{၂၀၀၁ မတ္လ၊ မာယာတြင္ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ အင္တာနက္ စာဖတ္ပရိသတ္ အတြက္ ထပ္မံ ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ }
အေမတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက တို႔အေဖက ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ စာဖတ္ေနတယ္။ အေမတို႔ ညီအစ္မက အေဖ့ေျခရင္းမွာ ကစားေနႀကတယ္။ ကစားရင္း ဘာက ဘယ္လို ျဖစ္တယ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ညီအစ္မ ရန္ျဖစ္ႀကပါေရာ။ ရန္ျဖစ္ေတာ့ အေမက ညီမကို "နင္က ဂန္ဂယား မယားဟဲ့" လို႔ဆဲေတာ့၊ ညီမ အတင္က "နင္က အပၸနားမယားဟဲ့" လို႔ျပန္ဆဲတယ္။ ညီအစ္မ "အပၸနားမယား၊ ဂန္ဂယားမယား" နဲ႔ ဆဲေနႀကတာ အခြန္းမ်ားေတာ့ အေဖက နားႀကားျပင္းကတ္ၿပီး ထ႐ိုက္ပါေလေရာ။
အေဖဆိုတာ တို႔ကိုသိပ္႐ိုက္ခဲတဲ့ အေဖပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအ႐ြယ္ကေလးေတြနဲ႔ လင္ေပးစား ဆဲရမလားဆိုၿပီး သိပ္စိတ္ဆိုးလို႔ ႐ိုက္တာေနမွာေပါ့။ အခါတိုင္းဆိုရင္ ႐ိုက္တဲ့ အလုပ္က အေမ့အလုပ္။ အေဖ႐ိုက္တာ ဒီတခါပဲခံရဖူးတာ။ အေမတို႔ ညီအစ္မကေတာ့ အဲဒီ ကတည္းက မဆဲဝံ့ေတာ့ဘူး။
မင္းတို႔က အေမတို႔ဆဲတဲ့ အဆဲကို နားလည္ႀကရဲ႔လား။ အပၸနားတို႔ ဂန္ဂယားတို႔ ဆိုတာ တို႔အရပ္ထဲမွာ ေရေရာင္းေနတဲ့ ေရသည္ ေကာ္ရင္ဂ်ီကုလားေတြရဲ႔ နာမည္ေတြေပါ့ကြယ္။
တို႔မႏၱေလးမွာက ဟိုအရင္က အဝီစိတြင္းေရဆိုတာကို ရပ္ကြက္နည္းနည္းကေလးပဲ သုံးႏိုင္တာပါ။ က်ဳံးပတ္လည္က အရပ္ေတြက က်ံဳးေရကို သုံးရတယ္။ က်န္ ရပ္ကြက္ေတြ အားလံုးက တြင္းေရကိုခပ္သုံးရတာ။ အဲဒီမွာ ေရတြင္းကလည္း အေတာင္၂ဝ-၂၅ ဆိုတာ တိမ္တဲ့တြင္းေတြ။ တခ်ိဳ႔ေရတြင္းေတြက အေတာင္ ၃ဝ-၄ဝ နက္ႀကတယ္။ ဒီလိုတြင္းထဲက ေရကို ခပ္ျပီး ၄ ဂါလံဝင္ ေရနံဆီပုံး (၂)ပုံးနဲ႔ အျပည့္ထည့္ျပီး အိမ္ေတြကို ထမ္းပို႔တဲ့အခါ လက္ငင္းဝယ္ရင္ ေရတထမ္း ၁ျပား၊ လေပးဝယ္ရင္ တေန႔တထမ္းယူရင္ တလမွ တမတ္(၁၆)ျပား ေပးရတယ္။ အဲဒီ ေရထမ္းေရာင္းတဲ့ အလုပ္ကို အမ်ားအားျဖင့္ ေကာ္ရင္ဂ်ီ ကုလားေတြက လုပ္ႀကတာ။ ဒါေႀကာင့္ ေရသည္ႀကီးဆိုတဲ့ စကားထက္ 'ပန္နီဝါလား' ဆိုတာကို တို႔တေတြက ပိုၿပီး နားလည္တယ္။
အေမတို႔ငယ္ငယ္ အဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းက ေရတထမ္း ၁ျပားနဲ႔ ေရာင္းစားရ တဲ့အလုပ္ကို ဗမာေတြက သိပ္မလုပ္ခ်င္ႀကဘူး။ ပင္ပန္းသေလာက္ ပိုက္ဆံမရလို႔။ ဒါေႀကာင့္ ၿမိဳ႔ေတြမွာ ေကာ္ရင္ဂ်ီေတြက ေရထမ္းေရာင္းတယ္။
႐ုံးေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ၊ လမ္းေတြမွာ တံျမက္စည္းလွည္းတဲ့ အလုပ္ဆိုရင္လည္း ဗမာေတြ လုပ္တာနည္းတယ္။ ကုလားေတြ လုပ္ႀကတာပဲ။ သူတို႔ကို 'ဂ်ာဒူးဝါလား' လို႔ေခၚတယ္။ ေနာက္ျပီး တို႔မႏၱေလးမွာ ရထားလုံးလို႔ေခၚတဲ့ ဘီး(၄)ဘီးနဲ႔ ျမင္းရထား ေတြ႐ွိ တယ္။ ခုေခတ္မွာ ႐ွိတဲ့ ဘီး(၂)ဘီး နဲ႔ ျမင္းရထားကိုေတာ့ ျမင္းရထား မေခၚဘူး။ ျမင္းလွည္းလို႔ ေခၚတာ။ ေအာက္အရပ္က တခ်ိဳ႔ ၿမိဳ႔ေတြမွာ ဘုံျပတ္ လို႔ေခၚတယ္ ထင္တယ္။ မႏၱေလးမွာ ဟိုတုန္းက ျမင္းလွည္းမ႐ွိသေလာက္ပဲ။ ျမင္းရထားပဲ လမ္းေတြေပၚမွာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီ ရထားေမာင္းတဲ့ အလုပ္ကိုလည္း ကုလားေတြပဲ လုပ္တယ္။ သူတို႔ကို 'ဂါလီဝါလား' လို႔ေခၚတယ္။ အဲဒီတုန္းက တို႔မႏၱေလးမွာ လံျခားေတာ့ မ႐ွိဘူးကြဲ႔။ ရန္ကုန္တို႔၊ ေမာ္လၿမိဳင္တို႔မွာသာ ႐ွိတာ။ လံျခားကို ဘယ္သူေတြ ဆြဲသလဲ သိလား။ ေကာ္ရင္ဂ်ီေတြပဲေပါ့။
တို႔က ကုလားေမာင္းတဲ့ ရထားစီးႀကတာဆိုေတာ့ ဒိုင္းနား-ညာခ်ိဳး။ ဘားယား-ဘယ္ခ်ိဳး၊ ဆီးတား-တည့္တည့္၊ အာစေတး-ျဖည္းျဖည္း၊ ဂ်ာလတီး- ျမန္ျမန္။ ဟိုး-ရပ္ေတာ့ ဆိုတဲ့ကုလားစကားကို လူတိုင္း တတ္ႀကတယ္။
အေမတို႔ ေစ်းသြားတဲ့အခါ ေစ်းဝယ္တဲ့ ေစ်းဆြဲျခင္းဟာ ေလးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ဖာသာ မဆြဲခဲ့ဘူး။ ေစ်းထဲမွာ ေတာင္းကေလးေတြ ထမ္းျပီး 'အစ္မ-ကူလီ- ကူလီ' လို႔ေအာ္ေနတဲ့ ကေလးအလုပ္သမား ေကာ္ရင္ဂ်ီကေလးေတြကို ေခၚျပီး အကိုင္ခိုင္းလိုက္တာပဲ။ ေပးရတာက ၂ ျပား၊ ၁ ပဲကိုး။
ဟို ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး မျဖစ္ခင္က တို႔ႏိုင္ငံမွာ တို႔လူမ်ိဳးေတြက ေအာက္တန္း က်တယ္ထင္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြကို တို႔က မလုပ္ဘူး။ အဲဒီ ေကာ္ရင္ဂ်ီေတြက ေစ်းေပါေပါ နဲ႔ လာလုပ္ေပးေနတယ္ေလ။ တို႔ကလည္း မိလႅာသိမ္းတာကအစ ေကာက္စိုက္တာ အဆုံး သူတို႔ကို ခိုင္းတာပဲ။ သူတို႔ တို႔ႏိုင္ငံထဲ လာအလုပ္လုပ္ေနတာက သိန္းနဲ႔သန္း နဲ႔ခ်ီ ႐ွိတယ္ကြဲ႔။ ေအာက္ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သာၿပီး ေပါမ်ားေသးတယ္။
သူတို႔ခမ်ာမယ္ သူတို႔ႏိုင္ငံက ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲေနလို႔ တို႔ဆီကိုလာၿပီး ဒီလို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ လုပ္ေနသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ တို႔ႏိုင္ငံမွာ သူတို႔ ေနႀက ထိုင္ႀကပုံ ကိုေျပာျပကို ေျပာျပဦးမယ္ေနာ္။
ေရထမ္းေပးေနတဲ့ ေရေဖာက္သည္ ေကာ္ရင္ဂ်ီတေယာက္က "အစ္မ အိမ္ေဘးက အဖီကေလး အားရင္ငွားပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တလ (၅)က်ပ္ ေပးပါ့မယ္" ဆိုတာမ်ိဳး လာေျပာရင္ အမိုးသာ႐ွိၿပီး တခန္းသာက်ယ္တဲ့အဖီမို႔ အိမ္႐ွင္က အဖီကလည္း အားေနတာ၊ တလ (၅) က်ပ္ဆိုတာလည္း အလကားရေနတာ ပန္နီဝါလား လာေနရင္ အိမ္ေစာင့္ ဒလဝမ္ေတာင္ ရေသးတယ္ဆိုျပီး ငွားလိုက္မိေရာ။ သူတို႔က အကာကေလး ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ထည့္တယ္။ ပထမေတာ့ အဖီကေလးထဲ ကုလား ၂ - ၃ ေယာက္။ ေနာက္ေတာ့ ၃ - ၄ ေယာက္၊ ေနာက္ေတာ့ ၅ ေယာက္ ၆ ေယာက္၊ ေနာက္ ၁ဝ ေယာက္ ၁၅ ေယာက္။ လူေတြ မ်ားမ်ားလာလိုက္တာ၊ ညမ်ား ဘယ္လို အိပ္ႀကပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားလို႔ေတာင္ မရဘူး။ တခ်ိဳ႔လည္း အျပင္မွာ ထြက္အိပ္ႀကတာပါ။
သူတို႔က တေနကုန္အလုပ္ေတြကို ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ႀက၊ ညေနတိုင္ေတာ့ ထန္းရည္၊ ဓနိရည္စတဲ့ အေပါဆုံး အရက္ေသစာကေလး ေသာက္စားျပီး ျပန္လာႀက၊ အခန္းမွာ သီခ်င္းညည္းတဲ့လူကညည္း၊ စကားေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာတဲ့လူက ေျပာ၊ တခိ်ဳ႔က တကိုယ္ေရ မဟုတ္ဘူး၊ ကုလားမဇနီး ပါလာေသးတယ္။ ဒီမိန္းမနဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္ ဒီအခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲ ဘယ္လိုေနႀကမွန္းလည္း မစဥ္းစားတတ္ဘူး။
သူတို႔မွာ စာတတ္တဲ့လူ မ႐ွိဘူး။ သူတို႔ ႏိုင္ငံျပန္ၿပီး စာေရးခ်င္ရင္ သူတို႔လူမ်ိဳးခ်င္းထဲ က စာတတ္တဲ့လူကို ပိုက္ဆံေပးျပီး အေရးခိုင္းတယ္။ အဲဒီလူက စားပြဲကေလး တေတာင္ေလာက္နဲ႔ လမ္းေဘးထိုင္ေနတာ။ အလုပ္လုပ္လို႔ ရသမွ်စုေဆာင္းျပီး ေနရပ္ကို တလတႀကိမ္ ေငြပို႔တယ္။ သူတို႔ စားတာက ပဲဟင္းနဲ႔ င႐ုတ္သီးေတာင့္။ ထမင္းကို ပဲဟင္းဆမ္း၊ ဆားျဖဴး၊ င႐ုတ္သီး အေတာင့္လိုက္ ကိုက္စား၊ တပန္းကန္ ကုန္ၿပီဆိုေတာ့ ပန္းကန္ထဲ ေရထည့္ လက္ေဆးျပီး အဲဒီ လက္ေဆးေရ ပန္ကန္ေဆးေရကို ေမာ့ေသာက္လိုက္တာ၊ သြန္မပစ္ဘူး။ ပလုတ္က်င္းၿပီးေတာ့လည္း မ်ိဳခ်လိုက္တာ၊ ထမင္းတေစ့ မေလလြင့္ရဘူး။
တခါတရံ သိပ္ပိုက္ဆံစုမိလို႔႐ွိရင္ အိႏိၵယျပန္တဲ့လူက ႐ွိေသးတယ္။ ခဏျပန္တာေနာ္၊ အၿပီးမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီျပန္ရင္ သူက မိန္းမနဲ႔လူျဖစ္ခဲ့ရင္ သူ႔မိန္းမကို ပိုက္ဆံေပးႏိုင္တဲ့ အတူေန ေကာ္ရင္ဂ်ီတေယာက္ကို ငွားထားခဲ့တယ္။ တလ ဘယ္ေ႐ြ႔ ဘယ္ေလာက္ဆိုတဲ့ ေစ်းႏႈန္းနဲ႔။ ဒီငွားခ ယူသြားတယ္၊ သူျပန္လာေတာ့ သူ႔မိန္းမကို ျပန္ယူၿပီး ျပန္ေပါင္းတယ္။
အဲဒီ ေကာ္ရင္ဂ်ီ အလုပ္သမားေတြဟာ တို႔ႏုိင္ငံကို ကမၻာစစ္မီးႀကီး ေရာက္႐ွိ ေတာက္ေလာင္လာေတာ့ အိႏိၵယကို ျပန္ေျပးႀကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ျပန္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေလာက္လမ္းမွာ ေသသလဲ မသိဘူး။ အမ်ားစုႀကီးက ကုန္းလမ္းကေနၿပီး ေျခက်င္ ျပန္ႀကရတာကိုး။
စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ ဒီအလုပ္သမားေတြ တို႔ႏိုင္ငံက လက္မခံေတာ့ဘူးကြဲ႔။ ဒါေႀကာင့္ စစ္ၿပီးမွ လူျဖစ္တဲ့ လူငယ္ေတြက ေကာ္ရင္ဂ်ီ အလုပ္သမားေတြ အေႀကာင္းကို မသိႀကေတာ့ဘူး။ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ အားမနာတမ္း ခိုင္းရေစရတဲ့ လူေတြ တခါတုန္းက တို႔ဆီမွာ အမ်ားႀကီး ႐ွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာကိုလည္း မသိႀကေတာ့ဘူး။ တေန႔က မေလး႐ွားတို႔၊ ထိုင္းတို႔မွာ တို႔ဆီက အလုပ္သမားေတြ တရားမဝင္ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနႀကတာ သိန္းဂဏန္းနဲ႔ေတာင္ ႐ွိတယ္။ ဒီအလုပ္သမားေတြက တိုင္းရင္းသားေတြ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြမွာ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ခိုင္းလို႔ရေနလို႔ ခိုးဝင္တာ ျဖစ္ေပမယ့္ မျပန္ေစခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ သတင္းတခု ႀကားလိုက္ရတာ အေမ့မွာ ႀကက္သီး ထလိုက္တာ။
ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁ဝ၈၊ ၁၉၉၄ ေဖေဖာ္ဝါရီ။
No comments:
Post a Comment