ခံုဘိနပ္ထက္ပိုင္းျပတ္၊ ခဝဲသီးေၾကာ္ခ်က္...
ကိုယ္တို႔ ေထာင္ကလြတ္ၿပီး ေနာက္တသုတ္ အစုအလိုက္ အျပံဳလိုက္လႊတ္တာ ၂/၈၀ လို႔ နံမည္ႀကီးတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီရဲ႔ ၁၉၈၀ အမိန္႔နဲ႔ လြတ္ၾကျခင္းဘဲ။ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳရတာ မဟုတ္လို႔ ယခု ေအာ္ရီဂြန္ျပည္နယ္၊ အေမရိကမွာ ရွိေနတဲ့ ေစာဖိုးၾကဴးကို တယ္လီဖံုးနဲ႔ ေမးပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမႈမွာ သူတို႔က ၂/၈၀ ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးလူသားေတြပဲ။ ေက်ညာခ်က္ထုတ္ၿပီး လူေတြ လႊတ္တဲ့အခ်ိန္္ကေန ၁၄ ရက္ တိတိၾကာမွ သူတို႔လြတ္တာ။ သူ က်ေနာ့္ကို အတိအက် ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
သူ႔ကို က်ေနာ္တို႔က ဆရာႀကီးေပြးလို႔ ခ်စ္စႏိုး ေခၚၾကတယ္။ သူက အမွန္ကို ေျပာတတ္သူ၊ လုပ္စရာရွိရင္ ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္တတ္သူ၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေျပာတဲ့ အက်င့္မရွိသူမို႔ သူေျပာျပတာကို ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ရာဇဝတ္မႈေတြကို ျပစ္ဒဏ္ရဲ႔ တဝက္လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ ေပးၿပီး၊ မည္သူမွ ၁၀ ႏွစ္ထက္ ပိုမေနေစရ ဆိုလို႔ စိန္ညြန္တို႔လို ဓျမအႀကီးစားႀကီးေတြလဲ လြတ္သြားတယ္။ စိန္ညြန္႔က အႏွစ္ ၅၀ က်တဲ့ ဓျမ အႀကီးစားႀကီး။ စိန္ညြန္႔ကို က်ေနာ္ မဆံုလိုက္ေပမယ့္ ကိုဖိုးၾကဴးတို႔၊ ငွက္ႀကီး ေမာင္ေဌးတို႔ ေကာင္းေကာင္းဆံုလိုက္တယ္။ ေသဒဏ္က်တဲ့ (၁၈) လမ္းလူသတ္မႈ ကိုလိႈင္ၾကဴတို႔ ေလးေယာက္ လြတ္လာေတာ့ က်ေနာ့္ကို လာႏႈတ္ဆက္ၾက ေသးတယ္။ ၁၉၇၃ ခုမွာ အေျခခံဥပေဒ ရာႏႈန္းျပည့္ ေအာင္လို႔ ဆိုၿပီး ေပးတဲ့ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္မွာ သူတို႔ ျပစ္ဒဏ္ တသက္တကၽြန္းကို ေျပာင္းသြားတာ။ ခုတခါ သံဃာ့ဂိုဏ္းေပါင္းစံု ဘာညာ ဆိုၿပီး ၂/၈၀ မွာ၊ ေနသား ၁၀ နွစ္ေက်ာ္ၿပီးေနတာမို႔ "ျပန္ေပေတာ့... မစဥ္းစားနဲ႔ ျပန္ေပေတာ့....." ျဖစ္သြားတယ္။
ကိုလိႈင္ၾကဴက ေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ့္ ေဘာ္ဒါ၊ သူတို႔ အမႈတြဲမွာ သူက ေခါင္းေဆာင္။ သူလာႏႈတ္ဆက္တာမို႔ က်န္သံုးေယာက္က ပါလာတာ။ လိႈင္ၾကဴ႔ အမႈတြဲေတြက ေမာင္ေမာင္(သဂ်ိဳးေမာင္ေမာင္)၊ အထြန္း လို႔ က်ေနာ္တို႔ ေခၚတဲ့ ေမာင္ထြန္း (ေမာ္ႀကီးတို႔ အခန္းလူႀကီး- လူငယ္စိတ္၊ ေက်ာင္းသားစိတ္အျပည့္ ရွိသူ) နဲ႔ ကိုအုန္း။
က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ၁၄ ရက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ လြတ္တာလဲလို႔ ေစာဖိုးၾကဴးကို ေမးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အမႈေတြနဲ႔ ဦးေနဝင္းရဲ႔ ၂/၈၀ ကို၊ ေထာင္က ေကာင္းေကာင္း အဓိပၸါယ္ မရွင္းေတာ့ ျပည္ထဲေရးကို ျပန္ေမးေနရတာ၊ အဲဒီမွာ ၁၄ ရက္ ၾကာသြား ဆိုပဲ။ ဆရာႀကီးေပြးကို သူတို႔ အမႈမွာ တရားရံုးက ၁၀ ႏွစ္ ခ်ၿပီး ေနာက္တေန႔ျပန္ေခၚ ၅ ႏွစ္ထပ္တိုးလို႔ ၁၅ ႏွစ္။ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဗံုးေတြ၊ ေဖာက္ခြဲေရး ပစၥည္းေတြနဲ႔ ဖမ္းမိတာ။ တသက္တကၽြန္းလား ဘာလား မသိ က်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေရးအခင္းသမားေတြလို၊ ေက်ာင္းသားေတြလို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေထာင္က မလြတ္ဘူး။ သူတို႔တင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးမန္းေငြေအာင္၊ ဦးမန္းဒါဝိတ္တို႔တေတြ၊ တင္ဝင္း-တင္မာလာ၊ KNU ေတြလည္း လြတ္ေရးမွာ ေႏွာင့္ေႏွးတယ္။
ဆရာႀကီးေပြးလြတ္ေတာ့ သူက ဆင္ၾကယ္တဆိပ္ ရာဘာဖိနပ္ ခပ္လတ္လတ္ကို စီးထားတာ။ မလြတ္ေသးတဲ့ ရာဇဝတ္မႈနဲ႔ က်တဲ့ လူတေယာက္က သူ႔ဖိနပ္ကို ၾကည့္ၿပီး အကိုက လြတ္မွာပဲ က်ေနာ္ကို အကို႔ဖိနပ္ေလး ေပးခဲ့ပါေတာင္းလို႔ ဟိုလူ႔ ထက္ပိုင္းျပတ္ ခံုဖိနပ္ကို သူ႔ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္နဲ႔ လဲေပးခဲ့တယ္။ သူက ခံုဖိနပ္ ထက္ပိုင္းျပတ္ စီးၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။
ဗူးဝမွာ သူေထာင္ထဲဝင္တုန္းက စာရင္းနဲ႔ သိမ္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံ တဆယ့္ေျခာက္က်ပ္နဲ႔ ေလးဆယ့္ ငါးျပား ကို ျပန္ထုတ္ေပးတယ္။ သူ႔အမႈတြဲ ထြန္းက်င္က လမ္းစရိတ္ မရွိလို႔ သူ႔ဆီက ငါးက်ပ္ေတာင္းတာ ေပးလိုက္ေသးတယ္။ သူတို႔ကို အခ်ဳပ္ကားျပာႀကီးေတြနဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။ သူ႔အိမ္က အင္းစိန္ ဘီအိုစီေကြ႔တင္ပဲဟာ။ သူ အရင္ဆံုး ဆင္းရတယ္။ သူအိမ္ကို သူတံခါးေခါက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီေက်ာ္လို႔ မနက္ တနာရီ ထိုးေတာ့မယ္။ အေမက တံခါးလာဖြင့္တယ္။ အိမ္မွာက အေမနဲ႔ ႏွစ္မ အငယ္ေလးပဲ ရွိတယ္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေမ့ကို သူေျပာႏိုင္တာ အေမ ထမင္းရွိလား၊ ဘာဟင္းရွိလဲ၊ က်ေနာ္ ဗိုက္အရမ္း ဆာေနတယ္။ အေမက ပုဇြန္ေသးေသးေလးေတြကို ခဝဲသီးနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းနဲ႔ ထမင္းေကၽြးတယ္။ (ဒါက သူ႔အက်င့္- မဲေဆာက္မွာ သူနဲ႔ က်ေနာ္ျပန္ေတြ႔ေတာ့- ႏႈတ္ဆက္စကားက ကိုယ့္လူ ပိုက္ဆံအေၾကြ ပါရင္ေပးစမ္းပါ။ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ ကြမ္းမစားရတာ ၾကာၿပီ၊ ကြမ္းစားမလို႔.... တဲ့။) ထမင္းစားေနတုန္း အိမ္ကို မ်က္စိကစားၾကည့္လိုက္တာ ပရိေဘာဂေတြ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ အိမ္ႀကီးက ေဟာင္းေလာင္း။ အေမက ေျပာတယ္။ နင္မရွိေတာ့ ငါတို႔ သားအမိမွာ ဝင္ေငြလဲ မယ္မယ္ရရ ရွိတာမွ မဟုတ္တာ။ ရွိတာေတြ ေရာင္းခ် စားေသာက္ရတာေပါ့ကြယ္တဲ့။
ဆရာႀကီးေပြးလို႔ က်ေနာ္ေခၚတဲ့ ေစာဖိုးၾကဴးရဲ႔ အဘိုးေတြ၊ အဘေတြဟာ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးသမားႀကီး ေတြ။ သူ႔ကို ကိုယ္ဝန္လြယ္ထားတုန္း အေမနဲ႔ အေဖ က ဖားအံမွာ လက္နက္ခ်လိုက္ၾကၿပီး ဖားအံမွာ သူ႔ကို ေမြးတာ။ အဖိုးဟာ KNDO က ဗိုလ္မႉးႀကီး Oliver တို႔နဲ႔ အတူတူ တိုက္ခဲ့တဲ့ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးသမားႀကီးပဲ။ ဆရာႀကီးေပြးဟာ ၈၈၈၈ မွာ FFB ကို ဦးေဆာင္ဖြဲ႔ခဲ့သူထဲက တေယာက္ေပါ့။ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံု ၿပိဳကြဲေတာ့ ဆရာႀကီးေပြး လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ လြတ္ေျမာက္တဲ့ နယ္ေျမကို ေရာက္လာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ခံုဖိနပ္ထက္ပိုင္းျပတ္နဲ႔ ဘဝတကၠသိုလ္က ထြက္လာခဲ့တယ္။ မိခင္ျဖစ္သူက ခဝဲသီးေၾကာ္ခ်က္ေလးနဲ႔ အားျဖည့္ေပးလိုက္တဲ့ ေစာဖိုးၾကဴး.....။
ေမာင္ေအးဝင္း
ေအာက္တိုဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္။
No comments:
Post a Comment