Monday, March 22, 2010

မံု႐ြာဘက္သို႔ခရီးထြက္စဥ္က...
ေရးသူ-ေ႐ႊဥေဒါင္း


[၁၃၆၂ ခု၊ တေပါင္းလကြယ္ေန႔၊ ၂၀၀၁ မတ္လ ၂၃ မာယာ မဂၢဇင္း]


"လိုက္ခဲ့ဦးေလကြာ ေမာင္ေဖသိန္း" ဟု ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေခၚငင္ရာတြင္၊ မလိုက္ေတာ့ပါဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားခဲ့ေသာ ကၽြန္ပ္မွာ (၂၀-၃-၅၆) ေန႔က ဆရာႀကီးတို႔ႏွင့္အတူ မံု႐ြာနယ္ဘက္သို႔ လိုက္ပါသြားခဲ့ရေတာ့သည္။ ငယ္တပည့္ျဖစ္သည့္အတြက္ "မင္းနဲ႔ခရီးသြားရတာ ေပ်ာ္သကြာ" ဟု ဆရာႀကီးေျပာစကားသည္ ကၽြန္ပ္ အဖို႔အရာ၌ အမိန္႔ေပးျခင္း တမွ် ေလးစားမိသည္ ျဖစ္၍ ၎ေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ ေမမန္းဘတ္စ္ကားတစီးျဖင့္ မႏၱေလးမွ ႐ြာေထာင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။


ကၽြန္ပ္ အဖြဲ႔တြင္ ဆရာႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ပ္အျပင္ ကိုဘၿငိမ္း၊ ဦးေ႐ႊျဖဴ၊ ကိုဘ၀င္းႏွင့္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္သူ ေမာင္လွျမင့္တို႔ ပါ၀င္ၾကသည္။ ထိုရက္တြင္ အမရပူရႏွင့္ ေ႐ႊၾကက္ယက္ အၾကား႐ွိ မီးရထားတံတားမွာ မျပင္ရေသးသည့္အတြက္ ႐ြာေထာင္ဘူတာတြင္ မီးရထားစီးၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ႐ြာေထာင္ဘူတာတြင္ မူလက ခန္႔မွန္းသည္ထက္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းရေသာ္လည္း ဆရာႀကီးကိုျမင္လ်င္ မၾကည္ညိဳသူ မ႐ွိသည့္အေလ်ာက္ မီးရထား႐ံုပိုင္၏ ဂ႐ုတစိုက္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ပ္တို႔လူစုမွာ ေနရာထိုင္ခင္းႏွင့္တကြ ခ်မ္းသာစြာ ေစာင့္ေနႏိုင္ၾကေပသည္။

စားခ်င္စဖြယ္ထမင္းဆိုင္မ်ား

(၉)နာရီခြဲ အခ်ိန္တြင္ ႐ြာေထာင္မွ မီးရထား ထြက္လာေသာအခါ မီးရထား အလုပ္သမားမ်ား သည္ ဆရာႀကီးအေပၚတြင္ ေစတနာထားသည့္အေလ်ာက္ ေနာက္ဆံုးပိတ္ ဂါတ္တြဲ၌ ေနရာထိုင္ခင္း ျပင္ဆင္ေပးၾကပါသည္။ ေညာင္ပင္၀န္းဘာတာတြင္ မီးရထား အလုပ္သမားမ်ားက ကၽြန္ပ္တို႔ လူစုအတြက္ နံနက္စာကို ထမင္းဆိုင္၌ တည္ခင္းေကၽြးေမြးၾကသည္။ ထမင္းဆိုင္ အခင္းအက်င္းႏွင့္ ဟင္းလ်ာမ်ား ခ်က္ျပဳတ္ပံုမွာ အထက္ေအာက္ ျမန္မာျပည္ မီးရထားလမ္း တေလ်ာက္လံုးတြင္ ထိပ္တန္းက်ေသာ ဘူတာမ်ားအနက္ တခုအပါအ၀င္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုထိုက္ေပသည္။ ထူးျခားေသာ အျခင္းအရာတခုမွာ ႏြားႏို႔စစ္စစ္ ရႏိုင္ေသာဘူတာဆို၍ ထမင္းစားၿပီးသူတိုင္း ႏြားႏို႔တခြက္စီ ေသာက္ၾကသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။
ျမန္မာလူမ်ိဳးသည္ အိႏၵိယတိုင္းသားႏွင့္ အေနာက္တိုင္းသားမ်ားကဲ့သို႔ ႏြားႏို႔ႀကိဳက္တတ္သူမ်ား မဟုတ္ ဆိုေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္း စစ္စစ္ရႏိုင္လ်င္ ေသာက္ခ်င္ ႐ွာၾကေပတကားဟု စဥ္းစား မိသည္။ အခ်ိန္ကလည္း (၁၁)နာရီခြဲ ၿပီး၍ ဆာခ်ိန္ျဖစ္ျပန္၊ ဟင္းလ်ာမ်ားကလည္း စံုလင္ျပန္၊ ကကၠိဳပင္ ရိပ္ႀကီးကလည္း ေအးခ်မ္းသာယာျပန္ေပရာ ခရီးသည္တိုင္းကိုပင္ ျမန္ယွက္စြာ စားေသာက္ၾကသည္ကို ျမင္ခဲ့ရသည္။

နားမလည္သူမ်ား၏ပုတ္ခတ္ျခင္း

မြန္းလြဲ၍ မီးရထား ထြက္လာေသာအခါ ဆရာႀကီးမွာ ထမင္းဆိပ္တက္သည္ ဟု ဆိုၾကသည့္အတိုင္း ငိုက္မ်ဥ္း႐ွာသည္ႏွင့္ ေခ်ာင္ကေလးတြင္ ေကြးလ်က္ မွိန္း႐ွာေတာ့သည္။ (မႏၱေလး-မံု႐ြာ မီးရထားမွာ အထက္တန္းတြဲ မပါေသာေၾကာင့္ ဆရာႀကီးအတြက္ေနရာကို ျဖစ္တတ္သလို စီမံေပးၾကရသည္) ေနရာကလည္း ပူျပန္၊ ေနာက္ဆံုးတြဲ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီးရထားလည္း အျပင္းအထန္ ယိမ္းထိုး လႈပ္ခါျပန္၊ ေနရာကလည္း က်ဥ္းက်ဳတ္ျပန္ေလရကား ေခ်ာင္ထဲ၌ ေကြးလ်က္ အိပ္ရ႐ွာေသာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို ျမင္ရသည္တြင္ ရင္ထုမနာ ျဖစ္မိျခင္းႏွင့္အတူ ဆရာႀကီး၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵ ျပင္းျပမႈကိုလည္း စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးမိပါေသးသည္။
ကၽြန္ပ္မွာ အသက္ ၇၀ နီး႐ံုမွ်႐ွိေသး၍ ဒုကၡေရာက္လွသည္ဟု ေအာက္ေမ့မိသည့္ အခါတိုင္း အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာႀကီး၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဇြဲကို ျမင္ရ၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရပါ ေတာ့သည္။
သို႔ႏွင့္ပင္ တခါတရံတြင္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ဒုကၡခံလ်က္ ေဆာင္႐ြက္ၾကရာ၍ မသိနားမလည္သူမ်ားက ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာႏွင့္ စြတ္စြဲ ပုတ္ခတ္ၾက သည္တြင္ ေအာက္ပါ ဥပမာအတိုင္း စဥ္းစားမိ၍ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္သလို ျဖစ္မိပါေသးသည္။

ဗလမေကာင္းပဲလ်က္ေလွာ္ခတ္ရျခင္း

ကမၻာသူကမၻာသားသည္ လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားမ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ တစင္းထဲေသာ ေလွေပၚတြင္ အတူစီးလ်က္ ခရီးသြားၾကစဥ္ ေလွႀကီးသည္ ေရေၾကာင္းလြဲ၍ ေက်ာက္ေဆာင္ႏွင့္ တိုက္အံ့ဆဲဆဲ ျဖစ္သည္ဆိုအံ့။ ထိုအျခင္းအရာကို သိျမင္သူမ်ားက ေက်ာက္ေဆာင္ ႀကီးႏွင့္ လြဲကင္းေ႐ွာင္တိမ္း ႏိုင္ေစရန္ အျပင္းအထန္ ေလွာ္ခတ္ၾကသည္ ဆိုအံ့။ ေလွေပၚတြင္ ကာယဗလေကာင္းသူမ်ား ပါ႐ွိေသာ္လည္း ကူညီေလွာ္ခတ္ျခင္း မျပဳ႐ံုမက ႀကိဳးပမ္းေလွာ္ ခတ္သူမ်ား ကိုပင္ ျပက္ရယ္ေလွာင္ေျပာင္ျခင္း၊ အေႏွာက္အယွက္ေပးျခင္း ျပဳလုပ္ၾကသည္ဆိုအံ့။ ေလွာ္ခတ္ ရသူမ်ားသည္ မည္ကဲ့သို႔ ႐ွိေခ်မည္နည္း။
ကၽြန္ပ္သည္ ေခ်ာင္ကေလးထဲ၌ ေခၽြးတလံုးလံုးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေန႐ွာေသာ ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို လွမ္းၾကည့္ရင္း အမ်ားႏွင့္အတူ ေဘးအႏၱရာယ္မွ လြတ္ေျမာက္ရန္မွတပါး မည္သည့္ ကိုယ္က်ိဳးမွ်မပါပဲ ေလွာ္ခတ္ေနၾကေသာ ကၽြန္ပ္တို႔၏ ျဖစ္ေထြကို အထက္ပါ ဥပမာအတိုင္း စဥ္းစားမိသည္ႏွင့္ ၀မ္းနည္းခ်င္သေယာင္ ျဖစ္မိပါေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ဤစိတ္ကူးကား ခြန္အားနည္း၍ ညံ့ဖ်င္းေသာ စိတ္ကူးအေနျဖင့္ ဦးေခါင္းထဲမွ ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရသျဖင့္ တျပည္ေထာင္လံုး စီးပြါးပ်က္သည့္ ကပ္ႀကီးဆိုက္၍ လုယက္တိုက္ခိုက္ကုန္ၾကလ်င္ အင္ပို႔လိုင္စင္သမားႏွင့္ 'ျပည္ေတာ္ သာ' သမားမ်ားလည္း ကၽြန္ပ္ေရးဖူးသည့္ 'ဓါးကုန္သည္ ဖိုးသန္႔' ကဲ့သို႔ ပါး႐ိုက္ခံရျခင္းသာ အဖတ္တင္ မည့္အေရးကို ေတြးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့သည္။

မံု႐ြာသို႔ေရာက္ခဲ့ၿပီ

(၂)နာရီခြဲ အခ်ိန္တြင္ မံု႐ြာဘူတာသို႔ ၀င္လာ၍ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရာတြင္ ေနပူၾကဲၾကဲ၌ ေစာင့္ႀကိဳလ်က္႐ွိေသာ ပရိသတ္ထုႀကီးကို ျမင္လိုက္ရျခင္းျဖင့္ အားရမိသည္။ စီစဥ္သူမ်ားမွာ ဆရာႀကီး လိုက္ပါလာလိမ့္မည္ဟု အေသအခ်ာမသိရပဲ စမ္းသပ္မွန္းဆ၍ ႀကိဳဆိုရျခင္း ျဖစ္သည္ဆိုပါလ်က္၊ ထိုမွ်ေလာက္ စည္ကားေအာင္ စု႐ံုးႏိုင္ၾကသည့္အတြက္ ခ်ီးက်ဴးထိုက္ပါေပသည္။
တၿပိဳင္နက္ အ၀တ္ျဖဴ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ လည္ပင္းတြင္ အနီေရာင္ တဘက္ စည္းပတ္ထားသည့္ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျမင္လိုက္သည့္အခါ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးသို႔ လွည့္လည္စဥ္က အျခင္းအရာတခုကို ေျပး၍ သတိရမိသည္။ ဆရာႀကီးႏွင့္ အတူလိုက္ပါစဥ္ အျခားေသာၿမိဳ႔မ်ား၌ ဤအခ်င္းအရာမ်ိဳး မေတြ႔ရခဲ့ဘူးပဲ မံု႐ြာတြင္မွ ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္ တ႐ုတ္ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရးလမ္းစဥ္ ေအာင္ျမင္ျခင္း ေပတကားဟု စဥ္းစားမိသည္။

စိတ္၀င္စားလ်က္ၾကည့္ေနၾကသည္

မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ား ေပးဆက္သည့္ ပန္းစည္းမ်ားကို လက္ခံၿပီးေနာက္ ဆရာႀကီးအား မိန္းမပ်ိဳ ေလးမ်ား ျခံရံကာ ကားေပၚတြင္ တင္လ်က္ ကမၻာ့ျခမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႔အစည္းတည္ရာဌာနသို႔ ပို႔ေဆာင္ ရာတြင္ ပရိသတ္မွာ ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ ဆရာႀကီး၏ ကားေနာက္မွာ ေျခလ်င္လိုက္ပါ႐ွာၾကသည္။
'ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဆိုက္ေရာက္လာေၾကာင္း' ေ႐ွ႔ဆံုးမွ အသံခ်ဲ႔စက္ျဖင့္ ေႂကြးေၾကာ္သြားသျဖင့္ အိမ္ေပါက္ေစ့ ထြက္၍ ၾကည့္ၾကေသာ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားမ်ား၏ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ရာတြင္ ဤအသက္ ဤအ႐ြယ္၌ ဒုကၡခံၿပီး နယ္လွည့္ ေဟာေျပာ႐ွာေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ေပတကားဟု အံ့ၾသႀကီးစြာႏွင့္ ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကသည့္ လကၡဏာအသြင္အျပင္မ်ားကို ျမင္ခဲ့ရေပသည္။
ကၽြန္ပ္အဖို႔မူ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း (၄၀)ခန္႔က မင္းႀကီး၏ ေတာလိုက္စာေရးႏွင့္ မံု႐ြာသို႔ သံုးေလးေခါက္ ေရာက္ဖူးစဥ္က ေျခရာလက္ရာ အမွတ္အသားမ်ား လံုး၀မေတြ႔ရေတာ့ပဲ အသစ္ စက္စက္ ၿမိဳ႔တၿမိဳ႔ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ယခင္ကအတိုင္း တည္႐ွိေနေသးသည့္ အမွတ္အသားတခုကား ခ်င္းတြင္းျမစ္ပင္ ျဖစ္ေပရာ အသစ္ေမြးသူ ေမြးဖြား၍ အေဟာင္းမ်ား ေသလြန္ ကြယ္ေပ်ာက္ၾကသည့္ အထဲတြင္ က်န္႐ွိေနသည့္ ဤျမစ္ကို ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ လူသတၱ၀ါတို႔၏ သခၤါရသေဘာတရားအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိပါေသးသည္။

အထင္ႀကီးေသာလူတစုေပတကား

ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအသင္း ဥကၠဌ ဦးေဖညိဳတိုက္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ၾက၍ ဆရာႀကီးက ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ားအား ၾသ၀ါဒမိန္႔ခြန္း အနည္းငယ္ ေျပာၾကားၿပီးေနာက္ လူစုခြဲလိုက္ၾကသည္။
ဤတြင္ ေ႐ွးယခင္က ကၽြန္ပ္တို႔ သိကၽြမ္းခဲ့ဖူးသည့္ ပြဲစား ကုန္သည္စေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အေၾကာင္းကို ေမးျမန္းစံုစမ္းၾကည့္ရာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကသည္ျဖစ္၍ ၎တို႔၏ အႏြယ္အဆက္ တေယာက္တေလ မွ်ပင္ ေျခရာေကာက္ရ မရႏိုင္ပဲ ႐ွိပါေတာ့သည္။
စိတ္ကူးတခု ျဖစ္ေပၚလာေသးသည္မွာ မံု႐ြာသို႔ ေနာက္ဆံုးပိတ္ ကၽြန္ပ္ေရာက္ဖူးသည့္ အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ခန္႔ ႐ွိ၍ ဖဆပလ အစိုးရကလည္း ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ တည္ျမဲအံ့ဟု ဗ်ာဒိတ္ေပးထား သည္။ ဗ်ာဒိတ္ေပးသူမ်ားသည္ ထိုအခ်ိန္တိုင္ေအာင္ မိမိတို႔ပင္ ၀ိညာဥ္ကင္းလ်င္း တည္႐ွိၾကဦးမည္ဟု ယံုၾကည္ၾကဟန္ တူေပရာ (မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ မပါရပဲ ဖဆပလတည္ျမဲေရး သက္သက္ကို လိုလားသူဟူ၍ ၎င္းတို႔အနက္တြင္ တဦးတေယာက္မွ် ႐ွိလိမ့္မည္ မထင္) မိမိတို႔ ကိုယ္ကို ေက်ာက္တိုင္ေက်ာက္ခဲပမာ တည္ျမဲေနရလိမ့္မည္ဟု ထင္ပံုရၾကသည့္အတြက္ တရားသဘာ၀ႏွင့္ အေတာ္ေ၀းေသးေသာ လူတစု ဟူ၍ စဥ္းစားမိပါသည္။

အနားမေပးဘဲစီစဥ္ျခင္း

ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔၀င္မ်ားသာ က်န္႐ွိရာတြင္ နက္ျဖန္အတြက္ အစီအစဥ္မ်ား ျပဳလုပ္ၾက သည္။ ကၽြန္ပ္အဖို႔ ဆိုပါမူ ဆရာႀကီးက "ဒီေလာက္လႈပ္တဲ့ မီးရထားမ်ိဳး ငါတခါမ် မစီးရဖူးေပါင္ကြာ" ဟုေျပာ၍ ဆရာႀကီး ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္ျခင္းကိုလဲ ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ အနည္းဆံုး တရက္ တေလမွ် ျဖစ္ေစ အနားယူဖို႔ စီစဥ္ၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။
သို႔ေသာ္ ကိုသိန္းေဖျမင့္က နက္ျဖန္တြင္ ေမာင္းေထာင္႐ြာသို႔ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ သြားရန္စီစဥ္ ထားပါသည္ဟု ေျပာျခင္းကို ဆရာႀကီးက မျငင္းဘဲ လက္ခံလိုက္သျဖင့္ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ပါ ေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီး၏ အပင္ပန္းခံႏိုင္ေသာ ဇြဲသတၱိကို စိတ္ထဲက ခ်ီးမြမ္းရင္း နက္ျဖန္ဆက္၍ ပင္ပန္းရေခ်ေသးရဲ႔ဟု ေအာက္ေမ့မိပါေတာ့သည္။

ေ႐ႊဥေဒါင္း
လူထုသတင္းစာ၊ အမွတ္(ဃ)၁၆၅၂။ ၂-၈-၆၄။

နဲတကာေထာ္၏ ေလးဆစ္ငိုပံု
ေရးသူ- သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း



{ဤကဗ်ာကို ေမာင္တင္ေ႐ႊ စုေဆာင္းတင္ျပတဲ့ "သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း လက္ေ႐ြးစင္ ေလးခ်ိဳးတရာ" ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၇၃ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။

"ဤကဗ်ာမွာ ဓမၼေစတီ၀တၳဳမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဘုရင္မ ႐ွင္ေစာပုက သမီးေတာ္ႀကီး နဲတကာေထာ္အား ဘုန္းႀကီးလူထြက္ ဓမၼဓရႏွင့္ လက္ထပ္ရန္ နားခ်ေသာအခါ နဲတကာေထာ္က ခါးခါးသီးသီးညင္းၿပီး ဟစ္ငိုပံုျဖစ္သည္" လို႔ ေမာင္တင္ေ႐ႊက သူ႔စာအုပ္မွာ မွတ္ခ်က္ေပးထားပါတယ္။}



႐ြယ္တညီ ဘယ္ဆီမွ မရရင္ျဖင့္၊
ႏြယ္မဒီ ျခယ္စီသၿပီဘု၊
(အမယ္မင္း) မယ္သီလလုပ္ပါ့မယ္။

(ေၾသာ္) ေပ်ာ္လို႔ဘဲ ပ်က္ကေရာ့သလ၊
ေတာ္မို႔ မ႐ွက္ေလျခင္း၊
သူမက္ေအာင္ တရီရီႏွင့္ ၿပံဳးရမတဲ့ေတာ္၊
လူထြက္ေကာင္ သည္ကတံုးကိုလ၊
တကယ္သာ ဘယ္မွာသံုးမယ္တံုး၊
(အမယ္မင္း) ႏွလံုးမွာၿပိဳ႔ၿပိဳ႔ၿပီး အလံုးႀကီးေတာင္ ဆို႔ဆို႔လာေပါ့ (က်မ) မုန္းလို႔႐ြံတယ္။

ေပါင္းစီးလို႔ ဆက္ၾကရင္ျဖင့္ေလ၊
ေသာင္းထီးကနက္မွာ ဘုရင္တကာ အေျပေျပမွာ ညႇိဳးေစဘို႔၊
ေက်ာင္းႀကီးဖ်က္မ တြင္ကာ အသေရ မတိုးတဲ့ျပင္၊
ေ႐ႊပကိုးဆီက နန္းညြန္႔ႏြယ္၊
(အို) မွန္း၀ံ့ သရမ္း၀ံ့တယ္လို႔ ေနာင္ဥဒါန္း။

ေျပာၾကလိမ့္မယ္၊
ေလာကမွာ အသြယ္သြယ္ပ၊
ေက်ာကစိမ့္ဘြယ္ တမင္ၾကံရက္ေပ့၊
တပင္စံ လင္ကံ မ႐ႈံးပါရေစနဲ႔၊
မၾကည္ျဖဴ သည္လူျဖင့္ မုန္းပါရဲ႔၊
အေမ့ဟာ အေမ့ဖါသာဘဲ သံုးေလေတာ့၊
ပလူးပလဲနဲ႔ ျမႇဴကာမူကာေတာ္ ထူးထူးကဲကဲ လူတကာထံုးလိုပ၊
လံုးလံုးစီးစီး တူတူစက္ၾကေတာ့လဲ၊
ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး (က်မ) မူမူယူယူနဲ႔ျဖင့္ မဆက္ႏိုင္ဘူး၊
(အို မယ္ေတာ္ဘုရာ့) ကတံုးႀကီးဘယ္သူမက္ႏိုင္ပ၊
တသက္တဘ၀ (က်မ) အေသသာ မုန္းလိုက္ပါေတာ့၊
(အမယ္မင္း) ဘုန္းႀကီးလူထြက္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ကမွ သမက္အေမဖမ္း။ ။

[ဓမၼေစတီ၀တၳဳ စာမ်ာက္ႏွာ ၈၈]
{ေမာင္တင္ေ႐ႊ စုေဆာင္းတင္ျပတဲ့ "သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း လက္ေ႐ြးစင္ေလးခ်ိဳးတရာ" ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၇၃ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

Sunday, March 21, 2010

မေမ့ႏိုင္တဲ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း
ေရးသူ-တင္သိန္းေမာင္


ဒီဇိုင္းကိုမ်ိဳး


ျမန္မာျပည္သူေတြက အေရးႀကီးလို႔ ေသြးစည္းၾကရမယ့္ အခ်ိန္မ်ိဳး ၾကံဳရတဲ့ အခါမွာျဖစ္ျဖစ္၊ အားတက္စရာေတြ၊ အားတင္းၾကရမယ့္ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို လြမ္းတသသနဲ႔ သတိတရ တမ္းတေလ့ ႐ွိၾကတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို အခ်ိန္အခါမ်ိဳးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို လြမ္းတသသ တမ္းတခဲ့ၾက ရတာလဲ။ သတိတရ ႐ွိၾကရတာလဲ။ အေၾကာင္းကေတာ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြ ေမ့မရႏိုင္တဲ့၊ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႔ အသည္း ႏွလံုးထဲမွာ အျမဲ႐ွိေနတဲ့၊ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္လို႔၊ မ်ိဳးခ်စ္စာဆိုႀကီး (တနည္း အမ်ိဳးသားစာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီး) ျဖစ္လို႔၊ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးဖခင္ႀကီး ျဖစ္လို႔ပါပဲ။


'သာသနာ ေျမပလႅင္၊ အသေရလွေပတဲ့
ေ႐ႊျမေတာင္ သာတဲ့ တိုက္ဆီက
ေနလ ႏွစ္ေဆာင္ ပါေတာ္မူတဲ့ အခိုက္ကို ျဖင့္
ကတိုက္က႐ိုက္ အျမန္ျမင္လိုက္ေတာ့
မခံခ်င္ မာန္၀င့္တဲ့ အစြမ္းရယ္ႏွင့္'

ဒီလို အ႐ွင္ႏွစ္ပါး ပါေတာ္မူသြားၿပီး ျမန္မာေတြ သူ႔ကၽြန္ဘ၀ က်ေရာက္သြားရတဲ့ အခ်ိန္က စၿပီးလို႔ ဆရာႀကီးဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးလြတ္လပ္ေရးအတြက္ တစိုက္မတ္မတ္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။
ပထမဆံုး ဆရာႀကီး ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ကေတာ့ ထက္ျမက္တဲ့ သူ႔ရဲ႔ကေလာင္ကို ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈအတြက္ အသံုးခ်ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေလာင္နဲ႔ ဆရာႀကီးက ျမန္မာေတြကို သူ႔ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ေပမယ့္ ကၽြန္စိတ္မေမြးဖို႔၊ သခင္စိတ္ေမြးဖို႔ လႈံ႔ေဆာ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

'တရား မဆိတ္ မညံ၊ ဓမၼကၡန္ အလင္းေတြနဲ႔
ငါးကိုယ္ ငါးတန္ ပုဂံ သနင္းရယ္လို႔
ၾကငွန္းန၀င္း သာခိုက္တြင္မွ အထိုက္အေလ်ာက္
ျမန္ေျမ ကမၻာမွာေနာ္ကြယ္
နန္းခင္းရာ႐ိုက္ စိုက္ေဆာက္စံေနရာေလ့။
သ႐ုပ္လွစ္ရမွာျဖင့္၊ သမုဒၵရာဇ္ပါတဲ့
အုတ္႐ွစ္ကို တူနဲ႔ ထုသလိုေပါ့
ဇမၺဴ႔ ေခတၱရာ ေ႐ႊျပည္ပ်က္စဥ္က
အထက္ အညာဆန္လို႔မို႔
ရတနာ ပုဂံ ဂုဏ္တမြတ္ကယ္ႏွင့္
ယုန္လႊတ္ေခၚ သာတဲ့ကၽြန္းတြင္မွ
ကြန္းေထာက္ ဗိုလ္၀င္ခံလို႔မို႔
ဗဟိုပလႅင္ပ်ံမွာ ကနက္ကဒဏ္ထီးေတြနဲ႔
ေတာင္ျပည္မွာ ေအာင္စည္တီးရန္ဘို႔'

ဆိုၿပီး ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္း ေနရတဲ့ေခတ္ကို အမႊန္းတင္ေပးခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးသားေရး ေသြးထိုး စိတ္ဓါတ္ကို လႈ႔ံေဆာ္ေပးခဲ့တယ္။ ျမန္မာတို႔ရဲ႔ ဇာတိေသြး၊ ဇာတိမာန္ကို ထုတ္ေဖာ္ေပးခဲ့တယ္။ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳး သူတပါး လူမ်ိဳးျခားေအာက္ က်ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒီလို ဇာတိေသြး၊ ဇာတိမာန္ကို ေဖာ္ထုတ္တာ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ကို ေဖာ္ထုတ္တာဟာ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲရဲ႔ အေျခခံ လုပ္ငန္းျဖစ္တယ္။ ဒါကို ဆရာႀကီးက စံနမူနာျပခဲ့တယ္။
ျမန္မာေတြ အမ်ိဳးသားေရး ႏိုးၾကားလာၿပီး ျဗိတိသွ်ကိုလိုနီအစိုးရနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တိုးေပးဖို႔ အေရးဆိုၾကတဲ့အခါ ဆရာႀကီးက ထက္ထက္သန္သန္ ေထာက္ခံ အားေပးခဲ့တယ္။ အဂၤလန္သြား အေရးဆိုၾကတဲ့ ဦးဘေဖ၊ ဦးပုနဲ႔ ဦးထြန္း႐ွိန္တို႔ကို ဒီလို ေကာင္းခ်ီးေတြ ေပးခဲ့တယ္။

'ေၾသာ္ ေျပအမႈေပမို႔၊ ေငြခ႐ုငယ္ႏွင့္ ေဇယတုပါကြဲ႔
သေျပႏုခ်ိန္ တင္ရန္ ပန္းေတြကလည္း
မ်ားလိုက္ပါ ဘိသနဲ႔
ေဖ-ပု-႐ွိန္ အဂၤလန္ နန္းေျမသြားတို႔မွာျဖင့္
အားေျမႇာက္ဖြယ္ ၾကံလြယ္ ဖန္လြယ္ႏွင့္
အႏၱရာယ္ ရန္စြယ္ေမာင္းပါလို႔
ျမန္နယ္ကို ျပန္လြယ္ေၾကာင္းေတြႏွင့္
ဆုေတာင္းခါ ပတၱနာ ဆင္တဲ့ျပင္
ဆရာအ႐ွင္ မင္းတို႔ ကိုယ္ရင္မိႈင္းမွာျဖင့္'
ဆိုၿပီး သမိုင္းမွတ္တမ္းထိုးခဲ့တယ္။

၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ပထမ ေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီး ေပၚခဲ့တယ္။ ဒီ ေက်ာင္းသားသပိတ္ကို ဂ်ီစီဘီေအ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးနဲ႔ ျပည္သူတရပ္လံုးက ေထာက္ခံအားေပးၾကတယ္။ ဒီသပိတ္ဟာ ကိုလိုနီပညာေရး စနစ္ကို ပထဆံုးဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္တဲ့ သပိတ္တိုက္ပြဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီလို ေက်ာင္းသားထုရဲ႔ တိုက္ပြဲေခၚသံကို ဆရာႀကီးက

'ေၾသာ္.. ေ၀းခရီးေပမယ့္ အေရးႀကီးလွ်င္ျဖင့္
ေသြးနီးရာပါစျမဲမို႔
ဆရာလည္းကြာ ပထမ အရင္ ကနဦးဆီက
ျမန္မာ့တခြင္မွာ သမတ႐ွင္ဘုရင္ မလူးခင္ပ
ထဆင္ဒူးကို တျမည္ျမည္ သင္ခဲ့သမို႔
ထီမထင္ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႔
အမည္အစဥ္ ေခါင္းအေပၚ ဖ်ားမွာလ
မင္းတို႔ ဆရာကို
စာရင္းတို႔ကာ ထားလိုက္ေပေတာ့'
လို႔ တံု႔ျပန္ခဲ့တယ္။

ဒီလိုတံု႔ျပန္ၿပီး သူရိယတိုက္အယ္ဒီတာ အလုပ္ကထြက္ကာ အမ်ိဳးသား ေကာလိပ္မွာ ဆရာသြားလုပ္ခဲ့တယ္။ အေရးႀကီးရင္ ေသြးစည္းခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီး ျဖစ္တယ္။ မိမိအေရး အမ်ိဳးသားအေရး ယွဥ္လာရင္ မိမိအေရးကို စြန္႔ၿပီး အမ်ိဳးသားအေရးကို အေလးေပး လုပ္ခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးသားအေရးကို အျမဲ ဦးထိပ္ထားခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ဆရာႀကီးရဲ႔ လုပ္ဟန္ျဖစ္တယ္။
ဒီေနာက္ပိုင္း စံဖဲအေရး၊ ဆရာစံ ေတာင္သူလယ္သမားအေရးေတြမွာလဲ ဆရာႀကီးဟာ စံဖဲ အသက္ကယ္ဆယ္ေရး၊ ဆရာစံလယ္သမား အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေထာက္ခံေရးေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တယ္။
၁၉၂၉-၃၀ ခုႏွစ္ ကမၻာ့စီးပြါးေရးပ်က္ကပ္ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ဆန္ေရစပါးေစ်းေတြ ကၽြမ္းစိုက္က်ၿပီး ကိုလိုနီစီးပြါးေရးဘ၀ရဲ႔ ေအာက္ဆံုးအလႊာက ျမန္မာ့လယ္သမားေတြ အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾက ရတယ္။ လယ္လုပ္ၿပီး ထမင္းငတ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ဆရာစံေခါင္းေဆာင္တဲ့ သာယာ၀တီ လယ္သမား အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚခဲ့တယ္။ ဒီ လယ္သမားအေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ဆရာႀကီးက သူ႔ကေလာင္နဲ႔ ဂုဏ္ျပဳခဲ့တယ္။

'ေၾသာ္ ျမန္မာျပည္ တ၀ွမ္းတြင္ျဖင့္
သာယာ၀တီစခန္းဆီက အာဇာနည္အစြမ္းေတြ
ဟိုအရင္ ယမန္က
ဗဟိုပလင္ပ်ံမွာ သမတ မတိမ္းေအာင္လို႔တဲ့
ဗိုလ္၀င္ခံကာ ျမန္မာ့ကိန္းေတြႏွင့္
ျမစိမ္းေတာင္ညိဳညိဳက
ေခ်ာင္ခိုကာ ေအာင္ဗဟိုရ္ ႐ြမ္းလိမ့္မတဲ့
ထြန္းလွဲ႔ ေခါင္ပရေမ ေပေနာ္ကြယ္
အစြန္းမႏြဲ႔၊ အၫႊန္းတဲ့ေနၾက
ၾသ လြမ္းဘြဲ႔ေအာင္ေျမ
-------------
ရဂံုစံ ခ်စ္စရာတပည့္တို႔မွာျဖင့္
ဥံဳ အရဟံ သစၥာ ဂတိေတြနဲ႔
ဂဠဳန္ သရဏံ ဂစၦာမိၾကေပေတာ့......'

ဒီလို လယ္သမားအေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ဆရာႀကီးက ေမာ္ကြန္းထိုးခဲ့တယ္။
အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါကဆိုရင္ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီအစိုးရရဲ႔ ၿမိဳ႔အုပ္ ၿမိဳ႔ပိုင္ေလာက္ကိုေတာင္ သခင္ေခၚ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ဘုရားထူးရတဲ့ ေခတ္ပါ။ အဲဒီလို ေခတ္မ်ိဳးမွာ ဆရာႀကီးက ဒီလိုစာေတြ ေရးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံ အဂၤလန္ကို ခြင့္ျပန္တုန္းက ဆာေဂ်ေအေမာင္ႀကီး ေခတၱဘုရင္ခံျဖစ္ေတာ့ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက ေလးခ်ိဳးႀကီးတပုဒ္ေရးၿပီး ဘုရင္ခံကို ေမာင္းထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္။

'ဌာနအဂၤလန္ ျပန္႐ွာမဲ့ ခရီးဆီက
သဒၶါစရ ဘုရင္ခံ ဒကာႀကီးကိုျဖင့္
တခါတည္းသာပ အၿပီးထာ၀ရ ျမန္းႂကြျပန္ေစခ်င္
ခ်မ္းခ်မ္းျမျမ မေနလွ်င္ျဖင့္
အခြင့္မေတာ္လွ်င္ဖ်ား
ေၾသာ္ နန္းျမန္မာ့ေ႐ႊပလင္ႏွင့္
မသင့္မေလ်ာ္ တကား'

၀ံသာႏုေခတ္အၿပီး တို႔ဗမာအစည္းအရံုးေခတ္၊ သခင္ေခတ္ ေရာက္တဲ့အခါ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ တကယ္စြန္႔စြန္႔စားစား လုပ္ၾကမယ့္ ပညာတတ္လူငယ္ေတြပဲရယ္လို႔ ယံုၾကည္ၿပီး သခင္အသင္းကို ဆရာႀကီး ၀င္ခဲ့တယ္။ သခင္လူငယ္ေတြဟာ အေတြးရဲတယ္။ အလုပ္ရဲတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ေအာင္ပြဲကို သူတို႔ ယူျပမွာပဲလို႔ ဆရာႀကီး ယံုခဲ့တယ္။

'တို႔ဗမာတခြင္ သခင္ ထိုအေက်ာ္အေမာ္ ဂိုဏ္းတြင္ျဖင့္
မိွ်ဳ႔ရတနာသဘင္
အၾကင္ ျဗဟၼစိုရ္ ေဇာ္ကသိုဏ္းေတြႏွင့္
ပလင္ဗဟို တႏိႈင္းေပပ၊
ဇမၺဴသမိုင္း ေပ်ာ္စရာ့အေခ်
အိုကြယ္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရယ္လို႔
လူတိုင္းေခၚၾကေစ'

ဒီလို ဆရာႀကီး သခင္ဘြဲ႔ခံၿပီး သခင္လူငယ္ေတြနဲ႔ ကိုလိုနီဆန္႔က်င္ေရး၊ လံုး၀လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခဲ့တယ္။
ဒီလို သခင္အသင္း၀င္ၿပီး တက္တက္ႂကြႂကြ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့လို႔ အဂၤလိပ္အစိုးရက ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို သူ႔ရဲ႔ ရန္သူေတာ္စာရင္း (Burma List) မွာ ရန္သူေတာ္ နံပါတ္ (၁) အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။ (ဒီစာရင္းမွာ သခင္ဗဟိန္းက နံပါတ္ (၂)၊ သခင္ေအာင္ဆန္းက နံပါတ္ (၅) ျဖစ္ပါတယ္။)
ေျပာရရင္ေတာ့ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟာ ၀ံသာႏုအေရးေတာ္ပံု၊ ေတာင္သူလယ္ သမား အေရးေတာ္ပံု၊ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံု၊ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးကာလ၊ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္း မႈ ခရီးတေလွ်ာက္လံုးမွာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္၊ တပည့္တပန္းေတြနဲ႔ ေ႐ွ႔တန္းက အစြမ္း႐ွိသမွ် ႀကိဳးပမ္းေဆာင္႐ြက္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလို ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းတလွ်ာက္မွာ ဆရာႀကီးဟာ ရာထူးမမက္၊ အာဏာမမက္၊ ေငြမမက္၊ ဘြဲ႔ထူး ဂုဏ္ထူးေတြမမက္ဘဲ အမ်ိဳးသားေရး လြတ္လပ္ေရးအတြက္ သစၥာ႐ွိ႐ွိ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္တယ္။ ကိုလိုနီေခတ္ကစၿပီး ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ဆရာႀကီးဟာ ကပ္ပါးရပ္ပါးစိတ္၊ မင္းကပ္စိုးေျမႇာင္စိတ္ မထားဘဲ၊ ႐ိုးသားတဲ့ သီလ သမာဓိ သိကၡာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးကို ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တယ္။

'ဆရာ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ကသိုဏ္းအတြက္ န၀င္းအရ မင္းဘုရာ့အာဏာေျမႇာင္ ၿပီး ဘာေကာင္မွ မလုပ္ခ်င္ဘူး'
လို႔လဲ ေရးခဲ့တယ္။

ကိုလိုနီေခတ္မွာ အခြန္အတုပ္ေတြ ႀကီးလြန္းလို႔ ျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ေခတ္မွာ လူ႔စည္းစိမ္ခံၿပီး ရာထူးယူခ်င္တဲ့စိတ္မ႐ွိေၾကာင္းကို-

'အခြန္အတုပ္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိလွေသာ၊
တပည့္မတို႔ ကိုးကြယ္ရာ၊ မဟာေယာဂီသည္
ေလကီအခုအခါ အမႈပါ၍
လူ႔ဓမၼတာ အထူးမွတ္ၾကတဲ့
မႉးမတ္တို႔ စည္းစိမ္ကို မဆိုထားဘ္ိ၊
တရားႏွလံုး စြဲသံုးဆင္ခ်င္သျဖင့္
႐ွင္ဘုရင္ေတာင္ လုပ္ခ်င္စိတ္ မေပါက္ေၾကာင္း'

ေရးသားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ အတုယူစရာ ဆရာႀကီး ထားရစ္ခဲ့တဲ့ အေမြေတြပါ။
ျမန္မာစာေပသမိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပဲ ဆရာႀကီးရဲ႔ အခန္းဟာ အင္မတန္ ႀကီးမားပါတယ္။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႔စာေတြဟာ အစဥ္အလာ၊ မင္းဘြဲ႔စိုးဘြဲ႔ စာေတြကေန လမ္းခြဲထြက္လာၿပီး အေၾကာင္းအရာေရာ၊ အေရးအသားပါ သစ္လြင္တဲ့ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သား၊ ျပည္သူ႔ကေလာင္အျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။
ကိုလိုနီတေခတ္လံုး အမ်ိဳးသားေရး၊ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ သူ႔ကေလာင္ကို သစၥာ႐ွိ႐ွိ၊ သတၱိ႐ွိ႐ွိနဲ႔ အသံုးခ်ခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးသားေရး၊ လြတ္ေျမာက္ေရး သမိုင္းတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို မ်ိဳးခ်စ္စာဆိုႀကီး၊ အမ်ိဳးသားစာေပဖခင္ႀကီး၊ စာေပသစ္ဖခင္ႀကီးလို႔ ခ်ီးက်ဴးပူေဇာ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႔ စာေပေတြကို ေလ့လာေလ ဒီအခ်က္ခိုင္မာေၾကာင္းကို ေတြ႔ရေလ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာစာေပသမိုင္းမွာ ဆရာႀကီးရဲ႔ စာေပေက်းဇူး ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္။
ဆရာႀကီးရဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားစင္ၾကယ္မႈ၊ ႐ိုးသားမႈ၊ သစၥာ႐ွိမႈ၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံမႈ ေတြဟာ သမိုင္းအဆင့္ဆင့္မွာ အစမ္းသပ္ အစစ္ေဆးခံၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႔ သီလဂုဏ္ သမာဓိဂုဏ္ေတြကို ေရးသားလို႔ ကုန္ႏိုင္စရာ မ႐ွိပါဘူး။ ဆရာႀကီးရဲ႔ အိုႀကီးအိုမ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ မွာေတာင္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းေတြ တိုင္းျပည္အႏွ႔ံ ကမၻာအႏွ႔ံ ခရီးဆန္႔ၿပီး ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဖခင္ႀကီး လဲ ျဖစ္တယ္။
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟာ ႏိုင္ငံအေရး ျပည္သူ႔အေရးေတြကို ဘယ္ေလာက္ သူ႔စိတ္ႏွလံုးသားထဲ သြင္းထားခဲ့သလဲ ဆိုရင္ ကြယ္လြန္ခါနီး ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာေတာင္

'အင္း ဆရာေတာ့ မေသခင္ ဆရာတို႔ တိုင္းျပည္မွာ တကယ့္လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ညီညီၫြတ္ၫြတ္ ျဖစ္တာကိုပဲ ျမင္သြားခ်င္တာပဲ'

လို႔ ေျပာသြားတယ္။
ဒီလို ႏိုင္ငံအေရး၊ ျပည္သူ႔အေရးေတြကို တသက္တာပတ္လံုး ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့လို႔ အဘိုး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို ျမန္မာျပည္သူေတြက ခ်စ္ၾကတာ၊ မေမ့ႏိုင္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အေရးႀကီးလို႔ ေသြးနီးၾကရတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ အားတင္းစရာနဲ႔ ႀကံဳရတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆရာႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြမ္းတသသနဲ႔ တမ္းတၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီကေန႔ဆိုရင္ (၁၉၉၆) ဆရာႀကီးကြယ္လြန္ အနိစၥေရာက္တာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၂ ႏွစ္ ႐ွိပါေတာ့မယ္။ ဆရာႀကီးသာ အသက္ထင္႐ွား ႐ွိမယ္ဆိုရင္ ဒီႏွစ္ (၁၉၉၆) ဟာ ဆရာႀကီး အသက္ ၁၂၀ ျပည့္မယ့္ ေမြးေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႔ အသက္ ၁၂၀ ျပည့္ႏွစ္ (၁၉၉၆) ေမြးေန႔ကို အထိမ္းအမွတ္ျပဳ ေသာအားျဖင့္ ဆရာႀကီး ခင္းခဲ့တဲ့ စာေပလမ္းေၾကာင္းမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဆရာႀကီးရဲ႔ စံနမူနာအတိုင္း ျပည္သူ႔ဘက္က ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ရပ္တည္ၿပီး ႏိုင္ငံနဲ႔ ျပည္သူ႔အက်ိဳး သယ္ပိုးၾကပါစို႔လို႔ ႏိႈးေဆာ္ခ်င္ပါတယ္။

တင္သိန္းေမာင္
၁၉၉၆ခု၊ စာေပဂ်ာနယ္၊

[စာအုပ္အျဖစ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ ၂၀၀၁ မတ္လထုတ္ မာယာမဂၢဇင္းမွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏စာေပအႏုပညာ (၀ါ) မိႈင္းေဗဒ
ေရးသူ- ဒဂုန္တာရာ




ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၏ စာေပအႏုပညာ (၀ါ) မိႈင္းေဗဒကို ေဖာ္ျပရန္မွာ က်မ္းႀကီးက်မ္းခိုင္ တဆူတဖြဲ႔ ျဖစ္ရပါလိမ့္မည္။ ဆရာႀကီး ေရးခဲ့သမွ်ေသာ ကဗ်ာ၊ စကားေျပမ်ားကို ျပည့္စံု ခိုင္လံု က်ယ္ျပန္႔စြာ ကိုးကားညႊန္ျပရန္ လိုပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ယခု စာတန္းငယ္တြင္ ဆရာႀကီး၏ စာေပအႏုပညာသေဘာကို နိဒါန္းပ်ိဳး႐ံုေလာက္၊ မိတ္ဆက္ေပး ႐ံုေလာက္၊ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆို႐ံုမွ်ေလာက္သာလွ်င္ တတ္ႏိုင္မည္ျဖစ္၍ ခြင့္လႊတ္ရန္ ေတာင္းပန္ လိုပါသည္။


(၁)
ေ႐ွးဦးစြာ 'သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ စာေပအႏုပညာ' ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ၏ အဓိပၸါယ္ကို ႐ွင္းျပရေပမည္။ အႏုပညာဆိုသည္မွာ လူ႔စိတ္ကူးျဖင့္ လူတို႔၏ဘ၀ကို ရသေပၚေအာင္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေသာ အာ႐ံုခံစားမႈ ပံုသ႑ာန္ ျဖစ္ပါသည္။ တနည္းေျပာရရင္ လူတို႔၏ဘ၀တြင္ ထိေတြ႔ခံစားရေသာ အာ႐ံုခံစားမႈ အေတြ႔အၾကံဳ၊ စီးပြါးေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရးဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳ တို႔ကို ပိရိသတ္အား မိမိကဲ့သို႔ ခံစားရေလေအာင္ ရသအမူအရာျဖင့္ လွပစြာ တင္ျပေဖာ္က်ဴးေသာအရာသည္ အႏုပညာျဖစ္သည္ဟု အဆို႐ွိေပသည္။
အသံျဖင့္ သီဆို တီးမႈတ္ေဖာ္ျပသည္။ ကိုယ္လက္လႈပ္႐ွားမႈ ကျပမႈတို႔ျဖင့္ ေဖာ္ျပသည္။ အေရာင္အဆင္း၊ မ်ဥ္းေၾကာင္းတို႔ျဖင့္ ေဆးေရးေဖာ္ျပသည္။ အ၀န္း အျပား အလံုး အႂကြ တို႔ျဖင့္ သြန္းထုေဖာ္ျပသည္။ စကားလံုးတို႔ျဖင့္ သီကံုးေဖာ္ျပသည္။ ယင္းသို႔ေသာ ဂီတအႏုပညာ၊ အကအႏုပညာ၊ သဘင္အႏုပညာ၊ ပန္းခ်ီပန္းပု အႏုပညာ စသျဖင့္ အႏုပညာမ်ား ႐ွိသည့္အနက္ စာေပအႏုပညာသည္လည္း အႏုပညာတရပ္အျဖစ္ ပါ၀င္ ေပသည္။
စာေပ၌လည္း စကားေျပ၊ ကဗ်ာ ဟူေသာ စာေပပံုသ႑ာန္မ်ား ႐ွိေလရာ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ စကားေျပေရာ ကဗ်ာပါ စာေပပံုသ႑ာန္ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး အသံုးျပဳသူ ျဖစ္ေပသည္။ စကားေျပ၌ ၀တၳဳ၊ ျပဇာတ္ႏွင့္ ဋီကာ၊ ဂ႑ိဟုေခၚေသာ ေဆာင္းပါးအမ်ိဳးအစား မ်ား ေရး၍ ကဗ်ာ၌ ေလးခ်ိဳးႀကီးကို အမ်ားဆံုး အထူးျပဳ ေရးခဲ့ေပသည္။
ယင္းသို႔ ဆရာႀကီးသည္ စာေပမ်ားကို ေရးသားရာတြင္ ဆရာႀကီး၏ စာေပ၌ မည္သူ ႏွင့္မွ် မတူေအာင္ထူးျခားဆန္းသစ္ေသာ၊ သမိုင္းေခတ္အဆက္ဆက္ ျပည္သူမ်ား ႏွစ္သက္ စြဲလန္းႏိုင္ေသာ အာ႐ံုခံစားႏိုင္ေသာ ရသပညာ ႐ွိသည္။ ယင္းသို႔ ဆရာႀကီးသခင္ ကိုယ္ေတာ္ မိႈင္းတည္းဟူေသာ ပုဂၢိဳလ္သာလွ်င္ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း႐ွိေသာ၊ ထူးျခားျခင္း႐ွိေသာ၊ အႏုပညာ ၀ိေသသ ဂုဏ္ထူးကို အစြဲျပဳလ်က္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏စာေပအႏုပညာ ဟူေသာ စာေ၀ါဟာရသစ္ျဖင့္ သံုးႏႈန္းလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ စာေပအႏုပညာသည္ မည္သို႔ ထူးျခားေလသလဲ။ အျခားေသာ စာအႏုပညာတို႔ႏွင့္ ကြာျခားပါသလား၊ မည္မွ် ထူးကဲပါသလဲ။

(၂)
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ အႏုပညာသည္ မည္သည့္ခံစားမႈ ေ၀ဒနာမွ ဆင္းသက္လာပါသလဲ။ ဤအခ်က္မွာ ထင္လင္းလွေပသည္။
ဆရာႀကီး၏ စာေပအႏုပညာသည္ ဆရာႀကီး၏ ဘ၀ခံစားမႈ ေ၀ဒနာမွ ဆင္းသက္လာ ေပသည္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ ဆရာႀကီး၏ ဘ၀သည္ တကိုယ္ေတာ္ဘ၀ မဟုတ္။ အုပ္စိုးေသာ လူတန္းစားမ်ား ေနထိုင္ရာ မွန္စီေ႐ႊခ် စံအိမ္ေတာ္ မဟုတ္။ အဖိႏွိပ္ခံ အအုပ္စိုးခံ ျပည္သူတို႔၏ ဘ၀ေအာက္ေျခ ေျမဇာျမက္ပင္မ်ား၏ ဘ၀ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ ဆရာႀကီး၏ အႏုပညာသည္ ဆရာႀကီး ျဖတ္သန္းႀကီးျပင္းလာရေသာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ ဆရာႀကီး၏ စာေပအႏုပညာသည္ ယေန႔ မ်က္ေမွာက္ ေခတ္၏ အျခင္းအရာတရပ္ျဖစ္ေသာ ျပည္သူတို႔၏ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္႐ွားမႈႀကီး မွ ဆင္းသက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္႐ွားမႈမွာ က်ယ္ျပန္႔လွေပသည္။ လြတ္လပ္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး၊ ညီညြတ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဆို႐ွယ္လစ္ေရး ဟူ၍ တိုက္ပြဲ အခန္းခန္း ႐ွိေပ သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ယင္း လြတ္လပ္ေရးလႈပ္႐ွားမႈ၊ ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္႐ွားမႈ၊ ညီညြတ္ေရး လႈပ္႐ွားမႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္႐ွားမႈ၊ ဆို႐ွယ္လစ္ေရး ဦးတည္လႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္ ပါ၀င္ေဆာင္ ႐ြက္ၿပီး၊ ယင္းတိုက္ပြဲ အခန္းခန္းတို႔ကို စာေပ၌ထင္ဟပ္ေသာ အႏုပညာကား ဆရာႀကီး၏ အႏုပညာျဖစ္ေပသည္။
ဆရာႀကီးသည္ မွန္ခန္းေဆာင္၌ ငိုက္ေမွးရီေ၀ေနသူ မဟုတ္။ စိန္ပန္းျပာရိပ္ေအာက္၌ ခိုနားေနသူမဟုတ္၊ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူတို႔၏ တိုက္ပြဲအဆက္ဆက္၌ အျမဲတမ္းပါ၀င္သူ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ေ႐ွး၀ံသာႏုေခတ္မွ ယေန႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္႐ွားမႈေခတ္အထိ အ႐ြယ္အားျဖင့္ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္မွ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္မ်ားအထိ အၾကည္ညိဳခံရဆံုး ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္ စာေပပညာ႐ွင္ႀကီးအျဖစ္ ရပ္တည္ေနျခင္း ျဖစ္၏။
ဆရာႀကီးသည္ တိုးတက္ေသာ လူငယ္မ်ားႏွင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ လက္တြဲခဲ့သည္။ မေန႔က တိုးတက္ေသာ လူငယ္သည္ ယေန႔ေဖာက္ျပန္လာလွ်င္ ယင္းလူငယ္ေဟာင္းႏွင့္ လက္တြဲျဖဳတ္ခဲ့ကာ ေနာက္တေခတ္ တိုးတက္ေသာ လူငယ္အသစ္ႏွင့္ လက္တြဲျပန္သည္။ သမိုင္းေခတ္ အဆက္ဆက္တြင္ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူဘက္မွ အစဥ္ရပ္တည္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ တိုးတက္ေသာ၊ ေတာ္လွန္ေသာ၊ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူတို႔ဘက္မွ ရပ္တည္သျဖင့္လည္း ယင္း ဆရာႀကီး၏ ႏိုင္ငံေရးခံစားမႈ ေ၀ဒနာကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေသာ စကားေျပႏွင့္ ကဗ်ာမ်ားသည္ ျပည္သူတို႔၏ ခံစားမႈအသံ (၀ါ) ျပည္သူ႔အသံ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ယင္းသည္ကား ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ အႏုပညာ ျဖစ္သည္။

(၃)
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ အႏုပညာ၀ါဒသည္ကား ဘာလဲ။ ဆရာႀကီး၏ အႏုပညာ၀ါဒသည္ကား ဘက္လိုက္ေရး (၀ါ) ျပည္သူ႔ဘက္လိုက္ေရး ျဖစ္သည္။
ေအာင္ျမန္မာ သတင္းစာ (၁၉၂၉) သို႔ေပးေသာ ေဆာင္းပါးအမွာစာ၌ 'အေမာင္တပည့္တို႔၊ ယခုထုတ္ေ၀လတၱံ႔ေသာ ေအာင္ျမန္မာသတင္းစာမွာ (မည္သည့္ဂိုဏ္း ဂဏ ၀ါဒ တို႔တြင္မွ ပါ၀င္ျခင္းမ႐ွိဘဲ) ဟူေသာအခ်က္ကို စာမ်က္ႏွာ ၂ တြင္ ေတြ႔ျမင္ရေၾကာင္း၊ ၎ကဲ့သို႔ အခ်င္းအရာကို ဆရာျဖင့္ မႏွစ္မ်ိဳ႔ႏိုင္ေပ။ အေၾကာင္းကို ဆိုေခ်လ်င္ အၾကင္ ေလာကီသူ ေလာကီသားတို႔ ႀကီးပါြးဘို႔၊ လြတ္လပ္ဘို႔ စေသာ ဂီဟိကမၼလူတို႔ ကိစၥဟူသမွ် တို႔မွာ မူလအားျဖင့္ အမ်ားတည္းဟူေသာ အသင္းအပင္း ဂိုဏ္ဂဏ တို႔ႏွင့္ ၀ိုင္းမွ ႐ုန္းေဆာင္မွ သာလွ်င္ ေအာင္ျမင္ ထေျမာက္ႏိုင္ရာသည္' စသည္ျဖင့္ ေဖာ္ျပပါ႐ွိရာ ဆရာႀကီး၏ ဘက္လိုက္ေရး၀ါဒမွာ ယေန႔ ကမၻာ့ဆို႐ွယ္လစ္ႏိုင္ငံေရး သေဘာတရား သုခမိန္မ်ား၏ ၀ါဒႏွင့္ တသားတည္း ကိုက္ညီေနသည္ကို ေတြ႔ရေပသည္။
ဆရာႀကီး၏ အျခားအႏုပညာ၀ါဒမွာ ယေန႔ ေ၀ါဟာရအားျဖင့္ ေခၚေ၀ၚေနၾကေသာ သ႐ုပ္ေဖာ္စာေပ၀ါဒပင္ ျဖစ္သည္ကို ဆရာႀကီး၏ ၀တၳဳႏွင့္ ေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ားတြင္ ထင္႐ွားစြာ ေတြ႔ႏိုင္ေပသည္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ ဆရာႀကီးသည္ ဆရာႀကီးႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္လႈပ္႐ွားမႈကို အျမဲတမ္းဖြဲ႔ႏြဲ႔ သ႐ုပ္ေဖာ္ေသာ သ႐ုပ္ေဖာ္၀ါဒကို ကိုင္စြဲသူ ျဖစ္ေပသည္။ ေခတ္ၿပိဳင္လႈပ္႐ွားမႈ ကား အျခားမဟုတ္၊ အဖိႏွိပ္ခံရသူက ဖိႏွိပ္သူကို ေတာ္လွန္ခုခံေသာ လႈပ္႐ွားမႈ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ၌ ဆရာႀကီးသည္ အာဏာရသြားေသာသူ (၀ါ) ဖိႏွိပ္သူကို ကဲ့ရဲ႔႐ႈတ္ခ်ၿပီး အဖိႏွိပ္ခံရသူ ၏ ေတာ္လွန္ခုခံေရးကို ခ်ီးမြမ္းဂုဏ္ျပဳသည္။ ယင္းသည္ကား ဆရာႀကီး၏ သ႐ုပ္ေဖာ္စာေပ၌ သံုးေသာ အႏုပညာ ၀ါဒတရပ္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ယင္းသေဘာကို ဆရာႀကီး၏ ေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ား၌ အထင္အ႐ွား ေတြ႔ရေပသည္။ ဆရာႀကီး၏ ၀တၳဳမ်ား၌ လူ႔ဘ၀ လူ႔သဘာ၀အဖြဲ႔အႏြဲ႔တို႔ကို ေတြ႔ႏိုင္ေပသည္။ ဆရာႀကီး၏ ဋီကာ၊ ဂ႑ိ စေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားတြင္ ဆရာႀကီးႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ ေတာ္လွန္ေရးလႈပ္႐ွားမႈမ်ား၏ မွတ္တမ္းကို ရသဟန္ျဖင့္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႔ႏိုင္ေပသည္။
ဆရာႀကီးသည္ သူ၏ အႏုပညာေပၚ၌ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္သည္။ လုပ္သလိုေျပာ၍ ေျပာသလို လုပ္သည္။ အက်င့္တျခား အေရးတျခားမဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ျပည္သူတို႔က သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းတည္းဟူေသာ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သား လူပုဂၢိဳလ္ကို ခင္သျဖင့္ သူ၏ တရားကိုလည္း မင္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ယင္းဆရာႀကီး၏ အႏုပညာအေပၚ၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျပည္သူ႔အေပၚ ႐ိုးေျဖာင့္ေသာ သေဘာထားသည္ ဆရာႀကီး၏ အႏုပညာဟန္ ျဖစ္လာသည္။ ဆရာႀကီး၏ ေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ားသည္ ရပ္႐ြာထဲမွ ျပည္သူတို႔၏ အသံ၊ အမ်ိဳးသားဟန္တို႔ျဖင့္ ထံုမႊမ္းသည္ျဖစ္၍ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ စာေပအႏုပညာဟူ၍ ယေန႔ ေတာ္လွန္ေသာ ျပည္သူ႔စာေပသစ္၌ က႑ႀကီးတရပ္အျဖစ္ ထူေထာင္ေက်ာ္ၾကားရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ယင္း ဆရာႀကီး၏ အႏုပညာစာေပအစဥ္အလာ၊ စာေပေရစီးေၾကာင္းႀကီးသည္ ယေန႔ေခတ္၌ စြမ္းသန္ေသာ အင္အားအဟုန္ျဖင့္ စီးဆင္းလ်က္ ႐ွိေနဆဲ ျဖစ္ေပသည္။

(၁၉၇၂ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႔ (၉၆) ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔အခမ္းအနားမွာ ဒဂုန္တာရာ ဖတ္ၾကားတဲ့ စာတမ္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒဂုန္တာရာ ရဲ႔ 'စာလံုး၊ ေဆးစက္ ေစာင္းႀကိဳး ႏွင့္ ကတၱီပါကားလိပ္' ၁၉၇၄ ဧၿပီလ၊ ပထမအႀကိမ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္)

ဘယ္မေအ႐ိုးမွ မေကာင္းပါဘူး
ေရးသူ- သခင္ဘေမာင္

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ၁၂၄၇ ခုႏွစ္မတိုင္မီ ျမန္မာဘုရင္ သီေပါမင္း လက္ထက္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕ ေခတ္၊ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေခတ္၊ အဂၤလိပ္ လြတ္လပ္ေရး ေက်ညာေပးေသာ ေခတ္ထိ ႏွစ္ေပါင္းကိုးဆယ္မွ်အတြင္း တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ မင္း အစိုးရအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္စိုးမိုးပံုတို႔ကို ျဖတ္သန္းေတြ႔သိခဲ့ ရေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းႏွင့္ ေတြ႔ဆံုၾကသည့္အခါ စပ္မိစပ္ရာ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စာေပေရးစသည္မ်ားကို ေျပာၾကရင္း ေခတ္အဆက္ဆက္တြင္ ဆရာႀကီး ျဖတ္သန္းေတြ႔သိခဲ့ရေသာ မင္း အစိုးရမ်ားအနက္ ျပည္သူတို႔၏ စီးပြါးေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး စသည့္အက်ိဳးစီးပြါးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ပံုတို႔သည္ မည္သည့္အစိုးရ ေခတ္၊ မည္သည့္အစိုးရလက္ထက္တြင္ ေကာင္းမြန္၍ မည္သည့္အစိုးရေခတ္ မည္သည့္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ျဖစ္ပါသလဲဟု ေမးျမန္းၾကပါသည္။

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက အထက္ပါအေမးစကားကို ေအာက္ပါပံုပမာကေလး ျဖင့္ မိန္႔ဆို ေျဖၾကားပါသည္။
အုပ္က်စ္ေက်ာ္ေအး မႏၱေလးတည္ဆိုေတာ့ အုပ္က ၁၊ က်စ္က ၂၊ ေက်ာ္က ၂၊ ေအးက ၁၊ အစဥ္အလိုက္ခ်ၾကည့္ရင္ ၁၂၂၁ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္ဟာ ရတနာပံု မႏၱေလးၿမိဳ႔ကို မင္းတုန္းဘုရင္ႀကီး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ျဖစ္တယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႔ တည္ေဆာက္တာႏွင့္ မႏၱေလးနန္းတည္ေဆာက္တာ တခ်ိန္တည္း တႏွစ္တည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ နန္းေတာ္ႀကီးကို ၁၂၂၉ မွာ တည္ေဆာက္ၿပီး၊ က်ံဳးၿမိဳ႔႐ိုးအစ႐ွိတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးကို ၁၂၂၁ ခုႏွစ္မွာ စတင္ တည္ေဆာက္တယ္။ ၿမိဳ႕ ေတာ္တည္ေဆာက္မဲ့ေနရာကိုေတာ့ ၁၂၁၈ ခုႏွစ္ကစၿပီး၊ ေတာ႐ွင္း ေျမညႇိလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မွတ္သားလို႔ လြယ္ေအာင္ဆိုၿပီး က်ံဳးၿမိဳ႕ ႐ိုး ပနက္ခ်တည္ေဆာက္တဲ့ သကၠရာဇ္ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္ကို အုပ္က်စ္ေက်ာ္ေအး မႏၱေလးတည္ လို႔ ေခၚတြင္ခဲ့ၾကတယ္။
မင္းတုန္းမင္းသားဟာ ၁၂၁၄ ခုႏွစ္မွာ အာဏာရ႐ွိခဲ့တယ္။ အာဏာရ႐ွိတာကို အမွန္တကယ္ေျပာရရင္ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသား ကေနာင္ၿမိဳ႕ စားရဲ႔ သတၱိ႐ွိမႈနဲ႔ လုပ္ရည္ၾကံရည္ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့အတြက္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ အိမ္ေ႐ွ႕ မင္းသားဆိုတာက ၁၃၀၀ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုေခတ္မွာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးဥကၠဌ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ သခင္ထိပ္တင္ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႔ အဖိုးျဖစ္တယ္။
စကားစပ္မိလို႔ သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း နဲနဲေျပာရအံုးမယ္။ သူ႔ရဲ႔ အိမ္႐ွင္မဇနီးက တို႔သီေပါဘုရင္ရဲ႔ တတိယ သမီးေတာ္ေပါ့။ သီေပါဘုရင္က မင္းတုန္းဘုရင္ရဲ႔ သားျဖစ္ေတာ့ တတိယသမီးေတာ္ဟာ မင္းတုန္းဘုရင္ရဲ႔ ေျမးေပါ့ကြယ္။ ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္ အရင္းျဖစ္ၾကတဲ့ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားရဲ႔ေျမး သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ မင္းတုန္းဘုရင္ရဲ႔ ေျမး တတိယသမီးေတာ္တို႔ဟာ တကယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္၀မ္းဘဲကြဲၾကေသးတာကလား။ သူတို႔ႏွစ္ဦး လက္ထပ္တဲ့ကိစၥမွာ ဆရာလဲ ေတာ္ေတာ္ကူညီ ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့ဘူးပါတယ္။
တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးက ဆရာတို႔ပါ၀င္ၿပီး နာယက တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့အခါ သူလဲ ေတာ္ေတာ္ကူညီအားေပးေဘာ္ ရလာတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းရဲ႔ေျမး၊ သီေပါဘုရင္ သမက္ျဖစ္ေပမဲ့ ပေဒသရာဇ္စိတ္ မ႐ွိ႐ွာပါဘူး။ ဆင္းရဲသား ပစၥည္းမဲ့မ်ား အတြင္းမွာပဲ အေရာတ၀င္ ဆက္ဆံေနထိုင္လိုတဲ့ ဆႏၵ႐ွိတာကို သိရတယ္။ ေနလဲေနတယ္။
တို႔ဗမာအစည္း႐ံုးႀကီးရဲ႔ စည္း႐ံုးေရးကိစၥအတြက္ မံု႐ြာအထက္ ကနီကနဲတို႔ မင္းကင္းတို႔ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႔႐ြာေတြကို ဆရာတို႔ သြားၾကတဲ့အခါ ပထမတေခါက္တုန္းကဆိုရင္ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ သိပ္မ႐ွိပါဘူး။ သခင္အသင္း၀င္ထားတဲ့ လူေလာက္ပဲ သေဘၤဆိပ္က ဆီးႀကိဳၾက၊ ဆရာတို႔ဆီ လာေမးၾက ျမန္းၾကတာဘဲ။ တရားပြဲတို႔ ေဆြးေႏြးပြဲတို႔ ဆိုရင္လဲ ၾကက္ပြဲငွက္ပြဲေလာက္ေတာင္ မစည္ပါဘူး။
ဆရာတို႔လဲ စိတ္မေက်နပ္တာနဲ႔ ေနာက္တေခါက္ ထပ္သြားၾကျပန္တယ္။ အဲဒီအခါ ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးကို ေခၚသြားၿပီး အိမ္ေ႐ွ႔မင္းရဲ႔ေျမး၊ သီေပါဘုရင္ရဲ႔ သမက္ မင္းသားထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီး ပါတယ္လို႔ သတင္းလႊင့္လိုက္တယ္။ အဲဒီသတင္းလဲ ၾကားေရာ ေတာေရာၿမိဳ႔ပါဆိုသလို မင္းသားကို ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္ၾကတဲ့အတြက္ ဆရာတို႔ကို သေဘၤဆိပ္က လာႀကိဳၾကတာ ကမ္းညြတ္မတတ္ပါဘဲ။ တရားပြဲေတြလဲ ၀က္၀က္ကြဲပါဘဲ။ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံလိုက္ၾကတာလဲ မေျပာပါနဲ႔။ ဗိုက္ေခြးနမ္းမတတ္ ဆိုသလိုပါဘဲ။ သူ႔အေၾကာင္း ျပဳၿပီး တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးရဲ႔ စည္း႐ံုးေရးအားဟာလဲ ေတာ္ေတာ္တက္လာတယ္။ အသင္း၀င္ေတြလဲ မ်ားလာတယ္။
ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးက ပေဒရာဇ္စိတ္၊ ႐ွင္ဘုရင္စိတ္ မေပါက္ေပမယ့္ လူ႐ုပ္လကၡဏာ ပံုသ႑ာန္ကေတာ့ ေ႐ွးကလူေတြအျမင္နဲ႔ဆိုရင္ တကယ္ထီးမူနန္းဟန္ ပါတယ္လို႔ ဆိုၾကတာေပါ့။ အသားအေရလဲေကာင္း လူရည္လဲသန္႔တယ္။ အလံုးအရပ္ကလဲ လူတန္းေစ့ျဖစ္ၿပီး၊ ေတာ္ေတာ္ခန္႔ညားေခ်ာေမာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးပါဘဲ။ သူလဲ အဲဒီ ကနီကနဲက အျပန္ သိပ္မၾကာပါဘူး။ သခင္အသင္း၀င္ျဖစ္ၿပီး သူ႔အမည္ေ႐ွ႔က သခင္ဆိုတာ တိုးလိုက္လို႔ သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရယ္လို႔ ျဖစ္လာေတာ့တာဘဲ။
ေအး..ေအး.. ခုတင္က စကားဆက္ရေအာင္၊ မင္းတုန္းမင္းသား အာဏာရ႐ွိတယ္ ဆိုတာ ညီေတာ္အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားရဲ႔ လုပ္ရည္ ၾကံရည္ အမ်ားအျပား ပါ၀င္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ ေနာင္ေတာ္ ပုဂံမင္းလက္ထက္ အမရပူရၿမိဳ႔မွာ မင္းတုန္းမင္းသားနဲ႔ ကေနာင္မင္းသားတို႔ ေနထိုင္ၾကတဲ့အခါ ပုဂံမင္းရဲ႔ အိမ္ေတာ္ပါမ်ားနဲ႔ အခ်ိဳ႔မွဴးမတ္မ်ားက မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ကေနာင္မင္းသားတို႔ ႐ွိေနၾကရင္ သူတို႔ ၾသဇာမႀကီးမွာ သူတို႔သေဘာက် မလုပ္ၾကရမွာ ေတြကို စိုးရိမ္ၿပီး လုပ္ၾကံပစ္ၾကဘို႔ ၾကံစည္ၾကတယ္။ အဲဒါကို ညီေတာ္ကေနာင္မင္းသားက ရိပ္မိေလေတာ့ ၁၂၁၄ ခုႏွစ္ ျပာသိုလမွာ သားမယား အေခၽြအရံမ်ားပါ အမရပူရက မတၱရာ၊ အဲဒီကမွ အေနာက္ဖက္ကူးၿပီး ေ႐ႊဘိုအထိ ထြက္သြားၾကတယ္။
ေ႐ႊဘိုေရာက္ေတာ့ မင္းတုန္းမင္းသားကို ေအးေအးေဆးေဆး ေနရစ္ေစၿပီး ကေနာင္ မင္းသားက ဗိုလ္ပါရဲမက္မ်ားကို ဦးစီးၿပီး အမရပူရကို ရက္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္ ၀ိုင္းရံလုပ္ၾကံေတာ့မွ ၁၂၁၄ ခုႏွစ္တေပါင္းလထဲမွာ ေအာင္ျမင္တယ္။ ေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွ ေ႐ႊဘိုက ေနာင္ေတာ္မင္းတုန္းမင္းသားထံ အေၾကာင္းၾကားတယ္။ အဲဒီအခါ မင္းတုန္းမင္းသားက ေနာင္ေတာ္ပုဂံမင္းႏွင့္မိဖုရားေရာ အေခၽြအရံမ်ားပါ ေ႐ႊဘိုသို႔ ေခၚလာေစၿပီး ေဘးေတာ္ အေလာင္းမင္းတရားႀကီးရဲ႔ ႐ြာေနျဖစ္တဲ့ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႔မွာ ထီးနန္းစိုက္ဖို႔ ၾကံ႐ြယ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ား၊ မူးမတ္ပညာ႐ွိမ်ားက အမရပူရၿမိဳ႔ကို ျပန္လည္ထီးနန္းစိုက္တာက ပိုမိုသင့္ျမတ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အၾကံေပးၾကလို႔ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႕ မွာ တႏွစ္ကိုးလ ဆိုသလို ေနၿပီးမွ ၁၂၁၅ ခုႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလမွာ အမရပူရၿမိဳ႔ကိုျပန္ၿပီး ထီးနန္းစံတယ္။ ညီေတာ္ကေနာင္မင္းသားကို အိမ္ေ႐ွ႔မင္းအျဖစ္ခန္႔တယ္။ ေနာင္ေတာ္ပုဂံမင္း ကိုလဲ နန္းေတာ္ရဲ႔ အေ႐ွ႕ ေျမာက္ဘက္မွာ သီးျခားအိမ္ေတာ္ႏွင့္ အိမ္နိမ့္စံအျဖစ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ထားတယ္။ တခါ အမရပူရမွာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေနၿပီးမွ အခု မႏၱေလးၿမိဳ႔ေတာ္ေနရာမွာ ယာယီစံနန္း ေဆာက္လုပ္ေနထိုင္ၿပီး မႏၱေလးနန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ ၿမိဳ႔ေတာ္ကိုပါ တည္ေဆာက္နန္းစိုက္တယ္။
မႏၱေလးၿမိဳ႔ႏွင့္ နန္းေတာ္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ရာမွာ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယေတြဟာ အသစ္စက္စက္ သံုးသင့္တာသံုးပီး အမရပူရၿမိဳ႔ေဟာင္းက ပစၥည္းေတြ သံုးသင့္တာ ထည့္သံုးရေသးတယ္။ အဲဒီလို အသံုးျပဳႏိုင္ေရးအတြက္ ထီးနန္းဆိုင္ရာ အေဆာင္အေယာင္ ပစၥည္းေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ျဗဲတိုက္ကစပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာပစၥည္းေတြ၊ ဘာသာ သာသနာေရးဆိုင္ရာ အေဆာင္အေယာင္ပစၥည္းေတြ၊ ဘ႑ာတိုက္ႏွင့္ စားနပ္ရိကၡာ က်ည္ေတာ္မ်ားမွ ပစၥည္းေတြ၊ မင္းမိဖုရား သားေတာ္သမီးေတာ္ နန္းေတာ္သူ နန္းေတာ္သား မ်ားရဲ႔ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ စသျဖင့္ ေ႐ႊ႕ ဘို႔ေျပာင္းဘို႔ခဲယဥ္းတဲ့ အေဆာက္အဦ အရာ၀တၳဳႀကီးေတြကလြဲရင္ အကုန္လိုလို ေျပာင္းေ႐ႊ႕ ၾကရတယ္။
အဲဒီလို ေျပာင္းရေရႊရတဲ့အခါ ဆင္းရဲသား ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားက သူတို႔လွည္း မ်ားႏွင့္သူတို႔ အမရပူရၿမိဳ႔ေဟာင္းက မႏၱေလးၿမိဳ႔သစ္ေနရာအထိ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေပးရတယ္။ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ခရယ္လို႔ နန္းေတာ္ႀကီးက တေန႔တက်ပ္ခြဲ သတ္မွတ္ေပးထားသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ခုေခတ္လိုေပါ့။ လွီးၾကျဖတ္ၾကေတာ့ ဆင္းရဲသားလွည္းသမားမ်ားလဲ တက်ပ္ ငါးမတ္ဆိုသလို ရၾကတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ဆင္းရဲသားလွည္းသမားမ်ားက မေက်နပ္ၾကဘူး။ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ ေလာင္လဲ မေျပာရဲၾကေတာ့ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႀကိတ္ၿပီး ေျပာၾကသတဲ့။ မင္းနားတေထာင္ ဆိုတဲ့အတိုင္း အဲဒီလို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာတာကိုပဲ နန္းေတာ္ႀကီးက သိရလို႔ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားကိုယ္တိုင္ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး ဆင္းရဲသားလွည္းသမားမ်ားထံ သြားေရာက္စံုစမ္းတယ္။
တေန႔ေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားႀကီးဟာ ေန႔ခင္း ၁၂နာရီ ေလာက္မွာ ဆင္းရဲသား လွည္းသမားမ်ား သစ္ပင္ရိပ္မွာ ထမင္းစားရင္း အနားယူေနတုန္း ခ်ည္လံုခ်ည္၊ ခ်ည္အကႌ် တဘက္ (မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ) ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္ ဆင္းရဲသားလို ႐ုပ္ေျပာင္း၀င္သြားသတဲ့။ ပီးေတာ့ လွည္းသမားႀကီးမ်ားႏွင့္ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားမ်ားေျပာရင္း အမရပူရ ၿမိဳ႔ေဟာင္းက မႏၱေလးၿမိဳ႔သစ္ကို ပစၥည္းေတြ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ရတဲ့အတြက္ တေန႔လွည္းခ ဘယ္ေလာက္ရ သလဲလို႔ ေမးျမန္းၾကည့္သတဲ့။
အသက္ ေျခာက္ဆယ္ ခြန္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔႐ွိ အဖိုးႀကီးတေယာက္က နန္းေတာ္ႀကီး ကေတာ့ တက်ပ္ခြဲေပးဘို႔ အမိန္႔ခ်ထားတယ္ ဆိုတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘႀကီးတို႔ ရေတာ့ တက်ပ္ အလြန္ဆံုး ငါးမတ္ဆိုသလို ရသကြဲ႔လို႔ ေျဖၾကားသတဲ့။
တခါ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားက အဖိုးႀကီးကို "ဘႀကီးက အသက္ဘယ္ေလာက္႐ွိပါၿပီလဲ" လို႔ ထပ္ေမးေတာ့ အဘိုးႀကီးက "ဘႀကီးအသက္လား ခုႏွစ္ဆယ္ ဆိုပါေတာ့ကြယ္" လို႔ ျပန္ေျဖ သတဲ့။
အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားက ဒီလိုဆို ဘႀကီးဟာ မွန္နန္း႐ွင္တို႔ ကုန္းေဘာင္ဘုရင္တို႔ ပုဂံဘုရင္ တို႔ကို ေကာင္းေကာင္းမီတာေပါ့ေနာ္ဟု ေမးလိုက္တဲ့အခါ အဖိုးႀကီးက မီတာေပါ့ေမာင္ရဲ႔။ မွန္နန္း႐ွင္ ကုန္းေဘာင္တို႔တြင္ ဘယ္ကမလဲ ဘိုးေတာ္ဘုရင္ကိုေတာင္ ဘႀကီးတို႔ ေကာင္းေကာင္းမီတာေပါ့ဟု ျပန္ေျပာသတဲ့။
တဖန္ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားကဆက္ၿပီး ဒါျဖင့္ ဘႀကီးရယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြ ဗဟုသုတအျဖစ္ ေမးပါရေစ၊ အခုမင္းတုန္း ႐ွင္ဘုရင္အထိေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီ ဘႀကီးမီခဲ့ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့တဲ့ မင္းေတြ မင္းေတြေခတ္မွာ ဘယ္မင္းဘယ္လက္ထက္မွာ ဆင္းရဲသားမ်ား တိုင္းသူျပည္သား မ်ားအတြက္ ငဲ့ညႇာေထာက္ထားၿပီး စား၀တ္ေနေရး မွ်တေခ်ာင္လည္ေအာင္ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ပါသလဲ။ ဘယ္မင္းလက္ထက္မွာ ဆင္းရဲသားမ်ား တိုင္းသူျပည္သားမ်ား အေပၚ ငဲ့ညႇာေထာက္ထားျခင္းမ႐ွိဘဲ မေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူေတြႏွင့္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး အုပ္ခ်ဳပ္ပါသလဲဆိုတာ သိပါရေစခင္ဗ်ာလို႔ ေမးလိုက္သတဲ့။
အဲဒီအခါက်ေတာ့ အဖိုးႀကီးက မ်က္ႏွာႀကီး ႐ႈံ႔မဲ့လိုက္ၿပီး အင္း ေမးမွေမးတတ္ပေလ တူေမာင္ရာ၊ သူတို႔ ၾကားေအာင္ေတာ့ မေျပာရဲပါဘူး၊ ဘႀကီးေတြ႔ခဲ့သမွ် သိခဲ့သမွ်ေတာ့ မင္းဆိုတဲ့အေကာင္ေတြဟာ ဘယ္မေအ႐ိုးမွ မေကာင္းပါဘူးကြဲ႔၊ မယားႀကီးမယားငယ္ မယားေျမႇာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးယူၿပီး သူတို႔သားမယား ေဆြမ်ိဳးတစု ေကာင္းစားေရး၊ စည္းစိမ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ခံႏိုင္ေရး၊ ၾသဇာအာဏာ ႀကီးမားေရးအတြက္ လုပ္ၾကတာပါဘဲ။ တို႔ ဆင္းရဲသားေတာင္သူ လယ္သမား အလုပ္သမားေတြကေတာ့ သူတို႔ေကာင္းစားေရးအတြက္ အစေတးခံဘ၀က မတက္ၾကရပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားႀကီးလဲ ေနာက္ထပ္ဘာမွ် မေမးရဲေတာ့ဘဲ အသာထျပန္လာခဲ့ရသတဲ့။
ယခုေခတ္မွာလဲ ဆရာေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရသမွ် မင္းအစိုးရဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြဟာ အဲဒီဆင္းရဲသား လွည္းသမားႀကီး ေျပာသလိုဘဲ။ ျပည္သူလူထု ေကာင္းက်ိဳးကို အဓိကထား လုပ္ၾကတာ မေတြ႔ရေသးပါဘူး။ တအိမ္ေထာင္၊ ကားတစီး တိုက္တလံုး၊ တလ၀င္ေငြ ႐ွစ္ရာဆိုတာလဲ သူတို႔ တစုအတြက္ပါဘဲဟု ေျပာဆိုကာ ရယ္ေမာေနပါေတာ့သည္။

{သခင္ဘေမာင္စုေဆာင္းတင္ျပတဲ့-သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း တင္စားေျပာေသာပံုျပင္မ်ား-စာအုပ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၇၆ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

Tuesday, March 16, 2010

ေနာင္႐ိုးတင္၀င္း (၂)
ေရးသူ- ေမာင္ေအး၀င္း



သာလယံဇရပ္ျဖစ္လာျခင္း

က်ေနာ္တို႔ ေရာက္စမွာ တိုက္ေတြ (၄ - ၅ - ၆ တိုက္) ဟာ ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းေအာင္ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိပ္ လြန္းတယ္။ တံခါးဖြင့္သံ၊ တံခါးပိတ္သံ၊ ေသာ့သံကလြဲလို႔ အေထြအထူး ဘာမွ မၾကားရဘူး။ ညဘက္ဆို ၀ါဒါ၀င္လာရင္ ကိုင္လာတဲ့ ေသာ့သံဟာ ခပ္ေ၀းေ၀း ကတည္းက ၾကားရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၅ တိုက္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တိုက္က ၄ တိုက္။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းလဲ ေသာ့သံေလးခၽြင္ခၽြင္ဆို သဲ့သဲ့အသံလဲ လန္႔ႏိုးတာပဲ။ နားစြင့္လိုက္၊ ၆ တိုက္က လား။ ၄ တိုက္ဖက္ကလား၊ ကိုယ့္တိုက္ကလား။ ပိုၿပီး က်ယ္လာရင္ ကိုယ့္ဘက္ကို လာေနၿပီ။ တံခါးသံၾကားရင္ တခန္းခန္းကို ဖြင့္ေနၿပီ။ ေဟာ... ပိတ္သြားၿပီ။ ေသာ့သံေ၀းသြားၿပီ။ ျပန္ထြက္သြားၿပီ။ ေသာ့သံဟာ ရင္ကို ခုန္ေစတယ္။ ငါ့ကိုမ်ား ေခၚထုတ္ဦးမွာလား။ ထုတ္႐ိုက္ခံရဦးမွာလား။


မိႈင္းရာျပည့္ အေရးအခင္း ေက်ာင္းသားေတြ သြင္းလာတယ္။ မီးေမာင္းစာေစာင္ ထုတ္ေ၀ / ျဖန္႔ခ်ိသူ ေတြ သြင္းလာတယ္။ စစ္ေၾကာေရးထုတ္တယ္။ ျပန္သြင္းတယ္။
အသစ္ေတြ ထပ္ထပ္ တိုးတိုးလာေလ ႐ွိၿပီးသားေတြကို ဟိုက ဒီေ႐ႊ႔၊ ဒီက ဟိုေ႐ႊ႔႔နဲ႔ အေျပာင္းအေ႐ႊ႔ေတြ မ်ားေလပဲ။ လူေတြကို တခန္း တခန္းမွာ ေလးေယာက္၊ ငါးေယာက္ထည့္တာ။ ကိုတင္၀င္းကိုပဲ တေယာက္ထဲ ထားတယ္။
ကိုတင္၀င္းက (၃) ေဆာင္ ဧၿပီ ႐ိုက္ပြဲမွာ ၆ တိုက္ ေရာက္သြားၿပီး၊ ၆ တိုက္မွာ ရက္ေစ့ေတာ့ ၅ တိုက္ကို ေရာက္လာတယ္။ ဇြန္လကုန္ေလာက္မွာ ၅ တိုက္မွာ လူစံုတက္စံုနဲ႔ စည္ကားလာတယ္။
က်ေနာ္တို႔က နံပါတ္ ၂၁ အစြန္ဆံုးအခန္း။ ကိုတင္၀င္းက ၂၀။ အခန္း ၁၉ ကစၿပီး ၁၈..၁၇ ေတြမွာ၊ မီးေမာင္းစာေစာင္က လူေတြ၊ တြဲဘက္ေထာင္ ႐ိုက္ပြဲကေန ၆တိုက္ ေရာက္ၿပီး၊ ၆တိုက္က ျပန္ထြက္လာ သူေတြ။
က်ေနာ္တို႔ မိႈင္းရာျပည့္ေတြနဲ႔ မီးေမာင္းေတြက ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ ဧည့္သည္ေတြလို ျဖစ္ၿပီး တိုက္ကို နဲနဲစိမ္းေနတယ္။ ကိုတင္၀င္းကေတာ့ ေရာက္ကတည္းက လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္ေနတာ၊ တြဲဘက္က လူေတြလဲ ေရာက္လာေရာ ၀က္၀က္ကြဲၿပီး ၅ တိုက္ဟာ သာလယံဇရပ္ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
တခန္းနဲ႔တခန္း စၾက ေျပာင္ၾက၊ ေျပာၾကဆိုၾကနဲ႔။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ တြဲဘက္က လာတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြ။ သူတို႔က ၁၂ ေယာက္၊ ၁၃ ေယာက္ေလာက္႐ွိမယ္။ ၂ ခန္းလား၊ ၃ ခန္းလား မေျပာတတ္ဘူး။ ဘိုးေတာ္ခင္၀င္း၊ ခိုင္ေအာင္(ၿမိဳ႔ေဟာင္း)(စက္မႈတကၠသိုလ္)၊ ေျမ၀ါ(တန္႔ဆည္) (စက္မႈတကၠသိုလ္)၊ ဟန္႐ွင္၀င္း တို႔ အုပ္စုေတြ။
သူတို႔က ေထာင္၀င္စာလဲ ေတြ႔ေနရေတာ့ တနင္းဂေႏြ ေထာင္၀င္စာ လာတဲ့ေန႔ဆို ပိုဆူတယ္။ မနက္ပိုင္း သူတို႔ကို ေရခ်ိဳးခ်တယ္။ ေရခ်ိဳးရၿပီဆိုရင္လည္း ဒင္းတို႔က ႂကြက္ႂကြက္ညံလို႔။ ေပ်ာ္ၾကတာေလ။
ေထာင္၀င္စာထြက္ရင္ တခန္းနဲ႔ တခန္း ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ေယာက္ဖေရသြားၿပီ၊ မင္းညီမကို ဘာမွာအုန္းမလဲ... စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ ျပန္လာရင္လဲ ဘယ္သူ႔ညီမက ဘယ္လို၊ အစ္မက ဘယ္လို စသျဖင့္ တခန္းနဲ႔တခန္း စၾက ေျပာင္ၾက၊ ေဖာက္သည္ခ်ၾက။ အျပင္သတင္းေတြ ျပန္ေျပာၾက။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ နားေထာင္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ ေနရသလိုပဲ ပီတိေတြ ျဖစ္ၾက။ သူတို႔ ရလာတဲ့ ေထာင္၀င္စာေတြကို ေထာင္၀င္စာ မေတြ႔ရတဲ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ေ၀မွ်တာ စားၾက ေသာက္ၾက။

ဂီတဆည္းဆာ

ညေန ထမင္းစားၿပီးလို႔ ေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္မွာ ကိုတင္၀င္းက ဦးေဆာင္ၿပီး ဂီတဆည္းဆာ လုပ္တယ္။ အခန္းတိုင္းက အနည္းဆံုး တေယာက္ေတာ့ သီခ်င္းတပုဒ္ ဆိုရတယ္။ ကိုတင္၀င္းက ဦးေဆာင္ၿပီး သူ႔အခန္းကေန အစီအစဥ္ ေက်ညာေပးေနေတာ့ ၀ါဒါေတြကလည္း မဆူရင္ ၿပီးတာပဲဆိုၿပီး ျပႆနာ မ႐ွာေတာ့ဘူး။ တခါတေလ အသံက်ယ္လာမွ၊ လက္ခုပ္ေတြ တီးၾကတာဆိုရင္ေတာ့ တိုးတိုးလုပ္ၾကဆိုၿပီး လာဟန္႔တယ္။
ေနာက္ပိုင္း တြဲဘက္က ေျပာင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းသားအုပ္စုထဲက ၁၀တန္း ေက်ာင္းသားေလး ခင္ေမာင္လြင္က ဂ်ိဳကာပဲ။ သူလဲ အစီအစဥ္ ၀ိုင္းေက်ညာေပးတယ္။ သခ်ၤာရည္ခၽြန္ဆုရ ဟန္႐ွင္၀င္းက အူတူတူ။
ဂီတဆည္းဆာရယ္လို႔ ျဖစ္မလာခင္ရက္ေတြ ေစာေစာပိုင္းက က်ေနာ္တို႔ကို ကိုတင္၀င္းက သူတို႔ ျပည္ခ်စ္ပါတီ စစ္ခ်ီသီခ်င္းတို႔၊ သူ႔ အသည္းစြဲ ဦးအံ့ႀကီးရဲ႔ 'စစ္ကိုင္းေတာင္' တို႔၊ က်ေနာ္ေတာင္းဆိုတဲ့ ကိုသန္းလိႈင္ရဲ႔ 'ဥႆာလိႈင္ထိပ္ထား' သီခ်င္းတို႔ကို ဆို ၿပတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းထဲမွာကလဲ ေလးေယာက္႐ွိတဲ့ အနက္ သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က ပိုၿပီး စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းေတြကို အမ်ားႀကီး ေျပာျပတယ္။
ဂီတဆည္းဆာမွာ သီခ်င္းဆိုၾကလို႔ ကိုတင္၀င္း အလွည့္ေရာက္ရင္ သူက ကိုသန္းလိႈင္ရဲ႔ 'ဥႆာလိႈင္ထိပ္ထား' သီခ်င္းပဲ ဆိုတာမ်ားတယ္။ အစီအစဥ္ ေက်ညာရင္ သူက ၂၁ က က်ေနာ့္ ညီမ်ားနဲ႔ 'ဥႆာလိႈင္ထိပ္ထား' သီခ်င္းကို ဆိုပါမယ္လို႔ ေက်ညာတာ။ သံၿပိဳင္အပိုဒ္မွာ က်ေနာ္တို႔က သူနဲ႔ အတူ 'လိႈင္ထိပ္ထား.. ထိပ္ထားပ်ိဳစင္...' လိုက္ဆိုေပးရတယ္။
ဂီတဆည္းဆာမွာ အားလံုးက ဗမာသီခ်င္းေတြပဲ ဆိုတယ္။ ကိုတင္၀င္းနဲ႔ ကပ္လ်က္အခန္း၊ မီးေမာင္း စာေစာင္အမႈက ေရတပ္ထြက္ ေဇာ္ႀကီး ေခၚ ေဖသိန္း တေယာက္ပဲ ပရက္စေလ ရဲ႔ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြ ဆိုတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘယ္သူက ဘာသီခ်င္းပဲဆိုဆို ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္သူမွ ေ၀ဖန္ေျပာဆိုျခင္း မ႐ွိၾကဘူး။ တိုက္မွာေနၾက တာ အားလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ပဲ။

ေထာင္၀င္စာပိတ္ထားခံရသူ

ကိုတင္၀င္းဟာ ၃ ေဆာင္က ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြ ႐ိုက္ပြဲမွာ တိုက္ပိတ္ခံထားရသူ ျဖစ္တယ္။ အာဏာပိုင္ေတြဟာ ၃ ေဆာင္ကို မၾကာခဏ ေသြးတိုးစမ္းတယ္။ အထူးေဆာင္၊ အထူးအခြင့္အေရး ဆိုတာကို မေပးခ်င္ဘူး။ အဲဒီ အားစမ္းပြဲမ်ိဳး ၁၉၇၆ ဧၿပီလထဲမွာ တခါျဖစ္တယ္။ ၃ ေဆာင္က ေက်ာင္းသားခန္းလို႔ ေခၚတဲ့ (၇) ခန္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြ ႏွစ္ဖက္ အေသအေၾက ရရာလက္နက္ေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ႐ိုက္ၾကတာ။
လူအင္အား၊ လက္နက္အင္အား မမွ်ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ႐ႈံးသြားတယ္။ အခန္းထဲ႐ွိသမွ် ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ ေခြးေသေကာင္ ဒ႐ြတ္ဆြဲသလို ဆြဲသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုတင္၀င္းက သူ႔အခန္းထဲကေန ေ႐ွ႔ကျဖတ္ဆြဲသြားတဲ့ ၀ါဒါကို ငံျပာရည္ အျပည့္႐ွိေနတဲ့ ပုလင္းနဲ႔ ဘာယာတန္းက လက္ထုတ္ၿပီး တအား႐ိုက္ခ်လိုက္တယ္။ ထိတဲ့ ၀ါဒါလည္း ေနရာမွာ ပံုလဲသြားတယ္။ သူ႔ကိုလည္း သူ႔အခန္းကဆြဲထုတ္၊ ၀ိုင္း႐ိုက္ၿပီး (၆) တိုက္ထဲ ထည့္လိုက္တာ။ က်ေနာ္တို႔ဆီကို သူေရာက္လာတာ သူ႔ကို (၆) တိုက္က ထုတ္လာတာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ကို ေခၚလာေတာ့ ေစာင္အုပ္ၿပီး တေယာက္ကို ေလး ငါးေယာက္ ၀ိုင္းခ်ဳပ္ေခၚလာတာ ျဖစ္တယ္။
သာမန္အားျဖင့္ ကိုတင္၀င္း ေထာင္၀င္စာဆိုတာ သူ႔ရဲ႔ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက စစ္ကိုင္းကေန မလာႏိုင္ၾကပါဘူး။ ထိုင္းနယ္စပ္ေတာထဲ၊ ျပည္ခ်စ္ပါတီမွာ ေနတုန္းက သူအိမ္ေထာင္က်ခဲ့တဲ့ မမာလာရဲ႔ အိမ္က ေထာင္၀င္စာ လာတာပါ။ မမာလာ အစ္မက ရန္ကုန္ ဂြတ္တလစ္ေစ်းမွာ ငါးေရာင္းတယ္။ ေထာင္က်ေနတဲ့ ညီမျဖစ္သူကို ခ်ိဳ႔ခ်ိဳ႔တဲ့တဲ့နဲ႔ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ရတာ။ ကိုတင္၀င္းက မိန္းမေထာင္၀င္စာထုတ္က မွ်စားရတာ ျဖစ္တယ္။
မမာလာအိမ္က ေထာင္၀င္စာမလာႏိုင္ရင္ေတာင္ သူတို႔လင္မယား အတြင္းေထာင္၀င္စာ (ေထာင္က်ေန သူ အခ်င္းခ်င္း ေထာင္ထဲမွာေတြ႔ရတာ) ေတြ႔ရတယ္။ ခုေတာ့ ၃ ေဆာင္ ႐ိုက္ပြဲ ျပႆနာနဲ႔ သူ႔ခမ်ာ အတြင္းေရာ၊ အျပင္ေရာ ဘာေထာင္၀င္စာ မွ မေတြ႔ရဘူး။ အပိတ္ခံထားရတယ္။

ပါဆယ္

တေန႔ေတာ့ ကိုတင္၀င္းက သူ႔အခန္းဘက္ကေန က်ေနာ္တို႔ အခန္းကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လွမ္းၿပီး ေဆြးေႏြးတယ္။ က်ေနာ္တို႔က စစ္ေၾကာေရးၿပီးေပမယ့္ စီရင္ခ်က္ အခ်မခံရေသးေတာ့ အိမ္နဲ႔ေထာင္၀င္စာ မေတြ႔ရေသးဘူး။ ကိုတင္၀င္းဆီမွာ သူနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ တျခားတိုက္က စိတ္ခ်ရတဲ့ ၀ါဒါ႐ွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ကို ဆက္သြယ္ၿပီး လိုခ်င္တာမွာ၊ သူ႔ ခယ္မအိမ္မမွာသြားေပးၿပီး သူ႔ ပါဆယ္နဲ႔ ထည့္ေပးဖို႔။
အဲဒီလို ကိုတင္၀င္းေကာင္းမႈနဲ႔ မာလာ့အစ္မကေန ေဆးလိပ္ေတြ စားစရာေတြ ေထာင္၀င္စာ မရခင္မွာ အိမ္ကပို႔တာ စားၾကရတယ္။ ပါဆယ္ထုပ္လာရင္ ကိုတင္၀င္း အခန္းမွာပဲထားၿပီး သူကပဲ အခန္းေတြ အားလံုးကို ခြဲေ၀ေပးတယ္။

ဘဲဥတလံုးေပ်ာက္မႈ

က်ေနာ့္ အိမ္ကို ဘာပစၥည္းမွာတယ္၊ အေရအတြက္ ဘယ္ေလာက္ဆိုတာ ကိုတင္၀င္းက သိေနေတာ့ တေန႔မွာ ပါဆယ္ထုတ္မွာ ဘဲဥဆားနယ္ တလံုးေလ်ာ့ေနတယ္။ ကိုတင္၀င္းက ေထာင္၀င္စာ မေတြ႔ရသူဆိုေတာ့ လံုခ်ည္ျပာက ေထာင္၀င္စာခန္းကေန ပါဆယ္ထုတ္ကို သယ္လာေပးရတယ္။ ကိုတင္၀င္းက ပစၥည္းကို စစ္ေဆးၿပီး၊ လက္မွတ္ထိုးယူ ရတယ္။
ဘဲဥတလံုးေလ်ာ့ေနတဲ့ကိစၥ ကိုတင္၀င္း ျပႆနာ ႐ွာပါေလေရာ။ ပါဆယ္ထုတ္ကို လက္မခံဘူး၊ လက္မွတ္မထိုးဘူး လုပ္တယ္။ လံုခ်ည္ျပာက တိုက္၀ါဒါ ဦးေသာင္းကို သြားေခၚလာ တယ္။ ဦးေသာင္းက ေတာင္းပန္႐ွာတယ္။ တင္၀င္းရယ္ ျပႆနာမ႐ွာပါနဲ႔ေပါ့။ ကိုတင္၀င္းကေတာ့ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရင္ ေနာက္လည္း ဒီလိုပဲ ခိုးေနမွာပဲ ဆိုၿပီး လက္မွတ္မထိုးဘူး တင္းခံထားတယ္။ ေနာက္ဆံုး ၀ါဒါေတြ ေစ်းကသြား၀ယ္ၿပီး ျဖည့္ေပးလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သိရတာ ေထာင္၀င္စာခန္းက ဘဲဥတလံုးကို ႏိႈက္ယူထားလိုက္တာ။ ၀ါဒါအဘေသာင္းက ၿဗစ္ေတာက္ၿဗစ္ေတာက္နဲ႔ လာေျပာတယ္။ ေထာင္၀င္စာခန္းကေကာင္ေတြ မီးခဲကိုမွ သြားကိုင္တာ ငါတို႔က အေခ်ာင္ ဒုကၡေရာက္ရေတာ့မလို႔တဲ့။

ငပိေၾကာ္အထုတ္ေသးမႈ

က်ေနာ့္အိမ္က ငပိေၾကာ္ကို အျမဲတမ္း အစိတ္သားႏွစ္ထုတ္ ထည့္ေပးေနက်။ ဒီတခါက်ျပန္ေတာ့ ပါဆယ္ထုတ္မွာ အိမ္ကေၾကာ္သလိုမ်ိဳး ပုစြန္ေျခာက္မ်ားမ်ား၊ င႐ုတ္သီး အေရာင္ရဲရဲ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဥတလံုးႀကီးႀကီးကို အကြင္းလိုက္လွီး ထည့္ထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ၊ အထုတ္က ကေလးလက္သီးဆုပ္ေလာက္ ေသးေသး၊ ဆိုင္ေတြက ေရာင္းတန္း ေၾကာ္ထားတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။
အဘေသာင္းတို႔ ေခါင္းစားျပန္ေရာ။ အဘေသာင္းကလည္း မမာလာ ေထာင္၀င္စာထုတ္ထဲ မွားပါသြားသလားဆိုၿပီး မိန္းမေဆာင္ကို သြားၿပီး မမာလာ အထုတ္မွာ သြား႐ွာတယ္။ မာလာကလည္း မွားစရာမ႐ွိဘူး။ သူ႔ဆီမွာ ငပိေၾကာ္ မပါဘူးတဲ့။ ကိုတင္၀င္း ယမ္းပံုမီးက် ျဖစ္ျပန္ေရာ။ ၀ါဒါေတြ လဲယူထားလိုက္တယ္ေပါ့။ အဘေသာင္းကေတာ့ တင္၀င္းရာ ငါေသေသခ်ာခ်ာ ယူလာတာပါ။ ဘယ္သူမွ မလဲပါဘူး။ ငါ့ကိုလဲ သနားပါ ဆိုတာနဲ႔ ကိုတင္၀င္း ေခါင္းညိတ္ၿပီး လက္ခံ လက္မွတ္ထိုးလိုက္တယ္။
ေနာက္ပိုင္း အိမ္နဲ႔ေတြ႔ရေတာ့မွ သိရတာ အဲဒီအေခါက္က ငပိေၾကာ္ မေၾကာ္အားလို႔ သိမ္ႀကီးေစ်းက အေျပးအလႊား အထုတ္တထုပ္ ၀ယ္ထည့္ေပးလိုက္တာတဲ့။

ထမင္းထဲ သဲထည့္ျခင္း

ကိုတင္၀င္းဟာ တိုက္စရာ႐ွိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ဆုတ္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြဘက္၊ က်ေနာ္တို႔ဘက္က မွား မွား မွန္ မွန္ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ တေန႔ေတာ့ လံုခ်ည္ျပာ ေက်ာ္ေအးက ထမင္းေ၀တယ္။ ျပႆနာက ဘိုးေတာ္ခင္၀င္းတို႔ အခန္းက စတာ။ အဲဒီဘက္ခန္းေတြ ထမင္းေ၀ၿပီး လာတာ ေနာက္ဆံုးခန္းျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ အခန္းေ႐ွ႔ ေရာက္ေနၿပီ။ လံုခ်ည္ျပာ ထြက္သြားၿပီ ထင္ၿပီး ဘိုးေတာ္တို႔ အခန္းဘက္ကေန အခန္းေတြကို လွမ္းေမးတယ္။ ထမင္းက သဲ႐ွပ္ေနတယ္။ တျခား အခန္းေတြေကာ ဘယ္လိုလဲတဲ့။
လံုခ်ည္ျပာ ေက်ာ္ေအးက က်ေနာ္တို႔ အခန္းထမင္းေ၀ေနရင္း ဘိုးေတာ္တို႔ အခန္းဘက္က လွမ္းေျပာတာကို ၾကားသြားတယ္။ ေက်ာ္ေအးထြက္သြားတာကို ကိုတင္၀င္းက ျမင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တံခါးကြယ္ၿပီး အျပင္ကေန ဘာေတြ ေျပာၾကလဲ ဆိုတာ ဆက္နားေထာင္ေနတာ ကိုတင္၀င္း မသိဘူး။ က်ေနာ္တို႔က သစ္သား တံခါး ပ်ဥ္ခ်ပ္ကြဲေနတဲ့ေနရာက အျပင္ အလင္းေရာင္နဲ႔ လံုခ်ည္ျပာအစကို ေတြ႔ေနရ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုတင္၀င္းကို လွမ္းတားဖို႔ မမီလိုက္ေတာ့ဘူး။
တကယ္ေတာ့ ဘိုးေတာ္တို႔ အခန္းကပဲ ထမင္း သဲ႐ွပ္ေနတာ။ ဒါလဲ ပန္းကန္စင္ေအာင္ မေဆးလို႔ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာ။ တျခားခန္းေတြက ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ဒါကို ကိုတင္၀င္းက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ေဟ့ေကာင္ေတြ ကိစၥမ႐ွိဘူး၊ ငါ့ဆီမွာေတာ့ သဲမ႐ွပ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ငါ သံတိုင္ၾကားက သဲနည္းနည္း ၾကံဳးထည့္လိုက္ၿပီ။ ျပန္လဲခိုင္းမယ္။ ဘာမွ မပူနဲ႔တဲ့။
ကိုတင္၀င္းက တာ၀န္က်ရဲေဘာ္ဆိုၿပီး ၀ါဒါေခၚတယ္။ သူေခၚတာဆိုေတာ့ သူ႔အခန္းကို တန္းလာတာ။ ဘာျဖစ္လဲေပါ့။ လံုခ်ည္ျပာေက်ာ္ေအး ၀ါဒါေနာက္က ကပ္ပါလာတယ္။ ၀ါဒါကို ေက်ာ္ေအးက ေျပာခဲ့ၿပီးပံုရတယ္။
ကိုတင္၀င္းက ထမင္းမွာ သဲပါတယ္။ ေကာင္းတာနဲ႔ လဲေပးပါတဲ့။ တျခားအခန္းေတြက ကိုတင္၀င္းေနာက္ သံေယာင္လိုက္ၿပီး က်ီးကန္းေတြလို ၀ိုင္းအာၾကတယ္။
၀ါဒါ့ခမ်ာ အားလံုးက သဲပါတယ္ ေျပာေနေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းေ႐ွ႔ ၁၃ ခန္းကေလာက္စၿပီး က်ေနာ္တို႔ ၂၁ အထိ ထမင္းေတြကို ျပန္သိမ္းသြားၿပီး ျပႆနာ႐ွာမွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ အသစ္ျပန္လဲ ေပးလိုက္ရတယ္။ လံုခ်ည္ျပာေတြကေတာ့ ဖိုႀကီးမွာ ထမင္းသြားျပန္ထမ္းရေတာ့ ေမာတာေပါ့။

သရဲတုေျခာက္ျခင္း

ျပည္ခ်စ္ပါတီက ကိုတင္ေမာင္ဦးကို ႀကိဳးေပးလိုက္တာ ႀကိဳးစင္နဲ႔ အနီးကပ္ဆံုးအခန္းေတြျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ အခန္းေတြက ေကာင္းေကာင္းႀကီး ၾကားလိုက္ သိလိုက္တယ္။ ကိုတင္၀င္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို စိတ္ထိခိုက္သြားတယ္။ ဥပုသ္ေတြ ဘာေတြ ေစာင့္ၿပီး အမွ်ေတြ ဘာေတြ ေ၀လိုက္ေသးတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြဟာ ႀကိဳးေပးၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုဂယက္ေတြ ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာကို ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဂ႐ုစိုက္ နားစြင့္တယ္။
ညဘက္ ညဘက္ တိုက္ေတြမွာ ဘာေတြေျပာၾကလဲ၊ အထူးသျဖင့္ ကိုတင္၀င္းဆီကေကာ ဘာမ်ားၾကား ရမလဲဆိုၿပီး ေခ်ာင္းၿပီး နားေထာင္တယ္။ ဒင္းတို႔ ဥာဏ္မ႐ွိတာက အုတ္တံတိုင္းနားလာရပ္ၿပီး ကပ္နားေထာင္တာ ေဆးလိပ္က တဖြာဖြာနဲ႔။ အျပင္ေလက ေလွာင္ေနတဲ့အခန္းေတြထဲကို ေဆးလိပ္န႔ံသယ္လာတယ္။ စီးကရက္နံ႔ဆိုေတာ့ ပိုသိသာတယ္။ အျပင္ဘက္နံရံမွာ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိေနၿပီ။
ကိုတင္၀င္းက အၾကံရတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ညဘက္ ဒီနားမလာရဲေအာင္ သရဲနဲ႔ ေျခာက္လႊတ္မယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ ေထာင္မႉးေထာင္ပိုင္ေတြကအစ အၾကပ္ ၀ါဒါေတြအထိ ကိုးကြယ္မႈ အယူသည္းၾကတယ္။ ဂိုဏ္းေတြ၊ နတ္ေတြ ကိုးကြယ္တယ္။ အမ်ားစုက ေ႐ႊရင္ေက်ာ္ဂိုဏ္းတဲ့။ အထူးတိုက္ေတြ၊ အထူးေဆာင္ေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးက ဆာဂ်င္လွေ႐ႊ၊ ဆာဂ်င္သိန္းၿမိဳင္ဆိုတာ ေ႐ႊရင္ေက်ာ္ ဂိုဏ္းသားေတြ။
ဒီေတာ့့ ကိုတင္၀င္းနဲ႔ သူ႔ ဘယ္ဘက္ခန္းက မီးေမာင္းေတြနဲ႔ ၾကံၾကတယ္။ အသားဟင္းစားရတဲ့ တနင္းလာေန႔မွာ စီမံကိန္းအေကာင္အထည္ ေဖာ္တယ္။ ညဘက္ အိပ္ခ်ိန္ေအာ္ၿပီး ခဏေနေတာ့ စမယ္ စမယ္ တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ကိုလဲ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ မင္းတို႔ မ်က္ႏွာေတြက စပ္ျဖဲျဖဲေတြ လုပ္မေနနဲ႔တဲ့။ ရီခ်င္ရင္ အတြင္းနံရံဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ထားတဲ့။
ကိုတင္၀င္းက အသံနက္၊ အသံဆိုးႀကီးနဲ႔ ရင္ေခါင္းထဲကအသံနဲ႔ အသကုန္ ညႇစ္ၿပီး "ေအာင္မယ္ေလး" လို႔ ေအာ္တာ။ တေထာင္လံုး ၾကားေလာက္တယ္။
ဆာဂ်င္သိန္းၿမိဳင္တို႔၊ ေထာင္မႉးတို႔ ၀ါဒါေတြ အုပ္စုလိုက္ႀကီး အေျပးအလႊား ေရာက္ခ်လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းေ႐ွ႔ အျပင္တံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ေရာက္ခ်လာတာ။ မိန္းေဂ်းက ေထာင္မႉးေတြလည္း ပါတယ္။ ကိုတင္၀င္းဆီ တန္းသြားတာပဲ။ တခ်ိဳ ၀ါဒါေတြက က်ေနာ္တို႔ အခန္းေ႐ွ႔မွာ ရပ္ေနၾကတယ္။
ကိုတင္၀င္းကို ေမးေတာ့ ကိုတင္၀င္းက ဟိုဘက္က ေအာ္တာဆိုၿပီး တဖက္ခန္းကို ၫႊန္တယ္။ တဖက္ခန္း မီးေမာင္းကိုေက်ာ္မိုးက ဇာတ္လမ္းခင္းတယ္။ တကယ္ေတာ့ အသံျပဲႀကီးနဲ႔ ေအာ္တာက ကိုတင္၀င္း။
မီးေမာင္းက ကိုေက်ာ္မိုးဆိုတဲ့ ရဲေဘာ္က ေျပာတယ္။ ညေနက သူရတဲ့ ၀က္သားပံုစံတံုးကို မကိုက္ႏိုင္လို႔ ေဟာဒီသံတံခါးေပၚ တင္ထားတာ အိပ္ေပ်ာ္ခါနီး ေမွးကနဲအျဖစ္မွာ အေမႊးေတြနဲ႔ လက္မဲမဲႀကီး လာႏိႈက္လို႔ ႏိုးသြားတာတဲ့။ ဆာဂ်င္သိန္းၿမိဳင္တို႔ ေတာ္ေတာ္ ျဖဳန္သြားတယ္။ ေထာင္းမႉးက ေၾကာက္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ ကိုေက်ာ္မိုးကို ေျဖာင့္ဖ် ႏွစ္သိမ့္တယ္။ ေသြးေလ ေျခာက္ခ်ားလို႔၊ စိတ္ထင္လို႔ ဘာလို႔ေပါ့။
ဒီလို အေၾကာက္တရားနဲ႔ ေျဖာင့္ဖ်သူေတြကို ကိုတင္၀င္းက ထပ္ေခ်ာက္တယ္။ မနက္ေစာေစာတိုင္ သူႏိုးတဲ့အခါ တခါတေလ ေဟာဒီ သြပ္မိုးေပၚမွာ ကရင္သင္တိုင္းလို အက်ႌ႐ွည္႐ွည္ႀကီးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနတာ။ ၾကည့္ရတာ ေခါင္းမပါဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ခ်ည္းပဲလို႔ ေျပာတယ္။ သူေျပာမွ ပိုဆိုးသြားၿပီ။ ကိုတင္၀င္းက ကိုတင္ေမာင္ဦး လိုလို ဘာလိုလို မသိသလိုလိုနဲ႔ ေျပာလိုက္တာ။ သင္တိုင္းလိုလို ဘာလိုလို ဆိုတာကလည္း ႀကိဳးေပးရင္၀တ္တဲ့ အက်ႌမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ဇာတ္လမ္းဆင္တာ။
က်ေနာ္တို႔ အခန္းေ႐ွ႔က ၀ါဒါတေယာက္ဆို ပါးစပ္က ပြစိ ပြစိနဲ႔ မန္းမႈတ္ေနၿပီး ေျမႀကီးကို စစ္ဖနပ္စီး ထားတဲ့ ဖေနာက္နဲ႔ ေပါက္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔အခန္းက ေက်ာ္၀င္းကလည္း သူတရားထိုင္ေနရင္လည္း ျမင္တယ္တဲ့။ အဆင္းမွာ ဘီး၀င္တပ္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရီခ်င္လြန္းလို႔ အသံမထြက္ေအာင္ မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအံုးနဲ႔ အုပ္ၿပီး အတြင္းဆံုးနံရံဘက္ကို လွည့္အိပ္ေနရတယ္။
ဘုရား႐ွိခိုးအိပ္ၾက၊ တရားမွတ္ၿပီး အိပ္ၾကနဲ႔၊ ဆာဂ်င္သိန္းၿမိဳင္က ေျပာၿပီး အာဏာပိုင္ေတြ တပ္ေခါက္သြားတယ္။ အဲဒီညက စၿပီး ညဘက္ဆို ေဆးလိပ္နံ႔လည္း မရေတာ့ဘူး။ အျပင္က လာေခ်ာင္းနား မေထာင္ၾကေတာ့ဘူး။ လြတ္ေျမာက္တဲ့ နယ္ေျမျဖစ္သြားတယ္။

ဆက္ေရးပါအုန္းမယ္။


Thursday, March 11, 2010

နန္းစကား မန္းစကား- ျမန္မာတို႔ရဲ႔ ျမန္မာစကား ၂ (အဆက္)
ေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း



၂၀။ ေမာင္းမဲ
ထိတ္လန္႔႐ြ႔ံေၾကာက္ေစရန္ က်ယ္ေလာင္စူး႐ွေသာ အသံျဖင့္ ျပစ္တင္ေျပာဆိုသည္။ ႀကိမ္းေမာင္းသည္။ (ေငါက္ငမ္း၊ ၿခိမ္းေျခာက္၊ ဆဲေရး စေသာ သကားရပ္မ်ားႏွင့္ အနက္တြဲစပ္ သံုးႏႈန္းထားသည္) လို႔ ျမန္မာအဘိဓာန္ (အက်ဥ္းခ်ဳပ္)က အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။
'ျပစ္တင္ေမာင္းမဲသည္' လို႔ တြဲစပ္သံုးေလ့ ႐ွိၾကေသးေပမယ့္ 'ေမာင္းမဲ' တလံုးတည္းေတာ့ တယ္ၿပီး အသံုးမေလ့ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္တိမ္ျမဳပ္ေနပါၿပီ။
'၀ဂၤ႐ြာတြင္၊ ဆာ၀ါႏွင့္ညား၍၊ သုဘဒ္သားကို၊ ဖြားလတ္ၿပီးမွ၊ ဆာ၀ါကေမာင္းမဲ၊ တတြတ္တြတ္ဆဲေသာ အခါ၊ အသဲကနာ၊ စိတ္ထဲကဆာ၍' လို႔ ဦးပုညက 'ဥပကႏွင့္ ဆာ၀ါေဟာစာ' ထဲမွာ 'ေမာင္းမဲ' တလံုးတည္း သံုးသြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။


၂၁။ ဆိတ္စာ
'ငပိစိမ္းစားကေလး 'ဆိတ္စာ' ေလာက္ေပးပါ' ဆိုတဲ့အေျပာမ်ိဳး အညာေဒသေတြမွာ သံုးတတ္ၾကေသး ေပ မယ့္ ဒီေန႔ေခတ္ စာေပအေရးအသားေတြမွာ တယ္ၿပီး မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။
ဆိတ္စာ= အနည္းငယ္၊ တဆိတ္စာလို႔ ျမန္မာအဘိဓာန္ကဖြင့္ပါတယ္။
'တေထြတလာ၊ သည္တခါတြင္၊ ဆိတ္စာလြဲေခ်ာ္၊ သနားေတာ္ကို၊ ထိပ္ေပၚတံ့တံ့၊ ခံပါ၀ံ့ဟု' (သူဇာ-၃၆) လို႔လည္း အေထာက္အထား ျပပါတယ္။
ဦးပုညရဲ႔ 'ဥပကႏွင့္ ဆာ၀ါေဟာစာ' မွာလည္း
'ဘယ္ရပ္ဘယ္႐ြာ၊ ဘယ္ခမ္း၀ါက၊ ႂကြလာသတုန္း၊ ဆိုင္းပါအုန္းသည္တြင္၊ ၀င္ပါအုန္း႐ွင္ဘုရား၊ နားပါအုန္းဆိတ္စာ၊ ခရီးပန္းလို႔၊ ညိႇဳးႏြမ္း႐ွာေရာ့မည္' လို႔ ေရးသားထားပါတယ္။

၂၂။ အယ္
ျပည့္ေဖာင္းေသာ၊ အလြန္မ်ားျပားေသာ (ဘန္း) ႀကီးထြားဖြံ႔ၿဖိဳးေသာ၊
'သူ႔ေ႐ႊေျခက်င္းကလည္း အယ္ေနတာပဲ' ေအာ္ျမည္ေသာအသံ။ စသည္ျဖင့္ အဘိဓာန္က ဖြင့္ဆိုပါတယ္။ ဦးပုညရဲ႔ 'ဥပကႏွင့္ ဆာ၀ါေဟာစာ' မွာလည္း
'တေကာင္ႏွင့္တေကာင္၊ နံေဘးခ်င္းေျမႇာင္၊ အယ္ေအာင္ႀကီး မပူးေစႏွင့္၊ တပ္ဦးက ခ်ီတက္ေစ' လို႔ ေရးသားၿပီး 'အယ္' ကို တအားႀကီး မပူးေစႏွင့္၊ သိပ္ႀကီး မပူးေစႏွင့္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္႐ွိေၾကာင္း ျပခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ 'အယ္' ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားေတြ အသံုးေလ့ၾကတဲ့ စကားေတြ ႐ွိပါေသးတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ 'အတင္း'၊ 'အဓမၼ'၊ 'အာဏာကုန္'၊ 'ဒလၾကမ္း' ဆိုတဲ့ အသံုးေတြပါ။

၂၃။ အတင္း
'သူတပါး၏ အလိုႏွင့္ ဆန္႔က်င္လ်က္ ႏိုင့္ထက္စီးနင္း' လို႔ ဓာန္-၅၈ မွာ ဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။
'အတင္းမ်ိဳခ်တာပဲ'၊ 'ဇြတ္အတင္း ဖိေျပာတာပဲ' စသျဖင့္ 'မရမက' လုပ္တဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာတတ္ၾက ပါတယ္။

၂၄။ အဓမၼ
'မတရားသျဖင့္၊ ႏိုင့္ထက္စီးနင္း၊ ဇြတ္အတင္း'။ ဓာန္ - ၇၂။
ဒီစကားလည္း မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားေတြ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ သီးေနတဲ့ စကားပါ။ 'အဓမၼစားတာပဲ' 'အဓမၼ၀တာပဲ' 'အဓမၼဆိုးတာပဲ' စတဲ့ စကားေတြဟာ 'အလြန္အမင္း'၊ 'တရားလြန္' ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာတတ္ ၾကတာပါ။

၂၅။ အာဏာကုန္
'စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည့္အတိုင္းအတာ ကုန္ဆံုးသည္အထိ အစြမ္းကုန္' ဓာန္ - ၁၅၃။
'ဒီေစ်းက အာဏာကုန္ပဲလား'
'ဒါ အာဏာကုန္ ေလွ်ာ့ထားတာပါ'
'အာဏာကုန္ လိုက္ေလ်ာထားတာပါပဲ' စသျဖင့္ အစြမ္းကုန္ပဲ ဆိုတဲ့သေဘာ ေျပာေလ့႐ွိၾကပါတယ္။

၂၆။ ဒလၾကမ္း (တရၾကမ္း)
'အျပင္းအထန္၊ အင္ႀကီးအားႀကီးႏွင့္' ဓာန္ - ၈၄။
ျပင္းျပင္းထန္ထန္၊ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း လုပ္ရပ္မ်ိဳးကို ေျပာေလ့႐ွိပါတယ္။
'ဒလၾကမ္း ေျပးသြားတယ္'
'ဒလၾကမ္း စားတာကိုး၊ နင္မွာေပါ့'
စသျဖင့္ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က မႏၱေလးသၾကၤန္မွာ ေစ်းခ်ိဳေတာ္ တိုက္တန္းႀကီးေ႐ွ႔က 'ဒလၾကမ္း' ေရပက္အဖြဲ႔ဆိုတာ ႐ွိပါတယ္။ မႏၱေလးတၿမိဳ႔လံုးက ဖလားတို႔ ခြက္တို႔နဲ႔သာ ေရပက္ၾကတဲ့ေခတ္မွာ အဲဒီ 'ဒလၾကမ္း' အဖြဲ႔က မီးသတ္ပိုက္ႀကီးေတြနဲ႔ မညႇာမတာႀကီး ပက္ၾကတာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ လူေတြက 'ဒလၾကမ္း' အဖြဲ႔လို႔ ေခၚၾကတာပါ။ 'ဒလၾကမ္း' ဆိုတဲ့စကားကို တခါတေလ 'ဒလမန္းၾကမ္း' လို႔လည္း ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။

၂၇။ ေဒါင္ေကာင္း ဒုေကာင္း
အရပ္အေမာင္းလည္းေကာင္း၊ အလံုးအထည္လည္း တုတ္ခိုင္သန္စြမ္းတဲ့ ထြားထြားႀကိဳင္းႀကိဳင္း လူစားႀကီးကို ေခၚတာပါ။ စကားလံုးကြက္တိနဲ႔ မ်က္စိထဲကို 'ကြင္းခနဲ ထင္းခနဲ' ျမင္သြားေစတဲ့ စကားလံုးပါ။ ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွာ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
ဒီအသံုးကို ဆရာႀကီးေ႐ႊဥေဒါင္းက 'ကိုယ္အေလးခ်ိန္ တူေကာင္းတူလိမ့္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဗႏၶဳလက ေဒါင္ေကာင္း၍ ဦးတင့္တယ္က ဒုေကာင္း၏' လို႔ သံုးစြဲေရးသားခဲ့ပါတယ္။
(ေ႐ႊဥေဒါင္း- လက္ထက္ေတာ္ႀကီး၀တၳဳ၊ စာ- ၈၃)

၂၈။ ေတာ္အိ ေလ်ာ္အိ
'ေပါ့တီးေပါ့ဆ' 'ျဖစ္ကတတ္ဆန္း' လုပ္တတ္တာမ်ိဳးကို ေျပာတဲ့စကားပါ။ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းေရးပံု ကေလးကို ေလ့လာၾကည့္ပါ။
'ဤကိစၥမ်ိဳးႏွင့္ပတ္သက္၍ အဂၤလိပ္စကားပံု တခုမွာ နည္းယူထိုက္၏ လုပ္သင့္သည္ဆို၍ လုပ္ေသာ အလုပ္တခုကို ေတာ္အိေလ်ာအိ သေဘာမထားဘဲ ေကာင္းေကာင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမည္'
(ေ႐ႊဥေဒါင္း - တသက္တာမွတ္တမ္း (ပ) စာ - ၁၇၁)

၂၉။ ေဒါင္းတိေမာင္းတိ
ျမန္မာအဘိဓာန္က 'ေဒါင္းတည္ေမာင္တည္' 'ေဒါင္းဒီေမာင္ဒီ' 'ေဒါင္းတလူ ေမာင္းတလူ' စသျဖင့္ တည္ပုဒ္ျပၿပီး ကိုး႐ိုးကားယား၊ ဖိုသီဖတ္သီ၊ ဖိုး႐ိုးဖားရားလို႔ အဓိပၸါယ္ ေပးထားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရပ္ထဲမွာ သံုးၾကတာကေတာ့ 'ေဒါင္းတိေမာင္တိ' ပါ။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ အဘိဓာန္က ဖြင့္ဆိုထားတဲ့အတိုင္း 'ဖိုသီဖတ္သီ' ပါပဲ။
ဆရာႀကီးေ႐ႊဥေဒါင္းက 'ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္မႈႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ႔ေခတ္ႏွင့္သူ ေ႐ွ႔ဆံုးမွ ေျပးလ်က္႐ွိေသာ စံေဒ၀ီအား မ်က္စိက်လာခဲ့ေသာ ကၽြန္ပ္မွာ 'ေဒါင္းတိေမာင္တိ' ႏွင့္ ေတာ္သလို ၀တ္ဆင္ထားေသာ မိန္းကေလးကို ျမင္ရေသာအခါ မည္သို႔မွ် မထိခိုက္ဘဲ ႐ွိ၏' လို႔ တသက္တာမွတ္တမ္းမွာ သံုးခဲ့ပါတယ္။

၃၀။ ပံ့ပိုး
ဒီေခတ္မွာ 'ပံ့ပိုး' ဆိုတဲ့အသံုး ေတာ္ေတာ္ေလး သံုးေနၾကပါတယ္။ 'ႏိုင္ငံေတာ္၏ ပ့ံပိုးမႈျဖင့္' ဆိုတာမ်ိဳး ေန႔စဥ္သတင္းစာေတြမွာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ေ႐ွးကအသံုးနဲ႔ အဓိပၸါယ္ျခင္း ကြာျခားလာပါတယ္။ ေ႐ွးကေတာ့ 'ပံ့ပိုး' တိုတာ 'ပိုးေၾကးပန္းေၾကးေပး' တဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ကဲ့ရဲ႔သၿဂႋဳဟ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ သံုးတတ္ပါတယ္။
'သူ႔ဟာမေတြကို သြားပ့ံပိုးေနတာကိုး။ မိဘအတြက္ ဘယ္ေပးႏိုင္လိမ့္မတုန္း' လို႔ မဲ့ကာ ႐ြဲ႔ကာ ေျပာတတ္ ၾကတာပါ။ ျမန္မာအဘိဓာန္ကလည္း- 'အက်ိဳးေမွ်ာ္၍ ေပးကမ္းသည္' 'ကၽြန္ပ္၏ဖခင္သည္ ေဗြဆိုးေဖာက္လ်က္ ဇာတ္က၍ရေသာ ေငြကေလးမ်ားကို ယိမ္းသမအား ပံ့ပိုးေနရသျဖင့္' စသျဖင့္ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ေပးထားပါတယ္။

၃၁။ ေရငယ္
အခုေခတ္မွာ ေရနည္းတယ္၊ ေရက်တယ္၊ ေရစစ္တယ္လို႔သာ အသံုးေလ့ၾကပါတယ္။ 'ေရငယ္' ဆိုတဲ့အသံုး သိပ္မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။
ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းက- 'အစိုးရသေဘၤာမ်ားသည္ပင္လည္း အလြန္ေရငယ္သည့္ (ဧၿပီလ ၁၅ ရက္ေန႔အထိ) အခ်ိန္အပိုင္းအျခားအတြင္းသာ သြားလာႏိုင္၏။ ျမစ္ေရငယ္ေသာ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားကိုမွ ေ႐ြးၿပီး သြားလာရျခင္းမွာ ၎ေဒသတေလွ်ာက္႐ွိ ဧရာ၀တီျဖစ္သည္ အလြန္က်ဥ္းသည္ျဖစ္၍ ျမစ္ေရ အေတာ္အတန္ ႀကီးသည္ဆိုလွ်င္ ေရစီးၾကမ္းသည္ႏွင့္ သေဘၤာခုတ္ႏွင္ဖို႔ အလြန္ခဲယဥ္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏' လို႔ တသက္တာ မွတ္တမ္းမွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။

၃၂။ ျမင္းခံု
ဒီအသံုးအႏႈန္းကေတာ့ ေခတ္ရဲ႔အေျခအေနအရ ကြယ္ေပ်ာက္သြားရတဲ့ အသံုးအႏႈန္းပါ။ ခုေခတ္ေတာ့ ကုလားထိုင္တို႔၊ ေခြးေျခတို႔ ဆိုတာပဲ ႐ွိပါေတာ့တယ္။ တတ္ႏိုင္သူေတြကေတာ့လည္း ဆိုဖာတို႔ ဘာတို႔ေပါ့ေလ။
ေ႐ွးကေတာ့ ျမန္မာအိမ္မွန္ရင္ ကုလားထိုင္အျပင္ လူမ်ားမ်ားထိုင္လို႔ ရ႐ံုမက ေန႔ခင္းေန႔လည္ အေညာင္းေျပ ေက်ာဆန္႔လ႔ိုလည္းရတဲ့ ခံု႐ွည္မ်ားကိုပါ ထားေလ့႐ွိပါတယ္။ ေနာက္မွီနဲ႔ လက္တင္ပါတဲ့ ခံု႐ွည္ကို 'တန္းလ်ားခံု' လို႔ ေခၚၿပီး ေနာက္မွီနဲ႔ လက္တင္မပါတဲ့ ခံု႐ွည္ကိုေတာ့ 'ျမင္းခံု' လို႔ေခၚတာ ျဖစ္ပါတယ္။
'တန္းလ်ားခံု' တို႔၊ 'ျမင္းခံု' တို႔ကို အိမ္၀င္းထဲက အရိပ္ေကာင္းတဲ့ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေတြ ေအာက္ ခ်ထား ၿပီး ေႏြေန႔လည္ခင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အညာသူ အညာသားေတြ တေရးတေမာ 'ငိုက္မ်ဥ္း' ေလ့႐ွိၾကတာပါ။ ညဘက္က်ေတာ့လည္း ပူလြန္း၊ အိုက္လြန္းလို႔ အိမ္ထဲမွာ မေနႏိုင္ေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႔တလင္းေျပာင္ေျပာင္မွာ ခံု႐ွည္ေတြ ခ်ခင္းၿပီး လေရာင္ေအာက္မွာ အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔ စကား၀ိုင္းေတြ ဖြဲ႔ၾကရပါတယ္။ ကေလးသူငယ္ေတြ အဖို႔လည္း 'ကြပ္ျပစ္' ႀကီးေတြေပၚမွာ 'တံုးလံုးပက္လက္' လွဲေနတဲ့ အဘိုး၊ အဘြားေတြကို နင္းေပး၊ ႏွိပ္ေပးရင္း 'ေ႐ႊယုန္နဲ႔ေ႐ႊက်ား သက္ကယ္ရိတ္သြားတဲ့' ပံုျပင္ေတြကို နားေထာင္ၾကရပါတယ္။
ၿမိဳ႔ျပယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အလွမ္းေ၀းေသးတဲ့ ျမန္မာေက်းေတာေနတို႔ရဲ႔ အိမ္တိုင္းမွာ 'ခံုတန္းလ်ား' နဲ႔ 'ျမင္းခံု' ဆိုတာ မ႐ွိမျဖစ္ ပရိေဘာဂတခုပါပဲ။
'ဦးတိုင္းေက်ာ္သည္ ျမင္းခံုတခုေပၚတြင္ ထိုင္၍ ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္ျဖင့္ စာေရးလ်က္႐ွိစဥ္ ေျခသံၾကားသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ နက္ေက်ာ္ႀကီးကို ျမင္လိုက္ဟန္တူ၏' လို႔ ဆရာႀကီးေ႐ႊဥေဒါင္းက လက္ထက္ေတာ္ႀကီး ၀တၳဳမွာ ေရးခဲ့သလို 'ျမင္းခံု' ဆိုတာ ျမန္မာအိမ္တအိမ္မွာ 'လိုရာသံုး' ပစၥည္းတခု ျဖစ္ပါတယ္။

၃၃။ ခ်ိဳးကပ္ ခ်င္းကပ္
ဒီစကားကေတာ့ ဒီေခတ္စာေပေတြမွာ အေရးမေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အညာသားေတြသာ အေျပာေလ့ၾကပါေတာ့တယ္။ အဘိဓာန္က်မ္းမွာလည္း မပါပါဘူး။
အဘိဓာန္က်မ္းမွာ 'ခ်ိဳးကပ္' ဆိုတဲ့စကားကိုသာ ထမင္းအိုး ခ်ိဳးကပ္တာလို႔ အဓိပၸါယ္ေပးထားပါတယ္။ မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားေတြကေတာ့ အႂကြင္းအက်န္ကေလး မျဖစ္စေလာက္ကေလး၊ 'စဥ္းငယ္ကေလး' ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ေျပာေလ့႐ွိၾကပါတယ္။
'ဦးသိန္း ဆီလုပ္ငန္းႀကီး လုပ္စဥ္အခါက အျမတ္ယူတဲ့ ႏႈန္းထားဟာ အလြန္နည္းပါတယ္။ အရပ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ 'ခ်ိဳးကပ္ ခ်ဥ္းကပ္' စားတယ္ဆိုတာမ်ိဳးပါ။ ဒါေပမယ့္ အိုးႀကီးႀကီး ခ်က္သူျဖစ္ေလေတာ့ ခ်ိဳးကပ္တာ လည္း ခ်ိဳးႀကီးႀကီး ကပ္ႏိုင္တာေပါ့' လို႔ လူထုေဒၚအမာက 'မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားမ်ား' စာအုပ္မွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီစကားနဲ႔ အဓိပၸါယ္တူ အျခားအသံုးတခုကေတာ့ 'မႈတ္လွန္ခြက္လွန္' ဆိုတာပါ။

၃၄။ မႈတ္လွန္ခြက္လွန္
ေ႐ွးက ဆီကို လက္လီေရာင္းတဲ့အခါ မႈတ္နဲ႔ ျခင္တြယ္ညပီး ေရာင္းပါတယ္။ အငယ္ဆံုး ငါးမတ္သား မႈတ္ကေန ႏွစ္က်ပ္ခြဲသားမႈတ္၊ ငါးက်ပ္သားမႈတ္၊ တဆယ္သားမႈတ္ စသျဖင့္႐ွိၿပီး ဆီသည္ရဲ႔ အိုးထဲက ခပ္ၿပီး ၀ယ္သူရဲ႔ ပုလင္းထဲ ပံုးထဲကို ကေတာ့နဲ႔ ေလာင္းထည့္ေပးပါတယ္။
'မႈတ္လွန္ခြက္လွန္ ကေလးပဲ စားရတာပါ၊ အျမတ္ သိပ္က်န္တာ မဟုတ္ပါဘူး' လို႔ ဆီသည္ေတြ ေျပာတဲ့အဓိပၸါယ္က ခပ္ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး မႈတ္ကို ျပန္သိမ္းလိုက္တဲ့အခါ မႈတ္မွာ ျပန္ကပ္ပါလာတဲ့ ဆီေတြက အိုးထဲ ျပန္စီးက်သြားပါတယ္။ အဲဒီလို ျပန္က်ရာက ရတဲ့ ဆီကေလးေတြပဲ အျမတ္ရပါတယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ မ်ားမ်ားေရာင္းရေလ 'မႈတ္လွန္ခြက္လွန္' အရမ်ားေလ ျဖစ္တာဆိုေတာ့ ဆီသည္ေတြ ဘုရားေတာင္ တည္ႏိုင္ၾကတယ္။ သူတို႔တည္တဲ့ဘုရားကို 'မႈတ္လွန္ခြက္လွန္ဘုရား' လို႔ ေခၚၾကတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာၾကတယ္။

၃၅။ ဆြဲေကာင္းငင္ပါ
သိပ္အသံုးမ၀င္လွပါဘူး၊ အေဖာ္သဟဲျဖစ္႐ံု ေလာက္ပါ၊ အသင့္အတင့္ေလာက္ အသံုးက်႐ံုပါ စသျဖင့္ ေျပာခ်င္တဲ့အခါမ်ားမွာ သံုးတဲ့စကားပါ။ အဘိဓာန္က်မ္းမွာ မပါပါဘူး။
'သူက တေယာက္တည္း ပြဲစားအလုပ္ကို လုပ္စားေနတာ။ သူ႔ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ေမာင္တေယာက္ကို သူ႔အနားမွာ ေခၚထားပါရဲ႔။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေမာင္ ဦးေအးက 'ဆြဲေကာင္းငင္ပါ' ႐ွိ႐ံုပါပဲ' လို႔ လူထုေဒၚအမာရဲ႔ 'မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားမ်ား' စာအုပ္မွာ ေရးသား သံုးႏႈန္းထားပံုေလးပါ။

၃၆။ မိုးက်ကထိန္
အဘိဓာန္က်မ္းမွာ 'မိုးက်လက္ဖက္' ေတာ့ ပါပါတယ္။ 'မိုးက်ကထိန္' ေတာ့ မပါပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀က တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ အဖိတ္ေန႔ညမွာ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးကို မႏၱေလးသူမနၱေလးသား ေတြရဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း သြားၾကေတာ့ တီးၾကမႈတ္ၾက ကၾကခုန္ၾက လုပ္တာ၊ 'ေခ်ာင္လည္ ေခ်ာင္ပတ္'၊ တေခ်ာင္၀င္ တေခ်ာင္ထြက္ လွည့္စားေသာက္ေနတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပဲ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးႀကီးေတြ ထမ္းၿပီး တေတာင္ဆင္း တေတာင္တက္ ေခ်ာင္ႀကိဳ ေခ်ာင္ၾကားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြဆီ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ လူေတြကို ေတြ႔ရေလ့႐ွိပါတယ္။ အဲဒီလူေတြဟာ လူမသိ သူမသိ၊ ကထိန္ လာခင္းမယ့္သူ မ႐ွိေအာင္ႏြမ္းပါးတဲ့ ေက်ာင္းေတြကို လိုက္႐ွာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတြ႔ခဲ့ရင္ လႉဖြယ္ပစၥည္းကေလးေတြ ထုတ္ၿပီး အဲဒီေက်ာင္းမွာ ကထိန္ခင္းၾကတာေပါ့။ အဲဒီလို ကထိန္ခင္းတာကို 'မိုးက်ကထိန္' လို႔ ေခၚတာပါ။
ေဒၚေဒၚကလည္း 'မႏၱေလးသူမႏၱေလးသားမ်ား' စာအုပ္မွာ-
'ဒီမိသားစုက တေန႔ ဆန္တတင္းနဲ႔ ဆြမ္းဟင္းခြက္ ၂၀၀၊ ၃၀၀ ေန႔တိုင္းဆြမ္းေလာင္းတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလမွာ သကၤန္းအစံု ၁၀၀၀ နဲ႔ ကထိန္မရတဲ့ ေက်ာင္းေတြကို မိုးက်ကထိန္ ခင္းလႉတယ္' လို႔ ေရးၿပီး မိုးက်ကထိန္ရဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို ေျပာျပထားပါတယ္။

၃၇။ ခ်သ္ရဲေျပ
အာသာေျပ႐ံုသေဘာ၊ ခ်ဥ္ျခင္းအတပ္ေပ်ာက္႐ံုသေဘာ၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လုပ္ရတာမ်ိဳးကို ေျပာတာပါ။` ေဒၚေဒၚရဲ႔ 'မႏၱေလးသူမႏၱေလးသားမ်ား' စာအုပ္မွာပဲ
'ဒါေၾကာင့္ အစစ္ကမူ သူေဌးမ်ားအတြက္၊ အတုကေလးေတြက ဆင္းရဲသားမ်ား 'ခ်ဥ္ရဲေျပ' ၀တ္ဆင္ရန္အတြက္ ျဖစ္လာရတာေပါ့' လို႔ ေရးသားထားပါေသးတယ္။

၃၈။ အလံ႐ွဴး
အလံ႐ွဴးဆိုတာက ထိုးသားေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ ဒိုင္ရဲ႔ဘက္သား 'ကိုယ့္လူသူ႔ဘက္သား' ကို ေခၚတာပါ။ 'ဒလန္' လို႔လည္း သံုးတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ဒီေခတ္မွာ 'ဒလွ်ိဳ ဒလန္' (သူလွ်ိဳ ဒလန္) ကို အသံုးမ်ားလို႔ 'အလံ႐ွဴး' အေတြ႔ရ နည္းေနပါၿပီ။

၃၉။ ဆင္ပြဲ ပ၀ါေပ်ာက္သလို
မထူးဆန္းေတာ့တဲ့ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္၊ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြကို ေျပာတဲ့ အသံုးပါ။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လူထုေဒၚအမာက-
'ဆင္ပြဲ ပ၀ါေပ်ာက္သလို' ဆိုတဲ့ စကားပံုတခုဟာ အဲဒီ ဆင္ပြဲက ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။ ဆင္နဲ႔ လူ ကစားၾကရာမွာ လူက အသက္ေဘးက သီသီကေလးလြတ္ေအာင္ တိမ္းေ႐ွာင္လိုက္ႏိုင္ရင္ ပြဲၾကည့္ေတြက သေဘာက်လြန္းလို႔ ေခါင္းက ပ၀ါကို ခၽြတ္ၿပီး ေျမႇာက္ၾက၊ ဟစ္ၾက၊ ေႂကြးၾက ၾသဘာေပးၾကသတဲ့။ ပ၀ါခၽြတ္ေျမႇာက္တဲ့အခါ ဆင္က်ံဳးေပၚက ေျမႇာက္တာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ပ၀ါကိုယ္ ျပန္ဖမ္းမိခ်င္မွ မိတာကိုး။ က်ံဳးထဲက်ခ်င္လည္း က်သြားတာပဲ။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ဆင္သမားကို သေဘာက်လြန္းလို႔ ေခါင္းကပ၀ါကိုခၽြတ္ၿပီး ဆင္သမားဆီ ေပါက္ထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီပ၀ါနဲ႔ မင့္ ဆုခ်တယ္ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ဆင္ပြဲျပန္ရင္ ေခါင္းေပၚမွာ ပ၀ါျပန္ပါလာတဲ့ လူက အနည္းသား။ လူခ်ည္းျပန္ခဲ့ၾကတာပဲ မ်ားတာပဲ။ ဒိေတာ့ အိမ္က လူမ်ားက 'မင္းေခါင္းက ပ၀ါေရာ' လို႔ ဆီးေမးရင္ 'သိၾကားသားမို႔လား။ က်ဳပ္လည္း ပ၀ါေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ' လို႔ ေျဖတတ္သတဲ့။
ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္။ သူသူငါငါ ျဖစ္ေနက် ကိစၥမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ 'ဆင္ပြဲပ၀ါေပ်ာက္သလိုေပါ့' လို႔ ပံုခိုင္း ေျပာတတ္သတဲ့ေလ စသျဖင့္ 'ေ႐ႊေဒါင္းေတာင္ေဆာင္ပါးမ်ား' စာအုပ္ထဲက 'ဆင္ပြဲ' ဆိုတဲ့ စာမွာ ႐ွင္းလင္းေရးသားထားတာကို တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

လူထုစိန္၀င္း
စာေပဂ်ာနယ္၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၉၉၆။
{လူထုစိန္၀င္း ရဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီပါး ျမန္မာစကားမ်ား- နန္းစကား မန္းစကား ျမန္မာတို႔ရဲ႔ ျမန္မာစကား စာအုပ္၊ ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၂၀၀၆ ဇန္န၀ါရီ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}


Monday, March 1, 2010

ျမန္မာအေခၚခံရဖို႔ မထိုက္တန္တဲ့သူေတြ
ေရးသူ- လူထုစိန္၀င္း



[အင္တာနက္ကေန ရဲေဘာ္တေယာက္က အီးေမလ္ပို႔လို႔ ႀကိဳက္တာနဲ႔ မာယာမွာ ေကာက္တင္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မူရင္းစာေစာင္၊ ဂ်ာနယ္၊ စာအုပ္နံမည္ ႐ွာေတြ႔ရင္ ျဖည့္စြက္တင္ျပေပးပါမယ္။ ဒီေဆာင္းပါးကို ျပန္႐ိုက္ၿပီး ပို႔ေပး၊ တင္ေပးသူမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။]


ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၃ ရက္ေန႔က ေက်ာင္းသူေဟာင္း သံုးေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ တစ္ေယာက္က တိုက်ဳိက၊ တစ္ေယာက္က တိုင္ေပ က၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ တိုင္ေပမႇာ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ႏႇစ္ သြားေနၿပီးမႇ ရန္ကုန္ျပန္လာေနသူ ျဖစ္တယ္။ တိုင္ေပကတစ္ေယာက္ ကေတာ့ တ႐ုတ္ႏႇစ္သစ္ကူးအခ်ိန္ ေရာက္တိုင္း ျပန္လာေနက်ျဖစ္ေပမယ့္ ဂ်ပန္ကတစ္ေယာက္ကေတာ့ ထြက္သြားၿပီးကတည္းက အခုမႇပထမဆံုး အႀကိမ္ျပန္ေတြ႕ရတာ ျဖစ္တယ္။


ဗမာစကားပီသတဲ့လူေတြ

သံုးေယာက္သားခ်ိန္းၿပီး အတူေရာက္လာၾကတာဆိုေတာ့ စကား ေတြေျပာလို႔ မကုန္ေအာင္ျဖစ္ေနၾက တယ္။ အဲဒီလိုစကားေျပာၾကရင္းက တစ္ခုသတိထားလိုက္မိတယ္။ ဂ်ပန္ ကလာတဲ့ တပည့္မက ဗမာစကားကို ဘာသံမႇမ၀ဲဘဲ ပီပီသသႀကီးေျပာေနတဲ့အခ်က္ ျဖစ္တယ္။ အခုတေလာ ေရဒီယိုကေနၾကားၾကားေနရတဲ့ ဂ်ပန္ေရာက္ဗမာေတြရဲ႕စကားေျပာသံေတြ ဟာ ဂ်ပန္သံ၀ဲ၀ဲ ေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။ စကားေျပာရင္းေနာက္ဆံုး စကားလံုးက်ရင္ အသံကိုသံရႇည္ဆြဲ သြားၿပီးမႇ ႐ုတ္တရက္ ရပ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ဂ်ပန္စကားေျပာေနက်မို႔ ေနမႇာပဲလို႔မႇတ္ထင္ေနတယ္။ ေဟာအခု တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘာသံမႇမ၀ဲဘဲ ဗမာစကားကို ဗမာလိုပဲပီပီသသႀကီး ကိုေျပာေနလိုက္တာ အံ့ၾသေတာင္ သြားရတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူက ဗမာေတာင္မဟုတ္ပါဘူး။ လား႐ိႈး ဇာတိ ျမန္မာျပည္ေပါက္ တ႐ုတ္မေလးပါ။ စက္မႈတကၠသိုလ္က ဗိသု ကာဘြဲ႕ရၿပီး ၁၉၈၈ ခုႏႇစ္ မတုိင္မီက တည္းက ဂ်ပန္ကို ထြက္သြားတာျဖစ္ ပါတယ္။ အခုေရာက္လာတဲ့ သံုးေယာက္စလံုး တ႐ုတ္မေလးေတြပါ။ တိုင္ေပမႇာေနသူကလည္း ဟိုမႇာ ႏႇစ္ေပါင္းႏႇစ္ဆယ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဘာသံမႇ မ၀ဲပါဘူး။

ဗမာစကားမပီသတဲ့ဗမာေတြ

အသံမ၀ဲ႐ံုတင္မဟုတ္ဘူး။ သူ က ျမန္မာျပည္ကိုလည္း ခ်စ္ပါ တယ္။ ႏႇစ္ကူးခ်ိန္ေရာက္တိုင္း တစ္ႏႇစ္တစ္ေခါက္ ေရာက္ေအာင္ျပန္ပါ တယ္။ ေရာက္တာနဲ႔သူ႕ဇာတိ ဇီးကုန္း ကိုျပန္ၿပီး ငယ္စဥ္က ဆရာသမား ေတြကိုလိုက္လံ ေတြ႕ဆံုၿပီးကန္ေတာ့ ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ဘာေတြကိုလည္း လႇဴဒါန္းမႈေတြ လုပ္ပါတယ္။ သူက တိုင္ေပကအဆင့္ျမင့္ ႏိုင္ငံတကာဟိုတယ္ႀကီးတစ္ခုမႇာ မန္ေနဂ်ာအဆင့္ ရာထူးရထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားတကာေတြလို မိဘေဆြမ်ဳိးေတြပါေခၚၿပီး ဟိုမႇာမေနပါ ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနပါတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြလို ႏႇစ္ေပါင္းႏႇစ္ဆယ္၊ အစိတ္ႏိုင္ငံျခားသြားေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ေပါက္ တ႐ုတ္မေလးေတြက ဗမာ စကားပီပီသသေျပာၿပီး ျမန္မာျပည္ ကို ခ်စ္ေနၾကေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ေလး ငါးႏႇစ္ကမႇ ႏိုင္ငံျခားေရာက္သြားတဲ့ ဗမာစစ္စစ္ေတြက ဗမာစကားကိုႏိုင္ငံျခားသံ၀ဲၿပီး ေျပာေနၾကတာကိုေတာ့ ဘယ္လိုမႇနားမလည္ႏိုင္တာ အမႇန္ပါပဲ။

ျမန္မာျပည္နဲ႔မတန္ဘူးတဲ့

တခ်ဳိ႕မ်ား ဗမာစကားကို ႏိုင္ငံျခားသံ၀ဲၿပီး ေျပာ႐ံုေတာင္မကပါဘူး။ သူတို႔တတ္ထားတဲ့ ပညာေတြဟာ ျမန္မာျပည္နဲ႔ မတန္ေအာင္ ျမင့္ေနတဲ့ အတြက္ ျပန္လာလည္းအခ်ည္းႏႇီးပဲ လို႔ေတာင္ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္။ တတ္ထားတဲ့ပညာနဲ႔ လူသားေတြကို အက်ဳိးျပဳေနဖို႔ပဲလိုတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံသားျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အျမင္မ်ဳိးမထားသင့္ဘူး။ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရႇင္းေခတ္မႇာ ဂလိုဘယ္ အ ျမင္ရႇိဖို႔ လိုတယ္။ ဟိုႏိုင္ငံသား၊ ဒီႏိုင္ငံသားဆိုတဲ့ သတ္မႇတ္ခ်က္ေတြဟာ ေခတ္နဲ႔ မညီေတာ့ဘူး။ လူသားအားလံုးဟာ ကမၻာသူ၊ ကမၻာသားေတြပဲ လို႔ ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ရမယ္လို႔လည္း ေျပာေလ့ရႇိၾကတယ္။ အရႇက္ မရႇိလို႔ မ်က္ႏႇာေျပာင္တိုက္ၿပီးေျပာေန ၾကတာပါ။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာကကိုယ့္ ေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအ၀ိုင္းကိုေတာင္ အက်ဳိးျပဳခ်င္တဲ့ ေစတနာမရႇိတဲ့သူမ်ဳိးက ကမၻာ့ လူသားေတြကို အက်ဳိးျပဳမယ္လို႔ ေျပာေနတာကိုဘယ္သူက ယံုမႇာလဲ။

သူမ်ားေတြပါ အၿမီးျပတ္ေစခ်င္လို႔

လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ခ်င္း ကိုယ္ေနခ်င္ရာေန၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ ကိုယ့္အပူမဟုတ္လို႔ ဘာမႇေျပာစရာမရႇိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အၿမီးျပတ္တာကို ဆိတ္ဆိတ္မေနဘဲ သူမ်ားေတြပါ အၿမီးလိုက္ျဖတ္ဖို႔ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ ေလ်ာက္ေျပာေနတာေတြေတာ့ သည္း မခံႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီလို အၿမီးျပတ္ေတြက လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္သာရႇိလို႔။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာလူငယ္ေတြ အမ်ားစုကေတာ့ သူတို႔လိုမဟုတ္ၾက ဘူး။ ႀကိဳးစားပမ္းစားအလုပ္ေတြ လုပ္ၿပီး မိဘေတြကိုေက်းဇူးဆပ္ေန ၾကရႇာတာပါ။ တခ်ဳိ႕မ်ား အလုပ္ႏႇစ္ မ်ဳိးေျပာင္းၿပီး တစ္ေန႔ကို ၁၆ နာရီ ေလာက္အထိကို လုပ္ၾကရရႇာတာ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း အလုပ္တစ္ဖက္လုပ္ရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ပညာ သင္လိုက္ၾကေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲ ကေတာင္ မိဘေတြဆီလစဥ္မပ်က္မကြက္ လႇမ္းၿပီးကန္ေတာ့ေနၾကတာ ခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္းလႇတယ္။

တြံေတးသိန္းတန္ႀကိဳက္ၾကလြန္းလို႔

အႏႇစ္ႏႇစ္ဆယ္၊ အစိတ္ ႏိုင္ငံျခားသြားမယ့္သူေတြကို အဂၤလိပ္ စကားေျပာသင္တဲ့ ဆရာလုပ္ခဲ့တာဆို ေတာ့ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမႇာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြေထာင္ နဲ႔ခ်ီၿပီးရႇိေနၾကပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ဟာ သူတို႔ပညာနဲ႔မထိုက္တန္ေသးလို႔ ျပန္မလာဘူးလို႔ ေျပာတဲ့သူ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားထဲက ေလး ငါးေယာက္ထက္မပိုပါဘူး။ အမ်ားစုက ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းတသသနဲ႔ ေနေနၾကတာခ်ည္းပါ။ တြံေတးသိန္းတန္နဲ႔ ဟသၤာတထြန္းရင္ သီခ်င္းေခြေတြဆို ကိုယ္ကသာနားမေထာင္တာ တပည့္ေတြမႇာလို႔ ခဏခဏ၀ယ္ပို႔ေန ရတယ္။ တခ်ဳိ႕မ်ား ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေက်ာက္င႐ုတ္ဆံုနဲ႔ လဲမိႈ႕ေခါင္းအံုး ေတာင္မႇာလို႔ပို႔ရတယ္။ အေမရိကန္ မႇာ ေမြးၿပီး ဟိုမႇာပဲႀကီးတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ေျမးေယာက်္ားေလးက ေတာင္ျမန္မာျပည္ကအခ်ဥ္ထုပ္ေတြ နဲ႔ လက္ဖက္သုပ္ကိုသိပ္ႀကိဳက္တာ။ ''မ်ားမ်ားနဲ႔ျမန္ျမန္ပို႔ပါဖုိးဖိုး'' လို႔ဖုန္း ဆက္တိုင္းေျပာေလ့ရႇိပါတယ္။

သူတို႔ျပန္လာၾကမႇာပါ

အေဖဗမာ၊ အေမဗမာဆိုေတာ့ ေျမးကေလးရဲ႕ကိုယ္ထဲမႇာ စီးဆင္းေနတဲ့ေသြးေတြက ဗမာ့ေသြးေတြခ်ည္း မဟုတ္လား။ ဇာတိေသြးဆိုတာ ေပ်ာက္ခဲပါတယ္။ ဗမာေသြးမေႏႇာ တဲ့ တပည့္မေလးေတြေတာင္ ျမန္မာ့ ေျမမႇာေမြး၊ ျမန္မာ့ေလကို႐ႇဴ၊ ျမန္မာ့ ေရကိုေသာက္ၿပီး ျမန္မာ့ဆန္ကိုစားခဲ့ ၾကတာ ျဖစ္ေလေတာ့ ျမန္မာျပည္ကိုပဲ လြမ္းတသသျဖစ္ေနၾကတာပါ။ အခြင့္သာတိုင္း ျမန္မာျပည္ကိုျပန္လာ ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအျပင္ထြက္ ၿပီး ႏိုင္ငံစံုေရာက္ဖူးေလေလ ျမန္မာ ျပည္ေလာက္ေနခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ႏိုင္ငံမရႇိဘူးဆိုတာ သိေလေလျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္ေန႔မႇာ သူတို႔ျပန္လာၾကမႇာပါ။ ျမန္မာျပည္ဟာ သူတို႔ပညာနဲ႔ မထိုက္တန္ေသးဘူးဆိုတဲ့ လူေတြကိုလည္းစကား တစ္ခြန္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြဟာ ျမန္မာလူမ်ဳိး ျဖစ္ဖို႔ထိုက္တန္တဲ့ အဆင့္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

အနတၲကို ဦးထိပ္ထား

ျမန္မာလူမ်ဳိးျဖစ္ဖို႔ဆုိတာ လြယ္တယ္ထင္သလား။ ျဗဟၼစိုရ္တရားနဲ႔ ဟီရိၾသတပၸတရားေတြကို နားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီး လိုက္နာက်င့္သံုး မႇ ျမန္မာလူမ်ဳိးစစ္တာ။ ႏိုင္ငံျခားမႇာ ဘယ္ေလာက္အၾကာႀကီးေနေန ဒီတရားေတြကို လိုက္နာက်င့္ၾကံေနသေရြ႕ျမန္မာလူမ်ဳိးလို႔ ေခၚႏိုင္တယ္။ ဒီ တရားေတြကို လံုး၀ပစ္ပယ္ၿပီး 'ဘယ္သူေသေသငေတမာၿပီးေရာ' ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးထားသူဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမႇာေနလည္း ျမန္မာလူ မ်ဳိးလို႔ အေခၚခံရဖို႔ မထိုက္တန္ပါဘူး။ ျမန္မာစိတ္၊ ျမန္မာစ႐ိုက္ရဲ႕ အႏႇစ္ သာရက 'အတၲ' ကိုပယ္ခြာျခင္းျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဆံုးမခဲ့တဲ့ 'အနတၲ' တရား ကိုဦးထိပ္ထားၾကတယ္။ ''ဘယ္သူ ေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ'' စိတ္က 'အတၲ' လြန္ကဲမႈျဖစ္တယ္။ လူအမ်ား ဘာျဖစ္ျဖစ္ 'ငါ' ေကာင္းစားဖို႔သာ အဓိကဆိုတဲ့စိတ္ျဖစ္တယ္။ ဒီလူမ်ဳိး ေတြက ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းလုပ္တာမ်ဳိးကိုလည္း ရႇက္ရေကာင္းမႇန္း မသိဘူး၊ေၾကာက္ရေကာင္းမႇန္းလည္း မသိဘူး။ ေမတၲာ၊က႐ုဏာ၊ ေစတနာ ဆိုတာေတြလည္းနားမလည္ပါဘူး။ ဒီလူမ်ဳိးေတြဟာ ျမန္မာလို႔အေခၚ ခံရဖို႔ မထိုက္တန္သူေတြပါ။