ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ျပည္သူကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာအခ်ိဳ႕ ခြဲေဝေပး သည္ဆိုေသာ ဒိုင္အာခီေခတ္တြင္၎၊ အဂၤလိပ္အစိုးရသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ၁၈၈၅ (၁၂၄၇) ခုႏွစ္ သီေပါမင္းလက္ထက္က တႏိုင္ငံလံုး သိမ္းယူၿပီး အိႏိၵယဘုရင္ခံခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ခံ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၏ ျပည္နယ္တခု အျဖစ္ထားရာမွ ခြဲထုတ္ရန္စီစဥ္သည့္ ခြဲေရးတြဲေရး ေခတ္တြင္၎၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနေပါင္း ၉၇ ဌာနအနက္ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္သည့္ ဘ႑ာေရး၊ ကာကြယ္ေရး၊ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားအေရးအစ႐ွိသည့္ ေျခာက္ဌာနကို ဘုရင္ခံက ကိုင္ၿပီး၊ က်န္ ၉၁ ဌာနကို တိုင္းျပည္က ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမာက္သည့္ အမတ္မ်ားအား အပ္ႏွင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေစသည္ဆိုေသာ ၉၁-ဌာန ေခတ္တြင္၎၊ ဂ်ပန္ေခတ္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး ေၾကျငာၿပီးေသာ ေခတ္မ်ားတြင္၎၊ တင္စားေျပာေဟာေလ့႐ွိေသာ ဥပမာ ပံုျပင္မ်ားအနက္ "အေယာင္ေဆာင္ေတာေခြး" ႏွင့္ ယခုေဖာ္ျပမည့္ "ခ်က္ႀကီးႏွင့္ေ႐ႊပန္း" အေၾကာင္းကို အမ်ားဆံုးေျပာခဲ့ပါသည္။ ၾကားနာသူတို႔အဖို႔လည္း စိတ္အ၀င္စားဆံုး ပြဲအက်ဆံုး ျဖစ္ပါသည္။
ထိုေခတ္ ထိုကာလမ်ားအတြင္း သူရိယဦးဘေဘ (ဘႀကီးဘေဘ)၊ ၀တ္လံုဦးပု၊ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား ဘုရားလူႀကီး ဦးသိမ္းေမာင္၊ ရဲတပ္ဦးေမာင္ႀကီး အစ႐ွိေသာ ၂၁ ဦးတို႔၊ ဂ်ီစီဘီေအ (ျမန္မာအသင္းခ်ဳပ္ႀကီး) မွ ခြဲထြက္ၿပီး ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး လက္ခံကာ "သမတႀကီး" ဟု ရဟန္႐ွင္လူ ျပည္သူတို႔ ကိုယ္တိုင္က အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၊ ေလးစားေခၚေ၀ၚျခင္း ခံရေသာ ဦးခ်စ္လိႈင္၊ သာယာ၀တီဦးပု၊ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ စသည့္ ဂ်ီစီဘီေအေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အသင္း၀င္မ်ားအား အေႏွာက္အယွက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးသည္တို႔ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဤပံုျပင္မ်ားကို ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။
ခြဲေရးတြဲေရးႏွင့္ ၉၁ ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အိႏၵိယမွ ခြဲထြက္ေရး အတြက္ ေခါင္းေဆာင္ၾကသည့္ ဦးဘေဘ၊ ဦးပု၊ ဦးသိမ္းေမာင္ စေသာ ခြဲေရး ဂိုဏ္းသားမ်ား၊ ယခုမခြဲသင့္ေသး၊ ေနာက္မွ ခြဲမည္ဟု တြဲေရးအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ၾကသည့္ ဦးခ်စ္လိႈင္၊ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ စေသာ တြဲေရးဂိုဏ္းသားမ်ား။ မူလက တြဲေရးဘက္မွ ပါ၀င္ေဆာင္႐ြက္ ရန္ မဲဆႏၵအေ႐ြးခံခဲ့ၾကၿပီး အမတ္ျဖစ္ခါမွ ခြဲေရးဘက္သို႔ ေျပာင္းသြားၾကသည့္ ေဒါက္တာဘေမာ္၊ ယမ္းၿဗဲဦးေမာင္ေမာင္ စသူမ်ား တဖက္ႏွင့္တဖက္၊ တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္ စြပ္စြဲေျပာဆိုၾကသည္ကို၎၊ အဂၤလိပ္တို႔ထံမွ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရး လက္ခံသင့္ မခံသင့္ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုၾကရာတြင္ ပုဂၢိဳလ္ အဖြဲ႔ခ်င္း စြပ္စြဲ ပုပ္ခတ္ ေျပာဆိုၾကသည္ကို၎၊ ၉၁-ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရး လက္ခံၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာဘေမာ္ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ၊ ဦးပုအစိုးရ၊ ဦးေစာအစိုးရတို႔ တဖြဲ႔ၿပီးတဖြဲ႔ ေျပာင္းလဲၾကၿပီး၊ အာဏာလက္႐ွိအဖြဲ႔ႏွင့္ အာဏာလက္မဲ့အဖြဲ႔တို႔ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေျပာဆို ဖိႏွိပ္ၾကသည္ကို၎၊ အေၾကာင္းျပဳ၍လည္း ဤပံုမ်ားကို ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။
တဖန္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကစ၍ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာေပးၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းေခတ္မ်ားတြင္ အမ်ားအားျဖင့္ တို႔ဗမာအစည္း အ႐ံုး၀င္ေဟာင္း သခင္အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ စြပ္စြဲေျပာဆိုၾကသည္ကို၎၊ အာဏာရသူ တို႔က အာဏာမဲ့အဖြဲ႔၊ အာဏာမဲ့အင္အားစုမ်ားအေပၚ ဖိႏွိပ္ညႇင္းပမ္းျခင္း စသည္တို႔ကို၎၊ အေၾကာင္းျပဳ၍ ဤပံုမ်ားကို ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။
အခုလို ဆရာတို႔ႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးငယ္တို႔ဟာ တဦးအေပၚတဦး အမ်ိဳးမ်ိဳး စြပ္စြဲပုတ္ခတ္ေျပာဆိုေနၾကတာ ကိုယ္အာဏာကေလး ရတဲ့အခါ ကိုယ္ႏွင့္ ဂိုဏ္းဂဏကြဲျပား သူ၊ အယူ၀ါဒ မတူညီသူကို ဖိႏွိပ္ညႇင္းပမ္းတာ၊ ညစ္ပတ္ေသးသိမ္တာေတြ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ လုပ္ေနၾကတာ ၾကားရေတြ႔ရေတာ့ ဆရာငယ္ငယ္က ၾကားဘူးတဲ့ ခ်က္ႀကီးနဲ႔ေ႐ႊပန္း တို႔လို ျဖစ္ေနၾကၿပီလို႔ ေတြးမိတယ္။
ဆရာတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျမန္မာဘုရင္မ်ား အုပ္စိုးေနစဥ္က ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔နယ္မွာ ေက်း႐ြာႀကီးတ႐ြာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီ႐ြာႀကီးဟာ ေတာ႐ြာဆိုေသာ္လဲ အိမ္ေျခေလးငါးရာ႐ွိၿပီး သူ႔ေခတ္သူ႔အခါအေလ်ာက္ ေတာ္ေတာ္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္တယ္ ဆိုဘဲ။ ႐ြာႀကီးစည္ကား သေလာက္ ေက်ာင္းကန္ဘုရားပုထိုးမ်ားလည္း ေပါမ်ားတယ္။ ႐ြာႀကီးမွာ ေတာင္ပိုင္း ေျမာက္ပိုင္းရယ္လို႔ အပိုင္းႀကီး ႏွစ္ပိုင္း႐ွိၿပီး ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဘုရားပြဲ ေက်ာင္းပြဲ လုပ္ၾကရာမွအစ ႐ွင္ျပဳမဂၤလာ ပြဲေနပြဲထိုင္မက်န္ ပြဲလမ္းမ်ားက်င္းပၾကတိုင္း၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ သူ႔ထက္ငါ သာေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။
အဲဒီလို အၿပိဳင္အဆိုင္လုပ္ၾကတဲ့အခါ ေတာင္ပိုင္းမွာ ဦးခ်က္ႀကီးဆိုသူက ဦးစီးေခါင္း ေဆာင္လုပ္ၿပီး၊ ေျမာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဦးေ႐ႊပန္း ဆိုသူက ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ျပဳလုပ္တယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုးဟာ ေၾကးရည္တတ္ ေျမ႐ွင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကလို႔ ရပ္သူ႐ြာသားမ်ားဟာ သူတို႔ ေၾကးေငြမ်ားကို ေခ်းငွားသံုးစြဲရသူ၊ သူတို႔လယ္ယာမ်ားကို သီးစားလူငွား လုပ္ကိုင္ၾကရသူတို႔က မ်ားေတာ့ သူတို႔ အေစအပါး အေခၽြအရံေတြ ခ်ည္းလို ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့။
သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ ဘုရားပြဲ ေက်ာင္းပြဲ၊ အလွဴမဂၤလာပြဲမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၿပိဳင္ဆိုင္ ၾက႐ံုမကဘူး၊ လူခ်င္းလဲ ၿပိဳင္ၾကေသးတယ္။ တဦးထက္တဦးက သာေအာင္ ၾကံစည္ႀကိဳးစား ၾကေသးတယ္။
တခါေတာ့ ေရနံေခ်ာင္ၿမိဳ႔မွာ ဦးခ်က္ႀကီးႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူတဦး ၿမိဳ႔၀န္အျဖစ္ေျပာင္း လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဦးခ်က္ႀကီးက ၿမိဳ႔၀န္ထံသြားၿပီး သူတို႔႐ြာႀကီးမွာ သူ႔ကို သူႀကီးျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးဘို႔ ေျပာတယ္။ ၿမိဳ႔၀န္ကလဲ သူယံုၾကည္အားထားရသူျဖစ္လို႔ ဦးခ်က္ႀကီးကို သူႀကီးအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ခန္႔ထားေပးလိုက္တယ္။
ဟိုေခတ္က သူႀကီးဆိုတာ ႐ုံးပိုင္ ဓားပိုင္ကလား၊ သူ႔႐ြာမွ သူဟာ ဘုရင္ငယ္တဦးေပါ့။ ရပ္သူ ႐ြာသားထဲက မလိုသူကို သတ္ေတာင္ပစ္ႏိုင္တာကဘဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဦးခ်က္ႀကီးကို ႐ြာသူႀကီးျဖစ္လာၿပီဆိုေတာ့ ၿပိဳင္ဖက္ဦးေ႐ႊပန္းဟာ ဒူးတုန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနတာေပါ့။
ဦးခ်က္ႀကီးဟာ သူႀကီးျဖစ္လာတဲ့အခါ သူ႔အိမ္ကို တ႐ြာလံုးတအိမ္တေယာက္ ေမာင္းတီးေခၚၿပီး ဦးေ႐ႊပန္းကို လူပံုအလယ္ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းတယ္။ ဦးေ႐ႊပန္းဟာ ခါတိုင္းလိုဆိုရင္ သူ႔အိမ္ေတာင္ လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ ဦးခ်က္ႀကီးက သူႀကီးျဖစ္ ေနတဲ့အတြက္ အထက္အ႐ွိန္အ၀ါ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး အမ်ားနည္းတူ လာရတယ္။ တခါ ဦးခ်က္ႀကီးက သူႀကီးအာဏာႏွင့္ မတ္တပ္အရပ္ခိုင္းျပန္ေတာ့ မျငင္းသာဘဲ လူပံုအလယ္ မွာ ထ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရတယ္။
ဦးေ႐ႊပန္း မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့အခါ ဦးခ်က္ႀကီးက "ေဟ့ ေ႐ႊပန္း၊ အခု ခ်က္နဲ႔ ေ႐ႊပန္း ဘယ္ဒင္းက အေပၚကလဲ" လို႔ ေမးသတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ ဦးေ႐ႊပန္းက ခတ္႐ွက္႐ွက္ႏွင့္ "ခ်က္အေပၚကပါ" လို႔ ေျဖလိုက္ရသတဲ့။
ဦးခ်က္ႀကီးက လူပံုအလယ္မွာ အခုလို လုပ္လိုက္ထာကို ဦးေ႐ႊပန္းအေနနဲ႔ အခဲမေက် ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဘယ္ ေက်ႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူ႔ခမ်ာ လူပံုအလယ္ အေၾကာင္းမဲ့ အ႐ွက္ခြဲခံရတာကိုး။ ေနာက္တခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔က ဦးခ်က္ႀကီးနဲ႔ ခင္မင္တဲ့ ၿမိဳ႔၀န္တေနရာ ေျပာင္းသြားရၿပီး ဦးေ႐ႊပန္းနဲ႔ ခင္မင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးက ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ၿမိဳ႔၀န္ ျဖစ္လာျပန္တယ္။ အတုန္႔အလွဲ႔ ႀကံဳခ်င္ေတာ့ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ျဖစ္လာရတာေပါ့။
အဲဒီေတာ့ ဦးေ႐ႊပန္းကလဲ သူ႔လူ ၿမိဳ႔၀န္ထံသြားၿပီး သူတို႔႐ြာမွာ သူ႔ကို သူႀကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ေျပာတယ္။ သူ႔လူ ၿမိဳ႔၀န္ကလဲ သူယံုၾကည္အားထားရသူမို႔ ဦးေ႐ႊပန္းကို သူႀကီးျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးလိုက္တယ္။
ဦးေ႐ႊပန္း သူႀကီးျဖစ္လာတဲ့အခါ ဟိုတုန္းကလိုဘဲ သူ႔အိမ္ကို တ႐ြာလံုး တအိမ္ တေယာက္ ေမာင္းတီးေခၚၿပီး ဦးခ်က္ႀကီးကို လူပံုအလယ္ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းျပန္တာဘဲ။ သူႀကီးေဟာင္းဦးခ်က္ႀကီးဟာလဲ သူႀကီးသစ္ ဦးေ႐ႊပန္းရဲ႔အာဏာကို မဖီဆန္သာေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရတယ္။
ဦးခ်က္ႀကီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္တဲ့အခါ ဦးေ႐ႊပန္းက "ခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး အုံးပင္စိုက္လိုက္ကြာ" လို႔ ထပ္ခိုင္းျပန္တယ္။ ဒီတခါမွာလဲ ဦးေ႐ႊပန္းရဲ႔ သူႀကီးအာဏာကို မလြန္ဆန္၀ံ့ေတာ့ ဦးခ်က္ႀကီးဟာ ခါးေတာင္းေျမာင္ေအာင္ႀကိဳက္ၿပီး အုန္းပင္စိုက္ရျပန္တယ္။ ဦးခ်က္ႀကီး အံုးပင္စိုက္ေနတဲ့အခါ ဦးေ႐ႊပန္းက "ေဟ့ခ်က္ႀကီးရ၊ အခု ခ်က္နဲ႔ေ႐ႊပန္း ဘယ္ဒင္းက အေပၚကလဲကြ" လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ "ေ႐ႊပန္း အေပၚကပါ" လို႔ ဦးခ်က္ႀကီးက ေျဖရေတာ့သတဲ့။
က်ဳပ္တို႔ေခတ္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလဲ တေယာက္တျပန္ ညစ္ပတ္ၾက၊ ဖိႏွိပ္ညႇင္းပမ္း ၾကတာကေတာ့ ခ်က္ႀကီးနဲ႔ ေ႐ႊပန္းလိုပါဘဲဟု မိန္႔ၾကားၿပီး၊ ဆရာႀကီးမွာ ခါတိုင္းလိုပင္ ပါးစပ္ကို လက္၀ါးနဲ႔ကာလ်က္ ၿပံဳးရယ္ေနပါေတာ့သည္။ ။
{သခင္ဘေမာင္စုေဆာင္းတင္ျပတဲ့-သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း တင္စားေျပာေသာပံုျပင္မ်ား-စာအုပ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၇၆ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
No comments:
Post a Comment