ေအာ္-မဲနယ္ေတာင္ေရးသူ- ဖိုးသံ(လူထု)

မဲနယ္ေတာင္ေပၚမွာ ေႏြဦးေပါက္ပါေတာ့မယ္။ ေဆာင္းခိုစရာမ႐ွိ။ တုန္က်င္ေနေအာင္ခ်မ္းတဲ့ ဥတုရာသီကို တည္္ၿငိမ္စြာ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရာကေန ေႏြးေထြးတဲ့ကာလဆီကို ႐ုန္းထြက္စႁပုပါၿပီ။

အဲဒီလိုေႏြနဲ႔ေဆာင္း အႃပိုင္လုေနၾကတဲ့တမနက္မွာ က်ေနာ္ေနတဲ့ဦးေက်ာ္စိန္ရဲ႕အိမ္ကို ဦးခြန္ထီးေရာက္လာခဲ့ ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုလာေခၚတာပါ။ ေတာင္ႀကီးဦးထြန္းျမင့္ေလးနဲ႔သူတို႔ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေျမေအာက္လုပ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကိုအဆက္ရၿပီဆိုတဲ့ သေဘာျဖစ္ပါတယ္။ သူကဂ်စ္ကားတစင္းငွားလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မနက္စာစားၿပီး ခ်က္ျခင္းလိုက္ဖို႔ပဲျပင္ရပါတယ္။ ကိုယ္ပိုက္ပစၥည္းရယ္လို႔ ဘာမွမ႐ွိေလေတာ့ျပင္ရတာဘာမွမခက္ပါ။ ခက္တာကခြဲခြာရ တာပါ။


မဲနယ္ေတာင္ႀကီးကိုက်ေနာ္ကခ်စ္ေနမိလို႔ပါပဲ။ က်ေနာ္ပထမဆံုးေတာခိုတဲ့ေနရာ။ က်ေနာ္ပထမဆံုးေသနတ္ကိုင္ ဖူးတဲ့၊ ပထမဆံုးတိုက္ပြဲကေလးတိုက္ဖူးတဲ့ ေနရမဟုတ္လား။ ဒီေတာင္ေပၚမွာက်ေနာ့္ကိုမ်က္ႏွာတင္းတင္းနဲ႔ၾကည့္သူ၊ ႃငိုျငင္တဲ့လူလို႔တေယာက္မွ မႁကံုခဲ့ရပါဘူး။ ၾကည္လင္တဲ့အႃပံုးေတြခ်ည့္ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ “ေခြအံုဖူးမဲေကာင္” (ပအို႔၀္စကား- က်ေနာ္မဲနယ္ေတာင္မွာေနဖူးတယ္)လို႔ ေနာင္မွာက်ေနာ္ဂုဏ္ယူစြာေျပာေလ့႐ွိရတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးျဖစ္ ပါတယ္။ ကမၻာေျမႀကီးကိုေပါက္ျပားနဲ႔ေပါက္တာဟာ ကမၻာေျမႀကီးကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးရာက်တယ္ဆိုတဲ့ အဆိုစကားကိုု က်ေနာ္တကၠသိုလ္မွာေနတုန္းက ေနာင္ေတာ္ကဗ်ာဆရာကိုၾကည္ေအာင္ မၾကာခဏေျပာတာၾကားရဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း မဲနယ္ေတာင္ႀကီးေပၚမွာ သနပ္ဖက္ခင္းေတြေပါက္၊ ၾကက္သြန္ခင္းေတြေပါက္ခဲ့တာ နည္းမွမနည္းေတာ့ပဲ။

မဲနယ္ေတာင္ကလူေတြက မဲနယ္ေတာင္ဟာပအို႔၀္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကိုထိန္းသိမ္းဆက္ခံတဲ့ ဗဟိုလို႔သေဘာ ထားေျပာဆိုေလ့႐ွိၾကပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႀကီးေတြဟာ တိုင္တရာနီးပါး႐ွိၾကၿပီး သံယာေတာ္ေတြဟာ အင္မတန္ ၾကည္ညိဳေလးစားတာ ခံၾကရပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြကလည္း ႐ြာထဲလာလည္ဆိုတာမ်ိဳးလံုး၀မ႐ွိပဲ ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္ထဲ မွာပဲေက်ာင္းစည္းကမ္းနဲ႔အညီေနၾကပါတယ္။ အဲဒီေဒသမွာေလာင္းကစားတယမ႐ွိသလို၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ ဘိန္းဘင္း ကေဇာ္လည္းမ႐ွိပါ။ အရက္ေတာ့ေသာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့အရက္မူးလို႔ရမ္းတယ္၊ ၾကမ္းတယ္ဆိုတာမ်ိဳးတခါမွမေတြရ ဖူးပါဘူး။ အရက္မူးလို႔္ ႐ြာလမ္းမွာက’ေနတာမ်ိဳးေတာ့ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။

ႀကံဳလို႔ က်ေနာ္ဒီေတာင္ေပၚမွာ တံတားျပင္ခဲ့တဲ့အေတြ႕အႀကံဳေလးတခုေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ မဲနယ္ေတာင္တန္းႀကီး ေပၚက က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့တေၾကာမွာ႐ြြာေတြဟာ ေတာင္ခါးပန္းက ေခ်ာင္း႐ိုးတေလွ်ာက္မွာ စီတန္းတည္႐ွိေနတယ္လို႔ ဆိုရင္ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး႐ြာႀကီးေတြကဆက္ေနတာပါ။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ တ႐ြာနဲ႔တ႐ြာ ကိုက္ႏွစ္ရာ-သံုးရာပဲေ၀းၿပီး ေ၀းလွ၊ ကြာလွပါတယ္ဆိုေတာင္မွ ႏွစ္မိုင္ေလာက္ထက္ပိုၿပီး ႐ြာျပတ္တာမ႐ွိသေလာက္ပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီေခ်ာင္း႐ိုးတေလွ်ာက္က ကားလမ္းဟာအင္မတန္မွအခရာက်ပါတယ္။ က်ေနာ္ပါ၀င္တယ္ဆိုတဲ့ တံတားျပင္ပြဲဟာ က်ေနာ္ေနတဲ့႐ြာေအာက္နား ေလးတင္၊ ၄ဖာလံုေလာက္အကြာေနရာမွာ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီေန႔မနက္မွာ လမ္းျပင္ဖို႔အတြက္႐ြာထဲမွာတရက္ႀကိဳၿပီး လူစံုတဲ့ ညေနေစာင္းမွာ ကာလသားေခါင္းလုပ္သူက ႐ြာထဲမွာ“မူနမ္ေ႐ြ႕၊ ခိုဘမ္းေ႐ြ႕”ဆိုၿပီးလိုက္ဗ်ိဳးဟစ္ပါတယ္။ ဗမာလိုဆိုရင္ “အပ်ိဳတို႔၊ လူပ်ိဳတို႔”လို႔ေဆာ္ၾသတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ရေကာက္ကို‘r’အသံထြက္ပါတယ္။ တံတားပတ္၀န္းက်င္က ရြာေတြကအပ်ိဳလူပ်ိဳသာမက လူအိုနဲ႔လူနာကလြဲရင္အကုန္လံုးလာရပါတယ္။ မနက္စာထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ (၉နာရီ၊ ၁၀ နာရီအခ်ိန္ေလာက္)တံတားျပင္မယ့္ေနရာကို ေရာက္ၾကပါတယ္။ ျပင္ရမယ့္အလုပ္က ေခ်ာင္း႐ိုးထဲမွခုတ္ခ်ထားတဲ့၊ အကိုင္းေတြခုတ္ျဖတ္ထားတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးႏွစ္ပင္ကိုႀကိဳးနဲ႔ဆြဲတင္ရတာပါ။ လူ႔လက္သံုးဖက္ေလာက္တုတ္ၿပီး အလ်ား၅လံ ၆လံေလာက္႐ွိတဲ့ သစ္လံုးႀကီးေတြကို အနက္ေပ ၁၀၀နီးပါး္႐ွိတဲ့ေခ်ာက္ထဲကေန အကြာကိုက္၂၀၀ေလာက္႐ွိတဲ့ေနရာ အထိဆြဲရတာဟာ လြယ္တဲ့အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ ရြာေလးငါး႐ြာကသန္သန္မာမာလူေပါင္း ၃-၄၀၀ေလာက္နဲ႔ဆြဲတင္ ၾကတာရျဖစ္ပါတယ္။ ကာလသားေခါင္းတေယာက္ကေန ေမာင္းကေလးတလံုးနဲ႔ညာသံေပးသလို တီးေပးေနၿပီး အားလံုးကတညီထဲ၀ိုင္းဆြဲတင္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္အထင္ သစ္လံုးႀကီးႏွစ္လံုးကို ၂နာရီေက်ာ္ ၃နာရီေလာက္ဆြဲတင္ ရပါတယ္။ ႐ြာစံုကလူစံုလာၾကတာဆိုေတာ့ အားလံုးတေပ်ာ္တပါႀကီးလုပ္ၾကၿပီး ၿပီးတဲ့အခါမွာလူစုခြဲလိုက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္အဖို႔ကေတာ့ ကိုယ္ေနတဲ့႐ြာကလူေတြနဲ႔ေရာ တျခား႐ြာကလူေတြနဲ႔ပါရင္းႏွီးလိုက္ရတာဟာ အျမတ္ျဖစ္ပါပဲ။

က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္က မိုးတြင္းႀကီး၊ ၀ါတြင္းႀကီးျဖစ္ေလေတာ့ အဖိတ္ေန႔တိုင္းမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပို႔ဖို႔ ရြာေတြက ဆြမ္းခ်က္ပြဲေတြလုပ္ၾကပါတယ္။ ဆြမ္းခ်က္ပြဲဆိုတာက ႐ြာထဲကအိမ္ေတြမွာ ကာလသား ကာလသမီးေတြက အလွည့္က်ခ်က္ၾကတာဆိုေတာ့ စည္ကားေတာ့တာေပါ့။ သူတို႔ဆီမွာကအပ်ိဳလည္တဲ့ဓေလ့လည္း႐ွိတာကိုး။ တေန႔လံုး ပင္ပင္ပမ္းပမ္းအလုပ္လုပ္ၾကရတဲ့ လူငယ္ေတြအဖို႔ေဖ်ာ္ေျဖစရာဆိုလို႔ ဒီတခုထဲ႐ွိတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ညမို႔ ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ ကာလသား ၄-၅ေယာက္တဖြဲ႕စုၿပီးအပ်ိဳေတြရဲ႕အိမ္ကိုသြားလည္ၾကပါတယ္။ အိမ့္႐ွင္အပ်ိဳဟာ လာလည္တဲ့ကာလသားကို လက္ခံစကားေျပာရပါတယ္။ လက္မခံလို႔မရပါဘူး။ တခါတေလဆိုရင္ တျခား ႐ြာက၊ ဒါမွမဟုတ္တရပ္တေက်းက လူပ်ိဳေတြကိုကိုယ့္႐ြာသားေတြဲ ေခၚလာတာမ်ိဳးလည္း႐ွိတတ္ပါတယ္။ ဒါဆိုလည္း လက္ခံ ရပါတယ္။ ၿပီးရင္ ေယာက္်ားေလးက “မင္းကိုငါသိပ္ခ်စ္တယ္။ ငါ့ကိုခ်စ္သလား”လို႔ေမးရင္ မိန္းကေလးက ခ်စ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ “ခ်စ္ပါတယ္”လို႔ပဲျပန္ေျပာရပါတယ္။ မခ်စ္ဘူးလို႔မေျပာရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့အဲဒီလို အခ်ိန္မွာ ေျပာတဲ့စကားကို အတည္ယူလို႔မရပါဘူး။ ထံုးစံမို႔ေျပာေနတာပဲဆုိတာကို ႏွစ္ဘက္လံုးနားလည္ရပါတယ္။ အဲဒီလို ထမင္းခ်က္တဲ့အိမ္ဆီက ထိန္ထိန္ၿငီးေနတဲ့ေအာက္လင္းဓာတ္မီးေရာင္ေတြနဲ႔ အိုးစည္သံလင္းကြင္းသံလည္း ပ်ံ႕လြင့္ေန တတ္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔သီတင္းကၽြတ္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္အထင္ အဲဒီကပအို႔ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ကိုေတြ႕ရပါ ေတာ့တယ္။ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ တိုင္တရာနီးပါး႐ွိတဲ့ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႀကီးေတြမွာ လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ပြဲေတာ္ေတြ က်င္းပၾကပါတယ္။ တေက်ာင္းၿပီးတေက်ာင္း အလွည့္က်က်င္းပၾကတဲ့ ဒီပြဲေတာ္ကို ဒီတ႐ိုးမွာ႐ွိတဲ့႐ြာအားလံုးက လူအားလံုးဟာ လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြနဲ႔လာၾကၿပီး ညမွာေက်ာင္းကိုလွည့္ပတ္ပူေဇာ္ၾကပါတယ္။ လွဴဖြယ္ကိုကိုင္သူက ကိုင္၊ အိုးစည္႐ွည္ႀကီးနဲ႔သိုင္းကသူက က။ အပတ္ေပါင္းမ်ားစြာလွည့္ၾကတာပါ။ ဒီလိုပူေဇာ္ပြဲေတြကို ေတာင္ေျခပိုင္း႐ွိ႐ွမ္း႐ြာေတြ ကလည္းလာၾကပါတယ္။ လွည့္ရာမွာအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ လူႀကီးေတြပဲပါတာမို႔ ကာလသားေတြအဖို႔ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ မ်က္ေစ့ပြဲေတာ္တည္စရာမ႐ွိေတာ့သလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ အစြမ္းကုန္အလွျပင္ထားတဲ့ ႐ြာတကာကအပ်ိဳေတြကို တထိုင္ထဲ ၾကည့္ရတာမဟုတ္လား။ ဒါဟာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းၿပီးတေက်ာင္း၊၊ ႐ြာလံုးကၽြတ္၊ ညလံုးေပါက္ေလာက္ က်င္းပၾကတာပါ။ က်ေနာ္ေတာင္၄-၅ပြဲေလာက္ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔လိုက္ၿပီးေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ အလားတူပဲ ေတာင္ေျခမွာ႐ွိတဲ့ ႐ွမ္း႐ြာေတြက ပြဲေတြကိုလည္း ေတာင္ေပၚကလူေတြက သြားပူေဇာ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနရာေတြမွာ က်ေတာ့ ႃမို႔ကလာတဲ့ေစ်းသည္ေတြကိုလည္းေတြ႔ရပါတယ္။

ဒီေနရာကိုက်ေနာ္ေရာက္ကတဲက ဦးေက်ာ္စိန္ကို“သူတို႔နဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းခ်င္းမတူေပမဲ့ ရန္သူကိုဆန္႔က်င္ တိုက္ခိုက္တဲ့လုပ္ငန္းမွန္သမွ်မွာ ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ေပးမယ္”လို႔ကတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဇင္ဘာ၁၁ရက္မွာက်တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ပအို႔၀္ေတာ္လွန္ေရးေန႔ အခမ္းအနားပြဲလမ္းသဘင္ေတြမွာ က်ေနာ္တက္တက္ၾကြပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ထုတ္တဲ့ စာေစာင္ေလးထဲမွာ ကာတြန္းဆြဲေပးတာ၊ ေဆာင္းပါးဘာသာျပန္ေပးတာကအစ အားကစားပြဲေတြ ႀကီးမွဴးလုပ္ကိုင္ေပး၊ ကိုယ္တိုင္၀င္ပါ စသျဖင့္ထက္ထက္သန္သန္ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ဦးေဆာင္တဲ့ က်ေနာ္တို႔႐ြာက ေဗာ္လီေဘာ အသင္းက ပထမရခဲ့ပါတယ္။

တခါမွာ ညႀကီးမင္းႀကီး ေတာင္ေပၚကိုရန္သူ႔တပ္(မဆလတပ္)လာတယ္ဆိုလို႔ သူ႔ကိုယ္ရံသေဘာမ်ိဳး ကာဘိုင္ ေသနတ္ဆြဲၿပီး ေတာင္ေပၚတက္ေ႐ွာင္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ေနာက္တခါမွာေတာ့ ေန႔ခင္းပိုင္းမွာကားလမ္းတေလွ်ာက္ ၀င္လာတဲ့ ရန္သူ႔တပ္စုတစုေလာက္ကို ျဖတ္တိုက္တာမွာပါခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္က အခ်ိန္ေနာက္က်သြားတာအျပင္ ရန္သူကို ပိတ္တိုက္တာ မလုပ္ႏိုင္လို႔ဘယ္ဘက္မွထိခိုက္မႈမ႐ွိပဲ ရန္သူေတြလြတ္ထြက္သြားပါတယ္။ မဆလတပ္ရဲ႕ ဦးထုပ္တလံုးပဲ ရလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီလိုမဲနယ္ေတာင္သားေတြနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးႀကီးေနခဲ့ရာကေန ပါတီကလာေခၚတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မွာဘာမွ စဥ္းစားမေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဦးခြန္ထီးက သြားရေအာင္၊ အားလံုးစီစဥ္ၿပီးၿပီလို႔ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘယ္ကယူဂ်ီလဲ စသျဖင့္ေမးမေနႏိုင္ပါဘူး။ ေမးခြင့္လည္းမ႐ွိဘူးမဟုတ္လား။ “ဟုတ္ကဲ့”တလံုးပဲေျပာၿပီးထြက္ခြာရ တာပါ။ မနက္စာမစားခင္ေလးမွာသူေရာက္လာ၊ စားၿပီးတာနဲ႕ထြက္ဆိုသလိုပဲျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္နဲ႕ကိုေတာ္၀င္း (က်ေနာ္ထြက္ေျပးရာမွာကူညီမိလို႔ ေတာခိုရတဲ့ ညီအကိုလိုေနခဲ့သူ)ဟာ ဦးေလးဦးေက်ာ္စိန္ တို႔လင္မယားကိုကန္ေတာ့ၿပီး အိမ္ေပၚကဆင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႕ကက်ေနာ္တို႔ကိုဂ်စ္ကားအထိလိုက္ပို႔ပါတယ္။ ကား အနားေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ဦးေလးဦးေက်ာ္စိန္ရဲ႕သား ကိုေအာင္မာန္(ႃမို႔နယ္တပ္မွဴး)တို႔ပုခံုးဘက္ၿပီးငိုခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္အဖို႔ ဒါဟာပထမဆံုးဒီလိုငိုနည္းမ်ိဳးလို႔ထင္ပါတယ္။ ေနရစ္ဦးေတာ့မဲနယ္ေတာင္ေပါ့။ ဂ်စ္ကားေနာက္ပိုင္းမွာ ထိုင္ၿပီး ကိုယ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္း၊ ကိုယ္ျပင္ခဲ့တဲ့တံတားနဲ႔ ကိုယ္ေပါက္ခဲ့တဲ့သနပ္ဖက္ခင္းေတြကို ေငးေမာႏႈတ္ ဆက္ေနမိခဲ့ပါတယ္။ မဲနယ္ေတာင္နယ္ေျမကထြက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ့္အဖို႔လြတ္လပ္မႈဆံုးသြားၿပီး ကားထဲမွာခပ္၀ပ္၀ပ္ ထိုင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႕ မဲနယ္ေတာင္ႀကီးအေပၚသံေယာဇဥ္မျပတ္ႏိုင္တဲ့က်ေနာ္ဟာ ေရာက္ေလရာမွာ မဲနယ္ေတာင္နဲ႔ မဲနယ္ ေတာင္္သားေတြအေၾကာင္း အၿမဲစနဲနာခဲ့ပါတယ္။ ပအို႔၀္ေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ တတ္သမွ်ပအို႔၀္စကားေလး ေျပာၾကည့္လိုက္ရင္ သူတို႔က ဒါဟာမဲနယ္ေတာင္ကပအို႔၀္စကားပဲ လို႔သူတို႔ကမွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္က်ေနာ့္အဖို႔ ၀မ္းသာလိုက္ရတဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ တေန႔ကေတာ့ မဲနယ္ေတာင္ကိုမၾကာခဏေရာက္ေနတဲ့ ေတာင္ႀကီးသားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔လို႔ မဲနယ္ေတာင္ အေျခအေနကိုေမးျမန္းမိပါတယ္။ က်ေနာ္ေနခဲ့တဲ့႐ြာကိုသူတို႔ အေခါက္ေခါက္ေရာက္ဖူးပါတယ္။ အဲေတာ့သူတို႕က မဲနယ္ေတာင္ေပၚမွာ ေလာင္းကစား၀ိုင္းေတြေရာက္ေနၿပီဆရာေရ႕တဲ့။ က်ေနာ့္မ်က္စိျပာသြားသလားေအာက္ေမ့မိ ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး႐ြာေတြက ေယာက္်ားမိန္းမေတြဟာ ယိုးဒယားကိုသြားအလုပ္လုပ္ေနၾကလို႔ ႐ြာေတြထဲမွာလည္း လူေတာ္ေတာ္နည္းေနၿပီတဲ့။ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာဘိန္းစိုက္တာေတာင္႐ွိေနသလိုလိုပဲတဲ့။

က်ေနာ္အႀကိမ္ႀကိမ္ေရခ်ိဳးခဲ့တဲ့ မဲနယ္ေတာင္က႐ြာေတြကိုျဖတ္စီးဆင္းေနတဲ့ ေခ်ာင္းကေရဟာ မဲနယ္ေတာင္သူ၊ မဲနယ္ေတာင္သားေတြလိုပဲ အင္မတန္သန္႔စင္ၾကည္လင္တယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ။ မဲနယ္ေတာင္ႀကီးဟာက်ေနာ့္ရင္ထဲမွာေတာ ထီးထီးမားမား႐ွိဆဲပါ။

ဖိုးသံ(လူထု)