[ဆရာေမာင္သာရ
ရဲ႔ ေရးတတ္ရင္ ဝတၳဳ ျဖစ္တယ္ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]
ေရးတတ္ရင္
ဝတၳဳျဖစ္တယ္ (၁)
မင္းက
မင္းကို မျမင္တတ္ဘူး.. ေျပာေတာ့လည္း မႀကိဳက္ဘူး။
သည္ေခတ္ေလာက္ စာေရးခ်င္တဲ့ လူေတြအတြက္ ေရးစရာ ေပါတာ ဘယ္ရွိမလဲ။ ငါ့မွာဆိုလဲ ေရးစရာေတြ တပံုတေခါင္းႀကီး။ ေရးလို႔ကို မကုန္ႏိုင္ဘူး။
မင္းက်မွ
ဘာေရးရမွန္း မသိဘူးဆိုၿပီး လာညည္းေနတယ္။
အေတာ္ဟုတ္တဲ့ေကာင္။
အေရးႀကီးတာက
ျမင္တတ္ဖို႔ လိုတယ္ကြ။ စာေရးဆရာ
ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ျမင္တတ္ရတယ္။ ၾကည့္တတ္ရတယ္။
တကယ္ေတာ့
စာေရးတယ္ဆိုတာက ဘာမွ သိပ္ခက္တာ မဟုတ္ဘူး။
ေလ့က်င့္လိုက္ရင္ ရတာပဲ။ တခုေတာ့
ရွိတာေပါ့ေလ။ ဖတ္လို႔ေကာင္းေအာင္၊
ပရိသတ္ႀကိဳက္ေအာင္၊ နားလည္း လည္လာေအာင္ ေရးတတ္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ သိပ္မလြယ္လွ
ဘူးေပါ့။
ဒါေပမယ့္
အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ 'အျမင္' ရွိရမယ္။
ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္ဖို႔ လိုမယ္။
တျခား
ေဝးေဝးလံလံေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္မေနနဲ႔။
သည္လမ္းက ဘာလမ္းလဲ။ ဘာလမ္းျဖစ္ျဖစ္
မင္းေနတဲ့လမ္း။ သည္လမ္းထဲမွာ
မင္းေနလာခဲ့တာပဲ ဘယ္ေလာက္ၾကာ ၿပီလဲ။
ငါသိတာပဲ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။
ငါက
မင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့သာ သည္လမ္းကို ေရာက္ဖူးတာ။
ေရာက္တာကေတာ့ ခဏခဏ ေပါ့ေလ။
မင္းရွိေနေတာ့လည္း ေရာက္ျဖစ္ေနတာေပါ့။
ဆိုလိုတာက
ဘာပဲေျပာေျပာ သည္လမ္းအေၾကာင္းကို မင္းက ငါ့ထက္ ပိုသိမယ္။ ငါသိတယ္ ဆိုတာက မင္းသိတာထက္ ဆယ္ပံု႔တပံု
ေလာက္ပဲ ရွိမယ္။
ၿပီးေတာ့
သည္လမ္းမွာ မင္းက ရပ္ကြက္လူႀကီး။ ရပ္ကြက္က
ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမာက္ထားတာ။ သည္လမ္းနဲ႔
ပတ္သက္တဲ့ ျပသနာ အရပ္ရပ္ကို မင္းကိုယ္တိုင္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းေနရတာ။ သည္လမး္ရဲ႔ အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အူသိမ္အူမ
မက်န္ မင္းမသိဘဲ ေနမလား။
ဒါေပမယ့္
မင္းလမ္းကို မင္း စာတပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးရေကာင္းမွန္း မသိဘူး မဟုတ္လား။
ေအး…. ျမင္တတ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ
အဲဒါကို ေျပာတာ။
ငါေျပာျပမယ္
နားေထာင္။
မဟုတ္ရင္
မဟုတ္ဘူး ျပန္ေျပာ။ မွားေနရင္ မွားေနတယ္ေျပာ။ ငါ့ကိုေတာ့ ေျပာလို႔ ရတယ္။ ကိစၥ မရွိဘူး။
မင္းေနတဲ့
အိမ္က စ, မယ္။
မင္း
ဘာအလုပ္ လုပ္သလဲ။ ေတာက္တိုမည္ရ
စာေရးတယ္။ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္လို႔
ႀကိဳးစားေနတယ္။ မင္းမိန္းမက အိမ္ဆိုင္ ထြက္တယ္။ ကေလး စားစရာ အခ်ဥ္ထုပ္၊ အခ်ိဳထုပ္ကေလးေတြ
ေရာင္းတယ္။ ေဆးလိပ္ေရာင္းတယ္။ လက္ဖက္သုပ္ ခ်င္းသုပ္ ေရာင္းတယ္။
ဟုတ္ၿပီ။
ဟိုဘက္ခန္းက
ဘာလုပ္လဲ။
တရုတ္။ ဖိနပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ဆိုင္ႀကီးေတြက ေအာ္ဒါေပးတဲ့ ဖိနပ္ေတြ
ခ်ဳပ္တယ္။ အလုပ္သမား မရွိဘူး။ မိသားစု လုပ္ၾကတာ။
ေအး….. အေပၚထပ္ကေကာ
ဘာလုပ္လဲ။ တခန္းက အိမ္ရွင္ေနတယ္။ တခန္းက အပ်ိဳႀကီး ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ေနတယ္။ လဟာျပင္ေစ်းမွာ အထည္ေရာင္းၾကတယ္။
ေနာက္တခါ
ေခါင္းရင္းအိမ္။ ဘာလုပ္လဲ။ စက္ခ်ဳပ္တယ္။
ေယာက်္ားဝတ္ ရွပ္အက်ႌေတြ ခ်ဳပ္တယ္။
နာမည္ႀကီးတယ္။
ရုပ္ရွင္မင္းသားေတြေတာင္
လာအပ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္
ဆိုင္းဘုတ္ေတာ့ မရွိဘူး။
အဲသည္
ေခါင္းရင္းအိမ္ အေပၚထပ္ကေကာ။ လင္မယား
ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဝန္ထမ္း။ ကုန္သြယ္ေရး
ေကာ္ပိုေရးရွင္းတခုမွာ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။
ဟုတ္ရဲ႔လား။ နာမည္ကေတာ့
ထားလိုက္ပါေတာ့။
ၿပီးေတာ့
ေျခရင္းအိမ္။
အိမ္ငွားမရွိဘူး။ ေမာ္ေတာ္ကား ေထာင္တယ္။ အငွားေလးဘီးကားကေလး ႏွစ္စီး ရွိတယ္။ ညဘက္ဆိုရင္ ေအာက္ထပ္မွာ ကားထားတယ္။ လူေတြက အေပၚထပ္မွာ ေနၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အိမ္။
အဲသည္အိမ္ကလည္း
ေမာ္ေတာ္ကား ေထာင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္
ကားႀကီး။ အုတ္တင္ သဲတင္တဲ့ ကား။ တႏွစ္မွာ ႏွစ္ခါေလာက္ အင္ဂ်င္ခ်ရတယ္။ ေလးခါေလာက္ လနဲ႔ ခ်ီနားၿပီး ျပင္ရတယ္။ ကားအို ကားေဟာင္းႀကီး။
ေနာက္တခန္းကေကာ
ဘာေတြလုပ္လဲ။
ပိုင္းေလာ့
မင္ပုလင္းေတြ ဝယ္တယ္။ ေဆာ္ဒါနဲ႔ ေဆးတယ္။
သန္႔စင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စက္ရံုကို
ကန္ထရိုက္စနစ္နဲ႔ ပုလင္းခြံေတြ ျပန္သြင္းတယ္။
မင္းတို႔
လမ္းက တကယ္ စံုတယ္။
ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းလည္းရွိတယ္။ ဆယ့္ႏွစ္ခန္း စာေလာက္ရွည္တဲ့ အုတ္ရိုးနဲ႔။ အက်ယ္ႀကီး။
ၿပီးေတာ့
ေနာက္ထပ္ ဖိနပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တရုတ္အိမ္ တအိမ္လည္း ရွိတယ္။
တခါ
တရုတ္ မိန္းမလ်ာကေလး တေယာက္။ သူက
ဆံပင္တုေတြ လုပ္ေရာင္းတယ္။ အလွျပင္ဆိုင္
လည္း ဖြင့္ထားတယ္။ သူ႔စီးပြါးေရးကလည္း
ဆိုးပံုမရဘူး။
အဲသည္
အနားမွာပဲ ပါပလာ အေျခာက္ေတြ လုပ္ေရာင္းတဲ့ ကုလားမ အိမ္တအိမ္ ရွိေသးတယ္။
ေနာက္တခု
ေခတ္ေပၚသေဘၤာသား အိမ္တအိမ္လည္း ရွိတယ္။
ဗြီဒီယိုနဲ႔ ဘာနဲ႔။ မင္းကေလးေတြ
သြားၾကည့္ေနက်။
ၿပီးေတာ့
ေနာက္တအိမ္က လက္ႏွိပ္စက္ ျပင္တယ္။
အေဟာင္းေတြ ဝယ္တယ္။ ျပင္ၿပီး
ျပန္ေရာင္းတယ္။ သူကေတာ့ ဘားလမ္းမွာလည္း
အဂၤလိပ္ လက္ႏွိပ္စက္ ရိုက္တယ္ ေျပာတာပဲ။
လမ္းေဘးေတာ့ လမ္းေဘးေပါ့ေလ။
အဲ…. လမ္းထိပ္
ေရာက္သြားၿပီ။ လမ္းထိပ္တဖက္က
ဆီဆိုင္ႀကီး။ ဆီကုန္သည္။ သည္နားတဝိုက္က ထမင္းဆိုင္ေတြ၊
အေၾကာ္ဆိုင္ေတြနဲ႔ အိမ္ေတြကို ဆီေရာင္းတယ္။
သူတို႔ကေတာ့ ခ်မ္းသာတယ္။
ကိုယ္ပိုင္ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ဘာနဲ႔။
လမ္းထိပ္မွာပဲ
တဖက္ကေတာ့ ကုန္စံုဆိုင္။ အခု
ေနာက္ဆံုးေခတ္ေပၚ ကုန္စံုဆိုင္ေပါ့။
ပစၥည္း အစံုေရာင္းတယ္။ အလွကုန္လည္း
ရွိတယ္။ စာေရးကရိယာေတြလည္း ရွိတယ္။ အိမ္သံုးပစၥည္း ေတြလည္း ရွိတယ္။ ဘီစကြပ္မ်ိဳးစံု လည္း ရွိတယ္။ အိမ္သံုး ေဆးဝါးလည္း ရွိတယ္။ ေနာက္ဆံုး တံဆိပ္ေခါင္းကအစ ရွိတယ္။
သည္ဘက္လမ္းထိပ္
ၿပီးေတာ့၊ ဟိုဘက္ လမ္းထိပ္ သြားရေအာင္။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ အေအးဆိုင္။
တဖက္အိမ္က
ေမာ္ေတာ္ကား ဝပ္ေရွာ့။ အထူးသျဖင့္ ဖင္မီလီယာကားေတြ လာျပင္တာ ေတြ႔ရတယ္။
လမ္းထဲကို
ျပန္ဝင္ခဲ့။
ဆင္းရဲသားေတြ
ေနတယ္။
တခန္းက
ေဂၚရင္ဂ်ီ ကုလားမ။ မနက္တိုင္း မနက္တိုင္း
'တိုရွည္' လုပ္ေရာင္းတယ္။ တခုမွ
တမတ္။ ကေလးေတြ တန္းစီ ေစာင့္ဝယ္ရတယ္။
ေနာက္တခါဆို
ၿပိဳလုၿပိဳခင္ အိမ္ကေလး။
ဆိုက္ကားဆရာတေယာက္က ေအာက္ထပ္ေနတယ္။
အေပၚထပ္က လက္သမားဆရာ။
အဲဒီ
လက္သမားဆရာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူတို႔နဲ႔ ကပ္လ်က္အိမ္က ပ်ဥ္တိုပ်ဥ္စ ပ်ဥ္ေဟာင္းေတြ
ေရာင္းတယ္ ဝယ္တယ္။ အိမ္ေဟာင္းေတြ ဝယ္တယ္၊
ဖ်က္တယ္။ ယူလာတယ္။ ျပန္ေရာင္းတယ္။ သြပ္ေဟာင္းေတြလည္း ေရာင္းတာပဲ။
ေနာက္
သူတို႔နဲ႔ မ်က္ႏွာ္ခ်င္းဆိုင္ အိမ္ကေကာင္ကေတာ့ နည္းနည္း လည္တယ္။ လူငယ္ပဲ။
သူကေတာ့ ဘိလပ္ေျမ အတုလုပ္တယ္။
အတုလုပ္တယ္ ဆိုတာကလည္း ငါျမင္ပါတယ္။
အစစ္ကို ဝယ္ရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ
ေျမနီမႈန္႔ေတြ၊ ထမင္းေျခာက္မႈန္႔ေတြနဲ႔ ျပန္ေရာၿပီး ေရာင္းတာပဲ။ အိတ္ကို ဘယ္ဘက္က ေဖာက္ၾကည့္ ၾကည့္ အစစ္ေတြခ်ည့္ပဲ။ အလယ္ေကာင္မွာမွ
ေရာထည့္ထားတာ။ တအိတ္က ႏွစ္အိတ္ျဖစ္၊
ႏွစ္အိတ္က သံုးအိတ္ျဖစ္။ ဘိလပ္ေျမတအိတ္ရဲ႔
ေစ်းႏႈန္းကလည္း မင္းသိတဲ့အတိုင္း။
ရာေက်ာ္တယ္။ တြက္ေျခကိုက္တာေပါ့။
ေဟာ….. အံ့ၾသစရာ
ေကာင္းတာက စာကေလး အရွင္ေတြ ဝယ္ေလွာင္ၿပီး ေဖာက္သည္ေပးတဲ့ ကုလားအိမ္ တအိမ္လည္း
ရွိေသးတယ္။ တအိမ္ မဟုတ္ဘူးေလ၊ နွစ္အိမ္။
ၿပီးေတာ့
မင္းတို႔ လမ္းထဲမွာ တပ္မေတာ္က တပ္ၾကပ္တေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္။ ကေလးေတြ တျပံဳႀကီးနဲ႔။ အဲဒီတပ္ၾကပ္က ဗလေကာင္းေကာင္း၊
ဝတ္စံုဝတ္လိုက္ရင္ တကယ္ခန္႔တယ္။
လူႀကီးတေယာက္ရဲ႔ ေမာ္ေတာ္ကားကို ေမာင္းရတယ္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။
ေနာက္တခါ
အရာခံ ဗိုလ္တေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္။
မနက္တိုင္း မနက္တိုင္း လမ္းထိပ္ထြက္ၿပီး စစ္ရံုးက လာႀကိဳတဲ့ ဖယ္ရီကားကို
ေစာင့္ေစာင့္ စီးတာ ေတြ႔တယ္။
အရပ္ထဲမွာေတာ့ သူရွိမွန္းေတာင္ မသိရဘူး။
လႊတ္ေအးတယ္။
ၿပီးေတာ့
ဘဏ္အရာရွိ တေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္။ ဘဏ္အရာ ရွိဆိုေပမယ့္
ေယာကၡမအိမ္ ကပ္ေနတာပါ။ သူ႔ ေယာကၡမကလည္း
မင္းလိုပဲ ရပ္ကြက္လူႀကီး။ တခါတုန္းက
ၿမိဳ႔နယ္ အဆင့္အထိ ပါဘူးေသးတယ္ မဟုတ္လား။
ေအး…. ၿပီးေတာ့
အထူးျခားဆံုးကေတာ့ ဒိုဘီသမားအိမ္။
ဒိုဘီသမား ဆိုေပမယ့္ အျခား ဒိုဘီ ကုလား ေတြလို လူတကာအဝတ္ ေလွ်ာ္တာ ဖြတ္တာ
မဟုတ္ဘူး။ သူက သီးသန္႔။ ယဥ္ေက်းမႈ ဦးစီးဌာနက မင္းသမီး မင္းသား ဝတ္တဲ့
အဝတ္ေတြ၊ ေရႊခ်ည္တိုး ေငြခ်ည္ထိုးေတြနဲ႔ ကန္႔လန္႔ကာေတြ၊ ကားလိပ္ေတြကို ေလွ်ာ္ရ
ဖြတ္ရတာ။ သည္အလုပ္လုပ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ မိရိုးဖလာ လုပ္လာခဲ့တဲ့ အလုပ္လို႔ ေျပာတယ္။
ေနာက္
ထူးျခားတဲ့ အိမ္တအိမ္လည္း ၇ွိေသးတယ္။
တနွစ္ပတ္လံုး ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘူး။
ဘာအလုပ္မွ မရွိဘူး။ တႏွစ္မွ တခါပဲ
အလုပ္လုပ္တယ္။ အဲဒီအလုပ္ကလည္း တလေလာက္ပဲ
လုပ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအလုပ္က ရတဲ့ ဝင္ငြနဲ႔ တႏွစ္ စားေလာက္တယ္။ ဘာအလုပ္လဲ ဆိုေတာ့ ျပြတ္လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္း။ ေရပက္တဲ့ ျပြတ္၊ ကေလးေတြ ေရကစားတဲ့ ျပြတ္။ ပလတ္စတစ္ပိုက္လံုးေတြ ဝယ္။ ျဖတ္။
ထီးရိုးေတြ ဝယ္။ ျပြတ္တံလုပ္။ ပြတ္လံုးေတြ ဝယ္ လက္ကိုင္လုပ္။ အဖံုးအပိတ္က ပလတ္စတစ္လုပ္တဲ့ စက္ကေလး
ရွိတယ္။ တႏွစ္မွ တခါပဲ အလုပ္လုပ္တယ္။ ဝင္ေငြေကာင္းတယ္။ သႀကၤန္မတိုင္မီ တလေလာက္က
စတာပဲ။ ဆိုင္ေတြက အလူအယက္ လာဝယ္ၾကတယ္။
အဲ…. ေမ့လို႔။ အေဝးေျပး
ေမာ္ေတာ္ကားဂိတ္ တဂိတ္လည္း ရွိေသးတယ္။
သမဝါယမပိုင္။ အညာဘက္က
လာဖြင့္ထားတာ။
ေျပာၿပီးေကာ။
မင္းတို႔
လမ္းထဲမွာ သိပ္ဆင္းရဲတဲ့ လူေတြလည္း ရွိတယ္။
ဆိုက္ကားဆရာတို႔။ တိုရွည္သည္တို႔။
သိပ္ခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြလည္း ရွိတယ္။
အငွားကားေထာင္တဲ့ အိမ္တို႔ ဆီဆိုင္တို႔။
ၿပီးေတာ့
တရုတ္လည္း ရွိတယ္။ ကုလားလည္း ရွိတယ္။ ျမန္မာလည္း ရွိတယ္ လူမ်ိဳးစံု။
ၿပီးေတာ့
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတာင္မွ ရွိလိုက္ေသးတယ္။
ေအး… စာတတ္တဲ့ လူေတြလည္း
ရွိတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြလည္း ရွိတယ္။ လံုးဝ စာမတတ္တဲ့ လူေတြ လည္း ရွိတယ္။
အဲဒီလမ္းထဲမွာ
မင္းေနတယ္။
ၿပီးေတာ့
ရပ္ကြက္ကလည္း ေရြးခ်ယ္တင္ေျမာက္ထားတယ္။
ရပ္ကြက္လူႀကီး။
သည္အထဲကမ်ား
မင္းက စာေရးဆရာ။ အေၾကာင္းအရာ
ေခါင္းပါးသတဲ့။ ဘာေရးရမွန္း မသိဘူးတဲ့။
တခါတခါ
စဥ္းစားလိုက္ရင္ ေျခာက္သတဲ့။
မင္းမို႔
ေျပာရက္ပေလတယ္။ အ့ံေရာ။
ေရးပါလား။ ကိုယ့္လမ္းအေၾကာင္းကို ေရးတတ္ရင္ ဝတၳဳေတြ
အမ်ားႀကီး ထြက္ႏိုင္တယ္။
ေမာင္သာရ။
[ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊
၁၉၈၉ ဇြန္]
No comments:
Post a Comment