Tuesday, May 31, 2011

ဘ၀ကဗ်ာကိုသင္ယူျခင္း
ေရးသူ - ခက္မာ





[ '၆၀' စာအုပ္အတြက္ 'ခက္မာ'(Khet Mar - Pennsylvania) ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ကို ကိုသန္းေဌးေမာင္(Than Htay Maung-Pennsylvania)ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ သရုပ္ေဖာ္ပံုနဲ႔ မာယာက ဂုဏ္ယူစြာ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္]


က်မ မွတ္မိေနတာေတာ့ က်မ ကဗ်ာစေရးတာ ၇ တန္းေက်ာင္းသူဘ၀။ ေက်းလက္ တြဲဖက္ ေက်ာင္းကေလး၏ နံရံကပ္စာေစာင္အတြက္ ျဖစ္သည္။ ရြာ၏ မူလတန္းေက်ာင္းပိုင္ က်ယ္၀န္းေသာ ေျမနိမ့္ကြင္းျပင္ အလယ္မွာ ေဆာက္ထားသည့္ ေျမစိုက္ ဓနိမိုး ထရံကာ ေက်ာင္းကေလးမွာ နံရံကပ္စာေစာင္ လုပ္မည္ဆိုေတာ့ အေပ်ာ္ဆံုးသူက က်မ ျဖစ္ခဲ့မည္ ထင္သည္။ နံရံကပ္စာေစာင္ လုပ္မည္ဟု ေၾကျငာၿပီး ပူးေပါင္းပါ၀င္မည့္ သူေတြကို ဖိတ္ေခၚကတည္းက စာ၊ ကဗ်ာ တခုခု ေရးဖို႔ က်မက ေသခ်ာၿပီးသားမို႔ စာေရးသူေနရာက ပူးေပါင္းပါ၀င္ဖို႔ စာရင္းေပးလိုက္သည္။ ေရြးခ်ယ္ခံရမည့္ စာမူမ်ားကို နံရံတြင္ ကပ္မည့္ စာရြက္ႀကီးမ်ားတြင္ ကူးၿပီး ေရးခ်ဖို႔ လက္ေရးလွသူမ်ားကို ဖိတ္ေခၚရာတြင္ေတာ့ လက္ေရးည့ံသူက်မ မပါ၀င္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ေရြးခ်ယ္ခံစာမူမ်ား အတြက္ သရုပ္ေဖာ္ပံု ေရးဆြဲေပးမည့္ သူမ်ားကို ဖိတ္ေခၚရာတြင္ေတာ့ က်မ လက္ေထာင္မိျပန္သည္။


ထိုအခ်ိန္တုန္းက က်မ ကဗ်ာတပုဒ္နွင့္ ထိုကာလက စာညြန္႔ ဟုေခၚေသာ အက္ေဆးဆန္ဆန္ စာေလးတပုဒ္ ေရးခဲ့သည္။ ထိုအရာေတြ မေရးမီ အိမ္မွာ ရွိေနေသာ က်မအေဒၚ၏ တကၠသိုလ္ စာေပးစာယူ သင္တန္း မဂၢဇင္းေတြကို ဖတ္သည္။ က်မ မွတ္မိသမွ်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အရြယ္မတိုင္မီ ခ်စ္သူရည္းစား ထားျခင္းမွ ေရွာင္ရွားၾကရန္ ပညာေပးဆန္ဆန္ အေရးအသားေတြ။ က်မ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြကလည္း အဲသည္လို ဆန္ဆန္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သည္ေတာ့ က်မ စာေတြက နံရံကပ္စာေစာင္မွာ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ ပါခဲ့သည္ေပါ့။ သို႔ေသာ္ လူတရာ၀န္းက်င္ ေက်းလက္ အလယ္တန္းေက်ာင္းကေလး၏ သမီးရည္းစားအတြဲ အေရအတြက္ ကေတာ့ ေလ်ာ့မသြားခဲ့ပါ။

က်မႏွင့္ အတူေနေသာ အဘြားက စာ ကဗ်ာေတြ ေရးတာ အားေပးေပမယ့္ နံရံကပ္စာေစာင္အတြက္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ၀င္ကူရတာေတာ့ သိပ္ႀကိဳက္ပံု မရပါ။ ေက်ာင္းနံရံကပ္စာေစာင္အတြက္ ၀ိုင္း၀န္း ကူညီသူ အမ်ားစုက ေယာက်္ားေလးေတြမို႔ အေနနီးစပ္ၿပီး ေတာင္ေတာင္အီအီ စိတ္ေတြ ၀င္မည္ စိုးသတဲ့ေလ။ ထိုအခ်ိန္ေတြမွာ အေမက တျခားရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာမအျဖစ္ တာ၀န္က်ေနသည္။ အကယ္၍ အေမႏွင့္ ေနရမည္ ဆိုလ်င္ေတာ့ နံရံကပ္စာေစာင္မွာ စာ၀င္ေရးခြင့္ ရဖို႔ပင္ မေသခ်ာပါ။ အေမက စာေပ ၀ါသနာ မပါသူ။ က်မ စာေပလမ္းေပၚေလွ်ာက္မိေတာ့ အဘြားက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဂုဏ္ယူေပမယ့္ စကားမေ၀ျဖာေသာ အေမကေတာ့ ခပ္မဆိတ္ပင္။ က်မ ၀တၳဳအသစ္ပါေသာ မဂၢဇင္းရလာလွ်င္ေတာ့ ဖတ္ပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ ဘာေတြ ေရးထားတာလဲဟု က်မကို ေမးတတ္သည္။ ဒါေတာင္ က်မေရးေသာ စာေတြက နားလည္ရခက္သည့္ စာမ်ိဳးထဲမွာ ပါတာ မဟုတ္ပါ။

က်မမွာ သားႏွစ္ေယာက္ရလာေတာ့ သားေတြကို အႏုပညာ ၀ါသနာ ပါေစခ်င္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မဟုတ္ေတာင္ တေယာက္ကိုေတာ့ ဂီတသမား ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ သားေတြငယ္ငယ္က ပန္းခ်ီဆြဲေတာ့လည္း က်မ ေပ်ာ္ရသည္။ သားႀကီးက ေတာ္ေတာ္ အတန္းရသည္အထိ ပန္းခ်ီကို စိတ္၀င္စားသည္။ သားႀကီး ငါးတန္းမွာလား ေျခာက္တန္းမွာလားမသိ သူတို႔ ေက်ာင္းမွာ ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲ လုပ္မည္ ဆိုသျဖင့္ သားက တက္ႂကြေနခဲ့ေလသည္။ ဟိုပံုဆြဲမယ္ သည္ပံုဆြဲမယ္ႏွင့္ သားစိတ္ကူးယဥ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး က်မတို႔လည္း ေပ်ာ္မိသည္။ ဒီလိုနွင့္ ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲ၀င္မည့္သူေတြ စာရင္းေပးရမည့္ေန႔ ေရာက္လာသည္။ အဲဒိေန႔တြင္ သားက ေက်ာင္းမွ ရယ္က်ဲက်ဲနွင့္ ျပန္လာသည္။ က်မက ဘာလို႔ ရယ္က်ဲက်ဲ ျဖစ္ေနရတာလဲ ေမးေတာ့ ျပန္ေျဖေသာ သားအေျဖေၾကာင့္ က်မ အ့ံၾသခဲ့ရသည္။

"သားက ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲမွာ ၀င္ၿပိဳင္ဖို႔ စာရင္းသြားေပးေတာ့ စာရင္းလက္ခံတဲ့ ဆရာမက ေမးတယ္။ မင္းက ဘာပံုဆြဲမွာလဲတဲ့။ သားက ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီ ဆြဲမယ္လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီဆြဲမယ္ဆို မၿပိဳင္ရဘူးလို႔ ေျပာတယ္"

သားက ရယ္က်ဲက်ဲ ေျပာေနေပမယ့္ သားအသံေလးေတြက စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး တုန္ေနသလိုပင္။ ပန္းခ်ီဆရာႏွင့္ စာေရးဆရာ မိဘႏွစ္ပါး တေယာက္မ်ာက္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္မိၾကသည္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကတည္းက သားႀကီးတေယာက္ ပန္းခ်ီကို ဟုတ္တိပတ္တိ မေရးေတာ့တာ ျဖစ္သည္။

က်မတို႔ အေမရိကားေရာက္ေတာ့ သားႀကီးက ၆ တန္း။ သားငယ္က ၃ တန္း တက္ရသည္။ ေက်ာင္းမွာ Art Class က အခ်ိန္စာရင္းႏွင့္ သြားရသည္။ Art Room မွာ ကေလးမ်ားအတြက္ ေဆး၊ စကၠဴ၊ သစ္သားတံုးေတြ၊ ပန္းပုထုဖို႔ ဓါတုရႊ႔ံေစးေတြနွင့္ အျခား အႏုပညာဖန္တီးရာတြင္ အေထာက္အကူ ျပဳသည့္ ပစၥည္းေတြက အလွ်ံပယ္ပင္။ သားတို႔ ေပ်ာ္ၾကသည္။ ပန္းခ်ီျပန္ဆြဲၾကသည္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၿမိဳ႔နယ္လံုးကၽြတ္ ေက်ာင္းေပါင္းစံု ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲမွာ တင္ျပဖို႔ သူတို႔ပန္းခ်ီကားေတြ ေရြးခ်ယ္ခံရသည္။ ပန္းခ်ီကားေတြ မတင္မီ သူတို႔ အေမးခံရေသာ ေမးခြန္းကေတာ့ ေျပာင္းသြားသည္။ ဒီပံုကို ဆြဲဖို႔ ဘယ္လို စိတ္ကူး ရတာလဲတဲ့။

၂၀၁၀ -၂၀၁၁ မွာေတာ့ စာသင္ႏွစ္ စစခ်င္း သိတ္မၾကာခင္မွာပဲ သားငယ္က ဒရမ္ဆက္ႀကီးတခု ေက်ာင္းက ယူလာသည္။ ေက်ာင္းသားတိုင္း တူရိယာတခု တီးရသည္။ ဒါေၾကာင့္ သားငယ္က မႏွစ္က တေယာတီးၿပီး ဒီႏွစ္ေတာ့ ဒရမ္ စမ္းတီးခ်င္သတဲ့။ ဒရမ္သံ ဆူဆူညံညံႀကီးကို နားမခံႏိုင္တာေရာ တူရိယာပစၥည္းတခုထဲကို တစိုက္မတ္မတ္ တီးေစခ်င္တာေရာေၾကာင့္ သားငယ္၏ ေရြးခ်ယ္မႈကို ကန္႔ကြက္ဖို႔ ျပင္မိေပမယ့္ အရာရာကို စမ္းသပ္ေနေသာ အရြယ္ေပမို႔ ေလာေလာဆယ္ လႊတ္ထားလိုက္သည္။ သူ၏ စိတ္၀င္စားမႈ အမွန္ရွိေသာ ေနရာကို သူသိသြားခ်ိန္တြင္ သူ႔ဘာသာ ေရြးခ်ယ္လိမ့္မည္။

ကေလးေတြက ေက်ာင္းမွာ ပံုမွန္ အားကစားခန္းမ Gym သြားရခ်ိန္အျပင္ အားကစားတခုခု ကစားရ ေသးသတဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ သားႀကီးက ဘတ္စကက္ေဘာ ကစားသည္။ သားငယ္ကေတာ့ American Football ကစားမည္တဲ့ေလ။ ေက်ာင္းေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ္ခႏၶာ က်န္းမာသန္စြမ္းဖို႔ေရာ ဂီတႏွင့္ ယဥ္ပါးကာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႏုညံ့ယဥ္ေက်းဖို႔ပါ ေလ့က်င့္ေပးေနၾကတာပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ တၿမိဳ႔ထဲေနသည့္ မိတ္ေဆြတဦးက သူ႔သား အထက္တန္းေက်ာင္းသားအေၾကာင္း ေျပာလာသည္။

"က်ေနာ့္သားက ေက်ာင္းမွာ တူရိယာပစၥည္းတခုခု တီးရမယ္ဆိုလို႔ ဂစ္တာတီးမလို႔တဲ့။ က်ေနာ္က အဲဒီလို အပိုအလုပ္ေတြ အေဖမႀကိဳက္ဘူး။ ဂစ္တာမတီးရဘူး ေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ သားနွစ္ေယာက္ ရွိတာမွာ တေယာက္က ဆရာ၀န္ ျဖစ္ရမယ္။ တေယာက္က ေရွ႔ေန ျဖစ္ရမယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ စာကိုပဲ ႀကိဳးစားဖို႔ လိုတယ္။ အဲဒီ အျပင္ဗာဟီရေတြကို အခ်ိန္မေပးေစခ်င္ဘူး"

မိတ္ေဆြကို တရားခ်ဖို႔ က်မ အသက္ကို အရင္ ၀ေအာင္ရွဴရသည္။ သားေတြ ဂီတႏွင့္ မနီးစပ္ေစဖို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာေနေသာ ဖခင္တဦး နား၀င္ေစဖို႔ စကားလံုးေတြ စဥ္းစားရသည္။

"က်မ သားေတြ ေမြးလာကတည္းက သားေတြကို ဂီတပညာတခုခု ၀ါသနာ ပါပါေစလို႔ ဆုေတာင္းခဲ့တာ။ အႏုပညာ ဂီတဆိုတာ လူရဲ႔ စိတ္ကို ႏူးည့ံယဥ္ေက်းသြားေစတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာလဲ အဲဒီ ဂီတရဲ႔ စြမ္းအားက ဖန္တီးသူ ကိုယ္တိုင္ကိုေရာ ခံစားရသူေတြကိုပါ အင္အားေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ရေစတယ္ေလ"

က်မသားႀကီး ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ ေလာက္မွာ က်မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္ သား၏ အဘိုးအဘြားမ်ား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး သားကို ဘာတူရိယာ သင္ေပးမလဲ တိုင္ပင္ၾကသည္။ က်မက သားကို စႏၵယား တီးေစခ်င္သည္။ သားအေဖက ဆက္ဆိုဖံုး မႈတ္သံက အားရွိတာကြလို႔ ေျပာသည္။ သားအဖိုးကေတာ့ မိဘေတြလည္း ေျခႏိုင္လက္ႏိုင္ ၀ယ္ေပးႏိုင္ေအာင္ တေယာပဲ သင္ခိုင္းတာ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္တဲ့။ စႏၵယားဆို ေစ်းႀကီးတယ္ေလ။ သားအဘြားကေတာ့ သူ အေသအခ်ာ ေအာ္ဒါမွာၿပီး လုပ္ထားတဲ့ ပတၱလား ရွိေနတာပဲ။ အဲဒါကို တီးပေစေပါ့တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်မက တီဗီြမွာ ေတးသံစံုတီး၀ိုင္း ေဖ်ာ္ေျဖေနတန္း တီး၀ိုင္းထဲမွာ ပါတဲ့ ဂီတ တူရိယာ ပစၥည္းေတြ ျပၿပီးေတာ့ သားႀကီးလာရင္ အဲဒီအထဲက ဘာတူရိယာကို တီးမလဲလို႔ ေမးေတာ့ သားက စဥ္းေတာင္ မစဥ္းစားပဲ ျပန္ေျဖသည္။ ၀ါးလက္ခုပ္ တီးမယ္တဲ့။ က်မတို႔ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္မိၾကေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ အားမရွိလွပါ။ ဘာမွ မတီးဘူး ေဘာက္ဆင္ထိုးမယ္ မေျပာတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဟု က်မက စိတ္ေျဖခဲ့ရသည္။ က်မ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ဥပမာ ဥပေမယ်ႏွင့္ ေျပာေသာ စကားေတြကို အထက္ေက်ာင္းသားအေဖ သေဘာေပါက္သလားေတာ့ မသိပါ။ က်မေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေမာသြားသည္။

ေဆာင္းဦး၀င္စ တရက္မွာ သားႀကီး ကဗ်ာေတြ ေရးေနတာ ေတြ႔ရသည္။ က်မက ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ 'သား ကဗ်ာေတြ ဘာေတြ ေရးလို႔ပါလား' ဟုေျပာေတာ့ ေက်ာင္းက poetry Class အတြက္ဟု ေျပာသည္။ ေက်ာင္းမွာ ကဗ်ာေရးရတဲ့အခ်ိန္ ရွိသတဲ့လား။ က်မက စိတ္၀င္တစား ျဖစ္ခဲ့ရျပန္သည္။ သားကဗ်ာေတြကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အင္မတန္ လြတ္လပ္ေသာ အေတြးကို ေတြ႔ရသည္။ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာထက္ လူအမ်ားက စာေရးဆရာဟ ုသတ္မွတ္ျခင္းကို ခံရေသာ က်မ မေတြးမိေသာနည္းျဖင့္ စဥ္းစားပံုေတြကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ေက်ာင္း Poetry Class အတြက္မို႔ အဂၤလိပ္လို ေရးထားေသာ သားကဗ်ာတခ်ိဳ႔ကို ဘာသာ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သားငယ္က သူ႔ Language Art Class အတြက္ ေရးေသာ ကဗ်ာတခ်ိဳ႔ကို ၾကည့္ေပးဖို႔ ေျပာလာျပန္သည္။ Grade 4 သာ ရွိေသးေသာ သားငယ္ကဗ်ာေလးေတြက ကေလးဆန္ေပမယ့္ သားငယ္ ကဗ်ာေရးရသည္ဆိုတာကပင္ က်မကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစၿပီ။ ေဟာသည္ ကဗ်ာေလးကိုေတာ့ က်မ သေဘာက်မိသည္။

Colors

Where ever I go
colors follow me.

White in winter
Green in Summer
Gold in fall

I can not run away from all.

အေရာင္မ်ား

က်ေနာ္ဘယ္သြားသြား
အေရာင္မ်ားကလိုက္ပါ။

ေဆာင္းမွာအျဖဴ
ေႏြမွာအစိမ္း
ရြက္ေႂကြရာသီမွာေတာ့ ေ႐ႊေရာင္။

ေ႐ွာင္လို႔မလြတ္ႏိုင္။

လူတိုင္း အေရာင္ေတြနဲ႔ မလြတ္ႏိုင္တာ သိေနေပမယ့္ အဲဒီအေတြးေလးကို ခ်ေရးဖို႔ က်မ စိတ္မကူးမိခဲ့ ေပ။ ရိုးစင္းေသာ အေတြးေလး တစကလည္း အႏုပညာေျမာက္ႏိုင္ေၾကာင္း သတိတရ ျဖစ္ေစသည့္အတြက္ (ျမန္မာမိသားစု၀င္တဦးေပမို႔) ပါးစပ္က ထုတ္မေျပာမိေပမယ့္ သားကို က်မေက်းဇူးတင္မိသည္။

ေဖေဖာ္၀ါရီ ဒုတိယပါတ္ထဲမွာ သားတို႔ေက်ာင္းက ဖိတ္စာတေစာင္ရသည္။ 7 Grade ေက်ာင္းသားေတြ၏ ကဗ်ာရြတ္ပြဲကို တက္ေရာက္ရန္။ သားႀကီးက 7 Grade မို႔ သားကဗ်ာ ရြတ္မွာလား ေမးမိသည္။ ပထမပိုင္းမွာ သားက စိတ္၀င္စားပံု မျပပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်မက သူ႔ကို ကဗ်ာရြတ္ေစခ်င္မွန္း သိသျဖင့္ ရြတ္မည္ဟု ေျပာသည္။ က်မက သားထက္ ပိုစိတ္လႈပ္ရွားကာ ကဗ်ာရြတ္ ေလ့က်င့္ဖို႔ အလယ္တန္း ထိသာရွိေသာ ေက်ာင္းတြင္း ကဗ်ာရြတ္ပြဲေလးမို႔ မိသားစု ဆန္သည္။ ကဗ်ာရြတ္ပြဲလာသည့္ ေက်ာင္းသားမိဘေတြက ကိုယ္ႏိုင္ရာ အစားအစာေလးေတြ ယူလာခဲ့ၾကသည္။ က်မလည္း အခြင့္အေရးရတုန္း ျမန္မာေကာက္ညင္းျပန္ေပါင္းကို အုန္းသီးႏိုင္ႏိုင္နွင့္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ သူတို႔ ႀကိဳက္ၾကပံု ရပါသည္။ က်မ ေကာက္ညင္းေပါင္းက အရင္ဆံုး ကုန္သြားခဲ့သည္။

ကဗ်ာရြတ္ပြဲကို အခမ္းအနား အစီအစဥ္ အတိအက်ႀကီးျဖင့္ က်င္းပျခင္း မဟုတ္ပါ။ 7 Grade Poetry Class ကို ႀကီးၾကပ္ေသာ ဆရာနွစ္ဦးက ကဗ်ာရြတ္ပြဲေလး လုပ္ရျခင္းအေၾကာင္း အနည္းငယ္ မိတ္ဆက္စကား ေျပာၾကားၿပီး မည္သူမဆို ကိုယ့္ကဗ်ာကို အဆင္ေျပရာအခ်ိန္တြင္ ၀င္၍ ရြတ္ဆိုႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စိတ္ပါလက္ပါ ၀င္ရြတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ရြတ္ခ်င္စိတ္ ႐ွိၾကေသာ္လည္း ရွက္ေနၾက၏။ ထိုအခါ မိသားစု၀င္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက သက္ဆိုင္ရာ ကေလးနာမည္ကို သံၿပိဳင္ေခၚ၍ အားေပးသည္။ ကိုယ့္နံမည္ကို သံၿပိဳင္ေခၚေနေလေတာ့ ကေလးက မေနသာေတာ့ပဲ ကဗ်ာထြက္ရြတ္ေတာ့သည္။

ပြဲအစပိုင္းမွာသာ ကေလးေတြက တုန္႔ဆိုင္းေနေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း အရွိန္ရလာေတာ့ သူတို႔ စိတ္ပါလာၾကသည္။ ရြတ္လက္စ လူေတြက အေခါက္ေခါက္ တက္ရြတ္ၾကသည္။ စိတ္မပါဘူး ဆိုေသာ က်မသားႀကီးေတာင္ သံုးပုဒ္ ရြတ္သြားခဲ့သည္။ ကဗ်ာရြတ္ဖို႔ အစီအစဥ္မရွိေသာ သားႀကီး၏ သူငယ္ခ်င္း ကိုးရီးယန္းေလးက သားႀကီး ကဗ်ာတပုဒ္ တက္ရြတ္သြားသည္။ ထိုကေလးလိုပင္ ေနာက္ပိုင္း အစီအစဥ္မရွိသူ ေတြလည္း ေနာက္ပိုင္း စိတ္ပါကာ ၀င္႐ြတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳေသာ ဆရာေတြ၊ ေက်ာင္းသားမိဘေတြက ကဗ်ာရြတ္ပြဲကို မလာႏိုင္ေသာ ကေလးမ်ား၏ ကဗ်ာေတြကို ရြတ္ေပးၾကသည္။ အလြန္ရင္းႏွီး ေႏြးေထြး၍ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ ပြဲေလး ျဖစ္သည္။ က်မမွာေတာ့ လက္ခုပ္တီးရတာ လက္ေတြေတာင္ နာလို႔။ ကေလးေတြ၊ မိဘေတြ၊ ဆရာေတြကလည္း ေပ်ာ္လို႔။

တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြကို ကဗ်ာရြတ္တာ အပါအ၀င္ လူေရွ႔မွာ စကားေျပာ တင္ဆက္နည္းေတြကို ဖိအားမေပးေသာ နည္းျဖင့္ မသိမသာ ေလ့က်င့္ေပးေနျခင္းပင္။ သားသူငယ္ခ်င္း ၀ီလ်ံဆိုေသာ ကေလးဆို ကဗ်ာ ၅ ပုဒ္ ရြတ္သြားသည္။ သူ႔ကဗ်ာတခ်ိဳ႔က အရွည္ႀကီးေတြ။ အေတာ္လည္း ေကာင္းသည္။ လူေကာင္ေသးေသာ ၇ တန္းေက်ာင္းသားေလးက ကဗ်ာရြတ္ရာမွာေတာ့ တကယ့္ ၀ါရင့္ ကဗ်ာဆရာႀကီး တဦးအလားပင္။ အဖိ အေဖာ့ အဆြဲအငင္ေတြႏွင့္။ ဟန္ပန္က တည္ၿငိမ္သလို အမွားအယြင္း တလံုးတေလေတာင္ မပါဘူး။ က်မက သူ႔ကဗ်ာအခ်ိဳ႔ကို ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္သျဖင့္ ဘာသာျပန္ဖို႔ ေတာင္းယူခ်င္ေပမယ့္ ေက်ာင္းစည္းကမ္းေၾကာင့္ အခြင့္မသာခဲ့ပါ။ ထိုသို႔ေသာ ပြဲေလးမ်ားမွ တဆင့္ ထင္ရွားေသာ ကဗ်ာဆရာႀကီးမ်ား၊ အႏုပညာသမားမ်ား၊ ထင္ရွားေသာ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူေပါင္း မ်ားစြာ ျဖစ္လာၾကသည္။

သူတို႔၏ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြ၊ ေကာ္ပီရိုက္ဥပေဒေတြေၾကာင့္ တျခားကေလးမ်ား၏ ကဗ်ာေတြကို ေလာေလာဆယ္ဆယ္ ဘာသာျပန္မိတ္ဆက္ေပးလို႔ မရေလေတာ့ က်မသားႀကီး၏ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကိုပဲ မိတ္ဆက္ေပးရပါေတာ့မည္။

သစ္ရြက္

က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္
ေရစီးနဲ႔ေမ်ာပါေနတဲ့
သစ္ရြက္ေလးတရြက္လို႔ျမင္တယ္။

ေရွ႔တူရူကဦးတည္ရာဆီ
မေရာက္ေသးတာကလြဲလို႔
က်ေနာ္ကေနရာတိုင္းမွာ။

တခါတေလ အျမင့္ကျပဳတ္က်..
တခါတေလ တခုခုနဲ႔တြယ္ၿငိ..
တခါတေလ...
အေပါင္းအပါေတြနဲ႔ အတူေမ်ာပါစီးဆင္းရင္း
ေက်ာက္ေဆာင္ေတြနဲ႔ တိုက္မိ။

က်ေနာ္ျမင္ေနရတယ္
တခ်ိဳ႔ေနာက္မွာက်န္ခဲ့
အရြက္သစ္ေတြကလည္း
ေႂကြဆဲ...

စီးေမ်ာဖို႔
နစ္ျမဳတ္ဖို႔ကလြဲရင္
ျပန္လမ္းမရွိတဲ့ခရီးမွာ။

၇ တန္းေက်ာင္းသား တေယာက္၏ ကဗ်ာက သံေ၀ဂသံေတြ ကဲေနသလို က်မ ခံစားရသည္။ က်မ အဲဒီ အရြယ္မွာ အဲဒီလို ကဗ်ာမ်ိဳး မေရးခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ငါ့အသက္အရြယ္နဲ႔ ဒီလို ကဗ်ာမ်ိဳး မေရးသင့္ဘူးဟု က်မ စဥ္းစားခဲ့သလားမသိ။ သူမ်ားေတြက ႀကီးက်ယ္ရန္ေကာဟု ေ၀ဖန္ခံရမွာ စိုးရိမ္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သားတို႔မ်ိဳးဆက္ေတြက ေထြလီကာလီ အေတြးေတြ ေတြး၍ သူတို႔က အႏုပညာဟု သတ္မွတ္သည့္အရာကို အထိခိုက္ မခံၾကေတာ့ျခင္းပင္။

ခက္မာ။

Monday, May 30, 2011

သက္လံုျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းပစ္သလား
ေရးသူ - ႏုႏုရည္ အင္း၀




ေဟ..... ရထားလာၿပီတဲ့။

ေ၀ါခနဲ ဆူညံသြားတဲ့ လူသံေတြနဲ႔ အတူ က်ဳပ္ ကဗ်ာကယာ ထရပ္လိုက္မိတယ္။ ရထားကို မျမင္ရေသး ေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ရြာ ဘူတာတခုလံုး ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားလိုက္ပံုမ်ားေတာ့ .... ေတာ္။ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ဟိုေကာင္မေလး ခရမ္းသီးသည္ အပုမရယ္၊ အင့္ေနတဲ့ ခရမ္းသီးေတာင္းႀကီး တရြက္ရြက္နဲ႔ ရထားကို တက္ဖို႔ တာစူေနလိုက္တာမ်ား၊ သူ႔ေဘးက ဆန္အိတ္ပိုင္း ရြက္ထားတဲ့ မိန္းမနဲ႔ တိုက္မိမတတ္။ အို ..... အားလံုးအတူတူ ပါပဲေလ။ ထင္းစည္းေတြ ၾကံစည္းေတြ၊ ခရမ္းသီး ဗူးသီးေတာင္းေတြ အရြက္ကိုယ္စီ၊ အထမ္းကိုယ္စီနဲ႔။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ တိုးေ၀ွ႔ တိုက္ခိုက္ၿပီး ရထားေပၚတက္ဖို႔ တာစူေနလိုက္ၾကတာ။


'၀င္လာၿပီေဟ့ တက္ထား'
'အို.... ဟဲ့ေကာင္မ ဒီနားလာေစာင့္လို႔ဆို'
'ဟဲ့ မတိုးနဲ႔ဆို ဒီမွာ အရြက္ႀကီးနဲ႔ ဟဲ့'

ဘုရား... ဘုရား။ ဒီေလာက္ က်ပ္ညႇပ္ ႁပြတ္သိပ္တဲ့ ရထားေပၚကို က်ဳပ္တက္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဘာျဖစ္ျဖစ္၊ က်ဳပ္ အထုပ္ကေလးကို ရင္ခြင္ထဲပိုက္ၿပီး လူေတြၾကားထဲကို က်ဳပ္ အတင္းတိုး၀င္ပစ္လိုက္တယ္။ က်ဳပ္ တက္ရမွ ျဖစ္မယ္။ က်ဳပ္ လိုက္ရမွ ျဖစ္မယ္။ အိုး..... ကၽြတ္...... ကၽြတ္ ေသပါၿပီေတာ္။ ေနာက္ကေန ဖိတိုးလိုက္တာ။ ဘယ္လို ျဖစ္ေနၾကတာလဲ။ ၾကည့္.... ၾကည့္ ေရွ႔က မိန္းမက ေနာက္လန္က်လာျပန္ၿပီ။ အမေလး ကုန္ၿပီ ကုန္ၿပီ။ က်ဳပ္အထုပ္ကေလးေတာ့ က်ိဳးေၾကကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႔။ လူနာတာက ကိစၥမရွိဘူးဆို။ အထုပ္ေလး က်ိဳးေၾကကုန္မွ ဒုကၡ.....။

'နည္း နည္း ေလာက္၊ နည္း နည္း ေလာက္ ေလး ေတာ္၊ က်ဳပ္ ဖယ္လိုက္ၾကစမ္းပါ အထဲ၀င္ခ်င္လို႔'
'ဟာ ဘယ္ရမလဲ အေမႀကီးကလဲ အထဲ၀င္လို႔ မရဘူး၊ ဒီနားမွာပဲေန၊ ရတဲ့ ေနရာမွာပဲေန'
'ဟင္.... ခက္လိုက္တာမ်ားေတာ့။ က်ဳပ္က ဒီ အိမ္သာနားမွာ မေနခ်င္လို႔ ဟုတ္ပါဘူး။ ဒီနားက က်ဳပ္ညႇပ္ေနတာ လက္ကို မ၀င့္သာလို႔၊ ဟိုအထဲက လက္၀င့္သာတဲ့ ေနရာေလးမွာ က်ဳပ္အထုပ္ေလး ေျဖၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ'

အထုပ္ထဲက ေဆးလိပ္ထုပ္နဲ႔ မန္းမေရြးထုပ္ေလးမ်ား က်ိဳးေၾကကုန္ၿပီလားလို႔ပါ။ အမဲသား နဲ႔ ငရုတ္သီး ေၾကာ္ ပလပ္စတစ္ ထုပ္ကေတာ့ သိပ္ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ဖိဖိ ေပါက္မထြက္ ၿပီးတာပဲဟာ။ အထုပ္ေျဖၾကည့္ မရေတာ့ က်ဳပ္ အျပင္ဘက္ကေန လက္နဲ႔ အသာ စမ္းၾကည့္မိတယ္။ အင္း... အင္း.. ေဆးလိပ္ကေလးေတြကေတာ့ အရွည္လိုက္ေလးေတြပဲ။ က်ိဳးဟန္မတူဘူး။ ဒါက အမဲသားေၾကာ္ ပလပ္စတစ္ထုပ္။ အဲေတာ့ မန္းမေရြးထုပ္ကေတာ့ ေၾကၿပီ ထင္ပါရဲ႔။ ခဲခဲဖတ္ဖတ္ မစမ္းမိဘူး။ ဒုကၡပါပဲေတာ္.....။ အ,ပါတယ္။ က်ဳပ္ကိုက အ, ပါတယ္။ ဒါေလးကို မက်ိဳး မေၾကေအာင္ေလးေတာင္ မယူႏိုင္ဘူး။ က်ဳပ္အျဖစ္မရွိတာ။ မေန႔ညကေတာင္ ႂကြက္ကိုက္ ေျခမြ ခံရမယ့္ ေဘးကေန က်ဳပ္ သိမ္းထားႏိုင္ခဲ့ေသးတာပဲ။ ဒီ မန္းမေရြးကို က်ဳပ္သား ငေမာင္ သိပ္ႀကိဳက္တာ။

တတ္ႏိုင္ပါဘူးေလ။ အေရးႀကီးတာက မီးရထားႀကီး လမ္းဘူတာေတြ ၾကာၾကာမရပ္ဘဲနဲ႔ ၿမိဳ႔ဘူတာကို ျမန္ျမန္ ေရာက္သြားဖို႔ပါပဲ။ ရထားႀကီးက အင္မတန္ အေႏွးခုတ္တယ္။ လူေတြကမ်ား၊ ကုန္ေတြကမ်ားနဲ႔ ေရာက္ႏိုင္ဘူး။ အိအိ.... အိအိနဲ႔ ေခါက္တိုင္း ေခါက္တိုင္း အလ်င္လို အေႏွးျဖစ္ရတာခ်ည္းပဲ။

အို ေခၽြးေတြကလည္း မ်က္ႏွာေပၚကို တေတြေတြ စီးၾကလာလိုက္တာမ်ား သုတ္မႏိုင္ ျပဳမႏိုင္။ က်ဳပ္သနပ္ခါးေတြေတာ့ ကုန္ပါၿပီ။ ဒီ ရထားအေၾကာင္းသိလို႔ ဘယ္ေလာက္ ထူထူပိန္းပိန္း လိမ္းခဲ့ လိမ္းခဲ့ ရထားေပၚေရာက္ ကုန္တာပါပဲ ေတာ္။ တပါတ္ကို တခါ ဒီကို လာတဲ့အခါမွ က်ဳပ္ ထုတ္၀တ္တဲ့ အက်ႌအသစ္ေလးနဲ႔ ထမီအသစ္ေလးလဲ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေသခ်ာ ေလွ်ာ္ဖြတ္ၿပီး ျပန္႔ေအာင္ ထားထား ဒီေပၚေရာက္တာနဲ႔ ေၾကရ မြရေတာ့တာပဲ။ အလွအပ ႀကိဳက္လို႔ရယ္ ဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဘြားႀကီးပဲ။ ဘာႀကိဳက္ေနရမတံုးေတာ္။ မုန္႔ပ်စ္သလက္ဖိုေဘးမွာ နွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ အက်ႌစုတ္ ထဘီစုတ္နဲ႔ ေနေနက်ခဲ့ၿပီပဲ။ သနပ္ခါး ကပ္ဖို႔ဆိုတာလဲ ေ၀လာေ၀း။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္သားငေမာင္က က်ဳပ္ကို တယ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ေနေစ့ခ်င္တယ္။ မေအ လုပ္တဲ့သူ သနပ္ခါး ပန္းပန္နဲ႔ ထဘီ အက်ႌလတ္လတ္ေလးနဲ႔မ်ား ျမင္ရရင္ သူ အင္မတန္ စိတ္ခ်မ္းသာသတဲ့။ က်ဳပ္သားေလး စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ။ ရထားကလဲေတာ္ ေရြ႔ပဲ မေရြ႔ေတာ့ဘူးလား မသိဘူး... ခါထဲမွ။ အလ်င္အေခါက္ေတြထက္ ပိုၾကာသလိုပဲ။ က်ဳပ္စိတ္ကပဲ ေလာေနလို႔လား သိပါဘူး။ က်ဳပ္သားေလးကို က်ဳပ္ ေတြ႔ခ်င္လွၿပီ။ အလ်င္ပတ္က က်ဳပ္ မသြားလိုက္ရဘူးေလ။ ျဖစ္ရပံုမ်ား က်ဳပ္ ... က်ဳပ္ အသံုးမက်တာ။ အသံုးမက်တာ။ သြားရမယ့္ ရက္နီးမွ ေရခ်ိဳး ေၾကးခၽြတ္တာ ဖ်ားေရာ။ ခါထဲ.... တံုး ဖ်ားလိုက္တာ။ ဘယ္လိုမွ မထႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္သား ငေမာင္ က်ဳပ္ကို ေမွ်ာ္ရွာမွာ။ မေအ မလာေတာ့ မ်က္ႏွာ ငယ္ရွာမွာ။

'ေရွ႔တဘူတာ ၿပီးယင္... ၿမိဳ႔ဘူတာပါလို႔ ဆိုေန၊ နားက ဘာျဖစ္ေနတုန္း'
'ဟဲ့ ေကာင္မ ထ ငိုက္မေနနဲ႔'

ရထားတြဲထဲက လႈပ္လႈပ္ ရြရြ အသံေတြ ဗလံေတြနဲ႔အတူ က်ဳပ္ ရင္ေတြေတာင္မွ ဒိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေရွ႔တဘူတာၿပီးရင္ ေရာက္ေတာ့မယ္။ က်ဳပ္သားဆီကို ေရာက္ေတာ့မယ္။ ေရွ႔ တဘူတာဆို လိုေတာ့ လိုေသး တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္ခါနီးဆို ရထားက တမ်ိဳးရယ္။ ျမန္ျမန္ ခုတ္တတ္တယ္။ အေပါက္၀နား ကပ္ေအာင္ ေနရာ ေရြ႔ထားမွ။

'အို ဒုကၡပါပဲ။ မေရာက္ေသးဘူး အေမႀကီးရဲ႔။ ဘာလို႔ တအားတိုးေနတာလဲ။ က်ဳပ္တို႔ ေအာက္ျပဳတ္က် သြားလိမ့္မယ္'

ရထားေပါက္၀က ေအာ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကို က်ဳပ္ေတာ့ ဂရုမစိုက္ေပါင္။ က်ဳပ္ဘာသာ တိုးျမဲတိုင္း တိုးတာပဲ။ ဒါမွ က်ဳပ္ျမန္ျမန္ ရထားေအာက္ ဆင္းႏိုင္မွာ။ က်ဳပ္ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ ရထားက ေရွ႔ ဘူတာကို ခဏေလးနဲ႔ ျဖတ္ခဲ့တာ။

'ဟာ ဒီအဘြားႀကီးနဲ႔ေတာ့ ဒုကၡပဲ၊ ရထား ရပ္ပါေစဦးေတာ့ဗ်ာ၊ ေသာက္က်ိဳးနည္း'

ကဲေျပာခ်င္တာ ေျပာၾက၊ က်ဳပ္ ေအာက္ေရာက္ၿပီ။ တလမ္းလံုး ရပ္လိုက္လာရတဲ့ ေျခေထာက္ေတြက ျဗဳန္းဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေလွ်ာက္မရဘူး။ ထံုထံုႀကီးေတြ။ က်ဳပ္ ေျခေထာက္ေတြကို တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ေဆာင့္လိုက္ၿပီး ဘူတာထဲက ထြက္လိုက္တယ္။ တေက်ာ္ေက်ာ္ ေခၚေနတဲ့ ျမင္းလွည္းေတြ၊ ဆိုက္ကားေတြကို အေရးမစိုက္ဘဲ အထုပ္ကေလး ေခါင္းေပၚတင္၊ ထမီကို ျပင္၀တ္လို႔ က်ဳပ္ျမန္ျမန္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္တယ္။ ေျခလွမ္းေတြ သြက္လိုက္ေနလိုက္တာ မ်ားကလဲ အေပၚက ေနပူလဲ မသိ။ ေမာတာ ပန္းတာလဲ သိေတာ့ေပါင္။ ဘူတာကေန ၿမိဳ႔ျပင္ထိ ခရီးတာ ေတာ္ေတာ္ေ၀းတာလို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ က်ဳပ္ေတာ့ ဘယ္ခါမွ မေ၀းခဲ့ပါဘူး။ ေလွ်ာက္လိုက္တာပဲ။ ေဟာ ဟိုမွာ အုတ္နံရံ နီနီႀကီးေတြကို ျမင္ရၿပီ။ အဲဒီ ေထာင္နံရံႀကီးေတြကို ျမင္လိုက္ရင္ က်ဳပ္ေမာသမွ် ေျပၿပီ။

အဲဒီ ေထာင္ႀကီးထဲမွာ က်ဳပ္သား ငေမာင္ ရွိတယ္။

++++++++++++++ ++++++++++++ +++++++++++++

'အက်ဥ္းသား စံၿမိဳင္ ေခၚ ေပါက္စ'

'ေတြ႔လိုသူ ေဒၚမဲျပာ'

သူမ်ားေတြ ေခၚသံကို နားတစြင့္စြင့္နဲ႔ က်ဳပ္ဂဏာမၿငိမ္ေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္အလွည့္ကလဲ မေရာက္ႏိုင္ေသးဘူးလား ေတာ္။ ေရာက္ႏိုး ေရာက္ႏိုး၊ ေခၚႏိုး ေခၚႏိုးနဲ႔ ေစာင့္ရတာ လည္ပင္းရွည္ေပါ့။ ေခၚေနတဲ့ လူကို က်ဳပ္အလွည့္ မေရာက္ေသးဘူးလား၊ မေရာက္ေသးဘူးလားနဲ႔ ခဏခဏ သြားေမးလြန္းလို႔လဲ ေငါက္ခံရၿပီးၿပီ။ 'လာမေမးနဲ႔ ေခၚတာကို နားေထာင္' တဲ့။ ဟုတ္ပါၿပီ။ ျမန္ျမန္သာ ေခၚပါေတာ္၊ က်ဳပ္မယ္ ေရာက္ကတည္းက အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ထားရတာလဲ ေမာလို႔။ က်ဳပ္အထုတ္ေလးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လုပ္။ ပစၥည္းစာရင္း စာရြက္ေလးကို အဆင္သင့္ထုတ္၊ က်ဳပ္မဖတ္တတ္ေပမယ့္ ေဘးအိမ္က ကေလးမေလး လက္ေရးေလးေတြနဲ႔ ေရးထားတာ 'ေဆးလိပ္ ငါးဆယ္၊ အမဲသား ငရုတ္သီးေၾကာ္၊ မန္းမေရြးတထုတ္' တဲ့။

က်ဳပ္သိတာေပါ့။ က်ဳပ္ေျပာတာ ကေလးမ ေရးေပးတာကိုး။ စာရြက္ေလးကို အဆင္သင့္ လက္ထဲကိုင္ထားလိုက္ၿပီး၊ က်ဳပ္ထဘီကို ျပန္၀တ္လိုက္တယ္။ ေထာင့္တန္းႀကီး ဆြဲမေနေအာင္ပါ့။

အက်ႌကိုလဲ သပ္ရပ္ေအင္ ဆြဲခ်။ မ်က္ႏွာေပၚက ေခၽြးေတြကိုလဲ ပစၥည္းထုတ္လာတဲ့ ပုဆိုးနဲ႔ ခပ္ဖြဖြ သုတ္ရတယ္။ က်ဳပ္ကို ျမင္ရင္ က်ဳပ္သား ေက်နပ္မွာပါ။ ဒီေကာင္ ေနေတာ့ ေကာင္း ထင္ပါ့။ အိပ္မက္ ယာမက္ကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ေတာက္ေတာက္ပပ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း မဟုတ္ဘူး။ သင္း ၀တ္ေနက် တက္ထရြန္ အျဖဴ လက္တိုအႏြမ္း၊ ခ်ည္လံုခ်ည္ အညိဳ အေပါက္ေလးေတြနဲ႔။ လြယ္အိတ္အစိမ္း အစုတ္ႀကီးကလဲ ပါလိုက္ေသး။ က်ဳပ္ကေတာင္ ေျပာလိုက္ေသး ထင္ပါ့။ 'ငေမာင္ရယ္ လြယ္အိတ္ကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ငါ့သား စကၠဴရြက္ေတြေတာ့ မပါပါ ေစနဲပ။ ငါ့သား စကၠဴရြက္ေတြေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္တာ မဟုတ္လား' လို႔ ဆိုေတာ့ သူ႔အေဖ ျပံဳးပံုမ်ိဳးနဲ႔ ျမံဳစိစိ ျပံဳးလို႔ 'အေမ မသိပါဘူး ဗ်ာ' တဲ့။ ေအးေလ ဟုတ္ပါတယ္။ က်ဳပ္ မသိတာေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ထင္တာေလ ထင္တာ၊ က်ဳပ္ထင္တာ ေျပာရတာ။ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္အိပ္မက္ထဲ မေျပာနဲ႔ အျပင္မွာေတာင္ က်ဳပ္သားအေၾကာင္း က်ဳပ္ ေရေရရာရာ သိတာလိုက္လို႔။ က်ဳပ္သိတာ ဖတဆိုးသားေလးမို႔ က်ဳပ္ ငံုထားမတတ္ ခ်စ္တယ္။

အႀကီးလူေတြ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ရပ္ေ၀းလြင့္ကုန္ၾကေတာ့ က်ဳပ္နားမွာ သူက်န္ရစ္တယ္။ ေက်ာင္းထားေတာ့ စာႀကိဳးစားတယ္။ ေတာ္လဲ ေတာ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆယ္တန္းက်ၿပီး ေက်ာင္းဆက္မေန ေတာ့ပဲ ဘုတ္အုတ္ေတြပဲ တေနကုန္ ဖတ္ေနေတာ့တာပဲ။ အရက္၊ ဖဲ၊ မိန္းမ ေ၀လာေ၀း။ ေဆးလိပ္တဖြာဖြာ၊ လြယ္အိတ္ေလး တလြယ္လြယ္နဲ႔ ဘုတ္အုတ္ဖတ္လိုက္၊ ေရးလိုက္ ခၽြတ္လိုက္၊ အျပင္သြားလိုက္နဲ႔ ေနရွာတာပဲ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဒါပဲ သိတယ္။ က်ဳပ္အလုပ္နဲ႔ က်ဳပ္ အခ်ိန္တန္ မနက္ေလးနာရီ ထိုးတာနဲ႔ ရြာထိပ္ထြက္၊ မုန္႔ျပားသလက္လုပ္ေရာင္း၊ ျပန္လာ ခ်က္ျပဳတ္၊ ဖြပ္ေလွ်ာ္၊ ေနာက္ေန႔ မုန္႔ေရာင္းဖို႔ ျပင္တာ ဆင္တာနဲ႔ဟာ အားရတယ္ မရွိဘူး။

က်ဳပ္သား ဘာလုပ္ေနသလဲ မသိေပါင္။ က်ဳပ္ခ်စ္တာပဲ သိတယ္။ အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ သားႀကီးကို ရင္ခြင္ပိုက္ ကေလးလိုပဲ အရိပ္ၾကည့္ၿပီး ေနခ်င္တာပဲ သိတယ္။ က်ဳပ္ မုန္႔ေရာင္းမယ္။ ရတာေလးနဲ႔ က်ဳပ္သား ႀကိဳက္တတ္တာေလးေတြ ခ်က္ထားမယ္။ သူ စားေနတာကို က်ဳပ္က တစိမ့္စိမ့္ ထိုင္ၾကည့္မယ္။ ညဥ့္နက္လဲ နက္တဲ့ အေလ်ာက္ပဲ။ က်ဳပ္ ေဆးလိပ္တတိုနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တာပဲ။

ျပန္လာ တံခါးဖြင့္ ခူးခပ္ ေပးၿပီး ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္တာပဲ။ မေမးဘူးေပါင္။ ငါ့သား ဘယ္က ျပန္လာသလဲ။ ဘယ္သြားသလဲလို႔မ်ား။ က်ဳပ္ေျပာတတ္တာ တခုပဲ။

'ကဲ အိပ္ေတာ့ ငါ့သား ပင္ပန္းလာတယ္။ မင္း မနက္ ဘာဟင္း စားမတံုး' ဒါပဲ က်ဳပ္ေျပာတယ္။ က်ဳပ္သားက 'ဘာခ်က္ ခ်က္ပါ အေမရာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေကာင္းတာခ်ည္းပါပဲ' လို႔ ျပန္ေျပာတဲ့ စကားတခြန္းနဲ႔ က်ဳပ္ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့တာပဲ။

က်ဳပ္ ေတာ္..... မသိတဲ့ အဆံုးမွာ တကယ္ တကယ္။ က်ဳပ္သား ခုေထာင္က်တာ ဘာမႈမွန္း က်ဳပ္ မသိဘူးရယ္။ က်ဳပ္ အ လိုက္တာမ်ားေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႔ကေန သား ဖမ္းေခၚသြားတာေတာင္ မျမင္လိုက္တဲ့ အျဖစ္။ က်ဳပ္ ထူ ပံု၊ 'အ' ပံု၊ 'န' ပံုေတြ။

အဲဒီေန႔က ေန႔လယ္ခင္းႀကီး က်ဳပ္ မုန္႔ႀကိတ္ေနတုန္း ဟိုလူေတြ ေရာက္လာတာ။ 'ေမာင္ေမာင္ ရွိလား' တဲ့။ ရွိဘူးေလ။ က်ဳပ္သားက မနက္ေစာကတည္းက ထြက္သြားတာ။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔က အိမ္ထဲ ၀င္ရွာခ်င္တယ္ တဲ့။ သူတို႔ ဘာေတြ ဆိုတာလဲ ေျပာၿပီး ဓါတ္ပံုကဒ္ျပားေလး ျပတယ္။ က်ဳပ္ ပထမေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့။ လြယ္အိတ္ေလးေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္က ငေမာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မွတ္ေနတာ။ သူတို႔ကို ဘာေတြရယ္သာ က်ဳပ္မသိတာ။ က်ဳပ္သားကို ဒုကၡေပးမယ့္ သူေတြဆိုတာေတာ့ က်ဳပ္ အလိုလို သိေနတယ္။ အံ့ေရာ။ က်ဳပ္ တခါတည္း 'ခဏ ခဏ ကေလးတို႔ရယ္' ဆိုၿပီး က်ဳပ္ အိမ္ထဲ၀င္ေျပးၿပီး ငေမာင့္ အိပ္ရာနားမွာ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ စကၠဴရြက္ေတြကို ေကာက္၊ မီးဖိုေထာင့္က ပဲေတာင္းထဲကို ထိုးထည့္ ပစ္လိုက္တယ္။

သူတို႔က ဘာရွာခ်င္တာလဲ က်ဳပ္မသိဘူး။ ဒီေတာ့ ငေမာင့္ အိပ္ရာနားမွာ ဘာမွ မရွိရင္ ၿပီးတာပဲေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။

သူတို႔က ေတာ္၊ ရွာလိုက္ခ်က္ေတာ့ ဘာရွာမွန္းလဲ မသိဘူး။ တအိမ္လံုးလဲ ေျပာင္းဆန္ကုန္တာပဲ။ ငေမာင္ကလဲ ညေနသာေစာင္းေရာ ျပန္မလာဘူး။ သူတို႔လဲ ေမာၿပီး၊ သူတို႔ ရွာတာလဲ မေတြ႔ဘူး ထင္ပါ့။

မိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္က်မွ ျပန္သြားေရာ။ က်ဳပ္မယ္ အဲဒီေတာ့မွ ဟင္းခ်ႏိုင္တယ္။ ငေမာင္က အဲဒီည သန္းေခါင္ေက်ာ္ထိ ျပန္မလာဘူး။ က်ဳပ္မယ္ ထမင္းတပြဲနဲ႔ ေစာင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။ မနက္ေလးနာ၇ီ က်ဳပ္ မုန္႔လုပ္ဖို႔ ထြက္တဲ့အထိ ငေမာင္ ျပန္မလာဘူး။

ခက္ခ်ည္ကရို႔ ဒီငေမာင္ေတာ့ဆိုၿပီး စိတ္ထဲ ေလးေတးေတးနဲ႔သာ မုန္႔လုပ္ေနရတယ္။ စိတ္က မေျဖာင့္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ ခုန လူေတြက က်ဳပ္အိမ္ေဘးမွာ အသာေစာင့္ေနၾကတာ က်ဳပ္ဘယ္သိမလဲ။ ငေမာင္က က်ဳပ္အိမ္က ထြက္ခဲ့ၿပီး ခဏၾကာေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတာ ေနမွာ။ ငေမာင္ကို ဖမ္းၿပီး အဲဒီလူေတြ က်ဳပ္ဆိုင္ေလး ေရွ႔က ျဖတ္သြားတာကို က်ဳပ္လံုးလံုး မျမင္ဘူး။ စိတ္ထဲ ေတြးခ်င္ရာ ေတြးၿပီး မုန္႔ကိုပဲ မဲလုပ္ေနမိ တာကိုး။ မိုးမလင္းတလင္း ေမွာင္ကလဲ ေမွာင္ေတာ့ ေဘးဘီလဲ က်ဳပ္မၾကည့္မိဘူးေပါ့ေတာ္။ ငေမာင္ကေတာ့ က်ဳပ္ကို ျမင္မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မေအကို ညႇာတဲ့ က်ဳပ္သားေလးက အသံမျပဳ ႐ွာဘူး။ က်ဳပ္မယ္ မိုးလင္းလို႔ ရြာဘူတာေစ်းက ေကာင္မေလး ေျပးလာၿပီး 'ဘြားခ်စ္ဥ..... ဘြားခ်စ္ဥ ကိုငေမာင္ႀကီး ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟင္.... ဘူတာမွာ လက္ထိပ္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႔တယ္ေတာ့' ဆိုေတာ့မွ သံေယာက္မခ်ၿပီး ဘူတာကို ေျပးရတာ။ ထဘီမႏိုင္ ဘာမႏိုင္ ဆံပင္ အေျပေျပနဲ႔သာ က်ဳပ္မယ္ ေျပးရတယ္။ ေျပးရက်ိဳးလဲ နပ္ပါဘူးေတာ္။ ငေမာင့္ကို က်ဳပ္ မေတြ႔လိုက္ရေတာ့ဘူး။ ရထား ေနာက္ၿမီးဖ်ားေလးပဲ က်ဳပ္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့တယ္။

သနားပါတယ္ က်ဳပ္သားေလး။ ေနေကာင္းထိုင္သာနဲ႔ ေတြ႔ရပါေစ။ လြတ္ရက္ေလး ဘာေလးလဲ သိရပါေစ။ ေကာင္းသတင္းကို က်ဳပ္ ၾကားပါရေစ။ ေစာင့္ရတာကလဲ ၾကာလိုက္တာေနာ္။ ဟိုလူ ေငါက္တာနဲ႔ သြားမေမးရဲေတာ့ဘဲ ထိုင္ေနလိုက္တာ၊ ၾကည့္စမ္း လူေတြေတာင္ အေတာ္ ရွင္းေနေပါ့ပဲ။ က်ဳပ္အလွည့္ မေရာက္ေသးဘူးလား။ ဟင္း က်ဳပ္ေနာက္ဆံုးဘိတ္ပဲ ထင္ပါ့။ က်ဳပ္ ပ်ာရိပ်ာယာ မတ္တတ္ထရပ္ၿပီး ေခၚတဲ့လူဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေဟာေတာ္ ေခၚတဲ့လူလဲ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ လူေတြလဲ ရွင္းလို႔ ျဖစ္ေခ်ပါဘူး။

'ဆရာႀကီးတို႔ ဆရာႀကီးတို႔ က်ဳပ္အလွည့္ မေရာက္ေသးဘူးလားေတာ့' က်ဳပ္ ၾကားသာေအာင္ လွမ္းေအာ္ေတာ့မွ ခုနက ေခၚတဲ့လူ ထြက္လာတယ္။

'ဟာ ျပႆနာပဲ ဘာအလွည့္လဲ ေထာင္၀င္စာ ၿပီးသြားၿပီ အေမႀကီးရဲ႔။ ခုနက တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေနတုန္းက ခင္ဗ်ား ဘယ္သြားေနလဲ'

'အေမေလး မသြားပါဘူးေတာ္ ရွိပါတယ္၊ ဆရာႀကီးပဲ မလာနဲ႔ ဆိုလို႔ ဟိုက သစ္ပင္ေလးေအာက္ သြားထိုင္ေစာင့္ေနတာေပါ့၊ ဒုကၡပါပဲေတာ္၊ က်ဳပ္ဘာလို႔ မၾကားလိုက္ရတာပါလိမ့္၊ ဟင္..... နားပင္းမ၊ နားကန္းမ၊ ဒီလိုပဲ စိုက္မိ စိုက္ရာ စိုက္ေန တခါလဲ ခံခဲ့ရပါပေကာလို႔'

'ကဲ... ကဲ... ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့၊ ေနာက္တပါတ္မွ လာေတာ့ေပါ့ ဟုတ္လား အေမႀကီး'

'ဆရာႀကီးရယ္.... က်ဳပ္ အလ်င္တပါတ္ကလဲ က်ဳပ္သားေလးနဲ႔ မေတြ႔ရပါဘူး၊ ေတြ႔လို႔ရရင္ ခဏပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔ေပးပါေနာ္၊ က်ဳပ္.. ဒီပစၥည္းေလးေတြ ေပးၿပီး သူ႔မ်က္နွာေလးျမင္ၿပီး ျပန္ပါ့မယ္ေတာ္'

'ေအာ္ ခက္တာပဲ၊ မရဘူး အေမႀကီးရဲ႔၊ လံုး၀ မရဘူး၊ သူ႔အခ်ိန္နဲ႔ သူ၊ ဒီေတာ့ ပစၥည္းေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးလိုက္မယ္ ေပး ပစၥည္းစာရင္း'

'ဟုတ္ကဲ့.... ဟုတ္ကဲ့ ေပးေပးပါ ဆရာႀကီးရယ္'

ေခၽြးခံအက်ႌအိတ္ထဲ က်ဳပ္စာရြက္ေလး ကဗ်ာကသီ ႏိႈက္လိုက္တယ္။

ေဟာေတာ္ မရွိဘူး။ က်ဳပ္ဘယ္မွာ ထားမိပါလိမ့္၊ ပုဆိုးထုတ္ထဲလား.. ဟုတ္ေပါင္.. အဲေတာ္ အဲေတာ္၊ ဒါမွ ဒုကၡ၊ က်ဳပ္ - က်ဳပ္ ခုနက အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ လက္ထဲကိုင္ထားရာက ထဘီ၀တ္ေတာ့ ပါးစပ္မွာ ကိုက္ထားတယ္ေလ၊ ေကာင္းၾကပါေလေရာ၊ ေတြးရင္း ေတာရင္းနဲ႔ ေယာင္ယမ္းၿပီး က်ဳပ္ ၀ါးပစ္လိုက္မိၿပီ။

'စာရင္းစာ႐ြက္ မရွိေတာ့ဘူး၊ က်ဳပ္ေယာင္ၿပီး ၀ါးပစ္လိုက္မိၿပီ'

'ေအာ္... အေမႀကီးလဲဗ်ာ ဒုကၡပါပဲ'

'ဒီတိုင္း ဒီတိုင္း ေပးလို႔ေကာ ဆရာႀကီး'

'မရဘူး အေမႀကီး၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စိတ္ တံုးတံုးခ်ၿပီး ျပန္ေပေတာ့၊ ေနာက္တပါတ္လာ ဟုတ္လား'

'စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ က်ဳပ္အထုတ္ကေလးကို ေခါင္းေပၚတင္လိုက္တယ္။ အ, လိုက္တဲ့ က်ဳပ္၊ န, လိုက္တဲ့ က်ဳပ္၊ အသံုးမက်လိုက္တဲ့ က်ဳပ္'

'ဟင္း.... အ အ,မ၊ အထူမ၊ အသက္ႀကီးၿပီး အခ်ိန္မစီးတဲ့ ဟာမႀကီး၊ နင့္ေၾကာင့္- နင့္ေၾကာင့္၊ ေရာက္ေလရာ၀ယ္ အ,ဦးမယ့္ နင့္ေၾကာင့္ ဒီလို ျဖစ္ရတာ၊ အႏံုမ၊ အသံုးမက် မ'

ေထာင္၀င္းႀကီးထဲကေန ထြက္လာရင္း က်ဳပ္ကို က်ဳပ္ က်ိန္ဆဲမိတယ္။ က်ဳပ္အသံုးမက်လို႔ က်ဳပ္သားေလးနဲ႔ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ေထာင္နံရံ နီနီႀကီးေတြကို ၀မ္းနည္းပက္လက္ ေမာ္ၾကည့္ရင္း ေတြ႔မရေတာ့ဘူး ဆိုကာမွ ငေမာင့္ကို ပိုေတြ႔ခ်င္လာမိတယ္။ က်ဳပ္သားေလးဟာ ေဟာဒီနံရံႀကီးေတြရဲ႔ ေနာက္ဘက္ တေနရာရာမွာ ရွိေနမွာေပါ့ေနာ္.... ဘယ္နားေလးမ်ား မွာပါလိမ့္၊ သူဘာလုပ္ ေနရွာပါ့မလဲ၊ သူမ်ားေတြ မံု႔ေတြ ပဲေတြ စားေသာက္ ၀မ္းသာေနၾကခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ ငုတ္ငုတ္ေလး ရွိလို႔ ေနလိမ့္မယ္။

နံရံႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္း က်ဳပ္ေျဖးေျဖးခ်င္း ေလွ်ာက္ေနမိတယ္။ က်ဳပ္ စိတ္မေက်နပ္ေသးဘူး။ က်ဳပ္မျပန္ခ်င္ေသးဘူး။ နံရံႀကီးေတြ ေနာက္ဘက္တေနရာရာမွာ က်ဳပ္သား ရွိေနမယ္ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ နံရံႀကီးေတြကို ၾကည့္ေနရတာ က်ဳပ္သားနဲ႔ နီးေနသလိုပဲ။ ေဟာဒီေနရာ ေလာက္မွာလား။ ဒီေနရာေလာက္မွာလား၊ အထုတ္ေလးကို က်ဳပ္ ပစ္ေပးလိုက္ခ်င္ စမ္းပါဘိေတာ့။ 'ငေမာင္ေရ... အေမ ဒီနားမွာေဟ့' လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္စမ္း ပါဘိေတာ့။ နံရံႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း က်ဳပ္ ပတ္ေလွ်ာက္ေနမိတာ က်ဳပ္၀င္ခဲ့တဲ့ ေထာင္ေပါက္၀ကို လွမ္းျမင္ေတာ့မွ တပါတ္ ျပည့္မွန္း သိတယ္။ က်ဳပ္ တပတ္ ပတ္မိသြားၿပီဘဲ။ က်ဳပ္အထင္ ေဟာဒီေထာင္တပတ္ဟာ တတိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေတာ့ ႐ွိေလာက္တယ္။ ေဇာ ေၾကာင့္သာရယ္။ က်ဳပ္ နည္းနည္းေတာ့ ေမာတယ္။ ဒါေပမယ့္ မျပန္ခ်င္ေသးဘူး။ ေဆးလိပ္ေလး ဖြာရင္း နံရံႀကီးကို ခဏတျဖဳတ္ က်ဳပ္ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ေခၽြးခံအက်ႌအိတ္ထဲက ေဆးလိပ္တိုကို ႏိႈက္ရင္း က်ဳပ္ စိတ္မေကာင္းျပန္ဘူး။ ငေမာင္ ေျပာတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ေဆးလိပ္ဟာ ေရႊတဲ့၊ ေငြတဲ့။ က်ဳပ္သားေလး ေဆးလိပ္ေလးမွ ေသာက္ရရွာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေဆးလိပ္ကို ပါးစပ္မွာ ခဲရင္း မီးျခစ္စမ္းေတာ့ ရွာမေတြ႔ဘူး။ ေၾသာ္.... ဒုကၡ၊ ဓါတ္မီးျခစ္ က်ဳပ္ အိမ္မွာ ေမ့ခဲ့ျပန္ၿပီ။ က်ဳပ္ဟာေလ.... ေမ့တာ ေလ်ာ့တာ ေယာင္တာ ယမ္းတာ ေတြနဲ႔ကို ဒုကၡေရာက္ေပါင္းလဲ မ်ားလွၿပီ။

အဲ ဟိုေရွ႔နား ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေဆးလိပ္ထိုင္ဖြာေနတဲ့ အဘြားႀကီးတေယာက္ရွိလို႔ ေတာ္ေသးရဲ႔။ က်ဳပ္ အဘြားႀကီးနားသြားၿပီး 'မီးတညႇိေလာက္ေတာ္' လို႔ လက္လွမ္းရင္း ေထာင္နံရံႀကီးေတြကို လွမ္းၾကည့္မိျပန္တယ္။ ေဆးလိပ္ကို တေထာင္းေထာင္း ဖြာရာက အဘြားႀကီးနား ဖင္ခ်ထိုင္ရင္း က်ဳပ္ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္

'က်ဳပ္သားေလးက ဒီထဲမွာေတာ့၊ ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔တာ က်ဳပ္ မေတြ႔ရလို႔ မေက်မခ်မ္းနဲ႔ ေထာင္ပတ္ေနတာ တပတ္ျပည့္ေရာ....'

ေခၽြးသံရႊဲရႊဲနဲ႔ အဘြားႀကီးက ေဆးလိပ္ကို တြင္တြင္ဖြာရာက ဇတ္ခနဲ မတ္တတ္ ထ ရပ္လိုက္တယ္။

'ေတာ္ခ်ည့္မွလား..၊ က်ဳပ္သားလဲ ဒီထဲမွာပဲ၊ ေထာင္ကို က်ဳပ္ပတ္ေနတာ သံုးပတ္ရွိသြားၿပီ'

ဆက္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ အဘြားႀကီးကို က်ဳပ္ ခဏ ေငးၾကည့္ေနမိၿပီးမွ အထုတ္ေလး ဆြဲၿပီး မတ္တတ္ ထရပ္လိုက္တယ္။ ေထာင္နံရံႀကီးေတြက နီနီ။ အဘြားႀကီးက ေရွ႔မွာ တေရြ႔ေရြ႔။ က်ဳပ္က ေနာက္မွာ တေရြ႔ေရြ႔......။


ႏုႏုရည္ အင္း၀
[ 'မိခင္မာရသြန'္ ကို ေရးတဲ့ ေလးေလး ၾကည္ေအာင္ ကြယ္လြန္ျခင္း ႏွစ္ နွစ္ျပည့္သို႔...]

Saturday, May 28, 2011

၁၀၈ စစ္ေဒသသို႔
ေရးသူ- ဖိုးသံ (လူထု)




[ '၆၀' စာအုပ္အတြက္ ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မာယာမွာ ဦးစြာ တင္ျပလိုက္ျခင္းပါ။]


က်ေနာ္ အိမ္က ထြက္ေျပးလာကတည္းက ေတာခိုဖို႔ ထြက္ေျပးလာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုအထိ ဆိုရင္ ၉လေလာက္႐ွိ သြားပါၿပီ။ အစိုးရအုပ္ခ်ုဳပ္တဲ့ နယ္ေျမထဲမွာပဲ ျပန္ေရာက္ ေနရပါတယ္။ မဲနယ္ေတာင္က ထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ႐ွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္းထဲက ေနရာ တေနရာမွာ က်ေနာ္၀ပ္ ေနရပါတယ္။ သံုးေလးလ ၾကာတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တေန႔မွာေတာ့ ေျမေအာက္တာ၀န္ယူထားတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚသြားေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။


အေမက အိမ္ကိုျပန္ခဲ့လို႔ ေခၚလိုက္တာကို ၾကားလိုက္ရတာလို ခ်က္ျခင္းပဲ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကန္ေတာ့ထိုက္သူကို ကန္ေတာ့၊ ႏႈတ္ဆက္တန္သူကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လြယ္အိတ္ကေလး ပုခံုးေပၚတင္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ရယ္၊ ကိုေတာ္၀င္းရယ္၊ ေျမေအာက္က ရဲေဘာ္ရယ္၊ ကားေမာင္းသူရယ္။ ဒတ္ဆန္းကား ေနာက္ပြင့္ေလးနဲ႔ပါ။

ဦးတည္ခ်က္က ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ၁၀၈ စစ္ေဒသ။ စခန္းေထာက္က ဗထူးႃမို႔နဲ႔ ေက်ာက္ဂူ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ကားေ႐ွ႕ခန္းထဲမွာထိုင္၊ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ကားေနာက္ပိုင္းမွာ ထိုင္။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ စကား မေျပာၾကပါဘူး။ ကားအျပင္ ႐ႈခင္းက ေျခာက္သေယာင္းလွတယ္။

တနာရီေက်ာ္ေလာက္ ေမာင္းမိေတာ့ သာစည္ေ႐ႊေညာင္ မီးရထားလမ္း အကူးမွာ မီးရထား လာကာနီးလို႔ ေမာင္းတံႀကီး ခ်ပိတ္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီအနားမွာ ကိုယ့္အရင္ ေရာက္ႏွင့္ ေနသူေတြ ေစာင့္ေနၾကတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ အနားနီးေတာ့မွ သတိႁပုမိတယ္၊ ဆင္အက အဖြဲ႔တဖြဲ႔။ ဆင္႐ုပ္ႀကီး ေက်ာေပၚက နာမည္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ‘ရတနာမင္း’ တဲ့။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ရတနာမင္း ဆိုတာက မႏၱေလး တမာကုန္းက၊ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ့္မိဘမ်ားဆီ မၾကာခဏ၀င္ ထြက္သြားလာ ေနၾကသူေတြ။ အဲဒီ အရင္တႏွစ္တုန္းကပဲ ဒီအဖြဲ႕အေၾကာင္း က်ေနာ့္မိဘေတြက ဦးေန၀င္းကို ေျပာျပေတာ့ သူက ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ပုဂံသီရိပစၥယာမွာ သြားေဖ်ာ္ေျဖႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့ရေသးတယ္။ ကိုယ့္ကို မွတ္မိတဲ့လူမ်ား ပါေနရင္ ဒုကၡပဲ။ ကိုေတာ္၀င္းကလည္း တမာကုန္းအရပ္ထဲမွာ အသိမိတ္ေဆြေတြ ေပါသမို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မီရထားဂိတ္မွာ ေခါင္းေတြ ငံု႔ေနၾကရတယ္။

ဗထူးႃမို႔ကို ေရာက္ေတာ့ ေနအေတာ္ ေစာင္းေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ထားရာေန၊ ေကၽြးတာစား၊ ခင္ေပးရာအိပ္ လိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တေန႔က ေက်ာက္ဂူေစ်းပါ။ က်ေနာ္တို႔က ေစ်းကားနဲ႔ ေက်ာက္ဂူကို လိုက္သြားၿပီး ဟိုက လာႀကိဳတဲ့ လူနဲ႔အတူ သူတုိ႔ေစ်းျပန္ေတြ အထဲေရာၿပီး လိုက္သြားၾကတာပါ။ ေတာေစ်းဆိုေတာ့ ေစ်းသယ္ေတြ ေစ်း၀ယ္ေတြဟာ အေစာႀကီးလာ၊ အေစာႀကီး ျပန္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗထူးႃမို႔ကေန ေစာေစာထၿပီး သံုးတန္ကားႀကီးတစင္းေပၚမွာ လူ၄-၅၀နဲ႔ ေရာၿပီး လိုက္သြားၾကတာပါ။

ေက်ာက္ဂူ ေစ်းကြဲခ်ိန္က်ေတာ့ ေစ်းျပန္ ေဒသခံေတြနဲ႔ေရာၿပီး လွည္းေပၚ ထိုင္လိုက္သြားၾကပါတယ္။ အင္ပင္ႀကီးေတြ၊ ကၽြန္းပင္ႀကီးေတြ ထီးထီးမားမား အႃပိုင္းအ႐ိုင္းနဲ႔၊ ခ်ိဳးသံ၊ ငွက္ေတာ္သံ၊ ေယာက္ဖေခြးေခၚသံ ေတြနဲ႔။ သာယာခ်င္တိုင္း သာယာေနတဲ့ ေတာႀကီးပါ။ က်ေနာ္သာ အျဖစ္႐ွိရင္ ေတာလား လွလွတပုဒ္ေတာင္ ေရးထြက္ လာႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ လွည္းေပၚမွာေတာ့ သူတို႔ခ်င္းေျပာေနတဲ့ ဓႏုစကား၊ ႐ွမ္းစကားကိုလည္း က်ေနာ္တို႔က နားမလည္၊ ကိုယ္က ေျပာရင္လည္း ဗမာမွန္းေပၚသြားမွာမို႔ ေတာအလွ၊ ငွက္ဂီတကို ခံစားရင္းသာ လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔႕ ညေန သံုး-ေလးနာရီ ေလာက္မွာ ႐ြာတ႐ြာကို ေရာက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ဆင္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ေရးမထားတဲ့ စည္းကမ္းအတိုင္း ႐ြာနာမည္ကို က်ေနာ္ စနည္း မနာမိပါ။ လိုက္ပို႔တဲ့လူ၊ လာႀကိဳတဲ့ လူေတြရဲ႕ နာမည္ဆိုတာေတာ့ ေ၀လာေ၀း။ ေျပာမထြက္တဲ့ ေက်းဇူးတင္စကားေတြကို မ်က္လံုးက ေျပာရင္းသာ ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာရတာခ်ည္းပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔ ႐ြာထဲက အိမ္တအိမ္မွာ ထိုင္ေစာင့္ၾကပါတယ္။ အဲဒီက အိမ္ေတြဟာ ဗမာျပည္ ေက်းလက္ အႏွံ႔အျပားက အိမ္ေတြလိုပါပဲ၊ ေျခတံ႐ွည္၊ ၀ါးကပ္ကာ အိမ္ေတြပါ။ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္လည္း ႐ွိသေလာက္ ႐ွိပါတယ္။ ညေနေစာင္းေတာ့ အိမ့္႐ွင္မ်ားနဲ႕အတူ ထမင္းစားရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အခန္းအလယ္က မီးဖိုေဘးမွာထိုင္ စကားစျမည္ ေျပာၾကပါတယ္။ ေျပာတယ္ဆိုတာ သူတို႔ခ်င္းပါ။ တျခားအိမ္ေတြက လူေတြ ထင္ပါတယ္။ လူႀကီးလူငယ္ ၇ေယာက္ ၈ေယာက္ေလာက္ တက္လာၿပီး ၀ိုင္းဖြဲ႔ စကားေျပာၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ အစဥ္အလာ အတိုင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ မေမးပါဘူး။ ေနာက္နားမွာ ထရံမွီၿပီး ေတမိဇာတ္ခင္းေနသူ ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သူတို႔က မစပ္စုပါဘူး။ သူတို႔အဖို႔ ႐ိုးေနၿပီဆိုတဲ့ သေဘာမ်ားလား မသိပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ညဘက္ ကူးလာပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ ဘာမွ အေျပာင္းအလဲမ႐ွိပါ။ စကား၀ိုင္းကေတာ့ လူတိုးလိုက္၊ ေလ်ာ့လိုက္နဲ႔ ပါပဲ။ က်ေနာ့္အထင္ ည၈နာရီေလာက္ ျဖစ္ပါမယ္။ ေသနတ္ ထမ္းထားတဲ့ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚကို တက္လာၿပီး စကား၀ိုင္းထဲ ၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္႐ွင္နဲ႔ သူတို႔ခ်င္း တီးတိုးေျပာၿပီး အိမ္႐ွင္က က်ေနာ္တို႔ဘက္ကို ေမးထိုးျပ လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ‘သူတို႔ပဲ’ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ ေခါင္းၿငိတ္ျပပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ထိုင္ရာကေန ေငါက္ကနဲ ထလိုက္ပါတယ္ဲ။ ေနာက္ၿပီးအားလံုးကို ေလးစား ေက်းဇူးတင္တဲ့ သေဘာ ခါးၫႊတ္ႃပံုးျပၿပီး ေ႐ွ႕က လူႏွစ္ေယာက္ - ေအာ္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ကေန ေကာက္ေကာက္ပါ လိုက္သြားခဲ့ ၾကပါတယ္။

အျပင္မွာ လသာေနပါတယ္။ လျပည့္မဟုတ္လို႔ ထိန္ထိန္လင္းေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ညီအစ္ကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ႏိုင္တဲ့ အလင္းေရာင္မ်ိဳး ႐ွိေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စကားတခြန္းမွ မေျပာပဲ သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ႐ြာက ထြက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေတာတန္းထဲကို တန္း၀င္တာပါပဲ။ ေတာလမ္းေလး တခုအတိုင္း ခပ္ေျပေျပ တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းကေလးဖံုဖံုက လေရာင္ေအာက္မွာ ကိုယ့္ကို ေခၚသြားပါတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ေလွ်ာက္မိေတာ့ လမ္းအတိုင္း ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ေသနတ္ကိုင္ ရဲေဘာ္ ၇ေယက္ ၈ေယာက္ကို ဘြားကနဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၀တၳဳေတြ၊ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲကလို အခ်က္ေပးသံတို႔ ဘာတို႔ ဘာမွ သတိမထားမိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီေနရာမွာပဲ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾက၊ မိတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို လာႀကိဳတဲ့အဖြဲ႕ကို ေခါင္းေဆာင္လာသူက ၁၀၈ စစ္ေဒသ ေကာ္မတီ ရဲေဘာ္(ဦး) ေသာင္းတင္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အသက္၅၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ကို အမ်ားက ဦးေလးေသာင္းလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ႐ြာမွာလာႀကိဳတဲ့ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ေတြက ရဲေဘာ္၀င္းေအာင္နဲ႕ ရဲေဘာ္လွတင့္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အဲဒီလို စကားေျပာေနၾကတုန္းမွာ က်ေနာ့္ မ်က္စိေတြက သူတို႔ ဦးထုပ္ေပၚက ၾကယ္နီနဲ႔ သူတို႔ လက္ထဲက ေသနတ္ေတြဆီကိုပဲ ေရာက္ေနပါတယ္။ ဒါကို သတိထားမိတဲ့ ဦးေလးေသာင္းက ၿပံဳးၿပီး သူ႔ရဲ႕ ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္ေပး၊ ရဲေဘာ္ တေယာက္ဆီက အမ္-၂၃ ေသနတ္တလက္ကို ယူေပးပါတယ္။ လေရာင္ေလး မွိန္မွိန္ေအာက္မွာေပမဲ့ ၾကယ္နီေရာ ေသနတ္ေရာပါ တလက္လက္ ေတာက္ေနတယ္ ထင္ရပါတယ္။ အင္မတန္ ထူးျခားတဲ့ ခံစားမႈတခု ေပၚလာပါတယ္။

က်ေနာ္ေ တာခိုခဲ့ပါၿပီ။ သူပုန္ - အဲ- လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးသမား ျဖစ္ပါၿပီ။

ဖိုးသံ(လူထု)

Tuesday, May 24, 2011

မၿပီးေသးေသာပန္းခ်ီကား
ေရးသူ- ရင္ေမာင္



ပန္းခ်ီသည္ ထင္တာထက္ ခက္လွသည္။

ပန္းခ်ီသင္ေနသည္မွာ ႏွစ္၀က္ခန္႔ေတာ့ရွိၿပီ။

ငယ္ငယ္က လံုး၀ ပန္းခ်ီႏွင့္ အေစးမကပ္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၌ ကေလးမ်ားကို ပန္းခ်ီပညာ သင္မေပးပါ။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က တက္ခဲ့သည့္ အစိုးရ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္းစာကလြဲ၍အားကစား၊ ပန္းခ်ီ၊ အိမ္တြင္းမႈ စသည့္ ပညာမ်ား ဘာဆိုဘာမွ် မသင္ခဲ့ရပါ။


ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတြင္မူ တိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံပီပီ မူလတန္း၊ အလယ္တန္းတို႔တြင္ ပန္းခ်ီပညာကို သင္ေပး၏။ အတီးအမႈတ္၊ ဂီတ၊ အားကစားတို႔ကိုလည္း ပညာရပ္တခုစီအေနျဖင့္ သင္ၾကရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတိုင္း အနည္းႏွင့္အမ်ား ပန္းခ်ီတတ္ၾက၏။ ရုပ္စြအဆံုး ကာတြန္းဆန္ဆန္၊ သရုပ္ေဖာ္ ေကာက္ေၾကာင္းဆန္ဆန္ ေလာက္ေတာ့ ကေလး လူႀကီး က်ားက်ား မမ ဆြဲတတ္ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေနသည့္ၿမိဳ႔တြင္ ၿမိဳ႔မ်ဴနီစပါယ္က စီစဥ္ေပးေသာ သင္တန္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိသည္။ သင္တန္းခ မေပးရ။ ၿမိဳ႔ေနလူထုအတြက္ အခမဲ့ သင္တန္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ဟိုက္ကုကဗ်ာ၊ ကိုးရီးယားဘာသာ အေျခခံ၊ ကြန္ျပဴတာအေျခခံ၊ တင္းနစ္အေျခခံ၊ ပန္းအလွျပင္.... စသည္ စသည္ျဖင့္ ရာသီအလိုက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြင့္လွစ္ေပးသည္။ ရပ္ကြက္တိုင္းလိုလိုတြင္ ရွိေသာ ရပ္ကြက္လူထုပိုင္ စုေ၀းခန္းမမ်ားတြင္ ဖြင့္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ အႀကီးအေသးကို လိုက္၍ စုေ၀းခန္းမမ်ားသည္လည္း အႀကီးအေသး အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ ရပ္ကြက္ဓမၼာရံု ဆန္ဆန္ ျဖစ္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးႏွင့္ ၀န္ထမ္းမ်ားလည္း ႐ွိသည္။ အားကစားရံု၊ စာၾကည့္တိုက္ပါ တြဲဖြင့္ထားေသာ အေဆာက္အအံု မ်ားလည္း ရွိသည္။ အခ်က္အျပဳတ္ သင္တန္းဖြင္ႏိုင္ေအာင္ ေရ မီး ဓါတ္ေငြ႔ စသည့္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း အကုန္ျပင္ဆင္ေပးသည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ ငယ္ငယ္က ပန္းခ်ီဝါသနာ မပါလွေသာ္လည္း ႀကီးလာေတာ့၊ အထူးသျဖင့္ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ သို႔ ေရာက္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ တျဖည္းျဖည္း ပန္းခ်ီကား ၾကည့္ရတာ အရသာ ေတြ႔လာသည္။ သည္မွာက ၿမိဳ႔တိုင္းလိုလို ပန္းခ်ီပန္းပု ျပတိုက္ႀကီးမ်ား ရွိတတ္သည္။ အသစ္ အသစ္ ဝင္လာေသာ သို႔မဟုတ္ အျခား ျပတိုက္ႀကီးမ်ားမွ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ျဖင့္ ငွားရမ္းေသာ လက္ရာမ်ားကိုလည္း အထူးျပပြဲအျဖစ္ ျပသေနၾကသည္။ တီဗြီလိုင္း မ်ားကလည္း ကမၻာေက်ာ္ ပန္းခ်ီျပတိုက္ႀကီးမ်ား အေၾကာင္း၊ ကမၻာေက်ာ္ ပန္ခ်ီကားႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကို တဖြဲ႔တႏြဲ႔ ရိုက္ျပၾကသည္။ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးမ်ား၏ အတၳဳပၸတၱိမ်ား ဆိုလွ်င္ ကေလးကအစ သိေနၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပန္းခ်ီဆရာဆို၍ ျမန္မာထဲက ဆရာႀကီး ဦးေငြကိုင္ေလာက္ကိုသာ မွတ္မွတ္ရရသိ၍၊ ႏိုင္ငံျခားမွ ဆိုလွ်င္ လက္ရာက အဓိပၸါယ္နားလည္၍ မရေအာင္ ခက္ေသာ ပီကာဆိုေလာက္သာ ၾကားဖူးနား၀ ျဖစ္ ရွိ၏။ ဂ်ပန္ေရာက္မွ ဗန္းဂိုးတို႔ မိုးေနးတို႔ ေရႏြားတို႔စသျဖင့္ သိလာရသည္။ ကမၻာေက်ာ္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ေတြ႔လွ်င္ ဘယ္သူ႔ လက္ရာဘဲဟု ေျပာႏိုင္လာသည္။

၀တၳဳေတြ ဖတ္ဖန္မ်ားေတာ့ ၀တၳဳေရးခ်င္လာ၏။

ပန္းခ်ီေတြ ၾကည့္ဖန္မ်ားေတာ့လည္း ပန္းခ်ီ ေရးခ်င္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္တဖက္နွင့္ မအားသည့္ၾကားမွ အေျခခံ ေရေဆးပန္းခ်ီသင္တန္းကို စာရင္းေပးၿပီး စတက္ျဖစ္သည္။

စင္စစ္ ကံထူး၍ တက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။

သင္တန္းတခုတြင္ လူဦးေရက ၂၀ မွ ၃၀ အတြင္းေလာက္ ေျခႏိုင္လက္ႏိုင္ ကန္႔သတ္ထားရာ ရာသီတခု တခုတြင္ ေလွ်ာက္ထားသူမ်ား ၃ - ၄ ဆ ရွိေၾကာင္း သိရသည္။ မဲႏိႈက္ၿပီး ေပါက္သည့္လူသာ တက္ရ၏။ အခ်ိဳ႔မွာ အႀကိမ္ ၾကိမ္ေလွ်ာက္ေသာ္လည္း မေပါက္ၾကဟု ဆိုသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကား တႀကိမ္ေလွ်ာက္၊ တႀကိမ္ေပါက္ၿပီး ကံထူးလွသည္။

ကံသာထူးေသာ္လည္း ဥာဏ္နွင့္ ၀ိရိယက ႏံုခ်ာလွ၏။ ပန္းခ်ီဥာဏ္ လံုး၀ မရွိပါ။

ပိုဆိုးသည္က သင္တန္းတြင္ ၂ နာ၇ီ ေလ့က်င့္လွ်င္ အိမ္က် ထို႔ထက္ ၃ - ၄ ဆ ပိုေလ့က်င့္ရန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္မေပးႏိုင္ ဟူေသာ မိမိဘာသာေပးေသာ ဆင္ေျချဖင့္ ၁ နာရီပင္ မေလ့က်င့္ျဖစ္။ အတူတက္ၾကေသာ ဂ်ပန္မ်ားမွာ ငယ္ငယ္ကေလး ကတည္းကလည္း ေက်ာင္းမွာ သင္ခဲ့ဖူး၊ ထို႔ေနာက္လည္း အေလ့အက်င့္ ရွိသူမ်ား ျဖစ္၍ လက္ရာေျမာက္ၾကသည္။

ဆရာကလည္း အရိပ္အႁမြက္ေလာက္သာေျပာၿပီး ဆြဲခ်င္သလိုဆြဲၾကဟုလႊတ္ထားေသာ ဆရာျဖစ္သည္။

အေျခခံ ခဲေၾကာင္းခ်သည့္ သင္တန္း၊ ပန္းသီးကို အေရာင္ျခယ္ေသာ သင္တန္း ၿပီးသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားကာ ရႈခင္းမ်ားကို ေဆးျခယ္ခိုင္းေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ တဆင့္တက္၍ ပန္းေရာင္စံုစိုက္ ထားေသာ ပန္းအိုး၊ ဆရာ့ပါးစပ္ကပင္ အဆြဲရခက္လွသည္ဆိုေသာ ေရတ၀က္ပါသည့္ ဖန္ခြက္.....။ ထို႔ေနာက္တဖန္ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားၿပီး အျပင္ထြက္ၿပီး တကယ့္ ရႈခင္းကို ဆြဲခိုင္းေတာ့သည္။

ကၽြမ္းသူမ်ားကေတာ့ သင္တန္းခ်ိန္ႏွစ္ နာရီအတြင္း အၿပီးဆြဲၾကသည္။ အႏုစိပ္လိုသူမ်ားကေတာ့ အိမ္စာအျဖစ္ ျပန္ယူသြားကာ အိမ္မွာ အၿပီးသပ္ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကား သင္တန္းခ်ိန္အတြင္းလည္း မၿပီး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ပစ္ထားလိုက္သည္က မ်ား၍ မၿပီး။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္တြင္ မၿပီးေသးေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ား မ်ားမ်ား လာသည္။

ႏွစ္ပါတ္မွ တခါျဖစ္ေသာ သင္တန္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေျခာက္လေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိလာေသာအခါ နည္းနည္းေတာ့ ရိပ္စားမိလာသည္။

ဆရာကား ဆရာပီပီ ဆရာစားခ်န္သည္ဟုပင္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ဘာကိုမွ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ သင္မေပးဟု ဆရာ့အေပၚ စိတ္လုပ္မိေသာ္လည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဆရာ့ထံ မွ ပညာ ယူတတ္လာသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆြဲထားသည္မ်ားကို ျပင္ခိုင္းလွ်င္ ဆရာက စိတ္လိုလက္ရ ျပင္ေပး၏။ ထိုအခါ ဆရာ့စုတ္ခ်က္ကို ၾကည့္၍ ပညာရသည္။

ပန္းသီးက အနီေရာင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ပထမ ဆုံးေအာက္ခံအေရာင္အျဖစ္ အစိမ္းႏုကို ျခယ္ပံု။

အစိမ္းႏုေရာင္ ျခယ္ထားေသာ ေတာအုပ္ကို ေအာက္ေျခ၌ အျပာစပ္ေသာ အစိမ္းပုတ္ေ၇ာင္ ျခယ္လိုက္ေသာအခါ ေတာအုပ္သည္ နက္ရိႈင္းလာပံု။

ပန္းႏုေရာင္ ခ်ယ္ရီမ်ား ေ၀ေနေအာင္ ပြင့္ေနပံုတြင္ အဖ်ားတြင္ အျဖဴေရာင္မ်ား အုပ္ေပးျခင္ျဖင့္ ေနျခည္ ျဖာေနသလို ၀င္းလာပံု။

တခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာင္မႀကီးတခု၏ ေတာင္ေစာင္းမ်ားကို ပံုေဖာ္လိုသျဖင့္ မီးခိုးရင့္ေရာင္ ေတာင္မႀကီးကို ျခယ္ၿပီး ေတာင္ေစာင္းမ်ားကို အနက္ေရာင္ျဖင့္ ေစာင္းေပးလိုက္သည္။ သို့ေသာ္ မီးခိုးရင့္ေရာင္တျခား၊ အနက္ေရာင္ အစင္းႀကီးမ်ား တျခားျဖစ္ကာ ရယ္စရာႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ထိုအနက္မွာ နက္ေမွာင္လွသျဖင့္ ဘယ္လိုျပန္ေျဖေျဖ မေျပေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။

သို႔ေသာ္ ေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ လက္လြန္ၿပီး က်သြားေသာ အနက္စက္ကိုေတာ့ဆရာက က်က်နန ျပင္ေပးသည္။ အနက္ကို အျဖဴျဖင့္ ေရာလိုက္ၿပီး အစက္ကိုလည္း အစိုင္အခဲျဖစ္ေအာင္ ခ်ဲ႔၍ ဆြဲလိုက္ေသာအခါ မိုးတိမ္ထုႀကီးလို ျဖစ္သြားသည္။ အမွားက အမွားေကာင္း ျဖစ္ၿပီးပို၍ အသက္၀င္လာသည္။

ေတာင္၏ ေရွ႔ွ႔မွာက ေတာအုပ္။ ထိုေတာအုပ္ႏွင့္ ေတာင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ပန္းခ်ီကားတြင္ တသားတည္း ျဖစ္ၿပီး ျပားခ်ပ္ေန၏။ ေတာအုပ္က ေတာင္၏အေရွ႔တြင္ ႂကြမေနပါ။ ဆရာ့ကို ျပေတာ့ ေတာင္နွင့္ ေတာ၏အၾကားတြင္ လိေမၼာ္ေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲထည့္လိုက္သည္။ တကယ့္ရႈခင္းတြင္ ေတာအုပ္၌ လိေမၼာ္ေရာင္ မရွိပါ။ ထင္းရႉး ေတာအုပ္ ျဖစ္သျဖင့္ ထင္းရႉးခက္မ်ားသာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ထြက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထိုအတိုင္း ပံုတူကူးခ်ၿပီး လိုက္ဆြဲထားသည္။ ထင္းရႉးရြက္ကိုမွတရြက္စ၊ီ တရြက္စီ…….။ ဆူးခၽြန္ကေလးမ်ားကိုပင္ အႏုစိပ္လိုက္ေသးသည္။ ထို စုပ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း ဆရာက အစိမ္းႏုေရာင္ျဖင့္ ခပ္ေသာ့ေသာ့ ဖံုးျပစ္လိုက္သည္။

ပန္းခ်ီမွာ ေဆးစိုေနခ်ိန္တြင္ ပံုက မေပၚေသး။ ေဆးေျခာက္ေတာ့မွ ပံုက ေပၚလာ၏။ ဆရာ ျပင္ေပး လိုက္ေတာ့မွ ေတာအုပ္သည္ ေတာင္၏ေရွ႔တြင္ ႂကြလာ၏။ မူလက ထင္းရႉးခက္မ်ား ၾကားတြင္ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ ေနေသာ္လည္းဆရာအုပ္ေပးလိုက္ေသာ အစိမ္းေရာင္ျဖင့္ ထင္းရႉးပင္၏ ေနာက္တြင္လည္း အျခားအပင္မ်ား ရွိေသးသေရာင္ ေတာအုပ္၏ ထုကို ခံစားရလာသည္။

ကၽြန္ေတာ္ အညံ့ဆံုးကား အလင္းအေမွာင္ ထည့္ျခင္း ျဖစ္၏။

ထိုေတာအုပ္၏ေရွ႔တြင္ ေက်ာက္ဆစ္ကုံးတံတားႀကီး ရွိ၏။ ထိုကုံးတံတားေအာက္တြင္ ေရတသြင္သြင္ စီးေနသည္။ ေရထဲတြင္ ကံုးတံတား တကံုးစီ တကံုးစီ၏ အရိပ္က ထင္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အရိပ္သည္ ေရေရာင္၊ ေနေရာင္၊ လိႈင္းေရာင္တို႔ ျဖင့္မပီ၀ိုးတ၀ါး။

စာပန္းခ်ီ ျခယ္တတ္ေသာ္လည္းတကယ့္ပန္းခ်ီကိုေတာ့ဘယ္လိုျခယ္လို႔မွမရ။ ကံုးတံတားက ႂကြရြမလာ။ ေရကလည္း စီးမေန။ လိႈင္းေတြကလည္း မထ။ ေရထဲတြင္လည္း တံတားရိပ္မေပၚ။ ကေလးတေယာက္က ထင္ရာျခစ္ထားသလို ပန္းခ်ီကားသည္ ေရာင္စံု ပန္းခ်ီကားမဟုတ္ဘဲ ေရာင္စံုပန္းခ်ီျပားႀကီးသာ ျဖစ္ေန၏။ အားလံုး ျပားခ်ပ္ေန၏။

ဆရာ့ကို ျပင္ခိုင္းေတာ့ ဆရာက ရယ္၏။

သူ႔လက္သံုးစကားကိုလည္း ထပ္ေျပာျပန္သည္။

"ပန္းခ်ီဆိုတာ ဓါတ္ပံုမဟုတ္ဘူး။ အေသးစိပ္ေတြ အကုန္ျပစရာ မလိုဘူး။ မပီ၀ိုး၀ါး ျခယ္ရတယ္။ ၾကည့္တဲ့လူက ျဖည့္ၾကည့္လိမ့္မယ္"

ထို႔ေနာက္ ဆက္ျပန္သည္။

"အေရးႀကီးတာက အလင္းအေမွာင္ ထည့္တတ္ဖို႔ပဲ။ ခဲပံုၾကမ္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ထက္ပိုမဆြဲနွင့္။ ၿပီးရင္ အေရာင္ႏုက စ ထည့္။ ေနာက္ အေရာင္ရင့္ကို လိုက္။ လိုတဲ့ေနရာမွာ အေမွာင္ထည့္။ အျဖဴကို အလင္းအျဖစ္ သံုးလိုက္ရင္ ပံုဟာ သံုးဘက္ျမင္ ႂကြလာလိမ့္မယ္။"

ေျပာေျပာဆိုဆို ဆရာက တံတား၏ အရိပ္ေတြကို ေရထဲတြင္ လိုက္ထည့္သည္။ ေဆးႂကြင္းေဆးက်န္ ျဖင့္ တံတားတိုင္ႏွင့္ လက္ရမ္းေတြကိုလည္း တျခမ္းစီတျခမ္းစီ အေမွာင္လိုက္ထည့္သည္။ ဟုတ္ပါရဲ႔။ တံတားတိုင္ကပင္ တံတားမွန္းသိေသာ္လည္း ျပားခ်ပ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ အေမွာင္ထည့္ၿပီးေတာ့ "ေဟာသည္ ဘယ္ဘက္က ေနေရာင္ထိုးေနတာ" ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုနွင့္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမ်ားကို အျဖဴေရာင္ျဖင့္ လိုက္တို႔ လိုက္ေတာ့ ေနေရာင္တြင္ ႂကြလာေသာ ကံုးတံတားႀကီးကို ျမင္ရသည္။

ေရထဲတြင္လည္း ေရျပာေပၚတြင္ အျဖဴစင္းမ်ား ဟိုဟိုသည္သည္ လိုက္တို႔လိုက္ေတာ့ ေနျခည္ေအာက္မွ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။

"အိမ္ေရာက္ရင္ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြ ထပ္လိုက္ဦး။ ပန္းခ်ီဆိုတာ ဒီလိုပဲ ဟိုနား လိုေနတယ္ ထင္ရင္ ထပ္ျဖည့္လိုက္၊ ဒီနား ပိုေနတယ္ ထင္ရင္ ေျဖေပးလိုက္နဲ႔ ၿပီးတယ္ မရွိဘူး"

ဟုတ္ပါရဲ႔။ ခုေတာ့ ပန္းခ်ီပညာကို ေရးေရး သေဘာေပါက္လာသျဖင့္ မူလက ပစ္ထားခဲ့ေသာ ပန္းခ်ီမ်ား၊ ခဲေၾကာင္းသာခ်ထားခဲ့ေသာ ပန္းခ်ီမ်ားကို အခ်ိန္ရတိုင္း အေရာင္ ထပ္ျဖည့္ေနမိသည္္။ တျဖည္းျဖည္း ရုပ္လံုးေပၚ လာေသာ ကိုယ္႔ပန္းခ်ီကိုလည္း ကိုယ္ ေက်နပ္ေနမိသည္။

ပန္းခ်ီတတ္သည္ မတတ္သည္ အပထား။

ပညာေတာ့ အမ်ားႀကီး ရလိုက္၏။

တကယ္ေတာ့ ပန္းခ်ီဆိုသည္မွာ ဘ၀လိုပါဘဲလား။

ပန္းခ်ီမွာ အေျခခံ အေရာင္ျခယ္ရသလို ဘ၀မွာလည္း ဘဝအေျခခံက အေရးႀကီးပါလား။

ပန္းခ်ီဆိုတာ အနီး, အနီး မို႔ အေ၀း, အေ၀း မို႔ ၊ ၀ိုးတ၀ါးႏိုင္လွသလို ဘ၀ဆိုတာကလည္း ၿပီးခဲ့သည့္ အတိတ္က အတိတ္မို႔ ဝိုးတိုးဝါးတား။ မေရာက္ေသးသည့္ အနာဂါတ္က အနာဂါတ္မို႔ မပီ ၀ိုးတ၀ါး။ ဘာမွ ေရေရရာရာ မရွိ။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀ ေတာ့ ဘ၀ ပင္။

အခု ပိုင္တာကေတာ့ အခုျခယ္ေနသည့္ အေရာင္။ ဘ၀၏ ပစၥဳပၸန္။

ၿပီးေတာ့ ပန္းခ်ီမွာ ျပင္မရ သည့္အမွား မ်ား ရွိသလို ဘ၀မွာေရာ အမွားေတြ ဘယ္ေလာက္ ရွိခဲ့ပါလိမ့္။

ၾကည့္ပါဦး။ တခါတေလမွာေတာ့ အမွားေကာင္း ျဖစ္ၿပီး မွားက်ေသာ ေဆးစက္က တိမ္တိုက္ႀကီး ျဖစ္သြားသလို..... ဘ၀မွာေရာ..... တေကြ႔ တဆစ္ခ်ိဳးမွာ အေကာင္းဘက္ ေရာက္သြားတာေတြ ၇ွိခဲ့သည္ မဟုတ္လား။

အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ အလင္းႏွင့္ အေမွာင္။

အေမွာင္ထည့္လိုက္မွ သံုးဘက္ျမင္ ႂကြလာေသာ ပန္းခ်ီ။

ဘ၀မွာလည္း တခါတေလ အေမွာင္ကို မေၾကာက္တတ္မွ။

အေမွာင္ရွိမွ အလင္းက ပိုလင္းလာသည္ မဟုတ္လား။

ပန္းခ်ီတြင္ လိုတိုး ပိုေလွ်ာ့ျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္တိုင္းမက်ႏိုင္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီးႏိုင္သကဲ့သို႔ ဘ၀သည္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးျပည့္စံုမည္မဟုတ္ ။

ဘ၀သည္ပင္လွ်င္ မၿပီးေသးေသာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္……။

ဤသို့ ဆိုလွ်င္ သင့္ဘ၀တြင္ ယခု ဘာအေရာင္ ျခယ္ေနပါလိမ့္။

ရင္ေမာင္
ဧၿပီ ၁၉- ၂၀၁၁


ေတာင္းပန္လႊာ။
ဤအက္ေဆး၏ ေခါင္းစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ မူရင္းမဟုတ္ပါ။ ဆရာၿမိဳ႔မၿငိမ္း၏ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ဟု အမွတ္အသား ရွိေသာ္လည္း ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာေရးသည့္ ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား စာအုပ္တြင္ ဤ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္နွင့္ သီခ်င္းကို ရွာ၍ မရပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္မင္းသား ၀င္းဦး ေရးသား ပါ၀င္ ရိုက္ကူးေသာ ေဆာင္းအိမ္မက္ ဇာတ္ကားတြင္ ဇာတ္၀င္ ဇာတ္ပို႔ သီခ်င္းအျဖစ္ သံုးသြားေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။ ဤ သီခ်င္း ေရးစပ္သူ၊ မူလသီဆိုသူကို သိ မွီ သူမ်ား ရွိပါက ေထာက္ျပၫႊန္ၾကားေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။ မူလ ပညာရွင္ မ်ား၏ ခြင္ျပဳခ်က္ကို မယူဘဲ (ယူရန္ခြင့္မသာဘဲ) သံုးစြဲမိသည္ကိုလည္း အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။

Saturday, May 14, 2011

ၾကမ္းခင္းေစ်း
ေရးသူ - ညီပုေလး



{ဘိုညိဳ (ညီပုေလး) ေရးေပးတဲ့ "၆၀" စာအုပ္အတြက္ စာမူ ျဖစ္ပါတယ္။ မာယာမွာ အရင္ ေဖာ္ျပလိုက္တာပါ။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကို ေက်းဇူးတင္တယ္ ဘိုညိဳ ေရ.......}


၁၉၉၀ ခု၊ ဧၿပီလထဲမွာ ရန္ကုန္တိုင္း စစ္ခံုရံုး အမွတ္ (၄) က ၿငိမ္းခ်မ္းပါ ၉ ဦးကို အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၁၀ ႏွစ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ေထာင္ဒဏ္ ၁၀ ႏွစ္ဆိုတာ အဲဒီအခ်ိန္က ၾကမ္းခင္းေစ်း ၇ ႏွစ္ ရွိတာေၾကာင့္ ၾကမ္းခင္းေစ်းထက္ေတာ့ ပိုျမင့္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေထာင္ထဲမွာ နွစ္အေတာ္ၾကာ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ နွစ္အေတာ္ၾကာ ဆိုတာကိုေတာ့ လိပ္ျပာမလံုမလဲ ျဖစ္မိပါရဲ႔။


ႏိုင္ငံေရးျပစ္မႈနဲ႔ က်ခံရတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက အလြန္ဆိုး၀ါးတဲ့ ကန္႔သတ္ခ်က္တခု ခ်မွတ္ထားတာ ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ရင္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ရဲေဘာ္ေတြ ေတြ႔ခြင့္မရွိဘူး။ အိမ္ေထာင္စုဇယား ပံုစံ ၁၀ ထဲမွာ ပါတဲ့ မိသားစု၀င္မွသာ ေတြ႔ခြင့္ရမတဲ့။ ႏိုင္ငံေရးျပစ္ဒဏ္ခံရသူေတြကို ႏိုင္ငံေရးသတင္း မၾကားရေအာင္၊ စားေရးေသာက္ေရး ခက္ခဲၿပီး စိတ္ဓါတ္က်ဆင္း ေအာင္၊ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာျဖတ္၊ ႏိုင္ငံေရးသင္းသတ္တဲ့ နည္းေတြထဲက တခုပါပဲ။

မႏၱေလးကေန အင္းစိန္ေထာင္ကို ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုက ဘယ္လိုလုပ္ ခဏခဏ လာေတြ႔ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ အဆိုးထဲက အေကာင္းတခု ၾကံဳရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ အိမ္ေထာင္စု စာရင္းထဲမွာ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ ရဲ႔သား ေမာင္ေဇယ်ာက စာရင္းေပါက္ အင္းေပါက္ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ မႏၱေလးေဆးရံုႀကီးမွာ ဓာတ္ခဲြခန္းမႉးအျဖစ္ လာၿပီး အမႈထမ္းေတာ့ ဧည့္စာရင္း ခဏခဏ မတိုင္ရေအာင္ သူ႔နာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေထာင္စု ဇယားထဲ ထည့္ခဲ့မိလို႔ေလ။

အင္းစိန္ေထာင္ ေထာင္၀င္စာကို ေမာင္ေဇယ်ာ အခါအားေလ်ာ္စြာ လာၿပီးေတြ႔တယ္။ သူ႔ေက်းဇူး ကၽြန္ေတာ့္အေပၚရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚတင္မက ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပၚမွာ ရွိတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ ေထာင္၀င္စာ လာႏိုင္သူက မလာႏိုင္သူကို ေ၀မွ် ေႂကြးၾက စားၾကတာေလ။

တေန႔ေတာ့ ေမာင္ေဇယ်ာ ေထာင္၀င္စာလာေတြ႔တာ မ်က္စိမ်က္နွာ သိတ္မေကာင္းလွပါ။ အင္းစိန္မွာ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ရတာ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပးဆပ္ရေလ့ရွိတယ္။ မနက္ေစာေစာ ကတည္းက ေလွ်ာက္လႊာတင္ၿပီး ေစာင့္ေပေတာ့။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမသင့္ရင္ တခါတေလ ညေနေစာင္းမွ ေတြ႔ၾကရတယ္။

အဲဒီေန႔က ေန႔လယ္ ၂ ခ်က္ေလာက္ ေတြ႔ရတာေတာင္မွ ေမာင္ေဇယ်ာ မ်က္နွာမသာမယာ ျဖစ္ေနလို႔ ေက်းဇူးရွင္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမာင္ေဇယ်ာက လူပ်ိဳဘ၀ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ ေလာက္ပဲ ရွိလိမ့္ဦးမယ္။ ျဖဴျဖဴေဖာင္းေဖာင္းေလး ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ေလးတထုပ္နဲ႔ အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနရွာတဲ့ ေမာင္ေဇယ်ာကို ေထာင္၀င္စာေတြ႔ၾကသူေတြ အိမ္ေထာင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြ စာနာစိတ္နဲ႔ ေမးၾက ျမန္းၾက စူးစမ္းၾကရင္း ဘ၀တူခ်င္း ၀ံသာႏုၾကတယ္။ တူအရြယ္၊ သားအရြယ္၊ ေမာင္အရြယ္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေဇယ်ာကို ေန႔လည္စာ ေကၽြးလိုက္သတဲ့။

"လူေလး မင္းက ဘယ္သူ႔လာေတြ႔တာလဲ"
"ကိုၿငိမ္းခ်မ္းကို လာေတြ႔တာ"
"ရန္ကုန္ကလား"
"မဟုတ္ဘူး၊ မႏၱေလးက"
"ဟုတ္လား၊ ဘာမႈနဲ႔လဲ"
"ႏိုင္ငံေရးမႈနဲ႔၊ ၁၇ (၁) ဆိုလား"
"ဘယ္ႏွႏွစ္ခ်ထားတာလဲ"
"၁၀ နွစ္"

စကား၀ိုင္းက ဒီတင္ရပ္ရင္ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူစားထားတဲ့ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းေတြရဲ႔ မ်က္နွာေရာ၊ မိသားစု၀င္လို ေႏြးေထြးတဲ့ အေဒၚေတြ အေမႀကီးေတြကို စာနာေထာက္ထားတယ္ ထင္ပါရဲ႔...

"ေဒၚေဒၚတို႔ကေရာ ဘယ္သူ႔လာေတြ႔တာလဲ"
"ဦး... ေလ၊ ... ၿမိဳ႔က အမတ္ေလာင္း"
"ဦး.... အင္အယ္ဒီက"
"ကို... ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီက"

ဒီမွာ ေမာင္ေဇယ်ာ သူ႔စကားကို ဒီမွာတင္ရပ္ၿပီး ဒိျပင္အေၾကာင္းအရာေတြ ဥပမာ ရာသီဥတု ပူျပင္းတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘတ္စ္ကားၾကပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ဆရာေမာင္ညိဳျပာလို ဓာတ္ခြဲခန္း အေတြ႔အၾကံဳ တခုခုေျပာရင္ ရရက္သားနဲ႔ သူ႔စကားဒီတင္မရပ္ဘူး။

"ဦးတို႔က ေထာင္ ဘယ္ႏွႏွစ္ခ်ခံရသလဲ"
အဲဒီမွာ ေမာင္ေဇယ်ာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေပၚေတာ့တာ ပဲ။
"အစ္ကို႔ ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ရတာ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္နွာငယ္တယ္ဗ်ာ"
"ဟ ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ၊ ငါ ၾကမ္းပိုးသူခိုးမႈနဲ႔ က်တာမဟုတ္ဘူး"
"အစ္ကိုက ေထာင္ ၁၀ ႏွစ္ပဲ က်တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေန႔လည္စာ ေကၽြးလိုက္တဲ့ မိသားစုေတြရဲ႔ ခင္ပြန္းေတြ အစ္ကိုေတြ ဆိုရင္ ႏွစ္အစိတ္၊ သံုးဆယ္၊ ေလးဆယ္ က်ထားၾကတာ"

ေၾသာ္.... ေမာင္ေဇယ်ာ မ်က္ႏွာမငယ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုင္းႀကီးႀကီး မနားခဲ့မိပါလား။
မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ ဖယ္ပါေစ...
တကယ္လို႔....
ကၽြန္ေတာ္က ေထာင္ထဲကို ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္၀င္ရတယ္ ဆိုပါစို႔။ က်တဲ့ႏွစ္ကလည္း ႏွစ္အစိတ္ ဒါမွမဟုတ္ သံုးဆယ္ ဆိုပါစို႔။
ဒီတႀကိမ္လည္း ေမာင္ေဇယ်ာသာ ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ရင္ သူ႔ခမ်ာ မ်က္ႏွာငယ္ရွာဦးေတာ့မယ္။

ညီပုေလး

လမင္းသာဖို ့ ပို လိုတယ္
ေရးသူ - ၀င္းတင့္ထြန္း




( ၁ )

က်ေနာ္တို ့ေတြဟာ........

• တိုက္ပြဲတရာ
ေအာင္ပြဲတရာ စိတ္ဓါတ္ႏွိဳးရင္း
ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကို ခုတ္ပိုင္း
တံတိုင္းေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္
တိုက္စည္ေဆာ္ ေမာင္းသံေပးျပီး
ေတာ္လွန္ေရးကို လိုလား
ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ ျဖစ္ခဲ့ႀက..........


• ပန္းေပါင္းတရာ
ဖူးပြင့္ပါေစ တမ္းတရင္း
ပန္းရုိင္းခင္းေျမေတြဆီ ေမ်ွာ္ရည္
ဒီမိုကေရစီကို ဟစ္ေႀကြး
ဒီမိုကေရစီေတးကို ဆိုခဲ့ႀက........

• လမင္းတရာ
သာနိုင္ပါေစ ရည္ရြယ္ရင္း
ေအးျမျခင္းကို ေမ်ွာ္ေတြး
ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခ်စ္ခဲ့ႀက .........

( ၂ )

• တသက္တာမွာ.......
အတက္အဆင္းေတြနဲ ့
(အသက္သေဘာအရ )မနက္ခင္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုရင္ေတာင္........

• ဆည္းဆာေရာင္စဥ္ လွိဳင္းေတြႀကားမွာ
တံတိုင္းေတြကို ဆက္ေက်ာ္ျဖတ္
ေရာက္ရာအရပ္ကေန ပန္းေတြပ်ိဳး
ခ်ိဳးငွက္ကူသံ ခ်စ္ေနရင္း......

• ည မွာ
ည အတြင္း
လမင္းသာဖို ့ လိုပါတယ္.......

• အခုလို - အေမွာင္က်
အ, ကာလ ညအခင္း
လမင္းသာဖို ့ ပို လိုတယ္........ ၊၊ ၊၊

( ဝင္းတင့္ထြန္း )
၁ - ၅ - ၂ဝ၁၁
[ ကိုေအးဝင္း ( လမင္းတရာ )ႀကီးရဲ ့ အသက္(၆ဝ) ျပည့္ ေမြးေန ့အတြက္..........]
{ေနာက္ႏွစ္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေမလမွာ က်ေရာက္မယ့္ ၆၀ ျပည့္ ေမြးေန႔ အတြက္ အမွတ္တရ ထုတ္ေ၀မယ့္ "၆၀" စာအုပ္အတြက္ ရဲေဘာ္ဟန္ထြန္း (၀င္းတင့္ထြန္း)က ခ်ီးျမွင့္တဲ့ ေမြးေနလက္ေဆာင္ကို မာယာမွာ အရင္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။}

Friday, May 13, 2011

မိမိ ႏွင့္ ဒဂုန္တာရာ
ေရးသူ-နတ္ႏြယ္


(က)
သံုးရက္ ႐ွိသြားၿပီ။ မိမိႏွင့္ ဒဂုန္တာရာအေၾကာင္း ေရးမည္ဆိုၿပီး စားပြဲတြင္ ထိုင္ခဲ့ေလသည္။ မေရးျဖစ္။ ပထမေန႔က တာရာမဂၢဇင္းေတြ ဟိုလွန္သည္လွန္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္သြားသည္။ သူ၏ ႏုဖပ္ဖပ္ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ နီၾကင္ၾကင္အေတြးမ်ား ရစ္၀ဲၿပီး က်န္ခဲ့သည္။ ေက်ာ္ေအာင္၊ ျမသန္း(တင့္)၊ ၾကည္လင္၊ ၾကည္ေအး၊ ေအာင္လင္းတို႔လည္း ေရာေ၀့ေနသည္။


ေနာက္တေန႔တြင္ မေန႔တေန႔က ႐ြာတဲ့မိုး ကို ျပန္ဖတ္ေနမိသည္။ မိမိ၏ စာေပ ေဆာင္းပါးမ်ားကို စုစည္းထားေသာ စာအုပ္ကေလး ျဖစ္သည္။ "စိန္ပန္းပြင့္မ်ား၊ မိုးေသာက္ၾကယ္၊ ေနမင္းနီ"၊ "မီးပံုႀကီးႏွင့္အနီးအေ၀း"၊ "ကာရံမဲ့ကဗ်ာ"၊ "ေအာင္သင္းသို႔ေပးစာ"၊ "ေ၀ဖန္ေရးႏွင့္လက္ေတြ႔"၊ "ေတာ္လွန္ကဗ်ာ" စသည့္ ေဆာင္းပါးမ်ား ပါ႐ွိသည္။
"ေအာင္သင္းသို႔ေပးစာ" မွာ ဒဂုန္တာရာႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းၿပီး မိမိ၏ သကၤာ႐ွင္းခ်က္တခု ျဖစ္သည္။ ၁၉၇၁ စာဆိုေတာ္က ဒဂုန္တာရာ၊ ေက်ာ္ေအာင္၊ ညြန္႔ၾကဴးႏွင့္ မိမိတို႔ သံုးခြသို႔ သြားခဲ့ၾကသည္။ စာေပေဆြးေႏြးပြဲ မိုးစင္စင္လင္းသည္။ သည္အေၾကာင္းကို ဒဂုန္တာရာက ႐ႈမ၀မွာ "စာေပဆည္းဆာ" အမည္ႏွင့္ ေဆာင္းပါးေရးခဲ့သည္။ မိမိႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အခ်က္တခု သူေရးခဲ့သည္မွာ မိမိ နားလည္ထားသည္ႏွင့္ မတူညီသျဖင့္ ကိုေအာင္သင္းမွ တဆင့္ သကၤာ႐ွင္းခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။
ဒဂုန္တာရာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ျပက္ျပက္ထင္ထင္ မိမိေရးဖူးသည္မွာ ေနာက္တႀကိမ္ ႐ွိေသးသည္။ "ေမာင္မင္းႀကီးသားတို႔ ပို႔သေသာေမတၱာ" (ရဲေဘာမာတူးသို႔ေပးစာ အမွတ္ ၃/၇၂) မွာ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ ျမန္မာစာေပမ်ား ဟူေသာစာအုပ္မွာ ေမာင္စြမ္းရည္က မိမိ၏ တံခြန္တိုင္ေမာင္ႏွမမ်ား ကို တံေတာင္ႏွင့္ေထာင္း၊ ဖေနာင့္ႏွင့္ေပါက္ လုပ္ရာမွာ တခ်ိဳ႔ အကြက္ေလးေတြက အံေခ်ာ္ၿပီး ခ်က္ေအာက္ကို ေရာက္သြား၍ မိမိအေနႏွင့္ "ျပန္ျခင္း" ကေလး ခတ္လိုက္မိျခင္းပါပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ကို ကမကထ ျပဳသူႏွစ္ဦးက ဒဂုန္တာရာႏွင့္ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္တို႔ ျဖစ္သည့္အတြက္ မိမိ၏ "ျပန္ျခင္း" ထဲမွာ "ဂုန္ယုန္" ဂိုဏ္းဟု ေရးလိုက္မိသည္။
ဒဂုန္တာရာႏွင့္ မိမိအၾကားတြင္ အျခား ကလိတိတိကေလးတခု ႐ွိေနေသးသည္။ ယင္းမွာ အျခားမဟုတ္ပါ။ သူ၏ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို အေၾကာင္းတခုေၾကာင့္ မိုးေ၀မွာ မထည့္သြင္းႏိုင္သျဖင့္ ျပန္ေပးခဲ့သည္။ ထိုအခါ မိုးေ၀မွာ သူေရးေနေသာ ေဆာင္းပါးမ်ား အားလံုးကို ရပ္ပစ္ခဲ့သည္။ သည္တုန္းက သူသည္ ကေလာင္အမည္ သံုးမ်ိဳးေလာက္ႏွင့္ မိုးေ၀မွာ လစဥ္ေရးေနသည္။ သူ႔ကို ျပန္ေရးဖို႔ ေျပာသည္။ မိမိကလည္း ေျပာသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း ေျပာသည္။ သူ မေရးပါ။ သူက ဘူးဆိုလ်င္ ဖ႐ံုမသီးပါ။ သူ သေဘာမေပါက္လ်င္၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘ၀င္မက်လ်င္ သူ ဘာမွ မလုပ္ပါ။ သည္အခ်က္ကို သူႏွင့္ လက္ပြန္းတတီး ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါး ေနခဲ့ဖူးသျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။
သူသေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာဖို႔ဆိုသည္ကလည္း မလြယ္ပါ။ အင္မတန္ လက္၀င္သည္။ မိမိတို႔ ၾကံဳခဲ့ဖူးေပါင္း မ်ားၿပီ။ သည္အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာရလ်င္ တုတ္ထမ္းၿပီး ေျပာရမည္။

(ခ)
မိုးေ၀ မဂၢဇင္းကို မိမိ ျပန္လည္ တည္းျဖတ္ ထုတ္ေ၀ေသာအခါ မင္းေက်ာ္က ေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ား အေရးအသား နည္းနည္းထိန္းပါ။ အစြန္းမလြတ္တာေတြ၊ ျပႆနာ ျဖစ္မွာေတြ မေရးပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားက အတို႔အေထာင္ကေလးေတြ လုပ္တတ္တယ္"
"ကၽြန္ေတာ္က မဟုတ္တာေတြ ေရးလို႔လား။ ဘာလဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔က သက္ေသလိုက္ရမွာ ေၾကာက္လို႔လား"
မိမိက ေလေအးျဖင့္ ျပန္ခတ္လိုက္ေသာအခါ လူပုစိတ္တို ေမာင္ေန၀င္းက-
"ခင္ဗ်ား ေျပာလိုက္ရင္ ဒါပဲ။ မဟုတ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ ဟုတ္တိုင္းလည္း ေလွ်ာက္ေရးလို႔ ျဖစ္မလားဗ်။ အခ်ိန္အခါနဲ႔ အေျခအေနလည္း ၾကည့္ဦးမွေပါ့"
မိမိ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ျပံဳးေနမိသည္။
သူတို႔ စိုးရိမ္၍ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
သူတို႔ ေစတနာႏွင့္ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
သည္လိုေလ။
ဒဂုန္တာရာ မိုးေ၀မွာ မေရးသည့္ ကိစၥ။ ဒဂုန္တာရာ၏ ေဆာင္းပါးျပႆနာ ေပၚသည့္အခ်ိန္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ႏွင့္ ျမသန္းတင့္တို႔ အျပင္မွာမ႐ွိ။ သူတို႔ အထိမ္းအသိမ္း ခံရရာမွ လြတ္လာေသာအခါ မိုးေ၀မွာ ေရးၾကရန္ မိမိက ေျပာသည္။ သူတို႔ကလည္း မျငင္းပါ။ ေရးမည္ဟု ေျပာၾကသည္။ လက္ေတြ႔တြင္မူ မေရးျဖစ္ၾက။ ကဗ်ာဆရာ အခ်ိဳ႔လည္း မေရးၾက။
သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းတခုေၾကာင့္ မိုးေ၀ကို မိမိ လက္လႊတ္လိုက္ေသာအခါ မိုးေ၀မွာ သူတို႔ ေရးၾကသည္။
မိုးေ၀ကို မိမိ ျပန္လည္တည္းျဖတ္ေသာအခါ မိုးေ၀တြင္ ေရးေနသူမ်ားကို မိမိ ခ်ဥ္းကပ္သည္။ ျမသန္းတင့္က အစဥ္မပ်က္ ေရးျမဲ ေရးေနမည္ဟု ဆိုသည္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကား မ႐ွိေတာ့။
မိမိ ခ်ဥ္းကပ္သူမ်ားအနက္ ပါရဂူတဦးသာလွ်င္ မေရးဟု ဆိုသည္။
ဒဂုန္တာရာကို ခ်ဥ္းကပ္ရန္ မိမိ စိတ္ကူး႐ွိသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း တိုက္တြန္း ၾကသည္။ သူ႔အိမ္ကို ေအးေအးေဆးေဆး တေန႔သြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုထိ မေရာက္ျဖစ္ေသး။ သည္ၾကားထဲမွာ လမ္းမွာ တခါႏွစ္ခါ ဆံုျဖစ္သည္။ ျပံဳး႐ံုမွ်သာ။
မည္သို႔႐ွိေစ မင္းေက်ာ္၊ ေမာင္ေန၀င္းႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ား၏ ေစတနာႏွင့္ အၾကံေပးမႈကို မိမိ လက္ခံခဲ့ပါသည္။
မိုးေ၀ ျပန္လည္ေမြးဖြားေသာ ပထမလ (၁၉၈၁ ဇြန္) မိမိ ေဆာင္းပါးမေရးပါ။ ၀တၳဳတို တပုဒ္ေရးသည္။ ဒုတိယလတြင္လည္း ဘာမွ မေရးပါ။ တတိယလက်ေတာ့ ကိုမိုးေ၀ အထိမ္းအမွတ္လ ျဖစ္ေနသည္။ ၁၉၆၇ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔မွာ ကိုမိုးေ၀ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ ယင္းေၾကာင့္ "ၾသဂုတ္လအလြမ္းေျပ" ေဆာင္းပါး ေရးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ကာလအတန္ၾကာ ရပ္ဆိုင္းလာခဲ့ရေသာ "ေတာအေၾကာင္း ေတာင္အေၾကာင္း" က႑ကို ျပန္လည္ အသက္သြင္း လိုက္သည္။
သည့္ေနာက္တြင္ကား "ေတာအေၾကာင္း ေတာင္အေၾကာင္း" ကို ေခါင္းစီး အမည္ႏွင့္ အညီပင္ စိတ္ကူးတည့္ရာ၊ အေၾကာင္းသင့္ရာမ်ားကို ေရးခဲ့သည္။ စာေပ မဂၢဇင္းအေၾကာင္း လည္း ပါသည္။ ခရီးသြားမွတ္တမ္းမ်ားလည္း ပါသည္။ ျပန္လည္ တသခ်က္မ်ားလည္း ပါသည္။ စာအုပ္ေ၀ဖန္ခ်က္လည္း ပါသည္။ စာအုပ္ျပပြဲ အေၾကာင္းလည္း ပါသည္။
သို႔ေသာ္ မိမိစိတ္ထဲတြင္ ေရးခ်င္ေနသည့္ အေၾကာင္းအရာႏွစ္ခု ႐ွိေနသည္။ တခုက မိုးေ၀ကို လက္လႊတ္လိုက္စဥ္က တပိုင္းတန္းလန္းႏွင့္ ရပ္သြားေသာ "မိမိႏွင့္ မိမိ၀တၳဳမ်ား" အေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ "ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း"တြင္ အဆက္ျပတ္သြားသည္။ ဆက္ေရးစရာ ေတြ ႐ွိသည္။ ဆက္ေရးခ်င္သည္။
ေနာက္တခုက "မိမိႏွင့္ စာေရးဆရာမ်ားအေၾကာင္း"။ သည္အေၾကာင္းကိုလည္း မိမိေရးဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သည္အေၾကာင္းက မိမိ၏ အတၳဳပၸတၱိလည္း မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ အတၳဳပၸတၱိလည္း မဟုတ္ပါ။ မိမိႏွင့္ သူတို႔၏ ထိေတြ႔မႈမွ်သာ ျဖစ္သည္။ သည္အေၾကာင္းကို ေရးလွ်င္ မိမိအေၾကာင္းလည္းပါမည္။ သူတို႔ အေၾကာင္းလည္း ပါမည္။ ဆက္ႏႊယ္ေနေသာ စာေပႏွင့္ စာေပေလာက အေၾကာင္းလည္းပါမည္။
သို႔ျဖင့္ "မိမိႏွင့္ စာေရးဆရာမ်ား" အစီအစဥ္ကို မင္းေက်ာ္ႏွင့္ စဖြင့္သည္။ ၀တၳဳေရး သည့္ ပံုစံအတိုင္း ဇာတ္အလယ္မွ စဖြင့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ လင္းယုန္သစ္လြင္၊ တင့္ဆန္း၊ တင္စိုး၊ အညာက စာေရးဆရာမ်ား၊ လင္းယုန္နီႏွင့္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ကို ေရးခဲ့သည္။ လင္းယုန္နီကို ေရးကတည္းက သူၿပီးလွ်င္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ၿပီးလွ်င္ ဒဂုန္တာရာကို ေရးရန္ ဇာတ္ပ်ိဳးခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ လႏွစ္ရာ အထူးထုတ္တြင္ ဒဂုန္တာရာကို ေရးရမည္ ႐ွိေသာအခါ လက္တြန္႔ ေနသည္။ သူ႔အေၾကာင္းကို မေရးဘဲ တိရစၦာန္႐ံုထဲက က်ားၿမီးကို သြားဆြဲရလွ်င္ ေကာင္းေခ် မည္လားဟု စဥ္းစားမိသည္။
မိမိႏွင့္ စာေရးဆရာမ်ား "ဆီးရီး" ကို စီစဥ္ကတည္းကပင္ လက္တြန္႔မိေသာ ေခါင္းစီးႏွစ္ခု ႐ွိခဲ့သည္။ "မိမိႏွင့္ ဒဂုန္တာရာ" ႏွင့္ "မိမိႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာမ်ား" ပင္ ျဖစ္သည္။
အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ျဖစ္သည္။ ဒဂုန္တာရာက ေ႐ႊပန္းကန္ ျဖစ္သည္။
သည္မွာ သတိရသျဖင့္ ရယ္စရာတခု ေျပာခ်င္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ဒုတိယအႀကိမ္ စာေပလုပ္သား ညီလာခံတုန္းက ျဖစ္သည္။
'ဆရာနတ္ႏြယ္၊ "မိမိႏွင့္ စာေပလုပ္သားညီလာခံ ၁၉၈၄" ကို ေရးပါဦး'
ေနာက္ဘက္မွ အသံၾကားသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေဒၚႂကြယ္ႂကြယ္က ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ေဒၚႂကြယ္ႂကြယ္ႏွင့္အတူ အျခား အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္ ႐ွိေနသည္။ အခ်ိဳ႔ကို မိမိ သိသည္။ အခ်ိဳ႔ကို သိသည္ဟု ထင္သည္။ နာမည္ႏွင့္လူ မတြဲမိ။ အခ်ိဳ႔ကိုကား ယခင္က မျမင္ဖူး။
ညီလာခံတက္ေရာက္သူမ်ားကို အမည္စာတမ္းပါ႐ွိေသာ ရင္ထိုးကေလးမ်ား ေပးထား သည္။ လူကိုမွတ္မိၿပီး နာမည္ေမ့ေနလွ်င္ ရင္ဘတ္ေပၚမွ ရင္ထိုးကို ၾကည့္လွ်င္ သိႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသားတေယာက္ဆိုလွ်င္ အေရးမႀကီး။ သူ႔ရင္ဘတ္မွ စာတမ္းကို အားမနာတမ္း ဖတ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ အမိ်ဳးသမီးဆိုလွ်င္ကား အားနာစရာႀကီး။ ေနာက္တႀကိမ္ဆိုလွ်င္ နာမည္စာတမ္းမ်ားကို ရင္မွာမထိုးဘဲ ေနာက္ေက်ာမွာ ထိုးရန္ အၾကံျပဳရလွ်င္ ေကာင္းမလား မသိ။ "ေက်ာထိုး" ဟူေသာ ေ၀ါဟာရအသစ္တလံုးလည္း တိုးလာႏိုင္သည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကည့္ၾကည့္ အားနာစရာ မ႐ွိေတာ့။
ယခုေတာ့ "မိမိႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာမ်ား" အေၾကာင္း ေရးႏိုင္ရန္ သူတို႔နာမည္ကို သိႏိုင္ဖို႔ကပင္ အခက္အခဲႀကီးတခု။
"မိမိႏွင့္ ဒဂုန္တာရာ" အေၾကာင္း ေရးဖို႔ကိစၥမွာလည္း အခက္အခဲေတြ တသီတတန္း ႀကီးပင္။
သို႔ေသာ္.....
မိမိသည္ ရန္ကုန္ေရာက္သည့္ ၁၉၅၃ မွ အစျပဳလ်က္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ေလာက္အထိ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးမွ် ဒဂုန္တာရာႏွင့္ လက္ပြန္းတတီး ေနခဲ့ရသည္။ အခ်ိဳ႔ေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားတြင္ ဆိုလွ်င္ မိမိတို႔သည္ ေန႔စဥ္ေလာက္ပင္ ေတြ႔ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ အေအးဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကသည္။ ခရီးအတူ သြားၾကသည္။ အစည္းအေ၀း အတူတက္ၾကသည္။ စာေပအေၾကာင္း မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။
သည့္ထက္ပိုၿပီး အေရးႀကီးသည္က မိမိသည္ တာရာမဂၢဇင္းကို ဖတ္ၿပီး ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ မိမိအေပၚတြင္ သူ၏ စာေပၾသဇာ သက္ေရာက္လႊမ္းမိုးခဲ့သည္။ ယခုတိုင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္သည္။
သည္ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း ေရးရေပမည္။ "မိမိႏွင့္ ဒဂုန္တာရာ" ကို ေရးရမည္။ ဘယ္ကစၿပီး ေရးရေပမည္နည္း။ ဘယ္ေလာက္အထိ ေရးရမည္နည္း။ ဘယ္မွာ ဆံုးရမည္နည္း။


(က)
မိမိႏွင့္ ဒဂုန္တာရာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ လူခ်င္းေတြ႔ဖူးၾကသည္မွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး၏ အလုပ္တိုက္တြင္ ျဖစ္သည္။ မိမိက သူ႔ကို ေတြ႔ျမင္လို၊ သိကၽြမ္းလိုသျဖင့္ ကိုတင္စိုးက လိုက္ပို႔ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္တုန္းက သူသည္ ေဒၚမမေလးတိုက္တြင္ စတည္းခ်ေနသည္။ သူ႔စပြဲက အ၀င္၀တြင္ျဖစ္သည္။ လမ္းမဘက္တြင္ ျဖစ္သည္။ ျပတင္းေပါက္အကြယ္တြင္ ျဖစ္သည္။ ျပတင္းေပါက္မွ ၾကည့္လွ်င္ အျပင္ဘက္ကမၻာကို ျမင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ျပတင္းေပါက္တြင္ ဇာခန္းဆီး တပ္ဆင္ထားသျဖင့္ ျပင္ပကမၻာသည္ ၀ိုးတ၀ါးမွ်သာ။
သူ႔စားပြဲက လွသည္။ ပန္းခ်ီႏွင့္ တူသည္။ ကဗ်ာႏွင့္တူသည္။ စားပြဲခင္း အျပာႏုႏု၊ စားပြဲတင္မီးအုပ္ေဆာင္းကလည္း အၿမိတ္စကေလးေတြ က်ေနေသာ ပိုးအျပာစ။ ဖန္ခြက္ပုပုကေလး အုပ္ထားေသာ ေရဖန္ခ်ိဳင့္။ အညီအညာထပ္ထားေသာ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ သံုးအုပ္။
ကိုတင္စိုးက မိတ္ဆက္ေပးေသာအခါ သူ ယဲ့ယဲ့ကေလး ျပံဳးသည္။ ထို႔ေနာက္ လူထုအေၾကာင္း၊ မႏၱေလးအေၾကာင္း သဲ့သဲ့ကေလး ေမးသည္။ မိမိကို သူၾကည့္ပံုက စူးစူးစိုက္စိုက္ မဟုတ္။ သဲ့သဲ့ယဲ့ယဲ့ကေလး။
သူ႔အေၾကာင္း ၾကားဖူးထားသည့္အတိုင္း၊ စာထဲတြင္ ဖတ္ဖူးထားသည့္အတိုင္း၊ အကႌ်လက္႐ွည္အျဖဴ၊ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ ေရညႇိစိမ္း၊ မ်က္မွန္၀ိုင္း၀ိုင္းထူထူ၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ၊ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ တြန္႔တြန္႔လိပ္လိပ္။
သည္တုန္းက သူ ၃၄ ႏွစ္ပဲ ႐ွိေသးသည္။ မိမိက ၂၀။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္က ျဖစ္သည္။ မိမိထက္ ၁၄ ႏွစ္ ႀကီးသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိထက္ ေလး ငါးႏွစ္မွ်ႀကီးၾကေသာ ကိုေက်ာ္ေအာင္၊ ကိုျမသန္း(တင့္)၊ ကိုတင္စိုး၊ ကိုေအာင္လင္းတို႔ ေခၚသည့္အတိုင္းပင္ သူ႔ကို ကိုေဌးၿမိဳင္ဟု ေခၚမိသည္။ ထိုမွ်မက မိမိထက္ ၁၆ ႏွစ္မွ် ႀကီးၾကေသာ တင့္ဆန္းႏွင့္ လင္းယုန္သစ္လြင္ တို႔ကိုလည္း ကိုမိုးေ၀တို႔ ေခၚသည့္အတိုင္းပင္ ကိုတင့္ဆန္း၊ ကိုသစ္လြင္ ဟု ေခၚခဲ့မိသည္။ ယခုမွ သူတို႔တေတြ အဘိုးႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီကို ၾကည့္ၿပီး "ကို" တပ္ၿပီး ေခၚရမည္ကို အားနာေနမိသည္။ ဦးသိန္းေဖျမင့္ကိုပင္ ကိုေဌးၿမိဳင္တို႔၊ ကိုတင္ေအာင္တို႔ ေခၚသည့္အတိုင္း ကိုသိန္းေဖဟု လိုက္ၿပီး မေခၚမိေစရန္ မနည္းပင္ ႏႈတ္ေစာင့္စည္းရသည္။ သူတို႔ႏွင့္ ကိုသိန္းေဖျမင့္က ငါးႏွစ္ပဲ ကြာသည္ မဟုတ္လား။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကို ကိုေဌးၿမိဳင္ႏွင့္ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေတြ႔ဆံုသိကၽြမ္းခဲ့ရသည္။ ေဒၚမမေလးကိုမူ ထိုကတည္းက အစ္မႀကီးဟု ေခၚခဲ့သည္။ မိမိထက္ ၁၆ ႏွစ္တိတိ ႀကီးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္ကမူ ေဒၚမမေလးသည္ ၃၆ ႏွစ္မွ်သာ ႐ွိေသးသည္။ လွပဆဲ ျဖစ္သည္။ အရပ္အေမာင္းေကာင္းၿပီး အျပင္အဆင္ တတ္ကၽြမ္းသျဖင့္ ပို၍လွပသည္ဟုပင္ ထင္ရသည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ၏ အလွအပက အသက္ ၄၀ တြင္မွ အစြမ္းကုန္ ပြင့္လန္းသည္ဟု ဆိုၾကသည္ မဟုတ္လား။
ေဒၚမမေလးက မိမိတို႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးဆိုင္မွ ခ်စ္တီးေကာ္ဖီ မွာတိုက္သည္။ ေကာ္ဖီက ေကာင္းသည္။ အနံ႔ေရာ အရသာေရာ ျပင္းစူးသည္။ ထို႔ေနာက္ နာမည္ေက်ာ္ ကရစ္လမ္း (ယခု-ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းလမ္း) စမူဆာကို မွာေကၽြးသည္။ စမူဆာကလည္း ေကာင္းလွသည္။ ေသးေသးကေလးေတြ၊ ပူပူကေလးေတြ။ သည္မွစ၍ ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ား တြင္ ခ်စ္တီးေကာ္ဖီႏွင့္ ကရစ္လမ္းစမူဆာသည္ မိမိတို႔၏ နိစၥဓူ၀ ေန႔လည္စာ ျဖစ္ရေတာ့သည္။
ခ်စ္တီးေကာ္ဖီ၊ ကရစ္လမ္း စမူဆာ၊ စာေပသစ္၊ စာေရးဆရာအသင္း၊ စာေရးဆရာ စာေပကလပ္၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကြန္ဂရက္.......။

(ခ)
ဒဂုန္တာရာ ခ်ည္လံုခ်ည္၀တ္သည္ကို မိမိ ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ဖူးသည္မွာ မိမိတို႔ လိႈင္ၿမိဳ႔ေဟာင္းကို သြားၾကတုန္းက ျဖစ္သည္။ ၁၉၅၇ တြင္ ျဖစ္သည္။
လိႈင္ျမစ္ကမ္းပါးေပၚ႐ွိ လိႈင္ၿမိဳ႔ေဟာင္းႏွင့္ အလယ္႐ိုးမေတာင္ေျခ႐ွိ တဗူးၿမိဳ႔ေဟာင္းကို သြားေရာက္ရန္ မိမိတို႔ ညႇိႏိႈင္းေသာအခါ ဒဂုန္တာရာက သူလည္းလိုက္မည္ဟု စိတ္ထက္သန္စြာ ဆိုသည္။
'ခင္ဗ်ား လိုက္ႏိုင္ပါ့မလား'
'ကမၻာပတ္လာတဲ့ လူပဲဗ်ာ'
မရယ္တရယ္ သူ ေျပာသည္။
'ကမၻာပတ္တာနဲ႔ မတူဘူး။ အခု သြားရမွာက ခရီးၾကမ္းတယ္၊ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ ရမွာ'
'ကၽြန္ေတာ့အတြက္ မပူပါနဲ႔'
'ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး'
သည္ေတာ့ သူ ေတြေ၀သြားသည္။
သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးဟန္ျဖင့္-
'အင္း ဟုတ္တယ္၊ ခ်ည္လံုခ်ည္ ႏွစ္ထည္ေလာက္ေတာ့ ၀ယ္ရမွာပဲ'
သည္တုန္းက ညေစ်းတန္းက အေနာ္ရထာလမ္း ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ျဖစ္သည္။ ဆိုင္တန္းေတြ အက်အန ထိုးလို႔ ျဖစ္သည္။ သူလံုခ်ည္၀ယ္ရာသို႔ ကိုတင္စိုးႏွင့္ မိမိ အေဖာ္လိုက္ၾကသည္။
သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ အဆင္အေသြး မရသျဖင့္ တနာရီေလာက္ ၾကာသြားသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ လံုခ်ည္ႏွစ္ထည္ သူ၀ယ္သည္။ အကြက္ စိပ္စိပ္ကေလးေတြ ျဖစ္သည္။ တထည္က အစိမ္းႏု၊ တထည္က အျပာႏု။
ျပည့္ၾကပ္ေနေသာ ဘတ္စ္ကားႀကီးတစီးျဖင့္ မိမိတို႔ လိုက္ပါရသည္။ မိမိတို႔ ဆိုသည္မွာ ဒဂုန္တာရာႏွင့္ တင္စိုး၊ ကိုလြင္ဦး(ျပည္ေတာ္သစ္) ႏွင့္ မိမိ။
ဥကၠံမေရာက္မီ ႐ြာတ႐ြာတြင္ ဆင္းရသည္။ လိႈင္းၿမိဳ႔ေဟာင္းကို ေရာက္ေအာင္ သံုးနာရီေလာက္ ေလွ်ာက္ရသည္။ မိုး႐ြာထားသျဖင့္ လယ္ကန္သင္းမ်ား စြတ္စိုေနသည္။ ေခ်ာ္ခၽြတ္ေနသည္။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ ဗြက္ေပါက္ေနသည္။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ ေရလႊမ္းေနသည္။ ဖိနပ္မ်ားကို လက္တြင္ ကိုင္သြားၾကရသည္။ ေခ်ာ္မလဲေအာင္ သတိထားၿပီး ေလွ်ာက္ၾကရသည္။ တခ်ိဳ႔ေနရာတြင္ ဗြက္က ေျခသလံုးတ၀က္ေလာက္ ျမဳပ္သည္။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ ေရက ေပါင္လည္ေလာက္ထိ နက္သည္။ တေနရာတြင္ "ေခြးအိပ္ေခ်ာင္း" ကို ကူးျဖတ္ၾကရသည္။ တံတားက ၀ါးပိုး၀ါး တလံုးတည္း။ မိမိတို႔က ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ကူးျဖတ္ၾကရသည္။
ကိုေဌးၿမိဳင္ တခ်က္ကေလး မညည္းပါ။ ထို႔အျပင္ မိမိတို႔ကို ခ်ံဳခိုတိုက္ခိုက္လ်က္႐ွိေသာ ေမွ်ာ့မ်ားကိုလည္း သူနည္းနည္းမွ် မေၾကာက္ပါ။ သူက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသားျဖစ္သည္။ မိမိ ေမွ်ာ့ေၾကာက္သည္ကို ၾကည့္ၿပီး သူက ရယ္ေမာလိုက္ေသးသည္။
မြန္းတည့္ခ်ိန္ေလာက္တြင္ လႈိင္ၿမိဳ႔ေဟာင္းအတြင္းသို႔ ေရာက္႐ွိသြားၾကသည္။ မိမိတို႔ ဘာေတြ ေတြ႔ရသနည္း။ ဘုရားပ်က္ကေလးတဆူႏွင့္ ေရတြင္းပ်က္ကေလးတခုကိုသာ ေတြ႔႐ွိၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႔႐ိုးေပၚမွ ၾကည့္ေသာအခါတြင္ကား လိႈင္းျမစ္တခြင္သည္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ျဖန္႔ခင္းထားသည့္ႏွယ္၊ အေ၀းဆီတြင္ အလယ္႐ိုးမ မိႈင္းညိဳ႔ညိဳ႔။
လိႈင္ၿမိဳ႔ေဟာင္းမွ အျပန္တြင္ ဒဂုန္တာရာက ႐ႈမ၀တြင္ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးသည္။ ကိုတင္စိုးက လံုးခ်င္းတပုဒ္။

(ဂ)
ဒဂုန္တာရာသည္ အလွအပ အႏုအ႐ြကေလးေတြ ႀကိဳက္တတ္သည္။ အၾကမ္းအတမ္း အပင္အပန္းတို႔ကိုလည္း အမႈမထင္ပါ။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ မိမိတို႔ ေျမာက္ဥကၠလာပကို ေျပာင္းရေတာ့ သူသည္ မိမိတို႔ ႐ွိရာ ကြင္းျပင္ႀကီးထဲသို႔ ေခၽြးတလံုးလံုး၊ ဖံုတလူးလူးျဖင့္ ေရာက္လာသည္။ မိမိတို႔၏ ယာယီနန္း ျဖစ္ေသာ ေလးတိုင္စင္ကေလးမ်ားတြင္ သူေရေႏြးၾကမ္းေသာက္သည္။ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းကို ေလွကေလးႏွင့္ ျဖတ္ၿပီး တဖက္ကမ္းက ႐ြာေတြကို သြားလည္ေတာ့လည္း သူလိုက္ပါသည္။ သူသည္ ေတာင္ဥကၠလာပသို႔လည္း ေရာက္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ေကတီဦးေက်ာ္တင့္(ကြယ္လြန္) ထံသို႔ဟု ထင္သည္။ သည္မွာ သူ၏ နာမည္ေက်ာ္ "ဥကၠလာပ" ကဗ်ာ ေမြးဖြားျခင္းျဖစ္သည္။
မိတ္ေဆြေတြႏွင့္ ေတြ႔ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္၊ စာေပေရးရာေဆြးေႏြး ရမည္ဆိုလွ်င္ သူဘယ္ေတာ့မွ ဦး မေလး။ မိုး႐ြာသည္ကိုလည္း သူမျဖံဳ၊ ေနပူသည္ကိုလည္း သူမတြက္၊ ႏွင္းက်သည္ကိုလည္း အမႈမထား။ ခရီးေ၀းသည္၊ ေခ်ာင္က်သည္၊ လမ္းေထာင့္သည္ ဆိုသည္ေတြလည္း သူ ဘာမွ မစဥ္းစား။ ခ်ိန္းသည့္ေန႔တြင္ သူေရာက္လာသည္။ ခ်ိန္းသည့္အခ်ိန္တြင္ သူေရာက္လာသည္။ ပ်က္ကြက္သည္မ႐ွိ။ ေနာက္က်သည္မ႐ွိ။ အစည္းအေ၀းဆိုလွ်င္လည္း သည္အတိုင္းပင္။
သို႔ေသာ္ သူသည္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားႏွင့္ အစည္းအေ၀းမ်ားတြင္ အတူပါေသာ္လည္း ေဟာေျပာပြဲကိုကား ဘ၀င္က်ဟန္ မ႐ွိေခ်။ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုလွ်င္ သူ ဘယ္ေတာ့မွ မလိုက္။ စာေပေဆြးေႏြးပြဲ သက္သက္ဆိုလွ်င္ကား သူ လိုက္ပါသည္။
တခုေသာ စာဆိုေတာ္ ရာသီတြင္ မိုးေ၀ကို သူ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေပးေသာအခါ ေဟာေျပာပြဲမ်ားအေၾကာင္း ပါ႐ွိလာသည္။ သူ၏ ေကာက္ခ်က္ အခ်ိဳ႔သည္ မိမိတို႔ႏွင့္ သေဘာကိုက္ညီျခင္း မ႐ွိသျဖင့္ ေဆာင္းပါးကို ျပန္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါ (မိမိတည္းျဖတ္ ေသာ) မိုးေ၀သို႔ သူစာမူမေပးေတာ့။
မိုးေ၀မွာ သူမေရးေတာ့ေသာ္လည္း မိုးေ၀ကိုကား သူ ဖတ္ျမဲျဖစ္သည္။ မိုးေ၀ကလည္း သူ႔ကို စာအုပ္လက္ေဆာင္ ေပးျမဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တလတြင္ကား သူ႔အတြက္ စာအုပ္လာယူေသာ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ကို မိမိက ေျပာလိုက္သည္။
'မိုးေ၀မွာ စာမေရးတဲ့ လူေတြကို စာအုပ္မေပးဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ဗ်ာ'
သည္သတင္း ခ်က္ခ်င္းျပန္႔သြားသည္။
'ခင္ဗ်ား အေတာ္ဆိုးတဲ့လူဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတာ'
ကိုေစာလြင္ (ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး) က မိမိကို ေျပာသည္။ သည္တုန္းက မိုးေ၀ကို သူ တာ၀န္ခံ ထုတ္ေနစဥ္ ျဖစ္သည္။
ယင္းသို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ကာလေတြ ၾကာျမင့္သြားသည္။ မိုးေ၀ကို မိမိ လက္လႊတ္ လိုက္သည္။ သည္အခါတြင္ မိုးေ၀မွာ သူ ျပန္ေရးသည္။

(ဃ)
မိုးေ၀ကို မိမိ ျပန္လည္ တာ၀န္ယူေသာအခါ သူ႔ထံသို႔ သြားေရာက္ၿပီး စာမူေတာင္းရန္ မိမိ ဆံုးျဖတ္သည္။ မိတ္ေဆြေတြကလည္း တိုက္တြန္းၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔တြင္ကား သူ႔ထံသို မိမိ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့။
မိုးေ၀ လႏွစ္ရာ အထူးထုတ္ကို စီစဥ္ေသာအခါတြင္ကား သူ႔ထံသို႔ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားမည္ဟု သႏၷိဌာန္ခ်သည္။
တေန႔တြင္ ကားတစီးငွားၿပီး ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာတက္တိုး၊ ေဒၚႏုယဥ္ႏွင့္ သူ႔အိမ္သို႔ သြားရန္ စီစဥ္သည္။ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႔လည္း လိုက္ပါၾကမည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ထံသို႔ ႀကိဳၿပီး ဖုန္းဆက္ေသာအခါ သူ မ႐ွိပါ။ ေမွာ္ဘီ သြားေနသည္။ ေနာက္တပတ္အၾကာတြင္ ထပ္ၿပီး ဖံုးဆက္သည္။ မေတြ႔ပါ။ ေမွာ္ဘီသြားေနသည္ဟုပင္ သိရသည္။
ယင္းသို႔ျဖင့္ လႏွစ္ရာ အထူးထုတ္အတြက္ သူ႔ထံမွ စာမူ မေတာင္းလိုက္ရပါ။ အကယ္၍ သူႏွင့္ေတြ႔ၿပီး စာမူေတာင္းခြင့္ ရခဲ့လွ်င္ကား......။

နတ္ႏြယ္
[မိုးေ၀၊ စကိတင္ဘာ၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၈၄]
{နတ္ႏြယ္ ရဲ႔ မိမိႏွင့္စာေရးဆရာမ်ား၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၀ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါ တယ္။}

Sunday, May 8, 2011

ပထမျမန္မာႏုိဗယ္ဆုိေသာဝတၳဳမွ
ေရးသူ-ဘိုဘိုလန္းစင္္







(၁)

မာယာအတြက္ စာမူစဥ္းစားေတာ့ မာယာဟာ စာေဟာင္းစာေကာင္းေတြကုိ ေခတ္သစ္နဲ႔ ေပါင္းကူး ေပးေနသူျဖစ္တယ္။ သုိ႔တြက္ ေခတ္ေဟာင္းစာနဲ႔ ပတ္သက္တာက ဆီေလ်ာ္မယ္ေအာက္ေမ့တယ္။ ယေန႔ လန္ဒန္ အေရွ႕တုိင္းနဲ႔ အာဖရိကပညာသင္ေက်ာင္းမွာ “ေမာင္ရင္ေမာင္ မမယ္မ ဝတၳဳ ” (၁၉၀၄) ထုတ္ထဲက ဓာတ္ပုံရုိက္လာတာကုိ မာယာပရိသတ္အတြက္ လက္ဆင့္ကမ္းလုိက္ပါတယ္။ စစ္မျဖစ္ခင္ အေရွ႕တုိင္း ပညာသင္ေက်ာင္း ေခတ္ကထဲက ဒီမွာေရာက္ေနတဲ့စာအုပ္ပါ။ ျမန္မာဝတၳဳေဝဘန္ခ်က္ေတြ သုေတသနအသင္း ဂ်ာနယ္မွာ ေရးသြားတဲ့ လန္ဒန္တကၠသုိလ္ ျမန္မာစာပါေမာကၡေဂ်ေအစတီးဝပ္ (ရန္ကုန္တကၠသုိလ္သမုိင္း ကထိက ေဒါက္တာဘာဘရာစတီးဝပ္အေဖ) လွဴထားတာျဖစ္ႏုိင္တယ္။ မူလစာအုပ္မွာ ၁၂ပုံရွိတယ္လုိ႔ လူထု ေဒၚအမာက ၁၉၅၉ ဒုတိယႏွိပ္ျခင္းအမွာမွာ ေရးဘူးေပမယ့္ ဒီစာအုပ္မွာေတာ့ ၁၁ ပုံပဲေတြ႔ပါတယ္။ ဝတၳဳမွာ ပန္းခ်ီပုံထဲ့တာ၊ ဝတၳဳခန္းဖြင့္ေတြမွာ ပန္းစာလုံးနဲ႔ အလွဆင္တာက အဲဒိေခတ္အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြရဲ့ အဆင္အျပင္ ပါ။ ဓာတ္ပုံထဲ့တာေတာ့ ေခတ္ၿပိဳင္လႊမ္းမုိးမႈရွိသလားမသိပါ။
ပုံေတြမွာ ဟုိ အႏွစ္ တရာေက်ာ္က ျမန္မာေတြရဲ့ လူမႈဘဝကုိ အကဲခတ္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ပါေတာ္မူခါစနဲ႔ အဝတ္အစားမွာ တယ္မေျပာင္းေသးတာလဲ တျခားေခတ္ၿပိဳင္ အေနာက္တုိင္းသား မွတ္တမ္းဓာတ္ပုံေတြမွာလုိပဲ သတိထားမိမွာပါ။ ေမာင္ရင္ေမာင္ေထာင္ထဲမွာ ဝတ္ထားတာက ဘန္ဂါလီစြပ္က်ယ္ျဖစ္မယ္မွတ္ပါတယ္။ အိမ္ပုံေတြကေတာ့ တခ်ိဳ႕မွာ ဗမာအိမ္လုိ႔ ေျပာရမယ္မထင္ပါ။ ေရခ်ခန္း၊ ရတနာအုိးတူးမိခန္းေတြက ရန္ကုန္ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲ ရုိက္တယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ တာင္တြင္းၿမိဳ႕က ပြဲစားအိမ္ဆုိတာေတာ့ ရန္ကုန္ဆင္ေျခဖုံး ပုဇြန္ေတာင္စက္ဆန္း မအူကုန္း ၾကည့္ျမင္တုိင္စတဲ့ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ ဗမာရပ္ကြက္ေတြမွာ ရုိက္သလား မသိပါ။ အခုေခတ္ ျမန္မာလူေနရပ္ကြက္တခ်ိဳ႕ ေက်းလက္ေတြအသြင္အျပင္နဲ႔ တယ္မကြာလွပါ။ အဂၤလိပ္ကုိလုိနီ အရင္း႐ွင္မ်ား ေျမပေဒသာပင္ေပါက္တဲ့ေခတ္က ျမန္မာေတြႏြမ္းပါးပုံလဲ ခုေခတ္နဲ႔ ထုိ႔တူပါပဲ။ ထိပ္က ေဘာင္းဘီ ဝတ္ေတြေနရာမွာ ေနာက္ထပ္ေဘာင္းဘီဝတ္ ေဘာင္းဘီခြ်တ္ေတြ ဝင္လာတာပဲ ကြာတယ္။ ေမာင္ရင္ေမာင္ကုိ ဖမ္းေခၚသြားပုံ၊ ေထာင္တြင္းမွာ မမယ္မနဲ႔ေတြ႔ခန္း စတာေတြမွာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ရာဇဝတ္မႈခင္း၊ အက်ဥ္းေထာင္ နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ နီးစပ္ဖြယ္ မွတ္တမ္းသေဘာမ်ိဳးေတာင္ ယူႏုိင္ပါတယ္။ ဇာတ္ထဲမွာ မင္းသားေလးကုိ ရုိက္ႏွက္ဖမ္း သြားေတာ့ အပူတုိက္ငုိခ်င္းခ်ဟာ အစဥ္အလာရွိပီးအေလ့ပါ။
ဝတၳဳထဲ ေၾကာ္ျငာထဲ့တ့ဲ အရင္းရွင္အေလ့လဲ ထြန္းကားေနပါပီ။ ေၾကာ္ျငာေတြထဲမွာ အဲဒိေခတ္ကေပၚတဲ့ အဂၤလိပ္အိမ္ေရွ႕မင္းတံဆိပ္ရ ဒဂၤါး ၃၅၀ တန္ ပုံႏွိပ္စာလုံးရုိက္ႏွိပ္ေသာစက္ (လက္ႏွိပ္စက္)၊ စိန္ေဗဒါႀကီးစီးတဲ့ ဆင္တုိစက္ဘီး၊ ေနာက္ ကုန္သည္လမ္း ဝပ္ဆင္တုိက္က မုိတုိကားဓာတ္စက္ရထားနဲ႔ ဓာတ္စက္ဘီး ေရာင္းေၾကာ္ျငာကလဲ ျမန္မာပုိ႔ေဆာင္ေရးတေခတ္ေျပာင္းပုံမွာ စိတ္ဝင္စားရာတကြက္ပါ။ မီးသေဘၤာ၊ ရထား၊ ဓာတ္ရထားေတြေနာက္မွာ စက္ဘီး၊ မုိတုိဆုိင္ကယ္၊ မုိတုိကားေတြ ဘယ္လုိဝင္လာသလဲဆုိတာ စဥ္းစားစရာပါ။ ဦးျမဟန္ရဲ့ ျမန္မာျပည္ဒုိင္ယာရီမွာ ၁၉၀၀ေက်ာ္တႏွစ္မွာ ေမာ္ေတာ္ကား အေရအတြက္ တႏုိင္ငံလုံး ဘယ္ႏွစ္ရာ ဆုိတာဖတ္ဖူးပါတယ္။ ၁၉၀၅-၆ေလာက္မွာ ျမန္မာျပည္ကုိ ေမာ္ေတာ္ကား စေရာက္တယ္လုိ႔ ဖတ္ဖူးေတာ့ ဒီေၾကာ္ျငာအရ ဒိထက္ပုိေစာပါလိမ့္မယ္။ သိသူမ်ား ေဝငွၾကပါအုံး။ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ကေတာ့ ဂ်ာမနီမွာ ၁၈၈၀ အကုန္ေလာက္က စေရာင္းေပမယ့္ အေမရိကန္ နယူးေယာက္ကုိေတာင္ ၁၈၉၅ မွ ေရာက္တယ္လုိ႔ ဝီကီ အင္တာနက္က ဆုိပါတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကုိ ပထမဆုံး ေမာ္ေတာ္ကား သေဘၤာနဲ႔သယ္လာေတာ့ တၿမိဳ႕လုံးထြက္ၾကည့္တယ္၊ လမ္းမွာ ႐ႊံ႕ထဲေမာင္းရေတာ့ ကားထုိးရပ္သြားတဲ့အတြက္ စာေရးဆရာ ရုပ္ရွင္ မင္းသား ဒဂုံပ ဦးဘတင္ရဲ့ မိဘဘုိးဘြား မြတ္စလင္ ဘာသာဝင္ကားရွင္ေတြက စိတ္ပူပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ လွည္းနဲ႔ဆြဲသြားပီး ပရိတ္ရြတ္ခုိင္းတယ္ဆုိတာ ၁၉၆၀ ေက်ာ္က ျမန္မာမဂၢဇင္းတအုပ္မွာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။
(၂)
ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ပထမဆုံးႏုိဗယ္လုိ႔ အဖြင့္မွာ အဂၤလိပ္လုိ စာတင္ထားတာကုိ သတိျပဳမိမွာပါ။ ရုိမန္႔အလြမ္းဇာတ္ေၾကာင္းအားျပဳစတုိရီေပမယ့္ ႏုိဗယ္
လူ႔သဘာဝအဖြဲ႔ဝတၳဳလုိ႔ဆုိလုိဟန္တူပါတယ္။ ဝတၳဳထဲမွာ အဆုိးအေကာင္းအျဖဴအမဲလုံးလုံးကြဲတဲ့ “ဇာတ္ခြင္က်” ဇာတ္ေကာင္ေတြပဲ ပါတာပါ။ ေထာင္ထဲက အရူး ဦးေပၚလာသည္ပင္ အခန္းက႑ မေျပာင္ေျမာက္လွဘူးထင္ပါတယ္။ ေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္မွာေပၚမယ့္ ေရႊျပည္စုိး၊ စပယ္ပင္၊ မွာေတာ္ပုံဝတၳဳေတြထဲက အရူးမျပန္ေပး၊ ဦးဓူဝံ၊ အမိန္႔ေတာ္ရေမာင္ကိတၱိ၊ ေလာစံ၊ သီလရွင္မယ္စႏၵာနဲ႔ တိတ္တိတ္ပုန္းညိေနတဲ့ ယပ္လွဲကုိယ္ေတာ္၊ အေမဘြား၊ ခင္အုံ၊ ဦးေက်ာ္ေဒြး၊ ေမာင္ေမာင္ရြ တုိ႔လုိ ထင္းပီးထြက္ေနတဲ့ ရုပ္ၾကြဇာတ္ေကာင္ေတြ မပါေသးပါဘူး။
ဒိအရင္မေရွးမေႏွာင္းမွာ ေရာ္ဘင္ဆင္ကရူးဆုိး၊ ပသီပုံျပင္ဝတၳဳ၊ ေနာက္ ခရစ္ဝင္ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ဘာသ
ာျပန္တာ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ျမန္မာပရိသတ္နဲ႔ အလွမ္းေဝးေနလုိ႔ ျပင္သစ္ရာဇဝင္ဝတၳဳဆရာ ဒူးမားႀကီးရဲ့ မြန္တီခရစၥတုိၿမိဳ႕စားကုိ ဦးလွေက်ာ္က ေရွ႕ပုိင္းမွီးပီး ဝတၳဳလုပ္ေရးတာ ေပါက္သြားတယ္လုိ႔ ယူဆရပါတယ္။ ဒိေနာက္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္သယ္ေမာင္မႈိင္း၊ ေမာင္တာေနာ၊ စိန္တေလးျမတေလးစတဲ့ ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္းနဲ႔ ဗဟုသုတေတြ ေရာေရးတဲ့ ဝတၳဳေတြေခတ္စားလာပီး ရွိရင္းစြဲ ျပဇာတ္စာေပေခတ္တိမ္သြားပါတယ္။ ဒိအရင္ မေရွးမေႏွာင္းမွာ ေရာ္ဘင္ဆင္ကရူးဆုိး၊ ပသီပုံျပင္ဝတၳဳ၊ ေနာက္ ခရစ္ဝင္ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ဘာသာျပန္တာ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ျမန္မာပရိသတ္နဲ႔ အလွမ္းေဝးေနလုိ႔ ျပင္သစ္ရာဇဝင္ဝတၳဳဆရာ ဒူးမားႀကီးရဲ့ မြန္တီခရစၥတုိၿမိဳ႕စားကုိ ဦးလွေက်ာ္က ေရွ႕ပုိင္းမွီးပီး ဝတၳဳလုပ္ေရးတာ ေပါက္သြားတယ္လုိ႔ ယူဆရပါတယ္။ ဒိေနာက္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္သယ္ေမာင္မႈိင္း၊ ေမာင္တာေနာ၊ စိန္တေလးျမတေလးစတဲ့ ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္းနဲ႔ ဗဟုသုတေတြေရာေရးတဲ့ ဝတၳဳေတြေခတ္စားလာပီး ရွိရင္းစြဲ ျပဇာတ္စာေပေခတ္တိမ္သြားပါတယ္။ ဒိျပင္ အေရွ႕ဖ်ားႏုိင္ငံေတြက ေခတ္သစ္ဝတၳဳစာေပေပၚေပါက္ပုံေတြနဲ႔ ယွဥ္ေလ့လာသင့္ပါတယ္။ ဖိလစ္ပုိင္က မ်ိဳးခ်စ္အာဇာနည္စစ္စစ္ (ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔လုိ မေတာ္တဆမဟုတ္) ရီေဇာ္ရဲ့ ၁၉ ရာစု ႏုိင္ငံေရးဝတၳဳႀကီးေတြ၊ အိႏၵိယ၊ တရုတ္ျပည္က တဂုိး၊ လူရႊန္းနဲ႔ သူတုိ႔ထက္ေစာတဲ့သူေတြ၊ ဂ်ပန္က ၁၉ ရာစု အေနာက္ပုံတူကူးဝတၳဳေတြ ဒါေတြနဲ႔ယွဥ္ၾကည့္ရမွာပါ။
ဇာတ္လမ္းအဖြဲ႔ကုိ ပါဠိလုိေခၚတဲ့ဝတၳဳအသုံးက ျမန္မာဗုဒၶဘာသာစာေပမွာ ပေဝသဏီကရွိပီးသားမုိ႔ ဒီလုိ ေဖေတာ့ေမာင္ေတာ့ စာသိမ္ေတြကုိ ဝတၳဳလုိ႔တပ္ရမလားလုိ႔ သတင္းစာေတြမွာ အေခ်အတင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ပထမအင္းဝေခတ္ ရွင္မဟာသီလဝံသရဲ့ ပါရာယနဝတၳဳဟာ အေစာဆုံးေတြ႔တဲ့ ျမန္မာလုိ ေရးဝတၳဳ ျဖစ္ေပမယ့္ ပါဠိစာေပ ဗုဒၶထုပၸတ္ေတြရဲ့ အေငြ႔အသက္လႊမ္းတယ္။ ေနာက္ေခတ္ေတြမွာ အစဥ္အဆက္ ေရးလာတဲ့ ရတနာေၾကးမုံ၊ မဟာရာမ၊ ဣႏၶာဝုဓ (အီေနာင္)၊ ဣႏၶာဝံသစတဲ့ နန္းတြင္းဇာတ္ေတာ္ႀကီး ဝတၳဳေတြကေတာ့ အဖတ္အရသာခံအတြက္ ေတးထပ္သီခ်င္း အဆုိအေျပာေတြ ၿမိဳင္ၿမိဳင္နဲ႔ေရးတဲ့ ေအာ္ပရာ ျပဇာတ္ ဆန္ဆန္ေတြျဖစ္တယ္။ တျခား အာရွေရွးေဟာင္းစာေပ၊ ယုိးဒယား၊ မာလာယု၊ ဂ်ားဗားစတဲ့ အိမ္နီးခ်င္း စာေပေတြမွာလဲ ဒါမ်ိဳး ဆင္ဆင္ေတြရွိပါတယ္။ ဦးလွေက်ာ္ရဲ့ စကားျပင္ သက္သက္နဲ႔ ေရးတဲ့ ဝတၳဳကေတာ့ တထာဂတဝတၳဳ ေခၚ တထာဂတုပၸတၱိက်မ္း၊ မာလာလကၤာရဝတၳဳ ၊ မဟာ၀င္၊ စူဠ၀င္၊ ဒီပ၀င္၊ အနာဂတ၀င္စတဲ့ က်မ္း၀တၳဳေတြ ဘုရားျဖစ္ေတာ္စဥ္၊ သီဟုိဠ္ သာသနာဝင္ သမုိင္းဆုိင္ရာ ဝတၳဳျမန္မာျပန္ေတြ၊ ပီးေတာ့ သူတုိ႔ေခတ္မွာ အင္မတန္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ မင္းပူးဦးၾသဘာသ၊ ဦးပုညတုိ႔ရဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ေဝႆႏၱရာ၊ ယုန္မင္း ဝတၳဳ၊ သူအုိမႀကီးဝတၳဳစတဲ့ စကားေျပရုိးရုိးဘာသာေရးစာေပေတြရဲ့ အေငြ႔အသက္ရွိေလလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဦးလွေက်ာ္ ငယ္စဥ္ ဦးေလး ဝန္ေထာက္ႀကီးဦးညိဳနဲ႔ ေနစဥ္က ကုိးကြယ္သက္ဝင္ခဲ့တဲ့ ခရစ္ယာန္က်မ္းစာ ဆရာယုဒသန္ျပန္ရဲ့ ရုိးစင္းက်စ္လစ္တဲ့ အလွက ဖမ္းစားခဲ့ေလသလား၊ ေခတ္ၿပိဳင္ ဝိတုိရိယအလြမ္းဝတၳဳေတြရဲ့ ၾသဇာေလလား မသိပါ။ ဝန္ေထာက္ဦးညိဳေရးတဲ့ ဗုဒၶဘာသာအလင္းျပက်မ္းဟာလဲ ဝတၳဳတပုဒ္လုိ ေသသပ္လွပ ပါတယ္။ သူေရးပီး မထုတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနာက္လင္၊ ကုိၿမိဳ႕အုပ္စတဲ့ ဝတၳဳေတြ ဒုတိယကမၻာစစ္မီးတြင္းက မပ်က္စီးခဲ့ရင္ ဆရာႀကီးရဲ့ စာေပလက္စကုိ ပုိသိလာမွာပါ။ ႐ႈမဝမဂၢဇင္းမွာ ၁၉၆၀ ေလာက္က ဆရာေဇယ် ေဝငွတဲ့ ဦးလွေက်ာ္ရဲ့ ေရွ႕ေနက်မ္ းတအုပ္ထဲက ဇာတ္ေၾကာင္းျပ ပုစၧာတခုဆုိရင္ ဝတၳဳတပုဒ္လုိ က်က်နန ေရးတာပါ။
အမိန္႔ေတာ္ရ ၿမိဳ႔အုပ္မင္းရဲ့ အေရးအသားက တိက်သပ္ရပ္ ေခ်ာမြတ္တာ ေတြ႔ေတာ့ ဒုတိယႏွိပ္ အမွာထဲက လူထုေဒၚအမာေရးတဲ့ ယေန႔စာေပ အေရးအသားဟာ ပုိေဝဆာ ယဥ္ႏုလာေပမယ့္ ဝါက်မွန္ေအာင္ မဖြဲ႔တတ္ေတာ့ စကားေတြၾကြယ္ပီး မေျပာင္တဲ့ စာေတြပဲ ထြက္လာတယ္ ဆုိတဲ့ေကာက္ခ်က္ကုိ သတိရမိပါတယ္။ ဒါက စစ္ပီးေခတ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ နႏၵ၊ ေမာင္သာရစတဲ့ လူငယ္ေတြရဲ့ စာႏုေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ ေနခ်ိန္ပါ။ ကေန႔ေခတ္ သတ္ပုံသတ္ညႊန္းေတာင္ မမွန္တဲ့ အေၾကာင္းရပ္ဗဟုသုတစာခံတိမ္တဲ့ အေတြးအယူ ေလာကအျမင္ လြန္စြာခ်ိဳ႕တဲ့ကာ ရဲဝံ့တယ္ဆုိပီး ေလာ္လီဆန္းျပားတာကုိ ဂုဏ္မွတ္တဲ့ ဘုရားစူး အျဖစ္စာေတြ ကဗ်ာေတြကုိ ေဒၚအမာ နားမလည္ဘူး မႀကိဳက္ဘူးေျပာႏုိင္ေသးရင္လဲ ထြန္းေပၚတစ္လစ္ေတြက အဖြားႀကီး ေရွာ္တယ္၊ ရင္ဘတ္မပါဘူးပဲ ေျပာၾကမွာအမွန္ပဲ။
စာေပျမင့္မွ လူမ်ိဳးလဲ အထက္တန္းက်ပါတယ္။ ဂရိ၊ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ာမန္၊ ျပင္သစ္၊ အိႏၵိယစတဲ့ လူမ်ိဳးႀကီး ေတြ ယဥ္ေက်းမႈျမင့္ တန္ခုိးထြားခဲ့တာမွာ စာေပအေတြးအေခၚေတြရဲ့ လႈံ႔ေဆာ္တီထြင္မႈေတြကလဲ အခရာပါပဲ။
ဦးလွေက်ာ္ဟာ ပထမကမၻာစစ္ပီး ဗမာျပည္ဆုိက္လာတဲ့ စပိန္တုပ္ေကြးႀကီး အတြင္းမွာ အဖ်ားေရာဂါနဲ႔ အနိစၥေရာက္ပါတယ္။



Friday, May 6, 2011

ဆရာဒဂုန္တာရာ
ေရးသူ-ပထ၀ီေမာင္တင္


[၁၃၆၂ ခု၊ တန္ေဆာင္မုန္းလ။ ၂၀၀၀ ခု၊ ႏို၀င္ဘာထုတ္ မာယာမဂၢဇင္း ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္]
ဒဂုန္တာရာကို ကၽြန္ေတာ္က ကိုေဌးၿမိဳင္လို႔ပဲ ေခၚတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္ ၁၄ လမ္းမွာ ေနတုန္းကတည္းက၊ တာရာမဂၢဇင္း စထုတ္လာ ကတည္းက သိတယ္။ ရင္းႏွီးခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ သူ၀တ္စားတာကို ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ေျပာင္ေနေတာ့ ပိုရင္းႏွီးတယ္။ သူက ဘယ္ေတာ့မွ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ ခါးကခ်တာ မဟုတ္ဘူး။ စကားေျပာရင္လည္း ေအးေအးနဲ႔ ေျပာတယ္။ သူ ဒီလိုေန၊ ဒီလို၀တ္၊ ဒီလိုေျပာတာကို ေနာက္ေျပာင္ေနရင္ သူက သူ႔ဟာသူ ေနတယ္။ အင္မတန္ သည္းခံႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိုရင္းႏွီးတယ္။


သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ကိုလွေဖ(ဗိုလ္လက်္ာ)၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ကိုဗဟိန္းတို႔နဲ႔ ေတာ္ ေတာ္ ရင္းတယ္။ တတြဲတြဲလဲ ေနတယ္။ ကိုဗဟိန္းနဲ႔ကေတာ့၊ အရင္းႏွီးဆံုး အတြဲဆံုးပဲ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက စာသမားခ်င္းဆိုေတာ့ သိပ္အတြဲညီတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ွမ္းျပည္နယ္က ျပန္လွဲ႔ခဲ့ရတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ခရီးမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သြားခဲ့ၾကတာေပါ့။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဂ်ပန္ျပည္က ျပန္လာၿပီး BIA ႐ံုးမွာ သူ႔ကို ေခၚထားေသးတယ္။ တပ္မေတာ္၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရးအေနနဲ႔ ထားတာ ျဖစ္မယ္။ အဲဒါ ခဏပဲ လုပ္ၿပီး ထြက္သြားတယ္။ ၾကာၾကာ မလုပ္ဘူး။သူက စာသမား၊ စစ္ေရးသမား မဟုတ္ဘူး။ ဟို ေက်ာင္းသားဘ၀ ကတည္းက အိုးေ၀မဂၢဇင္းမွာ သူတို႔ လုပ္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။
၁၉၃၇ ခုႏွစ္က ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢမွ ထုတ္ေ၀တဲ့ 'မ်ိဳးၫြန္႔' မဂၢဇင္းမွာ သူ အယ္ဒီတာ လုပ္ဖို႔ပဲ။ သူ လုပ္မဲ့အလွည့္က်မွ မဂၢဇင္းက ရပ္သြားတယ္။ မ်ိဳးၫြန္႔မဂၢဇင္းကို ခုေခတ္လူငယ္ေတြ သိၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းသားသမဂၢကေန ထုတ္ခဲ့တယ္လို႔လဲ သိၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ မ်ိဳးၫြန္႔မဂၢဇင္းကို ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၁ စ ထုတ္ခဲ့တယ္။ အမွတ္ ၂ က ဒီဇင္ဘာလမွာ ထုတ္ခဲ့တယ္။ အမွတ္ ၃ ကို ထုတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရပ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ မ်ိဳးၫြန္႔မဂၢဇင္း အမွတ္ ၂ ႐ွိတယ္။ မဂၢဇင္းတည္းျဖတ္သူ (အယ္ဒီတာ) ေမာင္ဘဟိန္း၊ အတိုင္ပင္ခံ ဦးေက်ာ္ျမင့္ ၀တ္လံုေတာ္ရ။ တန္ဖိုး ေလးပဲ။ မဂၢဇင္းကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ျမန္မာ့ေဇယ်ာ စာပံုႏွိပ္တိုက္မွာ ႐ိုက္၍၊ ေမာင္ေဘသန္းက ထုတ္ေ၀သည္လို႔ ေရးထားတယ္။ အမွတ္ ၂ မဂၢဇင္းမွာ ကိုႏု၊ ကိုဘဟိန္း၊ ကိုသိန္းေဖ၊ ကိုညိဳျမ၊ သခင္ေလးေမာင္နဲ႔ သုပဏၰက (သခင္သန္းထြန္း) တို႔က ပါ၀င္ ေရးသားၾကတယ္။ ဒါက ၾကံဳလို႔ ေျပာတာပါ။
ကိုေဌးၿမိဳင္က ေက်ာင္းသား လႈပ္႐ွားမႈေတြမွာ ပါခဲ့တယ္။ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၁၅ ရက္ ေက်ာင္းသားေတြ ပုဒ္မ ၁၄၄ ဖီဆန္ၿပီး ဆႏၵျပပြဲလုပ္တဲ့အခါ၊ တူတဇင္ အမွတ္အသားနဲ႔ အလံနီႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့လူ ျဖစ္တယ္။ ၂၀ ရက္ေန႔ အတြင္း၀န္႐ံုး ၀ိုင္းတုန္းကလဲ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ ဒီပြဲမွာ ကိုေအာင္ေက်ာ္ က်ဆံုးခဲ့တယ္။
၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ကိုေဌးၿမိဳင္ ကိုယ္တိုင္သိတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ အေရးပါတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ သူက တြဲေနခဲ့၊ အတူေနခဲ့သူပါ။ ကိုသိန္းေဖ(ဦးသိန္းေဖျမင့္) အေ႐ွ႔ကေန၀န္းထြက္သည့္ပမာေရးေတာ့ ၁၃၀၀ျပည့္အခန္းမွာ ကိုေဌးၿမိဳင္ စာေတြ ကိုးကားခဲ့ရတာ ၾကည့္ပါလား။
သူကိုယ္တိုင္သိ၊ သူကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ပါတ္သက္တာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ သူက ေျပာခဲပါတယ္။
ဂ်ပန္ေခတ္မွာ သူက ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အတူေနတယ္။ ရန္ကုန္မွာ အေနမ်ား တယ္။ ဗိုလ္လက်္ာအိမ္မွာ အေနမ်ားတယ္။ သခင္သန္းထြန္းအိမ္မွာေနတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္မွာလဲ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ ေနလိုက္ပါပဲ။
ကိုဗေဆြႀကီးနဲ႔လဲ ရင္းႏွီးပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းထက္ ပိုရင္းႏွီးပါတယ္။ သူက အဲဒီလို ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ သိသလို ႏိုင္ငံေရးပါတီတိုင္း ပါတီတိုင္း အေၾကာင္းေတြကို ေလ့လာတယ္။ သံုးသပ္တယ္။ သိတယ္။ သူႀကိဳက္ရင္ ႀကိဳက္တယ္။ မႀကိဳက္ရင္ မႀကိဳက္ဘူး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတယ္။ ဆို႐ွယ္လစ္ေတြ မွားရင္ မွားတာကို ေျပာတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ လြန္ရင္လဲ လြန္သြားတာ ေျပာတယ္။ ေျပာရဲတယ္။ လူေတြကလဲ ရင္းႏွီးၾကတယ္။ သူက သူ႔ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ သူေနတယ္။ စစ္ၿပီးစ ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာ စာေပသစ္မဂၢဇင္း လာ႐ိုက္တယ္။ ေက်ာ္ေအာင္ရယ္၊ ျမသန္း(ျမသန္းတင့္) ရယ္၊ ကိုသန္းတင္ရယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကိုသန္းတင္က အင္မတန္ သည္းခံႏိုင္တဲ့လူ။ စာေပသစ္မ၈ၢဇင္းကို သူကပဲ အကုန္အက်ခံၿပီး ထုတ္ခဲ့တာ၊ ႏွစ္အုပ္ သံုးအုပ္မွာပဲ ရပ္သြားတယ္။ ရပ္ရတဲ့ အေၾကာင္းလဲ ႐ွိတယ္။ ထားေတာ့။
ႏိုင္ငံေရး၊ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈ၊ စာေပ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ သူက အာ႐ံုစိုက္ ထားတယ္။ စာေပကို သိပ္ျမတ္ႏိုးတယ္။ စာေပျမတ္ႏိုးလို႔ အျမတ္အစြန္းအတြက္၊ ေငြေၾကးအတြက္ မဟုတ္ပဲ၊ စာအုပ္ထုတ္တဲ့လူဆိုတာ အေတာ္နည္းပါတယ္။ သူက တာရာ မဂၢဇင္းထုတ္တာ။ ဂႏၳ၀င္ဂ်ာနယ္ထုတ္တာလံုးလံုး အျမတ္အစြန္းအတြက္ မဟုတ္ဘူး။ စာေပကို ျမတ္ႏိုးလို႔ ထုတ္ခဲ့တာ။ ဒီစာအုပ္ေတြမွာ သူဘာေတြ ေရးခဲ့သလဲ။ ဖတ္ၾကည့္ပါလား။ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္၊ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္႐ွားမႈ၊ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈ၊ စာေပေရးရာ ဒါေတြ သူေရးခဲ့တာပဲ။
ကိုေဌးၿမိဳင္က ပင္ကိုယ္က သိပ္႐ိုးတယ္။ ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္းပဲ ေျပာတတ္၊ ေနတတ္၊ စားတတ္တယ္။ ဘာဟိတ္ဟန္မ႐ွိပါဘူး။ သူ႔မွာ ရင္းႏွီးတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္႐ွိတယ္။ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ တရင္းတႏွီး ေျပာၾက ခင္ၾကတဲ့ လူေတြ။ ကေန႔ထိ သက္႐ွိထင္႐ွား ႐ွိၾကေသးတယ္။ ဘီဘီစီ ဦးေမာင္ေမာင္ရယ္၊ ဆရာတိုက္စိုးရယ္ပဲ။ သူတို႔က ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္။ သိပ္ရင္းႏွီးတဲ့လူေတြ။ သိပ္ခင္မင္ၾကတဲ့ လူေတြ။
ကိုေဌးၿမိဳင္ဟာ စစ္ နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမွာ သူက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသမားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္။ ဟိုတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႔ စစ္႐ံုးက ဆင္းေျပးလာတာလဲ ဒါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ဗိုလ္လက်္ာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စစ္ထဲေရာက္ကုန္ၾကတာပဲ။ စစ္ထဲ၀င္သြားၾကတာပဲ။ သူတေယာက္ပဲ စစ္ထဲမ ေရာက္တာ။ စစ္ထဲမ၀င္တာ။ ေနာက္ပိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း လက္နက္ကိုင္ တိုက္ခိုက္ၾက ေတာ့လဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ သူဆန္႔က်င္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ လူမ်ိဳးစု အခြင့္အေရးေတြမွာ သူ အေတာ္ေတာ္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ညီၫြတ္ေရး၊ တန္းတူေရးေတြ သူ စြဲစြဲျမဲျမဲ သံုးခဲ့တာပဲ။ ကိုေဌးၿမိဳင္ စာေတြဖတ္ ၿပီး တခ်ိဳ႔လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း၊ ဗိုလ္လက်္ာ ကိုဘဟိန္းတို႔ အေၾကာင္း၊ စစ္နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေၾကာင္း၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးေတြအေၾကာင္း၊ စာေပေရးရာ အေၾကာင္း၊ သူေရးေနတာ ဖန္တရာ ေတေနၿပီ။ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနၿပီတဲ့။ ဒီလို ထင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ သူက ဒါေတြကို အလကားေရးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အဓိပၸါယ္မ႐ွိေနရး ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အဓိပၸါယ္႐ိွ႐ွိ ေရးေနတာ၊ သမိုင္းျဖစ္ရပ္ေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္ မလစ္လပ္ေအာင္ ေရးေနတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္။ သူ ေထာင္က လြတ္လာေတာ့ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ေလးစားတယ္။ သူက ေထာင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေနခဲ့တာ။ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရပ္တည္ခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။
ဒါ ကိုေဌးၿမိဳင္ကို ကၽြန္ေတာ္သိတာ၊ ျမင္တာ ေျပာတာ။ ေနာက္ ေျပာရင္၊ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေျပာခ်င္တာက သူ႔ခမ်ာ အခု အသက္က ရလာ၊ မ်က္စိကလဲ ဒုကၡေပးလာၿပီး၊ မျမင္မကန္းေပါ့ဗ်ာ။ ျမင္လဲ ေကာင္းေကာင္း မျမင္႐ွာပါဘူး။ ကန္းလဲမကန္းဘူး။ ခမ်ာ မ်က္စိ ဒုကၡခံေနရ႐ွာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေမတၱာရပ္ခံထားတယ္။ 'တို႔ေခတ္ကိုေတာ့ ေရာက္ရမည္မွာ မလြဲပါ' ေရးၿပီးၿပီ။ 'တို႔ကိုယ္က်ိဳး လံုးလံုးမပါ' ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေရးပါလို႔ ေျပာတာ ၾကာလွၿပီ၊ ခုထက္ထိ မေရးေသးဘူး။
[ဦးအုန္းျမင့္ တိုးတက္ေရး]
ကိုေဌးၿမိဳင္ကို ကၽြန္ေတာ္ စသိတာလား။ ေနဦးဗ်။ ဂ်ပန္၀င္ကာစေလးမွာ က်ိဳက္လတ္ကို BIA ကသိမ္းေတာ့ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ တပ္က သိမ္းတယ္။ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ (ကိုထြန္း႐ွိန္)က ကိုေဌးၿမိဳင္နဲ႔ သိပ္ခင္တယ္။ တကၠသိုလ္မွာ အတူတူ။ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့ က်ိဳက္လတ္သိမ္းၿပီး ဗိုလ္ရန္ႏိုင္က ကိုေဌးၿမိဳင္အိမ္မွာ တည္းေနပါတယ္။
တေန႔ေတာ့၊ ဒီသတင္း ဖ်ာပံုကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိတယ္။ သိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကိုလွေ႐ႊရယ္၊ ဖ်ာပံုကေန က်ိဳက္လတ္ သြားၾကတယ္။ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္နဲ႔ သြားေတြ႔ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုေဌးၿမိဳင္ကို စေတြ႔တယ္။ စၿပီး သိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီတုန္းက သူ႔စာေတြ ဖတ္ေနၿပီ။ ဒဂုန္တာရာရဲ႔ ပရိသတ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔စာေတြနဲ႔ အရင္သိၿပီးမွ လူကို အဲဒီမွာ စသိတာ။
သူ႔ကို မွတ္မွတ္ရရ အျဖစ္ဆံုးေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ေနာက္တေနရာဟာ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးထဲမွာ ေတြ႔ရတာပဲ။ ဒီတုန္းက သူက ေထာင္မက်ပဲ ေထာင္ထဲေရာက္လာၿပီး တေနကုန္ စကားေတြ ေျပာခဲ့ရတာ။ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္႐ိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေလ။ ကိုေဌးၿမိဳင္(ဒဂုန္တာရာ)ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ေမာင္ေန၀င္းရယ္၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရယ္ ႐ိုက္ထား တဲ့ပံု။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္၊ ကိုေန၀င္းနဲ႔ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က ေထာင္က်ေနတာ။ သူက အျပင္ကလာတာ။ ဓါတ္ပံုကို ႐ိုက္တာက လူထုဦးလွရဲ႔တူ ၀င္းေမာ္ဦး ကိုတင္ေမာင္။ ဓါတ္ပံု႐ိုက္တဲ့ေနရာက ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းမွာ။ ဒီတုန္းက ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေတြကို အထူးတန္းထားေသးတယ္။ အဲဒါ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္လို႔ မွတ္မိတာပါပဲ။
ကိုေဌးၿမိဳင္ ေထာင္ထဲ ေရာက္လာပံုက ဒီလိုဗ်။ ပထမ အၾကိမ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို ကန္ေတာ့ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး သက္ဆိုင္ရာကို ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ရေတာ့ ဆရာႀကီးကို ကိုေဌးၿမိဳင္က ေထာင္ဗူးထဲ ေခၚလာတယ္။ ေထာင္ဗူးထဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပုတီးေလးေတြ၊ ဘာေလးေတြနဲ႔ ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ အဲဒါတခါ။
ေနာက္တခါက ဒီဇင္ဘာ အားကစားပြဲေတြ လုပ္တဲ့အခါ ေထာင္တြင္းမွာလဲ အားကစားပြဲေတြ ဘာေတြ လုပ္တယ္။ အျပင္လူလဲ ဖိတ္တယ္။ ဒီတုန္းက ေထာင္ေကာ္မတီကို အလံနီ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သံုးပါတီ အက်ဥ္းသားေကာ္မတီက ကိုင္ထားတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကိစၥ အာဏာပိုင္မ်ားနဲ႔ ေျပာဖို႔ ဆိုဖို႔ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ အားကစားေကာ္မတီ ဥကၠဌက ေထာင္က်ေနတဲ့ လူထုဦးလွ။ အဲဒီ အားကစားပြဲကို အျပင္လူ ဖိတ္တဲ့အခါ ကိုေဌးျမိဳင္ပါလာတယ္။ အဲဒီလိုနည္းနဲ႔ သူေထာင္ထဲ ေရာက္လာတာ။
ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတယ္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က သူ႔ကိုေျပာတယ္။ (ကိုေဌးၿမိဳင္) ကို ေျပာတယ္။ "ခင္ဗ်ားက ဘယ္ေတာ့မွ ေထာင္က်မယ့္လူမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေထာင္ထမင္း ေထာင္ဟင္းစားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခု ခင္ဗ်ားကို ေကာင္းေကာင္းမေကၽြးဘူး၊ ေထာင္ထမင္း၊ ေထာင္ဟင္းပဲ ေကၽြးလႊတ္မယ္" စားဖူးေအာင္ဆိုၿပီး တကယ္ပဲ ေထာင္ထမင္း၊ ေထာင္ဟင္းေကၽြးလႊတ္လိုက္တယ္။ သူကလဲ စားသြားတယ္ဗ်။
ေနာက္တခု ေထာင္ထဲမွာ အားကစားသမားေတြ ခ်ီတက္ အေလးျပဳပြဲ လုပ္တယ္။ ေထာင္ပိုင္က သူအေလးျပဳ ခံခ်င္တယ္။ ဒီကလဲ အားကစားေကာ္မတီ ဥကၠဌဦးလွကိုပဲ အေလးျပဳ ၾကမယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္ၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွ ေစ့စပ္ၾကေတာ့ ဦးလွကို ခ်ီတက္ အေလးျပဳမယ္၊ ဦးလွက အေလးျပဳခံမယ္၊ ေထာင္ပိုင္က ဦးလွေဘးမွာ ရပ္ေနရမယ္။ အဲဒါနဲ႔ ျပတ္သြားတယ္။ အဲဒီေန႔ သူေရာက္လာတာ မနက္ကိုးနာရီ သာသာ ၁၀နာရီ ေလာက္ကေရာက္တာ ညေန ၃နာရီေက်ာ္ ေလးနာရီ ေလာက္မွ ျပန္သြားတာပဲ။
ေနာက္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ အခန္းမွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ တြဲၿပီး ဓါတ္ပံု ႐ိုက္ၾကေသးတယ္။ အဲဒီပံုလဲ ႐ွိတယ္။
အဲဒီတုန္းက စာအေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြအေၾကာင္း တေနကုန္ ေျပာၾက တာ မွတ္မွတ္ရရပါပဲဗ်ာ။ အဲဒါ သူ ေထာင္မက်ပဲ ေထာင္ထဲ ေရာက္လာခဲ့တာ။
ေနာက္ပိုင္း ဗိုလ္လက်္ာကိစၥနဲ႔မွ ေထာင္က်ေတာ့တာ။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္တာက သူဟာ စာေပသမား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသမားလို႔ ျမင္ပါတယ္။ သူဟာ တခ်ိန္လံုး ယံုၾကည္ခ်က္ေပၚမွာ သစၥာ႐ွိ႐ွိ ရပ္တည္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါ။
[ေလထီးအုန္းေမာင္]

တေန႔ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၃ ရက္ေန႔မွာ ဦးေလး(ဦးအုန္းျမင့္-တိုးတက္ေရး) က ေခၚလို႔ သူ႔အိမ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာဒဂုန္တာရာ၊ ဦးအုန္းေမာင္(ေလထီး)၊ ဦးအုန္းျမင့္ (တိုးတက္ေရး)တို႔နဲ႔ ဆံုျဖစ္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြ ဆံုတဲ့အခါ အင္မတန္ မွတ္စရာ သားစရာ အေၾကာင္း အရာေတြ စကားေတြကို ၾကားရတတ္ပါတယ္။ အခုလဲ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ ဆံုတဲ့အခါ သူတို႔ ၾကံဳခဲ့ ေတြ႔ခဲ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ သမိုင္းျဖစ္ ရပ္ဇာတ္ကြက္ေတြ၊ ေခတ္ကာလရဲ႔ အေျခအေနေတြ၊ သမိုင္းဇာတ္ေဆာင္ မ်ားရဲ႔ အေၾကာင္းေတြကို နားေထာင္ရတာ အင္မတန္မွ အဖိုးတန္လွ ပါတယ္။
နက္ဖန္ဆိုရင္ ဆရာဒဂုန္တာရာ ကေလာၿမိဳ႔ကို ေျပာင္းဖို႔ ေ႐ႊ႔ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနပါၿပီ။ အဲဒီလို မေျပာင္းခင္ မေ႐ႊ႔ခင္ သူတို႔ လူႀကီးမ်ားဆံုၿပီး စကားေျပာၾကတဲ့ ၀ိုင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္က နာယူရတဲ့ သူပါ။ အင္မတန္ ကံေကာင္းလွပါတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ မ႐ွင္းမလင္းျဖစ္ေနတဲ့ သမိုင္းအခ်က္အလက္တခုကိုလဲ လူႀကီးမ်ား ခြင့္ျပဳလို႔ ေမးခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့
"ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္မ်ားမွာ ဖတ္ရတဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဖြဲ႔တဲ့ ေနရာဌာနဟာ သံုးေနရာ ေလာက္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တေနရာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၊ စမ္းေခ်ာင္းရပ္၊ ေျမႏုလမ္း အိမ္အမွတ္ ၁၁ မွာလို႔ ဆိုပါတယ္။
ေနာက္တေနရာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔။ ၄၉ လမ္း အမွတ္ ၁၈၈ လို႔ ဆိုတယ္။ (ဘံုဘ၀မွာျဖင့္ စတုတၳတြဲ စာ-၃၀၆)။
ေနာက္တခုက ကုလားရဲေဘာ္မ်ား စုေပါင္းေနထိုင္တဲ့ ဘားလမ္း (ယခု မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံ လမ္း)၊ ရန္ကုန္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘယ္ဟာ အမွန္ျဖစ္ပါသလဲ ခင္ဗ်ာ" လို႔ ေမးတဲ့အခါ ဆရာဒဂုန္တာရာ က "သခင္စိုးကိုယ္တိုင္ ေျပာခဲ့ ေရးခဲ့တာေတာ့၊ ေျမႏုလမ္း အမွတ္၁၁၊ စမ္းေခ်ာင္းမွာလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအိမ္က ကိုဗဟိန္းနဲ႔ ကိုထြန္း႐ွိန္ (ဗိုလ္ရန္ႏိုင္) အတူငွားေနတဲ့အိမ္၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ မခင္ႀကီး အိမ္႐ွိတယ္။ ကိုဗဟိန္းနဲ႔ မခင္ႀကီးက ႀကိဳက္ေနၾကတုန္း။ ကိုထြန္း႐ွိန္ကေတာင္ စေနၿပီေလ။ ကေလး တေယာက္ အဲဒီအိမ္ လာလာေနတယ္။ ကိုဗဟိန္းက ကေလးခ်စ္တတ္တယ္။ ဓာတ္စက္လဲ သိပ္ ၀ါသနာပါတယ္။ ဓာတ္ျပားသီခ်င္းေတြ ဖြင့္ဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ၾကေလ့႐ွိတယ္။ သီခ်င္းသိပ္ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုဗဟိန္းကို ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ခင္တာ။ အဲဒီအိမ္မွာ ဖြဲ႔တယ္လို႔ မွတ္မိတယ္" လို႔ ေျပာပါတယ္။
ေနာက္စကားေတြ ဆက္ေျပာၾကရင္း ဆရာက စကားတလံုး ဆက္ေျပာပါတယ္။ "အေၾကာင္း အရာတခုကို စဥ္းစားတဲ့အခါ အခ်က္အခိုင္ဆံုး ေျပာႏိုင္သူဟာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တာပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥ လုပ္တုန္းက အေတြ႔အၾကံဳအရ ေျပာရရင္ တခ်ိဳ႔ပဂၢိဳလ္ေတြဟာ အစည္းအေ၀း တက္သာလာတာ ဘာမွ ေျပာစရာမ႐ွိ ဆိုစရာ မပါၾကဘူး မေျပာၾကဘူး။ မေျပာႏိုင္ၾကဘူး။ ကမၻာၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိစၥေတြ သိပ္မေလ့လာေတာ့ သိပ္မေျပာႏိုင္ၾကဘူးေပါ့။ ေလ့လာတဲ့လူ၊ စာမ်ားမ်ား ဖတ္တဲ့လူက ေျပာႏိုင္တယ္။ ဆိုႏိုင္တယ္။ ေျပာႏိုင္ ဆိုႏိုင္သူက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သြားတာပဲဗ်" စတဲ့ စတဲ့ စကားေတြ ၾကားနာခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီေန႔က မွတ္စရာေတြ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ ၾကားရတယ္။ ပညာရခဲ့ပါတယ္။ ဆရာက်န္းမာပါေစ။ အသက္ရာေက်ာ္ ႐ွည္ပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ပထ၀ီေမာင္တင္
စာေပဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၃၊ အမွတ္ ၄၊ ၁၉၉၅ ဒီဇင္ဘာ။

Thursday, May 5, 2011

ေမမွဆိတ္ဖလူးနံ႔ရီေ၀ရာသို႔
ေရးသူ-တာရာလင္းယုန္






ေမ
႐ုပ္ပံုလႊာ
ဒဂုန္တာရာ၏ဒဂုန္တာရာ
သာမန္လူတေယာက္အတြက္ဆိုလွ်င္ ဤသံုးအုပ္ထဲမွ တအုပ္ေလာက္ ေရးမိလ်င္ပင္ တသက္ လံုး ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာဒဂုန္တာရာေရးခဲ့သည္က တအုပ္ထဲမဟုတ္။ သံုးအုပ္။ သံုးအုပ္ထဲမဟုတ္-လူအေျမာက္အျမားအေနျဖင့္ ေခတ္သစ္ကဗ်ာမ်ားအတြက္ စံျပဳၾကရသည့္ 'မတ္လေတာ္လွန္ေရး'၊ 'ပိေတာက္ပန္း'၊ 'တဟီတီသြားရေအာင္' စသည့္ ကဗ်ာမ်ား။ ေနာက္ၿပီး ကိုးကားၿပီးရင္း ကိုးကားေနၾကရသည့္ ဗညားသီဟ၏ စာေပသေဘာတရား ေဆာင္းပါးမ်ား။ ေနာက္ၿပီး တာရာ မဂၢဇင္း။ သမိုင္းတေခတ္ ထူသည့္ တာရာ၊ သမိုင္းတြင္သည့္တာရာ။


ဒဂုန္တာရာ၏ဒဂုန္တာရာကို ဖတ္ရေသာအခါ၊ တနည္း ဒဂုန္တာရာ ကိုယ္တိုင္ ၀န္ခံထားေသာ သူ႔ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္မ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ေသာအခါတြင္ သူသည္ စာေပ အႏုပညာတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔လိုေသာ၊ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္မႈကို လိုလားေသာ၊ အမွန္တရားကို လိုလားေသာ၊ သာမန္လူတဦးမွ်သာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရေပသည္။ သို႔ေသာ္ ထူးျခားသည္က သူ လူျဖစ္လာေသာ ကာလ၊ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ သူမိတ္ေဆြဖြဲ႔ ရသူမ်ား ျဖစ္သည္။
သူသည္ ဗမာျပည္ သူ႔ကၽြန္ဘ၀တြင္ လူျဖစ္လာရသည္။ ထို႔ျပင္ ဗမာျပည္တြင္ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီ စနစ္ကို တြန္းလွန္မႈေတြ အ႐ွိန္ရလာေသာ ကာလတြင္ တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္႐ွိလာသည္။ ထိုတကၠသိုလ္သည္ ထိုအခါက ထိုတိုက္ပြဲ၏ ဗဟိုခ်က္မလိုလဲ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သို႔ျဖင့္ သူသည္ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုႏု စသည့္ ထိုပုဂၢိဳလ္ကေလးမ်ားႏွင့္လည္း အေပါင္းအသင္း ျဖစ္သြား ခဲ့သည္။
တဖန္ သူ႔အသိဥာဏ္ ရင့္က်က္လာခ်ိန္ႏွင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ပြါးသည္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ ေနျပန္သည္။ ထိုအခါ အထက္တြင္ ေျပာခဲ့ေသာ သူ႔အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ အဂၤလိပ္အခက္-တို႔အခ်က္ဆိုၿပီး လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လံုးပမ္းၾကသည္။ သူ႔အပါး၊ သူ႔မ်က္စိေအာက္မွာပင္ ထိုသူမ်ား အလုပ္မ်ား၊ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ တခါတြင္ သူ႔အား သခင္ဗဟိန္းက တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ ႐ွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းသို႔ ခရီးထြက္ရာတြင္ အေဖာ္အျဖစ္ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။ သူသည္ ႐ွမ္းျပည္၏အလွကို ေငးေမာရင္း လိုက္ပါသြားခဲ့သည္။ ထိုအေခါက္တြင္ သူတို႔သည္ တ႐ုတ္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကိုေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ရ။ ႐ွမ္းပေဒသရာဇ္တို႔၏ မတရားမႈကိုသာ ေတြ႔ခဲ့ရေလသည္။
ဂ်ပန္ေခတ္ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း သူ႔ကို သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္းစသူတို႔က ဂိုလ္ဒင္ဗယ္လီ-ေ႐ႊေတာင္ၾကားလမ္းတြင္ သူ႔အား စႏၵယားတီးေစသလို ႏိုင္ငံေရးတာ၀န္လည္း ေပးခဲ့ၾက ျပန္သည္။ သူမျငင္းသာ။ သို႔ေသာ္ လက္နက္ကိုင္ၿပီး ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ျခင္းကို သူမလုပ္တတ္။ သူ႔အလုပ္ မဟုတ္။ သူႏွင့္လက္နက္မွာ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ဘီး ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေလသည္။
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီး၍ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကေသာ အခါတြင္ ဆရာဒဂုန္တာရာသည္ မာက္စ္၀ါဒကို အေတာ္ေလ့လာမိၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ျပင္ ထိုစဥ္က မာက္စ္၀ါဒီမ်ားႏွင့္လည္း လည္ပင္းဖက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ သူသည္ သူသန္ရာ စာေပနယ္တြင္ တေခတ္ထူေတာ့သည္။ စာေပသစ္ေခတ္။ သူ၏ တာရာမဂၢဇင္းသည္ ေနာင္ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္လက္ထြန္းေတာက္ အလင္းေရာင္ေပးေနခဲ့သည္။ ထုတ္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၃-၄ ဆယ္ေက်ာ္ ေသာအခါ စာေပ၀ါသနာပါသူမ်ားက တာရာမဂၢဇင္း အေဟာင္းမ်ားကို ေစ်းႀကီးေပးကာ တခုတ္တရ ၀ယ္ယူစုေဆာင္းေနၾကသည္။
သို႔ေသာ္ သူ၏စာေပခရီးသည္ ပန္းခင္းေသာလမ္း မဟုတ္ေခ်။ စကတည္းက ဘက္စံုမွ တိုက္ခိုက္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ အစိုးရအားကိုးျဖင့္ တိုက္သူ၊ အဖြဲ႔အစည္းအားကိုးျဖင့္ တိုက္သူ၊ သံ႐ံုးအားကိုးျဖင့္ တိုက္သူ၊ တိုက္သူေတြက တကယ့္ကို စံုမွစံု ျဖစ္သည္။ တေလာက နီကိုရဲက ဆရာ့ကို တိုက္သည္ကို ျမင္ရေသာအခါ ရယ္ခ်င္မိသည္။ ဆရာ့အဖို႔ တိုက္ခိုက္ခံရျခင္းဆိုသည္မွာ အဆန္း မဟုတ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာ့ကို တခ်ိန္က တိုက္ခိုက္ခဲ့သူမ်ားမွာ နီကိုရဲလို သာမေညာင္ည ကေလာင္႐ွင္မ်ား မဟုတ္။ ထိုစဥ္က ဗမာျပည္ စာေပေလာက၌ ထိပ္တန္းေရာက္ေနသူမ်ား ပါ၀င္သည္။ (နာမည္ေတြမေဖာ္ေတာ့ပါ) သို႔ေသာ္ ဆရာက ထိုသူမ်ားႏွင့္ အေျခအတင္ ျငင္းခုန္ေနမႈတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္း တီးတာ မလုပ္။ သူလုပ္စရာ ႐ွိသည္ကိုသာ လုပ္သည္။
ထို႔ျပင္ ဆရာသည္ "စာေပႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးမေရာယွက္သင့္" ဟူေသာ ေျပာဆိုတိုက္ခိုက္မႈ အၾကားကပင္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္ တက္ႂကြစြာ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအပါးမွာ မားမားရပ္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ေဒါက္တာဆင္ဖိုး၊ ၀တ္လံုဦးထြန္းတင္ စသူတို႔ႏွင့္အတူ ေဗာဓိပင္႐ုပ္ပံုပါ အလံေအာက္တြင္ လႈပ္႐ွား တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ေခတ္စားခဲ့ေသာ ကိုျမတ္ေလး၏ သီခ်င္းတပုဒ္ထဲကလိုပင္ သူသည္ 'ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ေအးလ်က္မေနသာၿပီ' ျဖစ္ခဲ့သည္။
စာေရးဆရာအသင္း၊ စာေပသမဂၢ စတာေတြမွာလည္း သူဟာ သူယံုၾကည္ရာ အမွန္တရားဖက္ က မတုန္မလႈပ္ရပ္တည္သူ ဟူ၍ နာမည္ရခဲ့သည္။ သူ႔ကို စာေပသေဘာတရားအရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ တိုက္ခိုက္လို႔ မႏိုင္ၾကေသာအခါ လူပုဂၢိဳလ္အရ တိုက္ခိုက္ျခင္းမ်ားပင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ေစ့မႈံမႈံႏွင့္ လူႀကီးကေတာ့ ၂၁ ရာစုအတြင္းသို႔ ပန္းပန္လ်က္ ခ်ီတက္ခဲ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ သူ႔ေမြးေန႔ ေရာက္တိုင္း စာေပအႏုပညာသည္မ်ားက သူ႔ကိုသြားၿပီး ဂါရ၀ျပဳေနၾကသည္။
အနီတေစၦ အျမဲေျခာက္ခံေနရေသာ ဖဆပလအစိုးရႏွင့္ မဆလအစိုးရတို႔သည္ ဒုတိယကမၻာ စစ္၏ေနာက္ပိုင္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ မကၠသီ၀ါဒျဖင့္ ကြန္ျမဴနစ္ႏွိမ္နင္းေရး လုပ္ခဲ့သလို၊ ဗမာျပည္ တြင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးကို အေရးတႀကီး လုပ္ငန္းႀကီးတရပ္အျဖစ္ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထို အာဏာ႐ွိသူမ်ားက သူ႔ကို 'အနီ' ဟုသတ္မွတ္ကာ မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ၀န္ႀကီးက ေလွာင္၊ သံ႐ံုးကေျပာင္ျခင္းမ်ား ခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ပ်က္ေသာအခါ သူ႔ကို အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ထည့္လိုက္ၾကေလသည္။ သူကေတာ့ ဆိတ္ဖလူးနံ႔ကိုသာ အာ႐ံုျပဳေနခဲ့ သည္ဟု ဆိုသည္။
ဆရာ ဒဂုန္တာရာ ဘ၀ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဗမာျပည္လိုႏိုင္ငံမွာ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ ႐ွက္တတ္သူတေယာက္၊ ဘယ္လိုဘယ္ပံုနဲ႔ လက္၀ဲစာေရးဆရာဟု အသတ္မွတ္ခံလာရသည္၊ လူထု တိုက္ပြဲေတြထဲ ပါလာသည္၊ ေထာင္ထဲေရာက္ရသည္ ဆိုတာေတြကို ေတြ႔ရပါမည္။ တ႐ုတ္စကားပံုမ်ား တြင္ 'သူရဲေကာင္းဆိုတာ တြန္းပို႔ျခင္းခံရသူ' ဟူ၍ ႐ွိပါသည္။ ဆရာသည္လည္း ကဗ်ာေလးေရး၊ ပန္းခ်ီေလးဆြဲ၊ စႏၵယားေလး တီးေနခ်င္ေသာ္လည္း ေထာင္ႏွစ္႐ွည္က်သည္အထိ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လာ သည့္ ဘ၀ကို ေရာက္လာပံု ေတြ႔ရပါမည္။ ထို႔ျပင္ သူ၏ ႏိုင္ငံေရးတြင္ပါ၀င္မႈမွာလည္း ဒုတိယကမၻာစစ္ အစပိုင္းမွစလို႔ ေထာင္ထဲေရာက္တဲ့အထိ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ျမင့္တက္လာသည္။ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ႏွင့္ အေ၀းကေန အနီးသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အျပင္ကေန အတြင္းသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။
ဤစာကိုေရးရင္း က်ေနာ့္ဖာသာ အခ်က္တခ်က္ စဥ္းစားေနမိသည္။ စာဖတ္သူလည္း စဥ္းစား ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးသည္ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္သန္းထြန္း စသူတို႔ႏွင့္ မေပါင္းမိခဲ့လ်င္-
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာသည္ တာရာမဂၢဇင္းကို မထုတ္ေ၀ခဲ့လ်င္-
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာသည္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းေနာက္က မလိုက္ခဲ့ဘူးဆိုလ်င္-
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာသည္ ဆိတ္ဖလူးန႔ံသင္းေသာ ေနရာသို႔ ေရာက္မသြားခဲ့လ်င္-

တာရာလင္းယုန္။
၂၀၀၈၊ မတ္လ။