ဘီယာအေသးတလံုး
ကိုးေဒၚလာ…..
ဒီႏွစ္ထဲမွာ
(၂၀၁၇ခု)
ခရီး
၂ ခါ သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေမလထဲမွာတခါ၊
ႏိုဝင္ဘာထဲမွာ တခါ။ ဟိုတုန္းကဆို
ကိုယ္သြားခဲ့တဲ့ ခရီးေတြအေၾကာင္း
အတိုအထြာကို ေရးသားမွတ္တမ္းျပဳၿပီး
facebook တင္ခဲ့တယ္။
ကိုယ့္
fb friend ဆိုတာ
ျပည္တြင္းက ရဲေဘာ္၊ သူငယ္ခ်င္း၊
မိတ္ေဆြ နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြပဲေလ။
သူတို႔နဲ႔ ကိုယ္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံႏိုင္တာလဲ
အင္တာနက္ ပဲရွိတာ။
တေယာက္နဲ႔တေယာက္
သာေရး၊ နာေရးကို ဒီေပၚကပဲ
ဆက္ဆံရတာ။ သူတို႔ သိခ်င္တာ
ကိုယ္ေျပာျပတယ္၊ ကိုယ္သိခ်င္တာ
သူတို႔ကိုေမးတယ္။ ေႏြးေထြးမႈေတြ
ပိုရလာတယ္။ တေယာက္ အေပၚ တေယာက္
ပိုၿပီး ပိုၿပီး နားလည္လာတယ္။
ဆင့္ပြါးမိတ္ေဆြေတြ တိုးလာတယ္။
ေပ်ာက္ေနတဲ့ သူေတြ ျပန္ရွာလာေတြ႔တယ္။
ကြဲေနတဲ့ သူေတြ ျပန္ေပါင္းမိၾကတယ္။
အင္တာနက္ ထဲကေန သူတို႔နားကို
ကိုယ္သြားတယ္။ ကိုယ့္နားကို
သူတို႔ လာၾကတယ္။ လက္ခ်င္းမတြဲ
စိတ္ခ်င္းတြဲလို႔ ခရီးေတြ
အတူသြားတယ္။ အစားေတြ အတူစားၾကတယ္။
ဖတ္စရာေတြ ဖလွယ္တယ္။ ေဝဒနာေတြ
မွ်ေဝ………..။
ခု
ေနာက္ဆံုးသြားခဲ့တဲ့
ခရီးအေၾကာင္းကို ေရးမယ္
ၾကံထားတာ၊ လက္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔
ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ
ဆိုေတာ့ ဒီေနရာက ေရာက္ဖူးတဲ့သူ၊
သိတဲ့လူ မ်ားတာမို႔ အက်ိဳးမမ်ား
အရာမေရာက္ ျဖစ္မွာစိုးတာလဲ
ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေရးလိုက္ပါၿပီ။
ကိုယ္တို႔
အလုပ္မွာ အရင္တုန္းကဆို
vacation ရက္ကို
vacation မယူဘူးဆိုရင္၊
vacation လုပ္ခ
အပိုရတယ္။ ခု ဥပေဒက ယူကို
ယူရမယ္ ဆိုပဲ။ ေအးေလ ကိုယ္
ယူလိုက္တယ္။ ေမလတုန္းက ၃
ရက္ယူတယ္။ ခု ၂ ရက္တယ္။
ကိုခိုင္ထူး သီခ်င္းကို
ဆိုလိုက္တယ္။ "..
ရွိတာေတြ
အကုန္ လံုး ယူ…
ေအးဝင္း…
ရတာေတြ အကုန္လံုးယူ…"
ၾကာသာပေတး-ေသာၾကာ
က ကိုယ့္ ပံုမွန္ နားရက္မွာ
ေနာက္ထပ္ ၂ ရက္ေပး..
စေန-တနင္းဂေႏြေပါင္းၿပီး
ေလးရက္ယူပစ္လိုက္တယ္။
တနင္းလာေန႔မွ အလုပ္ျပန္ဆင္းမယ္။
သြားေတာ့မယ္
ဆိုတာနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း
google မွာ
ဘယ္သြားမယ္၊ ဘယ္မွာေနမယ္၊
ဘာစား မယ္က အစ အေသးစိတ္
ေလ့လာေတာ့တာ။ လိပ္စာေတြ၊
ေျမပံုေတြ ၾကည့္၊ print
ထုတ္။
ကိုယ္ခရီးသြားရင္ gps
ကိုခ်ည္း
ဘယ္ေတာ့မွ အားမကိုးဘူး။
ဧရိယာႀကီးတခုလံုးကို ေျမပံုထဲ
ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရမွ အားရတာ။
ဒီတခါ
Las Vegas သြားမယ္။
အရင္က ၄ ခါ ေရာက္ဖူးၿပီးသား။
မစိမ္းဘူး။ ေနာက္ဆံုး တေခါက္
Utah, Arizona
သြားၿပီးအျပန္ေတာင္
အဲဒီကို လွည့္ဝင္ၿပီး
ဆရာေမာင္သာရဆီ ဝင္ေတြ႔ခဲ့ေသးတာ။
ႏိုဝင္ဘာလ
၈ ရက္ ၾကာသာပေတး မွာ မနက္ ၉း၀၀
အိမ္ကထြက္တယ္။ ဟိုတယ္မွာ
check-in time က
ညေန ၃း၀၀မွ။ ၄ နာရီပဲ ကားေမာင္းရတဲ့
ခရီး။ မိုင္အားျဖင့္ ၂၈၀
ေလာက္ ရွိတာ။ ဒါေပမယ့္
လမ္းတဝက္ေလာက္မွာ နားမွ၊
မဟုတ္ရင္ ေညာင္းလို႔ ဒူးနာတာနဲ႔
ေသမွာ။
လမ္းတဝက္တိတိ
မက်တက် ေလာက္မွာ Barstow
ဆိုတာ
ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ နားတယ္။
Barstow Station
McDonald မွာ
breakfast
စားလိုက္ၾကတယ္။
မိနစ္ ၄၀ -
တနာရီေလာက္
စားစား နားနား လုပ္ၿပီးမွ
ခရီးျပန္ဆက္တယ္။
ေနာက္ထပ္
၂ နာရီေလာက္ ထပ္ေမာင္းလိုက္ေတာ့
Nevada State က
Las Vegas ၿမိဳ႔ႀကီးကို
ေရာက္သြားတယ္။
Excalibur
Hotel မွာ အင္တာနက္ကေန
ႏွစ္ည အတြက္ေပးထားၿပီးသား။
ေန႔လည္ ၂ နာရီ ေလာက္ေရာက္သြားေတာ့
ကိုယ္တို႔အတြက္အခန္းက
ျပင္လို႔ဆင္လို႔ မၿပီးေသးတာမို႔
၃ နာရီ မွ ဝင္လို႔ ရမယ္တဲ့။
အဲဒီမွာ
ျပသနာက စတာပဲ။ ည စာစားဖို႔ကလည္း
ေစာေသး။ ေန႔လည္စာ ထမင္း
မစားရေသး။ ကိုယ္ကလည္း စားရင္
အရည္ေလးေသာက္ရမွ ဆိုေတာ့
ကားမေမာင္းေတာ့တဲ့ ဒံုးဒံုးခ်
နားၿပီျဖစ္တဲ့ ဟိုတယ္မွာ
ကားထားၿပီးမွ စားမယ္ မွတ္တာ။
ဟိုတယ္ valet
parking မွာ
ကားကို တခါတည္း ေပးလိုက္တယ္။
ဗိုက္ကလည္း
တဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္ ဆာေနၿပီ၊ ဟမ္ဘာဂါတခု
အာလူးေၾကာ္တပြဲကို အဆာေျပ
နွစ္ေယာက္သား စားထားမယ္ဆိုၿပီး
မွာလိုက္တယ္။ ကိုယ္က Heineken
အေသးတလံုး၊
သူက အခ်ိဳရည္တခြက္ မွာတယ္။
ေဒၚလာတရာတန္ တရြက္ ထုတ္ေပးတာ၊
cash register က
လူမည္းမေလးက ကိုယ့္ ေဒၚလာတရာတန္ကို
မီးေရာင္မွာ ေထာင္ၾကည့္၊
အျမီးျပန္ ေခါင္းျပန္ၾကည့္၊
အစစ္အတု ခြဲတဲ့ မင္နဲ႔
တို႔ၾကည့္ၿပီး သူမဆံုးျဖတ္ႏိုင္လို႔
မန္ေနဂ်ာကို ေခၚျပေနတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့
ေသခ်ာတယ္ေလ၊ ကိုယ့္ပိုက္ဆံ
အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ ဘဏ္ကထုတ္လာတာ၊
အတုမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေထာင္မလဲသဲေကာ္
ဗမာျပည္သားေတြ အႀကိဳက္
ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း
အစစ္ကေလး။ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ cashier
တိုးတိုးတိတ္တိတ္
ေျပာေနၾကၿပီးမွ ရတယ္ရတယ္
ျဖစ္သြားတယ္။
"ငါ့
ပိုက္ဆံက ခုမွ ဘဏ္ကထုတ္လာတာ၊
ဘာျဖစ္လို႔လဲ…."
"ေအာ္…
ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ရပါတယ္…"
ဘီယာတလံုး၊
ဟမ္ဘာဂါ၊ အာလူးေၾကာ္၊ အခ်ိဳရည္
ေဒၚလာ ႏွစ္ဆယ္ေၾကာ္က်တယ္။
"..
ဟ..
ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊
ဘီယာတလံုး ဘယ္ေလာက္မို႔လဲ….."
"..
plus tax nine dolar and something…"
ေသာက္က်ိဳးနဲ၊
ကိုယ္တို႔ အရပ္ေဒသမွာ ဘီယာ
၆ လံုးတြဲ တတြဲစာ ေပးလိုက္ရတယ္။
ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ…
ေရြးစရာလမ္းမရွိဘူး။ ကိုယ္ကလဲ
ေသာက္ခ်င္၊ ဆာကလဲ ဆာေနၿပီ။
သူပိုက္ဆံ ျပန္အမ္းတယ္။
ေဒၚလာ နွစ္ဆယ္တန္ အသစ္ကေလးေတြ…..
"အင္း…
နင့္ ႏွစ္ဆယ္တန္ေတြက တဘက္ပဲ
ရိုက္ထားပါလား၊ တဘက္က
အျဖဴေျဗာင္ႀကီး…"
ဒင္း
မ်က္လံုးႀကီး အႀကီးအက်ယ္
ျပဴးသြားၿပီး သူ႔ပိုက္ဆံ
သူျပန္လွန္ၾကည့္ေနတယ္။ ကိုယ္
ရီလိုက္ၿပီး…
"ေက်ၿပီ..
နင္နဲ႔ ငါနဲ႔
ေက်ၿပီ"
"
အမေလး..
လန္႔သြားတာပဲ……"
ဘီယာတလံုး
ဘယ္သြားၾကားညွပ္သြားမွန္းမသိဘူး။
ခြက္မ်ား ေပါက္ေနလို႔လား။
မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ…။
ကိုယ္မွ မဝပဲ၊ ဆင့္ပါးစပ္နွမ္းပက္။
တလံုးထပ္ဝယ္ရျပန္ေရာ..
ကိုးေဒၚလာ။
အဲဒီမွာ
အံုးစိမ္းရည္လဲ ေတြ႔တယ္။
"ဘီယာတလံုး
ေသာက္ရင္ အုံးရည္တလံုး
အလကားတိုက္တယ္ ဆို…."
"ဒီေန႔
မရဘူး…
မနက္ျဖန္မွ…"
ဒင္းကေလးကလဲ
အလာသား။ ကိုယ္ေနာက္တာကို
သူ ျပန္ေနာက္တယ္။ အမည္းဆိုေပယ့္
အမဲေခ်ာေလး…..။
ခဏေနေတာ့
ဆိုင္ထဲမွာ rock
သီခ်င္း
ဆူဆူညံညံ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္
ထြက္လာၿပီး၊ ဆိုင္ထဲက
သူတို႔အရြယ္ အလုပ္သမား
ေကာင္ေလးေကာင္မေလးေတြ
အျဖဴအမည္း ၆ ေယာက္ ေလာက္
ထြက္လာၿပီး က,
ၾကပါေလေရာ။
သီခ်င္းဆံုးေတာ့ တဆိုင္လံုးကို
ဦးညြတ္ အေလးျပဳသြားတယ္။
ကိုယ့္ကိုေတာင္ လက္ျပသြားတယ္။
ကိုုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့…
"..
ပိုက်ဳံေကြ်႔
ပုလင္းေလာက္ရွိတဲ့ ဘီယာတလံုး
ကိုးေဒၚလာနဲ႔ အခ်ဥ္ရလိုက္လို႔
ေအာင္ပြဲခံၾကတာ ေနမွာ……."
ေအးဝင္း
(လမင္းတရာ)
၁၂၊
၁၈၊ ၂၀၁၇။
ည
၇း၂၆။
