Monday, December 29, 2008

ျပည္ေျပး
ေရးသူ-တင္မိုး


ငါ့ယာခင္းရဲ႔
ႏွင္းစက္ျမက္ဖ်ား၊ ေပါင္းပင္ၾကားမွာ
ထြန္သြားကေလးနဲ႔ ထြန္ခ်င္တယ္။



ေျမသားရဲရဲ၊ ပဲႏွမ္းၾကဲလို႔
ကန္ျမဲဇဂ်မ္းမွာ ေပ်ာ္ခ်င္တယ္။

ခ်ိဳးကူသံၾကား၊ ငွက္ခါးတြန္သံ
စာကေလးပ်ံတဲ့
သာလာယံမွာ အိပ္ခ်င္တယ္။

ေန႔လယ္ေန႔ခင္း၊ ေက်ာ္လ်ားခင္းကာ
ထမင္းလံုးစီ၊ တေရးမွီၿပီး
လက္ဖက္ရည္၀ိုင္း၊ သၿဂႋဳဟ္၀ိုင္းမွာ
မိုင္းခိုင္းပိဋကတ္၊ စာတတ္လယ္တီ
ေတာမီွသစ္ခ်၊ ပ႑ိတတို႔
က်မ္းစတိုထြာ၊ ျငင္းစရာကို
႐ြတ္ကာ႐ြတ္ကာ၊ ဟန္ပါပါနဲ႔
အဘိဓမၼာပြဲမွာ ႏႊဲခ်င္တယ္။

ညေနခ်ိဳေတာ့
ဆရာအိုရဲ႔၊ ဘင္ဂ်ိဳအေတာ
တေယာဗံုသံ၊ ညဥ့္ဦးယံထိ
နာခံၾကည္ႏူး၊ စိတ္႐ႊင္ျမဴးၿပီး
ဘုရားဖူးခ်ိန္၊ စိတ္ကိုၿငိမ္ေတာ့
ပိန္ေဖာင္းမွတ္လို႔ အိပ္ခ်င္တယ္။

မနက္လင္းေတာ့
ထမင္းၾကမ္းခဲ၊ ေလြးျမဲအစာ
ေလြးၿပီးခါမွ
ႏြားျပာတ႐ွဥ္း၊ ထြန္တစင္းနဲ႔
ယာခင္းယာထြန္ သြားခ်င္တယ္။

ယခုအခါ၊ ငါ့႐ြာနဲ႔ေ၀း
ျပည္ေျပးတိုင္းျခား၊ ငါေရာက္သြားေပါ့
ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မွာလဲကြယ္။

တင္မိုး
၀၁၊ ၀၃၊ ၂၀၀၀

ဗမာျပည္ကေမာင္လူလွ
ေရးသူ-တင္မိုး

ငါတို႔ၾကားဖူးတာက-
တို႔႐ြာသားေတြ
ၿမိဳ႔တကာသြားၿပီး
ေမာ္ေတာ္ကားေတြနဲ႔
ေဒၚလာစားေတြဟဲ့- တဲ့
ေပ်ာ္စရာစကားေတြ ၾကားခဲ့ရသကိုးကြဲ႔။



အေမရိက ငါေရာက္ေတာ့
အေနာက္အေ႐ွ႔၊ တေအာက္ေမ့ေမ့နဲ႔
တေယာက္ေတြ႔ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႔
မေပ်ာက္သေ႐ြ႔ ေတြ႔ခဲ့ရ။

တခ်ိဳ႔က-
လူပီပီ မအိပ္ရ
ဆူ႐ွီလိပ္ရ႐ွာသတဲ့။
တခ်ိဳ႔က စက္႐ံုမွာ
လက္ကုန္ လုပ္ရ႐ွာသတဲ့။
တခ်ိဳ႔က-
ဘုရားေက်ာင္းက
တံခါးအေပါင္းကို ေစာင့္ရသတဲ့။
တခ်ိဳ႔က-
ေန႔ေက်ာင္းတက္
ညဖက္အလုပ္ဆင္း၊ ငုတ္တုတ္လင္းရသတဲ့။

နားရက္အားရက္ မွတပါး
ကားတဖက္ေမာင္းၿပီး
ေက်ာင္းကေန အလုပ္႐ံု
အလုပ္႐ံုကေန ေက်ာင္း
ေဆာင္းမွန္း ေႏြမွန္းမေတြးအား
ေန႔လားညလား မမွတ္အား
ဗမာျပည္ကို မလြမ္းအား
နာရီေပၚမွာ လမ္းသလားေနခဲ့ရသတဲ့။

ဖုန္းနဲ႔ဆက္ ဖက္စ္နဲ႔ေျပာ
ခရီးေ၀းရင္လဲ အီးေမးနဲ႔ေျပာ
ေမာသမွ် ေျပာျပရင္း
ေသာကေတြ ေျဖရ႐ွာတယ္။
စားစရာလဲ မပူရ
ေနစရာလဲ မပူရ
ေျဖစရာလဲ မပူရ
ဗမာျပည္သား ေမာင္လူလွမွာ
ဒီမိုကေရစီ ရ မရကိုပဲ
တ တတ ေမွ်ာ္မွန္း
အပူခန္း ဖြင့္ေနရ႐ွာသတဲ့။

ခုေတာ့ျဖင့္- ဒုကၡသည္ဘ၀အဆံုးသတ္
ဂရင္းကဒ္ကေလးလဲရ
အိမ္လွလွနဲ႔ ဇိမ္မက် တက် ေနႏိုင္ပါရဲ႔။
စပိန္မနဲ႔လဲ ခ်စ္ျခင္းတူတူ မတူတူ
living together ဆိုလား
ဘာဆိုလား-တဲ့။
ဘာလိုလိုနဲ႔
တ၀ါေတာင္ ဆိုေတာ့မယ္။
ဒီလို.... ဒီလို...
အခ်စ္တန္ခိုးျပေပမဲ့
စစ္အစိုးရကိုေတာ့ မုန္းျမဲမုန္း
ႏွလံုးသားထဲက လက္မခံ
ေအာ့ေၾကာလန္လို႔ ဆႏၵျပရင္
ေ႐ွ႔ဆံုးက သူပါတာခ်ည္းပါပဲ။

တနာရီ တမိနစ္မွ်
ဗမာျပည္ကို မခ်စ္တာမ႐ွိ
အလြန္႔အလြန္ သစၥာ႐ွိပါသတဲ့။

ဗမာျပည္က ေမာင္လူလွတို႔
ေနာင္မပူရေစဖို႔
ေအာင္သူဘ၀ေရာက္ေစေၾကာင္း-
ကညာမဒီ အျခံအရံနဲ႔
ဗမာျပည္အျပန္ လွေစေၾကာင္း
ဆုေတာင္းလိုက္ပါရဲ႔ကြယ္။ ။

တင္မိုး
၀၇၊ ၁၃၊ ၂၀၀၀ ၾကာသာပေတး ညေနခင္း၊
ေဘာ့စတြန္ (Boston,MA)။

ခိုလႈံစရာတေနရာ
ေရးသူ-တင္မိုး

ႏိုင္ငံတကာမွာ
အၾကံအဖန္မ်ားစြာနဲ႔
ခိုး၀င္လာၾကတဲ့ ျပႆနာ။


ပတ္စပို႔အတု၊ တံဆိပ္ေတြထုၿပီး
ဥေရာပ အဂၤလန္၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတလႊား
လူ၀င္မႈ ဥပေဒေတြနဲ႔
အေသအခ်ာ တားေသာ္လဲ
သြားၾကလာၾက၊ ၀င္ထြက္ၾကနဲ႔
တားမရဆီးမႏိုင္
ပတ္စပို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုင္ၿပီး
ေျခသလံုးအိမ္တိုင္
ကိုယ္ပိုင္စီးပြါး၊ ႀကီးထြားလာဘိ
ႏိုင္ငံသီးျခား၊ စည္းတားစရာမ႐ွိ။

ငါတို႔လို ျပည္ေျပး
ႏိုင္ငံေရးခိုလႈံမႈေတြကလဲ
အတုေတြနဲ႔ ေရာေနေတာ့
ေသာေကာေရာေကာျဖစ္
စိတ္ညစ္စရာမ်ိဳးစံု ၾကံဳျပန္ရ
သိကၡာေတြ က်ရျပန္တယ္။

အာဖရိကက ကပၸလီ
ေသာင္းခ်ီၿပီး ၀င္ေရာက္
ႏိုင္ငံစံု ေပါက္ခဲ့ေပါ့
ေျမာက္ပင္လယ္ေနာ္ေ၀
ပါကစၥတန္ေတြ တပံုႀကီး
ေလွစီးဗီယက္နမ္ေတြလဲ
ႏိုင္ငံတကာ အႏွ႔ံအျပား
တ႐ုတ္ကုလားကေတာ့
အဟုတ္မ်ားသလားမေမးနဲ႔
က်ဳပ္သြားရာ ေ႐ွာင္မလြတ္
ၿမိဳ႔လံုးကၽြတ္ နယ္လံုးကၽြတ္ေတြေပါ့။

လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္
တို႔ဗမာသခင္ေတြလဲ
စင္ျမင့္႐ွိရာ တက္လို႔ေဟာ
ေမာႏိုင္တယ္မ႐ွိ
တကမၻာလံုးက သိၾကရဲ႔
မိမိတိုင္းျပည္ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း
ခြပ္ေဒါင္းအလံတလူလူနဲ႔
ႏိုင္ငံတကာမွာ ထူေခ်ၿပီ။

က်ဳပ္လဲပဲ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ ေနခိုလို႔
ဘယ္လိုစခန္းသြားရပါ့
ေရျခား ေျမျခားမွာ
မဖ်ားမနာေအာင္ သတိထားရင္း
စကားမတူ အစားမတူ
လူျဖဴေတြရဲ႔ အရိပ္အာ၀ါသမွာ
စိတ္ခ်လက္ခ် ေနႏိုင္ခြင့္
တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ႀကိဳးစားကာ
တို႔အမ်ိဳးသား မ်ားစြာတို႔ရဲ႔အက်ိဳး
သယ္ပိုး႐ြက္ေဆာင္ရဦးမယ္။

တင္မိုး
၀၂၊ ၁၃၊ ၂၀၀၀

ခြပ္ေဒါင္းခင္းတဲ့လမ္း
ေရးသူ-တင္မိုး

တို႔တိုင္းျပည္က ကေမာကၠမ
ေခတ္ေနာက္က်လို႔ ပက္လက္လန္
ယက္ကန္ယက္ကန္။
ေတာ္လွန္ေဟ့ ေတာ္လွန္
အသံကျမည္ဟိန္း။
ေက်ာခ်င္းခြာ ဖ်ာခ်င္းလု
ဘယ္သူ႔ကို ေတာ္လွန္ရမလဲ
လက္စမသိမ္း။



ပန္းတိုင္ေပ်ာက္ပါလို႔
လွမ္းကိုင္ေထာက္စရာ မ႐ွိၿပီ။
လက္ညိႇဳးေတြ ျပန္လွန္ထိုး
ယိုးစြပ္ၾကသည္။

ေသြးနဲ႔ေလာင္းခဲ့ၾကတဲ့
ခြပ္ေဒါင္းတို႔ အာဇာနည္
ျပန္လည္၍ၾကည့္စမ္း။
ကိုယ္က်ိဳးကို ဘယ္မငဲ့
ခင္းခဲ့တဲ့လမ္း။
မင္းတည့္တည့္လွမ္း။

တင္မိုး
၀၃၊ ၁၆၊ ၂၀၀၂

Saturday, December 27, 2008

ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးလူႀကီးမင္းမ်ား
ေရးသူ-တင္မိုး

(၁)
ဒီလူႀကီးေတြ...ဒီလူႀကီးေတြ....
သြားေရေတြ တမ်ားမ်ား
လူသားစား က်ားပါးစပ္နဲ႔
အရပ္မွာ "ဗ်ိဳး" ဟစ္ၿပီး
"ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး" တဲ့
အေရးပါတဲ့ ဒီေဆာင္ပုဒ္နဲ႔
လုပ္စားေပါင္းမ်ားခဲ့ၿပီ။

(၂)
ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ဆိုတာ
ဘုရားမ႐ွိ တရားမသိ
အမွားအတိနဲ႔
အလကားငတိေတြ ထင္ေအာင္
တြင္တြင္ႀကီး ၀ါဒျဖန္႔
ကြန္ျမဴနစ္တေစၧနဲ႔ လွန္႔
႐ြာအႏွံ႔ ရပ္အႏွံ႔ ေမာင္းထု
ျပည္သူကိုေတာ့ ေထာင္းထုၿပီး
မေကာင္းမွဳမွာ သရဖူေဆာင္း
သူရဲေကာင္းႀကီး ဟန္ပန္လုပ္
အာဏာကို အေခ်ာင္အုပ္ၾကတယ္၊
...

ပုပ္လိုက္တဲ့ သမိုင္း
ယုတ္ပတ္တဲ့ အၾကံ႐ိုင္းေပပ။

(၃)
ကြန္ျမဴနစ္ကို လက္ညိွဳးထိုး
ကိုယ္က်ိဳးကို အရႏွိဳက္
ဓါးျပတိုက္ ခါးပိုက္ေဆာင္တပ္ေတြနဲ႔ပါလား။

လဲဗီးတဲ့....ျပဴေစာထီးတဲ့...
လက္နက္မဲ့ ျပည္သူေတြကို
ကူညီမလို အေၾကာင္းျပၿပီး
ေထာင္းလေမာင္းထေအာင္ ႏွိပ္စက္ခဲ့တာ
မပ်က္ႏိုင္တဲ့ သမိုင္းတကြက္ပါ။
ကြန္ျမဴနစ္ ရန္စြယ္ဟာ
ဓမၼ ႏၱရာယ္ အစစ္ပါပဲလို႔
ကလိမ္ကညစ္ နည္းထံုးေတြနဲ႔
ဖီးလံုးေတြလႊင့္ထုတ္
စာအုပ္ စာတမ္း ေရဒီယို
ထိုထိုေသာ သတင္းစာေတြနဲ႔
အတင္းညာကာ ၀ါဒျဖန္႔
႐ြာလန္႔ေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။
႐ိုးသားတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ
တို႔ျမန္မာလူထုရဲ႔ စိတ္ထဲ
ကြန္ျမဴနစ္ သူရဲပံုျပင္ေတြနဲ႔
ယံုထင္ေၾကာင္ထင္ ျဖစ္ေအာင္
သံေၾကာင္ေတြ ဟစ္ၾကတယ္
တကယ္ညစ္တာက သူတို႔....သူတို႔။

မသိဘူးလို႔မ်ားမထင္နဲ႔
ျပည္သူေတြက "ျမင္"ပါတယ္။
ျပည္သူေတြက "လ်င္"တယ္။

(၄)
မွန္တဲ့စကားတခြန္း
တစြန္းတစ မဟလိုက္ေလနဲ႔
ကြန္ျမဴနစ္ တံဆိပ္ကပ္
အရပ္နဲ႔ လွည့္တိုက္မယ္။

အခြင့္အေရး ဆိုစကား
တျပားဘိုးမွ် မေတာင္းလိုက္ေလနဲ႔
ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ေသြးထိုး
သူပုန္မ်ိဳး အဖ်က္သမားေတြလို႔
မတရားစြပ္စြဲၿပီး
နည္းမ်ိဳးစံု ၿဖိဳခြဲပစ္မယ္။
အမွန္ကို ခ်စ္တာနဲ႔
ကြန္ျမဴနစ္ ျဖစ္ရေရာလား။
လူႀကီးမင္းမ်ား ခင္ဗ်ား....
စဥ္းစဥ္းစားစားလဲ လုပ္ၾကပါအံုး။

(၅)
ေက်ာင္းသားေတြ မခံႏိုင္လို႔
သံၿပိဳင္ဟစ္ အံုၾကြေတာ့လဲ
သူပုန္ထမဲ့ ဗကပ တဲ့
ဗကပ လွံဳ႕ ေဆာ္လို႔
ေၾကြးေၾကာ္သံ အနႏၱနဲ႔
အလွ်ံထမတတ္
ဆႏၵျပၾကတာတဲ့။
ဒီလိုပုတ္ခတ္ လုပ္ဇာတ္ခင္းျပီး
ျပႆနာရဲ႕ အတၳဳပၸတ္ အရင္းအျမစ္ကို
မစိစစ္ မေဖြ႐ွာ
အာဏာျပ ပါ၀ါျပၿပီး
အဓမၼႏွိမ္နင္း
အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို
ပစ္ကြင္းအျဖစ္ ႐ြယ္ၾကျပန္တယ္။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ခြပ္ေဒါင္းအလံဟာ
အတန္တန္ ေသြးစြန္းခဲ့ရတယ္။

လြတ္လပ္ေရး ရျပီးကထဲက
တကသ ဗကသ
ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြကို
ဗကပရဲ႕ သူပုန္ဌာနခ်ဳပ္ရယ္လို႔
ယုတ္မာေကာက္က်စ္ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္နဲ႔
ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တာ
မွတ္တိုင္ႀကီးတတိုင္
ဇူလိုင္ ၇ ရက္ သက္ေသပါ။
တခါလာ ဗကပနဲ႔ တခါလာ ဗကပနဲ႔
ဟာသ ရသေတာင္ေျမာက္ကုန္ၿပီ
ဗကပတေစၦ ေျခာက္တုန္းပါကလား။
(၆)
အမွန္တကယ္အျဖစ္က
ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ စားသာေနတာ
အာဏာလက္႐ွိ လူတစုပါ။
ျပည္တြင္းစစ္ကို လက္ညိွဳးညႊန္
ကြန္ျမဴနစ္ကို အျပစ္ပံုခ်
ရသမွ်အခြင့္အေရး အိပ္ထဲပိုက္
ႏွိဳက္ခ်င္တိုင္း ႏွိဳက္
ပိုက္ခ်င္တိုင္း ပိုက္
မိုက္ခ်င္တိုင္း မိုက္
႐ိုက္ခ်င္တိုင္း႐ိုက္
ေ႐ႊစိတ္ေတာ္အႀကိဳက္ပ၊
ၿမိဳ႕ ႐ြာေတြ မီးတိုက္လိုတိုက္
ငမိုက္သားေတြ တန္ခိုးႀကီးသထက္ႀကီး
အမ်ိဳးသမီးေတြ ယူလိုယူ
ဇမၺဴေပၚမွာ ဇိမ္ေတြက်
အိမ္ေတြရ တံဆိပ္ေတြရ
ဧရာမ သူရဲေကာင္းလို႔
အေၾကာင္းျပလို႔လဲေကာင္းေသး
ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး ဆိုင္းဘုတ္နဲ႔
၀ိုင္းအုပ္ ၀ိုင္းတုတ္လိုက္ၾကတာ
အလုပ္ကိုျဖစ္လို႔၊
တကယ့္ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြ ပါလားေနာ္။

(၇)
ဒီလူေတြနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ေဆြးေႏြးၾကမလဲ
ျငိမ္းခ်မ္းေရး အသံၾကားရင္
နား၀မွာ ခါးေနတဲ့လူေတြ
စစ္႐ွိမွ ႀကီးပြါး
စစ္နဲ႔ဘဲ လုပ္စားေနၾကတာ
စစ္အား မေကာင္းရင္
ဂ်စ္ကားေတာင္ ေမာင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
စစ္အလုပ္ ကင္းေ၀းမဲ့
ျငိမ္းခ်မ္းေရး ကိစၥကိုမ်ား
တရားသေဘာနဲ႔
အလကား ေဟာမေနနဲ႔
ေမာ႐ံုသာ အဖတ္တင္မယ္
"၀တၳဳနိပါတ္ ပိဋကတ္"ကို
လွ်ာျပတ္ေအာင္ ေဟာေသာ္လဲ
ေဟာရင္းသာ ပ်ံေတာ္မူရမယ္
"ဆန္ျဖဴျဖဴတခြက္မွ် ထြက္ႏိုင္ပံုမရ" ဆိုတဲ့၊
ဦးပုညဖြဲ႔တဲ့ လူစားမ်ိဳးပါတကား။

(၈)
ဒီလိုနဲ႔ပဲ
တို႔လူထုမွာေတာ့
ပူမွဳေတြဖံုး
အပူလံုးေတြၾကြ ယူက်ံဳးမရ
ျပည္တြင္းစစ္ဒုကၡနဲ႔
ေျပးရ လႊားရ ပုန္းရ ေအာင္းရ
ဘ၀ေတြ ပ်က္ခဲ့ျပီ။
လက္နက္ေတြ တလၾကမ္းနဲ႔မို႔
အမ်ိဳးသားပန္းမွ ပြင့္ႏိုင္ပါအုံးမလား။
တႏိုင္ငံလံုး ျပာပံုေပါက္
တည္ေဆာက္လို႔မွ ရႏိုင္ပါအံုးမလား။
စစ္မီးေတြ တေလာင္တည္းေလာင္
ပစၥည္းေတြလဲ ေျပာင္ခဲ့ျပီေလ
ေျပာင္ခဲ့ျပီေလ။

(၉)
ဒီလို ဒီလိုနဲ႔
ဒီမိုကေရစီ ျပဳတ္က်
စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြ တန္ခိုးထတဲ့
မဆလေတြ မင္းမူခဲ့
တိုင္းျပည္ရဲ႕ ရန္သူဟာ ဗကပလို႔
တဖြဖြ စြပ္စြဲရင္း
ဖြတ္မြဲစာရင္း တို႔တေတြ ေရာက္ကုန္ျပီ၊
မွိဳလိုေပါက္လာတဲ့ မဆလဗဟိုေကာ္မတီ
ဘာေကာင္စီ ညာေကာင္စီ
အလံနီ အလံျဖဴ လက္နက္ခ်နဲ႔
မဆလ စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြဟာ
တသီးတသန္႔ အခန္႔စားစံရာ
ပါရမီ ေငြၾကာရံ
ရန္ကင္း ကေမၺာဇ ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ြာေတြမွာ
တိုက္တာႀကီးေတြ ဟိန္းထ
ပစၥည္းေတြက သိန္းမက
ဘိန္းခ်သလား ေအာက္ေမ့ေလာက္ေအာင္
ဆို႐ွယ္လစ္နိဗၺာန္ အေရာက္ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။

ကြန္ျမဴနစ္ ဆို႐ွယ္လစ္ ေက်းဇူးေတြနဲ႔
စားဦး စားဖ်ားေတြ ေ၀စားခဲ့ၾကတယ္။

မဆလက ေမြးဖြားတဲ့ လူတန္းစားတရပ္
မားမားမတ္မတ္ ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္

အခြင့္အေရးမွန္သမွ် လက္ကုန္ႏွိဳက္
အရက္တငံု က်ိဳက္ျပီး လႊတ္ေတာ္၀င္
မဆလလမ္းစဥ္ ေအာင္ရမယ္လို႔
မယံုၾကည္ပဲ ေၾကြးေၾကာ္ျပီး
အေရးေပၚ ဆို႐ွယ္လစ္ေတြက
စခန္းသစ္ ဖြင့္ခဲ့ၾကတယ္။
ျမန္မာ့ဆို႐ွယ္လစ္တေခတ္ ထူေထာင္ပံုေတြေလ။

(၁၀)
ခုအခါ လူထုကနာျပီမို႔
တပါတီစနစ္ ျဖဳတ္ခ်၊ ဒီမိုကေရစီ အမ်ားဆႏၵနဲ႔
အစိုးရဖြဲ႔ေရး လူထုက ဟစ္ေၾကြးေတာ့
ဆူပူေရးသမား ဗကပမ်ား တဲ့။
လုပ္စားေနတဲ့ လူႀကီးမ်ားက
ေ႐ွးနည္းအတိုင္း တံဆိပ္တပ္ျပီး
လူထုလုပ္ရပ္ ေသးသိမ္ေအာင္
ကလိန္ေစ့ျငမ္းဆင္ ေနျပန္ျပီ။

ျပည္ေထာင္စု ျပိဳကြဲျပီး
ဖ႐ိုဖရဲ မျဖစ္ေအာင္တဲ့။
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ တခြဲသားနဲ႔
စကားကို တရားလုပ္
လႊင့္ထုတ္ေနက် ဓါတ္ျပားေဟာင္းအတိုင္း
အပ္သြားေၾကာင္းထပ္ျပီး
အဓမၼပါးစပ္နဲ႔
က်ားက်ား မီးယပ္လုပ္ၾကျပန္ျပီ။
ေက်ာင္းသားနဲ႔ ျပည္သူ
ဆူပူေအာင္လုပ္တာ ဗကပ လို႔တမ်ိဳး
အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အတြင္း
ကြန္ျမဴနစ္ေတြ စီးနင္းေလဟန္
သတင္းေတြ ခ်ဲ႕ ကား
အတင္းလိမ္လည္ လွည့္စားလို႔တမ်ိဳး
မဟားဒယား ၾကံစည္ျပီး
ဒီမိုကေရစီကို ဟန္႔တားေနျပန္ျပီ။

(၁၁)
ခုေတာ့
သမိုင္းကသိ လူကမိျပီ
လူႀကီးမင္းတို႔ လက္ရာ
ညာလို႔ မရေတာ့ဘူး
ႏိုးၾကားတဲ့ ျပည္သူေတြမို႔
အထူ အပိန္းေတြ မထင္ၾကနဲ႔ေတာ့
ပါးစပ္ဟ လိုက္တိုင္း
အူမကို အတိုင္းသားပါပဲ။
လူႀကီးမင္းတို႔ ေဖာ္နည္းကားေတြ
ေခတ္မစားေတာ့ဘူး
ေခတ္ေနာက္က် သြားပါျပီ။
"ျပည္သူေတြဟာ ဗကပ မဟုတ္"
ဗကပ နဲ႔လွန္႔တိုင္း
လန္႔လိမ့္မည္မဟုတ္။
ႏိုင္ငံေရး အေျခအေန
ေရ-ေျမ-ေလ-မီး ဓါတ္ႀကီးေလးပါးကို
ပိုင္းျခားလို႔ သိေနျပီ။
ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး လက္သံုးဓါးနဲ႔
တသက္လံုး လုပ္စားဖို႔ၾကံရင္
ပန္လန္လက္
ပက္လက္လန္ မည္သာမွတ္ေပေရာ့။
ပါးစပ္က ဘုရား ဘုရား
လက္က ကားယားကားယားနဲ႔
စားဖား လူႀကီးမင္းမ်ား ခင္ဗ်ား............။ ။

တင္မိုး။
[ ၂၀၀၀၊ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္မွာ လမင္းတရာစာေပဆက္ဆံေရးက ထုတ္ေ၀လိုက္တဲ့
"တင္မိုး ရဲ႕ ဗုဒၶႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္းႏွင့္ အျခားကဗ်ာမ်ား"စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္]


Friday, December 26, 2008

အနာဂတ္အတြက္ကဗ်ာ-တင္မိုး အမွာ

{ "ဘားေတာ့ဘရက္ ၏ ကဗ်ာမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ရေသာအခါ စစ္ေမာင္းသံကို ၾကားလိုက္ရဘိ သကဲ့သို႔ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထလာပါသည္။ ဆံပင္ေမြးေထာင္လာပါသည္။ ကဗ်ာမ်ား၏ အသံ မွာ ဟိန္းလွပါသည္။ ကဗ်ာေတးသံမွ ဟုတ္ရဲ႔လား။ က်ည္ဆံေတြမ်ားလား။ ဤသို႔ ခံစားမိပါသည္...... " - တင္မိုး။
၁၇၊ ၇၊ ၁၉၇၀ မွာ ဘားေတာ့ဘရက္ ရဲ႔ ကဗ်ာေတြကို တင္ေမာင္ေအး က ဘာသာျပန္ၿပီး "အနာဂတ္အတြက္ကဗ်ာ" လို႔ စာအုပ္ထုတ္ေ၀ရာမွာ ကဗ်ာဆရာ တင္မိုးက အမွာစာကို ဒီလို ေရးထားပါတယ္။}


အဆီယစ္ေနသူမ်ား

ျပည္သူ႔ေခၽြးႏွီးစာ အခြန္ဘ႑ာေတာ္ကို
အလြဲသံုးစားလုပ္ေနသူေတြက
နဲနဲနဲ႔ ေရာင့္ရဲၾကပါလို႔
ဆံုးမေနပါလားေဟ့။

ဗိုက္အျပည့္ စားေသာက္ေနရတဲ့သူေတြက
လူငတ္ေတြကို
အနစ္နာခံၾကစမ္းပါတဲ့။

တိုင္းျပည္ႀကီးကို ေဂ်ာက္ထဲ ဆြဲေခၚခ်မဲ့လူေတြက
တိုင္းျပည္ႀကီး သာယာ၀ေျပာမယ့္အခ်ိန္
နီးလာၿပီတဲ့ေလ။

တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုတာ
သာမန္ျပည္သူျပည္သားေတြ နားလည္ဘို႔
အင္မတန္ ခက္ပါတယ္ ဆိုပါလားေဟ့။ ။

ဘားေတာ့ဘရက္။
[ဘားေတာ့ဘရက္ ရဲ႔ ကဗ်ာေတြကို တင္ေမာင္ေအးက ဘာသာျပန္ၿပီး သမဂၢစာေပက ထုတ္ေ၀တဲ့ 'အနာဂတ္အတြက္ကဗ်ာ' စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ မာယာ ၂၀၀၂ ဇူလိုင္။]

ကိုရင္ကေလး ဣႏၵာေလာက
ေရးသူ- တင္မိုး

ဘုရားႀကီး ေက်ာက္ဆစ္တန္း
ပန္းေတြနဲ႔ ေ၀ေနတဲ့
မႏၱေလးေျမမွာ
ခ်မ္းေအးစြာ ပညာသင္
ကိုရင္ကေလးဘ၀၊ ဣႏၵာေလာက။


မိဘက ကန္ျမဲဇဂ်မ္း
လွည္းလမ္းကေလး တဖုန္ဖုန္
သူပုန္လဲထူ ဖုန္လဲထူတဲ့
ေတာင္သူေတြ ေျမပဲစိုက္
ေရစည္တိုက္တဲ့ အရပ္မွာ။

သူပုန္နဲ႔ အစိုးရ
ပစ္ၾက ခတ္ၾက သတ္ျဖတ္ၾကလို႔
ဆြမ္းမွ် မေလာင္း
ေက်ာင္းမွ် မေဆာက္ႏိုင္
ပုတီးမွ် မကိုင္ႏိုင္တဲ့အခါ။

ဒီ၀ါကၽြတ္ရက္
ကိုရင္ကေလး လူထြက္ရင္
ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲမို႔
သူပုန္အဆြဲခံရမလား
စစ္သားျဖစ္ၿပီး ေသနတ္ပစ္သင္ေနရမလား
အေမတားပါရေစ
လူမ်ားေတာ့ မထြက္လိုက္ပါနဲ႔
ကိုရင္သာ လူထြက္ရင္
အေမ့အသက္ ဘယ္မွာထားရပါ့
တို႔သားအမိ ေတာင္ၾကားပုန္းၿပီး
ကတံုးတံုး အေမမယ္သီလရင္ ၀တ္ခဲ့ရင္
ျပည္တြင္းစစ္က လြတ္ေကာင္းရဲ႔။

ျပံဳးၿဖီး ျပံဳးၿဖီးနဲ႔
ကတံုးႀကီးနဲ႔ ကိုရင္လူထံက္ကို
ငပိခ်က္ ခ်က္ေကၽြးေနတဲ့
ေက်းဇူး႐ွင္ အေမရဲ႔အရိပ္
ေသာကလႊမ္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းအတိတ္ကို
တိတ္တဆိတ္ လြမ္းမိတယ္။

ျပည္တြင္းစစ္ မီးေလာင္ကုန္းမွာ
အေမလဲ ဆံုးခဲ့ၿပီ။
အေဖလဲ ဆံုးခဲ့ၿပီ။
သံုးေယာက္သား ေမာင္ႏွမတို႔
လူ႔ေလာကမွာ က်က္စား
ႏွစ္မ်ားလဲ ၾကာေခ်ၿပီ။

ကိုရင္ကေလး ဣႏၵာေလာက
လူ႔ဘ၀မွာ သက္ဆင္း
ျပည္တြင္းစစ္ မီးလွ်ံၾကားမွာပဲ
တဖားဖား ႐ုန္းကန္ရင္း
ကာရန္ေတြ႐ွာတဲ့
ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္လာခဲ့ေလၿပီ။

ျပည္တြင္းစစ္ မီးေရာင္လဲ
တညီးညီး ေတာက္ေလာင္ေနဆဲ။
ကဗ်ာတထုပ္၊ စာတအုပ္နဲ႔
မီးမႈတ္မီးၿငိမ္း၊ ကေလးထိန္းရင္း
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရ႐ံု မကေသး
သူ႔ကေလးေတြ သူ႔ေျမးေတြကို
ရန္ကုန္မွာထားၿပီး
တိုင္းတပါး ကိုယ္လြတ္ေျပးခဲ့ရ
အေမ့ေျမးေတြ ျမစ္ေတြအတြက္
ကိုရင္လူထြက္ ကဗ်ာဆရာ
စိတ္ပူပန္ရပါေလၿပီ။

စစ္၀ါဒီ စနစ္ဆိုး
စစ္မီးခိုး အလွ်ံတလူလူနဲ႔
ျမန္ျပည္သူ ဘယ္ခါၿငိမ္းႏိုင္ပါ့မလဲ။

အေမ့႐ြာ ျပန္အလာ
သံသာသာ ကဗ်ာေတးေတြနဲ႔
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိမာန္သစ္ကို
တို႔ျပည္႐ြာ ေမတၱာအခ်စ္နဲ႔
ေက်ာက္ဆစ္ကာ ထုထြင္းဖို႔
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ရင္မွာပိုက္
အေမွ်ာ္စိုက္ေတးေတြနဲ႔
ရပ္ေ၀းက တေစာင့္ေစာင့္။ ။


တင္မိုး။
၁၀၊ ၃၊ ၂၀၀၀
ကဗ်ာဆရာႀကီး တင္မိုး ကြယ္လြန္ျခင္း ႏွစ္ႏွစ္ေျမာက္ေန႔ အမွတ္တရ (၀၁၊ ၂၂၊ ၂၀၀၈) ကို ရည္မွန္းၿပီး မာယာ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၅ မွာ၊ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပၿပီးတဲ့ ကဗ်ာျဖင့္ ထပ္မံ ဂါရ၀ျပဳ ပါတယ္။

အိုဘယ့္ကဗ်ာဆရာ
ေရးသူ- တင္မိုး

ေကာ္ဖီတခြက္၊ စီးကရက္တလိပ္
စိတ္ကူးတခုနဲ႔
ခပ္ႏုႏု ခပ္ယဥ္ယဥ္ ကဗ်ာဆရာ။



၁၉၈၈
ေခတ္မုန္တိုင္းအတိုက္၊ ေခတ္ေရလိႈင္းအ႐ိုက္မွာ
အငိုက္ေတြေျပက်၊ အိပ္ရာမွႏိုးထသကဲ့သို႔
ေသြးႂကြတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔
ေရ႐ူးအေျမာက္၊ ေလွလူးလို႔ ေမွာက္ပေစ
လူထုေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္
တိုက္ပြဲေတြမွာပါ၀င္
ေသြးစဥ္တဲ့လက္နဲ႔ ကဗ်ာစပ္
လြတ္လပ္မႈ ဆာေလာင္တဲ့ဗိုက္နဲ႔
ကေလာင္ပိုက္ကာ လိုက္ခဲ့တယ္။

တိုက္ပြဲက ျပင္းထန္ေတာ့
ပက္လက္ လန္သူလန္
နံရံေလးဖက္ထဲ ေရာက္သူေရာက္
ေပ်ာက္သူ ေသသူေတြလဲ အမ်ားအျပား
တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းရေအာင္လို႔
ဘ၀ေတြနဲ႔ရင္းႏွီး
တန္ဖိုးႀကီးႀကီး ေပးခဲ့ၾကရတယ္။

သစ္႐ြက္ေတြ ေႂကြေလ်ာလို႔
ေႏြဥၾသ တြန္ခါနီးျပန္ၿပီ။
ဤခရီး မဆံုးေသး။

ကဗ်ာဆရာမွာလဲ၊ ဒဏ္ရာေတြရ
ကေလာင္ထက္မွာ ေသြးစက္ေတြက်ခဲ့ၿပီ။

ေႏြတန္ခူးမွာ
ေလ႐ူးကေလးနဲ႔ မလိုက္အား။
အင္းယားကန္ ေရျပင္ရိပ္မွာ
အတိတ္ကို မလြမ္းအား။

ကေလာင္တေခ်ာင္းနဲ႔
ေအာင္ေမာင္း ေအာင္စည္သံ ေမွ်ာ္ရင္း
ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ အတူ
ကေလာင္ဖ်ား ခၽြန္ေနဆဲ။

ေကာ္ဖီတခြက္၊ စီးကရက္တလိပ္ႏွင့္
စိတ္ကူးမယဥ္ႏိုင္႐ွာေတာ့ေခ်။ ။

တင္မိုး
ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၈၊ ၁၉၉၉။
မာယာ ၂၀၀၁ မတ္လ။

မေမ့ႏိုင္တဲ့ ဆရာ့ပံုရိပ္
ေရးသူ- ေအး၀င္း (လမင္းတရာ)

၁၉၉၉ ခုႏွစ္ရဲ႔ က်ေနာ္အလုပ္က ျပန္ေရာက္တဲ့ တညေနအခ်ိန္မွာ message တခု အိမ္ကို ေရာက္ေနတယ္။ ဦးဘဂ်မ္း ဖုန္းေခၚတယ္တဲ့။
႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ က်ေနာ့္ အသိထဲမွာ ဒီနာမည္ဟာ ကဗ်ာဆရာ 'တင္မိုး' ပဲ။ သူေပးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ရဲ႔ area code ကို ၾကည့္ေတာ့ (၃၁၃) တဲ့။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သူအေမရိက ေရာက္ေနၿပီမွတ္ၿပီး အေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္း က်ေနာ္ ဖံုးေခၚလိုက္ တယ္။



ေၾသာ္.... သူ ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္ကို ေရာက္ေနတာကိုး။ သူ႔သမီးက ေဒါက္တာမိုးမိုးႏွင္းတဲ့။ သမီးက ေခၚလို႔ သူထြက္လာခဲ့တာ အျပင္၊ တျခားသူရဲ႔ အေၾကာင္းကိစၥေတြနဲ႔ အေျခအေနကို လည္း ႐ွင္းျပတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ မျပန္နဲ႔ေတာ့၊ ျပန္ရင္ ဖြတ္က်ားေတြ ဆရာ့ကို ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ ေပးလိမ့္မယ္လို႔ အၾကံေပးလိုက္တယ္။ တျခားသူေတြလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ အၾကံေပးၾကတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ သူ မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အေမရိကကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ဘယ္လ္ဂ်ီယံကေန အလည္ေရာက္လာေတာ့ သူတည္းတဲ့အိမ္မွာ သူ႔ကို က်ေနာ္ သြားေခၚၿပီး ယူနီဗာဆယ္စတူဒီယိုကို ေခၚသြားတယ္။
ဇြန္လ ၁၈ ရက္၊ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀။
အဓိက ကေတာ့ အခ်ိန္ၾကာၾကာ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ႏွစ္ေယာက္ထဲ စကားေျပာဖို႔ပါ။
ႏွစ္ေယာက္သား ယူနီဗာဆယ္ စတူဒီယိုထဲမွာ ဟို၀င္ဒီထြက္ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈရင္းက စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ မ်ိဳးစံုပါပဲ။ ေျပာရင္း က်ေနာ္ ထိုင္းမွာေနတုန္းက စုထားတဲ့ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္။ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး တပ္ေပါင္းစု(မနတ) က ထုတ္တဲ့ 'မတ္လ၏ ဂႏၳ၀င္ပန္း႐ိုင္းမ်ား' ကဗ်ာ၊ ေဒၚခင္ၾကည္စ်ာပနမွာ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးတပ္ေပါင္းစု (မနတ) က ေ၀တဲ့ 'သံမဏိပန္းတဖူး၏ ဥယဥ္မွဴးမိခင္' ကဗ်ာ၊ ေနာက္ပီး သူ႔ကဗ်ာေတြ... 'အိမ္လည္ၾကဴးတဲ့သား' 'ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး လူႀကီးမင္း မ်ား'.....။
အဲဒီမွာ အၾကံတခု က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ သူအေမရိကကို ေရာက္လာတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ လမင္းတရာက ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးတအုပ္ ထုတ္လိုက္ရရင္ ေကာင္းေလ မလား.....။ သူက ေကာင္းသားပဲ လုပ္ေလတဲ့။ သူလည္း သင့္ေတာ္တာေလးေတြ ထပ္ျဖည့္ ေပးမယ္ ေျပာတယ္။ သူ ထပ္ေပးတဲ့အထဲမွာ အႀကိဳက္ဆံုးက 'ဗုဒၶႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္း' တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္ ေမြးဖြားလိုက္ၾကတယ္။ 'ဗုဒၶႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္းႏွင့္ အျခားကဗ်ာမ်ား' တဲ့။
မွတ္မွတ္ရရတခုက သူနဲ႔က်ေနာ္ ယူနီဗာဆယ္စတူဒီယိုထဲကအထြက္ ေဟာလီး၀ုဒ္ ေတာင္ကုန္းေပၚကေန က်ေနာ္ႀကိဳတင္ယူလာတဲ့ ဖံုးကဒ္ကိုသံုးၿပီး အမ်ားသံုးတယ္လီဖံုးကေန တေနရာကို က်ေနာ္ တယ္လီဖံုး ေခၚတယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွ ေျပာမေနပဲ သူ႔လက္ထဲကို တယ္လီဖံုးခြက္ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ၀င္းပသြားတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔အတူ၊ သူ႔ဆီက အသံတခု ထြက္လာတယ္။

"ေဟ့ေကာင္..... ဖိုးသံ... ငါ့လခြီးမွပဲကြာ......." တဲ့။

အဲဒီအေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးတိုင္း အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို အတိုင္းသား ျမင္တုန္း။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနတဲ့ ညီငယ္တေယာက္ကို သူမေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အခ်ိန္၊ သူမေမွ်ာ္လင့္တဲ့ေနရာမွာ ႐ုတ္တရက္ သူ စကားေျပာလိုက္ရတယ္ေလ။ သူ႔ရဲ႔ တုန္႔ျပန္လိုက္တဲ့ အသံႀကီးက တကယ့္ကို ေက်နပ္အားရ ပီတိျဖစ္တဲ့အသံႀကီး။ နားေထာင္လိုက္႐ံုနဲ႔ သူဘယ္ေလာက္ ႐ႊင္လန္းအားတက္ သြားတယ္ဆိုတာ သိလိုက္တယ္။
သူ႔အသံ၊ သူ႔ေလယူေလသိမ္း၊ သူ႔ အသံုးအႏႈန္းဟာ ဒီ လူအေပၚ သူ ေႏြးေထြးမႈ၊ ေလးနက္မႈ၊ ျဖဴစင္မႈ၊ ႐ိုးသားမႈ၊ ပြင့္လင္းမႈေတြ အတိုင္းသား ေပၚလြင္ခဲ့တယ္။

ေအး၀င္း (လမင္းတရာ)
ဆရာဆံုးတယ္လို႔ ၾကားၾကားျခင္း ဒီအမွတ္တရစာကို ေကာက္ေရးၿပီး မိုးမခ အင္တာ နက္ ေရဒီယိုကို ပို႔လိုက္တာျဖစ္တယ္။

Thursday, December 25, 2008

ေဟာလီး၀ုဒ္ကအျပန္
ေရးသူ- တင္မိုး




ယူနီဗာဆယ္စီးတီး-တဲ့
မီးေရာင္စံု၊ ပန္းေရာင္စံု၊ လူေရာင္စံုနဲ႔
တုန္လႈပ္ဖြယ္၊ မက္ေမာဖြယ္၊ ရင္သပ္အံ့ၾသဖြယ္
တကယ္လား၊ အတုလား
ခြဲျခားလို႔မရႏိုင္တဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးမား
ခမ္းနားလွတဲ့ ေဟာလီး၀ုဒ္စခန္းမွာ
က်မ္းကိုးက်မ္းကားနဲ႔
လမ္း႐ိုးအတိုင္းသြားေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ငါရယ္
စာခ်စ္သူ ကဗ်ာခ်စ္သူ ပညာခ်စ္သူ လမင္းတရာဆရာရယ္
အံ့ဖြယ္ကမၻာ အလည္အပတ္ေရာက္လာပါတယ္။



တိုက္ခန္း ခိုက္ခန္းေတြနဲ႔
မိုက္ရမ္းေနၾကတဲ့ ေကာင္းဘြိဳင္လမ္းမွာ
ယမ္းေငြ႔မျပတ္ ေသနတ္ေတြစမ္းေနေပမဲ့
ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာေတာ့ လူမိုက္ေတြက်ဆံုးရ
သေဘာက်လို႔ မဆံုးႏိုင္ခဲ့။

ေရတံခြန္ေတြ တံတားေတြ က်ိဳးက်
ဟယဒယႏွလံုးေတြ ဂၽြမ္းထိုးေမွာက္ခုန္ေပမဲ့
ဇာတ္႐ံုကထြက္ေတာ့ ေလေျပညႇင္းညႇင္း
ပန္းသင္းသင္းနဲ႔ပါ။

ေျမငလ်င္ႀကီးတုန္ခါ
ကမၻာႀကီးၿပိဳက်
ဘ၀ေတြ လြင့္စင္ခမန္း
လွ်ပ္စီးလွ်ပ္ပန္း တ၀င္း၀င္း
တႁခြင္းႁခြင္း ျမည္ဟိန္း
တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း တဂ်ိဳင္းဂ်ိဳင္းနဲ႔
လိႈင္းေတြေမာက္ လမ္းေတြေပ်ာက္ေပမဲ့
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၿငိမ္သက္
ေ႐ႊလက္တူတူ တြဲလို႔
ရဲရင့္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္း
ေအာင္ပြဲခန္း ေရာက္လို႔
ကိုကာကိုလာ ေသာက္ရင္း
ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္ေမာႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

တိရစၦာန္ ဇာတ္လိုက္ေတြမို႔
ခပ္မိုက္မိုက္ မထင္ေလနဲ႔
လူယဥ္ေက်း လူလိမၼာတို႔လို
လုပ္သင့္တာ မလုပ္သင့္တာ
လိမၼာစြာ ပညာ႐ွိစြာနဲ႔
ခ်စ္စရာ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

႐ုပ္႐ွင္ၿမိဳ႔ေတာ္က အျပင္ထြက္လို႔
လက္ေတြ႔ေလာကထဲ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာလဲ
ပညာသာ ထာ၀ရ
အလိမၼာသာ ထာ၀ရလို႔
သဘာ၀က်က် စိတ္မွာစြဲၿပီး
ရဲရဲႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ဟိန္းဟိန္း
ၿခိမ္းေျခာက္မႈဆိုတာ တခဏပါပဲ
ထာ၀ရ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္လို႔
အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ၿပီး
ယူနီဗာဆယ္ ၿမိဳ႔ေတာ္က
ကဗ်ာေက်ာ္ ငါတေယာက္ဟာ
ထြန္းေတာက္မဲ့ အနာဂတ္ကိုေမွ်ာ္မွန္းရင္း
လမ္းေပၚက လမင္းတရာကို
၀မ္းေျမာက္စြာ ေပြ႔ဖက္ခဲ့ပါတယ္။ ။

တင္မိုး
လမင္းတရာ ကိုေအး၀င္းနဲ႔ အမွတ္တရ။
ဇြန္လ ၁၈ ရက္၊ ၂၀၀၀ တနင္းဂေႏြနံနက္ခင္း၊ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္။

Artist- Lin YaungNi (လင္းေရာင္နီ)






Rest of your post

Wednesday, December 24, 2008

တမာပြင့္ မွ ဒပ္ေဖဒယ္ သို႔
ေရးသူ- ဒဂုန္တာရာ




ကိုတင္မိုး
႐ိုးရာေက်း႐ြာ တမာပြင့္ရန႔ံ
ေမႊးျမယစ္ရီ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
ထိုင္ရင္း သူအိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ၿပီ။


ကိုတင္မိုးဟာ
သာယာေအးၾကည္ ခ်ိဳေမႊးသူပါ
ကဗ်ာဆရာ ႏြဲ႔ရာမ်ိဳးခ်စ္
သူျဖစ္ေသာ္လည္း ခြဲခြါရစ္ခဲ့
ခ်စ္စိတ္ျပင္းျပ အိမ္ျပန္စိတ္က
တသသႏွင့္ ခ်စ္ေဒါသေစ
ေနမင္းကညိဳ ေဆးလိပ္တိုၿပီ
ငါ့ကို အိမ္ျပန္ပို႔ပါေလ
ပန္းၾကာ၀တ္မႈန္ လြမ္းရပံုမ်ား
ျခယ္သား ႐ုပ္ပံုလႊာတခ်ပ္။ ။

ဒဂုန္တာရာ
[၀၁၊ ၂၅၊ ၀၇ ပန္းၾကာ၀တ္မႈန္]
"ဖလ္မီးအိမ္သို႔ အလြမ္းစာ" ၊ ကဗ်ာဆရာတင္မိုး (ဦးဗဂ်မ္း) (၁၉၃၃-၂၀၀၇) ကြယ္လြန္ျခင္း တလျပည့္ အမွတ္တရ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

တမာတန္းသို႔ လြမ္းကဗ်ာ
ေရးသူ- ေမာင္စြမ္းရည္

တမာတန္းေတြနဲ႔
႐ြာလမ္းဆီသို႔ ျပန္ခ်င္ၿပီ။

ဒို႔အစ္ကို ႐ြာကိုတမ္း
လြမ္းကဗ်ာစီ။


တေယာအို ေခ်ာင္ႀကိဳၾကားမွာလ
ထားရစ္ေပါ့ ေတးမသီ
ေငးရီလို႔ စာမဆံုး။

ေဆးလိပ္ရယ္တို
ေနညိဳခ်ိန္ အေမွာင္ၾကားဆီသို႔
ဒို႔အစ္ကို ဘယ္ကိုသြားၿပီလဲ့
ခ်ိဳးကူသံ ထံတ်ာစကားေတြနဲ႔
အျဖည့္ခံ ကာရန္မ်ားကို
ညီဘြားေတြ ျဖည့္ေစဖို႔ထားခဲ့ေလသလာ့
သြားႏွင့္ေလဦး။ ။

ေမာင္စြမ္းရည္
၀၁၊ ၂၃၊ ၀၇
"ဖလ္မီးအိမ္သို႔ အလြမ္းစာ" ၊ ကဗ်ာဆရာတင္မိုး (ဦးဗဂ်မ္း) (၁၉၃၃-၂၀၀၇) ကြယ္လြန္ျခင္း တလျပည့္ အမွတ္တရ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဖန္မီးအိမ္
ေရးသူ- ေမာင္စြမ္းရည္

ဟိုဘက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္
ဒီဘက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္
ဒို႔အစ္ကို ထြန္းကာညႇိ
လင္းပါဘိ ဖန္မီးအိမ္။



ဖန္မီးအိမ္
ေမွာင္ခ်ိန္ကို ခြင္း
ေမွာင္ေလ လင္းေလ
လင္းထက္လင္း။

မီးအိမ္႐ွင္ ကြယ္ကာေပ်ာက္ေပမယ့္
ဖန္မီးအိမ္ ထိန္ထိန္ေတာက္ေပလိမ့္
ထိုးေဖာက္ ညတြင္း
မိုးေသာက္ လမင္း။ ။

ေမာင္စြမ္းရည္။
၀၁၊ ၂၂၊ ၀၇
"ဖလ္မီးအိမ္သို႔ အလြမ္းစာ" ၊ ကဗ်ာဆရာတင္မိုး (ဦးဗဂ်မ္း) (၁၉၃၃-၂၀၀၇) ကြယ္လြန္ျခင္း တလျပည့္ အမွတ္တရ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

႐ွမ္း႐ိုးမမွာ ျမဴခိုးေ၀ေနၿပီေပါ့ ဆရာ
ေရးသူ-ေမာင္လွ၀င္း[ျမင္းျခံ]

အို.... မီးအိမ္႐ွင္
ျပည္႐ြာဘ၀၊ မိုးေမွာင္က်ခ်ိန္
ဖန္မီးအိမ္မွ၊ အလင္းစႏွင့္
လမ္းျပေနဆဲ၊ ေဖးကူဆဲမွာ
မီးစာလဲကၽြမ္း၊ ဆီလဲခန္း
စခန္းမ၀င္ေတာ့ၿပီေလာ။



အို...... သီခ်င္းသည္
ဧရာနဒီတြင္း၊ ညေနခင္းအခ်ိန္
ေနျခည္ႏုျဖာဆင္း
တိမ္ေရာင္စံု သဘင္က်င္းလို႔
ေလညႇင္းေဆာ္ စည္းသံသြင္းေနဆဲ
ေလွတစင္းနဲ႔
သီခ်င္းမညည္းေတာ့ၿပီေလာ။

အို...... အိပ္မက္သခင္
စိမ္းလန္းေသာအိပ္မက္
ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ နီလာအိပ္မက္
ေတာ္လွန္ေသာ ပတၱျမားအိပ္မက္
အိပ္မက္ကြန္ယက္၊ ျဖန္႔ၾကက္အလွခင္း
မိုးမလင္းမီ
အိပ္မက္အေႂကြေစာခဲ့ၿပီ။

တမာေျမတမာတန္းက
ငယ္စဥ္အခါ တပည့္တပန္းတို႔
သင္လာလမ္းကို
ေစာင့္ႀကိဳေနဆဲ.....
ေညာင္ညိဳ႐ြက္ေတြ လကၤာညည္း
ဆည္းလည္းသံတခ်ိဳခ်ိဳ
ေက်းငွက္ေတြ ေတးဆိုဆဲမွာ
ဆရာေနညိဳခ်ိန္ ေစာခဲ့ၿပီ။

ျပည္သူေတြခ်စ္တဲ့
ျပည္ခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာအား
၀ပ္တြားဦးခိုက္
ပူေဇာ္ထိုက္သူ ပူေဇာ္မည္
ေကာ္ေရာ္ဂါရ၀
ျပဳရဖို႔ သင္ေမွ်ာ္ရည္ဆဲ....
ေလသာမိုးသာ၊ လမ္းပန္းသာခ်ိန္
လာခဲ့ပါမည္၊ သင္ေမွ်ာ္ရည္ဆဲ....
ၾကမၼာေသြဖီ သြားခဲ့ၿပီ။

မိုးေပၚမွာ ၾကယ္ေတြေႂကြ
ေျမေပၚမွာ ပန္းေတြေႂကြ
ေျမခ ေႂကြက်၊ တရားသခၤါရ
လွပပန္းပြင့္ျဖဴ၊ အက်ည္းတန္သရဖူဥေသွ်ာင္
ခ်စ္သူမုန္းသူ၊ ႏွင္းျဖဴမီးခဲ
မခြဲမျခား၊ အားလံုးအနိစၥ
စိတ္က တရားျပလည္း
အစားထိုးလို႔ မလြယ္ကူ
အဖိုးတန္သူမို႔
ခ်စ္ခင္သူတို႔ မ်က္ရည္စို႔ရၿပီ။

ဆရာလာလွ်င္
ျမန္မာဆန္ဆန္၊ ဆရာ့ထံပါး
၀ပ္တြားလက္အုပ္မိုး
႐ွိခိုးကန္ေတာ့မည္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္ရည္ထားခဲ့
သည္ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ား
ျမဴမင္ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို
ေဆးသားပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ၿပီ။

ဆရာလာလွ်င္
တမာပင္ရိပ္၊ ထန္းညိဳရိပ္ႏွင့္
အရိပ္ထေနာင္း၊ အတိတ္ေၾကာင္းကို
ျပန္ေျပာင္းေျပာၾက၊ လြမ္းျမျမႏွင့္
တမ္းတၾကမည္၊ စိတ္ကရည္ခဲ့။

အညာေျမလမ္း၊ တမာတန္းကို
ဆရာလြမ္းခဲ့႐ွာလိမ့္မည္။

ပုပၸါးေတာင္ထိပ္
တိမ္ရိပ္ညိဳ ခေမာက္ေဆာင္းခ်ိန္
အိမ္ကို ႐ြာကို
ဆရာလြမ္း႐ွာေပလိမ့္မည္
ေတာင္သာေခ်ာင္းထဲက
သဲျဖဴလြလြ၊ စိုျမျမေျမခင္း
လက္ယက္တြင္းက၊ ေရခ်ိဳျမကို
ဆရာတမ္းတ႐ွာလိမ့္မည္
အခုေတာ့ ဆရာဟာ
ႏွင္းဆီပြင့္ေပၚမွာ
ထာ၀ရ အိပ္ေပ်ာ္သြား႐ွာၿပီ။

ေဆးလိပ္လည္းတို
ေနလည္းညိဳလို႔
ဆရာအို.....
လက္ျပထြက္ခြါသြားၿပီေကာ။

ျမန္မာ့ကႏၱာရႏွစ္မ်ား
ဆရာ့ကေလာင္ဖ်ားက
က်ခဲ့တဲ့မင္စက္
ႏွင္းဆီေရာင္ရဲရဲလက္
ျပည္သူဘက္မွာ
ထက္ျမတက္ႂကြ
လွပကဗ်ာ၊ ႏွင္းဆီပြင့္မ်ားစြာ
ဆရာဟာ
ေတာ္လွန္စာဆိုပါ။
နရသိမ္ေထာင္အတြင္း
အက်ဥ္းဒဏ္မမႈ
မင္းရန္ကို အံတုခဲ့
ဆရာဟာ
ျပည္သူ႔စာဆိုပါ။

အေဆာင္ေဆာင္အခန္းခန္း
ေအာင္စခန္းေအာင္နန္းေတြနဲ႔
ျပည္သူေတြ ေခါင္ျမန္းခ်ိန္ေရာက္ရင္
သေျပညိဳေအာင္ပန္းေတြ ေ၀ေပလိမ့္
ျပည္ေတာ္၀င္အျပန္လမ္း
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတူလွမ္းတဲ့အခါ
'ပန္းလက္ေဆာင္' ေ၀ငွ
အျပံဳးျမျမနဲ႔ ေပ်ာ္ၾကရေအာင္
ႂကြခဲ့ပါဦး ဆရာ။

ပုဂံေက်ာင္းက
ေခါင္းေလာင္းသံတခ်ိဳခ်ိဳ
ျပည္သူေတြ ေတးဆိုခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆို
'ထီးကေလးနဲ႔မနီ' လည္း
မ်က္ႏွာၾကည္ျမ၊ ၀င္းပပနဲ႔
တ, ႐ွာမွာေပါ့
အလွဆံုးအခ်ိန္မွာ
ကဗ်ာေတြတေပြ႔၊ စာေတြတေပြ႔နဲ႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔.... ျပန္ေတြၾကဦးစို႔ဆရာ
"႐ွမ္း႐ိုးမက ျမဴခိုးေ၀ရင္
လြမ္းႏိုးထလို႔ ပူမ်ိဳးေထြသ႐ွင္" တဲ့
ကဗ်ာအႏြဲ႔ ဆရာဖြဲ႔ခဲ့။

အခုေတာ့......
ခ်စ္သူခင္သူတို႔
လြမ္းစ ကၽြမ္းေစဖို႔ရာ
လြမ္းမိုးက်ေနၿပီေကာ
"႐ွမ္း႐ိုးမမွာ ျမဴခိုးေ၀ေနၿပီေပါ့ဆရာ"။

ေမာင္လွ၀င္း(ျမင္းျခံ)
၀၁၊ ၂၃၊ ၂၀၀၇
"ဖလ္မီးအိမ္သို႔ အလြမ္းစာ" ၊ ကဗ်ာဆရာတင္မိုး (ဦးဗဂ်မ္း) (၁၉၃၃-၂၀၀၇) ကြယ္လြန္ျခင္း တလျပည့္ အမွတ္တရ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဂ်မ္းဆရာ....မွန္းကာ ကန္ေတာ့ပါရဲ႔
ေရးသူ- ၀င္းတင့္ထြန္း

ဒီအခ်ိန္မွာ.....
ေတာင္သာ ဇဂ်မ္း-ကျမဲ နယ္တခိုမွာ
ႏွင္းေတြငို ျမဴေတြဆိုင္းၿပီေပါ့
စိတ္လိႈင္း လိပ္ျပာယဥ္နဲ႔
စာဆို႐ွင္ ေရာက္ေအာင္လွမ္း႐ွာလိမ့္
အလြမ္း ကေဋကဋာနဲ႔
ေျပ႐ြာကို ခ်စ္႐ွာလြန္းသူမို႔
ေ၀ဒနာေတြ သစ္ကာ သစ္ကာသြန္းပါလို႔
ခြန္းဆင့္သံ ႏႈတ္ဆက္ေတးေတြနဲ႔
လြမ္းေတးကိုလည္း သီေလၿပီ။




အ ကာလ ညအခ်ိန္မွာ
ဖန္မီးအိမ္ လက္မွာဆြဲပါလို႔
ရင္ထဲမွာ သစၥာပန္းေတြနဲ႔
အထက္အညာ မန္းတခြင္ တေထာက္ဆီသာမက
အမိဗမာျပည္ တ၀ွမ္းတျပင္တေလွ်ာက္ အႏုပညာကဗ်ာရနံ႔ ေမႊးခဲ့ပါရဲ႔
မ်ိဳးခ်စ္ေသြး ဇာတိမာန္နဲ႔
ေဒါင္းႏိုင္ငံ ေဒါင္းသံႏိုးရေအာင္
ေ႐ႊေဒါင္းေတာင္ ကေလာင္မ်ိဳးေပမို႔
တန္ဘိုးအနဂၣ ျပည့္ဂုဏ္ရည္။

စစ္အာဏာကို
အျမစ္ပါၿဖိဳ တူးကာဖ်က္ခ်င္ရဲ႔
ျပည္သူဘက္က ရပ္တည္ကာ
အႏုပညာဆိုတာ... ျပည္သူအတြက္ေဟ့...လို႔
သမိုင္းတေကြ႔ တိုက္ပြဲစဥ္မွာ
မဆိုင္းမေသြ႔ တိုက္ပြဲ၀င္ကာ စံနမူျပခဲ့သူမို႔
ေခါင္းမႀကိဳ႔တဲ့ ေဒါင္းတို႔ရဲ႔ ေဟာဒီေျမမွာ
အတုယူစရာ က၀ိဓဇ ရတနာတပါးပါပဲ
ႏွလံုးသားရဲရဲနဲ႔ ေမာ္ကြန္းတည္
ျပည္သူေတြရဲ႔ ၾကယ္စင္ပြင့္။

ဂ်မ္း ဆရာ.... ကို
မွန္းကာဆို ဦးႏွိမ္ညြတ္ပါရဲ႔
ဖန္မီးအိမ္ နန္းခ်ည္ကၽြမ္းေပမယ့္
လြမ္းပန္းေတြ ဘယ္မညႇိဳးႏိုင္ဘု
ရင္လိႈင္းသံ ေတာင္ပံႏိႈးပါလို႔
အမိေျမ နဒီ႐ိုးဆီက
႐ိုး႐ိုးေလးနဲ႔ ေခါင္းေလာင္းသံ
ပုဂံေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံ
ခြပ္ေဒါင္းသံနဲ႔ ခြပ္ေဒါင္းေတး
တေသြးေသြးနဲ႔ ဆက္ၿပီးသင္း
ေလွတစင္းနဲ႔ သီခ်င္းသည္
ဧည့္သည္ႀကီးရဲ႔ သစၥာခရီး
ေ၀းနီးမက်န္ ၿမိဳင္ယံ မလပ္ရေအာင္
တက္ခတ္သံ ညံမစဲပါပဲ
အေမွာင္ထဲ ေအာင္ဇြဲတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔
ဒီ ၀ဲ ဒီလိုေက်ာ္မတဲ့
ဒီေခၚသံ လိႈင္းေလဦးမွာ
ဒီ က်ဴးသံနင့္။ ။

၀င္းတင့္ထြန္း
၀၁၊ ၂၃၊ ၀၇"ဖလ္မီးအိမ္သို႔ အလြမ္းစာ" ၊ ကဗ်ာဆရာတင္မိုး (ဦးဗဂ်မ္း) (၁၉၃၃-၂၀၀၇) ကြယ္လြန္ျခင္း တလျပည့္ အမွတ္တရ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

Thursday, December 18, 2008

ေတာေက်ာင္းဆရာရဲ႔သုခ
ဘာသာျပန္သူ- လူထုေဒၚအမာ

ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ အျပည့္အစံုက ဝိရာဒက္တန္ယုန္ပါ။ ႏို႔ေပမယ့္ ႐ြာသားေတြက "ဆရာႀကီးဒက္" လို႔ပဲ တိုတိုေခၚ ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က တကယ္ေတာ့ သာမန္ ျမဴနီစပါယ္ ေက်ာင္းေတြမွာ စာျပရတဲ့ မူလတန္းျပ ဆရာငယ္ တေယာက္သာပါ။ ဆရာႀကီးလို႔ ေခၚတာခံ လိုက္ရေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေသြးေျမာက္စရာ ေကာင္းတာေပါ့ေလ။


ကြၽန္ေတာ့္ဘဝက ႀကီးေတာ့လည္းႀကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ ႐ွိ႐ွိသမွ်အလုပ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ တေယာက္တည္း ဒိုင္ခံလုပ္ ေနရတာဟုတ္လား။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ပဲ၊ အဖြဲ႔ဝင္ဆရာဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ပဲ၊ ေက်ာင္းေစာင့္ဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ပဲ။ ခု ေခတ္မွာ ကိုယ့္လက္ေအာက္က႐ွိတဲ့ အလုပ္မွန္ရင္ ကိုယ့္သားကိုယ့္ေျမး ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြ ကိုသာ ခြဲေဝေပးေနၾကတာကိုး။ ကြၽန္ေတာ္က ဒါမ်ိဳးမလုပ္ဘူးေလ။ အဲ..... အမွန္ကို ေျပာရရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့အမ်ိဳးေတြက ဒီအလုပ္မ်ိဳး တေယာက္ကမွ မလုပ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ဘာျပဳလို႔လဲလို႔ ေမးစရာ႐ွိပါတယ္။ မလြမ္းေလာက္တဲ့ လခ၊ မလြမ္းေလာက္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးမို႔ပါ။
အလုပ္မွာ အေဖာ္မ႐ွိဘူး။ ကိုယ္တေယာက္တည္းဆိုတာ ပ်င္းစရာေတာ့ ေကာင္းတာ ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတတ္တဲ့ အက်င့္လည္းရတယ္။ အလုပ္ခြင္ထဲကေနၿပီး ကိုယ့္ကို ဒုကၡေပးမယ့္ လူလည္းမ႐ွိဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပညာနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈပညာတို႔ ဆိုတာေတြ ကြၽန္ေတာ္မတတ္လည္း ဘာမွအေရးမႀကီးဘူး။
ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္းက နာမည္ေလးၾကား႐ံုနဲ႔ ထုတိၾသဘာ ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ေက်ာင္း။ ဘန္ဒံုပ႐ိုင္တဲ့။ ဒံုေမာင္းေလဆိပ္ႀကီးတို႔၊ ဒံုဝမ္းတို႔နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ မ႐ွိလား။
ဒီနာမည္ပါပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒုကၡေပးခဲ့တာ။ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္စ ေလွ်ာက္ေတာ့ ဒီအသံကိုၾကားတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္စိတ္ကူးယဥ္မိတယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ ေက်ာင္းသြားႏိုင္ဖို႔ ကံေကာင္းသူ ေ႐ြးပြဲက ျပည္နယ္အစိုးရ႐ံုးမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါ တယ္။
ေက်ာင္းဆရာ ခန္႔လႊတ္ဖို႔ေနရာက ၅ဝ ႐ွိေနတာပါ။ စာေမးပြဲမွာ အမွတ္အမ်ားဆံုး ရတဲ့ ေက်ာင္းဆရာက ဒီေနရာ ၅ဝ ထဲက အႀကိဳက္ ဆံုးေနရာကို ေ႐ြးၿပီး သြားခြင့္႐ွိမွာပါတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က ၾကက္ကန္းဆန္အိုးတိုး၊ အမွတ္ေတြက အမ်ားဆံုး ျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳက္ရာေနရာကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲ ေ႐ြးခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆရာလစ္လပ္တဲ့ ေက်ာင္း ေတြရဲ႔ နာမည္စာရင္းကို ကြၽန္ေတာ္က ေလွ်ာက္ဖတ္လိုက္တယ္။ ဘန္ေရးတဲ့၊ ဘန္နတဲ့၊ ဘန္ဆြမ္းတဲ့၊ ဘန္လန္းတဲ့၊ ဘန္ေကာ့တဲ့၊ ကြၽန္ေတာ္ ဒီေက်ာင္းေတြ တေက်ာင္းမွ ဘယ္နားမွာ ႐ွိမွန္း မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ နာမည္ေတြ ဖတ္ရတာ လယ္ကြင္းေတြၾကား၊ ေတာေတြ ျခားေနတဲ့ အလြန္ေခါင္တဲ့ ေနရာေတြက ေသြ႔ေျခာက္ေျခာက္ ေက်ာင္းေတြျဖစ္မွာပဲလို႔ ထင္ မိတယ္။ ဘန္ဒံုပ႐ိုင္ ဆိုတဲ့ေက်ာင္းကေလးရဲ႔ နာမည္ကိုဖတ္လိုက္ရေတာ့ ဘန္ေကာက္က ဒံုေမာင္းကို သြားသတိရၿပီး အဲဒီေက်ာင္းကို သြားမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ခ်က္ခ်င္းဆံုးျဖတ္ လိုက္တာပဲ။ အရမ္းမွ တကယ့္ အရမ္းဆံုးျဖတ္ လိုက္တာပါ။
ေက်ာင္းက တကယ္ေတာ့ ကမၻာအစြန္းမွာ ႐ွိသေလာက္ ေဝးပါတယ္။ ေက်ာင္း ၅ဝ ထဲ မွာ အေဝးဆံုး အေခါင္ဆံုး ေက်ာင္းပါ။ စူခိုတိုင္နဲ႔ ကီလိုမီတာ ၅ဝ-၆ဝ ေလာက္ေဝးၿပီး၊ တကယ့္ကို အေတာ္ႀကီး ေခါင္ေခါင္ထဲက ျမန္မာနယ္စပ္မွာ ႐ွိေနတဲ့ ေက်ာင္းကေလးပါ။
ကဲ..... သူ႔သမိုင္းကေလးကို ေျပာၾကဦးစို႔ ရဲ႔။ ဒီေက်ာင္းဖြင့္တာ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ႏို႔ေပ မယ့္ ဒီေက်ာင္းကို ႀကီးႀကီးမာစတာ တေခါက္တည္း လာဖူးပါတယ္။ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ စ ႏွစ္ကပါ။ ဒီေနာက္ ဘယ္သူမွ မႂကြလာေတာ့ပါဘူး။ မလာတာလည္း အဆိုးေတာ့ ဆိုစရာမ ႐ွိဘူးေပါ့။ အလြန္ထူထပ္တဲ့ ေတာႀကီးထဲက ျဖတ္လာရမယ္။ မိုးတြင္းဆိုရင္ ႐ႊံ႔ဗြက္ထဲက ေျခ က်င္လာခဲ့ေပေရာ့၊ လမ္းမွာ ညေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ၿပီးမွ ေရာက္တာ။ မိုးကုန္ရင္ေတာ့ ဘိုင္စကယ္နဲ႔ လာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းက သဲလည္းေပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အတက္ က ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျခသလံုး မေတာင့္တဲ့ လူမ်ားအဖို႔ ေျခက်င္ေလွ်ာက္လာရင္ အသက္သာဆံုးပဲ။
ဘန္ဒံုပ႐ိုင္ေက်ာင္းရဲ႔ ေက်ာင္းဝင္းက အက်ယ္ႀကီးပါ။ ဘယ္အထိ က်ယ္သလဲဆိုရင္ ေက်ာင္းဝင္းေျမကို ဒါေက်ာင္းရယ္လို႔ သတ္မွတ္မႈေတာင္ မ႐ွိပါဘူး။ ေက်ာင္းဝင္းေျမ လိုခ်င္သပဆိုရင္ ခ်ဲ႔ခ်င္သေလာက္ ခ်ဲ႔ယူပါ။ ဘယ္သူကမွ မတားဆီး မကန္႔ကြက္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီေျမေတြက ဘာအသံုးမွ မက်ပဲကလား။ ေက်ာင္းနဲ႔အနီးဆံုးမွာ ေတာင္ကုန္းတခု႐ွိတယ္။ ေတာင္ဖက္ကို တေျဖးေျဖး နိမ္႔ေလွ်ာသြားတာ။ ဒါေၾကာင့္ မိုး႐ြာတယ္ဆိုရင္ ေရကစီးဆင္းသြားတာမို႔ ခ်က္ခ်င္းေျခာက္တယ္။ ဘန္ေကာက္မွာလို ဗြက္ေတြ ေရအိုင္ေတြ မ႐ွိဘူး။ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦကလည္း ေတာင္ကုန္းကေလးကို ေနာက္ခံထားၿပီး ခပ္မားမားရပ္တည္ေနတာပါ။ ေက်ာင္းအေ႐ွ႔မွာ ဝါးအမ်ိဳးေပါင္းစံုလွစြာ ေပါက္ခ်င္သလို ေပါက္ေနၾကၿပီး၊ ေက်ာင္းေဘး တဖက္တခ်က္မွာေတာ့ သစ္ေတာေတြ အရမ္းခုတ္ခဲ့လို႔ ေတာျပဳန္းရာက အတက္ ထေပါက္တဲ့ သစ္ပင္ပ်ိဳေတြ႐ွိပါတယ္။ ဒီအပင္ေတြ ဟာ ေနာင္အႏွစ္ငါးဆယ္ ဆိုရင္ လူက ခုတ္ယူသံုးစြဲလို႔ ရေလာက္ပါၿပီ။
ေက်ာင္းဝင္းမွာ ပန္းပင္ သစ္ပင္ အလွအပ စိုက္ခ်င္ရင္လည္း တလံု႔တလ စိုက္စရာ မလိုပါဘူး။ ေက်ာင္းပတ္ပတ္လည္မွာ၊ သူ႔ဘာသာ အေလ့က် ေပါက္ေနတာေတြကိုပဲ အမ်ိဳးလဲစံု၊ လွလဲလွလို႔ပါ။ သစ္ခြအ႐ိုင္းေတြဆိုတာ အမ်ိဳးကိုစံုလို႔၊ ပြင့္လိုက္ ေမႊးလိုက္တာ လည္း ႀကိဳင္လို႔၊ ဍ ရင္ေကာက္ပင္ေတြကလည္း လွမွလွ၊ ေပါမွေပါ။ ေက်ာင္းေျမထဲ ေက်ာက္စရစ္အျဖဴနဲ႔ အနီကေလးေတြကို လွေအာင္ခင္းလိုက္ရင္ ေက်ာင္းဝိုင္းဟာ တကယ့္ သဘာဝပန္းခင္းနဲ႔ လွေနမွာပဲ။ အသီးသီးတဲ့အပင္ ႐ွိတယ္။ ႏြယ္ပင္ႀကီးေတြ႐ွိတယ္။ တခ်ိဳ႔ ႏြယ္ေတြဆိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြ ဒန္းစီးလို႔ရတယ္။
ေက်ာင္းေဆာင္ကေတာ့ စရိတ္အကုန္ အက်အသက္သာဆံုးနည္းနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ ထားတာပါ။ ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းကလည္း အားလံုးေဒသထြက္ခ်ည္းပါ။ ေက်ာင္းတိုင္ ၁၆ လံုးစလံုးက သစ္သားတိုင္ေတြ၊ သစ္သားဆိုရာမွာ အပင္ကခုတ္ၿပီး ေ႐ႊေပၚမထိုး ဘာမထိုး၊ အေခါက္ပဲ ခြါထားတာမို႔ အမ်က္ေတြ အတက္ေတြေနရာက နဂိုအတိုင္း ဖုေန ထစ္ေန ခြက္ေန တာမို႔ ေက်ာင္းတိုင္ေတြက အလိုလို အႏုပညာ ဆန္ေနတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႔အမိုးက ထန္း႐ြက္၊ က်ီးယက္ကဝါး၊ အကာနဲ႔ခန္းဆီးက ဝါးနဲ႔ယက္ထားတဲ့ထရံ၊ ေ႐ႊေရာင္ေပါက္ျပီး ဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနတယ္။ ဘာေဆးမွ သုတ္ဖို႔မလိုဘူး။ သဘာဝအေရာင္နဲ႔ လွလို႔ပလို႔။
ေက်ာင္းေ႐ွ႔မွာေတာ့ သစ္ကိုင္းေကာက္ေကာက္ေကြးေကြးေတြကို ေ႐ြးၿပီး ေျမထဲစိုက္ ၿပီး သစ္ကိုင္းေကာက္နဲ႔ပဲ တန္း႐ိုက္ထားလိုက္ေတာ့ တမ်ိဳးတဖံုဆန္းသစ္ၿပီး ေမာ္ဒန္အတ္ အျမင္နဲ႔ လွေနပါေတာ့တယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ဒါက ကဗ်ာဆန္သေလး၊ အႏုပညာေျမာက္သေလး၊ ေမာ္ဒန္အတ္ျဖစ္သေလးနဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ ကိစၥပါ။ သူတို႔႐ြာက လူေတြ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လို႐ွိၾကတယ္ မသိပါဘူး။
ေက်ာင္းတံစက္ၿမိတ္က ေရက်ရင္ က်တဲ့ေရက တင္မေနဘဲ စီးသြားေအာင္၊ တံစက္ၿမိတ္ ေအာက္မွာ မိုးေရစီးေျမာင္း တူးေပးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းအဝင္လမ္းကို ေရာင္စံု ေက်ာက္တံုးကေလးေတြ ကြၽန္ေတာ္က ကေလးေတြ အေကာက္ခိုင္ၿပီး၊ အဂၤလိပ္ စာလံုး အက္စ္ ပံုသ႑ာန္ ေက်ာင္းအဝင္လမ္းကေလးလုပ္ၿပီး တဖက္တခ်က္ ေက်ာက္တံုးေတြ အစီခိုင္းထား ပါတယ္။
ေက်ာင္းေ႐ွ႔က အလံတိုင္ကိုေတာ့ တိုင္ေျခမွာ ေက်ာက္တံုးအ႐ြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ပံုစံအစား စားကို စုပံုျပီး စိုက္ထူေပးထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေက်ာင္းအလံတိုင္ဟာ စူခိုထိုင္တနယ္လံုးမွာ အျမင့္ဆံုး အလံတိုင္ပါ။ စူဠလံုကြန္ တကၠသိုလ္ အလံတိုင္ထက္ ျမင့္တာလည္း ေသခ်ာ ပါတယ္။ ထိုင္းတႏိုင္ငံလံုးမွာ ဒီအလံတိုင္ဟာ အျမင့္ဆံုးပဲလို႔ တေယာက္ေယာက္က ေျပာလာရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္က ဟုတ္တယ္လို႔ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းခန္းထဲ စာသင္ခံုေတြက ဘယ္ေက်ာင္းသား ဘယ္ေလာက္ေဆာ့လို႔မွ က်ိဳးႏိုင္၊ ပဲ့ႏိုင္တဲ့ ခံုမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဆန္ေထာင္းတဲ့ဆံုႀကီးေတြ ေလာက္အဝ႐ွိတဲ့ သစ္တံုးႀကီးေတြကို တေပစီ ျဖတ္ၿပီးခ်ထားတာမို႔ ဝက္သားဆိုင္က စဥ္းတီ တံုးႀကီးေတြ စီထားသလား ေအာက္ေမ့ရပါတယ္။ ကေလးေတြက ဒီသစ္တံုးေတြေပၚမွာ ထိုင္တယ္။ ဒီတံုးေတြေပၚမွာ စာေရးတယ္။ အမ်ိဳးစံု အသံုးခ်လို႔ရပါတယ္။ တခုပဲသတိထား ရတယ္။ ဒီတံုးႀကီးေတြ ေျခေထာက္ေပၚ မက် ေအာင္ေတာ့ ဂ႐ုစိုက္မွ။
ကြၽန္ေတာ့္ ေက်ာင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား ၆ဝ ေက်ာ္ စုႁပြတ္ၿပီး သြတ္ထားပါတယ္။ ၁-တန္း နဲ႔ ၂-တန္းက ေက်ာင္းရဲ႔ ၀ဲဘက္ျခမ္းမွာ၊ ၃-တန္းနဲ႔ ၄-တန္းက ယာဘက္ျခမ္းထဲမွာပါ။
ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေနက် တေန႔တာ စာစသင္ ပံုက၊ ပထမဆံုး ၄-တန္းေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ဂဏန္းပုစၦာ ၃-ပုဒ္။ ၃-တန္းေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ ေက်ာက္သင္ပုန္း ေပၚမွာ ပုစၦာ ၃-ပုဒ္ေရးၿပီး သူတို႔ကို ဒါတြက္ၾကလို႔ ခိုင္းလိုက္ရတယ္။ အဲဒီကၿပီးမွ ၂-တန္း ဘက္ကိုေျပးၿပီး၊ ထိုင္းစာနဲ႔ အာရဗီဂဏန္း ၁၊၂၊ ၃၊ ၄ ကို အေရးခိုင္းရတယ္။ အဲဒါ ၿပီးေတာ့မွ ပထမတန္းကိုကူးရတယ္။ ဒီကေလးေတြကို အေျခခံ စာလံုးေပါင္းတခ်ိဳ႔ ၂ ႀကိမ္ ၃ ႀကိမ္ပါးစပ္ က ေအာ္ျပီး အလြတ္ေပါင္းခိုင္းလိုက္ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ ေရးေပးၿပီး
"အဲဒါ..... ကူးေရးၾက" လို႔ ေျပာရပါတယ္။
ဒါျပီးရင္ ၂-တန္းကိုျပဖို႔ လာခဲ့ရတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးေကာင္းသားကေလးမ်ားက ၁ က ၁ဝ အထိ ကူးေရးၿပီးလို႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ႀကိဳက္သေလာက္ စကားေျပာေန ၾကပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္က စာပြဲကို ႀကိမ္နဲ႔တခ်က္ ဗ်န္းခနဲ အသံေပးလိုက္ေတာ့ ခုနင္ကအသံေတြ အားလံုး ၿဗဳန္းဆိုတိတ္သြားၾကၿပီး သူတို႔ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ကေလးေတြ ျပၾကဖို႔ တခါတည္း တန္းစီလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က စာအုပ္တိုင္းကို အျမန္ဆံုးနည္းနဲ႔ မွန္တယ္ဆိုတာကို ျခစ္ေပး လိုက္တယ္။ ဒီအမွတ္ဟာ ကေလးတိုင္းကို ၿပဳံးသြားေစတယ္မဟုတ္လား။ ကေလးတိုင္းက လည္း မွန္ၾကတယ္ေလ။ ၿပီးရင္ အႏႈတ္ဂဏန္း ၃ ပုဒ္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚ ေရးေပးခဲ့ၿပီး၊ သူတို႔ ကို အတြက္ခိုင္းခဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ၃-တန္းနဲ႔ ၄-တန္း ဖက္ကို ျပန္ကူးခဲ့ျပီး၊ တြက္ခိုင္းထားတဲ့ ပုစၦာေတြ ကို ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ တြက္ျပလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔တြက္ထား တာနဲ႔ တိုက္ၾကည့္၊ မွန္မမွန္ ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ စစ္ၾကလို႔လည္း ခိုင္းလိုက္တယ္။ လုပ္ေနက် ပံုမွန္ကေတာ့ အလီတခ်ိဳ႔ဆိုခိုင္း၊ ပုစာၦနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ႐ွင္းစရာ႐ွိတာကို ႐ွင္းျပရတာေပါ့ေလ။ ျပီးမွ.....
"အကုန္လံုး ဘယ္သူမွန္သလဲေဟ့"
"ေအး...... ေကာင္းတယ္"
"ဘယ္သူက ဘယ္အပုဒ္မွားသလဲ။ မွားတဲ့လူက ဆရာတြက္ျပတာကို ကူးၿပီးျပင္ၾက" လို႔ခိုင္းၿပီး ႐ွင္းစရာ႐ွိတာကို နည္းနည္း႐ွင္းျပ လိုက္ရပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ပထမတန္းကေလးေတြ စာလံုးေပါင္းကူးတာ ၿပီးေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း ထိုးၾကႀကိတ္ၾက သတ္ၾကပုတ္ၾက ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ နာတဲ့ဟာကလည္း မ်က္ရည္နဲ႔ ငိုလို႔ ေအာ္လို႔ေပါ့။ ႀကိမ္ကို လက္လႊတ္လို႔ မရပါဘူး။ ႀကိမ္သံၾကားေတာ့ ခဏျဖစ္မခ်ည္း တိတ္သြားျပန္တာေပါ့။ ၃-တန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ပုစၦာေလးေတြကို ေျဖ႐ွင္းေပးလိုက္ တယ္။ အဲဒါၿပီးရင္ အလြန္စိတ္ပါလက္ပါ စကား လက္ဆံုက်ေနၾကတဲ့ ၄-တန္းသားေတြဆီကို ျပန္ဝင္ရပါတယ္။ သူတို႔ကိုေတာ့ တေယာက္ဆီမွာ တအုပ္တည္းသာ႐ွိတဲ့ ထိုင္းဖတ္စာအုပ္ကို အဖတ္ခိုင္းရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကေလးေတြက ဒါသူတို႔ အလွည့္ပဲ၊ ဆရာကို ကလဲ့စားေခ် မယ္လို႔ ေအာက္ေမ့တယ္ထင္ပါရဲ႔။ ဖတ္စာထဲက ကဗ်ာကို ကြၽန္ေတာ္ ဦးေႏွာက္ပ်က္ေလာက္ ေအာင္ ေအာ္ၿပီးဖတ္ၾကပါေရာ။ ဒါနဲ႔......
"ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ အျပင္ထြက္ၿပီး၊ အဲဒီ သစ္ပင္ရိပ္ေတြေအာက္မွာ ဖတ္ေခ်ၾကကြာ" လို႔ လႊတ္လိုက္ရတယ္။ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ ေက်ာင္းျပင္ေရာက္သြားေတာ့ ဆရာ့လက္စြဲစာ အုပ္ကို ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္လည္း ဘာသာစံု တအုပ္တည္း စုေပါင္းထည့္ထားတဲ့ စာအုပ္ပါ။ "ဒီမိုကရက္တစ္အစိုးရရဲ႔ မူဝါဒမ်ား" ဆိုတဲ့ အခန္းကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး၊ တမ်က္ႏွာလံုးကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးခ်ေပးလိုက္ၿပီး....
"ကဲ..... အဲဒါ ကူးၾက" လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ေအာ္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ ကေလးေတြအားလံုးက ႐ို႐ိုိုက်ိဳးက်ိဳး လိုက္နာၾကပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့လည္ေခ်ာင္းက ကြဲမတတ္ေျခာက္ေနပါၿပီ။ ေခါင္းက လည္း တဒိတ္ဒိတ္ထိုးေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အက္စ္ပရင္ေဆး ၂ ျပားကို ေက်ာင္းခန္းေထာင့္က ေျမေသာက္ေရအိုးထဲက မိုးေရနဲ႔ေသာက္ခ် လိုက္ရပါတယ္။ ေခ်ာင္းတခ်က္ေလာက္ ဆိုး လိုက္ၿပီး၊ စီးကရက္ကို မီးညိႇၿပီး တဖြာႏွစ္ဖြာ ေသာက္ၿပီးေတာ့ ၂-တန္းဖက္ ဂဏန္းတြက္ေန ရာကို မလွည့္လိုက္ရခင္ ပထမတန္းကေကာင္ေတြ ဝိုင္းေအာ္စရာ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ စာလံုးေပါင္း တခ်ိဳ႔ကို ေရးေပးၿပီး၊ "ကူးၾကေဟ့" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒါ ၿပီးရင္ ၄-တန္းဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ပါၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ "ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔၊ ထိုင္းလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ား" ကို ကူးေရးေပးလိုက္ၿပီး.....
"ကေလးတို႔ ကူးၾကကြာ" လို႔ ခိုင္းရျပန္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ စီးကရက္ဆက္ေသာက္လို႔ ကုန္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႔လည္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္ သြားပါၿပီ။ ဒီနည္းနဲ႔ မနက္ပိုင္း ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မ်ားကို ကုန္လြန္ေစရပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ စာသင္ၾကားျပသေပးေနပံုနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာမွအသံုးမက်ဘူး။ ေခတ္ ေနာက္က်တယ္ သိပ္ညံ့ဖ်င္းတဲ့ သင္နည္းစသျဖင့္ ဘယ္သူကမဆို ႀကိဳက္သလို ေဝဖန္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့ ရတာကမွ ဒီေလာက္မျမင့္၊ ဒီေလာက္မေကာင္း ခဲ့ဘဲနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္ပညာေရးပါရဂူ တေယာက္လို သင္ျပတတ္ပါ့မတံုး။ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို သင္ျပေပးလိုက္သလို ကြၽန္ေတာ္သူတို႔ကို သင္ျပေပးတာပဲဟာ။ ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္းကေလးလို ေက်ာင္းမွာ ဒီထက္ပိုျပီး ႐ႈပ္ေထြးေပြလီတဲ့ သင္ပံုသင္နည္း ေတြလည္း လုပ္လို႔ရႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ ဘန္ဒံုပ႐ိုင္မွာ ၅-ႏွစ္ေက်ာ္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ၿပီးတဲ့အခါေတာ့ တခါတေလ ေရငတ္ေျပေလး ေသာက္လို႔ေကာင္းတဲ့ ေအာ္လွ်ိဳင္ဆိုင္ကေလး တဆိုင္တေလ႐ွိတဲ့ ၿမဳိ႔နား နီးနီး ေက်ာင္းကေလးမ်ိဳးကို ေျပာင္းေ႐ႊ႔ခ်င္ပါတယ္။ အႏို႔ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ေနရာကို လာမယ့္ လူစား မရလို႔တဲ့။ (ေအာ္လွ်ိဳင္ဆိုတာ တ႐ုတ္ ဆိုင္ကေရာင္းတဲ့ ႏို႔မပါတဲ့ ကာဖီျပင္းျပင္းကို သၾကားနဲ႔ ေရခဲနဲ႔ ေသာက္ရတဲ့ အေအးေသာက္စရာပါ။) ကြၽန္ေတာ္ ဒီ႐ြာကမေျပာင္း ႏိုင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဒီ႐ြာသားေတြနဲ႔ လည္ပင္းဖက္ႀကီးတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလို သင့္ျမတ္ေနၾကပါ ေတာ့တယ္။
ဘန္ဒံုပ႐ိုင္႐ြာသားေတြရဲ႔ ဘဝကလည္း အပူအပင္ လံုးဝမ႐ွိ။ ေသာကကင္းၾကလြန္းလို႔ သူမ်ားေတြ မနာလိုတို ႐ွည္ေတာ့လည္း ျဖစ္ေလာက္စရာပါပဲ။ သူတို႔႐ြာကေလးက ေတာင္ ေျခမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၂-အိမ္တန္း အိမ္ေျခ ၆၅-အိမ္႐ွိတဲ့ ႐ြာကေလးပါ။ သူတို႔ရဲ႔ အဓိက စီးပြါးေရးက လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးပါ။ အဲဒီေတာ့ လယ္စိုက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး မရိတ္သိမ္းရ မခ်င္း အားေနလိုက္တဲ့ သူတို႔ဘဝကို ကြၽန္ေတာ္က မနာလိုတို႐ွည္ ျဖစ္မိတာ ဧကန္ပါ။ သူတို႔က အဲဒီရက္ေတြမွာ တေန႔လံုး ေသာက္စား ေပ်ာ္ပါးရင္း အခ်ိန္ကုန္ၾကပါတယ္။ ေသာက္လိုက္ၾကပံုမ်ားကေတာ့ သူတို႔ လည္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ အစာအိမ္ေတြဟာ ေၾကးနီျပား ေတြမ်ား ခင္းထားေလသလား ေအာက္ေမ့ရပါတယ္။ ဒီေလာက္ ေသာက္စားေနလို႔ အသံုး အျဖဳန္းႀကီးလွတယ္လို႔ မထင္နဲ႔။ သူတို႔ေသာက္သမွ် အရက္အားလံုး အိမ္တြင္းျဖစ္ခ်ည္းရယ္ပါ။ အိမ္တိုင္းမွာ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ လယ္ကြက္ထဲမွာ ငခ်ိတ္ေကာက္ညႇင္းကေလးေတြ တကြက္စ ႏွစ္ကြက္စ ႏွစ္တိုင္းထည့္စိုက္ပါတယ္။ အဲဒါဟာ မီးေတာက္အရက္စိမ္ဖို႔ သက္သက္ပါ။ သူတို႔မွာ ဒီေသာက္ပြဲဟာ ေန႔တိုင္းက်င္းပတာ ျဖစ္ၿပီး၊ ဒါပဲ သူတို႔ရဲ႔ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၊ ဒါပဲ သူတို႔ရဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ၊ ဒါပဲ သူတို႔ရဲ႔ အပန္းေျဖနားေနရာ အလုပ္ပါ။ ဒီ႐ြာသားေတြအဖို႔ ကြယ္ရာက အတင္းေျပာျခင္း၊ တဖက္သားကို မေကာင္းၾကံျခင္းလည္း မ႐ွိပါဘူး။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ စုေပါင္း စားေသာက္ေနၾကတာပဲ။ သူတို႔ စိတ္ထဲ႐ွိတာ အရက္ဝင္ၿပီးရင္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ဖြင့္ေျပာ လိုက္မွာပဲ။ အဲဒီမွာ အဆိုးဆံုးျဖစ္ႏိုင္တာက ထိုင္းထံုးစံ နပမ္းသတ္ပြဲအထိ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒီမွာ လူသတ္မႈမျဖစ္ဘူး။ တေယာက္ကို တေယာက္ မေက်နပ္တာက အမူးေျပေတာ့ အိပ္မက္လို ေပ်ာက္သြားၿပီမို႔ ကလဲ့စားေခ်တယ္ ဆိုတာလဲ မၾကားဖူးပါဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ ဒီ႐ြာေရာက္ၿပီးလို႔ ၄-ႏွစ္ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီ႐ြာက အရက္ကိုစြဲ လာၿပီလို႔ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ေသာက္ေနက် အခ်ိန္တိုင္လာရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဗိုက္က ကြၽမ္းသူ ပုန္ထၿပီး ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေတာင္းဆိုလာ ေနပါၿပီ။ ဒီလိုျဖစ္တာဟာ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အားနည္းညံ့ဖ်င္းခ်က္ေၾကာင့္ပါ။ သူမ်ားက တိုက္လာရင္ ကြၽန္ေတာ္ကဘယ္လို ျငင္းရမွန္းမသိဘူး။ မျငင္းရက္ဘူး။ သိပ္အားနာ တတ္တာ။ ေရာက္စ ပထမႏွစ္တုန္းက အားနာ လို႔ တစက္ႏွစ္စက္ မ်ိဳခ်မိရင္ အမယ္ေလး လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ေလာင္ဆင္းသြားလိုက္တာ မီးထေတာက္ေနရစ္တယ္ မွတ္ရပါတယ္။ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ တက်ိဳက္ခ်င္းေတာ့ ရလာ ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္က ဒီေလာက္ေလးမွ မစြမ္းရင္လည္း မိန္းမသူေတြကေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ မေထမဲ့ျမင္ ေစာ္ကားေမာ္ကား လုပ္ခ်င္လာၾကၿပီဟာကိုး။ အဲ..... စတုတၳႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အေသာက္ဝိဇၨာဓိုရ္ ရပါၿပီ။ ဘယ္ မိန္းမကမွ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာေလ သတၱိ႐ွိရင္ ၿပိဳင္ေသာက္ရေအာင္လို႔ မခ်ဲရဲေတာ့ပါဘူး။ ေသာက္လံုးအႀကီးဆံုးဆိုတဲ့ လူမ်ားနဲ႔ ရင္ေဘာင္ တန္းေနပါၿပီ။ သူတို႔အထဲက ေျမႂကြက္တြင္းႀကီးလို႔ နာမည္ႀကီးလွတဲ့ အိုက္ဒြါးနဲ႔ ၿပိဳင္ေသာက္ ၾကရာမွာေတာင္ ႏိုင္တယ္လို႔ အဆံုးအျဖတ္ မေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ ေယာက္လံုး ေျမေပၚလိမ့္ေနၾကတာပဲဟာ။
အိုက္ဒြါးအေၾကာင္း စကားစပ္မိလို႔ ေျပာရအံုးမယ္။ ဒီေကာင္က ဒီ႐ြာမွာ ကြၽန္ေတာ့္ အရင္းခ်ာဆံုး မိတ္ေဆြပါ။ ဒီတ႐ြာလံုးမွာ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အိုက္ဒြါးထက္ ပိုခင္မင္တဲ့လူမ႐ွိ ပါဘူး။ အိုက္ဒြါးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ဒီအတိုင္းျဖစ္မွာပါ။ သူက အခုမွအသက္ ၂၂-ႏွစ္ ႐ွိေသးတာ။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ၅-ႏွစ္လံုးလံုးငယ္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာမွာေနတဲ့ အသက္ ၂၂-ႏွစ္သားက ၿမိဳ႔ေနအသက္ ၄ဝ-အ႐ြယ္ေလာက္ထက္ ငယ္မယ္ မထင္ရပါဘူး။ အလုပ္ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရလို႔ ဒီလိုအိုစာသလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကိုယ္ထဲ အရက္ဝင္ မ်ားလို႔ ဒီလိုအိုစာသလားလည္း မေျပာတတ္ပါဘူး။
အိုက္ဒြါးက အရပ္ကလည္း အပုေလးရယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က အခ်ိဳးအစား က်တာ မဟုတ္ဘူး။ ခါးအထက္က ကိုယ္ပိုင္းက အလြန္ ေတာင့္တင္းၿပီး ခါးေအာက္ပိုင္းက အေပၚပိုင္းနဲ႔ မလိုက္ေအာင္ တိုေနတဲ့လူ။ အဲဒီေတာ့ သူ႔ ၾကည့္ရတာ ကြၽဲလိုပဲ။ အေပၚကိုယ္ႀကီးက ႀကီး ေနေတာင့္ေနသေလာက္ ေအာက္က ဂင္တိုတို ကေလးမို႔ အ႐ုပ္ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္။ သူ႔ ေခါင္းကလည္း အသံုးခ်တာ နည္းလွေပမယ့္ အလြန္ႀကီးတဲ့ ေခါင္းပါ။ သူ႔ေခါင္းဟာ အီးဝမ္နဲ႔ အခ်ီအခ် ညစ္တီးညစ္ပတ္ကဗ်ာ အလကၤာမ်ိဳး အၿပိဳင္႐ြတ္ဖတ္ၾကတာလြဲရင္ တျခားဘာမွ အသံုးက်တာမဟုတ္ပါဘူး။
အိုက္ဒြါးက လူဘယ္ေလာက္ အ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လို႔ ႐ြာေခြးကေတာင္ ျမင္ျပင္းကတ္လို႔ ေဟာင္ေဟာင္ သူ႔သန္မာေတာင့္တင္းမႈမ်ိဳးနဲ႔ အေရးဟဲ့ အေၾကာင္းဟဲ့ဆိုရင္ သူ႔ပါးစပ္က ေျပာတတ္ဆိုတတ္မႈက ႐ြာထဲက မိန္းမသူမ်ားကို စိတ္ဝင္စားေစႏိုင္တဲ့လူပါ။ ျပီးေတာ့ အိုက္ဒြါး ႐ိုးသားတာ၊ ရက္ေရာတာကလည္း အ႐ုပ္ဆိုးမႈကို ဖံုးကြယ္ေစႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ ႐ွိပါေပတယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ႔မိဘလို ခ်စ္တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ဆိုရင္ သူ႔အသက္ေပးဖို႔ အဆင္သင့္႐ွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔တဲ့။ အိုက္ဒြါးရဲ႔ ထြန္းပေနတဲ့ ခ်စ္စရာ့ ဒီအရည္အေသြးေတြဟာ ပညာေရးနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူးေနာ္။ သူ႔မွာ ပညာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အသံုးလံုးေက်႐ံုသာ႐ွိတာ။
အိုက္ဒြါးက ငွက္ဖ်ားနဲ႔ ေသေတာ့မယ္ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေက်းဇူးမ်ား သူ႔အေပၚ ႐ွိတယ္လို႔ ယူဆထားပါတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ တ႐ြာလံုးက နတ္ကိုယံုၾကတယ္။ ကိုးကြယ္ၾကတယ္။ ႐ြာထဲ မွာဆိုရင္ နတ္စင္ကေလးေတြ ဟိုနားတခု ဒီနားတခု ျပည့္ေနတာပါ။ ေက်ာက္ေပၚနတ္တဲ့။ ေက်ာက္မယ္နတ္တဲ့။ သူတို႔ နာရင္ ဖ်ားရင္ ဖမ္းစားတဲ့မေကာင္းဆိုးဝါးေတြကို ဒီနတ္ေတြက ေမာင္းထုတ္ႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကတယ္ေလ။ အဲဒီ လို ေမာင္းထုတ္ေပးခ်င္ေအာင္ ဒီနတ္ေတြကို လြမ္းေလာက္တဲ့ အတင္အသေတြနဲ႔ ပူေဇာ္ပသရတယ္။ ဥပမာဆိုပါေတာ့၊ မီးေတာက္ အရက္တပုလင္းနဲ႔ ၾကက္ေကာင္လံုးၿပဳတ္၊ ဒါမွ မရရင္ မီးေတာက္ပံုးနဲ႔ ဝက္ေကာင္လံုးၿပဳတ္ေပါ့။ အလြန္စိုးရိမ္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ နာဖ်ားမက်န္းျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အရက္ ၅-စည္ နဲ႔ ႏြားတေကာင္ဆိုတာမ်ိဳး တင္သရတယ္။ ဒီ အတင္အသေတြကို သူတို႔နတ္ေတြက အေငြ႔ သာစားတာ ေသာက္တာျဖစ္ေလေတာ့ နတ္ေတြလည္း စားေတာ္ေသာက္ေတာ္ေခၚလို႔ ၿပီး ပါေလေရာ၊ ဘာမွမေလ်ာ့ပါးတဲ့ ေသာက္စရာ စားစရာမ်ားကို ႐ြာသူ႐ြာသား အားလံုးက တေပ်ာ္တပါးႀကီး စားၾကေသာက္ၾကတာပါပဲ။
အဲ..... အိုက္ဒြါး ေနမေကာင္းေတာ့ အရက္လည္း ၁ဝ စည္ ႐ွိပါၿပီ၊ ကြၽဲလည္း ၂ေကာင္႐ွိပါၿပီ၊ တင္တာ သတာ၊ ႏို႔ေပမယ့္ နတ္ေတြက မ,ေတာ္မမူပါဘူး။ ေခါင္းမာလိုက္တာ၊ အိုက္ဒြါးကျဖင့္ ေသခါနီးေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္က ၾကည့္မေနႏိုင္တာနဲ႔ ပစ္စာႏုေလာက္ ဘက္ကို လာသြားတဲ့ ငွက္ဖ်ားႏိွမ္နင္းေရးအဖြဲ႔က ေပးသြားတဲ့ ေဆးျပားကေလးေတြကို တိုက္ရတယ္။ အေတာ္အသင့္ ေဆးဝင္႐ံုနဲ႔ အိုက္ဒြါးက သက္သာလာၿပီ။ သက္သာ တယ္ဆိုရင္ပဲ အိုက္ဒြါးက သူေသ႐ြာျပန္ ျဖစ္ၿပီလို႔ သိလိုက္တယ္။ အဲဒါ ေၾကာင့္ မူလကလည္း နတ္ ၂ ပါးကို တယ္အယံုအၾကည္ မ႐ွိတာလည္းတေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ့္ေဆးက သူ႔အဖ်ားကို ႏိုင္လိုက္တာလည္း တေၾကာင္း၊ ၂ ခုေပါင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူ႔ အသက္သခင္ပဲလို႔ သူက အသိအမွတ္ျပဳလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚကို ေက်းဇူး႐ွင္အေနနဲ႔ အလြန္႐ိုက်ိဳး သမႈ ႐ွိတာပါ။
အိုက္ဒြါးကသာပါ။ တျခားလူေတြက ဒီ ေဆးျပားကေလးငယ္ စီနာေၾကာင့္ အိုက္ဒြါး က်န္းမာလာတယ္လို႔ မယံုပါဘူး။ ေက်ာက္ေပၚသခင္နဲ႔ ေက်ာက္မယ္သခင္မတို႔ ေစာင္မလို႔ ခုလို အံ့ၾသစဖြယ္ ေနျပန္ေကာင္းသြားတာလို႔ ယံုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိုက္ဒြါးဆီက အရက္ ၁ဝ စည္နဲ႔ ကြၽဲ ၂-ေကာင္ ေနာက္ထပ္ ေသာက္ၾက စားၾကပါေသးတယ္။ သံုးေန႔နဲ႔သံုးည မိုးမ လင္းတမ္းေသာက္ၾကတာ ျဖစ္ေလေတာ့ နပမ္းပြဲကေလးလည္း ၃-ပြဲေလာက္ေတာ့ ၾကည့္ လိုက္ၾကရသေပါ့။
အဲဒီပြဲမွာ သူႀကီးလည္း လဲလို႔ ကြဲလို႔ ေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာရလို႔၊ သူႀကီးသမီးလည္း ထမင္း တအိုးၿပီးတအိုး ခ်က္ေကြၽးရလို႔ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ၿပီး ငိုယူရပါတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန ေသခဲ မုဆိုးမ အီဝမ္ကေတာ့ ေယာက်္ား ၅ ေယာက္နဲ႔ တြဲျဖစ္လိုက္ပါသတဲ့။ အိုက္ဒြါးတို႔ဆို တာ အီဝမ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆိုရေျပာရတယ္မသိ၊ အသံကိုကြဲလို႔ နာလို႔၊ သူႀကီးကေတာ္ ကေတာ့ စားဖို႔ ေမ့ေနေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ပါးေနလို႔တဲ့၊ ပြဲတတိယေန႔မွာ အာဟာရ ျပတ္ၿပီး သတိေမ့သြားတာ ဘံုးဘံုးလဲပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ နတ္ကေတာ္နဲ႔ ေမွာ္ဆရာတို႔ အလုပ္ေပၚလာျပန္ၿပီး သူႀကီးတို႔မိသားစုကို ဖမ္းစားေနတဲ့ မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားကိုႏွင္ဖို႔ ႀကဳိး ပမ္းရျပန္တယ္။ နတ္ကေတာ္မ်ား ေမွာ္ဆရာမ်ားက အရက္ ၅စည္နဲ႔ ဝက္မ်ားကို ပသရမယ္ လို႔ အေဟာထြက္ျပန္တယ္။ အဲဒီပြဲကိုေတာ့ ေနာက္လမွ ပသပူေဇာ္ဖို႔ ေ႐ႊ႔ဆိုင္းလိုက္ရတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အ႐ွင္ႀကီး အ႐ွင္ေကာင္းေတြအားလံုးမွာ လိုတာထက္ေတာင္ ပိုေနေအာင္ ဒီလေတာ့ ပသၿပီးေနၿပီ မဟုတ္လား။
ဒီ႐ြာမွာ အေနၾကာလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီ႐ြာက ဓေလ့စ႐ိုက္ေတြ ၾကားထဲမွာ ေရ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ငါးေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတတ္ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ လခထုတ္ဖို႔ အစည္းအေဝး တက္ဖို႔ ၿမဳိ႔ကိုသြားရတဲ့အခါေလာက္ပဲ သူတို႔နဲ႔ ကင္းကြာမႈ ႐ွိပါေတာ့တယ္။ ၿမဳိ႔သြားရတာက အသြားအျပန္ဆိုရင္ ၇ ရက္ ၾကာပါတယ္။
တေန႔ ႐ြာကထြက္သြားရတာ ၇ရက္ အၾကာ ကြၽန္ေတာ္ ပဒံုပ႐ိုင္ကို ျပန္ေရာက္ပါျပီ။ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေက်ာင္းကို ေစာလည္းမေစာ၊ ေနာက္လည္းမက်ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္လာ တယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္းရဲ႔ ေက်ာင္း တက္ခ်ိန္ သတ္မွတ္ထားရပံုကို နည္းနည္းေျပာ ပါဦးမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေနၾကတာက ေက်ာင္းနဲ႔အေဝးႀကီးပါ။ တခ်ိဳ႔မ်ား ေက်ာင္းနဲ႔ ကီလိုမီတာ အမ်ားႀကီး ေဝးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္နာရီနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔လဲ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ျပႆနာ႐ွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာင္းကို ေစာေစာေရာက္ရင္ ေက်ာင္းသားက ေနာက္က်တယ္။ ေက်ာင္းသားက ေစာေစာေရာက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္က ေနာက္က်တယ္။
ဒီအရပ္မွာ အခ်ိန္စကားေျပာရတာကလည္း ေနအလင္းေရာင္နဲ႔ စကားေျပာရတာပါ။ မိုးေတြအံု႔ေနတဲ့ေန႔ဆိုရင္ မနက္ ၉-နာရီ ၁ဝ- နာရီထိ ေက်ာင္းသားက တေယာက္မွ ေက်ာင္း မလာေသးဘူး။ အဲ..... ေနသာတဲ့ေန႔ဆိုရင္ ၾကက္ ဦးတြန္မွာ ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားက ေရာက္လာၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အေျဖ႐ွာတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားအစံု ေရာက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းတက္တာပဲ၊ အဲဒါ ေက်ာင္းစခ်ိန္ပဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး သင္လိုက္ၾကတာ၊ ဗိုက္ထဲက တဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္ျမည္ၿပီး ကြၽမ္းသူပုန္ထၾကေတာ့ ထမင္းစားရေအာင္ ေန႔ေက်ာင္းဆင္းလိုက္ေရာ။ ဒီလိုလုပ္ရတာ တျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ "ေ႐ႊ" လက္ပတ္ နာရီက ဘာမဆို သူ႔သေဘာ၊ စက္က သြားခ်င္ တဲ့အခါ သြားေနမယ္။ ရပ္ခ်င္တဲ့အခါ ရပ္ေနမယ္။ ၾကားေနတဲ့ ေကာလာဟလ အတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ လခတိုးမယ္ဆိုတာ မွန္ခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္ နာရီသစ္ဝယ္မယ္ေလ။
ကေန႔ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိဘူး။ ေက်ာင္းထဲမွာေရာ၊ ေက်ာင္းအနီးအပါးမွာေရာ ေက်ာင္းသားတေယာက္မွ ျမင္ရတယ္ မ႐ွိ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းအျဖစ္ သံုးေနတဲ့ တူး႐ြင္ျပား သံေခ်းတက္ႀကီးကို သံေခ်ာင္းနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေခါက္ၿပီး ေတာင္ၾကားတ႐ိုးလံုး ၾကားေအာင္ အသံေပးေပမယ့္ လက္သာနာ လာတယ္၊ ကေလးေတြကေတာ့ တေကာင္တ ျမီးမွ ေပၚမလာဘူး။
"ဆရာႀကီး အဲဒါႀကီးဘာလို႔ တီးေနတာလဲ" လို႔ ေမးသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိုက္ဒြါးခမ်ာ တူ႐ြင္းျပားႀကီးေတြ စိုက္စီထားတာနဲ႔တူတဲ့ သူ႔သြားႀကီးေတြ အကုန္ေပၚေအာင္ ပါးစပ္ႀကီးျဖဲျပီး ျပံဳးလို႔။
"ဟ...... ဘာလို႔မတီး ရမွာလဲ၊ ငါ ေရာက္ေနျပီေလ၊ ေက်ာင္းသားေတြတေယာက္ မွ မလာေသးလို႔"
"သူႀကီးက ေက်ာင္းတပတ္လံုး ပိတ္ထားတယ္လို႔ ေျပာတယ္ဗ်" လို႔ ေျပာၿပီး ထံုးစအ တိုင္း ဝမ္းသာတဲ့အခါ ရယ္တဲ့ သူ႔အသံႀကီးနဲ႔ ရယ္ပါတယ္။
"ဘာျပဳလို႔လဲကြ"
"မေန႔က ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး လာၾကသဗ်၊ ဆရာမ႐ွိေတာ့ ေျခကုန္လက္ပမ္း က်တဲ့အထိ ေဆာ့ေနၾကသဗ်"
"ဟ.... ဒါေပမယ့္ ငါက ၇-ရက္ေန႔မွ ေက်ာင္းျပန္တက္လွည့္ၾကလို႔ မွာခဲ့တာပဲကြ"
"ဒါေတာ့ က်ဳပ္လဲဘယ္သိမလဲ" သူႀကီးက ဒီလမ္းကို သမင္ပစ္ထြက္ရင္း ေက်ာင္းကို ေတြ႔သြားေတာ့ ဆရာမ႐ွိရင္ ေက်ာင္း ၇-ရက္ ပိတ္ထားဆိုၿပီး အမိန္႔ေပးသြားတာတဲ့
"ေကာင္းကြာ"
"ဆရာႀကီးက မႀကဳိက္ဖူးလား၊ စီးကရက္တလိပ္ ေပးပါဦး"
ကြၽန္ေတာ္ၿမိဳ႔မွာ အစည္းအေဝးတက္ခဲ့တုန္းက ဝယ္ေသာက္ခဲ့တဲ့ စီးကရက္တလိပ္ တည္းက်န္ေနတာကို ႐ွာေဖြျပီး အိုက္ဒြါးကို ေပးရပါတယ္။ အိုက္ဒြါးက မီးညႇိၿပီး အားရပါးရ ႐ႈိက္ ရင္း စိတ္ပါလက္ပါႀကီး ျပံဳးေနပါတယ္။ ၿပီးမွ
"လာဆရာရယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ေခ်ရေအာင္" တဲ့။
"ဘယ္ကိုလဲကြ"
အီ၀မ္ဆီေပါ့။ ေသာက္ရင္းစားရင္းေလ။
အိုက္ဒြါးက ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲျပီး ေက်ာင္းနဲ႔ေဝးရာကို ေခၚသြားပါၿပီ။ အစိုးရလခ ရိကၡာကို စားရင္း ရက္တပတ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနလိုက္ရဦးမွာေပါ့ေလ။
ေတာေက်ာင္းဆရာရဲ႔ သုခအဖံုဖံုထဲက ဒါကေတာ့ တစိတ္တေဒသေပါ့ခင္ဗ်ား။


လူထုေဒၚအမာ။
{ထိုင္းစာေရးဆရာ ႏိုမိဘူမိသာ၀ုန္ ေရးသားတဲ့ ေတာေက်ာင္းဆရာရဲ႔သုခ ၀တၳဳတိုကို ခ်မ္းေနာ့စာရိတၱနင္ က အဂၤလိပ္လိုဘာသာျပန္ပါတယ္။}

(ႀကီးပြါးေရးစာအုပ္တိုက္က ထုတ္တဲ့ လူထုေဒၚအမာ ရဲ႔ "ထိုင္းဝတၳဳတိုမ်ား ၁" စာအုပ္က ကူးယူေဖာ္ျပ ပါတယ္၊)

ယာယီႏွင္းမ်ား
ေရးသူ-ခင္လြန္း

ႏွင္းေတြ။

လာရာကို ေက်ာခိုင္းလို႔
တံတိုင္းျခားခံလိုက္ရတဲ့ ေတာင္တန္းေတြေအာက္
ညႇိဳ႔ကြင္းမိ သားေကာင္ေတြ
ေထာင္ေခ်ာက္မိေနတာ မဟုတ္ဘူး။



ဒါ.....
စစ္ပန္းသြားတဲ့ ေခါဘဏီတပ္ႀကီး
နားေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။

အိပ္မက္ကိုယ္စီပ်ိဳးလို႔
အ႐ိုးကိုဆံထိုးလုပ္လိုသူေတြနဲ႔
ကမ္းလြန္ေ႐ႊမုဆိုးတို႔ရဲ႔
စခန္းေထာက္ရာလို႔ဆိုဆို
ကိုလံဘတ္အလိုအရ ေျပာရရင္
သူတို႔အာေငြ႔နဲ႔ ႐ြက္လႊင့္ထြက္ခါြရာ ဆိပ္ကမ္း။

ေသခ်ာတာက
အေမတျခား သားတျခား
အိပ္ရာတျခား အိမ္တျခား
ခ်စ္သူတျခား ပါးတျခား
အဓိပၸါယ္ေထြေထြျပားျပားမွာ
နတ္ေနကိုင္းသားေတြ အမ်ားသား႐ွိရာက လာတဲ့
တတိယကမၻာသားေတြပါ။

ဒီလိုေဆာင္းဆိုရင္
ဒုကၡကိုေ႐ွ႔တင္ ကစားၾကရတဲ့ပြဲမွာ
အသားငတ္တာကလြဲလို႔
စကားငတ္တာကလြဲလို႔
အသားပတ္တဲ့ ေဆာင္းဟာ
ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးၿပီဆိုရင္
ထံုးဓါတ္မ်ားတဲ့ ေရကို
ထင္းမီးဖိုနဲ႔ နာနာႀကိဳၿပီ။

ဒီလိုေဆာင္းဆိုရင္
ႏွင္းေ၀ေ၀ၾကား
အေပါစား ဗီြဒီယိုကားရဲ႔
ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ဆက္တင္ထဲကလို
ပုဆိုးျခံဳ ေဆးလိပ္တဖြားဖြားနဲ႔
ထင္းေကာက္သူေကာက္
ေဘထုပ္ထည္ တဖါးဖါးနဲ႔
လမ္းေလွ်ာက္သူေတြကေလွ်ာက္
တခ်ိဳ႔ ေတာပန္းေလးေတြေကာက္လို႔
တခ်ိဳ႔က် ထင္းမီးပံုတဖြားဖြားေဘး
သိုက္စာဖတ္ရာ နားေထာင္ေငးလို႔။

သည္လို ေတာခန္းေတာင္ခန္း
တေထာက္စခန္းပဲ ဆိုဆို
စင္တင္ကဇာတ္ထဲက ျပဇာတ္မင္းသားဆန္ေနသူေတြဟာ
အခ်ီအခ် ဒိုင္ယာေလာ့ခန္းဆိုရင္
ကိုယ့္လူမ်ားက ေခ, သူေတြမဟုတ္
တခ်ိဳ႔ ျမန္မာျပည္အေရး
သူတို႔ ေသြးနဲ႔ေရးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း
တခ်ိဳ႔ သူတို႔အသက္
တိုင္းျပည္အတြက္ စြန္႔လႊတ္ထားခဲ့ပံုအေၾကာင္း
တခ်ိဳ႔ မိပစ္ဘပစ္ ခ်စ္သူပစ္ၿပီး
ႏိုင္ငံကိုခ်စ္စိတ္နဲ႔ အတိတ္ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေၾကာင္း
.........
.........
.........
အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြ ေဟာင္းႏြမ္းေႂကြလဲ
ေသြးထဲသားထဲ ႏႈတ္ဖ်ားစြဲကာ ေသရာပါေလ။

အင္း.....
သူ႔အေၾကာင္းေျပာရင္
ကိုယ့္အေၾကာင္းလဲ ေျပာျပန္ၾကလိမ့္မယ္
ထားေတာ့။

တေငြ႔ေငြ႔ေလာင္သြားတဲ့ ရက္ေတြလို
ေနာက္ဆံုး အံသြားနဲ႔ခဲထားတဲ့ ေပါ့လိပ္တိုကို
စကၠဴပတ္ ခြါလိုက္ခ်ိန္
"သုခိတာ" တဲ့
(ဒုတိယ ဘာသာစကားေအာက္ ဒို႔ေတြခိုလႈံေနရပံုမ်ား)
သုခိတာ ေဟာႏၱဳ ဒုကၡာ မ စၦ ႏၱဳ
ဆင္းရဲ ဒုကၡ အေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ၾကေစသတည္း။

ခင္လြန္း။

Friday, December 12, 2008

အေဝးကေပးစာတေစာင္
ေရးသူ- ယာေတာကသာေဗ်ာ


ကိုဟိုဒင္းေရ-
၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၇ရက္။
၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ကုန္ကာနီး လာတာနဲ႔အမွ် ဗမာျပည္သာမက ႏိုင္ငံေပါင္းစံု၊ ဘာသာ အယူဝါဒေပါင္းစံုတို႔နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြ တခုၿပီးတခု ဆက္ေနတာ သတိ ထားမိတယ္ဗ်ာ။ အခုအခါဟာ ဗမာျပည္မွာ စာဆိုေတာ္လ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။ နဂို ဂ်ပန္ေခတ္၏ စာဆိုေတာ္ေန႔ သတ္မွတ္ၾကတုန္းကေတာ့ နေတၱာ္လဆန္း (၁)ရက္ေန႔ကိုသာပဲ စာဆိုေတာ္ေန႔ရယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ခဲ့တာ၊ ေနာက္က် ေတာ့ စာေပသမားေတြကို ျမင္ဖူးခ်င္၊ သူတို႔ ေဟာေျပာတာေတြကိုၾကားခ်င္လို႔ ၿမဳိ႔တကာ နယ္တကာက ဖိတ္တာေတြမ်ားလြန္းလာၿပီး တေန႔တရက္ထဲနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္တာနဲ႔ စာဆိုေတာ္ လလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး တလလံုး လႈပ္႐ွားၾကတာေလဗ်ာ။ စာေပသမားေတြဟာ သူတို႔ ေျပာခ်င္တာေတြကို ျပဇာတ္ေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြလုပ္ၿပီး တင္ဆက္ၾက၊ ေဟာေျပာၾက၊ ျပည္သူလူထုဆီက အသံေတြကို ကိုယ့္နားနဲ႔ကိုယ္ ဆတ္ဆတ္နားေထာင္ၾက၊ အင္မတန္ က်က္သေရမဂၤလာ႐ိွတဲ့ အစဥ္အလာေတြပဗ်ာ။ အခုေတာ့ နဝတ-နအဖတို႔ရဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ေအာက္မွာ စာဆိုေတာ္ပြဲဆိုတာ ဟိုအရင္လို ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ မက်င္းပႏိုင္ယံုမက ၿပိဳးၿပိဳး ေျပာက္ေျပာက္သာ မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္း က်န္ေတာ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ ေဟာေျပာရ သူေတြခမ်ာလည္း "ဓား ဂုတ္ေပၚမွာဝဲ" ဆိုတဲ့ ငိုခ်င္းကို ဆိုၿပီး ေျပာသလို လုပ္ေနရတာ။ ဒါ့အျပင္ နားေထာင္သူေတြကလည္း ကိုယ့္ေဘးကထိုင္ေနသူကို ေထာက္လွမ္းေရးလားလို႔ လွည့္လွည့္ ၾကည့္ေနရေသးတယ္။


ထားပါေတာ့။ က်ေနာ္ ဒီတခါေရးခ်င္တာက ဒါအဓိကမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက ဒီလိုစာေပသမားမ်ားရဲ႔ အခါႀကီးရက္ႀကီးမွာ စာေပသမား၊ မီဒီယာသမား၊ ဘေလာ့ဂါသမားေတြ မၾကားစဖူးေထာင္ဒဏ္ေတြနဲ႔ ေထာင္ခ်ခံေနၾကရတဲ့အျဖစ္ကိုပါ။ အီးေမးလ္တေစာင္ ေထာင္၁၅ႏွစ္တဲ့၊ တရားဥပေဒကိုျပက္ရယ္ၿပဳ၊ ဒီမိုကေရစီကို ေစာ္ကား၊ ေခတ္သစ္ နည္းပညာအေပၚ အာဃာတေတြ ေဖာ္ျပေနၾကတာ၊ သူတုိ႔ ဘယ္လို လိပ္ျပာ လံုၾကပါလိမ့္လို႔သာ က်ေနာ္ေတာ့ ေမးလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။
ဒီရက္ေက်ာ္ေတာ့ ေရာက္လာတာက အစၥလမ္ဘာသာဝင္ေတြရဲ႔ ဘကၠရီ အစ္ပြဲေတာ္ဗ်။ အစ္ႀကီးလို႔ အလြယ္ေခၚၾကတဲ့ဟာေလဗ်ာ။ ဒီေန႔ ဒီရက္မွာ အစၥလမ္ ဘာသာဝင္ေတြက လူမ်ိဳးမေ႐ြး၊ ဘာသာမေ႐ြး၊ မိတ္ေဆြေတြ၊ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို အမဲသား ေတြေပးၾက၊ ဆမ္မိုင္ေတြေဝၾက၊ ကုသိုလ္ၿပဳၾက၊ ၿပီးရင္ ညေနေစာင္းက်ရင္ ဝတ္ေကာင္းစားလွနဲ႔ လက္ေဆာင္ေတြ လက္ဆြဲၿပီး တအိမ္သားလံုး ထြက္လည္ၾက၊ က်ေနာ္ျဖင့္ ျမင္-ျမင္ေယာင္ေသးေတာ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို "သူတကာကန္ေတာ့ပြဲေတြနဲ႔ ႐ြာထဲမွာ လူေယာင္ျပ" ၾကခ်ိန္မွာ ၈၈မ်ိဳးဆက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဒီမိုကေရစီအတြက္ ေျပာဆို၊ ေတာင္းဆိုသူေတြဟာ ေမွာင္မိုက္တဲ့တိုက္ခန္းေတြထဲမွာ ေဆြကြဲမ်ိဳးကြဲ၊ ဘယ္လိုေနၾက႐ွာ မလဲ-ေနာ္ဗ်ာ။ ေထာင္က်ဖူးတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္ဗ်ာ။
အစ္ပြဲေတာ္လြန္ရင္ ေရာက္လာမွာက နာတာလူးပြဲေတာ္ေပါ့။ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ ဆိုတာ အၾကင္နာ၊ သဒၵါေတြကိုကိုယ္စားၿပဳတဲ့၊ ေဖာ္ျပတဲ့ ပြဲပါ။ မိသားစုအတြင္း ေႏြးေထြးမႈ၊ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈေတြ ေဖာ္ျပၾက၊ လက္ေဆာင္ေတြေပးၾက၊ အင္မတန္သိမ္ေမြ႔တဲ့ ရက္ျမတ္ ပါပဲ။ နာတာလူးပြဲအႀကိဳ ညမွာ မိသားစုအတူတူ ခရစၥမတ္ ညစာစားၾကတာကေရာ၊ ဘယ့္ကေလာက္ ေႏြးေထြးၿပီး ၾကည္ႏူးစရာေကာင္း လိုက္လဲဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အၾကင္နာ သဒၵါဆိုတာ ခ်ိဳ(ဂ်ိဳ)နဲ႔လားလို႔ ေမးရမယ့္ နအဖ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြအေပၚ စာနာမႈတံခါးကိုပိတ္၊ ေထာင္တံခါးေတြကိုဖြင့္လို႔ ေဝးလံသီေခါင္၊ ခ်မ္းေအးခိုက္တံုတဲ့ ေနရာေတြဆီကို ဒေလေဟာပို႔ပစ္ၾကတယ္။ မိသားစုတြင္း ေမတၱာမွ်ေဝမႈ၊ စည္းလံုးညီၫြတ္မႈကို သေကၤတၿပတဲ့ ရက္ျမတ္ကာလမွာ ဒီစစ္ အာဏာ႐ွင္ေတြဟာ တိုင္းျပည္အတြင္းမွာ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ခ်ီတဲ႔ ေသြးကြဲမႈနဲ႔ ရန္ၫိႈးေတြ ဖန္တီးေနၾကတယ္။ နာတာလူးပြဲေတာ္လို ကာလမွာ မဲဇာထက္အမ်ားႀကီးပိုေဝး၊ ပိုေအးတဲ့ အရပ္ေတြကို ပို႔ပစ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အပို႔ခံရသူေတြလည္း ဒီလိုအခါမွာ "ေ႐ႊလည္ဆြဲခ်င္႐ွာလိမ့္ေပမေပါ့ဗ်ာ။" ဒါကို နအဖက သံေျခခ်င္းေတြ ဆြဲေပးေနၾကတယ္ ေလ။
ဇန္နဝါရီလ တတိယအပါတ္ကို ေရာက္ရင္ေတာ့ တ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူးေရာက္ၿပီ။ ကမၻာ့လူဦးေရရဲ႔ ေလးပံုတပံုနီးပါး႐ွိတဲ့ လူေတြရဲ႔ အမြန္ျမတ္ဆံုး ႐ိုးရာပြဲေတာ္ေပါ့။ သူတို႔ တ႐ုတ္ေတြဟာ ဒီေန႔ဒီရက္ကို ေရာက္ပတဲ့ဆိုရင္ ေရာက္ရာအရပ္ကေန ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ျပန္ ၾကရတယ္။ ၿပီးရင္ အိမ္သားေတြစုၿပီး ထမင္းအတူစားၾကတယ္။ ဒါဟာအဓိကပဲ။ အေခၚအေဝၚကိုက မိသားစုစုစည္းတဲ့ပြဲတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ထမင္းစားပြဲ မစမီ ပသ သင့္တာေတြ ပသ ရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ "သားေျမးငယ္မာခ်ာ ဘယ္ညာေထြး ေတာ့သည္၊ အလုပ္ကယ္ ဧရာ ငံု႔ကာေလြးေတာ့သည္" ဆိုသလို အျပတ္တြယ္ၾကတာပဲဗ်ိဳ႔။ အဲ- ေနာက္တေန႔ေရာက္ေတာ့ ဒီေန႔ဒီရက္အတြက္ တမင္ တင္ႀကဳိဝယ္ထားတဲ့ အဝတ္ အစားအသစ္ေတြ ဝတ္ၿပီး လည္စရာ ပတ္စရာ ေနရာေတြကို သြားလည္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔မ်ားဆိုရင္ အဖိုးအဖြားကေန ေျမးအထိ မ်ိဳးဆက္သံုးခု၊ ေက်ာပိုးတန္သူကိုပိုး၊ လက္တြဲတန္သူကို လက္တြဲၿပီး ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ အဝတ္အစားေတြ၊ အရယ္အၿပဳံးအေတြနဲ႔ လမ္းေပၚထြက္လာၾကတာ၊ တယ္လဲ မဂၤလာ႐ွိသကိုးဗ်။ ကေလးေတြ လက္ထဲမွာလည္း စားစရာမ်ိဳးစံု၊ ပူေပါင္း-ရဟတ္လို ကစားစရာမ်ိဳးစံုနဲ႔။ က်ေနာ္လို အိမ္နဲ႔ ႏွစ္႐ွည္လမ်ား ကြဲေနရသူအဖို႔ တကယ့္ကိုအားက်စရာ၊ အိမ္လြမ္းစရာႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ကိုယ္ကမွ အဲဒီလို လည္ပတ္၊ ေပ်ာ္ပါးေနတဲ့လူေတြကို ျမင္ေနရေသးတယ္၊ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ သူတို႔တေတြျဖင့္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် မ်က္ႏွာပုပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဆဲေရး ေငါက္ငမ္းသံေတြကိုပဲ ျမင္ေန၊ ၾကားေနၾကရမွာ။ သူတို႔အတြက္ ႏွစ္သစ္ မကူးေသးတာကေတာ့ အမွန္ပဲဗ်ာ။
ျပန္ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ အထက္မွာေရးခဲ့သလို လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ ဘာသာဝင္ ေပါင္းစံုတို႔ ေမတၱာေတြ၊ မုဒိတာေတြ ပြားမ်ားၾကတဲ့ မဂၤလာ အခ်ိန္ကာလေတြမွာ နအဖေၾကာင့္ ဗမာျပည္သားေတြဟာ အမ်က္ေတြပြားရ၊ အံႀကိတ္ရ၊ လက္သီးဆုပ္ရေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကရတယ္။ ထမင္းစားရင္ ထမင္းလုပ္မ်ိဳမက်၊ မ်က္ရည္က်ရတာေတြ ျဖစ္ၾက ရတယ္။ ဒီလို အိမ္ေထာင္ေတြကိုေတာင္ ခြဲပစ္ေနတဲ့အစိုးရတရပ္ဟာ အမ်ိဳးသား စည္းလံုးေရး၊ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ေသြးစည္းခ်စ္ၾကည္ေရး စတာေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ပါ့မလဲ။
က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူလူထုေတြကေတာ့ ဒီလိုေန႔ေတြရက္ေတြ၊ အခါေတာ္ မဂၤလာေတြ ေရာက္တိုင္း ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြကို ကိုယ့္အရင္းအခ်ာေတြသဖြယ္ သတိရလြမ္းဆြတ္ၿပီး သူတို႔အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ သႏၷိ႒ာန္ေတြခ်ေနမိၾကမွာပဲ။ ခရစၥမတ္ေတးေတြ ဆိုရမယ့္အစား "ကမၻာမေၾကဘူး" သီခ်င္းဆိုေနရတာ ေကာင္းေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။

ဘယာေဘး ကြာေဝးၾကပါေစ။
ယာေတာကသာေျဗာ

Sunday, December 7, 2008

ႂကြယ္ႀကီးႀကိဳက္တဲ့ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးလို
ေရးသူ- သခင္ဘေမာင္

၁၉၄၅ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာျပည္သူတို႔သည္ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ စစ္တပ္ကို တိုက္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္က မိမိတို႔ တိုက္ထုတ္ခဲ့ေသာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ့အစိုးရႏွင့္ ျပန္လည္ရင္ဆိုင္ ၾကရျပန္သည္။
အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔အစိုးရတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လည္၀င္ေရာက္လာေသာအခါ ယခင္က အဂၤလိပ္အစိုးရအေပၚ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကေသာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွ သခင္ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႔က အဂၤလိပ္မ်ား သေဘာထားႀကီးေၾကာင္း၊ သစၥာ႐ွိေၾကာင္း၊ ပုဂၢိဳလ္အေနအားျဖင့္ အဂၤလိပ္ နန္းရင္း၀န္ႀကီး မစၥတာအက္တလီသည္ ျမန္မာျပည္သူတို႔အေပၚ ေစတနာေကာင္းထားသူ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆာစတက္ဖို႔ကရစ္ ဆိုသူက ျမန္မာျပည္သူတို႔ကို ခင္မင္ျမတ္ႏိုးသူ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မစၥတာဖာနီဗယ္ႀကီးက ျမန္မာတို႔အတြက္ ေဘာဂေဗဒပညာ ေပးခဲ့ေၾကာင္း စသျဖင့္ အဂၤလိပ္ခ်ီးက်ဴးခန္း ဖြင့္ၾကသည္။

ယင္းကဲ့သို႔ သခင္ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႔က အဂၤလိပ္ခ်ီးက်ဴးခန္းဖြင့္ေနၾကသည္ကို ၾကားသိရေသာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက ေအာက္ပါအတိုင္း မိန္႔ၾကားခဲ့ဘူးပါသည္။
ဘဲနဲ႔လဲကြဲ႔ မင္းသခင္ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႔က အဂၤလိပ္ နယ္ခ်ဲ႔ေကာင္ေတြကို သိပ္ခ်ီးက်ဴး ေနပါကလား။ ဒီေကာင္ ေခြးမသားေတြက ဟိုတုန္းက အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔ေကာင္ေတြကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကၿပီး အခုေတာ့ သိပ္သေဘာက်ေနၾကၿပီထင္တယ္။ ဒီေကာင္ ေတြက ဆရာတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဘူးတဲ့ ႂကြယ္ႀကီးႀကိဳက္တဲ့ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးနဲ႔ တူေနတယ္ဟု မိန္႔ၾကားပါသည္။
ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘယ္လိုလဲဆရာ အမိန္႔႐ွိပါအံုးဟု ေမးၾကသျဖင့္ ဆရာႀကီးက ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္လက္မိန္႔ၾကားပါသည္။
ဆရာတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက မႏၱေလးၿမိဳ႔မွာ ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသးဆိုတာ ႐ွိတယ္။ ႂကြယ္ႀကီး ဆိုတာက ႐ုပ္ေသးမင္းသားရဲ႔ အမည္။ သူ႔အမည္ကို အစြဲျပဳၿပီး သူပါ၀င္တဲ့ ႐ုပ္ေသးအဖြဲ႔ကို ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသးလို႔ ေခၚၾကတယ္။
ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသးဟာ မႏၱေလးၿမိဳ႔ေပၚႏွင့္တကြ အညာအေၾကတခြင္မွာေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္က အေက်ာ္ၾကားဆံုး လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုးေပါ့။ ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသး လူႀကိဳက္မ်ားတာ ေက်ာ္ၾကားတာကေတာ့ မင္းသား ႂကြယ္ႀကီး အသံေကာင္း အဆိုေကာင္းတဲ့ အတြက္ပါဘဲ။
ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသးကို ၾကည့္ၾကရာမွာလဲ အမ်ားစုက အမ်ိဳးသမီးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ေမာင္တို႔ အခုေခတ္ ဖိုးစိန္ႀကီးကို အမ်ိဳးသမီးေတြက အၾကည့္မ်ားသလိုေပါ့။ မင္းသား ဦးဖိုးစိန္ အ႐ြယ္ေကာင္းတုန္းအခ်ိန္က ရန္ကုန္မွာ ကြမ္းသီးဖက္ေဆးေပါ့လိပ္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ေခတ္ စားတာကိုး။ အဲဒီတုန္းက ဦးဖိုးစိန္တို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား စန္းပြင့္သလဲဆိုရင္ အခ်ိဳ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြက ကြမ္းသီးဖက္ေဆးလိပ္ထဲ ေ႐ႊဒၤဂါးထည့္ေပးၾကဆို မဟုတ္လား၊ အဲဒီအထိ ဦးဖိုးစိန္တို႔ ေခတ္စားခဲ့တာကလား။
႐ုပ္ေသးမင္းသား ႂကြယ္ႀကီးကိုလဲ ဇာတ္မင္းသား ဦးဖိုးစိန္လိုပဲ မိန္းမပိုင္းက အလြန္သေဘာက်ၾကတယ္။ အဲဒီအထဲ မႏၱေလးတရုပ္တန္းက တ႐ုပ္သူေဌးမယား တ႐ုပ္မႀကီး တေယာက္လဲ ပါတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႔ေပၚမွာ ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသး ဘယ္ေနရာကက ကတဲ့ေနရာ လိုက္ၾကည့္တာဘဲတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ တ႐ုပ္မႀကီးဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား စြဲလန္းသြားသလဲ ဆိုရင္ မႏၱေလးၿမိဳ႔ေပၚသာမဟုတ္ ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသး ေက်ာက္ဆည္၊ စစ္ကိုင္း၊ မံု႐ြာ၊ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႔မ်ားမွာ ကတယ္ဆိုရင္လဲ ကားတစီးနဲ႔ သတင္းေမးၿပီး လိုက္ၾကည့္သည္အထိ ျဖစ္ရသတဲ့။
အဲဒီလို မႏၱေလးၿမိဳ႔ေပၚသာမက နယ္ၿမိဳ႔မ်ားအထိ လိုက္ပီး ၾကည့္ပါမ်ားေတာ့ လင္ေယာက်္ား တ႐ုပ္သူေဌးႀကီးက အစေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာတယ္။ ေနာက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာမရေတာ့ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းသည္အထိ ျဖစ္လာသတဲ့။ တ႐ုပ္ သူေဌးႀကီးက ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းျခင္း ျပဳလာတဲ့အခါ တ႐ုပ္မႀကီးက ႐ွင္မၾကည့္ဘူးေသးလို႔ အခုလို က်မကို ႀကိမ္းေမာင္း တားျမစ္ေနတာ၊ ႐ွင္တခါၾကည့္ဘူးရင္ က်မလို ခဏခဏ ၾကည့္ခ်င္မွာဘဲလို႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။
တ႐ုပ္မႀကီးက မၾကခဏ ႀကိမ္းေမာင္းတိုင္း အခုလို ႐ွင္မၾကည့္ဘူးေသးလို႔ပါ ႐ွင္တခါၾကည့္ဘူးရင္ ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသးကို ခဏခဏၾကည့္ခ်င္မွာ က်မလိုဘဲ စြဲသြားမွာေပါ့လို႔ ေျပာပါမ်ားေတာ့ တ႐ုပ္ႀကီးက ေအးေနာက္တခါလိုက္ၾကည့္မယ္လို႔ သူ႔မယားကို ေျပာသတဲ့။
ရက္မ်ားမၾကာခင္ မႏၱေလးၿမိဳ႔တေနရာမွာ ႂကြယ္ႀကီး႐ုပ္ေသးကေတာ့ တ႐ုပ္မႀကီးက ခပ္ေစာေစာထဲက ေနရာေကာင္းေကာင္း အယူခိုင္းလိုက္ၿပီး ညက်ေတာ့ သူ႔ေယာက်္ား တ႐ုပ္သူေဌးႀကီးကိုပါ ေခၚသြားတယ္။ တ႐ုပ္ႀကီးကလဲ ေအး ငါအခုလိုက္ၾကည့္မယ္ နင္ေျပာသလို ဟုတ္ရင္ဟုတ္ မဟုတ္ရင္ နင္ဘယ္ေတာ့မွ မၾကည့္ရဘူးလို႔ ေျပာရင္း လိုက္သြား သတဲ့။
႐ုပ္ေသးပြဲေရာက္ၾကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေမ်ာက္၊ ျမင္း၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ အပ်ိဳေတာ္၊ ၀န္၊ ႐ွင္ဘုရင္ စသည္တို႔ အစီအစဥ္အတိုင္း ထြက္တာ ၾကည့္ၾကရတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ မင္းသား မင္းသမီး ထြက္လာၿပီး ႂကြယ္ႀကီးက ႏွစ္ပါးသြားသီခ်င္းတပုဒ္ ေကာက္ဆိုလိုက္ရင္ဘဲ ပရိသတ္ဟာ ေခ်ာင္းဟန္႔သံေတာင္ မၾကားရေအာင္ ၿငိမ္သြားတယ္။ တ႐ုပ္ႀကီးလဲ ေစာေစာကလို လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား မေနေတာ့ဘဲ ႂကြယ္ႀကီးသီခ်င္းသံကို စိုက္နားေထာင္သတဲ့။ တ႐ုပ္ႀကီးဟာလဲ ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ဘဲ သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ရင္း ေထာင္ရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေ႐ွ႔တိုးသြားလိုက္တာ ကိုယ့္ဖ်ားေပၚကေန အျခားသူရဲ႔ ဖ်ာေပၚေတာင္ ေရာက္သြားသတဲ့။
အဲဒီေတာ့မွ သူ႔ေယာက်္ားအကဲကို ၾကည့္ေနတဲ့ တ႐ုပ္မႀကီးက အသာလက္တို႔တဲ့ၿပီး "ဘဲ့နဲ႔လဲေမာင္ရဲ႔ သေဘာမက်ဘူးလား" လို႔ ေမးလိုက္တဲ့အခါ တ႐ုပ္ႀကီးက တ႐ုပ္မႀကီးဘက္ ကို လွည့္တဲ့ၿပီး "ေအး ႂကြယ္ႀကီး ကို နင္တို႔မိန္းမေတြ မေျပာနဲ႔ ငါေတာင္ သူ႔မယားျဖစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာၿပီဟ" လို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့။
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ သူ၏ပါးစပ္ကို လက္၀ါးျဖင့္ ခပ္ကြယ္ကြယ္ျပဳကာ ရယ္ေမာရင္း "ေအး- တို႔သခင္ေတြဟာ အစကေတာ့ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔သမားကို မႀကိဳက္ခဲ့ၾကဘူး၊ ဆရာနဲ႔အတူ ႐ြာ႐ိုးေလွ်ာက္ၿပီး အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔ ဆန္႔က်င္ေရးတရားေတြ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေျပာခဲ့ ေဟာခဲ့ ဆဲခဲ့ၾကတာကလား။ ဒါေပမဲ့ အခု အဂၤလိပ္က ဖိတ္ၿပီး ထမင္းေကၽြးလိုက္၊ အရက္ကေလးတိုက္။ အာဏာပါ၀ါနံ႔ကေလးေပးလိုက္ဆိုေတာ့ အခ်ိဳ႔သခင္ေတြဟာ ႂကြယ္ႀကီးကို ေပါက္ေဖာ္ႀကီး ႀကိဳက္သလို ျဖစ္ကုန္ၾကပထင္ပါရဲ႔ ကြာ" ဟု ေျပာၾကားပါေတာ့သည္။

{သခင္ဘေမာင္စုေဆာင္းတင္ျပတဲ့-သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း တင္စားေျပာေသာပံုျပင္မ်ား-စာအုပ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၇၆ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

Thursday, December 4, 2008

ခ်က္ႀကီးႏွင့္ေ႐ႊပန္း
ေရးသူ- သခင္ဘေမာင္

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ျပည္သူကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာအခ်ိဳ႕ ခြဲေဝေပး သည္ဆိုေသာ ဒိုင္အာခီေခတ္တြင္၎၊ အဂၤလိပ္အစိုးရသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ၁၈၈၅ (၁၂၄၇) ခုႏွစ္ သီေပါမင္းလက္ထက္က တႏိုင္ငံလံုး သိမ္းယူၿပီး အိႏိၵယဘုရင္ခံခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ခံ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၏ ျပည္နယ္တခု အျဖစ္ထားရာမွ ခြဲထုတ္ရန္စီစဥ္သည့္ ခြဲေရးတြဲေရး ေခတ္တြင္၎၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနေပါင္း ၉၇ ဌာနအနက္ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္သည့္ ဘ႑ာေရး၊ ကာကြယ္ေရး၊ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားအေရးအစ႐ွိသည့္ ေျခာက္ဌာနကို ဘုရင္ခံက ကိုင္ၿပီး၊ က်န္ ၉၁ ဌာနကို တိုင္းျပည္က ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမာက္သည့္ အမတ္မ်ားအား အပ္ႏွင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေစသည္ဆိုေသာ ၉၁-ဌာန ေခတ္တြင္၎၊ ဂ်ပန္ေခတ္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး ေၾကျငာၿပီးေသာ ေခတ္မ်ားတြင္၎၊ တင္စားေျပာေဟာေလ့႐ွိေသာ ဥပမာ ပံုျပင္မ်ားအနက္ "အေယာင္ေဆာင္ေတာေခြး" ႏွင့္ ယခုေဖာ္ျပမည့္ "ခ်က္ႀကီးႏွင့္ေ႐ႊပန္း" အေၾကာင္းကို အမ်ားဆံုးေျပာခဲ့ပါသည္။ ၾကားနာသူတို႔အဖို႔လည္း စိတ္အ၀င္စားဆံုး ပြဲအက်ဆံုး ျဖစ္ပါသည္။


ထိုေခတ္ ထိုကာလမ်ားအတြင္း သူရိယဦးဘေဘ (ဘႀကီးဘေဘ)၊ ၀တ္လံုဦးပု၊ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား ဘုရားလူႀကီး ဦးသိမ္းေမာင္၊ ရဲတပ္ဦးေမာင္ႀကီး အစ႐ွိေသာ ၂၁ ဦးတို႔၊ ဂ်ီစီဘီေအ (ျမန္မာအသင္းခ်ဳပ္ႀကီး) မွ ခြဲထြက္ၿပီး ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး လက္ခံကာ "သမတႀကီး" ဟု ရဟန္႐ွင္လူ ျပည္သူတို႔ ကိုယ္တိုင္က အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၊ ေလးစားေခၚေ၀ၚျခင္း ခံရေသာ ဦးခ်စ္လိႈင္၊ သာယာ၀တီဦးပု၊ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ စသည့္ ဂ်ီစီဘီေအေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အသင္း၀င္မ်ားအား အေႏွာက္အယွက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးသည္တို႔ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဤပံုျပင္မ်ားကို ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။
ခြဲေရးတြဲေရးႏွင့္ ၉၁ ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အိႏၵိယမွ ခြဲထြက္ေရး အတြက္ ေခါင္းေဆာင္ၾကသည့္ ဦးဘေဘ၊ ဦးပု၊ ဦးသိမ္းေမာင္ စေသာ ခြဲေရး ဂိုဏ္းသားမ်ား၊ ယခုမခြဲသင့္ေသး၊ ေနာက္မွ ခြဲမည္ဟု တြဲေရးအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ၾကသည့္ ဦးခ်စ္လိႈင္၊ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ စေသာ တြဲေရးဂိုဏ္းသားမ်ား။ မူလက တြဲေရးဘက္မွ ပါ၀င္ေဆာင္႐ြက္ ရန္ မဲဆႏၵအေ႐ြးခံခဲ့ၾကၿပီး အမတ္ျဖစ္ခါမွ ခြဲေရးဘက္သို႔ ေျပာင္းသြားၾကသည့္ ေဒါက္တာဘေမာ္၊ ယမ္းၿဗဲဦးေမာင္ေမာင္ စသူမ်ား တဖက္ႏွင့္တဖက္၊ တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္ စြပ္စြဲေျပာဆိုၾကသည္ကို၎၊ အဂၤလိပ္တို႔ထံမွ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရး လက္ခံသင့္ မခံသင့္ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုၾကရာတြင္ ပုဂၢိဳလ္ အဖြဲ႔ခ်င္း စြပ္စြဲ ပုပ္ခတ္ ေျပာဆိုၾကသည္ကို၎၊ ၉၁-ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရး လက္ခံၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာဘေမာ္ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ၊ ဦးပုအစိုးရ၊ ဦးေစာအစိုးရတို႔ တဖြဲ႔ၿပီးတဖြဲ႔ ေျပာင္းလဲၾကၿပီး၊ အာဏာလက္႐ွိအဖြဲ႔ႏွင့္ အာဏာလက္မဲ့အဖြဲ႔တို႔ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေျပာဆို ဖိႏွိပ္ၾကသည္ကို၎၊ အေၾကာင္းျပဳ၍လည္း ဤပံုမ်ားကို ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။
တဖန္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကစ၍ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာေပးၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းေခတ္မ်ားတြင္ အမ်ားအားျဖင့္ တို႔ဗမာအစည္း အ႐ံုး၀င္ေဟာင္း သခင္အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ စြပ္စြဲေျပာဆိုၾကသည္ကို၎၊ အာဏာရသူ တို႔က အာဏာမဲ့အဖြဲ႔၊ အာဏာမဲ့အင္အားစုမ်ားအေပၚ ဖိႏွိပ္ညႇင္းပမ္းျခင္း စသည္တို႔ကို၎၊ အေၾကာင္းျပဳ၍ ဤပံုမ်ားကို ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။
အခုလို ဆရာတို႔ႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးငယ္တို႔ဟာ တဦးအေပၚတဦး အမ်ိဳးမ်ိဳး စြပ္စြဲပုတ္ခတ္ေျပာဆိုေနၾကတာ ကိုယ္အာဏာကေလး ရတဲ့အခါ ကိုယ္ႏွင့္ ဂိုဏ္းဂဏကြဲျပား သူ၊ အယူ၀ါဒ မတူညီသူကို ဖိႏွိပ္ညႇင္းပမ္းတာ၊ ညစ္ပတ္ေသးသိမ္တာေတြ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ လုပ္ေနၾကတာ ၾကားရေတြ႔ရေတာ့ ဆရာငယ္ငယ္က ၾကားဘူးတဲ့ ခ်က္ႀကီးနဲ႔ေ႐ႊပန္း တို႔လို ျဖစ္ေနၾကၿပီလို႔ ေတြးမိတယ္။
ဆရာတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျမန္မာဘုရင္မ်ား အုပ္စိုးေနစဥ္က ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔နယ္မွာ ေက်း႐ြာႀကီးတ႐ြာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီ႐ြာႀကီးဟာ ေတာ႐ြာဆိုေသာ္လဲ အိမ္ေျခေလးငါးရာ႐ွိၿပီး သူ႔ေခတ္သူ႔အခါအေလ်ာက္ ေတာ္ေတာ္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္တယ္ ဆိုဘဲ။ ႐ြာႀကီးစည္ကား သေလာက္ ေက်ာင္းကန္ဘုရားပုထိုးမ်ားလည္း ေပါမ်ားတယ္။ ႐ြာႀကီးမွာ ေတာင္ပိုင္း ေျမာက္ပိုင္းရယ္လို႔ အပိုင္းႀကီး ႏွစ္ပိုင္း႐ွိၿပီး ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဘုရားပြဲ ေက်ာင္းပြဲ လုပ္ၾကရာမွအစ ႐ွင္ျပဳမဂၤလာ ပြဲေနပြဲထိုင္မက်န္ ပြဲလမ္းမ်ားက်င္းပၾကတိုင္း၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ သူ႔ထက္ငါ သာေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။
အဲဒီလို အၿပိဳင္အဆိုင္လုပ္ၾကတဲ့အခါ ေတာင္ပိုင္းမွာ ဦးခ်က္ႀကီးဆိုသူက ဦးစီးေခါင္း ေဆာင္လုပ္ၿပီး၊ ေျမာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဦးေ႐ႊပန္း ဆိုသူက ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ျပဳလုပ္တယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုးဟာ ေၾကးရည္တတ္ ေျမ႐ွင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကလို႔ ရပ္သူ႐ြာသားမ်ားဟာ သူတို႔ ေၾကးေငြမ်ားကို ေခ်းငွားသံုးစြဲရသူ၊ သူတို႔လယ္ယာမ်ားကို သီးစားလူငွား လုပ္ကိုင္ၾကရသူတို႔က မ်ားေတာ့ သူတို႔ အေစအပါး အေခၽြအရံေတြ ခ်ည္းလို ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့။
သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ ဘုရားပြဲ ေက်ာင္းပြဲ၊ အလွဴမဂၤလာပြဲမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၿပိဳင္ဆိုင္ ၾက႐ံုမကဘူး၊ လူခ်င္းလဲ ၿပိဳင္ၾကေသးတယ္။ တဦးထက္တဦးက သာေအာင္ ၾကံစည္ႀကိဳးစား ၾကေသးတယ္။
တခါေတာ့ ေရနံေခ်ာင္ၿမိဳ႔မွာ ဦးခ်က္ႀကီးႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူတဦး ၿမိဳ႔၀န္အျဖစ္ေျပာင္း လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဦးခ်က္ႀကီးက ၿမိဳ႔၀န္ထံသြားၿပီး သူတို႔႐ြာႀကီးမွာ သူ႔ကို သူႀကီးျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးဘို႔ ေျပာတယ္။ ၿမိဳ႔၀န္ကလဲ သူယံုၾကည္အားထားရသူျဖစ္လို႔ ဦးခ်က္ႀကီးကို သူႀကီးအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ခန္႔ထားေပးလိုက္တယ္။
ဟိုေခတ္က သူႀကီးဆိုတာ ႐ုံးပိုင္ ဓားပိုင္ကလား၊ သူ႔႐ြာမွ သူဟာ ဘုရင္ငယ္တဦးေပါ့။ ရပ္သူ ႐ြာသားထဲက မလိုသူကို သတ္ေတာင္ပစ္ႏိုင္တာကဘဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဦးခ်က္ႀကီးကို ႐ြာသူႀကီးျဖစ္လာၿပီဆိုေတာ့ ၿပိဳင္ဖက္ဦးေ႐ႊပန္းဟာ ဒူးတုန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနတာေပါ့။
ဦးခ်က္ႀကီးဟာ သူႀကီးျဖစ္လာတဲ့အခါ သူ႔အိမ္ကို တ႐ြာလံုးတအိမ္တေယာက္ ေမာင္းတီးေခၚၿပီး ဦးေ႐ႊပန္းကို လူပံုအလယ္ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းတယ္။ ဦးေ႐ႊပန္းဟာ ခါတိုင္းလိုဆိုရင္ သူ႔အိမ္ေတာင္ လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ ဦးခ်က္ႀကီးက သူႀကီးျဖစ္ ေနတဲ့အတြက္ အထက္အ႐ွိန္အ၀ါ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး အမ်ားနည္းတူ လာရတယ္။ တခါ ဦးခ်က္ႀကီးက သူႀကီးအာဏာႏွင့္ မတ္တပ္အရပ္ခိုင္းျပန္ေတာ့ မျငင္းသာဘဲ လူပံုအလယ္ မွာ ထ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရတယ္။
ဦးေ႐ႊပန္း မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့အခါ ဦးခ်က္ႀကီးက "ေဟ့ ေ႐ႊပန္း၊ အခု ခ်က္နဲ႔ ေ႐ႊပန္း ဘယ္ဒင္းက အေပၚကလဲ" လို႔ ေမးသတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ ဦးေ႐ႊပန္းက ခတ္႐ွက္႐ွက္ႏွင့္ "ခ်က္အေပၚကပါ" လို႔ ေျဖလိုက္ရသတဲ့။
ဦးခ်က္ႀကီးက လူပံုအလယ္မွာ အခုလို လုပ္လိုက္ထာကို ဦးေ႐ႊပန္းအေနနဲ႔ အခဲမေက် ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဘယ္ ေက်ႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူ႔ခမ်ာ လူပံုအလယ္ အေၾကာင္းမဲ့ အ႐ွက္ခြဲခံရတာကိုး။ ေနာက္တခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔က ဦးခ်က္ႀကီးနဲ႔ ခင္မင္တဲ့ ၿမိဳ႔၀န္တေနရာ ေျပာင္းသြားရၿပီး ဦးေ႐ႊပန္းနဲ႔ ခင္မင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးက ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ၿမိဳ႔၀န္ ျဖစ္လာျပန္တယ္။ အတုန္႔အလွဲ႔ ႀကံဳခ်င္ေတာ့ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ျဖစ္လာရတာေပါ့။
အဲဒီေတာ့ ဦးေ႐ႊပန္းကလဲ သူ႔လူ ၿမိဳ႔၀န္ထံသြားၿပီး သူတို႔႐ြာမွာ သူ႔ကို သူႀကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ေျပာတယ္။ သူ႔လူ ၿမိဳ႔၀န္ကလဲ သူယံုၾကည္အားထားရသူမို႔ ဦးေ႐ႊပန္းကို သူႀကီးျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးလိုက္တယ္။
ဦးေ႐ႊပန္း သူႀကီးျဖစ္လာတဲ့အခါ ဟိုတုန္းကလိုဘဲ သူ႔အိမ္ကို တ႐ြာလံုး တအိမ္ တေယာက္ ေမာင္းတီးေခၚၿပီး ဦးခ်က္ႀကီးကို လူပံုအလယ္ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းျပန္တာဘဲ။ သူႀကီးေဟာင္းဦးခ်က္ႀကီးဟာလဲ သူႀကီးသစ္ ဦးေ႐ႊပန္းရဲ႔အာဏာကို မဖီဆန္သာေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရတယ္။
ဦးခ်က္ႀကီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္တဲ့အခါ ဦးေ႐ႊပန္းက "ခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး အုံးပင္စိုက္လိုက္ကြာ" လို႔ ထပ္ခိုင္းျပန္တယ္။ ဒီတခါမွာလဲ ဦးေ႐ႊပန္းရဲ႔ သူႀကီးအာဏာကို မလြန္ဆန္၀ံ့ေတာ့ ဦးခ်က္ႀကီးဟာ ခါးေတာင္းေျမာင္ေအာင္ႀကိဳက္ၿပီး အုန္းပင္စိုက္ရျပန္တယ္။ ဦးခ်က္ႀကီး အံုးပင္စိုက္ေနတဲ့အခါ ဦးေ႐ႊပန္းက "ေဟ့ခ်က္ႀကီးရ၊ အခု ခ်က္နဲ႔ေ႐ႊပန္း ဘယ္ဒင္းက အေပၚကလဲကြ" လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ "ေ႐ႊပန္း အေပၚကပါ" လို႔ ဦးခ်က္ႀကီးက ေျဖရေတာ့သတဲ့။
က်ဳပ္တို႔ေခတ္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလဲ တေယာက္တျပန္ ညစ္ပတ္ၾက၊ ဖိႏွိပ္ညႇင္းပမ္း ၾကတာကေတာ့ ခ်က္ႀကီးနဲ႔ ေ႐ႊပန္းလိုပါဘဲဟု မိန္႔ၾကားၿပီး၊ ဆရာႀကီးမွာ ခါတိုင္းလိုပင္ ပါးစပ္ကို လက္၀ါးနဲ႔ကာလ်က္ ၿပံဳးရယ္ေနပါေတာ့သည္။ ။

{သခင္ဘေမာင္စုေဆာင္းတင္ျပတဲ့-သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း တင္စားေျပာေသာပံုျပင္မ်ား-စာအုပ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၇၆ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

ကုကၠဳရဇာတ္လာဘုရားအေလာင္းေခြးပမာ
ေရးသူ- သခင္ဘေမာင္

ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလတြင္ အဂၤလိပ္အစိုးရက ဗမာႏိုင္ငံအား ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေပးသည္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး၊ ဂ်ီစီဘီေအျမန္မာ အသင္းခ်ဳပ္ႀကီး ၂ ဂိုဏ္း၊ ၂ သင္း ၿပိဳကြဲခဲ့ရသည္ကို အထူးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ တဖန္ ၂၁ ဦး ဂ်ီစီဘီေအက ဒိုင္အာခီ ဥပေဒျပဳအမတ္ေ႐ြးပြဲ၀င္ကာ ငါးေထာင္စားအမတ္ႀကီး ရာထူးယူသည္ကို မ်ားစြာသေဘာမက် ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေခြးဋီကာ၊ ေမ်ာက္ဋီကာ၊ ေခြးဂ႑ိ၊ ေမ်ာက္ဂ႑ိ စသည္တို႔ကို ေရးသား၍ ဒိုင္အာခီ ဥပေဒျပဳအမတ္မ်ားႏွင့္ ဒိုင္အာခီငါးေထာင္စား ၀န္ႀကီးမ်ားကို ရာဇ၀င္၊ မဟာ၀င္ နိပါတ္ေတာ္လာ ေခြး ေမ်ာက္ တို႔ႏွင့္ ဥပမာပံုအမိ်ဳးမ်ိဳး တင္စားကာ အမ်ားျပည္သူတို႔အက်ိဳး ေျမႇာ္ကိုးေဆာင္႐ြက္ရန္ ညႊန္ျပခဲ့သည္။

ထိုအခ်ိန္က ဆရာႀကီးသည္ "မစၥတာေမာင္မိႈင္း" ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ၅၅၀ ကုကၠဳရဇာတ္တြင္ ဘုရားအေလာင္းေခြးသည္ ေခြးပင္ျဖစ္လင့္ကစား မိမိ၏ မ်ိဳးတူေခြးမ်ား အတြက္ မည္ကဲ့သို႔ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္႐ြက္ခဲ့ပံုကို ဂ်ီစီဘီေအေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို႔အား စံယူရန္ ေလးခ်ိဳးႀကီး ေရးသားခဲ့ေပသည္။
ကုကၠဳရဇာတ္တြင္ တေန႔ေသာ ညအခါ ဗာရာဏသီျပည္၌ မိုးသည္းထန္စြာ ႐ြာသျဖင့္ နန္းေတာ္တြင္း႐ွိ ျဗဟၼဒတ္မင္း၏ ရထားက သားေရႀကိဳး မိုးေရစိုေသာေၾကာင့္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း၍ ေနသည္။ ယင္းသို႔ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနေသာ သားေရႀကိဳးမွ သားေရနံ႔ ရေသာအခါ နန္းေတာ္ထဲ၌ ေမြးထားေသာ မင္းေခြးတို႔က စားပစ္ၾကသည္။
နံနက္လင္း၍ ရထားက သားေရႀကိဳး မ႐ွိေၾကာင္း ႐ွင္ဘုရင္ သိရသျဖင့္ ေမးသည့္အခါ နန္းေတာ္ထဲ႐ွိ မင္းေခြးတို႔အေပၚ မစြပ္စြဲရဲဘဲ၊ နန္းေတာ္ႀကီး အျပင္တြင္ ေလလြင့္ေနၾကေသာ ေခြးမ်ားစားသြားပါသည္ဟု ေျဖၾကသည္။
႐ွင္ဘုရင္က အလြန္လံုျခံဳၿပီး အေစာင့္အၾကပ္မ်ား ႐ွိေနေသာ နန္းတြင္း႐ွိ သားေရႀကိဳး ကို အျပင္အပမွ ေခြးတို႔ မည္သို႔စားႏိုင္အံ့နည္းဟု ေမးသည္။
အမွန္ကို မေျပာရဲေသာ မွဴးမတ္တို႔က ျပင္ပမွ ေခြးတို႔သည္ ေရႁပြန္ေပါက္က ၀င္ေရာက္ ၿပီး စားၾကသည္ဟု ထပ္မံတင္ျပသည္။
ထိုအခါ ဗာရာဏသီဘုရင္က ဤအတိုင္းမွန္လွ်င္ ၿမိဳ႔ျပင္႐ွိ ေခြးမွန္သမွ် "တေကာင္ မက်န္" သတ္ေစဟု အမိန္႔ေပးေလသည္။ ႐ွင္ဘုရင္က အမိန္႔ေပးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ လက္မ႐ြ႔ံ အာဏာသား ေခြးသတ္သမား သေကာင့္သားမ်ားက ၿမိဳ႔ျပင္႐ွိ ေခြးမ်ားကို လိုက္လံ သတ္ျဖတ္ၾကသည္။
နန္းေတာ္တြင္းထားသည့္ ဘုရင့္ရထားသားေရႀကိဳး ၿမိဳ႔ျပင္က ေခြး၀င္စားသည္ ဆိုကာ ျမိဳ႔ျပင္႐ွိ ေခြးမ်ားကို လိုက္လံသတ္ျဖတ္ေနသည့္ သတင္းခ်က္ျခင္းပင္ ၿမိဳ႔ျပင္႐ွိ ေက်ာင္းဇရပ္ႏွင့္ သုသန္အနီးတ၀ိုက္ ေနၾကသည့္ ေခြးထုအတြင္း ေရာက္႐ွိသြားရာ ေခြးအေပါင္းတို႔ အၿမီးကို ကုတ္၍ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ျဖင့္ ေျပးစရာ ေနရာမ႐ွိ "ေခြးေနရာမရ" ဆိုသကဲ့သို႔ အသက္ေဘးမွ ခ်မ္းသာရန္အတြက္ ဟိုေျပးဒီလႊား အိေျႏၵမရ ျဖစ္ၾကရသည္။
ဤသတင္းကို သုသန္အနီးေနသည့္ ဘုရားေလာင္းေခြးသည္လည္း ၾကားသိေလရာ ေခြးအေပါင္း ေသေၾကဒုကၡေရာက္ရမည့္အေရးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းၿပီး မည္သို႔မည္ပံု ျဖစ္ေပၚ၍ မည္သို႔မည္ပံု ကာကြယ္ကယ္တင္ရမည္ကို ေတြးၾကံမိသည္။
နန္းေတာ္တြင္း႐ွိ ဘုရင္႔လွည္းက သားေရႀကိဳးကို "ေခြးစားသည္" ဆိုရာ၌ ငါတို႔ ၿမိဳ႔ျပင္က ေခြးမျဖစ္ႏိုင္။ နန္းေတာ္တြင္းက မင္းေမြးထားေသာ မင္းေခြးမ်ားပင္ စားရမည္။ ထိုေၾကာင့္ မွဴးမတ္မိုက္တို႔ ေလွ်ာက္တိုင္း မဆင္မျခင္ျပဳမူသည့္ ဗာရာဏသီဘုရင္ကို အမွန္ျပၿပီး ၿမိဳ႔ျပင္႐ွိ ေခြးအေပါင္း၏ အသက္ကို ငါကယ္မည္။ အကယ္၍ ဘုရင္သည္၎၊ မင္းခစားလက္မ႐ြ႔ံအာဏာသားတို႔သည္၎၊ ငါ့အား သတ္လိုက သတ္ေစဟု နန္းေတာ္တြင္းသို႔ ခ်က္ျခင္း၀င္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ထိုေနာက္ အိေျႏၵမရ ဟိုေျပးဒီလႊား ျဖစ္ေနၾကေသာ ေခြးမ်ားအား စု႐ံုးေစၿပီး "အခ်င္းတို႔ မစိုးရိမ္ၾကကုန္လင့္။ သင္တို႔အားလံုး အသက္ေဘးမွ လြတ္ေစရန္ ယခုပင္ ကၽြန္ပ္ နန္းေတာ္ႀကီးအတြင္း ၀င္၍ ေဆာင္႐ြက္မည္။ ကၽြန္ပ္ျပန္မေရာက္မခ်င္း ဤသုသန္တ၀ိုက္ မွာပင္ ေနၾက။ ဘယ္မွ မသြားၾကႏွင့္" ဟု မွာၾကားၿပီး နန္းေတာ္တြင္းသို႔ ၀င္သြားသည္။
ဘုရားအေလာင္းေခြးႀကီး နန္းေတာ္တြင္းသို႔ ၀င္လာသည္ကို မည္သူမွ် သတိမျပဳမိၾက။ နန္းတြင္းက ေခြးအမွတ္ျဖင့္ တေနရာမွ တေနရာသို႔ သြားေနသည္ကို ၾကည့္ေနမိသည္။ ေနာက္ဆံုး ႐ွင္ဘုရင္ ထိုင္ေနသည့္ ပလႅင္ေအာက္ ၀င္သြားသည့္အခါမွ နန္းတြင္းမဟုတ္ ေၾကာင္း သိၾကသျဖင့္ အေစာင့္အေ႐ွာက္တို႔က ႐ိုက္ႏွက္ႏွင္ထုတ္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။
ေခြးႀကီးတေကာင္ နန္းရင္ျပင္ ညီလာခံခန္းမအတြင္းထိ မေၾကာက္မ႐ြ႔ံ ၀င္လာသည္ကို အံ့အားသင့္စြာ ၾကည့္႐ႈေနမိေသာ ႐ွင္ဘုရင္သည္ အေစာင့္အေ႐ွာက္တို႔က ႐ိုက္ႏွက္ၾက၊ ရန္ျပဳမူၾကသည္ကို "သင္တို႔ ရန္မျပဳၾကႏွင့္" ဟု ေျပာဆို ဟန္႔တားလိုက္သျဖင့္ လက္မ႐ြံ႔ အာဏာသား အေစာင့္အေ႐ွာက္မ်ားသည္လည္း မိမိတို႔ ေနရာသို႔ ျပန္ေနၾကရသည္။
ထိုအခါ ဘုရားအေလာင္းေခြးသည္ ဘုရင့္အပါး ကပ္လာကာ ဂါရ၀ျပဳသည့္အေနျဖင့္ အၿမီးႏွ႔ံျခင္း၊ လက္ေျမႇာက္ျခင္းတို႔ ျပဳလုပ္ၿပီး "အို အ႐ွင္မင္းႀကီး အသင္မင္းႀကီးသည္ ၿမိဳ႔ျပင္႐ွိ ေခြးအေပါင္းတို႔ကို သတ္ေစဟု အမိန္႔ေပးသည္မွာ မွန္ပါသလား"
"ေအး မွန္တယ္"
"ဘာေၾကာင့္ သတ္ရန္ အမိန္႔ေပးပါသလဲ"
"ငါဘုရင္ရဲ႔ ရထားက သားေရႀကိဳးမ်ားကို ကိုက္စားဖ်က္စီးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ဘဲ"
"အျပင္က ေခြးမ်ားစားေၾကာင္း ဧကန္မုခ် သိရပါသလား"
"ဧကန္မုခ်ေတာ့ ငါမသိဘူး"
"အ႐ွင္မင္းႀကီးသည္ ဤကဲ့သို႔ ဧကန္မုခ် မသိရဘဲလ်က္ နန္းေတာ္တြင္း၌ ေမြးထားသည့္ မင္းေခြးမ်ားကို အျပစ္တစံုတရာ မျပဳဘဲ အ႐ွင္မ႐ွိ၊ သခင္မ႐ွိ ေကၽြးေမြးသူမ႐ွိ၊ နန္းေတာ္ၿမိဳ႔႐ိုးအျပင္ ကိုယ့္ဘာသာဘာ၀ ႐ွာေဖြစားေသာက္ေနၾကေသာ ကၽြန္ပ္တို႔ကိုသာ အျပစ္ျပဳ သတ္ေစျခင္းသည္ မတရားပါ။ မည္သည့္ေခြးစားသည္ဟု တပ္အပ္ေသခ်ာ မသိပါဘဲလ်က္ သူတပါးတို႔ ေျပာစကားအရ ကၽြန္ပ္တို႔အား သတ္ေစအမိန္႔ခ်မွတ္ျခင္းသည္ မ်က္ႏွာႀကီးငယ္ေ႐ြးခ်ယ္၍ အျပစ္စီရင္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။"
ယင္းကဲသို႔ ဘုရားေလာင္းေခြးက က်ိဳးေၾကာင္းျပ၍ ဆိုသည့္အခါ ဗာရာဏသီမင္းသည္ ေခြးပင္ျဖစ္လင့္ကစား မွန္သည့္အခ်က္ကို ဆိုေပသည္ဟု သတိရလ်က္ ''သင္သည္ တိရစၦာန္ပင္ျဖစ္လင့္ကစား အသိ႐ွိေသာ ေခြးျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔တၿပီးကား ကၽြန္ပ္ရထားက သားေရႀကိဳးကို စားေသာေခြးသည္ အဘယ္ေခြးျဖစ္လိမ့္မည္နည္း" ဟုေမးသည္။
အ႐ွင္မင္းႀကီးရထားက သားေရႀကိဳးကို အ႐ွင္မင္းႀကီး နန္းေတာ္တြင္း ေမြးထားေသာ ေခြးမ်ားပင္ စားပါလိမ့္မည္ဟု ေျဖၾကားသည္။
အဘယ္အခ်င္းအရာျဖင့္ သိႏိုင္ပါမည္နည္းဟု ဘုရင္က ေမးသည့္အခါ-
ဘုရားေလာင္းေခြးက နန္းေတာ္တြင္း႐ွိ ေခြးမ်ားကို တေကာင္မက်န္ ယူေစၿပီး ေနဇာျမက္ကို ရက္တက္ေရ(ပုန္းေရ)ႏွင့္ စနယ္၍ တိုက္ေစသည္။ နန္းတြင္းေခြးတို႔ မၾကာမီ ပ်ိဳ႔အံကာ သားေရႀကိဳးအစအနမ်ား ပါလာေလသည္။
ထိုအခါမွ ဗာရာဏသီမင္းသည္ ဘုရားေလာင္းေခြးအားေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပးၿပီး စားေတာ္ပြဲမ်ားေကၽြးကာ ေခြးအေပါင္းကိုလည္း အသက္ေဘးမွ လႊတ္ေစေလသည္။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ဤကုကၠဳရဇာတ္လာ ဘုရားအေလာင္းေခြးသည္ သူ၏ ေခြးအခ်င္းခ်င္းအေပၚ ၀ံသာႏုပံု၊ ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့ဘဲ ေဆာင္႐ြက္ပံုတို႔ကို ဥပမာတင္စားလ်က္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တို႔ကို ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ သစၥာ႐ွိစြာ တကယ္၀ံသာႏု စိတ္ထားျဖင့္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ေဆာင္႐ြက္ရန္ႏွင့္ ဘုရားအေလာင္းေခြးသည္ ယခုအခါ ငါးေထာင္ စားမက္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အဆတေသာင္းမွ် ကြာျခားပံု စသည္တို႔ကိုပါ ေဖာ္ျပထားသည္။


မင္းေခြးဘြဲ႔ကဗ်ာေလးခ်ိဳးႀကီး

အေမႊးညိဳညိဳျပာျပာ ဓာတ္နဂိုရ္အမွားေတြႏွင့္
ေခြးဆိုတာ ဘိနပ္ကိုလဲ စားတာမို႔
ျမတ္ျဗဟၼစိုရ္ပြါးသူက အမ်ားတို႔ ႏွလံုးလွစရာ
အိုကြယ္ ခပ္တိုတိုတရားရယ္ႏွင့္
သနားသမို႔ ဆံုးမတာ
ေၾသာ္ ဒကာအမတ္ႀကီးမ်ားကိုျဖင့္
ပဏၰာလာဘ္လည္း မစားေစဘို႔
ဆရာအၾကပ္အတည္းတားလိုက္ပါရဲ႔
အစားမဆင္ျခင္သနဲ႔
အရင္ယခင္ အဆက္အစပ္ေတြးလိုက္ေတာ့
႐ွင္ဘုရင္ လက္သပ္ေမြးေပတဲ့
သဘင္းအေက်ာ္အေမာ္ေပ
အတြင္းေတာ္ေခြးေတြေၾကာင့္
ေ႐ွးဖ်ားအခါဆီက
ဗာရာဏသီမွာ ေခြးေတြသတ္စဥ္က
ဥပါဌ္တခါႀကိမ္လို႔မို႔
တကိန္ကိန္ေျပးစရာမ႐ွိျပန္ေတာ့
ဇာတိ၀င္အေပါင္းအေဖာ္ေတြရဲ႔ ေဘးကိုျဖင့္
ပါရမီသည္ အေလာင္းေတာ္ေခြးရယ္က
ေတြးမိလ်င္အလြန္နာလို႔မို႔
၀န္ဘယာကို လြန္စရာလဲ ျပဳခဲ့ေပသေပါ့
ခုနဲ႔ အလြန္ကြာတယ္ေနာ္ကြယ့္ ႏုတဲ့၀ံသာ။

ေဘးဆိုးအဖံုဖံု ၾကမၼာမၾကည္႐ႊင္ ဒုကၡအတြင္းတြင္မွ
ေခြးမ်ိဳးစံုမွာ ၿပီစီဒင္လုပ္ရတဲ့မင္းရယ္လို႔
ဥကၠဌ စာရင္းရယ္ႏွင့္ အစားေကာင္းပမာလို
ငါးေထာင္အသျပာကိုတဲ့ လုစရာပင္မေတြး
အရီးစိမ္းရယ္ အမ်ားမေဟာင္႐ွာေပဘု
က႐ုဏာသခင္ေခြး
ခ်စ္စ၀ါဒီ ေမတၱာပါရမီႏွင့္
အာဇာနည္စိတ္ အခံကလဲ မ်ားေပသမို႔
ပါရမီအဓိဌာန္ထားတဲ့ၿပီး
ငါ့အား ေသခ်င္ေသေရာ့ဟဲ့လို႔
ရေ၀ပလႅင္ေဗြေျမစမုတ္တြင္မွ
ေယကုကၠဳရာ ေဒသနာျဖင့္
အေျပေျပကမၻာမွာ ျဒပ္လင္းေပမဲ့
ပရေမရာဇာ ျဗဟၼာဒတ္သနင္းလိုလ
သတ္ခ်င္း မညီပံုႏွင့္
၀သီအထံု လိမၼာဘို႔ ေဟာျပန္ေတာ့
မေနာဟရ ထီးျဖဴေအာက္တြင္မွ
ေလာက "တခြင္" ႀကီးသူေျမႇာက္ပါ(ေတာ့)လို႔
ခ်ီးေျမႇာက္ပ်ဴငွာ ပူဇာမဂၤလာေၾကာင့္
အူကာ ႐ႊင္ကာ ေခၚသာဓုေတြနွင့္
ဗ်ာတုအခက္ ဖန္ဘြယ္အေရးေတြႏွင့္
အာယုအသက္အႏၱရာယ္မွ ေ၀းတဲ့ျပင္
ေၾသာ္၊ ပလႅင္အဆင့္ဆင့္ဆီက
အ႐ွင္သခင္ရယ္လို႔ တင့္ေပတဲ့
႐ွင္ဘုရင္ပြဲေတာ္လို
အဆင္သင့္ အျမဲအေၾကာ္အေလွာ္ေတြနဲ႔
ေလြးၾကရသတဲ့။

နိပါတ္အလာကို သတိခ်ပ္ခါေတြးလိုက္ေတာ့
အမယ္မင္း ေ၀းေသာအကြာ ျပရမွာျဖင့္
ျမန္မာမ်ား ကာလ ေခါင္းေဆာင္ကေလးေတြႏွင့္
ပမာဏ တေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေ၀ဟတာမို႔
ေၾသာ္- ေက်းေတာအညာက
ဆရာ့တပည့္ေက်ာင္းမွာေတာင္ ေမြးခ်င္ရဲ႔
အို မယ္စႏၵာရဲ႔
ေ႐ွးသေရာအခါသမယဆီက
နာယကဆိုတဲ့၊ အာက ေခါင္းေဆာင္ေခြး။
(ေခြးဋီကာစာမ်က္ႏွာ ၁၁၀)


{သခင္ဘေမာင္စုေဆာင္းတင္ျပတဲ့-သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း တင္စားေျပာေသာပံုျပင္မ်ား-စာအုပ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၇၆ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

Monday, December 1, 2008

Artist- Lin YaungNi (လင္းေရာင္နီ)











လင္းေရာင္နီ (အဘ ဦးသန္းထိုက္၊ အမိ ႏွင္းေ႐ႊစင္ေအး)

ေျမး လမင္းတရာ

Sunday, November 30, 2008

သူစိမ္းေတြၾကားမွာ{၅- ဇာတ္သိမ္း}
ေရးသူ- ႏုႏုရည္ (အင္း၀)





အို.... အသင္ေလာက...။ ယခု ကၽြန္မကား ကၽြန္မ၏ မနက္လက္ဘက္ရည္ခ်ိန္ေလးကို ျပန္လည္ရ႐ွိေပၿပီ....။
အသင္ေလာက....၊ ကၽြန္မ၏ ကိုးရီးယားစာ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ ၿပီးဆံုးသြား ေလၿပီ။
အေဟာသုခံ... ခ်မ္းသာစြ...။ လာၾကေလာ့.. ေဒၚရီသန္႔တို႔၊ ေဒၚခ်ိဳၿပံဳးတို႔၊ ကိုသုေမာင္တို႔၊ စိန္ေမာင္ကိုႀကီးတို႔၊ စိန္မြတ္တားတို႔၊ ဦးအံ့ႀကီးတို႔ေရ.. စိမ္းျမတဲ့ ေတာအုပ္ကေလးကို ၾကည့္ရင္း လက္ဘက္ရည္တူတူ ေသာက္ၾကရေအာင္... လာၾကေလာ့..။
မၾကာမတင္မွာလဲ ကၽြန္မသည္ အိမ္လက္ဘက္ရည္ေလးကို ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ အတူ ေသာက္ရေပေတာ့မည္။
ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ရေတာ့မွာေလ...။
သူစိမ္းေတြၾကားမွာ ကၽြန္မ ေနခဲ့႐ွာတာ ငါးလေက်ာ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ႐ွိခဲ့ၿပီေလ။
ႏို၀င္ဘာ သံုးဆယ္ရက္ေန႔ဆို.... ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ရေတာ့မွာ...။


ေနာက္တလေနရင္ေပါ့...၊ တလဆိုတာ ခဏေလးပါ..၊ ခဏေလးပဲ ေစာင့္ရေတာ့မွာပါ.. လို႔ အားတင္းစကား ဆိုတတ္တဲ့ ခ်စ္တဲ့သူ ေျပာသလိုပါပဲေပါ့။
ခုဆိုရင္ ဂ်ဴမံုတို႔ ေ႐ွးဂ်ိဳေဆာင္နယ္ေျမကလဲ ေအးစိမ့္စ ျပဳလာေနၿပီ..။
စိမ္းျမတဲ့ သစ္႐ြက္ေတြက အေရာင္ေျပာင္းစ ျပဳၿပီ။ မၾကာခင္မွာ ေဆာင္းဦး႐ြက္ေႂကြ ေလးေတြကို ျမင္ရေတာ့မယ္...။ ၿပီးေတာ့မွ အ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း သစ္ပင္ေတြဘဝနဲ႔ အင္မတန္ ေအးလွတဲ့ ေဆာင္းရာသီကို ျဖတ္သန္းရ႐ွာေတာ့မယ္။
သူတို႔ ေဆာင္းရာသီမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေအးသလဲဆိုရင္ ဆိုလ္းၿမိဳ႔ကို ျဖတ္သန္းစီး ဆင္းေနတဲ့ ဟန္ျမစ္ဟာ ေရခဲသတဲ့။ ဟန္ျမစ္ေရခဲျပင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္သြားလို႔ ရသတဲ့။ အဆိုး၀ါးဆံုးက 'ေရခဲေလ' ပဲတဲ့။ ေရခဲလို ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ေလတိုက္ထဲမွာ လႈပ္႐ွားသြားလာ ရတာဟာ အဆိုး၀ါးဆံုးပဲတဲ့။ အိမ္ထဲမွာလဲ အပူေငြ႔ လႊတ္မထားရင္၊ Heater မ႐ွိရင္ ဘယ္လိုမွ ေနလို႔ မရ၊ အိပ္လို႔မရေအာင္ ေအးတာေပါ့..။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ေရခဲေလကို ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ အဂၤလန္ေႏြရာသီမွာ ကၽြန္မခံစားဖူးခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ပါတယ္။
သူတို႔က ဒီ ေအာက္တိုဘာလ ေအးစိမ့္စိမ့္ကေလးကို အင္မတန္ႀကိဳက္ၾကတယ္။ သူတို႔အတြက္ မပူမေအး၊ အေနေတာ္ေလးနဲ႔၊ အဲယားကြန္းမလို၊ ဟီတာ Heater မလို။ ပိုက္ဆံလဲ ေခၽြတာလို႔ ရတာကိုး...။ အဲယားကြန္းခ၊ ဟီတာခက ေစ်းသိပ္ႀကီးတယ္ေလ။ သူတို႔အတြက္ ေအးစိမ့္စိမ့္ကေလးေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကေလးကို ေအးစိမ့္ပါတယ္။ အျပင္ထြက္ရင္ ဂြမ္းကပ္ ဆြယ္တာ ထူထူနဲ႔ ေျခအိတ္စြပ္၊ ေျခနင္းစီးထြက္တဲ့ ကၽြန္မကို အကႌ်လက္႐ွည္ အပါးေလးေတြနဲ႔ သူတို႔က အထူးအဆန္း ၾကည့္ၾကတယ္။ ေစ်းေတြ၊ စူပါမားကက္ေတြ၊ ေမာလ္ Mall ေတြမွာလဲ ျဖတ္ဆို ေႏြရာသီသံုး ပစၥည္းေတြ အကုန္ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ။ ေဆာင္းရာသီသံုးပစၥည္းေတြ အကုန္ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။
ေႏြအ၀တ္အစားေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ၊ ဘယ္မွာမွ ႐ွာလို႔ မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ အေႏြးထည္ေတြ..၊ လည္ပင္းစီ စကပ္ပု၀ါနဲ႔။ ဖိနပ္ေတြကလဲ အားလံုး ထိပ္အလံုေတြနဲ႔ ေ၀ါ့ကင္း႐ွဴးေတြခ်ည့္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ ေစ်း၀ယ္ရတာ ထူးဆန္းတာ တခုက ေတြ႔ရင္၀ယ္ထား၊ ေစ်းမမ်ားဆိုသလိုပဲ။ ပစၥည္းတခုကို ေတြ႔လို႔ ႀကိဳက္ရင္ ၀ယ္ပစ္လိုက္ေပေတာ့...။ မဟုတ္လို႔ ကေတာ့ ေနာက္ေန႔မွ စဥ္းစားအံုးမယ္ေလဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ေန႔မွ ေနာက္တခါမွာ မ႐ွိေတာ့ ဘူးသာ၊ မွတ္ေပေတာ့။ ခ်ီတံုခ်တံု လုပ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မ ခဏခဏ ႀကံဳဖူးၿပီ။
ၿပီးေတာ့ ေစ်းထဲက ေစ်း၀ယ္နဲ႔ ေစ်းသည္ဆက္ဆံေရးကိုလဲ ခဏခဏ နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ရဖူးၿပီ။ ေစ်း၀ယ္တဲ့သူက ပစၥည္းတခုကို အၾကာႀကီးေ႐ြးေနရင္ သူတို႔ စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ဘူး။ စိတ္တိုေနတဲ့ အမူအရာ၊ သည္းမခံေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အမူအရာကို ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းပဲ ျပတတ္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ မေရာင္းေတာ့ဘူး ဆိုတာမ်ိဳးလဲ လုပ္တတ္တယ္။ သူတို႔ လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းကိုေရာ၊ ႏိုင္ငံျခားသားကိုေရာပဲ။
'ေျမာင္ဒံု' လို႔ေခၚတဲ့ နံမည္ေက်ာ္ ေစ်းအႀကီးႀကီးထဲမွာ ေမာင္ငယ္ ဦးျမတ္ထြန္းေအာင္ (မႏၱေလးယဥ္ေက်းမႈတကၠသိုလ္၊ ပန္းခ်ီတြဲဖက္ပါေမာကၡ) ေတြ႔ခဲ့တာဆို...၊ အ႐ုပ္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္႐ွင္ေယာက္်ားက ေစ်း၀ယ္အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ (သူတို႔လူမ်ိဳးပဲ) ကို သူ႔ဆိုင္က ေျမႀကီး ေပၚေပါက္ၾကည့္ရတဲ့ ပလပ္စတစ္ေပ်ာ့ ေဘာလံုးအ႐ုပ္ေလးကို မေျပာမဆို ေျမႀကီးေပၚ ေပါက္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အမႈနဲ႔ 'ပါး' ကို ဖ်န္းကနဲ ႐ိုက္ထည့္လိုက္သတဲ့။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေတြ (sub way) ေပၚမွာ တေယာသံစံုေနာက္ခံေတးဂီတနဲ႔လဲ ရန္ျဖစ္၊ နပန္းလံုးတတ္ၾကတယ္။ အစိုးရ အစည္းအေ၀းေတြမွာလဲ ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး ဖိနပ္နဲ႔ ထေပါက္ၾက တာမ်ိဳးလဲ ႐ွိတယ္။
ဘယ္လိုလဲ မသိပါဖူး။ တခုေတာ့လဲ ကၽြန္မေတြးမိပါတယ္။ သူတို႔ေတြလဲ အာ႐ွတိုက္ သားေတြပီပီ၊ ေသြးပူ၊ ေသြးဆူလြယ္၊ စိတ္လႈပ္႐ွားလြယ္္ၾကတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဒီက 'ေ႐ႊျမန္မာေတြ၊ (ေ႐ႊ)ေတြ' ရဲ႔အေခၚ 'ကႀကီးသား' တိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဖူး။ တခ်ိဳ႔ေသာ 'ကႀကီးသား' ေတြက်ေတာ့လဲ သူတို႔ခင္မိရင္ ဇြတ္ကို ခင္ေနေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းနားက 'ဆန္၀ဲကုတ္' ေစ်းကေလးထဲမွာတင္ကို ေစ်းေလး အလည္တန္းက ကိုးရီးယားမိတ္ ဖိနပ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ 'ကႀကီးသား' ဆို ကၽြန္မတို႔ကို 'ဖတ္စ္ကပ္ခ်င္းဂု' တဲ့၊ 'ပထမတန္းစာသူငယ္ခ်င္း' ေပါ့ေလ။ 'ခ်င္းဂု' ဆိုတာ ကိုးရီးယားလို 'သူငယ္ခ်င္း' ကို ေျပာတာ။ ကၽြန္မတို႔ သူ႔ဆိုင္ေ႐ွ႔က ျဖတ္သြားတာနဲ႔ 'ေဟး' ဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့တာပဲ။ သူ႔ဆီက ဖိနပ္၀ယ္ရင္လဲ ေစ်းအျမဲေလွ်ာ့ေပးတယ္။ ကုန္စံုဆိုင္က 'အိုမား(အေမ)' တေယာက္နဲ႔ 'အိုနီး(အမ)' တေယာက္လဲ အဲလိုပဲ။ သေဘာေကာင္းၿပီး အျမဲကူညီတယ္။ ေစ်းလဲ အျမဲ ေလွ်ာ့ေပးတယ္။ အဲဒီကၽြန္တို႔ ေစ်းေလးထဲမွာပဲ နဲနဲေလး ပစၥည္းေ႐ြးတာ ၾကာတာနဲ႔ '႐ွဴး႐ွဴး' '႐ွဴး႐ွဴး' ျဖစ္ၿပီး စိတ္တိုေမာင္းထုတ္တတ္တဲ့ သူေတြလဲ ႐ွိတယ္။
ကိုးရီးယားလူမ်ိဳးတိုင္းဟာ 'ဂၽြန္ေစာ' တို႔၊ 'အြန္ေစာ' တို႔၊ 'ဂ်ဴမံု' တို႔၊ 'ဒါ႐ိုက္တာရင္' တို႔ 'ခ်န္ဂင္' တို႔လိုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ႐ုပ္႐ွင္ထဲက ဘ၀ေတြနဲ႔ အျပင္ေလာက က ဘ၀ေတြဟာ ထပ္တူထပ္မွ် ဘယ္လိုတူႏိုင္ပါ့မလဲ..။ သူတို႔ မင္းသား မင္းသမီးေလးေတြ ေတာင္မွ သူတို႔သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရတဲ့ ဘ၀နဲ႔ အျပင္ဘ၀ေတြက တူႏိုင္႐ွာၾကတာမွ မဟုတ္တာ။
အခု... ဒီ ေအာက္တိုဘာလဆန္းမွာတင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသြား႐ွာတဲ့ နံမည္ႀကီး မင္းသမီးေလးတေယာက္ ႐ွိတယ္ေလ။ 'Choi' တဲ့။ ကၽြန္မတို႔ဆီက ကိုးရီးယား႐ုပ္႐ွင္ ပရိသတ္ေတြ ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ မင္းသမီးေလးတေယာက္ေပါ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလတုန္းကလဲ မင္းသားတေယာက္ အဲလိုပဲ။ (suicide) ပဲ။
ကိုးရီးယားမင္းသား မင္းသမီးေတြၾကားမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတဲ့ suicide ဟာ ဖက္႐ွင္တခုလို ျဖစ္ေနတာဟာလဲ ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ စာရင္းမွာ ကၽြန္မဖတ္ၾကည့္တာ ႐ုပ္႐ွင္ေလာကသားေတြရဲ႔ (suicide) ဟာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ပိုင္းကေန စလိုက္တာ ၁၉၉၀ ေလာက္ကစၿပီး ဒီႏွစ္ထိ ႏွစ္တိုင္း၊ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔သံုးေယာက္ၾကာမွာ ျဖစ္ေနတာပဲ။
ကၽြန္မထင္ေတာ့ ဘာသာေရးအဆံုးအမ မ႐ွိတာလဲ ပါမယ္ထင္တယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ ကိုးရီးယားလူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘယ္ဘာသာကိုမွ မကိုးကြယ္တဲ့၊ ဘာသာမ႐ွိတဲ့ 'ဘာသာမဲ့' ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီေလ။
ဘာသာ႐ွိတဲ့ လူနည္းစု ကိုးကြယ္ၾကတာက ခရစ္ယန္ဘာသာေပါ့။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္က သိပ္နည္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ မဟာယနပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ေထရ၀ါဒ ကိုးကြယ္သူ ႐ွားတယ္။ ဆိုးလ္ၿမိဳ႔တ၀ိုက္မွာ ေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႔ ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ၃ ေက်ာင္း ႐ွိတယ္။ ျမန္မာျပည္က တကူးတက ပင့္ၿပီးကိုးကြယ္ထားတဲ့ ဥာဏ္ေတာ္၊ ေတာ္ေတာ္ျမင့္တဲ့ ႐ုပ္ပြါးေတာ္ တဆူလဲ ႐ွိတယ္။ ကိုးရီးယားမွာ ေတာင္ေတြ အလြန္ေပါေပမယ့္ ေစတီပုထိုးကေတာ့ အလြန္႐ွားတာကိုး။
အံ့ၾသစရာေကာင္းၿပီး ထူးျခားတာတခုကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံကို 'ျမန္မာ' လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းသိၿပီး 'ျမန္မာ' အေၾကာင္းကိုပါ သိေနတဲ့ 'ကႀကီးသား ကႀကီးသူ' ေတြဟာ အေျခခံလူတန္းစားေတြ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
ကိုးရီးယားရဲ႔ ဒုတိယၿမိဳ႔ေတာ္ ပူဆန္ (Pusan) ကို ( cultural field trip ) သြားရတုန္းက ပုဆန္ရဲ႕ ပင္လယ္ကမ္းေျခ၊ မီးျပတိုက္က သန္႔႐ွင္းေရး အလုပ္သမႀကီး 'ခၽြဲစုအီ' က ကၽြန္မကို 'ျမန္မာ' မွန္း သိတာနဲ႔၊ အဂၤလိပ္လို ေျပာတတ္တဲ့ ကိုးရီးယားမေလးကေန တဆင့္ တန္းေျပာတာ..၊ 'နာဂစ္' အေၾကာင္းကိုေလ...။ 'နာဂစ္' မုန္တိုင္းဒဏ္ကို ခံၾကရတဲ့ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းကို သူ တီဗီြမွာၾကည့္ရတယ္တဲ့..။ သူအမ်ားႀကီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တယ္တဲ့..။ ခုေကာ ဘယ္လိုေနေသးလဲလို႔ ေမး႐ွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို...၊ စာေရးဆရာမွန္းလဲ သိသြားေရာ (women right) ကို သူသိသလို ေျပာျပခဲ့ေသးတယ္။ သူ႔ရဲ႔ဇာတိၿမိဳ႔ (ပူဆန္ မလာခင္ ကၽြန္မတို႔ တည၀င္အိပ္ခဲ့ရတဲ့ၿမိဳ႔) 'ေဂ်ာင္ဂ်ဴး (Gyeongju)' ၿမိဳ႔က ကိုးရီးယားအမ်ိဳးသမီးေတြမွာ လြတ္လပ္စြာ ကြာ႐ွင္းခြင့္ မ႐ွိဘူးတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ သူဟာ ပူဆန္သားကို လက္ထပ္ၿပီး၊ ပူဆန္ကို လိုက္လာခဲ့တာတဲ့။
ေနာက္.. ပူဆန္ ဟိုတယ္က လံုျခံဳေရး ၀န္ထမ္း အလုပ္သမားႀကီးတေယာက္..။ ဓါတ္ေလွကားထဲမွာ 'ျမန္မာ' မွန္း သိတာနဲ႔ 'နာဂစ္' အေၾကာင္းေရာ၊ သူျမင္ဖူးတဲ့ တီဗီြသတင္း ေတြထဲက ျမန္မာအေၾကာင္းေတြကိုေရာ ေမးေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့...၊ ကၽြန္မတို႔ ေစ်းသြား၀ယ္ ရာ လမ္းကေလးေဘးက စားေသာက္ဆိုင္ ေသးေသးေလးမွာ အျမဲေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ ေၾကာ္ေလွာ္ေနတဲ့ 'ကႀကီးသူ' ႀကီးတေယာက္...၊ ျမန္မာဆိုတာနဲ႔ သူသိထားတဲ့ ျမန္မာနံမည္တခုကို ခ်က္ျခင္းေျပာလိုက္တာ အံ့ၾသသြားတာပဲ။ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြ႔ရတဲ့ ပညာတတ္ လူတန္းစားေတြထဲက 'နာဂစ္' အေၾကာင္း တခုတ္တရ ေမးသူ တေယာက္မွ မ႐ွိပါဘူး။ 'ျမန္မာ' ဆိုတာနဲ႔ ခ်က္ျခင္းမသိဘဲ 'ျမန္မာ ျမန္မာ' ဆိုၿပီး မ်က္ေတာင္ ပုတ္ကလပ္ ပုတ္ကလပ္ လုပ္ေနတဲ့ သူေတြ မ်ားတယ္။ ေအာ္... ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာတင္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြဆိုေတာ့ ေမ့ၾကၿပီေပါ့။ တကယ္ေတာ့ မေမ့စေကာင္းပါဖူးကြယ္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားဆီတုန္းက.. အစာေရစာ ျပတ္လပ္ေနတဲ့ မင္းတို႔ အဖိုးအဖြားေတြအတြက္ တို႔ျမန္မာျပည္က ဆန္တန္ခ်ိန္မ်ားစြာ ေထာက္ပံ့ခဲ့ဖူးပါတယ္လို႔....။ ၁၉၇၃ မွာလဲ ကိုးရီးယားသမတ ပတ္ခ်ံဳဟီးရဲ႔ 'ပတ္ခ်ဳံဟီးဖလား' ကို အႏိုင္ရ ဗိုလ္စြဲယူႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေဘာ့လံုးအသင္းဟာ ျမန္မာေဘာ့လံုးသင္း ပါလို႔....။
အင္း... ကၽြန္မလဲ ေ႐ႊေရာင္ရက္ေတြကို တမ္းတတတ္တဲ့.. 'တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့' ဆိုတဲ့ 'အဖြားႀကီးေလသံ' မ်ိဳးေပါက္ေနၿပီလားမသိ..။ မၾကာခင္ ကၽြန္မေျမး စကားေျပာတတ္ ရင္ 'အဖြားတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့' ဆိုတဲ့ စကားကို ကၽြန္မမေျပာခင္ ႀကိဳေျပာၿပီး ေနာက္ေျပာင္ခံရေတာ့မွာ အေသအခ်ာေပါ့။
ကၽြန္မ ဒီမွာေနရတဲ့ အေတာအတြင္းအမွာ၊ သူတို႔ လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ေလ့လာေရးခရီး ေခၚမွာေပါ့။ (cultural field trip) ေတြကိုေတာ့ အႀကိဳကပ္ဆံုးပဲ။ ကိုးရီးယား ႏိုင္ငံထဲက သြားသင့္တဲ့ ၿမိဳ႔ေတြကို ႏွစ္ညအိပ္၊ သံုးညအိပ္ ေလွ်ာက္သြားၾကည့္တာေပါ့...။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားတဲ့ တခုက ေတာင္ကိုးရီးယားနဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားနဲ႔ နယ္စပ္ေဘာ္ဒါ၊ စစ္မဲ့ဇံု ( Demiliterized zone DMZ) လို႔ သူတို႔ေခၚတဲ့၊ လြမ္းစရာ၊ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ ေနရာေလးပဲ။
လူမ်ိဳးလဲ အတူတူ၊ ဘာသာစကားလဲတခုတည္း၊ ဒါေပမယ့္ ေတာင္နဲ႔ ေျမာက္ ႏွစ္ျခမ္းကြဲၿပီး၊ ရန္သူႀကီးေတြလို အေသအေၾက တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကၿပီး၊ ခုခ်ိန္ထိလဲ အညႇိဳးအေတး၊ အမုန္းေတြနဲ႔ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းလို႔ မရေသးဘူးေလ။ အေဖနဲ႔သား၊ အေမနဲ႔သမီး၊ အစ္ကိုနဲ႔ ႏွမ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ႔ရေတာ့တဲ့ ေၾကကြဲဖြယ္ဇာတ္လမ္းေတြဟာ အမ်ားၾကီး ႐ွိမွာေပါ့။ အဲဒီ စစ္မဲ့ဇံု ေဘာ္ဒါမွာ တန္းစီခ်ထားတဲ့ မွန္ေျပာင္းေလးေတြ ႐ွိတဲ့ေနရာကို သူတို႔က 'အမ်ိဳးၾကည့္တဲ့ေနရာ' တဲ့...။ အဲဒီ မွန္ေျပာင္းေလးေတြကေန ကိုယ့္ေဆြကိုယ့္မ်ိဳးကို အလြမ္းေျပ လာၾကည့္ၾကသတဲ့။ ရာသီဥတုေကာင္းရင္ ဟိုဖက္ ေျမာက္ကိုရီးယားဘက္က လယ္ကြင္းေတြ ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူေတြကို ဒီတိုင္း လွမ္းျမင္ရတာကိုး။ ကၽြန္မတို႔ သြားတဲ့ေန႔ကေတာ့ မိုးေတြက သဲသဲမဲမဲ ႐ြာေနေလေတာ့ လွမ္းၾကည့္လို႔ ဘာမွ မျမင္ရဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မတို႔ (၆၁) ႏွစ္ ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔ေပါ့။ မိုး႐ြာႀကီးထဲမွာ မ်က္ႏွာေသႀကီးေတြနဲ႔ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနတဲ့ စစ္သားအေစာင့္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ကို လိုက္ပို႔တဲ့ တာ၀န္႐ွိတဲ့သူေတြက 'ေက်းဇူးျပဳၿပီး ၿပံဳးမျပပါနဲ႔၊ စကားလွမ္းမေျပာပါနဲ႔....' တဲ့။ ေၾကာက္ေနရပါလား။ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီနယ္စပ္ ေဘာ္ဒါတ၀ိုက္ကို စစ္မဲ့ဇံုလို႔ ႏွစ္ဖက္သေဘာတူ သတ္မွတ္ထားေပမယ့္ မသြားရတဲ့ေနရာေတြ ႐ွိတယ္တဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပါတ္ကပဲ မသြားရတဲ့ ေနရာကို သြားမိတဲ့ ေတာင္ကိုးရီးယား အမ်ိဳးသမီးႀကီးတေယာက္ကို ဟိုဖက္ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္က ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခ်လိုက္လို႔ ေသ႐ွာပါေရာ့လား..။ ကၽြန္မတို႔မွာ တာ၀န္႐ွိသူမ်ားနဲ႔ တလက္မမွ မခြါရဲပါဘူး။
အဲဒီ စစ္မဲ့ဇံုမွာ ဒီဖက္ ေတာင္ကိုးရီးယားက ကမၻာလွည့္ခရီးသည္မ်ားကို ဆြဲေဆာင္မႈတရပ္ အေနနဲ႔ လုပ္စားေနတာ တခုကေတာ့ ေျမာက္ကိုးရီးယားမ်ားအတြက္ မခံခ်ိ မခံသာ ျဖစ္ဖြယ္ပါဘဲ။ ၁၉၇၈ မွာ ေျမာက္ကိုးရီးယားက ဒီဖက္ ဆိုးလ္ၿမိဳ႔လည္ေခါင္ထိ ဥမင္လိႈင္ေခါင္းတူးၿပီး တိုက္ခိုက္မဲ့အၾကံအစည္ကို ေတာင္က သိသြားတာေလ။ ဥမင္ လိႈင္ေခါင္းက သံုးခုေတာင္တူးတာ။ ေတာင္ကိုးရီးယားထဲကို ေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနၿပီ။ လယ္သမားတေယာက္နဲ႔ တကၠစီသမားတေယာက္က သတိထားမိရာက ေပၚသြားတာ။ အဲဒီ လိႈင္ေခါင္းေတြကို ထေရာ္လီေတြ၊ ကားေလးေတြနဲ႔ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြကို ျပၿပီးေတာ့ ေတာင္ကိုးရီးယားက လုပ္စားေတာ့တာကိုး။ အိုး ကၽြန္မျဖင့္ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ အဲဒီလိႈင္ေခါင္း႐ွည္ ေတြကို ျဖတ္ရင္း ေျမာက္ကိုးရီးယားမ်ားကိုလဲ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ မေျပႏိုင္တဲ့ အညႇိဳးအေတး၊ အမုန္းေတြက ေပးတဲ့ အားအင္ေတြနဲ႔ ဒီဥမင္ေတြကို တူးႏိုင္ခဲ့တာ ထင္ပါရဲ႔။
စစ္မဲ့ဇံု (DMZ) နယ္ျခားေျမရဲ႔ ေနာက္ထပ္ လြမ္းေမာေၾကကြဲစရာ ေနရာေလးက 'ဒိုရာဆန္ဘူတာ႐ံု' (Dorasan station) ကေလးနဲ႔ မီးရထားေလးပါ။ ဒီရထားေလးဟာ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ ႏွစ္ႏိုင္ငံက ကြဲကြာေနသူမ်ား ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ၾကမဲ့ေန႔ကို ေစာင့္ေနရတာ (၅၂) ႏွစ္ေတာင္ ႐ွိပါၿပီတဲ့...။ ဒီဖက္ ဟိုဖက္ ကြဲကြာေနသူမ်ားကို တင္ေဆာင္လို႔ ဟိုဖက္ဒီဖက္ လြန္းထိုးေျပးခ်င္လြန္းလို႔ ေစာင့္ေန႐ွာပါတယ္တဲ့ေလ။ ဆိုးလ္ၿမိဳ႔ကလာတဲ့ မီးရထားလမ္းဟာ ဒီ 'ဒိုရာဆန္' ဘူတာကေလးမွာ ခရီးဆံုးပါတယ္။
ေနာက္ ကၽြန္မ သေဘာက်တဲ့ ေနရာေလးတခုက (DMZ) နဲ႔ တေန႔ထဲ သြားခဲ့တဲ့ 'ေဟရီ (Heyri)' ဆိုတဲ့ အႏုပညာ႐ြာေလး (Art village) ေပါ့။ ဆိုးလ္ ကေန (၉) မိုင္ေက်ာ္ပဲ ေ၀းတယ္။ ေဟရီ အႏုပညာ႐ြာေလးက အႏုပညာသမားေတြခ်ည္း သီးသန္႔ေနထိုင္ၾကတဲ့ ႐ြာေလး ေလ...။ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ အဆိုေတာ္၊ သီခ်င္းေရးဆရာ၊ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား၊ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီး၊ ဒါ႐ိုက္တာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဒီဇိုင္းဆရာ၊ အတီးအမႈတ္ဆရာ၊ အက မင္းသား မင္းသမီး စတဲ့ စတဲ့ အႏုပညာသမားေတြ စုၿပီး ေနထိုင္ၾကသတဲ့။ ေနထိုင္သူေပါင္း သံုးရာေက်ာ္၊ ေလးရာနီးပါး ႐ွိသတဲ့။ ဒီေနရာမွာ တေယာက္က စေနရင္း သေဘာက်ၾကၿပီး လိုက္ေနၾကရင္းနဲ႔ မ်ားမ်ားလာတာလို႔ ေျပာတယ္။ ခုဆိုရင္ ဒီေနရာက ေစ်းလဲ သိပ္ႀကီးသြားၿပီ၊ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြ စိတ္၀င္စားတဲ့ ေနရာလဲ ျဖစ္သြားၿပီတဲ့။
အိမ္ေတြက ေတာင္ကုန္းေလးေတြေပၚမွာေရာ၊ ခ်ိဳင့္ေတြထဲမွာေရာ၊ ေတာင္ၾကားမွာ ခပ္ေစာင္းေစာင္း ကန္႔လန္႔ျဖတ္တင္ထားတာေရာ၊ ႐ွည္ေမ်ာေမ်ာ၊ ၀ိုင္းတိုင္းတိုင္း၊ ေမွ်ာင္းေမွ်ာင္းကေလးေတြမ်ိဳးလဲ ပါရဲ႔....။ အိမ္ပံုစံေတြကေတာ့ အမ်ိဳးစံုပါပဲ။ စိတ္ထင္ရာေတြ လုပ္ထားၾကတာေလ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔လို လူစားမ်ိဳးေတြရဲ႔ 'အ႐ူး႐ြာ' ေပါ့။
အဲဒီ 'ေဟရီ' ဆိုတဲ့ နံမည္ကေတာ့ ကိုးရီးယား႐ိုးရာသီခ်င္းေခါင္းစဥ္ 'The Sound of Heri' ကေန ယူထားတာတဲ့။ အဲဒီမွာ စာအုပ္ဆိုင္ေတြလဲ ႐ွိတယ္။ (ထုတ္ေ၀သူေတြလဲ ေနတာကိုး)။ ပန္းခ်ီျပခန္းေတြလဲ ႐ွိတယ္။ အတီးအမႈတ္ဂီတဆရာေတြ အိမ္က်ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ တူရိယာပစၥည္းေတြနဲ႔ ဆင္ယင္ထားလိုက္တာ။ ၾကည့္လို႔ရတယ္လို႔ ေရးထားလို႔ ၀င္မသြားလိုက္နဲ႔၊ တေယာက္ကို ၀မ္ ငါးေထာင္ ႐ွင္းရၿပီးသာမွတ္။ အဲလိုပဲ ပန္းခ်ီျပခန္းလဲ ၾကည့္ခ်င္ရင္ ပိုက္ဆံေပးရတယ္။ က်န္တဲ့ အိမ္ေတြလဲ အဲလိုပဲ၊ ဘာမွ အလကားၾကည့္လို႔ မရဘူး။ စာအုပ္ဆိုင္တခုပဲ အလကား ၀င္ၾကည့္လို႔ ရတယ္။ စာအုပ္ႀကိဳက္ရင္ ၀ယ္ေပါ့။ စားေသာက္ဆိုင္ေလး တြဲဖြင့္ထားတယ္။ စားခ်င္ရင္ ၀ယ္စားေပါ့။ 'ေဟရီ' ဟာ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္စိတ္၀င္စားတဲ့ ေနရာတေနရာ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ 'ေဟရီ႐ြာ' ကေလးရဲ႔ ေတာင္ေစာင္းတခု ေပၚကေန ကာလာေရာင္စံု႐ြာေလးကို စီးမိုးၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ စိတ္ကူးယဥ္မိတယ္။ ဒို႔တေတြလဲ ေျမက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ႐ွိတဲ့ေနရာေလး၊ တေနရာမွာ ဒို႔လူေတြ ဒီလိုမ်ိဳးေလး စုေနၾကရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔။
ကၽြန္မ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။
ကၽြန္မအိမ္ပံုစံကို ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ ပိသုကာ (ဆရာေ႐ႊ)ကို အဆန္းတကာ့ အဆန္းဆံုး ထြင္ခိုင္ၿပီး ေဆာက္မယ္ေလ...။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္သူေတြနဲ႔ အိမ္နီးနာခ်င္း ေနရင္ေကာင္းမလဲ။
အင္း.... ကၽြန္မကို ေျမာက္ဒဂံုပစၥႏၱရာဇ္အရပ္မွာ အိမ္နီးနာခ်င္းေနဖို႔ ဆြယ္တရားေဟာ ဖူးတဲ့ ကၽြန္မ အကိုႀကီး ဆရာေမာင္ေက်ာက္မဲ (ဒါ႐ိုက္တာၾကည္စိုးထြန္း) (အဲေလ.. ေမာင္ေက်ာက္ခဲ ပါ။ အသားအေရက မ်က္လံုးထဲ အရင္ေပၚလာလို႔ပါ...) ဆိုရင္ေရာ... မျဖစ္ဖူး...မျဖစ္ဖူး...။ ဒင္းက အညာစာက အင္မတန္ငတ္ပါဘိသနဲ႔...၊ ေကၽြးရတာက ကိစၥမ႐ွိဘူး၊ ေမာင္ေက်ာက္မဲနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ေအာင္ ျဖဴေဖြးသေဘာေကာင္းတဲ့ ကၽြန္မအစ္မ မဂြမ္းပံုေလးက ေျပာဖူးတယ္။ ေမာင္ေက်ာက္မဲ ဗိုက္ႀကီး အင္မတန္ စူထြက္လာလို႔ ၀ိတ္ေလွ်ာ့တာ၊ ညေနစာမစားဘူး။ အသုပ္ကေလးပဲ စားမယ္ဆိုလို႔ သုတ္ေပးရတာ၊ 'ဇလံု' အႀကီးႀကီးနဲ႔ အျပည့္အေမာက္တဲ့။ မျဖစ္ဖူး..။ မျဖစ္ဖူး..။
ေမာင္ဂြစာ(ပုတီးကုန္း) က်ေတာ့လဲ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် 'ႏွလံုး' (ႏွလံုးသားမဟုတ္) ေ၀ါဟာရေတြ..၊ နားညီးေအာင္ လာေျပာေနမွာ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေခြးေတြ ရန္ကလဲ ႐ွိေသးတယ္။ ဆရာေမာင္ဘိုခ်စ္ (ခ်စ္ဦးညိဳ) က်ေတာ့လဲ ေယာင္းမ 'မယ္ျမင့္ႀကီး' က ေစတနာေကာင္းၿပီး၊ အခ်က္အျပဳတ္ေကာင္းေတာ့ (ကိုယ္စာေရးေနတဲ့အခ်ိန္၊ အိုးေပ်ာက္ခြက္ေပ်ာက္ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ မွာ) အ႐ွည္ကို ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး စဥ္းစားမိေပမဲ့ ညေနတိုင္း ရင္ဆိုင္ရမယ့္ အေရးဟာ ဘယ္လိုမွ စိတ္ေအးႏိုင္စရာ မ႐ွိဘူး။ အက၊ အဆို၊ အငို ၿမိဳင္ဆိုင္စြာနဲ႔ စတိတ္႐ိႈး၊ ေအာ္ပရာ၊ ျပဇာတ္၊ ႏွစ္ပါး၊ ေနာက္ပိုင္း စံုေနေအာင္ (သမီးေယာက္ဖႏွစ္ေယာက္) မိုးအလင္းခင္းပစ္မွာ.. ေတာ္၊ ေတာ္၊ မျဖစ္ဖူး...။
ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခင္ၿပီး ကိုယ့္အတြက္ အဆင္ေျပမယ့္ ေစတနာေကာင္းၿပီး အခ်က္အျပဳတ္ ေကာင္းတဲ့ မတင္တင္ရီေလး(ဦးေသြးဆိုသူ၏ဇနီးေလး) ကိုလဲ ေခါင္းထဲေရာက္လာေပမယ့္၊ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေသြးသစ္ ဆိုသူသည္လဲ နဲနဲေလးမွ ရီေ၀လာပလားဆို 'ညီမေလး.. ငါေျပာမယ္' ဆိုၿပီး ဘာမွလဲ မေျပာပဲ အလကားေနရင္း မ်က္ႏွာႀကီးက အရင္ 'မဲ့' လာၿပီး မ်က္ရည္ေတြ...၊ ေတြေတြ ေတြေတြ စီးက်လာတဲ့ ဒဏ္၊ တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္လာၿပီး ဘာမွန္းမသိ ႐ိႈက္ငို၊ ႏွပ္ေတြ တ႐ႊီး႐ႊီး ညႇစ္တဲ့ဒဏ္ကို ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ပါဘူး...။ မျဖစ္ဘူး..မျဖစ္ဘူး..။
အင္း ကိုသုေမာင္တို႔၊ ကိုမင္းလူတို႔ ဆိုရင္ေရာ...၊ မေအးဘံုတို႔၊ မစန္းစန္းေအာင္တို႔က ကၽြန္မနဲ႔ ခ်စ္ခင္တဲ့သူေတြ၊ ကိုမင္းလူရဲ႔ မစန္းစန္းေအာင္ဆို ကၽြန္မနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ေဆြမ်ိဳး ေလ။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္..။ ဒင္းတို႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ အိမ္နီးခ်င္း လႈပ္သမွ်ကို၊ ၀တၳဳ လုပ္စားတတ္တဲ့လူေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ေတာင္ေက်ာင္းဘုန္းႀကီး ေမာင္မင္းလူတေယာက္၊ မစန္းစန္းေအာင္ရဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲ ညႊန္ၾကားမႈ ေအာက္မွာ ေရခပ္၊ ထင္းခြဲ၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ၾကမ္းတိုက္၊ ျခင္႐ိုက္၊ ေခြးေမာင္း၊ ေစ်း၀ယ္၊ ထမင္းခ်က္၊ ဇက္ေၾကာဆြဲ စတဲ့ စတဲ့ ေတာက္တိုမယ္ရေတြ လုပ္ေနရတာကို ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ မၾကည့္ရက္ပါဘူး။
သူတို႔ အကိုႀကီး ဟိုပိန္တာ႐ိုး လူႀကီး (ခ်စ္ခင္တဲ့ မခ်ိဳရီေလးအတြက္ စဥ္းစားမိတိုင္း ရင္ထုမနာ ျဖစ္ရတဲ့) ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္၀ဏၰ ဆိုတဲ့သူေတာ့ ( အခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္မနဲ႔ မေခၚတဲ့အတြက္) လံုး၀ကို မစဥ္းစားဘူး။
ေနအုန္း...၊ အိမ္နီးနာခ်င္းအျဖစ္ အသင့္ေတာ္ဆံုးဟာ ဘာမွဇယား မ႐ႈပ္တဲ့၊ ကၽြန္မအကို လူပ်ိဳႀကီး ေ႐ႊ (ေ႐ႊကို၀င္းၿငိမ္း) ဆိုဘယ္ႏွယ္လဲ။ စာမူခေတြ ဘာေတြ ႀကိဳထုတ္လို႔ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒင္းက စာနယ္ဇင္းေခါင္ခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္တဲ့အျပင္၊ မိတ္ေဆြေတြလဲ ေပါမ်ားေတာ့ စားစရာ၊ ေသာက္စရာ၊ လက္ေဆာင္ပဏၰာေတြလဲ ေပါမ်ားတယ္။ ဒင္းတေယာက္ထဲဆို အလွ်ံပယ္ျဖစ္ေနတာ...။ ကိုယ္သြားစား႐ံုပဲ။ မေကာင္းဖူးလား..။ ဟင့္အင္း မေကာင္းေသးဘူး၊ မျဖစ္ဘူး၊ ဒင္းရဲ႔ လက္သံုးစကားႀကီး ႐ွိတယ္ေလ..။ "ဒီမယ္ ငါ့ႏွမ..၊ စာမူမပါရင္ တိုက္ကို မလာနဲ႔" ဆိုတဲ့ စကားႀကီးေလ။ 'စာမူမပါရင္ အိမ္ကိုမလာနဲ႔.. ငါ့ႏွမေရ' လို႔ ေျပာမဲ့လူမ်ိဳးႀကီးနဲ႔လဲ ေနလို႔မျဖစ္ႏိုင္။
သူနဲ႔တြဲရက္ စဥ္းစားမိတဲ့ ဇမၺဴတလူ (ေ႐ႊေမာင္ေဇာ္) (ဆိုက္ကားတစီးနဲ႔ တၿမိဳ႔လံုး လွည့္တဲ့ ဇမၺဴတလူ (ေ႐ႊဦးဥာဏ္လိႈင္) ရဲ႔ သားခ်စ္ကေလး) က်ေတာ့လဲ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်စ္ခင္တဲ့ ကေလး၊ ကိုယ့္စာအုပ္ေတြကိုလဲ ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ေပး႐ွာတဲ့ ကေလးေပမယ့္.. ဒင္းကေလးကလဲ 'ထုတ္ေ၀သူ is ထုတ္ေ၀သူကေလး'....။ (ဒီကိုမထြက္ခင္ ဒင္းမွာတဲ့ စကား က 'အမ ကိုးရီးယားမွာ လံုးခ်င္းတအုပ္ ပီးေအာင္ေရးခဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ထုတ္မွာ' တဲ့) ဆိုေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းဆိုလို႔ကေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္မ်ား နားညီးရမလဲ..။ ေတာ္ေသးၿပီ။
အင္း... ေရးေတးေတး႐ွိတာကေတာ့ 'ေ႐ႊ'ရဲ႔ ညီေလးေတြ၊ ကိုဆန္နီၿငိမ္းတို႔၊ ကိုမ်ိဳးျမင့္ၿငိမ္းတို႔ေတြပဲ။ ကၽြန္မ၀တၳဳ မ်က္ႏွာဖံုးအတြက္ ကိုဆန္နီကို အခ်ိန္မေ႐ြး အပူကပ္လို႔ ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ခ်စ္ဇနီးကေလး 'ေအမီ'ေလးက စစ္ကိုင္းသူပီပီ ကၽြန္မႀကိဳက္တဲ့ အညာစာေတြ အကုန္ခ်က္တတ္တယ္။ မဆိုးဖူးေနာ္။ ဒါေတာင္ ဆရာမ်ိဳးျမင့္ၿငိမ္းကို (ေပဖူးလႊာ သံေယာဇဥ္ ဘယ္ေလာက္ႀကီးေပမယ့္) စဥ္းစားရမဲ့ထဲမွာ ပါတယ္။ ကၽြန္မ ေနရဲပါ့မလား...။
အိုေတာ္ၿပီ..၊ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ လူႀကီးေတြနဲ႔ နီးနီးေနတာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ဆရာပါ၊ ဆရာတာ၊ ေမဦး၊ မမ၀င္း၊ ကၽြန္မဦးေလးကဗ်ာဆရာႀကီးေတြ၊ ဆရာႏိုး (ဆရာႏိုးကေတာ့ သူ႔ကို ဇာတ္လိုက္လုပ္မွာစိုးလို႔ ကၽြန္မနားမွာ ေနခ်င္မယ္မထင္)။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူႀကီးေတြ နားမွာ ေနတာပဲ ေကာင္းမယ္။
အင္း.... ကၽြန္မ ျမင္ေယာင္ေသးေတာ့တယ္...။
႐ြာလမ္းမေပၚမွ ကဗ်ာကို ေအာ္ဟစ္႐ြတ္ေနမယ့္သူေတြ။ 'ဘယ္သူေျပာလဲ တေတာလံုးေႂကြ' ေတြေလ..။ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ ရန္ျဖစ္သံေတြ..။ ရီေ၀သီဆို ကခုန္သံေတြ။ အိုး.. ကိုယ့္လူေတြကေတာ့ လူဂုဏ္တန္ေတြခ်ည့္ပဲ။
ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ ကိုယ့္လူ၊ လူဂုဏ္တန္ေတြကို ကၽြန္မ လြမ္းလိုက္တာ။
လြမ္းေအာင္လဲ ကၽြန္မကို ႐ြာစားေက်ာ္ စိန္ေမာင္ကိုႀကီးနဲ႔ ကိုအံ့ႀကီးတို႔ရဲ႔ နံမည္ေက်ာ္ 'ၿမိဳင္ေဟမ၀န္' ၿမိဳင္ထႏွစ္ပါးသြားက ေဖးကူေနတယ္ေလ...။
'xx လြမ္းစရာ့ ၿမိဳင္ကုန္းေဗြxx တခိုင္လံုးေ႐ႊ' တဲ့...။
တခိုင္လံုးေ႐ႊ..၊ ဟုတ္တာေပါ့..။ ၾကည့္ပါအုံး.. တကယ့္ကို တခိုင္လံုးေ႐ႊ။ ကၽြန္မေ႐ွ႔က ခူႏြာ ေတာအုပ္ကေလး ေလ..။ ကၽြန္မေရာက္စတုန္းက အစိမ္းေရာင္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မကို ႀကိဳဆိုခဲ့တဲ့ စိမ္းျမျမ ေတာအုပ္ကေလးက လြမ္းစရာ အ၀ါေရာင္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မကို ႏႈတ္ဆက္ေနပါေပါ့လား။
'xx သင္း၍ေပ်ာ္က်ဴးေ၀.. ညႇင္းေလ့ေဆာ္ဦးေႏြxx သင္း၍xx သင္း၍ ေပ်ာ္က်ဴးေ၀..၊ ေႏြဦးဆန္း.. သမို႔xx'
လြမ္းဖြယ့္ ဦးအံ့ႀကီးရဲ႔အသံ..။ ျမန္မာဆန္လွတဲ့ အသံ၊ အလြန္ဆြဲေဆာင္မႈ ႐ွိတဲ့အသံ။ ထပ္တလဲလဲ နားေထာင္လို႔ မ၀တဲ့အသံ။
အိုး ႐ြာစားစိန္ေမာင္ကိုႀကီးရဲ႔ လက္သံကေရာ၊ ေကာင္းလိုက္တာ၊ တ၀ိုင္းလံုးကလဲ ၿမိဳင္ေနတာပဲ၊ 'ခၽြင္' ဆိုတဲ့ စည္းသံေလးကလဲ လြင္ေနတာပဲ၊ ၀ါးလက္ခုပ္သံေလးကလဲ ခ်ိဳေနတာပဲ။ ဆိုင္းေနာက္ထႀကီး ေျပာသလို 'ပါရမီ့႐ွင္' ႏွစ္ဦးေတြ႔တဲ့ ပြဲေပကိုး။
ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းက၊ ဂါ၀န္၀တ္အ႐ြယ္တုန္းက၊ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိပဲ၊ ဒီၿမိဳင္ေဟမ၀န္ ၿမိဳင္ထကို မပီကလာ ပီကလာဆိုၿပီး ကတန္းခုန္တန္း ကစားခဲ့ဖူးတယ္။ သီခ်င္းထဲက 'ေတာင္၀ဏၰေဗြတခြင္မွာxx ေမာင္လွေဖ ျမင္႐ံုနဲ႔ေမာ' ဆိုတာကို 'ေမာင္လွေဖ ျမင္႐ုပ္ႀကီးနဲ႔..' လို႔ပဲ ကၽြန္မက ဆိုတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ကၽြန္မအဖိုးရဲ႔ ကူးတို႔ဆိပ္က ရထား(ျမင္းလွည္း) ေမာင္းတဲ့ ကိုလွေဖႀကီးကို ေျပာတယ္လို႔ ထင္ေနတာ။ အဲဒီေခတ္အခါက အင္မတန္ ေခတ္စားၿပီး လူတိုင္းပါးစပ္ဖ်ား ေရာက္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းမို႔၊ ကေလးေတြ ပါ းစပ္ထဲအထိ ေရာက္သြားတာေပါ့....။
နဲနဲႀကီးလာေတာ့ ဒီသီခ်င္းကို ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႔ 'သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲဆက္၍ေခၚ မည္ခိုင္' ၀တၳဳထဲက 'ႀကိဳင္ လိႈင္ ခိုင္လံုးရယ္၊ ၿမိဳင္လံုးရယ္' ဆိုတာနဲ႔ ထပ္ၿပီး သိတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ခံစားဖူးတာက ကိုအံ့ႀကီးသီခ်င္းေတြကို ကၽြန္မ အ႐ူးအမူး စြဲလန္းသြားတဲ့ အခ်ိန္။ ကၽြန္မ အႀကိဳက္ဆံုး၊ အႏွစ္သက္ဆံုးနဲ႔ အစြဲလန္းဆံုး သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္က 'ၿမိဳင္ေဟမ၀န္' ၿမိဳင္ထနဲ႔ ဆရာႀကီးဦးဘသိန္း(မႏၱေလး)ရဲ႔ 'စိမ့္ႀကီးၿမိဳင္ႀကီး' ျပည္ေတာ္ျပန္ ႏွစ္ပါးသြားေပါ့..။
ေ၀းေျမရပ္ျခား ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မို႔ေလလား..၊ မေျပာတတ္ပါဘူး...၊ နားေထာင္ရ တာ ပိုလို႔ အရသာ ႐ွိေနသလိုပဲ။ လြမ္းစရာလဲ ပိုေတာင္ေကာင္းေနသလိုပဲ။ အခုဒီမွာ ကၽြန္မတေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲ မသိ။ မနက္စာစားလဲ ဒီသီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္...။ ညစာစားလဲ... ဒီသီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္နဲ႔။ စာေရးေတာ့လဲ ဒီသီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္နဲ႔..။ အငိုဆရာေတြရဲ႔ ႏွမပီသစြာ မ်က္ရည္ကလဲ က်ရေသးတာ။ ကၽြန္မ႐ူးေလာက္ေအာင္လဲ သီခ်င္းက ေကာင္းေပတာကိုး။ အဆိုက ေကာင္းေပတာကိုး။
'စိမ့္ႀကီးၿမိဳင္ႀကီး' ထဲက ဆရာႀကီးဦးဘသိန္းရဲ႔ စကားလံုး အႏု၊ အႏြဲ႔၊ အလွေလးေတြ ကိုလဲ ၾကည့္စမ္းပါအုန္း...။
'xxx ဖိုးေ႐ႊေခါင္ ငွက္ငယ္ကရယ္... မေလးကို ျမည္ကာေခ်ာ့တယ္...
ရီကာေခ်ာ့တယ္xxx ရီပါေတာ့ကြယ္...၊ ျမည္ကာေခ်ာ့တယ္ေလး...' တဲ့။
ျပည္ေတာ္ျပန္လမ္း ခရီးၾကမ္းမွာ...၊ ပင္ပန္း႐ွာတဲ့ ခ်စ္သူမင္းသမီးေလးကို မင္းသားေလးက ေခ်ာ့တဲ့ အေခ်ာ့ေလး ေလ..။ စကားလံုးေလးေတြ ထပ္ထားတာမ်ား ဘယ္ေလာက္လွလဲ။ ၾကင္နာ ညႇာတာတတ္တဲ့ ေယာက္်ားေကာင္းတို႔ရဲ႔ စိတ္ကိုလဲ ၾကည္ႏူး စရာ ျမင္ရတယ္။ မေလးရယ္၊ မင္းမ်က္ႏွာေလး ညႇိဳးေနလို႔၊ ေ႐ႊဖိုးေခါင္ငွက္ကေလးက၊ ၿပံဳးကာရီကာနဲ႔ ေအာ္ျမည္လို႔ ေခ်ာ့ေန႐ွာတာ.... ရီလိုက္ပါေတာ့ကြယ္တဲ့။
'ေဟာဒီ ကုန္းအတက္ကေလးက ေခ်ာ္မယ္.. ေမာင္ပုခံုးကို မွီတြဲလိုက္ပါ့ကြယ္' ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ေလး ကိုမ်ား ၾကည့္ပါအုန္း..။ 'ေခ်ာ္မယ္' ဆိုတဲ့ စကားလံုးမ်ိဳးေလးကို လူတိုင္း သံုးႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါဖူး။
'တလွမ္းမကြာတယ္၊ ဘယ္ဆီ ျမန္းပါေစေတာ့ရယ္xx၊ နန္းညာႏြယ္ တြယ္မွီကာ လိုက္႐ွာေလတဲ့ မယ္' တဲ့။
'ကႏၱာမဆံုးမီမွာကြယ္... တလမ္းလံုး သီကရီ... မဒီပန္း႐ွာေရာ့မယ္' တဲ့။
'႐ွာ' ဆိုတဲ့ စကားေထာက္ လွလွေလးကို မႏၱေလးသားဆရာႀကီးက သံုးသြားတာေလး မ်ား လွလိုက္တာ။
ကၽြန္မႀကိဳက္သေလာက္သာ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ဒီသီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ကို နားမေထာင္ဘူး ေသးရင္၊ နားေထာင္ၿပီးေတာ့လဲ မခံစားရဖူးဆိုရင္ အဲဒီသူဟာ ျမန္မာမဟုတ္ဖူး။
'ၿမိဳင္ေဟမ၀န္' ကို တစိမ့္စိမ့္ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ ၿမိဳင္ေဟမ၀န္စပါယ္႐ွယ္လစ္ ဆရာႏိုး (ဆရာေမာင္သာႏိုး) ရဲ႔ အသံ၀ါႀကီးကိုလဲ လြမ္းပါ့ ဆရာႏိုးရယ္။ အိုး.. ၿပီးေတာ့ ခုမွ သိတယ္။ ကိုအံ့ႀကီး ဆိုေပါက္ေတြကို.. ဆရာႏိုးက အပီရတာပဲ။ 'ေႏြဦးဆန္း... သမို႔' 'ဆန္း' ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ လည္ေခ်ာင္သံေလးနဲ႔ 'ဆန္း' လိုက္တာကအစ အပီပါပဲလား။
ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ေတြေအာက္မွာ အသံကုန္ ဟစ္ေအာ္တတ္တဲ့ ဆရာႏိုးရဲ႔ 'ၿမိဳင္ေဟမ၀န္' သံကို နားမေထာင္ရတာ ၾကာၿပီ။
ကၽြန္မ ျပန္လာရင္ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ တေနရာကို ကၽြန္မတို႔သြားၿပီး ေအာ္ၾကရေအာင္ ဆရာႏိုးေရ...။
ဒါေပမယ့္ မမခင္ေလးႏြယ္ေရ...။ ကၽြန္မတို႔မွာ ဆရာႏိုးေအာ္ရင္ လိုက္ေအာ္မဲ့ အဖြဲ႔က နည္းသြားၿပီေနာ္။ လက္ခုပ္သံေတြက သိပ္ၿမိဳင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
'ေမာင္မင္းတို႔ေရ' လို႔ တိုင္လိုက္တဲ့ေနရာေရာက္ရင္ 'ဘုရား' ဆိုတဲ့ အသံကုန္ ေအာ္လိုက္မယ့္ အသံေတြက အားေပ်ာ့ေနေတာ့မွာ....။
လက္ခုပ္တီးေနရာက စိတ္ပါလာရင္ ခါးေထာက္ၿပီး ကဗ်ာလြတ္ထ 'က' တတ္သူ တေယာက္လဲ ပါမွာမဟုတ္ေတာ့...။
ၿပံဳးခ်ိဳျမျမနဲ႔ လပ္ခုပ္တီးရင္း ျပာလဲ့လဲ့အသံနဲ႔ လိုက္ေအာ္ ေပ်ာ္႐ႊင္တတ္႐ွာသူ တဦးဟာလဲ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဟို... အေ၀းႀကီးကို ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။
'ကမၻာတ၀ွမ္းမွာ
ငါအလြမ္းဆံုး ရိပ္ၿမံဳ
ေ႐ႊတိဂံုေစတီ႐ွိရာ
ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္႐ြာသို႔
ဘယ္ခါက်မွ ျပန္ႏိုင္ပါ့
ေလယဥ္ဘယ္ေတာ့မွ ဆိုက္ႏိုင္ပါ့
သည္မွာ မဂၤလာဒံု
သည္မွာ ေ႐ႊတိဂံု လို႔
အာ႐ံုညႊတ္တမ္း
စိတ္ကပဲ မွန္းလိုက္ရ
အိမ္ျပန္လမ္းစ... မႈန္ပ်ပ်....' တဲ့....။
ကၽြန္မ စိတ္ထိခိုက္လွတဲ့ ဒီကဗ်ာအပိုင္းအစေလးကို ၿပီးခဲ့တဲ့ အပါတ္တနဂၤေႏြ စာအုပ္ဂုဏ္ၿပဳပြဲမွာ ကၽြန္မ ႐ြတ္ျပမိေတာ့၊ မ်က္ရည္သုတ္႐ွာတဲ့.. ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြ...။
အိမ္ျပန္ခ်င္ေနၾက႐ွာတဲ့ ကၽြန္မတို႔ လူမ်ိဳးေတြ...။
ကၽြန္မမွာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ နီးေပမဲ့ ဒီမွာ ကၽြန္မကို တုပ္ေႏွာင္ထားတဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြ ကလဲ အမ်ားႀကီးရယ္...။
ညေနေစာင္းလို႔ အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ စိမ္းလာၾကတဲ့ G Talk ရဲ႔ သံေယာဇဥ္ မီးစိမ္းေလးေတြ....။
'ဆရာမ ေနေကာင္းပါရဲ႔လားခင္ဗ်ာ...၊ ရာသီဥတု ေအးလာလို႔ ေႏြးေႏြးေထြေထြ ၀တ္ၿပီး ေနပါခင္ဗ်ာ..'
'လိုတာ႐ွိရင္လဲ အားမနာပဲ မွာေစခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ..၊ ရာသီအကူးအေျပာင္းမွာ ဖ်ားနာ တတ္တဲ့အတြက္ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ပါခင္ဗ်ာ..'
'ဆရာမ ဒိေန႔ ေက်ာင္းမသြားရဖူးလား၊ မီးစိမ္းေနတာ ျမင္လို႔၊ ေနမွ ေကာင္းရဲ႔လားလို႔...၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းၾကားေစခ်င္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ..'
'ဆရာမေရ.. ခုတေလာ အဖမ္းအဆီးေတြ ၾကမ္းေနတယ္၊ အသြားအလာခက္ေနလို႔ တနဂၤေႏြ ဆရာမဆီ လာလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ စိတ္မပူပါနဲ႔ ဆရာမ'
'ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ဇာတာပါတယ္ ထင္ပါရဲ႔ ဆရာမရယ္၊ ဆယ့္ေလးႏွစ္႐ွိၿပီ၊ ခုထိေတာ့ အဖမ္းမခံရေသးဘူး ဆရာမရဲ႔...'
'ဆရာမ.. ကိုးရီးယားမွာ ျမင္းခြါ႐ြက္နဲ႔ နံနံပင္ကို ခြဲလို႔ရရဲ႔လား၊ ဆရာမ ဒီလို ခရီးေတြ ေလွ်ာက္သြားေနတာကို အဖိုး (ဘိုးေက်ာက္ႀကီး) မ်ားသိရင္ သိပ္၀မ္းသာမွာပဲေနာ္၊ သမီးက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဆရာမရဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ပါ၊ စကၤပူကပါ၊ သမီး ဆရာမကို မအိပ္ခင္ စကၤပူပံုျပင္ေတြ ေျပာျပမယ္ေနာ္..'
'ဆရာမေရ.. ဟိုတခါ.. ေဘာေက်ာ္ေမြးေန႔မွာ မုန္႔ဟင္းခါး တူတူစားတဲ့ 'ကိုဘိုးသာ' တေယာက္ ေျပးရင္လႊားရင္း ႏွလံုးေသြးရပ္ၿပီး ဆံုးသြား႐ွာၿပီ.. ဆရာမရယ္'
'ဆရာမက ႂကြက္နီ က်ေတာ့ သတိရ၊ မိုးေဇာ္က်ေတာ့ သတိရ က်ေနာ့္က်ေတာ့ေမ့...၊ ခ်င္းမိုင္က.. ႂကြက္ျဖဴေလ..၊ ခုေတာ့ ခ်င္းမိုင္ကို ေမ့ၿပီေပါ့....'
ကၽြန္မမွာ သူတို႔ေလးေတြရဲ႔ ေမတၱာေတြနဲ႔လဲ ေႏြးေထြးလွပါရဲ႔...။
စိတ္ထိခိုက္စရာက်ေတာ့လဲ စိတ္ထိခိုက္ပါရဲ႔။
ညဖက္ေရာက္လို႔ တေယာက္ေယာက္ရဲ႔ မီးစိမ္းေလး တက္မလာရင္.. ရင္ပူရၿပီ..။ ကေလးေတြ ပါသြားၿပီလား။ ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္ဆိုၿပီး ဖံုးဆက္ခ်င္ၿပီ။
မီးစိမ္းေလးေတြနဲ႔အတူ တင္ထားတတ္တဲ့ သူတို႔ေျပာခ်င္တာ၊ သတင္းေပးခ်င္တာ၊ ေ၀မွ်ခ်င္တာ၊ ခံစားရတာေလးေတြကို ဖတ္ရတာကလဲ တခါတရံ စိတ္၀င္စားစရာ၊ တခါတရံ ၿပံဳးစရာ၊ တခါတရံက်ေတာ့လဲ မ်က္ရည္၀ဲခ်င္စရာပါ။
'ကိုဘိုးသာ' ေလး ဆံုးတဲ့ေန႔က သူတို႔တင္ထားတဲ့ စာေလးေတြေလ...။
'စေနေန႔တိုင္း သတိရေနတယ္ ဘိုးသာရာ' တဲ့။
'ငါတို႔အားလံုး စိတ္မေကာင္းၾကပါဖူးကြာ.. ဘိုးသာရာ၊ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ' တဲ့။
ဒီက သံေယာဇဥ္တင္မကပါဖူး..။ ဟိုး..... ကမၻာအေနာက္ျခမ္းမွာ ေနထိုင္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႔ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း အကိုႀကီး ေမာင္မာယာ တေယာက္ကလဲ အလြန္စိတ္ထိခိုက္ေအာင္ ေျပာတတ္တာ....။
'ျမန္မာျပည္က ထညက္ခဲကို လြမ္းတယ္ဗ်ာ... မစားရတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားၿပီလဲ ေတာင္ မေျပတတ္ေတာ့ဘူး....'
'.... သူနဲ႔ ငရံ႕ အူနဲ႔ မစားရတဲ့ သက္တမ္း၊ အတူတူေလာက္႐ွိမွာ.....'
'ဒီေန႔ တခုသတိရတယ္၊ '၀ေရာင္းခ်ဥ္'၊ မစားရတာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္သြားၿပီ..'
' '၀ေရာင္းခ်ဥ္' ဆိုတာ သိလား၊ ေမာ္လၿမိဳင္က။ ေဒါင္းေျခေရာပဲ'
'အညာက ႏြားႏို႔ခဲ၊ ကၽြဲႏို႔ခဲ ကိုလဲ လြမ္းတယ္....'
'စားခ်င္တာေတြ၊ သြားခ်င္တာေတြ၊ က်န္းမာတုန္း၊ စားႏိုင္တုန္း၊ သြားႏိုင္တုန္း၊ ျပန္ႏိုင္ရင္ ေကာင္း မွာေနာ္...၊ ကပ္ေပၚတင္ၿပီး ပက္လက္ျပန္သြားရလို႔ ဘာလုပ္ရမွာလဲ...'
'ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ပါဖူး.....'
ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့.....။ မေျပာပါနဲ႔...။ အဲလို မေျပာၾကပါနဲ႔...။
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုတာ ေရာက္လာမွာပါ...။
ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ ၾကည္ႏူးစရာအေကာင္းဆံုး အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဟာ တေန႔ေန႔မွာ ေရာက္ကိုလာမွာပါ..........။

ႏုႏုရည္ အင္း၀။