Friday, July 13, 2018

သူရဲေကာင္း - ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း)

ေက်ာင္းမွာကထည္းကသူငယ္ခ်င္းသို႕.....


သူရဲေကာင္း
......,,,,,,

ပန္းလိုေႂကြလည္း
ေဝတုန္းအတိုင္းသင္းေနတယ္...
ၾကယ္လိုေႂကြလည္း
ေနတုန္းအတိုင္း လင္းေနတယ္...
ပန္းလိုလည္းသင္း
ၾကယ္လိုလင္းသူ
ရင္တြင္းထာဝရရွိေနမယ္။


ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း)

Saturday, June 16, 2018

ထင္းခုတ္စားၾကတယ္

ထင္းခုတ္စားၾကတယ္

ထင္းခုတ္စားၾကတယ္..


ေဂၚကီေျပာသလို (ေဂၚကီ ေရးတဲ့ အေမဝတၳဳထဲမွာလို႔ ထင္တာပဲ) ေထာင္ဆိုတာ အစိုးရက ေစတနာ ဗလပြနဲ႔ ေဆာက္ေပးထားတဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ နားခိုရာ ဇရပ္ႀကီးလို.... လူေပါင္းစံု၊ အလႊာေပါင္းစံုက လာေရာက္ တည္းခို ၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႔တုန္းကေတာ့ ဒီဇရပ္ႀကီးမွာ နားခိုလာသူ အမ်ားစုက ေက်ာင္းသားေတြ။ ေနာက္ေတာ့ အထူးေဆာင္ကို ပံုစံေဆာင္ ေျပာင္းေတာ့ ဝန္းက်င္ကို လူေပါင္းစံု ေရာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ အရပ္သား (လူေကာင္း လူဆိုး)။ စစ္တပ္ထဲက လူေတြလဲ ပါတယ္။ ဗိုလ္ေတြ ရာထူးႀကီးသူေတြေတာ့ မပါဘူး။ ဗိုလ္ေတြက ေထာင္ဝင္ဒါမီယာမွာ ေနရတယ္။ အျပင္မွာ အခြင့္ထူးခံ၊ ေထာင္က်ေတာ့လည္း အခြင့္ထူးခံ....။ သူ႔အိမ္ယာ သူ႔ဝင္း သူ႔ျခံနဲ႔...။

က်ေနာ္တို႔ ဇရပ္ႀကီးမွာ အခ်င္းခ်င္း တေယာက္ဆီက တေယာက္ သင္ၾကတယ္။ ကိုယ္မတတ္တာ သူ႔ဆီက ကိုယ္သင္၊ သူမတတ္တာ သူ႔ကို ကိုယ္က သင္ေပး... အခ်င္းခ်င္း ယိုင္းပင္းၾကတယ္။ သင္ၾကားျခင္းနဲ႔ သင္ယူျခင္း...။ ေနာက္ပီး ရွိအတူ မရွိအတူ။ တလုပ္ရွိရင္ တဝက္ခဲြေပးဖို႔ ဘယ္သူမွ ဝန္မေလးၾကဘူး..။

ၾကည့္ေလ.. တိုက္မွာ ၾကံဳရတာ၊ ပဲႀကီးေလွာ္ တထုတ္ရတဲ့ အခန္းက မရတဲ့ တျခားအခန္းေတြကို လက္တဆုပ္စာစီ ခြဲေပးတယ္။ လက္တဆုတ္စာ ရတဲ့အခန္းကလည္း ကိုယ့္အခန္းထဲ လူရွိသေလာက္ အညီအမွ် ခြဲၾကတာခ်ည္းပဲ။ က်ေနာ္တို႔လို ေလးေယာက္ရွိတဲ့ အခန္းမွာ ပဲႀကီးေလွာ္ တေယာက္ ၈ ေစ့ေလာက္ ေဝပံုက် ရတယ္။ ကိုယ္က ၈ ေစ့ကို ျခမ္းေတာ့ ၁၆ ျခမ္း ရတယ္။ ထမင္းေလးနဲ႔ ဟင္းအျဖစ္ တနပ္စာ ခ်ိဳးခ်ိဳးျခံျခံ။ ထညက္ခဲေလး တလံုးရေတာ့လဲ တခါတည္း ကိုက္မစားလိုက္ပဲ သြားနဲ႔ နဲနဲ နဲနဲ ျခစ္စားရင္ ထမင္းတခါစာ ရေအာင္စားရတယ္။ ဝါဒါေတြဆီက ေဆးေပါ့လိပ္ေတာင္းရမ္းလို႔ ရရင္ တိုတို ရွည္ရွည္၊ တေယာက္နွစ္ဖြာဆို နွစ္ဖြာ။ အစီခံစကၠဴ မီးေလာင္တဲ့အထိ မွ်မွ်တတ။

ဘဝတကၠသိုလ္က သင္ေပးလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြ ဘယ္မွာ တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ ရႏိုင္မွာလဲ။

ဒီေက်ာင္းသားေတြဟာ ေထာင္ကထြက္လို႔ မိဘရင္ခြင္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ဝမ္းအတြက္ ကိုယ္ေက်ာင္းတယ္။ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ေလွ်ာက္ ၾကတယ္။ မိဘက ေတာင့္ေတာင့့္တင္းတင္း ဟန္က်ပန္က် ရွိရင္ေတာင္ "ပန္းပန္လ်က္ပါ" ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း ေျပာသလို... "မိဘက အသင့္ခင္းထားတဲ့ ပန္းေမႊ႔ယာ ေရႊေကာ္ေဇာေပၚ အသင့္...." ခင္းထိုင္မခ် လိုက္ၾကဘူး။

ခုေခတ္ ခုခါမွာ လူတလံုး သူတလံုး ေနႏိုင္ၾကတဲ့၊ ေနေနၾကတဲ့ ဟိုတုန္းက ေထာင္ထြက္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ၊ မိမိဘဝ ရပ္တည္ခိုင္မာဖို႔ ကာလတခုကို တစံုတရာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ ခ်ည္းပါပဲ။ ေထာင္က်လို႔ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူမွ ဆုလာမခ်ဘူး။ ေထာင္က်လက္မွတ္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ ဆီကမွ လက္ျဖန္႔ မေတာင္းၾကဘူး။ လက္ေဝမခံဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရွာေဖြရလို႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရန္သူနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ရွာေဖြ စားေသာက္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တခုခုကိုေတာ့ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကတာခ်ည္းပဲ။

ေက်ာင္းသားေတြ (ငယ္၊ လတ္၊ ႀကီး) မည္သူမွ် ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ဝမ္းကိုယ္ ေက်ာင္းပီး ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကရတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးၾကည့္ခ်င္တယ္။

ေက်ာ္ျမင့္... တဲ့။ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးတေယာက္။ ေရႊတိ၈ံုအေရးအခင္းမွာ ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚကေန အဖမ္းခံသြားရတာ။ ေထာင္ထဲမွာ အစ္ကိုႀကီးေတြနဲ႔အတူ တိုက္ပြဲဝင္တယ္။ အတူ တိုက္ပိတ္ခံရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာေရးဝင္ခံေနရတုန္းမွာ ၅ တိုက္ကို ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္း၊ ကိုဦးလွေစာ (ယခု The Wave) တို႔နဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ တိုက္ကာလကို ျဖတ္သန္းၿပီး အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ဒီကေလးက မီးေမာင္းေတြနဲ႔ တခန္းတည္း က်ျပန္တယ္။ အစ္ကိုႀကီးေတြက သူ႔ကို စာသင္ေပးတယ္။ ကႀကီး ခေခြး သင္ပုန္းႀကီးကို သင္ေပးတယ္။ သူ႔ စာအံသံ က်ေနာ္တို႔ အခန္းဆီကို ပ်႔ံလြင့္လာတတ္တယ္။ သူ႔ဦးေဏွာက္က သာမန္လို ဖြ႔ံဖြ႔ံၿဖိဳးၿဖိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ဒီကေလးကို က်ေနာ္ျပန္ေတြ႔တယ္။ တကၠသိုလ္ ဝန္းက်င္မွာ ေျမပဲေလွာ္ လိုက္ေရာင္းတယ္။ က်ေနာ့ကို ျမင္ေတာ့ သူ႔ ေျမပဲေလွာ္ပံုးထဲက ေျမပဲေလွာ္တထုပ္ ထုတ္ေကၽြး ရွာတယ္။

ေက်ာ္ျမင့္လိုပဲ.. ေရႊတိဂံုေပၚက မိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ အမ်ားႀကီး။ အဲဒီမွာ ခင္ေမာင္လြင္ ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး.....။ ငယ္ငယ္က ပိုလီယို ေရာဂါေၾကာင့္ ေျခေထာက္ေလးတဖက္က မသန္ရွာဘူး။ သူေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတုန္း သူ အျပင္မွာ ေျဖခဲ့တဲ့ ၁၀ တန္းစာေမးပြဲက ေအာင္စာရင္းထြက္တယ္။ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္တယ္။ ေထာင္က ျပန္ထြက္ေတာ့ (၁၉၈၀ ဝန္းက်င္) သူ႔ကို ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွာ ေတြ႔တယ္။ ရထားဘူတာ စႀကၤန္ေတြမွာ သတင္းစာေတြ၊ စာေစာင္ေတြ လက္ေပြ႔ လိုက္ေရာင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပလက္ေဖာင္း (၁) မွာ စာအုပ္ေတြ မဂဇင္းေတြကို ျဖန္႔ခင္းေရာင္းေနတာ ေတြ႔တယ္။ သူဘဝ အဆင့္ဆင့္ တိုးတက္လာတာ ခု သူ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းတခုနဲ႔ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြါးေနတယ္လို႔ ၾကားမိတယ္။

အဲဒီတုန္းက ေဖာ္ျမဴလာရွိတယ္။ ေထာင္ထြက္ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ မရၾကေတာ့ အျပင္ေရာက္လာေတာ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္ ဖြင့္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ နယ္ဘက္ေတြ ဆင္းၿပီး တြဲဘက္ေက်ာင္းဆရာ (ဆြဲခန္႔ေက်ာင္းဆရာ) လုပ္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အထက္တန္းေရွ႔ေန စာေမးပြဲေျဖၿပီး ေရွ႔ေနလုပ္ၾကတယ္။

က်ေနာ္က ေထာင္က်မဲ့ ဆဲဆဲမွာ စာအုပ္အငွားဆိုင္ကေလးတခု အစပ်ိဳးထားခဲ့ေတာ့ ႏွစ္နွစ္ၾကာ ေထာင္ကအထြက္မွာ ဒီဆိုင္ကေလးက အရွိန္ေတာ္ေတာ္ ရေနၿပီ။ ေထာင္ထဲမွာ ရဲေဘာ္အေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ့္စာအုပ္ဆိုင္ကေလးကို စိတ္ဝင္စားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ အားက်ၾကတယ္။ အျပင္ေရာက္ရင္ သူတို႔လဲ ဖြင့္မယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကူးေတြ ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ထြက္လာေတာ့ က်ေနာ့္ဆိုင္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ စာဖတ္ခ်င္လို႔၊ တခ်ိဳ႔ စာအုပ္အငွားဆိုင္ ဖြင့္ဖို႔ လာတိုင္ပင္ၾကတာ။ ၂၉ လမ္းမွာ ဖြင့္တဲ့ ရွင္ေနမင္းစာေပ ကိုစံမင္း(ပန္းခ်ီစံမင္း)၊ လမ္း ၅၀ ထိပ္က အေမ့အိမ္စာအုပ္အငွားဆိုင္ ကိုစႏၵာထူးမင္းဝင္း၊ သဃၤန္းကၽြန္း လမ္းမႀကီးေပၚဖြင့္တဲ့ ကိုျမတ္ခိုင္ (ယခု မီဒီယာဂုရုႀကီး ကိုျမတ္ခိုင္)။

စီးပြါးေရးေလာကမွာ မာစတာဘရိန္း ေအာင္မိုးသူ (ေခၚ) ေအးၾကည္။ စီးပြါးေရးဥာဏ္သြက္လို႔ က်ေနာ္တို႔က တိန္ေရွာက္ပိန္ လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ ေထာင္ကထြက္ေတာ့ သူ႔ တက္လက္စ ေဆးတကၠသိုလ္လဲ တက္ခြင္မရေတာ့ သူ႔ဇာတိ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ျပန္တယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ 'စိတ္တိုင္းက်' လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္တယ္။ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆရာဝန္ေပါက္စေတြက၊ ေမာ္လၿမိဳင္က ေဆးရံုေတြမွာ ေဟာက္စ္ဆာဂ်င္ ဆင္းေနၾကၿပီ။ သူ႔ဆိုင္ကို အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြက အလုပ္အားတဲ့အခ်ိန္မွာ အကူ လုပ္အားလာေပးၾကတယ္။ စပြဲထိုးေပးတယ္၊ ေကာင္တာ ထိုင္ေပးတယ္။ ဆရာဝန္ေလးေတြ စပြဲထိုးလုပ္ေနတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဆိုၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္မွာ နာမည္ ႀကီးသြားတာေပါ့။ သခင္သင္းလိႈင္ တို႔လို ေရွးတုန္းက သခင္လက္ေဟာင္းႀကီးေတြ၊ ေမာင္စူးစမ္းလို႔ ေခၚတဲ့ ရဲေဘာ္ခ်မ္းေအးတို႔ လာၿပီး သူ႔လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စတည္းခ်ၾကတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးကလဲ ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္။ ခုေတာ့ စိတ္တိုင္းက် ဆိုင္က ဗမာျပည္မွာတြင္းမွာသာမက ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္မွာေတာင္ ဖြင့္ထားတယ္။

ရဲေဘာ္ေတြ အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ၾကတယ္။ ေရတြက္ၾကည့္ရင္ ကီလီေဘာတံတားမွာ ကုန္ထမ္းတယ္၊ ဘတ္စ္ကားလက္မွတ္ေရာင္း လုပ္တယ္၊ ဆိုက္ကားနင္းတယ္၊ ဘဲဥေရာင္းတယ္၊ အသုဘ ပြဲစားလုပ္တယ္ ( က်ေနာ့္ကို လာေျပာတယ္ အသုဘအတြက္ အကူညီ လိုရင္ေျပာတဲ့)၊ ဘုရားပြဲေတြ လိုက္ၿပီး ျပကၡဒိန္ေတြ ေဗဒင္စာအုပ္ေတြ ေရာင္းတယ္၊ ပလာတာ ရိုက္တယ္၊ ေလးေကာင္ဂ်င္ဒိုင္အတြက္ ေအာ္ဂႏိုက္ဇာ လုပ္ေပးတယ္... ။ ေဆးတကၠသို္လ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း (ခ) ေက်ာင္းသားက နယ္ဘက္ရြာေတြ သြားၿပီး ေဆးကုစားတယ္၊ မဂၤလာေစ်းမွာ ေဆးဆိုင္ဖြင့္ၿပီး ေဆးေရာင္းတယ္။ ေရးဘက္ကို သြားၿပီး ေမွာင္ခို ကယ္ရီလုပ္တယ္။

ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ေျပာသလို ထမင္းတလုပ္အတြက္ ထင္းခုတ္ၾကတဲ့ လူေတြ...။

အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ၾကရင္းပဲ အေရးၾကံဳလာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပြဲထဲ ဝင္ႏႊဲၾကျပန္တယ္။ ေထာင္ထဲကို ဒုတိယ၊ တတိယ၊ စတုတၳ အထိ ဝင္ၾကရတယ္။ လြတ္ေျမာက္တဲ့ နယ္ေျမကို ေရာက္သြားၿပီး လက္နက္ကိုင္စြဲ တိုက္ပြဲ ဝင္ၾကတယ္။

ဒီ ေထာက္ထြက္ေတြဆီက မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ေပါက္ဖြားလာၾကျပန္တယ္။ မဆံုးႏိုင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရး သံသရာမွာ က်င္လည္ၾကရင္း......

ေမာင္ေအးဝင္း။
ႏိုဝင္ဘာ ၆ ရက္၊ ၂၀၁၁။

Friday, June 1, 2018

ကြ်န္မ၏ ေမာင္ငယ္ ေမာင္ေအးဝင္း ေရးသူ - မျမင့္ခိုင္


ကြ်န္မ၏ ေမာင္ငယ္ ေမာင္ေအးဝင္း 

ေရးသူ - မျမင့္ခိုင္






 

သည္ေခါင္းစဥ္ကို ဖတ္မိလိုက္သည္ႏွင့္ ကာယကံရွင္မွအပ (ကာယကံရွင္လည္း ပါေကာင္းပါမည္) ဘဝင္မက် ျဖစ္မိမည္ ထင္ပါသည္။ မွန္ပါသည္။ လံုျခံဳေရးအရာအရွိ ပုဂၢိဳလ္တဦး၊ အသက္ ၆၆ ႏွစ္အရြယ္ ဂုဏ္သေရရွိ လူသားတဦးျဖစ္ေသာ "ေအးဝင္း(လမင္းတရာ)" အား ကေလးသူငယ္တဦးသဖြယ္၊ စာမ်က္ႏွာထက္တြင္ ေမာင္ - တပ္၍ ေခၚေဝၚသံုးစြဲ လိုက္ျခင္းသည္ အ-ဂါရဝတရား ျဖစ္သြားသည္လား မေျပာတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔အမည္ကို သည္လိုဘဲ ေခၚၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါသည္။

+++++ +++++ +++++ +++++

၁၉၇၉- ခုနွစ္အကုန္၊ ၈၀- ခုနွစ္အစ၊ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ နီးပါး ကာလက သူ႕ကို ကၽြန္မ စ၍ ေတြ႔ဘူးခဲ့သည္။ သည္တုန္းက ကၽြန္မ၏ "အတံု႔ရွိလွ်င္ ေၾကေစသား" စာအုပ္ ထြက္ၿပီးခ်ိန္။ ကၽြန္မထံ သူေရာက္လာသည္။ ေရႊဘံုသာလမ္း အလယ္ဘေလာက္တြင္ "လမင္းတရာစာေပ" အမည္ျဖင့္ စာအုပ္အငွားဆိုင္ဖြင့္ထားေသာ လူငယ္ကေလး။ သည္တုန္းက ကၽြန္မတို႔ နွစ္ေယာက္စလံုး လူၾကီး မျဖစ္ၾကေသးေသာ အသက္အရြယ္။ ကၽြန္မထက္လည္း အေတာ္ အတန္ ငယ္ပံုရသည္။ သို႔ေသာ္ သူစိမ္းတေယာက္၊ သူ႔အလုပ္အကိုင္ သူ႔ဂုဏ္သိကၡာနွင့္ ဆိုရင္ေတာ့ "ကိုေအးဝင္း"။ သူလည္း စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္မစာအုပ္ကို ထုတ္ခ်င္ေၾကာင္း၊ သူက ေျပာသည္။ အလွမ္းေဝးေသာ ၿမိဳ႔လည္ေခါင္မွ သူ၏ "လမင္းတရာ" စာအုပ္အငွားဆိုင္ကို ကၽြန္မ မသိပါ။ သူ႔ကိုလည္း ကၽြန္မ မသိပါ။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းေဆြ ေက်ာင္းမ်ိဳး၊ အေျပာအဆို ေအးေဆးယဥ္ေက်းျခင္း၊ ယခင္ထုတ္ေဝသူနွင့္ မည္သည့္ စာခ်ဳပ္စာတမ္းမွ် ရွိမေနျခင္း စေသာအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ စာအုပ္ေရးေပးရန္ ကၽြန္မ သေဘာတူလိုက္ခဲ့သည္။

ပထမစာအုပ္ "အေမွာင္မွလြန္ေျမာက္ျခင္း" (၁၉၈၀ - ဇူလိုင္)

စာအုပ္ထုတ္ေဝသူဆိုတိုင္း စာေပအႏုပညာဟူသည္ ဘာမွန္းသိသည္မဟုတ္ေၾကာင္း ထုတ္ေဝသူအခ်ိဳ႔နွင့္ ဆက္ဆံဘူးၿပီး ျဖစ္ေသာ ကၽြန္မက အနည္းငယ္ သေဘာေပါက္ခဲ့ ၿပီးပါၿပီ။ ယခု လုပ္ငန္းအရ ေျပာဆိုဆက္ဆံလာရေသာအခါ "ကိုေအးဝင္း" ၏ စာေပဟူေသာ အႏုပညာ အေပၚ နားလည္ေလးစား ျမတ္ႏိႈးမႈ ကို ခန္႔မွန္း၍ ရလာသည္။ သည္ေတာ့ ယခင္ထုတ္ေဝသူ မ်ားကဲ့သို႔ သူက စာမူလာယူ၊ ကၽြန္မက စာမူေပးလိုက္၊ စာအုပ္တိုက္ကို သြားစရာမလိုေသာ ပံုစံ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အလွမ္းေဝးေသာ ၿမိဳ႔လည္ေခါင္မွ သူ၏ "လမင္းတရာ" သို႔ ကၽြန္မ တကူးတက အလည္ ေရာက္ေရာက္ သြားခဲ့ပါသည္။ သည္မွာ သူ၏ စာေပစိတ္ကို ေတြ႔ရျခင္းပါဘဲ။ စာအုပ္ အငွားဆိုင္ဟု အမည္တပ္ထားေသာ အျခား စာအုပ္ဆိုင္မ်ားကဲ့သို႔ အဖတ္မ်ားေသာ ဝတၳဳ မဂၢဇင္း၊ ကာတြန္းစာအုပ္မ်ားသာမကဘဲ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ သမိုင္း၊ သုေတသန၊ အတၳဳပၸတၱိ၊ ဂႏၳဝင္ ဝတၳဳစာအုပ္ေကာင္း မ်ားစြာကို "လမင္းတရာ" တြင္ ကၽြန္မ ေတြ႔ရပါသည္။ သူ႔ဆိုင္သို႔ မၾကာခဏေရာက္၊ ဝတၳဳအေၾကာင္း၊ စာအုပ္အေၾကာင္းမ်ား ေျပာျဖစ္ရာမွ သူသည္ ကၽြန္မႏွင့္ စကားေျပာ၍ရေသာ မိတ္ေဆြတေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သည္လိုနွင့္ "အေမွာင္မွ လြန္ေျမာက္ျခင္း" ေရးၿပီးသြားၿပီ။ အခ်ိဳ႔ ထုတ္ေဝသူမ်ားကေတာ့ သူတို႔ အပ္ခ်င္ေသာ ပန္းခ်ီ ဆရာနွင့္ အဖံုးပန္းခ်ီ အပ္ၾကသည္။ သူကေတာ့ ကၽြန္မဆႏၵကို ေမးပါသည္။ ကၽြန္မၾကိဳက္ေသာ ပန္းခ်ီဆရာ အမည္ကိုေျပာေတာ့ သူလက္ခံပါသည္။ ပန္းခ်ီဆရာ "ကိုစံတိုး" ထံ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ပံုသြားအပ္ၾကသည္။ ကိုစံတိုးက ဝတၳဳေနာက္ဆံုးပိုင္း အေၾကာင္းအရာကို သိရလွ်င္ ပံုဆြဲရတာ ပိုေကာင္းသည္ဆို၍ ဝတၳဳနိဂံုးပိုင္း မူရင္းကို ေပးခဲ့ပါသည္။ သည္မွလည္း ကိုစံတိုးကို ကၽြန္မ အလြန္ေလးစားသြားသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ပံုေတြ အသက္ဝင္သည္ မဟုတ္လား။

အဖံုးပန္းခ်ီ ကိစၥၿပီးေတာ့ ဝတၳဳေၾကာ္ျငာ။ နာမည္ႀကီး စာေပအႏုပညာမဂၢဇင္း "ရႈမဝ" တြင္ သူထည့္ေပးပါသည္။ မွတ္မိေနပါသည္။ ေၾကာ္ျငာကိစၥအတြက္ ရႈမဝမဂၢဇင္းတိုက္တြင္ ကဗ်ာဆရာ "ေမာင္ျမင့္ျမတ္" က ကၽြန္မတို႔ကို လက္ခံေတြ႔ဆံုပါသည္။ "ေမာင္ေဆြတင့္" "ေမာင္ျမင့္ျမတ္" တို႔၏ ကဗ်ာမ်ားကို ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း ဖတ္ဖူးခဲ့ေသာေၾကာင့္ လူကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ဆံုလိုက္ရေသာအခါ အလြန္ဝမ္းသာခဲ့ရသည္။

၁၉၈၀ - ခုနွစ္၊ ဇူလိုင္တြင္ "အေမွာင္မွလြန္ေျမာက္ျခင္း" ထြက္ၿပီးေနာက္၊ ေနာက္တအုပ္ အတြက္ သူ စီစဥ္ပါသည္။ ပထမဦးဆံုး ေရးခဲ့ေသာ လံုးခ်င္း "ေမာင့္ကိုစိမ္းကား မယ္ႏွမက ဆိုသလား" ကို ကၽြန္မ စိတ္တိုင္းက် မျဖစ္ခဲ့ပါ။ အလြန္ေရးခ်င္ေသာ လူတန္းစားတခု အေၾကာင္းကို ေရးခဲ့ေသာ္လည္း လံုးခ်င္းေရးပါး မဝေသးေသာ အခ်ိန္က ေရးခဲ့ေသာေၾကာင့္ အဓိကဇာတ္ေကာင္ အခ်ိဳ႔၏ ဇာတ္ရုပ္ကို ေဖၚျပရာတြင္ အားနည္းခ်က္ မ်ားရွိခဲ့သည္။ လူတန္းစားသရုပ္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် အပီျပင္ဆံုး ေဖၚျပႏိုင္လိုေသာေၾကာင့္ ယင္းဝတၳဳကို ျပန္လည္ခ်ဲ႔ထြင္ အသစ္ေရးသားၿပီး၊ "အနီးဆံုးအေဝးဆံုး အေဝးဆံုးအနီးဆံုး" ဟု အမည္ေပးပါသည္။ ေရွး အိုင္ခ်င္းတခုမွ ကၽြန္မအလြန္ၾကိဳက္ေသာ စာသား "ေမာင့္ကိုစိမ္းကား" ကို အလြန္နွေျမာစြာျဖင့္ သူ႔ပထမစာအုပ္တြင္သာ ေနရာမပ်က္ ျပန္ထားခဲ့ပါသည္။

"အနီးဆံုးအေဝးဆံု." အတြက္ အဖံုးပန္းခ်ီကိုေတာ့ ကိုေအးဝင္းဆနၵအရ "ေမာင္ေမာင္သိုက္" ကို ေရြးခ်ယ္ပါသည္။ ကၽြန္မက "ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီးကို အရမ္းလွေအာင္ မေရးပါနဲ႔၊ သာမန္ဘဲ ေရးေပးပါ" ဟု ေျပာေသာအခါ ကိုေမာင္ေမာင္သိုက္က "ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ စာေရးဆရာမွ ဒီလို မေျပာဖူးဘူး" ဟု အလြန္တအံ့တၾသ ေျပာပါသည္။ ေတာင္းဆိုခ်က္အတိုင္း ဆြဲေပးလိုက္ေသာ ကိုေမာင္ေမာင္သိုက္လက္ရာကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ကၽြန္မ အလြန္ ေက်းဇူးတင္သြားပါသည္။

၁၉၈၀ ခုနွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလတြင္ "အနီးဆံုး အေဝးဆံုး." ထြက္ၿပီးေနာက္ ကိုေအးဝင္းက "ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခဏနားရေအာင္" ဟု ဆိုပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ဟု မေျပာေသာ္လည္း ကၽြန္မ ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ပါသည္။ အလြန္အားနာသြားပါသည္။ သူလုပ္ခ်င္၍ လုပ္လိုက္ေသာ အလုပ္တခုသည္ သူ႔အတြက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေက်နပ္မႈတခုကို ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေစႏိုင္ခဲ့ပါလိမ့္ မည္။ သို႔ေသာ္ က်န္ေသာအပိုင္းက႑ တခုအတြက္မူ ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမႈ ရွိဟန္မတူပါ။ သူကလည္း မေျပာ၊ ကၽြန္မကလည္း မေမး။ သို႔ႏွင့္ "လမင္းတရာ" ထုတ္ေဝေရး နွင့္ ကၽြန္မသည္ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ႏွင့္ ရပ္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ရပ္သြားခဲ့သည္မွာ စာအုပ္ထုတ္ေဝေရးဟူေသာ သာမန္ကိစၥေလးတခု မွ်သာပါ။ ထုတ္ေဝသူနွင့္ စာေရးသူအၾကား ယင္းကိစၥသည္ ဘာမွ်ဆန္းျပားေသာ အရာမဟုတ္။ ယခင္ထုတ္ေဝသူမ်ားနွင့္လည္း သည္လို ၾကံဳခဲ့ ဆံုခဲ့ ဘူးသည္သာ။ "လမင္းတရာ" နွင့္ ကၽြန္မတို႔ အၾကား ဆက္သြယ္မႈသည္ စာအုပ္ထုတ္ေဝေရး ကိစၥတခုတည္းမဟုတ္။

ကၽြန္မအတြက္ ေရာက္ရန္ သြားရန္ မလိုအပ္လွေသာ ၿမိဳ႔လည္ေခါင္ေဒသသို႔ ၁၉၈၁ ခုနွစ္ ေနာက္ပိုင္း မၾကာခဏ ေရာက္ေရာက္သြားပါသည္။ ေရႊဘံုသာလမ္း အလယ္ဘေလာက္မွ "လမင္းတရာ" သို႔ပါဘဲ။ ထုတ္ေဝသူနွင့္ စာေရးသူအၾကား လုပ္ငန္းဆက္ဆံမႈ မလိုအပ္ေတာ့ ေသာ အခ်ိန္တြင္ စာေပအႏုပညာကို ေလးနက္စြာ စိတ္ဝင္စားသူ နွစ္ဦးအၾကား ေႏြးေထြးေသာ မိတ္ေဆြဆက္ဆံေရးႏွင့္သာပင္။

သူ႔ဆိုင္တြင္ စာအုပ္မ်ားကို သြားၾကည့္သည္။ တခါတရံ ယူဖတ္သည္။ သူနွင့္ စကားေျပာသည္။ သူနွင့္ကၽြန္မသည္ အႏုပညာရပ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေလးနက္စြာ စိတ္ဝင္စားျခင္းတြင္ ထူးျခားစြာ လာတိုက္ဆိုင္ေနသည္။ စာေပ၊ ဂီတ၊ ရုပ္ရွင္။ ယင္းအႏုပညာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မတို႔နွစ္ေယာက္ သူ႔ဆိုင္တြင္ အၾကာႀကီး ေျပာဘူး ဆိုဘူးၾကသည္။ ကဗ်ာႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း တခါက ေမးဘူးပါသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ အင္တာဗ်ဴး လုပ္အုန္းမယ္၊ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာကို ၾကိဳက္သလား"
ကၽြန္မလည္း အရွင္းဆံုး ေျဖလိုက္ပါသည္။
"တခ်ိဳ႔ကဗ်ာေတြက တည့္တည့္ေရးလို႔ မရလို႔ သြယ္ဝိုက္ၿပီး ေရးတာကို နားလည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ဖြက္ထားတာ နက္လြန္းလို႔ ဘာကို ေရးခ်င္တာမွန္းကို မသိဘူးေလ။ နားမလည္ဘူး။ ခံစားလို႔ မရဘူး။ အႏုပညာဆိုတာ ခံစားလို႔ ရ ရမယ္ေလ"
သူက ျပံဳးေနပါသည္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာပါ။

သည္လိုႏွင့္ သူသည္ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္မနွင့္ စကားေျပာ၍ရေသာ မိတ္ေဆြရင္းတဦး ျဖစ္လာသည္။ ကၽြန္မေဘးတြင္ သည္လိုမိတ္ေဆြ မရွိသေလာက္ ရွားသည္။ မရွိဘူးဟုပင္ ေျပာ၍ ရသည္။ ကၽြန္မတို႔ နွစ္ဦးၾကားမွ ထုတ္ေဝသူနွင့္ စာေရးသူဆက္ဆံေရးဘဝသည္ ေဝးေသာ အတိတ္တြင္ မွိန္ပ်ပ်သာ က်န္ခဲ့ၿပီ။ လက္ရွိ အႏုပညာခံစားခ်က္၊ ခံယူခ်က္ တူညီေသာ မိတ္ေဆြရင္းဘဝသည္ အလြန္ႏွစ္လိုဘြယ္ ေကာင္းေသာဘဝပင္။

ကၽြန္မတို႔ နွစ္ေယာက္စလံုး ေမာ္လၿမိဳင္သူ/သားမ်ား ဆိုသည္က လြဲ၍ မည္သူ႔ သားသမီး၊ မည္သည့္ အဆင့္အတန္းဟူသည္ကို မည္သူမွ် စိတ္မဝင္စား၊ မစူးစမ္းၾကပါ။ လိုမွ မလိုအပ္ဘဲ။ သည္လိုႏွင့္ စကားေျပာ၍ ရေသာ ကၽြန္မထက္ငယ္ေသာ လမင္းတရာကိုေအးဝင္းသည္ "ေမာင္ေအးဝင္း" ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သည္လိုေခၚျခင္းကို သူ လက္ခံ မခံ ကၽြန္မခြင့္မေတာင္းခဲ့ ဟု ထင္ပါသည္။ သူကလည္း ဘာမွ မေျပာပါ။

ပို၍ ရင္နွီးေသာ မိတ္ေဆြဘဝသို႔ ေရာက္ရန္ ဖန္တီးလာေသာ အေၾကာင္းတခုက သူ႔ဇနီး လွသိဂႌသည္ ကၽြန္မ၏ ဂ်ာမန္ဘာသာတပည့္ ျဖစ္လာခဲ့ျခင္း။ သည္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ သံုးဦးသည္ ဆရာတပည့္ မိတ္ေဆြ ေမာင္နွမမ်ားဟု ကၽြန္မခံယူသည္။

ကၽြန္မသည္ ကိုယ္တိုင္ကသာ စာေရးေသာ္လည္း၊ အႏုပညာကို အေလးအနက္ စိတ္ဝင္စား ေသာ္လည္း၊ ကိစၥတစံုတရာ ရွိလ်င္မွလြဲ၍ ကၽြန္မအလြန္ ေလးစားၾကည္ညိဳေသာ မည္သည့္ အႏုပညာရွင္ တဦးထံကိုမွ် သြားေရာက္လည္ပတ္ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ ထိုသို႔ေသာ ကၽြန္မသည္ ေမာင္ေအးဝင္း၏ ေက်းဇူးျဖင့္ ဆရာဒဂုန္တာရာ၊ ဆရာျမသန္းတင့္တို႔ထံ ေရာက္ခဲ့ဘူးပါသည္။ ကၽြန္မအား ဆရာဒဂုန္တာရာ ေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားတခြန္းကိုေတာ့ ယခုထိ မေမ့ႏိုင္ပါ။

" အတံု႔ရွိလွ်င္ေၾကေစသား ဝတၳဳကို ဖတ္ရတုန္းက ဒီဝတၳဳကို ေရးတဲ့ မျမင့္ခိုင္ဆိုတာ အမ်ိဳးသမီးနာမည္ခံၿပီး ေရးတဲ့ အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာတေယာက္ဘဲ လို႔ ယူဆလို႔ ဒီစာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွ မေရးခဲ့တာ"

ဆရာက ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကၽြန္မ၏ "အေမွာင္မွလြန္ေျမာက္ျခင္း" ႏွင့္ပတ္သက္၍ မိုးေဝမဂၢဇင္း စာေပစစ္တမ္းက႑တြင္ "ဗညားသီဟ" အမည္နွင့္ "မိုးရာသီတြင္ေတြ႔ခဲ့ရေသာ အခ်စ္ဝတၳဳတပုဒ္" အမည္ေပး၍ ေရးခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မေရးခဲ့သမွ် လံုးခ်င္းစာအုပ္မ်ားတြင္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္အၾကိဳက္ဆံုး (ေမာင္ေအးဝင္း၏ လမင္းတရာစာေပမွ ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ) စာအုပ္နွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာ အေလးအနက္ ေရးသားေပးခဲ့သည္ကို ဝမ္းသာၾကည္ႏူး၍ မဆံုးပါ။

သည္ေလာက္ ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း သူ႔ကို "လမင္းတရာ" စာေပ၊ စာအုပ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ အျဖစ္မွ လြဲ၍ ဘာမွ်မသိခဲ့။ ကၽြန္မ၏ ပင္ကိုယ္ဗီဇကလည္း စပ္စပ္စုစု လံုးဝမလုပ္တတ္၊ သူကလည္း အႏုပညာ ကိစၥရပ္မ်ားမွ လြဲ၍ ဘာမွ်မေျပာ။ သည္လိုႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ဘဝကို ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္မ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ၾကရင္း ကၽြန္မတို႔ ကြဲကြာခဲ့ၾကရာမွ တေန႔ေတာ့ လံုးဝမေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျပန္ဆံုေတြ႔ၾကရသည္။ ရန္ကုန္တြင္မဟုတ္။ ေျမႀကီးေပၚတြင္မဟုတ္။ အေမရိကဟူေသာ ကမၻာေျမတေနရာမွ ပို႔လိုက္သည့္ စာကေလးတေစာင္မွ တဆင့္။ သို႔ေသာ္ သည္လို ျပန္ဆံုၾကျခင္းသည္လည္း ခဏကေလးမွ်သာ။ တဖန္ ျပန္၍ ေဝးသြားၾကျပန္သည္။ ရွားပါးလွေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ား ဆံုးရႈံးလိုက္ရၿပီ ဟုဘဲစိတ္မေကာင္းစြာ မွတ္ယူလိုက္ရသည္။

ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္ေတြ မ်ားစြာ။ ေျပာင္းလဲမႈေတြ မ်ားစြာ၊ မ်ားစြာ၊ မ်ားစြာ။

၂၀၁၆ ခုႏွစ္။ မိုးေတြရြာေနေသာ ကာလ။ ဇူလိုင္လကုန္ေလာက္ဟုထင္သည္။ ရန္ကုန္နွင့္ အတန္ငယ္အလွမ္းေဝးေသာ ေနရာတခုတြင္ အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေရး ကိစၥတခုျဖင့္ ကၽြန္မ ေရာက္ရွိေနခ်ိန္။ မၾကားသည္မွာ ကာလမည္မွ် ၾကာခဲ့ၿပီ ဟုပင္ မတြက္ဆႏိုင္ေတာ့ေသာ အသံကို တယ္လီဖံုးေပၚတြင္ ၾကားလိုက္ရပါ၏။ လံုးဝပင္ မယံုႏိုင္ေလာက္စြာ။

သူ မည္မွ်ဝမ္းသာေၾကာင္း သူ႔အသံတြင္ ေပၚလြင္ေနသလို ကၽြန္မလည္း သည့္ႏွယ္ပင္ဟု တယ္လီဖံုးထဲမွ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိၾကပါလိမ့္မည္။ သူတို႔ နွစ္ေယာက္စလံုးပံု ေတြ ျမင္ရေတာ့ ငယ္ရုပ္ေတာ့ မေပ်ာက္ေသး။

သူေရးသားခဲ့ေသာ "ကၽြန္ေတာ္ဝရမ္းေျပး၊ ကၽြန္ေတာ္ဒုကၡသည္" စာအုပ္အဖံုးကို viber တြင္ ျမင္လိုက္ရသည္။ ထုတ္ေဝသူထံမွ "ကၽြန္ေတာ္." စာအုပ္ကို ဖတ္ရေသာအခါမွ ေမာင္ေအးဝင္းသည္ ဘာလဲ ဟူသည္ကို ကၽြန္မသိရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အျခား စာဖတ္သူမ်ားလည္း ကၽြန္မနည္းတူ ရွိလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္သည့္အတြက္ ဒုတိယစာအုပ္ ေရးျဖစ္ေအာင္ေရး၊ ထုတ္ျဖစ္ေအာင္ ထုတ္ေစခ်င္ပါသည္။ ဖတ္ခ်င္လွပါသည္။

တခါက facebook ေပၚတြင္ သူတင္ခဲ့ေသာ ငွက္ကေလးမ်ားအေၾကာင္း၊ ယင္းငွက္ကေလးမ်ား အခ်င္းခ်င္း ေျပာၾကေသာ စကားမ်ားအေၾကာင္းကို ဖတ္ရေသာအခါ "ဒါဟာ စာေရးဆရာတေယာက္ရဲ့ အႏုပညာအေတြးအေခၚဘဲ" ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့မိသည္။ သူ႔ကိုေတာ့ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။

အိမ္ေထာင္သက္ ၄၅ ႏွစ္တြင္ ဇနီး၊ သမီး ေျမးေတြနွင့္ ဘဝကို ျဖတ္သန္းေနသူ ေမာင္ေအးဝင္းက တေန႔ ေျပာလာသည္။

"ကၽြန္ေနာ့္ အသက္ ၆၆ နွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္၊ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြရဲ႔ ကၽြန္ေနာ့္အတြက္ အမွတ္တရ ေဆာင္းပါးေတြကို အမွတ္တရ ထုတ္ေဝမယ္။ မခ်ိဳေရးေပးပါ" လိုလား ဝမ္းေျမာက္စြာပင္ ကၽြန္မ သေဘာတူလိုက္ပါသည္။

အျခားဘာမွ် မလုပ္ေပးႏိုင္ေသာ္လည္း သည္အရာကေတာ့ ကၽြန္မ တတ္ႏိုင္ေသာအရာ။ ၿပီးေတာ့ သူသည္ အျခားေသာ သူမဟုတ္။ ေမာင္ေအးဝင္း။ ကၽြန္မ၏ ရွားပါးေသာ မိတ္ေဆြ လမင္းတရာ ေမာင္ေအးဝင္း။

၆၆ နွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔တြင္ ရရွိလာမည့္ စာေပလက္ေဆာင္မ်ားသည္ ေမာင္ေအးဝင္းအတြက္ တကယ့္ အမွတ္တရပစၥည္းမ်ား ျဖစ္ပါေစသတည္း။ ။

မျမင့္ခိုင္
ေမလ ၁၇ ရက္၊ ၂၀၁၈ခု။

Friday, May 25, 2018

ေမြးေန႔မွာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ကိုေအးဝင္းေရ.. ႏုႏုရည္ အင္းဝ။

ေမြးေန႔မွာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ကိုေအးဝင္းေရ..
.
လြန္ခဲ႔တဲ႔ဆယ္ႏွစ္...၂၀၀၀၈ ခုႏွစ္ကေပါ့..။


က်မ ကိုရီးယားအႏုပညာတကၠသိုလ္ မွာ ခဏ ေရာက္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေလး...။
ညေနေစာင္းရင္ က်မ ကြန္ပ်ဴတာမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ စိမ္းလာၾကတဲ႔ အေဝးေရာက္က်မတို႔လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ခ်စ္ခင္ ပူပန္ စိုးရိမ္ၾကတဲ႔ G talk မီးစိမ္းပြင့္ေလးေတြေလ...။

အဲဒီထဲမွာ ဟိုး...ကမ႓ာ့အေနာက္ဖက္ျခမ္းမွာ ေနထိုင္တဲ႔
လမင္းတရာ ေမာင္မာယာ တေယာက္ကလဲ အလြန္စိတ္ထိခိုက္ေအာင္ေျပာတတ္တာ...။

" ျမန္မာျပည္က ထညက္ခဲကို လြမ္းတယ္ဗ်ာ မစားရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲေတာင္ မေျပာတတ္ေတာ့ဖူး"
"ထညက္နဲ႔ ငါးရံ႕အူ မစားရတာ သက္တမ္းတူတူေလာက္ရွိမွာ"
"ဒီေန႔ တခု သတိရတယ္။ ဝေရာင္းခ်ဥ္မစားရတာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သြားျပီ။ ဝေရာင္းခ်ဥ္ဆိုတာ သိလား ေမာ္လျမိဳင္က။ ေဒါင္းေျခေရာပဲ"
"အညာက ႏြားႏို႔ခဲ က်ြဲႏို႔ခဲကိုလဲ လြမ္းတယ္"
"စားခ်င္တာေတြ သြားခ်င္တာေတြ က်န္းမာတုန္း စားႏိုင္တုန္း သြားႏိုင္တုန္း ျပန္ႏိုင္ရင္ေကာင္းမွာေနာ္
ကတ္ေပၚတင္ပီး ပက္လက္ျပန္သြားရလို႔ ဘာလုပ္ရမွာလဲ"
တဲ႔...

အိ္မ္ျပန္ခ်ိန္ ဆိုတာ ေရာက္လာမွာပါ ကိုေအးဝင္းေရ
အစားေတြ တဝၾကီးစားျပီး စကားေတြ တဝၾကီးေျပာရမဲ႔
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုတာ ေရာက္လာမွာပါ။

ႏုႏုရည္ အင္းဝ။

ညီငယ္ ေမာင္ကိုကို (အကိုေခၚတဲ႕ငယ္နာမည္ပါ)

အကိုေအးဝင္း(လမင္းတရာ)သို႕
၆၆ အမွတ္တရ။

ဘဝမ် ဥ္းျပိဳ င္

စာအျမဲေရးျဖစ္ေနတဲ႕က်ေနာ္အဖို႕ စာေရးမျဖစ္ေအာင္
္လက္တြန္႕တဲ႕အခါမ်ိဴ းလဲရွိတတ္ပါတယ္။အဲဒီလိုအခါမ်ိဴ းက
စာအေရး အားေကာင္းျပီး စာဖတ္တဲ႕အေလ့ အားႀကီးတဲ႕
အကိုေအးဝင္းတို႕လိုလူက သူ႕အတြက္ စာေလးတပုဒ္ေရးပါ
ဆိုိုလာတဲ႕အခါမ်ိဴ းမွာ သူ႕ထက္စာဝါႏုသူက်ေနာ့္မွာ ဘာစာမွ
မထြက္ေတာ့ပဲ ေရးခ်ဖို႕အခက္ႀကံဳ ရတတ္တာမ်ိဴ းပါ။ခုလဲ အကိုက သူ႕အသက္ ၆၆ ျပည့္ေမြးေန႕အမွတ္တရ စာတိုျဖစ္ေစ ကဗ်ာတိုေလးျဖစ္ေစ တခုခုေရးပါဆိုလာေတာ့
ခက္ကျပီေပါ့။ဘယ္ကစျပီးဘယ္လိုေရးရမွန္းမသိေအာင္
္ပါပဲ။

အကို႕ေမေမနဲ႕ က်ေနာ့္အေဖက ေမာင္ႏွမမို႕ အကိုနဲ႕က်ေနာ္က
ညီအကိုေတြပါ။အကိုနဲ႕က်ေနာ ္ညီအကိုဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕
ညီအကိုရဲ႕ဘဝက မ်ဥ္းျပိဳ င္ႏွစ္ခုလိုျဖစ္ေနတာ သတိထားမိပါ
တယ္။ဆိုပါေတာ့ က်ေနာ္က ရန္ကုန္မွာေမြးပီး လူမွန္းသိတဲ႕
အရြယ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္လို႕ မိဘေတြနဲ႕အတူေမာ္လျမိဳ င္
သြားတဲ႕အခါ အကိုတို႕ကေမာ္လျမိဳ င္မွာေနေနတာေတြ႕ရပါ
တယ္။အကိုကငယ္ငယ္ကတဲက သိပ္ဣေျႏၵရတယ္။
တေယာက္ထဲေနတတ္တယ္။အကို႔ေအာက္ညီနဲ႕က်ေနာ္တို႕က
ေမ်ာက္ရွံဳ းေအာင္ေဆာ့ေနခ်ိန္မွာ အကိုကေတာ့စာအုပ္ေလးနဲ႕
နာမယ္နဲ႕လိုက္ေအာင္္ေအးေအးေနပါတယ္။ေျပာခ်င္တာက
အကိုနဲ႕က်ေနာ္ ညီအကိုျဖစ္ေပမယ့္ တျမိဳ ႕စီေနရတာ
ရယ္ စရိုက္မတူတတ္တာရယ္ကိုက ဘဝမ်ဥ္းျပိဳ င္သေဘာ
ပါပဲ။

တေႏြမွာအကိုတို႔ကအကိုတို႕အဖိုးကိုးကြယ္တဲ႕ဝဲပ်ံေက်ာင္းမွာ
ကိုရင္ဝတ္ႀကျပီး က်ေနာ္က အေဖ့အေမ အဖြါးကိုးကြယ္တဲ႕
ဆင္ျဖဴေက်ာင္းမွာသကၤန္းဆည္းကိုရင္ဝတ္ရပါတယ္။ဝဲပ်ံ
နဲ႕ဆင္ျဖဴ က စည္းပဲျခားတာပါ။တေက်ာင္းစီဝတ္ႀကရ
ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္က ေမာ္လျမိဳ င္ကို မိဘေတြနဲ႕အတူ
ေျပာင္းလာျပီး အကိုက မိဘေတြနဲ႕အတူ ရန္ကုန္ကိုေျပာင္း
သြားပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း အကိုစက္မႈတကၠသိုလ္တက္တာႀကားရတာပါပဲ။
က်ေနာ္ကလဲ မႏၲေလးေရာက္သြားတယ္။၁၉၇၃ ေလာက္မွာ
က်ေနာ္က မန္းစံျပေထာင္ထဲေရာက္သြားသလို အကိုကလဲ
အင္းစိန္ေထာင္ထဲေရာက္သြားတယ္။သူေထာင္က်တာ
က်ေနာ္မသိသလို က်ေနာ္ေထာင္က်တာလဲ သူသိမွာမဟုတ္
္ပါ။

ေထာင္ကလြတ္လာႀကျပီး မဂိုလမ္းတလမ္းထဲမွာ သူက
ကမ္းနားဖက္ က်ေနာ္က အထက္ဖက္ ေနႀကေပမယ့္ မဆံုျဖစ္ႀကပါ။မဆံုသာျဖစ္ရမယ္ အလုပ္က စာေပအလုပ္
ခ်င္းအတူတူမို႕ မဆံုျဖစ္ႀကတာအဆန္းသားလို႕ေျပာရမွာ
ပါပဲ။

ေနာက္ေတာ့ အကိုျပည္ပဘာ့ေႀကာင့္ထြက္သြားတာေတြ တိတိက်က်မသိရေအာင္အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားျပီး
တူေတာ္ေမာင္ေမာင္သီဟ ေျပာျပေတာ့မွပဲ အကို႕အေႀကာင္း
ေတြသိခြင့္ရိလာပါတယ္။အဲသလိုသိလာတဲ႕အခ်ိန္မွာ
အကိုက ခုေနရာေရာက္ေနလို႕ ဆက္သြယ္ရခက္သြားပါ
တယ္။ငယ္ငယ္ကနဲ႕ဘာမွမဆိုင္ေတာ့တဲ႕
အကိုရဲ႕ခံယူခ်က္ေတြ လွဳ ပ္ရွားမႈေတြကိုအံ႔အားသင့္သလို ဝမ္းသာဂုဏ္ယူေနမိပါတယ္။
ကံအားေလ်ာ္စြာ က်ေနာ္က fb သံုးမိေတာ့အကိုနဲ႕အဆက္
အသြယ္ျပန္ရ စကားပါေျပာျဖစ္နဲ႕ မို႕ ျပန္ဆံုတယ္ဆိုေပမယ့္ ငယ္ငယ္ကတဲက ယွဥ္ရံုယွဥ္ျပီး ပူးတံုကပ္တံုဟန္နဲ႕သြားေန
တဲ႕ အကိုနဲ႕က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ဘဝမ်ဥ္းဟာ ျပိဳင္တဲ႕အဆင့္က
တက္ျပီး တကယ္ဆံုေတြ႕တဲ႕အထိျဖစ္မလာေသးပါဘူး။
အကိုဟာ ငယ္စဥ္ကတဲးက က်ေနာ့္ရဲ႕စံျပအကိုပါ။အကို႕ကို
အားက်ျပီး စာဖတ္တဲ႕အေလ့ရလာတာထင္ပါတယ္။အကိုငယ္ငယ္က ဘာသာေရးစာေပေတြဖတ္တာသိရဖူး
တယ္။ဒါေႀကာင့္ တခ်ိန္ခ်ိန္တခါခါမွာ က်ေနာ္တို႕ညီအကိုေတြ
ဆံုျပီး ကိုယ္ယံုႀကည္ရာ ကိုယ္သန္ရာေတြေျပာျပီးေနသြားခ်င္
္ပါေသးတယ္။

ဘာျဖစ္ျဖစ္ အကိုက်န္းက်န္းမာမာနဲ႕ အသက္ရွည္ရွည္နဲ႕
အမမသိဂၤ ီရယ္ သမီးေတြရယ္ ေျမးေတြရယ္နဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္
ရႊင္ စားစားေသာက္ေသာက္ ေနသြားနိင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္း
ပါတယ္။

ညီငယ္ ေမာင္ကိုကို (အကိုေခၚတဲ႕ငယ္နာမည္ပါ)

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း


 



၂၅ ရက္ေန႔ဟာ
က်ေနာ့္ေမြးေန႔ပါတဲ့
ကဗ်ာေလးတမ်က္ႏွာ
စာတိုေလး၂႐ြက္စာ
လုပ္စမ္းပါဦးတဲ့။
ေအာ္သနားစဖြယ့္ဦးေအးဝင္း။

အဟဲ့၊ လာမဟဲ့
၆၆ႏွစ္သားေလးကိုတဲ့
ကာရံေလးတဖဲ့၊ စာသံေလးတလွည့္နဲ႔
ဆံုးမထည့္လိုက္မယ္
ဘာတဲ့၊ အဟမ္း-အဟမ္း-။
ေ႐ႊဂ်ဴဗလီလား၊ ေငြဂ်ဴဗလီလား
ဒန္ဂ်ဴဗလီလား၊ ပလပ္စတစ္ဂ်ဴဗလီလား
ဘာဂ်ဴဗလီလဲငါမသိ၊ ငါ့ကမြတ္ဆလင္ဗလီပဲသိတာ။

လူရီစရာေတြမေျပာေတာ့ဘူး
ေက်ာေကာ့ေအာင္ခံေနရတဲ့
ငါတို႔ျပည္သူေတြရဲ႕
ဒုကၡနဲ႔ေဝဒနာ
တေျပတ႐ြာကေနၾကားသိေနရ
နားမ႐ွိ၊ မ်က္စိမပါလည္းသိေနေတာ့
ဘယ္ေတာ့မဆိုေတြးမိတာက
ေအာ္က်ဳပ္တို႔တာဝန္မေက်ေသးဘူး
မေသၾကနဲ႔ဦးစို႔ဗ်။

အေသာက္နဲ႔အစား
သတိထားသင့္တာထား
က်ဆံုးသြားသူေတြကိုျပန္စဥ္းစား
ကိုယ္တာဝန္ေၾကရဲ႕လား
ကမၻာစြန္ကမၻာဖ်ား
လစႏၵာအနားမွာေနဦးေတာ့
ဗမာျပည္မွဗမာျပည္
ငါလာမည္၊ ငါလာမည္ပဲ
ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာက
လူအိုမပါရမဆို
အသက္မျပည့္တာမ႐ွိ
တေယာက္ဆိုတေယာက္
ပစပ္တေပါက္ဆိုတေပါက္
ေလာက္တယ္လို႔မ႐ွိဘူး
ေျခာက္ဆယ့္ေျခာက္ဆိုတာနဲ႔
ပင္စင္ေလွ်ာက္လို႔မရဘူး
ရန္ကုန္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ျပန္
တိုက္ပြဲဝင္တန္ဝင္ရမယ္
က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ေက်ာျပင္တိုင္း
သခၤ်ဳိင္းမေ႐ြးဘူး
လိႈင္းတံပိုးေတြအၾကား
ဆက္ၾကရဦးမယ္
အဂၢရယ္လူမထြက္ပါနဲ႔
ခ်ီတက္ပါဦး။

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း

ကိုေအး၀င္း။

ဒီေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ့ ကိုေအး၀င္းရဲ႕-(၆၆)ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔မွာ မိသားစုတစုလံုးေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစေၾကာင္း၊

အသက္ရွည္ရွည္အနာမဲ့စြာေနရပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

ကိုေအး၀င္း----ကၽြန္မတို႔တေတြ အိုလာၾကျပီ။

 နာလာၾကျပီ။ ေနာက္ဆံုးတလမ္းပဲက်န္ေတာ့တယ္။ 
အဲဒီလမ္းသြားၾကရတဲ့အခါ-ဘာေနာင္တမွမရဖို႔လိုပါတယ္။
လုပ္ႏိုင္သမွ်လုပ္ခဲ့ျပီးျပီ-လို႔ 
စိတ္ခ်လက္ခ်ေျပာႏိုင္ဖို႔လိုပါတယ္။

အတူတူႀကိဳးစားၾကပါစို႕။
မရႈယဥ္။

ေရႊျပည္ေတာ္ ေမ်ာ္တိုင္းမေဝးေစဖို ့- ေမာ္မင္းသန္း

ေရႊျပည္ေတာ္ ေမ်ာ္တိုင္းမေဝးေစဖို ့



တစ္ခါတုန္းက
ေရႊျပည္ေတာ္မွာ
စာေပ ကဗ်ာ
ခ်စ္သူမ်ားနဲ ့
လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ရႊင္
ေရႊလြင္ျပင္မွာ
လမင္းတရာ
သာခဲ ့ဘူးတယ္။


ေရြျပည္ေတာ္မွာ
အေဖၚအေပါင္းမ်ား
နဲ ့
ပညာသင္ျကား
ငယ္ဘဝကား
ေရႊေရာင္ေတာက္ပ
ခဲ့ဘူးတယ္။

ေရႊျပည္ေတာ္မွာ
ဘျကီးမိႈင္းရာျပည္ ့
ျခိမ့္ျခိမ္ ့သဲသဲ
ဆင္ႏႊဲ ခဲ ့ျက
ေတာ္လွန္ျကယ္နီ
ဝင္းပခဲ့ဘူးတယ္
ေရႊျပည္ေတာ္မွာ
လူထုအံုျကြ
ဖိႏွိပ္မႈမွန္သမ်
ေတာ္လွန္ခဲ ့ျက
ျပည္သူေတြနဲ ့အတူ
ဒီေရျမင့္သစ္ခဲ ့
ဘူးတယ္။

ေရႊျပည္ေတာ္ေရ
ေရျခားေျမျခား
တိုင္းတပါးကေန
လွမ္းေမ်ာ္ေငးရ
စစ္မီလ်ံေတြျကားက
အမိေျမအတြက္
ေျကကြဲေနရဆဲပါေလ။

ေရႊျပည္ေတာ္ေရ
ေမ်ာ္တိုင္းမေဝးေစဖို ့
တစ္ေန ့ေတာ့ေလ
ခ်စ္တဲ ့ေျမကို
ရႈိက္နမ္းဖို ့အတြက္
အလြမ္္းေတြကို
ထမ္းပိုးရင္းနဲ ့
ငါတို ့
ဆယ္လမြန္ငါးေတြလို
အိမ္ကိုျပန္လာခဲ ့မယ္
ေဟ့ ။ ။

ေမာ္မင္းသန္း

အကိုျကီး ကိုေအးဝင္း
၆၆ ႏွစိေျမာက္
ေမြးေန ့မဂၤလာအတြက္ေရး
ဖြဲဲ ့ပါတယ္။
၂၅ ၅ ၁၈
Rangoon
လြမ္းေငြ႕ေဝေဝ ။
မင္းသားၾကီးဝင္းဦးသီဆိိုခဲ႔တဲ႔လြမ္းေငြ႕ေဝေဝ သီခ်င္းကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကားဘူးၾကမွာပါ။ဆရာၾကီးေရႊျပည္ေအး ရဲ႕လက္ရာပါ။ပထမဆုံးဒီသီခ်င္းကိုဘယ္သူဆိုခဲ႔သလဲေတာ့ မသိပါ။ေရႊျပည္ေအး ေတးနဳလက္ရာထင္ပါရဲ႕။ကက္ဆက္ေခြ ေခတ္ေကာင္းခ်ိန္မွာထြက္လာတာပါ။

အခါခါ ႏြမ္းေၾကြေန လြမ္းေငြ႕ေဝ ေဝ ဆိုျပီးေအာ္ဂင္နဲ႔အဆုံးသတ္ပါတယ္။ ဂီတလုလင္ေမာင္ကိုကိို အဖြဲ႕ထင္ပါတယ္။ေအာ္ဂင္ကိုိုတခ်ိန္က ခရစ္ယန္ဘုရားေက်ာင္းတခ်ိဳ႕မွာသာတီးၾကပါတယ္။ဒီီသီခ်င္းေခြမွာေအာ္ဂင္သံကို အေစာဆုံးၾကားဘူးတာထင္ပါတယ္။ဒီအေခြထဲကေမရွင္ တို႔ ဥၾသဘေသာင္ တို႔ ၾကည္ၾကည္ေဌး တို႔ရဲ႕သီခ်င္းေတြကိုေတာ့ မူရင္းေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္းဓါတ္ျပားေတြနဲ႔ ျမန္မာ့အသံကမၾကာခဏၾကားဘူးပါတယ္။ဒီ လြမ္းေငြ႕ေဝေဝ ကိုေတာ့ ဒီကက္ဆက္ေခြထဲမွာ ဝင္းဦးျပန္ဆိုမွၾကားဘူးတာပါ။ ဒီသီခ်င္းေတြ အေၾကာင္းပထမဆုံးေျပာျပတာက အခု အေမရိကားေရာက္ေနတဲ႔ ကိုေအးဝင္းပါ။ျဖစ္ရပုံကဒီလို။
၁၉၇၄ ၇၅ ၇၆ အခ်ိန္ေတြက တကၠသိုလ္ေတြမွာ ဗိုလ္ေနဝင္းဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္ပါတယ္။တဆက္ထဲမွာဘဲ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာေက်ာင္းေပါင္းစုံကလူငယ္ေတြ အလုပ္သမားေတြ အလိုလိုစုမိၾကပါတယ္ ။ ေလးတိုက္ ငါးတိုက္ ေျခာက္တိုက္ စစ္ေခြးတိုက္ လက္ပါးတိုက္ ( ကိုယ္ေရျပားေရာဂါရွင္ေတြထားတဲ႔တိုက္ ) အစရွိတဲ႔ တိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳး အေဆာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး မွာ အေျခအေန အစုံစုံနဲ႔ေနၾကရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က အင္မနက္စတီအင္တာေနရွင္နယ္ တို႔ ဟူးမင္းရိုဒ္ေဝွာ့ခ်္ တို႔ အိုင္စီအာစီတို႔ဆိုတာ မၾကားဘူးပါ။ရိုက္ၾကနွွက္ၾကနိွပ္စက္ၾကတာေတြေတာ့မဆန္းပါ။

( မုန္တိုင္းေနာက္ကေလေျပညွင္း ။ )

ဒီသီခ်င္းကေတာ့ အခုရခိုင္အမတ္ဦးလွေစာ ကဗ်ာဆရာေမာင္ခိုင္ေအာင္ဘဝနဲ႔ဆိုေလ့ရွိတဲ႔ ဓညဝတီခင္ေမာင္သန္႔ရဲ႕သီခ်င္းပါ။ရခိုင္ေက်ာင္းသားကဗ်ာဆရာေလးဟာ ရခိုင္အဆိုေက်ာ္ရဲ႕အလြမ္းသီခ်င္းကေလးဆိုျပတာ သဘာဝက်ပါတယ္။ရခိုင္အမတ္ၾကီးဟာ ဒီကေန႔ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာအင္မတန္ အသံမာေပမဲ႔ လြမ္းသံေနွာတဲ႔ေန႔ရက္ေတြကိုေတာ့ မွတ္မိေနပါတယ္။

ေနာက္ထပ္အဆိုေက်ာ္တေယာက္က စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုသက္တင္ပါ။ဝင္းဦးရဲ႕ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္သီခ်င္းကို အျပင္မွာတပိုင္းတစၾကားဘူးေပမဲ႔ သူဆိုျပမွ အစအဆုံးေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ဘူးတာပါ ။အေဆာင္မွာ သူကအေပၚထပ္ ကိုယ္ကေအာက္ထပ္ ေျခာက္လက္မေလာက္ၾကမ္းေပါက္ကေလးၾကားထဲကဆိုျပရတာ ။

ေနာက္တေယာက္ကပန္းခ်ီဆရာမႏၲေလးတင္ေမာင္ဦးပါ။အလြန္ပိန္လို႔လားမသိ ။ ကိိုဗလလို႔ေခၚတယ္။ ဆရာၾကီးေပၚဦးသက္တို႔ ဆရာၾကီးဦးဝင္းေဖ တို႔ရဲ႕လက္ထြက္ မႏၲေလးသားစစ္စစ္ ဆံပင္ အကၤ် ီ ေဘာင္းဘီ ဖို႔ယိုးဖားယား ဝတ္ျပီးျမိဳ႕မျငိမ္းသီခ်င္းေတြ ကို အက္ကြဲစူးရွသံနဲ႔ဆိုေလ့ရွိပါတယ္။ပန္းခ်ီအေၾကာင္းေတြဘက္စုံေျပာျပတဲ႔ ပန္းခ်ီနဲ႔ပတ္သက္ရင္ သင္ဆရာျမင္ဆရာတဦးျဖစ္လာပါတယ္။
ေနာက္အဆိုရွင္တေယာက္က စႏၵယားခ်စ္ေဆြ သီခ်င္းေတြဆိုျပတဲ႔ ေရေက်ာ္သား တင္သိန္းလြင္ပါ ။လူမျမင္ရဘဲ တိုက္ထဲမွာ ဟိုဘက္ခန္း ဒီဘက္ခန္း အသံဘဲၾကားခဲ႔ရတာပါ ။သူနဲ႔ပတ္သက္ျပီးအမွတ္တရေျပာစရာရွိတယ္ ။သူဟာ ဟိုးရွမ္းျပည္ဘက္ကတိုင္းရင္းသားစစ္တပ္တခုမွာ အရာရွိတေယာက္ျဖစ္လာတယ္ ။ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ရန္ကုန္မွာသူနဲ႔မၾကာမၾကာေတြ႕ေနက်ပါ ။ ဒီၾကားထဲမွာ စစ္ပြဲေတြနဲ႔ ဗမာ့သမိုင္းေၾကာင္းဆက္စပ္တဲ႔ေဆာင္းပါးစာအုပ္တအုပ္ဖတ္မိတယ္ ။ သူငယ္ခ်င္းကေလးတေယာက္ဆီကငွားဖတ္တာပါ။ ။ဖတ္ရင္းနဲ႔သေဘာက်တာနဲ႔ စာအုပ္ပိုင္ရွင္ကိုျပန္မေပးေတာ့ပါ။မၾကာခင္ကမွ သိရတာ ။စာေရးဆရာက တင္သိန္းလြင္ဆိုဘဲ။ျဖစ္ရေလ။
လြမ္းေငြ႕ေဝေဝအေၾကာင္းျပန္ဆက္ပါ့မယ္။ထိပ္ေပါက္ေခါင္ကြဲ ကာလေတြရွိသလို ေရဒီယိုေတြ ဘာေတြ နားေထာင္လို႔ရတဲ႔ကာလကေလးေတြရွိခဲ႔တယ္။ကိုယ္တိုင္နားမေထာင္ရေပမဲ႔ ကိုေအးဝင္း တို႕ေရဒီယိုကေလးနားေထာင္ခြင့္ရတဲ႔ အခ်ိန္ရွိခဲ႔တယ္။ေရဒီယိုမွာလြမ္းေငြ႕ေဝေဝ အပါအဝင္ ေရႊျပည္ေအးသီခ်င္းေတြအေၾကာင္း သူနားေထာင္ခဲ႔ရတာေျပာျပဘူးတယ္ ။အျပင္ျပန္ေရာက္လို႔ကက္ဆက္ေခြနားေထာင္မိမွ ေၾသာ္ဟိုတုန္းကသူေျပာျပတာ ဒီသီခ်င္းေတြကိုး လို႔သတိရေတာ့တယ္ ။
ကိုေအးဝင္း ကသူ႕ေမြးေန႔အမွတ္တရေလး တခုခုေျပာပါဆိုလို႔။ေရာက္တတ္ရာရာပါ၊ကိုတင္ေမာင္ဦး နဲ႔ ကိုသက္တင္တို႔ေတာ့ကြယ္လြန္သြားၾကပါျပီ။ကိုယ့္နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ႔ရတဲ႔ အဆိုဆရာေတြအေၾကာင္းပါ ။စာအုပ္ငွားဖတ္ျပီးျပန္မေပးျဖစ္ေတာ့တဲ႔ သူငယ္ခ်င္ကေလးလဲဆုံးရွာပါျပီ။

မုန္တိုင္းထဲက ေလေျပညွင္းေတြျဖစ္ပါတယ္။

Wednesday, May 23, 2018

က်ေနာ့္ရဲ့ ဖိုးေသာၾကာမ်ား - ေဌးဝင္း (ဂ်ာမဏီ)

က်ေနာ့္ရဲ့ ဖိုးေသာၾကာမ်ား


ဗမာျပည္မွာ က်ေနာ္အလုပ္လုပ္ခဲ့တုန္းက လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္မ်ား ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတခုကို က်ေနာ္ မွတ္မိေနေသးတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြက ႐ုံးပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ ေသာၾကာေန႔မွာ သူတို႔ ေသာက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ပီးေတာ့ ေသာၾကာေန႔မွာ သူတို႔ အၿမဲေျပာတဲ့စကားကေတာ့ ေသာက္ရင္ ၾကာတဲ့ေန႔မို႔လို႔ ေသာၾကာေန႔လို႔ အမည္တြင္တာတဲ့။ ဖိုးေသာၾကာတို႔ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္တခုေပါ့။ က်ေနာ့္မွာလဲ က်ေနာ့္ရဲ့ အရင္းႏွီးဆံုး ခ်စ္ေသာ ဖိုးေသာၾကာ ၃ ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ၆၆ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ရွင္ ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုေအးဝင္းလဲ အပါအဝင္ေပါ့။ သူတို႔ ၃ ဦးလံုးကလဲ က်ေနာ္တို႔စက္မႈတကၠသိုလ္က၊ က်ေနာ့္ထက္အသက္နဲနဲ ႀကီးသူေတြ၊ စက္မႈ တကၠသိုလ္ကို အရင္ေရာက္သူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ပထမဆံုးကေတာ့ အရင္းႏွီးဆံုး ေဘာ္ဒါႀကီးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပိသုကာ ကိုဆန္းညြန္႔ပါ။ ကဗ်ာေတြေရးတဲ့ သူ႔ရဲ့ ကေလာင္နာမည္က ေမာင္ဆန္းညြန္႔ (ေရေက်ာ္) သို႔မဟုတ္ ေမာင္ညိဳငယ္ တဲ့။ သူက သိပ္ကို ေစာစီးစြာဘဲ ဆံုးပါးသြားရွာပီ။ သူတပါးအေပၚ အလြန္စာနာေထာက္ထားတတ္တဲ့၊ အလြန္ ေအးေဆးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တေယာက္ပါ။ ပိသုကာဘာသာရပ္ကို က်ေနာ္နဲ႔ တတန္းထဲ တက္ခဲ့သူပါ။ သူက ပိသုကာျဖစ္သြားပီး က်ေနာ္ကေတာ့ စတုတၳႏွစ္မွာ ဘဝတကၠသိုလ္ကို ေရာက္သြားခဲ့ ပါတယ္။ ၁၉၇၈ ေလာက္ကေန ၁၉၈၃ ေလာက္ဆီထိ သူနဲ႔ က်ေနာ္ ပိသုကာအလုပ္ေလးေတြ အတူတကြ လက္တဲြ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီကာလက ညေနဘက္ဆို သူေပ်ာက္ေပ်ာက္ သြားတတ္တယ္။ ဖိုးေသာၾကာတေယာက္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာ ဘယ္ေရာက္သြားလဲဆိုတာ ေမးစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။

ေနာက္တေယာက္က က်ေနာ္ေလးစားတဲ့ ခ်စ္စြာေသာ ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုတင္ေအးၾကဴပါ။ သူ႔ရဲ့ ကေလာင္နာမည္ ေမာင္မိႈင္းလြင္(အင္းဝ) ဆိုတာ အထူးေျပာစရာ လိုမယ္မထင္ေတာ့ပါ။ ၁၉၇၂ က်ေနာ္ စက္မႈတကၠသိုလ္ကို ေရာက္ပီးေနာက္ ေက်ာင္းထဲမွာ သူ႔ကို ေတြ႕ဘူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္ေတြေပါ့။ ကိုတင္ေအးၾကဴ သို႔မဟုတ္ ေမာင္မိႈင္းလြင္(အင္းဝ) နာမည္နဲ႔ သူ႔ရဲ့ ကဗ်ာေတြလဲ ဖတ္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ေနာက္ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၃ ရက္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ရာျပည့္ ေက်ာင္းသားအေရးေတာ္ပံုေန႔မွာေတာ့ ဆရာႀကီးမိႈင္းရဲ့ အုတ္ဂူေရွ႕မွာ သူကတရားေဟာ၊ ေမာင္ေလးေအာင္ရဲ့ “ဒီဇင္ဘာတမ္းခ်င္း” ကဗ်ာရြတ္၊ ဆရာႀကီးမိႈင္းရဲ့ ေလးခ်ဳိးႀကီးေတြရြတ္တဲ့ အခ်ိန္ကစပီး သူ႔ကို ေလးစားခဲ့တာပါ။ ေနာက္ မႈိင္းရာျပည့္ အေရးေတာ္ပံုေၾကာင့္ သူေရာ က်ေနာ္ေရာ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရပီး အင္းစိန္ေထာင္၊ တိုက္ ၄၊ အခန္း ၄ မွာ သူနဲ႔က်ေနာ္ စီရင္ခ်က္ မက်ခင္အထိ အတူေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ရဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြ၊ ေလ့လာအား၊ သူ႔ရဲ့ အႏုပညာ ေတြကို ေလ့လာသိရွိခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ဘဝတကၠသိုလ္ရဲ့ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အဖိုးတန္ ရတနာေတြပါ။ ေနာက္ ၁၉၈၈-၈၉ သူနဲ႔က်ေနာ္ အလံေတာ္တလက္ထဲေအာက္မွာ အတူလႈပ္ရွားခဲ့ စဥ္က တအူတံုဆင္း ညီအကိုရင္းပမာ ထိစပ္လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ သူက ၁၉၈၉ ကေန ၂၀၀၅ ခုႏွစ္အထိ ၁၆ ႏွစ္ၾကာ ရန္သူ႔လက္တြင္း က်ေရာက္ခဲ့ရပီး က်ေနာ္ကေတာ့ ရန္သူ႔လက္က ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ ႐ုန္းကန္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပိုင္းေတြတုန္းကေတာ့ သူလဲ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္တဲ့ ဖိုးေသာၾကာတေယာက္လို႔ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဟိုတေလာေလးက ေဆး႐ုံတက္ရပီး ခုေတာ့ျပန္လည္ က်န္းမာလို႔။ မႏွစ္က သူနဲ႔က်ေနာ္လူခ်င္းေတြ႕ေတာ့ သူ႔ရဲ့ အားမန္အျပည့္နဲ႔ ၾကံဳးဝါးသံက “ငါမေသေသးဘူး” တဲ့။ ၾကားရတာ အားရတယ္၊ ေတာင့္ထားေပဦး ေတာ့ ရဲေဘာ္ႀကီးေရ။

ေနာက္တေယာက္က က်ေနာ့္ရဲ့ ခ်စ္လွစြာေသာ ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုေအးဝင္း၊ ၁၉၈၉ မွာ က်ေနာ့္လိုဘဲ ရန္သူ႔လက္က ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့ပီး မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ ဘြားကနဲ ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ခဲ့ ၾကတာပါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြ က်ေနာ့္စာထဲမွာေရာ၊ သူ႔စာထဲမွာပါ ေရးခဲ့ၾကပီးပါပီ။ အဲဒီေနာက္ ကိုဖိုးၾကဴး ကိုသြားေခၚပီး က်ေနာ္တို႔ ရဲသံုးေဘာ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီညေနဘဲ ဒီႏွစ္ေယာက္က ေပ်ာက္သြားပါ ေလေရာ။ ဖိုးေသာၾကာသြားလုပ္ၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္က အဲဒီတုန္းက မေသာက္ တတ္ေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ မေခၚသြားဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ရန္ကုန္မွာကတဲက ရန္ကုန္ ကေန ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္တဲ့ ေသာက္ေဖၚေသာက္ဖက္၊ ကြမ္းျခံကုန္းဘက္မွာ ညအိပ္ညေန သြားေသာက္ၾကတာတဲ့။ မဲေဆာက္ကေန က်ေနာ္တို႔ ရဲသံုးေဘာ္ ဘန္ေကာက္သြားၾကတယ္။ ၁၉၈၉ စက္တင္ဘာကေန ၁၉၉၁ ဧၿပီလ ကိုေအးဝင္း အေမရိက သြားသည္အထိ ဘန္ေကာက္မွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အတူတကြ ရိွခဲ့ၾကတယ္။ ဘန္ေကာက္ေရာက္ပီးစမွာ ရဲေဘာ္ႀကီးက ေန႔လယ္ပိုင္း ေလာက္ဆို ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားပီး ညေမွာင္ရီပ်ဳိးစမွ ျပန္လာတတ္တယ္။ သူေျပာျပတာကေတာ့ ကိုစိုးပိုင္တို႔အိမ္သြား၊ ညေနျပန္လာရင္ လမ္းထိပ္က ဆိုင္ေလးေတြမွာ ဖိုးေသာၾကာေပါ့။

က်ေနာ္တို႔ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ထားတုန္းအခ်ိန္ တညေနမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ က်ေနာ္ပါ ပါသြားတယ္၊ ကိုယ့္ဆရာႏွစ္ေယာက္က ဖိုးေသာၾကာလုပ္ပီး ရစ္ၾကပါေလေရာ။ ရဲေဘာ္ ရဲႀကီးရဲ့ စာမွာ ကိုေအးဝင္းတို႔ ရန္ကုန္မွာကတဲက အရစ္ရွည္ တိုင္ပတ္ခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္း ေရးထားလို႔ က်ေနာ္လဲ ခုမွ ဒီအေၾကာင္းေရးျဖစ္တာပါ။ ကိုေအးဝင္းနဲ႔ ကိုဖိုးၾကဴးက Tuk Tuk ငွါး၊ ဘယ္သြား မယ္ေျပာ၊ ဒါေပမဲ့ Tuk Tuk ဆရာက နားမလည္။ ဘယ္ေတြေလွ်ာက္ေမာင္းလို႔ ဘယ္ေတြေရာက္ခဲ့ မွန္းကို မသိခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္လဲ ကိုယ့္ဆရာႏွစ္ေယာက္ကို ထိမ္းဘို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့ ဘယ္လိုမွ ထိမ္းမႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္ အဲဒီတုန္းက စိုးရိမ္ခဲ့တာက ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာစာရြက္စာတန္း၊ အေထာက္အထား၊ လက္မွတ္ တစံုတရာ မရွိခဲ့ဘူး။ ရဲအဖမ္းခံ ထိလို႔ကေတာ့ သြားပီ။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ အခန္းကိုေတာ့ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ၾကေတာ့ ကိုယ့္ဆရာေတြက ဘာမွမမွတ္မိေတာ့ဘူး။

က်ေနာ္တို႔ အတူေနခဲ့စဥ္ ကာလတေလွ်ာက္မွာလဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ယမကာ လုလင္ကေလး မ်ားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သမုတ္ပီး ဖိုးေသာၾကာ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီး ဖိုးေသာၾကာ လုပ္လို႔ ကံေကာင္းလွတဲ့ အျဖစ္ကေတာ့ ၁၉၈၉ ဇူလိုင္ ၁၁ ရက္ သူ႔ကိုလာဖမ္းတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက သူက အိမ္ကေနေပ်ာက္ပီး ဖိုးေသာၾကာ အလုပ္ေကာင္းလို႔ လာဖမ္းတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးက “အားလံုးရွိတယ္၊ ဟိုတေယာက္ပဲ အိမ္မွာမရွိဘူး” လို႔ ေျပာယူရတဲ့ အထိပါဘဲ။ သူက အိမ္မွာ ဘယ္ရွိပါမလဲ၊ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္တာကို၊ ဒါကို ေထာက္လွမ္းေရးက မသိရွာဘူး။ သူ ဖိုးေသာၾကာ အလုပ္ေကာင္းလို႔ သူ႔ရဲ့ ဝရမ္းေျပးဘဝကို စႏိုင္ခဲ့တာဘဲ။ ကံေကာင္းေလစြ ရဲေဘာ္ႀကီးေရ။

ကဲ … ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုေအးဝင္းေရ၊ ခင္ဗ်ားလဲ ၆၆ ႏွစ္ ျပည့္ပီ၊ က်ေနာ္လဲ ၆၄ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ခင္ဗ်ားမေသခင္ သို႔မဟုတ္ က်ေနာ္မေသခင္ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ေတြ႕ၾကဦးမွ ျဖစ္မယ္ဗ်ဳိ႕။ အဲဒီ အခ်ိန္ထိ ေတာင့္ထား ရဲေဘာ္ႀကီးေရ။

က်န္တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ဖိုးေသာၾကာ ၂ ေယာက္ “သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ေစေသာဝ္”။ ။

ေဌးဝင္း (ဂ်ာမဏီ)

Saturday, May 19, 2018

အဘေမြးေန႔အတြက္


အဘေမြးေန႔အတြက္

က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ အဘလို႔ ေခၚတယ္။ အေဖအရြယ္၊ ဦးေလးအရြယ္မို႔လို႔ အဲလို ေခၚတာပါ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အကိုတေယာက္လို သေဘာထားတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ သြက္လက္လို႔။
.
ဘယ္တုန္းက စသိတယ္ဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ က်ေနာ့္အထင္ ေခါင္းေလာင္းသံ ဂ႐ုထဲမွာ စသိတယ္ ျဖစ္မယ္။ အဘနဲ႔ မသိခင္ သူ႔သမီးနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ အရင္မိတ္ေဆြ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးမွ အဘနဲ႔ သိတယ္။ အေဖေရာ၊ သမီးေရာ လူခ်င္းမေတြ႕ဘူးပဲ သိတာ သူတို႔ပဲ ရွိမယ္။
.
အဘအေၾကာင္းေတြကို သူေရးတဲ့စာေတြကေန တဆင့္သိရတယ္။ သူ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ႏိုင္ငံေရးမူနဲ႔ ေထာင္က်တဲ့ႏွစ္ဟာ က်ေနာ္ေမြးတဲ့ႏွစ္။ သူက စက္မူတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ရဲရဲေတာက္ လႈပ္ရွားခဲ့သူ။ စာအုပ္ေရာင္းဖူးတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ ေနဖူးတယ္။ အေမရိကားမွာ စာဆက္တင္ဖို႔ အခြင့္အေရးရေပမဲ့ အိမ္သူ႔က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ရပ္ဆိုင္းခဲ့သူ။ ေျမးႏွစ္ေယာက္အဖိုး။ စာဖတ္နာသူ၊ စာေရးေကာင္းသူ၊ ဟင္းခ်က္ေကာင္းသူ။ စာေပ ခ်စ္သူ၊ စာအုပ္စုသူ။ ပြင့္လင္းသူ။ ႐ိုးေျဖာင့္သူ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူ။
.
အဘမွာ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ကိ္ုယ္နဲ႔ အျပင္မွာ လူခ်င္းမျမင္ဘူးေပမဲ့ သူ႔သေဘာ၊ သူ႔မေနာကို အေဝးက ၾကည့္ၿပီး ေပါင္းလို႔ သင္းလို႔ အေတာ္ေကာင္းမွာပဲ လို႔တြက္ထားမိတယ္။ သူေတာင္ ဘာလိုလိုနဲ႔ ေျခာက္ဆယ့္ေျခာက္ ရွိၿပီတဲ့။ 66 ေတြ ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး 99 အထိ ေနႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ တရာေက်ာ္ခ်င္လည္း ေက်ာ္မွာေပါ့။ အရင္ဆုံးေတာ့ 99 အထိခ်ိန္ထားပါ။ တေန႔ေတာ့ လူခ်င္းေတြ႕မယ္အဘ။

Friday, May 18, 2018

လမင္းတရာသို႔ - ဘုန္းႏြယ္လင္း

လမင္းတရာသို႔





 ျပန္ဆံုပါ့မလားမေမ်ွာ္ရဲတဲ့မေရရာမူေတြၾကား
ခင္ဗ်ား/က်ေနာ္ဆံျဖဴသြားက်ိဳးခဲ့
လက္ခ်င္းဆုပ္မႏူတ္ဆက္ႏိုင္ေပမဲ့
ေသြးေၾကာေတြထဲမွာခင္ဗ်ားအ႐ွင္လတ္လတ္
စာရြက္နဲ႔အသံေတြၾကားက
ပုန္းေ႐ွင္မသြားပါနဲ႔
ခင္ဗ်ားအျပံဳးေတြေၾကင့္
သကၠရာဇ္ေတြပြင့္ေစခ်င္ေသးတယ္
ရဲေဘာ္ရဲ႕ေမြးေန႔လက္ေဆာင္


ဘုန္းႏြယ္လင္း

“ခ်စ္ေသာ ေအးမာယာ၀င္း၏ ၆၆ႏွစ္ေမြးေန႕သိုု႕ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ဂုုဏ္ျပဳျခင္း”

“ခ်စ္ေသာ ေအးမာယာ၀င္း၏ ၆၆ႏွစ္ေမြးေန႕သိုု႕ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ဂုုဏ္ျပဳျခင္း”

ဒီလူ႕ကိုု သိသလားေမးလာရင္ …။

သိတာေပါ့။
ဒါ က်ဳပ္ရဲေဘာ္၊
က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း၊
က်ဳပ္နဲ႕ အင္းစိန္ေတာရ အတူဆင္းဘက္၊ ဆိမ္းဘက္ခ်္လိုု႕။
မဆိုုင္းမတြ ရဲရဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေျဖပလိုုက္မွာေပါ့။

�ဒီလူ႕ကိုု မင္းတကယ္ေရာသိရဲ႕လား/ သိခဲ့ရဲ႕လားလိုု႕ ထပ္ေမးမယ္။
ဒီေမးခြန္းကိုု ေျဖရမွာ နည္းနည္းေတာ့ ဂြက်တတရယ္။
အင္းးး … ၊ဒီတစ္ခါေတာ့ ၀ါးတားတားေျဖရေတာ့မယ္။ ေျဖမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ဘာျဖစ္လိုု႕လဲဆိုုေတာ့ ..
သူနဲ႕ကိုုယ္က အျပင္မွာ အရွင္လတ္လတ္ ၂ခါလားပဲ ေတြ႕ဖူးတယ္။
ေနာက္ဆုုံးတစ္ခါက လွည္းတန္းလား အုုတ္က်င္းလားမွာမသိ၊ ကားေပၚမွာ ေတြ႕ခဲ့တာ။ အဲ့တုုန္းက သူေတာင္ ရီေ၀ေနသလား မေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုုန္က အၿပီးပိုုင္ထြက္ခါနီးရက္ေတြေပါ့။

(အဲ့ဒီကာလက က်ဳပ္တိုု႕ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ဗကပယူဂ်ီဆဲလ္ေတြဟာ မြစာကိုု က်ဲေနတာ။ သူလည္း အဲ့ဒီဆဲလ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲက ကိုုယ္နဲ႕မတူေသာ ဆဲလ္တစ္ခုုမွာရွိလိမ့္မယ္ထင္တာပဲ။ ပင္မ ေနာက္ခံတူမယ္ ။ ေနာက္ဆုုံးသြားရမယ့္ ရည္မွန္းခ်က္တူမယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္မႀကီး၀မ္းပိုုက္ထဲမွာ ၿငိမ္သက္စြာ ေနထိုုင္လႈပ္ရွားရတဲ့ ခြင္ေလးေတြ မတူဘူး။)

ကၽြန္ေတာ္က ဆရာေအးလိုု႕ ခ်စ္ခင္စြာ တေလးတစားေခၚတဲ့ ကိုုေအး၀င္း(လမင္းတရာ)နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕က အင္းစိန္ေတာရမွာ အတူသီတင္းသုုံးဘက္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ ေထာင္တြင္းကာလမွာ ေနၾကရတဲ့ တိုုက္ေတြ အေဆာင္ေတြ မတူေတာ့တစ္ေယာက္ကိုု တစ္ေယာက္ အရွင္လတ္လတ္မဆုုံၾကဘူး။ မျမင္ဖူးၾကဘူး။ ျမင္ဖူးတယ္ဆိုုရင္ေတာင္ လွစ္ကနဲေနမွာ။ စိတ္အာရုုံမွာ အတူျဖတ္သန္းဖူးတဲ့ ပုုံရိပ္ေပၚမလာဘူး။
အျပင္ျပန္ေရာက္လာၾကေတာ့လည္း ၂ၾကိမ္လားမသိ၊ လူခ်င္းဆုုံဖူးတာ။ ဒါေ့ၾကာင့္ သိလားဆိုုေတာ့ သိတယ္။ တကယ္သိလားဆိုုရင္ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး သိမ်ားသိေလသလားေျဖရမွာ။

��တကယ္ဆိုုေတာ့ “ရဲေဘာ္” ဆိုုတဲ့ တံဆိပ္ကပ္လိုုက္ၿပီ။ ဒီေ၀ါဟာရကိုု သုုံးလိုုက္ၿပီဆိုု မသိလိုု႕ မရ၊ ထဲထဲ၀င္၀င္သိၾကတယ္ဆိုုတာ ႏွလုုံးသားမွာ သံမႈိရိုုက္ၿပီးသား။ တက္တူးထိုုးၿပီးသား။ လူခ်င္းဆုုံစရာမလိုု။ ႏွလုုံးသားခ်င္း၊ ယုုံၾကည္မႈခ်င္းပဲ ဆုုံစရာလိုုတယ္။

�ခုုလိုု ဆယ္စုုႏွစ္ေတြ အေတာ္ျဖတ္သန္းလာၿပီးေနာက္၊ သူ႕အေၾကာင္းေတြကိုု သူေရးတဲ့စာေတြထဲက ဖတ္ရ။ ကိုုယ့္ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္တဲ့ အခါ ဟိုုနားတစ္စ ဒီနားတစ္စ ေပၚလာတဲ့ သူ႕ျဖတ္ပိုုင္းပုုံေလးေတြကိုု ဆက္ၾကည့္ရတဲ့အခါ၊ လူသာမဆုုံတယ္၊တစ္ၿမဳံတည္းက ငွက္ေတြ ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။

သူနဲ႕ အရင္းႏွီးဆုုံးလူ၊ သူနဲ႕ အတူျဖတ္သန္းခဲ့သူ၊ သူနဲ႕ အတူလွ်ဳိ႕၀ွက္လုုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ၊ စြန္႕စားခဲ့သူေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပူးတုုံခြာလွည့္၊ (ဟိုုတစ္ေကြ႕ေတြ႕၊ဒီတစ္ေကြ႕ခြာ)ေနၾကရတဲ့ ရဲေဘာ္ရင္းေတြ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အဲေတာ့ လူခ်င္းမဆုုံေပမယ့္ ဘ၀ခ်င္းဆုုံေနခဲ့ေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ပါပဲ။ ကိုုေအး၀င္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္၊ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ရဲေဘာ္ပါပဲ။

သူ႕အတိတ္ရဲ႕ ရန္ကုုန္က လမင္းတစ္ရာ စာအုုပ္အငွားဆိုုင္ေလးဟာ တစ္စုုံတရာတန္ဖိုုးနဲ႕ သမိုုင္းတာ၀န္ေက်ခဲ့သလိုု၊ အင္တာနက္ေပၚက၊ သူလုုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ “မာယာမဂၢဇင္း”ဟာလည္း ခုုခ်ိန္ထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဆဲ။

�၂၀၀၇ ေအာက္တိုုဘာ၃၀ မွာ၊ “မြန္းတည့္ေနရိပ္”ဆိုုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕လူငယ္ဘ၀က နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ (စက္မႈတကၠသိုုလ္က) ထုုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာစာအုုပ္နဲ႕ စတင္မိတ္ဆက္ခဲ့တဲ့ အြန္လိုုင္း မဂၢဇင္းဟာ၊ ၂၀၁၈ေမလမွာ ““၆၆” ဆိုုတဲ့ စာမူကိုုေဖၚျပၿပီး ခိုုင္ခိုုင္မာမာ ရပ္တည္ေနတုုန္းပါပဲ။
�သူဟာ စာခ်စ္သူ၊ စာကိုုတန္ဖိုုးထားသူ၊ သူတန္ဖိုုးထားတဲ့စာေတြကိုု သူသန္ရာနည္းလမ္းေတြနဲ႕ ဒီေန႕အထိ ျဖန္႕ေ၀ေပးမွ်ေနသူျဖစ္တယ္။
�သူဟာ သူနဲ႕ ေခတ္ၿပိဳင္ရဲေဘာ္ေတြကိုု ခ်စ္ျခင္းႀကီးစြာနဲ႕ ခ်စ္ေနဆဲ ေသြးေႏြးေနဆဲ ရဲေဘာ္ျဖစ္တယ္။�သူဟာ သူယုုံၾကည္ရာကိုု အခုု အသက္(၆၆)ႏွစ္ျပည့္သည္အထိ စြဲၿမဲစြာ ကိုုင္စြဲထားသူျဖစ္တယ္။
မတရားမႈကိုု မုုန္းသူ၊ စစ္အာဏာရွင္ကိုု မုုန္းသူ၊ မမွန္ကန္မႈကိုု မုုန္းသူျဖစ္တယ္။
သူအလုုပ္လုုပ္ရာ ၊ သမုုဒၵရာကမ္းေျခတစ္ခုုကေန ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကိုု ေငးရီႏွစ္သက္မွတ္တမ္းယူေနသူျဖစ္တယ္။
�ဇနီးသားသမီးေျမးမ်ားကိုု ခ်စ္သူ၊ ငွက္မ်ားနဲ႕ သဘာ၀ကိုု ခ်စ္သူ၊ ဟင္းခ်က္ေကာင္းသူ၊ ဟင္းေကာင္းႀကိဳက္သူ၊ မိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္မ်ားကိုု ခ်စ္စိတ္နဲ႕ပူပင္ေနတတ္သူျဖစ္တယ္။
�ခုု သူ (၆၆)ႏွစ္ျပည့္ၿပီတဲ့။ ဆီးခ်ဳိနည္းနည္း၊ ေသြးတိုုးနည္းနည္း၊ ခ်စ္ျခင္းမ်ားမ်ား၊ သံေယာဇဥ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ေနထိုုင္တဲ့သူ႕ကိုု တစ္ေခါက္ေလာက္ျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ စကားစျမည္ေျပာခ်င္ေသးတယ္။
�ကၽြန္ေတာ့္အေဖ၊ (သူနဲ႕လည္း တစ္ႀကိမ္ေတာ့ဆုုံဖူးမယ္ထင္ပါတယ္) ေျပာခဲ့တဲ့စကားေလး လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တယ္။
�လူေတြဟာ အသက္(၆၀)ထိ ေနရရင္ အရင္းေက်ၿပီကြ၊ အဲ့ဒီကေန တစ္ရက္၊ တစ္ႏွစ္ပိုုေနရေလေလ ေနရသမွ်အခ်ိန္ေတြ အားလုုံးဟာ ကိုုယ့္အတြက္အျမတ္ေတြခ်ည္းပဲတဲ့။
�ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က စီနီယာႀကီး အျမတ္မ်ားမ်ား က်န္ပါေစ။
�ေလးစားခ်စ္ခင္ျခင္းနဲ႕
�သင့္ရဲေဘာ္

�ငအအ

ေမၾကည္

<ကိုယ့္ရဲ႕ ၁၆ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ အတြက္ ေဒၚေမၾကည္ ေရးေပးတဲ့ အမွတ္တရလက္ေဆာင္။>

~စာေရးသူက အသက္မွာ ၅၀ ႏႈတ္ၿပီး ေပးတာကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အသက္ ၅၀ ထပ္ေနရဦးမယ့္ သေဘာပါပဲ။ ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစ~

ဦးေအးဝင္းကုိ ကၽြန္မက အဘ လုိ႔ ရုိေသစြာ ေခၚပါတယ္။ ရုိေသစြာလုိ႔ အထူးျပဳရျခင္းဟာ အမွန္တကယ္ ႏွစ္လုိ ရုိေသစိတ္ နဲ႔ ေခၚျခင္းကုိ ထင္ရွားေစခ်င္လုိ႔ပါ။ အဘ ဦးေအးဝင္း ဆုိတာနဲ႔ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ ေက်းဇူးတရား ဆုိတဲ႔ စကားလုံးေတြ ဟာ စိတ္ႏွလုံးထဲ အရင္ ဆုံး ဝင္လာပါတယ္။
အဘကုိ မိတ္ေဆြအျဖစ္ ကၽြမ္းဝင္ရတာဟာ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ ယွဥ္တဲ႔ ေက်းဇူးတရား နဲ႔ ဆက္ႏြယ္လုိ႔ပါ။ ကုိယ္႔ အေပၚ စိတ္ေရာ ကုိယ္ပါ တေလ ွ်ာက္လုံး ေထာက္မ ကူညီခဲ႔တဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ ဟာ အဘတုိ႔ မိသားစုနဲ႔ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ႏွစ္ကာလ ရွည္စြာ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးခဲ႔ၾကသူ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။ အခုအခ်ိန္ထိ အဘကုိ ဓာတ္ပုံက တဆင္႔သာ ျမင္ဖူးပါတယ္။ ကုိယ္႔ ေက်းဇူးရွင္ရဲ႕ ပုံရိပ္ ေအာက္က လာေျပာသြားတဲ႔ မွတ္ခ်က္ေၾကာင္႔ အဘ ကုိ စ သိခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ္႔ ေက်းဇူးရွင္ က
အဘတုိ႔မိသားစုနဲ႔ ရင္းခ်ာ ကၽြမ္းဝင္ျပီး သူ႔ သားေတြရဲ႕ နာမည္ကုိ အဘတုိ႔ အိမ္က သားေတြ နာမည္ အတုိင္း ထပ္တူ ေပးထားတာတဲ႔။ နာမည္ေတြက လွပ ခမ္းနား လြန္းလုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ ထုိအမည္ ပုိင္ရွင္မ်ားရဲ႕ စိတ္ေန သေဘာထားကုိ ႏွစ္လုိ လြန္း လုိ႔ ေပးထား တယ္ ဆုိတာ ရိပ္စားမိလုိ႔ပါပဲ။ အဲဒီ အေၾကာင္းအရာေလးဟာ စိတ္ႏွလုံး မွာ လာ ျငိ ျပီး ေနာက္ေတာ႔ အဘ ကုိ အကၽြမ္းတဝင္ ျဖစ္လာေစတဲ႔ အေျခခံ အခ်က္ပါပဲ။
တစ္ဆက္တည္းမွာ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ ယွဥ္တဲ႔ ေက်းဇူးတရားအေၾကာင္းကုိ ျပန္လွန္ စဥ္းစား ျဖစ္ပါတယ္။ လူတစ္ဦးက ေနာက္တစ္ဦးကုိ ကူညီ ေထာက္မမႈ ျပဳျခင္းဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲဲျပား ပါတယ္။ တာဝန္အရ လူမႈအသိစိတ္အရ ကူညီျခင္း ရွိသလုိ ဂရုဏာေၾကာင္႔ ေစတနာေၾကာင္႔ ေထာက္ပံ႔ျခင္းလည္း ရွိတယ္။ အျပန္အလွန္ အက်ိဳးအျမတ္္ေၾကာင္႔ ကူညီတာကုိ ျမင္ေတြ႕ ႏုိင္ျပီး ေမတၱာစိတ္ထားနဲ႔ယွဥ္ကာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုိယ္က်ိဳးခ်မ္းသာကုိ ေဖာ္ေဆာင္ေပးတဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ ကူညီျခင္းေတြလည္း ရွိရဲ႕ ။
ကူညီရာမွာလည္း သူတပါးရဲ႕ အေျခခံ လုိအပ္ခ်က္ဟာ ဘာလဲလုိ႔ အေသအခ်ာ ရိပ္စားမိသူက ဥာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္ျပီး ေပးတဲ႔ အေထာက္အပံ႔ ဟာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ ဒီလုိ သိျမင္ႏုိင္တဲ႔ ဥာဏ္ ရွိဖုိ႔ အေထာက္အကူ ျပဳသူဟာ ေအာက္သက္ေၾကမွ ရႏုိင္တာပါ။ အကူညီခံရသူရဲ႕ စိတ္ အေျခအေန ကုိ မထိပါးေစဘဲ ေစာင္႔ေရွာက္ဖုိ႔ရာ သာေတာင္ ခက္ပါေသးတယ္။
ေမြးဖြားၾကီးျပင္းလာရာ အရပ္ေတြဟာ မနီးမေဝးျဖစ္ျပီး ဘာသာေဗဒ အေျခခံ တူသူမုိ႔ အဘ နဲ႔ ေျပာဆုိဆက္ဆံရတာ ကုိယ္႔ ဦးေလးသားခ်င္းမ်ားလုိ ရင္းခ်ာစိတ္ ရွိတယ္။ ဘယ္ အေၾကာင္း အရာ ကို မဆုိ ေပါ႔ေပါ့ပါးပါး ေျပာႏုိင္တယ္။ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း၊ အစားအေသာက္အေၾကာင္း၊ ခ်က္ျပဳတ္ျခင္းအေၾကာင္း၊ ခရီးထြက္ျခင္းအေၾကာင္း၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္း စတဲ႔ အေၾကာင္းျခင္းရာေတြကုိ စုံ ေပါ႔။ အဘ တုိ႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ လူမႈဝန္းက်င္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေန ကုိလည္း အမ်ားၾကီး ၾကားနာခဲ႔ရတယ္။ သူ႔ ဘဝမွာ ၾကဳံခဲ႔တာ မ်ား လွျပီမုိ႔ သူ ၾကိဳတင္ သတိ ေပးတာေတြ တကယ္ ျဖစ္လာတာ ျမင္ခဲ႔ရျပီ။ ဆက္လက္ျပီး အဘဆီက အၾကံျပဳခ်က္ေတြ သတိေပးခ်က္ေတြ နာယူခ်င္ပါေသးတယ္။ စုံလင္လွတဲ႔ သူ႔ ဘဝအေၾကာင္းကုိ နားေထာင္ခ်င္ပါေသးတယ္။
ကၽြန္မတုိ႔ ရုိေသတဲ႔ အဘ ဦးေအးဝင္း သက္ရွည္က်န္းမာပါေစ။ ဘဝ ေနဝင္ခ်ိန္မွာ အဘ ခ်စ္တဲ႔ မိသားစု၊ အဘ ခ်စ္တဲ႔ သဘာဝအလွ နဲ႔ သန္႔စင္ေအးျမေသာ ေလ ကုိ ရႈ ရင္း ေနထုိင္ ရွင္သန္ပါ။
အဘ ေရ... ကံ အခြင္႔ သင္႔ရင္ေတာ႔ ေမာ္လျမိဳင္ ေတာင္ေပၚတန္းေပၚမွာ ဆုံျပီး သံလြင္ျမစ္ ေနဝင္ခ်ိန္ကုိ ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ႔။ ျပီးေတာ႔ ကမ္းနားလမ္းကုိ ဆင္းျပီး အစားအေသာက္ မ်ိဳးစုံ စားၾကအုန္းစုိ႔ ရွင္။

��ရုိေသစြာျဖင္႔
ေမၾကည္

Thursday, May 17, 2018

(ေမ ၂၅၊ ၂၀၁၈ ကိုေအး၀င္း ရဲ ႔ ၆၆ႏွစ္ျပည္႔ ေမြးေန႔ သို႔) မိုးခ်ိဳသင္း

မေလးရွားမွာ ေနတုန္းက အေမရိကားက ဖုန္းတခု လာတယ္။ က်ေနာ္ လမင္းတရာ ေမာင္ေအး၀င္းပါ တဲ႔။ မိုးခ်ိဳသင္းရဲ႔ စာမူတပုဒ္ လမင္းတရာ စာစဥ္မွာ ေဖာ္ျပထားလို႔ စာအုပ္ လွမ္းပို႔ေပးခ်င္ပါတယ္ တဲ႔။ အခုလို တကူးတက လွမ္း အသိေပးေဖာ္ရလို႔ စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းသာရတယ္။ စာကို တန္ဖိုးထားတဲ႔သူ၊ စာေပကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ႔သူမွန္း မျမင္ဖူးေပမဲ႔ ပထမအၾကိမ္စကားေျပာအျပီးမွာပဲ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာေ၀းေနတာေတာင္ သိလိုက္ရတယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၉ႏွစ္ေလာက္ကမို႔ ဖုန္းခေတြ ေစ်းၾကီးေနတာေတာင္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း စကားေတြ ေျပာ လွမ္းဆက္တာ အမွတ္တရ ရွိေနပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက အကို - ကိုေအး၀င္းလို႔ အလြယ္ ေခၚမိတာပါ။ အသံကလဲ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ႏု သလို ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔က က်ေနာ္တို႔က နဲ႔ အမ်ားသေဘာေဆာင္သလိုမ်ိဳး စကားေျပာတတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူလို ကိုယ္လို လူငယ္တေယာက္လို႔သာ ထင္မိတာပဲ။ အဲဒီတုန္းကသာ ခုလို Facebook ေတြေပၚလို႔ ရုပ္ျမင္လိုက္ရင္ေတာ႔ "ၾကည္" ေခၚသလို အဘ ေခၚခ်င္ ေခၚမိမွာပါ (ဤကား စကားခ်ပ္)။
ေနာက္ေတာ႔ ကံၾကမၼာက တျမိဳ ႔တည္းမွာ ေနရဖို႔ ဖန္လာပါတယ္။ LA ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔မွာပဲ အေဖက ဒီေန႔ ကိုေအး၀င္းလာလိမ္႔မယ္ သမီးေရ..တဲ႔။ ဒီမွာ အေဖရယ္၊ ခင္ပြန္းရယ္ ရွိေပမဲ႔ အေရာင္တူႏိုင္တဲ႔ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ခင္ခြင္႔ရမွာ သိရလို႔ အားရွိသြားတာ အမွန္ပဲ။ စကားကို ေလးေလး မွန္မွန္ နဲ႔ ေျပာလိုက္တဲ႔ စကား၊ တေန႔လုံး သူခ်ည္း ေျပာၿပီး ျပန္သြားတယ္။ သူ႔အိမ္ကိုလဲ လာလည္ဖို႔ ဖိတ္သြားတယ္။ ရုပ္ကေတာ႔ တရုတ္ သိုင္းဘိုးဘိုးၾကီး ဒီဇိုင္းပဲ။ တေခါင္းလုံးျဖဴေနတဲ႔ ဆံပင္ရွည္ၾကီးကို စည္းထားေသးတယ္။ ၾကည္႔လိုက္တာနဲ႔ အေတာ္မိုက္တဲ႔သူမွန္း သိသာပါတယ္။ ေခတ္ဆန္တဲ႔ မိုက္နည္းမ်ိဳး မဟုတ္ရပါ။ လူမိုက္ရုပ္ ထြက္ေနတာကို ဆိုလိုခ်င္တာပါ။

အေဖနဲ႔က ေဘာ္ဒါေတြေပါ႔။ သူတို႔ ကဗ်ာေတြ အတူဖတ္ၾကတယ္၊ စာေတြအတူ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ သူတို႔ခ်စ္တဲ႔ မိတ္ေဆြေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္ အတူ လြမ္းၾကတယ္။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေရာေပါ႔။ ျပီးေတာ႔ ကက္ဆက္ေလးနဲ႔ ကျပားမေလး ဂိုယာရမ္သီခ်င္းကို နားေထာင္ၾက ဆိုၾကေပါ႔။ အစားအေသာက္အေၾကာင္းလဲ ပါတာေပါ႔။ ကိုယ္ကေတာ႔ ေဘးကေန နားေထာင္သူေပါ႔။ အကိုက အေဖ႔ကို အေတာ္ခ်စ္တယ္။ အေဖကလဲ သူ႔ကို အျမဲလို ေမွ်ာ္ေနရွာတာပါ။ သူတို႔ အတူ San Diego တို႔ Universal Studio တို႔ သြားၾကတယ္၊ အေဖက ကိုေအး၀င္းနဲ႔ Universal Studio သြားလည္တဲ႔အေၾကာင္း ကဗ်ာစပ္ေသးတယ္။ Studio ထဲက ဆက္တင္ေတြမွာ ငလ်င္ေတြ လွဳပ္၊ ေရေတြၾကီး၊ ရထားေတြ ေမွာက္၊ မီးေတြ ေလာင္ၿပီး စိတ္ေမာရေပမဲ႔ ျပကြက္ၿပီးသြားရင္ အကုန္ အေကာင္းပဂတိ ျပန္ျဖစ္သြားသလို ကိုယ္တို႔ ေရႊျပည္ၾကီးလဲ ရုပ္ရွင္ဆက္တင္ေတြလို ပ်က္တာေတြ ခဏခ်င္း ျပန္ေကာင္းသြားရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲ တဲ႔။ ကဗ်ာဆရာက အေကာင္းကို ေမွ်ာ္လို႔ လမင္းတရာကိုေအး၀င္းကို ေပြ႔ဖက္ၿပီး ျပန္ခဲ႔ပါသတဲ႔။ ကဗ်ာဖတ္ရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ရုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြလို ျမင္ေယာင္ၿပီး စိတ္ထိခိုက္ရေသးတယ္။

အေဖဆုံးသြားျပီးတဲ႔ေနာက္မွာ ကိုေအး၀င္းရဲ ႔စကားေျပာေဖာ္ဟာ ကိုယ္ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအခါ ထူးျခားတာက သူက ကိုယ္တို႔ၾကားမွာ ရွိေနတဲ႔ အခ်ိန္ အပိုင္းအျခားကို ခ်ဳံ ႔ပစ္လိုက္တာပါ။ စကားေတြေျပာတုိင္း သူတို႔ေခတ္က လူေတြ အေၾကာင္းကို ကိုယ္လဲ အဲဒီေခတ္မွာ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းခဲ႔သလို ေျပာဆိုေနေတာ႔တာပါ။ တကယ္က သူ ႏိုင္ငံေရးလုပ္၊ ေထာင္က်ခ်ိန္မွာမွ ကိုယ္က လူ႔ေလာကထဲ စ ေရာက္တဲ႔သူ။ ဘယ္လိုလုပ္ သူ႔ေဘာ္ဒါေတြကို သိႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ အင္း လိုက္ရတာပဲ။ ဒီလူၾကီးကို ခင္မိျပီကိုး။
ခ်ိဳသင္း အဲဒီတုန္းကေလ ကိုဖိုးၾကဴးက ဘယ္လို၊ ဆႏၵန္ၾကီးက ဘယ္႔ႏွယ္၊ စသျဖင္႔ သူေျပာတဲ႔လူေတြနဲ႔ ကိုယ္က ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ေတြလို အားလုံး ေဘာ္ဒါေတြပဲ ဆိုသလိုမ်ိဳး သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာေနတတ္တာပါ။ ၿပီးရင္ ဟိုလူ႔ကို သိလား၊ ဒီလူ႔ကို သိလား လဲ ေမးေသးတာ။ သည္းခံပါတယ္။ သည္းခံပါတယ္။ သူ႔အလြမ္းေတြ သြန္ခ်ေနတာကို အေတာ္ သည္းခံေနပါတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္ နားမလည္တဲ႔ အယူအဆေရးရာေတြဖက္ ေရာက္ၿပီး ေျပာရင္းဆိုရင္း ေဘးတိုက္သြားတဲ႔ ဂဏန္းၾကီးလို ေဖာက္သြားေသးတယ္။ ကိုယ္ကသာ ဂဏန္းလို႔ သူ႔ကို ထင္ေနတာ၊ သူကေတာ႔ အတည္႔သြားေနတယ္ ျဖဴးလို႔ ေျဖာင္႔လို႔ လို႔ ထင္ခ်င္ထင္ေနမွာေပါ႔။ အဲဒီအခါက်ေတာ႔လဲ ျငင္းရျပန္တာေပါ႔။ အဲလို ျငင္းခုန္ၿပီး တလ ႏွစ္လေလာက္ စကားမေျပာၾကဘူး။ ေနာက္ေတာ႔လဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ သူ ဆီးခ်ိဳတက္ေနတယ္ၾကားရင္ ဟိုဟာမေရွာင္ဘူးလား၊ ဒါေတြ စားလိုက္ျပန္ျပီလား ဆိုၿပီးကိုယ္ကလဲ ဆရာမၾကီး သြားလုပ္ၿပီး ျပန္ေခၚလိုက္တာပါပဲ။ မုန္႔လုံး စကၠဴကပ္ပဲ။

တခါတေလက်ေတာ႔လဲ Virtual world က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သူ ခံစားၿပီး ဟင္းခ်က္ေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ ခ်ိဳသင္းရယ္ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ ခ် ခ် လို႔ အားေပးလိုက္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူခ်က္တဲ႔ဟင္းေတြက တကယ္ေကာင္းတာပါ။ ေစတနာေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနတာ..။ သူစားခ်င္တာေတြ ခ်က္နည္း ျပဳတ္နည္းေတြ အားပါးတရ ေရးတတ္ေသးလို႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက အရသာရွိေသာစာ လို႔ သြားရည္က်တတ္ေသးတယ္။

ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ ခရီးတခု အတူသြားခဲ႔ၾကတယ္။ အားလုံးဆင္တူ ၀တ္ထားတဲ႔ group tour ေတာ႔ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး။ သူက အနီေရာင္ ၀တ္ထားေပမဲ႔ ကိုယ္က အျဖဴေရာင္ ႏွစ္သက္ခ်င္ႏွစ္သက္မိမွာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီအေရာင္ေတြက ေရာက္ခ်င္တဲ႔ ခရီးဆုံးကိုေတာ႔ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစခဲ႔ဘူး။ ေတာင္ေတြကို အတူ တက္လို႔၊ ေမာရင္ ေရ မွ်တိုက္လို႔၊ ခက္ခဲရင္ အထုပ္ ကူဆြဲ လို႔ သြားၾကရတာကို ၀မ္းသာတယ္။ ေမွာင္နဲ႔မဲမဲမွာ ေမာင္နဲ႔ ႏွမ လက္ခ်င္း တြဲလို႔ရေသးတာ ေက်နပ္တယ္။ ကိုယ္ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ ၾကာရွည္ေလးျမင္႔ မေခၚမေျပာ ျဖစ္ရမွာ ပ်င္းတယ္။ ခုေခတ္မွာ ေပါေပါပဲပဲျဖစ္ေနတဲ႔ အျပစ္တင္မွဳေတြ၊ ရန္ျဖစ္ စိတ္ဆိုးရမွာေတြအတြက္ အခ်ိန္ေတြ အင္အားေတြ ႏွေျမာတယ္။
အကို က်န္းက်န္းမာမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ အသက္ရွည္ရွည္ ေနပါအုံး။ စာေပနဲ႔ ေမြ႔ေလ်ာ္ရတဲ႔ဘ၀မွာ တည္ျငိမ္တဲ႔ ျငိမ္းေအးမွဳကို ခံစားလိုက္ပါအုံး..။



(ေမ ၂၅၊ ၂၀၁၈ ကိုေအး၀င္း ရဲ ႔ ၆၆ႏွစ္ျပည္႔ ေမြးေန႔ သို႔)
မိုးခ်ိဳသင္း

လမင္းတရာ သာဆဲပါ

လမင္းတရာ သာဆဲပါ

လမင္းတရာ ဘယ္ကစသလဲဆိုရင္ေတာ႔”ေမာင္ေအးဝင္း-လွသိဂီၤ ကိုယ္ပိုင္စာျကည္႔တိုက္”က စမယ္ထင္ပါတယ္။

နွစ္ေယာက္လံုးကက်ေနာ္႔အေနန႔ဲေျပာရင္ ရဲေဘာ္ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားပါ။ ကိုေအးဝင္းက အင္းစိန္ေတာရမွာ စက္မွုတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုးမ်ား ဘဝန႔ဲထမင္းတလုပ္တုတ္တခ်က္ကို အန္တုျဖတ္ေက်ာ္ခ႔ဲျကသူေတြ မသိဂီၤန႔ဲက နိုင္ငံျခားဘာသာသိပၸံမွာ အထက္ေအာက္ တတန္းျကီးတတန္းငယ္ ဘာသာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ
နွစ္ေယာက္လံုးက က်ေနာ္႔ကို ခ်စ္ခင္ရင္းနီွးစြာန႔ဲ ရဲျကီး လို႔ေခၚခ႔ဲျကသူေတြ။

◦ ၈၉ခုနွစ္မွာ ၄၈၂၈ယူဂ်ီလွုပ္ရွားမွုေတြေပၚေပါက္ျပီးဖမ္းဆီးမွုေတြျဖစ္ေတာ႔ ဆဲလ္တခုထဲျဖစ္တ႔ဲသူကအေျပးေကာင္းလို႔ဘန္ေကာက္ေရာက္ ေနာက္ေတာ႔အေမရိကန္ေရာက္(သူေရးတ႔ဲ က်ေနာ္ဒုကၡသည္ မွာဖတ္ပါ-ေျကာ္ျငာ)က်ေနာ္ကဒုတိယမၸိ မေျကပဲြန႔ဲ အင္းစိန္ သာယာဝတီေရာက္။ ဆိုလိုတာကရင္ဘတ္ခ်င္းတူျကတဲ႔ရဲေဘာ္ေတြပါ။

တခါသား က်ေနာ္အိမ္ေထာင္က်ျပီး အမ်ိဳးသမီးန႔ဲ ရန္ကုန္ေဆးရံုျကီးကိုသြားျကတယ္။ ဟိုင္းလတ္၄၈ဘတ္စကားန႔ဲပါ။ အဲဒါ လွည္းတန္းေရာက္ေတာ႔ကားေပၚကိုခရီးသည္ေတြ ထပ္တက္လာျကတယ္။ အဲဒီထဲကတေယာက္က အားရဝမ္းသာနာမည္ေခၚျပီးနွုတ္ဆက္တာျကည္႔လိုက္ေတာ႔သူ-ကိုေအးဝင္း ေနာက္တေယာက္လဲပါေသးတယ္။ က်ေနာ္မသိတ႔ဲသူ ေန႔လည္တခ်က္ခဲြ နွစ္ခ်က္ေလာက္ ဒါေပမယ္႔ကိုယ္႔လူေတြကအေတာ္ေကာင္းေနျကျပီ။ စကားေတြေျပာ နွုတ္ေတြဆက္ျပီး ၁၆လမ္းမွာ သူတို႔ဆင္းရင္ လိုက္ဆင္းရမယ္ဆိုလာျကတယ္။ အဲဒီမွာပြဲဆက္ျကမယ္ေပါ႔။

သူတို႔နွစ္ေယာက္က တအားစိတ္ေတြထက္သန္ျပီး အတင္းေခၚ မလိုက္ရင္ဆြဲခ်ေတာ႔မယ္႔ပံုဆိုေတာ႔ က်န္တ႔ဲခရီးသည္ေတြ အေနွာက္အယွက္မျဖစ္ေအာင္လိုက္ပါ႔မယ္လို႔အာမခံလိုက္ျပီး အမ်ိဳးသမီးကို ေဆးရံုကိစၥအရင္တေယာက္ထဲသြားနွင္႔ဖို႔ အျပန္လာေခၚမယ္ေျပာျပီးမွ ဒင္းတို႔န႔ဲဆင္းလိုက္သြားရေတာ႔တာေပါ႔။

အဲဒီမွာ ၁၆လမ္းဆိုင္ေရာက္ေတာ႔ သူအခုေျပာေျပာေနတ႔ဲ ဘီအီးန႔ဲတိုလီမိုလီအျမည္းေတြစားေသာက္စကားေျပာျပီး မနဲစကားျဖတ္ျပီးေဆးရံုကိုထြက္လာရပါတယ္။

ဒါန႔ဲမျပီးေသးပါဘူး ေနာက္တေန႔ျမို႔ထဲေရာက္ရင္းေရြွလမင္းမွာဝင္ထိုင္ေတာ႔ ဒင္းကအဝင္ဝနားကစားပဲြမွာတေယာက္တည္း ငုတ္တုတ္ သြားနုတ္ဆက္ျပီး မေန႔ကဘယ္အခ်ိန္မွျပန္ျကလဲလို႔ေမးျကည္႔ေတာ႔သူကဇေဝဇဝါန႔ဲ မေန႔ကရဲျကီးန႔ဲကိုယ္နဲ႔ေတြ႔လို႔လားတ႔ဲေလ သူ႔ပံုကတကယ္မသိတ႔ဲပံု ဒါန႔ဲဘယ္လိုဘယ္လိုဆိုျပီးေျပာျပေတာ႔မွ ဟာ ဟုတ္ျပီ ကိုယ္႔မွာအဲဒီကတ္ေပ်ာက္ေနတာ အခုမွဘဲသိေတာ႔တယ္တ႔ဲ တကယ္႔ကိုသူေမ႔ေနတာ အဲသလို။

ဒါန႔ဲ၈၉ဂ်ဴလိုင္ ျသဂုတ္မွာ၂တိုက္ထဲေရာက္ေတာ႔ကိုရာဇာျကီးန႔ဲမ်က္ေစာင္းထိုးအခန္းမွာေနရတယ္ ရင္ကဲြတိုက္ထံုးစံတေယာက္တေယာက္ျမင္ရျပီးစကားေျပာျကရင္း စပ္မိသြားရာကအဲဒီေန႔က ကိုေအးဝင္းန႔ဲပါလာတ႔ဲတေယာက္က သူပါဘဲတ႔ဲ ။
ဒင္းတို႔၂ေယာက္ ကြမ္းျခံကုန္း တင္ေမာင္ေဌးဆီကျပန္လာတာ အဲ႔မွာဘီအီးျပတ္သြားလို႔မဝေသးတာန႔ဲဆယ္မိုင္ကုန္းျပန္လာ ပဲြဆက္ျကတာတ႔ဲ အဲဒီကေနျမိဳ႔ထဲအသြားကားေပၚမွာက်ေနာ္န႔ဲေတြ႔ျပီးဆက္အရစ္ရွည္ျကတာ အဲသလိုလူမ်ိဳးေတြ
သူတို႔ဟာက်ေနာ္႔အမွုတြဲေတြ အတူတြဲလုပ္ခဲ႔ျကသူေတြ အဲလိုတေယာက္တေယာက္ခ်စ္ခင္စြာန႔ဲအရစ္ရွည္တိုင္ပတ္ခ႔ဲျကသူေတြ။
ခုေတာ႔သူလဲေရျခားေျမျခားအေမရိကားမွာ လာရစ္ပါဦးလို႔ေျပာရင္ေတာင္ လူခဲြမရိွလို႔မလာနိုင္သူပါ ေမာ္လျမိဳင္သားပီပီ အရသာရိွမယ္႔ဟင္းေတြခ်က္စားျပီး သူငယ္ခ်င္း ရဲေဘာ္ မိတ္ေဆြမ်ားကို စကၡဳအာရံုန႔ဲအဟာရေက်ြးေနသူ Red Wineေလးကိုခ်ိန္ဆေသာက္သံုးရင္းန႔ဲ ၆၆နွစ္အသက္ျပည္႔ေမြးေန႔ကိုျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ေစာင္စားေနသူ က်န္းမာေရးအားနည္းလာတ႔ဲဇနီးသည္မသိဂီၤကိုလက္တြဲေခၚေနသူ။

ရဲေဘာ္ျကီးေမြးေန႔မွာဇနီး သမီးသမက္ ေျမးမ်ားန႔ဲက်န္းမာေပ်ာ္ရွြင္နိုင္ျကပါေစ။

Saturday, May 12, 2018

" ၆၆ "



 ၆၆ ကို လူမႈကြန္ယက္ သံုးသူေတြ လန္႔ေနၾကတဲ့ ေခတ္မွာ ကိုယ္နဲ႔ လူမႈကြန္ယက္မွာ စတင္သိကၽြမ္းျပီး မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြလို ေလေပးေျဖာင့္တဲ့ ေလးေလးဦးေအးဝင္းရဲ့ အသက္က ဒီလ ၆၆ႏွစ္ျပည့္တယ္။ တခါမွ မျမင္ဖူးေပမယ့္ ကိုယ္က ေလးေလးေခၚတယ္၊ ကိုယ့္ကို မခိုင္လို႔ ေခၚတယ္၊ လူခ်င္းမဆံုဖူးေပမယ့္ ေခတ္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ သမိုင္းစတခ်ိဴ႔ တူညီတဲ့ အတြက္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ၾကတယ္ေပါ့။

စစ္အာဏာရွင္ကို မုန္းတီးတာ တူတယ္၊ ဆန္႔က်င္တာတူတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေလးေလးတို႔က တကယ့္ကို ေခတ္ၾကမ္းစနစ္ၾကမ္းကို ဒင္းၾကမ္း တိုးျပီး တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကသူေတြဆိုတာ က်ေတာ္ဝရမ္းေျပးဒုကၡသည္ အပါအဝင္ အျခားစာေတြ ဖတ္ျပီး သိရတယ္၊ ကိုယ္ေတြကေတာ့ ကုိယ္ျဖတ္သန္းေနတဲ့ ခရီးမွာ ျပည္သူအားလံုး မႀကိုက္တဲ့ စနစ္ကို တြန္းထုတ္မယ္ေဟ့ ဆိုေတာ့ ဝင္ျပီး ပခံုးစြန္းခံလိုက္တာနဲ႔ ေဟးဆို စုေပါင္းတြန္းတဲ့ အထဲက လက္တဖက္သာပါ။ ေထာင္က်တန္းက် အႏွိပ္စက္ခံျပီး ေနာက္ဆံုး ကိုယ္အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ဇာတိ ေမြးဖြားရာ တိုင္းျပည္ကို စြန္႔ခြာသြားခဲ့ရတဲ့ မ်ားျပားလွစြာေသာ ဇာတ္လမ္းေတြၾကားထဲက တခုေသာ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္နဲ႔ ရဲေဘာ္တေယာက္၊ သမိုင္းထဲက စီနီယာတေယာက္ေပါ့၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ခင္မင္ေလးစားရတဲ့ မိတ္ေဆြတျဖစ္လည္း ဦးေလးသားခ်င္းလို စကားေျပာလို႔ရတဲ့ ေလးေလးဦးေအးဝင္းရဲ့ ေမြးေန႔အတြက္ လက္ေဆာင္ စာစု ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ျပီးခဲ့ရက္ပိုင္းကေလးကပဲ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ကိုေအးဝင္းဆံုးျပီ ဟုတ္လား၊ ကိုေအးဝင္းႀကီးပါ ဆံုးသြားျပီလား စတဲ့ ေကာမန္႔ေတြ ဖတ္ရတဲ့ အခါ ကိုယ္က ရယ္မိတယ္၊ သူမ်ား ဆံုးတာ ရယ္စရာလားဆို မဟုတ္ပါဘူး၊ အဲဒီစာေတြ မတိုင္ခင္ အေပၚကပို႔စ္မွာ ေလးေလးက သူဆံုးျပီဆို သတင္းၾကားလို႔ သူ႔ထံ ဖုန္းဆက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားေျပာတဲ့ အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ပို႔စ္ေလး ဖတ္မိလို႔ ရယ္ႏိုင္တာပါ။
တေယာက္ကဆို သူက တို႔နဲ႔ အတန္းတူေလ ေနာက္ သူက က်ခဲ့တာ သူ႔ ေမာ္လျမိဳင္အိမ္ေတာင္ သြားလည္ဖူးေသးတယ္ေလတဲ့ ၊ ကို---- ေတာ့ဆံုးသြားျပီ ကိုေအးဝင္းလည္း ဆံုးျပီဆိုေတာ့ ဟာ ဘယ္လို ျဖစ္ၾကတာလဲဆို ေနာက္မွ တကယ္မဟုတ္မွန္းသိတယ္ ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ေအာက္မွာ အဲလို ေရးေတာ့ ရယ္မိတာေပါ့။ တဆက္ထဲ တကယ္မ်ားဆို ေလးေလးအေၾကာင္း ေရးတာေတြ စံုေအာင္ ဖတ္ရမွာလို႔ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ ေတြးမိေသးတယ္၊ ဒီလို ေျပာလို႔ စိတ္ဆိုးမယ္ မထင္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႔ အစားအေသာက္ေရွာင္တဲ့ အေၾကာင္း ေရးေတာ့ မခိုင္ စားသာစားလူ႔ဘဝေသမွာပဲ အသက္ရွင္တုန္း စားရတာလို႔ တခါ ေျပာဖူးတယ္၊

တကယ္လည္း အစားအေသာက္ကို ခံုခံုမင္မင္ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးေပါ့၊ ကိုယ္တို႔ ႏိုင္ငံ့အေရးတခု အေၾကာင္းျပဳျပီး ဖရန္႔ ျဖစ္သြားေပမယ့္ တကယ္တန္းက် ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရး အစားအေသာက္အေၾကာင္းေတြသာ ေျပာျဖစ္တာကိုး၊ မခိုင္ ဒါဘာငါးလဲ ၊ မခိုင္ ဒါကို ထိုင္းလို ဘယ္လို ေခၚသလဲ၊ မခိုင္ ထမင္းေပၚ ဟင္းပံုစား ထိုင္းစတိုင္ အခု ဘယ္ေလာက္ျဖစ္ေနျပီလဲ ဒီလို အျမဲေမးတတ္တယ္၊
သတင္းေတြ မထြက္ခင္ မတိုင္ခင္ေန႔ကတင္ ငါးသေလာက္ေၾကာ္၊ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေၾကာ္၊ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္တယ္ဆို ေတြ႔လိုက္လို႔ ၾကည့္လုပ္ပါအုန္း ေလးေလးရယ္ဆို ဝင္ေျပာမလို႔ ဒါေပမယ့္ ငါးသေလာက္ေၾကာ္က သူ႔ဖို႔ ဆိုတာ ဖတ္မိမွ ေလးေလးရဲ့ အမ်ိဴးသမီးအတြက္လို႔ သိျပီး လက္ရုပ္လိုက္တယ္၊ ေလးေလးက အလုပ္ကို အေစာႀကီးသြားတဲ့ အခါ အမ်ိဴးသမီးအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ေပးသြားတာ သေဘာက်စရာ၊ သူ႔အတြက္လည္း မနက္စာ ေန႔လည္စာ ဒီလိုေလးေတြထည့္တဲ့ အျပင္ တခါတေလ ငွက္စာကပါေသးတာ၊

တခါတေလ ေတြးမိတယ္၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ ျဖစ္လာရမယ့္ ပညာတတ္တေယာက္က ေထာင္က် တိုင္းျပည္ရဲ့အေဝး မွာ ဘဝကို အေျခခ် ေနထိုင္ေနရတာ ဆိုးလိုက္တာလို႔၊ ဒီလိုလူမ်ိဴးေတြ တိုင္းျပည္မွာ မ်ားလာတဲ့ အခါ အခု လတ္တေလာမွာကို အနာဂတ္က မေတြ႔ဝံ့ေအာင္ ျဖစ္ေနျပီ၊ အသက္ဆယ့္သံုးေလးႏွစ္အရြယ္ေတြ ေက်ာင္းမေနရ၊ မေနႏိုင္ မိသားစုဝင္ေငြကို ဝိုင္းျပီး ရွာေပးေနရျပီ။ တခ်ိဴ႔ဆိုရင္ မိသားစုကို အဓိက ရွာေပးေနရတာ။ ကိုယ္တို႔ အိမ္နားက နာမည္ႀကီး စားေသာက္ဆိုင္မွာ အဲဒီလို အရြယ္ေတြ ငါးဆယ္မက ရွိတယ္၊ ဒီလို ဆိုင္မ်ိဴးေတြ ရန္ကုန္ျမိဳ႔အႏွံ႔ တပံုတပင္၊ တႏိုင္လံုးဆိုက ေက်ာင္းေနအရြယ္ အလုပ္လုပ္ေနရသူ သန္းခ်ီ ရွိတယ္၊ အတိတ္မွာ ပညာတတ္ေတြ အေဝးေရာက္တယ္၊ အနာဂတ္ ပညာသင္ႏိုင္သူမရွိ၊ တိုင္းျပည္တျပည္ရဲ့ အနာဂတ္က လူငယ္ေတြ ပညာတတ္ျခင္းနဲ႔ ဆိုင္တယ္ဆို ၾကားဖူးတာ၊ ေျပာေျပာေနၾကတာ ဒါျဖင့္ ဘယ့္နဲ႔ လုပ္မတုန္း၊ ေလးေလးတို႔လို လူေတြ ျမင္ရတိုင္း ဒီလို အေတြးဝင္တယ္၊
ထားပါေတာ့ ေမြးေန႔မွာ ႏိုင္ငံေရးေတြ ခဏထား လက္ရွိဘဝမွာ ေနေပ်ာ္ေအာင္ေနတဲ့ ပံုစံကို အတုယူရပါတယ္လို႔ ေျပာပါရေစ၊ တခါတေလ ကိုယ့္အမ်ိဴးသားက ဘာခ်က္စားရမွန္းမသိရင္ ဦးေအးဝင္းႀကီး ဘာခ်က္လဲ ၾကည့္ေလတဲ့ ကိုယ္တို႔ရဲ့ မီႏူးႀကီးေပါ့၊ တခါကေတာ့ ေမ့ေနတဲ့ ဇီးျဖဴသီးေထာင္း ဦးေအးဝင္းေထာင္းသလို ေထာင္းေပးဆိုလို႔ ေထာင္းေပးရတယ္၊ ငါးက်ီးက်ပ္ကင္ကို အသားႏႊင္ျပီး ငရုပ္သီးစပ္စပ္နဲ႔ ေၾကာ္ေနက်က မန္က်ီးရြက္လို ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္လို အရြက္ထည့္ျပီး ေၾကာ္တဲ့အခါ အသြင္တမ်ိဴးနဲ႔ စားေကာင္းလို႔ ဒီနည္းဘယ္ကရဆို ဦးေအးဝင္းေလ ေလးေလးခ်က္တာ ေတြ႔လို႔ လိုက္ခ်က္တာ ဒီလို အတုယူရတာ၊
ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဖိုးႀကီး၊ တကယ္တန္းက စာေပအႏုပညာေတြ ျပည့္ဝေနျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ အခ်က္အျပဳတ္လည္း ကၽြမ္းက်င္လွတဲ့ စနစ္ဆိုးရဲ့ ေဝးရာ လြင့္ထြက္လာတဲ့ တိုင္းျပည္ ခ်စ္သူေပါ့၊ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ေရေျမခ်င္းကပ္ေနျပီး ေတာေတာင္ ေရေျမ သဘာဝ ထြက္ကုန္ တူညီလွတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံကိုပါ ေခတၱခိုလံႈခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာထက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အစားထိုး ေနထိုင္ဖို႔ စိတ္ကူးေနတဲ့ အခ်က္က ျမန္မာ့ေရေျမကို လြမ္းေမာေနတဲ့ လူႀကီးတေယာက္လို႔ သိသာေစတယ္၊

မိႈင္းရာျပည့္ပြဲကေန ေထာင္ထဲေရာက္ ၈၈ေနာက္ပိုင္း ဝရမ္းေျပး အဲဒီေနာက္ ဒုကၡသည္ ျပီးေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို ေရာက္သြားခဲ့ရတဲ့ တိုင္းျပည္ကို စနစ္ဆိုးကေန တြန္းထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သူေတြထဲက တေယာက္၊ စိတ္ေအးလက္ေအး ေနႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာေတာင္ ရံဖန္ရံခါ ၆၆ မေၾကာက္ဘာမေၾကာက္ နင့္ေမကလႊားဆို ဟင္းခ်က္ရင္း ဂ်ဴတီေစာင့္ရင္း ထထေအာ္ေနရေသးတဲ့ ေခတ္မွာ စိတ္တိုင္းက် ဘဝကို ျဖတ္သန္းႏိုင္ပါေစ၊ ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ၊ စားခ်င္တာေတြ အခ်ိန္မေရြး ဆက္ျပီး ခ်က္ႏိုင္ပါေစ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္၊ေထာင္မမႈတန္းမမႈ ၆၆ မမႈတဲ့ လူႀကီးမို႔ ၆၆ ကေန ရာေက်ာ္အထိ ေျမးတျဖာနဲ႔အတူ ေနသြားႏိုင္မွာပါလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္ ေလးေလး၊


ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

Tuesday, January 9, 2018

ဘီယာအေသးတလံုး ကိုးေဒၚလာ…..

ဘီယာအေသးတလံုး ကိုးေဒၚလာ..

ဒီႏွစ္ထဲမွာ (၂၀၁၇ခု) ခရီး ၂ ခါ သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေမလထဲမွာတခါ၊ ႏိုဝင္ဘာထဲမွာ တခါ။ ဟိုတုန္းကဆို ကိုယ္သြားခဲ့တဲ့ ခရီးေတြအေၾကာင္း အတိုအထြာကို ေရးသားမွတ္တမ္းျပဳၿပီး facebook တင္ခဲ့တယ္။

ကိုယ့္ fb friend ဆိုတာ ျပည္တြင္းက ရဲေဘာ္၊ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြပဲေလ။ သူတို႔နဲ႔ ကိုယ္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံႏိုင္တာလဲ အင္တာနက္ ပဲရွိတာ။

တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သာေရး၊ နာေရးကို ဒီေပၚကပဲ ဆက္ဆံရတာ။ သူတို႔ သိခ်င္တာ ကိုယ္ေျပာျပတယ္၊ ကိုယ္သိခ်င္တာ သူတို႔ကိုေမးတယ္။ ေႏြးေထြးမႈေတြ ပိုရလာတယ္။ တေယာက္ အေပၚ တေယာက္ ပိုၿပီး ပိုၿပီး နားလည္လာတယ္။ ဆင့္ပြါးမိတ္ေဆြေတြ တိုးလာတယ္။ ေပ်ာက္ေနတဲ့ သူေတြ ျပန္ရွာလာေတြ႔တယ္။ ကြဲေနတဲ့ သူေတြ ျပန္ေပါင္းမိၾကတယ္။ အင္တာနက္ ထဲကေန သူတို႔နားကို ကိုယ္သြားတယ္။ ကိုယ့္နားကို သူတို႔ လာၾကတယ္။ လက္ခ်င္းမတြဲ စိတ္ခ်င္းတြဲလို႔ ခရီးေတြ အတူသြားတယ္။ အစားေတြ အတူစားၾကတယ္။ ဖတ္စရာေတြ ဖလွယ္တယ္။ ေဝဒနာေတြ မွ်ေဝ………..

ခု ေနာက္ဆံုးသြားခဲ့တဲ့ ခရီးအေၾကာင္းကို ေရးမယ္ ၾကံထားတာ၊ လက္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ ဆိုေတာ့ ဒီေနရာက ေရာက္ဖူးတဲ့သူ၊ သိတဲ့လူ မ်ားတာမို႔ အက်ိဳးမမ်ား အရာမေရာက္ ျဖစ္မွာစိုးတာလဲ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေရးလိုက္ပါၿပီ။

ကိုယ္တို႔ အလုပ္မွာ အရင္တုန္းကဆို vacation ရက္ကို vacation မယူဘူးဆိုရင္၊ vacation လုပ္ခ အပိုရတယ္။ ခု ဥပေဒက ယူကို ယူရမယ္ ဆိုပဲ။ ေအးေလ ကိုယ္ ယူလိုက္တယ္။ ေမလတုန္းက ၃ ရက္ယူတယ္။ ခု ၂ ရက္တယ္။ ကိုခိုင္ထူး သီခ်င္းကို ဆိုလိုက္တယ္။ ".. ရွိတာေတြ အကုန္ လံုး ယူ ေအးဝင္း ရတာေတြ အကုန္လံုးယူ"

ၾကာသာပေတး-ေသာၾကာ က ကိုယ့္ ပံုမွန္ နားရက္မွာ ေနာက္ထပ္ ၂ ရက္ေပး.. စေန-တနင္းဂေႏြေပါင္းၿပီး ေလးရက္ယူပစ္လိုက္တယ္။ တနင္းလာေန႔မွ အလုပ္ျပန္ဆင္းမယ္။

သြားေတာ့မယ္ ဆိုတာနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း google မွာ ဘယ္သြားမယ္၊ ဘယ္မွာေနမယ္၊ ဘာစား မယ္က အစ အေသးစိတ္ ေလ့လာေတာ့တာ။ လိပ္စာေတြ၊ ေျမပံုေတြ ၾကည့္၊ print ထုတ္။ ကိုယ္ခရီးသြားရင္ gps ကိုခ်ည္း ဘယ္ေတာ့မွ အားမကိုးဘူး။ ဧရိယာႀကီးတခုလံုးကို ေျမပံုထဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရမွ အားရတာ။

ဒီတခါ Las Vegas သြားမယ္။ အရင္က ၄ ခါ ေရာက္ဖူးၿပီးသား။ မစိမ္းဘူး။ ေနာက္ဆံုး တေခါက္ Utah, Arizona သြားၿပီးအျပန္ေတာင္ အဲဒီကို လွည့္ဝင္ၿပီး ဆရာေမာင္သာရဆီ ဝင္ေတြ႔ခဲ့ေသးတာ။

ႏိုဝင္ဘာလ ၈ ရက္ ၾကာသာပေတး မွာ မနက္ ၉း၀၀ အိမ္ကထြက္တယ္။ ဟိုတယ္မွာ check-in time က ညေန ၃း၀၀မွ။ ၄ နာရီပဲ ကားေမာင္းရတဲ့ ခရီး။ မိုင္အားျဖင့္ ၂၈၀ ေလာက္ ရွိတာ။ ဒါေပမယ့္ လမ္းတဝက္ေလာက္မွာ နားမွ၊ မဟုတ္ရင္ ေညာင္းလို႔ ဒူးနာတာနဲ႔ ေသမွာ။

လမ္းတဝက္တိတိ မက်တက် ေလာက္မွာ Barstow ဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ နားတယ္။ Barstow Station McDonald မွာ breakfast စားလိုက္ၾကတယ္။ မိနစ္ ၄၀ - တနာရီေလာက္ စားစား နားနား လုပ္ၿပီးမွ ခရီးျပန္ဆက္တယ္။

ေနာက္ထပ္ ၂ နာရီေလာက္ ထပ္ေမာင္းလိုက္ေတာ့ Nevada State က Las Vegas ၿမိဳ႔ႀကီးကို ေရာက္သြားတယ္။

Excalibur Hotel မွာ အင္တာနက္ကေန ႏွစ္ည အတြက္ေပးထားၿပီးသား။ ေန႔လည္ ၂ နာရီ ေလာက္ေရာက္သြားေတာ့ ကိုယ္တို႔အတြက္အခန္းက ျပင္လို႔ဆင္လို႔ မၿပီးေသးတာမို႔ ၃ နာရီ မွ ဝင္လို႔ ရမယ္တဲ့။

အဲဒီမွာ ျပသနာက စတာပဲ။ ည စာစားဖို႔ကလည္း ေစာေသး။ ေန႔လည္စာ ထမင္း မစားရေသး။ ကိုယ္ကလည္း စားရင္ အရည္ေလးေသာက္ရမွ ဆိုေတာ့ ကားမေမာင္းေတာ့တဲ့ ဒံုးဒံုးခ် နားၿပီျဖစ္တဲ့ ဟိုတယ္မွာ ကားထားၿပီးမွ စားမယ္ မွတ္တာ။ ဟိုတယ္ valet parking မွာ ကားကို တခါတည္း ေပးလိုက္တယ္။

ဗိုက္ကလည္း တဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္ ဆာေနၿပီ၊ ဟမ္ဘာဂါတခု အာလူးေၾကာ္တပြဲကို အဆာေျပ နွစ္ေယာက္သား စားထားမယ္ဆိုၿပီး မွာလိုက္တယ္။ ကိုယ္က Heineken အေသးတလံုး၊ သူက အခ်ိဳရည္တခြက္ မွာတယ္။ ေဒၚလာတရာတန္ တရြက္ ထုတ္ေပးတာ၊ cash register က လူမည္းမေလးက ကိုယ့္ ေဒၚလာတရာတန္ကို မီးေရာင္မွာ ေထာင္ၾကည့္၊ အျမီးျပန္ ေခါင္းျပန္ၾကည့္၊ အစစ္အတု ခြဲတဲ့ မင္နဲ႔ တို႔ၾကည့္ၿပီး သူမဆံုးျဖတ္ႏိုင္လို႔ မန္ေနဂ်ာကို ေခၚျပေနတယ္။

ကိုယ္ကေတာ့ ေသခ်ာတယ္ေလ၊ ကိုယ့္ပိုက္ဆံ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ ဘဏ္ကထုတ္လာတာ၊ အတုမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေထာင္မလဲသဲေကာ္ ဗမာျပည္သားေတြ အႀကိဳက္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း အစစ္ကေလး။ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ cashier တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာေနၾကၿပီးမွ ရတယ္ရတယ္ ျဖစ္သြားတယ္။

"ငါ့ ပိုက္ဆံက ခုမွ ဘဏ္ကထုတ္လာတာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ."
"ေအာ္ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ရပါတယ္"
ဘီယာတလံုး၊ ဟမ္ဘာဂါ၊ အာလူးေၾကာ္၊ အခ်ိဳရည္ ေဒၚလာ ႏွစ္ဆယ္ေၾကာ္က်တယ္။
".. .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဘီယာတလံုး ဘယ္ေလာက္မို႔လဲ.."
".. plus tax nine dolar and something"
ေသာက္က်ိဳးနဲ၊ ကိုယ္တို႔ အရပ္ေဒသမွာ ဘီယာ ၆ လံုးတြဲ တတြဲစာ ေပးလိုက္ရတယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ေရြးစရာလမ္းမရွိဘူး။ ကိုယ္ကလဲ ေသာက္ခ်င္၊ ဆာကလဲ ဆာေနၿပီ။ သူပိုက္ဆံ ျပန္အမ္းတယ္။ ေဒၚလာ နွစ္ဆယ္တန္ အသစ္ကေလးေတြ..
"အင္း နင့္ ႏွစ္ဆယ္တန္ေတြက တဘက္ပဲ ရိုက္ထားပါလား၊ တဘက္က အျဖဴေျဗာင္ႀကီး"
ဒင္း မ်က္လံုးႀကီး အႀကီးအက်ယ္ ျပဴးသြားၿပီး သူ႔ပိုက္ဆံ သူျပန္လွန္ၾကည့္ေနတယ္။ ကိုယ္ ရီလိုက္ၿပီး
"ေက်ၿပီ.. နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ ေက်ၿပီ"
" အမေလး.. လန္႔သြားတာပဲ……"

ဘီယာတလံုး ဘယ္သြားၾကားညွပ္သြားမွန္းမသိဘူး။ ခြက္မ်ား ေပါက္ေနလို႔လား။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ကိုယ္မွ မဝပဲ၊ ဆင့္ပါးစပ္နွမ္းပက္။ တလံုးထပ္ဝယ္ရျပန္ေရာ.. ကိုးေဒၚလာ။

အဲဒီမွာ အံုးစိမ္းရည္လဲ ေတြ႔တယ္။
"ဘီယာတလံုး ေသာက္ရင္ အုံးရည္တလံုး အလကားတိုက္တယ္ ဆို."
"ဒီေန႔ မရဘူး မနက္ျဖန္မွ"
ဒင္းကေလးကလဲ အလာသား။ ကိုယ္ေနာက္တာကို သူ ျပန္ေနာက္တယ္။ အမည္းဆိုေပယ့္ အမဲေခ်ာေလး..

ခဏေနေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာ rock သီခ်င္း ဆူဆူညံညံ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ထြက္လာၿပီး၊ ဆိုင္ထဲက သူတို႔အရြယ္ အလုပ္သမား ေကာင္ေလးေကာင္မေလးေတြ အျဖဴအမည္း ၆ ေယာက္ ေလာက္ ထြက္လာၿပီး က, ၾကပါေလေရာ။ သီခ်င္းဆံုးေတာ့ တဆိုင္လံုးကို ဦးညြတ္ အေလးျပဳသြားတယ္။ ကိုယ့္ကိုေတာင္ လက္ျပသြားတယ္။ ကိုုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့
".. ပိုက်ဳံေကြ်႔ ပုလင္းေလာက္ရွိတဲ့ ဘီယာတလံုး ကိုးေဒၚလာနဲ႔ အခ်ဥ္ရလိုက္လို႔ ေအာင္ပြဲခံၾကတာ ေနမွာ……."

ေအးဝင္း (လမင္းတရာ)
၁၂၊ ၁၈၊ ၂၀၁၇။
ည ၇း၂၆။