အိပ္မက္ထဲကလြမ္းမ်က္ရည္ေရးသူ-ႏုႏုရည္(အင္း၀)

ဘ၀ဆိုတာ အိပ္မက္မ်ားစြာနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာပါပဲ မႏုရယ္ ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္စကားကို ကၽြန္မ သေဘာက်လွပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ သေဘာခ်င္း တူလွပါတယ္။ ၿပီးေတာ့လဲ........အိပ္မက္ေတြဟာ ၀တၳဳေတြနဲ႔လဲ တူျပန္ပါေသးတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္တာေတြ၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ မျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ ျဖစ္ႏိုင္တာေတြ၊ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ၊ ခ်စ္သူေတြ၊ မုန္းသူေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အိပ္မက္ဟာ ၀တၳဳတပုဒ္ပဲ မဟုတ္ပါလား.....။
အဲဒါေၾကာင့္ပဲလား မသိပါဘူး။
အိပ္မက္ေတြကို ေန႔ေန႔ ညည ကၽြန္မ မက္တတ္တဲ့ျပင္ ႏိုးေနရင္းကလဲ မက္တတ္တဲ့ အိပ္မက္ေတြ ကၽြန္မမွာ ႐ွိျပန္ပါေသးတယ္။
xxx xxx xxx xxx

ဒီအိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ မနက္လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသတဲ့။
ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မခ်စ္ခင္ပြန္းတို႔ အင္မတန္ မက္ေမာလွတဲ့ မနက္လက္ဖက္ရည္ခ်ိန္ဟာ... ကၽြန္မ လက္က နာရီမွာေတာ့ မနက္ကိုးနာရီ ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မ ကင္မရာက နာရီမွာေတာ့ ... ဘာျဖစ္လို႔ ညကိုးနာရီ ျဖစ္ေနရတာလဲ။
ည ကိုးနာရီအခ်ိန္ဟာ ေနေရာင္ေတြ ၀င္းပလို႔...။
ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေအာင္လဲ ပူေနတယ္။
ပန္ကာႏွစ္လံုးကို တၿပိဳင္နက္ ဖြင့္ထားရေအာင္ ပူေနတယ္။
ကၽြန္မ အခန္းေလးထဲမွာ ဆိုဖာ႐ွည္ႀကီးတလံုးကလဲ ဘယ္လိုလုပ္ ေရာက္ေနတာလဲ။
ကၽြန္မ ဖုန္း အနက္ကေလးကလဲ အေရာင္ေျပာင္းေနတယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ကလဲ မတူျပန္ဖူးတဲ့။
ကၽြန္မတို႔ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနက် စားပြဲ၀ိုင္းအနိမ္႔ေလးဟာ အျမင့္ျဖစ္ၿပီး ကုလားထိုင္ အျပာေရာင္ေတြနဲ႔တဲ့..။
ထမင္းပူပူေႏြးေႏြးရယ္၊ ငါးပိေက်ာ္ရယ္၊ ငါးနီတူးေျခာက္ေက်ာ္ရယ္၊ လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳေပါ့ရယ္၊ ေရေႏြးၾကမ္းရယ္တို႔ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ စားေနက် မနက္စာေတြပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ အတူေသာက္ဖို႔ အခန္းထဲက ထြက္လာသူကေတာ့ ဘုရား႐ွိခိုးၿပီး ထြက္လာေနက်၊ ကၽြန္မ ခ်စ္ခင္ပြန္း မဟုတ္ဖူး။ မ်က္ခံုးေတြ၊ မ်က္လံုးေတြကို ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးထားတဲ့ ဗီယက္နမ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ တဲ့။ ကၽြန္မနဲ႔ သူနဲ႔ ေျပာၾကတဲ့ စကားေတြကလဲ ျမန္မာလိုလဲ မဟုတ္ဖူးတဲ့ ....။
"စစ္ဆိုတာ မင္းမၾကံဳဖူးဘူးေနာ္၊ သိတ္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ကြယ္၊ လူေတြ အမ်ားႀကီး ေသၾကရတယ္၊ ဗံုးေတြၾကားမွာ ကိုယ္လဲ ေသေတာ့မလို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ၊ ငိုသံေတြ၊ ေလယဥ္ပ်ံသံေတြ၊ ေသနတ္သံေတြ၊ ဗံုးသံေတြၾကားမွာ ကိုယ္အၾကာႀကီး ေနခဲ့ရတာေပါ့"
အံ့ၾသစရာ....။ သူဟာ ကၽြန္မ အလြန္စိတ္၀င္စားခဲ့တဲ့ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲၾကားမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူတဲ့...။
ခဏေနေတာ့ တယ္လီဖုန္းျမည္သံ ဆူညံလာတယ္။ ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲက ဗံုးသံလိုပဲ...။
ကၽြန္မနားေထာင္လိုက္ေတာ့....."ဟဲလို" တဲ့။
အံ့ၾသၿငိမ္သက္သြားတဲ့ ကၽြန္မကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလိုက္တဲ့... အက္ကြဲကြဲ၊ ႐ွတတ ဒီအသံကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုလုပ္ မသိပဲ ေနမွာလဲ...။
"အခုလာခဲ့မယ္၊ ေစာင့္ေနသိလား၊ အခုလာခဲ့မယ္"
"တကယ္လား၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ၊ ေပ်ာ္လိုက္တာ"
"အင္း..အင္း၊ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေတာ့ ေမာင္းရမယ္တဲ့.."
"ဟာ..ၾကတယ္၊ အင္းစိန္ဆူးေလကားေပၚတက္လိုက္လာခဲ့၊ အဲေလာက္မၾကာဖူး"
"ဟား ဟား ဟား၊ အင္း..႐ြာက ခ်က္ဗလက္ေခါင္းတိုလဲ မွာလို႔မရ၊ ေထြလာကလဲမ႐ွိ၊ ဒီက 'ဂေရးေဟာင္း'(Grayhound) ဆိုတဲ့ ကားကလဲ အေရးအေၾကာင္းဆို ေခြးေမာင္းသေလာက္ေတာင္ ေျပးတာ မဟုတ္ဖူး
" ကာရန္ေတြ၊ ကာရန္ေတြ၊ ဒီလိုအသံ မၾကားရတာ ၾကာၿပီ"
"မၾကားရတာ ၾကာၿပီ xx ေလးလရာသီx ႐ွိၿပီေမာင္ရဲ႔ xxေမ့ပါႏိုင္အားxx ရက္စက္ေလ အားၿပီ xx ရာသီခ်ိန္၀ယ္ xx "
"မလုပ္နဲ႔၊ မလုပ္နဲ႔၊ ဒီက တကယ္လြမ္းေနတာ၊ ငိုခ်င္ေနတာေနာ္.."
"ဟား ဟား၊ သနားစရာ၊ သနားစရာ၊ ကဲ..ေစာင့္ေန၊ လာခဲ့မယ္ ဟုတ္လား "
ခဏအၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ သစ္ပင္တပင္ ေအာက္မွာရပ္လို႔။ ကၽြန္မနားမွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားေရာင္စံုေတြရဲ႔ နံပါတ္ေတြက ဘာေတြမွန္းလဲ မသိဖူး။ ကၽြန္မရဲ႔ သ/၄၆၁၁ ေလးက ဘယ္မွာလဲ။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ေခၽြးနဲ႔ ေမြးခဲ့ရတဲ့ သနားစရာ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ ကားကေလးေရ... မင္းဘယ္မွာလဲ...။
႐ုတ္တရက္ ကားေလးတစင္း ကၽြန္မနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ လာရပ္ၿပီး ကားေမာင္းတဲ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ ဆင္းလာတယ္။ မ်က္မွန္ေလးနဲ႔ ကၽြန္မကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္တဲ့ လူငယ္ေလးဟာ ကၽြန္မနဲ႔ သိသူလဲ မဟုတ္ပါလား။
ဒါေပမဲ့ ခင္မင္စရာ ႏွစ္လိုဖြယ္ လူငယ္ကေလးကို ကၽြန္မၿပံဳးျပ၊ လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္လိုက္မိတုန္းမွာပဲ ကားေလးထဲမွ ေနာက္တေယာက္ကို ကၽြန္မျမင္ၿပီ။
တကယ္ပဲလား၊ ျပန္ေတြ႔ၾကဖို႔ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ကၽြန္မ ခ်စ္မိတ္ေဆြႀကီးဟာ အိပ္မက္ ထဲမွာမို႔ ကၽြန္မဆီ ေရာက္လာႏိုင္ေလသလား။
သူဘယ္ေတာ့မွ မပတ္ဖူးတဲ့ ကားခါးပတ္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား ျဖဳတ္ၿပီး ကားေပၚက ဆင္းလိုက္တဲ့ အခါ ကၽြန္မကလဲ သူ႔ဆီေျပးသြားတဲ့ အခါမွာေတာ့၊ သူဟာ ကၽြန္မရဲ႔ ခ်စ္မိတ္ေဆြႀကီးမွန္း အလြန္တရာ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။
ကုတ္အကႌ်အနက္၊ အက်ႌအျဖဴ၊ ေဘာင္းဘီမီးခိုးျပာ၊ ႐ွဴးဖိနပ္အနက္၊ ေျခအိပ္အျဖဴတို႔ဟာ ဘယ္ ႏွစ္ရက္၀တ္ထားတယ္လို႔ မွန္းဆလို႔ မရႏိုင္ေအာင္ တြန္႔လိမ္ေၾကမြလို႔...။
ဗိုက္ေငါေငါေပၚမွာ၊ မဆန္႔မျပဲ ပတ္ထားတဲ့ ခါးပါတ္ေအာက္ကေန အက်ႌအျဖဴက ထြက္လို႔၊ ေဘာင္းဘီဇစ္က ျပဳတ္လို႔။
ဒီလို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ပံုစံဟာ ကၽြန္မခ်စ္မိတ္ေဆြႀကီးကလြဲလို႔ ဘယ္သူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္အုန္းမွာလဲ။
သူ႔မူပိုင္ဟန္ကို အစဥ္အလာမပ်က္ ထိမ္းသိမ္းထားတဲ့ ကၽြန္မ ခ်စ္မိတ္ေဆြၾကီးဟာ.. လြယ္အိတ္ကေတာ့ လြယ္ထားဆဲ.....၊ လက္ၾကားမွာလဲ ေဆးလိပ္တိုက ႐ွိဆဲ၊ ဒါေပမဲ့ မာဘို႐ို စီးကရက္တို၊ ေ႐ႊျပည္စိုး ေဆးေပါ့လိပ္တိုေတာ့ မဟုတ္႐ွာဖူး။
ေငြေရာင္ဆံပင္ေတြနဲ႔၊ သြားတု ျဖဴျဖဴညီညီေလးေတြ အစီအရီနဲ႔၊ ျပံဳးျမေနတဲ့ ကၽြန္မခ်စ္မိတ္ေဆြႀကီး ဟာ ကၽြန္မလက္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ၿပီး ၀မ္းသာေနရင္းက ဘာျဖစ္လို႔ မ်က္ရည္လည္ရသလဲ။
ခဏေနေတာ့ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မအခန္းေလးထဲက ထမင္းစား စပြဲမွာ ၀ိုင္းထိုင္ၾကရင္း စကားေတြကို မရပ္မနား ေျပာၾကလို႔၊ ကၽြန္မမိတ္ေဆြႀကီးက ေ႐ႊျပည္စိုးေတြကို ရတနာေတြလို ေပြ႔ပိုက္ထားရင္း ေ႐ႊျပည္စိုးတလိပ္ကို အငမ္းမရ ဖြာ႐ႈိက္လို႔၊ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကို ေ႐ွ႔ခ်လို႔၊ ဆိုဖာေပၚမထိုင္ခ်င္ဖူးတဲ့။ ဒီစပြဲနဲ႔ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ရတာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရတာနဲ႔ တူသတဲ့။
"...သိလား..ခ်န္ဂီေလဆိပ္ဆိုတာ အႀကီးႀကီးပဲ၊ ကိုယ့္တသက္ ဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္တဲ့ ေလဆိပ္မ်ိဳး ျမင္မွ မျမင္ဖူးပဲ၊ ေၾကာက္လိုက္တာ၊ ရင္ေတြတထိတ္ထိတ္နဲ႔၊ ကံအားေလ်ာ္စြာဗ်ာ..ကိုယ့္သိတဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ သြားေတြ႔တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူကလဲ တျခားတေနရာ သြားရမွာဆိုေတာ့ တာ၀န္႐ွိတဲ့ ကေလးမေလးတေယာက္နဲ႔ အပ္ေပးသြားတယ္၊ ကေလးမေလးေခၚရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္ေပါ့။ သူက ေဒါက္ဖိနပ္ေလး ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္ နဲ႔သြား၊ ကိုယ္ကေနာက္ကလိုက္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္တာကလဲ အရမ္းပဲ၊ မေသာက္ရဖူး၊ ေနာက္ေတာ့ ကေလးမေလးက ဒီမွာထိုင္ေန တဲ့...၊ အေပါ့အပါးသြားဖို႔၊ ေနရာေတြ ဘာေတြ ျပေပးတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ အိမ္သာ၀င္ေတာ့မွ ဒုကၡေရာက္ေတာ့ တာပဲ၊ ဘယ္လိုမွ ေဘာင္းဘီ ဇစ္ကို မျဖဳတ္တတ္ဘူး၊ သူမ်ားတပ္ေပးလိုက္တာ ေလ...သိတယ္ မဟုတ္လား "
ကၽြန္မမွာ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရယ္ေမာရင္းက မိတ္ေဆြႀကီးကို သနားရျပန္တယ္။
ေနာက္တခဏ အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္မနားထဲမွာ ကားစက္သံက တ၀ူး၀ူး ဆူညံေနတယ္။
ကားတစင္းနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ဟာ လမ္းတလမ္းေပၚမွာ ...။ ကၽြန္မရဲ႔ ၄၆၁၁ ေလးဟာ ဘာလို႔ ဒါေလာက္ဆူညံေနပါလိမ့္။ သူေနမေကာင္း ျဖစ္ျပန္ၿပီလား။ တကယ္ေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီဆိုရင္ သူသိပ္ကို မေနသာလြန္းမွ ေျပာ႐ွာတာပါ။ ကၽြန္မမွာ ပိုက္ဆံမ႐ွိမွန္း သိရင္ သူအျမဲ ၾကိတ္မွိတ္ေန႐ွာ တာပါ။
ဟင္ ...ကၽြန္မကားေလးလဲ မဟုတ္ဖူးရယ္..။ ဒီကားေလးက တူးဒိုး ေလး......။
ကၽြန္မက ေနာက္ခန္းမွာ၊ ေ႐ွ႔ခန္းက ကားေမာင္းသူေဘးမွာ ကၽြန္မ ခ်စ္မိတ္ေဆြႀကီး၊ ကားေမာင္းသူ ကလဲ ကၽြန္မခ်စ္ခင္ပြန္း မဟုတ္ပါလား၊ ေအာ္ ခ်စ္စရာလူငယ္ေလးပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ကို သြားေန ၾကတာပါလိမ့္။ လမ္းေဘး၀ဲယာမွာ တေမွ်ာ္တေခၚ ေျပာင္းခင္းေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္က ျပာလဲ့လို႔...။
"xxခ်စ္ခင္ၾကတဲ့xx အားလံုးမိတ္ေဆြxxေန႔တိုင္းပဲxx သတိရတယ္ေလxx"
ဟင္၊ ကိုသုေမာင္နဲ႔ ၿမိဳ႔မတီး၀ိုင္းက ဘယ္လိုလုပ္ ကၽြန္မတို႔ ကားေပၚပါလာတာလဲ..၊ မိုးေဇာ္ဗိုလ္ ေလးလဲ ပါတယ္။ ကၽြန္မ ခ်စ္မိတ္ေဆြႀကီးက မ်က္လံုး အစံုကိုမွိတ္ၿပီး ေခါင္းတရမ္းရမ္းနဲ႔
''ဟာ ေကာင္းလိုက္တာ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါလား၊ ေကာင္းလိုက္တာ" နဲ႔ လုပ္ၿပီ။
"xxတခါတေလေတာ့xေမွ်ာ္မွန္းxလြမ္းစိတ္တေ၀ေ၀ xx ျပန္ခ်င္ေဇာေတြx ေရာက္ခ်င္ေဇာနဲ႔ စိတ္ေစာလို႔ သာေနxခါေတာ္ေရာက္ခ်ိန္x နီးလို႔ လာၿပီေလx"
"နီးလို႔လာၿပီေလ"
"ေဒၚေဒၚ..မမ..ႏွမတို႔ေရ"
"အသဲစြဲx ခ်စ္မိတ္ေဆြxxေခတၱခြဲလို႔ေန"
"xxေခတၱ ခြဲလို႔ေန"
"xxၿမိဳ႔မနဲ႔ x အတူတကြ လိုက္ႏိုင္ပါေစxx"
"ေအာင္စည္ယြန္းသံxxၾကားရင္ျဖင့္xx ျပည္ေတာ္၀င္မယ္ေလ"
ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သီခ်င္းလိုက္ေအာ္ဆိုသံနဲ႔ လက္ခုပ္သံဟာ ၿမိဳ႔မတီး၀ိုင္းနဲ႔ ကိုသုေမာင္အသံ ကိုေတာင္ လႊမ္းသြားမယ္နဲ႔တူရဲ႔။
အလို....... ေပ်ာ္လိုက္တာ ဆိုၿပီး လက္ခုပ္သံ စည္းခ်က္လိုက္ေနတဲ့ ကၽြန္မ ခ်စ္မိတ္ေဆြႀကီးရဲ႔ ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ပါလား...။
"xxဟိုေတာင္ေပၚxxဟိုေတာင္ေပၚ႐ိုးဆီကxxျမဴခိုးေတြ လြင္xxမိုး႐ြာမယ္xxမိုး႐ြာမယ္ မထင္မိပါ လို႔
ကိုသုေမာင္ေရ...ငိုခ်င္ရက္ လက္တို႔ေတြကို လြမ္းေပေရာ့လို႔မ်ား တမင္လုပ္ေန ေတာ့သလား။ ဟို အေ၀းဆီမွာ တကယ့္ကို မႈိင္းျပာမႈံေ၀လို႔။ ကားကေလးက တံတားတခုေပၚ ေရာက္လာၿပီ။ ျမစ္တစင္းကို ျဖတ္မလို႔ပါလား...။
" အမေရ...ဒါ မစၥစပီျမစ္ေလ"
ခ်စ္စဖြယ္လူငယ္ေလးရဲ႔ အသံ။ ဘာရယ္...။ ဒါ မစၥစပီျဖစ္..ဟုတ္လား။
"မစၥစပီျဖစ္မဟုတ္ပါဖူးကြ၊ ဒါ..ဒုဌ၀တီျမစ္၊ အင္း၀ တူအရီး သံုးေဖာ္ရဲ႔ ဒုဌ၀တီျမစ္"
ဒါက ကၽြန္မ ခ်စ္မိတ္ေဆြႀကီးရဲ႔ အသံ။
"ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ဒါ...ကၽြန္မတို႔ ဒုဌ၀တီျမစ္"
ဒါက ကၽြန္မရဲ႔ အားရပါးရ ေထာက္ခံတဲ့ အသံ..။
"ကဲေဟ့..ဟိုေ႐ွ႔မွ လမင္းတရာတို႔ အိမ္တို႔၊ အင္း၀ဂုဏ္ရည္ပံုႏွိပ္တဲ တို႔ကို ေရာက္ေတာ့မယ္ေဟ့.."
"ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ဟိုေ႐ွ႔မွာ ကၽြန္မတို႔အိမ္၊ ကၽြန္မအဖြားကို ေတြ႔ရေတာ့မယ္.."
လူငယ္ေလးက ကၽြန္မတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ခ်စ္စဖြယ္ၿပံဳးရယ္ရင္း ေခါင္းကို ရမ္းတယ္။
"xxျပန္ကာသာx ေ႐ွ႔ေနာက္ေတြး၊ တေရးေရးေပၚလာxx"
လြမ္းစရာေကာင္းလိုက္တဲ့ အသံေလး၊ ဟင္....ကၽြန္မတို႔ ကားေပၚမွာ ေဟမာေန၀င္းေလးလဲ ပါလာတာကိုး။
"အမေရ..ဒါ..သမတရီဂင္ရဲ႔ ေမြးရပ္ဇာတိေလ၊ ဒစ္ဆြန္ (Dixon) တဲ့"
ေဟာေတာ္.... ဘယ့္ႏွယ္ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကိုေတာ့ မေရာက္ပဲ၊ ရီဂင္ ေမြးရပ္ေျမကို ေရာက္လာရတာ လဲ၊ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားက ႐ြာကေလးတ႐ြာကေန သမတတေယာက္ကို ေမြးဖြားေပးသတဲ့လား၊ ဆရာသိပၸံေမာင္၀ရဲ႔ 'ဆရာေစာေက်ာင္း' ကို ကၽြန္မ သတိရလိုက္တာ။
"အင္း... ခဏေနရင္ 'ဆရာေစာ' ေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့မယ္သိလား"
"ဆရာေစာေက်ာင္း.....ဟုတ္လား"
"ဆရာေစာရဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလ"
ကၽြန္မ သိပ္နားမလည္ပဲ ဆရာေစာေက်ာင္းကို ေရာက္သြားတယ္။ လွပေသသပ္ၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ အိမ္ေလးတအိမ္ပါ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလဲ မဟုတ္ပါဖူး။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေစာဆိုတာ ကၽြန္မရဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြတဦးပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို အိမ္မွာလဲ မေတြ႔ရဖူး။ ကၽြန္မခ်စ္မိတ္ေဆြႀကီးရဲ႔ မရပ္မနား စကားသံေတြသာ ကၽြန္မနားထဲမွာ ဆူညံေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျငင္သာတဲ့ ကားစက္သံ။
တ၀ူး၀ူး ျမည္ေနတတ္တဲ့ ခ်စ္စဖြယ္လူငယ္ေလးရဲ႔ တူးဒိုးကားေလးေပၚကေန၊ ကၽြန္မတို႔... ဘယ္လို လုပ္ၿပီး စက္သံျငင္သာတဲ့ ဖိုးဒိုးကားေလးေပၚကို ေရာက္သြားရျပန္တာလဲ မသိပါဖူး။ ကားေမာင္းသူ ကလဲ ေျပာင္းသြားျပန္ၿပီ။ ခ်စ္စဖြယ္လူငယ္ေလးက ကၽြန္မနဲ႔အတူ ကားေနာက္ခန္းမွာ၊ ကၽြန္မရဲ႔ ခ်စ္မိတ္ေဆြႀကီးကေတာ့ ကားေ႐ွ႔ခန္းမွာ၊ သူ႔အစဥ္အလာကို ထိမ္းသိမ္းရင္း ငိုက္မ်ည္းလိုက္ ပါလို႔။
"ကၽြန္ေတာ္က ေဒါက္တာသက္ပါ၊ မႏၱေလးသား ခင္ဗ်"
အညာသားမွန္း မေျပာပဲ သိသာတဲ့ ကားေမာင္းသူကို ကၽြန္မျပံဳးမိပါတယ္။ သူ႔ကို ျမင္ကတည္းက မႏၱေလးကလား၊ ေ႐ႊဘိုကလား၊ ျမင္းျခံကလား၊ တနယ္နယ္က ဆိုတာ ကၽြန္မသိေနတယ္။ ေ႐ႊဘိုသား လို႔ေတာင္ ထင္တာ။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မအကိုႀကီး ဒါ႐ိုက္တာၾကည္စိုးထြန္းတို႔လို သေျပသီးမွဲ႔ ေရာင္ အသားအေရနဲ႔ကိုး။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗမာေတြကိုယ္၊ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို ခင္တြယ္တတ္လြန္းလို႔၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထင္တယ္ဗ်ာ၊ ကိုယ့္ေရေျမနဲ႔ ခြဲခြါၾကည့္ေတာ့မွ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္မွန္း သိေတာ့တာ။ သူမ်ားေျမေပၚမွာ ေရာက္ၿပီး တပါတ္ေလာက္လဲ ၾကာေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္မွန္းမသိဖူး၊ ေဟာဒီ ရင္ညြန္႔ႀကီး ထဲက နာလာေအာင္ကို လြမ္းတာဗ်ာ၊ အိမ္ျပန္ခ်င္တာဗ်ာ..၊ ဒါ..ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ မိန္းမေရာ၊ သားသမီးေတြေရာ ႐ွိေနတာေနာ္၊ မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ ဆိုၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကုိယ္ ေျဖတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ဗ်ာ၊ ေဟာဒီရင္ညြန္႔ႀကီးထဲက ေ၀ဒနာကို ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္တဲ့အဆံုး ကၽြန္ေတာ္တေယာက္ တည္း ေလယာဥ္႐ံုးကို သြားတာဗ်..သိလား..။ မိသားစုကို ကၽြန္ေတာ္ ထားခဲ့မလို႔ေနာ္၊ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ ကိုယ္က ေရာက္ခါစ ဘာမွ နည္းမလည္ မသိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတဲ့ ေလယာဥ္႐ံုးက ကာလကတၱား သြားမဲ့ေလယာဥ္တဲ့။ အင္း... အဲဒါ.. လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ကေပါ့ေလ၊ ခုေတာ့လဲ အသဲက မာသြားပါၿပီ၊ မာရတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပ်ာ္တယ္ထင္သလား..၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အားလံုး ျပည့္စံု ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ရင္ထဲမွာ တခုခု အျမဲတမ္း လိုေနတယ္ ....."
"ဟုတ္တာေပါ့ ဆရာရယ္၊ ကၽြန္မလဲ အဲဒီေ၀ဒနာကို ခံစားဖူးတာေပါ့။ ကၽြန္မေလ တကယ့္ကို နားမလည္ႏိုင္ဖူး၊ ရင္၀မွာ ဆို႔နင့္တင္းၾကပ္ၿပီး အလိုလို ငိုခ်င္ေနေတာ့တာ...ေနာ္၊ တကယ္ေတာ့ ရင္၀မွာ အလြမ္းခဲ ဆို႔ေနတာ ဆရာရဲ႔၊ ကိုယ့္ေရေျမကိုလြမ္းတဲ့ အလြမ္းခဲဆို႔တာ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း တေယာက္က ေျပာဖူးတယ္၊ သူမ်ားေျမေပၚမွာ တပါတ္ေလာက္ၾကာရင္ ကၽြန္မတို႔လိုျဖစ္ၿပီး၊ တလၾကာေတာ့ တျခားသူေတြကို ကိုယ့္ဆီက ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြလို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္သတဲ့...၊ လိုက္ကို ေခၚမိတာတဲ့၊ သူေျပာတာ မွန္တယ္၊ ကၽြန္မေလ သူမ်ားေျမေပၚက စိမ္းညိဳ႔ညိဳ႔ သစ္ပင္အုပ္ေတြကို အေ၀းက ၾကည့္ၿပီး မန္က်ည္းပင္ေတြလို႔ တကယ္ထင္တာ၊ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းနဲ႔ ဖုန္းလဲ ေျပာရေရာ၊ သူ႔အသံၾကားတာနဲ႔ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ငိုခ်ပစ္လိုက္တာ၊ ကၽြန္မခင္ပြန္းက စိတ္ပူၿပီး အတင္းေမးေတာ့မွ ဗလံုးဗေထြးနဲ႔ ကၽြန္မက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ 'မန္က်ည္းပင္ေတြလဲ မဟုတ္ဖူး' တဲ့...."
"ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာတို႔ အမတို႔ထက္ဆိုးတယ္၊ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာတင္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ၿပီး၊ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္တာ၊ ေဘးကလူေတြက အံ့အားေတြ သင့္ၾကလို႔၊ ဘာျဖစ္ပါလိမ့္ေပါ့... "
ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္ ဘာေတြေျပာေျပာ ကၽြန္မခ်စ္မိတ္ေဆြႀကီးကေတာ့ ငိုက္မ်ည္းလိုက္ပါဆဲ. သူေရာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေျမာက္မွာ ဘာေတြကို ဘယ္လိုလြမ္းၿပီး ဘယ္ေခ်ာင္ေလးမွာမ်ား ႀကိတ္ငိုခဲ့ ပါလိမ့္။
အို...ကၽြန္မ အိပ္မက္ပန္းခ်ီကားဟာ ျဖတ္ကနဲ ေျပာင္းလဲသြားျပန္ပါၿပီ။
ကၽြန္မတို႔ဟာ မႏၱေလး ေပါက္ၿမိဳင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ထမင္း၀ိုင္းဖြဲ႔စားလို႔ ေနျပန္သတဲ့။ မေတြ႔ရတာ ၾကာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ပါသတဲ့။ ၿပီးေတာ့လဲ အၾကာႀကီးကြဲေနတဲ့... အင္မတန္ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း စႏၵယားဆရာက ကၽြန္မေဘးမွာတဲ့။ ဟင္းေတြကို ဟိုတုန္းကလိုပဲ ကၽြန္မပန္းကန္ျပားထဲကို အတင္းထည့္ေပးေနၿပီး ႐ွက္စႏိုး မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔..။
"သူနဲ႔ငါ ျပန္ေတြ႔ၿပီ" တဲ့။
"တကယ္လား၊ တကယ္လား" နဲ႔ ကၽြန္မက ၀မ္းသာအားရ ထေအာ္ေတာ့-
"ေအာ္..ဟုတ္ပါတယ္ဆိုမွ၊ လူခ်င္းေတာ့ မေတြ႔ရေသးဖူး၊ ဖံုးနဲ႔ေပါ့" ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာႀကီးက ႏူးညံ့သြားလိုက္တာမ်ား...။
"စက္တင္ဘာ ႏွစ္ဆယ္ေျခာက္ရက္ဆိုရင္ သူနဲ႔ငါရဲ႔ ခ်စ္သူသက္တမ္း ႏွစ္ဆယ္ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္ၿပီ၊ သိလား။ ငါတကယ္မထင္ပါဘူး၊ ဒီလိုျပန္ဆံုလိမ့္မယ္လို႔၊ ၿပီးေတာ့ သူ ဒီေလာက္အၾကာႀကီးလဲ ငါ့ကို ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္ မထင္ဖူး။ ငါ့ဘက္ကေတာ့ ႐ွင္းတယ္ေလ၊ ငါ့ရင္ထဲမွာ တသက္လံုး.. သူတေယာက္ ထဲပဲ၊ ဘယ္လိုေၾကာင့္ပဲ ကြဲကြာသြားသြား၊ ငါ ဘယ္သူ႔ကိုမွလဲ ခ်စ္မွာလဲမဟုတ္ဖူး၊ လက္ထပ္မွာလဲ မဟုတ္ဖူး၊ မၾကာေသးဖူး၊ ဟိုတေလာေလးကမွ ငါ့ကိစၥနဲ႔ ငါ စကၤာပူက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီ ကို ဖုန္းဆက္တာ၊ သူက အဲဒီအိမ္မွာ ခဏလာလည္ရင္းနဲ႔ ဖုန္းကိုင္တဲ့သူက သူျဖစ္ေနတယ္၊ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကြဲသြားေပမဲ့ သူ႔အသံကို ငါခ်က္ခ်င္းသိသလို ငါ့အသံကိုလဲ သူ ခ်က္ျခင္းသိတယ္"
ၾကည့္ပါအုန္း၊ လြမ္းစရာေကာင္းလိုက္တဲ့ အခ်စ္၀တၳဳကေလး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္းရဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား စႏၵယားဆရာေလးနဲ႔ ေက်ာင္းသူေလး တဦးတို႔ရဲ႔ မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ လြမ္းေမာစရာ ဇာတ္လမ္းကေလး...။
"အခု..ငါ ပိုက္ဆံစုေနတယ္၊ သူ႐ွိရာကို လိုက္သြားဖို႔..."
"ဟာ..ဘာလို႔ ပိုက္ဆံစုေနတာလဲ၊ ခ်က္ခ်င္း လိုက္သြားရမဲ့ဟာကို၊ ျမန္ျမန္လိုက္၊ ျမန္ျမန္လိုက္၊ ၾကားလား.."
"ေအးပါ.."
"ဘာေအးပါလဲ၊ ပိုက္ဆံေတြကို အရက္ေသာက္ပစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္မကို ကတိေပး၊ သူ႔ဆီကို အျမန္ဆံုး လိုက္သြားပါ့မယ္လို႔၊ အရက္ကိုလဲ ေလ်ာ့ေသာက္ပါ့မယ္လို႔၊ ေျပာတာ ၾကားလား"
"ေအးပါ၊ အမေလး..ငါ့ႏွမေလးရဲ႔ ဒီလို ေငါက္သံ ငမ္းသံ မၾကားရတာ ၾကာလွၿပီ၊ အရသာ႐ွိလိုက္ တာ"
ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ရယ္ေမာသံ မဆံုးခင္မွာပဲ အိပ္မက္ပန္းခ်ီဟာ အလြန္တရာ လွ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလဲ သြားျပန္ေပါ့လား...။
ကၽြန္မက ကားေနာက္ခန္းမွာ၊ ေဒါက္တာသက္နဲ႔ ခ်စ္စရာလူငယ္ေလးက ကားစက္ႏိႈးေနၿပီ..။
အို...ေနပါအုန္း၊ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ကိုသြားအုန္းမွာလဲ၊ ကၽြန္မ ခ်စ္မိတ္ေဆြႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကို ကၽြန္မ ေခၚခဲ့ခ်င္တယ္၊ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လဲ စကားေျပာလို႔ မ၀ေသးဖူး၊ ျဗဳန္းကနဲဆို ကၽြန္မေဘးက ကားမွန္မ်က္ႏွာျပင္မွာ ကၽြန္မခ်စ္မိတ္ေဆြႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကို ျမင္တယ္။ ကားမွန္ကို ကဗ်ာကရာခ်ၿပီး ေခၚမယ္လုပ္ေတာ့ သူတို႔က "ကဲသြားေတာ့ေနာ္" တဲ့။ ဟင့္အင္း..၊ ကၽြန္မနဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ၊ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက ကားထဲကို တခုခုေျပာတယ္၊ ဘာေျပာတာပါလိမ့္။
"ငါေလ၊ တကိုယ္ေရတကာယဆိုေတာ့ အလုပ္မလုပ္တာ ၾကာၿပီ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီလိုပဲ ေနေနတာ၊ အခု ငါ အလုပ္ျပန္ဆင္းမယ္ သိလား၊ ငါနင္လိုခ်င္တာေလးေတြ ၀ယ္ေပးခ်င္လို႔၊ ဘာေတြလိုခ်င္လဲ ငါ့ကိုေျပာ..."
သူကၽြန္မကို ငိုေအာင္လုပ္ၿပီ။ ကၽြန္မခ်စ္မိတ္ေဆြႀကီးက ေ႐ႊျပည္စိုးေဆးလိပ္တိုကို လက္ၾကားမွာ အေၾကာင္းမဲ့ ခါေနရင္း ကၽြန္မမ်က္ရည္ေတြကို မျမင္ရက္သလို မ်က္ႏွာလႊဲလို႔။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ လက္ေတြကို ကၽြန္မ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ထားမိတယ္။ ကားစက္သံက တ၀ူး၀ူး ျမည္လာျပန္ၿပီ။ ခဏေနပါအုန္း.... ေဒါက္တာသက္ရဲ႔။ ျဖဳတ္ဆို.. ဆုပ္ထားတဲ့ ကၽြန္မတို႔ လက္ေတြ ျပဳတ္ထြက္သြားခဲ့ၿပီး၊ ကားကေလးက မွ်ားကေလးလို ေျပးလို႔။ သူတို႔က ကၽြန္မနဲ႔ တျဖည္း ျဖည္း ေ၀း....လို႔ .... က်န္ခဲ့ေပါ့။
အိပ္မက္ဆိုတာ ဒီလိုခ်ည္းပါပဲေလ...။ ေအာ္...မ်က္ရည္လူးတဲ့ တခုေသာ အိပ္မက္ကေန ကၽြန္မတေယာက္ ႏိုးရျပန္အုန္းမယ္....။

ႏုႏုရည္(အင္း၀)
၁၇၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၀။