“ခ်စ္ေသာ ေအးမာယာ၀င္း၏ ၆၆ႏွစ္ေမြးေန႕သိုု႕ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ဂုုဏ္ျပဳျခင္း”
ဒီလူ႕ကိုု သိသလားေမးလာရင္ …။
သိတာေပါ့။
ဒါ က်ဳပ္ရဲေဘာ္၊
က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း၊
က်ဳပ္နဲ႕ အင္းစိန္ေတာရ အတူဆင္းဘက္၊ ဆိမ္းဘက္ခ်္လိုု႕။
မဆိုုင္းမတြ ရဲရဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေျဖပလိုုက္မွာေပါ့။
�ဒီလူ႕ကိုု မင္းတကယ္ေရာသိရဲ႕လား/ သိခဲ့ရဲ႕လားလိုု႕ ထပ္ေမးမယ္။
ဒီေမးခြန္းကိုု ေျဖရမွာ နည္းနည္းေတာ့ ဂြက်တတရယ္။
အင္းးး … ၊ဒီတစ္ခါေတာ့ ၀ါးတားတားေျဖရေတာ့မယ္။ ေျဖမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ဘာျဖစ္လိုု႕လဲဆိုုေတာ့ ..
သူနဲ႕ကိုုယ္က အျပင္မွာ အရွင္လတ္လတ္ ၂ခါလားပဲ ေတြ႕ဖူးတယ္။
ေနာက္ဆုုံးတစ္ခါက လွည္းတန္းလား အုုတ္က်င္းလားမွာမသိ၊ ကားေပၚမွာ ေတြ႕ခဲ့တာ။ အဲ့တုုန္းက သူေတာင္ ရီေ၀ေနသလား မေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုုန္က အၿပီးပိုုင္ထြက္ခါနီးရက္ေတြေပါ့။
(အဲ့ဒီကာလက က်ဳပ္တိုု႕ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ဗကပယူဂ်ီဆဲလ္ေတြဟာ မြစာကိုု က်ဲေနတာ။ သူလည္း အဲ့ဒီဆဲလ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲက ကိုုယ္နဲ႕မတူေသာ ဆဲလ္တစ္ခုုမွာရွိလိမ့္မယ္ထင္တာပဲ။ ပင္မ ေနာက္ခံတူမယ္ ။ ေနာက္ဆုုံးသြားရမယ့္ ရည္မွန္းခ်က္တူမယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္မႀကီး၀မ္းပိုုက္ထဲမွာ ၿငိမ္သက္စြာ ေနထိုုင္လႈပ္ရွားရတဲ့ ခြင္ေလးေတြ မတူဘူး။)
ကၽြန္ေတာ္က ဆရာေအးလိုု႕ ခ်စ္ခင္စြာ တေလးတစားေခၚတဲ့ ကိုုေအး၀င္း(လမင္းတရာ)နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕က အင္းစိန္ေတာရမွာ အတူသီတင္းသုုံးဘက္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ ေထာင္တြင္းကာလမွာ ေနၾကရတဲ့ တိုုက္ေတြ အေဆာင္ေတြ မတူေတာ့တစ္ေယာက္ကိုု တစ္ေယာက္ အရွင္လတ္လတ္မဆုုံၾကဘူး။ မျမင္ဖူးၾကဘူး။ ျမင္ဖူးတယ္ဆိုုရင္ေတာင္ လွစ္ကနဲေနမွာ။ စိတ္အာရုုံမွာ အတူျဖတ္သန္းဖူးတဲ့ ပုုံရိပ္ေပၚမလာဘူး။
အျပင္ျပန္ေရာက္လာၾကေတာ့လည္း ၂ၾကိမ္လားမသိ၊ လူခ်င္းဆုုံဖူးတာ။ ဒါေ့ၾကာင့္ သိလားဆိုုေတာ့ သိတယ္။ တကယ္သိလားဆိုုရင္ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး သိမ်ားသိေလသလားေျဖရမွာ။
��တကယ္ဆိုုေတာ့ “ရဲေဘာ္” ဆိုုတဲ့ တံဆိပ္ကပ္လိုုက္ၿပီ။ ဒီေ၀ါဟာရကိုု သုုံးလိုုက္ၿပီဆိုု မသိလိုု႕ မရ၊ ထဲထဲ၀င္၀င္သိၾကတယ္ဆိုုတာ ႏွလုုံးသားမွာ သံမႈိရိုုက္ၿပီးသား။ တက္တူးထိုုးၿပီးသား။ လူခ်င္းဆုုံစရာမလိုု။ ႏွလုုံးသားခ်င္း၊ ယုုံၾကည္မႈခ်င္းပဲ ဆုုံစရာလိုုတယ္။
�ခုုလိုု ဆယ္စုုႏွစ္ေတြ အေတာ္ျဖတ္သန္းလာၿပီးေနာက္၊ သူ႕အေၾကာင္းေတြကိုု သူေရးတဲ့စာေတြထဲက ဖတ္ရ။ ကိုုယ့္ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္တဲ့ အခါ ဟိုုနားတစ္စ ဒီနားတစ္စ ေပၚလာတဲ့ သူ႕ျဖတ္ပိုုင္းပုုံေလးေတြကိုု ဆက္ၾကည့္ရတဲ့အခါ၊ လူသာမဆုုံတယ္၊တစ္ၿမဳံတည္းက ငွက္ေတြ ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။
သူနဲ႕ အရင္းႏွီးဆုုံးလူ၊ သူနဲ႕ အတူျဖတ္သန္းခဲ့သူ၊ သူနဲ႕ အတူလွ်ဳိ႕၀ွက္လုုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ၊ စြန္႕စားခဲ့သူေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပူးတုုံခြာလွည့္၊ (ဟိုုတစ္ေကြ႕ေတြ႕၊ဒီတစ္ေကြ႕ခြာ)ေနၾကရတဲ့ ရဲေဘာ္ရင္းေတြ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အဲေတာ့ လူခ်င္းမဆုုံေပမယ့္ ဘ၀ခ်င္းဆုုံေနခဲ့ေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ပါပဲ။ ကိုုေအး၀င္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္၊ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ရဲေဘာ္ပါပဲ။
သူ႕အတိတ္ရဲ႕ ရန္ကုုန္က လမင္းတစ္ရာ စာအုုပ္အငွားဆိုုင္ေလးဟာ တစ္စုုံတရာတန္ဖိုုးနဲ႕ သမိုုင္းတာ၀န္ေက်ခဲ့သလိုု၊ အင္တာနက္ေပၚက၊ သူလုုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ “မာယာမဂၢဇင္း”ဟာလည္း ခုုခ်ိန္ထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဆဲ။
�၂၀၀၇ ေအာက္တိုုဘာ၃၀ မွာ၊ “မြန္းတည့္ေနရိပ္”ဆိုုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕လူငယ္ဘ၀က နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ (စက္မႈတကၠသိုုလ္က) ထုုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာစာအုုပ္နဲ႕ စတင္မိတ္ဆက္ခဲ့တဲ့ အြန္လိုုင္း မဂၢဇင္းဟာ၊ ၂၀၁၈ေမလမွာ ““၆၆” ဆိုုတဲ့ စာမူကိုုေဖၚျပၿပီး ခိုုင္ခိုုင္မာမာ ရပ္တည္ေနတုုန္းပါပဲ။
�သူဟာ စာခ်စ္သူ၊ စာကိုုတန္ဖိုုးထားသူ၊ သူတန္ဖိုုးထားတဲ့စာေတြကိုု သူသန္ရာနည္းလမ္းေတြနဲ႕ ဒီေန႕အထိ ျဖန္႕ေ၀ေပးမွ်ေနသူျဖစ္တယ္။
�သူဟာ သူနဲ႕ ေခတ္ၿပိဳင္ရဲေဘာ္ေတြကိုု ခ်စ္ျခင္းႀကီးစြာနဲ႕ ခ်စ္ေနဆဲ ေသြးေႏြးေနဆဲ ရဲေဘာ္ျဖစ္တယ္။�သူဟာ သူယုုံၾကည္ရာကိုု အခုု အသက္(၆၆)ႏွစ္ျပည့္သည္အထိ စြဲၿမဲစြာ ကိုုင္စြဲထားသူျဖစ္တယ္။
မတရားမႈကိုု မုုန္းသူ၊ စစ္အာဏာရွင္ကိုု မုုန္းသူ၊ မမွန္ကန္မႈကိုု မုုန္းသူျဖစ္တယ္။
သူအလုုပ္လုုပ္ရာ ၊ သမုုဒၵရာကမ္းေျခတစ္ခုုကေန ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကိုု ေငးရီႏွစ္သက္မွတ္တမ္းယူေနသူျဖစ္တယ္။
�ဇနီးသားသမီးေျမးမ်ားကိုု ခ်စ္သူ၊ ငွက္မ်ားနဲ႕ သဘာ၀ကိုု ခ်စ္သူ၊ ဟင္းခ်က္ေကာင္းသူ၊ ဟင္းေကာင္းႀကိဳက္သူ၊ မိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္မ်ားကိုု ခ်စ္စိတ္နဲ႕ပူပင္ေနတတ္သူျဖစ္တယ္။
�ခုု သူ (၆၆)ႏွစ္ျပည့္ၿပီတဲ့။ ဆီးခ်ဳိနည္းနည္း၊ ေသြးတိုုးနည္းနည္း၊ ခ်စ္ျခင္းမ်ားမ်ား၊ သံေယာဇဥ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ေနထိုုင္တဲ့သူ႕ကိုု တစ္ေခါက္ေလာက္ျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ စကားစျမည္ေျပာခ်င္ေသးတယ္။
�ကၽြန္ေတာ့္အေဖ၊ (သူနဲ႕လည္း တစ္ႀကိမ္ေတာ့ဆုုံဖူးမယ္ထင္ပါတယ္) ေျပာခဲ့တဲ့စကားေလး လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တယ္။
�လူေတြဟာ အသက္(၆၀)ထိ ေနရရင္ အရင္းေက်ၿပီကြ၊ အဲ့ဒီကေန တစ္ရက္၊ တစ္ႏွစ္ပိုုေနရေလေလ ေနရသမွ်အခ်ိန္ေတြ အားလုုံးဟာ ကိုုယ့္အတြက္အျမတ္ေတြခ်ည္းပဲတဲ့။
�ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က စီနီယာႀကီး အျမတ္မ်ားမ်ား က်န္ပါေစ။
�ေလးစားခ်စ္ခင္ျခင္းနဲ႕
�သင့္ရဲေဘာ္
�ငအအ
သိတာေပါ့။
ဒါ က်ဳပ္ရဲေဘာ္၊
က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း၊
က်ဳပ္နဲ႕ အင္းစိန္ေတာရ အတူဆင္းဘက္၊ ဆိမ္းဘက္ခ်္လိုု႕။
မဆိုုင္းမတြ ရဲရဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေျဖပလိုုက္မွာေပါ့။
�ဒီလူ႕ကိုု မင္းတကယ္ေရာသိရဲ႕လား/ သိခဲ့ရဲ႕လားလိုု႕ ထပ္ေမးမယ္။
ဒီေမးခြန္းကိုု ေျဖရမွာ နည္းနည္းေတာ့ ဂြက်တတရယ္။
အင္းးး … ၊ဒီတစ္ခါေတာ့ ၀ါးတားတားေျဖရေတာ့မယ္။ ေျဖမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ဘာျဖစ္လိုု႕လဲဆိုုေတာ့ ..
သူနဲ႕ကိုုယ္က အျပင္မွာ အရွင္လတ္လတ္ ၂ခါလားပဲ ေတြ႕ဖူးတယ္။
ေနာက္ဆုုံးတစ္ခါက လွည္းတန္းလား အုုတ္က်င္းလားမွာမသိ၊ ကားေပၚမွာ ေတြ႕ခဲ့တာ။ အဲ့တုုန္းက သူေတာင္ ရီေ၀ေနသလား မေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုုန္က အၿပီးပိုုင္ထြက္ခါနီးရက္ေတြေပါ့။
(အဲ့ဒီကာလက က်ဳပ္တိုု႕ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ဗကပယူဂ်ီဆဲလ္ေတြဟာ မြစာကိုု က်ဲေနတာ။ သူလည္း အဲ့ဒီဆဲလ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲက ကိုုယ္နဲ႕မတူေသာ ဆဲလ္တစ္ခုုမွာရွိလိမ့္မယ္ထင္တာပဲ။ ပင္မ ေနာက္ခံတူမယ္ ။ ေနာက္ဆုုံးသြားရမယ့္ ရည္မွန္းခ်က္တူမယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္မႀကီး၀မ္းပိုုက္ထဲမွာ ၿငိမ္သက္စြာ ေနထိုုင္လႈပ္ရွားရတဲ့ ခြင္ေလးေတြ မတူဘူး။)
ကၽြန္ေတာ္က ဆရာေအးလိုု႕ ခ်စ္ခင္စြာ တေလးတစားေခၚတဲ့ ကိုုေအး၀င္း(လမင္းတရာ)နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕က အင္းစိန္ေတာရမွာ အတူသီတင္းသုုံးဘက္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ ေထာင္တြင္းကာလမွာ ေနၾကရတဲ့ တိုုက္ေတြ အေဆာင္ေတြ မတူေတာ့တစ္ေယာက္ကိုု တစ္ေယာက္ အရွင္လတ္လတ္မဆုုံၾကဘူး။ မျမင္ဖူးၾကဘူး။ ျမင္ဖူးတယ္ဆိုုရင္ေတာင္ လွစ္ကနဲေနမွာ။ စိတ္အာရုုံမွာ အတူျဖတ္သန္းဖူးတဲ့ ပုုံရိပ္ေပၚမလာဘူး။
အျပင္ျပန္ေရာက္လာၾကေတာ့လည္း ၂ၾကိမ္လားမသိ၊ လူခ်င္းဆုုံဖူးတာ။ ဒါေ့ၾကာင့္ သိလားဆိုုေတာ့ သိတယ္။ တကယ္သိလားဆိုုရင္ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး သိမ်ားသိေလသလားေျဖရမွာ။
��တကယ္ဆိုုေတာ့ “ရဲေဘာ္” ဆိုုတဲ့ တံဆိပ္ကပ္လိုုက္ၿပီ။ ဒီေ၀ါဟာရကိုု သုုံးလိုုက္ၿပီဆိုု မသိလိုု႕ မရ၊ ထဲထဲ၀င္၀င္သိၾကတယ္ဆိုုတာ ႏွလုုံးသားမွာ သံမႈိရိုုက္ၿပီးသား။ တက္တူးထိုုးၿပီးသား။ လူခ်င္းဆုုံစရာမလိုု။ ႏွလုုံးသားခ်င္း၊ ယုုံၾကည္မႈခ်င္းပဲ ဆုုံစရာလိုုတယ္။
�ခုုလိုု ဆယ္စုုႏွစ္ေတြ အေတာ္ျဖတ္သန္းလာၿပီးေနာက္၊ သူ႕အေၾကာင္းေတြကိုု သူေရးတဲ့စာေတြထဲက ဖတ္ရ။ ကိုုယ့္ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္တဲ့ အခါ ဟိုုနားတစ္စ ဒီနားတစ္စ ေပၚလာတဲ့ သူ႕ျဖတ္ပိုုင္းပုုံေလးေတြကိုု ဆက္ၾကည့္ရတဲ့အခါ၊ လူသာမဆုုံတယ္၊တစ္ၿမဳံတည္းက ငွက္ေတြ ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။
သူနဲ႕ အရင္းႏွီးဆုုံးလူ၊ သူနဲ႕ အတူျဖတ္သန္းခဲ့သူ၊ သူနဲ႕ အတူလွ်ဳိ႕၀ွက္လုုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ၊ စြန္႕စားခဲ့သူေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပူးတုုံခြာလွည့္၊ (ဟိုုတစ္ေကြ႕ေတြ႕၊ဒီတစ္ေကြ႕ခြာ)ေနၾကရတဲ့ ရဲေဘာ္ရင္းေတြ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အဲေတာ့ လူခ်င္းမဆုုံေပမယ့္ ဘ၀ခ်င္းဆုုံေနခဲ့ေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ပါပဲ။ ကိုုေအး၀င္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္၊ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ရဲေဘာ္ပါပဲ။
သူ႕အတိတ္ရဲ႕ ရန္ကုုန္က လမင္းတစ္ရာ စာအုုပ္အငွားဆိုုင္ေလးဟာ တစ္စုုံတရာတန္ဖိုုးနဲ႕ သမိုုင္းတာ၀န္ေက်ခဲ့သလိုု၊ အင္တာနက္ေပၚက၊ သူလုုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ “မာယာမဂၢဇင္း”ဟာလည္း ခုုခ်ိန္ထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဆဲ။
�၂၀၀၇ ေအာက္တိုုဘာ၃၀ မွာ၊ “မြန္းတည့္ေနရိပ္”ဆိုုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕လူငယ္ဘ၀က နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ (စက္မႈတကၠသိုုလ္က) ထုုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာစာအုုပ္နဲ႕ စတင္မိတ္ဆက္ခဲ့တဲ့ အြန္လိုုင္း မဂၢဇင္းဟာ၊ ၂၀၁၈ေမလမွာ ““၆၆” ဆိုုတဲ့ စာမူကိုုေဖၚျပၿပီး ခိုုင္ခိုုင္မာမာ ရပ္တည္ေနတုုန္းပါပဲ။
�သူဟာ စာခ်စ္သူ၊ စာကိုုတန္ဖိုုးထားသူ၊ သူတန္ဖိုုးထားတဲ့စာေတြကိုု သူသန္ရာနည္းလမ္းေတြနဲ႕ ဒီေန႕အထိ ျဖန္႕ေ၀ေပးမွ်ေနသူျဖစ္တယ္။
�သူဟာ သူနဲ႕ ေခတ္ၿပိဳင္ရဲေဘာ္ေတြကိုု ခ်စ္ျခင္းႀကီးစြာနဲ႕ ခ်စ္ေနဆဲ ေသြးေႏြးေနဆဲ ရဲေဘာ္ျဖစ္တယ္။�သူဟာ သူယုုံၾကည္ရာကိုု အခုု အသက္(၆၆)ႏွစ္ျပည့္သည္အထိ စြဲၿမဲစြာ ကိုုင္စြဲထားသူျဖစ္တယ္။
မတရားမႈကိုု မုုန္းသူ၊ စစ္အာဏာရွင္ကိုု မုုန္းသူ၊ မမွန္ကန္မႈကိုု မုုန္းသူျဖစ္တယ္။
သူအလုုပ္လုုပ္ရာ ၊ သမုုဒၵရာကမ္းေျခတစ္ခုုကေန ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကိုု ေငးရီႏွစ္သက္မွတ္တမ္းယူေနသူျဖစ္တယ္။
�ဇနီးသားသမီးေျမးမ်ားကိုု ခ်စ္သူ၊ ငွက္မ်ားနဲ႕ သဘာ၀ကိုု ခ်စ္သူ၊ ဟင္းခ်က္ေကာင္းသူ၊ ဟင္းေကာင္းႀကိဳက္သူ၊ မိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္မ်ားကိုု ခ်စ္စိတ္နဲ႕ပူပင္ေနတတ္သူျဖစ္တယ္။
�ခုု သူ (၆၆)ႏွစ္ျပည့္ၿပီတဲ့။ ဆီးခ်ဳိနည္းနည္း၊ ေသြးတိုုးနည္းနည္း၊ ခ်စ္ျခင္းမ်ားမ်ား၊ သံေယာဇဥ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ေနထိုုင္တဲ့သူ႕ကိုု တစ္ေခါက္ေလာက္ျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ စကားစျမည္ေျပာခ်င္ေသးတယ္။
�ကၽြန္ေတာ့္အေဖ၊ (သူနဲ႕လည္း တစ္ႀကိမ္ေတာ့ဆုုံဖူးမယ္ထင္ပါတယ္) ေျပာခဲ့တဲ့စကားေလး လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တယ္။
�လူေတြဟာ အသက္(၆၀)ထိ ေနရရင္ အရင္းေက်ၿပီကြ၊ အဲ့ဒီကေန တစ္ရက္၊ တစ္ႏွစ္ပိုုေနရေလေလ ေနရသမွ်အခ်ိန္ေတြ အားလုုံးဟာ ကိုုယ့္အတြက္အျမတ္ေတြခ်ည္းပဲတဲ့။
�ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က စီနီယာႀကီး အျမတ္မ်ားမ်ား က်န္ပါေစ။
�ေလးစားခ်စ္ခင္ျခင္းနဲ႕
�သင့္ရဲေဘာ္
No comments:
Post a Comment