ဗမာ့မိုးေကာင္းကင္မွာထာ၀စဥ္ထြန္းေတာက္ေနမယ့္တာရာႀကီး ေရးသူ - ယာေတာကသာေဗ်ာ

(အေ၀းမွေပးစာတေစာင္)

ဗမာ့မိုးေကာင္းကင္မွာထာ၀စဥ္ထြန္းေတာက္ေနမယ့္တာရာႀကီး

၂၀၁၃ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္ ၂၁ရက္။

ကိုဟိုဒင္းေရ-

             

ဆရာဒဂုန္တာရာဆံုးသြားၿပီဆိုေတာ့ ေခတ္သစ္ဗမာျပည္သမိုင္းမွာ ၁၃၀၀ျပည့္အေရးေတာ္ပံုမ်ိဳးဆက္က မီး႐ွဴး တန္ေဆာင္ႀကီးေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားၾကတာ ကုန္သေလာက္ေတာင္႐ွိပါေပါ့လားလို႔ စဥ္းစားေန မိတယ္။ ဒီမီး႐ွဴးတန္ေဆာင္ႀကီးဟာ မီးဇာကုန္ဆီခမ္းလို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခဲ့တာျဖစ္ေပမဲ့ သူထြန္းညွိခဲ့တဲ့၊ သူေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ စာေပလမ္းေၾကာင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းေၾကာင္းတို႔ကေတာ့ ဗမာျပည္ျပည္သူေတြအၾကားမွာ ထိန္ထိန္ၿငီးလ်က္က်န္႐ွိတယ္ လို႔ဆိုခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။

            ဆရာ့ရဲ႕ထူးျခားခ်က္တခုက (ဒါဟာကိုလိုနီႏိုင္ငံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံလို ျပည္သူေတြမလြတ္ေျမာက္ေသးတဲ့ႏိုင္ငံ ေတြက ထူးျခားခ်က္ထင္ပါရဲ႕) စာေပအႏုပညာသမားေပမဲ့ ျပည္သူ႔လႈပ္႐ွားမႈေတြ၊ တိုက္ပြဲေတြနဲ႔ခြဲခြာလို႔မရတာ၊ အဲဒါေတြ မွာပါ၀င္ခဲ့တာ၊ ေနာက္ၿပီး အဲဒါေတြအတြက္ သူကိုယ္တိုင္လည္းအဖမ္းခံရ၊ အဖိႏွိပ္ခံရတာပဲဗ်။

            သူလိုပုဂၢိဳလ္ေတြေလ်ာ့သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေရးမွာလည္း အားေလ်ာ့ သြားတာအမွန္ပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက မေန႔တေန႔ကသမိုင္းေလးကိုပဲ အႀကီးအက်ယ္ျငင္းခံုေနၾကရတယ္ မဟုတ္ လား။ အရင္တုန္းကကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားဖူးတာက “သတင္းစာမ်ားသည္သမိုင္းကိုေျပာေနၾကသည္တဲ့”။ အခုေတာ့ “စစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသည္သမိုင္းကိုေျပာေနၾကသည္”ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္ေနၾကတာကိုး။ ပုဂံရာဇ၀င္ကိုတုတ္ထမ္းၿပီးျငင္းၾကရတယ္လို႔ ဆိုေပမဲ့ ဒီေန႔စစ္အာဏာ႐ွင္ေတြလက္ထက္မွာက်ေတာ့ တုတ္ကေလးတေခ်ာင္းေတာင္ ထမ္းခြင့္မ႐ွိတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ သမုိင္းဆရာေတြဟာ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးလက္နက္တပ္ထားသူေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ျငင္းရသလိုျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ဒီလိုအေျခအေန မ်ိဳးမွာ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံအေပၚ ေကာင္းမႈျပဳခ်က္ေတြထဲမွာ စာေပဘက္ကသာမကပဲ သူေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ႐ုပ္ပံုလႊာေတြ၊ ၀တၳဳေတြနဲ႔ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို မွတ္တမ္းတင္သြားတာေတြဟာ တန္ဘိုး႐ွိလွတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူလိုလူနဲ႔ေတာ့ ဘယ္စစ္ဗိုလ္မွၿပိဳင္မျငင္းရဲဘူးမဟုတ္လား။ သူကကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႕ျဖတ္သန္းလာတာ၊ သူမ်ားေတြလို တဆင့္ၾကားေတြနဲ႔ တတ္ေယာင္ကားလုပ္တာမဟုတ္ဘူးဗ်။

            အလားတူပဲ ဆရာဒဂုန္တာရာကို အမွတ္မေပးမျဖစ္ေပးရ မွာကေတာ့ သူ႔ရဲ႕စာေပနယ္က ေဆာင္႐ြက္ခ်က္မ်ားနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေနရာ၊ ဒီစာတိုေလးမွာ ဆရာ့ရဲ႕စာေပဂုဏ္ပုဒ္ေတြအားလံုးကို တခ်ီထဲေရးဖို႔ဆိုတာမျဖစ္ႏိုင္ သလို၊ ကၽြန္ေတာ္လည္းမႀကိဳးပမ္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အႀကံဳထဲက ေျပာသင့္တယ္ထင္တာေလးေတြပဲ နည္းနည္း ပါးပါေရးပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ဘ၀တုန္းက ကိုယ္ေစတနာထားသူကို ကိုယ္ဖတ္ေစခ်င္တဲ့စာေပမ်ိဳး ေပးဖတ္မယ္ ဆိုရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ စာေကာင္းေပေကာင္းေပးဖတ္ခိုင္းတယ္ဆိုရင္၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူကို စာအုပ္ေပးဖတ္မယ္ဆိုရင္ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕စာအုပ္ေတြထဲကပဲ အမ်ားဆံုးျဖစ္ခဲ့တာ ခင္ဗ်ား လည္းမွတ္မိမွာပါ (ခင္ဗ်ားလည္းေပးဖူးမွာပါ)။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေခတ္တုန္းကေရာ၊ အခုေခတ္မွာေရာ ဘယ္စာေရးဆရာရဲ႕ စာအုပ္ေတြကိုမ်ား အဲဒီလိုသီးသီးသန္႔သန္႔၊ သတ္သတ္မွတ္မွတ္နဲ႔ စာေပလက္ေဆာင္အျဖစ္ မ်ားမ်ားစားစား အေပးခံရတာ႐ွိလို႔လဲလို႔ ေမးခ်င္ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ လံုး၀မ႐ွိဘူးေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာမင္းသု၀ဏ္တို႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီတို႔လို ဆရာႀကီးမ်ားရဲ႕စာေပမ်ားကိုလည္း မဆိုလိုဘူးေနာ္။ “ေမ” ကို လက္ေဆာင္ေပးဖူးသူေတြ၊  “အလကၤာ(ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္)” ကို လက္ေဆာင္ေပးသူေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိခဲ့တယ္မဟုတ္လား။

            ဆရာဟာ စာေပမွာ အေၾကာင္းအရာနဲ႔အႏုပညာကိုေပါင္းစပ္ရာမွာ စံတင္ရတဲ့ပုဂၢိဳလ္တေယာက္လို႔ဆိုရင္ မမွားဘူး ထင္ပါတယ္။ စာေပဟာ ေႂကြးေၾကာ္သံမဆန္ရဘူး၊ ၀ါဒျဖန္႔စာတမ္းမဆံရဘူးဆိုတဲ့ မူေပၚလစီကို တိတိက်က်နဲ႔ ေျပာင္ ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္သြားသူလို႔ဆိုခ်င္ပါတယ္။ သူလိုလူေတြရဲ႕ေရးသားခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဗမာ ျပည္က ပညာတတ္ေတြအၾကားမွာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ဆန္႕က်င္ေရး၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ တိုးတက္တဲ့အယူအဆ ေတြပ်ံ႕ႏံွ႔ခဲ့တယ္လို႔ဆိုတင္လည္း မမွားပါဘူးကိုဟိုဒင္းရယ္။

            ေနာက္တခုေျပာစရာ႐ွိေသးတာက ပေဒသရာဇ္ေခတ္ေနာက္ပိုင္း ဗမာစာေပေလာကမွာ စကားေျပအေရးေကာင္း တဲ့စာေရးဆရာေတြ မ်ားမွမ်ားပါ။ ေလးစားသင့္၊ အတုယူသင့္တဲ့ ဆရာႀကီးေတြ၊ ဆရာမႀကီးေတြ အပံုႀကီး႐ွိပါတယ္။ ဒါေပ မဲ့ကိုဟိုဒင္းရယ္ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕စကားေျပအေရးအသားလို လူငယ္ေတြကေျပာင္တမ်ိဳး၊ တိတ္တိတ္ႀကိတ္လို႔တဖံု အတု ခိုးခံရတဲ့ စကားေျပမ်ိဳးကေတာ့ နည္းတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေရးဟန္ကိုေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူး ဘာမွ မေျပာဘူးေနာ္၊ လူငယ္ေတြ၊ ကေလာင္ေသြးခ်င္သူေတြအေပၚ ၾသဇာေညာင္းတာကိုေျပာတာ။ သူ႔ဟန္ကိုတုရင္း နာမည္ ႀကီးစာေရးဆရာျဖစ္သြားသူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။

            ကဗ်ာမွာေရာဗ်ာ-။ သူနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ေတြထဲမွာ သူ႔ကဗ်ာေတြေလာက္လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့တာမ႐ွိခဲ့ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲရဲ ေျပာ၀ံ့ပါတယ္။ သူ႔ၾသဇာေတြေညာင္းခဲ့ပါတယ္လို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆို၀န္ခံခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြေတာင္ မနည္းဘူး မဟုတ္လား။ ဒီေနရာမွာအခ်င္းခ်င္းမို႔ လက္တို႔ေျပာလိုက္ပါဦးမယ္။ ကဗ်ာဆရာျဖစ္မလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းပဲ သူ႔ရဲ႕ တဟီတီသြားရေအာင္တို႔၊ ေငြေလွေပၚကအနမ္းတို႔လို ကဗ်ာေတြကိုအတုခိုးၿပီး ေရးစပ္ခဲ့တာ မနည္းဘူးဗ်။ ပါရမီထင္ပါ ရဲ႕ဗ်ာ။ ဆရာႏုပ်ိဳစဥ္က စကားလံုးအသစ္ေတြတီထြင္တာကို အတိုက္အခိုက္ခံရတာေတြလည္း ခင္ဗ်ားမွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။ '၀တ္လစ္စလစ္ လမ္းမႀကီး'တို႔၊ 'ေ၀ါ့ဒစၥေနအျပာ'တို႔ ဆိုတာေတြေလ။ အဲဒီေခတ္အဲဒီအခါတုန္းကေတာ့ စာေပတိုက္ပြဲႀကီးေတြတမွ်ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာေတာ့ သူ႔ကုိတိုက္သူေတြဟာ ဆရာ့ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ေၾကာင့္ အျပစ္႐ွာႀကံတိုက္ခိုက္ၾကတာပဲဗ်။ သူ႔ရဲ႕စာေပသစ္ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ စာေပသစ္လႈပ္႐ွားမႈကို “၀ဲ”ေစာ္နံတယ္ဆိုၿပီး အာဃာ တနဲ႔တိုက္ၾကတာ။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့- တနည္းသမိုင္းဘီးလည္ပတ္လာေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕တီထြင္ခ်က္၊ စမ္းသပ္ခ်က္ ေတြဟာ လမ္းဖံုဖံုျဖစ္လာတာပဲမဟုတ္လားဗ်။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ စစ္ေအးစစ္ပြဲအစကိုး။

            စစ္ေအးစစ္ပြဲဆိုလို႔ ဆရာ့ရဲ႕ဘ၀မွာ စစ္ေအးစစ္ပြဲရဲ႕ဂယက္ေတြ႐ိုက္ခံရတာလည္း မနည္းဘူးဗ်။ ဗမာျပည္မွာ ဖဆပလ အစိုးရဟာ ျပည္တြင္းစစ္ေပၚေပါက္ေအာင္ လုပ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အေမရိကန္က မကၠာသီ၀ါဒကို အတုခိုးၿပီး “၀ဲ”လို႔ သူတို႔ ယူဆသူ မွန္သမွ်ကို စံုေထာက္ဖိုင္ေတြ ဖြင့္၊ မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္တာေတြ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ဒီအခါမွာ ဆရာ တာရာလည္း ဘယ္လြတ္လိမ့္မတုံးဗ်ာ။ သူလည္းပဲ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕အမည္းေရာင္ (အနီေရာင္ေခၚမလားပဲ) စာရင္းထဲ ပါေတာ့တာေပါ့။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းေခတ္ေပါ့။ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕၊ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔ ဖဆပလရဲ႕ ျပည္တြင္းစစ္၀ါဒတို႔ကို တက္တက္ႂကြႂကြ၊ ႐ြတ္႐ြတ္ခၽြံခၽြံတိုက္ခဲ့တဲ့ ဆရာဒဂုန္တာရာဟာ စစ္အာဏာ႐ွင္ေတြလက္ထက္ က်မွ ေထာင္ထဲေရာက္ရေတာ့တယ္။ လူေတြကိုဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ရာမွာ အာဏာ႐ွင္စနစ္၊ အထူးသျဖင့္ျပည္တြင္းက အာဏာ ႐ွင္စနစ္ဟာ လက္သံအေျပာင္ဆံုး၊ အရက္စက္ဆံုးလို႔ေျပာႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ။

                တကယ္က ဆရာတာရာဟာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ တပည့္ေနာက္လိုက္ပီပီ၊ သမိုင္းေခတ္ အဆက္ဆက္ မွာ ဘယ္တုန္းကမွ ရပ္တည္ခ်က္ မမွားခဲ့တဲ့ သူပါ။ သူဟာႏိုင္ငံေရး မလုပ္ဘူးလို႔  စိတ္ဒံုးဒံုးခ်ေပမဲ့ ေခတ္နဲ႔ စနစ္တို႔ရဲ႕ တြန္းပို႔မႈ၊ ေတာင္းဆိုခ်က္တို႔ အရ သူဟာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ စစ္ဖန္တီးမႈဆန္႔က်င္ေရး စကားေတြကို ေျပာရ၊ ေရးရတဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္ခဲ့ ရပါတယ္။ ဒါဟာ ဖိႏွိပ္သူနဲ႕အဖိႏွိပ္ခံေတြ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ကြဲျပားၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ပဋိပကၡျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတခုမွာ လူေတြဟာႏိုင္ငံေရးနဲ႔ကင္းခ်င္လို႔မရဘူး၊ တဘက္ဘက္မွာ မရပ္လို႔မရဘူးဆိုတဲ့သာဓက တခုပါပဲ။

                ကဲ၊ ဒီစာကို နိဂံုးခ်ဳပ္ရင္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပဲ “သူတို႔ကေတာ့ တာ၀န္ေက်သြားၾကၿပီ” ဆိုတဲ့ ၀ါက်ကိုလည္း မပါမျဖစ္ ေရးရ မွာပါပဲ။ သေဘာတရားအရဆိုရင္ သူရဲေကာင္းေတြ၊ အာဇာနည္ေတြကို ေနာင္ လူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီးေတြက ေမြး ထုတ္ေပးဦးမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာဒဂုန္တာရာလို စာေပအႏုပညာေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးမွာပါ ဂုဏ္တင္ရမယ့္ သမိုင္း၀င္ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ကေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ ထပ္ေပၚပါ့မလားဗ်ာ။

                ေတာင့္တျခင္းမွလြဲ၍ ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေစလို႔ေ မွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

                      ဘယာေဘး ကြာေ၀းၾကပါေစ။

                      ယာေတာကသာေျဗာ