ငါတို႔ၾကားဖူးတာက-
တို႔႐ြာသားေတြ
ၿမိဳ႔တကာသြားၿပီး
ေမာ္ေတာ္ကားေတြနဲ႔
ေဒၚလာစားေတြဟဲ့- တဲ့
ေပ်ာ္စရာစကားေတြ ၾကားခဲ့ရသကိုးကြဲ႔။
အေမရိက ငါေရာက္ေတာ့
အေနာက္အေ႐ွ႔၊ တေအာက္ေမ့ေမ့နဲ႔
တေယာက္ေတြ႔ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႔
မေပ်ာက္သေ႐ြ႔ ေတြ႔ခဲ့ရ။
တခ်ိဳ႔က-
လူပီပီ မအိပ္ရ
ဆူ႐ွီလိပ္ရ႐ွာသတဲ့။
တခ်ိဳ႔က စက္႐ံုမွာ
လက္ကုန္ လုပ္ရ႐ွာသတဲ့။
တခ်ိဳ႔က-
ဘုရားေက်ာင္းက
တံခါးအေပါင္းကို ေစာင့္ရသတဲ့။
တခ်ိဳ႔က-
ေန႔ေက်ာင္းတက္
ညဖက္အလုပ္ဆင္း၊ ငုတ္တုတ္လင္းရသတဲ့။
နားရက္အားရက္ မွတပါး
ကားတဖက္ေမာင္းၿပီး
ေက်ာင္းကေန အလုပ္႐ံု
အလုပ္႐ံုကေန ေက်ာင္း
ေဆာင္းမွန္း ေႏြမွန္းမေတြးအား
ေန႔လားညလား မမွတ္အား
ဗမာျပည္ကို မလြမ္းအား
နာရီေပၚမွာ လမ္းသလားေနခဲ့ရသတဲ့။
ဖုန္းနဲ႔ဆက္ ဖက္စ္နဲ႔ေျပာ
ခရီးေ၀းရင္လဲ အီးေမးနဲ႔ေျပာ
ေမာသမွ် ေျပာျပရင္း
ေသာကေတြ ေျဖရ႐ွာတယ္။
စားစရာလဲ မပူရ
ေနစရာလဲ မပူရ
ေျဖစရာလဲ မပူရ
ဗမာျပည္သား ေမာင္လူလွမွာ
ဒီမိုကေရစီ ရ မရကိုပဲ
တ တတ ေမွ်ာ္မွန္း
အပူခန္း ဖြင့္ေနရ႐ွာသတဲ့။
ခုေတာ့ျဖင့္- ဒုကၡသည္ဘ၀အဆံုးသတ္
ဂရင္းကဒ္ကေလးလဲရ
အိမ္လွလွနဲ႔ ဇိမ္မက် တက် ေနႏိုင္ပါရဲ႔။
စပိန္မနဲ႔လဲ ခ်စ္ျခင္းတူတူ မတူတူ
living together ဆိုလား
ဘာဆိုလား-တဲ့။
ဘာလိုလိုနဲ႔
တ၀ါေတာင္ ဆိုေတာ့မယ္။
ဒီလို.... ဒီလို...
အခ်စ္တန္ခိုးျပေပမဲ့
စစ္အစိုးရကိုေတာ့ မုန္းျမဲမုန္း
ႏွလံုးသားထဲက လက္မခံ
ေအာ့ေၾကာလန္လို႔ ဆႏၵျပရင္
ေ႐ွ႔ဆံုးက သူပါတာခ်ည္းပါပဲ။
တနာရီ တမိနစ္မွ်
ဗမာျပည္ကို မခ်စ္တာမ႐ွိ
အလြန္႔အလြန္ သစၥာ႐ွိပါသတဲ့။
ဗမာျပည္က ေမာင္လူလွတို႔
ေနာင္မပူရေစဖို႔
ေအာင္သူဘ၀ေရာက္ေစေၾကာင္း-
ကညာမဒီ အျခံအရံနဲ႔
ဗမာျပည္အျပန္ လွေစေၾကာင္း
ဆုေတာင္းလိုက္ပါရဲ႔ကြယ္။ ။
တင္မိုး
၀၇၊ ၁၃၊ ၂၀၀၀ ၾကာသာပေတး ညေနခင္း၊
ေဘာ့စတြန္ (Boston,MA)။
1 comment:
ဆရာ႕ကဗ်ာေလးက ကၽြန္မတို႔အေၾကာင္းေတြ ေရးထားသလိုပါဘဲ.. အခုလိုမွ်ေဝေပးတာ ေက်းဇူးပါဦးေလးေရ..
Post a Comment