ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာမိန္းမမ်ားေရးသူ - ေဖာ္ေ၀း

[၁]

ေနျခည္ႏုေလးမ်ားထက္
အႏွီးတထည္ ဖ်တ္ဖ်တ္လြင့္ေနတယ္။

လံုခ်ည္ဂြင္းသိုင္း
ဆံရစ္၀ိုင္းနဲ႔ကေလးငယ္
ဟိုး.... ျမစ္ျပင္က်ယ္ဆီမွ
ေလွတစင္း ထြက္လာလိမ့္မယ္။

အတၱရံျမစ္ကမ္းပါး
အစြန္အဖ်ား ႐ြာေလးတ႐ြာမွာ
ငါေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။


မုန္တိုင္းတခုရဲ႔ ၀မ္းဗိုက္
ဘယ္ကေလာက္က်ယ္လိုက္သလဲ
ေဒါနေတာင္ႀကီးကိုၿဖိဳ
ဧရာ၀တီကိုေသာက္
(အမ်ားထဲကတေယာက္ပါ)
အဖမဲ့သားတေယာက္ရဲ႔ ၾကမၼာအစအန
တကိုယ္လံုးမွာ႐ွခဲ့ၿပီ။

၁၉၄၉ မွ
အ႐ိႈးရာဗရပြႏွင့္
ငါထလာခဲ့သည္။

ဆံညိဳညိဳတြင္
ျပာျဖဴျဖဴေပကပ္
သနပ္ခါးထူထူလိမ္း
မုန္႔စိမ္းေပါင္း ေပါင္းသူ
မေ႐ြးကြက္လုပ္သူ
သနပ္ဖက္ထိုးသူ
အို.... သူမ
တေလာကလံုးရဲ႔ အင္အားမ်ား
စုပြါးထားသူ။

အကစားပဲ မက္ေနတာပဲ
မုန္႔ေတြေတာ့ ကုန္ေအာင္မေရာင္းဘူး
ကဲဟယ္ ကဲဟယ္
အို.... ေမေမရယ္
လက္၀ါးျပင္ႏွစ္ခ်က္နဲ႔
ေမတၱာမ်က္ရည္ တေပါက္ႏွစ္ေပါက္
ကၽြန္ေတာ့ႏွလံုးသား ေအာက္ေျခမွာ
ခုထိ အနယ္မထိုင္ေသးပါ။

ဗံုးခိုက်င္းထိပ္မွာလဲ
အိပ္မက္တခု တြဲလြဲခ်ိတ္
ခုတိုင္မူးရိပ္မေျပႏိုင္
"ဗံုးနီနီႀကီးက လွလိုက္တာေနာ္"
"ေၾသာ္... သားရယ္"
အေမာမ်က္ႏွာ ေသာကမ်က္ႏွာ
ေမတၱာမ်က္ႏွာ ကဗ်ာမ်က္ႏွာ
အသာယာဆံုးေတးဆိုသူ
လူအပီဆံုးမိန္းမ
အလွဆံုးေမေမ။

ႀကံဳလွီျဖဴေဖ်ာ့ေသာေန႔ရက္မ်ား
ထြားႀကိဳင္းခက္မာလွေသာ ဒုကၡ
ဘ၀ရဲ႔ ပ်ားရည္စက္
"သားအတြက္ပါကြယ္"
"ၿမိဳ႔တက္ေက်ာင္းေနရမယ္"
က်ိဳးက်ေတာ့မယ့္တာ႐ိုးေပါက္
အေမတေယာက္တည္း ပိတ္ဆို႔တယ္။

ေၾသာ္.... အေမ
ေႏြလက္အ၀ါ
ေႂကြ႐ြက္အ၀ါ
ခ်ဴခ်ာေသာကမၻာႀကီးမွ
အၿပီးအပိုင္ထြက္ခြါသြား
ညတညလံုး ေလထန္တယ္။

ဤရာစုအထိ
ခ်ိဳ႔ငဲ့ျခင္းအဆင္းနဲ႔
ျပည့္စံုျခင္းအတက္မွာ
တေယာက္စာလမ္းက်ဥ္းေလး
လူ႔ေသြးမ်ားနဲ႔ ခင္းထားရဲ႔။

သူတို႔ကို ေျဖ႐ွင္းေပးခဲ့ေသာ
ကံတရားသည္
သူတို႔ကို ေျဖသိမ့္ေပးခဲ့ေသာ
တမလြန္သည္
အ႐ုဏ္နီတလင္းျပင္၌
အမိႈက္အျဖစ္ က်န္ရစ္မည္

"လူဆိုသည္ကား
........................
........................
........................။

တရားသည္
ႏြားစားသြားသည့္ျမက္ႏွယ္
ခါးလယ္မွျပတ္ရ႐ွာၿပီ။

[၂]

ေတာသည္၎
ေတာင္သည္၎
ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္မ်ားသည္၎
မေပါင္းဆံုႏိုင္ေသာ ေမတၱာဘြဲ႔
ဆိုခဲ့ၾကရသည္။

မိန္းကေလးရယ္
စိမ္းလန္းတဲ့နွလံုးသား
႐ိုးသားတဲ့ဆက္ဆံေရးေတြ
လမ္းေဘးမွာေၾကမြကုန္ၾကၿပီ။

ေဒါင္းခ်ီေမာင္းခ်ီ
ေခၽြးေ၀့သီမ်က္ႏွာနဲ႔
ခမ်ာရန္ေတြ႔ေန႐ွာပါပေကာ။

ညိႇဳးႏြမ္းသိမ္ငယ္ျခင္းရဲ႔
ေနရင္းႏိုင္ငံမွာ
သူမ၀င္ေရာက္လာေသာေန႔
ေလ့လာသူ သုေတသီမ်ား
အေပ်ာ္ကူးစက္သြားေတာ့မည္။

စစ္ေတာင္းကမ္းပါးေပၚက
ရထားလမ္းေဘးၿမိဳ႔ငယ္ဟာ
ကမၻာႀကီးထဲမေတာ့
အမဲစက္ကေလးတစက္သာ
ငါ့ေနရာကၾကည့္ေတာ့လဲ
အမဲစက္ႀကီးတစက္သာ။

နံေစာ္ေသာနာရီမ်ားသည္
သူမ၏ရယ္ေမာဂီတ၌
ေငးစိုက္မင္သက္မိၾကၿပီ။

ဟင့္အင္း.... ခ်စ္သူ႔လက္ေဆာင္မွာ
မာနမထားရဘူးေမာင္
ခဲတန္ေဖာင္တိန္တေခ်ာင္းနဲ႔
ငါ ၇ တန္း ေအာင္ခဲ့တယ္။

ဟိုမွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္ေကာင္ေလး
ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔
ဒိန္းဒလိန္းနတ္ ဖမ္းစား
ႏွလံုးသားလက္မွာကိုင္
တိုင္တည္ေနပါေပါ့။

တတိယအႀကိမ္
ခ်စ္သူ႔ေစ့စပ္သတင္းမ်ား
၀ါးဓနိသက္ကယ္အိမ္ငယ္ထဲ
ေျခလွမ္းၾကဲၾကဲေလွ်ာက္လာတယ္။

ေလးကၽြန္းကန္ေတာ္ႀကီးမွာ
အေပ်ာ္ေလွစီးရေအာင္ကြယ္
ေၾသာ္..... ကေလးရယ္
မင္းေသြးေအးပါေပရဲ႔
တတ္လဲတတ္ႏိုင္ပါေပရဲ႔။

႐ြ႔ံဗြက္ထဲက ဖိနပ္ေလာက္ေတာင္
အေရာင္မေတာက္တဲ့ေကာင္ကကြာ
အသျပာရယ္ေမာသံက
ငါ့နွလံုးသားႏုႏုထဲ
သလိပ္ခၽြဲခန္းမ်ားနဲ႔ ေထြးလိုက္တယ္။

တြန္သံမွမၾကားရဘဲ
ၾကက္ဖိုၾကက္မရယ္လို႔
ငါခြဲျခားျပမိခဲ့ေလသလား။

ခ်စ္သူရယ္
အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႔
ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာမွာ
ကဗ်ာတပုဒ္ ဖြဲ႔စို႔ေနာ္။

ေၾသာ္... မႏၱလာက
မန္းသီတာဥယ်ဥ္ပင္
မျမင္ခ်င္ရင္တုန္လိႈက္
ငို႐ိႈက္ေနပါပေကာ။

ေနျခည္ေပ်ာက္တကြက္ႏွင့္
ႏွင္းေတာင္ထုအား
ေပ်ာ္က်သြားရန္မစြမ္းေခ်။

ေခါင္းေလာင္းသံ
ေၾကးစည္သံၾကား
ဘာ၀နာပြါး တရားမရႏိုင္ပါ
ရာဇ၀င္စာ႐ြက္လဲ
မ်က္ရည္ေတြထဲ နွစ္လိုက္တယ္။

ကမၻာႀကီးကို ႀကိဳးတိုက္ထဲအလံုပိတ္
အို.... အိပ္ေပ်ာ္ေနသူတို႔
ပန္းမ်ားမေမႊးၾကေတာ့ပါ။

ဧ၀ရက္ေတာင္ထိပ္၌
တိမ္တိုက္မ်ားကင္း႐ွင္းလွ်င္
ႏွင္းျဖဴျဖဴကိုျမင္ရအံ့။ ။

ေဖာ္ေ၀း။
၂၅-၉-၇၄ မွ ၆-၁၀-၇၄
[ေဖာ္ေ၀း ရဲ႔ 'ေဖာ္ေ၀းငွက္မ်ား ပ်ံသန္းခ်ိန္' စာအုပ္၊ ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀၀၄ ေအာက္တိုဘာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]