ေက်ာင္း
ရိုက္ခြဲခံလိုက္ရတဲ့ ပန္းအိုးေလးရဲ႔
တစစီ လြင့္စင္ထြက္သြားတဲ့ အပိုင္းအစေတြကို
ျပန္ေကာက္ ျပန္ဆက္ဖို႔
ၿပီးေတာ့ ဘုရားစင္မွာျပန္ထားဖို႔
အေမေရ
ညႀကီးက ေမွာင္လိုက္တာ…….။
(၂၀၀၅)
ငါ ခ်စ္တဲ့ ငါတို႔ ခ်စ္တဲ့ေက်ာင္း
ခုေတာ့ နံရံေပၚ ျခံဳႏြယ္ေတြ တြားတက္လို႔
ျမက္ခင္းမွာ သစ္ကိုင္းေျခာက္အက်ိဳးေတြ ေပါင္းေတြ ေတာထလို႔
သူ႔ဝိဥာဥ္ဟာ ေအာင္လံတခု ျဖစ္ေနရဲ႔။
သားမိုက္တခ်ိဳ႔ဟာ
မွတ္တိုင္မဲ့ ေျမစိုင္ခဲေတြဘဝနဲ႔
သမိုင္းေတာနက္ထဲဆီ တိတ္တိတ္ေလး ဝင္သြားၾကေလရဲ႔။
ေက်ာင္းဟာ နရသိန္နဲ႔ နီးတယ္
နရသိန္ရဲ႔နံရံေတြ ၾကမ္းခင္းေတြေပၚမွာ
ေက်ာင္းရဲ႔နာမည္ကို
သားမိုက္ေတြ ဂုဏ္ယူထြင္းထုထားခဲ့ၾကသတဲ့။
၈၈ ညီေလးရဲ႔ ေသြးစက္ေတြ ေသြးကြက္ေတြ
ေက်ာင္းတံတိုင္းကိုေက်ာ္ ေက်ာင္းဂိတ္ကိုျဖတ္လာတဲ့
က်ည္ဆံေတြ က်ည္ခြံေတြ စစ္ဖိနပ္ေတြ
အဲဒီေနရာမွာ
ပန္းပင္ေလးေတြ သစ္ပင္ပ်ိဳေတြ စြယ္ေတာ္ရြက္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။
အဲဒီေနရာမွာ
ကမၻာႀကီးကို တိုင္းဖို႔
ခ်ိန္းႀကိဳးေတြဆြဲ level ေတြခ်ိန္ၾက
ဘဝရဲ႔ ပထမဆံုး “ေျမတိုင္းပညာ”
ငါတို႔ သင္ခဲ့ၾကတယ္။
ေျခတလွမ္းဟာ ေပဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ
ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္
ခုေတာ့ ဘဝမွာ ေျခလွမ္းေတြ
ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ဝယ္ ဘယ္ဆီ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီလဲ။
အႏုပညာေမွာ္ဝင္ေနတဲ့ စြယ္ေတာ္ရိပ္မွာ
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ ယုန္ေလးေတြ ေတးဆိုငွက္ေတြ
တြန္က်ဴးတတ္ ကတတ္ ခြပ္တတ္တဲ့ ေဒါင္းေလးေတြ
ပီးေတာ့ ရဲရင့္တဲ့ က်ားသစ္ေလးေတြ ရွိခဲ့ေလတယ္။
ခ်စ္တဲ့စာအုပ္ေတြကိုျဖဲဆုတ္ မီးဒုတ္ေတြလုပ္ခဲ့ၾက
စာသင္ခန္းနဲ႔ခံုတန္းေတြ ခံကတုတ္ျဖစ္လာခဲ့ၾက
ေက်ာင္းေရွ႔ျမက္ခင္း ေက်ာင္းေရွ႔ကကတၱရာလမ္းေတြ
စစ္ေျမျပင္ ျဖစ္လာခဲ့ၾက
ဒီလိုနဲ႔ နရသိန္ဟာ
ငါတို႔တကၠသိုလ္ ျဖစ္လာ
ေက်ာင္းႀကီးဟာ အဲဒီအဆိုးေကာင္ေတြကို လြမ္းေနခဲ့မွာ။
ေကာ်င္းကိုခ်စ္ သားတပည့္ေတြကိုခ်စ္
အက်ႌျဖဴလက္တိုေလးနဲ႔ ဆရာႀကီး
အိမ္ရဲ႔အုန္းပင္ေတြကို ခူးစားခြင့္ေပးတဲ့ဆရာႀကီး
သူကိုယ္တိုင္ ေျမျဖဴဆင္းကိုင္တဲ့ဆရာႀကီး
ေအာင္လံကိုင္သားမိုက္ေတြအတြက္ မ်က္ရည္ေတြဝဲလို႔
ဒါနဲ႔ မင္းမ်က္သင့္ ေက်ာင္းနဲ႔ေဝးခဲ့ရေလတယ္။
ကိုတင္လိႈင္ ပီးေတာ့ ပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ေလး…..
ပီးေတာ့ ပီးေတာ့ ဘုန္းေမာ္ ပီးေတာ့ ပီးေတာ့…..
တိုက္ပြဲဖိတ္စာေတြ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြေတြ
ေသျခင္းတရားဟာ ေက်ာင္းႀကီးနဲ႔ နီးနီးေလးလိုပါလား
သူရဲေကာင္းေတြလိုအပ္တဲ့ႏိုင္ငံဟာ ကံဆိုးပါတယ္တဲ့
ေက်ာင္းႀကီးရဲ႔ သားဆိုးေတြဟာ
ဇာတ္ျမင့္ၿပီး ကံနိမ့္ခဲ့ၾကရွာတယ္။
(၂၀၀၇)
ေန႔လည္ခင္းတခုမွာ
ေက်ာင္းထဲေရာက္မိေတာ့ “ေႏြးေအး” ေနရာေဟာင္းမွာ ထိုင္ၿပီး
ဂ်ီေဟာေရွ႔ ေဘာလံုးကြင္းကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
လမ္းကေလးမွာ လူသူမရွိ
ကြင္းႀကီးက ျမက္ရိုင္းေတြ ေတာထလို႔။
စြန္႔ပစ္ခံဂႏၱဝင္အိမ္ႀကီးတေဆာင္လိုလို
သံဇကာေတြနဲ႔ အက်ဥ္းစခန္းလိုလို
သူ႔ေရွမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾက အားေပးခဲ့ၾက
ေဘာလံုးကြင္းဆီက ရြံ႔ဗြက္ေတြစင္ခဲ့ၾက
ရင္ထဲမွာ သီခ်င္းေဟာင္း ေတးသံေဟာင္းေတြ ပဲ့တင္ထပ္လာရဲ႔။
ပိန္ေသးေသး ခပ္ညိဳညိဳမိန္းခေလး
မ်က္မွန္ထူထူ စာအုပ္ထူထူ ေပြ႔လို႔
အေဆာင္ကေန “ေႏြးေအး” ဆီ လာေနတယ္
အခု ေရႊေတာင္ၾကားမွာလား စင္ကာပူမွာလား
အဲဒီတုန္းက အေနာက္ရိုးမရဲ႔တဘက္တျခမ္းမွာ ေနခဲ့ၾကေလတယ္
ေမ့ခဲ့သမွ်ဟာ လြမ္းစရာပါ ငါ့ေက်ာင္းရယ္။
(၂၀၁၀)
ညီေလး ဖုန္းေမာ္ေရ
မင္းတို႔ ငါတို႔ ခ်စ္တဲ့ ေက်ာင္းႀကီးမရွိေတာ့ဘူး
စြယ္ေတာ္ရိပ္ အာရ္အိုင္တီ မရွိေတာ့ဘူး
ျမန္မာ့ေက်ာင္းသားသမိုင္းမွာ ေအာင္လံတခုအျဖစ္
ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီသမိုင္းမွာ ဝိဥာဥ္တခုအျဖစ္
ျပတိုက္ထဲ ေရာက္သြားၿပီေလ။
အခုေတာ့ နာမည္သစ္ ဒီဇိုင္းသစ္နဲ႔ ေက်ာင္းႀကီးျပန္ဖြင့္ၿပီ
ဝမ္းသာေတာ့ ညီေလးေရ
ပညာေခတ္ႀကီးမွာ
ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ သူရသတၱိရွိတဲ့ တက္ကႏိုကရက္ေတြ
ဒီေက်ာင္းႀကီးက ေမြးထုတ္ေပးလိမ့္မယ္ ငါယံုတယ္။
“စစ္အာဏာရွင္ ဖ်က္ျဖိဳကာအတည္
ျပည္သူ႔ေခတ္တြင္ တို႔တေတြ ေက်ာင္းတက္မည္…..”
ငါတို႔ တဘဝလံုး သီဆိုခဲ့ၾကတယ္။
ညီေလးေရ….
ရိုးသားစြာ ပြင္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္
အားလံုးကို ေမ့ပစ္ၿပီး
ဒီေက်ာင္းႀကီးမွာ စာေတြ တဝႀကီးသင္ခ်င္ေသးတယ္
ဒီေက်ာင္းႀကီးမွာ သခ်ၤာေတြ တဝႀကီးတြက္ေနခ်င္ေသးတယ္။
ပညာဥာဏ္ကို ျမတ္ႏိုးေပမယ့္
ပညာကိုစေတးခဲ့ရ ဘဝ… ဘဝ.. ေတြကို စေတးခဲ့တဲ့
ဒီ အေမွာင္ေခတ္ဆိုးႀကီး ဘယ္ေတာ့ နိဂံုးတိုင္မလဲ
နိဂံုးေရ တိုင္ပါေတာ့။ ။
(၂၀၁၃
ေမ)
