Friday, September 30, 2011

ေ႐ႊကိုင္းသားဆရာေတာ္အႏွစ္၁၀၀ျပည့္
ေရးသူ- ဖိုးသံ(လူထု)





{ေကာင္းကင္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာက ဒီေဆာင္းပါးကို ႀကိဳက္လြန္းလို႔ မာယာမွာ တင္ခြင့္ျပဳပါရန္ သက္ဆိုင္သူမ်ားထံခြင့္ျပဳခ်က္ ေတာင္းၿပီး၊ မာယာက ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်းဇူးအထူးတင္ ပါတယ္၊ ေကာင္းကင္ နဲ႔ ဖိုးသံ(လူထု) ေရ။}

က်ေနာ္ ေတြ႔ႄကံုဖူးေသာ သံဃာေတာ္မ်ားထဲမွာ သံဃာနဲ႔ အတူဆံုး ဘုန္းႀကီးတပါးကို ေျပာပါလို႔ဆိုရင္ က်ေနာ္ ပထမဆံုး မဆိုင္းမတြ ေျပာလိုက္မိမွာဟာ ဆရာေတာ္ဦးေသာဘိတ ေခၚ ေ႐ႊကိုင္းသားဆရာေတာ္ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဓမၼတာပဲ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ သံဃာေတာ္ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ထိေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ၾကည္ၫိုစရာ သံဃာေတြ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ စံကင္း ဆရာေတာ္ႀကီး၊ ဆရာေတာ္ဦးဇနကဘိ၀ံသ စသျဖင့္ ေလးစားၾကည္ၫိုဖြယ္ရာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကို လူကိုယ္တိုင္ ဖူးေျမာ္ ကန္ေတာ့ဖူးေပမဲ့ နီးနီးကပ္ကပ္ မေနရေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္း ထူးထူးျခားျခား ေျပာစရာ မ႐ွိသလိုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။


ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ဦးေသာဘိတ ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မိဘမ်ားနဲ႔ က်ေနာ္ မေမြးခင္၊ သူ လူ၀တ္ဘ၀ ကတည္းက သိကၽြမ္းခဲ့ၿပီး- အသြားအလာ မျပတ္႐ွိေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးမို႔ သူ႔အေၾကာင္းကို ႏိႈင္းစာျခင္းအားျဖင့္ အမ်ားႀကီး သိတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ လူထုသတင္းစာတိုက္ ကာလတုန္းကလည္း လူထုတိုက္ ကထိန္ဆိုရင္ စစ္ကိုင္းေတာင္ေပၚမွာ႐ွိတဲ့ ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးရာ အႏု႐ုဒၶာေခ်ာင္ ယြန္းေက်ာင္းနဲ႕ က်ေနာ္နာမည္ ေမ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ၀ါးခ်က္က ေခ်ာင္တို႔ကို သြားၿပီး ခင္းပါတယ္။ တကယ္က ဆရာေတာ္ သံဃာ့ေဘာင္မ၀င္မီ လူ၀တ္ဘ၀ ကတည္းက ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းထုတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ ရင္းႏွီးပါတယ္။ ဆရာေတာ္က သူ႔အသက္ ၂၂ႏွစ္၊ ၁၉၄၄ခုႏွစ္ က်မွ ဘုန္းႀကီး၀တ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူလူ၀တ္နဲ႔ ႐ွိစဥ္တုန္းက က်ေနာ့္အေဖတို႔နဲ႕ အတူ မင္းကြန္းမွာ တြဲၿပီး႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုကို က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူဟာ မႏၱေလးျမိဳ႕ ကမၺည္းေက်ာက္စာရံုး (ေနာင္မွာ ေရွးေဟာင္းသုေတသန ဌာနမွာ) အလုပ္လုပ္ေနပါတယ္။

ဆရာေတာ္ဟာ အင္မတန္ အိႁႏၵႀကီးၿပီး စကားက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာတာလို႔ တခါမွ မေတြ႔ဖူး၊ မၾကားဖူးပါ။ ရယ္တာေတာင္မွ တကယ့္ကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းနဲ႔ ရယ္တာပါ။ ဆရာေတာ္ စိတ္ဆိုး ေဒါသျဖစ္တယ္ ဆိုတာလည္း တခါမွ မေတြ႔ခဲ့ဖူးပါဘူး။ သူဟာ ဘယ္သူ႔အေၾကာင္းကိုမွ ျပင္းျပင္းထန္ထန္၊ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းလည္း မေျပာတတ္တဲ့ သူေတာ္စင္ပါ။ စကားေျပာ ျငင္သာလိုက္တာကလည္း မေျပာနဲ႔၊ အိမ္က ဧည့္ခန္းထဲမွာသူနဲ႕ က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္ၿပီး ေျပာေနတာေတြကို အေဖ့ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ္က လံုးေစ့ပတ္ေစ့ မၾကားရပါဘူး။ မသိတဲ့ လူကဆိုရင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ ေဆြးေႏြးေနသလားလို႔ေတာင္ ေအာက္ေမ့ရမွာပါ။

ေနာက္ ဆရာေတာ္သီတင္းသံုးတဲ့ ေက်ာင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မဆို အင္မတန္ လူသူေ၀းၿပီး ေခ်ာင္က်၊ လူျပတ္တဲ့ ေက်ာင္းေတြခ်ည့္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက သူ႔ေက်ာင္းမွာ လူတ႐ုန္း႐ုန္း စည္ကားေနတာကို မႏွစ္သက္ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္အထိ ေခ်ာင္က်သလဲဆိုရင္ တခါမွာ မႏၱေလးထံုးစံ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ စစ္ကိုင္းဘက္ကို ကထိန္ခင္းသြားၾကေတာ့ သူနဲ႔ အတူေနတဲ့ သူတူ ကိုရင္ စစ္ကိုင္းလွျမင့္ (ေနာင္က်ေတာ့ လူထြက္ၿပီး လူထုသတင္းေထာက္ လုပ္တယ္)က မေန႔ညက အဲဒီျမင္ေနရတဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က သစ္ပင္ေပၚမွာ က်ားသစ္ႏွစ္ေကာင္ ကိုက္ေနလိုက္တာ တ၀ုန္း၀ုန္းပဲလို႔ ေျပာျပပါတယ္။ လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ အဲဒီသစ္ပင္ဟာ ကိုက္၅၀ ေလာက္ေ၀းတာပါ။ ၾကားမွာ ေခ်ာက္ႀကီးျခားေနလို႔သာေပါ့။

ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေနာက္ထူးျခားခ်က္တခုက အားနာတတ္တာပါ။ သူ က်ေနာ္တို႔အိမ္ကို ႂကြၿမဲအတိုင္းႂကြ လာတယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္ အေဖရယ္ အေမရယ္က ၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္ႁပုၿပီး စကားေျပာ ၾကပါတယ္။ ဆြမ္းခ်ိန္တန္ ဆြမ္းကပ္၊ ဘိလပ္ရည္ ခ်ိန္တန္ ဘိလပ္ရည္ကပ္ၿပီး မဆံုးႏိုင္မၿပီးႏိုင္ စကားေတြေျပာၾကတာပါ။ အေဖတို႔ အေမတို႔ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ရင္လည္း ဆရာေတာ္ကို ဖတ္စရာတခုခု ေပးခဲ့ၿပီး ထမင္းစားၿပီး ေနာက္စကား ဆက္ရေအာင္ ေစာင့္ေစတာပါပဲ။ မႏၱေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ အိမ္နဲ႔ ကိုက္၁၅၀ ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေနရာမွာ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ညီအရင္း လူထုသတင္းစာ သတင္းေထာက္ေဟာင္း ဦးဘကြန္း ႐ွိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ ဦးဘကြန္းအိမ္မွာ အခ်ိန္ေပးတာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာပိုၿပီး လူထုတိုက္မွာ ထိုင္ေလ့႐ွိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ စစ္ကိုင္းက လာတာလို႔ ဆိုေပမဲ့ သူ႔ခမ်ာ သူေနတဲ့ ေခ်ာင္ကေန ကားဆိပ္အထိ တစ္နာရီ ေက်ာ္ေလာက္ အတက္အဆင္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးမွ လာရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဆြမ္းကို မနက္အေစာႀကီး ဘုဥ္းေပးၿပီး ထြက္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ တခါမွာေတာ့ တေန႔မွာ အေဖတို႔အေမတို႔နဲ႔ စကားေကာင္းေနလိုက္တာ အေမတို႔ဟာ သူ႔ကို ဆြမ္းကပ္ဖို႔ ေမ့သြားၿပီး မြန္းလြဲ သြားပါေလေရာ။ ဒါကို ဆရာေတာ္က ဆြမ္းကပ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း တခြန္းမဟ၊ တစြန္းတစေလးမွ မေျပာပါဘူး။ ေနာင္မွာ အေမက ဆရာေတာ္ အေၾကာင္းေျပာတိုင္း ဒီကိစၥကို ေနာင္တႀကီးစြာနဲ႔ တျဖစ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာေလ့႐ွိပါတယ္။

ေနာက္ အေမေျပာေလ့႐ွိတာ တခုက ဆရာေတာ္ကို လူထြက္ၿပီး သူလုပ္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ေစခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာရင္ အေမက “ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဦးဇင္း (ဆရာေတာ္ဦးေသာဘိတကို အေမတို႔ ေခၚေလ့႐ွိတဲ့ အသံုးအႏႈန္း) ကို လူထြက္ေစခ်င္ ကို- - ကိုေတာ့ သကၤန္းျပန္၀တ္ေစခ်င္တယ္” လို႔ေျပာေလ့႐ွိပါတယ္။ ကို- - ဆိုတာက ပါဠိ-သကၠတ ဘာသာဆိုင္ရာေတြကို ေရးေနတဲ့ ပညာ႐ွိတေယာက္ပါ။ ဆရာေတာ္ဦးေသာဘိတရဲ႕ ေ႐ွးေဟာင္းသုေတသန အလုပ္က အခ်ိန္မမွန္၊ အစားမမွန္ရတဲ့အထဲ သူကလည္း သဲသဲမဲမဲ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လုပ္ေလ့႐ွိတာဆိုေတာ့ နဂိုကမွ ပါးလွပ္လွပ္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ ဒီဒဏ္ေတြကို ခံစားရ႐ွာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူသားေတြအတြက္ အက်ိဳး႐ွိလွတာမို႔ အေမတို႕ကို သူ႔ကိုဒါေတြ ဆက္မလုပ္ပဲ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ေစတာထက္ က်န္းမာေရးမထိခိုက္ပဲ ဒီလုပ္ငန္းေတြကို ဆက္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ လူထြက္ေစခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို လူထြက္ပါလို႔ေတာ့ ဘယ္ေလွ်ာက္လို႔ေကာင္း ပါ့မလဲ။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ျမန္မာမႈအတြက္ ဆရာေတာ္ အက်ိဳးႁပုသြားတာေတြက မ်ားလွပါတယ္။ က်ေနာ္ အကုန္မသိပါဘူး။ ဆရာေတာ္ဟာ အဂၤလိပ္ လက္ထက္ကတည္းက ေက်ာက္စာလုပ္ငန္း၊ ေ႐ွးေဟာင္းသုေတသနလုပ္ငန္း လုပ္လာလိုက္တာ သူ သကၤန္းဆည္းလို႔ အစိုးရလုပ္ငန္းက ထြက္တဲ့ေနာက္မွာေတာင္မွ ကိုယ့္ဆြမ္းကိုယ္ ဘုဥ္းေပးၿပီး ထက္ထက္သန္သန္ အားတက္သေရာ လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ေျပာစကားေတြကို မၾကာမၾကာ ၾကားဖူးသူတေယာက္ အေနနဲ႔ဆိုရင္ သူဟာ အမ်ိဳးသားေရး တာ၀န္တရပ္လို သေဘာထား လုပ္ေနမွန္းသိသာပါ။ သူ႔ရဲ႕ လူသိမ်ားတဲ့ က်မ္းေတြ၊ စာအုပ္ေတြဟာ သူအဲဒီလို ရဟန္းဘ၀ ေရာက္ၿပီးမွ ေရးတဲ့စာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

သူေရးတဲ့စာအုပ္ ျဖစ္လာတာေတြထဲမွာ မႏၱေလး(၁၉၄၆ခုႏွစ္၊ ႀကီးပြားေရးစာအုပ္တိုက္က ထုတ္တဲ့ ခပ္ပါးပါးစာအုပ္)၊ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈ၊နဲ႔ အႏွစ္(၁၀၀)ျပည့္ မႏၱေလးတို႔ဟာ နာမည္အႀကီးဆံုးလို႔ ဆိုရမလားပါပဲ။ တျခားလည္း ၀က္မစြပ္ျမိဳ႕စား ဒုတိယန၀ေဒး၊ ပုညရွင္ဘုရားသမိုင္း၊ ပတၱျမားေစတီဘုရားသမိုင္း၊ ရတနာေစတီ ဆင္မ်ားရွင္ဘုရားသမိုင္း၊ အႏွစ္ ၆၀၀ ျပည့္အင္း၀ စတာေတြဟာ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ အသက္၂၀ က စၿပီး စာေရးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္က ေ႐ႊကိုင္းသားဆိုတဲ့ ကေလာင္ အမည္အျပင္ ရတနာပံု လိွဳင္ခင္ေအး၊ ရတနာပံု ဖိုးမွတ္စု၊ မွတ္စုေမာင္၊ မႏၱေလးလွိဳင္၊ စစ္ကိုင္းဘိုးရာဇာ၊ မႏၱေလးသား၊ ဦး ေသာဘိတ စတဲ့ နာမည္ေတြနဲ႔လည္း ေရးပါတယ္။

ဆရာေတာ္က လူ႔ေဘာင္မွာ၂၂ႏွစ္ေလာက္သာ ေနလိုက္ရေပမဲ့ ပန္းခ်ီ၊ ကာတြန္း၊ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ ပညာေတြကိုလည္း ပညာသည္တေယာက္လို တတ္ကၽြမ္းပါတယ္။ သူေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြမွာ သာမန္သမိုင္းကိစၥေတြ သာမဟုတ္ပဲ ဓာတ္ပံု ဘာသာရပ္အေၾကာင္း၊ နကၡတ္တာရာအေၾကာင္း တို႔အျပင္ ရာသီအလိုက္ ေပၚတဲ့ ငွက္ေတြ အေၾကာင္းေတာင္ ပါပါတယ္။

၁၉၅၉ခုႏွစ္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ မႏၱေလး ႏွစ္တရာျပည့္ပြဲေတာ္ဟာ အဲဒီ အခ်ိန္အထိ ဗမာျပည္သမုိင္းမွာ တခါမွ မ႐ွိခဲ့ဖူးတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ပြဲေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္သမုိင္းရဲ႕ တျခားသမိုင္း၀င္ ႃမို႔ႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ပုဂံ၊ အင္း၀၊ ေတာင္ငူစတာေတြဟာလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းက တည္႐ွိခဲ့တဲ့ ႃမို႔ႀကီးေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီဘ၀မွာ ဗမာ့သမိုင္းကို ဂုဏ္ေရာင္တင္တဲ့ ရာျပည့္ပြဲေတြ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ မႏၱေလး အႏွစ္တရာျပည့္အထိမ္းအမွတ္မွသာ က်င္းပႏိုင္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ကို ဆရာေတာ္ဦးေသာဘိတ ႂကြာလာတဲ့ တမနက္မွာ ဆရာေတာ္က အေဖနဲ႔အေမကို မႏၱေလးႃမို႔ႀကီး တည္ေထာင္တာ အႏွစ္၁၀၀ တင္းတင္းျပည့္ေတာ့မယ္၊ ဒီအတြက္ ဂုဏ္ႁပုၾကသင့္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္လည္း မိဘမ်ား အနားမွာ ႐ွိေနပါတယ္။ ဒီအခါမွာ အေဖေရာအေမေရာ သိပ္၀မ္းေျမာက္ အားတက္သြားၿပီး ဂုဏ္ႁပုရမွာေပါ့၊ က်င္းပရမွာေပါ့ဆိုၿပီး စတင္လႈပ္႐ွားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တျခား ဘယ္သမိုင္းဆရာမွ သတိမႁပုမိတာကို ဆရာေတာ္သတိႁပု လံႈ႕ေဆာ္လိုက္လို႔ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ပြဲေတာ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြထဲက တခုဟာ စုေဆာင္းတာ အင္မတန္၀ါသနာပါတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔မွာက ေငြေၾကးတျပားတခ်ပ္မွ ႐ွိတာမဟုတ္ေတာ့ စုေဆာင္းထားတာဟာ မ်ားလွတယ္၊ စံုလွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ အဖို႕ကေတာ့ သူ႕ေက်ာင္းကို ေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ ၾကည့္မ၀ အားမရႏိုင္တဲ့ နာရီေဟာင္းေတြ၊ ေငြအေႂကြေစ့ မ်ိဳးစံုနဲ႔ အဲဒီတုန္းက (က်ေနာ့္အထင္) ဗမာျပည္မွာ အစံုလင္ဆံုး႐ွိတဲ့ ဗမာျပည္ တံဆိပ္ေခါင္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ သူကိုယ္တိုင္ ေ႐ွးေဟာင္း သုေတသနလုပ္ငန္းကို လုပ္ေနေပမဲ့ သမိုင္းဆိုင္ရာ ေ႐ွးေဟာင္းပစၥည္းေတြကို စုတာေတာ့ မလုပ္ပါဘူး။ သမုိင္းဌာနကို ပို႔တန္တာပို႔၊ ျပတိုက္ကို ပို႔တန္တာပို႔ လုပ္ပါတယ္။

ဆရာေတာ္မွာ အဂၤလိပ္စာကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မသင္ခဲ့ရတဲ့ အားနည္းခ်က္႐ွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ မႏၱေလးကိုႂကြလာတိုင္း က်ေနာ့္ မိဘမ်ားကိုေမးစရာ သူဖတ္႐ႈေလ့လာရင္း ႁကံုေတြ႔ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာလံုးေလးေတြ ယူလာတတ္ပါတယ္။ တခါတေလလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ေမးတတ္ပါတယ္။ သူက အၿမဲပညာလိုေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါ။

၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာက ဒီလို အင္မတန္ ၾကည္ၫိုဖြယ္ရာေကာင္းတဲ့ ရဟန္းေတာ္ခမ်ာလည္း လူသာမာန္ေတြ နည္းတူ စနစ္ရဲ႕ဒဏ္ကို ခံသြားရ႐ွာပါတယ္။ က်ေနာ္ ေသခ်ာသိတာ ႏွစ္ႀကိမ္ပါ။ တခါက က်ေနာ့္ကို လိုက္ဖမ္းတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္က အဖမ္းမခံပဲ ထြက္ေျပးတဲ့အတြက္ စစ္အစုိးရ ေထာက္လွမ္းေရးက ေဒါပြၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ေတာနင္း႐ွာေတာ့ ေတာထဲ ေတာင္ထဲက ေ၀းသီေခါင္လြန္းလွတဲ့ ဆရာေတာ္ဦးေသာဘိတ ေက်ာင္းကိုလည္း သြား႐ွာေဖြ စစ္ေဆးတာျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ ဘယ္တုန္းကမွ၊ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ဖူးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ခမ်ာ အေတာ္ေလးလန္႔သြားမွာပဲလို႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။ ေနာက္တခါကေတာ့ က်ေနာ္အိမ္က ထြက္လာၿပီးတ ဲ့ေနာက္မွာပါ။ ဆရာေတာ့္ဆီမွာ တန္ဘိုး႐ွိတဲ့ ေ႐ွးေဟာင္ပစၥည္းေတြ စုေဆာင္း သိမ္းဆည္းထားတာေတြ ႐ွိတယ္ဆိုၿပီး ဓားျပတိုက္ခံရတာပါ။ ယုတ္မာ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ ဓားျပေတြဟာ ဆရာေတာ္ကို ပစၥည္းေတာင္းေတာ့ ႐ိုက္တာႏွက္ တာလည္း လုပ္တယ္လို ႔ၾကားရပါတယ္။

၁၉၁၂ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ၅ရက္၊ ေသာၾကာေန႕တုန္းက စစ္ကုိင္းျမိဳ႕ တေကာင္းရပ္ ေမြးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ဟာ ၁၉၈၇ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂၉ရက္ေန႔မွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူပါတယ္။

မႏၱေလး ႏွစ္တရာျပည့္၊ အင္း၀ႏွစ္ ၆၀၀ျပည့္တို႔ကို တျပည္လံုးကို အသိေပးႏိႈးေဆာ္ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ဦးေသာဘိတ ေမြးဖြားခဲ့တာ လာမယ့္ႏွစ္မွာ အႏွစ္တရာျပည့္ပါၿပီ။ မင္းသမီးနဲ႔ ေမာ္ဒယ္ေတြရဲ႕ ေမြးေန႔တိုင္းကို ဂုဏ္ႁပုေနတဲ့ ဒီေန႔ မီဒီယာ (အမ်ားစု)ေတြမွာ ဆရာေတာ့္ေမြးေန႔ အႏွစ္၁၀၀ျပည့္ကို ဘယ္လို ဂုဏ္ႁပုမယ္လို႔ေရးတာ မေတြ႕ရေသးပါဘူး။

ဖိုးသံ(လူထု)

Monday, September 26, 2011

ကိုေလးေမာင္နဲ႔က်ေနာ္
ေရးသူ- ဖိုးသံ(လူထု)



{အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၆။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလထုတ္က ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။}

က်ေနာ့္ဘဝမွာ ပထမဆံုး ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုမိတာဟာ ၁၉၇၁ခုႏွစ္၊ ေမလ ၃ဝရက္ေန႔၊ ခန္႔မွန္းေျခ အားျဖင့္ ညေန သံုးနာရီခြဲေလာက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ အဲဒါဟာ ကိုကိုးကြၽန္း ၅၃ရက္ အစာငတ္ခံ တိုက္ပြဲရဲ႔ ေနာက္ဆံုးေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။


ဒီအခ်ိန္မွာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ (ေလထီး) ဗိုလ္အုန္းေမာင္၊ ဆရာ ရာဂ်န္တို႔အၾကား ေဆြးေႏြးတာေတြကို က်ေနာ္တို႔ အၾကားမွာ အခ်ိန္မွန္ ခ်ျပေနတာမို႔ တိုက္ပြဲဟာ ၿပီးဆံုးကာနီးၿပီ၊ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြဟာ အေလွ်ာ့ေပးရေတာ့မယ္ ဆိုတာကို လူတိုင္းတြက္လို႔ ရေနပါၿပီ။ ေနာက္ၿပီး ဒိအရင္ေန႔ေတြတုန္းက ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ရဲေဘာ္ ငါးေယာက္လည္း က်ဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးဟာ ေအာင္ပြဲအတြက္ ဝမ္းမေျမာက္ႏိုင္ေသးပဲ အသက္အႏၱရာယ္ ရွိေနတဲ့ တုိက္ပြဲဝင္ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြကို ပုခံုးထက္ထမ္းၿပီး အေျခအေနကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾက ရပါတယ္။ ေသတြင္းႏွခမ္းမွာ ေရာက္ေနၿပီး ျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြကလည္း လဲေလ်ာင္းေနတာ မနည္းပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီေန႔ မနက္၁ဝနာရီေလာက္မွာ ရဲေဘာ္ေမာင္ေမာင္စိုး (ေက်ာက္ဆည္က မႏၱေလး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား) က်ဆံုးပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔အတူတူ တေထာင္တည္း၊ တတိုက္တည္းက လာတဲ့ လူမို႔လား၊ ေသတာေတြ သိပ္မ်ားေနၿပီျဖစ္လို႔လားမသိဘူး၊ သူေျခရင္းမွာ ရပ္ရင္း ဘယ္က ဘယ္လိုက်လာမွန္း မသိတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ က်လာမိပါတယ္။ ေျခာက္ေယာက္ ရွိသြားပါၿပီ။ (ေနာင္မွာ ေထာင္အမႈတမ္းေတြက ဒီလို တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ေသဆံုးေနတာကို ခင္ဗ်ားတို႔ေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ေတာ့ ေၾကာက္လိုက္ၾကတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့လို႔ ေျပာၾကပါတယ္) ကိုကိုးကြၽန္းက ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြမွာက ဘာအာဏာမွ မရွိေလေတာ့ အားလံုး ရန္ကုန္ကို အစီရင္ခံ၊ ရန္ကုန္က ၫႊန္ၾကားခ်က္ကို ေစာင့္လုပ္ေနရၿပီး အဲဒီ ေစာင့္နရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက သိပ္ၾကာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တမိနစ္ၿပီး တမိနစ္၊ တနာရီၿပီး တနာရီ ကုန္ရင္း တိုက္ပြဲဝင္သူေတြဟာလည္း ခုခံအားေတြ ေလ်ာ့ဆင္းရင္း ေလ်ာ့ဆင္း က်လာေနပါတယ္။ အဲဒီေန႔ မနက္ပိုင္းမွာပဲ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ တခါ ေဆြးေႏြးခဲ့ပါေသးတယ္။

အဲဒီတုန္းက တိုက္ပြဲထဲမွာ မပါတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔လို လူေတြဟာ အလုပ္တာဝန္ မရွိရင္ တိုက္ပြဲေဆာင္ေတြ နားမွာပဲ ရစ္သီရစ္သီနဲ႔ ထိုင္မရ၊ ထမရ ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ က်ေနာ္လည္း အားေနပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လည္သံုးနာရီေလာက္က်ေတာ့ ရဲေဘာ္ေလးေမာင္ အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့သတင္း အေဆာင္အျပင္ကို လြင့္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း အေဆာင္ထဲကိုဝင္ၿပီး ရဲေဘာ္ေလးေမာင္ လဲေလ်ာင္းေနရာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေယာင္လည္ေယာင္လည္ လုပ္ေနလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ ေဆးမႉးရဲေဘာ္ ကိုေအးျမင့္က က်န္းမာေရး အေျခအေန အလြန္ဆိုးဝါးေနတဲ့ တိုက္ပြဲဝင္ရဲေဘာ္ ေလေကာင္းေလသန္႔ ရဖို႔အတြက္ မလိုအပ္ပဲနဲ႔ အနားမလာရဘူးလို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း အေဆာင္ အဝင္ေပါက္အနားမွာပဲ ရပ္ၿပီး လည္တဆန္႔ဆန္႔ ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ နီးနီးမွာက ရွွစ္ေယာက္ေျမာက္ ေနာက္ဆံုးက်ဆံုးတဲ့ ရဲေဘာ္ထြန္းဝင္း လဲေလ်ာင္းလ်က္ ရွိေနပါတယ္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ကိုေလးေမာင္ ငယ္ေခ်းပါတယ္ ဆိုတဲ့သတင္း ေရာက္လာပါတယ္။ အေျခအေန ဆိုးသြားပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ အေတြ႔အၾကဳံ အရဆိုရင္ အဲဒီလို ငယ္ေခ်းပါၿပီဆိုရင္ မရေတာ့ပါဘူး။ အခ်ိန္ပိုင္း အတြင္းမွာ ဆံုးသြားတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ကိုေအာင္ေဘာ္ (၁၉၇၅ တုန္းက ပဲခူးရိုးမမွာက်ဆံုးသြားသူ) နဲ႔အတူ တေယာက္လက္ကို တေယာက္ကိုင္ၿပီး က်ေနာ္အထဲကို ဝင္သြားပါတယ္။ ကိုေလးေမာင္ကို လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေနရာအထိ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါတယ္။

ကိုေလးေမာင္ရဲ႔ နံေဘးမွာ ကိုေအးျမင့္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ေတြႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဆရာရာဂ်န္နဲ႔ ဦးအုန္းေမာင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဘာမွမၾကာပါဘူး။ ကိုေအးျမင့္က က်ေနာ္တို႔ဘက္ကို လွည့္ၿပီး ေခါင္းယမ္းျပတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ေသခ်ာသြားၿပီေပါ့။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ကိုေအာင္ေဘာ္ရဲ႔ ပုခံုးေပၚ ေခါင္းတင္ၿပီး သဲႀကီးမဲႀကီး ငိုခ်လိုက္မိပါတယ္။ ဒိအယင္က က်ေနာ့္ တသက္မွာ တခါမွ ဒီလို မငိုဖူးသလို ကိုကိုးကြၽန္းမွာ တျခား ဘယ္သူမွလည္း ဒီလိုငိုတာ မေတြ႔ဖူးေသးပါဘူး။ ငိုလိုက္လို႔လည္း ရင္ထဲမွာ ေပါ့မသြားပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ ရဲေဘာ္ထြန္းဝင္းက်ေတာ့ ငိုအားေတာင္ မရွိေတာ့တာ သတိထားမိပါတယ္။ ငိုတာဟာ တျခားရဲေဘာ္ေတြ အင္တာေနရွင္နယ္သီခ်င္းကို ဆိုၾကေတာ့မွ (ရဲေဘာ္တေယာက္ က်ဆံုးတိုင္း က်န္လူအားလံုးက အင္တာေနရွင္နယ္-ႏိုင္ငံတကာ့သီခ်င္းကိုဆို၊ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ တိုင္ၾကပါတယ္) ငိုတာရပ္ၿပီး တခ်က္တခ်က္ ရွိက္ရင္း သီခ်င္းကို လိုက္ဆိုေနခဲ့ပါတယ္။

အဲဒါ သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ခြဲရတဲ့ေန႔ပါပဲ။

စေတြ႔တာက သူေနတဲ့ “အိမ္ျဖဴေတာ္ အမည္ရ ထံုးျဖဴသုတ္ထားတဲ့ ကပ္တဲတလံုးရဲ႔ အေပၚထပ္မွာပါ။ သပိတ္ေရာင္ ထေနတဲ့ အသားအေရာင္နဲ႔ လူက ျဖဴစင္ရိုးသားလွတဲ့ အၿပံးနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ ဆီးႀကိဳပါတယ္။ သူဟာ "က်ဳပ္တို႔ ၿမိဳ႔ကေတာ့ ေဆးလိပ္နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ပဲ ထြက္တယ္" လို႔ တခ်ဳိ႔သူေတြ ေျပာေလ့ရွိၾကတဲ့ ျမင္းျခံကပါ။ ေဆးလိပ္လည္း အေသအလဲ ႀကိဳက္ပါတယ္။

က်ေနာ္က သူနဲ႔ မေတြ႔ဖူးခင္ကတဲက သူ႔နာမည္နဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းကို ၾကားဖူးေနပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အရြယ္ေတြဆိုေတာ့ လူတေယာက္ အေၾကာင္းမိတ္ဆက္ေပးရင္ ဟုတ္တာလည္းပါ၊ ကားတာလည္းပါ၊ ရီစရာလည္းပါ၊ အားက်စရာလည္းပါေပါ့။ ဒီေတာ့ သူ႔ကို မေတြ႔ဖူးမီ ကတည္းက သူ႔ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ဖူး၊ သူ႔ခ်စ္ဇာတ္လမ္းလည္း ၾကားဖူးေနပါတယ္။ သူက က်ေနာ့္ထက္ ၆ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးၿပီး တကၠသိုလ္ကိုေတာ့ ၃-၄ႏွစ္ ေလာက္ ေစာေရာက္ေနပါတယ္။

က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့ ပထမႏွစ္မွာ ေနာက္ဆံုး သမဂၢ ေရြးေကာက္ပြဲကို ၾကံခဲ့ရသလို အဲဒီႏွစ္က ေက်ာင္းသား ညီၫြတ္ေရးတပ္ဦး ညီလာခံမွာ က်ေနာ္ဟာ တပ္ဦးေကာင္စီဝင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေကာင္စီဝင္ဆိုတာ အဖြဲ႔ဝင္ကို ေျပာတာပါ။ ႏိုင္ငံေရးေတြ ဘာေတြ နားလည္လို႔ ဆိုတာထက္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ လုပ္တာေကာင္းတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚမွာ ဖိႏွိပ္မႈေတြ ရွိေနတယ္ စတဲ့ အင္မတန္ရိုးစင္းတဲ့ အသိေတြေၾကာင့္ သမဂၢလုပ္ငန္းေတြကို တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္ခဲ့တာပါ။ အတူလုပ္ရတဲ့ လူေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ လူထုတိုက္ကို ဝင္ထြက္ ဖူးသူေတြ၊ က်ေနာ့္အကိုနဲ႔ ရင္းႏွီးသူေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ အလြယ္တကူပဲ တြဲလုပ္လို႔ရပါတယ္။ ကိုယ္က သာသနာျပဳေက်ာင္းက လာတာဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႔ ေက်ာင္းေနဘက္ေဟာင္းေတြက မ်က္ေမွာင္ကုတ္ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး ကတည္းက တိုက္ပြဲေတြ ဆက္တိုက္ေပၚတာ ဆိုေတာ့ သူတို႔က အျပစ္တင္ အထင္ေသးတာေတာ့ မရွိပါဘူး။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ ၇ရက္ဇူလိုင္ အေရးအခင္း ျဖစ္လိုက္ေတာ့ တာဝန္ရွိတဲ့ သမဂၢေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ေက်ာင္းသားညီၫြတ္ေရး တပ္ဦး ေခါင္းေဆာင္ေတြ အဖမ္းခံသူခံရ၊ ေျပးသူေျပး၊ ပုန္းသူပုန္း ျဖစ္ကုန္ၾက ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီ လူသတ္ပြဲနဲ႔ သမိုင္းဝင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ အေဆာက္အဦႀကီးကုိ ဖ်က္ဆီးထားတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ဘူး၊ မေၾကဘူး ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုအခါမွာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေခါင္းေဆာင္မႈ လိုအပ္ေနပါတယ္။ သမဂၢကို သူတို႔ သတိရၾက ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပးလႊားပုန္းလွ်ိဳးေနၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ရွိေနေသးတဲ့၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႈပ္ရွားလို႔ ရေနတဲ့ ကိုယ့္လူေတြကို လႈပ္ရွားၾကဖို႔ စီစဥ္ တိုက္တြန္း ပါတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီတုန္းက ၁၆-၁၇ႏွစ္ သားပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ကို ဆက္သြယ္ရတာလည္းလြယ္၊ က်ေနာ္က ေပါ့ေပါ့ပါးပါးလည္း လႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ့ က်ေနာ့္ဟာ အဓိက လႈပ္ရွားသူေတြထဲမွာ ပါေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႔ မျပတ္ တိုက္ပြဲဝင္မႈေၾကာင့္ ဖမ္းထားသူေတြကို စစ္အစိုးရက ျပန္လႊတ္ရပါတယ္။ တဆက္ထဲမွာပဲ ေရွာင္တိမ္းေနသူေတြလည္း အကုန္ ျပန္ေရာက္လာၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ တခါတည္း လုပ္ငန္းေတြကို အရွိန္ျမွင့္ လုပ္ေတာ့တာပါပဲ။ မႏၱေလးမွာလည္း အဖ်က္ခံရတဲ့ သမဂၢရံုးကြက္လပ္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ အစည္းအေဝးေတြလုပ္၊ တကၠသိုလ္အဝင္နားက ပန္းၿခံထဲမွာ ေက်ာင္းသားညီၫြတ္ေရးတပ္ဦး ညီလာခံကိုလုပ္၊ သမဂၢေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပဖို႔ ျပင္ဆင္ၾက စတာေတြ ဒလေဟာ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ဘာမွ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ သမဂၢအေပၚ အၫိႈးအေတးႀကီးလွတဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ၁၉၆၃ခုႏွစ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲကို ဖ်က္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႔ကို ဆန္႔က်င္သူမွန္ရင္ ေထာင္ထဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေတာထဲမွာပဲ ရွိေစရမယ္ဆိုတဲ့ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ သူမွန္သမွ်ကို ဖမ္းရာမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ထိပ္က ပါကုန္ပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါမွာ က်န္ရစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြအဖို႔ "မႏြဲ႔ၾကစတမ္း" ျဖစ္လာပါတယ္။
အဲဒီလို လက္က်န္တက္ႂကြသူေတြကို စုစည္းရင္းနဲ႔ ပဲခူးရိုမမွာ မွားယြင္းစြာ အသတ္ခံ လိုက္ရတဲ့ ကိုေက်ာ္ခင္က တေန႔မွာ က်ေနာ့္ကို ကိုေလးေမာင္ေနတဲ့ဆီကို ေခၚသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ျဖဴေတာ္တဲထဲက စာပြဲတလံုးမွာ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ စာေရးေနသူဟာ ပုဆိုးဒူးဆစ္နား၊ ပင္နီအက်ႌ ရင္ပပ္ဟၿပဲနဲ႔ ခဲထားတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး ျပဳံးျပ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ လူတေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ ခင္မင္ ယံုၾကည္သြားရတယ္ဆိုတာ ကိုေလးေမာင္လို လူနဲ႔တူပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းတဲ့ ေဖာ္ေရြမႈနဲ႔ ေျပာနည္းဆိုဟန္ဟာ တဘက္သားကို ကိုယ္ စိတ္ခ်လက္ခ် ေပါင္းသင္းတိုင္ပင္ႏိုင္တဲ့ လူတေယာက္ျဖင့္ ေတြ႔ၿပီလို႔ ခံစားမိေစပါတယ္။ သူဟာ သူနဲ႔ အျမင္ မတူလို႔ ျငင္းခံုရင္ေတာင္မွ "ေဟာဗ်ာ" ဆိုၿပီး သူ႔အျမင္ကို ျပဳံး-ျပဳံးနဲ႔ ျပန္ေျပာတတ္သူပါ။
ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ကိုေက်ာ္ခင္၊ ကိုေလးေမာင္ အျပင္ ကဗ်ာဆရာ ကိုၾကည္လင္(ကိုၾကည္ေအာင္)၊ ကဗ်ာဆရာမ မစိမ္းပင္၊ ကိုေအာင္ၿငိမ္း(ျမင္းၿခံ)၊ မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ ကိုေဌးလွ စသူေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားၾကပါတယ္။ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားၾကတာ ျဖစ္လို႔ တျခား က်ေနာ္မသိသူေတြလည္း ရွိမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီအထဲက တခ်ိဳ႔ကို ၁၉၆၆ခုႏွစ္ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ သိရ၊ ေတြ႔ ရပါတယ္။

ေထာင္ထဲကို က်ေနာ္က သူ႔အရင္ေလးငါးရက္္ ေစာေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဖမ္းၿပီး ေနာက္တေန႔မွာပဲ မႏၱေလးေထာင္ထဲပို႔ လိုက္တာျဖစ္ၿပီး သူ႔ကိုေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးရံုးမွာ ခ်ဳပ္စစ္ေနလို႔ က်ေနာ့္ေနာက္မွာ ေရာက္လာတာပါ။ အဲဒီတုန္းက မႏၱေလး ေထာင္က မႏၱေလးနန္းတြင္းထဲမွာ ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္တိုက္မွာ သူက အခန္း(၁)၊ က်ေနာ္က အခန္း(၂)ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီးသူဟာ က်ေနာ့္ရဲ႔ ရိုးရိုးရဲေဘာ္ရဲဘက္ တင္မကေတာ့ပဲ အေတြးအေခၚအယူအဆ အရႈပ္အေထြး ရွိရင္ အႀကံဉာဏ္ေကာင္း ေပးႏိုင္သူအျဖစ္ ႏွီးေႏွာ တိုင္ပင္ရတဲ့ ရဲေဘာ္တဦး ျဖစ္လာပါတယ္။ တခါမွ ေထာင္မက်ဖူးသူေတြ ေထာင္ထဲေရာက္ၾကေတာ့ ဓမၼတာပဲ က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ အေတြးအေခၚ ယိမ္းယိုင္တာေတြ က်ဆင္းတာေတြျဖစ္တာ မဆန္းပါဘူး။ အဲဒီလို ရဲေဘာ္ေတြကို ကိုေလးေမာင္ ေဆြးေႏြးထိန္း ထားခဲ့တာကို က်ေနာ္ အခုအထိမွတ္မိ ေနပါတယ္။

ေထာင္ထဲမွာက အဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစံု၊ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုနဲ႔ေတြ႔ဆံု ဆက္ဆံၾကရေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အခ်င္းခ်င္း တဦးနဲ႔တဦး အာဃာတေတြ ဖယ္ရွားဖို႔ဟာ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔အဖို႔ ဒီလို အေနအထား မ်ိဳးေတြအတြက္ ကိုေလးေမာင္ဟာ အေကာင္းဆံုး သံတမာန္ပါပဲ။ ဆိုလိုတာ သူ႔ကို တျခားအဖြဲ႔အစည္းက လူေတြ (ဗကပအေပၚ အင္မတန္အာဃာတ ထားေလ့ရွိတဲ့ အလံနီေတြအပါ) ဟာ သူ႔ကို ခင္ခင္မင္မင္ေလးေလး စားစား ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြ၊ သူေဌးေတြ၊ အလုပ္သမား-လယ္သမားေတြ၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ၊ ေထာင္ဆိုတာ အလႊာေတြက စံုပါဘိသနဲ႔။ ဒါ့အျပင္ ေထာင္ဝါဒါလို ေအာက္ေျခအမႈထမ္းေတြ၊ ေထာင္က်ေတြ၊ ဒီလိုဟာေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာလည္း က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကိုပဲ ေရွ႔တြန္းပို႔ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။

ကိုကိုးကြၽန္းေပၚေရာက္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္အၾကာ၊ တညမွာ က်ေနာ္တို႔က ဗိုလ္အုန္းေမာင္နဲ႔ ဆရာရာဂ်န္တို႔ဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး မႏၱေလး ေထာင္ကလာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အမႈတြဲ ေက်ာင္းသားလိုင္းက လူေတြ အစည္းအေဝး လုပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအစည္း အေဝးမွာ အားလံုးကပဲ က်ေနာ္တုိ႔ အစုရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ေဆြးေႏြးပြဲကို ဦးစီးေစခဲ့ပါတယ္။

မိတ္ေဆြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူငယ္ခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခက္အခဲေတြထဲမွာ အတူျဖတ္သန္းခဲ့သူေတြဟာ ပိုရင္း၊ ပိုသံေယာဇဥ္ ရွိၾကတယ္ ဆိုတာ အထူးေျပာစရာ မလိုပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းမွာ၊ ေထာင္ထဲမွာ၊ ကိုကိုးကြၽန္းမွာ အတူျဖတ္သန္း၊ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ခဲ့တဲ့လူေတြခ်င္း ဘယ့္ကေလာက္ သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္ နားလည္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ သံေယာဇဥ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ လိုအပ္ရင္ သူဟာ အသက္ေပးမယ့္ လူလို႔ ယံုၾကည္နားလည္ထားသလို၊ ကိုယ္ကလည္း သူ႔လို ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ဆိုရင္ အသက္ ေပးႏိုင္ရမယ္လို႔ အၿမဲ ႏွလံုးသြင္းထားၾကတာပါ။ ေသရြာသြားတာကို အိမ္ျပန္သလို သဘာထားတယ္ဆိုတဲ့ အဆိုစကားတခုကို ကိုကိုးကြၽန္းမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ အေတာ္ကိုးကား ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ တရုတ္သူရဲေကာင္းတေယာက္ရဲ႔ စကားလို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုလို သူေစာေစာစီးစီး က်ဆံုးသြားေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အသက္ရွင္ဆဲ လူေတြဟာ ကြယ္လြန္သြားၿပီးျဖစ္တဲ့ လူေတြအေၾကာင္းကို ေျပာဆိုစဥ္းစားတိုင္း "သူသာ အခု ရွိေနေသးရင္….." ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဝန္ခံပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဒါမ်ိဳး စဥ္းစားမိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ ဘာစဥ္းစားတယ္ဆိုတာအေရးမႀကီးပါ။ အေရးႀကီးတာက က်ေနာ္သူ႔ကို မၾကာခဏ စဥ္းစားမိတယ္ ဆိုတာပါ။ သူဟာ က်ေနာ့္ အပါးမွာအျမဲ ရွိေနသလိုပါပဲ။

ဟုတ္ကဲ့ ငိုခဲ့ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေလးေမာင္အတြက္ က်ေနာ္ ငိုခဲ့သလို က်ေနာ္ ရဲေဘာ္ေလးေမာင္ အတြက္လည္း သူ႔ရဲ႔ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနပါတယ္။

ဖိုးသံ(လူထု)

Friday, September 9, 2011

ေရာက္ရာအရပ္က ဆက္သြယ္ပါ ရဲေဘာ္ေအာင္ျမတ္ထြန္းေရ…
ေရးသူ- ေမာင္မင္းရာ





ရင္ထဲ စူးနစ္နာက်င္
သြားတဲ့ ခံစားခ်က္တခု ၂၀၁၁ ခု၊ စက္တင္ဘာ ၂ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔ ညေနက ရလိုက္တယ္။ ဝမ္းနည္းထိခိုက္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ စီးက်လာတယ္။ ေမာ္ႀကီး (ကိုခင္ေမာ္) တယ္လီဖံုးဆက္ အေၾကာင္းၾကားလို႔ လက္ခံ စကားေျပာေနရင္း မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတဲ့ အဖိုးကို တအ့ံတၾသ ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ေျမးမေလးနွစ္ေယာက္ေရွ႔မွာ ကမန္းကတန္း မ်က္ရည္သုတ္လိုက္ရတယ္။

ဒီသတင္းမလာခင္ ေလးရက္ေလာက္မွာ လာတဲ့သတင္းက ဗမာျပည္တြင္းက မိတ္ေဆြတေယာက္ပို႔တဲ့ internet email သတင္း ျဖစ္ပါတယ္။ "လိပ္ကေလး" ေနမေကာင္းလ
ို႔ ေဆးရံုတင္ထားရတယ္တဲ့။ သူ႔ဆီက သတင္းကို ရရခ်င္း ၇၀ ခုႏွစ္လြန္ေတြက အင္းစိန္ေထာင္မွာ ေသေဖာ္ရွင္ဘက္ ေမာ္ႀကီးဆီကို ဖံုးေခၚလိုက္တယ္။ သတင္းလည္း ေပးရင္း၊ ေနာက္ဆက္တြဲ သတင္းအျပည့္အစံု စံုစမ္းေပးဖို႔ အကူအညီ႔ ေတာင္းလိုက္တာ။ ေမာ္ႀကီးနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ "လိပ္ကေလး" က်န္းမာေရးအတြက္ ကူညီေထာက္ပ့ံၾကဖို႔လည္း တိုင္ပင္ၾကတယ္။


"လိပ္ကေလး" ဆိုတာက ဘာလဲ။ ဘယ္သူလဲ။

ဒီနံမည္ကို ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ဆရာျမသန္းတင့္၊ ဆရာရာဂ်န္၊ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္ တို႔ကအစ… ဖိုးသံေခ်ာင္း၊ ေဇာ္ဝင္းကို၊ နီေအာင္ေမသု(ကြယ္လြန္) တို႔အထိ ေလးစားစြာ ခ်စ္စႏိုး ေခၚေဝၚသံုးစြဲၾကတဲ့ "ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္" ပါပဲ။

ကိုကိုးကၽြန္းမွာ ဒီဆရာႀကီးေတြနဲ႔ အတူ အက်ဥ္းက်ခံရစဥ္က ကိုထြန္းေအ
ာင္ေက်ာ္က ေက်ာင္းသား အရြယ္ လူငယ္တေယာက္။ ကၽြန္းမွာက နံမည္တူရွိတဲ့အခါ ခဲြျခားသတ္မွတ္တဲ့ အေနနဲ႔ နံမည္မွာ ဝိေသသထူးေတြ တပ္ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ဦးတင္ေအာင္ နံမည္ခ်င္းတူသူ နွစ္ေယာက္အတြက္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ေခါင္းျဖဴ တင္ေအာင္ တဲ့…။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကိုလည္း လိပ္ေခါင္းေရာဂါ ရွိသူမို႔ "လိပ္ကေလး-ထြန္းေအာင္ေက်ာ္" လို႔ ခ်စ္စႏိုး ေခၚၾကတာ ၾကားဖူးပါတယ္။

"လိပ္ကေလး" ကၽြန္းက ျပန္လာၿပီးေတာ့ ၁၉၇၆ မွာ မိႈင္းရာျပည့္အေရးအခင္း
နဲ႔ ယွဥ္တြဲေပၚေပါက္တဲ့ "မီးေမာင္းစာေစာင္" အမႈမွာ ေခါင္းေဆာင္တဦး အျဖစ္နဲ႔ ေနာက္ထပ္တခါ ေထာင္က်ရျပန္တယ္။ ၉ ႏွစ္ က်တယ္။ ၁၉၈၀ မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီ ၂/၈၀ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔မွ ျပန္လြတ္လာခဲ့တယ္။

"လိပ္ကေလး" နဲ႔ က်ေနာ္က အင္းစိန္ေထာင္၊ အထူးေဆာင
္မွာ သိကၽြမ္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို ေထာင္ထဲမွ လက္ဝဲ လက်္ာ၊ အျဖဴေရာင္ အားလံုးက ခ်စ္ခင္ ေလးစားၾကတယ္။

အဲဒီတုန္းက အင္းစိန္ေထာင္ အထူးေဆာင္မွာ ေထာင္ဝင္စာကေန စာအုပ္သြင္းခြင့္ရတယ္။ က်ေနာ္က စာအုပ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား သြင္းသူတေယာက္။ တခ်ိဳ႔စာအုပ္ေတြ သြင္
းခြင့္ရသလို၊ တခ်ိဳ႔စာအုပ္ေတြ သြင္းခြင့္မရခဲ့ဘူး။ သြင္းခြင့္မရလို႔ ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔သူ အိမ္ကလူေတြလက္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးႏိုင္ခဲ့သလို၊ အာဏာပိုင္ေတြက သူတို႔ စစ္ေဆးအုန္းမယ္ဆိုၿပီး စာအုပ္ကို ယူထားလိုက္လို႔ ဆံုးကုန္တာေတြလည္း ရွိတယ္။

"လိပ္ကေလး"က က်ေနာ့္ကို Stalin ရဲ႔ Short History of CPSU(B) ထဲက Dialectical Materialism အခန္းကိုပဲ၊ ျဖဳတ္ထုတ္ၿပီး သြင္းဖို႔ အၾကံျပဳလာတယ္။ စာအုပ္က တအုပ္လံုးဆိုရင္ အေတာ္ႀကီး ထူသလို၊ အာဏာပိုင္ေတြကလဲ ခြင့္ျပဳမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖဲထုတ္ထားတဲ့ စာအုပ္အပိုင္းကို က်ေနာ္တို႔ ေအာင္ျမင္စြာ တင္သြင္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက Peking Review ေတြ သြင္းဖို႔ အႀကံျ
ပဳျပန္တယ္။ အာဏာပိုင္ေတြက အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းေကာင္းမတတ္ေပမယ့္ စာအုပ္အဖံုးမွာ အနီေရာင္ေတြ၊ တူတံဇင္ေတြ၊ ၾကယ္ေတြ၊ တရုတ္စာေတြ ျမင္ရင္ ဘုမသိ ဘမသိ သြင္းခြင့္ မျပဳခဲ့ဘူး။ ေထာင္အေၾကာင္းစာအုပ္ဆို သြင္းခြင့္မရဘူး။

တခါ ျဖစ္ဖူးတယ္။ ေမာင္သာရ ေရးတဲ့ "ေၾကာင္ကိုဘယ္သူျခဴဆဲြမလ"ဲ စာအုပ္ကို အဖံုးက နံမည္ပဲ ဖတ္ၿပီး အေဆာင္မႉး စစ္ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္ႀကီးလွေရႊက သြင္းခြင့္ ျပဳလိုက
္တယ္။ ေနာက္တပါတ္ ေထာင္မႉးေလး ဦးဘိုနီ အလွည့္မွာ သြင္းလို႔ မရခဲ့ဘူး။ ဦးဘိုနီက လုပ္သားေကာလိပ္က ျမန္မာစာအဓိကနဲ႔ ဘြဲ႔ယူလာသူဆိုေတာ့ စာေလးဘာေလး နည္းနည္းဖတ္မွတ္တဲ့ ဗဟုသုတနဲ႔ ဒီစာအုပ္ဟာ ဘာအေၾကာင္းေရးတာလဲ သိၿပီး သြင္းခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။

က်ေနာ္က အိမ္ကို ေထာင္ဝင္စာမွာ တရုတ္တန္းက တရုတ္ လမုန္႔၊ ပဲမုန္႔၊ မာေလာက္လို႔ ေခၚတဲ့ ႏွမ္းမ႔ံုေတြကို အပတ္တိုင္း မွာတာမို႔၊ မု႔ံထည့္ေပးတဲ့အခါ Peking Review ေတြကို စကၠ
ဴအိတ္ လုပ္ၿပီး ထည့္ခိုင္း ရတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြ က်ေနာ့္ဆီက ေတာင္းစားေလ့ရွိတဲ့ ဒီတရုတ္မ႔ံုေတြဟာ Peking Review အုပ္လိုက္ကို စကၠဴအိတ္လုပ္ၿပီး သြင္းေပးမွန္း မသိၾကရွာဘူး။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ "လိပ္ကေလး" နံမည္ကေန "ဆရာႀကီးႂကြက္
" နံမည္ ေျပာင္းသြားရတာက ဒီလို။ ေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ အစာေရစာ ျပတ္တဲ့အခါ ေထာင္ႂကြက္ႀကီးေတြကိုလဲ ဖမ္းစားၾကတယ္။ "လိပ္ကေလး" က သူနဲ႔ ထမင္းအတူစားတဲ့ သူ႔ထမင္းစား အုပ္စုအတြက္ ႂကြက္ဖမ္းေပးတယ္။ သူက ၃ ေဆာင္မွာ ႂကြက္ဖမ္းအေတာ္ဆံုးဆိုၿပီး သူ႔ထမင္းစားအုပ္စုထဲက သူ႔ကို "ဆရာႀကီးႂကြက္" ဆိုၿပီး ေခၚၾကတယ္။

ေထာင္ကထြက္ေတာ့ အတူေနခဲ့သူေတြ အျပင္မွာ ျပန္တြဲမိၾကတဲ့အထဲ သူန
ဲ႔က်ေနာ္က အတြဲျဖစ္ဆံုးလို႔ ေျပာရမယ္။

သူ႔ပံုက ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္၊ ကၽြန္းျပန္တေယာက္၊ ေထာင္ထြက္ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ပံု လံုးလံုး မေပါက္ဘူး။ သူအျမဲလိုလိုဝတ္တာ Coduroy Jean ေဘာင္းဘီအညိဳ။ Ray-Be
n ေနကာမ်က္မွန္ကလဲ ေနပူပူ မိုးရြာရြာ မခၽြတ္ဘူး။

အဲဒီ Ray-Ben မ်က္မွန္ေၾကာင့္ ျပႆနာတက္ရေသးတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက စိန္ဝင္း စားေသာက္ဆိုင္မွာေပါ့။ သူရယ္၊ သဲေတာဝမ္းတြင္းက ကိုသက္တင္(ကြယ္လြန္)ရ
ယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ တဝိုင္းထိုင္ၿပီး စားေသာက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ထံုးစံက စားေသာက္ဆိုင္ထိုင္ရင္ ကိုယ့္ဝိုင္းၾကားရံု တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ေျပာၾကတာ။ ဆိုင္လည္ေခါင္က စားပြဲဝိုင္းႀကီးမွာ လူေလး-ငါး-ဆယ္ေယာက္ေလာက္ စုေပါင္းဝိုင္းဖြဲ႔ ဆူဆူညံညံ စားေသာက္ေနၾကတယ္။ ဝိုင္းႀကီးရဲ႔ ေနာက္တဖက္မွာ ခါတိုင္း က်ေနာ္နဲ႔ ဝိုင္းထိုင္ေနက် ေမာင္သိန္းဆိုင္၊ နတ္ႏြယ္၊ ျမင့္ေမာင္ေမာင္၊ လြင္စန္းယဥ္၊ ေအးျမသီတာ ကိုေဇာ္ထြန္း တို႔ ဝိုင္းရွိတယ္။

ရုတ္တရက္ "လိပ္ကေလး"က အလည္က ဆူဆူညံညံဝိုင္းဆီ ထသြားတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ေဘာ္ဒါေကာင္းပီပီ ေနာက္ကလိုက္။ အဲဒီဝိုင္းထဲက လူတေယာက္ကလည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ရန္ျဖစ္ဖို႔ ထေတာ့ သူ႔လူေတြက ဝိုင္းဆြဲၾကတယ္။ နည္းနည္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက က်ေနာ္
တို႔ကို ေတာင္းပန္သလို၊ ကိုသက္တင္ကလည္း "လိပ္ကေလး"ကို ရန္မျဖစ္ဖို႔ ဆြဲတယ္။ သူ႔လူေတြက ဝိုင္းေတာင္းပန္ ၾကတယ္။ က်ေနာ္လိုပဲ အေၾကာင္းရင္း မသိေပမယ့္ ေဘာ္ဒါေတြကို ကူဖို႔ ျမင့္ေမာင္ေမာင္၊ လြင္စန္းယဥ္၊ ေမာင္သိန္းဆိုင္က အလည္ဝိုင္းဆီ ထလာတယ္။ ကိုနတ္က လူႀကီးပီပီ ျဖန္ေျဖတယ္။

သူတို႔က နယ္ကလာတဲ့ အေနာက္ေျမာက္တိုင္းဆိုလား ဘတ္စကက္ေဘာ အသင္းကပါတဲ့။ ေအာင္ဆန္းကြင္းမွာ တည္းၾကတယ္။ တခါတည္း သူတို႔ အရက္ဝိုင္းလည္း သိမ္းသြားၿပီး စစ္ကားႀကီးနဲ႔ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။

ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္က "လိပ္ကေလး"ကို ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူ ေနကာမ်က္မွန္ တပ္ထားတာကို "ဘလိုင္းထီးဆိုင္" လို႔ မၾကားတၾကား ေခၚလို႔တဲ့……။

မွတ္မွတ္ရရ သူ ပုဆိုးဝတ္တာ တခါႀကံဳဖူးတယ္။ ဝတ္ခဲတယ္။ စာအုပ္လက္ထဲကိုင္ၿပီး လမ္းေပၚသြားေန တာလဲ ေတြ႔ရခဲတယ္။ တေန႔ေတာ့ ႏွစ္ခုစလံုး တၿပိဳင္ထဲ သူလုပ္လာတယ္။ အ
ဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ဂ်ဴးဘန္းလမ္းထဲက အိမ္ကို မနက္ႀကီး ေရာက္ခ်လာတယ္။ ပုဆိုးနဲ႔ လက္ထားမွာက Peking King Review ကို က်စ္က်စ္လိပ္ၿပီး ကိုင္လာတယ္။ တရုတ္ျပည္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးကို တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ျပန္သံုးသပ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းပါလို႔ က်ေနာ္ဖတ္ဖို႔ သူယူလာတာ။ အဲဒီေန႔က အိမ္ကေရဒီယိုေလးနဲ႔ မီတာ ၆၀ ျပည္သူ႔အသံကို အတူ နားေထာင္ၾကတယ္။

တေန႔မွာ Strand Hotel ေနာက္က ဘီယာခန္းမွာ သူနဲ႔ က်ေနာ္ စကားေျပာၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေမလ (၁) ရက္ေန႔။ က်ေနာ္က ဘီယာေသာက္တယ္။ သူက လိေမၼာ္ရည္ေသာက္တယ္။ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ၾကၿပီး က်ေနာ့္အတြက္ စကားတခု သူ ထားခဲ့တယ္။ သ
ူ လြတ္ေျမာက္တဲ့နယ္ေျမကို ထြက္သြားတယ္။ ရဲေဘာ္ေအာင္ျမတ္ထြန္း ျဖစ္သြားတယ္။

ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေျမေအာက္ကို ဆင္းရေတာ့ သူက ပန္ဝါမွာ က်န္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကဗ်ာဆရာမ မအိ နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ သူတို႔ ဇနီးေမာင္နွံ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္လာၾကတ
ယ္ ၾကားတယ္။

ခု သူေဆးရံုေပၚကေန မဆံုးခင္အထိ က်ေနာ့္အေၾကာင္းကို တဖြဖြ တမ္းတသြားရွာတယ္။ သူ႔နားမွာ ရွိတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက ျပန္ေျပာျပတာ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူေဆ
းရံုတက္ေနေၾကာင္း email မ၇ခင္ တပါတ္ ဆယ္ရက္ေလာက္မွာ သူ႔ကို က်ေနာ္ သတိရေနလို႔ က်ေနာ့္အလုပ္မွာ အခ်ိန္အားခိုက္ စာေလးတေစာင္ ထိုင္ေရးေနတာ။ စာက တပိုင္းတန္းလန္း။ ေရးၿပီး သူ႔ဆီ ဘယ္လိုေပးရေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတာ။ စာထဲမွာ အဆက္အသြယ္ေတြ အၾကာႀကီး ျပတ္ေနလို႔ က်ေနာ့္ကို ဆက္သြယ္ဖို႔ လိပ္စာေတြ၊ email ေတြ၊ ဖံုးနံပါတ္ေတြ ထည့္ေရးထားတယ္။
လိပ္ကေလးကို ၾကည့္ေနရွာတဲ့ ကိုစိန္ေပါ

ေနာက္ပီး က်ေနာ္ ခုထိ အမွတ္ရေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခု စာထဲမွာ ထည့္ေရးထားတယ္။ တခါမွာ သူရယ္၊ ကိုစိန္ေပါ (ပီဒီပီ)ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ ဘတ္စ္ကား စီးလာၾကတယ္။ ထိုင္စရာခံုမရလို႔ အလည္တန္းကို ကိုင္ၿပီး လိုက္လာၾကတာ။ အတြင္းဝန္ရံုးေရွ႔႔ ဘိုကေလးေစ်းလမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ကိုစိန္ေပါက တာေမြသြားစရာရွိလို႔ ကားေျပာင္းစီးဖို႔ ဆင္းသြားတယ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္က ဆက္စီးလာတာ သိမ္ျဖဴလမ္းေပၚ စိန္ေပါေက်ာင္းနား ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔နား ရပ္ေနတဲ့ ကားလက္မွတ္ေရာင္းက "စိန္ေပါ- ပါလား" လို႔ မွတ္တိုင္ဆင္းဖို႔ ခရီးသည္ေတြကို ေမးတယ္။ "လိပ္ကေလး"က လက္မွတ္ေရာင္းေဘးကေန "စိန္ေပါ ဆင္းသြားၿပီ" …..တဲ့။ လက္မွတ္ေရာင္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ပံုကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ့္မွာ ရီလိုက္ရတာ။

ခုေတာ့… စိန္ေပါက သမိုင္း-အုပ္က်င္းရပ္ကြက္ထဲမွာ လန္းလန္း လန္းလန္းနဲ႔ အာလို႔ ရႊီးလို႔ေကာင္း တုန္း။ စိန္ေပါ ဆင္းသြားၿပီလို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ "လိပ္ကေလး" … လူ႔ေလာကထဲကေန သဃၤန္းကၽြန္း စံျပေဆးရံု မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းသြားတယ္။ သူက အရင္ ဆင္းနွင့္သြားၿပီ။ က်ေနာ္တို႔လဲ ေရွ႔ဘယ္နွစ္မွတ္တိုင္ေရာက္ရင္ ဆင္းရမလဲ…. မေျပာတတ္ဘူး။ က်ေနာ္ေရးၿပီး မေပးျဖစ္တဲ့ စာထဲကအတိုင္း … ေရာက္ရာကေနသာ ဆက္သြယ္ပါ… ရဲေဘာ္ေအာင္ျမတ္ထြန္းေရ……။

ေမာင္မင္းရာ

ဓါတ္ပံုမ်ားကို ကိုျမတ္ခိုင္ရဲ႔ facebook မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ ေက်းဇူးပဲ ကိုျမတ္ခိုင္ေရ... ခြင္းျပဳခ်က္ အရင္မေတာင္းခံျဖစ္တာ နားလည္ေပးပါ။

Saturday, September 3, 2011

ခံႏိုင္ရည္
ေရးသူ - တင္မိုး



ခုပဲ.. ေခြးမသား- တဲ့
အေျပးရမွားရ ျပန္ၿပီ။

ခုပဲ.. အရူးမသား- တဲ့
ဘီလူးက ကလို႔
ဒူးတကြကြနဲ႔
ဆူးတျမျမ စူးရျပန္ၿပီ။


ခုပဲ.. ဂုဏ္သေရရွိသား- တဲ့
ယံုၾကည္မႈအျပည့္ထားျပန္ၿပီ။

ၿပီးေတာ့.. ကျမင္းမသား- တဲ့
အက်ဥ္းဝတံခါးမွာ
ထမင္းဝဝ စားထားလို႔ အႀကိမ္းခံရျပန္ၿပီ။

လူ႔ဘံုမွာႀကံဳသေရြ႔
ဘံုဓေလ့ ေလာကဓံ
ေန႔တိုင္းပဲ မွန္ရ
ခံႏိုင္ရည္ရွိ မရွိ
မင္းအသိ - မင္းသတိ။

တင္မိုး
၁/၁၀/၂၀၀၃