ဘီးစိပ္ႀကီး

ဘီးစိပ္ႀကီး

အင္းစိန္ေထာင္မွာ (၁၉၇၆ - ၁၉၈၀ ဝန္းက်င္) ေထာင္ပိုင္ႀကီးက အစ၊ မိလႅာဘုတ္အထိ သူ႔ကို နာမည္ရင္း မေခၚပဲ နာမည္ေျပာင္ပဲ ေခၚၾကတဲ့ တေထာင္လံုးေက်ာ္ နာမည္ႀကီး တေယာက္ရွိတယ္။ သူက က်ေနာ့္ ေဘာ္ဒါ - သူ႔နာမည္ "ဘီးစိပ္"…… တဲ့။

က်ေနာ္ ေထာင္က်တဲ့ ႏွစ္နွစ္မွာ သံုးပံုႏွစ္ပံုက အထူးအေန နဲ႔ ေနခဲ့ရၿပီး တပံုက ပံုစံအေနနဲ႔ ေနရတယ္။ အထူး ဆိုတာက ေထာင္က်တဲ့ နံပါတ္မွာ S စာလံုး ေရွ႔က ပါတယ္။ Special ျဖစ္မွာေပါ့။ ေနရတာလည္း အထူးေဆာင္လို႔ ေခၚတဲ့ သီးသန္႔ေဆာင္။ တိုက္ပိတ္ခံရရင္လည္း အထူးတိုက္ မွာပဲ ထားတယ္။ ေထာင္ဝင္စာကို တနင္းဂေႏြေန႔ မွာ ႏွစ္ပါတ္တခါ ေတြ႔ရတယ္။ ေထာင္ကခိုင္းတဲ့ အလုပ္ ဘာမွ မလုပ္ရဘူး။ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာဘဲ ကိုယ္ေနရတယ္။ ေရခ်ိဳးဆင္းတဲ့ အခါမွ အခန္းျပင္ ထုတ္ေပးတာ။

အထူးေဆာင္ေတြကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး ပံုစံေဆာင္ ျဖစ္လာေတာ့ က်ေနာ့္မွာ မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီး တိုးလာတယ္။ အဲဒီထဲ အရင္းအခ်ာဆံုး မိတ္ေဆြျဖစ္လာတဲ့ သူတေယာက္က 'ဘီးစိပ္'…။ က်ေနာ္တို႔က ေက်ာင္းသားေတြ၊ အသက္ အားျဖင့္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္……။ သူက ေထာင္က်၊ တြံေတး ရဲဘက္စခန္း ေရာက္၊ ရဲဘက္ကမွတဖန္ အင္းစိန္ေထာင္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အသက္ ၃၅ နဲ႔ ၄၀ ၾကားေလာက္ ရွိမလား မေျပာတတ္ဘူး။

ပံုစံေဆာင္ လုပ္ေတာ့ ရာဇဝတ္မႈနဲ႔ က်တဲ့ ေထာင္သားေတြကို က်ေနာ္တို႔ အထူးေတြနဲ႔ လာေရာထားတယ္။ အဲဒီမွာ လူေပါင္းစံုပဲ။ ခိုးဆိုး တိုက္ခိုက္စားတဲ့သူ၊ ရိုက္ႏွက္ လူသတ္ လုပ္တဲ့သူ- စသျဖင့္ အမႈေပါင္းစံုေတြထဲ ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရင္း က မေတာ္တဆ အမႈျဖစ္သြားသူ၊ ေနဝင္းစစ္အစိုးရနွင့္ အေပါင္းအပါေတြ မတရားလုပ္လို႔ တရားလိုက တရာခံျဖစ္သြားသူ၊ အမႈဆင္ၿပီး ပစၥည္းသိမ္းလူဖမ္းခံရ(ဦးသန္းဝင္း-ေဆြသန္း ေအာင္) လို လူႀကီးလူေကာင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ ဘိုးေတာ္ေတြလည္းပါတယ္။

နဂိုက အထူးေဆာင္မွာ တခန္းကို လူ နွစ္ဆယ္အမ်ားဆံုးထားတဲ့ အခန္းမွာ ပံုစံလုပ္ေတာ့ လူ တရာ့ငါးဆယ္ ေလာက္ လာထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အိပ္တဲ့ ကုတင္ေတြကို ဖ်က္လိုက္ၿပီး အားလံုး သံမံတလင္းေပၚ ဖ်ာၾကမ္းခင္းၿပီး အိပ္ၾကရတယ္။

တေန႔ေတာ့ ညဘက္ "အိပ္ခ်ိန္" …. မေအာ္ခင္ အခန္းထဲမွာ ကိုယ့္အုပ္စုေလးနဲ႔ကိုယ္ ဝိုင္းဖြဲ႔ စကားေျပာ ေနၾကတယ္…။ ဘီးစိပ္က ေက်ာင္းသားအုပ္စုထဲက ဗလႀကီး ကိုတင္ျမတ္တို႔ ဆရာႀကီး ေအာင္ကိုကို တို႔နဲ႔ ေရေႏြၾကမ္းေသာက္ရင္း ဝိုင္းဖြဲ႔ စကားေျပာေနတယ္။ ဝိုင္းခ်င္း ေက်ာခ်င္းကပ္မွာ က်ေနာ္က အခန္းလူႀကီး ကိုလိႈင္ၾကဴ (မိုးညိဳလူသတ္မႈ)၊ ဒုတိယ အခန္းလူႀကီး ခ်ီးျမင့္သိန္း (မဂၤလာဒံု လူမိုက္)၊ တင္ေမာင္ေဌး (သိမ္ႀကီးေစ်း အေပၚထပ္ စစ္စခန္းကို ဗံုးပစ္သူ) တို႔ နဲ႔ စကားေျပာေနတယ္။

က်ေနာ္ နဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ ေက်ာေပးထိုင္သူက သူ႔ စကားဝိုင္းေတာ္သားေတြကို ေမးေနတယ္။

"မင္းတို႔ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ေအးဝင္းဆိုတာ ၾကားဖူးလား" တဲ့။ အဲဒီမွာ ဗလႀကီးတင္ျမတ္နဲ႔ ဆရာႀကီးေအာင္ကိုက ၿပိဳင္တူ… "အဲဒီမွာ ခင္ဗ်ားေက်ာေပးထားတာ ေအးဝင္းပဲေပါ့"….။ ေမးခြန္းရွင္က ေသခ်ာေအာင္ "RIT ကေလ…." ထပ္ေမးေနတယ္။ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း ၾကားတဲ့။

သူက က်ေနာ္ဘက္ကို ကိုယ္လွည့္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔ကိုသူ မိတ္ဆက္လိုက္တယ္။ သူ႔နာမည္ ဦးေအာင္ေဌး လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒါကို က်ေနာ္တို႔ စကားဝိုင္းက မဂၤလာဒံု လူမိုက္ႀကီး ခ်ီးျမင့္သိန္းက ထပ္ျဖည့္တယ္။ "ဘီးစိပ္ လို႔လဲ ေခၚတယ္…." တဲ့။

ဦးေအာင္ေဌး (ေခၚ) ဘီးစိပ္ ဆိုတဲ့ လူႀကီးဟာ ကိုယ္တို႔ဘက္ကို လွည့္ထိုင္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ စကားဝိုင္းထဲ ဝင္လိုက္တယ္။

"ငါ ကိုေက်ာ္ထြန္းနဲ႔ ရဲဘက္မွာ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ အင္းစိန္ေရာက္ရင္ မင္းကို ရွာေတြ႔ဘို႔ မွာလိုက္လို႔ ငါေရာက္ကတည္းက ေမးေနတာ…. " တဲ့။

က်ေနာ့္ဝိုင္းက လူေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဘီးစိပ္ကေျပာတယ္.."မင္း ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ ေပါင္းရင္ ၾကည့္ေပါင္း….." တဲ့။ လိႈင္ၾကဴနဲ႔ ခ်ီးျမင့္သိန္းက သူ႔ကို ဘာမွ ေစာဒက တက္မေနပဲ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ပထမေတာ့ က်ေနာ္ အံ့ၾသတယ္။ ရာဇဝတ္မႈနဲ႔ ေထာင္က်တဲ့ အခန္းထဲကလူေတြ ဒီလူမိုက္ႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကို ျပားျပားေမွာက္ ေၾကာက္ၾကရတယ္။ ေနာက္ၿပီး လိႈင္ၾကဴက တန္းစီး။ ခ်ီးျမင္သိန္းဆိုတာ အင္မတန္ လက္ယဥ္တာ။ ဒီအခန္းလူႀကီး နွစ္ေယာက္ကို ဘီးစိပ္က ဘာလို႔ မမႈပါလိမ့္……ေပါ့။

သူ႔လိုပဲ အခန္းလူႀကီးကို လံုးဝ မမႈတဲ့ လူတေယာက္ က်ေနာ္ စစ္ေခြးတိုက္က ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်ေနာ့္ကို မိလႅာေခ်ာင္ကို ပို႔ထားတုန္းက ေတြ႔ဖူးတယ္။

အာဏာပိုင္ေတြက ဟန္ရွင္ဝင္းရယ္၊ ထြန္းသန္းရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ကို စစ္ေခြးတိုက္က ထုတ္လာၿပီး ၃ ေဆာင္မွာ ျပန္ထည့္ေတာ့ လိႈင္ၾကဴကို တုတ္ေပးၿပီး က်ေနာ့္ကို ရိုက္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိလႅာေခ်ာင္မွာ သိပ္ခိုင္းတယ္။ အခန္းထဲက လူေတြကို က်ေနာ္နဲ႔ စကားမေျပာရဘူးလို႔ အာဏာပိုင္ေတြက အခန္းလူႀကီးကတဆင့္ အမိန္႔ေပးခိုင္ထားတယ္။ အခန္းလူႀကီးကလည္း တုတ္တျပင္ျပင္နဲ႔ စကားေျပာတဲ့ ေကာင္ အျပတ္ကိုင္မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေခ်ာင္းေနၾကတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ေဘးမွာ ေနရာက်တဲ့ လူက က်ေနာ္ သူေဘးမွာ ေနရာယူလိုက္ ၿပီးတာနဲ႔ ဒူးယားတလိပ္ ထုတ္တိုက္တဲ့ အျပင္ ဒီေကာင္ေတြ ဂရုစိုက္စရာမလို လို႔ ေျပာၿပီး က်ေနာ့္ကို စကားေတြ လက္ဆံုက်ေနတယ္။

အခန္းလူႀကီး လိႈင္ၾကဴက ဘာမွ မေျပာတဲ့ အျပင္၊ ေတာ္ေနၾကာေတာ့ မတ္ခြက္ေလးတလံုး ကိုင္လာၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာတဲ့ လူဆီမွာ ေရေႏြးၾကမ္း လာေတာင္းေသာက္တယ္။ သူ႔အေၾကာင္း ေနာက္မွ ေရးမယ္။ ဘီးစိပ္ကို အရင္ေရးလိုက္အုန္းမယ္။

ဦးေအာင္ေဌး ေခၚ ဘီးစိပ္ႀကီးဟာ ေထာင္စာတိုက္ မွာ လုပ္တယ္။ သူနဲ႔ စ သိတဲ့ေန႔က စ ၿပီး ကိုယ့္ကို တူ-သား တေယာက္လို ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ သူက ေထာင္ထဲမွာ အထူးတိုက္ေတြ၊ အထူးအိမ္ေတြနဲ႔ မိန္းမေဆာင္က လြဲလို႔၊ တေထာင္လံုး သူမေရာက္တဲ့ေနရာမရွိ ေလွ်ာက္သြား တတ္တယ္။

မနက္ဆိုရင္ ေထာင္ဖြင့္လို႔ တန္းစီၿပီးတာနဲ႔ ဂ်ိဳင့္ပံုးတလံုးဆြဲၿပီး ဘီးစိပ္ အေဆာင္ျပင္ ထြက္သြားၿပီ။

ဖိုထဲမွာ- အထူးအိမ္ေတြမွာ ေနရတဲ့ VIP ေတြအတြက္ ခ်က္တဲ့၊ မနက္စာထဲက သူ သြားကဲ့ မယ္။ တခါတေလ သူက ဟိုမွာ စားလာတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ ဂ်ိဳင့္နဲ႔ သယ္လာၿပီး ေကၽြးတယ္။

ဘီးစိပ္ဟာ ေထာင္ျပင္မွာတုန္းက စစ္တပ္တို႔ ဘာတို႔က ကားေဟာင္း၊ ကားပ်က္ေတြကို ေလလံဆြဲၿပီး ျပဳျပင္မြမ္းမံ ျပန္ေရာင္းစားတဲ့ သူ။ သမိုင္းက်ိဳက္ဝိုင္းဘုရာနားမွာ သူ႔လုပ္ငန္းႀကီး အႀကီးအက်ယ္ ရွိတယ္။

သူ႔အမႈက လဘ္ေပးလဘ္ယူ မႈ။

တေန႔ေတာ့ စစ္တပ္က ကားေတြ ေလလံတင္မယ္ သတင္းၾကားလို႔ ဘီအီးအင္အီး (B E M E) က သက္ဆိုင္ရာေတြကို ေလလံရဖို႔အတြက္ လဘ္ေပးတယ္။ 'လဘ္ေပးလဘ္ယူ ဒို႔ ရန္သူ' ဆိုၿပီး အႀကီးအက်ယ္ သံေကာင္း ဟစ္ေနတုန္းမွာပဲ လာဘ္ယူသူ စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ လာဘ္ေပးသူ ဘီးစိပ္တို႔ အဖမ္းခံရတယ္။ ဒို႔ရဲ႔ ရန္မ်ားက ဘီးစိပ္ကို ေထာင္ခ်လိုက္တယ္။

စစ္တပ္ မတရားရံုးကေန မသထာေရစာကို ဝါးလိုက္တဲ့ ေနဝင္းေၾကးစားေတြက ေထာင္ခ်မခံရပဲ ဘီးစိပ္ႀကီးကေတာ့ ပိုက္ဆံလည္း ေပးရ ေထာင္လည္းက်…..။

ေထာင္ထဲမွာ သူသြားခ်င္တဲ့ ေနရာသြားၿပီး သူျပန္ရင္ အဲဒီေနရာက ပစၥည္းတခုခု သူမရ အရ ယူလာတတ္တယ္။ ေတာင္ယာထဲသြားရင္ ေတာင္ယာထဲက ေတာင္ယာထြက္ အသီးအႏွံ သူ မ, တတ္တယ္။ အလုပ္ႀကီးေတြထဲ သြားရင္လည္း အလုပ္ႀကီးထဲက တခုခုေတာ့ ရေအာင္ သူေတာင္းလာတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဖိုႀကီးကို သူအသြားဆံုး…။ ဖိုထဲသူ လိုခ်င္စရာေတြက မ်ားတယ္။ တာဝန္က်ေတြက 'ဘီးစိပ္… မိန္းေဂ်းမွာ ခင္ဗ်ားအဘ ေတြ အမ်ားႀကီး ထိုင္ေနတယ္၊ မယူသြားနဲ႔ ….' ဆိုရင္ေတာင္ ထင္းျခမ္းတျခမ္း ေလာက္ေတာ့ ဂ်ိဳင္းၾကား ညွပ္လာတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမွာ 'ဘီးစိပ္' နာမည္ အေပးခံရတာ။

သူက ေထာင္စာတိုက္မွာ လုပ္ေတာ့ သူ႔ဆီက ပစၥည္းေတြကို ဆီေပးဆန္ရလုပ္တယ္။ တျခားဌာနက ပစၥည္းနဲ႔ ေပၚေပၚတင္တင္ လဲတယ္။ ဖိုထဲက လူက 'ဘီးစိပ္.. ငါ့ကို ေကာ္ပီစာအုပ္ တအုပ္ေပး….' ဆိုရင္ သူက ဆီ၊ လက္ဘက္ေျခာက္၊ ငရုပ္ၾကက္သြန္၊ ဟင္းခ်က္စရာ မ,တယ္။ မရတဲ့အဆံုး ထင္းျခမ္းခြဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရေအာင္ ျပန္ယူတတ္တယ္။

သူက က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစား အုပ္စု မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔က အေဆာင္အျပင္မွာ အလုပ္လုပ္ရ သူေတြ ဆိုေတာ့ သူ႔ ေန႔လည္စာ ညေနစာကို အလုပ္ႀကီးဖက္မွာ သူေကာင္းေကာင္း ခ်က္စားတယ္။ ဖိုထဲက ရသေလာက္ သူအကုန္ ယူလာတတ္ၿပီး သူမလိုတာ၊ သူပိုတာကို ေတာင္ယာတို႔ ဘာတို႔မွာ သူလိုတဲ့ ပစၥည္းနဲ႔ ျပန္လဲတယ္။ အထူးဖိုမွာ ခ်က္တဲ့ ဟင္းေတြ သူေကာင္းေကာင္းစားရင္ က်ေနာ့္ဖို႔လည္း ယူလာေပးတတ္တယ္။

သရဲႀကီး (အညာတမာ) တို႔ ပိေတာက္တေစၦ အုပ္စုေတြ လြတ္ေတာ့မယ္ ၾကားေတာ့ အဲဒီငနဲေတြ အေဆာင္ကို အေျပးအလႊား သူေရာက္သြားၿပီး "ေဟ့ေကာင္ သရဲ… ေအးဝင္း ဟိုမွာ ဖ်ာၾကမ္းေပၚ ဒီတိုင္း အိပ္ေနတာ… မင္းေမႊ႔ယာ ေအးဝင္းကို ေပးလိုက္…." ဆိုၿပီး သရဲဆီက အိပ္ရာ သူ မ, လာခဲ့တယ္။

က်ေနာ္တို႔ကို ႏိုင္ငံေတာ္စီလႊတ္မိန္႔နဲ႔ လႊတ္မယ့္ေန႔က၊ ထံုးစံအတိုင္း သူနဲ႔ က်ေနာ္ မနက္ေစာေစာစာ စားဖို႔ ဂ်ိဳင့္တလံုးဆြဲ ထြက္သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူ ျပန္ေျပးဝင္လာတယ္။ မိန္းေဂ်းမွာ အပြင့္ေတြေရာ အခက္ေတြေရာ အမ်ားႀကီး ရႈတ္ရွက္ခတ္ေနတယ္။ မင္းတို႔ကို လႊတ္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္ လို႔ သုတ္သီးသုတ္ျပာ အေျပး လာေျပာတယ္။ ငါေသခ်ာေအာင္ သြားစနဲနာ အုန္းမယ္ ေျပာၿပီး ျပန္ထြက္သြားတယ္။

သူျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေသခ်ာတယ္၊ လြတ္မယ္ကြတဲ့။ သူေျပာသလိုပဲ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္တို႔ လြတ္ခဲ့ပါတယ္။

ညေနေစာင္း က်ေနာ္တို႔ကို စစ္ေၾကာေရးဝင္းကေန တန္းစီထုတ္သြားေတာ့ (၃) ေဆာင္အေပၚထပ္ ေလွကားကေန ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ အထဲ သူလည္းပါတယ္။

လြတ္ခါစ (၁၉၈၀-၁၉၈၁) ေလာက္မွာ သူနဲ႔ တိုက်ိဳပုလဲစားေသာက္ဆိုင္မွာ ရံဖန္ရံခါ ဆံုတယ္။ ကိုယ့္ဝိုင္းကို သူျမင္ရင္ မသိမသာ ပိုက္ဆံေပးတဲ့ ေကာင္တာကို ထသြားၿပီး ပိုင္ရွင္ဆီ သူသြားၿပီး ကပ္မွာထား လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ဝိုင္းက ပိုက္ဆံရွင္းရင္ မယူနဲ႔- သူေပးမယ္။ သူတို႔ စားတဲ့ဝိုင္းမွာ ေပါင္းမွတ္ထားလိုက္တဲ့။ ေတြ႔တိုင္း သူ လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္။

ဘီးစိပ္ႀကီး ခုဆို ရွိမွ ရွိပါေတာ့မလား။ ရွိရင္ေတာင္ အသက္ (၈၀) ေလာက္ရွိၿပီ။ ဘီးစိပ္ (ေခၚ) ဦးေအာင္ေဌးကို ဒီေနရာကေန ဂါရဝျပဳလိုက္ပါတယ္။

ေအးဝင္း(လမင္းတရာ)

၀၁၊ ၀၆၊ ၂၀၁၈ မွာ ျပင္ဆင္တည္းျဖတ္သည္။