ဆင္းရဲျခင္းေထာင္ေျခာက္ဘာသာျပန္သူ- လူထုစိန္၀င္း

{လူထုစိန္၀င္းရဲ႔ ဆင္းရဲျခင္းေထာင္ေျခာက္ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ပါတဲ့ အက္ေဆးေတြဟာ ၀င္းေဇာ္၊ လူထုစိန္၀င္း အမည္မ်ားနဲ႔ Bi weekly eleven ဂ်ာနယ္မွာ အမွတ္ ၁ မွ စတင္ကာ (၂၈-၁၂-၀၈) အထိ ဘာသာျပန္ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သမွ် ျဖစ္တယ္။}

မဟာလူျဖဴစနစ္ေခတ္ (Apartheid Era) ကာလတုန္းက ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရး အၾကမ္းဖက္မႈလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ဘာမွကို ေထြေထြရာရာ ေတြးစရာမလိုဘဲ အျဖဴနဲ႔အမည္းဆိုတာ ႐ွင္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ ေမလေႏွာင္းပိုင္းမွာ တႏိုင္ငံလံုးေလာင္ၿမိဳက္သြားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားဆန္႔က်င္ေရး မီးေတာက္မီးလွ်ံႀကီး ထဲမွာ ေသဆံုးခဲ့ၾကတဲ့ ၆၂ ဦးစလံုးဟာေတာ့ လူမည္းေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။
အလားတူပဲ အိုးေတြအိမ္ေတြ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရသူ ေထာင္ေသာင္းမကတို႔ဟာလည္း လူမည္းေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ လူေတြကို ႐ိုက္ႏွက္လုယက္၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကို မေတာ္မတရားျပဳ၊ လူေတြကို အ႐ွင္လတ္လတ္ မီး႐ိႈ႔သတ္ျဖတ္ လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြကလည္း လူမည္းေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစြာနဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ 'သက္တန္႔ေရာင္ႏိုင္ငံ' လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးတခုကို အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခား သြားေစခဲ့တဲ့ အမုန္းနဲ႔ အႀကမ္းဖက္မႈေတြ ဟာ လူမ်ိဳးေရးေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါဟာ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇး႐ွင္း လို႔ေခၚတဲ့ 'ကမၻာျပဳမႈ' ရဲ႔ လကၡဏာတရပ္သာ ျဖစ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ေခတ္ကို ျပဌာန္းတဲ့ ၀ိေသသျဖစ္စဥ္တရပ္က 'ေ႐ႊ႔ေျပာင္းေနထိုင္မႈ' ျဖစ္တယ္။ ကမၻာႀကီးက က်ဳ႔ံလိုက္လာၿပီး စီးပြါးေရးေတြက ေပါင္းစည္းလာၾကခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံနယ္နမိတ္ေတြရဲ႔ အေရးပါမႈက လည္း ေလ်ာ့ပါးလာၾကတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ သီ၀ရီေတြက ဒီလိုဆိုတာပဲေလ။
တကယ့္လက္ေတြ႔ အေျခအေနမွာေတာ့ နယူးေယာက္ၿမိဳ႔ေတာ္မွာ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ နယူးေဒလီ၊ ဂ်ိဳဟန္နက္စဘတ္ နဲ႔ တိုက်ိဳၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးမ်ားမွာ ေနသည္ျဖစ္ေစ တဦးနဲ႔တဦး 'ႏွစ္ပါးဂေဟဆက္' သလို အံ၀င္ခြင္က် တသားတည္း က်ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ေရေပၚဆီ လူတန္းစားတရပ္ တည္႐ွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရာရာဟာ အလားတူ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမာ မေနၾကပါဘူး။
ကမၻာျပဳမႈရဲ႔ ေ႐ွ႔ေနေတာ္ႀကီးမ်ား ေျပာၾကတဲ့ လြတ္လပ္စြာ ကုန္သြယ္မႈနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ ေစ်းကြက္စနစ္တို႔ ေၾကာင့္ ကမၻာႀကီးတခုလံုးရဲ႔ ပ်မ္းမွ်၀င္ေငြ တိုးတက္ျမင့္မားလာခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ စကားမွန္လာတယ္။ ကမၻာ့ဘဏ္ရဲ႔ အစီရင္ခံစာေတြအရ တေန႔၀င္ေငြ ႏွစ္ေဒၚလာေအာက္ ရ႐ွိတဲ့ ကမၻာ့လူဦးေရဟာ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္က ၆၇ ရာႏႈန္း႐ွိရာက ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ၄၇ ရာႏႈန္းထိ ေလ်ာ့က်သြားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၂ ေဒၚလာ ဆိုတာ ဘာမွ႐ွိလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ 'ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇး႐ွင္းနဲ႔ လူမႈေရး အခ်ိဳးအဆ ေလ့လာေရး ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ ေကာ္မ႐ွင္' ဆိုတဲ့ သုေတသနအဖြဲ႔ႀကီးတခုက ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့ အစီရင္ခံစာအရ ဆိုရင္ေတာ့ ပ်မ္းမွ် လူပုဂၢိဳလ္တဦးတေယာက္ရဲ႔ ေယဘူယ် အေျခအေနဟာ တိုးတက္လာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္အားျဖင့္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ပိုၿပီး ဆိုးလာတယ္။ ကမၻာ့လူဦးေရရဲ႔ ၅၉ ရာႏႈန္းဟာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီး နက္႐ိႈင္းလွတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ႐ွိေနၾကၿပီး ကမၻာ့လူဦးေရရဲ႔ ငါးရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္သာ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀တဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ေနထိုင္ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
စီးပြါးေရးပညာ႐ွင္ ဂ်ိဳးဇက္စတစ္ဂလစ္ (Joseph Stiglitz) ကေတာ့ "ကမၻာျပဳမႈက လူဆင္းရဲေတြနဲ႔ ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံကို ဖန္တီးေပးလိုက္တယ္" လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒီအဆိုက ေတာင္အာဖရိက ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို သိသိသာသာ မွန္ေနတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ မဟာလူျဖဴစနစ္ေခတ္ေနာက္ပိုင္း အစိုးရက ေစ်းကြက္စီးပြါးေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့တာေၾကာင့္ ေ၀ါလမ္းမႀကီးေပၚက ေငြကုန္သည္ပြဲစားမ်ားနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ ဘဏ္လုပ္ငန္း႐ွင္ႀကီးမ်ားက ခ်ီးက်ဴးေထာပနာ ျပဳတာခံခဲ့ရၿပီး ႏိုင္ငံရဲ႔ ႏွစ္စဥ္ စီးပြါးေရးတိုးတက္မႈႏႈန္းကလည္း ေလးရာခိုင္ႏႈန္း၊ ငါးရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ မွန္မွန္ႀကီး ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတိုးတက္မႈႏႈန္းက ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးကို က်ဥ္းသြားေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သလို အႏၱရာယ္ႀကီးမားတဲ့ အေျခအေနထိ ေရာက္ေနတဲ့အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာႀကီးကိုလည္း မေျဖ႐ွင္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလမွာ 'ေတာင္အာဖရိကလူမ်ိဳးမ်ား ဆက္ဆံေရးဌာန' ဆိုတဲ့ သုေတသနအဖြဲ႔ရဲ႔ ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ အပါသိဒ္ (Apartheid) စနစ္ အဆံုးသတ္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ တေန႔၀င္ေငြ တေဒၚလာေအာက္႐ွိသူ လူဦးေရ ၁ ဒႆမ ၉ သန္း ႐ွိခဲ့ရာက ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ၄ ဒႆမ ၂ သန္းထိ ႐ွိလာခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။ ကမၻာျပဳမႈရဲ႔သေဘာက ေလွေတြ အားလံုးကို သယ္ေဆာင္ေပးတဲ့ 'ဒီေရ' အျဖစ္ယူဆခဲ့ၾကေပမယ့္လို႔ ေတာင္အာဖရိကမွာ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ လက္ေတြ႔အေထာက္အထားမ်ားအရ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေလွမ်ားဟာ ဒီေရကို လိုက္မမီလိုက္႐ံုေလာက္သာ မဟုတ္ဘဲ ဒီေရနဲ႔ အလွမ္းကြာေ၀းတဲ့ အျခားသမုဒၵရာတစင္းမွာ ေရာက္႐ွိေနၾကတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေတာ့ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇး႐ွင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သင့္အေတြ႔အၾကံဳဟာ ဘဏ္ထဲမွာ သင့္ေငြ ဘယ္ေလာက္႐ွိေနသလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာ မူတည္ေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါတယ္။ စီးပြါးေရးသမားမ်ားအတြက္ ကမၻာႀကီးဟာ ႐ြာျဖစ္ၿပီး အရပ္ေလးမ်ာက္ႏွာက ဘ၀တူေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္လ်က္ ႐ွိေနပါတယ္။ သမုဒၵရာထဲမွာ ေလွငယ္ေလးစီးၿပီး အႏၱရာယ္ကို ရင္ဆိုင္ရသူမ်ိဳးနဲ႔ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ သဲကႏၱာရႀကီးထဲမွာ ဘတ္စ္ကားအိုႀကီးစီးၿပီး ခရီးၾကမ္းႏွင္ရသူမ်ိဳးေတြ အတြက္ကေတာ့ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇး႐ွင္းဆိုတာ က်ိန္စာဆိုးႀကီးတခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲႏိုင္ငံမ်ားက သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူမ်ားဟာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ခ်မ္းသာတဲ့ စက္မႈႏိုင္ငံႀကီးမ်ားကို ျဖစ္ေစ၊ ဖြ႔ံျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံေတြထဲက ပိုၿပီးႂကြယ္၀တဲ့ ေတာင္အာဖရိကလို ႏိုင္ငံမ်ားကို ျဖစ္ေစ၊ တရား၀င္နည္းနဲ႔ေရာ၊ တရားမ၀င္နည္းနဲ႔ပါ ေျပာင္းေ႐ႊ႔ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ ဖြ႔ံျဖိဳးဆဲကမၻာက လူဆင္းရဲမ်ား အေနနဲ႔ကလည္း သူတို႔ရဲ႔ မ၀ေရစာ အစားအစာမ်ားကို ႏိုင္ငံျခားက ၀င္လာသူေတြကို ခြဲမေပးလိုၾကပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ခ်မ္းသာႏိုင္ငံကလူေတြ လုပ္သလိုဘဲ ျပင္ပက ၀င္လာသူေတြနဲ႔ သူတို႔ၾကားမွာ တံတိုင္းေတြ ကာရံထားၾကပါေတာ့ တယ္။ စီးပြါးေရးအသစ္ရဲ႔ ေလွၾကံဳစီးသမားေတြနဲ႔ သူေဌးသူႂကြယ္မ်ားရဲ႔ 'ေလွၿမိဳ႔ေတာ္ယဥ္ေက်းမႈ' (Cosmopolitanism) ထြန္းကားျခင္းႏွင့္အတူ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇး႐ွင္းရဲ႔ ေနာက္မွာ ကပ္ပါလာတာကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသား မုန္းတီးေရးစိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ႂကြလာမႈပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီျဖစ္စဥ္ဟာ ေတာင္အာဖရိကမွာ အၾကမ္းဖက္ပံုသ႑ာန္နဲ႔ ေလာေလာလတ္လတ္ ေပၚထြက္လာ႐ံုမက ဥေရာပတိုက္မွာလည္း ႏိုင္ငံျခားသား မုန္းတီးေရး စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ႂကြလာခဲ့တာေၾကာင့္ မူလက မေျပာပေလာက္တဲ့ အုပ္စုငယ္ေလးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကတဲ့ ၿဗိတိသွ်ေန႐ွင္နယ္ပါတီ၊ ျပင္သစ္က Le Pen ရဲ႔ ေန႐ွင္နယ္ဖရန္႔ပါတီ၊ ဂ်ာမနီက နီယိုနာဇီပါတီ၊ ေဟာ္လန္က လုပ္ၾကံခံရတဲ့ Pim Fortuyn ရဲ႔ ပါတီ စတဲ့ အဖြဲ႔ေတြကို သူတို႔ႏိုင္ငံ အသီးသီးရဲ႔ ပင္မႏိုင္ငံေရး ေရစီးေၾကာင္းႀကီးထဲ ေရာက္ေအာင္ ျမႇင့္တင္ေပးလိုက္ၾကပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ေအာက္တိုဘာမွာ ဆြစ္ဇလန္က People's Party ဟာဆိုရင္ သိုးမည္းတေကာင္ကို သိုးျဖဴသံုးေကာင္က ဆြစ္ဇလန္အလံေပၚက ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္တဲ့ပံု ပိုစတာ ကိုင္စြဲၿပီး ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ရာမွာ ပါတီတခုခ်င္းအေနနဲ႔ မဲအမ်ားဆံုး ၂၉ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ အႏိုင္ရသြားပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက ၀င္လာသူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံတည္ေထာင္ထားတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာလည္း သမိုင္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ဘယ္ေခတ္ကနဲ႔မွ မတူေအာင္ ႏိုင္ငံျခားသားဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္ ပ်႔ံႏွ႔ံေနေၾကာင္းကို စစ္တမ္းေကာက္ယူမႈမ်ားအရ သိ႐ွိရတယ္။ ကမၻာတခုလံုးမွာလည္း ဂ်ပန္၊ ကိုးရီးယားနဲ႔ ပါလက္စတိုင္းနယ္ေျမမ်ားကလြဲရင္ ႏိုင္ငံအားလံုးလိုလိုမွာ ႏိုင္ငံျခားသားဦးေရ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္လိုတဲ့ သေဘာထား ႐ွိေနၾကတယ္လို႔ Pwe Global Attitudes Survey အဖြဲ႔က ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့ အစီရင္ခံစာအရ သိ႐ွိရတယ္။
ေလာေလာလတ္လတ္ ေပၚထြက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ဆန္႔က်င္ေရး အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားက ေနၿပီး 'သက္တန္႔ေရာင္ႏိုင္ငံ' အေနနဲ႔ ထုတ္ယူစရာ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲဒါေတြထဲမွာ အဓိကက်တာကေတာ့ ဒီေန႔ႏိုင္ငံျခားသား မုန္းတီးေရးဟာ အသားေရာင္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာမ်ိဳးထက္ သယံဇာတေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာက ပိုတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔ အစိုးရအေနနဲ႔ကလည္း အျဖဴအမည္းျခားနားမႈထက္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈ ေျခာက္ကမ္းပါးႀကီး နက္သထက္ နက္လာတာကို ပိုၿပီး အာ႐ံုုစိုက္သင့္ပါတယ္။ အပါသိဒ္က လူျဖဴေတြကို အသားအေရာင္ ခြဲျခားေရးသမား လူဆိုးလူမိုက္ေတြ ျဖစ္လာေစခဲ့သလို မညီမွ်ျခင္းနဲ႔ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းတို႔ၾကားက ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇး႐ွင္းကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမဆို တယူသန္ တေဇာက္ကန္းမ်ား ျဖစ္လာေစႏိုင္ပါတယ္။ ။

[၁၆. ၆. ၂၀၀၈ ထုတ္ Time မဂၢဇင္းက Alex Parry ရဲ႔ Poverty Trap အက္ေဆးကို ဘာသာျပန္ထားတာပါ။]

လူထုစိန္၀င္း
{လူထုစိန္၀င္းရဲ႔ ဆင္းရဲျခင္းေထာင္ေျခာက္ အက္ေဆးမ်ား စာအုပ္၊ ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀၀၉ ေမလ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္}