Wednesday, March 13, 2013

ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းထဲကတဲကေလး ေရးသူ - ဖိုးသံ (လူထု)



(ကၽြန္ေတာ္ေမ့မရေသာအေဆာက္အဦမ်ား)

ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းထဲကတဲကေလး


            ကၽြန္ေတာ္တို႔ အက္စ္အက္စ္ပီပီ (႐ွမ္းျပည္တိုးတက္ေရးပါတီ) ဌာနခ်ဳပ္က ထြက္လာၿပီးေနာက္ လမ္း ေလွ်ာက္ေနတာဟာ ၅ရက္ ၆ရက္ေလာက္ ႐ွိသြားပါၿပီ။ မနက္ကေန ေန၀င္အထိ ေလွ်ာက္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တခါတေလမ်ားဆိုရင္ (ဥပမာ မိုင္းရယ္ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းကို ျဖတ္တုန္းက) ကားလမ္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း တေနရာမွာ ၀ပ္ေနၿပီး ညက်မွ ကားလမ္းကို သုတ္သုတ္ ျဖတ္ၾကရပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ မနက္အေစာႀကီးထ၊ ခ်က္ျပဳတ္စားၿပီး တေနကုန္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာပါ။ ေတာင္ေစာင္းမွာ၊ ျပန္႔မွာ၊ တခါတေလ ေခ်ာင္း႐ိုးအတိုင္း ေရထဲမွာ ေလွ်ာက္ရတာလည္း ႐ွိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ သံလြင္ျမစ္ႀကီးနဲ႔ နီးသထက္ နီးလာခဲ့ပါတယ္။

            ဒီ ျမစ္ႀကီးရဲ႕ တဘက္မွာက ရန္သူ လံုး၀မ႐ွိဘူး။ ကိုယ့္လူေတြခ်ည့္ျဖစ္တယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားႏိုင္၊ လာႏိုင္၊ ေျပာႏိုင္ ဆိုႏိုင္တယ္။ ကိုယ္ေလးစားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ ကိုယ့္အရင္ သြားႏွင့္ၾကတဲ့ မႏၱေလး ပလိုင္းရပ္က ကိုသန္းေမာင္ (ကိုကိုးကၽြန္းျပန္)လို၊ ဦးေလးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ ရဲ႕သား ကိုေက်ာ္ေဇာဦးလို ကိုယ္သိတဲ့ လူေတြနဲ႔ ေတြ႔ႏိုင္တယ္ စတဲ့ အသိေတြနဲ႔ လူဟာ သိတ္တက္ႂကြ လန္းဆန္းၿပီး ေျခလွမ္းေတြ သြက္ေနတာပါ။

            ဒါေပမဲ့ သံလြင္ျမစ္ႀကီးကို ျဖတ္ရတာ အႏၱရာယ္ သိပ္႐ွိပါတယ္။ အဲဒီ ေဒသ (သံလြင္ျမစ္ အေနာက္ ဘက္) ဟာ အက္စ္အက္စ္ပီပီအဖြဲ႕က လႊမ္းမိုးတဲ့ ေဒသမို႔ သူတို႔က လိုက္ပို႔၊ သူတို႔က ကူးတို႔သမားစီစဥ္၊ သူတို႔က ကူးတို႔ဆိပ္ေ႐ြး စတာေတြ လုပ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ သူတို႔ စီစဥ္သမွ်ကို လိုက္နာ႐ံုပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ကူးတို႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ေနရာတခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေန၀င္ေအာင္၊ ေမွာင္ေအာင္ ေစာင့္ၾကပါတယ္။ ည ခြန္ႏွစ္နာရီ၊ ႐ွစ္နာရီေလာက္က်မွ လူတေယာက္က သြားလို႔ရၿပီဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ လာေခၚပါတယ္။ သူတို႔ခ်င္း ႐ွမ္းလို ေျပာၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ အမူအရာကို မွန္းၿပီး နားလည္ယူတာပါ။ ဒါနဲ႔ အဲဒီေနရာက ထလာၿပီး ေတာင္ကုန္း (ေတာင္႐ိုး?) ကို ေက်ာ္လိုက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ သံလြင္ျမစ္က ေရသံေတြ တေ၀ါေ၀ါ ၾကားရပါေတာ့တယ္။ တကယ့္ကို အားတက္စရာႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာဟာ အႏၱရာယ္႐ွိတဲ့ ေနရာဆိုတာ သိေနေတာ့ ဘယ္သူမွ စကားတခြန္းမေျပာ၊ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး တခ်က္မထိုးပဲ ေလွ်ာက္ခ့ဲၾကပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေတာင္ႏွစ္ခု အၾကားမွာ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနတဲ့ သံလြင္ျမစ္ႀကီးရဲ႕ တပိုင္းတစကို ျမင္ရပါတယ္။ ညဆိုေတာ့ မသဲမကြဲပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်က္သေရ ႐ွိလိုက္တာ။

            ျမစ္ကမ္းကို ေရာက္ေတာ့ ေလွငယ္တစ္စီးနဲ႔ လူတေယာက္ အသင့္ေစာင့္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ႀကိဳ စီစဥ္ထားတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါ။ လေရာင္ကို သတိမထားမိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၾကယ္ေရာင္ေတြ ေအာက္မွာကိုပဲ သံလြင္ျမစ္ႀကီးဟာ တင့္တယ္ခ်င္တိုင္း တင့္တယ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးပဲ အခ်ိန္မျဖဳန္းးပဲ ေလွေပၚကို အျမန္ တက္လိုက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလွက ခ်က္ျခင္းပဲ ထြက္ပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္ေဒသ၊ ၀နယ္ကို ေရာက္ေတာ့မယ္။

            ေရလယ္နား ေရာက္တာနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေရတလက္ခုပ္ ခပ္ၿပီးမ်က္ႏွာ သစ္လိုက္ပါတယ္။ သံလြင္ ျမစ္ႀကီးကို နမ္း႐ႈတ္တဲ့ သေဘာေပါ့။ မၾကာပါဘူး။ ၁၀မိနစ္ ေလာက္ပဲ႐ွိမယ္ ထင္ပါတယ္၊ တဘက္ကမ္းကို ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီ တဘက္ကမ္းကို ေျခခ်လိုက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ စိတ္တက္ႂကြေနတဲ့ လူငယ္တေယာက္ရဲ႕ စိတ္ထဲ၊ ေခါင္းထဲမွာ ဘယ္လို ခံစားမႈေတြ ေပၚလာမယ္ဆိုတာ အလြယ္ စဥ္းစားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ မေနႏိုင္ပါဘူး။ တဘက္ကမ္းက ေနလွမ္းပစ္လို႔ ရေနေသးတာမို႔ မံႈေရးေရး လူသြား လမ္းကေလးအတိုင္း ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ ေတာင္ေစာင္းကို တက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေတာ္ေလးတက္လိုက္ေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း တည္႐ွိေနတဲ့ တဲကုပ္ေလးတလံုးကို ေတြ႔တယ္။ အလ်ားနဲ႔ အနံက အလြန္ ၁၀ ေပ - ၁၂ ေပ စီေလာက္ ႐ွိပါလိမ့္မယ္။

            ဒါဟာ ကင္းေစာင့္တဲ့ တဲပဲလို႔ အတူသြားသူေတြက ေျပာျပပါတယ္။ သံလြင္ျမစ္ဆိုတာက ျဖတ္ကူးႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြက မမ်ား၊ ျဖတ္ကူးၿပီးေတာ့လည္း ေတာင္ေစာင္းကို တက္လို႔ရတဲ့ လမ္းကတခု၊ ႏွစ္ခုပဲ ႐ွိတာ။ ဒီေတာ့ ဒီလိုေနရာမွာ ကင္းထိုး ထားလိုက္ရင္ ဒီတက္ လမ္းကို စိုးမိုးလို႔ ရၿပီေပါ့။

            တဲအလယ္မွာ မီးဖိုထားတဲ့ ေနရာတကြက္ ေတြ႔ပါတယ္။ ေလာင္ၿပီးသား ထင္းတို ထင္းစနဲ႔ ျပာေတြကို ေတြ႔လို႔ ေျပာတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ေခါင္းအထက္က သက္ကယ္မိုးမွာလည္း ၾကပ္ခိုးစြဲေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္ (ေနာက္ မနက္မိုးလင္းမွ သတိထားမိတာပါ)။ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ရဲ႕ ၀နယ္ေရာက္ ပထမဆံုးညကို ဒီတဲကေလးမွာပဲ အိပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွာ ပထမဆံုး အိပ္စက္ျခင္း။ ပန္ဆန္းအထိ သြားၾကမွာဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၄ရက္ေလာက္ ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမွာေလ။ ဒါေပမဲ့ စိုးတထိတ္ထိတ္ ရက္မ်ားကေတာ့ အဆံုးသတ္သြားပါၿပီ။

            အိပ္ကာနီးက်ေတာ့ ”ဒီေနရာမွာ ဒီလို စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္လို႔ရေအာင္ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ အသက္ ေသြးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပးခဲ့ၾကသလဲ” ဆိုၿပီး ေတာင္ေတာင္အီအီ စဥ္းစားမိေနပါတယ္။

ဖိုးသံ(လူထု)

Sunday, March 10, 2013

မသိတဲ့အိမ္တအိမ္ - ေရးသူ - ဖိုးသံ (လူထု)



(ကၽြန္ေတာ္မေမ့ႏိုင္ေသာအေဆာက္အဦမ်ား)
မသိတဲ့အိမ္တအိမ္


            ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကထြက္ေျပးလာၿပီးေနာက္ တႏွစ္ေလာက္အၾကာ၊ တေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေအာင္းေနတဲ့ေနရာကို ေျမေအာက္တာ၀န္ယူထားတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚသြားေတာ့မယ့္ အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
 
            ဒီအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အေမက အိမ္ကိုျပန္ခဲ့လို႔ ေခၚလိုက္တာကိုၾကားလိုက္ရတာလို ႐ွိသမွ်ပစၥည္းေလး ေတြကို လြယ္အိတ္ထဲသြတ္ထည့္၊ ကန္ေတာ့ထိုက္သူကို ကန္ေတာ့၊ ႏႈတ္ဆက္တန္သူကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ႐ြာျပင္ကိုထြက္ေတာ့ မိုးကေလးတဖြဲဖြဲထဲ ေလွ်ာက္ရင္း အိမ္တအိမ္က ကေလး ၃ေယာက္က လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနလို႔ လက္ျပန္ျပ ႏႈတ္ဆက္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာကို မွတ္မိေနပါတယ္။ က်ေနာ္ရယ္၊ ကိုေတာ္၀င္းရယ္၊ ေျမေအာက္က ရဲေဘာ္ရယ္၊ ကားေမာင္းသူရယ္။ ဒတ္ဆန္းကား ေနာက္ပြင့္ေလးနဲ႔ပါ။

            ဦးတည္ခ်က္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ၁၀၈ စစ္ေဒသ။ စခန္းေထာက္က ဗထူးႃမို႔နဲ႔ ေက်ာက္ဂူ။ သူတို႔ ႏွစ္ ေယာက္က ကားေ႐ွ႕ခန္းထဲမွာထိုင္၊ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ကားေနာက္ပိုင္းမွာထိုင္။ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ စကား မေျပာၾကပါဘူး။ ကားအျပင္႐ႈခင္းက ေျခာက္သေယာင္းလွတယ္။

            တနာရီေက်ာ္ေလာက္ ေမာင္းမိေတာ့ သာစည္ေ႐ႊေညာင္ မီးရထားလမ္းအကူးမွာ မီးရထားလာကာနီးလို႔ ေမာင္းတံႀကီး ခ်ပိတ္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီအနားမွာ ကိုယ့္အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနသူေတြ ေစာင့္ေနၾကတာကိုလည္းေတြ႔ရ ပါတယ္။ သူတို႔ အနားနီးေတာ့မွ သတိႁပုမိတယ္၊ ဆင္အက အဖြဲ႔တဖြဲ႔။ ဆင္႐ုပ္ႀကီး ေက်ာေပၚက နာမည္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရတနာမင္းတဲ့။ အဲဒါမွဒုကၡ။ ရတနာမင္းဆိုတာက မႏၱေလး တမာကုန္းက၊ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ့္မိဘမ်ားဆီ မၾကာခဏ ၀င္ထြက္သြားလာေနၾကသူေတြ။ အဲဒီ အရင္တႏွစ္တုန္းကပဲ ဒီအဖြဲ႕ အေၾကာင္း က်ေနာ့္မိဘေတြက ဦးေန၀င္းကို ေျပာျပေတာ့ သူက ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ပုဂံသီရိပစၥယာမွာ သြားေဖ်ာ္ေျဖႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့ရေသးတယ္။ ကိုယ့္ကို မွတ္မိတဲ့လူမ်ား ပါေနရင္ ဒုကၡပဲ။ ကိုေတာ္၀င္းကလည္း တမာကုန္းအရပ္ထဲမွာ အသိမိတ္ေဆြေတြေပါသမို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မီရထားဂိတ္မွာ ေခါင္းေတြ ငံု႔ေနၾကရပါတယ္။

            ဗထူးႃမို႔ကို ေရာက္ေတာ့ ေနအေတာ္ ေစာင္းေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ထားရာေန၊ ေကၽြးတာစား၊ ခင္ေပးရာအိပ္ လိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တေန႔က ေက်ာက္ဂူေစ်းပါ။ က်ေနာ္တို႔က ေစ်းကားနဲ႔ ေက်ာက္ဂူကို လိုက္သြားၿပီး ဟိုက လာႀကိဳတဲ့ လူနဲ႔အတူ သူတုိ႔ ေစ်းျပန္ေတြအထဲ ေရာၿပီး လိုက္သြားၾကပါတယ္။ ေတာေစ်းဆိုေတာ့ ေစ်းသယ္ေတ ြေစ်း၀ယ္ ေတြဟာ အေစာႀကီးလာ၊ အေစာႀကီး ျပန္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗထူးႃမို႔ကေန ေစာေစာထၿပီး သံုးတန္ကားႀကီးတစင္းေပၚမွာ လူ ၄-၅၀နဲ႔ ေရာၿပီးလိုက္သြားၾကတာပါ။

            ေက်ာက္ဂူ ေစ်းကြဲခ်ိန္က်ေတာ့ ေစ်းျပန္ ေဒသခံေတြနဲ႔ ေရာၿပီး လွည္းေပၚထိုင္လိုက္သြားၾကပါတယ္။ အင္ပင္ႀကီးေတြ၊ ကၽြန္းပင္ႀကီးေတြ ထီးထီးမားမား အႃပိုင္းအ႐ိုင္းနဲ႔၊ ခ်ိဳးသံ၊ ငွက္ေတာ္သံ၊ ေယာက္ဖေခြးေခၚသံေတြနဲ႔။ သာယာခ်င္တိုင္း သာယာေနတဲ့ ေတာႀကီးပါ။ က်ေနာ္သာ အျဖစ္႐ွိရင္ ေတာလား လွလွတပုဒ္ေတာင္ ေရးထြက္ လာႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ လွည္းေပၚမွာေတာ့ သူတို႔ခ်င္းေျပာေနတဲ့ ဓႏုစကား၊ ႐ွမ္းစကားကိုလည္း က်ေနာ္တို႔က နားမလည္၊ ကိုယ္က ေျပာရင္လည္း ဗမာမွန္း ေပၚသြားမွာမို႔ ေတာအလွ၊ ငွက္ဂီတကို ခံစားရင္းသာ လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔႕ ညေန သံုး-ေလးနာရီေလာက္မွာ ႐ြာတ႐ြာကို ေရာက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ဆင္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ေရးမထားတဲ့ စည္းကမ္းအတိုင္း ႐ြာနာမည္ကို က်ေနာ္စနည္း မနာမိပါ။ လိုက္ပို႔တဲ့လူ၊ လာႀကိဳတဲ့ လူေတြရဲ႕ နာမည္ဆိုတာေတာ့ ေ၀လာေ၀း။ ေျပာမထြက္တဲ့ ေက်းဇူးတင ္စကားေတြကို မ်က္လံုးက ေျပာရင္းသာ ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာ ရတာခ်ည္းပါပဲ။

            က်ေနာ္တို႔ ႐ြာထဲက အိမ္တစ္အိမ္မွာ ထိုင္ေစာင့္ၾကပါတယ္။ အဲဒီက အိမ္ေတြဟာ ဗမာျပည္ ေက်းလက္ အႏွံ႔အျပားက အိမ္ေတြလိုပါပဲ၊ ေျခတံ႐ွည္၊ ၀ါးကပ္ကာ အိမ္ေတြပါ။ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္လည္း ႐ွိသေလာက္႐ွိပါတယ္။ နာမည္မသိတဲ့႐ြာက နာမည္မသိတဲ့ အိမ္႐ွင္ရဲ႕ အိမ္တစ္အိမ္လို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ ညေနေစာင္းေတာ့ အိမ့္႐ွင္မ်ားနဲ႕အတူ ထမင္းစားရပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ အခန္းအလယ္က မီးဖိုေဘးမွာထိုင္ စကားစျမည္ ေျပာၾကပါတယ္။ ေျပာတယ္ဆိုတာ သူတို႔ခ်င္းပါ။ ႐ြာထဲက တျခား အိမ္ေတြက လူေတြ ထင္ပါတယ္။ လူႀကီးလူငယ္  ၇ေယာက္ ၈ေယာက္ေလာက္ တက္လာၿပီး ၀ိုင္းဖြဲ႔စကား ေျပာၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ အစဥ္အလာအတိုင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ မေမးပါဘူး။ ေနာက္နားမွာ ထရံမွီၿပီး ေတမိ ဇာတ္ခင္းေနသူ ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သူတို႔က မစပ္စုပါဘူး။ သူတို႔အဖို႔ ႐ိုးေနၿပီဆိုတဲ့ သေဘာမ်ားလားမသိပါ။

            ဒီလိုနဲ႔ ညဘက္ ကူးလာပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ ဘာမွ အေျပာင္းအလဲ မ႐ွိပါ။ စကား၀ိုင္းကေတာ့ လူတိုးလိုက္၊ ေလ်ာ့ လိုက္နဲ႔ပါပဲ။ က်ေနာ့္အထင္ ည၈နာရီ-၉နာရီေလာက္ ျဖစ္ပါမယ္။ ေသနတ္ထမ္းထားတဲ့ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚကို တက္လာၿပီး စကား၀ိုင္းထဲ ၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္႐ွင္နဲ႔ သူတို႔ ခ်င္းတီးတိုးေျပာၿပီး အိမ္႐ွင္က က်ေနာ္တို႔ ဘက္ကို ေမးထိုးျပ လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း တခ်က္ၾကည့္ၿပီး  သူတို႔ပဲဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ ေခါင္းၿငိတ္ျပပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ထိုင္ရာကေန ေငါက္ကနဲ ထလိုက္ပါတယ္ဲ။ ေနာက္ၿပီး အားလံုးကို ေလးစား ေက်းဇူးတင္တဲ့သေဘာနဲ႔ ခါးၫႊတ္ႃပံုးျပၿပီး ေ႐ွ႕က လူႏွစ္ေယာက္- ေအာ္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ကေန ေကာက္ေကာက္ပါ လိုက္သြားခဲ့ၾက ပါတယ္။

            အျပင္မွာ လသာေနပါတယ္။ ထိန္ထိန္လင္းေနတာ မဟုတ္ေပမဲ့ ညီအစ္ကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ ႏိုင္တဲ့ အလင္းေရာင္မ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စကားတခြန္းမွ မေျပာပဲ သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႐ြာက ထြက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ ေတာတန္းထဲကို တန္း၀င္တာပါပဲ။ ေတာလမ္းေလးတခုအတိုင္း ခပ္ေျပေျပ တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းကေလး ဖံုဖံုက လေရာင္ ေအာက္မွာ ကိုယ့္ကို ေခၚသြားပါတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ေလွ်ာက္မိေတာ့ လမ္းအတိုင္း ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ေသနတ္ကိုင္ ရဲေဘာ္ ၇ေယက္ ၈ေယာက္ကို ဘြားကနဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၀တၳဳေတြ၊ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲကလို အခ်က္ေပးသံတို႔ ဘာတို႔  ဘာမွ သတိမထားမိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီ ေနရာမွာပဲ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾက၊ မိတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို လာႀကိဳတဲ့အဖြဲ႕ကို ေခါင္းေဆာင္လာသူက ၁၀၈ စစ္ေဒသေကာ္မတီ ရဲေဘာ္(ဦး)ေသာင္းတင္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အသက္ ၅၀ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္တဲ့သူ႔ကို အမ်ားက ဦးေလးေသာင္းလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ႐ြာမွာလာႀကိဳတဲ့ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ေတြက ရဲေဘာ္၀င္းေအာင္နဲ႕ ရဲေဘာ္လွတင့္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အဲဒီလို စကားေျပာ ေနၾကတုန္းမွာ က်ေနာ့္ မ်က္စိေတြက သူတို႔ ဦးထုပ္ေပၚက ၾကယ္နီနဲ႔ သူတို႔လက္ထဲက ေသနတ္ေတြဆီကိုပဲ ေရာက္ေနပါတယ္။ ဒါကို သတိထားမိတဲ့ ဦးေလးေသာင္းက ၿပံဳးၿပီး သူ႔ရဲ႕ ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္ေပး၊ ရဲေဘာ္တေယာက္ဆီက အမ္-၂၃ ေသနတ္တလက္ကို ယူေပးပါတယ္။ လေရာင္ေလး မွိန္မွိန္ေအာက္မွာေပမဲ့ ၾကယ္နီေရာ ေသနတ္ေရာပါ တလက္လက ္ ေတာက္ေနတယ္ထင္ ရပါတယ္။ အင္မတန္ ထူးျခားတဲ့  ခံစားမႈတခု ေပၚလာပါတယ္။

            က်ေနာ္ ဘ၀တခုေျပာင္းတဲ့ ညရယ္ပါ။
ဖိုးသံ(လူထု)