အိမ္ကထြက္ခဲ့ၿပီ။ ကုိတုိးႀကီးရဲ႕ ‘ျပန္မလွည့္ေတာ့ဘူး’ သီခ်င္းထဲက စာသားေတြကို နာနာက်င္က်င္ ညည္း ရင္းနဲ႔။ စစ္အစုိးရလက္ေအာက္မွာ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲ ၀င္လုပ္တဲ့သူတဦးဟာ ပုိင္းျဖတ္ခ်က္ေတာ့ ထားရ တာပဲ။ ကုိယ္ေနာက္ဆုံးလုပ္ႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္ထိ ေတာင့္ခံၿပီးလုပ္။ အဲဒီ စုိးရိမ္ေရမွတ္ကို ေက်ာ္သြားတာနဲ႔ အဖမ္း ခံမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏႊဲမလား။ ဒါက ျပည္တြင္းမွာ လႈပ္ရွားတဲ့သူတုိင္း ေ႐ြး ခ်ယ္ရတဲ့ လမ္း (၂) ေၾကာင္းပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒုတိယလမ္းပဲ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ယုံၾကည္မႈနဲ႔ ကုိယ္ပဲမဟုတ္လား။
အိမ္က ထြက္ထြက္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္တဦးက က်ေနာ့္အေမ အမ်ဳိးမ်ားရွိရာ ေညာင္ေလးပင္ဘက္ကို လုိက္ပုိ႔ေပးတယ္။ အဲဒီကေန အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ဖုိ႔ပါ။ တကယ္လုိ႔ အေျခအေနေကာင္းရင္ ဆက္လုပ္ ႏုိင္သမွ်လုပ္ေပါ့။ မေကာင္းရင္ေတာ့ သြားမယ္။ တလေလာက္ပါပဲ။ မိုးတြင္းကာလ လယ္စုိက္ခ်ိန္ႀကီး။ ေရျပင္ ေဖြးေဖြးနဲ႔ ၀ုိင္းေနတဲ့ ဘႀကီးရဲ႕ လယ္တဲေလးမွာေနလုိက္။ ႐ြာထဲျပန္လုိက္နဲ႔။ အဲဒီကာလက စာေတာ့ ေတာ္ ေတာ္ဖတ္ျဖစ္သြားတယ္။ စာအုပ္ေတြနဲ႔ပဲ ေနေနရတာဆုိေတာ့။အဲဒါနဲ႔ အဆက္အသြယ္က ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အေျခအေနက ပုိပုိဆုိးတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဒုတိယလမ္း ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဘုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ေတာထဲသြားဖုိ႔ လမ္းေၾကာင္းရွာရ၊ ေ႐ြးရတယ္။ က် ေနာ္ ပထမသြားခ်င္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းက သြားလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ပိတ္သြားၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ဒုတိယလမ္းေၾကာင္းကိုရွာ ေတာ့ ဘုရားသုံးဆူဘက္သြားဖုိ႔ အၾကံေပးၾကတယ္။ အဲဒီလမ္းကပဲထြက္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ရန္ကုန္ကို ျပန္ တက္လာၾကတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ၀ပ္က်င္းတခုရွာၿပီး ခဏ၀ပ္တယ္။ အိမ္ကိုလည္း ျပန္မရေတာ့။ ျပန္ လည္း မိသားစုေတြ ၀မ္းနည္းတာကလြဲၿပီး ထပ္ခြဲၾကရင္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းေသာကပဲ ထပ္ရဦးမွာေလ။ဒါေပမယ့္ ခက္တာက သြားဖုိ႔အတြက္ လမ္းစရိတ္ ...။ က်န္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြလည္း မိဘဆီက လက္ ျဖန္႔ေတာင္းသုံးေနရတာ မဟုတ္လား။ သူတုိ႔လည္း မရွိ။ အခက္အခဲေတြ႔ေတာ့ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ အ၀တ္အစား အားလုံးကို လူတေယာက္လႊတ္ၿပိး အေမ့ဆီက ျပန္ေတာင္းခုိင္းလုိက္တယ္။ ေငြေတာ့ မေတာင္းခ်င္။ သူတုိ႔က က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့သူေတြ မဟုတ္လား။ ပိုၿပီး လုိအပ္မွာေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ တေယာက္တည္းဆုိေတာ့ ျပႆနာမ ရွိလွပါ။အေမက အ၀တ္အစားအားလုံးကို ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကိုယ့္အတြက္ လုိအပ္မယ့္ ၀တ္စုံသုံးစုံကို ေ႐ြး ၿပီး က်န္တာေတြအားလုံးကို အ၀တ္ေဟာင္းဆုိင္မွာ ေရာင္းလုိက္ရတယ္။ ေနာက္ လက္ပတ္နာရီတလုံး။ အဲဒါနဲ႔ ပုိက္ဆံ ၆၀၀ ေလာက္ ရလုိက္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြကို ေလာက္ႏုိင္ပါ့မလားလုိ႔ေမးေတာ့ ေလာက္ပါတယ္ဆုိမွ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ မေလာက္လည္း ေနာက္ထပ္ ရေပါက္ရလမ္းက မရွိေတာ့ဘူး ။က်ေနာ့္မွတ္ပုံတင္က သုံးလုိ႔မရဘူးဆုိၿပီး ရဲေဘာ္တေယာက္က မွတ္ပုံတင္တခု လာေပးတယ္။ ကုိယ့္မွတ္ပုံတင္ အစစ္ေတာ့ လုံလုံျခံဳျခံဳ သိမ္းေပါ့။ ရထားလက္မွတ္၀ယ္ေတာ့ မွတ္ပုံတင္ျပၿပီး ဝယ္ရတာ။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္တဦးရဲ႕ အေဖက မီးရထားမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ သိပ္အခက္အခဲ မရွိလွပါဘူး။ခရီးထြက္မယ့္ ညက်ေတာ့ ေနာက္တေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူလည္း ေနလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ သူက က်ေနာ္ နဲ႔ မႏၱေလးညီလာခံမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကိုေမႊးႀကိဳင္ (ထြန္းခင္- ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ေပါင္းေလာင္းေဒသတြင္ က် ဆုံး) ျဖစ္ေနတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီက။ အဲဒီညက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ဘ၀မွာ တခါမွမၾကဳံ ဘူးတဲ့၊ ၾကဳံမယ္လုိ႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံသစ္ေတြ ၾကဳံရေတာ့မွာ မဟုတ္လား။ေနာက္ေန႔မနက္ ဘူတာႀကီးမွာေရာင္းတဲ့ ထမင္းေက်ာ္ကို စားၿပီး မနက္ငါးနာရီ ေမာ္လၿမိဳင္ရထားနဲ႔ နယ္ပယ္ သစ္တခုဆီကို စထြက္လာခဲ့ပါၿပီ။ အိပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကေတာ့ မီးေရာင္ေတြေအာက္မွာ ၿငိမ္သက္ စြာ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ငယ္ဘ၀ရဲ႕အိပ္မက္ေတြလည္း အဲဒီမွာတင္ ေပ်ာက္ ကြယ္က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ရထားကလည္း တလိမ့္ခ်င္းပါပဲ။ သတိတရျဖစ္မႈကလည္း တလိမ့္ခ်င္းပါပဲ။ က်ေနာ္ အိမ္ေပၚကေန ခဏခဏ ဆင္းဖူးတယ္။ အေမကပဲ ‘နင့္လုိသားမ်ဳိးကို ေမာင္းခ်ရမယ္ဟဲ့’ လုိ႔ ခဏခဏ ႏွင္ခ်ဘူးတာ။ က်ေနာ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆုိးပါတယ္။ ႏွင္ခ်တုိင္း က်ေနာ္ဆင္းသြားတာက ေနာက္ေဖးေက်ာခ်င္းကပ္က အိမ္ကို။ အိမ္က ဆင္းေတာ့ ဟန္က်ပန္က်။ အိတ္ေတြဘာေတြ ယူ၊ အ၀တ္အစားေတြ ထည့္၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေဖးအိမ္မွာ သြား အိပ္ေနတာ။ မနက္က်မွ `အေမ့အိမ္ေလာက္ ဘယ္အိမ္မွ မေကာင္းဘူးဆုိတာ က်ေနာ္သိပါၿပီ၊ အေမ´လုိ႔ အ ေမ့ရင္ခြင္ ေခါင္းထုိးေျပာေတာ့ မ်က္ႏွာကတင္းေနေပမယ့္ အေမ့မ်က္လုံးက အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ရႊန္းစုိေနခဲ့တယ္။အိမ္က က်ေနာ္ဆင္းရရင္ ပုံမွန္တညပါပဲ။ အေမလည္း က်ေနာ့္ကို တညထက္ပုိၿပီး မ်က္ေစ့ေအာက္က အ ေပ်ာက္မခံႏုိင္ခဲ့ဘူး။ တခါ က်ေနာ္လည္း ေဒါသထြက္၊ အေမလည္း အရမ္း စိတ္ဆုိးတဲ့အခါတုန္းကေတာ့ က် ေနာ္ ထြက္သြားဖုိ႔ စဥ္းစားေသးတယ္။ အဲဒီညတြင္းခ်င္းပဲ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို လုိက္ရွာခုိင္းတာ ကား ဂိတ္၊ ရထားဂိတ္အႏွံ႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လည္း ဘယ္ေ၀းေ၀းသြားႏုိင္မွာလဲ။ ဘယ္သူကမ်ား အေမ့ ေလာက္ က်ေနာ့္ကို စိတ္ရွည္သည္းခံႏုိင္မွာလဲ။ဒါေပမယ့္ ဒီတခါကေတာ့ အိမ္ကေနထြက္ခဲ့ရတာ တညထက္ပုိမယ္ဆုိတာ အေမေရာ၊ က်ေနာ္ေရာ သိရက္နဲ႔ ေမ့တိေမ့ေမာေနခဲ့တယ္။ ဒီတခါေတာ့ တဘ၀လုံးနီးနီးေလာက္ အိမ္ျပန္မေရာက္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ က်ေနာ္လည္း သိခဲ့ပါတယ္။ အေမလည္း သိေနပါၿပီ။က်န္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေငးရင္းေတြးလာမိတဲ့ စိတ္ကူးအပုိင္းအစေတြပါ။ လင္းအာ႐ုဏ္ မေရာက္ခင္မွာ က် ေနာ္တုိ႔ ပဲခူးဘူတာကို ျဖတ္ခဲ့ပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ စစ္ေတာင္းျမစ္ကူးတံတား … ရထားက ေလးေလးေႏွးေႏွး။ကရင္-မြန္ျပည္နယ္ အ၀င္မွာေတာ့ နည္းနည္းရင္ထိတ္ရပါၿပီ။ ရထားတဲ့ သတင္းက ရန္ကုန္နဲ႔ အထက္အညာ က လူေတြလာသမွ် ဖမ္းထားဆုိတာကုိ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ခ်ျပထားတယ္ဆုိပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က မွတ္ပုံတင္ေနာက္တခု ေဆာင္လာေတာ့ သိပ္မစုိးရိမ္လွ။ ဒီလုိစဥ္းစားတာဟာ ေနာက္အခ်ိန္တခ်ဳိ႕အတြင္းမွာပဲ မွားယြင္းသြားၿပီဆုိတာကို က်ေနာ္သိလုိက္ရတယ္။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သထုံအေက်ာ္မွာ က်ေနာ္ အိမ္သာထဲ ၀င္မိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ မွတ္ ပုံတင္အတုဟာ ေလွ်ာခနဲ က်သြားလုိက္တာ အိမ္သာကမုတ္ထဲကို ကြက္တိပါပဲ။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ၿပီး ျပန္ ထြက္လာ။ လုိက္ပုိ႔သူ ရဲေဘာ္ေတြကိုေျပာေတာ့ အားလုံးက ေဝဖန္ေရးေပးတယ္။ အသုံးမက်ဘူး ... ေပါ့ဆ တယ္ … စသျဖင့္။ တုိက္ဆုိင္တာဆုိေပမယ့္လည္း က်ေနာ္က ျပဳလုပ္သူျဖစ္ေနေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ က်ိန္ဆဲ ေနမိတယ္။ အသုံးမက်တဲ့ေကာင္ ဆုိၿပီး … ဒါရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲက လက္မွတ္စစ္လာတုိင္း အိမ္သာထဲ၀င္ေနရ တာပါပဲ။အဲဒီလုိ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရမယ္ ကိစၥကလြဲၿပီး မုတၱမေရာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မြန္တုိ႔ဌာေန ရာမညလည္း ေစ့ငွေအာင္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တန္းၿပီး ကားေပၚတက္ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ သိပ္မေဝးလွတဲ့ ဖားေအာက္ေက်း႐ြာ ကို ေရာက္သြားတယ္။ ဒါက စခန္းတေထာက္ေပါ့။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔တည္းခိုတဲ့ အိမ္ေနရာက အပ်ဳိမေတြခ်ည္းသက္သက္ ေမြးထားတာ။ အဲဒါနဲ႔ ေနေရး ထုိင္ေရးကို စဥ္းစားေတာ့ ဒီမွာေတာ့ ေနလုိ႔မေကာင္းလွဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း သတိထားမိမယ္ဆုိၿပီး ေက်ာကို လယ္ကြင္းေတြဘက္ေပးထားတဲ့ လယ္တဲေလး (အိမ္နဲ႔ေတာ့ မေ၀းလွပါ) မွာ တည္းလုိက္တယ္။အဲဒီကာလက စီးပြားေရးကလည္း ဆုိးသထက္ဆိုးလာၿပီ မဟုတ္လား။ ကုိယ္တည္းမိတဲ့ အိမ္ကလည္း မိသားစု မ်ားတယ္ဆုိေတာ့ ထမင္းစားရတာ အားနာလာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ထြက္ရမယ့္ လမ္းကို အျမန္ရွာရေတာ့တယ္။လမ္းက ႏွစ္လမ္းစုံစမ္းရတယ္။ တခုက ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးကို ဆန္တက္ၿပီး သြားတဲ့လမ္း၊ ေနာက္တခုက ေရး နားက ျဖတ္တဲ့လမ္း။ အဲဒါနဲ႔ ဘယ္ဟာအဆင္ေျပမလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးက ပုိလြယ္ႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့ ေကာက္ခ်က္က ထြက္လာတယ္။တည္းတဲ့အိမ္က လူေတြလည္း ရိပ္မိတန္သေလာက္ ရိပ္မိေနၿပီ။ ႐ြာထဲက တခ်ဳိ႕လူေတြလည္း သိေနၾကၿပီ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အျမန္စီစဥ္ရေတာ့တယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ေႏွာင္းပုိင္းကာလမွာ … ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီး လမ္းက က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ေႁမြကို္က္တဲ့လမ္းဆုိတာ အဲဒီခရီးစဥ္မွာမွ သိရေတာ့တယ္။ၾသဂုတ္လလယ္ေက်ာ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ စထြက္ခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နဂုိ အတုယူလာတဲ့ မွတ္ပုံတင္ မရွိေတာ့ တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကုိယ့္ကိုယ္ပုိင္ကိုပဲ သုံးပါတယ္။ သြားေတာ့ သုံးေယာက္။ တေယာက္က က်ေနာ္တုိ႔ကို လုိက္ပို႔တာပါ။ သူက ေတာထဲသြားတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက က်ေနာ္တုိ႔ကို ၾကာအင္း ဆိပ္ႀကီးအထိ လုိက္ပုိ႔ေပးၿပီး ျပန္ရမွာပါ။ဖားေအာက္ကေနၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ကို ျပန္သြားရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သေဘာၤစီးရမွာပါ။ ေနာက္က်မွ သိရတာပါ။ အ ေပါင္ဘူတာတုိ႔၊ က်ဳိက္ထုိဘူတာတုိ႔ကေနဆင္းၿပီး ေတာဘက္ကို ဆုိက္ကားတစီးငွားၿပီး သြားလုိက္ရင္ ၿမိဳ႕ျပင္ ထြက္တာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ သြားမယ့္ေနရာဆီ ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ဒါလည္း ေတာထဲေရာက္မွ သိရတာပါ။ အခု ေတာ့ ကုန္းတတန္၊ ေရတတန္နဲ႔ အသည္းတထိတ္ထိတ္ သြားရေတာ့တာပါ။ေမာ္လၿမိဳင္ကေန သေဘာၤစီးေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ လုိက္ပုိ႔တဲ့ ရဲေဘာ္က တစု၊ ကိုေမႊးႀကိဳင္က တေယာက္တည္း သတ္သတ္၊ ျခားထားတဲ့ သံဇကာကို ေက်ာခ်င္းကပ္ၿပီး လူခြဲစီးပါတယ္။ တစုံတခုျဖစ္ရင္ တေယာက္ေယာက္ လြတ္ေအာင္ပါ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဒီခရီးကိုသြားဖူးတဲ့ ဟန္ေဆာင္ေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ ေဒသခံနဲ႔ကို မတူႏုိင္ ပါဘူး။ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ ဆိပ္ႀကီး(ၾကာအင္းဆိပ္ၿကီးလုိ႔သာ တြဲေခၚတာ၊ ဆိပ္ႀကီး သတ္သတ္၊ ၾကာအင္းက သတ္ သတ္ပါ) ရဲ႕ အလယ္ဗဟိုေလာက္မွာ ဆိပ္ကမ္းတခုကို (ေခ်ာင္းႏွစ္ခြဆိပ္ကမ္း ထင္တယ္) ကပ္ပါတယ္။ အဲဒီ မွာတင္ ရဲေတြ တက္လာပါတယ္။ အဲဒီေဘးတေလွ်ာက္က မြန္တပ္နဲ႔ ကရင္တပ္ေတြ ႀကီးစုိးတဲ့ေဒသဆုိေတာ့ သူတုိ႔က လုံျခဳံေရးအရ လုိက္ရသလုိ၊ ေနာက္ ခရီးသည္ေတြကို စစ္ဖုိ႔ပါ။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေႁမြစကိုက္ေတာ့ တာပါပဲ။သူတုိ႔ထုတ္ထားတဲ့ အမိန္႔က ရန္ကုန္နဲ႔ အထက္ဘက္က လာတဲ့လူေတြကုိ စစ္ရမယ္။ မသကၤာရင္ ဖမ္းရမယ္ဆုိ ၿပီး ထုတ္ထားတာပါ။ အဲဒီမွာ သေဘာၤထြက္ၿပီး စစစ္တာက ရဲေဘာ္ေမႊးႀကိဳင္ထုိင္တဲ့ ဘက္ျခမ္းကိုပါ။ အဲဒီမွာ သူ႔မွတ္ပုံတင္က ပဲခူးအေနာက္ျခမ္းဆုိေတာ့ ၿငိသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါလာတဲ့ ရဲတပ္ၾကပ္ႀကီးကုိ ကပ္ၿပီး ေခၚ သြားၿပီးမွ ပုိက္ဆံေပးလုိက္တာ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူက နဂုိထုိင္တဲ့ေနရာကို ျပန္လာၿပီး ေက်ာခ်င္း ကပ္အေနအထားနဲ႔ အေျခအေနကို ရွင္းျပပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ပုိက္ဆံေပးလုိက္ဖုိ႔ ေျပာတယ္။ တြက္ ၾကည့္ေတာ့ ပုိက္ဆံက ၄၀၀ က်ပ္ေလာက္ပဲ ရွိတာ။ ေနာက္ က်ေနာ္က ဒါမ်ဳိးတခါမွ ေပးဖူးတာမဟုတ္ေတာ့ ေပါက္တဲ့နဖူး မထူးေတာ့ဘူး။ ေနာက္ ဒီေလာက္လည္း ဒီေကာင္ေတြ ၾကည့္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္လုိက္မိိ တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွတ္ပုံတင္ဆုိေတာ့ ေမးေတာ့တာေပါ့။ ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ၊ ဘာ ကိစၥနဲ႔ လာတာလဲ၊ အသိရွိလား စသျဖင့္ ...။ က်ေနာ္တုိ႔က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေနလုိ႔ ေမာ္လၿမိဳင္က အမ်ဳိး ေတြဆီ လာလည္တာကဆက္ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေလးဘာေလး စနည္းနာတာလုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ အဲဒါ နဲ႔ မင္းတုိ႔က ဆိပ္ႀကီးကိုလာတာ အသိရွိလုိ႔လားေမးေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ သတိရလုိက္တာ ကိုးတန္းႏွစ္က က်ေနာ္နဲ႔ အီစီကလီျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးကိုပါ။ အဲဒါနဲ႔ ရွိပါတယ္ေပါ့၊ က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ကလည္း သူလည္း ရွိ ပါတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ေနပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ခင္ေၾကာင္း အာရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က မင္း တုိ႔မွတ္ပုံတင္ေတြ သိမ္းထားမယ္။ ၿပီးရင္ ဆိပ္ႀကီးေရာက္မွ ဆက္စီစဥ္မယ္ေပါ့။ ရပါတယ္ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာလုိက္ ရေပမယ့္ ရင္ကေတာ့ စုိးထိတ္ေနပါၿပီ။ဒီလုိနဲ႔ ရဲတေယာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေတာ့ ဘာမွတုိင္ပင္လုိ႔မရ။ သူ သတိတခ်က္ မထားမိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရဲေဘာ္ ေမႊးႀကိဳင္က ေျပာတယ္။ ေရာက္ၿပီး ဟုိဘက္ကမ္းက နာရီ၀က္ေစာင့္မယ္။ မလာရင္ သူေတာ့သြားမယ္ဆုိၿပီး ေျပာတယ္။ အိုေက.. ေပါ့ေလ က်ေနာ္ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဆိပ္ႀကီးကို ေရာက္သြားပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ကို မဆင္းခုိင္းပါဘူး။ ခရီးသည္အားလုံး ကုန္ေတာ့ မွ (ရဲေဘာ္ေမႊးႀကိဳင္လည္း ဆင္းသြားပါၿပီ) က်ေနာ္တုိ႔ကို လာေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို သေဘာၤဆိပ္ မွာ အ၀င္အထြက္လာၾကည့္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေယာက္လက္ထဲ လူေရာ၊ မွတ္ပုံတင္ပါေပးရင္း အက်ဳိးအ ေၾကာင္းေတြ ရွင္းျပလုိ႔ ထားခဲ့ေတာ့တယ္။ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေကာင္လုံးက ခပ္ပုပု …၊ ဒါေပမယ့္ တေယာက္က မ်က္ႏွာက သိပ္မဆုိးလွ။ ေနာက္တ ေယာက္ကေတာ့ အမိန္႔ေပးတုိင္း လုပ္မယ့္႐ုပ္မ်ဳိး။ အဲဒီမွာတင္ ေမးခြန္းေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ေမး ေတာ့တာပဲ၊ ရဲေတြ ေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းအတုိင္းပါပဲ။ သူတုိ႔ဆီကို ေခၚမသြားဘူး။ သေဘာၤဆိပ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလး တဆုိင္မွာပါ။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က တေယာက္ေျပာတဲ့ စကားကို တ ေယာက္ျပန္နင္းေျပာရင္း လွိမ့္ရေတာ့တာေပါ့။ (အဲဒီေနရာမွာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ဖ်က္ သူလုိ႔ ႀကိဳက္သလုိ ေျပာၾကေစေတာ့၊ လိမ္ရပါေတာ့တယ္၊ ကုိယ္က ျမင့္ျမတ္သူ မဟုတ္သလုိ၊ အနာအက်င္ လည္း လုိအပ္မွ ခံမယ့္သူပါ)။ က်ေနာ္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က ခုိင္ပါတယ္။ သူက ၈၈၈၈ ၿပီးစမွာ ေတာခုိသြား ၿပီးမွ အေျခအေနကို စိတ္ပ်က္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ ျပန္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ျပန္၀င္လာခဲ့တာ၊ ၀င္တဲ့ေနရာက လည္း အခု က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ေနတဲ့ ဆိပ္ၾကီးမွာ။အဲဒီတုံးက ႀကိဳဆုိေရးေတြဘာေတြ လုပ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက အိမ္တအိမ္မွာ တည္းခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ နာမည္အစစ္နဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဆြဲထားတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီဘုိးေတာ္က ရ၀တဥကၠ႒ ျဖစ္္ေနတယ္။ သူ႔နာမည္ေျပာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေယာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲ ဒါနဲ႔ မင္းတုိ႔ကို အဲဒီအိမ္လုိက္ပုိ႔မယ္ေျပာၿပီး လုိက္ပုိ႔တယ္။အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အိမ္ရွင္ အဖုိးႀကီးနာမည္ကို ေခၚတယ္။ အဖုိးႀကီး ထြက္လာ ေတာ့ ဥကၠ႒ ခင္ဗ်ားအသိေတြလုိ႔ သူတို႔ကေျပာတယ္ ... ဟုတ္လား ... ေမးေတာ့ အဖုိးႀကီးကလည္း မမွတ္မိ ဘူး။အဲဒီ မွာတင္ က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က ဟာ … အဘ က်ေနာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား။ က်ေနာ္က ဘယ္ အုပ္စုနဲ႔လာၿပီး အဘအိမ္မွာ တည္းခဲ့တယ္ေလ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္က …။ သူ အရမ္းေကာင္းလြန္းပါတယ္။ အဖုိးႀကီး က တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို မမွတ္မိပါဘူး။ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျပန္၀င္ခဲ့တဲ့ လူေတြကမ်ားေတာ့ လူ တုိင္းကို တဦးခ်င္းစီမွတ္မိဖုိ႔က အရမ္းခက္တယ္။ ေနာက္ နာမည္ေတြကလည္း တကယ့္အစစ္ မသုံးခဲ့လုိ႔ပါ။ဒီမွာတင္ အဖုိးႀကီးလည္း နေ၀တိမ္ေတာင္နဲ႔ သိသလုိ ဟန္ေဆာင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို လက္ခံလုိက္ရတယ္။ အဲဒါ နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကိုအပ္ၿပီး ျပန္မယ္လုပ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကို “အကို က်ေနာ္တုိ႔ မွတ္ပုံတင္ေလး ျပန္ ေပးပါဦး” ေျပာၾကည့္တယ္။ သူတို႔က ဘာမွမစုိးရိမ္ပါနဲ႔၊ မင္းတုိ႔ ျပန္ရင္ ငါတုိ႔ကုိယ္တုိင္လာေပးပါ့မယ္ ဆုိၿပီး ေျပာၿပီး ျပန္သြားၾကေရာ။ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ျပန္သြားေတာ့မွ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က အဖုိးႀကီးကို လုံး၀ စည္း႐ုံးရေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ သားေတြကလည္း က်ေနာ့္နဲ႔ အသက္သိပ္မကြာေတာ့ ဟုိေမးဒီေမးနဲ႔ က်ေနာ္လည္း လုံးရတယ္။ ဘယ္သူ႔ကို သိလား၊ ဘယ္၀ါ့ကို သိလားေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ အီစီကလီျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ လိပ္စာကိုလည္း သူတုိ႔ဆီကပဲ ရလုိက္ ပါတယ္။ထမင္းသာစားေပမယ့္ မေျဖာင့္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအိမ္ရွင္ေတြက က်ေနာ္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ကို မမွတ္မိေတာ့လုိ႔ပါ။ အဲဒီညမွာ သူေျပာတဲ့ နာမည္ကို ထမင္းစားၿပီး အိမ္ရွင္ဘုိးေတာ္က ႐ုံးက စာရင္းေတြထဲမွာ သြားရွာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အိပ္ေလာက္ၿပီလုိ႔ ထင္တဲ့အခိ်န္မွာ ျပန္လာၿပီး သူ႔မိန္းမကို တီးတုိးေျပာတာ ၾကားပါတယ္။“ဘယ္က ကေလးေတြလဲ မသိပါဘူးကြာ၊ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ နာမည္ေတြလည္း မေတြ႔ဘူး”က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း တုိင္ပင္ထားတာ တခုခုျဖစ္တာနဲ႔ ေဘးနားက ေခ်ာင္းကိုေျပးၿပီး လြတ္လြတ္ မလြတ္လြတ္ ေရကူးေျပးမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ရွင္ေတြ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ သူတုိ႔မသိတဲ့ လူေတြကို ဘာမွမျဖစ္ေစ ေအာင္ သူတုိ႔အက်ဳိးအတြက္ အသုံးမခ်ခဲ့လုိ႔ပါ။အဲဒီညေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ အိပ္လုိက္ရတယ္။ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ မနက္ခင္းက်ေတာ့ ႏွစ္ ေယာက္သားက ဘယ္ေတာ့ ျပန္ထြက္ရင္ေကာင္းမလဲဆုိတာ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ျပန္ ထြက္ရင္ ဒီေကာင္ေတြ ပုိမသကၤာျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ အေျခမပ်က္ ဆက္ေန ၿပီးမွ ဒီေကာင္ေတြကုိ ေျပာၿပီးျပန္ၾကတာေပါ့ ဆုိၿပီး ႏွစ္ေယာက္သေဘာတူလုိက္ၾကတယ္။အိမ္ရွင္ေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို မသိေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီကာလက ရဝတဥကၠ႒ ခန္႔တယ္ဆုိတာလည္း သူတုိ႔လူဆုိေပမယ့္ အေရးေတာ္ပုံကလည္း တႏွစ္ျပည့္ ၿပီးခါစပဲရွိေသးတယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔လည္း သိပ္ေတာ့ ေသြးက မေႏြးေသးပါဘူး။ ေနာက္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲလည္းလုပ္မယ္ ေျပာထားတာဆုိ ေတာ့ သူတုိ႔က အဲဒါၿပီးရင္ေတာ့ အေျခအေန အေျပာင္းအလဲရွိမယ္လုိ႔ စဥ္းစားၾကပုံရပါတယ္။သူတုိ႔သားေတြ တပည့္ေတြကလည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ႐ြယ္တူဆုိေတာ့ ေပါင္းရသင္းရတာ တညအတြင္း အဆင္ ေျပသြားပါတယ္။ မနက္ဆုိရင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားထုိင္တယ္။ အဲဒီ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာေတာ့ အျမဲလုိ လုိ မွတ္ပုံတင္သိမ္းထားတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ဆုံျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔၀ုိင္းသူထုိင္၊ ကုိယ့္၀ုိင္းကုိယ္ထုိင္ပါ။အဲဒီညေနမွာ က်ေနာ္ေျပာထားတာလည္း ယုတၱိျဖစ္ေအာင္၊ ေနာက္ ေတြ႔လည္းေတြ႔ခ်င္တာနဲ႔ အီစီကလီမေလး ရဲ႕ အိမ္ကို သြားလည္ၾကတယ္။ အိမ္ရွင္သားနဲ႔ သြားတာပါ။ လူနဲ႔ နာမည္ပဲသိၿပီး လိပ္စာမသိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ရွာရပါတယ္။ သြားတဲ့အခ်ိန္က ၅ နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ နာမည္ေအာ္ေခၚတယ္။ အထဲက အသံျပန္ထြက္လာတယ္။ ဘယ္သူလဲတဲ့။ က်ေနာ္ ျမင့္ေဇပါ ေျပာေတာ့ …. သိတယ္၊ သိတယ္၊ ၀င္လာခဲ့လုိ႔ ေအာ္တယ္။ ၀င္သြားေတာ့ မ … ရွိလားဆုိေတာ့ ရွိတယ္၊ ေရခ်ဳိးေနတယ္၊ ထုိင္ဦးေလ။ သူ႔အမက ေျပာတယ္။သိပ္မၾကာပါဘူး။ က်ေနာ့္ပန္းကေလး ထြက္လာပါတယ္။ (အခုေတာ့ ပန္းႀကီးျဖစ္ေနၿပီေပါ့ေနာ္) ဟယ္ … ဘာ လာလုပ္တာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေနမွာလဲ၊ လဲေပါင္းမ်ားစြာ ...။ က်ေနာ္လည္း စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာနဲ႔ လိမ္ရပါေတာ့တယ္။ အလည္လာတဲ့အေၾကာင္း၊ မၾကာခင္ ျပန္မယ့္အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ ျမန္ မာျပည္တပတ္လုံး ေလွ်ာက္လည္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူကေတာ့ တေၾသာ္ေၾသာ္နဲ႔ ...။ ဒါေပမယ့္ ယုံပုံမရပါဘူး။ က် ေနာ္ရွစ္ေလးလုံးတုံးက လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြ သူသိတာကိုး။ဒါနဲ႔ လာလည္တယ္ဆုိရင္ ၾကာအင္းသြားလည္မယ္လုိ႔ သူကေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မလည္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာျဖစ္လုိက္တယ္။ သန္ဘက္ခါ ျပန္မယ္ဆုိတာလည္း တခါတည္း အသိေပးလုိက္တယ္။ ေတာထဲေရာက္ မွ သိရတာက ၾကာအင္းေရာက္ရင္ (အဲဒီအခ်ိန္က ေတာထဲေရာက္ၿပီ) ေနာက္တခုထပ္သိရတာက ေကာင္မ ေလးရဲ႕ ဦးေလးတေယာက္က ေကအဲန္ယူက တပ္မွဴးတဦးဆုိတာကိုပါ။ ဒါနဲ႔ စကားစျမည္ နည္းနည္းထပ္ေျပာ ၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေထာက္လွမ္းေရးကို သြားေတြ႔တယ္။ မနက္ျဖန္ျပန္မယ္၊ မွတ္ပုံတင္ျပန္ေပးပါ ဆုိၿပီး။ အဲဒါနဲ႔ ဒီေကာင္ေတြက သေဘၤာဆိပ္က်မွ လာေပးမယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ျပန္မယ့္ေန႔ေရာက္ေတာ့ သ ေဘၤာဆိပ္အဆင္းမွာ ေကာင္မေလးနဲ႔ သူ႔အမက လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၾကာၾကာမေနသြားလုိ႔လည္း စိတ္မ ေကာင္းျဖစ္ေနပုံရတယ္။ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၿပီး သေဘၤာေပၚတက္လာခဲ့တယ္။ ဥၾသတခါဆြဲေတာ့မွ ကိုေ႐ႊ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား တက္လာၿပီး မွတ္ပုံတင္လာေပးတယ္။ မင္းတုိ႔ အိမ္ကိုတန္းျပန္လုိ႔လည္း ေျပာေသး တယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ျပန္မွာပါ၊ ေက်းဇူးပါပဲ အကိုတုိ႔ ဘာတုိ႔ အာပလာ လုပ္လုိက္ရေသးတယ္။ သေဘၤာစထြက္ ေတာ့ ကမ္းေပၚက လက္ျပေနသူေတြက အမ်ားႀကီး ..။ အဲဒီထဲက လက္ဖ၀ါးေလးတခုတည္းကိုပဲ က်ေနာ္က ေရြးျမင္ေနမိတယ္။သေဘာၤဆိပ္ကမ္းက ခြာၿပီးထြက္လာတာ ခရီးရဲ႕တ၀က္ျဖစ္တဲ့ ေခ်ာင္းႏွစ္ခြကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ သေဘာၤေပၚကဆင္းၿပီး မုဒုံကို ျဖတ္လုိ႔ ဖားေအာက္ကုိ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အရင္ တည္းတဲ့အိမ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း က်ေနာ္ ျပန္ပါလာတာေတြ႔ေတာ့ အ့ံအားသင့္သြားၾကပုံရ တယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေရာက္ေလာက္ၿပီ ထင္ေနတာေလ။ အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ကို အျဖစ္အပ်က္ ရွင္းျပေတာ့ ထပ္ေ၀ ဖန္ၾကေရာ၊ ဒါ … မွတ္ပုံတင္ေပ်ာက္လုိ႔ ျဖစ္တာဆုိၿပီး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ျပန္ေျပာတယ္။ ေဒါသလည္း နည္း နည္းထြက္သြားတယ္။ တမင္သက္သက္ လုပ္ေပ်ာက္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေ၀ဖန္မႈက ျပႆနာမရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုဟာ မေတာ္တဆ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ရွသြားတာကိုေတာ့ ဒီေလာက္ ေ၀ဖန္ေနရင္ေတာ့ မ ဟုတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ပထမတႀကိ္မ္ ေ၀ဖန္ၿပီး သြားၿပီပဲ။ အခုလုပ္ရမွာက ဘယ္လုိဆက္သြားမလဲဆုိတာကို ေဆြးေႏြးဖုိ႔ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္မွ နည္းနည္း ၿငိမ္သြားၾကတယ္။အဲဒါနဲ႔ သြားရမယ့္ လမ္းေၾကာင္းကို ျပန္တြက္ေတာ့ ၾကာအင္းလမ္းကေတာ့ လုံး၀အေျခအေန မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔တည္းတဲ့ အိမ္က ဘုိးေတာ္နဲ႔ တုိင္ပင္ေတာ့ သူက ေရးကို မီးရထားနဲ႔သြားဖို႔ အၾကံေပး တယ္။ ေရးမေရာက္ခင္မွာ လမုိင္းဘူတာဆုိတာရွိတယ္။ အဲဒီမွာ သူနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ လူငယ္တ ေယာက္ ရွိတယ္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူကလည္း ထုိင္းဘက္သြားတဲ့ လူေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးတာေၾကာင့္ အဲဒီ လူဆီကို စာေရးေပးမယ္ဆုိၿပီး ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာခုိမယ့္အေၾကာင္း မေျပာနဲ႔လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ။ကဲ … လမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၾကာအင္းခရီးစဥ္မွာ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ပုိက္ဆံ ၆၀၀ ဟာ လုံး၀မရွိေတာ့ ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ခရီးစရိတ္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ရပ အားလုံး၀ုိင္းစဥ္းစားၾကတယ္။ ရွိတဲ့ပုိက္ဆံက လမုိင္းေလာက္ပဲ ရမယ္။ ဘုရားသုံးဆူသြားဖုိ႔ကေတာ့ ေ၀လာေ၀းေပါ့။ အဲဒီအခိ်န္မွာ ကယ္တင္ရွင္တေယာက္ ဘြားခနဲ ေရာက္ လာတယ္။ ပဲခူးအေနာက္ျခမ္းက ကိုလင္း (ယခု ဖင္လန္တြင္ ေနထုိင္လ်က္ရွိ) ပါ။ သူလည္း ေရွာင္လာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခဏေရွာင္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ ဆက္လုပ္ဦးမယ္လုိ႔ဆုိေတာ့ … သူ႔လည္း ဆက္ေနဖုိ႔ မလြယ္တဲ့အ ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူလည္း လုိက္မယ္ကြာဆုိၿပီးေျပာေတာ့ က်ေနာ္အတြက္ ခရီးသြားေဖာ္ အျဖစ္ေရာ၊ ဆုိးတုိင္ပင္ေကာင္းတုိင္ပင္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တဦးအျဖစ္ပါ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ေနာက္တခုက လမ္းစရိတ္ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ သူ႔မွာ ေ႐ႊဆြဲႀကိဳးပါလာေတာ့ အဲဒါကို လုိအပ္တဲ့အခါ ထုမယ္ေပါ့။ဒါနဲ႔ ေနာက္တရက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာ္လၿမဳိင္ေရး - ရထားနဲ႔ ထြက္လာၾကတယ္။ ရထားကေတာ့ က်ပ္လြန္းလွ ပါတယ္။ ကုိယ္မေရာက္ဘူးတဲ့ ေဒသဆုိေတာ့ ဆုိင္းဘုတ္တခုခ်င္းဖတ္ၿပီး ေရာက္မယ့္ဘူတာကို တေမးတည္း ေမးရေတာ့တယ္။ ေနာက္ စုိးလည္းစုိးရိမ္ေနမိတယ္။ ကုိယ္တည္းမယ့္ အိမ္ကေရာ အဆင္ေျပပါ့မလား။လမုိင္းဘူတာေရာက္ေတာ့ ညေန ၃ နာရီေလာက္ ရွိပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ကုိလင္းက က်ေနာ့္ကို တည္းမယ့္အိမ္ လုိက္ ပုိ႔တယ္။ ကို … ရွိပါသလားဆုိေတာ့ လူလတ္ပုိင္းအ႐ြယ္ အမ်ဳိးသားတေယာက္ထြက္လာၿပီး က်ေနာ္ပါပဲလုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဖားေအာက္က ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ စာကုိထုတ္ေပးေတာ့ စာဖတ္ၿပီး လာ.. လာ.. အိမ္ထဲ၀င္ ပါ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထုိင္းကို ဘာသြားလုပ္မွာလဲ ေမးေတာ့ ထုိင္းမွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ့္အေၾကာင္း ျပန္ ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါဆုိ ဒီအိမ္ကေနၿပီး တပတ္ေလာက္ေစာင့္ပါ။ လူၾကဳံရွိရင္ ထည့္ေပးပါ့မယ္ဆုိေတာ့ ကုိလင္း က ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားတယ္။ သူက ေမာ့ဂနင္း႐ြာမွာ သြားတည္းမွာပါ။ ခရီးသြားဖုိ႔ အဆင္ေျပမွ လွမ္းအ ေၾကာင္းၾကားမယ္ေပါ့။ ဒါကလည္း လုံျခဳံေရးအရ ခြဲတည္းၾကတာပါ။ညေန ထမင္းစားေသာက္ၿပီး အိမ္ရွင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း ကုိလင္း ႐ုတ္တရက္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္လုိ႔လဲေပ့ါ။ ဘာမွ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူသြားတည္းမယ့္ အိမ္က အိမ္ရွင္ေတြမရွိလုိ႔ ျပန္လာတာ။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ပုိင္ရွင္ အကိုက ဒီမွာပဲဲတည္းပါ။ ႏွစ္ေယာက္တည္းလည္း အားနာစရာမလုိဘူး။ အကုိႀကီး အသိေတြ ပဲလုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား တည္းျဖစ္သြားတယ္။ဒီလုိနဲ႔ စက္တင္ဘာထဲကို ၀င္လာတယ္။ အိမ္ရွင္အကိုလည္း ထုိင္းဘက္သြားမယ့္ ကုန္သည္အဖြဲ႔ စုံစမ္းတာက မရေသးဘူး။ တပတ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အားနာလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အခက္ အခဲနဲ႔ ကိုယ္မဟုတ္လား။ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီးေနေနရတယ္။ တေန႔က်ေတာ့ အိမ္ရွင္အကိုက ေျပာတယ္။ ညီတုိ႔ ဒီအ ခ်ိန္ မုိးတြင္းမ်ဳိးက သြားတဲ့လူ ရွားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းတုိ႔ ခဏအိမ္ျပန္လုိက္။ မုိးတြင္းကုန္ရင္ ျပန္လာခဲ့။ အကိုရေအာင္ပုိ႔ေပးမယ္ ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း သီးသန္႔ တုိင္ပင္ၾကတယ္။ အေျခအ ေနကေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး။ သြားမယ့္အေၾကာင္းကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာၿပီး အကူအညီေတာင္းမယ္လုိ႔ ဆုံး ျဖတ္လုိက္တယ္။ဆုံးျဖတ္ၿပီး ကိုလင္းက အိမ္ရွင္အကိုကို အက်ဳိးအေၾကာင္း စကားေျပာတယ္။ က်ေနာ္က ေဘးနားမွာ ထုိင္လုိ႔။ ေတာခုိဖုိ႔လာတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလုိက္ေတာ့ အိမ္ရွင္အကိုက ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ငုိျပရေတာ့တာေပါ့။ သူတုိ႔ကလည္း ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းမသိတဲ့ သာမန္အရပ္သားေတြဆုိေတာ့ လန္႔တာေပါ့။ သူက ေမးတယ္။ ညီေလးတုိ႔က ေခါင္းေဆာင္ေတြလား ဆုိၿပီး …။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း မဟုတ္ရေၾကာင္း ေနာက္ လုိက္မ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လုိက္ဖမ္းေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပရ တာေပါ့။ အဲဒီမွာတင္ ပုိဆုိးသြားေတာ့တယ္။က်ေနာ္တုိ႔က သာမန္ဆုိရင္ ဖမ္းမွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါဆုိရင္ လုိက္ဖမ္းတယ္ဆုိတာ အေရးအခင္းတုန္းက ေခါင္းျဖတ္တဲ့ထဲ ပါလားလုိ႔ ေမးျပန္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ မရယ္ျဖစ္ဘူး။ ေခါင္းျဖတ္ဖုိ႔ မ ေျပာပါနဲ႔။ ရန္ေတာင္ မျဖစ္ရဲပါဘူးဆုိေတာ့ သူက ဒါဆုိ အိမ္ျပန္ၿပီး ရွင္းျပလုိက္ပါ။ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေန ပါလုိ႔ ဆုိျပန္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ငုိျပ၊ သူ႔ခမ်ာမွာလည္း အက်ပ္႐ုိက္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ရွင္းျပ တယ္။ မၾကာခင္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲၿပီးသြားရင္ (၁၉၉၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို ဆုိလုိတာပါ) ပါတီတခုခု အႏုိင္ရမွာ ျဖစ္ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္။ အခုဟာက အဖမ္းမခံခ်င္လုိ႔ပါ ဆုိေတာ့ သူနည္းနည္း ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါဆုိရင္ ဘုရားသုံးဆူသြားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ သူ႔ ကရင္သူငယ္ခ်င္း ဆင္ သမားေတြရွိေၾကာင္း၊ အဲဒီကုိ ပုိ႔ထားေပးမယ္၊ အားလုံးအဆင္ေျပသြားတဲ့ အခ်ိန္က်မွ အိမ္ျပန္ေပါ့လုိ႔ ဆုိပါ တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က သုံးရက္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးပါ။ ၾကားမွာ က်ေနာ္တုိ႔လည္း လူၾကဳံစုံစမ္းမယ္။ အကိုလည္း စုံစမ္းေပးပါ။ သုံးရက္မွ မျဖစ္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အကိုေပးတဲ့ အၾကံအတုိင္း လုိက္နာပါ့မယ္ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာ တယ္။ အမွန္က အဲဒီဆင္သမားေတြဆီ သြားေနရင္လည္း ေတာထဲေရာက္မွာပါ။ ဒါနဲ႔ သူကလည္း အုိေကလုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။သုံးရက္အတြင္း က်ေနာ္နဲ႔ ကိုလင္း ႏွစ္ေယာက္သား ရင္းႏွီးၿပီးသား ေဒသခံလူငယ္ေတြကို ရသေလာက္ ေမး ျမန္းရတာေပါ့။ ႏွစ္ရက္ၾကာတဲ့ ညမွာ က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕မ်က္ေစာင္းထုိးအိမ္ကေန သတင္းတခု ရလာ တယ္။ ကုန္သည္အဖြဲ႔တဖြဲ႔ ဘုရားသုံးဆူဘက္ တက္ဖုိ႔ရွိတယ္။ သန္ဘက္ခါလုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ရွင္အကိုကို အဲဒီသတင္းေျပာျပေတာ့ သူသြားစုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ သန္ဘက္ခါမနက္ ငါးနာရီထြက္ မယ္ ျပင္ထားပါလုိ႔ ဆုိတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ခရီးစဥ္မွာ လုိအပ္တာေတြ ၀ယ္ဖုိ႔အတြက္ ကိုလင္းရဲ့ ဆြဲႀကိဳးေလးဟာ ဆုိင္ေရာက္သြားပါတယ္။ ေနာက္ခရီးထြက္ဖုိ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေပါ့။ ကိုလင္းက ငါးေျခာက္၊ ေဆးလိပ္၊ ၾကက္သြန္၊ ဆား စသျဖင့္ သယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ ဆန္ေပါ့။မထြက္ခင္ညဘက္ အိမ္ရွင္အကိုက ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ ေကြၽးၿပီး စကားေတာ္ေတာ္ေျပာတယ္။ အတူေနတာ နည္းနည္းၾကာသြားတာလည္း ပါတယ္။ ေနာက္ ေတာထဲမွာ တခုခုျဖစ္မွာကို စုိးရိမ္တာလည္း ပါပါတယ္။ ေ႐ြး ေကာက္ပြဲၿပီးသြားရင္ ျပန္လာဖုိ႔ကို တဖြဖြမွာတယ္။ ေတာထဲမွာ အဆင္မေျပျဖစ္ရင္ ျပန္လာဖုိ႔ကို ေျပာတယ္။ ေနာက္ သူကုိယ္တုိင္လည္း စစ္တပ္ကို မႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးကို နားမလည္လုိ႔၊ မပတ္ သက္ခ်င္လုိ႔ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။မနက္က်ေတာ့ အိမ္ရွင္အကိုက ေလးနာရီေလာက္ လာႏႈိးတယ္။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ထမင္းထုပ္ ထုပ္ေပး တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုန္သည္အုပ္စု ေစာင့္ေနတဲ့ ႐ြာအျပင္က လမ္းဆုံေလးကို လုိက္ပုိ႔တယ္။ ကုန္သည္အဖြဲ႔ ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ ေသေသခ်ာခ်ာ လမ္းမွာ ဂ႐ုစုိက္ေပးပါ ဆုိၿပီး တဖြဖြမွာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကိုလည္း သူေျပာတာ၊ မွာတာေတြကို မေမ့ဖို႔အေၾကာင္းေျပာၿပီး ျပန္သြား တယ္။အိမ္ရွင္အကိုရဲ႕ ေက်းဇူးဟာ ႀကီးလွပါတယ္။ သူသာ စုိးရိမ္ၿပီး နယ္ေျမခံတပ္တုိ႔၊ ရဲတုိ႔ကို တုိင္လုိက္ရင္ ဒါမွမ ဟုတ္ သူ႔အိမ္ကေန က်ေနာ္တုိ႔အေၾကာင္း သိသိခ်င္း မေနခုိင္းေတာ့ရင္ တကယ့္ကို အက်ပ္ဆုိက္မွာပါ။ သူစုိး ရိမ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ သြားလုိ႔ရေအာင္ လုပ္ေပးတာကိုက သာမန္လူတေယာက္ရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမွာေတာင္ စစ္တပ္ကုိ အလုိလို ဆန္႔က်င္ေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ေတြးထင္မိပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကုန္သည္ အုပ္စုက သြားမယ္၊ ေမာ့ဂနင္ကို မုိးစင္စင္မလင္းခင္ ျဖတ္မွရမယ္လုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စထြက္လာၾက ေတာ့တယ္။ အေရွ႕မွာေတာ့ အ႐ုဏ္ပ်ဳိးလုလု …။ေမာ့ဂနင္ တပ္ကုန္းက စီးျမင္ေနရတဲ့ ေရး-ထား၀ယ္ ကားလမ္းကို က်ေနာ္တုိ႔ အလ်င္အျမန္ ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ငါး နာရီခြဲေလာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔လုိက္လာတဲ့ ကုန္သည္အုပ္က အေတာ္မ်ားျပားပါတယ္။ အေသာ့ႏွင္လုိက္ၾက တာ က်ေနာ္လည္း ႐ြာအမည္ေတြ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ တ႐ြာနဲ႔ တ႐ြာက တခါတေလ နီးလုိ္က္၊ တခါတေလ ေ၀း လုိက္ပါ။ မုိးတြင္းေႏွာင္းပိုင္းျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ေတာင္ပုိင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ မုိးက႐ြာဆဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေရစီး ေနတဲ့ ေခ်ာင္းလတ္၊ ေခ်ာင္းေသးေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖတ္၊ ေခ်ာင္းႀကီးေတြက်ရင္ ကမ္းပါးေတြကို ကုတ္ကတ္ တြယ္တက္ၿပီး ကူးရပါတယ္။ ပုဆုိးထဲမွာ ေက်ာပုိးအိတ္ကို ထည့္ၿပီး ေခါင္းပုိးလြယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာကန္ ေဘာင္းဘီတုိ က်ပ္က်ပ္န႔ဲ တရစပ္ေလွ်ာက္လိုက္ရတာ ေန႔လည္စာ ခ်က္စားမယ္ဆုိတဲ့ ႐ြာေရာက္တဲ့ အထိပါ ပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဟာဟဲ လုိက္ေနပါၿပီ။ ကုိလင္းက ခႏၶာကိုယ္အရေရာ၊ အေတြ႔အၾကဳံအရပါ က်ေနာ့္ထက္ ေတာင့္တင္းေတာ့ က်န္တ့ဲလူေတြနဲ႔ အမီလုိက္ႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အမ်ဳိးသမီးမ်ားတဲ့ အဖြဲ႔နဲ႔ ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ေနာက္မွ သိရတာက က်ေနာ္တုိ႔န႔ဲ အတူပါလာတဲ့ ကုန္သည္အုပ္က တဖဲြ႔တည္း မဟုတ္ဘူး။ အစုအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ လာၾကတာ။ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ကိုလင္းနဲ႔ အတူေလွ်ာက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔က ဆက္ထြက္သြားေတာ့ ကို လင္းက ညက်မွ အိပ္တဲ့ေနရာမွာ ေတြ႔မယ္လုိ႔ ေျပာသြားတယ္။ မင္းေတာ့ ျဖည္းျဖည္းပဲ ဒီကုန္သည္ အေဒၚ ေတြနဲ႔ လုိက္ခဲ့ေပါ့လုိ႔ ေျပာၿပီးထြက္သြားတယ္။က်ေနာ္တုိ႔ ဆက္ထြက္လာတာ ေခ်ာင္းလတ္လတ္တခု စီးေနတဲ့ လယ္ကြင္းေသးေသးတခုကို ေရာက္သြား တယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ လယ္တဲေလး တလုံးရွိတယ္။ ဒီည ဒီမွာ အိပ္မယ္လုိ႔ေျပာေတာ့ လူက ထိတ္ခနဲ ျဖစ္ သြားတယ္။ အေရွ႕က အဖြဲ႔ကို အမီမလုိက္ေတာ့ဘူးလား အေဒၚလုိ႔ ေမးေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ ငါတုိ႔အဖြဲ႔နဲ႔က တူတာမ ဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဘာမွမပူပါနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူက်ရင္ နင့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ျပန္ဆုံမွာပါလုိ႔ အေဒၚႀကီးက ျပန္ေျပာတယ္။ ဟုတ္ကဲ့သာ ျပန္ေျပာလုိက္ရတယ္။ လူ႔မွာေတာ့ စုိးတထင့္ထင့္ပါ။ က်ေနာ့္ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲမွာက ဆန္နဲ႔ ငါး ေျခာက္၊ ၾကက္သြန္နီပဲပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေဆးလိပ္တုိ႔ ဘာတုိ႔ အားလုံးက ကိုလင္းနဲ႔ ပါသြားၿပီ။ ကဲ … အခုမွ ေတာ့ ေပါက္တဲ့နဖူး မထူးေတာ့ပါဘူးဆုိၿပီး ေခ်ာင္းထဲ ေရသြားစိမ္ၿပီး ေနလုိက္တယ္။ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာေတာ့ ေဆးလိပ္လည္း မရွိဘူး။ အဲဒီမွာတင္ ပြတ္ခြၽန္းနဲ႔ စေတြ႔ ေတာ့တာပါပဲ။ ေဆး႐ြက္ႀကီးေတြကို အမွ်င္ေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္လွီးထားၿပီး သတင္းစာစကၠဴနဲ႔ လိပ္ေသာက္ရ တဲ့ ပြတ္ခြၽန္းကို အဲဒီမွာ စဖြာရေတာ့တာပါပဲဲ။ အေဒၚႀကီး ငွားလာတဲ့ ကုန္ထမ္း အငွားသမားေတြလည္း ကုန္ ထမ္းရ၊ ခ်က္ျပဳတ္ရတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ကို ပြတ္ခြၽန္းလိပ္ေပးရတဲ့ အလုပ္ကိုပါ အပိုေဆာင္း လုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။လမ္းမေလွ်ာက္ဖူးေတာ့ ေနာက္ေန႔မွာ ဘယ္လုိမွ ေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ေအာင္ကို ျဖစ္ေပမယ့္ ေလွ်ာက္မွ ေရာက္မယ့္အျဖစ္မုိ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔န႔ဲပါလာတဲ့ အုပ္စုထဲမွာ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ သြားအလုပ္လုပ္ မယ့္ ခပ္ငယ္ငယ္ မိသားစုတစုလည္း ပါတယ္။ သားအမိ သားအဖ သုံးေယာက္ပါ။ ေယာကၤ်ားျဖစ္သူက က်ေနာ့္ ကို အျမဲေစာင့္ေစာင့္ေခၚတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ ခရီးေႏွာင့္ေႏွးမွာစုိးၿပီး မီေအာင္ေတာ့ အျမဲလုိက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမိသားစုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ခင္သြားတယ္။ သြားေနရင္း တရက္မွာ အုန္း ထမင္းစားလုိက္ရေသးတယ္။ ေန႔လည္ဘက္ ႐ြာေလးတ႐ြာမွာ ၀င္နားတုန္း အေဒၚႀကီးက ၾကက္တေကာင္ရ တယ္ဆုိ ၿပီး အုန္းသီးခူးခုိင္းၿပီး အုန္းထမင္းခ်က္တာ၊ အဲဒီ႐ြာမွာပဲ သူပုန္လုိ႔ ျပည္မကေခၚတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္က တပ္သား သုံးေလးေယာက္ကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ သူတုိ႔ကို ေျပာၿပီးေနခ့ဲရင္ ရေပမယ့္ ကိုလင္းနဲ႔လည္း ေတြ႔ခ်င္တာေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာဘဲ ဆက္လာခဲ့တယ္။သုံးရက္ေျမာက္ေန႔ မနက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဇမိ ျမစ္ကမ္းပါးကို က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီကေန ေလွစီးၿပီး သြားရမွာပါ။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ အခက္ၾကဳံရျပန္ၿပီ။ ကုိလင္းနဲ႔အတူ ေငြေတြအားလုံး ပါသြားခဲ့တာေၾကာင့္ ေလွ စီးဖုိ႔မေျပာနဲ႔ ေဆးလိပ္ဖုိးေတာင္မွ မရွိလုိ႔ ပြတ္ခြၽန္း ေသာက္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ေလွေစာင့္ေနတဲ့ အေဒၚႀကီး နားကိုသြားၿပီး ေလွခစုိက္ထားဖုိ႔အေၾကာင္း၊ ဘုရားသုံးဆူေရာက္မွ ျပန္ေပးမယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ပါတယ္။“ငါသိပါတယ္ .. ေကာင္ေလးရဲ့၊ က်န္တ့လူေတြလည္း သိၾကတယ္။ ျပန္မေပးလည္း ျပႆနာမရွိဘူး။ နင္တုိ႔ကို စေတြ႔ကတည္းက အလုပ္သြားလုပ္မယ့္ လူေတြ မဟုတ္ဘူးဆုိတာလည္း သိတယ္။ ေတာခုိလာတဲ့ ေက်ာင္း သားေတြမွန္းလည္း သိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီအထိ နင့္အေဖာ္မရွိတာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေခၚလာ တာေပါ့။ ဟုိေရာက္မွ အဆင္ေျပလည္း ေပး၊ မေျပလည္း မေပးနဲ႔။ ေတာခုိမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ငါေခၚေခၚ လာေပးတာ မနည္းေတာ့ပါဘူး” လုိ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ၀မ္းလည္း၀မ္းသာသြားတယ္။ ရွက္လည္း ရွက္သြားတယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆုိၿပီး ဟန္ေတြပန္ေတြ လုပ္ေနရတာ။ သူတုိ႔အားလုံးက သိေနခဲ့ပါလားဆုိ ၿပီး ေနာက္တခုက လူထုရဲ႕တရားကို ျမင္ရလုိ႔ပါ။ အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ဖုိ႔အတြက္မွာ အျပည့္အ၀ မပါ၀င္ႏုိင္ ေသးေပမယ့္ တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က ၀ုိင္းလုပ္ေနပါလား ဆုိတာကို က်ေနာ္ ျမင္ရလုိ႔ပါ။ အဲဒီမွာ စိတ္လက္ေပါ့ေပါ့ ပါးပါးနဲ႔ ေလွေပၚတက္ၿပီး ထြက္ခဲ့တယ္။ျမစ္သာဆုိတယ္။ ေခ်ာင္းက်ယ္တခုေလာက္ပါပဲ။ ေတာင္ဆင္ေျခေလွ်ာတေလွ်ာက္ ေရဆင္းလာတာဆုိေတာ့ ေရဆန္က အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ စက္ေလွနဲ႔ တက္ေပမယ့္လည္း တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာလူေတြ ဆင္းတြန္းရတယ္။ ေရက ၾကည္လင္လြန္းေနၿပီး အနက္က ဒူးဆစ္သာသာေလာက္ပဲ။ ေခ်ာင္းလယ္နဲ႔ ကမ္းပါးေဘး ေက်ာက္ ေဆာင္ေတြၾကားမွာ မုိးမခပင္ေတြ။ တခါတေလ ေရအားသန္တဲ့ ေနရာေတြက်ရင္ ေလွေပၚပါတဲ့ လူအားလုံး မုိး မခပင္ေတြကို ဆြဲထား၊ ၿပီး ညာသံေပးၿပီး လႈပ္ေပးၾက။ အဲဒါမွ မရရင္ ဆင္းတြန္းၾကနဲ႔ ပြဲေတာ္တခုကို သြားေန ၾကသလုိပါပဲ။ေလွ ႏွစ္နာရီခြဲ၊ သုံးနာရီ သာသာေလာက္ စီးၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းဆုံကို ေရာက္ပါၿပီ။ ေခ်ာင္းဆုံမွာက မြန္ျပည္သစ္ ပါတီရဲ႕ တပ္ေတြရွိတယ္။ ကုန္သည္ေတြ အ၀င္အထြက္ အရမ္းမ်ားတယ္။ ေလွကပ္ၿပီး အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ ေတာ့ တဲတလုံးရဲ႕ ၀ရန္တာမွာ ကိုလင္း ထုိင္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ေတြ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္သြား တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကိုလင္းဆီက ေငြေတာင္းၿပီး အေဒၚႀကီးကိုေပးေတာ့ အေဒၚႀကီးက မယူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အတင္း ေပးေတာ့မွ ယူတယ္။ ေနာက္ ဆုေပးတယ္။ ေဘးမထိ ရန္မခပါေစေၾကာင္းဆုိၿပီး …။ သူတုိ႔က အဲဒီမွာ ေနခဲ့ဦးမယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ အားလုံးကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဘုရားသုံးဆူကို ေရာက္မယ့္လမ္းအတုိင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ တယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း အေဒၚႀကီးနဲ႔ေရာ ဟုိမိသားစုေလးနဲ႔ပါ ဆုံျဖစ္ပါေသးတယ္။ ဘုရားသုံးဆူ မက်ခင္အထိ)ဘုရားသုံးဆူေရာက္ေတာ့ ကရင္-မြန္ ပူးတဲြေကာ္မတီ အေျခစိုက္တဲ့ ႐ုံးရွိရာကိုသြားေတာ့ ေတာခုိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ခံဖုိ႔အတြက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ကိုယ္စားလွယ္က လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို တပ္ရင္းအေျခစုိက္ရာကို ေခၚသြားတယ္။ ထုိင္းေျမကို ျဖတ္ရတာမုိ႔ ကားစီးလာခဲ့ရ တယ္။ ဘုရားသုံးဆူေစ်းကိုလည္း ခဏပဲ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ကားေပၚကေနပါ။ ကားကို ၁၅ မိနစ္ေလာက္ စီး လာေတာ့ နမ့္ကိတ္ဆုိတဲ့ ေနရာကို ေရာက္သြားတယ္။ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္နိမိတ္ကို အဲဒီေနရာမွာ ကားလမ္းနဲ႔ ပိုင္းထားတာပါ။ ျမန္မာေျမဘက္ ျပန္ကူးၿပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ထပ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ေအာ္သံတခ်ဳိ႕ကို ခပ္အုပ္ အုပ္ၾကားရတယ္။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ …`ဘာလုပ္ေနလဲ … ေလ့က်င့္ေနတယ္´`ဘာစိတ္ဓာတ္လဲ … ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္´ ဆုိတာပါပဲ။ၿပီးေတာ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံစုိက္ထားတဲ့ ကင္းဂိတ္တခုနဲ႔ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ စစ္၀တ္စုံ ၀တ္ထားတဲ့သူရဲ႕ ရင္ဘတ္ မွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆုိတဲ့ ရင္ဘတ္တံဆိပ္ကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္မွန္းရည္ ႐ြယ္ လွမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးလမ္းဆုံးကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေမ့အိမ္က ထြက္လာတ့ဲ ခရီးအတြက္ လမ္းဆုံးပန္းတုိင္ ျဖစ္ေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးေျပာက္က်ားရဲေဘာ္တဦးရဲ႕ ဘ၀အတြက္ေတာ့ အစျပဳရာပါ …။
ျမင့္ေဇ။
{ေဒါက္တာလြမ္းေဆြက ႐ိုးမ ၃ ၀က္ဘ္ဆိုက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပထားတဲ့ ရဲေဘာ္ေနလ ရဲ႔ အက္ေဆးကို မာယာက ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါတယ္။ ႐ိုးမ ၃ နဲ႔ ေဒါက္တာလြမ္းေဆြ တို႔ကို ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။}
အိမ္က ထြက္ထြက္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္တဦးက က်ေနာ့္အေမ အမ်ဳိးမ်ားရွိရာ ေညာင္ေလးပင္ဘက္ကို လုိက္ပုိ႔ေပးတယ္။ အဲဒီကေန အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ဖုိ႔ပါ။ တကယ္လုိ႔ အေျခအေနေကာင္းရင္ ဆက္လုပ္ ႏုိင္သမွ်လုပ္ေပါ့။ မေကာင္းရင္ေတာ့ သြားမယ္။ တလေလာက္ပါပဲ။ မိုးတြင္းကာလ လယ္စုိက္ခ်ိန္ႀကီး။ ေရျပင္ ေဖြးေဖြးနဲ႔ ၀ုိင္းေနတဲ့ ဘႀကီးရဲ႕ လယ္တဲေလးမွာေနလုိက္။ ႐ြာထဲျပန္လုိက္နဲ႔။ အဲဒီကာလက စာေတာ့ ေတာ္ ေတာ္ဖတ္ျဖစ္သြားတယ္။ စာအုပ္ေတြနဲ႔ပဲ ေနေနရတာဆုိေတာ့။အဲဒါနဲ႔ အဆက္အသြယ္က ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အေျခအေနက ပုိပုိဆုိးတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဒုတိယလမ္း ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဘုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ေတာထဲသြားဖုိ႔ လမ္းေၾကာင္းရွာရ၊ ေ႐ြးရတယ္။ က် ေနာ္ ပထမသြားခ်င္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းက သြားလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ပိတ္သြားၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ဒုတိယလမ္းေၾကာင္းကိုရွာ ေတာ့ ဘုရားသုံးဆူဘက္သြားဖုိ႔ အၾကံေပးၾကတယ္။ အဲဒီလမ္းကပဲထြက္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ရန္ကုန္ကို ျပန္ တက္လာၾကတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ၀ပ္က်င္းတခုရွာၿပီး ခဏ၀ပ္တယ္။ အိမ္ကိုလည္း ျပန္မရေတာ့။ ျပန္ လည္း မိသားစုေတြ ၀မ္းနည္းတာကလြဲၿပီး ထပ္ခြဲၾကရင္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းေသာကပဲ ထပ္ရဦးမွာေလ။ဒါေပမယ့္ ခက္တာက သြားဖုိ႔အတြက္ လမ္းစရိတ္ ...။ က်န္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြလည္း မိဘဆီက လက္ ျဖန္႔ေတာင္းသုံးေနရတာ မဟုတ္လား။ သူတုိ႔လည္း မရွိ။ အခက္အခဲေတြ႔ေတာ့ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ အ၀တ္အစား အားလုံးကို လူတေယာက္လႊတ္ၿပိး အေမ့ဆီက ျပန္ေတာင္းခုိင္းလုိက္တယ္။ ေငြေတာ့ မေတာင္းခ်င္။ သူတုိ႔က က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့သူေတြ မဟုတ္လား။ ပိုၿပီး လုိအပ္မွာေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ တေယာက္တည္းဆုိေတာ့ ျပႆနာမ ရွိလွပါ။အေမက အ၀တ္အစားအားလုံးကို ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကိုယ့္အတြက္ လုိအပ္မယ့္ ၀တ္စုံသုံးစုံကို ေ႐ြး ၿပီး က်န္တာေတြအားလုံးကို အ၀တ္ေဟာင္းဆုိင္မွာ ေရာင္းလုိက္ရတယ္။ ေနာက္ လက္ပတ္နာရီတလုံး။ အဲဒါနဲ႔ ပုိက္ဆံ ၆၀၀ ေလာက္ ရလုိက္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြကို ေလာက္ႏုိင္ပါ့မလားလုိ႔ေမးေတာ့ ေလာက္ပါတယ္ဆုိမွ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ မေလာက္လည္း ေနာက္ထပ္ ရေပါက္ရလမ္းက မရွိေတာ့ဘူး ။က်ေနာ့္မွတ္ပုံတင္က သုံးလုိ႔မရဘူးဆုိၿပီး ရဲေဘာ္တေယာက္က မွတ္ပုံတင္တခု လာေပးတယ္။ ကုိယ့္မွတ္ပုံတင္ အစစ္ေတာ့ လုံလုံျခံဳျခံဳ သိမ္းေပါ့။ ရထားလက္မွတ္၀ယ္ေတာ့ မွတ္ပုံတင္ျပၿပီး ဝယ္ရတာ။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္တဦးရဲ႕ အေဖက မီးရထားမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ သိပ္အခက္အခဲ မရွိလွပါဘူး။ခရီးထြက္မယ့္ ညက်ေတာ့ ေနာက္တေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူလည္း ေနလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ သူက က်ေနာ္ နဲ႔ မႏၱေလးညီလာခံမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကိုေမႊးႀကိဳင္ (ထြန္းခင္- ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ေပါင္းေလာင္းေဒသတြင္ က် ဆုံး) ျဖစ္ေနတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီက။ အဲဒီညက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ဘ၀မွာ တခါမွမၾကဳံ ဘူးတဲ့၊ ၾကဳံမယ္လုိ႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံသစ္ေတြ ၾကဳံရေတာ့မွာ မဟုတ္လား။ေနာက္ေန႔မနက္ ဘူတာႀကီးမွာေရာင္းတဲ့ ထမင္းေက်ာ္ကို စားၿပီး မနက္ငါးနာရီ ေမာ္လၿမိဳင္ရထားနဲ႔ နယ္ပယ္ သစ္တခုဆီကို စထြက္လာခဲ့ပါၿပီ။ အိပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကေတာ့ မီးေရာင္ေတြေအာက္မွာ ၿငိမ္သက္ စြာ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ငယ္ဘ၀ရဲ႕အိပ္မက္ေတြလည္း အဲဒီမွာတင္ ေပ်ာက္ ကြယ္က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ရထားကလည္း တလိမ့္ခ်င္းပါပဲ။ သတိတရျဖစ္မႈကလည္း တလိမ့္ခ်င္းပါပဲ။ က်ေနာ္ အိမ္ေပၚကေန ခဏခဏ ဆင္းဖူးတယ္။ အေမကပဲ ‘နင့္လုိသားမ်ဳိးကို ေမာင္းခ်ရမယ္ဟဲ့’ လုိ႔ ခဏခဏ ႏွင္ခ်ဘူးတာ။ က်ေနာ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆုိးပါတယ္။ ႏွင္ခ်တုိင္း က်ေနာ္ဆင္းသြားတာက ေနာက္ေဖးေက်ာခ်င္းကပ္က အိမ္ကို။ အိမ္က ဆင္းေတာ့ ဟန္က်ပန္က်။ အိတ္ေတြဘာေတြ ယူ၊ အ၀တ္အစားေတြ ထည့္၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေဖးအိမ္မွာ သြား အိပ္ေနတာ။ မနက္က်မွ `အေမ့အိမ္ေလာက္ ဘယ္အိမ္မွ မေကာင္းဘူးဆုိတာ က်ေနာ္သိပါၿပီ၊ အေမ´လုိ႔ အ ေမ့ရင္ခြင္ ေခါင္းထုိးေျပာေတာ့ မ်က္ႏွာကတင္းေနေပမယ့္ အေမ့မ်က္လုံးက အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ရႊန္းစုိေနခဲ့တယ္။အိမ္က က်ေနာ္ဆင္းရရင္ ပုံမွန္တညပါပဲ။ အေမလည္း က်ေနာ့္ကို တညထက္ပုိၿပီး မ်က္ေစ့ေအာက္က အ ေပ်ာက္မခံႏုိင္ခဲ့ဘူး။ တခါ က်ေနာ္လည္း ေဒါသထြက္၊ အေမလည္း အရမ္း စိတ္ဆုိးတဲ့အခါတုန္းကေတာ့ က် ေနာ္ ထြက္သြားဖုိ႔ စဥ္းစားေသးတယ္။ အဲဒီညတြင္းခ်င္းပဲ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို လုိက္ရွာခုိင္းတာ ကား ဂိတ္၊ ရထားဂိတ္အႏွံ႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လည္း ဘယ္ေ၀းေ၀းသြားႏုိင္မွာလဲ။ ဘယ္သူကမ်ား အေမ့ ေလာက္ က်ေနာ့္ကို စိတ္ရွည္သည္းခံႏုိင္မွာလဲ။ဒါေပမယ့္ ဒီတခါကေတာ့ အိမ္ကေနထြက္ခဲ့ရတာ တညထက္ပုိမယ္ဆုိတာ အေမေရာ၊ က်ေနာ္ေရာ သိရက္နဲ႔ ေမ့တိေမ့ေမာေနခဲ့တယ္။ ဒီတခါေတာ့ တဘ၀လုံးနီးနီးေလာက္ အိမ္ျပန္မေရာက္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ က်ေနာ္လည္း သိခဲ့ပါတယ္။ အေမလည္း သိေနပါၿပီ။က်န္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေငးရင္းေတြးလာမိတဲ့ စိတ္ကူးအပုိင္းအစေတြပါ။ လင္းအာ႐ုဏ္ မေရာက္ခင္မွာ က် ေနာ္တုိ႔ ပဲခူးဘူတာကို ျဖတ္ခဲ့ပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ စစ္ေတာင္းျမစ္ကူးတံတား … ရထားက ေလးေလးေႏွးေႏွး။ကရင္-မြန္ျပည္နယ္ အ၀င္မွာေတာ့ နည္းနည္းရင္ထိတ္ရပါၿပီ။ ရထားတဲ့ သတင္းက ရန္ကုန္နဲ႔ အထက္အညာ က လူေတြလာသမွ် ဖမ္းထားဆုိတာကုိ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ခ်ျပထားတယ္ဆုိပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က မွတ္ပုံတင္ေနာက္တခု ေဆာင္လာေတာ့ သိပ္မစုိးရိမ္လွ။ ဒီလုိစဥ္းစားတာဟာ ေနာက္အခ်ိန္တခ်ဳိ႕အတြင္းမွာပဲ မွားယြင္းသြားၿပီဆုိတာကို က်ေနာ္သိလုိက္ရတယ္။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သထုံအေက်ာ္မွာ က်ေနာ္ အိမ္သာထဲ ၀င္မိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ မွတ္ ပုံတင္အတုဟာ ေလွ်ာခနဲ က်သြားလုိက္တာ အိမ္သာကမုတ္ထဲကို ကြက္တိပါပဲ။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ၿပီး ျပန္ ထြက္လာ။ လုိက္ပုိ႔သူ ရဲေဘာ္ေတြကိုေျပာေတာ့ အားလုံးက ေဝဖန္ေရးေပးတယ္။ အသုံးမက်ဘူး ... ေပါ့ဆ တယ္ … စသျဖင့္။ တုိက္ဆုိင္တာဆုိေပမယ့္လည္း က်ေနာ္က ျပဳလုပ္သူျဖစ္ေနေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ က်ိန္ဆဲ ေနမိတယ္။ အသုံးမက်တဲ့ေကာင္ ဆုိၿပီး … ဒါရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲက လက္မွတ္စစ္လာတုိင္း အိမ္သာထဲ၀င္ေနရ တာပါပဲ။အဲဒီလုိ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရမယ္ ကိစၥကလြဲၿပီး မုတၱမေရာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မြန္တုိ႔ဌာေန ရာမညလည္း ေစ့ငွေအာင္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တန္းၿပီး ကားေပၚတက္ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ သိပ္မေဝးလွတဲ့ ဖားေအာက္ေက်း႐ြာ ကို ေရာက္သြားတယ္။ ဒါက စခန္းတေထာက္ေပါ့။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔တည္းခိုတဲ့ အိမ္ေနရာက အပ်ဳိမေတြခ်ည္းသက္သက္ ေမြးထားတာ။ အဲဒါနဲ႔ ေနေရး ထုိင္ေရးကို စဥ္းစားေတာ့ ဒီမွာေတာ့ ေနလုိ႔မေကာင္းလွဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း သတိထားမိမယ္ဆုိၿပီး ေက်ာကို လယ္ကြင္းေတြဘက္ေပးထားတဲ့ လယ္တဲေလး (အိမ္နဲ႔ေတာ့ မေ၀းလွပါ) မွာ တည္းလုိက္တယ္။အဲဒီကာလက စီးပြားေရးကလည္း ဆုိးသထက္ဆိုးလာၿပီ မဟုတ္လား။ ကုိယ္တည္းမိတဲ့ အိမ္ကလည္း မိသားစု မ်ားတယ္ဆုိေတာ့ ထမင္းစားရတာ အားနာလာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ထြက္ရမယ့္ လမ္းကို အျမန္ရွာရေတာ့တယ္။လမ္းက ႏွစ္လမ္းစုံစမ္းရတယ္။ တခုက ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးကို ဆန္တက္ၿပီး သြားတဲ့လမ္း၊ ေနာက္တခုက ေရး နားက ျဖတ္တဲ့လမ္း။ အဲဒါနဲ႔ ဘယ္ဟာအဆင္ေျပမလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးက ပုိလြယ္ႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့ ေကာက္ခ်က္က ထြက္လာတယ္။တည္းတဲ့အိမ္က လူေတြလည္း ရိပ္မိတန္သေလာက္ ရိပ္မိေနၿပီ။ ႐ြာထဲက တခ်ဳိ႕လူေတြလည္း သိေနၾကၿပီ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အျမန္စီစဥ္ရေတာ့တယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ေႏွာင္းပုိင္းကာလမွာ … ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီး လမ္းက က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ေႁမြကို္က္တဲ့လမ္းဆုိတာ အဲဒီခရီးစဥ္မွာမွ သိရေတာ့တယ္။ၾသဂုတ္လလယ္ေက်ာ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ စထြက္ခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နဂုိ အတုယူလာတဲ့ မွတ္ပုံတင္ မရွိေတာ့ တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကုိယ့္ကိုယ္ပုိင္ကိုပဲ သုံးပါတယ္။ သြားေတာ့ သုံးေယာက္။ တေယာက္က က်ေနာ္တုိ႔ကို လုိက္ပို႔တာပါ။ သူက ေတာထဲသြားတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက က်ေနာ္တုိ႔ကို ၾကာအင္း ဆိပ္ႀကီးအထိ လုိက္ပုိ႔ေပးၿပီး ျပန္ရမွာပါ။ဖားေအာက္ကေနၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ကို ျပန္သြားရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သေဘာၤစီးရမွာပါ။ ေနာက္က်မွ သိရတာပါ။ အ ေပါင္ဘူတာတုိ႔၊ က်ဳိက္ထုိဘူတာတုိ႔ကေနဆင္းၿပီး ေတာဘက္ကို ဆုိက္ကားတစီးငွားၿပီး သြားလုိက္ရင္ ၿမိဳ႕ျပင္ ထြက္တာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ သြားမယ့္ေနရာဆီ ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ဒါလည္း ေတာထဲေရာက္မွ သိရတာပါ။ အခု ေတာ့ ကုန္းတတန္၊ ေရတတန္နဲ႔ အသည္းတထိတ္ထိတ္ သြားရေတာ့တာပါ။ေမာ္လၿမိဳင္ကေန သေဘာၤစီးေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ လုိက္ပုိ႔တဲ့ ရဲေဘာ္က တစု၊ ကိုေမႊးႀကိဳင္က တေယာက္တည္း သတ္သတ္၊ ျခားထားတဲ့ သံဇကာကို ေက်ာခ်င္းကပ္ၿပီး လူခြဲစီးပါတယ္။ တစုံတခုျဖစ္ရင္ တေယာက္ေယာက္ လြတ္ေအာင္ပါ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဒီခရီးကိုသြားဖူးတဲ့ ဟန္ေဆာင္ေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ ေဒသခံနဲ႔ကို မတူႏုိင္ ပါဘူး။ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ ဆိပ္ႀကီး(ၾကာအင္းဆိပ္ၿကီးလုိ႔သာ တြဲေခၚတာ၊ ဆိပ္ႀကီး သတ္သတ္၊ ၾကာအင္းက သတ္ သတ္ပါ) ရဲ႕ အလယ္ဗဟိုေလာက္မွာ ဆိပ္ကမ္းတခုကို (ေခ်ာင္းႏွစ္ခြဆိပ္ကမ္း ထင္တယ္) ကပ္ပါတယ္။ အဲဒီ မွာတင္ ရဲေတြ တက္လာပါတယ္။ အဲဒီေဘးတေလွ်ာက္က မြန္တပ္နဲ႔ ကရင္တပ္ေတြ ႀကီးစုိးတဲ့ေဒသဆုိေတာ့ သူတုိ႔က လုံျခဳံေရးအရ လုိက္ရသလုိ၊ ေနာက္ ခရီးသည္ေတြကို စစ္ဖုိ႔ပါ။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေႁမြစကိုက္ေတာ့ တာပါပဲ။သူတုိ႔ထုတ္ထားတဲ့ အမိန္႔က ရန္ကုန္နဲ႔ အထက္ဘက္က လာတဲ့လူေတြကုိ စစ္ရမယ္။ မသကၤာရင္ ဖမ္းရမယ္ဆုိ ၿပီး ထုတ္ထားတာပါ။ အဲဒီမွာ သေဘာၤထြက္ၿပီး စစစ္တာက ရဲေဘာ္ေမႊးႀကိဳင္ထုိင္တဲ့ ဘက္ျခမ္းကိုပါ။ အဲဒီမွာ သူ႔မွတ္ပုံတင္က ပဲခူးအေနာက္ျခမ္းဆုိေတာ့ ၿငိသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါလာတဲ့ ရဲတပ္ၾကပ္ႀကီးကုိ ကပ္ၿပီး ေခၚ သြားၿပီးမွ ပုိက္ဆံေပးလုိက္တာ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူက နဂုိထုိင္တဲ့ေနရာကို ျပန္လာၿပီး ေက်ာခ်င္း ကပ္အေနအထားနဲ႔ အေျခအေနကို ရွင္းျပပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ပုိက္ဆံေပးလုိက္ဖုိ႔ ေျပာတယ္။ တြက္ ၾကည့္ေတာ့ ပုိက္ဆံက ၄၀၀ က်ပ္ေလာက္ပဲ ရွိတာ။ ေနာက္ က်ေနာ္က ဒါမ်ဳိးတခါမွ ေပးဖူးတာမဟုတ္ေတာ့ ေပါက္တဲ့နဖူး မထူးေတာ့ဘူး။ ေနာက္ ဒီေလာက္လည္း ဒီေကာင္ေတြ ၾကည့္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္လုိက္မိိ တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွတ္ပုံတင္ဆုိေတာ့ ေမးေတာ့တာေပါ့။ ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ၊ ဘာ ကိစၥနဲ႔ လာတာလဲ၊ အသိရွိလား စသျဖင့္ ...။ က်ေနာ္တုိ႔က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေနလုိ႔ ေမာ္လၿမိဳင္က အမ်ဳိး ေတြဆီ လာလည္တာကဆက္ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေလးဘာေလး စနည္းနာတာလုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ အဲဒါ နဲ႔ မင္းတုိ႔က ဆိပ္ႀကီးကိုလာတာ အသိရွိလုိ႔လားေမးေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ သတိရလုိက္တာ ကိုးတန္းႏွစ္က က်ေနာ္နဲ႔ အီစီကလီျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးကိုပါ။ အဲဒါနဲ႔ ရွိပါတယ္ေပါ့၊ က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ကလည္း သူလည္း ရွိ ပါတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ေနပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ခင္ေၾကာင္း အာရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က မင္း တုိ႔မွတ္ပုံတင္ေတြ သိမ္းထားမယ္။ ၿပီးရင္ ဆိပ္ႀကီးေရာက္မွ ဆက္စီစဥ္မယ္ေပါ့။ ရပါတယ္ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာလုိက္ ရေပမယ့္ ရင္ကေတာ့ စုိးထိတ္ေနပါၿပီ။ဒီလုိနဲ႔ ရဲတေယာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေတာ့ ဘာမွတုိင္ပင္လုိ႔မရ။ သူ သတိတခ်က္ မထားမိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရဲေဘာ္ ေမႊးႀကိဳင္က ေျပာတယ္။ ေရာက္ၿပီး ဟုိဘက္ကမ္းက နာရီ၀က္ေစာင့္မယ္။ မလာရင္ သူေတာ့သြားမယ္ဆုိၿပီး ေျပာတယ္။ အိုေက.. ေပါ့ေလ က်ေနာ္ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဆိပ္ႀကီးကို ေရာက္သြားပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ကို မဆင္းခုိင္းပါဘူး။ ခရီးသည္အားလုံး ကုန္ေတာ့ မွ (ရဲေဘာ္ေမႊးႀကိဳင္လည္း ဆင္းသြားပါၿပီ) က်ေနာ္တုိ႔ကို လာေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို သေဘာၤဆိပ္ မွာ အ၀င္အထြက္လာၾကည့္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေယာက္လက္ထဲ လူေရာ၊ မွတ္ပုံတင္ပါေပးရင္း အက်ဳိးအ ေၾကာင္းေတြ ရွင္းျပလုိ႔ ထားခဲ့ေတာ့တယ္။ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေကာင္လုံးက ခပ္ပုပု …၊ ဒါေပမယ့္ တေယာက္က မ်က္ႏွာက သိပ္မဆုိးလွ။ ေနာက္တ ေယာက္ကေတာ့ အမိန္႔ေပးတုိင္း လုပ္မယ့္႐ုပ္မ်ဳိး။ အဲဒီမွာတင္ ေမးခြန္းေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ေမး ေတာ့တာပဲ၊ ရဲေတြ ေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းအတုိင္းပါပဲ။ သူတုိ႔ဆီကို ေခၚမသြားဘူး။ သေဘာၤဆိပ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလး တဆုိင္မွာပါ။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က တေယာက္ေျပာတဲ့ စကားကို တ ေယာက္ျပန္နင္းေျပာရင္း လွိမ့္ရေတာ့တာေပါ့။ (အဲဒီေနရာမွာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ဖ်က္ သူလုိ႔ ႀကိဳက္သလုိ ေျပာၾကေစေတာ့၊ လိမ္ရပါေတာ့တယ္၊ ကုိယ္က ျမင့္ျမတ္သူ မဟုတ္သလုိ၊ အနာအက်င္ လည္း လုိအပ္မွ ခံမယ့္သူပါ)။ က်ေနာ္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က ခုိင္ပါတယ္။ သူက ၈၈၈၈ ၿပီးစမွာ ေတာခုိသြား ၿပီးမွ အေျခအေနကို စိတ္ပ်က္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ ျပန္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ျပန္၀င္လာခဲ့တာ၊ ၀င္တဲ့ေနရာက လည္း အခု က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ေနတဲ့ ဆိပ္ၾကီးမွာ။အဲဒီတုံးက ႀကိဳဆုိေရးေတြဘာေတြ လုပ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက အိမ္တအိမ္မွာ တည္းခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ နာမည္အစစ္နဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဆြဲထားတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီဘုိးေတာ္က ရ၀တဥကၠ႒ ျဖစ္္ေနတယ္။ သူ႔နာမည္ေျပာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေယာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲ ဒါနဲ႔ မင္းတုိ႔ကို အဲဒီအိမ္လုိက္ပုိ႔မယ္ေျပာၿပီး လုိက္ပုိ႔တယ္။အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အိမ္ရွင္ အဖုိးႀကီးနာမည္ကို ေခၚတယ္။ အဖုိးႀကီး ထြက္လာ ေတာ့ ဥကၠ႒ ခင္ဗ်ားအသိေတြလုိ႔ သူတို႔ကေျပာတယ္ ... ဟုတ္လား ... ေမးေတာ့ အဖုိးႀကီးကလည္း မမွတ္မိ ဘူး။အဲဒီ မွာတင္ က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က ဟာ … အဘ က်ေနာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား။ က်ေနာ္က ဘယ္ အုပ္စုနဲ႔လာၿပီး အဘအိမ္မွာ တည္းခဲ့တယ္ေလ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္က …။ သူ အရမ္းေကာင္းလြန္းပါတယ္။ အဖုိးႀကီး က တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို မမွတ္မိပါဘူး။ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျပန္၀င္ခဲ့တဲ့ လူေတြကမ်ားေတာ့ လူ တုိင္းကို တဦးခ်င္းစီမွတ္မိဖုိ႔က အရမ္းခက္တယ္။ ေနာက္ နာမည္ေတြကလည္း တကယ့္အစစ္ မသုံးခဲ့လုိ႔ပါ။ဒီမွာတင္ အဖုိးႀကီးလည္း နေ၀တိမ္ေတာင္နဲ႔ သိသလုိ ဟန္ေဆာင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို လက္ခံလုိက္ရတယ္။ အဲဒါ နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကိုအပ္ၿပီး ျပန္မယ္လုပ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကို “အကို က်ေနာ္တုိ႔ မွတ္ပုံတင္ေလး ျပန္ ေပးပါဦး” ေျပာၾကည့္တယ္။ သူတို႔က ဘာမွမစုိးရိမ္ပါနဲ႔၊ မင္းတုိ႔ ျပန္ရင္ ငါတုိ႔ကုိယ္တုိင္လာေပးပါ့မယ္ ဆုိၿပီး ေျပာၿပီး ျပန္သြားၾကေရာ။ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ျပန္သြားေတာ့မွ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က အဖုိးႀကီးကို လုံး၀ စည္း႐ုံးရေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ သားေတြကလည္း က်ေနာ့္နဲ႔ အသက္သိပ္မကြာေတာ့ ဟုိေမးဒီေမးနဲ႔ က်ေနာ္လည္း လုံးရတယ္။ ဘယ္သူ႔ကို သိလား၊ ဘယ္၀ါ့ကို သိလားေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ အီစီကလီျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ လိပ္စာကိုလည္း သူတုိ႔ဆီကပဲ ရလုိက္ ပါတယ္။ထမင္းသာစားေပမယ့္ မေျဖာင့္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအိမ္ရွင္ေတြက က်ေနာ္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ကို မမွတ္မိေတာ့လုိ႔ပါ။ အဲဒီညမွာ သူေျပာတဲ့ နာမည္ကို ထမင္းစားၿပီး အိမ္ရွင္ဘုိးေတာ္က ႐ုံးက စာရင္းေတြထဲမွာ သြားရွာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အိပ္ေလာက္ၿပီလုိ႔ ထင္တဲ့အခိ်န္မွာ ျပန္လာၿပီး သူ႔မိန္းမကို တီးတုိးေျပာတာ ၾကားပါတယ္။“ဘယ္က ကေလးေတြလဲ မသိပါဘူးကြာ၊ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ နာမည္ေတြလည္း မေတြ႔ဘူး”က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း တုိင္ပင္ထားတာ တခုခုျဖစ္တာနဲ႔ ေဘးနားက ေခ်ာင္းကိုေျပးၿပီး လြတ္လြတ္ မလြတ္လြတ္ ေရကူးေျပးမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ရွင္ေတြ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ သူတုိ႔မသိတဲ့ လူေတြကို ဘာမွမျဖစ္ေစ ေအာင္ သူတုိ႔အက်ဳိးအတြက္ အသုံးမခ်ခဲ့လုိ႔ပါ။အဲဒီညေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ အိပ္လုိက္ရတယ္။ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ မနက္ခင္းက်ေတာ့ ႏွစ္ ေယာက္သားက ဘယ္ေတာ့ ျပန္ထြက္ရင္ေကာင္းမလဲဆုိတာ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ျပန္ ထြက္ရင္ ဒီေကာင္ေတြ ပုိမသကၤာျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ အေျခမပ်က္ ဆက္ေန ၿပီးမွ ဒီေကာင္ေတြကုိ ေျပာၿပီးျပန္ၾကတာေပါ့ ဆုိၿပီး ႏွစ္ေယာက္သေဘာတူလုိက္ၾကတယ္။အိမ္ရွင္ေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို မသိေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီကာလက ရဝတဥကၠ႒ ခန္႔တယ္ဆုိတာလည္း သူတုိ႔လူဆုိေပမယ့္ အေရးေတာ္ပုံကလည္း တႏွစ္ျပည့္ ၿပီးခါစပဲရွိေသးတယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔လည္း သိပ္ေတာ့ ေသြးက မေႏြးေသးပါဘူး။ ေနာက္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲလည္းလုပ္မယ္ ေျပာထားတာဆုိ ေတာ့ သူတုိ႔က အဲဒါၿပီးရင္ေတာ့ အေျခအေန အေျပာင္းအလဲရွိမယ္လုိ႔ စဥ္းစားၾကပုံရပါတယ္။သူတုိ႔သားေတြ တပည့္ေတြကလည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ႐ြယ္တူဆုိေတာ့ ေပါင္းရသင္းရတာ တညအတြင္း အဆင္ ေျပသြားပါတယ္။ မနက္ဆုိရင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားထုိင္တယ္။ အဲဒီ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာေတာ့ အျမဲလုိ လုိ မွတ္ပုံတင္သိမ္းထားတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ဆုံျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔၀ုိင္းသူထုိင္၊ ကုိယ့္၀ုိင္းကုိယ္ထုိင္ပါ။အဲဒီညေနမွာ က်ေနာ္ေျပာထားတာလည္း ယုတၱိျဖစ္ေအာင္၊ ေနာက္ ေတြ႔လည္းေတြ႔ခ်င္တာနဲ႔ အီစီကလီမေလး ရဲ႕ အိမ္ကို သြားလည္ၾကတယ္။ အိမ္ရွင္သားနဲ႔ သြားတာပါ။ လူနဲ႔ နာမည္ပဲသိၿပီး လိပ္စာမသိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ရွာရပါတယ္။ သြားတဲ့အခ်ိန္က ၅ နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ နာမည္ေအာ္ေခၚတယ္။ အထဲက အသံျပန္ထြက္လာတယ္။ ဘယ္သူလဲတဲ့။ က်ေနာ္ ျမင့္ေဇပါ ေျပာေတာ့ …. သိတယ္၊ သိတယ္၊ ၀င္လာခဲ့လုိ႔ ေအာ္တယ္။ ၀င္သြားေတာ့ မ … ရွိလားဆုိေတာ့ ရွိတယ္၊ ေရခ်ဳိးေနတယ္၊ ထုိင္ဦးေလ။ သူ႔အမက ေျပာတယ္။သိပ္မၾကာပါဘူး။ က်ေနာ့္ပန္းကေလး ထြက္လာပါတယ္။ (အခုေတာ့ ပန္းႀကီးျဖစ္ေနၿပီေပါ့ေနာ္) ဟယ္ … ဘာ လာလုပ္တာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေနမွာလဲ၊ လဲေပါင္းမ်ားစြာ ...။ က်ေနာ္လည္း စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာနဲ႔ လိမ္ရပါေတာ့တယ္။ အလည္လာတဲ့အေၾကာင္း၊ မၾကာခင္ ျပန္မယ့္အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ ျမန္ မာျပည္တပတ္လုံး ေလွ်ာက္လည္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူကေတာ့ တေၾသာ္ေၾသာ္နဲ႔ ...။ ဒါေပမယ့္ ယုံပုံမရပါဘူး။ က် ေနာ္ရွစ္ေလးလုံးတုံးက လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြ သူသိတာကိုး။ဒါနဲ႔ လာလည္တယ္ဆုိရင္ ၾကာအင္းသြားလည္မယ္လုိ႔ သူကေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မလည္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာျဖစ္လုိက္တယ္။ သန္ဘက္ခါ ျပန္မယ္ဆုိတာလည္း တခါတည္း အသိေပးလုိက္တယ္။ ေတာထဲေရာက္ မွ သိရတာက ၾကာအင္းေရာက္ရင္ (အဲဒီအခ်ိန္က ေတာထဲေရာက္ၿပီ) ေနာက္တခုထပ္သိရတာက ေကာင္မ ေလးရဲ႕ ဦးေလးတေယာက္က ေကအဲန္ယူက တပ္မွဴးတဦးဆုိတာကိုပါ။ ဒါနဲ႔ စကားစျမည္ နည္းနည္းထပ္ေျပာ ၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေထာက္လွမ္းေရးကို သြားေတြ႔တယ္။ မနက္ျဖန္ျပန္မယ္၊ မွတ္ပုံတင္ျပန္ေပးပါ ဆုိၿပီး။ အဲဒါနဲ႔ ဒီေကာင္ေတြက သေဘၤာဆိပ္က်မွ လာေပးမယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ျပန္မယ့္ေန႔ေရာက္ေတာ့ သ ေဘၤာဆိပ္အဆင္းမွာ ေကာင္မေလးနဲ႔ သူ႔အမက လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၾကာၾကာမေနသြားလုိ႔လည္း စိတ္မ ေကာင္းျဖစ္ေနပုံရတယ္။ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၿပီး သေဘၤာေပၚတက္လာခဲ့တယ္။ ဥၾသတခါဆြဲေတာ့မွ ကိုေ႐ႊ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား တက္လာၿပီး မွတ္ပုံတင္လာေပးတယ္။ မင္းတုိ႔ အိမ္ကိုတန္းျပန္လုိ႔လည္း ေျပာေသး တယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ျပန္မွာပါ၊ ေက်းဇူးပါပဲ အကိုတုိ႔ ဘာတုိ႔ အာပလာ လုပ္လုိက္ရေသးတယ္။ သေဘၤာစထြက္ ေတာ့ ကမ္းေပၚက လက္ျပေနသူေတြက အမ်ားႀကီး ..။ အဲဒီထဲက လက္ဖ၀ါးေလးတခုတည္းကိုပဲ က်ေနာ္က ေရြးျမင္ေနမိတယ္။သေဘာၤဆိပ္ကမ္းက ခြာၿပီးထြက္လာတာ ခရီးရဲ႕တ၀က္ျဖစ္တဲ့ ေခ်ာင္းႏွစ္ခြကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ သေဘာၤေပၚကဆင္းၿပီး မုဒုံကို ျဖတ္လုိ႔ ဖားေအာက္ကုိ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အရင္ တည္းတဲ့အိမ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း က်ေနာ္ ျပန္ပါလာတာေတြ႔ေတာ့ အ့ံအားသင့္သြားၾကပုံရ တယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေရာက္ေလာက္ၿပီ ထင္ေနတာေလ။ အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ကို အျဖစ္အပ်က္ ရွင္းျပေတာ့ ထပ္ေ၀ ဖန္ၾကေရာ၊ ဒါ … မွတ္ပုံတင္ေပ်ာက္လုိ႔ ျဖစ္တာဆုိၿပီး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ျပန္ေျပာတယ္။ ေဒါသလည္း နည္း နည္းထြက္သြားတယ္။ တမင္သက္သက္ လုပ္ေပ်ာက္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေ၀ဖန္မႈက ျပႆနာမရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုဟာ မေတာ္တဆ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ရွသြားတာကိုေတာ့ ဒီေလာက္ ေ၀ဖန္ေနရင္ေတာ့ မ ဟုတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ပထမတႀကိ္မ္ ေ၀ဖန္ၿပီး သြားၿပီပဲ။ အခုလုပ္ရမွာက ဘယ္လုိဆက္သြားမလဲဆုိတာကို ေဆြးေႏြးဖုိ႔ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္မွ နည္းနည္း ၿငိမ္သြားၾကတယ္။အဲဒါနဲ႔ သြားရမယ့္ လမ္းေၾကာင္းကို ျပန္တြက္ေတာ့ ၾကာအင္းလမ္းကေတာ့ လုံး၀အေျခအေန မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔တည္းတဲ့ အိမ္က ဘုိးေတာ္နဲ႔ တုိင္ပင္ေတာ့ သူက ေရးကို မီးရထားနဲ႔သြားဖို႔ အၾကံေပး တယ္။ ေရးမေရာက္ခင္မွာ လမုိင္းဘူတာဆုိတာရွိတယ္။ အဲဒီမွာ သူနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ လူငယ္တ ေယာက္ ရွိတယ္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူကလည္း ထုိင္းဘက္သြားတဲ့ လူေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးတာေၾကာင့္ အဲဒီ လူဆီကို စာေရးေပးမယ္ဆုိၿပီး ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာခုိမယ့္အေၾကာင္း မေျပာနဲ႔လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ။ကဲ … လမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၾကာအင္းခရီးစဥ္မွာ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ပုိက္ဆံ ၆၀၀ ဟာ လုံး၀မရွိေတာ့ ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ခရီးစရိတ္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ရပ အားလုံး၀ုိင္းစဥ္းစားၾကတယ္။ ရွိတဲ့ပုိက္ဆံက လမုိင္းေလာက္ပဲ ရမယ္။ ဘုရားသုံးဆူသြားဖုိ႔ကေတာ့ ေ၀လာေ၀းေပါ့။ အဲဒီအခိ်န္မွာ ကယ္တင္ရွင္တေယာက္ ဘြားခနဲ ေရာက္ လာတယ္။ ပဲခူးအေနာက္ျခမ္းက ကိုလင္း (ယခု ဖင္လန္တြင္ ေနထုိင္လ်က္ရွိ) ပါ။ သူလည္း ေရွာင္လာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခဏေရွာင္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ ဆက္လုပ္ဦးမယ္လုိ႔ဆုိေတာ့ … သူ႔လည္း ဆက္ေနဖုိ႔ မလြယ္တဲ့အ ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူလည္း လုိက္မယ္ကြာဆုိၿပီးေျပာေတာ့ က်ေနာ္အတြက္ ခရီးသြားေဖာ္ အျဖစ္ေရာ၊ ဆုိးတုိင္ပင္ေကာင္းတုိင္ပင္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တဦးအျဖစ္ပါ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ေနာက္တခုက လမ္းစရိတ္ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ သူ႔မွာ ေ႐ႊဆြဲႀကိဳးပါလာေတာ့ အဲဒါကို လုိအပ္တဲ့အခါ ထုမယ္ေပါ့။ဒါနဲ႔ ေနာက္တရက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာ္လၿမဳိင္ေရး - ရထားနဲ႔ ထြက္လာၾကတယ္။ ရထားကေတာ့ က်ပ္လြန္းလွ ပါတယ္။ ကုိယ္မေရာက္ဘူးတဲ့ ေဒသဆုိေတာ့ ဆုိင္းဘုတ္တခုခ်င္းဖတ္ၿပီး ေရာက္မယ့္ဘူတာကို တေမးတည္း ေမးရေတာ့တယ္။ ေနာက္ စုိးလည္းစုိးရိမ္ေနမိတယ္။ ကုိယ္တည္းမယ့္ အိမ္ကေရာ အဆင္ေျပပါ့မလား။လမုိင္းဘူတာေရာက္ေတာ့ ညေန ၃ နာရီေလာက္ ရွိပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ကုိလင္းက က်ေနာ့္ကို တည္းမယ့္အိမ္ လုိက္ ပုိ႔တယ္။ ကို … ရွိပါသလားဆုိေတာ့ လူလတ္ပုိင္းအ႐ြယ္ အမ်ဳိးသားတေယာက္ထြက္လာၿပီး က်ေနာ္ပါပဲလုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဖားေအာက္က ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ စာကုိထုတ္ေပးေတာ့ စာဖတ္ၿပီး လာ.. လာ.. အိမ္ထဲ၀င္ ပါ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထုိင္းကို ဘာသြားလုပ္မွာလဲ ေမးေတာ့ ထုိင္းမွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ့္အေၾကာင္း ျပန္ ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါဆုိ ဒီအိမ္ကေနၿပီး တပတ္ေလာက္ေစာင့္ပါ။ လူၾကဳံရွိရင္ ထည့္ေပးပါ့မယ္ဆုိေတာ့ ကုိလင္း က ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားတယ္။ သူက ေမာ့ဂနင္း႐ြာမွာ သြားတည္းမွာပါ။ ခရီးသြားဖုိ႔ အဆင္ေျပမွ လွမ္းအ ေၾကာင္းၾကားမယ္ေပါ့။ ဒါကလည္း လုံျခဳံေရးအရ ခြဲတည္းၾကတာပါ။ညေန ထမင္းစားေသာက္ၿပီး အိမ္ရွင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း ကုိလင္း ႐ုတ္တရက္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္လုိ႔လဲေပ့ါ။ ဘာမွ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူသြားတည္းမယ့္ အိမ္က အိမ္ရွင္ေတြမရွိလုိ႔ ျပန္လာတာ။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ပုိင္ရွင္ အကိုက ဒီမွာပဲဲတည္းပါ။ ႏွစ္ေယာက္တည္းလည္း အားနာစရာမလုိဘူး။ အကုိႀကီး အသိေတြ ပဲလုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား တည္းျဖစ္သြားတယ္။ဒီလုိနဲ႔ စက္တင္ဘာထဲကို ၀င္လာတယ္။ အိမ္ရွင္အကိုလည္း ထုိင္းဘက္သြားမယ့္ ကုန္သည္အဖြဲ႔ စုံစမ္းတာက မရေသးဘူး။ တပတ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အားနာလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အခက္ အခဲနဲ႔ ကိုယ္မဟုတ္လား။ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီးေနေနရတယ္။ တေန႔က်ေတာ့ အိမ္ရွင္အကိုက ေျပာတယ္။ ညီတုိ႔ ဒီအ ခ်ိန္ မုိးတြင္းမ်ဳိးက သြားတဲ့လူ ရွားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းတုိ႔ ခဏအိမ္ျပန္လုိက္။ မုိးတြင္းကုန္ရင္ ျပန္လာခဲ့။ အကိုရေအာင္ပုိ႔ေပးမယ္ ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း သီးသန္႔ တုိင္ပင္ၾကတယ္။ အေျခအ ေနကေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး။ သြားမယ့္အေၾကာင္းကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာၿပီး အကူအညီေတာင္းမယ္လုိ႔ ဆုံး ျဖတ္လုိက္တယ္။ဆုံးျဖတ္ၿပီး ကိုလင္းက အိမ္ရွင္အကိုကို အက်ဳိးအေၾကာင္း စကားေျပာတယ္။ က်ေနာ္က ေဘးနားမွာ ထုိင္လုိ႔။ ေတာခုိဖုိ႔လာတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလုိက္ေတာ့ အိမ္ရွင္အကိုက ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ငုိျပရေတာ့တာေပါ့။ သူတုိ႔ကလည္း ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းမသိတဲ့ သာမန္အရပ္သားေတြဆုိေတာ့ လန္႔တာေပါ့။ သူက ေမးတယ္။ ညီေလးတုိ႔က ေခါင္းေဆာင္ေတြလား ဆုိၿပီး …။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း မဟုတ္ရေၾကာင္း ေနာက္ လုိက္မ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လုိက္ဖမ္းေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပရ တာေပါ့။ အဲဒီမွာတင္ ပုိဆုိးသြားေတာ့တယ္။က်ေနာ္တုိ႔က သာမန္ဆုိရင္ ဖမ္းမွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါဆုိရင္ လုိက္ဖမ္းတယ္ဆုိတာ အေရးအခင္းတုန္းက ေခါင္းျဖတ္တဲ့ထဲ ပါလားလုိ႔ ေမးျပန္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ မရယ္ျဖစ္ဘူး။ ေခါင္းျဖတ္ဖုိ႔ မ ေျပာပါနဲ႔။ ရန္ေတာင္ မျဖစ္ရဲပါဘူးဆုိေတာ့ သူက ဒါဆုိ အိမ္ျပန္ၿပီး ရွင္းျပလုိက္ပါ။ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေန ပါလုိ႔ ဆုိျပန္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ငုိျပ၊ သူ႔ခမ်ာမွာလည္း အက်ပ္႐ုိက္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ရွင္းျပ တယ္။ မၾကာခင္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲၿပီးသြားရင္ (၁၉၉၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို ဆုိလုိတာပါ) ပါတီတခုခု အႏုိင္ရမွာ ျဖစ္ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္။ အခုဟာက အဖမ္းမခံခ်င္လုိ႔ပါ ဆုိေတာ့ သူနည္းနည္း ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါဆုိရင္ ဘုရားသုံးဆူသြားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ သူ႔ ကရင္သူငယ္ခ်င္း ဆင္ သမားေတြရွိေၾကာင္း၊ အဲဒီကုိ ပုိ႔ထားေပးမယ္၊ အားလုံးအဆင္ေျပသြားတဲ့ အခ်ိန္က်မွ အိမ္ျပန္ေပါ့လုိ႔ ဆုိပါ တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က သုံးရက္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးပါ။ ၾကားမွာ က်ေနာ္တုိ႔လည္း လူၾကဳံစုံစမ္းမယ္။ အကိုလည္း စုံစမ္းေပးပါ။ သုံးရက္မွ မျဖစ္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အကိုေပးတဲ့ အၾကံအတုိင္း လုိက္နာပါ့မယ္ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာ တယ္။ အမွန္က အဲဒီဆင္သမားေတြဆီ သြားေနရင္လည္း ေတာထဲေရာက္မွာပါ။ ဒါနဲ႔ သူကလည္း အုိေကလုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။သုံးရက္အတြင္း က်ေနာ္နဲ႔ ကိုလင္း ႏွစ္ေယာက္သား ရင္းႏွီးၿပီးသား ေဒသခံလူငယ္ေတြကို ရသေလာက္ ေမး ျမန္းရတာေပါ့။ ႏွစ္ရက္ၾကာတဲ့ ညမွာ က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕မ်က္ေစာင္းထုိးအိမ္ကေန သတင္းတခု ရလာ တယ္။ ကုန္သည္အဖြဲ႔တဖြဲ႔ ဘုရားသုံးဆူဘက္ တက္ဖုိ႔ရွိတယ္။ သန္ဘက္ခါလုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ရွင္အကိုကို အဲဒီသတင္းေျပာျပေတာ့ သူသြားစုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ သန္ဘက္ခါမနက္ ငါးနာရီထြက္ မယ္ ျပင္ထားပါလုိ႔ ဆုိတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ခရီးစဥ္မွာ လုိအပ္တာေတြ ၀ယ္ဖုိ႔အတြက္ ကိုလင္းရဲ့ ဆြဲႀကိဳးေလးဟာ ဆုိင္ေရာက္သြားပါတယ္။ ေနာက္ခရီးထြက္ဖုိ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေပါ့။ ကိုလင္းက ငါးေျခာက္၊ ေဆးလိပ္၊ ၾကက္သြန္၊ ဆား စသျဖင့္ သယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ ဆန္ေပါ့။မထြက္ခင္ညဘက္ အိမ္ရွင္အကိုက ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ ေကြၽးၿပီး စကားေတာ္ေတာ္ေျပာတယ္။ အတူေနတာ နည္းနည္းၾကာသြားတာလည္း ပါတယ္။ ေနာက္ ေတာထဲမွာ တခုခုျဖစ္မွာကို စုိးရိမ္တာလည္း ပါပါတယ္။ ေ႐ြး ေကာက္ပြဲၿပီးသြားရင္ ျပန္လာဖုိ႔ကို တဖြဖြမွာတယ္။ ေတာထဲမွာ အဆင္မေျပျဖစ္ရင္ ျပန္လာဖုိ႔ကို ေျပာတယ္။ ေနာက္ သူကုိယ္တုိင္လည္း စစ္တပ္ကို မႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးကို နားမလည္လုိ႔၊ မပတ္ သက္ခ်င္လုိ႔ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။မနက္က်ေတာ့ အိမ္ရွင္အကိုက ေလးနာရီေလာက္ လာႏႈိးတယ္။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ထမင္းထုပ္ ထုပ္ေပး တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုန္သည္အုပ္စု ေစာင့္ေနတဲ့ ႐ြာအျပင္က လမ္းဆုံေလးကို လုိက္ပုိ႔တယ္။ ကုန္သည္အဖြဲ႔ ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ ေသေသခ်ာခ်ာ လမ္းမွာ ဂ႐ုစုိက္ေပးပါ ဆုိၿပီး တဖြဖြမွာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကိုလည္း သူေျပာတာ၊ မွာတာေတြကို မေမ့ဖို႔အေၾကာင္းေျပာၿပီး ျပန္သြား တယ္။အိမ္ရွင္အကိုရဲ႕ ေက်းဇူးဟာ ႀကီးလွပါတယ္။ သူသာ စုိးရိမ္ၿပီး နယ္ေျမခံတပ္တုိ႔၊ ရဲတုိ႔ကို တုိင္လုိက္ရင္ ဒါမွမ ဟုတ္ သူ႔အိမ္ကေန က်ေနာ္တုိ႔အေၾကာင္း သိသိခ်င္း မေနခုိင္းေတာ့ရင္ တကယ့္ကို အက်ပ္ဆုိက္မွာပါ။ သူစုိး ရိမ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ သြားလုိ႔ရေအာင္ လုပ္ေပးတာကိုက သာမန္လူတေယာက္ရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမွာေတာင္ စစ္တပ္ကုိ အလုိလို ဆန္႔က်င္ေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ေတြးထင္မိပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကုန္သည္ အုပ္စုက သြားမယ္၊ ေမာ့ဂနင္ကို မုိးစင္စင္မလင္းခင္ ျဖတ္မွရမယ္လုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စထြက္လာၾက ေတာ့တယ္။ အေရွ႕မွာေတာ့ အ႐ုဏ္ပ်ဳိးလုလု …။ေမာ့ဂနင္ တပ္ကုန္းက စီးျမင္ေနရတဲ့ ေရး-ထား၀ယ္ ကားလမ္းကို က်ေနာ္တုိ႔ အလ်င္အျမန္ ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ငါး နာရီခြဲေလာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔လုိက္လာတဲ့ ကုန္သည္အုပ္က အေတာ္မ်ားျပားပါတယ္။ အေသာ့ႏွင္လုိက္ၾက တာ က်ေနာ္လည္း ႐ြာအမည္ေတြ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ တ႐ြာနဲ႔ တ႐ြာက တခါတေလ နီးလုိ္က္၊ တခါတေလ ေ၀း လုိက္ပါ။ မုိးတြင္းေႏွာင္းပိုင္းျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ေတာင္ပုိင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ မုိးက႐ြာဆဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေရစီး ေနတဲ့ ေခ်ာင္းလတ္၊ ေခ်ာင္းေသးေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖတ္၊ ေခ်ာင္းႀကီးေတြက်ရင္ ကမ္းပါးေတြကို ကုတ္ကတ္ တြယ္တက္ၿပီး ကူးရပါတယ္။ ပုဆုိးထဲမွာ ေက်ာပုိးအိတ္ကို ထည့္ၿပီး ေခါင္းပုိးလြယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာကန္ ေဘာင္းဘီတုိ က်ပ္က်ပ္န႔ဲ တရစပ္ေလွ်ာက္လိုက္ရတာ ေန႔လည္စာ ခ်က္စားမယ္ဆုိတဲ့ ႐ြာေရာက္တဲ့ အထိပါ ပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဟာဟဲ လုိက္ေနပါၿပီ။ ကုိလင္းက ခႏၶာကိုယ္အရေရာ၊ အေတြ႔အၾကဳံအရပါ က်ေနာ့္ထက္ ေတာင့္တင္းေတာ့ က်န္တ့ဲလူေတြနဲ႔ အမီလုိက္ႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အမ်ဳိးသမီးမ်ားတဲ့ အဖြဲ႔နဲ႔ ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ေနာက္မွ သိရတာက က်ေနာ္တုိ႔န႔ဲ အတူပါလာတဲ့ ကုန္သည္အုပ္က တဖဲြ႔တည္း မဟုတ္ဘူး။ အစုအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ လာၾကတာ။ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ကိုလင္းနဲ႔ အတူေလွ်ာက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔က ဆက္ထြက္သြားေတာ့ ကို လင္းက ညက်မွ အိပ္တဲ့ေနရာမွာ ေတြ႔မယ္လုိ႔ ေျပာသြားတယ္။ မင္းေတာ့ ျဖည္းျဖည္းပဲ ဒီကုန္သည္ အေဒၚ ေတြနဲ႔ လုိက္ခဲ့ေပါ့လုိ႔ ေျပာၿပီးထြက္သြားတယ္။က်ေနာ္တုိ႔ ဆက္ထြက္လာတာ ေခ်ာင္းလတ္လတ္တခု စီးေနတဲ့ လယ္ကြင္းေသးေသးတခုကို ေရာက္သြား တယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ လယ္တဲေလး တလုံးရွိတယ္။ ဒီည ဒီမွာ အိပ္မယ္လုိ႔ေျပာေတာ့ လူက ထိတ္ခနဲ ျဖစ္ သြားတယ္။ အေရွ႕က အဖြဲ႔ကို အမီမလုိက္ေတာ့ဘူးလား အေဒၚလုိ႔ ေမးေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ ငါတုိ႔အဖြဲ႔နဲ႔က တူတာမ ဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဘာမွမပူပါနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူက်ရင္ နင့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ျပန္ဆုံမွာပါလုိ႔ အေဒၚႀကီးက ျပန္ေျပာတယ္။ ဟုတ္ကဲ့သာ ျပန္ေျပာလုိက္ရတယ္။ လူ႔မွာေတာ့ စုိးတထင့္ထင့္ပါ။ က်ေနာ့္ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲမွာက ဆန္နဲ႔ ငါး ေျခာက္၊ ၾကက္သြန္နီပဲပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေဆးလိပ္တုိ႔ ဘာတုိ႔ အားလုံးက ကိုလင္းနဲ႔ ပါသြားၿပီ။ ကဲ … အခုမွ ေတာ့ ေပါက္တဲ့နဖူး မထူးေတာ့ပါဘူးဆုိၿပီး ေခ်ာင္းထဲ ေရသြားစိမ္ၿပီး ေနလုိက္တယ္။ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာေတာ့ ေဆးလိပ္လည္း မရွိဘူး။ အဲဒီမွာတင္ ပြတ္ခြၽန္းနဲ႔ စေတြ႔ ေတာ့တာပါပဲ။ ေဆး႐ြက္ႀကီးေတြကို အမွ်င္ေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္လွီးထားၿပီး သတင္းစာစကၠဴနဲ႔ လိပ္ေသာက္ရ တဲ့ ပြတ္ခြၽန္းကို အဲဒီမွာ စဖြာရေတာ့တာပါပဲဲ။ အေဒၚႀကီး ငွားလာတဲ့ ကုန္ထမ္း အငွားသမားေတြလည္း ကုန္ ထမ္းရ၊ ခ်က္ျပဳတ္ရတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ကို ပြတ္ခြၽန္းလိပ္ေပးရတဲ့ အလုပ္ကိုပါ အပိုေဆာင္း လုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။လမ္းမေလွ်ာက္ဖူးေတာ့ ေနာက္ေန႔မွာ ဘယ္လုိမွ ေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ေအာင္ကို ျဖစ္ေပမယ့္ ေလွ်ာက္မွ ေရာက္မယ့္အျဖစ္မုိ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔န႔ဲပါလာတဲ့ အုပ္စုထဲမွာ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ သြားအလုပ္လုပ္ မယ့္ ခပ္ငယ္ငယ္ မိသားစုတစုလည္း ပါတယ္။ သားအမိ သားအဖ သုံးေယာက္ပါ။ ေယာကၤ်ားျဖစ္သူက က်ေနာ့္ ကို အျမဲေစာင့္ေစာင့္ေခၚတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ ခရီးေႏွာင့္ေႏွးမွာစုိးၿပီး မီေအာင္ေတာ့ အျမဲလုိက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမိသားစုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ခင္သြားတယ္။ သြားေနရင္း တရက္မွာ အုန္း ထမင္းစားလုိက္ရေသးတယ္။ ေန႔လည္ဘက္ ႐ြာေလးတ႐ြာမွာ ၀င္နားတုန္း အေဒၚႀကီးက ၾကက္တေကာင္ရ တယ္ဆုိ ၿပီး အုန္းသီးခူးခုိင္းၿပီး အုန္းထမင္းခ်က္တာ၊ အဲဒီ႐ြာမွာပဲ သူပုန္လုိ႔ ျပည္မကေခၚတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္က တပ္သား သုံးေလးေယာက္ကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ သူတုိ႔ကို ေျပာၿပီးေနခ့ဲရင္ ရေပမယ့္ ကိုလင္းနဲ႔လည္း ေတြ႔ခ်င္တာေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာဘဲ ဆက္လာခဲ့တယ္။သုံးရက္ေျမာက္ေန႔ မနက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဇမိ ျမစ္ကမ္းပါးကို က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီကေန ေလွစီးၿပီး သြားရမွာပါ။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ အခက္ၾကဳံရျပန္ၿပီ။ ကုိလင္းနဲ႔အတူ ေငြေတြအားလုံး ပါသြားခဲ့တာေၾကာင့္ ေလွ စီးဖုိ႔မေျပာနဲ႔ ေဆးလိပ္ဖုိးေတာင္မွ မရွိလုိ႔ ပြတ္ခြၽန္း ေသာက္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ေလွေစာင့္ေနတဲ့ အေဒၚႀကီး နားကိုသြားၿပီး ေလွခစုိက္ထားဖုိ႔အေၾကာင္း၊ ဘုရားသုံးဆူေရာက္မွ ျပန္ေပးမယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ပါတယ္။“ငါသိပါတယ္ .. ေကာင္ေလးရဲ့၊ က်န္တ့လူေတြလည္း သိၾကတယ္။ ျပန္မေပးလည္း ျပႆနာမရွိဘူး။ နင္တုိ႔ကို စေတြ႔ကတည္းက အလုပ္သြားလုပ္မယ့္ လူေတြ မဟုတ္ဘူးဆုိတာလည္း သိတယ္။ ေတာခုိလာတဲ့ ေက်ာင္း သားေတြမွန္းလည္း သိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီအထိ နင့္အေဖာ္မရွိတာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေခၚလာ တာေပါ့။ ဟုိေရာက္မွ အဆင္ေျပလည္း ေပး၊ မေျပလည္း မေပးနဲ႔။ ေတာခုိမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ငါေခၚေခၚ လာေပးတာ မနည္းေတာ့ပါဘူး” လုိ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ၀မ္းလည္း၀မ္းသာသြားတယ္။ ရွက္လည္း ရွက္သြားတယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆုိၿပီး ဟန္ေတြပန္ေတြ လုပ္ေနရတာ။ သူတုိ႔အားလုံးက သိေနခဲ့ပါလားဆုိ ၿပီး ေနာက္တခုက လူထုရဲ႕တရားကို ျမင္ရလုိ႔ပါ။ အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ဖုိ႔အတြက္မွာ အျပည့္အ၀ မပါ၀င္ႏုိင္ ေသးေပမယ့္ တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က ၀ုိင္းလုပ္ေနပါလား ဆုိတာကို က်ေနာ္ ျမင္ရလုိ႔ပါ။ အဲဒီမွာ စိတ္လက္ေပါ့ေပါ့ ပါးပါးနဲ႔ ေလွေပၚတက္ၿပီး ထြက္ခဲ့တယ္။ျမစ္သာဆုိတယ္။ ေခ်ာင္းက်ယ္တခုေလာက္ပါပဲ။ ေတာင္ဆင္ေျခေလွ်ာတေလွ်ာက္ ေရဆင္းလာတာဆုိေတာ့ ေရဆန္က အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ စက္ေလွနဲ႔ တက္ေပမယ့္လည္း တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာလူေတြ ဆင္းတြန္းရတယ္။ ေရက ၾကည္လင္လြန္းေနၿပီး အနက္က ဒူးဆစ္သာသာေလာက္ပဲ။ ေခ်ာင္းလယ္နဲ႔ ကမ္းပါးေဘး ေက်ာက္ ေဆာင္ေတြၾကားမွာ မုိးမခပင္ေတြ။ တခါတေလ ေရအားသန္တဲ့ ေနရာေတြက်ရင္ ေလွေပၚပါတဲ့ လူအားလုံး မုိး မခပင္ေတြကို ဆြဲထား၊ ၿပီး ညာသံေပးၿပီး လႈပ္ေပးၾက။ အဲဒါမွ မရရင္ ဆင္းတြန္းၾကနဲ႔ ပြဲေတာ္တခုကို သြားေန ၾကသလုိပါပဲ။ေလွ ႏွစ္နာရီခြဲ၊ သုံးနာရီ သာသာေလာက္ စီးၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းဆုံကို ေရာက္ပါၿပီ။ ေခ်ာင္းဆုံမွာက မြန္ျပည္သစ္ ပါတီရဲ႕ တပ္ေတြရွိတယ္။ ကုန္သည္ေတြ အ၀င္အထြက္ အရမ္းမ်ားတယ္။ ေလွကပ္ၿပီး အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ ေတာ့ တဲတလုံးရဲ႕ ၀ရန္တာမွာ ကိုလင္း ထုိင္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ေတြ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္သြား တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကိုလင္းဆီက ေငြေတာင္းၿပီး အေဒၚႀကီးကိုေပးေတာ့ အေဒၚႀကီးက မယူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အတင္း ေပးေတာ့မွ ယူတယ္။ ေနာက္ ဆုေပးတယ္။ ေဘးမထိ ရန္မခပါေစေၾကာင္းဆုိၿပီး …။ သူတုိ႔က အဲဒီမွာ ေနခဲ့ဦးမယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ အားလုံးကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဘုရားသုံးဆူကို ေရာက္မယ့္လမ္းအတုိင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ တယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း အေဒၚႀကီးနဲ႔ေရာ ဟုိမိသားစုေလးနဲ႔ပါ ဆုံျဖစ္ပါေသးတယ္။ ဘုရားသုံးဆူ မက်ခင္အထိ)ဘုရားသုံးဆူေရာက္ေတာ့ ကရင္-မြန္ ပူးတဲြေကာ္မတီ အေျခစိုက္တဲ့ ႐ုံးရွိရာကိုသြားေတာ့ ေတာခုိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ခံဖုိ႔အတြက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ကိုယ္စားလွယ္က လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို တပ္ရင္းအေျခစုိက္ရာကို ေခၚသြားတယ္။ ထုိင္းေျမကို ျဖတ္ရတာမုိ႔ ကားစီးလာခဲ့ရ တယ္။ ဘုရားသုံးဆူေစ်းကိုလည္း ခဏပဲ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ကားေပၚကေနပါ။ ကားကို ၁၅ မိနစ္ေလာက္ စီး လာေတာ့ နမ့္ကိတ္ဆုိတဲ့ ေနရာကို ေရာက္သြားတယ္။ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္နိမိတ္ကို အဲဒီေနရာမွာ ကားလမ္းနဲ႔ ပိုင္းထားတာပါ။ ျမန္မာေျမဘက္ ျပန္ကူးၿပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ထပ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ေအာ္သံတခ်ဳိ႕ကို ခပ္အုပ္ အုပ္ၾကားရတယ္။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ …`ဘာလုပ္ေနလဲ … ေလ့က်င့္ေနတယ္´`ဘာစိတ္ဓာတ္လဲ … ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္´ ဆုိတာပါပဲ။ၿပီးေတာ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံစုိက္ထားတဲ့ ကင္းဂိတ္တခုနဲ႔ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ စစ္၀တ္စုံ ၀တ္ထားတဲ့သူရဲ႕ ရင္ဘတ္ မွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆုိတဲ့ ရင္ဘတ္တံဆိပ္ကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္မွန္းရည္ ႐ြယ္ လွမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးလမ္းဆုံးကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေမ့အိမ္က ထြက္လာတ့ဲ ခရီးအတြက္ လမ္းဆုံးပန္းတုိင္ ျဖစ္ေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးေျပာက္က်ားရဲေဘာ္တဦးရဲ႕ ဘ၀အတြက္ေတာ့ အစျပဳရာပါ …။
ျမင့္ေဇ။
{ေဒါက္တာလြမ္းေဆြက ႐ိုးမ ၃ ၀က္ဘ္ဆိုက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပထားတဲ့ ရဲေဘာ္ေနလ ရဲ႔ အက္ေဆးကို မာယာက ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါတယ္။ ႐ိုးမ ၃ နဲ႔ ေဒါက္တာလြမ္းေဆြ တို႔ကို ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။}
1 comment:
အရင္ကလည္းဖတ္ဖူးေပမဲ့ အခုမွပိုခံစားရတယ္။
Post a Comment