Saturday, December 13, 2014

ေရးခဲ့မိတဲ့ကဗ်ာ - ေရးသူ ဖိုးသံ(လူထု)

ေရးခဲ့မိတဲ့ကဗ်ာ

            ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ား႐ူး ႐ူးခဲ့ပါတယ္။ ေထာင္ထဲကို မေရာက္မီက အနည္း အပါးေရးခဲ့ဖူးေပမဲ့ ေထာင္ထဲက်မွ သဲႀကီးမဲႀကီးေရးမိပါတယ္။ ရရာစာ႐ြက္အတိုအစမွန္သမွ်ကို စုေဆာင္း၊ ခဲတံတိုရေအာင္ အႀကံအဖန္လုပ္ၿပီးေရးတာပါ။ တခါတေလမ်ားဆို တေန႔တပုဒ္ဆက္တိုက္ထြက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပရိသတ္ကေတာ့ တတိုက္ထဲေနၾကတဲ့ ထိန္းသိမ္းခံႏိုင္ငံေရးသမားေတြပါ။ သူတို႔ကဖတ္စရာမ႐ွိလို႔လား၊ အားနာလို႔လားမသိဘူး၊ က်ေနာ့္ပို႔ သမွ်ကိုဖတ္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ထင္ျမင္ခ်က္ေတြေပးၾကပါတယ္။ ဒါကိုကအဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုးေနရတဲ့ (၂)တိုက္ထဲက ထံုးတမ္းစဥ္လာတခုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။

            ကၽြန္ေတာ္က ငါတို႔ဗမာစကားနဲ႔ ဗမာစာေပ(အထူးသျဖင့္ကဗ်ာ)ဟာ အင္မတန္ႂကြယ္ဝတယ္လို႔ အဲဒီကတည္းက စြဲစြဲၿမဲၿမဲယံုၾကည္သူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႕လမ္း႐ိုးေဟာင္းတြင္ဆက္ကာထြင္ဆိုတဲ့အဆိုအမိန္႔ကိုလည္း အင္မတန္သေဘာက်သူျဖစ္ေတာ့ ကဗ်ာပံုစံေတြကိုအမ်ိဳးမ်ိဳးေလွ်ာက္စမ္းေရးၾကည့္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ကဗ်ာပံုစံေတြကို တုမွီးတဲ့ ဒီကဗ်ာမ်ိဳးလည္းေရးမိခဲ့ပါတယ္။

ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ျခင္း


ဗီယက္နမ္ျပည္တေနရာ
ဘုရားေက်ာင္းတခုအတြင္းမွာ
ကန္စစ္သားေလးသူဒူးေထာက္
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေ႐ွ႕ေမွာက္။

ခပ္လွမ္းလွမ္းကေသနတ္သံ
ဘုရားေက်ာင္းဆီပဲ့တင္လွ်ံ
ဒီအသံေတြဂ႐ုမစိုက္
သူ႔ေခါင္းေ႐ွ႕ကိုငိုက္။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးျမတ္အိုအ႐ွင္
တပည့္ေတာ္ခုဝန္ခ်ခ်င္
တပည့္ေတာ္အျပစ္အလြန္မ်ား
စိတ္မသန္႔ပါဘုရား။           

တေန႔ဆီက႐ြာတ႐ြာမွာ
အျပစ္မဲ့တဲ့လူေတြခမ်ာ
တပည့္ေတာ္တို႔ေသနတ္ေအာက္
လဲက်အသက္ေပ်ာက္။

“ခရစ္ယန္ႀကီးတပည့္ေတာ္ဟာ
ပညတ္ေတာ္မ်ားဆန္႔က်င္ကာ
သူ႔ဥစၥာကိုခိုးလုယက္
သတ္ျဖတ္သူ႔အသက္။“

ေသနတ္သံမ်ားနီးလို႔လာ
စစ္သားကေလးမေ႐ြ႕ပါ
ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ ေျပာမၿပီး
မ်က္ရည္သြယ္သြယ္စီး။

“ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႔ဘယ္မဆိုင္
လူမ်ိဳးတြက္လည္းမဟုတ္ႏိုင္
တပည့္ေတာ္တို႔ေသနတ္ပိုက္
အေခ်ာင္ေသပြဲဆိုက္။

ဒီစစ္ပြဲကိုဘုရား႐ွင္
မဖန္ဆင္းလို႔တပည့္ေတာ္ထင္
ဖန္တီးေလသူ သူႂကြယ္မ်ား
အျပစ္ေပးပါဘုရား။

“ခရစ္ယန္ႀကီးတပည့္ေတာ္ဟာ
သစၥာတရားပစ္ပယ္ကာ
ေအးခ်မ္းမႈကိုဝင္ဖ်က္ဆီး
လူသားတိုင္းမုန္းတီး။

ဒိုင္း-ဒိုင္း-ဒိုင္း-ဒိုင္းက်ည္သံလိႈင္
ဘုရားေက်ာင္းေလးယိမ္းခါယိုင္
ဘုရားသခင့္သားေတာ္ေလး
ဒူးေထာက္လ်က္႐ွိေသး။

“တပည့္ေတာ္ခုဝန္ခ်တာ
ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔မဟုတ္ပါ
တပည့္ေတာ္လည္းထူးမျခား
အျပစ္ေပးပါဘုရား။“

ကန္စစ္သားေလးတုန္ရီရီ
တံခါးေပါက္ဆီလွမ္းလို႔ခ်ီ
ဘုရားေက်ာင္းျပင္ေျခအခ်
ဗံုးဆံတခုသူ႔ေ႐ွ႕က်
                     ၂၄--၆၇

            အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲဟာအထြတ္အထိပ္ကိုေရာက္ေနခ်ိန္၊ ႏိုင္ငံတကာ့ေရးရာေတြမွာ ဒီစစ္ပြဲအေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ဆိုတာဟာ စံတခုျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗီယက္နမ္ျပည္သူေတြ ဘက္ကရပ္တည္ၿပီး အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕သမားကိုဆန္႔က်င္တဲ့ ကဗ်ာေတြအမ်ားႀကီးေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကဗ်ာပံုစံ ေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲ စမ္းၾကည္ေနေပမဲ့ အေၾကာင္းအရာပိုင္းေတြးေခၚပံုကေတာ့ နည္းနည္းမွမေျပာင္းပါဘူး။ အဖြဲ႔ အစည္းေပါင္းစံုကလူေတြကလည္း မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနၾကတယ္လို႔ယူဆၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအၿမဲသတိေပးေနခဲ့ တာပါ။ ကိုယ့္အရင္ေရာက္ေနတဲ့အထဲက ေထာင္ကလြတ္သြားတယ္ဆိုတာ မၾကားရဖူးသေလာက္ျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ခိုင္မွျဖစ္မယ္ဆိုတာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲယံုေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေမေရးသလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာအဲဒီ တုန္းကအသက္ငယ္တဲ့လူငယ္ေလးမို႔ က်ားကေလး က်ားသစ္ကေလးေတြ ေတာထဲကဖမ္းလာၿပီး ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့အခါ မာန္ဖီၿပီးေလွာင္အိမ္ထဲ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနတဲ့သေဘာမ်ိဳးျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေနတာပါ။

            အဲဒီေတာ့ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကကိုယ့္ကိုဘယ္လိုဆက္ဆံတယ္ဆိုတာကို အင္မတန္အကဲဆတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာ သေဘာနဲ႔ဒီလိုေျပာတာလဲ၊ ဘာအဓိပၸာယ္နဲ႔ဒီစည္းကမ္းထုတ္သလဲ စသျဖင့္အၿမဲစဥ္းစားေနတာပါ။ မဆလအစုိးရလုပ္တာ၊ ေျပာတာေတြဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ဟာျပည့္ဝရင့္က်က္တဲ့အ႐ြယ္မဟုတ္ေသး ေပမဲ့ မဆလရဲ႕အတုအေယာင္ဆို႐ွယ္လစ္စကား၊ အတုအေယာင္ ဝါဒျဖန္႔မႈေတြကိုေတာ့ အေသအခ်ာသိျမင္သေဘာ ေပါက္ေနပါတယ္။ ၁၉၆၂ခုႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြကိုသတ္၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢႀကီးကိုၿဖိဳၿပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းသားေတြ ကိုမ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးခ်င္တဲ့ မဆလအစိုးရဟာ ေက်ာင္းသားပြဲေတာ္ဆိုတာေတြ ႏွစ္စဥ္က်င္းပပါတယ္။ က်င္းပတာက ဗမာ ျပည္သမိုင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားသမိုင္းမွာ ဘယ္လိုမွခ်န္လွပ္ထားလို႔မရတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ေန႔- ဒီဇင္ဘာလ ၂၀ရက္ေန႔မွာမွ က်င္းပတာျဖစ္ပါတယ္။

            မဆလစစ္အစိုးရက ေက်ာင္းသားပြဲေတာ္ဆိုတာကို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာအလွည့္က်က်င္းပတာဆိုေတာ့ မႏၱေလးမွာက ဒုတိယအႀကိမ္နဲ႔တူပါတယ္၊ မန္းရာျပည့္ကြင္းႀကီးထဲမွာက်င္းပပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီပြဲကိုသြားၾကတဲ့ ကားသံလူသံေတြကို နန္းေတာ္ရဲ႕အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္မွာ႐ွိတဲ့ ေထာင္ထဲကလူေတြက ေကာင္းေကာင္းၾကားေနရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ညမွပါ။ ေထာင္ဆိုတာက ညကိုးနာရီေရာက္ရင္ မအိပ္ခ်င္လည္းအိပ္၊ မတိတ္ခ်င္လည္းတိတ္ရတဲ့အရပ္ဆိုေတာ့ ညမွာကိုးနာရီ ေက်ာ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ အားလံုးတိတ္ဆိတ္သြားပါတယ္။ ဒီအခါမွာအျပင္ကအသံေတြလွိမ့္ဝင္လာတာပါပဲ။

            တကယ္ကဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ေန႔ဆိုတာ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြကႏွစ္စဥ္ အေလးအနက္ဂုဏ္ျပဳက်င္းပၾကတဲ့ ေန႔ ထူးေန႔ျမတ္တရက္ပါ။ ေက်ာင္းသားေန႔လို႔ေတာင္ေခၚခဲ့ၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္မႏၱေလးတကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ တႏွစ္မွာ ပန္းခ်ီဆရာ(ဦး)ေမာင္ေငြထြန္းဆြဲတဲ့ ခြပ္ေဒါင္း႐ုပ္ေလးနဲ႔ အနီေရာင္ရင္ထိုးအလံေလးေတြ လုိက္ေရာင္းၿပီး ရံပံုေငြ႐ွာ ခဲ့ၾကတာကိုမွတ္မိေနပါတယ္။ မတကသအေဆာက္အဦထဲမွာလည္း ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာက္ရဲ႕ပံုအႀကီးႀကီးေထာင္ထားးတာ ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းစစ္အစိုးရကေတာ့ ဒီေန႔ဒီရက္၊ ဒီအထိမ္းအမွတ္ကိုေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ အာ႐ံုထဲကေနေပ်ာက္သြားေအာင္ စနစ္တက်ဖ်က္ဆီးခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာင္အသတ္ခံရတဲ့ေန႔ မွာေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲ ေတြလုပ္တာထက္ ေစာ္ကားတာ႐ိုင္းပ်တာ မ႐ွိေတာ့ဘူးလို႔ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအာက္ပါကဗ်ာ ေလးကိုေရးခ်ခဲ့မိပါတယ္။

ေအာင္ေက်ာ္သို႔ (ကာခ်င္း)
    ကားမ်ားသံသည္
ညံရန္ေကာ ညံညံ။

ခြပ္ေဒါင္းလံသည္
ပ်ံရန္ေကာ ပ်ံပ်ံ။

    ကားမ်ားသံက နား၀မွာတည့္ နား၀မွာ
ခြပ္ေဒါင္းလံက သဲစမွာတည့္ သဲစမွာ

နားဝေလေလာ၊ သဲစေလာေဟ့
ေတြးေတာပါက ႐ွင္းလင္းစြတည့္၊ ႐ွင္းလင္းစြ။

    ကားမ်ားသံက ဆူညံလွ
ျပင္ပလြမ္းရဖြယ္ လြမ္းရဖြယ္။

ေဒါင္းမိခင္က သြန္သင္ျပ
ျမင္ရနာက်ည္းဖြယ္၊ နာက်ည္းဖြယ္။

ေက်ာင္းသားပြဲေတာ္ ထြင္လို႔ေအာ္
ေအာင္ေက်ာ္ေမ့ဖို႔႐ြယ္ ေမ့ဖို႔႐ြယ္။

 မသာအိမ္မွာေလာ္စပီကာ
မသတီစရာ ပြဲခံတယ္၊ ပြဲခံတယ္။

ဒီေန႔ခ်ိန္ခါတို႔ျပည္႐ြာ
ေခြးသာစိုးတြင္က်ယ္ စိုးတြင္က်ယ္

 ေက်ာင္းသားေတြဟာ ၫိႈးငယ္စြာ
သြားလာစက္သို႔ႏွယ္ စက္သို႔ႏွယ္။

ေဒါင္းပ်ိဳငွက္ပ်ံ ခ်ဳပ္ဖို႔ႀကံ
မခံခြပ္ေတာ့တယ္ ခြပ္ေတာ့တယ္။

 စက္႐ုပ္ပမာ ေက်ာင္းသားဟာ
မာတာႏွီလို႔ႏႊယ္ ႏွီလို႔ႏႊယ္။

ေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕စံ နည္းနာခံ
တြန္းလွန္ဒီေန႔၀ယ္ ဒီေန႔၀ယ္။

ေအာင္ေက်ာ္ပမာေအာင္ပြဲဟာ
တို႔မွာမေဝးတယ္၊ မေဝးတယ္။

                        ၂၁-၁၂-၆၆


(၂၀၁၄ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ၂၀ရက္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ေန႔ကိုဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ပါ)

Friday, December 12, 2014

သမိုင္းေမွးမွိန္ျခင္းခံေနရဆဲ ဗိုလ္ေဇယ် - ေရးသူ ေဒါက္တာလွေက်ာ္ေဇာ

သမိုင္းေမွးမွိန္ျခင္းခံေနရဆဲ ဗိုလ္ေဇယ်။ 



          ကြၽန္မ ေဆာင္းပါးအမွတ္ (၂၇) ဗုိလ္လက်္ာအေၾကာင္း ေရးၿပီးေတာ့ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က ဗိုလ္လက္်ာနဲ႔ တတြဲတည္းအျဖစ္ ဗိုလ္ေဇယ်အေၾကာင္းလည္း ေရးပါဦးလို႔ တိုက္တြန္းလာၾကပါတယ္။  ကြၽန္မက ဗိုလ္ေဇယ် အေၾကာင္း ေဖေဖ ေျပာျပဖူးတဲ့ နည္းနည္းပါးပါးပဲ သိတယ္။  ဗိုလ္လက္်ာႀကီးလို သိပ္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မဟုတ္ခဲ့လို႔ ေရးရတာ မဝံ့မရဲျဖစ္မိပါတယ္။  ဒါေပမဲ့ သမိုင္းဝင္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး တေယာက္အေၾကာင္း မိမိတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို တေဒါင့္တေနရာက ေရးၾကည့္ ခ်င္ လာပါတယ္၊

          ကြၽန္မ ဗိုလ္ေဇယ်အေၾကာင္း ေရးဖို႔ျပင္ေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးနဲ႔အတူ ထည့္ေဖာ္ျပခ်င္တဲ့ ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံုကို အသည္းအသန္ ရွာမိပါတယ္။  တပံုကေတာ့ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၃ဝ ရက္ေန႔က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္း ေရးေဆြးေႏြးဖို႔ ပဏာမကုိယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕အျဖစ္ လာၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေဌးနဲ႔ ဗိုလ္ေဇယ်တို႔အဖြဲ႕ စမ္းေခ်ာင္း ခ်မ္းသာလမ္း ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းအိမ္ကို ဂါရဝျပဳဖို႔ လာတံုးက ေဖေဖနဲ႔ ဗိုလ္ေဇယ် တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဖက္ၿပီး မ်က္ရည္ ေတြစီး က်ေနတဲ့ပံုျဖစ္ပါတယ္၊

အဲဒီ ဓာတ္ပံုဟာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ပ်က္ၿပီးေနာက္ အဲဒီကာလက ဓာတ္ပုံမ်ားအတြက္ ၿပိဳင္ပြဲျပဳလုပ္ရာမွာ ‘တတိယဆု’ ရရွိခဲ့ပါတယ္။  (ပထမရတဲ့ ပံုကေတာ့ အဲဒီ ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္ၿပီးေနာက္ ေပါက္ေခါင္းေခ်ာင္း (နဝင္းေခ်ာင္း) ကို ျဖတ္ေနတဲ့ပံု။  ႐ႈေဒါင့္ဂ်ာနယ္က ‘ျပည္သူကိုသူတို႔ ေက်ာခိုင္းၾကေလၿပီ’ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးအျဖစ္ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ပံုျဖစ္ပါတယ္။)

          ေနာက္တပံုကေတာ့ ၁၉၆၃ စက္တင္ဘာလ ၁၂ ရက္ေန႔က အဲဒီ ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ ကြၽန္မတို႔ ဆီဆံုလမ္းအိမ္ကို လာလည္စဥ္က ႐ိုက္ထားတဲ့ပံုျဖစ္ပါတယ္။  အဲဒီကာလ သတင္းစာေတြထဲမွာေတာ့ အထင္ကရ ေဖာ္ျပခံရတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။

          အဲဒီ ပံုေတြရမရ မေသခ်ာပါဘူး။ (သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေဟာင္း တခုရလို႔ ထည့္ထား ပါတယ္။)  ကြၽန္မဆီမွာေတာ့ ၁၉၄၁ ဂ်ပန္ေရာက္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္တခ်ဳိ႕ကို ႐ိုက္ကူးထားတဲ့ပံု တပံုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာေတာ့ ေဖေဖေရာ ဗိုလ္ေဇယ်ေရာ ပါပါတယ္။ (ေရွ႕ကေဆာင္းပါးတေစာင္မွာ ေဖာ္ျပထားၿပီးျဖစ္ပါတယ္။)

          တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ေဇယ်ဟာ အစဥ္အလာႀကီးပါတယ္။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ မသြားခင္ကတည္းက ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ တဦး ၁၃ဝဝ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုအတြင္း မႏၲေလးအေရးေတာ္ပံုကို သြားၿပီး ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။  ရန္ကုန္မွာ ဆႏၵျပေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ၂ဝဝ ေက်ာ္ ဒဏ္ရာရျခင္းႏွင့္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ က်ဆံုးရျခင္းတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေရးယူေပး ရန္ စီတန္းလွည့္လည္ ဆႏၵျပရာမွာ အဂၤလိပ္အစိုးရက ပစ္ခတ္လို႔ အာဇာနည္ ၁၇ ဦးက်ဆံုးၿပီး အမ်ားအျပား ဒဏ္ရာ ရခဲ့ပါတယ္။ ဒဏ္ရာရသူမ်ား အထဲမွာ ဗိုလ္ေဇယ် ပါပါတယ္။  ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ သမဂၢေခါင္းေဆာင္တဦးအျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီကမွ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္အျဖစ္ ပါသြားတာပါ။   အဲဒီမွာလည္း သူဟာ ေခါင္းေဆာင္တဦးပါပဲ။  အထူးသျဖင့္ ေဖေဖတို႔ ဆရာႀကီးမႈိင္းအဖြဲ႕မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ဗိုလ္လက်္ာၿပီးရင္ ဗိုလ္ေဇယ်က တတိယေခါင္းေဆာင္ပါ။  (ဗိုလ္ေနဝင္းကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ သခင္ထြန္းအုပ္ သခင္ဗစိန္ဂိုဏ္းရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေနရာကို ရခဲ့တာပါ။ ဒီအေၾကာင္း ကြၽန္မေရးၿပီးပါၿပီ။)

          ဂိုဏ္းႏွစ္ဂိုဏ္း ညီညြတ္ေစလိုတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေစတနာေၾကာင့္သာ ဗုိလ္ေနဝင္း ဒီေနရာေတြ ရလာတာပါ။  ဗိုလ္ေဇယ်နဲ႔ တန္းတူေနရာမ်ဳိးပါ။  တခါတရံ  ဗိုလ္ေဇယ်ကို အထက္မွာထားၿပီး တခါတရံ ဗိုလ္ေနဝင္းကို အထက္မွာထား ပါတယ္။

          ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအၿပီးဖြဲ႕တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ဗမာ့တပ္မေတာ္မွာ ဗိုလ္ေဇယ်ကို စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ေပးၿပီး ဗိုလ္ေနဝင္းကိုေတာ့ ေရွ႕တန္း စစ္ ဌာနခ်ဳပ္မွဴးပဲ ေပးထားပါတယ္။

          ၁၉၄၅ စက္တင္ဘာမွာ ခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ ကႏၵီစာခ်ဳပ္အရ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းရာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အရပ္ဘက္ကူးေျပာင္းေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး က်န္လူမ်ားကို ကုိယ္ပိုင္အမွတ္စဥ္ေတြ ထုတ္ေပးရာမွာ-
         
          ဗိုလ္လက်္ာ                 BC 3501
          ဗိုလ္ေနဝင္း                BC 3502 
          ဗိုလ္ေဇယ်                 BC 3503
          ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ            BC 3504
          ဗိုလ္ေအာင္ေရႊ (NLD)    BC 3505
          ဗိုလ္ရဲထြဋ္                 BC 3506

          စသျဖင့္ ဗိုလ္ေနဝင္းအုပ္စုကိုလည္း တစံုတရာ ေနရာေပးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

          (ဒီေနရာမွာ ကြၽန္မႀကံဳႀကိဳက္လို႔ ကိစၥတခုေျပာပါဦးမယ္။  ေဖေဖတို႔က သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ကို အေတာ္စြဲလမ္း ပံုရပါတယ္။  ေဖေဖ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ကြၽန္မက စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ စကားစျမည္ ေျပာရင္း ေအာ္ ဒါထက္ ေဖေဖ့ ဘီစီ နံပါတ္က ဘယ္ေလာက္ပါလိမ့္လို႔ ျဖတ္ေမးလိုက္ရင္ ေဖေဖက ‘သရီး-ဖိုက္-အို-ဖိုး’တဲ့။  မဆိုင္းမတြကို ေျဖႏိုင္ပါတယ္။)

          အဲဒီ ကႏၵီစာခ်ဳပ္အရ ၿဗိတိသွ်က ဖြဲ႕စည္းေပးခဲ့တဲ့ အၿမဲတမ္းဗမာ့တပ္မေတာ္မွာ ေသနတ္ကိုင္ ေျခလ်င္တပ္ရင္း ၃ ရင္း (သနက-၃-၄-၅) မွာ ေဖေဖရယ္ ဗိုလ္ေနဝင္းရယ္ ဗိုလ္ေဇယ်ရယ္ ဒုတပ္ရင္းမွဴးမ်ား အသီးသီးျဖစ္လာပါတယ္။  အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး ေတြကေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးေတြေပါ့။   အဲဒီကမွ တပ္ရင္း ၃ ရင္းက အရာရွိ ၁ဝ ဦးစီေရြးၿပီး ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ေမၿမိဳ႕မွာ အထူးဗိုလ္သင္တန္းဖြင့္ၿပီး အဂၤလိပ္ေတြက ေဖေဖတို႔ကို စစ္သင္တန္းေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။

          အဲဒီ ဗိုလ္သင္တန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဖေဖက သူ႔ ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိမွာ အေသးစိတ္ ေဖာ္ျပထားျခင္း မရွိေပမယ့္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္း တင္ေမာင္ (စာေရးဆရာ ျမတ္ထန္)ရဲ႕ ‘ တိုင္းျပည္ကႏုနု မုန္တိုင္းက ထန္ထန္မွာ ’  ေတာ္ေတာ္ ျပည့္ျပည့္ စံုစံု ေရးထားပါတယ္။   တေနရာမွာ ေရးထားတာကေတာ့ ----

          ထိုသင္တန္းသည္ တမ်ဳိးေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါသည္။

          မ်ဳိးခ်စ္ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို ဖ်က္သိမ္းၿပီးေနာက္ အဂၤလိပ္စစ္တပ္သို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကရၿပီးမွ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ တစုတေဝး ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုၾကရျခင္းျဖစ္သည္။  ထို႔ေၾကာင့္ ေရာက္စကမူ ရင္ဆိုင္ၾကရမည့္ သင္တန္း၏ ပင္ပန္းမႈ ျပင္းထန္မႈတို႔ကို သတိမရႏိုင္ၾကဘဲ တဲတတဲမ ွတတဲ ကူးၾကသန္းၾက အေတြ႕အႀကံဳျခင္း ဖလွယ္ၾက ေရွးျဖစ္ ေႏွာင္းေဟာင္းေတြေျပာၾက တဝါးဝါး တဟားဟား ---လို႔ ေရးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

          ဟုတ္ပါတယ္။  အဲဒီကာလက ေပ်ာ္စရာေတြအေၾကာင္း ေဖေဖလည္း ေျပာျပခဲ့ဖူးတာေတြ ရွိပါတယ္။

          ေဖေဖက အဲဒီသင္တန္းတက္တုန္းက ဗိုလ္ေဇယ်နဲ႔ အတူ တက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္း မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့တာဟာ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလက်မွ ျပန္ေတြ႕ၾကတာျဖစ္တယ္လို႔လည္း ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။

          ေဖေဖက ‘ဗိုလ္ေဇယ်ႀကီးဟာ သိပ္သေဘာေကာင္းတာ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြ ေဖေဖတို႔လို သူ႔ထက္ငယ္သူေတြ အေပၚမွာလည္း ညွာတာတယ္။  လူကလည္း လူေခ်ာႀကီး အသားက ေဖြးႏုေနေတာ့ အမ်ဳိးသမီးေတြက အေတာ္လိုက္ၾက တယ္’ လို႔လည္း ေျပာျပဖူးပါတယ္။

          ဗိုလ္ေဇယ်က ဘီအိုင္ေအေခတ္ အေစာပိုင္းမွာပဲ မႏၲေလးက အေခ်ာအလွ စာရင္းဝင္ ေက်ာင္းသူေလး မခင္တင့္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ပါတယ္။ မခင္တင့္က သိပ္လွတာ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတယ္လို႔ ေမေမက ေျပာျပဖူးပါတယ္။

          (မၾကာမီက ေဒၚခင္တင့္ကြယ္လြန္ေတာ့ သတင္းစာထဲ နာေရးေၾကာ္ျငာထည့္ရာမွာ ‘ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္ေဇယ်၏ဇနီး’လို႔ ထည့္ထားတာကို သတင္းစာတိုက္တာဝန္ခံမ်ားကတဆင့္ ဖိအားေပးျဖဳတ္ခိုင္းလို႔ ျဖဳတ္ေပးလိုက္ရတယ္ တဲ့။  အဲသေလာက္ အာဃာတႀကီးၾကပါတယ္။)

          ေဒၚခင္တင့္ ဘယ္ေလာက္လွလဲ ဆိုတာေတာ့ ကြၽန္မ မေတြ႕ဖူးလို႔ မသိပါဘူး။  ဒါေပမဲ့ မမခင္မာလာ (ဗိုလ္ေဇယ် ေဒၚခင္တင့္ တို႔၏ သမီးႀကီး) လွတာကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း သတိျပဳမိပါတယ္။  အသားအရည္က ဝင္းေနၿပီး မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း ေလး မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ေလးနဲ႔ အေတာ္ က်က္သေရရွိပါတယ္။  ယခု နာမည္ေက်ာ္သ႐ုပ္ေဆာင္ (ဗိုလ္ေဇယ်ေျမး တဦးလည္း ျဖစ္တဲ့) အိေျႏၵေက်ာ္ဇင္တို႔ မ်က္ႏွာေပါက္ပဲ။

          မမခင္မာလာက ၁၉၆၂ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ေန႔မွာ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္းနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ပါတယ္။  အဲဒီတုန္းက အသက္ ၂ဝ ေတာင္မျပည့္ေသးပါဘူး။  ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္းက ခရစ္ယာန္ျဖစ္ေလေတာ့ ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းမွာလည္း လက္ထပ္ ဖို႔လိုပါတယ္။  အဲဒီဘုရားေက်ာင္းမွာ လက္ထပ္ေတာ့ သတို႔သမီးကို တြဲထုတ္ဖို႔ သတို႔သမီးဖခင္ေနရာမွာ ေနေပးဖို႔ ေဖေဖကို ဦးစိုးဝင္း (ဗိုလ္ေဇယ်ညီ)က လာဖိတ္ေခၚလို႔ ေဖေဖ သြားလက္ထပ္ေပးရပါတယ္။  တရား႐ံုးမွာ လက္ထပ္တုန္းကေတာ့ ဗိုလ္လက်္ာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက ဦးစီးလက္ထပ္ေပးခဲ့တာပါ။

          ဗိုလ္ေဇယ်ညီ ဦးစိုးဝင္းဆိုတာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုအၿပီး ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ ဆက္သြယ္မႈနဲ႔ ေထာင္က်ၿပီး ေထာင္ထဲမွာပဲ က်ဆံုး ကြယ္လြန္သြားရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားတဦးပါ။ မမခင္မာလာတို႔ ညီအမတေတြကို ေတာက္ေလွ်ာက္ အုပ္ထိန္းသူအျဖစ္ ေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့သူပါ။

          ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္းႀကီးကလည္း ဘယ္ေလာက္သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းေကာင္း ဘယ္ေလာက္ လူႀကိဳက္မ်ားမ်ား မမခင္ မာလာနဲ႔ယူမိလို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အကယ္ဒမီမရႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။  ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္းႀကီးဟာ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာသာ ေနာက္တီး ေနာက္ေတာက္ ေနေပမယ့္ အျပင္မွာက်ေတာ့ အလြန္အိေျႏၵႀကီး  တည္ၾကည္ပါတယ္။  ကြၽန္မေမာင္ေတြ ၁၉၆၃ ဧၿပီလထဲမွာ ရွင္ျပဳေတာ့ သူတို႔ ဇနီေမာင္ႏွံလာလို႔ ကြၽန္မ နီးနီးကပ္ကပ္ ေတြ႕ဖူးလိုက္တာပါ။  ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ အေျခခံေကာင္းပံုရပါတယ္။ စာေရးဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာကို အိမ္ေပၚတင္ထားၿပီး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္႐ံုသာမက ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာနဲ႔ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္း စာေပမိတ္ေဆြေတြ ကဗ်ာဆရာေတြ ဝင္ထြက္သြားလာေနမႈကိုလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ လက္ခံ ဆက္ဆံတယ္လို႔လည္း ၾကားဖူးပါတယ္။  သူတို႔အမ်ားစုက လက္ဝဲႏြယ္ေတ ျဖစ္ၿပီး အစိုးရရဲ႕ အၿငိဳျငင္ခံရသူေတြပါ။

          ဗိုလ္ေဇယ်မွာ သမီးခ်ည္း ၅ ေယာက္ရွိပါတယ္။  အငယ္ဆံုး သမီးေလး ႐ိုး႐ိုး ၇ လသမီးမွာ သူတို႔ သားအမိတေတြ အစိုးရ ထိုးစစ္တခုမွာ အဖမ္းခံလိုက္ရပါတယ္။  အဲဒီတုန္းက ပါတီကလည္း  ၅၅ လမ္းစဥ္အရ အိမ္ေထာင္သည္မ်ား ၿမိဳ႕ျပန္ပို႔ေရး အစီအစဥ္ေတြရွိေနလို႔ သူတို႔ သားအမိတေတြ ေတာထဲ ျပန္မေရာက္ေတာ့ပါဘူး။  ဒါေၾကာင့္ဘဲ ႐ိုး႐ိုးက သူ႔အေဖကို  ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲကာလ တပတ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ေတြ႕ဖူးလိုက္လို႔ ေဖေဖ့အေၾကာင္း ဘာမွမသိလိုက္ရပါဘူးလို႔ ေျပာတယ္လို႔ ၾကားရဖူးပါတယ္။  အခုလည္း ႐ိုး႐ိုးဟာ ‘ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ မိသားစု’ အဖြဲ႕မွာ တက္တက္ၾကြၾကြ ေခါင္းေဆာင္ ပါဝင္ေနေၾကာင္း ၾကားရပါတယ္။  ဖခင္ႀကီးရဲ႕ မၿပီးဆံုးေသးတဲ့တာဝန္ကို တေတာင့္တေနရာက ပါဝင္ထမ္းေဆာင္ရြက္ေနပံုပါပဲ။

          ဗိုလ္ေဇယ်ႀကီးဟာ ပဲခူး႐ိုးမအတြင္း အစိုးရရဲ႕ ျဖတ္ ၄ ျဖတ္ စစ္ဆင္ေရးမ်ားအတြင္း ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၆ ရက္မွာ က်ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။  တေလာက လြတ္လပ္တဲ့ အာရွအသံက လႊင့္သြားတဲ့ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း) ဦးတင္ဦးရဲ႕ (ျပည္သူ႔ဖက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတဦး) ျပန္ေျပာင္း ေျပာဆိုခ်က္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ အေသးစိတ္ ေျပာထားပါတယ္။

          စစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းက ဗကပ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ခိုေအာင္းေနတယ္လို႔ သတင္းရတဲ့ ေတာင္ေၾကာႏွစ္ေၾကာကို ပိတ္ၿပီး ရွင္းလင္းေရးလုပ္ရာမွာ ၿခံဳပုတ္တခုထဲအဝင္ အေပါ့အပါး သြားမယ့္ လူတေယာက္ ေတြ႕ရာမွာ အဲဒီလူ ထြက္ေျပးလို႔ ပစ္လိုက္ရာမွာ အေသဖမ္းမိသူ မ်က္မွန္နဲ႔ ပုဂၢိဳလ္တဦးကို လာၿပီး ဘယ္သူဘယ္ဝါ ျဖစ္ေၾကာင္း ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးေပးဖို႔ တိုင္းမွဴး (ဗိုလ္ခ်ဳပ္) ဦးတင္ဦးကိုေခၚလို႔ သြားၾကည့္ရာမွာ ဦးတင္ဦးက ‘အလြန္ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းစြာနဲ႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္ေဇယ် ျဖစ္ေန တာ ေတြ႕ရတယ္’ လို႔ ေျပာျပထားပါတယ္။

          ဒီလိုနဲ႔ အလြန္ရင္နာဖြယ္ ဗမာျပည္ ျပည္တြင္းစစ္အတြင္း အဖိုးတန္ ဗမာ့သားေကာင္းတဦး (ဗမာျပည္ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈအတြင္းက သူရဲေကာင္းတဦး) အခ်ိန္မတိုင္မီ က်ဆံုးသြားခဲ့ရပါတယ္။  ဗမာျပည္ရဲ႕ ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနအရ ဗိုလ္ေဇယ်ရဲ႕ သမိုင္းဝင္ စာမ်က္ႏွာမ်ားဟာ ေမ့ေပ်ာက္ျခင္းေသာ္လည္းေကာင္း ေမွးမွိန္ထားျခင္း ေသာ္လည္းေကာင္း ခံေနရပါေသးတယ္။

          ဒီလုိပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ သမိုင္းမွန္ ေနရာမွန္ ျပန္ရေရးအတြက္ ဆက္လက္ႀကိဳးစားၾကပါစို႔။

          တဆက္တည္း အလ်ဥ္းသင့္တုန္း ကြၽန္မတို႔ ေတာ္လွန္ေရးအတြင္း ရဲေဘာ္မ်ားအတြင္း ေခတ္စားခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ဗိုလ္ေဇယ်ရဲ႕  ‘မိခင္ပါတီ’  သီခ်င္းကို ေဖာ္ျပရင္း ဗိုလ္ေဇယ် အပါအဝင္ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးအတြင္း က်ဆံုးသြားရတဲ့ အာဇာနည္ အေထာင္အေသာင္းကို ဦးညြတ္ အေလးျပဳလိုက္ပါတယ္။

          မိခင္ပါတီသီခ်င္း
          ေရးစပ္သူ- ဗိုလ္ေဇယ်

          (ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္တယ္ ပစၥည္းမဲ့ တို႔ပါတီရယ္x စာဖြဲ႕ရမယ္ x သီကံုးလို႔ရယ္ x ေသြးလွဴေပးအပ္ထားတဲ့ x ခ်စ္မိခင္ပါတီျမတ္ရယ္)၂ အူသည္းလိႈက္ဆူ x (ဂုဏ္ယူမိတယ္)၂ x ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။

          မာက္စ္ လီနင္ ေမာ္ အေတြးအေခၚ ဦးထပ္ပန္လို႔ရယ္ x  ရင့္က်က္သံမဏိႏွယ္ x ေက်ာက္ဆိုင္ပမာသို႔ကြယ္ x ခိုင္မာတယ္ x ေအာင္လံနီစိုက္ကာလႊင့္မယ္ x ရန္သူကို တိုက္ကာခြင္းမယ္ x ျပည္သူကိုေခါင္းေဆာင္လို႔ရယ္ x ေအာင္ပြဲသို႔သာခ်ီကာရယ္ x (အာဏာနီထူမယ္)၂ x လက္နက္ကိုင္လို႔ တိုက္ၾကပါစို႔ကြယ္ x (အာဏာနီထူမယ္) ၂ လက္နက္စြဲလို႔ ရဲရဲေတာက္နီ ဆႏၵျပဳမယ္ x အမွန္ပင္ ေအာင္ျမင္ေစရမယ္ x အဓြန္႔ရွည္ပါေစလို႕ x မိခင္ x ပါတီ x အလီလီေၾကြးေၾကာ္တယ္ xxx

          သေဘာတရားက ေရွ႕ေဆာင္တယ္ x လက္ေတြ႕နဲ႕ရယ္ ေပါင္းစပ္မယ္ x လက္နက္ကိုင္ x ႀကီးျပင္းခဲ့လို႔  လူလားေျမာက္တဲ့ ဒီခ်ိန္ခါဝယ္ x အသက္နဲ႔ ထပ္တူခ်စ္ခင္ရမယ္ x ေသြးနဲ႕ရင္းကာ သစၥာျပဳမယ္ x တူတံဇင္ေရႊေရာင္အဆင္းနဲ႔ x လမ္းျပတံခြန္ၾကယ္ xx ရဲေဘာ္အေပါင္းရယ္ xx လႊင့္ထူစို႔ကြယ္ x အဓိ႒ာန္ျပဳမယ္ xx ေအာင္ေစဖြယ္ xx ဗမာျပည္အနီေရာင္လႊမ္းလို႔ xx ခ်မ္းေျမ႕ေစမယ္ xx (အေလးနီ)၃ xxx အဓိ႒ာန္ျပဳပါတယ္။

          အို xx ရဲေဘာ္ xx ခ်စ္ရဲေဘာ္ရယ္x ငုပ္မိသဲထုိင္ တက္ႏုိင္ဖ်ားေရာက္ ေအာင္ရမယ္x တေန႔တလံ ပုဂံ ဘယ္ေျပးမယ္x ဟုတ္တယ္xဟုတ္တယ္x ဟုတ္တယ္x ဟုတ္တယ္x မာ့က္စ္လီနင္ဝါဒ xေအာင္ပြဲရတဲ့ခုခ်ိန္မယ္ x အနာဂတ္ကို x တို႔ပိုင္တယ္ x တုိ႔ပုိင္တယ္x တို႔သာပိုင္ရမယ္ xxx

          (တို႔တေတြ x ေပးအပ္ထားတဲ့တာဝန္ရယ္ x မဆုတ္မနစ္ႀကိဳးစားလို႔ျဖင့္ xx ေအာင္ေစရမယ္ xx ေအာင္ေစရမယ္)၂ xxx

          သံမဏိစည္းကမ္း x လိုက္နာလို႔ရယ္ x ပါတီေတာင္းဆိုခ်က္ကို x ျပည့္စုံေစမယ္ x ကုိယ္က်ဳိးမဖက္တယ္ x အသက္ကိုပင္ x ေပးလွဴျဖဴစင္ၾကယ္


                                                                                                                                                                   ၁၄-၁၁-၂ဝ၁၂

Thursday, December 11, 2014

ဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴးမ်ား အပိုင္း (၂) ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္- ေရးသူ ေဒါက္တာလွေက်ာ္ေဇာ



ဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴးမ်ား
အပိုင္း (၂)  ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္

          ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လကုန္ ရက္တရက္။  ေဖေဖ မနက္ ႐ံုးမသြားခင္မွာ ေမေမ့ကို မွာခဲ့တာက “ ဒီေန႔ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ မင္းတို႔ ေလယာဥ္ပ်ံကြင္း သြားႀကိဳၿပီး ဧည့္ခံလိုက္ၾကပါ ”  တဲ့။

          အဲဒီ ကာလက ေဖေဖက ေတာင္ပိုင္းတိုင္း တိုင္းမွဴးအျဖစ္ မဂၤလာဒံုမွာ ရွိေနၿပီး၊ ေကအင္ဒီအိုေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲ အဆံုး သတ္ေတြ ဆင္ႏႊဲ ေနရခ်ိန္ပါ။  ေမေမကေတာ့  အဲဒီေခတ္  အဲဒီကာလက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္တို႔၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု ကေတာ္ ေဒၚျမရီတို႔  နာယကမ်ား အျဖစ္ ဦးစီး ဖြဲ႔စည္း လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ မိခင္ နဲ႔ ကေလး ေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္း၊ တပ္မေတာ္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား အသင္း စတာေတြရဲ႕ ေတာင္ပိုင္းတိုင္း ဌာနရဲ႕ ဥကၠ႒ အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေနရခ်ိန္ပါ။

          အဲဒီ အသင္းအဖြဲ႔ ေတြရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ ကေတာ့ ေရွ႕တန္းမွာ တိုက္ပြဲဝင္ ေနရတဲ့ တပ္မေတာ္သား မ်ားရဲ႕ ေနထိုင္စား ေသာက္ေရး၊ စိတ္ဓာတ္ေရးရာေတြကို ေနာက္တန္းကေန ကူညီပံ့ပိုးဖို႔နဲ႔ ေနာက္တန္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ စစ္သားမိသားစုမ်ားရဲ႕ ဘဝ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး မ်ားအတြက္ ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

          ေဖေဖ ရည္ၫႊန္း ေျပာဆိုလိုက္တဲ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ အတြင္းက မိတၴီလာမွာ ေကအင္ဒီအိုေတြရဲ႕ အဖမ္းအဆီးခံ လိုက္ရၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္နီးပါး သံု႔ပန္းအျဖစ္ ေနရာအမ်ဳိးမ်ဳိး ေရႊ႕ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ ခံရၿပီးမွ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၁-၂၅ ရက္ေန႔ အတြင္း ဗမာ့တပ္မေတာ္ရဲ႕ ကယ္တင္မႈနဲ႔ လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေမာင္နဲ႔ အရာရွိတစုကို ဆိုလိုတာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ လြတ္ေျမာက္ ၿပီးေနာက္ ေလယာဥ္ပ်ံေတြနဲ႔  မဂၤလာဒံုကို ေခၚလာၾကတာပါ။

          ေမေမကလည္း သူ႔ အဖြဲ႔ အတြင္းက စစ္ဗိုလ္ ကေတာ္ေတြကို စုစည္းၿပီး မဂၤလာဒံု ေလယာဥ္ကြင္းကို သြားႀကိဳ ခဲ့ပါတယ္။ လြတ္လာသူ တခ်ဳိ႕ရဲ႕ ဇနီးေတြလည္း သူတို႔ အုပ္ထဲမွာ ပါခဲ့ၾကတယ္တဲ့။ ေမေမတို႔ က သူတို႔ ကို သြားႀကိဳဆိုၿပီး မဂၤလာဒံုမွာရွိတဲ့ ဧည့္ေဂဟာ (Guest House) မွာ ေနရာခ်ထား ေပးပါတယ္။  ဒီေနာက္ ေမေမက “ ကဲ ဗိုလ္မွဴးတို႔ ဘာစားခ်င္ၾကသတုန္း ” လို႔  ေမးေတာ့ အားလံုးက တသံတည္း “မုန္‹ဟင္းခါး” လို႔ ေျဖၾကသတဲ့။  မုန္႔ဟင္းခါး စားခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ အေျဖရေတာ့ သံုးဆယ္သူ ႀကီးျဖစ္တဲ့ ေမေမက အႀကိဳက္က် သြားေတာ့တာ ပါပဲ။

          ကြၽန္မတို႔  ေမြးဇာတိ သံုးဆယ္က သံုးဆယ္ မုန္႔ဟင္းခါး ဟာ နာမည္ႀကီး ပါတယ္။  အဲဒီေခတ္က ရန္ကုန္က အလွဴပြဲေတြမွာ သံုးဆယ္မုန္႔ဟင္းခါးကို ေအာ္ဒါမွာၿပီး ေကြၽးတတ္ပါတယ္။  ကြၽန္မတို႔ ငယ္ငယ္က “ ဦးဖိုးသူ သံုးဆယ္ မုန္႔ဟင္းခါး ” ဆိုတာ အလြန္ နာမည္ႀကီးၿပီး ကြၽန္မတို႔  အဘိုးအဘြား ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားရဲ႕ အလွဴပြဲေတြမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ အဘိုးရဲ႔ ႐ံုးက ဒါဘာ ပြဲေတြမွာ ျဖစ္ျဖစ္ မပါရင္ မၿပီးပါဘူး။  ကြၽန္မတို႔ အရပ္က အင္းေတြ၊ ကန္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြလည္း ေပါေတာ့ ငါး သိပ္ေပါပါတယ္။  ငါးေပါေတာ့ ငါးပိ၊ ငံျပာရည္လည္း ေပါေတာ ့တာေပါ့။ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုတာက ငါးႏိုင္ရင္ ငံျပာရည္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းတာပဲေလ။  ဒါေၾကာင့္ေမေမက မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္ဖို႔ဆိုရင္ သိပ္တက္ႀကြပါတယ္။  သူပိုင္တဲ့ ဘာသာရပ္ကိုး။

          ဒါနဲ႔ ေမေမက စစ္ဗိုလ္ကေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေလာက္ ေခၚၿပီး ရန္ကုန္ သိမ္ႀကီးေစ်းကို ေျပးရပါတယ္။  အဲဒီတုန္းက မဂၤလာဒံုဟာ တပ္ၿမိဳ႔နယ္ေလးပဲ ျဖစ္ၿပီး ေစ်းကလည္း ေခ်ာက္ခ်ီး ေခ်ာက္ခ်က္ပါပဲ။ မနက္ ၁ဝ နာရီေလာက္ဆို ေစ်းကြဲေနပါၿပီ။  ဒါေၾကာင့္ ေမေမတို႔က ရန္ကုန္ထိေျပး၊ ေစ်းဝယ္ရတာပါ။ ေမေမက မုန္႔ဟင္းခါး တပင္တိုင္ဟင္း သက္သက္အတြက္ သာမက ဘူးသီးေၾကာ္ ေၾကာ္ဖို႔ပါ အစံုအလင္ ဝယ္ျခမ္းၿပီး တေန႔လံုး လံုးပန္း ခ်က္ျပဳတ္ ရပါတယ္။

          သံုးဆယ္ မုန္႔ဟင္းခါးက ငါးခူနဲ႔ ခ်က္ပါတယ္။ ၿပီးမွ အဆာပလာကို ခ်ဲ႕ခ်င္ သမွ် ခ်ဲ႕ၾကပါတယ္။ ဘဲဥျပဳတ္၊ ပဲေၾကာ္၊ ဘူးသီးေၾကာ္၊ ငါးဖယ္ေၾကာ္ စတာေတြ ထပ္ထည့္ စားၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ အရပ္ ( ဥပမာ-ဟသၤာတ၊ မိုးညိဳ) မွာဆိုရင္ ငါးသေလာက္နဲ႔ ခ်က္ၿပီး၊ ငါးသေလာက္ဥ ေၾကာ္ေတြကို အဆာပလာအျဖစ္ ထည့္တတ္ပါတယ္။  ဟင္းရည္ထဲလည္း ငွက္ေပ်ာအူ တို႔၊ မင္းတုန္း ၾကက္သြန္ အလံုးလိုက္ စတာေတြလည္း ထည့္တတ္ ပါေသးတယ္။

          ေမေမက မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ရင္ သူ႔မွာ ပံုေသနည္း (ေဖာ္ျမဴလာ) ရွိပါတယ္။  လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ဆိုရင္ မုန္႔ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္၊ ငါး ဘယ္ႏွစ္ပိႆာ စသျဖင့္ေပါ့။  အဲဒီ နည္းနဲ႔ ခ်က္တတ္ပါတယ္။  ေမေမက အဲဒီ ေန႔က အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပတုန္းက “ ေတာ္ေသးတယ္။  ေမေမက အပိုေဆာင္း ခ်က္မိေပလို႔။ စားမယ့္ လူေတြက အားလံုးလည္း ေယာက်္ားသားခ်ည္း ျဖစ္ျပန္၊ အလြန္ ေတာင့္တေနတဲ့ အစားလည္းျဖစ္လို႔၊ ေတာ္ေတာ္ ပိုပိုမိုမို လုပ္မိေပလို႔ပဲ။  ဒါေတာင္ လာကူတဲ့  ရဲေဘာ္ေလးေတြကို ထမင္းပဲ ေကြၽးလုိက္ႏိုင္တယ္။ ေခါင္းေတာင္ မေဖာ္ၾကဘူး။ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားလိုက္ၾကတာ၊ ေကြၽးရတာ အားရလိုက္တာ” တဲ့။  ေမေမက သူခါတိုင္း ခ်က္ေနက်ထက္ ႏွစ္ဆခြဲေလာက္ ပိုခ်က္ခဲ့တာတဲ့။

          ေမေမက  အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို  ျပန္ေျပာျပတုန္းက ထူးထူးဆန္းဆန္း  စကားတခုလည္း ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။  “ အဲလူေတြက ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကို ေဖေဖက ကယ္တာလို႔ ေျပာဆိုၿပီး၊ ေဖေဖ့ကို ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကို ကယ္တဲ့သူရဲ ေကာင္းႀကီးအျဖစ္ အျပင္မွာ နာမည္ႀကီးေနေပမယ့္ ကာယကံရွင္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဒါကို သိပံုေတာင္ မရဘူး” တဲ့။  ကြၽန္မက အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘာမွ ဆက္မေမးမိဘဲ  ေမေမဘာလို႔  ဒီလို ေျပာပါလိမ့္လို႔  ပေဟဠိ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။

          အဲဒီ ပု စၦာ ရဲ႕ အေျဖကို ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာမွ သိလာ ရပါတယ္။  ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္မွာ ထြက္လာတဲ့  မွဴးသမိန္  (ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေစာျမင့္) ရဲ႕ “ ဘံုဘဝ ႀကံဳေတြ႔ ရဇာတ္လမ္းမ်ား ”  စာအုပ္ထြက္လာၿပီး အဲဒီထဲက ေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ရမွ ကြၽန္မ လိပ္ပတ္လည္ သြားပါေတာ့တယ္။  အဲဒီစာအုပ္ဟာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေစာျမင့္က  မွဴးသမိန္ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္ အပါအဝင္ ကေလာင္ခဲြ နာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ မဂၢဇင္းမ်ားမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါး အမ်ားအျပားထဲက သမိုင္းဝင္ မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္တဲ့ စာမူမ်ားကို ေရြးထုတ္ၿပီး လံုးခ်င္း ထုတ္ေဝလိုက္တဲ့ စာအုပ္ပါ။  အဲဒီ အထဲက ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ အတြင္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ ထဲမွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေမာင္တို႔ အဖြဲ႔ကို ကယ္တင္တဲ့ ကိစၥကို အေတာ္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါး ၅ ေစာင္ေတာင္ ပါပါတယ္။  ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ ကိုယ္တိုင္ေရးေပးထားတဲ့ ကုိယ္ေတြ႔မွတ္တမ္း  ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေလးေတာင္ ပါလုိက္ပါေသးတယ္။  အဲဒီေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္မိၿပီးေနာက္  ကြၽန္မ  ေမေမေျပာဖူးတဲ့ “ ကာယကံရွင္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဘာမွေတာင္ သိပံုမရပါဘူး” ဆိုတဲ့ စကားရဲ႔  အရင္းခံ အေၾကာင္းကို ေတြးမိလိုက္ ပါေတာ့တယ္။

          အဲဒီ ေဆာင္းပါးေတြကို ဗိုလ္ေစာျမင့္ ေရးစဥ္က (၁၉၈ဝ-၁၉၉ဝ ခုႏွစ္မ်ားအၾကား)  ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေဖေဖ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီထဲ ျပန္ေရာက္ၿပီး ကာလျဖစ္လို႔  ေဖေဖ့နာမည္ကို  မထည့္ဘဲ  ‘ ေတာင္ပိုင္းတိုင္း တိုင္းမွဴး ’ ၊ ‘ ေတာင္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဆင္ေရးမွဴးႀကီး ’ စတဲ့ ရာထူး တာဝန္ပိုင္း ေနရာမ်ားကိုသာ ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။  ဗိုလ္ေစာျမင့္က သူကုိယ္တိုင္ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ မွာေတာ့၊  သူ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ ကယ္ဖို႔  ( ထိုစဥ္က ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ေခၚ တာဝန္ေပးၿပီး သူနဲ႔ ေပါင္းစပ္ ကူညီဖို႔ ေတာင္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ကို အမိန္႔ေပးကာ  သူ႔ ကိုလည္း ေတာင္ပိုင္းတိုင္းမွဴး (ေဖေဖ)နဲ႔ ဝင္ေတြ႔  အစီရင္ခံဖို႔  လႊတ္လိုက္ေၾကာင္း၊  ေဖေဖ ကုိယ္တိုင္ကလည္း တတုိင္း တျပည္လံုး အေျခအေန အခက္အခဲမ်ားကို  ရွင္းျပၿပီး  လိုအပ္တဲ့ တပ္ အကူအညီေတြေပးဖို႔  ခက္ခဲေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ အတတ္ႏိုင္ ဆံုး ႀကိဳးစားေပးမယ္လို႔ ကတိေပးၿပီး ကတိ အတိုင္းလည္း ေဆာင္ရြက္လုပ္ကုိင္ေပးေၾကာင္းေတြ ေရးထားတာ ေတြ႔ ရပါတယ္။ ေဖေဖက သူ႔ တပ္ေတြကို ရက္အတိအက်နဲ႔  ဗိုလ္ေစာျမင့္ကို ထုတ္ေပးတာပါ။  ဒါေပမဲ့ ရက္ေက်ာ္ သြားေပမယ့္လည္း ဗိုလ္ေစာျမင့္ကိုယ္တိုင္ သြား အက်ဳိးအေၾကာင္း  အစီရင္ခံေတာ့ ေဖေဖက ရက္တိုးေပး လိုက္လို႔  ဝမ္းသာရေၾကာင္းလည္း ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။  အမွန္အတိုင္း ေရးထားပံုရပါတယ္။

          ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ျပန္ေရးထားတဲ့ သူတို႔ လြတ္ေျမာက္လာပံု အေၾကာင္းအရာေတြ (ေဆာင္းပါးအမည္ စစ္ဆင္ေရး အလင္းေရာင္-၃) ထဲမွာေတာ့  “ ဤ ကယ္ယူေရးစီမံခ်က္သည္ ဗိုလ္ေစာျမင့္က ေတာင္ငူမွ တပ္မဟာမွဴး အျဖစ္နဲ႔  ႀကိဳးစား၍ ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖစ္သည္။  သူ႔ စြမ္းေဆာင္မႈ၊  သူ႔ ႀကိဳးပမ္းမႈ၊ သူ႔ မေလွ်ာ့ေသာလံု႔လနဲ႔ သူ႔ ဇြဲျဖင့္ သူ အခါခါ  ႀကံစည္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။  သူ႔ အထက္မွာ ေတာင္ပိုင္းစစ္တိုင္း၊ တပ္မွဴးႀကီး (ေဖေဖ့ကို ဆိုလို) က အားမေပးခဲ့ေခ်။  သူကား  မိမိတိုင္းအတြင္း  ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ လူစု ကယ္ဆယ္ေရးထက္ အေရးပါေသာ လုပ္ငန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ဦးစားေပး၍ လံုးပန္းေန၏။  ဤကယ္ဆယ္ေရး စစ္ဆင္ေရးအတြက္ သူက တပ္မေပးလို၊ မသံုးလိုေပ။  ဗိုလ္ေစာျမင့္က  မိမိတပ္မဟာ၌ ရွိေသာ တပ္မွ်ျဖင့္ ႀကိဳးပမ္းပါမည္ဟု ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း သူမႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိုင္၊ ေကအင္ဒီအိုမ်ားကိုသာ မဲ၍တိုက္ေစခဲ့၏။ ” လို႔ ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

          တေနရာမွာလည္း ဗိုလ္ေစာျမင့္က သူ႔ စစ္ဆင္ေရးေတြကို ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကို ရွင္းျပရာမွာ စစ္႐ံုးက စီစဥ္ေပးသမွ် တပ္နည္းနည္းနဲ႔  မရရေအာင္ ႀကိဳးစားရေၾကာင္း၊ ၾကန္႔ၾကာေနလွ်င္ တိုင္းမွဴးက သူ႔ စစ္ဆင္ေရး စီမံကိန္းမ်ားမွာ  လွီးလႊဲ သံုးမႈျဖင့္ စိတ္ဆိုးခံရမွာကို ေၾကာက္ရေၾကာင္း စတာေတြလည္း ေရးထားတာ ေတြ႔ ရပါတယ္။

          ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္က သူ႔ ကယ္တင္ၿပီး ၁ ရက္အတြင္း သူရွိရာ ေတာတြင္းကို သက္စြန္႔ ႀကိဳးပမ္း ေလယာဥ္ပ်ံေလး (အဲဒီတုန္းက ဟယ္လီေကာ္ပတာ မေပၚေသးပါဘူး။ ၿဗိတိသွ်ေလတပ္က ခ်န္ခဲ့တဲ့ မီးက်ဳိးေမာင္းပ်က္ Oxford  ေလယာဥ္ေလး ေတြပဲ ရွိတာပါ) နဲ႔  အေျပးအလႊား ေရာက္လာၾကတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး ( အဲဒီကာလက စစ္႐ံုးခ်ဳပ္၊ စစ္ဦးစီးအရာရွိ ပထမတန္း) နဲ႔  ဗိုလ္ေစာျမင့္တို႔  ေျပာသမွ်ကို ယံုရဟန္ရွိပါတယ္။

          ေဖေဖကေတာ့ သူ႔ ရဲ႕ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိထဲမွာ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ ကယ္တင္ေရး စစ္ဆင္ေရးႀကီးကို ဗုိလ္ေနဝင္းရဲ႕ တာဝန္ေပးခ်က္အရ လုပ္ေဆာင္ရေၾကာင္း။  အဲသလို လုပ္ေဆာင္ရာမွာ ေသနဂၤဗ်ဴဟာအရ ေယာင္ျပတိုက္ခိုက္မႈေတြ လုပ္ခဲ့ေၾကာင္း။  ေကအင္ဒီအိုေတြရဲ႕ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ စခန္းႀကီးကို မိမိတို႔ တပ္မေတာ္က စစ္ဆင္ေရး အႀကီးစားလုပ္ၿပီး ခ်ီတက္ တိုက္ခိုက္မည့္  ‘ဟန္ျပစစ္ဆင္ေရးႀကီး’ လုပ္ေနစဥ္ ကာလမွာ၊ ရန္ကုန္ဘေဆြတို႔  ဦးစီးတဲ့ ကယ္တင္ေရး ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႔ က ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ အဖြဲ႔ ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ စခန္းကိုဝင္ၿပီး တိုက္ခိုက္ ထိုးသုတ္ ကယ္တင္ရန္ ျဖစ္သည္လို႔ ေရးထားပါတယ္။

          ေဖေဖ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေကအင္ဒီအိုမ်ားအေနနဲ႔  မိမိဗဟိုစခန္းကယ္တင္ေရးကိုပဲ အဓိကထားေနရၿပီး၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ အက်ဥ္းက်အဖြဲ႔ကို  ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္တာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လည္း  ကယ္တင္ေရး တပ္ဖြဲ႔ေတြ အက်ဥ္းခ် ထားတဲ့ေနရာကို ဝင္သြားတဲ့အခါ ေကအင္ဒီအိုမ်ားက ဆုတ္ထားႏွင့္ ၿပီးျဖစ္ကာ အရပ္သားမ်ားသာ က်န္ခဲ့ၿပီး ဘာတိုက္ပြဲ မွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ တို႔ကို ေတာလမ္းခရီးနဲ႔  ၂ ရက္ နီးပါးေလာက္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ ေခၚထုတ္လာရာမွာလည္း လိုက္လံ တိုက္ခိုက္တာေတြ မရွိခဲ့ပါဘူး။

          အဲဒီ ဗိုလ္ေစာျမင့္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ ဆိုရွယ္လစ္ အုပ္စုရဲ႕ ဂိုဏ္းဂဏ လုပ္ေဆာင္မႈေတြကို ေကာင္းေကာင္း ေတြ‹ရွိႏိုင္ပါတယ္။  ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္က လြတ္ေျမာက္ လာၿပီးေနာက္ စစ္႐ႈံးတဲ့  စစ္ဗိုလ္ဟာ စစ္တပ္က  ထြက္ရမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆနဲ႔  စစ္တပ္ကထြက္မယ္လို႔ လုပ္တဲ့အခါ  သူတို႔ အုပ္စုေတြ (ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္ေစာျမင့္၊ ရန္ကုန္ ဘေဆြ) စသူေတြက ဘယ္လိုဝိုင္းဝန္း ေဖ်ာင္းဖ် ေတာင္းပန္ရတယ ္ဆိုတာေတြကို ေတြ႔ရွိ ႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ အဂၤလိပ္ေတာ္လွန္ေရး၊ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး စတာေတြကို ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ အုပ္စု (ဗိုလ္ေနဝင္းဦးေဆာင္တဲ့ ေနာင္ ဆိုရွယ္လစ္ဂိုဏ္းလို႔  အမည္တြင္ခဲ့တဲ့ အုပ္စုဝင္ေတြ) တဦးအေပၚတဦး ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ရွိေၾကာင္း ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကို ဘယ္ေလာက္ အားထားေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ အျမန္လြတ္ေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ဝိုင္းဝန္း ႀကိဳးစားရေၾကာင္း စတာေတြ အျပည့္အစံု ေရးထားတာ ဖတ္ရပါတယ္။  ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္လည္း ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ဟာ ထူးခြၽန္ ထက္ျမက္သူတဦး၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို တကယ့္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း တပ္မေတာ္ Professional Army အျဖစ္ တည္ေဆာက္ဖို႔ အတြက္ အလြန္ အားထားရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးပါ။

          ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ ဘီအိုင္ေအ အေစာပိုင္းကာလ တပ္ထဲဝင္လာစဥ္ ကတည္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အလြန္သေဘာ က်ခဲ့ၿပီး၊  သူ႔ အနားေခၚထားတာ ေျမေတာင္ ေျမွာက္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အဂၤလိပ္ၿဗိတိသွ်ေတြနဲ႔ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးရယူဖို႔  ျပင္ဆင္ရာမွာ  အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ အျမင္ေကာင္းေစဖို႔ အတြက္ မိမိအနားမွာ အဂၤလိပ္စကား ကြၽမ္းက်င္တဲ့၊  အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ ထံုးတမ္း စဥ္လာေတြကို နားလည္တဲ့ လူေတြကို ထားခဲ့ပါတယ္။ (သတင္းေထာက္ ဦးပုကေလးေရးတဲ့ “ ငါတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ ”   စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။) ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူတပ္ထဲသာ ဝင္လာရတယ္၊  ဘာစစ္ပညာမွ မတတ္ေသးဘူးဆိုၿပီး ႏွိမ့္ခ်စြာနဲ႔  ေဖေဖရဲ႕  စံျပေက်ာင္း (ပဲခူး) ကို လာတက္ခဲ့ ပါေသးတယ္။  တကယ္လည္း  မ်ဳိးခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ အျပည့္အဝနဲ႔  လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ ပါဝင္ခဲ့တာပါ။  ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး အတြင္း မွာလည္း ေကာင္းမႈေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။

          ဒါေပမဲ့  ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ အဓိက အားနည္းခ်က္ဟာ  အလြန္ မာန္မာနႀကီးၿပီး  လူမႈဆက္ဆံေရး အင္မတန္ ညံ့ပါတယ္။  အလြန္ ထက္ျမက္သူတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း မိမိရဲ႔ ဉာဏ္ရည္မမီသူေတြကို အထင္အျမင္ ေသးတတ္ပါတယ္။  ဒါ့အျပင္ လူတန္းစားလည္း  အင္မတန္  ခြဲျခားပါတယ္။  အဂၤလိပ္ေခတ္ မင္းမႈထမ္း မ်ဳိး႐ိုးက ဆင္းသက္ၿပီး ပညာေရး အေျခခံကလည္း (သာသနာျပဳေက်ာင္းေတြေနၿပီး) အလြန္ခိုင္မာ ေကာင္းမြန္တာလည္းပါ။  မိသားစုထဲမွာ တဦးတည္းေသာ သားေယာက်္ားေလးျဖစ္လို႔  မိဘမ်ားရဲ႕ ဖူးဖူးမႈတ္ ေျမွာက္စားျခင္းလည္း ခံရေလေတာ့ အလြန္ကို ဘဝင္ျမင့္ပါတယ္။  ဘယ္သူနဲ႔ မွ မတည့္ပါဘူး။ အလြန္ ဘုက်သူပါ။  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း  ရွိစဥ္တုန္းကေတာ့  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႔အရွိန္အဝါနဲ႔  ထိန္းသိမ္းထားလို႔ သူ႔ အားနည္းခ်က္ေတြ သိပ္မေပၚလြင္လွပါဘူး။  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကုိယ္ႏႈိက္ကလည္း ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ အားေကာင္းခ်က္ေတြ ( ဥပမာ မ်ဳိးခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္၊ ထက္ျမက္မႈ စသျဖင့္) ကိုသာ အာ႐ံုထားၿပီး ေနာင္တပ္မေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အားထားခဲ့ ပံုရပါတယ္။

          ဒါေပမဲ့ BDA  ကာလ (၁၉၄၃-၄၄ ခုႏွစ္မ်ား) မ်ားမွာေတာ့ သူတို႔ ရဲ႕ ပင္ကိုယ္ လူတန္းစား ဗီဇေတြ ေပၚလာပါတယ္။  BDA ကာလမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ လႈံ‹ေဆာ္ခ်က္နဲ႔  တပ္ထဲ လွိမ့္ဝင္လာတဲ့ ပညာတတ္ အုပ္စုကို ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္နဲ႔  ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး ေပါင္းၿပီး ဂိုဏ္းအုပ္စု ဖြဲ႔ပါတယ္။  “ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ရန္” ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔  စုစည္း လႈပ္ရွားၾကတာပါ။  တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္နဲ႔  ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးဟာ အလြန္ ဘက္ညီပါတယ္။  ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ဟာ ဆက္ဆံေရးေတြမွာ ဘုက်ေပမယ့္  ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကေတာ့ (သူကုိယ္တိုင္ ေျပာဆုိခ်က္အရ ကုန္သည္ပြဲစားမ်ဳိး႐ိုးက ဆင္းသက္လာသူပီပီ)  အလြန္ဆက္ဆံေရး ညက္ပါတယ္။  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနား  အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ေရာက္ေနတဲ့  ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ကပ္ၿပီး ရသမွ် အခြင့္အေရး အသံုးခ်ပါေတာ့တယ္။  ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးအေၾကာင္း ေရးၿပီးျဖစ္လို႔ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္အေၾကာင္းပဲ ဆက္ေရး ပါရေစေတာ့။

          အဲဒီ BDA  ကာလ ‘ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး’ အတြက္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ လႈပ္ရွားစဥ္ကစလို႔  သူတို႔ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံု ပါတီ (ဝါ) ေနာင္ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီဆိုတာ သေႏ ၶြတည္ခဲ့ၿပီး  ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ထဲက ‘ဗိုလ္ေနဝင္း’ ကို ဆရာတင္ကာ တပ္တြင္းအာဏာရေရးကို  ႀကိဳးပမ္းခဲ့ ၾကတာပါ။  သူတို႔ အတြက္ အေရးသာ သြားရတဲ့ အခ်က္ေတြကေတာ့ ဗမာျပည္ လက္ဝဲသမား အမ်ားအၾကား အကြဲကြဲ အျပားျပား ျဖစ္ကုန္တာ (အလံနီ၊ အလံျဖဴ၊ ရဲေဘာ္ျဖဴ၊ ရဲေဘာ္ဝါ အမ်ဳိးမ်ဳိးကြဲတာ)၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က်ဆံုးသြားရတာ၊ ဖဆပလ အဖြဲ႔ ခ်ဳပ္အတြင္း (ဦးႏုက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ေပမယ့္) အာဏာကို ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုက အဓိက ကိုင္ထားခြင့္ ရသြားတာ စတာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

          လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးကာစ ျပည္တြင္းစစ္ စေတာက္ေလာင္စဥ္ ကာလမွာ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ဟာ ေကအင္ဒီအိုေတြရဲ႕ စစ္သံု႔ပန္းအျဖစ္ ေနခဲ့ရေပမယ့္  အဲဒီကာလက လြန္ေျမာက္လာၿပီး ေကအင္ဒီအို အေရးအခင္းေတြ ညွိဳေျခာက္သြားၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔  ျပည္တြင္းစစ္ ျပင္းထန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ လူတန္းစား ဗီဇအရကိုက ကြန္ျမဴနစ္ကို အင္မတန္မွ မုန္းတီးတဲ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔  ကံဇာတာ ထလာ ပါေတာ့တယ္။

          ၁၉၅ဝ ခုႏွစ္ လြန္ႏွစ္မ်ားမွာ  စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ကို ဆိုရွယ္လစ္ တပ္မွဴးမ်ား အုပ္စီးလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ နဝတ ေခတ္ထုတ္ တပ္မေတာ္ သမိုင္း၊ စတုတၳ (၁၉၄၈-၁၉၆၂)မွာ ေရးထားတဲ့ စာပိုဒ္တပိုဒ္ကို ကိုးကားပါရေစ။ (ႏွာ-၁၄၁ ၾကည့္)

          ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ တပ္မွဴးမ်ား ညီလာခံသို႔  စစ္ဦးစီးဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းရပ္မ်ားကို စစ္ဦးစီးအရာရွိ (ပထမတန္း)  ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေအာင္ႀကီး ကလည္းေကာင္း၊ ေလ့က်င့္ေရးဆိုင္ရာ ကိစၥမ်ားကို စစ္ဦးစီးအရာရွိ (ေလ့က်င့္ေရး)  ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေမာင္ေမာင္ ကလည္းေကာင္း၊  စစ္ေရးခ်ဳပ္ ဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းလုပ္ရပ္မ်ားကို စစ္ေရးခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ဝင္း ကလည္းေကာင္း၊  စစ္ေထာက္ခ်ဳပ္ဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းလုပ္ရပ္မ်ားကို စစ္ေထာက္ခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္ေဖ ကလည္းေကာင္း၊ အစီရင္ခံစာမ်ား တင္သြင္းၾကၿပီး စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက နိဂံုးခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္း ၿမြက္ၾကား ပါသည္လို႔  ေရးထားတာ ေတြ‹ရပါတယ္။

          ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးနဲ႔  ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ဟာ ဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴး ထိပ္သီးေတြအျဖစ္ အားလံုး သိၿပီးသားပါ။  ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ဝင္း ဆိုတာကေတာ့ မဆလေခတ္ အထိ ဗိုလ္ေနဝင္း လူယံု အျဖစ္ပါခဲ့ၿပီး၊ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဝင္း ဆိုတဲ့အမည္နဲ႔  တ႐ုတ္ျပည္သူ႔ သမၼတႏိုင္ငံဆိုင္ရာ သံအမတ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တပ္ထဲကို BDA  ကာလမွ ဝင္လာတာပါ။  ဒါေပမဲ့  ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္တာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔က အေတာ္ဦးစားေပးၿပီး ရာထူး ဝါ စီစဥ္တဲ့ ေနရာမွာ ေဖေဖေရွ႕ က ထားတတ္လို႔  ေဖေဖက မေက်မနပ္ ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ေနဝင္းကို တိုင္တန္းဖူးေၾကာင္း ေဖေဖက သူ႔ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးဖူးပါတယ္။ ဗိုလ္တင္ေဖကေတာ့ မဆလေခတ္မွာ ကုန္သြယ္ေရးဝန္ႀကီး လုပ္ခဲ့ဖူးသူပါ။

          ဒီေတာ့ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တဝိုက္မွာ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေတြအားလံုးကို သူတို႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၿပီဆိုတာ ရွင္းေနပါတယ္။

          (ဒီေနရာမွာ စကားခ်ပ္တရပ္အေနနဲ႔  ေရးခ်င္တာတခုရွိပါေသးတယ္။  အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး ကို စစ္ဦးစီးအရာရွိ (ပထမတန္း)လို႔  ေဖာ္ျပထားေပမယ့္  မွဴးသမိန္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြမွာေတာ့ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္က အျဖစ္အပ်က္ ေတြကို ေရးရာမွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို ဒုကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္လို႔ သြယ္ဝိုက္ ေရးထား ပါတယ္။  အဲဒါ သူတို႔ရဲ႔  လုပ္ဟန္ပါ။  မိမိ တင္ခ်င္သူေတြကို မသိမသာ တင္ေျမွာက္ေပးတဲ့ လုပ္ဟန္ပါပဲ။)

          အဲဒီ တပ္မေတာ္သမိုင္း စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ တပ္မေတာ္ကို ဘက္စံု ဘယ္လို တည္ေဆာက္ေၾကာင္းေတြ ပါပါတယ္။  ဒီေနရာမွာ အခရာေနရာက ပါဝင္ခဲ့သူႏွစ္ဦးဟာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးနဲ႔  ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ပါ။  (ဒါေပမဲ့  ဒီစာအုပ္ ထဲမွာေတာ့ နာမည္ ေတြကို တခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားမွာသာ ေဖာ္ျပၿပီး တခ်ဳိ႕ ေနရာမွာေတာ့ ရာထူးေတြကိုသာ ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္)။

          ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကို ေနာင္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ရာထူးအထိ တိုးျမွင့္ေပးပါတယ္။  ေလ့က်င့္ေရး ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး အျဖစ္ ေနရာေပးကာ  အေနာက္ႏိုင္ငံ အသီးသီးသို႔  ပို႔လႊတ္ ေလ့လာေစကာ တပ္ကို ဘက္စံုက တည္ေဆာက္ ေစပါတယ္။  တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးဌာနတို႔၊  စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးဌာနတို႔၊ ကာကြယ္ေရး တကၠသိုလ္တို႔  စတာေတြဟာ သူ႔ ရဲ႔ လက္ရာေတြပါ။  အိမ္ေစာင့္ အစိုးရေခတ္က စလို႔ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ကိုကုိးကြၽန္း စခန္းဆိုတာဟာ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ ( brain child ) ပါ။  သူက အစၥေရးရဲ႕ ေမာ့ဇက္ (ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔) ကို အလြန္အားက် ေလ့လာခဲ့သူပါ။  အဲဒီကနည္းေတြကို ယူၿပီး ေထာက္လွမ္း ေရးအဖြဲ႔ကို  တည္ေဆာက္ခဲ့တာပါ။

          ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးက စစ္တပ္ကို ဥစၥာဓန ျပည့္ဝေအာင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားနဲ႔  ထူေထာင္ေပးၿပီး ျပည္သူလူထုကို ဖိႏွိပ္ ဖို႔နဲ႔  ျပည္တြင္းစစ္ကို  မီးကုန္ယမ္းကုန္တိုက္ဖို႔  လိုအပ္တဲ့  အေျခခံ အေဆာက္အအံုေတြ ကိုေတာ့  ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္က တည္ေဆာက္ေပးခဲ့တာပါ။

          အဲဒီ လုပ္ငန္းေတြ အတြက္ ေလ့လာေရး ခရီးေတြအျဖစ္ အေမရိကန္ အပါအဝင္ အေနာက္ႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားကို  ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္က သြြားခဲ့ဖူးပါတယ္။  ဘရင္ဂ်ီဘာသာထဲ  ေျပာင္းဝင္ၿပီး အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔  ဓေလ့မ်ားကို  အလြန္သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္ၿပီး  စိတ္ဓာတ္အရလည္း အေနာက္တိုင္းဆန္ေနတဲ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကို အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါက အေရွ႕အာရွေဒသေတြထဲ ကိုလိုနီေဟာင္းေတြ (အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္) ကိုဖယ္ တိုးဝင္လာေနတဲ့ အေမရိကန္က သေဘာက်ၿပီး ခ်ဥ္းကပ္ပံုရပါတယ္။  ဒါမ်ဳိးမွာ ခ်က္ဆိုနားခြက္က မီးေတာက္တဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းက ရိပ္မိၿပီး လက္ဦးမႈရွိစြာ ေဘးဖယ္ခဲ့တာပါပဲ။  တပ္က အနားေပးတယ္ဆိုၿပီး သံအမတ္ႀကီးအျဖစ္ခန္႔ကာ ကတၱီပါလမ္းခြဲ လုပ္လိုက္တာပါပဲ။

          တကယ္ေတာ့ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ပထမအႀကိမ္ အာဏာသိမ္းပြဲမွာ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔ရဲ႕ အခန္းက႑ အေတာ္ႀကီးပါတယ္။  ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးနဲ႔  ဗိုလ္တင္ေဖတို႔  သံုးဦး (အဲဒီ ကာလဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုကို ဖိအားေပးၿပီး၊ ဗိုလ္ေနဝင္းကို အာဏာ အပ္ခုိင္းအၿပီး)  ဦးႏုအိမ္ဝင္းထဲက ထြက္လာတဲ့ ကားေပၚမွာ  ၿပံဳးရႊင္စြာ ရယ္ေမာေျပာဆို ေနတဲ့ ဓာတ္ပံုတပံု အဲဒီ ကာလက ေၾကးမံုသတင္းစာ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ေဖာ္ျပဖူးပါတယ္။

          ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ႔ အေပၚကို အက်ဳိးျပဳခဲ့ျပဳခဲ့၊  သူ႔ ေနရာ ထိပါးလာေတာ့မယ္လို႔  ျမင္လာတဲ့အခါ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မညွာပါဘူး။  ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးမွာ  သန္႔ရွင္းပထစ အျပတ္အသတ္ ႏိုင္လိုက္တဲ့အခါ ဗိုလ္ေနဝင္းအေနနဲ႔  ဆိုရွယ္လစ္ေတြနဲ႔ လမ္းခြဲ ခ်ိန္တန္ၿပီ ဆိုတာ နားလည္သြားၿပီး အစီအစဥ္ရွိ စြာနဲ႔  ဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴး ထိပ္သီးမ်ားကို တပ္ထဲကေန တစတစ  ဖယ္ရွားေတာ့တာပါပဲ။

          ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကေတာ့  သံအမတ္အျဖစ္က ပင္စင္ယူၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ ပညာေရး ေလာကထဲဝင္ၿပီး ပညာရွင္တဦး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရာမွာ ေအာင္ျမင္တာ ေတြ‹ရပါတယ္။  ၾသစေၾတးလ် တကၠသိုလ္တခုမွာ ေနာက္ပိုင္း စာေပပို႔ ခ်တာေတြ လုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ေတာ့ အဖိုးတန္ ပညာတတ္တဦးပါ။  ဒါေပမဲ့ အေျခခံ စိတ္ေနစိတ္ထားက ေျပာင္းပံု မရပါဘူး။

          ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္မ်ားက သူျပဳလုပ္တဲ့ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္းတခုမွာ ဗမာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး အခုခ်ိန္အထိ မတိုးတက္တာ ဗမာေတြ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ မထိုက္တန္လို႔  ေျပာသြားၿပီး သူနဲ႔  အင္မတန္ အတြဲ ညီခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကိုေတာင္ “ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာပါနဲ႔။  သူက ဘာအလုပ္မွ ျဖစ္ျဖစ္ ေျမာက္ေျမာက္ လုပ္ႏိုင္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး” လို႔  ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေျပာသြားပါေသးတယ္။

          ေဖေဖက အဲဒီဟာေတြ နားေထာင္ၿပီးေနာက္ “ေၾသာ္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္….  အသက္ေတြလည္း ရလာေနၿပီပဲဟာ  အခုအထိ မာနမခ်ေသးပါလား ” လို႔  ျမည္တြန္ ေတာက္တီးပါတယ္။  ေဖေဖက ဆက္ၿပီး “ကြၽန္ေတာ္ အေမရိကန္မွာ လူမျဖစ္ရတာ သိပ္နာတယ္ဗ်ာလို႔  မေျပာတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့” လို႔ လည္း ေကာက္ခ်က္ ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။

          ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ဟာ အဲသလို လူစားပါ။


                                                                                                                                                ၁၇-၅-၂ဝ၁၂


Monday, November 24, 2014

ဆင္သြားလမ္းကိုေဖာက္ခဲ့ၾကတယ္ - ေရးသူ ဖိုးသံ(လူထု)

{ဒီအပတ္ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္ မွာေဖာ္ျပတဲ့ ကိုဖိုးသံ ေဆာင္းပါးကို စာေရးသူ ထံမွ ရရွိလို႔ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္အေနနဲ႔ နားလည္ေပးပါ။ ခြင့္ျပဳပါ ခင္ဗ်ာ။


ဆင္သြားလမ္းကိုေဖာက္ခဲ့ၾကတယ္



            ၁၉၆၅ခုႏွစ္မွာထင္ပါတယ္။

            အႏွစ္ငါးဆယ္တင္းတင္းျပည့္ၿပီေပါ့။

            အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္းက မႏၱေလးက်ံဳးအေနာက္ဖက္ဓမၼဗိမာန္မွာ စာဆိုေတာ္ေန႔စာေပေဟာေျပာ ပြဲလုပ္ေတာ့ “ဗမာစာအေရးအသားသစ္”ဆိုတဲ့စာတန္းကို ဖတ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ စာတန္းရဲ႕အဓိကဆိုလိုရင္း အဓိပၸာယ္ ကေတာ့ အဲဒီအခါတုန္းက ဗမာစာကိုေရးသားၾကတာမွာ ေ႐ွးတုန္းကလိုပဲ‘၏’ ၊ ‘သည္’ စတာေတြနဲ႔ေရးေနၾက တာကို ေခတ္လူေတြေျပာဆိုသံုးႏႈန္းေနၾကတဲ့‘တယ္’၊ ‘မယ္’စတာေတြနဲ႔ေျပာင္းေရးသင့္တယ္လို႔ တင္ျပလိုက္တာ ပါပဲ။ သိမွီသူေတြအားလံုးမွတ္မိၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီစာတမ္းကို လူထုသတင္းစာထဲမွာလည္းေဖာ္ျပလိုက္ေတာ့ ခ်က္ျခင္း ဆိုသလိုပဲ ဗမာစာေပေလာကတခုလံုး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ စာတန္းဖတ္ပြဲမွာစာတမ္းကို ဖတ္ၾကား သူက (ဦး)ေမာင္သာႏိုးပါ။ သူကစာတမ္းဖတ္သူျဖစ္ေပမဲ့ တကယ္ကအဲဒီစာတမ္းကို ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား အပါအ၀င္ အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရး ဆရာအသင္းက အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ဝင္ေတြအားလံုး ေဆြးေႏြးၾကၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာတမ္းကို အဲဒီတုန္းကမႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ပါေမာကၡခ်ဳပ္လုပ္ေနတဲ့ ဆရာဦးေက်ာ္ရင္က “ဆင္သြားရင္လမ္းျဖစ္တယ္”ဆိုတဲ့ စကားပံုနဲ႔ေထာက္ခံလိုက္ေတာ့ ဂယက္ဟာပိုေတာင္ႀကီးသြားပါတယ္။ သူ႔လိုပဲ အဲဒီတုန္းက ဒီစာတမ္းကို တက္တက္ ႂကြႂကြအားေပးေထာက္ခံသူ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သမိုင္းပါေမာကၡဆရာေဒါက္တာသန္းထြန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ဆရာဟာေဆာင္းပါးေတြမျပတ္ေရးေနၿပီး သူ႔ေဆာင္းပါးေတြထဲမွာ ေျပာစကား အေရးအသားနဲ႔ခ်ည္း ေရးပါ ေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ေနာင္မွာ ဒီစာတမ္းပါအယူအဆကိုမႏွစ္သက္သူေတြက မႏၱေလးသား မဟုတ္သူေတြ ဝင္လုပ္တာ ဆိုတာမ်ိဳးေရးၾက၊ ေျပာၾကတာ႐ွိခဲ့ပါတယ္။

            အဲဒီတုန္းက ဒီအယူအဆကိုဆန္႔က်င္သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေဒသစြဲေတြပါေနတာသတိျပဳမိပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ က မီဒီယာ ၉၀%ေက်ာ္ေလာက္ဟာ ရန္ကုန္မွာပဲ႐ွိေနတာဆိုေတာ့ အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္းကိုေရာ၊ လူပုဂိၢဳလ္ေတြကိုပါ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ကာတြန္းေတြနဲ႔အျပတ္ဆန္႔က်င္ၾက (တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္၊ အပုပ္ခ်ၾက) ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အဲဒီစာတမ္းအပါ တခ်ိန္တည္းဖတ္ၾကားခဲ့တဲ့ စာတမ္းေတြကိုစုၿပီး ဗမာစာေပအေရးအသားသစ္နဲ႔ အျခားစာတမ္းမ်ား ဆိုတဲ့စာအုပ္(စာအုပ္မည္နည္းနည္းလြဲခ်င္လြဲပါလိမ့္မယ္)ကို လူထုတိုက္ကစုေပါင္းၿပီး႐ိုက္ထုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကစာအုပ္အဖံုးကို ဆြဲရပါတယ္။

            ဒီအခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာႀကံဳေတြ႕ရတဲ့လက္ေတြ႕ျပႆက ကိုယ္တိုင္ကေန႔စဥ္သတင္းစာထုတ္ေနရတာပါပဲ။ သတင္းစာထဲမွာသတင္းေတြနဲ႔ ေရးေနက်ေဆာင္းပါးေတြကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ေရးမလဲဆိုတာစဥ္းစားစရာျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သတင္းအေရးအသားနဲ႔ေခါင္းႀကီးပိုင္းကို မူလအတိုင္းပဲေရးသားေဖာ္ျပပါတယ္။ အေဖကသူ႔ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ေဆာင္းပါးေတြကို‘တယ္’-‘မယ္’နဲ႔ေရးပါတယ္။ အေမကေတာ့ သူ႔ရဲ႕လႈပ္႐ွားေနေသာကမၻာ့ေရးရာအခန္းကို ‘၏- သည္’နဲ႔ပဲဆက္ေရးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အေျပာေတာ့မလြတ္ပါဘူး။

            ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ အဲဒီတုန္းကဗမာစာေပေလာကမွာ အားလံုးအသိအမွတ္ျပဳထားၾကတဲ့ ဆရာ့ ဆရာႀကီးေတြက ဒီကိစၥကိုမွတ္ခ်က္မေပးၾကပါဘူး။ ေစာင့္ၾကည့္လိုၾကတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ‘၏-သည္အေရးအသားနဲ႔
            အဲဒီေနာက္ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ထဲကိုေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီကိစၥကိုကၽြန္ေတာ္မ်က္ေျချပတ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အခ်င္းခ်င္းတခါတေလ စကားစပ္မိရင္ေတာ့ ဒီဗမာစာအေရးအသားသစ္ဆိုတာကို အားလံုးလိုလိုကပဲ သေဘာတူ ေထာက္ခံၾကတာကို သတိထားမိပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ ‘၏-သည္’ေရးတာကိုလည္း မဆန္႔က်င္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပ ၾကပါတယ္။ မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာေနတုန္းက အိမ္သာသံုးဖို႔အတြက္ ေထာင္ဗူး၀ကဖတ္ၿပီးတဲ့ သတင္းစာေတြကို ကတ္ေၾကးနဲ႔ျဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ထိန္းသိမ္းခံေတြကို ဖတ္ဖို႔ေပးပါတယ္။ အဲဒီသတင္းစာအတိုအစေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ က ျပန္စဥ္ၿပီးထမင္းလံုးနဲ႔ကပ္လိုက္ေတာ့ သတင္းစာလိုဖတ္လို႔ရပါတယ္။ အဲဒီလိုဖတ္ရတဲ့သတင္းစာေတြထဲမွာ တခါ တေလ ဒီကိစၥအေၾကာင္းေျပာၾကေရးၾကတုန္းပဲဆိုတာ သတိထားမိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၆၇ခုႏွစ္ထဲမွာထင္ပါရဲ႕ အိမ္ကပို႔ လာတဲ့စာအုပ္ေတြအထဲမွာ အေမ့ရဲ႕“ေအာင္ဗလ-ဖိုးစိန္-စိန္ကတံုး”စာအုပ္ႀကီးပါလာပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္မွာေတာ့ အေမက‘တယ္’-‘မယ္’နဲ႔ပဲအျပတ္ေရးေတာ့တာပါ။ ဒိအရင္ကထုတ္တဲ့အေမ့ရဲ႕ “ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာ သည္မ်ား” စာအုပ္မွာေတာ့ အေမက‘၏-သည္’နဲ႔ပဲေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုစကားေျပာအေရးအသားနဲ႔ေရးေတာ့ အေမ့ရဲ႕ အေရးအသားေျပာင္ေျမာက္မႈနဲ႔ ျမန္မာဘာသာစကားအသံုးအႏႈန္းေပါႂကြယ္မႈတို႔ဟာ ကခုန္ၿပီးထြက္လာသလို ဖတ္ရ ပါတယ္။ မၾကာပါဘူး။ ဒီလိုေရးနည္းကို သေဘာမက်ေၾကာင္းေဖာ္ျပေလ့႐ွိတဲ့ ဦးႀကီးေမာင္ (အေဖနဲ႔အေမတို႔ကသူ႔ကို ကိုႀကီးေမာင္လို႔ ေခၚပါတယ္)ရဲ႕ စာေၾကးမံုအခန္းမွာ အေမ့ရဲ႕ဒီစာအုပ္ကိုေဝဖန္ခ်က္ေရးသားေတာ့ သူက “ဆင္မႀကီး တစ္ေကာင္ေထာင္ေထာင္-ေထာင္ေထာင္နဲ႔ထြက္လာတယ္”လို႔မွတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္။ သူဘယ္လိုအဓိပၸာယ္နဲ႔ဒီလိုေရးတယ္ ဆိုတာကို အခုအထိ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာမ႐ွင္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အသိအမွတ္ျပဳရာေတာ့ေရာက္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

            ဒီလိုနဲ႔ ကိုကိုးကၽြန္းေပၚကိုေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အရင္ေထာင္ထဲကိုေရာက္သူေတြအထဲက စိတ္ဝင္စားသူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုဒီအယူအဆအေၾကာင္းေမးၾကလို႔ ကၽြန္ေတာ္နားလည္သမွ်ေျပာျပရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပါသြားတဲ့ အေမ့ “ေအာင္ဗလ-ဖိုးစိန္-စိန္ကတံုး”စာအုပ္ကိုလည္းေပးဖတ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္းေပၚမွာမဂၢဇင္းႏွစ္ႀကိမ္ထုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က‘တယ္’- ‘မယ္’နဲ႔ေဆာင္းပါးေရးပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကိုအုန္းျမင့္လိႈင္နဲ႔ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေလးမြန္၊ ကိုၾကည္ေမာင္ညြန္႔တို႔က ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးဖတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားေရးတာ မႏၱေလးေလအစစ္ပဲဗ်ာလို႔ ေထာပနာျပဳပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ရဲေဘာ္ေတြကလည္း ကိုယ့္ေလာကထဲမွာ ပထမဆံုးေတြ႔ရတဲ့ ‘တယ္’- ‘မယ္’အေရးအသားရယ္လို႔ အသိ အမွတ္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။

            ၂ဝရာစုႏွစ္အကုန္ပိုင္းကိုေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တ႐ုတ္ျပည္ထဲကိုေရာက္ပါတယ္။ ေရာက္ၿပီးမၾကာခင္ပဲ အင္တာနက္ေပၚလာေတာ့ ဦးေလးဦးေသာင္း(စာေရးဆရာေအာင္ဗလ)နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရပါတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အရင္ကလံုး၀မသိပါဘူး။ အ႐ြယ္ခ်င္းကလည္းအလြန္ကြာပါတယ္။ သူကကၽြန္ေတာ့မိဘထက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ပဲငယ္ မွာပါ။ သူနဲ႔သိတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ကတုတ္က်င္းတစ္ခုထဲ ေရာက္ေနသလိုျဖစ္ေနၾက ပါၿပီ္။ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူနဲ႔သူတို႔ရဲ႕ေၾကးမံုသတင္းစာက ဒီ“ဗမာစာအေရးအသားသစ္”စာတမ္းကိုအေတာ္ ဆန္႔ က်င္ခဲ့ၾကဖူးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာစြဲေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းကထိုင္းကေနထုတ္ေနတဲ့ ‘လြတ္ေျမာက္ ေရး’ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ “ယာေတာကသာေျဗာရဲ႕အေဝးကေဆာင္းပါတစ္ေစာင္” ေဆာင္းပါး ေတြကိုဖတ္ၿပီးသူက မိဘေျခရာကိုနင္းႏိုင္သူပါလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုအီးေမးလ္ပို႔ၿပီးခ်ီးမြမ္းပါတယ္။ သူလိုပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ဒီလို ေျပာတာခံရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၀မ္းသာလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။

            ဦးေလးဦးေသာင္းက ၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာဆံုးတာဆိုေတာ့ သူမဆံုးမီတစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကထင္ပါတယ္၊ သူက သူ႔ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ထဲမွာ အဲဒီအေရးအသားသစ္အေၾကာင္းကို သူတို႔ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကဘူးေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ့အခုေတာ့ လူေတြထဲမွာ ဒီအေရးအသားဟာက်သြားၿပီ၊ တြင္က်ယ္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေရးခဲ့ပါတယ္။ စာသားအတိအက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိပါ။ သူ႔ရဲ႕ျပည့္ဝမႈပဲလို႔ ေအာက္ေမ့လိုက္ပါတယ္။

            အခုျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ဆရာဦးေက်ာ္ရင္၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား၊ ကိုေစာလြင္၊ ကိုၾကည္လင္ (ကဗ်ာဆရာၾကည္ေအာင္) စတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြမ႐ွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒီစာတမ္းအေၾကာင္းကိုေသေသခ်ာခ်ာေျပာႏိုင္သူဆိုလို႔ ကိုသာႏိုးနဲ႔ကိုဝင္းေဖ(ေမာင္စြမ္းရည္)တို႔ေလာက္က်န္မယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကုလားထိုင္သယ္၊ ကားေမာင္း လုပ္ ခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္ကေရးတာဆိုေတာ့ ဟာကြက္ေတြအမ်ားႀကိးျဖစ္မွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အထိမ္းအမွတ္ျပဳရာေတာ့ေရာက္  လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။

ဖိုးသံ(လူထု)


Monday, November 3, 2014

ထီ ထီ ထီ - ေရးသူ လူထုေဒၚအမာ



ခ်ဲ-ထီလို႔ ေခၚတဲ့ ၁၅ ရက္တႀကိမ္ဖြင့္ ထိုင္းထီဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲ ဝင္လာၿပီး ထိုးတဲ့လူက ထိုးေနၾကလို႔ တခ်ိဳ႔ၿမိဳ႔ေတြမွာ ရဲက ဖမ္းဆီးအေရးယူေနတယ္ ၾကားေတာ့ ေရွးက ထီေတာ္ကို သတိရမိတယ္။

ထီေတာ္ဆိုတာ ဒီႏိုင္ငံမွာ ပထမဆံုးေပၚတဲ့ ထီ ျဖစ္ၿပီး ရွင္ဘုရင္က ခြင့္ျပဳ ဖြင့္လွစ္ေစတာမို႔ ထီေတာ္ ေခၚတာပဲ။  ဖြင့္တာက မႏၱေလးမွာ၊ ခြင့္ျပဳတဲ့ ဘုရင္က သီေပါမင္းမို႔ မႏၱေလးမွာ အဲဒီ ထီေတာ္ရဲ႔ အေငြ႔အသက္ေတြ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက အမ်ားႀကီး ရွိေသးတာေပါ့။  ကၽြန္မတို႔ အေမရဲ႔ အမ အႀကီးဆံုးနာမည္က မထီ တဲ့။  ထီေတာ္ဖြင့္တုန္းက ေမြးလို႔ မထီလို႔ မွည့္တာ တဲ့။  ကၽြန္မတို႔ မိတ္ေဆြ အေဒၚႀကီးတေယာက္ကေတာ့ ေဒၚတုတ္တဲ့။  ဘာလို႔ ေဒၚတုတ္ မွည့္သလဲ ဆိုေတာ့ ထီေသာင္းထုပ္ ေပါက္လို႔ ဝမ္းသာၿပီး သူေဌးျဖစ္တဲ့ အေမက အဲဒီႏွစ္မွာ သူ႔ကို ေမြးလို႔ မေသာင္းထုပ္ လို႔ မွည့္ခဲ့တာ၊ ထုပ္ဆိုတာ အေခၚခက္လို႔ ေနာက္ေတာ့ မေသာင္းတုတ္ ျဖစ္သြားတာလို႔ ေျပာပါတယ္။

ထီေတာ္ဖြင့္တုန္းက ရံုေတာ္ႀကီးမွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး ထီထိုးၾကပံုေတြ ေနာင္ေတာ့ လူေတြ အလြန္အမင္း ပ်က္စီးလာလို႔ ထီကို ပိတ္ပစ္လိုက္ရပံုေတြလည္း ေျပာေလ့ရွိတယ္။  ထီ စဖြင့္တဲ့ ေနရာ ရံုေတာ္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေနတဲ့ ဂုႏၱာန္ဝင္းနဲ႔ ကလည္း ေလးျပေဝးတာကိုး။  အဲဒီေတာ့ ထီေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြက သိပ္ၾကား သိပ္ျမင္ ေနရတာနဲ႔ တူပါရဲ႔။  လူေတြ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ထီခ်ည္း စိတ္ဝင္စားၿပီး သဲသဲမဲမဲ ထိုးေနၾကတာေတြ။ ေၾကြးတင္ ကၽြန္ျဖစ္ကုန္ၾကတာေတြလည္း ပါရဲ႔။  ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္က အမ်ိဳးစံု ၾကားရဖူးတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ခ်ဲထီေရာဂါ ထေနသူေတြအေၾကာင္း ၾကားရတဲ့အခါ ဟိုတုန္းက ထီေတာ္ရဲ႔ အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပခ်င္လို႔ စာေပၚ ေပေပၚ တင္ထားတာ ဘာေတြမ်ား ရွိသလဲလို႔ လိုက္ရွာမိတယ္။  ရွာေတာ့ ရာဇဝင္စာအုပ္ေတြမွာ ထီေတာ္ရဲ႔ အေၾကာင္း စာအုပ္တိုင္း မပါပါကလား။  ပါတဲ့ စာအုပ္မွ ပါတယ္။  တခ်ိဳ႔က ထီေတာ္ကို စာေရးၿပီး မွတ္တမ္း တင္မထားဘူး။  ဦးတင္ေရးတဲ့ ကုန္းေဘာင္ဆက္ မဟာရာဇဝင္ေတာ္ႀကီးမွာသာ -

"ယင္းသည့္ တေပါင္းလ (၁၂၄၀ ခု) ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္အတြင္း ထီရံုတည္ၿပီးလွ်င္ တလက္မွတ္ကို ေငြဒဂၤါး ငါးက်ပ္ထည့္ ဝင္ေစ၍၊  လက္မွတ္ေပါင္း တေသာင္း နွစ္ေထာင္၊ ေငြ ေျခာက္ေသာင္း ျပည့္ေသာအခါ၊ ထီဖြင့္လွစ္ၿပီးကာလ၊ ေအာင္ဘာေလ ေရႊသီးနွင့္ တိုက္ဆိုင္သူ ဂဏန္းရွင္ကို ခိုင္ေငြ တေသာင္းႏႈတ္၍ က်န္ေငြ ငါးေသာင္း ေပးၿပီးလွ်င္ သူေဌးအရာ ခန္႔ထားက ႏိုင္ငံေတာ္အတြင္း ပစၥည္းေပါမ်ားေသာ သူေဌးအမ်ား ေပၚထြန္းႏိုင္ရန္ ရွိေၾကာင္း မွဴးေတာ္ မတ္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ညွိႏိႈင္း တိုင္ပင္၍  အမိန္႔ေတာ္ျမတ္ခံၿပီးလွ်င္ ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ အေနာက္ျပင္ ေစ်းႀကိဳႀကီး ေတာင္ဘက္ေထာင့္ ကိုးခန္းအုတ္တိုက္ႀကီးတြင္ အမ်ားျပည္သူတို႔ကို ေၾကာ္ျငာ၍ မဲလက္မွတ္ခံယူရာ၊ ေငြေျခာက္ေသာင္း ျပည့္သည္ႏွင့္ မွဴးေတာ္မတ္ေတာ္တို႔ ႀကီးၾကပ္၍ ပထမ ထီဖြင့္ရာ ကြမ္းေရးတန္းရပ္ေန စာေရးေမာင္ဦး ႏွင့္ သမီး မအံု မဲလက္မွတ္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္၍ မအံုက ေငြ ငါးေသာင္း ရရွိသည္။  ေနာက္ကိုလည္း ထီပြဲမ်ား မျပတ္ ဆက္လက္၍ လုပ္သည္။ မအံုမွာ မိန္းမငယ္ေလး ျဖစ္၍ သူေဌးရာထူးကို မခန္႔ မထားရ။ ယင္းကဲသို႔ ထီဖြင့္ေသာ ကိုးခန္းအုတ္တိုက္ႀကီးေနရာကို ယခု ရံုေတာ္ႀကီးဟု တြင္ေလသည္။"
(ကုန္းေဘာင္ဆက္ မဟာရာဇဝင္ေတာ္ႀကီး စာမ်က္ႏွာ ၅၁၄) လို႔ မွတ္တမ္းတင္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ထီေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္တဲ့ ရာဇဝင္စာအုပ္ ေနာက္တအုပ္ကေတာ့ နဂါးဗိုလ္ထိပ္တင္ေထြး ေရးတဲ့ ရတနာသိခၤ ကုန္းေဘာင္မဟာရာဇဝင္ အက်ဥ္းပါ။  ဒီစာအုပ္မွာက -

ထီရံုေတာ္မ်ားအေၾကာင္း

မွဴးေတာ္ မတ္ေတာ္ တို႔သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ စည္ပင္ဝၿဖိဳးရန္နွင့္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔ ေငြေၾကးစုေဆာင္း ရစိမ့္ေသာငွာ အခ်င္းခ်င္း ညွိႏိႈင္းတိုင္ပင္၍ ဘုရင္မင္းျမတ္ထံ အမိန္႔ေတာ္ျမတ္ ခံယူၿပီးလွ်င္ ၿမိဳ႔ေတာ္ အေနာက္ျပင္ရွိ တိုက္ႀကီးတတိုက္တြင္ ထီလက္မွတ္မ်ားကို တေစာင္လွ်င္ ေငြ ၅ိ ႏွင့္ လက္မွတ္ေပါင္း ၁၂၀၀၀ ကို မွဴးေတာ္ မတ္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ ၾကပ္မတ္၍ ေရာင္းၾကသည္။

လက္မွတ္ေပါင္း          ၁၂၀၀၀     ေရာင္းရေငြ          ၆၀၀၀၀
၎အေပၚ၌     ေငြေတာ္     ၁၀၀၀၀    မွတ္ယူ           ၁၀၀၀၀

                                                က်န္ေငြ           ၅၀၀၀၀
ကို ပထမ ေပါက္သူအား ဆင္ေပၚတြင္ ေငြထုပ္ကို တင္၍ ေပါက္သူ ေနရပ္ကို သြားေရာက္ ေပးပို႔ ေလသည္ကို အမ်ားျပည္သူတို႔ ျမင္ၾက သိၾကေလေသာ္၊ တေန႔တျခား ထီထိုးသူတို႔ တိုးတက္ပြါးမ်ားလာ၍ ဆက္လက္ကာ ထီဖြင့္ရေလေတာ့သည္။  ထီထိုးသူတို႔ သည္လည္း မ်ား၍မ်ား၍ လာရာ မဲလက္မွတ္ယူရာ၌ တိုးေခြ႔၍ ယူရျခင္း၊ ၎ျပင္ ထီရံုကလည္း တရံုတည္း ျဖစ္၍ လာရေသာ ခရီးမွာလည္း ေဝးျခင္းေၾကာင့္ ျပည္သူအမ်ား စိတ္ၿငိဳျငင္ ပင္ပန္း သေဘာ မေက်နပ္သည္ကို အတြင္းဝန္ ေယာမင္းႀကီး၊ အတြင္းဝန္ ေရနံေခ်ာင္းမင္းႀကီး၊ ၿမိဳ႔ဝန္၊ ေတာင္ဝန္၊ စေလၿမိဳ႔ဝန္၊ ေတာင္ခြင္ ၿမိဳ႔ဝန္တို႔ သိ၍ တဖန္ တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာ သေဘာညီညြတ္ၾက၍၊ တိုင္းေနမျပည္သူမ်ား မၾကပ္မတည္းဘဲ လက္မွတ္ ဝယ္ယူႏိုင္ရန္ လက္မွတ္တေစာင္ ၂ ိ က်ႏွင့္ လက္မွတ္ေပါင္း ၆၀၀၀ ၊ ၎ျပင္ အသြားအလာ လြယ္ကူေစရန္ ထီရံု ၁၀ ရံု ထားေလသည္။  ထီရံု ၁၀ ရံု၌ တလလွ်င္ ၁၀ ႀကိမ္က် ဖြင့္ေလသည္။

ထီရံုေတာ္မ်ားကို ရုပ္သိမ္းျခင္း

တိုင္းသူျပည္သား အေပါင္းတို႔သည္ ထီကိုသာ ဂရုစိုက္ၿပီး ေနၾကရာ၊ စီးပါြးေရး၌ မ်ားစြာ ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးျခင္း၊ ေၾကြးမ်ားတင္ျခင္း၊ တရားတေဘာင္ ျဖစ္ျခင္းမ်ားကို ဘဝရွင္ မင္းတရားႀကီး ေရႊနားေတာ္ ၾကားေတာ္မူလွ်င္ တိုင္းသူ ျပည္သားတို႔ စီးပါြးေရး ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးျခင္း အေၾကာင္းျဖစ္၍ ထီရံုမ်ားကို ရုတ္သိမ္းရန္ အမိန္႔ေတာ္ျမတ္ မွတ္ေတာ္မူေလသည္။  ထီေၾကြးတင္ရွိသူမ်ားကိုလည္း ေငြေတာ္ ထုတ္၍ ဆပ္ေပးေတာ္မူသည္"  လို႔ ေရးသား ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
(နဂါးဗိုလ္ ထိပ္တင္ေထြး ေရးတဲ့ ရတနာသိခၤ ကုန္းေဘာင္ မဟာရာဇဝင္အက်ဥ္း၊ စာမ်က္ႏွာ ၄၃၈၊ ၄၃၉)

ႏွစ္တရာ မႏၱေလးစာအုပ္ကိုေရးတဲ့ ေရႊကိုင္းသား အမည္ခံ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတကေတာ့ -

" ထို႔ျပင္ ၁၂၄၀ ျပည့္ တေပါင္းလတြင္ ေနျပည္ေတာ္၌ ထီရံုမ်ား မိႈလို ေပါက္လာျခင္းသည္လည္း တိုင္းျပည္၏ စီးပြါးေရး အေျခအေန ဘယ္အဆင့္တြင္ ေရာက္ရွိေနသည္ကို တိုင္းတာျပသကဲ့သို႔ ရွိေနေပသည္။  ပထမ ထီ တရံုမွ ဆယ္ရံုအထိ တိုးတက္လာၿပီး ထိုထီရံုက တလလွ်င္ ဆယ္ႀကိမ္က်စီ အႀကိမ္တရာ ဖြင့္ရသည္။  တႀကိမ္လွ်င္ ေငြ ၁၂၀၀ ႏွင့္ ခြန္ေငြေတာ္ တသိန္း နွစ္ေသာင္း (၁၂၀၀၀၀) ကို လစဥ္ ဆက္ရသည္။  ဘုရင့္ေငြတိုက္ေတာ္ကို တလ တလ ဘ႑ာေတာ္ တသိန္းနွစ္ေသာင္း မွန္မွန္ ဝင္ေနသေလာက္ တိုင္းသူျပည္သား ဆင္းရဲသားတို႔ မွာကား ထီကို အေၾကာင္းျပဳ၍ လံုးပါးပါးၿပီး ေၾကြးတင္ကၽြန္ျ့ဖစ္ ဘဝသို႔ ေရာက္ၾက ကုန္ေတာ့ရာ  ၁၂၄၃ ခု၊ ျပာသိုလတြင္ ထီရံုမ်ားကို ျပန္လည္ ရုပ္သိမ္းပစ္လိုက္ေတာ့သည္။
ထီ စတင္ ဖြင့္လွစ္ေသာ ေစ်းခ်ိဳေတာ္ ကိုးခန္းအုတ္တိုက္မွာ ယခု ရံုေတာ္ႀကီး ေခၚေသာ ေနရာပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္"
(အႏွစ္တရာျပည့္ မႏၱေလး၊ စာမ်က္ႏွာ ၂၀၅)

ထီရံုေတြ တရံုကေန ဆယ္ရံု၊ တရံုမွာ တလ ဆယ္ႀကိမ္ အားလံုး တလ အႀကိမ္တရာ ထီဖြင့္တဲ့အခါ  တိုင္းသူျပည္သားေတြ ဘယ္အျဖစ္ ေရာက္ကုန္သလဲဆိုတာကိုလည္း ဦးတင္ရဲ႔ ကုန္းေဘာင္ဆက္ မဟာရာဇဝင္ေတာ္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေလး စံုေစ့ေအာင္ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ဒီကိစၥမွာ ထီထိုးသူေတြကသာ ေလာဘ မသတ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။  ခိုင္ေၾကးႏႈတ္ယူတယ္ဆိုတဲ့ ဖြင့္သူကလည္း ေလာဘ မသတ္ႏိုင္တာကို ျမင္ေတြ႔ ေနရပါတယ္။  ကုန္းေဘာင္ဆက္ မဟာရာဇဝင္ေတာ္ႀကီး စာမ်က္ႏွာ ၅၆၆ မွာ -

"ထိုနွစ္ ျပာသိုလ  ဘဝရွင္မင္းတရားႀကီး ဘုရားအမိန္႔ေတာ္ရွိသည္ကား..
ယခု ထီရံုမ်ား တည္ေဆာက္ျခင္း အမႈမွာ အထက္ရည္ရြယ္ရင္းအတိုင္း အက်ိဳး ၿပီးေျမာက္သည္ မဟုတ္၊ ျပည္သူ ဆင္းရဲသားတို႔သည္ ကံစမ္းရံုမွ်သာမက အႀကိမ္ႀကိမ္ ထည့္ဝင္ၾကေလသည္။ တႀကိမ္ နွစ္ႀကိမ္ လက္မွတ္တိုက္ဆိုင္၍ ေငြရသူတို႔သည္လည္း မေရာင့္ရဲႏိုင္၊ အထပ္ထပ္ ထည့္ဝင္၍ ရၿပီးေသာ ပစၥည္း ကုန္ၾကျခင္း ျဖစ္ရေလသည္။  မရေသးေသာ သူတို႔လည္း အာသာငင္းငင္း ခ်င္ျခင္း မေျပ ရွိေလသည္ႏွင့္ အခါခါ အထပ္ထပ္ ထည့္ဝင္ေလ၍ ေၾကးေငြမ်ားစြာ ကုန္က် ေၾကြးတင္ ကၽြန္ျဖစ္ရသည့္အျပင္ ထီရံု အႀကီးအၾကပ္တို႔ထံ ရံႈးေၾကးေငြမ်ားကို မေပးႏိုင္၍ ခ်ဳပ္ထားေတာင္ခံျခင္း ရွိေၾကာင္းမ်ားကို ၾကားသိေတာ္ မူရသျဖင့္ ဤအမႈသည္ ေလာဘႏိုင္ငံကို လိုက္၍ ကစားပြဲ ကဲ့သို႔ တစတစ ႀကီးပြါးၾကလွ်င္ ဥစၥာပစၥည္း ကုန္ခန္း ပ်က္စီးျခင္း အေၾကာင္း ျဖစ္သည္။  ငါအရွင္ ဧကရာဇ္မင္းျမတ္၏ အက်ိဳးကို ေထာင့္ေျမာ္ငဲ့ညွာ၍ အရွည္သျဖင့္ ျပဳလုပ္သင့္သည့္ အရာ မဟုတ္ ျဖစ္သည္။  ထီရံုမ်ားကို ရုပ္သိမ္းၿပီးလွ်င္  ခိုင္ေငြႏွင့္ စပ္၍ ရရန္ ေငြေတာ္မ်ားကို အခ်ဳပ္အေႏွာင္ အေတာင္းအခံမရွိ ခ်မ္းသာေစရမည္။  ျပည္သူ ဆင္းရဲသားတို႔သည္ အခ်င္းခ်င္း ထီေၾကြးႏွင့္ စပ္၍ ထီရံုး အႀကီးအၾကပ္တို႔က ခ်ဳပ္ေတာင္းရွိသည့္ ေငြမ်ားကိုလည္း  ေငြေတာ္ထုတ္၍ ေပးဆပ္ေတာ္မူမည္။  ေနာင္ကိုလည္း ထီေၾကြးနွင့္ ဆပ္သည္ကို လႊတ္ေတာ္ ရံုးေတာ္မ်ားက လက္ခံ၍ အေတာင္းအခံမရွိ။  ခ်မ္းသာသျဖင့္ လြတ္လြတ္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ျခင္း အမႈမ်ားကို ျပလုပ္ေနထိုင္ေစရမည္။

အမိန္႔ေတာ္ရွိ၍ ထီရံုေတာ္မ်ားကို ရုပ္သိမ္းရသည္။  ထို႔ေနာက္ ထီရံု အႀကီးအၾကပ္တို႔ စာရင္း ဆက္သြင္းရာပါ ဆင္းရဲသားတို႔ အခ်င္းခ်င္း ယွက္တင္သည့္ ထီေၾကြးေငြ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္မ်ားကိုလည္း ေရႊတိုက္ေတာ္က ထုတ္၍ ဆပ္ေပးသနားေတာ္မူသည္"
လို႔ ေရးသားထားပါတယ္။  ဒီ ထီေတာ္ဟာ ဘယ္တုန္းက စဖြင့္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဖ်က္သိမ္းတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလကိုေတာ့ ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႔ နယ္လွည့္ရာဇဝင္မွာ ဒီလို ေတြ႔ရပါတယ္။

"သီေပါမင္း လက္ထက္ မႏၱေလးမွာ ဖြင့္တဲ့ ထီေတာ္ဟာ ၁၂၄၀ ျပည့္ တေပါင္းလဆန္း ၆ ရက္၊ ၂၅ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၈၇၉ မွ စဖြင့္တယ္။  ၁၂၄၃ ခု ျပာသိုလ၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၈၈၁ မွာ ထီရံုေတြ ပိတ္၊ ထီေၾကြး ေငြ ႏွစ္ေသာင္းကို ေရႊတိုက္ေတာ္က  ထုတ္ေပးေစ လို႔ အမိန္႔ခ်တယ္"  ဆိုၿပီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႔ နယ္လွည့္ရာဇဝင္ မႏၱေလးရက္စဥ္ သမိုင္းမွာ ေဖာ္ျပထားတာေၾကာင့္ ထီဟာ ဖြင့္ေနတာ ၂ ႏွစ္နဲ႔ ၁၀ လ ၾကာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ႏွစ္တရာမႏၱေလး စာအုပ္မွာပဲ သီေပါမင္း လက္ထက္ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ဥပေဒမ်ားအေၾကာင္း ေရးသားရာမွာ ထီဥပေဒကို ဘယ္လို ေဖာ္ျပသလဲ ဆိုေတာ့……..
"(၁၉) မွတ္ျဖင့္ ျပထားေသာ ဥပေဒကား ေငြပင္ စိုက္ရန္ ေခၚေသာ ထီရံုးဥပေဒျဖစ္၍ ၎ ဥပေဒမွာ ေနာင္တြင္ ဖ်က္ပစ္ရသည္ ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။  ၁၂၄၀ ျပည့္ တေပါင္းလတြင္ စတင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည့္ ရတနာပံု ေသာင္းထိသည္ ၁၂၄၃ ခု၊ ျပာသိုလသို႔ ေရာက္ေသာ ကာလ ထီကို အေလာင္းအစားသဖြယ္ ျပဳလုပ္၍ ေၾကြးတင္ ကၽြန္ျဖစ္ ရွိေၾကာင္းမွ စ၍ ထီပြဲ၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သိေတာ္မူသျဖင့္ ထီရံုအားလံုးကို ျပန္လည္ ရုတ္သိမ္းေစၿပီးေသာ္ ထို ေၾကြးတင္သူမ်ားအတြက္ ေရႊတိုက္ေတာ္မွ ေငြေတာ္ ထုတ္၍ ဆပ္ေပး ေစရ၏။  သို႔ျဖစ္၍ ထီရံုဥပေဒလည္း ျပန္လည္ရုတ္သိမ္းရာတြင္ ပါဝင္သြားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။"  လို႔ စာမ်က္ႏွာ ၁၇၇ မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ဒီမွာ ေၾကြးတင္ ကၽြန္ျဖစ္ ဆိုတဲ့ စကား ပါေနတာကို ရွင္းဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။  ဟို ပေဒသရာဇ္ေခတ္တုန္းက ပစၥည္း ဥစၥာကို ေရာင္းခ် ေပါင္ႏွံစရာ မရွိရင္ လူကို ကၽြန္အျဖစ္ ေရာင္းႏိုင္ ေပါင္ႏိုင္ပါတယ္။  ႏို႔ေပမယ့္ ဒီလို ေရာင္းလို႔ တသက္လံုး ကၽြန္ျဖစ္သြားရတယ္ ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။  ျပန္ေ၇ြးႏိုင္ရင္ ျပန္ၿပီး လြတ္လပ္ သြားပါတယ္။  ျမန္မာကၽြန္က Slave လို႔ ေခၚတဲ့ တိုင္းတပါးက ကၽြန္ေတြလို တသက္လံုးေရာ သားစဥ္ေျမးဆက္ေရာ ကၽြန္ျဖစ္ရမယ္ လို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။  သခင္က ရက္ရက္စက္စက္ ရိုက္ႏွက္ ေစခိုင္းတယ္၊ အငတ္ထားတယ္၊ ေျခက်ဥ္းခတ္တယ္ ဆိုတာ မ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။  ကိုယ့္မွာ မေခ်ာင္လည္ရင္ မိမိကိုယ္ကို ကၽြန္အျဖစ္ခိုင္းပါ၊ ေစပါ။ ကိုယ္ေနေၾကး  ဘယ္ေရြ႔ ဘယ္ေလာက္ ေပးပါ ဆိုၿပီး ေရာင္းၾကရတယ္။  အဲဒါ ကိုယ္ေနေၾကး ျပန္ေပးႏိုင္ရင္ လြတ္လပ္သြားတာပဲ။  သီေပါမင္း လက္ထက္မွာ ေငြေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတြကို ေရြးႏႈတ္ၿပီး လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးတာေတြ ရွိပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ေျပာဆို သံုးႏႈန္းေနတဲ့ စကားေတြ ထဲမွာ အေၾကြးကို ျပန္ဆပ္ရေခ်ရဲ႔လို႔ မပူမပင္ ယူငင္သံုးစြဲ တတ္တဲ့ လူကို  "ဒီလူေတာ့ ေၾကြးတင္ရင္ ရွင္ဘုရင္ ဆပ္လိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ လူသားမ်ိဳး"  လို႔ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။  အဲဒါဟာ တကယ္ပဲ ရွင္ဘုရင္က ဆပ္ဖူးလို႔ သံုးႏႈန္းတဲ့ စကားပါ။  ဒီကိစၥမ်ိဳးကေတာ့ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာ သေဘာေကာင္းတဲ့ သနားၾကင္နာတတ္တဲ့ ရွင္ဘုရင္မ်ား လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေပါ့။  သီေပါမင္းဟာ ထီေတာ္ေၾကာင့္ တိုင္းသူျပည္သားေတြ ဒုကၡေရာက္မွန္း သိတဲ့အခါ အေၾကြးဝင္ဆပ္တဲ့ ဘုရင္တပါးပါကလား။

ထီေတာ္ႀကီး ဖြင့္တဲ့ ရံုေတာ္ႀကီးဆိုတဲ့ အေဆာက္အဦႀကီးကေတာ့ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္အထိ ေစ်းခ်ိဳ ရံုေတာ္ႀကီးမွာ ေတြ႔ျမင္ေနရပါေသးတယ္။  ဒီရံုေတာ္ႀကီးကို ၿဗိတိသွ် အစိုးရက တေန႔ေတာ့ ေလလံတင္ ေရာင္းခ်လို႔ ဘီၾကင္ ေဟာ္တယ္ ဖြင့္လိုသူနဲ႔ ေဒၚတင့္ဆိုသူတို႔ အၿပိဳင္ ေလလံဆြဲတဲ့အခါ ေဒၚတင့္က ရသြားသတဲ့။  ဒါနဲ႔ ဘီၾကင္ေဟာ္တယ္ဖြင့္လိုသူ လင္ၾကည္ေဆးက ေဒၚတင့္ဆီက ငွားရမ္း ဖြင့္လွစ္တယ္။  ကိုးခန္းရွိတဲ့အနက္ ဘီၾကင္က ေျခာက္ခန္း၊ တံုဝွါ ေခါက္ဆြဲဆိုင္က သံုးခန္း ငွားရမ္း ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၾကတယ္။  ၁၉၅၆ ခုနွစ္မွာ စစ္ကိုင္းငလ်င္လႈပ္ေတာ့ ဒီအေဆာက္အဦႀကီး နည္းနည္း အက္ကြဲသြားတာနဲ႔ ၿဖိဳဖ်က္ ပစ္လိုက္ ၾကရတယ္။

ျမန္မာ့ေသြးထဲ ထီမ်ိဳးေစ့ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး က်ေရာက္သြားခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။


[ရတနာပံုမႏၱေလး၊ မႏၱေလး၊ ကၽြန္မတို႔ မႏၱေလး - လူထုေဒၚအမာ၊ ၁၉၉၃ ခု၊ ႏိုဝင္ဘာလ၊ ပထမအႀကိမ္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္]