[၁၃၆၂ ခု၊ တေပါင္းလကြယ္ေန႔၊ ၂၀၀၁ မတ္လ ၂၃ မာယာ မဂၢဇင္း]
"လိုက္ခဲ့ဦးေလကြာ ေမာင္ေဖသိန္း" ဟု ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေခၚငင္ရာတြင္၊ မလိုက္ေတာ့ပါဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားခဲ့ေသာ ကၽြန္ပ္မွာ (၂၀-၃-၅၆) ေန႔က ဆရာႀကီးတို႔ႏွင့္အတူ မံု႐ြာနယ္ဘက္သို႔ လိုက္ပါသြားခဲ့ရေတာ့သည္။ ငယ္တပည့္ျဖစ္သည့္အတြက္ "မင္းနဲ႔ခရီးသြားရတာ ေပ်ာ္သကြာ" ဟု ဆရာႀကီးေျပာစကားသည္ ကၽြန္ပ္ အဖို႔အရာ၌ အမိန္႔ေပးျခင္း တမွ် ေလးစားမိသည္ ျဖစ္၍ ၎ေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ ေမမန္းဘတ္စ္ကားတစီးျဖင့္ မႏၱေလးမွ ႐ြာေထာင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
ကၽြန္ပ္ အဖြဲ႔တြင္ ဆရာႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ပ္အျပင္ ကိုဘၿငိမ္း၊ ဦးေ႐ႊျဖဴ၊ ကိုဘ၀င္းႏွင့္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္သူ ေမာင္လွျမင့္တို႔ ပါ၀င္ၾကသည္။ ထိုရက္တြင္ အမရပူရႏွင့္ ေ႐ႊၾကက္ယက္ အၾကား႐ွိ မီးရထားတံတားမွာ မျပင္ရေသးသည့္အတြက္ ႐ြာေထာင္ဘူတာတြင္ မီးရထားစီးၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ႐ြာေထာင္ဘူတာတြင္ မူလက ခန္႔မွန္းသည္ထက္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းရေသာ္လည္း ဆရာႀကီးကိုျမင္လ်င္ မၾကည္ညိဳသူ မ႐ွိသည့္အေလ်ာက္ မီးရထား႐ံုပိုင္၏ ဂ႐ုတစိုက္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္တို႔လူစုမွာ ေနရာထိုင္ခင္းႏွင့္တကြ ခ်မ္းသာစြာ ေစာင့္ေနႏိုင္ၾကေပသည္။
စားခ်င္စဖြယ္ထမင္းဆိုင္မ်ား
(၉)နာရီခြဲ အခ်ိန္တြင္ ႐ြာေထာင္မွ မီးရထား ထြက္လာေသာအခါ မီးရထား အလုပ္သမားမ်ား သည္ ဆရာႀကီးအေပၚတြင္ ေစတနာထားသည့္အေလ်ာက္ ေနာက္ဆံုးပိတ္ ဂါတ္တြဲ၌ ေနရာထိုင္ခင္း ျပင္ဆင္ေပးၾကပါသည္။ ေညာင္ပင္၀န္းဘာတာတြင္ မီးရထား အလုပ္သမားမ်ားက ကၽြန္ပ္တို႔ လူစုအတြက္ နံနက္စာကို ထမင္းဆိုင္၌ တည္ခင္းေကၽြးေမြးၾကသည္။ ထမင္းဆိုင္ အခင္းအက်င္းႏွင့္ ဟင္းလ်ာမ်ား ခ်က္ျပဳတ္ပံုမွာ အထက္ေအာက္ ျမန္မာျပည္ မီးရထားလမ္း တေလ်ာက္လံုးတြင္ ထိပ္တန္းက်ေသာ ဘူတာမ်ားအနက္ တခုအပါအ၀င္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုထိုက္ေပသည္။ ထူးျခားေသာ အျခင္းအရာတခုမွာ ႏြားႏို႔စစ္စစ္ ရႏိုင္ေသာဘူတာဆို၍ ထမင္းစားၿပီးသူတိုင္း ႏြားႏို႔တခြက္စီ ေသာက္ၾကသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။
ျမန္မာလူမ်ိဳးသည္ အိႏၵိယတိုင္းသားႏွင့္ အေနာက္တိုင္းသားမ်ားကဲ့သို႔ ႏြားႏို႔ႀကိဳက္တတ္သူမ်ား မဟုတ္ ဆိုေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္း စစ္စစ္ရႏိုင္လ်င္ ေသာက္ခ်င္ ႐ွာၾကေပတကားဟု စဥ္းစား မိသည္။ အခ်ိန္ကလည္း (၁၁)နာရီခြဲ ၿပီး၍ ဆာခ်ိန္ျဖစ္ျပန္၊ ဟင္းလ်ာမ်ားကလည္း စံုလင္ျပန္၊ ကကၠိဳပင္ ရိပ္ႀကီးကလည္း ေအးခ်မ္းသာယာျပန္ေပရာ ခရီးသည္တိုင္းကိုပင္ ျမန္ယွက္စြာ စားေသာက္ၾကသည္ကို ျမင္ခဲ့ရသည္။
နားမလည္သူမ်ား၏ပုတ္ခတ္ျခင္း
မြန္းလြဲ၍ မီးရထား ထြက္လာေသာအခါ ဆရာႀကီးမွာ ထမင္းဆိပ္တက္သည္ ဟု ဆိုၾကသည့္အတိုင္း ငိုက္မ်ဥ္း႐ွာသည္ႏွင့္ ေခ်ာင္ကေလးတြင္ ေကြးလ်က္ မွိန္း႐ွာေတာ့သည္။ (မႏၱေလး-မံု႐ြာ မီးရထားမွာ အထက္တန္းတြဲ မပါေသာေၾကာင့္ ဆရာႀကီးအတြက္ေနရာကို ျဖစ္တတ္သလို စီမံေပးၾကရသည္) ေနရာကလည္း ပူျပန္၊ ေနာက္ဆံုးတြဲ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီးရထားလည္း အျပင္းအထန္ ယိမ္းထိုး လႈပ္ခါျပန္၊ ေနရာကလည္း က်ဥ္းက်ဳတ္ျပန္ေလရကား ေခ်ာင္ထဲ၌ ေကြးလ်က္ အိပ္ရ႐ွာေသာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို ျမင္ရသည္တြင္ ရင္ထုမနာ ျဖစ္မိျခင္းႏွင့္အတူ ဆရာႀကီး၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵ ျပင္းျပမႈကိုလည္း စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးမိပါေသးသည္။
ကၽြန္ပ္မွာ အသက္ ၇၀ နီး႐ံုမွ်႐ွိေသး၍ ဒုကၡေရာက္လွသည္ဟု ေအာက္ေမ့မိသည့္ အခါတိုင္း အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာႀကီး၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဇြဲကို ျမင္ရ၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရပါ ေတာ့သည္။
သို႔ႏွင့္ပင္ တခါတရံတြင္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ဒုကၡခံလ်က္ ေဆာင္႐ြက္ၾကရာ၍ မသိနားမလည္သူမ်ားက ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာႏွင့္ စြတ္စြဲ ပုတ္ခတ္ၾက သည္တြင္ ေအာက္ပါ ဥပမာအတိုင္း စဥ္းစားမိ၍ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္သလို ျဖစ္မိပါေသးသည္။
ဗလမေကာင္းပဲလ်က္ေလွာ္ခတ္ရျခင္း
ကမၻာသူကမၻာသားသည္ လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားမ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ တစင္းထဲေသာ ေလွေပၚတြင္ အတူစီးလ်က္ ခရီးသြားၾကစဥ္ ေလွႀကီးသည္ ေရေၾကာင္းလြဲ၍ ေက်ာက္ေဆာင္ႏွင့္ တိုက္အံ့ဆဲဆဲ ျဖစ္သည္ဆိုအံ့။ ထိုအျခင္းအရာကို သိျမင္သူမ်ားက ေက်ာက္ေဆာင္ ႀကီးႏွင့္ လြဲကင္းေ႐ွာင္တိမ္း ႏိုင္ေစရန္ အျပင္းအထန္ ေလွာ္ခတ္ၾကသည္ ဆိုအံ့။ ေလွေပၚတြင္ ကာယဗလေကာင္းသူမ်ား ပါ႐ွိေသာ္လည္း ကူညီေလွာ္ခတ္ျခင္း မျပဳ႐ံုမက ႀကိဳးပမ္းေလွာ္ ခတ္သူမ်ား ကိုပင္ ျပက္ရယ္ေလွာင္ေျပာင္ျခင္း၊ အေႏွာက္အယွက္ေပးျခင္း ျပဳလုပ္ၾကသည္ဆိုအံ့။ ေလွာ္ခတ္ ရသူမ်ားသည္ မည္ကဲ့သို႔ ႐ွိေခ်မည္နည္း။
ကၽြန္ပ္သည္ ေခ်ာင္ကေလးထဲ၌ ေခၽြးတလံုးလံုးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေန႐ွာေသာ ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို လွမ္းၾကည့္ရင္း အမ်ားႏွင့္အတူ ေဘးအႏၱရာယ္မွ လြတ္ေျမာက္ရန္မွတပါး မည္သည့္ ကိုယ္က်ိဳးမွ်မပါပဲ ေလွာ္ခတ္ေနၾကေသာ ကၽြန္ပ္တို႔၏ ျဖစ္ေထြကို အထက္ပါ ဥပမာအတိုင္း စဥ္းစားမိသည္ႏွင့္ ၀မ္းနည္းခ်င္သေယာင္ ျဖစ္မိပါေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ဤစိတ္ကူးကား ခြန္အားနည္း၍ ညံ့ဖ်င္းေသာ စိတ္ကူးအေနျဖင့္ ဦးေခါင္းထဲမွ ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရသျဖင့္ တျပည္ေထာင္လံုး စီးပြါးပ်က္သည့္ ကပ္ႀကီးဆိုက္၍ လုယက္တိုက္ခိုက္ကုန္ၾကလ်င္ အင္ပို႔လိုင္စင္သမားႏွင့္ 'ျပည္ေတာ္ သာ' သမားမ်ားလည္း ကၽြန္ပ္ေရးဖူးသည့္ 'ဓါးကုန္သည္ ဖိုးသန္႔' ကဲ့သို႔ ပါး႐ိုက္ခံရျခင္းသာ အဖတ္တင္ မည့္အေရးကို ေတြးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့သည္။
မံု႐ြာသို႔ေရာက္ခဲ့ၿပီ
(၂)နာရီခြဲ အခ်ိန္တြင္ မံု႐ြာဘူတာသို႔ ၀င္လာ၍ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရာတြင္ ေနပူၾကဲၾကဲ၌ ေစာင့္ႀကိဳလ်က္႐ွိေသာ ပရိသတ္ထုႀကီးကို ျမင္လိုက္ရျခင္းျဖင့္ အားရမိသည္။ စီစဥ္သူမ်ားမွာ ဆရာႀကီး လိုက္ပါလာလိမ့္မည္ဟု အေသအခ်ာမသိရပဲ စမ္းသပ္မွန္းဆ၍ ႀကိဳဆိုရျခင္း ျဖစ္သည္ဆိုပါလ်က္၊ ထိုမွ်ေလာက္ စည္ကားေအာင္ စု႐ံုးႏိုင္ၾကသည့္အတြက္ ခ်ီးက်ဴးထိုက္ပါေပသည္။
တၿပိဳင္နက္ အ၀တ္ျဖဴ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ လည္ပင္းတြင္ အနီေရာင္ တဘက္ စည္းပတ္ထားသည့္ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျမင္လိုက္သည့္အခါ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးသို႔ လွည့္လည္စဥ္က အျခင္းအရာတခုကို ေျပး၍ သတိရမိသည္။ ဆရာႀကီးႏွင့္ အတူလိုက္ပါစဥ္ အျခားေသာၿမိဳ႔မ်ား၌ ဤအခ်င္းအရာမ်ိဳး မေတြ႔ရခဲ့ဘူးပဲ မံု႐ြာတြင္မွ ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္ တ႐ုတ္ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရးလမ္းစဥ္ ေအာင္ျမင္ျခင္း ေပတကားဟု စဥ္းစားမိသည္။
စိတ္၀င္စားလ်က္ၾကည့္ေနၾကသည္
မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ား ေပးဆက္သည့္ ပန္းစည္းမ်ားကို လက္ခံၿပီးေနာက္ ဆရာႀကီးအား မိန္းမပ်ိဳ ေလးမ်ား ျခံရံကာ ကားေပၚတြင္ တင္လ်က္ ကမၻာ့ျခမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႔အစည္းတည္ရာဌာနသို႔ ပို႔ေဆာင္ ရာတြင္ ပရိသတ္မွာ ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ ဆရာႀကီး၏ ကားေနာက္မွာ ေျခလ်င္လိုက္ပါ႐ွာၾကသည္။
'ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဆိုက္ေရာက္လာေၾကာင္း' ေ႐ွ႔ဆံုးမွ အသံခ်ဲ႔စက္ျဖင့္ ေႂကြးေၾကာ္သြားသျဖင့္ အိမ္ေပါက္ေစ့ ထြက္၍ ၾကည့္ၾကေသာ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားမ်ား၏ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ရာတြင္ ဤအသက္ ဤအ႐ြယ္၌ ဒုကၡခံၿပီး နယ္လွည့္ ေဟာေျပာ႐ွာေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ေပတကားဟု အံ့ၾသႀကီးစြာႏွင့္ ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကသည့္ လကၡဏာအသြင္အျပင္မ်ားကို ျမင္ခဲ့ရေပသည္။
ကၽြန္ပ္အဖို႔မူ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း (၄၀)ခန္႔က မင္းႀကီး၏ ေတာလိုက္စာေရးႏွင့္ မံု႐ြာသို႔ သံုးေလးေခါက္ ေရာက္ဖူးစဥ္က ေျခရာလက္ရာ အမွတ္အသားမ်ား လံုး၀မေတြ႔ရေတာ့ပဲ အသစ္ စက္စက္ ၿမိဳ႔တၿမိဳ႔ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ယခင္ကအတိုင္း တည္႐ွိေနေသးသည့္ အမွတ္အသားတခုကား ခ်င္းတြင္းျမစ္ပင္ ျဖစ္ေပရာ အသစ္ေမြးသူ ေမြးဖြား၍ အေဟာင္းမ်ား ေသလြန္ ကြယ္ေပ်ာက္ၾကသည့္ အထဲတြင္ က်န္႐ွိေနသည့္ ဤျမစ္ကို ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ လူသတၱ၀ါတို႔၏ သခၤါရသေဘာတရားအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိပါေသးသည္။
အထင္ႀကီးေသာလူတစုေပတကား
ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအသင္း ဥကၠဌ ဦးေဖညိဳတိုက္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ၾက၍ ဆရာႀကီးက ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ားအား ၾသ၀ါဒမိန္႔ခြန္း အနည္းငယ္ ေျပာၾကားၿပီးေနာက္ လူစုခြဲလိုက္ၾကသည္။
ဤတြင္ ေ႐ွးယခင္က ကၽြန္ပ္တို႔ သိကၽြမ္းခဲ့ဖူးသည့္ ပြဲစား ကုန္သည္စေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အေၾကာင္းကို ေမးျမန္းစံုစမ္းၾကည့္ရာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကသည္ျဖစ္၍ ၎တို႔၏ အႏြယ္အဆက္ တေယာက္တေလ မွ်ပင္ ေျခရာေကာက္ရ မရႏိုင္ပဲ ႐ွိပါေတာ့သည္။
စိတ္ကူးတခု ျဖစ္ေပၚလာေသးသည္မွာ မံု႐ြာသို႔ ေနာက္ဆံုးပိတ္ ကၽြန္ပ္ေရာက္ဖူးသည့္ အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ခန္႔ ႐ွိ၍ ဖဆပလ အစိုးရကလည္း ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ တည္ျမဲအံ့ဟု ဗ်ာဒိတ္ေပးထား သည္။ ဗ်ာဒိတ္ေပးသူမ်ားသည္ ထိုအခ်ိန္တိုင္ေအာင္ မိမိတို႔ပင္ ၀ိညာဥ္ကင္းလ်င္း တည္႐ွိၾကဦးမည္ဟု ယံုၾကည္ၾကဟန္ တူေပရာ (မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ မပါရပဲ ဖဆပလတည္ျမဲေရး သက္သက္ကို လိုလားသူဟူ၍ ၎င္းတို႔အနက္တြင္ တဦးတေယာက္မွ် ႐ွိလိမ့္မည္ မထင္) မိမိတို႔ ကိုယ္ကို ေက်ာက္တိုင္ေက်ာက္ခဲပမာ တည္ျမဲေနရလိမ့္မည္ဟု ထင္ပံုရၾကသည့္အတြက္ တရားသဘာ၀ႏွင့္ အေတာ္ေ၀းေသးေသာ လူတစု ဟူ၍ စဥ္းစားမိပါသည္။
အနားမေပးဘဲစီစဥ္ျခင္း
ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔၀င္မ်ားသာ က်န္႐ွိရာတြင္ နက္ျဖန္အတြက္ အစီအစဥ္မ်ား ျပဳလုပ္ၾက သည္။ ကၽြန္ပ္အဖို႔ ဆိုပါမူ ဆရာႀကီးက "ဒီေလာက္လႈပ္တဲ့ မီးရထားမ်ိဳး ငါတခါမ် မစီးရဖူးေပါင္ကြာ" ဟုေျပာ၍ ဆရာႀကီး ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္ျခင္းကိုလဲ ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ အနည္းဆံုး တရက္ တေလမွ် ျဖစ္ေစ အနားယူဖို႔ စီစဥ္ၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။
သို႔ေသာ္ ကိုသိန္းေဖျမင့္က နက္ျဖန္တြင္ ေမာင္းေထာင္႐ြာသို႔ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ သြားရန္စီစဥ္ ထားပါသည္ဟု ေျပာျခင္းကို ဆရာႀကီးက မျငင္းဘဲ လက္ခံလိုက္သျဖင့္ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ပါ ေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီး၏ အပင္ပန္းခံႏိုင္ေသာ ဇြဲသတၱိကို စိတ္ထဲက ခ်ီးမြမ္းရင္း နက္ျဖန္ဆက္၍ ပင္ပန္းရေခ်ေသးရဲ႔ဟု ေအာက္ေမ့မိပါေတာ့သည္။
ေ႐ႊဥေဒါင္း
လူထုသတင္းစာ၊ အမွတ္(ဃ)၁၆၅၂။ ၂-၈-၆၄။
"လိုက္ခဲ့ဦးေလကြာ ေမာင္ေဖသိန္း" ဟု ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေခၚငင္ရာတြင္၊ မလိုက္ေတာ့ပါဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားခဲ့ေသာ ကၽြန္ပ္မွာ (၂၀-၃-၅၆) ေန႔က ဆရာႀကီးတို႔ႏွင့္အတူ မံု႐ြာနယ္ဘက္သို႔ လိုက္ပါသြားခဲ့ရေတာ့သည္။ ငယ္တပည့္ျဖစ္သည့္အတြက္ "မင္းနဲ႔ခရီးသြားရတာ ေပ်ာ္သကြာ" ဟု ဆရာႀကီးေျပာစကားသည္ ကၽြန္ပ္ အဖို႔အရာ၌ အမိန္႔ေပးျခင္း တမွ် ေလးစားမိသည္ ျဖစ္၍ ၎ေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ ေမမန္းဘတ္စ္ကားတစီးျဖင့္ မႏၱေလးမွ ႐ြာေထာင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
ကၽြန္ပ္ အဖြဲ႔တြင္ ဆရာႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ပ္အျပင္ ကိုဘၿငိမ္း၊ ဦးေ႐ႊျဖဴ၊ ကိုဘ၀င္းႏွင့္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္သူ ေမာင္လွျမင့္တို႔ ပါ၀င္ၾကသည္။ ထိုရက္တြင္ အမရပူရႏွင့္ ေ႐ႊၾကက္ယက္ အၾကား႐ွိ မီးရထားတံတားမွာ မျပင္ရေသးသည့္အတြက္ ႐ြာေထာင္ဘူတာတြင္ မီးရထားစီးၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ႐ြာေထာင္ဘူတာတြင္ မူလက ခန္႔မွန္းသည္ထက္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းရေသာ္လည္း ဆရာႀကီးကိုျမင္လ်င္ မၾကည္ညိဳသူ မ႐ွိသည့္အေလ်ာက္ မီးရထား႐ံုပိုင္၏ ဂ႐ုတစိုက္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္တို႔လူစုမွာ ေနရာထိုင္ခင္းႏွင့္တကြ ခ်မ္းသာစြာ ေစာင့္ေနႏိုင္ၾကေပသည္။
စားခ်င္စဖြယ္ထမင္းဆိုင္မ်ား
(၉)နာရီခြဲ အခ်ိန္တြင္ ႐ြာေထာင္မွ မီးရထား ထြက္လာေသာအခါ မီးရထား အလုပ္သမားမ်ား သည္ ဆရာႀကီးအေပၚတြင္ ေစတနာထားသည့္အေလ်ာက္ ေနာက္ဆံုးပိတ္ ဂါတ္တြဲ၌ ေနရာထိုင္ခင္း ျပင္ဆင္ေပးၾကပါသည္။ ေညာင္ပင္၀န္းဘာတာတြင္ မီးရထား အလုပ္သမားမ်ားက ကၽြန္ပ္တို႔ လူစုအတြက္ နံနက္စာကို ထမင္းဆိုင္၌ တည္ခင္းေကၽြးေမြးၾကသည္။ ထမင္းဆိုင္ အခင္းအက်င္းႏွင့္ ဟင္းလ်ာမ်ား ခ်က္ျပဳတ္ပံုမွာ အထက္ေအာက္ ျမန္မာျပည္ မီးရထားလမ္း တေလ်ာက္လံုးတြင္ ထိပ္တန္းက်ေသာ ဘူတာမ်ားအနက္ တခုအပါအ၀င္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုထိုက္ေပသည္။ ထူးျခားေသာ အျခင္းအရာတခုမွာ ႏြားႏို႔စစ္စစ္ ရႏိုင္ေသာဘူတာဆို၍ ထမင္းစားၿပီးသူတိုင္း ႏြားႏို႔တခြက္စီ ေသာက္ၾကသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။
ျမန္မာလူမ်ိဳးသည္ အိႏၵိယတိုင္းသားႏွင့္ အေနာက္တိုင္းသားမ်ားကဲ့သို႔ ႏြားႏို႔ႀကိဳက္တတ္သူမ်ား မဟုတ္ ဆိုေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္း စစ္စစ္ရႏိုင္လ်င္ ေသာက္ခ်င္ ႐ွာၾကေပတကားဟု စဥ္းစား မိသည္။ အခ်ိန္ကလည္း (၁၁)နာရီခြဲ ၿပီး၍ ဆာခ်ိန္ျဖစ္ျပန္၊ ဟင္းလ်ာမ်ားကလည္း စံုလင္ျပန္၊ ကကၠိဳပင္ ရိပ္ႀကီးကလည္း ေအးခ်မ္းသာယာျပန္ေပရာ ခရီးသည္တိုင္းကိုပင္ ျမန္ယွက္စြာ စားေသာက္ၾကသည္ကို ျမင္ခဲ့ရသည္။
နားမလည္သူမ်ား၏ပုတ္ခတ္ျခင္း
မြန္းလြဲ၍ မီးရထား ထြက္လာေသာအခါ ဆရာႀကီးမွာ ထမင္းဆိပ္တက္သည္ ဟု ဆိုၾကသည့္အတိုင္း ငိုက္မ်ဥ္း႐ွာသည္ႏွင့္ ေခ်ာင္ကေလးတြင္ ေကြးလ်က္ မွိန္း႐ွာေတာ့သည္။ (မႏၱေလး-မံု႐ြာ မီးရထားမွာ အထက္တန္းတြဲ မပါေသာေၾကာင့္ ဆရာႀကီးအတြက္ေနရာကို ျဖစ္တတ္သလို စီမံေပးၾကရသည္) ေနရာကလည္း ပူျပန္၊ ေနာက္ဆံုးတြဲ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီးရထားလည္း အျပင္းအထန္ ယိမ္းထိုး လႈပ္ခါျပန္၊ ေနရာကလည္း က်ဥ္းက်ဳတ္ျပန္ေလရကား ေခ်ာင္ထဲ၌ ေကြးလ်က္ အိပ္ရ႐ွာေသာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို ျမင္ရသည္တြင္ ရင္ထုမနာ ျဖစ္မိျခင္းႏွင့္အတူ ဆရာႀကီး၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵ ျပင္းျပမႈကိုလည္း စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးမိပါေသးသည္။
ကၽြန္ပ္မွာ အသက္ ၇၀ နီး႐ံုမွ်႐ွိေသး၍ ဒုကၡေရာက္လွသည္ဟု ေအာက္ေမ့မိသည့္ အခါတိုင္း အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာႀကီး၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဇြဲကို ျမင္ရ၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရပါ ေတာ့သည္။
သို႔ႏွင့္ပင္ တခါတရံတြင္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ဒုကၡခံလ်က္ ေဆာင္႐ြက္ၾကရာ၍ မသိနားမလည္သူမ်ားက ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာႏွင့္ စြတ္စြဲ ပုတ္ခတ္ၾက သည္တြင္ ေအာက္ပါ ဥပမာအတိုင္း စဥ္းစားမိ၍ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္သလို ျဖစ္မိပါေသးသည္။
ဗလမေကာင္းပဲလ်က္ေလွာ္ခတ္ရျခင္း
ကမၻာသူကမၻာသားသည္ လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားမ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ တစင္းထဲေသာ ေလွေပၚတြင္ အတူစီးလ်က္ ခရီးသြားၾကစဥ္ ေလွႀကီးသည္ ေရေၾကာင္းလြဲ၍ ေက်ာက္ေဆာင္ႏွင့္ တိုက္အံ့ဆဲဆဲ ျဖစ္သည္ဆိုအံ့။ ထိုအျခင္းအရာကို သိျမင္သူမ်ားက ေက်ာက္ေဆာင္ ႀကီးႏွင့္ လြဲကင္းေ႐ွာင္တိမ္း ႏိုင္ေစရန္ အျပင္းအထန္ ေလွာ္ခတ္ၾကသည္ ဆိုအံ့။ ေလွေပၚတြင္ ကာယဗလေကာင္းသူမ်ား ပါ႐ွိေသာ္လည္း ကူညီေလွာ္ခတ္ျခင္း မျပဳ႐ံုမက ႀကိဳးပမ္းေလွာ္ ခတ္သူမ်ား ကိုပင္ ျပက္ရယ္ေလွာင္ေျပာင္ျခင္း၊ အေႏွာက္အယွက္ေပးျခင္း ျပဳလုပ္ၾကသည္ဆိုအံ့။ ေလွာ္ခတ္ ရသူမ်ားသည္ မည္ကဲ့သို႔ ႐ွိေခ်မည္နည္း။
ကၽြန္ပ္သည္ ေခ်ာင္ကေလးထဲ၌ ေခၽြးတလံုးလံုးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေန႐ွာေသာ ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို လွမ္းၾကည့္ရင္း အမ်ားႏွင့္အတူ ေဘးအႏၱရာယ္မွ လြတ္ေျမာက္ရန္မွတပါး မည္သည့္ ကိုယ္က်ိဳးမွ်မပါပဲ ေလွာ္ခတ္ေနၾကေသာ ကၽြန္ပ္တို႔၏ ျဖစ္ေထြကို အထက္ပါ ဥပမာအတိုင္း စဥ္းစားမိသည္ႏွင့္ ၀မ္းနည္းခ်င္သေယာင္ ျဖစ္မိပါေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ဤစိတ္ကူးကား ခြန္အားနည္း၍ ညံ့ဖ်င္းေသာ စိတ္ကူးအေနျဖင့္ ဦးေခါင္းထဲမွ ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရသျဖင့္ တျပည္ေထာင္လံုး စီးပြါးပ်က္သည့္ ကပ္ႀကီးဆိုက္၍ လုယက္တိုက္ခိုက္ကုန္ၾကလ်င္ အင္ပို႔လိုင္စင္သမားႏွင့္ 'ျပည္ေတာ္ သာ' သမားမ်ားလည္း ကၽြန္ပ္ေရးဖူးသည့္ 'ဓါးကုန္သည္ ဖိုးသန္႔' ကဲ့သို႔ ပါး႐ိုက္ခံရျခင္းသာ အဖတ္တင္ မည့္အေရးကို ေတြးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့သည္။
မံု႐ြာသို႔ေရာက္ခဲ့ၿပီ
(၂)နာရီခြဲ အခ်ိန္တြင္ မံု႐ြာဘူတာသို႔ ၀င္လာ၍ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရာတြင္ ေနပူၾကဲၾကဲ၌ ေစာင့္ႀကိဳလ်က္႐ွိေသာ ပရိသတ္ထုႀကီးကို ျမင္လိုက္ရျခင္းျဖင့္ အားရမိသည္။ စီစဥ္သူမ်ားမွာ ဆရာႀကီး လိုက္ပါလာလိမ့္မည္ဟု အေသအခ်ာမသိရပဲ စမ္းသပ္မွန္းဆ၍ ႀကိဳဆိုရျခင္း ျဖစ္သည္ဆိုပါလ်က္၊ ထိုမွ်ေလာက္ စည္ကားေအာင္ စု႐ံုးႏိုင္ၾကသည့္အတြက္ ခ်ီးက်ဴးထိုက္ပါေပသည္။
တၿပိဳင္နက္ အ၀တ္ျဖဴ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ လည္ပင္းတြင္ အနီေရာင္ တဘက္ စည္းပတ္ထားသည့္ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျမင္လိုက္သည့္အခါ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးသို႔ လွည့္လည္စဥ္က အျခင္းအရာတခုကို ေျပး၍ သတိရမိသည္။ ဆရာႀကီးႏွင့္ အတူလိုက္ပါစဥ္ အျခားေသာၿမိဳ႔မ်ား၌ ဤအခ်င္းအရာမ်ိဳး မေတြ႔ရခဲ့ဘူးပဲ မံု႐ြာတြင္မွ ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္ တ႐ုတ္ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရးလမ္းစဥ္ ေအာင္ျမင္ျခင္း ေပတကားဟု စဥ္းစားမိသည္။
စိတ္၀င္စားလ်က္ၾကည့္ေနၾကသည္
မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ား ေပးဆက္သည့္ ပန္းစည္းမ်ားကို လက္ခံၿပီးေနာက္ ဆရာႀကီးအား မိန္းမပ်ိဳ ေလးမ်ား ျခံရံကာ ကားေပၚတြင္ တင္လ်က္ ကမၻာ့ျခမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႔အစည္းတည္ရာဌာနသို႔ ပို႔ေဆာင္ ရာတြင္ ပရိသတ္မွာ ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ ဆရာႀကီး၏ ကားေနာက္မွာ ေျခလ်င္လိုက္ပါ႐ွာၾကသည္။
'ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဆိုက္ေရာက္လာေၾကာင္း' ေ႐ွ႔ဆံုးမွ အသံခ်ဲ႔စက္ျဖင့္ ေႂကြးေၾကာ္သြားသျဖင့္ အိမ္ေပါက္ေစ့ ထြက္၍ ၾကည့္ၾကေသာ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားမ်ား၏ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ရာတြင္ ဤအသက္ ဤအ႐ြယ္၌ ဒုကၡခံၿပီး နယ္လွည့္ ေဟာေျပာ႐ွာေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ေပတကားဟု အံ့ၾသႀကီးစြာႏွင့္ ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကသည့္ လကၡဏာအသြင္အျပင္မ်ားကို ျမင္ခဲ့ရေပသည္။
ကၽြန္ပ္အဖို႔မူ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း (၄၀)ခန္႔က မင္းႀကီး၏ ေတာလိုက္စာေရးႏွင့္ မံု႐ြာသို႔ သံုးေလးေခါက္ ေရာက္ဖူးစဥ္က ေျခရာလက္ရာ အမွတ္အသားမ်ား လံုး၀မေတြ႔ရေတာ့ပဲ အသစ္ စက္စက္ ၿမိဳ႔တၿမိဳ႔ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ယခင္ကအတိုင္း တည္႐ွိေနေသးသည့္ အမွတ္အသားတခုကား ခ်င္းတြင္းျမစ္ပင္ ျဖစ္ေပရာ အသစ္ေမြးသူ ေမြးဖြား၍ အေဟာင္းမ်ား ေသလြန္ ကြယ္ေပ်ာက္ၾကသည့္ အထဲတြင္ က်န္႐ွိေနသည့္ ဤျမစ္ကို ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ လူသတၱ၀ါတို႔၏ သခၤါရသေဘာတရားအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိပါေသးသည္။
အထင္ႀကီးေသာလူတစုေပတကား
ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအသင္း ဥကၠဌ ဦးေဖညိဳတိုက္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ၾက၍ ဆရာႀကီးက ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ားအား ၾသ၀ါဒမိန္႔ခြန္း အနည္းငယ္ ေျပာၾကားၿပီးေနာက္ လူစုခြဲလိုက္ၾကသည္။
ဤတြင္ ေ႐ွးယခင္က ကၽြန္ပ္တို႔ သိကၽြမ္းခဲ့ဖူးသည့္ ပြဲစား ကုန္သည္စေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အေၾကာင္းကို ေမးျမန္းစံုစမ္းၾကည့္ရာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကသည္ျဖစ္၍ ၎တို႔၏ အႏြယ္အဆက္ တေယာက္တေလ မွ်ပင္ ေျခရာေကာက္ရ မရႏိုင္ပဲ ႐ွိပါေတာ့သည္။
စိတ္ကူးတခု ျဖစ္ေပၚလာေသးသည္မွာ မံု႐ြာသို႔ ေနာက္ဆံုးပိတ္ ကၽြန္ပ္ေရာက္ဖူးသည့္ အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ခန္႔ ႐ွိ၍ ဖဆပလ အစိုးရကလည္း ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ တည္ျမဲအံ့ဟု ဗ်ာဒိတ္ေပးထား သည္။ ဗ်ာဒိတ္ေပးသူမ်ားသည္ ထိုအခ်ိန္တိုင္ေအာင္ မိမိတို႔ပင္ ၀ိညာဥ္ကင္းလ်င္း တည္႐ွိၾကဦးမည္ဟု ယံုၾကည္ၾကဟန္ တူေပရာ (မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ မပါရပဲ ဖဆပလတည္ျမဲေရး သက္သက္ကို လိုလားသူဟူ၍ ၎င္းတို႔အနက္တြင္ တဦးတေယာက္မွ် ႐ွိလိမ့္မည္ မထင္) မိမိတို႔ ကိုယ္ကို ေက်ာက္တိုင္ေက်ာက္ခဲပမာ တည္ျမဲေနရလိမ့္မည္ဟု ထင္ပံုရၾကသည့္အတြက္ တရားသဘာ၀ႏွင့္ အေတာ္ေ၀းေသးေသာ လူတစု ဟူ၍ စဥ္းစားမိပါသည္။
အနားမေပးဘဲစီစဥ္ျခင္း
ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔၀င္မ်ားသာ က်န္႐ွိရာတြင္ နက္ျဖန္အတြက္ အစီအစဥ္မ်ား ျပဳလုပ္ၾက သည္။ ကၽြန္ပ္အဖို႔ ဆိုပါမူ ဆရာႀကီးက "ဒီေလာက္လႈပ္တဲ့ မီးရထားမ်ိဳး ငါတခါမ် မစီးရဖူးေပါင္ကြာ" ဟုေျပာ၍ ဆရာႀကီး ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္ျခင္းကိုလဲ ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ အနည္းဆံုး တရက္ တေလမွ် ျဖစ္ေစ အနားယူဖို႔ စီစဥ္ၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။
သို႔ေသာ္ ကိုသိန္းေဖျမင့္က နက္ျဖန္တြင္ ေမာင္းေထာင္႐ြာသို႔ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ သြားရန္စီစဥ္ ထားပါသည္ဟု ေျပာျခင္းကို ဆရာႀကီးက မျငင္းဘဲ လက္ခံလိုက္သျဖင့္ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ပါ ေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီး၏ အပင္ပန္းခံႏိုင္ေသာ ဇြဲသတၱိကို စိတ္ထဲက ခ်ီးမြမ္းရင္း နက္ျဖန္ဆက္၍ ပင္ပန္းရေခ်ေသးရဲ႔ဟု ေအာက္ေမ့မိပါေတာ့သည္။
ေ႐ႊဥေဒါင္း
လူထုသတင္းစာ၊ အမွတ္(ဃ)၁၆၅၂။ ၂-၈-၆၄။
