သူစိမ္းေတြၾကားမွာ{၅- ဇာတ္သိမ္း}ေရးသူ- ႏုႏုရည္ (အင္း၀)

အို.... အသင္ေလာက...။ ယခု ကၽြန္မကား ကၽြန္မ၏ မနက္လက္ဘက္ရည္ခ်ိန္ေလးကို ျပန္လည္ရ႐ွိေပၿပီ....။
အသင္ေလာက....၊ ကၽြန္မ၏ ကိုးရီးယားစာ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ ၿပီးဆံုးသြား ေလၿပီ။
အေဟာသုခံ... ခ်မ္းသာစြ...။ လာၾကေလာ့.. ေဒၚရီသန္႔တို႔၊ ေဒၚခ်ိဳၿပံဳးတို႔၊ ကိုသုေမာင္တို႔၊ စိန္ေမာင္ကိုႀကီးတို႔၊ စိန္မြတ္တားတို႔၊ ဦးအံ့ႀကီးတို႔ေရ.. စိမ္းျမတဲ့ ေတာအုပ္ကေလးကို ၾကည့္ရင္း လက္ဘက္ရည္တူတူ ေသာက္ၾကရေအာင္... လာၾကေလာ့..။
မၾကာမတင္မွာလဲ ကၽြန္မသည္ အိမ္လက္ဘက္ရည္ေလးကို ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ အတူ ေသာက္ရေပေတာ့မည္။
ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ရေတာ့မွာေလ...။
သူစိမ္းေတြၾကားမွာ ကၽြန္မ ေနခဲ့႐ွာတာ ငါးလေက်ာ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ႐ွိခဲ့ၿပီေလ။
ႏို၀င္ဘာ သံုးဆယ္ရက္ေန႔ဆို.... ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ရေတာ့မွာ...။

ေနာက္တလေနရင္ေပါ့...၊ တလဆိုတာ ခဏေလးပါ..၊ ခဏေလးပဲ ေစာင့္ရေတာ့မွာပါ.. လို႔ အားတင္းစကား ဆိုတတ္တဲ့ ခ်စ္တဲ့သူ ေျပာသလိုပါပဲေပါ့။
ခုဆိုရင္ ဂ်ဴမံုတို႔ ေ႐ွးဂ်ိဳေဆာင္နယ္ေျမကလဲ ေအးစိမ့္စ ျပဳလာေနၿပီ..။
စိမ္းျမတဲ့ သစ္႐ြက္ေတြက အေရာင္ေျပာင္းစ ျပဳၿပီ။ မၾကာခင္မွာ ေဆာင္းဦး႐ြက္ေႂကြ ေလးေတြကို ျမင္ရေတာ့မယ္...။ ၿပီးေတာ့မွ အ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း သစ္ပင္ေတြဘဝနဲ႔ အင္မတန္ ေအးလွတဲ့ ေဆာင္းရာသီကို ျဖတ္သန္းရ႐ွာေတာ့မယ္။
သူတို႔ ေဆာင္းရာသီမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေအးသလဲဆိုရင္ ဆိုလ္းၿမိဳ႔ကို ျဖတ္သန္းစီး ဆင္းေနတဲ့ ဟန္ျမစ္ဟာ ေရခဲသတဲ့။ ဟန္ျမစ္ေရခဲျပင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္သြားလို႔ ရသတဲ့။ အဆိုး၀ါးဆံုးက 'ေရခဲေလ' ပဲတဲ့။ ေရခဲလို ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ေလတိုက္ထဲမွာ လႈပ္႐ွားသြားလာ ရတာဟာ အဆိုး၀ါးဆံုးပဲတဲ့။ အိမ္ထဲမွာလဲ အပူေငြ႔ လႊတ္မထားရင္၊ Heater မ႐ွိရင္ ဘယ္လိုမွ ေနလို႔ မရ၊ အိပ္လို႔မရေအာင္ ေအးတာေပါ့..။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ေရခဲေလကို ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ အဂၤလန္ေႏြရာသီမွာ ကၽြန္မခံစားဖူးခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ပါတယ္။
သူတို႔က ဒီ ေအာက္တိုဘာလ ေအးစိမ့္စိမ့္ကေလးကို အင္မတန္ႀကိဳက္ၾကတယ္။ သူတို႔အတြက္ မပူမေအး၊ အေနေတာ္ေလးနဲ႔၊ အဲယားကြန္းမလို၊ ဟီတာ Heater မလို။ ပိုက္ဆံလဲ ေခၽြတာလို႔ ရတာကိုး...။ အဲယားကြန္းခ၊ ဟီတာခက ေစ်းသိပ္ႀကီးတယ္ေလ။ သူတို႔အတြက္ ေအးစိမ့္စိမ့္ကေလးေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကေလးကို ေအးစိမ့္ပါတယ္။ အျပင္ထြက္ရင္ ဂြမ္းကပ္ ဆြယ္တာ ထူထူနဲ႔ ေျခအိတ္စြပ္၊ ေျခနင္းစီးထြက္တဲ့ ကၽြန္မကို အကႌ်လက္႐ွည္ အပါးေလးေတြနဲ႔ သူတို႔က အထူးအဆန္း ၾကည့္ၾကတယ္။ ေစ်းေတြ၊ စူပါမားကက္ေတြ၊ ေမာလ္ Mall ေတြမွာလဲ ျဖတ္ဆို ေႏြရာသီသံုး ပစၥည္းေတြ အကုန္ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ။ ေဆာင္းရာသီသံုးပစၥည္းေတြ အကုန္ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။
ေႏြအ၀တ္အစားေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ၊ ဘယ္မွာမွ ႐ွာလို႔ မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ အေႏြးထည္ေတြ..၊ လည္ပင္းစီ စကပ္ပု၀ါနဲ႔။ ဖိနပ္ေတြကလဲ အားလံုး ထိပ္အလံုေတြနဲ႔ ေ၀ါ့ကင္း႐ွဴးေတြခ်ည့္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ ေစ်း၀ယ္ရတာ ထူးဆန္းတာ တခုက ေတြ႔ရင္၀ယ္ထား၊ ေစ်းမမ်ားဆိုသလိုပဲ။ ပစၥည္းတခုကို ေတြ႔လို႔ ႀကိဳက္ရင္ ၀ယ္ပစ္လိုက္ေပေတာ့...။ မဟုတ္လို႔ ကေတာ့ ေနာက္ေန႔မွ စဥ္းစားအံုးမယ္ေလဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ေန႔မွ ေနာက္တခါမွာ မ႐ွိေတာ့ ဘူးသာ၊ မွတ္ေပေတာ့။ ခ်ီတံုခ်တံု လုပ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မ ခဏခဏ ႀကံဳဖူးၿပီ။
ၿပီးေတာ့ ေစ်းထဲက ေစ်း၀ယ္နဲ႔ ေစ်းသည္ဆက္ဆံေရးကိုလဲ ခဏခဏ နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ရဖူးၿပီ။ ေစ်း၀ယ္တဲ့သူက ပစၥည္းတခုကို အၾကာႀကီးေ႐ြးေနရင္ သူတို႔ စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ဘူး။ စိတ္တိုေနတဲ့ အမူအရာ၊ သည္းမခံေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အမူအရာကို ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းပဲ ျပတတ္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ မေရာင္းေတာ့ဘူး ဆိုတာမ်ိဳးလဲ လုပ္တတ္တယ္။ သူတို႔ လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းကိုေရာ၊ ႏိုင္ငံျခားသားကိုေရာပဲ။
'ေျမာင္ဒံု' လို႔ေခၚတဲ့ နံမည္ေက်ာ္ ေစ်းအႀကီးႀကီးထဲမွာ ေမာင္ငယ္ ဦးျမတ္ထြန္းေအာင္ (မႏၱေလးယဥ္ေက်းမႈတကၠသိုလ္၊ ပန္းခ်ီတြဲဖက္ပါေမာကၡ) ေတြ႔ခဲ့တာဆို...၊ အ႐ုပ္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္႐ွင္ေယာက္်ားက ေစ်း၀ယ္အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ (သူတို႔လူမ်ိဳးပဲ) ကို သူ႔ဆိုင္က ေျမႀကီး ေပၚေပါက္ၾကည့္ရတဲ့ ပလပ္စတစ္ေပ်ာ့ ေဘာလံုးအ႐ုပ္ေလးကို မေျပာမဆို ေျမႀကီးေပၚ ေပါက္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အမႈနဲ႔ 'ပါး' ကို ဖ်န္းကနဲ ႐ိုက္ထည့္လိုက္သတဲ့။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေတြ (sub way) ေပၚမွာ တေယာသံစံုေနာက္ခံေတးဂီတနဲ႔လဲ ရန္ျဖစ္၊ နပန္းလံုးတတ္ၾကတယ္။ အစိုးရ အစည္းအေ၀းေတြမွာလဲ ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး ဖိနပ္နဲ႔ ထေပါက္ၾက တာမ်ိဳးလဲ ႐ွိတယ္။
ဘယ္လိုလဲ မသိပါဖူး။ တခုေတာ့လဲ ကၽြန္မေတြးမိပါတယ္။ သူတို႔ေတြလဲ အာ႐ွတိုက္ သားေတြပီပီ၊ ေသြးပူ၊ ေသြးဆူလြယ္၊ စိတ္လႈပ္႐ွားလြယ္္ၾကတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဒီက 'ေ႐ႊျမန္မာေတြ၊ (ေ႐ႊ)ေတြ' ရဲ႔အေခၚ 'ကႀကီးသား' တိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဖူး။ တခ်ိဳ႔ေသာ 'ကႀကီးသား' ေတြက်ေတာ့လဲ သူတို႔ခင္မိရင္ ဇြတ္ကို ခင္ေနေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းနားက 'ဆန္၀ဲကုတ္' ေစ်းကေလးထဲမွာတင္ကို ေစ်းေလး အလည္တန္းက ကိုးရီးယားမိတ္ ဖိနပ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ 'ကႀကီးသား' ဆို ကၽြန္မတို႔ကို 'ဖတ္စ္ကပ္ခ်င္းဂု' တဲ့၊ 'ပထမတန္းစာသူငယ္ခ်င္း' ေပါ့ေလ။ 'ခ်င္းဂု' ဆိုတာ ကိုးရီးယားလို 'သူငယ္ခ်င္း' ကို ေျပာတာ။ ကၽြန္မတို႔ သူ႔ဆိုင္ေ႐ွ႔က ျဖတ္သြားတာနဲ႔ 'ေဟး' ဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့တာပဲ။ သူ႔ဆီက ဖိနပ္၀ယ္ရင္လဲ ေစ်းအျမဲေလွ်ာ့ေပးတယ္။ ကုန္စံုဆိုင္က 'အိုမား(အေမ)' တေယာက္နဲ႔ 'အိုနီး(အမ)' တေယာက္လဲ အဲလိုပဲ။ သေဘာေကာင္းၿပီး အျမဲကူညီတယ္။ ေစ်းလဲ အျမဲ ေလွ်ာ့ေပးတယ္။ အဲဒီကၽြန္တို႔ ေစ်းေလးထဲမွာပဲ နဲနဲေလး ပစၥည္းေ႐ြးတာ ၾကာတာနဲ႔ '႐ွဴး႐ွဴး' '႐ွဴး႐ွဴး' ျဖစ္ၿပီး စိတ္တိုေမာင္းထုတ္တတ္တဲ့ သူေတြလဲ ႐ွိတယ္။
ကိုးရီးယားလူမ်ိဳးတိုင္းဟာ 'ဂၽြန္ေစာ' တို႔၊ 'အြန္ေစာ' တို႔၊ 'ဂ်ဴမံု' တို႔၊ 'ဒါ႐ိုက္တာရင္' တို႔ 'ခ်န္ဂင္' တို႔လိုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ႐ုပ္႐ွင္ထဲက ဘ၀ေတြနဲ႔ အျပင္ေလာက က ဘ၀ေတြဟာ ထပ္တူထပ္မွ် ဘယ္လိုတူႏိုင္ပါ့မလဲ..။ သူတို႔ မင္းသား မင္းသမီးေလးေတြ ေတာင္မွ သူတို႔သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရတဲ့ ဘ၀နဲ႔ အျပင္ဘ၀ေတြက တူႏိုင္႐ွာၾကတာမွ မဟုတ္တာ။
အခု... ဒီ ေအာက္တိုဘာလဆန္းမွာတင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသြား႐ွာတဲ့ နံမည္ႀကီး မင္းသမီးေလးတေယာက္ ႐ွိတယ္ေလ။ 'Choi' တဲ့။ ကၽြန္မတို႔ဆီက ကိုးရီးယား႐ုပ္႐ွင္ ပရိသတ္ေတြ ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ မင္းသမီးေလးတေယာက္ေပါ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလတုန္းကလဲ မင္းသားတေယာက္ အဲလိုပဲ။ (suicide) ပဲ။
ကိုးရီးယားမင္းသား မင္းသမီးေတြၾကားမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတဲ့ suicide ဟာ ဖက္႐ွင္တခုလို ျဖစ္ေနတာဟာလဲ ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ စာရင္းမွာ ကၽြန္မဖတ္ၾကည့္တာ ႐ုပ္႐ွင္ေလာကသားေတြရဲ႔ (suicide) ဟာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ပိုင္းကေန စလိုက္တာ ၁၉၉၀ ေလာက္ကစၿပီး ဒီႏွစ္ထိ ႏွစ္တိုင္း၊ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔သံုးေယာက္ၾကာမွာ ျဖစ္ေနတာပဲ။
ကၽြန္မထင္ေတာ့ ဘာသာေရးအဆံုးအမ မ႐ွိတာလဲ ပါမယ္ထင္တယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ ကိုးရီးယားလူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘယ္ဘာသာကိုမွ မကိုးကြယ္တဲ့၊ ဘာသာမ႐ွိတဲ့ 'ဘာသာမဲ့' ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီေလ။
ဘာသာ႐ွိတဲ့ လူနည္းစု ကိုးကြယ္ၾကတာက ခရစ္ယန္ဘာသာေပါ့။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္က သိပ္နည္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ မဟာယနပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ေထရ၀ါဒ ကိုးကြယ္သူ ႐ွားတယ္။ ဆိုးလ္ၿမိဳ႔တ၀ိုက္မွာ ေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႔ ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ၃ ေက်ာင္း ႐ွိတယ္။ ျမန္မာျပည္က တကူးတက ပင့္ၿပီးကိုးကြယ္ထားတဲ့ ဥာဏ္ေတာ္၊ ေတာ္ေတာ္ျမင့္တဲ့ ႐ုပ္ပြါးေတာ္ တဆူလဲ ႐ွိတယ္။ ကိုးရီးယားမွာ ေတာင္ေတြ အလြန္ေပါေပမယ့္ ေစတီပုထိုးကေတာ့ အလြန္႐ွားတာကိုး။
အံ့ၾသစရာေကာင္းၿပီး ထူးျခားတာတခုကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံကို 'ျမန္မာ' လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းသိၿပီး 'ျမန္မာ' အေၾကာင္းကိုပါ သိေနတဲ့ 'ကႀကီးသား ကႀကီးသူ' ေတြဟာ အေျခခံလူတန္းစားေတြ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
ကိုးရီးယားရဲ႔ ဒုတိယၿမိဳ႔ေတာ္ ပူဆန္ (Pusan) ကို ( cultural field trip ) သြားရတုန္းက ပုဆန္ရဲ႕ ပင္လယ္ကမ္းေျခ၊ မီးျပတိုက္က သန္႔႐ွင္းေရး အလုပ္သမႀကီး 'ခၽြဲစုအီ' က ကၽြန္မကို 'ျမန္မာ' မွန္း သိတာနဲ႔၊ အဂၤလိပ္လို ေျပာတတ္တဲ့ ကိုးရီးယားမေလးကေန တဆင့္ တန္းေျပာတာ..၊ 'နာဂစ္' အေၾကာင္းကိုေလ...။ 'နာဂစ္' မုန္တိုင္းဒဏ္ကို ခံၾကရတဲ့ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းကို သူ တီဗီြမွာၾကည့္ရတယ္တဲ့..။ သူအမ်ားႀကီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တယ္တဲ့..။ ခုေကာ ဘယ္လိုေနေသးလဲလို႔ ေမး႐ွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို...၊ စာေရးဆရာမွန္းလဲ သိသြားေရာ (women right) ကို သူသိသလို ေျပာျပခဲ့ေသးတယ္။ သူ႔ရဲ႔ဇာတိၿမိဳ႔ (ပူဆန္ မလာခင္ ကၽြန္မတို႔ တည၀င္အိပ္ခဲ့ရတဲ့ၿမိဳ႔) 'ေဂ်ာင္ဂ်ဴး (Gyeongju)' ၿမိဳ႔က ကိုးရီးယားအမ်ိဳးသမီးေတြမွာ လြတ္လပ္စြာ ကြာ႐ွင္းခြင့္ မ႐ွိဘူးတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ သူဟာ ပူဆန္သားကို လက္ထပ္ၿပီး၊ ပူဆန္ကို လိုက္လာခဲ့တာတဲ့။
ေနာက္.. ပူဆန္ ဟိုတယ္က လံုျခံဳေရး ၀န္ထမ္း အလုပ္သမားႀကီးတေယာက္..။ ဓါတ္ေလွကားထဲမွာ 'ျမန္မာ' မွန္း သိတာနဲ႔ 'နာဂစ္' အေၾကာင္းေရာ၊ သူျမင္ဖူးတဲ့ တီဗီြသတင္း ေတြထဲက ျမန္မာအေၾကာင္းေတြကိုေရာ ေမးေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့...၊ ကၽြန္မတို႔ ေစ်းသြား၀ယ္ ရာ လမ္းကေလးေဘးက စားေသာက္ဆိုင္ ေသးေသးေလးမွာ အျမဲေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ ေၾကာ္ေလွာ္ေနတဲ့ 'ကႀကီးသူ' ႀကီးတေယာက္...၊ ျမန္မာဆိုတာနဲ႔ သူသိထားတဲ့ ျမန္မာနံမည္တခုကို ခ်က္ျခင္းေျပာလိုက္တာ အံ့ၾသသြားတာပဲ။ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြ႔ရတဲ့ ပညာတတ္ လူတန္းစားေတြထဲက 'နာဂစ္' အေၾကာင္း တခုတ္တရ ေမးသူ တေယာက္မွ မ႐ွိပါဘူး။ 'ျမန္မာ' ဆိုတာနဲ႔ ခ်က္ျခင္းမသိဘဲ 'ျမန္မာ ျမန္မာ' ဆိုၿပီး မ်က္ေတာင္ ပုတ္ကလပ္ ပုတ္ကလပ္ လုပ္ေနတဲ့ သူေတြ မ်ားတယ္။ ေအာ္... ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာတင္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြဆိုေတာ့ ေမ့ၾကၿပီေပါ့။ တကယ္ေတာ့ မေမ့စေကာင္းပါဖူးကြယ္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားဆီတုန္းက.. အစာေရစာ ျပတ္လပ္ေနတဲ့ မင္းတို႔ အဖိုးအဖြားေတြအတြက္ တို႔ျမန္မာျပည္က ဆန္တန္ခ်ိန္မ်ားစြာ ေထာက္ပံ့ခဲ့ဖူးပါတယ္လို႔....။ ၁၉၇၃ မွာလဲ ကိုးရီးယားသမတ ပတ္ခ်ံဳဟီးရဲ႔ 'ပတ္ခ်ဳံဟီးဖလား' ကို အႏိုင္ရ ဗိုလ္စြဲယူႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေဘာ့လံုးအသင္းဟာ ျမန္မာေဘာ့လံုးသင္း ပါလို႔....။
အင္း... ကၽြန္မလဲ ေ႐ႊေရာင္ရက္ေတြကို တမ္းတတတ္တဲ့.. 'တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့' ဆိုတဲ့ 'အဖြားႀကီးေလသံ' မ်ိဳးေပါက္ေနၿပီလားမသိ..။ မၾကာခင္ ကၽြန္မေျမး စကားေျပာတတ္ ရင္ 'အဖြားတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့' ဆိုတဲ့ စကားကို ကၽြန္မမေျပာခင္ ႀကိဳေျပာၿပီး ေနာက္ေျပာင္ခံရေတာ့မွာ အေသအခ်ာေပါ့။
ကၽြန္မ ဒီမွာေနရတဲ့ အေတာအတြင္းအမွာ၊ သူတို႔ လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ေလ့လာေရးခရီး ေခၚမွာေပါ့။ (cultural field trip) ေတြကိုေတာ့ အႀကိဳကပ္ဆံုးပဲ။ ကိုးရီးယား ႏိုင္ငံထဲက သြားသင့္တဲ့ ၿမိဳ႔ေတြကို ႏွစ္ညအိပ္၊ သံုးညအိပ္ ေလွ်ာက္သြားၾကည့္တာေပါ့...။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားတဲ့ တခုက ေတာင္ကိုးရီးယားနဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားနဲ႔ နယ္စပ္ေဘာ္ဒါ၊ စစ္မဲ့ဇံု ( Demiliterized zone DMZ) လို႔ သူတို႔ေခၚတဲ့၊ လြမ္းစရာ၊ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ ေနရာေလးပဲ။
လူမ်ိဳးလဲ အတူတူ၊ ဘာသာစကားလဲတခုတည္း၊ ဒါေပမယ့္ ေတာင္နဲ႔ ေျမာက္ ႏွစ္ျခမ္းကြဲၿပီး၊ ရန္သူႀကီးေတြလို အေသအေၾက တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကၿပီး၊ ခုခ်ိန္ထိလဲ အညႇိဳးအေတး၊ အမုန္းေတြနဲ႔ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းလို႔ မရေသးဘူးေလ။ အေဖနဲ႔သား၊ အေမနဲ႔သမီး၊ အစ္ကိုနဲ႔ ႏွမ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ႔ရေတာ့တဲ့ ေၾကကြဲဖြယ္ဇာတ္လမ္းေတြဟာ အမ်ားၾကီး ႐ွိမွာေပါ့။ အဲဒီ စစ္မဲ့ဇံု ေဘာ္ဒါမွာ တန္းစီခ်ထားတဲ့ မွန္ေျပာင္းေလးေတြ ႐ွိတဲ့ေနရာကို သူတို႔က 'အမ်ိဳးၾကည့္တဲ့ေနရာ' တဲ့...။ အဲဒီ မွန္ေျပာင္းေလးေတြကေန ကိုယ့္ေဆြကိုယ့္မ်ိဳးကို အလြမ္းေျပ လာၾကည့္ၾကသတဲ့။ ရာသီဥတုေကာင္းရင္ ဟိုဖက္ ေျမာက္ကိုရီးယားဘက္က လယ္ကြင္းေတြ ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူေတြကို ဒီတိုင္း လွမ္းျမင္ရတာကိုး။ ကၽြန္မတို႔ သြားတဲ့ေန႔ကေတာ့ မိုးေတြက သဲသဲမဲမဲ ႐ြာေနေလေတာ့ လွမ္းၾကည့္လို႔ ဘာမွ မျမင္ရဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မတို႔ (၆၁) ႏွစ္ ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔ေပါ့။ မိုး႐ြာႀကီးထဲမွာ မ်က္ႏွာေသႀကီးေတြနဲ႔ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနတဲ့ စစ္သားအေစာင့္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ကို လိုက္ပို႔တဲ့ တာ၀န္႐ွိတဲ့သူေတြက 'ေက်းဇူးျပဳၿပီး ၿပံဳးမျပပါနဲ႔၊ စကားလွမ္းမေျပာပါနဲ႔....' တဲ့။ ေၾကာက္ေနရပါလား။ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီနယ္စပ္ ေဘာ္ဒါတ၀ိုက္ကို စစ္မဲ့ဇံုလို႔ ႏွစ္ဖက္သေဘာတူ သတ္မွတ္ထားေပမယ့္ မသြားရတဲ့ေနရာေတြ ႐ွိတယ္တဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပါတ္ကပဲ မသြားရတဲ့ ေနရာကို သြားမိတဲ့ ေတာင္ကိုးရီးယား အမ်ိဳးသမီးႀကီးတေယာက္ကို ဟိုဖက္ ေျမာက္ကိုးရီးယားတပ္က ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခ်လိုက္လို႔ ေသ႐ွာပါေရာ့လား..။ ကၽြန္မတို႔မွာ တာ၀န္႐ွိသူမ်ားနဲ႔ တလက္မမွ မခြါရဲပါဘူး။
အဲဒီ စစ္မဲ့ဇံုမွာ ဒီဖက္ ေတာင္ကိုးရီးယားက ကမၻာလွည့္ခရီးသည္မ်ားကို ဆြဲေဆာင္မႈတရပ္ အေနနဲ႔ လုပ္စားေနတာ တခုကေတာ့ ေျမာက္ကိုးရီးယားမ်ားအတြက္ မခံခ်ိ မခံသာ ျဖစ္ဖြယ္ပါဘဲ။ ၁၉၇၈ မွာ ေျမာက္ကိုးရီးယားက ဒီဖက္ ဆိုးလ္ၿမိဳ႔လည္ေခါင္ထိ ဥမင္လိႈင္ေခါင္းတူးၿပီး တိုက္ခိုက္မဲ့အၾကံအစည္ကို ေတာင္က သိသြားတာေလ။ ဥမင္ လိႈင္ေခါင္းက သံုးခုေတာင္တူးတာ။ ေတာင္ကိုးရီးယားထဲကို ေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနၿပီ။ လယ္သမားတေယာက္နဲ႔ တကၠစီသမားတေယာက္က သတိထားမိရာက ေပၚသြားတာ။ အဲဒီ လိႈင္ေခါင္းေတြကို ထေရာ္လီေတြ၊ ကားေလးေတြနဲ႔ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြကို ျပၿပီးေတာ့ ေတာင္ကိုးရီးယားက လုပ္စားေတာ့တာကိုး။ အိုး ကၽြန္မျဖင့္ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ အဲဒီလိႈင္ေခါင္း႐ွည္ ေတြကို ျဖတ္ရင္း ေျမာက္ကိုးရီးယားမ်ားကိုလဲ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ မေျပႏိုင္တဲ့ အညႇိဳးအေတး၊ အမုန္းေတြက ေပးတဲ့ အားအင္ေတြနဲ႔ ဒီဥမင္ေတြကို တူးႏိုင္ခဲ့တာ ထင္ပါရဲ႔။
စစ္မဲ့ဇံု (DMZ) နယ္ျခားေျမရဲ႔ ေနာက္ထပ္ လြမ္းေမာေၾကကြဲစရာ ေနရာေလးက 'ဒိုရာဆန္ဘူတာ႐ံု' (Dorasan station) ကေလးနဲ႔ မီးရထားေလးပါ။ ဒီရထားေလးဟာ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ ႏွစ္ႏိုင္ငံက ကြဲကြာေနသူမ်ား ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ၾကမဲ့ေန႔ကို ေစာင့္ေနရတာ (၅၂) ႏွစ္ေတာင္ ႐ွိပါၿပီတဲ့...။ ဒီဖက္ ဟိုဖက္ ကြဲကြာေနသူမ်ားကို တင္ေဆာင္လို႔ ဟိုဖက္ဒီဖက္ လြန္းထိုးေျပးခ်င္လြန္းလို႔ ေစာင့္ေန႐ွာပါတယ္တဲ့ေလ။ ဆိုးလ္ၿမိဳ႔ကလာတဲ့ မီးရထားလမ္းဟာ ဒီ 'ဒိုရာဆန္' ဘူတာကေလးမွာ ခရီးဆံုးပါတယ္။
ေနာက္ ကၽြန္မ သေဘာက်တဲ့ ေနရာေလးတခုက (DMZ) နဲ႔ တေန႔ထဲ သြားခဲ့တဲ့ 'ေဟရီ (Heyri)' ဆိုတဲ့ အႏုပညာ႐ြာေလး (Art village) ေပါ့။ ဆိုးလ္ ကေန (၉) မိုင္ေက်ာ္ပဲ ေ၀းတယ္။ ေဟရီ အႏုပညာ႐ြာေလးက အႏုပညာသမားေတြခ်ည္း သီးသန္႔ေနထိုင္ၾကတဲ့ ႐ြာေလး ေလ...။ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ အဆိုေတာ္၊ သီခ်င္းေရးဆရာ၊ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား၊ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီး၊ ဒါ႐ိုက္တာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဒီဇိုင္းဆရာ၊ အတီးအမႈတ္ဆရာ၊ အက မင္းသား မင္းသမီး စတဲ့ စတဲ့ အႏုပညာသမားေတြ စုၿပီး ေနထိုင္ၾကသတဲ့။ ေနထိုင္သူေပါင္း သံုးရာေက်ာ္၊ ေလးရာနီးပါး ႐ွိသတဲ့။ ဒီေနရာမွာ တေယာက္က စေနရင္း သေဘာက်ၾကၿပီး လိုက္ေနၾကရင္းနဲ႔ မ်ားမ်ားလာတာလို႔ ေျပာတယ္။ ခုဆိုရင္ ဒီေနရာက ေစ်းလဲ သိပ္ႀကီးသြားၿပီ၊ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြ စိတ္၀င္စားတဲ့ ေနရာလဲ ျဖစ္သြားၿပီတဲ့။
အိမ္ေတြက ေတာင္ကုန္းေလးေတြေပၚမွာေရာ၊ ခ်ိဳင့္ေတြထဲမွာေရာ၊ ေတာင္ၾကားမွာ ခပ္ေစာင္းေစာင္း ကန္႔လန္႔ျဖတ္တင္ထားတာေရာ၊ ႐ွည္ေမ်ာေမ်ာ၊ ၀ိုင္းတိုင္းတိုင္း၊ ေမွ်ာင္းေမွ်ာင္းကေလးေတြမ်ိဳးလဲ ပါရဲ႔....။ အိမ္ပံုစံေတြကေတာ့ အမ်ိဳးစံုပါပဲ။ စိတ္ထင္ရာေတြ လုပ္ထားၾကတာေလ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔လို လူစားမ်ိဳးေတြရဲ႔ 'အ႐ူး႐ြာ' ေပါ့။
အဲဒီ 'ေဟရီ' ဆိုတဲ့ နံမည္ကေတာ့ ကိုးရီးယား႐ိုးရာသီခ်င္းေခါင္းစဥ္ 'The Sound of Heri' ကေန ယူထားတာတဲ့။ အဲဒီမွာ စာအုပ္ဆိုင္ေတြလဲ ႐ွိတယ္။ (ထုတ္ေ၀သူေတြလဲ ေနတာကိုး)။ ပန္းခ်ီျပခန္းေတြလဲ ႐ွိတယ္။ အတီးအမႈတ္ဂီတဆရာေတြ အိမ္က်ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ တူရိယာပစၥည္းေတြနဲ႔ ဆင္ယင္ထားလိုက္တာ။ ၾကည့္လို႔ရတယ္လို႔ ေရးထားလို႔ ၀င္မသြားလိုက္နဲ႔၊ တေယာက္ကို ၀မ္ ငါးေထာင္ ႐ွင္းရၿပီးသာမွတ္။ အဲလိုပဲ ပန္းခ်ီျပခန္းလဲ ၾကည့္ခ်င္ရင္ ပိုက္ဆံေပးရတယ္။ က်န္တဲ့ အိမ္ေတြလဲ အဲလိုပဲ၊ ဘာမွ အလကားၾကည့္လို႔ မရဘူး။ စာအုပ္ဆိုင္တခုပဲ အလကား ၀င္ၾကည့္လို႔ ရတယ္။ စာအုပ္ႀကိဳက္ရင္ ၀ယ္ေပါ့။ စားေသာက္ဆိုင္ေလး တြဲဖြင့္ထားတယ္။ စားခ်င္ရင္ ၀ယ္စားေပါ့။ 'ေဟရီ' ဟာ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္စိတ္၀င္စားတဲ့ ေနရာတေနရာ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ 'ေဟရီ႐ြာ' ကေလးရဲ႔ ေတာင္ေစာင္းတခု ေပၚကေန ကာလာေရာင္စံု႐ြာေလးကို စီးမိုးၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ စိတ္ကူးယဥ္မိတယ္။ ဒို႔တေတြလဲ ေျမက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ႐ွိတဲ့ေနရာေလး၊ တေနရာမွာ ဒို႔လူေတြ ဒီလိုမ်ိဳးေလး စုေနၾကရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔။
ကၽြန္မ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။
ကၽြန္မအိမ္ပံုစံကို ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ ပိသုကာ (ဆရာေ႐ႊ)ကို အဆန္းတကာ့ အဆန္းဆံုး ထြင္ခိုင္ၿပီး ေဆာက္မယ္ေလ...။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္သူေတြနဲ႔ အိမ္နီးနာခ်င္း ေနရင္ေကာင္းမလဲ။
အင္း.... ကၽြန္မကို ေျမာက္ဒဂံုပစၥႏၱရာဇ္အရပ္မွာ အိမ္နီးနာခ်င္းေနဖို႔ ဆြယ္တရားေဟာ ဖူးတဲ့ ကၽြန္မ အကိုႀကီး ဆရာေမာင္ေက်ာက္မဲ (ဒါ႐ိုက္တာၾကည္စိုးထြန္း) (အဲေလ.. ေမာင္ေက်ာက္ခဲ ပါ။ အသားအေရက မ်က္လံုးထဲ အရင္ေပၚလာလို႔ပါ...) ဆိုရင္ေရာ... မျဖစ္ဖူး...မျဖစ္ဖူး...။ ဒင္းက အညာစာက အင္မတန္ငတ္ပါဘိသနဲ႔...၊ ေကၽြးရတာက ကိစၥမ႐ွိဘူး၊ ေမာင္ေက်ာက္မဲနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ေအာင္ ျဖဴေဖြးသေဘာေကာင္းတဲ့ ကၽြန္မအစ္မ မဂြမ္းပံုေလးက ေျပာဖူးတယ္။ ေမာင္ေက်ာက္မဲ ဗိုက္ႀကီး အင္မတန္ စူထြက္လာလို႔ ၀ိတ္ေလွ်ာ့တာ၊ ညေနစာမစားဘူး။ အသုပ္ကေလးပဲ စားမယ္ဆိုလို႔ သုတ္ေပးရတာ၊ 'ဇလံု' အႀကီးႀကီးနဲ႔ အျပည့္အေမာက္တဲ့။ မျဖစ္ဖူး..။ မျဖစ္ဖူး..။
ေမာင္ဂြစာ(ပုတီးကုန္း) က်ေတာ့လဲ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် 'ႏွလံုး' (ႏွလံုးသားမဟုတ္) ေ၀ါဟာရေတြ..၊ နားညီးေအာင္ လာေျပာေနမွာ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေခြးေတြ ရန္ကလဲ ႐ွိေသးတယ္။ ဆရာေမာင္ဘိုခ်စ္ (ခ်စ္ဦးညိဳ) က်ေတာ့လဲ ေယာင္းမ 'မယ္ျမင့္ႀကီး' က ေစတနာေကာင္းၿပီး၊ အခ်က္အျပဳတ္ေကာင္းေတာ့ (ကိုယ္စာေရးေနတဲ့အခ်ိန္၊ အိုးေပ်ာက္ခြက္ေပ်ာက္ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ မွာ) အ႐ွည္ကို ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး စဥ္းစားမိေပမဲ့ ညေနတိုင္း ရင္ဆိုင္ရမယ့္ အေရးဟာ ဘယ္လိုမွ စိတ္ေအးႏိုင္စရာ မ႐ွိဘူး။ အက၊ အဆို၊ အငို ၿမိဳင္ဆိုင္စြာနဲ႔ စတိတ္႐ိႈး၊ ေအာ္ပရာ၊ ျပဇာတ္၊ ႏွစ္ပါး၊ ေနာက္ပိုင္း စံုေနေအာင္ (သမီးေယာက္ဖႏွစ္ေယာက္) မိုးအလင္းခင္းပစ္မွာ.. ေတာ္၊ ေတာ္၊ မျဖစ္ဖူး...။
ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခင္ၿပီး ကိုယ့္အတြက္ အဆင္ေျပမယ့္ ေစတနာေကာင္းၿပီး အခ်က္အျပဳတ္ ေကာင္းတဲ့ မတင္တင္ရီေလး(ဦးေသြးဆိုသူ၏ဇနီးေလး) ကိုလဲ ေခါင္းထဲေရာက္လာေပမယ့္၊ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေသြးသစ္ ဆိုသူသည္လဲ နဲနဲေလးမွ ရီေ၀လာပလားဆို 'ညီမေလး.. ငါေျပာမယ္' ဆိုၿပီး ဘာမွလဲ မေျပာပဲ အလကားေနရင္း မ်က္ႏွာႀကီးက အရင္ 'မဲ့' လာၿပီး မ်က္ရည္ေတြ...၊ ေတြေတြ ေတြေတြ စီးက်လာတဲ့ ဒဏ္၊ တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္လာၿပီး ဘာမွန္းမသိ ႐ိႈက္ငို၊ ႏွပ္ေတြ တ႐ႊီး႐ႊီး ညႇစ္တဲ့ဒဏ္ကို ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ပါဘူး...။ မျဖစ္ဘူး..မျဖစ္ဘူး..။
အင္း ကိုသုေမာင္တို႔၊ ကိုမင္းလူတို႔ ဆိုရင္ေရာ...၊ မေအးဘံုတို႔၊ မစန္းစန္းေအာင္တို႔က ကၽြန္မနဲ႔ ခ်စ္ခင္တဲ့သူေတြ၊ ကိုမင္းလူရဲ႔ မစန္းစန္းေအာင္ဆို ကၽြန္မနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ေဆြမ်ိဳး ေလ။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္..။ ဒင္းတို႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ အိမ္နီးခ်င္း လႈပ္သမွ်ကို၊ ၀တၳဳ လုပ္စားတတ္တဲ့လူေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ေတာင္ေက်ာင္းဘုန္းႀကီး ေမာင္မင္းလူတေယာက္၊ မစန္းစန္းေအာင္ရဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲ ညႊန္ၾကားမႈ ေအာက္မွာ ေရခပ္၊ ထင္းခြဲ၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ၾကမ္းတိုက္၊ ျခင္႐ိုက္၊ ေခြးေမာင္း၊ ေစ်း၀ယ္၊ ထမင္းခ်က္၊ ဇက္ေၾကာဆြဲ စတဲ့ စတဲ့ ေတာက္တိုမယ္ရေတြ လုပ္ေနရတာကို ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ မၾကည့္ရက္ပါဘူး။
သူတို႔ အကိုႀကီး ဟိုပိန္တာ႐ိုး လူႀကီး (ခ်စ္ခင္တဲ့ မခ်ိဳရီေလးအတြက္ စဥ္းစားမိတိုင္း ရင္ထုမနာ ျဖစ္ရတဲ့) ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္၀ဏၰ ဆိုတဲ့သူေတာ့ ( အခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္မနဲ႔ မေခၚတဲ့အတြက္) လံုး၀ကို မစဥ္းစားဘူး။
ေနအုန္း...၊ အိမ္နီးနာခ်င္းအျဖစ္ အသင့္ေတာ္ဆံုးဟာ ဘာမွဇယား မ႐ႈပ္တဲ့၊ ကၽြန္မအကို လူပ်ိဳႀကီး ေ႐ႊ (ေ႐ႊကို၀င္းၿငိမ္း) ဆိုဘယ္ႏွယ္လဲ။ စာမူခေတြ ဘာေတြ ႀကိဳထုတ္လို႔ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒင္းက စာနယ္ဇင္းေခါင္ခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္တဲ့အျပင္၊ မိတ္ေဆြေတြလဲ ေပါမ်ားေတာ့ စားစရာ၊ ေသာက္စရာ၊ လက္ေဆာင္ပဏၰာေတြလဲ ေပါမ်ားတယ္။ ဒင္းတေယာက္ထဲဆို အလွ်ံပယ္ျဖစ္ေနတာ...။ ကိုယ္သြားစား႐ံုပဲ။ မေကာင္းဖူးလား..။ ဟင့္အင္း မေကာင္းေသးဘူး၊ မျဖစ္ဘူး၊ ဒင္းရဲ႔ လက္သံုးစကားႀကီး ႐ွိတယ္ေလ..။ "ဒီမယ္ ငါ့ႏွမ..၊ စာမူမပါရင္ တိုက္ကို မလာနဲ႔" ဆိုတဲ့ စကားႀကီးေလ။ 'စာမူမပါရင္ အိမ္ကိုမလာနဲ႔.. ငါ့ႏွမေရ' လို႔ ေျပာမဲ့လူမ်ိဳးႀကီးနဲ႔လဲ ေနလို႔မျဖစ္ႏိုင္။
သူနဲ႔တြဲရက္ စဥ္းစားမိတဲ့ ဇမၺဴတလူ (ေ႐ႊေမာင္ေဇာ္) (ဆိုက္ကားတစီးနဲ႔ တၿမိဳ႔လံုး လွည့္တဲ့ ဇမၺဴတလူ (ေ႐ႊဦးဥာဏ္လိႈင္) ရဲ႔ သားခ်စ္ကေလး) က်ေတာ့လဲ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်စ္ခင္တဲ့ ကေလး၊ ကိုယ့္စာအုပ္ေတြကိုလဲ ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ေပး႐ွာတဲ့ ကေလးေပမယ့္.. ဒင္းကေလးကလဲ 'ထုတ္ေ၀သူ is ထုတ္ေ၀သူကေလး'....။ (ဒီကိုမထြက္ခင္ ဒင္းမွာတဲ့ စကား က 'အမ ကိုးရီးယားမွာ လံုးခ်င္းတအုပ္ ပီးေအာင္ေရးခဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ထုတ္မွာ' တဲ့) ဆိုေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းဆိုလို႔ကေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္မ်ား နားညီးရမလဲ..။ ေတာ္ေသးၿပီ။
အင္း... ေရးေတးေတး႐ွိတာကေတာ့ 'ေ႐ႊ'ရဲ႔ ညီေလးေတြ၊ ကိုဆန္နီၿငိမ္းတို႔၊ ကိုမ်ိဳးျမင့္ၿငိမ္းတို႔ေတြပဲ။ ကၽြန္မ၀တၳဳ မ်က္ႏွာဖံုးအတြက္ ကိုဆန္နီကို အခ်ိန္မေ႐ြး အပူကပ္လို႔ ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ခ်စ္ဇနီးကေလး 'ေအမီ'ေလးက စစ္ကိုင္းသူပီပီ ကၽြန္မႀကိဳက္တဲ့ အညာစာေတြ အကုန္ခ်က္တတ္တယ္။ မဆိုးဖူးေနာ္။ ဒါေတာင္ ဆရာမ်ိဳးျမင့္ၿငိမ္းကို (ေပဖူးလႊာ သံေယာဇဥ္ ဘယ္ေလာက္ႀကီးေပမယ့္) စဥ္းစားရမဲ့ထဲမွာ ပါတယ္။ ကၽြန္မ ေနရဲပါ့မလား...။
အိုေတာ္ၿပီ..၊ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ လူႀကီးေတြနဲ႔ နီးနီးေနတာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ဆရာပါ၊ ဆရာတာ၊ ေမဦး၊ မမ၀င္း၊ ကၽြန္မဦးေလးကဗ်ာဆရာႀကီးေတြ၊ ဆရာႏိုး (ဆရာႏိုးကေတာ့ သူ႔ကို ဇာတ္လိုက္လုပ္မွာစိုးလို႔ ကၽြန္မနားမွာ ေနခ်င္မယ္မထင္)။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူႀကီးေတြ နားမွာ ေနတာပဲ ေကာင္းမယ္။
အင္း.... ကၽြန္မ ျမင္ေယာင္ေသးေတာ့တယ္...။
႐ြာလမ္းမေပၚမွ ကဗ်ာကို ေအာ္ဟစ္႐ြတ္ေနမယ့္သူေတြ။ 'ဘယ္သူေျပာလဲ တေတာလံုးေႂကြ' ေတြေလ..။ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ ရန္ျဖစ္သံေတြ..။ ရီေ၀သီဆို ကခုန္သံေတြ။ အိုး.. ကိုယ့္လူေတြကေတာ့ လူဂုဏ္တန္ေတြခ်ည့္ပဲ။
ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ ကိုယ့္လူ၊ လူဂုဏ္တန္ေတြကို ကၽြန္မ လြမ္းလိုက္တာ။
လြမ္းေအာင္လဲ ကၽြန္မကို ႐ြာစားေက်ာ္ စိန္ေမာင္ကိုႀကီးနဲ႔ ကိုအံ့ႀကီးတို႔ရဲ႔ နံမည္ေက်ာ္ 'ၿမိဳင္ေဟမ၀န္' ၿမိဳင္ထႏွစ္ပါးသြားက ေဖးကူေနတယ္ေလ...။
'xx လြမ္းစရာ့ ၿမိဳင္ကုန္းေဗြxx တခိုင္လံုးေ႐ႊ' တဲ့...။
တခိုင္လံုးေ႐ႊ..၊ ဟုတ္တာေပါ့..။ ၾကည့္ပါအုံး.. တကယ့္ကို တခိုင္လံုးေ႐ႊ။ ကၽြန္မေ႐ွ႔က ခူႏြာ ေတာအုပ္ကေလး ေလ..။ ကၽြန္မေရာက္စတုန္းက အစိမ္းေရာင္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မကို ႀကိဳဆိုခဲ့တဲ့ စိမ္းျမျမ ေတာအုပ္ကေလးက လြမ္းစရာ အ၀ါေရာင္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မကို ႏႈတ္ဆက္ေနပါေပါ့လား။
'xx သင္း၍ေပ်ာ္က်ဴးေ၀.. ညႇင္းေလ့ေဆာ္ဦးေႏြxx သင္း၍xx သင္း၍ ေပ်ာ္က်ဴးေ၀..၊ ေႏြဦးဆန္း.. သမို႔xx'
လြမ္းဖြယ့္ ဦးအံ့ႀကီးရဲ႔အသံ..။ ျမန္မာဆန္လွတဲ့ အသံ၊ အလြန္ဆြဲေဆာင္မႈ ႐ွိတဲ့အသံ။ ထပ္တလဲလဲ နားေထာင္လို႔ မ၀တဲ့အသံ။
အိုး ႐ြာစားစိန္ေမာင္ကိုႀကီးရဲ႔ လက္သံကေရာ၊ ေကာင္းလိုက္တာ၊ တ၀ိုင္းလံုးကလဲ ၿမိဳင္ေနတာပဲ၊ 'ခၽြင္' ဆိုတဲ့ စည္းသံေလးကလဲ လြင္ေနတာပဲ၊ ၀ါးလက္ခုပ္သံေလးကလဲ ခ်ိဳေနတာပဲ။ ဆိုင္းေနာက္ထႀကီး ေျပာသလို 'ပါရမီ့႐ွင္' ႏွစ္ဦးေတြ႔တဲ့ ပြဲေပကိုး။
ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းက၊ ဂါ၀န္၀တ္အ႐ြယ္တုန္းက၊ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိပဲ၊ ဒီၿမိဳင္ေဟမ၀န္ ၿမိဳင္ထကို မပီကလာ ပီကလာဆိုၿပီး ကတန္းခုန္တန္း ကစားခဲ့ဖူးတယ္။ သီခ်င္းထဲက 'ေတာင္၀ဏၰေဗြတခြင္မွာxx ေမာင္လွေဖ ျမင္႐ံုနဲ႔ေမာ' ဆိုတာကို 'ေမာင္လွေဖ ျမင္႐ုပ္ႀကီးနဲ႔..' လို႔ပဲ ကၽြန္မက ဆိုတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ကၽြန္မအဖိုးရဲ႔ ကူးတို႔ဆိပ္က ရထား(ျမင္းလွည္း) ေမာင္းတဲ့ ကိုလွေဖႀကီးကို ေျပာတယ္လို႔ ထင္ေနတာ။ အဲဒီေခတ္အခါက အင္မတန္ ေခတ္စားၿပီး လူတိုင္းပါးစပ္ဖ်ား ေရာက္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းမို႔၊ ကေလးေတြ ပါ းစပ္ထဲအထိ ေရာက္သြားတာေပါ့....။
နဲနဲႀကီးလာေတာ့ ဒီသီခ်င္းကို ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႔ 'သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲဆက္၍ေခၚ မည္ခိုင္' ၀တၳဳထဲက 'ႀကိဳင္ လိႈင္ ခိုင္လံုးရယ္၊ ၿမိဳင္လံုးရယ္' ဆိုတာနဲ႔ ထပ္ၿပီး သိတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ခံစားဖူးတာက ကိုအံ့ႀကီးသီခ်င္းေတြကို ကၽြန္မ အ႐ူးအမူး စြဲလန္းသြားတဲ့ အခ်ိန္။ ကၽြန္မ အႀကိဳက္ဆံုး၊ အႏွစ္သက္ဆံုးနဲ႔ အစြဲလန္းဆံုး သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္က 'ၿမိဳင္ေဟမ၀န္' ၿမိဳင္ထနဲ႔ ဆရာႀကီးဦးဘသိန္း(မႏၱေလး)ရဲ႔ 'စိမ့္ႀကီးၿမိဳင္ႀကီး' ျပည္ေတာ္ျပန္ ႏွစ္ပါးသြားေပါ့..။
ေ၀းေျမရပ္ျခား ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မို႔ေလလား..၊ မေျပာတတ္ပါဘူး...၊ နားေထာင္ရ တာ ပိုလို႔ အရသာ ႐ွိေနသလိုပဲ။ လြမ္းစရာလဲ ပိုေတာင္ေကာင္းေနသလိုပဲ။ အခုဒီမွာ ကၽြန္မတေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲ မသိ။ မနက္စာစားလဲ ဒီသီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္...။ ညစာစားလဲ... ဒီသီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္နဲ႔။ စာေရးေတာ့လဲ ဒီသီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္နဲ႔..။ အငိုဆရာေတြရဲ႔ ႏွမပီသစြာ မ်က္ရည္ကလဲ က်ရေသးတာ။ ကၽြန္မ႐ူးေလာက္ေအာင္လဲ သီခ်င္းက ေကာင္းေပတာကိုး။ အဆိုက ေကာင္းေပတာကိုး။
'စိမ့္ႀကီးၿမိဳင္ႀကီး' ထဲက ဆရာႀကီးဦးဘသိန္းရဲ႔ စကားလံုး အႏု၊ အႏြဲ႔၊ အလွေလးေတြ ကိုလဲ ၾကည့္စမ္းပါအုန္း...။
'xxx ဖိုးေ႐ႊေခါင္ ငွက္ငယ္ကရယ္... မေလးကို ျမည္ကာေခ်ာ့တယ္...
ရီကာေခ်ာ့တယ္xxx ရီပါေတာ့ကြယ္...၊ ျမည္ကာေခ်ာ့တယ္ေလး...' တဲ့။
ျပည္ေတာ္ျပန္လမ္း ခရီးၾကမ္းမွာ...၊ ပင္ပန္း႐ွာတဲ့ ခ်စ္သူမင္းသမီးေလးကို မင္းသားေလးက ေခ်ာ့တဲ့ အေခ်ာ့ေလး ေလ..။ စကားလံုးေလးေတြ ထပ္ထားတာမ်ား ဘယ္ေလာက္လွလဲ။ ၾကင္နာ ညႇာတာတတ္တဲ့ ေယာက္်ားေကာင္းတို႔ရဲ႔ စိတ္ကိုလဲ ၾကည္ႏူး စရာ ျမင္ရတယ္။ မေလးရယ္၊ မင္းမ်က္ႏွာေလး ညႇိဳးေနလို႔၊ ေ႐ႊဖိုးေခါင္ငွက္ကေလးက၊ ၿပံဳးကာရီကာနဲ႔ ေအာ္ျမည္လို႔ ေခ်ာ့ေန႐ွာတာ.... ရီလိုက္ပါေတာ့ကြယ္တဲ့။
'ေဟာဒီ ကုန္းအတက္ကေလးက ေခ်ာ္မယ္.. ေမာင္ပုခံုးကို မွီတြဲလိုက္ပါ့ကြယ္' ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ေလး ကိုမ်ား ၾကည့္ပါအုန္း..။ 'ေခ်ာ္မယ္' ဆိုတဲ့ စကားလံုးမ်ိဳးေလးကို လူတိုင္း သံုးႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါဖူး။
'တလွမ္းမကြာတယ္၊ ဘယ္ဆီ ျမန္းပါေစေတာ့ရယ္xx၊ နန္းညာႏြယ္ တြယ္မွီကာ လိုက္႐ွာေလတဲ့ မယ္' တဲ့။
'ကႏၱာမဆံုးမီမွာကြယ္... တလမ္းလံုး သီကရီ... မဒီပန္း႐ွာေရာ့မယ္' တဲ့။
'႐ွာ' ဆိုတဲ့ စကားေထာက္ လွလွေလးကို မႏၱေလးသားဆရာႀကီးက သံုးသြားတာေလး မ်ား လွလိုက္တာ။
ကၽြန္မႀကိဳက္သေလာက္သာ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ဒီသီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ကို နားမေထာင္ဘူး ေသးရင္၊ နားေထာင္ၿပီးေတာ့လဲ မခံစားရဖူးဆိုရင္ အဲဒီသူဟာ ျမန္မာမဟုတ္ဖူး။
'ၿမိဳင္ေဟမ၀န္' ကို တစိမ့္စိမ့္ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ ၿမိဳင္ေဟမ၀န္စပါယ္႐ွယ္လစ္ ဆရာႏိုး (ဆရာေမာင္သာႏိုး) ရဲ႔ အသံ၀ါႀကီးကိုလဲ လြမ္းပါ့ ဆရာႏိုးရယ္။ အိုး.. ၿပီးေတာ့ ခုမွ သိတယ္။ ကိုအံ့ႀကီး ဆိုေပါက္ေတြကို.. ဆရာႏိုးက အပီရတာပဲ။ 'ေႏြဦးဆန္း... သမို႔' 'ဆန္း' ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ လည္ေခ်ာင္သံေလးနဲ႔ 'ဆန္း' လိုက္တာကအစ အပီပါပဲလား။
ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ေတြေအာက္မွာ အသံကုန္ ဟစ္ေအာ္တတ္တဲ့ ဆရာႏိုးရဲ႔ 'ၿမိဳင္ေဟမ၀န္' သံကို နားမေထာင္ရတာ ၾကာၿပီ။
ကၽြန္မ ျပန္လာရင္ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ တေနရာကို ကၽြန္မတို႔သြားၿပီး ေအာ္ၾကရေအာင္ ဆရာႏိုးေရ...။
ဒါေပမယ့္ မမခင္ေလးႏြယ္ေရ...။ ကၽြန္မတို႔မွာ ဆရာႏိုးေအာ္ရင္ လိုက္ေအာ္မဲ့ အဖြဲ႔က နည္းသြားၿပီေနာ္။ လက္ခုပ္သံေတြက သိပ္ၿမိဳင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
'ေမာင္မင္းတို႔ေရ' လို႔ တိုင္လိုက္တဲ့ေနရာေရာက္ရင္ 'ဘုရား' ဆိုတဲ့ အသံကုန္ ေအာ္လိုက္မယ့္ အသံေတြက အားေပ်ာ့ေနေတာ့မွာ....။
လက္ခုပ္တီးေနရာက စိတ္ပါလာရင္ ခါးေထာက္ၿပီး ကဗ်ာလြတ္ထ 'က' တတ္သူ တေယာက္လဲ ပါမွာမဟုတ္ေတာ့...။
ၿပံဳးခ်ိဳျမျမနဲ႔ လပ္ခုပ္တီးရင္း ျပာလဲ့လဲ့အသံနဲ႔ လိုက္ေအာ္ ေပ်ာ္႐ႊင္တတ္႐ွာသူ တဦးဟာလဲ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဟို... အေ၀းႀကီးကို ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။
'ကမၻာတ၀ွမ္းမွာ
ငါအလြမ္းဆံုး ရိပ္ၿမံဳ
ေ႐ႊတိဂံုေစတီ႐ွိရာ
ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္႐ြာသို႔
ဘယ္ခါက်မွ ျပန္ႏိုင္ပါ့
ေလယဥ္ဘယ္ေတာ့မွ ဆိုက္ႏိုင္ပါ့
သည္မွာ မဂၤလာဒံု
သည္မွာ ေ႐ႊတိဂံု လို႔
အာ႐ံုညႊတ္တမ္း
စိတ္ကပဲ မွန္းလိုက္ရ
အိမ္ျပန္လမ္းစ... မႈန္ပ်ပ်....' တဲ့....။
ကၽြန္မ စိတ္ထိခိုက္လွတဲ့ ဒီကဗ်ာအပိုင္းအစေလးကို ၿပီးခဲ့တဲ့ အပါတ္တနဂၤေႏြ စာအုပ္ဂုဏ္ၿပဳပြဲမွာ ကၽြန္မ ႐ြတ္ျပမိေတာ့၊ မ်က္ရည္သုတ္႐ွာတဲ့.. ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြ...။
အိမ္ျပန္ခ်င္ေနၾက႐ွာတဲ့ ကၽြန္မတို႔ လူမ်ိဳးေတြ...။
ကၽြန္မမွာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ နီးေပမဲ့ ဒီမွာ ကၽြန္မကို တုပ္ေႏွာင္ထားတဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြ ကလဲ အမ်ားႀကီးရယ္...။
ညေနေစာင္းလို႔ အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ စိမ္းလာၾကတဲ့ G Talk ရဲ႔ သံေယာဇဥ္ မီးစိမ္းေလးေတြ....။
'ဆရာမ ေနေကာင္းပါရဲ႔လားခင္ဗ်ာ...၊ ရာသီဥတု ေအးလာလို႔ ေႏြးေႏြးေထြေထြ ၀တ္ၿပီး ေနပါခင္ဗ်ာ..'
'လိုတာ႐ွိရင္လဲ အားမနာပဲ မွာေစခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ..၊ ရာသီအကူးအေျပာင္းမွာ ဖ်ားနာ တတ္တဲ့အတြက္ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ပါခင္ဗ်ာ..'
'ဆရာမ ဒိေန႔ ေက်ာင္းမသြားရဖူးလား၊ မီးစိမ္းေနတာ ျမင္လို႔၊ ေနမွ ေကာင္းရဲ႔လားလို႔...၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းၾကားေစခ်င္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ..'
'ဆရာမေရ.. ခုတေလာ အဖမ္းအဆီးေတြ ၾကမ္းေနတယ္၊ အသြားအလာခက္ေနလို႔ တနဂၤေႏြ ဆရာမဆီ လာလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ စိတ္မပူပါနဲ႔ ဆရာမ'
'ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ဇာတာပါတယ္ ထင္ပါရဲ႔ ဆရာမရယ္၊ ဆယ့္ေလးႏွစ္႐ွိၿပီ၊ ခုထိေတာ့ အဖမ္းမခံရေသးဘူး ဆရာမရဲ႔...'
'ဆရာမ.. ကိုးရီးယားမွာ ျမင္းခြါ႐ြက္နဲ႔ နံနံပင္ကို ခြဲလို႔ရရဲ႔လား၊ ဆရာမ ဒီလို ခရီးေတြ ေလွ်ာက္သြားေနတာကို အဖိုး (ဘိုးေက်ာက္ႀကီး) မ်ားသိရင္ သိပ္၀မ္းသာမွာပဲေနာ္၊ သမီးက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဆရာမရဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ပါ၊ စကၤပူကပါ၊ သမီး ဆရာမကို မအိပ္ခင္ စကၤပူပံုျပင္ေတြ ေျပာျပမယ္ေနာ္..'
'ဆရာမေရ.. ဟိုတခါ.. ေဘာေက်ာ္ေမြးေန႔မွာ မုန္႔ဟင္းခါး တူတူစားတဲ့ 'ကိုဘိုးသာ' တေယာက္ ေျပးရင္လႊားရင္း ႏွလံုးေသြးရပ္ၿပီး ဆံုးသြား႐ွာၿပီ.. ဆရာမရယ္'
'ဆရာမက ႂကြက္နီ က်ေတာ့ သတိရ၊ မိုးေဇာ္က်ေတာ့ သတိရ က်ေနာ့္က်ေတာ့ေမ့...၊ ခ်င္းမိုင္က.. ႂကြက္ျဖဴေလ..၊ ခုေတာ့ ခ်င္းမိုင္ကို ေမ့ၿပီေပါ့....'
ကၽြန္မမွာ သူတို႔ေလးေတြရဲ႔ ေမတၱာေတြနဲ႔လဲ ေႏြးေထြးလွပါရဲ႔...။
စိတ္ထိခိုက္စရာက်ေတာ့လဲ စိတ္ထိခိုက္ပါရဲ႔။
ညဖက္ေရာက္လို႔ တေယာက္ေယာက္ရဲ႔ မီးစိမ္းေလး တက္မလာရင္.. ရင္ပူရၿပီ..။ ကေလးေတြ ပါသြားၿပီလား။ ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္ဆိုၿပီး ဖံုးဆက္ခ်င္ၿပီ။
မီးစိမ္းေလးေတြနဲ႔အတူ တင္ထားတတ္တဲ့ သူတို႔ေျပာခ်င္တာ၊ သတင္းေပးခ်င္တာ၊ ေ၀မွ်ခ်င္တာ၊ ခံစားရတာေလးေတြကို ဖတ္ရတာကလဲ တခါတရံ စိတ္၀င္စားစရာ၊ တခါတရံ ၿပံဳးစရာ၊ တခါတရံက်ေတာ့လဲ မ်က္ရည္၀ဲခ်င္စရာပါ။
'ကိုဘိုးသာ' ေလး ဆံုးတဲ့ေန႔က သူတို႔တင္ထားတဲ့ စာေလးေတြေလ...။
'စေနေန႔တိုင္း သတိရေနတယ္ ဘိုးသာရာ' တဲ့။
'ငါတို႔အားလံုး စိတ္မေကာင္းၾကပါဖူးကြာ.. ဘိုးသာရာ၊ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ' တဲ့။
ဒီက သံေယာဇဥ္တင္မကပါဖူး..။ ဟိုး..... ကမၻာအေနာက္ျခမ္းမွာ ေနထိုင္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႔ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း အကိုႀကီး ေမာင္မာယာ တေယာက္ကလဲ အလြန္စိတ္ထိခိုက္ေအာင္ ေျပာတတ္တာ....။
'ျမန္မာျပည္က ထညက္ခဲကို လြမ္းတယ္ဗ်ာ... မစားရတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားၿပီလဲ ေတာင္ မေျပတတ္ေတာ့ဘူး....'
'.... သူနဲ႔ ငရံ႕ အူနဲ႔ မစားရတဲ့ သက္တမ္း၊ အတူတူေလာက္႐ွိမွာ.....'
'ဒီေန႔ တခုသတိရတယ္၊ '၀ေရာင္းခ်ဥ္'၊ မစားရတာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္သြားၿပီ..'
' '၀ေရာင္းခ်ဥ္' ဆိုတာ သိလား၊ ေမာ္လၿမိဳင္က။ ေဒါင္းေျခေရာပဲ'
'အညာက ႏြားႏို႔ခဲ၊ ကၽြဲႏို႔ခဲ ကိုလဲ လြမ္းတယ္....'
'စားခ်င္တာေတြ၊ သြားခ်င္တာေတြ၊ က်န္းမာတုန္း၊ စားႏိုင္တုန္း၊ သြားႏိုင္တုန္း၊ ျပန္ႏိုင္ရင္ ေကာင္း မွာေနာ္...၊ ကပ္ေပၚတင္ၿပီး ပက္လက္ျပန္သြားရလို႔ ဘာလုပ္ရမွာလဲ...'
'ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ပါဖူး.....'
ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့.....။ မေျပာပါနဲ႔...။ အဲလို မေျပာၾကပါနဲ႔...။
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုတာ ေရာက္လာမွာပါ...။
ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ ၾကည္ႏူးစရာအေကာင္းဆံုး အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဟာ တေန႔ေန႔မွာ ေရာက္ကိုလာမွာပါ..........။

ႏုႏုရည္ အင္း၀။