ဆင္သြားလမ္းကိုေဖာက္ခဲ့ၾကတယ္ - ေရးသူ ဖိုးသံ(လူထု)

{ဒီအပတ္ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္ မွာေဖာ္ျပတဲ့ ကိုဖိုးသံ ေဆာင္းပါးကို စာေရးသူ ထံမွ ရရွိလို႔ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္အေနနဲ႔ နားလည္ေပးပါ။ ခြင့္ျပဳပါ ခင္ဗ်ာ။｝

ဆင္သြားလမ္းကိုေဖာက္ခဲ့ၾကတယ္

            ၁၉၆၅ခုႏွစ္မွာထင္ပါတယ္။

            အႏွစ္ငါးဆယ္တင္းတင္းျပည့္ၿပီေပါ့။

            အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္းက မႏၱေလးက်ံဳးအေနာက္ဖက္ဓမၼဗိမာန္မွာ စာဆိုေတာ္ေန႔စာေပေဟာေျပာ ပြဲလုပ္ေတာ့ “ဗမာစာအေရးအသားသစ္”ဆိုတဲ့စာတန္းကို ဖတ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ စာတန္းရဲ႕အဓိကဆိုလိုရင္း အဓိပၸာယ္ ကေတာ့ အဲဒီအခါတုန္းက ဗမာစာကိုေရးသားၾကတာမွာ ေ႐ွးတုန္းကလိုပဲ‘၏’ ၊ ‘သည္’ စတာေတြနဲ႔ေရးေနၾက တာကို ေခတ္လူေတြေျပာဆိုသံုးႏႈန္းေနၾကတဲ့‘တယ္’၊ ‘မယ္’စတာေတြနဲ႔ေျပာင္းေရးသင့္တယ္လို႔ တင္ျပလိုက္တာ ပါပဲ။ သိမွီသူေတြအားလံုးမွတ္မိၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီစာတမ္းကို လူထုသတင္းစာထဲမွာလည္းေဖာ္ျပလိုက္ေတာ့ ခ်က္ျခင္း ဆိုသလိုပဲ ဗမာစာေပေလာကတခုလံုး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ စာတန္းဖတ္ပြဲမွာစာတမ္းကို ဖတ္ၾကား သူက (ဦး)ေမာင္သာႏိုးပါ။ သူကစာတမ္းဖတ္သူျဖစ္ေပမဲ့ တကယ္ကအဲဒီစာတမ္းကို ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား အပါအ၀င္ အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရး ဆရာအသင္းက အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ဝင္ေတြအားလံုး ေဆြးေႏြးၾကၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာတမ္းကို အဲဒီတုန္းကမႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ပါေမာကၡခ်ဳပ္လုပ္ေနတဲ့ ဆရာဦးေက်ာ္ရင္က “ဆင္သြားရင္လမ္းျဖစ္တယ္”ဆိုတဲ့ စကားပံုနဲ႔ေထာက္ခံလိုက္ေတာ့ ဂယက္ဟာပိုေတာင္ႀကီးသြားပါတယ္။ သူ႔လိုပဲ အဲဒီတုန္းက ဒီစာတမ္းကို တက္တက္ ႂကြႂကြအားေပးေထာက္ခံသူ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သမိုင္းပါေမာကၡဆရာေဒါက္တာသန္းထြန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ဆရာဟာေဆာင္းပါးေတြမျပတ္ေရးေနၿပီး သူ႔ေဆာင္းပါးေတြထဲမွာ ေျပာစကား အေရးအသားနဲ႔ခ်ည္း ေရးပါ ေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ေနာင္မွာ ဒီစာတမ္းပါအယူအဆကိုမႏွစ္သက္သူေတြက မႏၱေလးသား မဟုတ္သူေတြ ဝင္လုပ္တာ ဆိုတာမ်ိဳးေရးၾက၊ ေျပာၾကတာ႐ွိခဲ့ပါတယ္။

            အဲဒီတုန္းက ဒီအယူအဆကိုဆန္႔က်င္သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေဒသစြဲေတြပါေနတာသတိျပဳမိပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ က မီဒီယာ ၉၀%ေက်ာ္ေလာက္ဟာ ရန္ကုန္မွာပဲ႐ွိေနတာဆိုေတာ့ အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္းကိုေရာ၊ လူပုဂိၢဳလ္ေတြကိုပါ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ကာတြန္းေတြနဲ႔အျပတ္ဆန္႔က်င္ၾက (တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္၊ အပုပ္ခ်ၾက) ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အဲဒီစာတမ္းအပါ တခ်ိန္တည္းဖတ္ၾကားခဲ့တဲ့ စာတမ္းေတြကိုစုၿပီး ဗမာစာေပအေရးအသားသစ္နဲ႔ အျခားစာတမ္းမ်ား ဆိုတဲ့စာအုပ္(စာအုပ္မည္နည္းနည္းလြဲခ်င္လြဲပါလိမ့္မယ္)ကို လူထုတိုက္ကစုေပါင္းၿပီး႐ိုက္ထုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကစာအုပ္အဖံုးကို ဆြဲရပါတယ္။

            ဒီအခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာႀကံဳေတြ႕ရတဲ့လက္ေတြ႕ျပႆက ကိုယ္တိုင္ကေန႔စဥ္သတင္းစာထုတ္ေနရတာပါပဲ။ သတင္းစာထဲမွာသတင္းေတြနဲ႔ ေရးေနက်ေဆာင္းပါးေတြကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ေရးမလဲဆိုတာစဥ္းစားစရာျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သတင္းအေရးအသားနဲ႔ေခါင္းႀကီးပိုင္းကို မူလအတိုင္းပဲေရးသားေဖာ္ျပပါတယ္။ အေဖကသူ႔ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ေဆာင္းပါးေတြကို‘တယ္’-‘မယ္’နဲ႔ေရးပါတယ္။ အေမကေတာ့ သူ႔ရဲ႕လႈပ္႐ွားေနေသာကမၻာ့ေရးရာအခန္းကို ‘၏- သည္’နဲ႔ပဲဆက္ေရးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အေျပာေတာ့မလြတ္ပါဘူး။

            ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ အဲဒီတုန္းကဗမာစာေပေလာကမွာ အားလံုးအသိအမွတ္ျပဳထားၾကတဲ့ ဆရာ့ ဆရာႀကီးေတြက ဒီကိစၥကိုမွတ္ခ်က္မေပးၾကပါဘူး။ ေစာင့္ၾကည့္လိုၾကတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ‘၏-သည္အေရးအသားနဲ႔

            အဲဒီေနာက္ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ထဲကိုေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီကိစၥကိုကၽြန္ေတာ္မ်က္ေျချပတ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အခ်င္းခ်င္းတခါတေလ စကားစပ္မိရင္ေတာ့ ဒီဗမာစာအေရးအသားသစ္ဆိုတာကို အားလံုးလိုလိုကပဲ သေဘာတူ ေထာက္ခံၾကတာကို သတိထားမိပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ ‘၏-သည္’ေရးတာကိုလည္း မဆန္႔က်င္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပ ၾကပါတယ္။ မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာေနတုန္းက အိမ္သာသံုးဖို႔အတြက္ ေထာင္ဗူး၀ကဖတ္ၿပီးတဲ့ သတင္းစာေတြကို ကတ္ေၾကးနဲ႔ျဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ထိန္းသိမ္းခံေတြကို ဖတ္ဖို႔ေပးပါတယ္။ အဲဒီသတင္းစာအတိုအစေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ က ျပန္စဥ္ၿပီးထမင္းလံုးနဲ႔ကပ္လိုက္ေတာ့ သတင္းစာလိုဖတ္လို႔ရပါတယ္။ အဲဒီလိုဖတ္ရတဲ့သတင္းစာေတြထဲမွာ တခါ တေလ ဒီကိစၥအေၾကာင္းေျပာၾကေရးၾကတုန္းပဲဆိုတာ သတိထားမိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၆၇ခုႏွစ္ထဲမွာထင္ပါရဲ႕ အိမ္ကပို႔ လာတဲ့စာအုပ္ေတြအထဲမွာ အေမ့ရဲ႕“ေအာင္ဗလ-ဖိုးစိန္-စိန္ကတံုး”စာအုပ္ႀကီးပါလာပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္မွာေတာ့ အေမက‘တယ္’-‘မယ္’နဲ႔ပဲအျပတ္ေရးေတာ့တာပါ။ ဒိအရင္ကထုတ္တဲ့အေမ့ရဲ႕ “ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာ သည္မ်ား” စာအုပ္မွာေတာ့ အေမက‘၏-သည္’နဲ႔ပဲေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုစကားေျပာအေရးအသားနဲ႔ေရးေတာ့ အေမ့ရဲ႕ အေရးအသားေျပာင္ေျမာက္မႈနဲ႔ ျမန္မာဘာသာစကားအသံုးအႏႈန္းေပါႂကြယ္မႈတို႔ဟာ ကခုန္ၿပီးထြက္လာသလို ဖတ္ရ ပါတယ္။ မၾကာပါဘူး။ ဒီလိုေရးနည္းကို သေဘာမက်ေၾကာင္းေဖာ္ျပေလ့႐ွိတဲ့ ဦးႀကီးေမာင္ (အေဖနဲ႔အေမတို႔ကသူ႔ကို ကိုႀကီးေမာင္လို႔ ေခၚပါတယ္)ရဲ႕ စာေၾကးမံုအခန္းမွာ အေမ့ရဲ႕ဒီစာအုပ္ကိုေဝဖန္ခ်က္ေရးသားေတာ့ သူက “ဆင္မႀကီး တစ္ေကာင္ေထာင္ေထာင္-ေထာင္ေထာင္နဲ႔ထြက္လာတယ္”လို႔မွတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္။ သူဘယ္လိုအဓိပၸာယ္နဲ႔ဒီလိုေရးတယ္ ဆိုတာကို အခုအထိ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာမ႐ွင္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အသိအမွတ္ျပဳရာေတာ့ေရာက္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

            ဒီလိုနဲ႔ ကိုကိုးကၽြန္းေပၚကိုေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အရင္ေထာင္ထဲကိုေရာက္သူေတြအထဲက စိတ္ဝင္စားသူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုဒီအယူအဆအေၾကာင္းေမးၾကလို႔ ကၽြန္ေတာ္နားလည္သမွ်ေျပာျပရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပါသြားတဲ့ အေမ့ “ေအာင္ဗလ-ဖိုးစိန္-စိန္ကတံုး”စာအုပ္ကိုလည္းေပးဖတ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္းေပၚမွာမဂၢဇင္းႏွစ္ႀကိမ္ထုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က‘တယ္’- ‘မယ္’နဲ႔ေဆာင္းပါးေရးပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကိုအုန္းျမင့္လိႈင္နဲ႔ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေလးမြန္၊ ကိုၾကည္ေမာင္ညြန္႔တို႔က ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးဖတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားေရးတာ မႏၱေလးေလအစစ္ပဲဗ်ာလို႔ ေထာပနာျပဳပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ရဲေဘာ္ေတြကလည္း ကိုယ့္ေလာကထဲမွာ ပထမဆံုးေတြ႔ရတဲ့ ‘တယ္’- ‘မယ္’အေရးအသားရယ္လို႔ အသိ အမွတ္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။

            ၂ဝရာစုႏွစ္အကုန္ပိုင္းကိုေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တ႐ုတ္ျပည္ထဲကိုေရာက္ပါတယ္။ ေရာက္ၿပီးမၾကာခင္ပဲ အင္တာနက္ေပၚလာေတာ့ ဦးေလးဦးေသာင္း(စာေရးဆရာေအာင္ဗလ)နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရပါတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အရင္ကလံုး၀မသိပါဘူး။ အ႐ြယ္ခ်င္းကလည္းအလြန္ကြာပါတယ္။ သူကကၽြန္ေတာ့မိဘထက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ပဲငယ္ မွာပါ။ သူနဲ႔သိတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ကတုတ္က်င္းတစ္ခုထဲ ေရာက္ေနသလိုျဖစ္ေနၾက ပါၿပီ္။ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူနဲ႔သူတို႔ရဲ႕ေၾကးမံုသတင္းစာက ဒီ“ဗမာစာအေရးအသားသစ္”စာတမ္းကိုအေတာ္ ဆန္႔ က်င္ခဲ့ၾကဖူးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာစြဲေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းကထိုင္းကေနထုတ္ေနတဲ့ ‘လြတ္ေျမာက္ ေရး’ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ “ယာေတာကသာေျဗာရဲ႕အေဝးကေဆာင္းပါတစ္ေစာင္” ေဆာင္းပါး ေတြကိုဖတ္ၿပီးသူက မိဘေျခရာကိုနင္းႏိုင္သူပါလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုအီးေမးလ္ပို႔ၿပီးခ်ီးမြမ္းပါတယ္။ သူလိုပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ဒီလို ေျပာတာခံရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၀မ္းသာလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။

            ဦးေလးဦးေသာင္းက ၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာဆံုးတာဆိုေတာ့ သူမဆံုးမီတစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကထင္ပါတယ္၊ သူက သူ႔ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ထဲမွာ အဲဒီအေရးအသားသစ္အေၾကာင္းကို သူတို႔ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကဘူးေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ့အခုေတာ့ လူေတြထဲမွာ ဒီအေရးအသားဟာက်သြားၿပီ၊ တြင္က်ယ္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေရးခဲ့ပါတယ္။ စာသားအတိအက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိပါ။ သူ႔ရဲ႕ျပည့္ဝမႈပဲလို႔ ေအာက္ေမ့လိုက္ပါတယ္။

            အခုျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ဆရာဦးေက်ာ္ရင္၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား၊ ကိုေစာလြင္၊ ကိုၾကည္လင္ (ကဗ်ာဆရာၾကည္ေအာင္) စတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြမ႐ွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒီစာတမ္းအေၾကာင္းကိုေသေသခ်ာခ်ာေျပာႏိုင္သူဆိုလို႔ ကိုသာႏိုးနဲ႔ကိုဝင္းေဖ(ေမာင္စြမ္းရည္)တို႔ေလာက္က်န္မယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကုလားထိုင္သယ္၊ ကားေမာင္း လုပ္ ခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္ကေရးတာဆိုေတာ့ ဟာကြက္ေတြအမ်ားႀကိးျဖစ္မွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အထိမ္းအမွတ္ျပဳရာေတာ့ေရာက္  လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။

ဖိုးသံ(လူထု)