် အိမ္ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႔ မိႈင္းရာျပည့္ အေရးအခင္းအတြက္ ကိုသန္းလင္းတို႔နဲ႔ လွ်ိဳ႔ဝွက္ညွိႏိႈင္း ေဆာင္ရြက္ပါတယ္။

(ခ) ၁၉၇၆ ခု၊ မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔

မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ ေျမနီကုန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားေစာင့္ေနပါတယ္။ ကိုဝင္းျမင့္(ေတးေရး ဝင္းမင္းေထြး) ဦးေဆာင္ၿပီး ေက်ာင္းဘက္ကေန ခ်ီတက္လာပါ တယ္။ သူက ဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ႔ပါ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ ဆႏၵျပလာတာကို ေဘးက လူထုႀကီးက လက္ခုပ္တီး အားေပးပါတယ္။ လမ္းမွာ အေႏွာင့္အယွက္ေတာ့ မေတြ႔ ေသးပါ။ ဆရာႀကီး ဂူဗိမာန္ေရွ႔မွာ အားလံုး ၿငိမ္သက္စြာ အေလးျပဳၿပီး ထိုင္လိုက္ၾကပါတယ္။ ကိုမိႈင္းက ဆရာႀကီးရဲ႔ ကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုပါတယ္။ စစ္တပ္က ရန္ကုန္ဘက္ ဆက္ခ်ီမတက္ႏိုင္ ေအာင္ ဆက္သြယ္ေရးတပ္ဘက္က ပိတ္ထားပါတယ္။ ကိုမိႈင္းစကားေျပာအၿပီး စစ္ကားအစုတ္ တစီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူအုပ္ထဲကို ေမာင္းဝင္လာပါတယ္။ ပစ္လို႔ေကာင္းေအာင္ မီးရႈိ႔ခိုင္းတဲ့ သေဘာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အခ်င္းခ်င္း ထိန္းၿပီး စစ္ကားကို ေမာင္းသြားဖို႔ လမ္းရွင္းေပး လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ ကိုမိႈင္းတို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး ေက်ာင္းဘက္ ျပန္ခ်ီတက္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ခ်န္ေနခဲ့ပါတယ္။

၂၃ ရက္ ည ၈ နာရီသတင္းမွာ (၂၃?) ေက်ာင္းသားဆိုး ၃ ဦးအား ဖမ္းဆီးရမိေၾကာင္း ေၾကညာ ပါတယ္။ ေနာက္မနက္ သတင္းစာေတြမွာ ကိုမိႈင္း၊ ကိုဝင္းျမင့္၊ ကိုသန္းလင္းတို႔ ဆံပင္ရွည္ႀကီး ေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခဏ အိမ္ကေရွာင္ေနလိုက္ပါတယ္။ အေျခအေန မထူးမွ ျပန္ေနပါတယ္။

(ဂ) ဇြန္လ ၁၆ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔

ဇြန္လ၇ဲ႔ မိုးေရေတြနဲ႔ အတူ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ပါတယ္။ ေကာင္းကင္မွာ မိုးသားမိုးရိပ္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ေရြ႔လ်ားလို႔။ သမီးက ေက်ာင္းစတက္မွာမို႔ ေပြ႔ခ်ီၿပီး ေက်ာင္းဝင္ပို႔ပါတယ္။ သမီးကို စာေတြ တတ္ေအာင္သင္ဖို႔ မုန္႔ဖိုးေပး ေခ်ာ့ျမွဴၿပီး ဆရာမဆီ အပ္ခဲ့ပါတယ္။ရံုးသြားဖို႔ ကားဂိတ္ကိုလာေတာ့ ဖိနပ္ ျပတ္သြားပါတယ္။ နီးစပ္ရာဆိုင္က ဖိနပ္အသစ္ဝယ္ၿပီး စီးလိုက္ပါတယ္။ ကားက တရိပ္ရိပ္ ေျပးလႊားေနေပမယ့္ စိတ္က သမီးဆီမွာပါ။

ရံုးေရာက္ေတာ့ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ရင္းေန႔လည္ဘက္ ေရာက္သြားပါတယ္။ ရံုးအုပ္က မန္ေနဂ်ာဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ေတြ႔ခ်င္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေခၚစဖူး ေခၚလို႔ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ရံုးႀကီးဘက္လာေတာ့ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတေယာက္ပဲ ေတြ႔ပါတယ္။ သူ႔ေရွ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေတာ့မွ ေနာက္က လူစိမ္းေတြ ဝိုင္းလိုက္ပါတယ္။

ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက သူတို႔က ခင္ဗ်ားကို ေတြ႔ခ်င္လို႔တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူစိမ္းေတြကို ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘာကိစၥလဲ ေမးေတာ့ ဘာမွ မေျပာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ စပြဲကို ရွာၾကတယ္။ ဘာမွ မေတြ႔။ ရံုးဝန္ထမ္းေတြလည္း စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လွ်ပ္တျပက္နဲ႔ ကိုစိန္ဆီကို ဖံုးဆက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ သူတို႔က တားပါတယ္။ ဘယ္ဆီဆက္မလို႔လဲ ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုဆီ အေၾကာင္းၾကားမွာလို႔ ေျပာေတာ့ မဆက္ပါနဲ႔တဲ့။ ေနာက္ သူတို႔ ေခၚတဲ့ ကားထဲကို ဝင္လိုက္ရပါတယ္။

ေမာင္းထြက္ၿပီး မၾကာခင္ ေရွ႔ ကထိုင္ေနတဲ့သူက ခင္ဗ်ား ေျမာက္ဥကၠလာက ေက်ာ္စိုးဆိုတာ သိလားလို႔ လွမ္းေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မသိေၾကာင္း ေျဖတယ္။ လက္သီးနဲ႔ လွမ္းထိုးပါ တယ္။ အလစ္ငိုက္ ထိသြားၿပီး ႏွေခါင္းက ေသြးေတြ က်လာပါတယ္။ ထပ္ေမးတယ္။ မသိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ေျမာက္ဥကၠလာမွာ ပိုက္ေထာင္ေနတဲ့ မင္းႀကီးေတာ္ ေယာက်္ားေလလို႔ ေျပာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာ္စိုး မဟုတ္ဘူး ေက်ာ္မိုးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္ ေက်ာ္မိုးတဲ့။ မင္း သူ႔ကို ဘာေပးထားလဲလို႔ ထပ္ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ မေပးဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ေအး ေတြ႔မယ္ ဆိုၿပီး ကားက ေဘာင္ဒရီ စစ္ဘားတိုက္တခုမွာ ရပ္လိုက္တယ္။ ဘားတိုက္ထဲ ေခၚလာၿပီး ဝိုင္းထိုး ဝုိင္းကန္ လုပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျငင္းတယ္။

အရာရွိတေယာက္က ဒီေကာင့္ကို ပဲခူးပို႔လိုက္လို႔ အမိန္႔ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကားတစီ ေျပာင္းၿပီး ေဘးက ေဘာ္ဒီဂတ္ေတြ ဝိုင္းထိုင္ၿပီး ေသနတ္ေတြ ထုတ္ျပပါတယ္။ ကားေမာင္း ထြက္လာတယ္။ ကုကၠိဳင္းနားေရာက္ေတာ့ မင္းအိမ္သြားတဲ့လမ္း ျပလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝမ္းသာၿပီး ေကြ႔ေကာက္ ေမာင္းခိုင္းတယ္။ သူတို႔ ေမာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ၇ဲေဘာ္ေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ သူတို႔ အလစ္အငိုက္မွာ ထြက္ေျပးမယ္။ သူတို႔ လမ္းမကၽြမ္းက်င္က်င္တာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခြင့္လမ္း မဟုတ္လား။

အိမ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ကားကို ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ေရွ႔က ႏွစ္ေယာက္က ျပည္သူ႔ ေကာင္စီကို သြားေခၚပါတယ္။ ေနာက္နွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ လက္နွစ္ဖက္ကို ခ်ဳပ္ထားပါတယ္။ ျပည္သူ႔ ေကာင္စီေတြလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကားေပၚက တြဲၿပီး ဆင္းပါတယ္။ အိမ္ေပၚအတက္မွာ သူတို႔ လက္ထဲက ရုန္းၿပီး ထြက္ေျပးပါတယ္။ ေဟ့ေကာင္ မေျပးနဲ႔လို႔ ေအာ္သံ၊ ရုန္းရင္ဆန္ခတ္ လႈပ္ရွားသံေတြ ေနာက္မွာ ခ်န္ခဲ့ၿပီး အိမ္ေနာက္ဘက္ေျပး၊ ေခါင္းရင္းဘက္လာ၊ ျခံစည္းရိုးေက်ာ္၊ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားမွ အိမ္တအိမ္ထဲ လွိမ့္ဝင္။ အဲဒီအိမ္က အံ့အားသင့္ေန။  ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚၿပီး ကုတင္ေအာက္ ဝင္ပုန္းခိုင္း။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆူညံ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ၾကားေနရ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုတင္ေအာက္က ျပန္ထြက္ၿပီး အိမ္ရွင္ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ဆူညံ သံေတြရဲ႔ ဆူညံသံေတြရဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ေျပးဆင္းခဲ့တယ္။

 ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းက ေရက်စ ျပဳၿပီ။ ဒိုင္ဗင္ထိုးခ်ၿပီး အားကုန္ ကူးလိုက္တယ္။ ဟိုဘက္ကမ္း ေရာက္ၿပီး ျခံဳဖုတ္ထဲ လွိမ့္ဝင္။ မိုးက ရြာခ်လာတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေျပးဆင္းလာတာ ျမင္ေနရ။ ေနာက္ သူတို႔ ျပန္တက္သြားၾကတယ္။

ေမွာင္စပ်ိဳးေတာ့ တိုးေၾကာင္ႀကီးရြာဘက္ကမ္းရွိတဲ့ လယ္ထဲမွာ ခြင့္ပန္ၿပီး နားခိုလိုက္တယ္။ တဲရွင္ကလည္း ရင္းနွီးသူမို႔ အျဖစ္မွန္ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ သူက အဝတ္အစားေတြ ထုတ္ေပး၊ ထမင္းေကၽြး။ ညဘက္ သတ္ထားၿပီး အိပ္ရတယ္။ မနက္က်ေတာ့္ အိမ္ကို ခယ္မ တေယာက္ကို လႊတ္ၿပီး စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးခိုက္ ကိုစိန္ေရာက္လာ လို႔ ကိုစိန္ကို ဖမ္းသြားေၾကာင္း သိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္စိတ္ပူသြားပါတယ္။ သူ႔ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေပးထားတဲ့ Diagram ေတြ ရွိတယ္ေလ။ ဒီ Diagram ေတြ ရသြားရင္ အကုန္ က်ကုန္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ အဝတ္အစား၊ မွတ္ပံုတင္၊ ေငြ ဇနီးဆီက လွ်ိဳ႔ဝွက္ေတာင္းယူရတယ္။

ေနာက္ညမွာ ညီတေယာက္က ေလွနဲ႔ ငမိုးရိပ္ကို စုန္ဆင္းၿပီး သုဝဏၰကို လိုက္ပို႔ပါတယ္။ လမ္းမွာ ငမိုးရိပ္တံတား အေစာင့္စစ္သားေတြက ေလွကို ကပ္ခိုင္းေနလို႔ တံငါသည္ေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရမမီလို႔ အျမန္သြားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း လွမ္းေအာ္ရပါတယ္။ ေနာက္မွ .. သြားသြား ဆိုလို႔ စိတ္ေအးၿပီး အျမန္ေလွာ္ဆင္းခဲ့ရတယ္။ ညက ေမွာင္မဲလို႔။ ေယာက္ေကာ္ဝဲက တဟဲဟဲျမည္လို႔။ သုဝဏၰတဘက္ကမ္း အဘိုးရဲ႔ တဲေရာက္မွ ကိုေက်ာ္မိုး အဖမ္းခံရေၾကာင္း သိရပါတယ္။

မနက္ ေဝလီေဝလင္း ထၿပီး သုဝဏၰက ကားစီး၊ ပန္းဆိုးတန္း ဆိပ္ကမ္းဆင္း၊ ဒလဘက္ကို ကူး၊ တြံေတးကို ကားစီး၊ ၉ နာရီေလာက္ ဓႏုျဖဴသေဘၤာေရာက္လာ၊ ဓႏုျဖဴကို ညဘက္ေရာက္။ မနက္ဖက္ ဓႏုျဖဴနဲ႔ ၆ မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ခေနာင္ရိုက္ရြာကို ကားစီး။ ရြာမွာ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ (ကဗ်ာဆရာထူးျမတ္) နဲ႔ အဆင္သင့္ေတြ႔။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ပုန္းခိုေန။ သူကလည္း အားတက္သေရာ ကူညီပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီရြာကို ႀကိဳတင္ပို႔ၿပီး ျမွဳပ္ႏွံထားတဲ့ ကိုေဇာ္ၾကီးကို ရန္ကုန္အေျခအေန ေလ့လာဖို႔ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အဖမ္းမခံရေသးတဲ့ ရဲေဘာ္မ်ား ေရွာင္ေန ဖို႔လည္း မွာလိုက္ပါတယ္။

ကိုေဇာ္ႀကီး ျပန္လာေတာ့ ကိုစိန္႔အိမ္က Diagram ရသြားလို႔ အဖမ္းအဆီးေတြ ရွိေနေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘအိမ္ေတြကို အေစာင့္ေတြ ဆက္ခ်ထားေၾကာင္း၊ ဇနီးကို ခဏခဏ ေခၚစစ္ေနေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီႏွစ္ေယာက္ကို ဖမ္းထားေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ ေယာက္ဖေတာ္သူကလည္း လွ်ိဳ႔ဝွက္ေတြ႔ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဇာ္ႀကီးလည္း သတိနဲ႔ ေနရပါတယ္။

ဇြန္လကုန္ေလာက္မွာ ဟသၤတ၊ သာရေဝါမွတဆင့္ ကိုျမေအးေနတဲ့ ခမံုဆိပ္ရြာကို ကားတတန္၊ ေရတတန္၊ ရထားတတန္နဲ႔ လာခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကိုျမေအးညီ ကိုေအာင္ျမင့္က သူ႔အစ္ကို အဖမ္းခံရလို႔ အျမန္ျပန္ဖို႔ ေျပာတာနဲ႔ သာရေဝါကို ရထားလမ္းအတိုင္း ျပန္ေျပးရပါတယ္။ ည ေမွာင္မဲမဲ သဲသဲကြဲကြဲမရွိ။ ဘူတာေရာက္ေတာ့ ဟသၤတဘက္ကမ္းကူးဖို႔ မျဖစ္တာနဲ႔ ခရီသည္ အခ်ိဳ႔နဲ႔ ေရာေႏွာေနလိုက္ရပါတယ္။ ပတၱေရာင္၇ဲေတြ လာေမးေတာ့ ခရီးသည္ေတြပါလို႔ ေျပာရတယ္။

မနက္က်ေတာ့ ဟသၤတဘက္ကမ္းကူး။ တည္းခိုတဲ့ ရြာမေရာက္ခင္ ဆင္းၿပီး အေျခအေန စံုစမ္းရေသးတယ္။ ေအးေဆးတယ္ ဆိုမွ အိမ္ထဲ ဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ႏိုင့္အေမက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ပူလို႔ ေနတယ္။ ကိုေက်ာ္ႏိုင္နဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ဝပ္က်င္းထပ္ေျပာင္းဖို႔ ေျပာေတာ့ ေနာက္တပတ္ေလာက္ၾကာရင္ ကရင္ရြာတရြာ ထပ္ေျပာင္းမယ္ ေျပာပါတယ္။

(ဃ) ဇူလိုင္ ၄ ရက္

မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ မလွမ္းမကမ္း မကမ္းမွာ ရွိတဲ့ ေက်ူရြာလူႀကီး ကိုစိုးျမင့္အိမ္မွာ ကားတစီး ဆိုက္ထားတယ္။ လူစိမ္းေတြလည္း  အရပ္ဝတ္ေတြနဲ႔ အိမ္ထဲ ဝင္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုေက်ာ္ႏိုင္ကို ေမးေတာ့ ဘဏ္ေငြလာထုတ္ေပးတာလို႔ ထင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ ဝင္ေနခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္ ထူးျခားတာက ဓႏုျဖဴ-ဟသၤတကားလမ္းမွာ ကားေတြ မသြားတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုစိုးျမင့္အိမ္ကို အကဲခတ္ ၾကည့္ေနပါတယ္။ မၾကာပါ။ ကိုစိုးျမင့္အိမ္က လူစိမ္းေတြ ကားလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေရွ႔လည္း ေရာက္ေရာ ေျပးဝင္လာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ေနာက္ဖက္ေျပးၿပီး ေခ်ာင္းထဲခုန္ခၿပီး ကူးေျပးပါတယ္။

တဘက္ကမ္းေရာက္ခါနီးမွာ ရဲေတြက ေသနတ္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထားပါတယ္။ အိမ္ဘက္မွာလည္း ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေသနတ္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထားပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္ဘက္ျပန္ကူးလာဘို႔ လွမ္းေခၚပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မတတ္သာတဲ့အဆံုး ျပန္ကူးလာရပါတယ္။ ကမ္းနားမွာဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ထိပ္ေနာက္ျပန္ ခတ္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ထဲမွာ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ကိုပါ လက္ထိပ္ ခတ္ ဖမ္းထားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က သူနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ေၾကာင္း။ အေမအိုႀကီးကို လုပ္ေကၽြး ေနတာ ျဖစ္လို႔ လႊတ္ေပးဖို႔ မနည္း ေျပာရပါတယ္။ မလႊတ္ခ်င္ လႊတ္ခ်င္နဲ႔ လက္ထိပ္ ျဖဳတ္လိုက္ပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ကိုေဇာ္ႀကီးကို ဖမ္းေခၚလာပါတယ္။ တေယာက္ ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ရွိရာ သတင္းေပးလိုက္တာပဲ ျဖစ္မွာပါ။

ကိုေဇာ္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ထိပ္တြဲခတ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သံႀကိဳးနဲ႔ ထပ္ခ်ီၿပီး ဆြဲထားပါတယ္။ ရန္ကုန္က ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာသူမို႔ အလြတ္မေပးေတာ့ပါဘူး။ ကားေပၚတင္ၿပီး ဓႏုျဖဴအခ်ဳပ္ထဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ညအိပ္။ ေနာက္မနက္မွာ သေဘၤာနဲ႔ မအူပင္အခ်ဳပ္ကို ပို႔ပါတယ္။ သေဘၤာေပၚမွာ လက္ထိပ္တြဲခတ္၊ သံႀကိဳးနဲ႔ သံတိုင္မွာ ခ်ည္ထား ၿပီး ခရီးသည္ေတြနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ မျပဳပါဘူး။ ခရီးသည္ေတြက စားစရာေတြ လာေပးၾကပါ တယ္။ အေပါ့အပါးသြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မပို႔ပါဘူး။ မတတ္သာလို႔ ပို႔ရင္လည္း ထြက္ေျပးမွာ စိုးလို႔ ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္၊ သံႀကိဳးေတြ ဆြဲထားတာမ်ိဳး လုပ္ပါတယ္။ မအူပင္ အခ်ဳပ္မွာ ထည့္ထားၿပီး ပုသိမ္ေထာက္လွမ္းေရးက စစ္ေၾကာေရး လာလုပ္ပါတယ္။ ေနာက္မနက္မွာ ရန္ကုန္ကို ဆက္ပို႔ပါတယ္။ ညဘက္ေရာက္ပါတယ္။ အေစာင့္ေတြ အမ်ားႀကီးခ်ထားၿပီး လာေခၚတာပါ။ ခရီးသည္ေတြ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ၾကရေသးတယ္။

အင္းစိန္ေထာင္ သီးသန္႔ စစ္ေၾကာေရးဝင္းထဲကို ည ၁၀ နာ၇ီေလာက္ ေရာက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ကို ခြဲလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အလယ္အိမ္ကို ေခၚလာပါတယ္။ လက္ထိပ္ျဖဳတ္လိုက္ပါတယ္။ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ 'C' မိလာၿပီ ဆိုၿပီး စစ္ေၾကာေရး ဝင္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ အားလံုးကို ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားလံုး ဝိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ ႔ စပြဲမွာ ဗိုလ္မွဴးသိန္းတိုး လာထိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ၿပီး  Diagram ေတြ ထုတ္ျပပါတယ္။ မင္းေရးထားတာလားလို႔ ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းညိတ္ လိုက္တယ္။ ေနာက္ စည္းရံုးထားတာေတြ ေျပာလို႔ ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မရွိဘူးေျပာလုိ႔ ဗိုလ္မ်ဴးသိန္းတိုးက ေဆာင့္ကန္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ကုလားထိုင္နဲ႔ ေနာက္ျပန္ လဲက်သြားခိုက္မွာ ေနာက္လူေတြက ဝိုင္းရိုက္ ဝိုင္းကန္ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ႏွိပ္စက္ၾကသလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သတိရေတာ့ အဝတ္ဗလာနဲ႔ ေျခာက္တိုက္ ၂ ခန္းထဲ ေရာက္ေနၿပီ။

တကိုယ္လံုး ေသြးအလိမ္းလိမ္း နဲ႔ပါ။ ဖ်ာလည္းမရွိ။ ေသာက္ေရအိုးလည္း မေတြ႔။ အေမွာင္တိုက္မို႔ အလင္းေရာင္ မသဲကြဲ။ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလးကေတာ့ တခါတခါ လာေခ်ာင္းၾကည့္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေရေပးဖို႔ အဝတ္အစားေပးဖို႔ လွမ္းေျပာ ေပမယ့္ ဘာမွ တုန္႔ျပန္တာ မရွိပါ။ ညက် ေစာင္အုပ္ၿပီး ျပန္ထုတ္တယ္။ ထပ္ေမးတယ္။ ရိုက္ၾကျပန္တယ္။ တိုက္ထဲ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေရာက္မွန္းမသိ။ ဘာမွ မထူးေတာ့မွ ေရနည္းနည္း ထမင္းနည္းနည္း တိုက္ေကၽြးပါတယ္။

သူတို႔ လက္ထဲက လြတ္သြားလို႔ အေရးယူခံရတဲ့ ရန္ကုန္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအုပ္စုက သီးသန္႔ လာရိုက္ၾကပါေသးတယ္။

တရက္ေတာ့ ေနာက္ဘက္က A1 B2 C3 ေမာ့္စ္ရိုက္ဖို႔ လွမ္းေအာ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ (၃) ခန္းက အခ်က္ေပးသံ ၾကားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ W ကို ၂၃ ခ်က္၊ H ကို ရွစ္ခ်က္၊ O ကို ၁၉ ခ်က္ ရိုက္လိုက္ေတာ့ (၃)ခန္းက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ျဖစ္ေနတယ္။ (၁) ခန္းက ကို ျမေအး ျဖစ္ေနတယ္။ ခု ပံုစံနဲ႔ အမႈအေျခအေန အျပန္အလွန္ ေမးျမန္းႏိုင္ခဲ့ တယ္။

ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ ည ၈ နာရီ သတင္း။

တိုက္ရံုးက ေရဒီယို ဖြင့္သံ ၾကားေနရတယ္။ အာရံုစိုက္ နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ၊ သား ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ၊ နဲ႔ သမီး ေဒါက္တာလွေက်ာ္ေဇာ တို႔ကို အလိုရွိေၾကာင္း ေၾကျငာေနပါတယ္။ အႏြယ္ ၅၁ ဦးကိုလည္း ဖမ္းဆီးရမိျခင္းလို႔ ထပ္ေၾကျငာပါတယ္။ မိႈင္းရာျပည့္လႈပ္၇ွားမႈ၊ တရားမဝင္ မီးေမာင္းစာေစာင္ ထုတ္ေဝခဲ့ေၾကာင္း၊ ဦးေဆာင္သူေတြကေတာ့ ေက်ာ္ေဇာဦး၊ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္(ခ)မ်ိဳးထြန္း(ကၽြန္းျပန္)၊ ျမေအး(ခ) ေမာင္ေအး(ကၽြန္းျပန္)၊ ေမာင္စိန္၊ ေမာင္ေမာင္ေအး(ခ)ေဗဒါ(ခ)ေက်ာ္ေဇာ(ခ)သန္႔ဇင္ တို႔ ပါရွိပါတယ္။ မၾကာပါ။ ဝါဒါဦးသူငယ္ တံခါးလာဖြင့္ၿပီး မင္းတို႔ေတာ့ ဒုကၡပဲ ေၾကျငာသြားၿပီ၊ ေသဒဏ္ပဲလို႔ လာေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ အဘရယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူလည္း စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ျပန္သြားပါတယ္။

ဇြန္လ ၂၆ ရက္ေန႔က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုတင္ေမာင္ဦး ႀကိဳးေပးခံရတာ ေနာက္မွ သိရပါတယ္။ စစ္ခံုရံုးေတြက လက္သံေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ အျပစ္ေပးေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခါင္းက ဆံပင္ေတြလည္း ေခၽြးေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္နံေစာၿပီး ရွည္လ်ားေနပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြကလည္း ရွည္လို႔။ ပုဆိုးကလည္း တထည္တည္းမို႔ ေလွ်ာ္စရာမရွိ (ပုဆိုးက စုတ္ေနလို႔ အဖ်ားေတြကို လံုးခ်ီထားရပါတယ္) စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ကေလးကလည္း ရိုက္ထားလို႔ စုတ္ျပတ္ေနၿပီး၊ ကိုယ့္အန႔ံနဲ႔ ကိုယ္ယဥ္ေန ေပမယ့္ မိလႅယ လာခ်တဲ့ အျပာဝတ္ အျမဲဆင္းေတြဆို ႏွေခါင္းရႈ႔ံၾကပါတယ္။

ၾသဂုတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔မွာ ေခါင္းညွပ္ၿပီး ေရခ်ိဳးေပးပါတယ္။ ကိုုယ္လံုးတီး ခ်ိဳးရၿပီး ပုဆိုးစုတ္ စြပ္က်ယ္စုတ္ေလးကို ပြတ္ေလွ်ာ္ၿပီး အခန္းထဲမွာ ျဖစ္သလို ေျခာက္ေအာင္လုပ္ၿပီးမွ ျပန္ဝတ္ရပါတယ္။

ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္က်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးကို ေစာင္ေတြ အုပ္ၿပီး ေထာင္ဗူးဝကို ေခၚထုတ္ၿပီး စစ္ခံုရံုးက အမိန္႔ခ်ပါတယ္။ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ ဗိုလ္မွဴး ၃ ေယာက္က အျပစ္ရွိလား ေမးၿပီး ေထာင္ခ်တာပါ။ အားလံုး အျပစ္ရွိတယ္ ေျပာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုခ်င္လို႔လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ပုဒ္မ ၅ (ဂ)၊ ၅ (ည) ႏွစ္ခုပါ။ တခုကို ၇ ႏွစ္စီနဲ႔ တေပါင္းတည္း ၉ ႏွစ္၊ ၇ ႏွစ္၊ ၅ ႏွစ္ အုပ္စု သံုးခုခြဲၿပီး ခ်ပါတယ္။ ကိုစိန္ကိုေတာ့ မိႈင္းရာျပည့္အတြက္ ၉ ႏွစ္ ခ်ထားၿပီးပါၿပီ။ အမိန္႔ခ်ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝမ္းသာသြားပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေသဒဏ္ခ်မယ္လို႔ ထင္ထားလို႔ပါ။ ရဲေဘာ္ေတြက ပုဆိုးစုတ္၊ စြပ္က်ယ္စုတ္ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႔ရေတာ့ ကရုဏာသက္ေနၾကပါတယ္။ ၃ ပံု ၂ ပံုနီးပါးဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြမို႔ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။

မီးေမာင္းစာေစာင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေထာင္က်သူမ်ား စာရင္း။

ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္ စစ္ခံုရံုးအမွတ္ (၂)မွ ပုဒ္မ ၅ (ည)၊ ၅ (ဂ) နဲ႔ ခ်မွတ္ေသာ ျပစ္ဒဏ္မ်ား။

၁။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္     ၉ နွစ္  (ျပန္လြတ္ၿပီး ေတာခို။ ၃၊ ၉၊ ၂၁၀၀ ကြယ္လြန္)

၂။ ကိုျမေအး                     ၉ နွစ္ (ယခု NLD)

၃။ ကိုေမာင္စိန္                  ၉ ႏွစ္ (ေျမာက္ပိုင္း ABSDF မွာ အသတ္ခံရ)

၄။ ကိုေမာင္ေမာင္ေအး(ခ)ေဗဒါ  ၉ နွစ္ (နဝတ၊ နအဖ ေထာင္ ၂ခါက်)

၅။ ေဒါက္တာ လွျမင့္                 ၉ ႏွစ္

၆။ ကိုထြန္းၾကည္                 ၉ႏွစ္

၇။ ကိုေဇာ္ႀကီး                     ၇ ႏွစ္

၈။ ကိုေက်ာ္ဝင္း                   ၇ ႏွစ္

၉။ ကိုဟံလြင္                      ၇ ႏွစ္

၁၀။ ကိုစိန္ဝင္း(ခ) ကိုစိန္းေမာ္      ၇ ႏွစ္

၁၁။ ကိုစိုင္းသန္းထြန္း          ၇ ႏွစ္

၁၂။ ကိုစိန္ဝင္း                   ၇ ႏွစ္

၁၃။ ကိုရဲခိုင္                      ၇ ႏွစ္

၁၄။ ကိုေနဝင္း                   ၇ ႏွစ္

၁၅။ ကိုရန္ရွင္း                   ၇ ႏွစ္ (ကြယ္လြန္)

ေထာင္ဒဏ္ (၅) ႏွစ္ က်သူမ်ား

၁၆။ ကိုခ်စ္ေဆြ ( ၃၀၊ ၃ ၂၀၁၆ ကြယ္လြန္)               

၁၇။ ကိုတင့္လိႈင္              

၁၈။ ကိုေက်ာ္ဟိုး            

၁၉။ ကိုမ်ိဳးထြတ္

၂၀။ ကိုခင္ေဇာ္

၂၁။ ကိုေအးလူ

၂၂။ ကိုျမင့္ေအာင္(ျမစ္ႀကီးနား-ေလတပ္)

၂၃။ ကိုေအးၾကည္

၂၄။ ကိုသန္းထြန္း

၂၅။ ကိုျမင့္ေအာင္

၂၆။ ကိုေက်ာ္မိုး

၂၇။ ကိုေမာင္ေမာင္ေအး (၂၉၊ ၈၊ ၂၀၁၁ ကြယ္လြန္)

၂၈။ ကိုေအာင္ၾကင္ (ကြယ္လြန္)

၂၉။ ကိုေအာင္ေက်ာ္

၃၀။ ကိုတင္ေမာင္ဝင္း (စာေရးဆရာ ေလးကိုတင္)

၃၁။ ကိုဘေဆြ

၃၂။ ကိုေအာင္ညြန္႔

၃၃။ ကိုဟန္စိန္

ဖမ္းဆီးခံရမႈ ျဖစ္စဥ္

၁။ ကိုေက်ာ္မိုးကို ကတိေတာင္းၿပီး မီးေမာင္းစာေစာင္ ေပးခဲ့ေပမယ့္ သူက တဆင့္ ဦးလွႏြယ္၊ ကိုေက်ာ္လြင္၊ ဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္းသား ကိုေက်ာ္စိန္ဦးဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။ မိႈင္းရာျပည့္ အေရးအခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုေက်ာ္စိန္ဦးကို ဖမ္းမိေတာ့ မီးေမာင္းစာေစာင္ ရသြားပါတယ္။ အဆင့္ဆင့္ ဖမ္းဆီူေဖာ္ထုတ္ရမွ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာဖမ္းတာပါ။

၂။ ကၽြန္ေတာ္က ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွပဲ ကိုစိန္ေရာက္လာလို႔ ထပ္ဖမ္းခံရပါတယ္။ (ကိုစိန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တနင္းဂေႏြေန႔က ခ်ိန္းထားတာပါ။ သူမလာျဖစ္ပဲ ဖမ္းဆီးခံရတဲ့ ဗုဒၶဟူးေန႔မွ သူက ေရာက္လာတယ္) သူ႔ဆီက Diagram ေတြ ရသြားၿပီး အဆင့္ဆင့္ ဖမ္းဆီးခံရတာပါ။

၃။ ဓႏုျဖဴဘက္မွာ တတိယအႀကိမ္ ျပန္အဖမ္းခံရေတာ့ ကိုေဇာ္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ ရန္ုကုန္ျပန္လႊတ္ခ်ိန္ ေပါက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုေဇာ္ႀကီးတို႔ ေနတဲ့ေနရာကို ေယာက္ဖေတာ္သူ ကိုတင့္လိႈင္(ကဗ်ာဆရာေနထြန္း) သိၿပီး သူအဖမ္းခံရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္မွာလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး စစ္ေမးတာရယ္၊ အိမ္ကို အေစာင့္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ထားတာရယ္၊ သူ႔ညီမကို ထလရေတြက ခဏခဏ ေခၚေမးတာကို မခံႏိုင္လို႔ ေျပာလိုက္တာလို႔ ေထာင္က်ၿပီးေတြ႔ေတာ့ ေျပာပါတယ္။

သင္ခန္းစာ

၁။ အတြင္းစည္း မဟုတ္တဲ့ ကိုေက်ာ္မိုးကို မီးေမာင္းစာေစာင္ ေပးလိုက္မိတာ ကၽြန္ေတာ့္အမွားပါ။

၂။ ကိုစိန္က ခ်ိန္းတဲ့ေန႔မလာပဲ ဖမ္းတဲ့အခ်ိန္မွ ေရာက္လာတာလည္း က်ားေရွ႔ ေမွာက္လ်က္လဲ တာပါ။

၃။ Diagram ေတြ မိသြားတာလည္း အေတာ္နစ္နာပါတယ္။ တဦးခ်င္း ရင္မဆိုင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ အတိအက် သြားတာ။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ ဘာမွ မေရးေတာ့တာ လုပ္ပါတယ္။

မီးေမာင္းစာေစာင္အတြက္ အဖမ္းခ့ရတာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြ ျဖစ္လို႔ မိသားစုေတြ အေတာ္ နစ္နာခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔အိမ္ေထာင္ေတြ ကြဲသြားရပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္။ ဘဝေတြ ပ်က္ခဲ့ရတယ္။

ကိုေဗဒါ။