Monday, December 17, 2007

က်ေနာ္နဲ႔ေပၚဦးသက္
ေရးသူ-ဖိုးသံ(လူထု)




ကိုေပၚဦးသက္ကို က်ေနာ္တို႔ လူထုသတင္းစာတိုက္မွာ သူနဲ႔ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံေနရသူေတြ အားလံုးက "ကိုေပၚ" လို႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေခၚၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လို သူ႔ေအာက္ အသက္အေတာ္ငယ္တဲ့ လူကဆိုရင္ "ခင္ဗ်ား"ဆိုတဲ့ အသံုးအႏွဳန္းအစား ကိုေပၚလို႔ပဲ သံုးႏွဳန္းပါတယ္။ ဗမာစကားမွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ မင္းအျပင္ လူပုဂၢိဳလ္ အေနအထားအလိုက္လို႔ သံုးႏွဳန္းရတယ္ဆိုတာကို တျခားလူမ်ိဳးေတြကို ႐ွင္းျပရတာ အေတာ္ခက္မွန္း ကိုယ္တိုင္က သူမ်ားကို ဗမာစကားသင္ေပးေတာ့မွ ပိုသေဘာေပါက္ လာပါတယ္။ တပည့္ေတြက ကိုယ့္ကို "ဆရာ-ခင္ဗ်ားထမင္းစားၿပီးၿပီလား" ေမးတတ္လို႔ ကိုယ္က ဆရာနဲ႔ ေျပာတဲ့အခါ ခင္ဗ်ားလို႔မသံုးရဘူးလို႔ ႐ွင္းျပလိုက္ရင္ သူတို႔ အေတာ္ေခါင္း႐ွဳပ္သြားတာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ အဲဒီလိုပဲ က်ေနာ့္အ႐ြယ္က ကိုေပၚဦးသက္ကို ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ မသံုးသင့္ဘူးထင္လို႔ ကိုေပၚ နဲ႔ က်ေနာ္ လို႔ပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ သူနဲ႔ အသက္က အမ်ားႀကီး ကြာေလေတာ့ သူလူထုတိုက္ကိုေရာက္လာမွ က်ေနာ္က သူ႔ကို ျမင္ဖူးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို ပထမဆံုး သတိထားမိတာကေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ တည္ ႏွစ္တရာျပည့္ ပြဲေတာ္ႀကီးမွာ ျပထားတဲ့ သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြကို ေတြ႔မိရင္း ေလးစားမိတာပါ။ က်ေနာ့္အေမက သူဆြဲတဲ့(ဆရာ) ၿမိဳ႔မၿငိမ္းရဲ႔ပံု ေရေဆးကားေလးကို ၀ယ္လာတာ မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ဟာ ပန္းခ်ီကားေတြကို တကယ္တမ္း ခံစားႏိုင္စြမ္း မ႐ွိပါဘူး။ အသက္အလြန္ငယ္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြက သူ႔လက္ရာေလးကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ေျပာၾကတာေၾကာင့္ ေခါင္းထဲမွာ စြဲေနတာပါ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီပံုကေလးကိုလည္း က်ေနာ္တို႔အိမ္က ဧည့္ခန္းထဲမွာ ခ်ိတ္ထားတာျဖစ္လို႔။
သူ႔ကို က်ေနာ္စေတြ႔တာက တေန႔လည္၊ က်ေနာ့အေမရဲ႕ စာေရးစပြဲေ႐ွ႔မွာ ထိုင္လ်က္ ၿပံဳးေနတဲ့ ကိုေပၚ အျဖစ္နဲ႔ပါ။ အဲဒီမွာ အေမက က်ေနာ့ကို "ငါ့သား၊ ဒါကိုေပၚဦးသက္ေလ"၊ သူ႔ကိုေတာ့ "အေဒၚ့သား ဖိုးသံေခ်ာင္း"လို႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ္အထင္ႀကီးတဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ ပက္ပင္း ပါ ေတြ႔ရသူတို႔ ျဖစ္ေလ့႐ွိတဲ့အတိုင္း ၀မ္းသာသြားတာေပါ့။ သူကေတာ့ ေနာင္မွာ အျမဲေတြ႔ေနရမဲ့ သြား ၃၂ ေခ်ာင္းေဖာ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႔ ၾကည္လင္တဲ့ အၿပံဳးနဲ႔ ေခါင္းတခ်က္ၿငိတ္ပီး ျပန္ၿပံဳးပါတယ္။ ၁၉၅၉-၆၀ ေလာက္ဆီက ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာင္မွာ အႏုပညာနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ က်ေနာ့္စဥ္းစားနည္း ေတြ အေပၚ အမ်ားႀကီး ၾသဇာေညာင္းမယ့္ ပုဂၢဳိလ္တေယာက္ က်ေနာ့္ဘ၀ထဲ ၀င္လာတာပါပဲ။ လူထုတိုက္က ထုတ္တဲ့ သတင္းစာနဲ႔ စာအုပ္ေတြမွာ ေပၚဦးသက္-၀င္းေဖ ဆိုၿပီး ပန္းခ်ီနဲ႔ကာတြန္း ဆရာႏွစ္ဦး ေပၚလာတာဟာ ေပၚကာစက သာမန္ကာလွ်ံကာကိစၥလို႔ ေအာက္ေမ့စရာ ႐ွိေပမယ့္ အခုျပန္ ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒါဟာ ထူးျခားတဲ့ လကၡဏာေတြ အမ်ားႀကီးေဆာင္တယ္ဆိုတာ ေတြ႔လာရပါတယ္။ ကို၀င္းေဖ ေရာက္လာတာဟာ ကိုေပၚဦးထက္ လအခ်ိဳ႕ ေနာက္က်တယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကာတြန္းေတြဟာ လိုင္း(ဆြဲပံုဆြဲနည္း) အရေရာ၊ အိုင္ဒီယာလို႔ ေျပာေလ့႐ွိၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာပိုင္းမွာပါ သူတို႔အရင္က ဆရာႀကီးေတြနဲ႔ ကြဲလာတာကို ေတြ႔ရပါ တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ လမ္းသစ္ေတြ ထြင္ေပး၊ တင္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ မွန္တာေျပာရရင္ သူတို႔ မတိုင္မီ ဗမာျပည္ကာတြန္းေလာကမွာ အမ်ားစုႀကီးဟာ ဆရာေ႐ႊတေလးနဲ႔ ဆရာဦးဘဂ်မ္းတို႔ ေဖာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းကိုသာ ေလွ်ာက္ေနၾကတာပါ။ ကိုေပၚဦးနဲ႔ ကို၀င္းေဖတို႔ လက္ရာေတြ ေပၚလာေတာ့ ဗမာျပည္ ကာတြန္းထမင္းပြဲႀကီးမွာ ဟင္းအမယ္ေတြပိုစံု၊ ပိုစားခ်င့္စဖြယ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ကာတြန္းကို စိတ္၀င္စားသူေတြအၾကားမွာ သိသိသာသာ ဂယက္႐ိုက္ခတ္သြားပါတယ္။ ဒီေန႔အခါမွာေတာ့ သူတို႔ခင္း တဲ့ လမ္းကိုေလွ်ာက္ေနတဲ့ ကာတြန္းဆရာေတြမွ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။



သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ ေန႔ခင္းႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီေလာက္မွာ လူထုတိုက္ကို ေရာက္လာေလ့ ႐ွိၾကပါတယ္။ ေရာက္လာရင္ သူတို႔ ပထမဆံုးလုပ္တာဟာ အဲဒီေန႔ထုတ္ ရန္ကုန္-မႏၱေလးသတင္းစာေတြ အားလံုးကို လွန္ၾကည့္တာပါပဲ။ သူတို႔ႏွစ္ဦး အစကေတာ့ အယ္ဒီတာခန္းထဲမွာပဲ ဆြဲၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔အတြက္ အကန္႔ေလးတခု သီးသန္႔ လုပ္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ ကာတြန္းဆိုတာမ်ိဳးက ဘေလာက္လုပ္ၿပီးမွ ႐ိုက္ရတာ။ ဘေလာက္လုပ္ရတာလဲ လိုင္းဘေလာက္ လုပ္ရတာမို႔ ဓါတ္ပံု ဘေလာက္ထက္ လက္ပို၀င္ အခ်ိန္ယူရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႔ ကာတြန္းေတြဟာ မ်က္ႏွာဖံုး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ေက်ာဖံုး(သတင္းစာမွာ ေနာက္ဆံုးမွ ႐ိုက္တဲ့စာမ်က္ႏွာေတြ)မွာ ေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ အင္မတန္ ႀကီးပါတယ္။ သူတို႔ ေခါင္းထဲက အိုင္ဒီယာ ထြက္မလာရင္ "ကိုသစ္လြင္ႀကီး လုပ္ပါဦးဗ်" "ကိုစိန္၀င္း၊ ကိုထြန္း႐ွိန္ -ဘာေလးမ်ား စဥ္းစားမိေသးလဲ"စသျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္႐ွိ လူအားလံုးကို အကူအညီ ေတာင္းေတာ့ပါပဲ။ တခါတေလဆိုရင္ သူတို႔နဲ႔ အင္မတန္ အသက္ကြာတဲ့ က်ေနာ့္ကိုေတာင္ ေမးတတ္ပါတယ္။ ေမးရာမွာ "ငါမင္းကို လက္ဖက္ရည္ တိုက္ပါ့မယ္ကြာ" ဆိုတဲ့ ဟာသမ်ိဳးေလးေတြလည္း ပါတတ္ပါတယ္။ တခါတေလမွာ သူတို႔အဖို႔ ကာတြန္းတခုကို ေရးဆြဲတာထက္ အိုင္ဒီယာ႐ွာရတာ ပိုခက္ေၾကာင္း၊ အခ်ိန္ယူရေၾကာင္း ညည္းတတ္ ပါတယ္။
သူတို႔ဟာ အိုင္ဒီယာရၿပီး ဆြဲ႐ံုပဲက်န္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အိုင္ဒီယာ႐ွာရလို႔ ေခါင္းသိတ္ပူသြားၿပီဆိုရင္ ၀င္းလိုက္႐ုပ္႐ွင္႐ံုထိပ္က ေအာင္ေဇယ်ာလက္ဘက္ရည္္ဆိုင္မွာ လက္ဘက္ရည္ သြားေသာက္ၾက ပါတယ္။ သူတို႔ ပါးစပ္က ထြက္သမွ်ကို စိတ္၀င္စားေနတဲ့ က်ေနာ္ကလည္း သူတို႔နဲ႔ လိုက္ရင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တာ အက်င့္ပါလာပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ့္အေမက အျပစ္မေျပာပဲ "သူ႔ကိုသူ ကာလသားႀကီး လုပ္ေနတယ္" လို႔ ေနာက္တတ္ပါတယ္။


အဲဒီလို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ေရာက္လို႔ စကားေျပာၾကၿပီဆိုရင္ က်ေနာ္က တကယ့္ကို နားေထာင္သူ သက္သက္ပါ။ တရားနာသူလို႔ဆိုရင္ေတာင္ ရမလားမသိပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ စကား ေျပာရင္ လူငယ္ေတြကို အလြန္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ေလယူေလသိမ္းေရာ၊ မ်က္ႏွာအမူအရာပါ အင္မတန္ အသက္ပါပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ၾကည္ညိဳတဲ့ လူငယ္တခ်ိဳ႔ဟာ သူတို႔ပံုစံကို အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ အတုခိုးၾကတာေတာင္ ေတြ႔ရပါတယ္။ တခါေတာ့ ကို၀င္းေဖမလာတဲ့ ေန႔တေန႔မွာ သူနဲ႔က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး စကားေျပာၾကေတာ့ သူ႔လက္ကေလး ျပတ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီတခါမွာ သူက အခုလို ေျပာျပပါတယ္။
"အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရကြာ ငါတို႔အိမ္က ပြဲသြားၾကမလို႔။ ဖိုးစိန္ပြဲလား ဘာလားမသိပါဘူး။ အဲဒါ ငါက ေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ လက္ပစ္ဗံုးတလံုး ေကာက္ေတြ႔ပါေလေရာ။ ငါက ငယ္ေသးေတာ့ လက္ပစ္ဗံုးရယ္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူးကြာ။ အဲဒါေလးကို လက္ထဲမွာ ေျမွာက္လိုက္ ျပန္ဖမ္းလိုက္နဲ႔ လုပ္ရင္း အိမ္ကိုျပန္လာတာ တေနရာေရာက္ေတာ့ လမ္းေဘးက တမာပင္အႀကီးႀကီးကို ငါက လက္လႊဲ႐ိုက္လိုက္သလိုျဖစ္သြားတယ္။ သစ္ပင္ခံေနလို႔ေပါ့ကြာ၊ ႏို႔မို႔ရင္ ဗံုးဆံေတြက ငါ့ကိုလည္း မွန္မွာ၊ ေသမွာပဲ။ ငါလဲ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ လက္ကေလးကို အက်ႌအိပ္ထဲမွာ လူမျမင္ေအာင္ ၀ွက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တာ။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ သူတို႔က ငါ့ကို ေနာက္က်ရေကာင္းလားလို႔ ဆီးဆူ ၾကတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ ငါက 'ခင္ဗ်ားတို႔ကသာ ဆူေန၊ ဒီမွာ ၾကည့္ဗ်'လို႔ ငါ့လက္ကို ထုတ္ျပလိုက္တယ္။ ငါ့အေမဆိုတာ ေနရာတင္ ေမ့လဲသြားတယ္" ဒီလိုနဲ႔ သူ႔အေပၚ လူေတြက ခ်စ္ခင္ၾကင္နာခ်င္စရာ အခ်က္တခ်က္ တိုးလာတယ္ ထင္ပါရဲ႔။
သူတို႔တေတြ အင္မတန္ က်ဥ္းက်ပ္တဲ့ မဆလရဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ေဘာင္ထဲမွာ ေရးရ၊ ဆြဲရတာ အင္မတန္မွ စိတ္ပိန္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ တခါတေလ က်ေနာ့္မိဘေတြက "ေမာင္ဟိုဒင္းေရ- မင္းဒီပံုကို တဖက္လွည့္ကေတြးရင္ အစိုးရက ျပသနာမ်ား တက္မလားပဲ" ဆိုတာမ်ိဳးေျပာလို႔ ဒေရာေသာပါး အိုင္ဒီယာအသစ္႐ွာရ၊ ျပန္ေရးရတာေတြ ျဖစ္ကုန္တတ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေဖက အေၾကာင္းမဲ့ စိုးရိမ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ကို နန္းတြင္း(အဲဒီတုန္းက) နမခစစ္႐ံုးက မၾကာခဏ ဆိုသလို ႏိုင္ငံျခားသတင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔၊ ကာတြန္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူတို႔ မေက်နပ္ေၾကာင္း ဖံုးဆက္ေျပာတာ ခံရလို႔ပါ။
ကိုေပၚနဲ႔ ကို၀င္းေဖ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တမိ၀မ္းထဲက ဖြားလာသလားလို႔ ထင္ရေအာင္ ဆရာလည္းတူ၊ ၀ါသနာလည္းတူ၊ စဥ္းစားနည္းေတြလဲ အမ်ားႀကီးတူၾကပါတယ္။ အသစ္ကို လက္ခံ ခ်င္စိတ္၊ တည္ထြင္ရဲတဲ့ သတၱိ၊ အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေခါင္းမာမွဳ စတာေတြကို ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ အထင္အ႐ွား ေတြ႔ရပါတယ္။ တခါမွာ သူဆြဲတဲ့ကာတြန္းကို ကိုယ္က လက္မွတ္ထိုး၊ ကိုယ္ေရးတဲ့ ကာတြန္းကို သူကလက္မွတ္ထိုး ဆိုတာမ်ိဳးအထိ အဆန္းထြင္တာ မွတ္မိေနပါတယ္။
သူတို႔ လူထုကို ေရာက္ကာစမွာ ကာတြန္းဆြဲရင္ ကေလာင္နဲ႔ ဆြဲေလ့႐ွိပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဘာမွမၾကာပါဘူး၊ ဘယ္ကေန အၾကံရလာတယ္ မသိဘူး၊ တ႐ုတ္ ၀ါးစုတ္တန္ရဲ႔ ေနာက္ပိုင္းက ၀ါးကို ျပားျပားခၽြန္ခၽြန္ေလးျဖစ္ေအာင္ ဓားနဲ႔သပ္ၿပီး ေရးၾကပါတယ္။ ဆြဲထြက္လာတဲ့ လိုင္းေတြက ထူးျခားတာ အမွန္ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ တေန႔ေတာ့ သူတို႔တေတြ မႏၱေလးေစ်းခ်ိဳ တိုက္တန္းေပၚက ဦးစမူသား ကိုစုဆိုင္မွာ နစ္ျပားအႀကီးႀကီးနဲ႔ ပယ္လီကန္ (Peliacn)တံဆိပ္ လက္မွတ္ထိုးတဲ့ ေဖာင္တိန္ေတြ (signature pen) ေတြ႔ၿပီး မွိဳေတြ႔တဲ့အလား တေယာက္တေခ်ာင္း ၀ယ္ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ အဖမ္းခံရလို႔ သူတို႔နဲ႔ ကြဲသြားတဲ့ အခ်ိန္ထိ သူတို႔ အဲဒီေဖာင္တိန္ႀကီးေတြနဲ႔ပဲ ဆြဲေနၾကတာပါ။
သူတို႔ရဲ႔ စာအုပ္အဖံုးပံုေတြနဲ႔ အတြင္းက သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြကလည္း ေျပာစမွတ္ပါ။ ဗမာျပည္ ပန္းခ်ီေလာကမွာ ေမာ္ဒန္လိုင္းကို လိုက္စားသူေတြ ပိုမ်ားလာတာဟာ သူတို႔ရဲ အဖံုးေတြရဲ႔ ေက်းဇူးမကင္းဘူးလို႔ ေျပာရရင္ မလြန္ဘူးထင္ပါတယ္။
အဖံုးအသစ္တခုကို သူတို႔ဆြဲၿပီး တိုက္ကို ယူလာၿပီဆိုရင္ အားလံုးက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာနဲ႔ အလုအယက္ ၾကည့္ၾကတာပါ။ သူတို႔ဟာေတြက ၾကည့္လည္းၾကည့္ခ်င္စရာပါ။ ၀တၳဳလည္း၀တၳဳမို႔၊ ပံုျပင္လည္းပံုျပင္မို႔၊ ကဗ်ာလည္းကဗ်ာမို႔၊ အေရာင္၊ လိုင္း၊ ဖြဲ႔စည္းပံု၊ အားလံုးတမူထူးျခားေအာင္ ေရးေလ့႐ွိပါတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ ဒီေန႔အထိ မထြက္ေသးတဲ့ စာအုပ္အဖံုးပံုေတြမွ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ကို က်ေနာ္တို႔ တိုက္ေ႐ွ႔ခန္းမွာ မွန္ေဘာင္အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ေတာင္ ထည့္ၿပီး အလွခ်ိတ္ ထားပါတယ္။
ကိုေပၚဦးရဲ႔ ထူးခၽြန္မွဳမွာ ပါရမီဘယ္ေလာက္ပါတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လံု႔လ၀ိရိယ ဘက္မွာေတာ့ စံထားထိုက္တဲ့ လူပါ။ သူဟာ ပန္းခ်ီ အႏုပညာမွာ အင္မတန္မွ ေအာက္သက္ေက်သူ ျဖစ္ပါတယ္။ လူထုတိုက္မွာ သူနဲ႔ ကို၀င္းေဖတို႔ ၀င္လုပ္ေနၾကတဲ့ ကာလမွာ အေမရိကန္ျပန္ၾကားေရး႐ံုးကေန အေမရိကန္ႏိုင္ငံ႐ွိ ကာတြန္းသင္တန္းေက်ာင္းႀကီးတခုနဲ႔ မိတ္ဆက္ ေပးလို႔ သူတို႔ ဆက္သြယ္သင္တန္း တက္ၾကပါတယ္။ ဟိုက အင္မတန္စနစ္က်တဲ့ သင္တန္းဆိုေတာ့ ကာတြန္းပညာရဲ႔ ကႀကီးခေခြးကစ သင္ရ၊ ေျဖရတာပါ။ အဲဒီလို အေျခခံေတြကို ဆြဲၿပီး ပို႔ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကိုေပၚဦးဟာ လက္ေႏႊးတဲ့သေဘာ အနည္းအက်ဥ္းက်င့္ၿပီး ပို႔လိုက္တာပါပဲ။ အျမဲအမွတ္ျပည့္ရၿပီး သင္တန္းၿပီးေတာ့လည္း ထိပ္ပိုင္းက ေအာင္ခဲ့တာပါ။ပန္းခ်ီမွာ ပဏာမအက်ဆံုးျဖစ္တဲ့ လိုင္းနဲ႔ပါတ္သက္လို႔ ကိုေပၚဦးတို႔ ေအာက္သက္ေက်ပံုတခုကို ဥပမာျပ ေျပာရရင္ သူေရးခဲ့တဲ့ ေျမာက္ျမားလွတဲ့ တေၾကာင္းဆြဲ လူပံုေလး (sketch portrait)ေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ တေန႔၊ က်ေနာ္တို႔တိုက္က အယ္ဒီတာခန္းထဲမွာ ထိုင္ေလကန္ေနရင္း ကေန သူက မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့က်ေနာ့ကို "ေဟ့-ဖိုးသံ၊ ခဏေလးအဲဒီအတိုင္း ေနစမ္းကြာ၊ ငါတခ်က္ ေလာက္ျခစ္လိုက္ခ်င္လို႔"ဆိုၿပီး ဘုတ္ျပားေပၚ စာ႐ြက္တ႐ြက္ညွပ္ၿပီး သူ႔ ပယ္လီကင္ေဖာင္တိန္ နဲ႔ ျခစ္လိုက္တာ ငါးမိနစ္ေတာင္မၾကာဘူးထင္ပါရဲ႔ ေဘးကၾကည့္ေနသူေတြ စုတ္သပ္ရတဲ့ ပံုတပံု ထြက္ လာတာပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီပံုုေလးကို ေနာက္ေန႔မွာပဲ မွန္ေဘာင္ေျပးသြင္းၿပီး က်ေနာ့အခန္းထဲမွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ သူအဲဒီလို ေရးေပးခဲ့တဲ့ ပံုေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ရာ႐ွိမလဲ မေျပာတတ္ပါ။ ဘယ္သူ မဆို သူ႔ကိုလက္မွတ္ထိုးခိုင္းၿပီး တခုတ္တရ သိမ္းထားၾကပါတယ္။
က်ေနာ္ အထက္မွာေရးခဲ့သလိုပဲ ကိုေပၚဦးဟာ အင္မတန္မွ တီထြင္လိုသူ၊ တီထြင္ရဲသူ၊ တီထြင္ခဲ့သူ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ လူေတြမွာ တီထြင္လိုစိတ္႐ွိေပမဲ့ သတၱိ႐ွိခ်င္မွ ႐ွိတာပါ။ ဒီႏွစ္ခု႐ွိအုန္းေတာ့ လည္း လက္ေတြ႔လုပ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ေနာက္တက႑ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုေပၚဦးကေတာ့ ပန္းခ်ီကားေတြ ေရာင္းရတာ မေရာင္းရတာ အပထား၊ တီထြင္စမ္းၾကည့္ၿပီး ျပပြဲတင္တာလည္းတင္၊ မတင္တာနဲ႔ တင္ၿပီးမေရာင္းရတဲ့ဟာေတြကို အိမ္မွာခ်ိတ္ရင္ ခ်ိတ္ထား၊ ပံုခ်င္ပံုထားလိုက္တာပဲ။ ဘယ္လိုပဲ အေျဖထြက္ထြက္၊ သူ႔ရဲ႔ တီထြင္လိုစိတ္ကိုေတာ့ ေနာက္တြန္႔မသြားေစခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ လက္လွမ္းမီသ ေလာက္ သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူဟာ ဘယ္လိုပဲထြင္ထြင္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျဒပ္မဲ့(abstract) ဆန္ဆန္၊ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ျမန္မာ့အမ်ိဳးသား စ႐ိုက္ကိုပဲ ျပန္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါ သူ႔ စိတ္ရင္း၊ စ႐ိုက္နဲ႔ တိုက္႐ိုက္ပါတ္သက္ေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ဆရာၿမိဳ႔မျငိမ္းရဲ႔ သားမက္ျဖစ္ေၾကာင္း အထူးမိတ္ဆက္ေပးဖို႔မလိုတဲ့ ကိုေပၚဦးရဲ႔ အေလ့အက်င့္ တခုက ပန္းခ်ီေရးတဲ့ အခါျဖစ္ေစ၊ ကာတြန္းဆြဲတဲ့အခါျဖစ္ေစ၊ ေသာက္လက္စ ေဆးေပါ့လိပ္ေလးက မီးခိုးအတအူအူ သူ႔ပါးစပ္က သီခ်င္းေလးတလြင္လြင္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ေလ့ ႐ွိပါတယ္။ ဓမၼတာပဲ သူအမ်ားဆံုး ဆိုညည္းးေလ့ ႐ွိတာေတြကေတာ့ ဆရာၿငိမ္းသီခ်င္းေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလလည္း အေနာက္တိုင္းတီးလံုးေတြကို ပစပ္ဆိုင္းတီးေနတတ္ပါတယ္။ သူဟာ ကာတြန္းဆြဲရင္ ဘယ္ေလာက္ ဆူညံေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာမဆို ဆြဲလို႔ရၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲရင္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဆြဲေလ့႐ွိပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနတဲ့ ကာလတုန္းကဆိုရင္ ညသန္းေခါင္ အိမ္သားေတြ အိပ္ကုန္ေတာ့မွ တေယာက္ထဲ ေရးတတ္ပါတယ္။
သူ႔ပါးစပ္က လူတေယာက္အေၾကာင္း နစ္နစ္နာနာ ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာတာရယ္လို႔ တခါမွ မၾကားဘူးသလို ႀကီးငယ္မေ႐ြး လူတိုင္းနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ဆက္ဆံတတ္တာကို သူနဲ႔ေပါင္းဖူးသူတိုင္း သတိမျပဳပဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ တီထြင္မွဳေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္သူ၊ ေအာင္ျမင္သူဆိုတာ အယူအဆမတူသူ၊ မနာလို အမုန္းပြါးသူေတြ ေတြ႔ရတတ္တာခ်ည္းပါပဲ။ သူလဲခၽြင္းခ်က္မဟုတ္ပါဘူး။ ႏို႔ေပမယ့္ အဲဒီလိုလူေတြကို သူက ေဒါသအမ်က္နဲ႔ ကြယ္ရာမွာျဖစ္ေစ၊ ေ႐ွ႔မွာျဖစ္ေစ ေျပာဆိုတာရယ္လို႔ က်ေနာ္ျဖင့္ တခါမွ မၾကားရဖူးပါဘူး။ သူ႔မွာ ႏိုင္ငံေရးအစြဲအလန္းလည္း မ႐ွိပါဘူး။ သူစြဲလန္း ယံုၾကည္တာ ဘာသာေရး သက္သက္ပါ။
က်ေနာ္ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြက သတင္းစာေတြကို ေထာင္ထဲ သြင္းခြင့္မေပးပါ ဘူး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ က်ေနာ္တို႔ အိမ္သာသံုးဖို႔ရတဲ့ သတင္းစာေတြကို စု၊ ေကာ္နဲ႔သုတ္ ျပန္ဆက္ၿပီး လွည့္ဖတ္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီလို ဖတ္ၾကတဲ့အခါမွာ တခါတေလ ကိုယ့္အိမ္ကထုတ္တဲ့ သတင္းစာလည္း ဖတ္ရပါတယ္။ အဲဒီလို ဖတ္ရလို႔ အိမ္ကိုသတိရေစတဲ့အထဲမွာ ကိုေပၚဦးရဲ႔ 'သူေတာ္' ကာတြန္းလဲ ပါပါတယ္။ သူေတာ္ဆိုတာက ဒီကာတြန္းနဲ႔ နာမည္ရ၊ သူ႔မွတ္ပံုတင္တဆိပ္ လိုျဖစ္ေနတဲ့ သတင္းစာမွာ ေန႔စဥ္ပါတဲ့ ကာတြန္းက႑ေလးတခုပါ။
ကိုေပၚဦးဟာ ဘယ္လိုလူလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးအတြက္ အတိုဆံုးနဲ႔ အမွန္ကန္ဆံုး အခ်က္ကို ေျပာရရင္ ႐ိုးသားျခင္း၊ ေမတၱာထားျခင္း နဲ႔ လံု႔လ၀ရိယ႐ွိျခင္းတို႔က ထုဆစ္ပံုသြင္းလိုက္တဲ့ စံျပလူသား တဦးျဖစ္တယ္လို႔ပဲ ေျဖလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

ဖိုးသံ(လူထု)

Friday, December 14, 2007

ငေတဆိုတာ...
ေမာင္လႊာရင့္(ကြမ္းျခံကုန္း)

သည္မွာကိုယ့္လူ...
ကိုယ့္မူကိုယ္ ကိုင္စြဲ
မယိုင္မလဲ
ခိုင္ျမဲတဲ့စိတ္သေႏၶ
ေသလြန္ခရီးအထိ
ၿငိတြယ္ဖက္ေပြ႔
လက္ေတြ႔မွာလြယ္အံ့မထင္။ ။

သို႔တေစလည္း
မ်က္ေစ့ထဲမွာ၊ ေသြးျဖာျဖာျမင္ကြင္း
အက်ဥ္းေထာင္ က်ည္ဆံ
ပလူပ်ံ ရမ္းသန္း
ရဟန္းသံဃာ သာသနာအား
ဘယ္ႏွစ္ခါေျမာက္ ယုတ္မာၿပီး?


ဪ..ဘာ၀နာ
အဆိုအမွာမဲ့၊ ကသုတ္ကယက္
ႏွဳတ္မဆက္ထြက္သြား
လက္ဖ်ားေအးစက္
႐ွက္စိတ္ႏွင့္ မ်က္ရည္၀ိုက္
သက္ေသလိုက္မွာက ငါ
တရားခံဟာ က်ဳပ္
ဟုတ္ေနပါ့လား ကိုယ့္ဖာသာ။ ။

လူထုခံု႐ံုးထံ...
ရမန္ရက္ေစ့
ေလွ်ာက္လဲခ်က္တင္ခ်ိန္
အဆင္ပ်က္ အေရာင္မွိန္
"ထမီေလးတထည္" * ေလာက္..ေဘာင္မ၀င္ဘူ႔။
အဲ..ေထာင္အျပင္'တန္း'မ႐ွိဆိုလို႔
ဗ်ိဳ႔ တရားသူႀကီး...မ်ားတို႔
ကိုယ့္အႀကိဳက္ ကိုယ္လိုက္
ဆႏၵမိုက္ တကိုယ္ေကာင္း
ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္၀န္ခံ
ေထာင္ဒါဏ္ၿပီး ေလွာင္ခ်ိဳင္႔
အေခ်ာင္လိုက္ က်ဳပ္ကို
အေမွာင္တိုက္ပိတ္,ထားေပးပါ။ ။

*ႏုႏုရည္ (အင္း၀) ရဲ႕ ၀တၳဳ

Saturday, December 8, 2007

အေမနဲ႔အတူေနျခင္း
ေဒါက္တာျမမဥၨဴ


ကၽြန္မ အလုပ္မွ အနားယူလိုက္တဲ့ အခါမွာ အ႐ွိန္နဲ႔ေျပးေနတဲ့ျမင္း ဇက္ႀကိဳးသပ္လိုက္သလို ႐ုတ္တရက္ တံု႔ခနဲျဖစ္သြားၿပီး ေတြေ၀ေနမိတယ္။ မနက္လမ္းေလွ်ာက္က အျပန္ အိပ္လိုက္၊ ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီး အိပ္လိုက္နဲ႔၊ တီဗီြေ႐ွ႔မွာ အခ်ိန္ကုန္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မတသက္မွာ အလုပ္မွာ႐ွိတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ အိမ္မွာေနတဲ့အခ်ိန္ တြက္ဆလိုက္ရင္ အလုပ္မွာေနတဲ့အခ်ိန္က မ်ားပါလိမ့္မယ္။ နံနက္ ေစာေစာ အလုပ္ကိုေရာက္တာနဲ႔ သင္ရမယ့္ သင္ခန္းစာအတြက္ စာအုပ္ေတြထဲမွာ မ်က္ႏွာ၀ွက္ၿပီး ျပင္ဆင္ရပါတယ္။
႐ံုးကသယ္လာတဲ့ ကၽြန္မစုေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို အိမ္က ခံုေတြေပၚမွာ၊ စားပြဲေပၚမွာတင္ ထားမိတယ္။ ဒီလိုျမင္ရတိုင္း စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။ ကၽြန္မ အင္မတန္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ စာအုပ္ေတြ အသံုးခ်ဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးလား?
၃ လ ေလာက္ၾကာမွ စိတ္ကို ျပန္လည္စုစည္းၿပီး စနစ္တက် ေနရာထားမိတယ္။ အခ်ိန္ရလာေတာ့ ကၽြန္မဟာ အေႏွာင္အဖြဲ႔ ဘာမွမ႐ွိေတာ့တဲ့ ဘ၀ကို ေက်နပ္လာမိတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ အရသာကို စတင္ခံစားတတ္လာတယ္။
ကၽြန္မ အိပ္ရာေဘးက စာအုပ္စင္မွာ ကၽြန္မ အမ်ားဆံုးဖတ္တတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြထားပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြပါ။ ကၽြန္မ ခဏခဏ ဖတ္မိတဲ့ စာအုပ္ကေတာ့ ကို၀က္ရဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြပါ။ ကၽြန္မခရီးသြားတိုင္း ဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ရတာမို႔ သယ္သြားၿပီး ေလယဥ္ကြင္းမွာ ေစာင့္ရ တဲ့အခ်ိန္၊ ေလယဥ္ေပၚမွာ၊ ရထားေပၚမွာ ႐ွိေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အျမဲဖတ္ပါတယ္။
သူ႔မိဘအေၾကာင္း၊ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ ေမာင္ႏွမေတြ ေဆာ့ကစားၾကတာေတြ၊ သူ႔ႏွမနဲ႔ ညီေလးကို ကၽြန္မ ေကာင္းစြာ သိေနတာမို႔ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္က ေမာင္ႏွမေတြ ခ်စ္သလို ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ကို သတိရေစတဲ့အတြက္ ဖတ္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။
ကၽြန္မရဲ႔မိဘေတြက သားအႀကီးေတြနဲ႔ ၾကာ႐ွည္စြာ မေနခဲ့ရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးေတြလို ကၽြန္မရဲ႔ မိဘကိုခ်စ္တဲ့ ၀မ္းမနာ သားသမီးေတြ ႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႔ မိဘကို စိတ္ေစတနာေကာင္းနဲ႔ အျမဲတမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္တဲ့ ကို၀က္နဲ႔ဦးစိန္၀င္းကို ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြက အခင္ဆံုးျဖစ္ၿပီး၊ အေမ့သမီး ေတြထဲကေတာ့ မမခင္ဦးကို ကၽြန္မ အခ်စ္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။
ေမာင္ေလးေရးတဲ့ အေမ စိမ္းလန္းေအးမွာ ေနရတဲ့ဘ၀ ေဆာင္းပါးေလးကို ကၽြန္မ မၾကာခဏ ဖတ္မိတယ္။ အေမလမ္းေလွ်ာက္တဲ့ အိမ္ေတာ္လမ္းကေလးမွာ သူေျပးရင္း အေမနဲ႔သူ အတူေနရတဲ့ ဘ၀ကို ခ်ယ္မွဳန္းထားတာပါ။
ဟုတ္ပါတယ္။ အေမဟာ အရင္က သူေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းကေလးကို မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့တာ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ႐ွိပါၿပီ။ ၂ ႀကိမ္ေဆး႐ံုမွာ ႏွလံုးေရာဂါေၾကာင့္ တက္ေရာက္ကုသခဲ့ရၿပီး၊ ပါရဂူမ်ားရဲ႔ စြမ္းေဆာင္မွဳေၾကာင့္ အေမအသက္ ႐ွည္ေနတာပါ။ ေႏြရာသီေရာက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း အစားပ်က္ၿပီး အစားမ၀င္တဲ့အတြက္ ႏွစ္စဥ္ စိမ္းလန္းေအးကို ေရာက္လာၿပီး၊ သီတင္းကၽြတ္မွ အိမ္ကို ျပန္လာႏိုင္ပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာမို႔ အေမ ဒီလမ္းကေလးကို စြဲလန္း႐ွာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခါတေလ ကားေပၚတင္ၿပီး ဒီလမ္းကေလးကို သူေလွ်ာက္တဲ့အတိုင္း ေမာင္းၿပီး လိုက္ျပရပါတယ္။ အေမေပ်ာ္ေအာင္ ကၽြန္မ စိမ္းလန္းေအးကို ေရာက္တိုင္း လုပ္ေနက် အလုပ္ပါ။
အေမ အိပ္ရာကႏိုးရင္ စလုပ္တာကေတာ့ ျခံထဲက ျမတ္ေလးပင္ေလးဆီ ေျမးမေလးနဲ႔ သြားၿပီး ပန္းသြားခူးတာပါပဲ။ သူကိုယ္တိုင္သီၿပီး ဘုရားမွာ ကပ္ပါတယ္။ ဘုရား႐ွိခိုးပုတီးစိပ္တဲ့အခါမွာ ပုတီးကို ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးထိုးၿပီး ပို႔ထားတဲ့သားေတြ ကုသိုလ္ရေအာင္ဆိုၿပီး အကံုးတိုင္းစိပ္ပါတယ္။
ညက အိပ္ေရး၀လို႔ အစာ၀င္ရင္ျဖင့္ ေနသာတဲ့ေန႔ေတြမွာ နံနက္ခင္း ျခံထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ပါတယ္။ အလွခ်င္းၿပိဳင္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီေတြထဲမွာ အပြင့္သိပ္ႀကီးတဲ့ ပန္းေရာင္ South Sea ကို အႀကိဳက္ဆံုးပဲတဲ့။ ပန္းပြင့္တိုင္းကို အေမသိေနတယ္။ ေနာက္ေပၚတဲ့ Athena နဲ႔ Princess Monaco ဆိုတဲ့ ႏွင္းဆိေတြကို အေမက လွလြန္းလို႔တဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ ေဆာင္း၀င္ရင္ ျခံကို ျပင္ၾကမယ္။ အေမႀကိဳက္တဲ့ အလွဆံုး ႏွင္းဆီေတြကို အမ်ားဆံုး စိုက္ၾကမယ္။
သားသမီးေတြ၊ ေျမးေတြက အလုပ္ေတြ၊ စီးပြါးေရးေတြ၊ ေက်ာင္းေတြေၾကာင့္ တခါတရံ အေမ့နားမွာ မ႐ွိတတ္ဘူး။ အနီးကပ္ဆံုး ေစာင့္ေ႐ွာက္ေနတာကေတာ့ ကိုစိုးျမင့္ပါပဲ။ ညတိုင္း အေမ့တရား ထိုင္ဖက္ပါ။ အေမ့နားမွာ အျမဲ႐ွိၿပီး အေဖာ္လုပ္ေပးေနတာကေတာ့ သားအငယ္ဆံုး ကိုေက်ာ္သီဟပါပဲ။ သူ႔ေၾကာင့္ အေမဟာ ေဘာ္လံုးပြဲေတြ ၾကည့္တတ္လာၿပီး Owen တို႔ Beckham တို႔ကို ေကာင္းစြာ သိပါတယ္။
အေမဟာ သူ႔ပန္းေတြကို ျပတင္းကေန လွမ္းၾကည့္ေနရတယ္။ ျခံရဲ႔အလယ္မွာ စိုက္ထားတဲ့ အေမ့အႀကိဳက္ ခတၱာပန္းေတြကေတာ့ ခူးလို႔ မႏိုင္ႏိုင္ေအာင္ ဧၿပီနဲ႔ေမလမွာ ပြင့္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ရင္ အေမ့ဘုရားစင္မွာ ခတၱာပန္းေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနၿပီး ဒီပန္းေတြနဲ႔ ဆက္ႏြယ္တဲ့ အေဖ့ကို သတိရၿပီး ခတၱေတြပြင့္ၿပီလို႔ အေမ့ရင္ထဲမွာ ေျပာေနမွာပါပဲ။
မိုးက်တာနဲ႔ ေျမႀကီးထဲက ျပဴထြက္လာတဲ့ ႏွင္းပန္းေလးေတြဟာ အေမခူးေနက် ပန္းေလးေတြပါ။ တခါတရံ ဆီမီးေတာက္ ပန္းေလးေတြ ေတာင္သားေတြက အေမဘုရားတင္ဖို႔ ခူးလာၾကပါတယ္။ မွန္ျပဴတင္းက ပန္းေလးေတြအျပင္ အေမၾကည့္တာေတြကေတာ့ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ရာသီဥတုပါပဲ။ ေနသာရင္ ဗြတ္ကလံုနဲ႔ သပိတ္လြယ္တို႔ ေတးခ်င္းဆိုၾကၿပီး၊ ျခံ၀မွာျမင္ေနတဲ့ ထင္း႐ူးပင္ေတြ ျငိမ္ေနတဲ့အခါ၊ ေလတိုက္ေနလို႔ ယိမ္းထိုးေနတဲ့အခါ၊ မိုးစက္ေတါ မိုးႏွင္းေတြ မွိဳင္းေတြ၊ ယခုလို မိုးကုန္ ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ တခါတရံ နံနက္ခင္းမွာ ႏွင္းေတြေ၀တတ္တာမို႔ အေမဟာ သူ႔နေဘးမွာမ႐ွိတဲ့ သားသမီးေတြကို လြမ္းပါလိမ့္မယ္။
သားသမီးေတြ စံုရင္ေတာ့ ထမင္း၀ိုင္းမွာ စပါယ္႐ွယ္လုပ္ထားတဲ့ ဟင္းေတြကို ျမိန္ယွက္စြာ စားတတ္ပါတယ္။ ထမင္းစားရင္ ၾကာတတ္တာမို႔ သမီးေတြက ေစာင့္စားရင္း စားေစခ်င္တာကေလးကို ထည့္ေပးရင္း ၀င္ေအာင္ေကၽြးၾကပါတယ္။ ေန႔လည္အိပ္ရင္ေတာ့ ကၽြန္မ အေဖာ္လုပ္ရပါတယ္။ အေမ့ လက္ကေလးနဲ႔ ေျခဖ၀ါးေလးေတြဟာ အျမဲေအးေနတာမို႔ ဆုပ္ေပးထားရင္း အေဖ့ကို အထူးသတိရမိ ပါတယ္။ အေဖကြယ္လြန္ခဲ့တာ ၂၁ ႏွစ္႐ွိၿပီ။ ႐ုတ္တရက္ နာမက်န္းျဖစ္ၿပီး ဆံုးတာမို႔ အေဖ့ကို တာ႐ွည္ျပဳစုခြင့္ မရလိုက္ပါဘူး။ ဆံုးခါနီး အခ်ိန္ေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားမိရင္ ကၽြန္မေခါင္းထဲက ေခၽြးေတြ ထြက္တတ္ပါေသးတယ္၊
ကၽြန္မငယ္ငယ္က ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းေနေတာ့ အေဖ့ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ေနရပါတယ္။ မိဘလို ေစာင့္ေ႐ွာက္တာမို႔ အေဖအေမလို႔ေခၚၿပီး သူတို႔သမီးေတြဟာ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ညီအစ္မအရင္းေတြလို ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကအေဖ မဆံုးခင္ ၉ႏွစ္ ၁၀ႏွစ္ အိပ္ရာထဲမွာ ေလျဖတ္ၿပီး လဲေတာ့ သမီးေတြနဲ႔ အေမက ျပဳစုၾကတယ္။ ကၽြန္မ ရန္ကုန္ေရာက္တိုင္း သြားျပီးၾကည့္ပါတယ္။ ကၽြန္မလာရင္ သိတ္ၿပီး ၀မ္းသာ႐ွာတယ္။ သမီးေတြနဲ႔ အေမက သိပ္ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္တာ ျမင္ရေတာ့ ကၽြန္မ အေဖဟာ သူ႔ေလာက္ အသက္မ႐ွည္ခဲ့တာကို ေတြးမိၿပီး အေဖ႐ွိရင္ ကၽြန္မလည္း ဒီလိုျပဳစုမွာပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
အေမဟာ အသက္ႀကီးလာေတာ့ အရင္ကလို စာကိုတြင္ေအာင္ မေရးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေမ့ကုန္ၿပီလို႔ လည္း ေျပာတတ္တယ္။ ကၽြန္မသား ဘိုဘိုကို အဖြားဘာေရးရင္ ေကာင္းမလဲတဲ့။ မ်က္စိက စာ သိတ္မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ သူသိခ်င္တာေတြကို ေျပာျပခိုင္းပါတယ္။ Sars အေၾကာင္း ေျပာျပစမ္းပါလို႔လဲ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္က ဆရာႀကီးဦးကိုေလး(ေဇယ်ာေမာင္) ကြယ္လြန္ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းအမွတ္တရ ေရးတဲ့ေဆာင္းပါးမွာ အခ်က္အလက္ေတြက ျပည့္စံုၿပီး မွန္ကန္တာမို႔ ဆရာႀကီးဦးကိုေလးနဲ႔မမခင္တို႔ဘ၀ကို ခ်ယ္မွဳန္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါတိုင္း ျခံ၀မွာ႐ွိတဲ့ ပဒိုင္းေရာင္စံုကို အေမက ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အနီးကပ္ ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ လမ္းကူးၿပီး အပင္နား အျမဲသြားၾကည့္ၿပီး ေနာက္ထပ္အပင္ေတြ ထပ္စိုက္ပါဦးလို႔ မွာတတ္တယ္။ ဒီပန္းေတြဟာ ညေနေစာင္းကစၿပီး တညလံုး အေမႊးတိုင္လိုေမႊးတဲ့ ထူးျခားတဲ့ ပန္းေတြပါပဲ။
ခုလို မိုးေႏွာင္းတဲ့အခါမွာ ေႏြဦးမွာလွဖို႔အတြက္ ဥယ်ာဥ္မွဴး ဦးသိန္းထြန္းက ျခံကိုစျပင္ေနပါၿပီ။
အေမႀကိဳက္တဲ့ South Seas ႏွင္းဆီေတြကို အ၀င္၀မွာ အခင္းေတြနဲ႔ စိုက္မွာျဖစ္ၿပီး သိတ္ေမႊးတဲ့ ပဲပန္းႏွင့္ Marie Gold ပန္းေတြ ေရာင္စံု ပြင့္ေစပါမယ္။
အေမဟာ အေဖနဲ႔အေၾကာင္းပါေတာ့ သူတို႔ဘ၀ဟာ ဖဲေမြ႔ယာမဟုတ္ပဲ ဆူးခင္းလမ္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့ ရသတဲ့။ ဒီလမ္းကို ကၽြန္မတို႔ အတူတူေလွ်ာက္ခဲ့ရတာမို႔ ယခုလို စိမ္းလန္းေအးမွာ ေနရတဲ့ အေမ့ဘ၀ ကို ခ်မ္းေျမ့ေစခ်င္တယ္။

ေဒါက္တာျမမဥၥဴ


Wednesday, December 5, 2007

My Mum
by Pho Than Jong


[၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ၊ 'လူထုေဒၚအမာ ၈၈-ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔' အထိမ္းအမွတ္ထုတ္-မာယာမဂၢဇင္း-မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္]


One day, Ko Min Zin, a deputy editor of the Irrawaddy magazine, asked me some questions about my mother and I answered his questions as below. Though part of the answers were included in his article, I think there are still some important points that will attract readers' interest.

Dear KMZ,
Here are the answers to your questions. If there is anything you would like to know more or make clear, please don't hesitate. To tell you the truth, I am not very much at ease to praise my own mother. There's a Burmese proverb that my mother often quotes: " The neighbourhood will acknowledge if your daughter is really beautiful." So, I don't think that it is the task of the children to write about them. Anyway, here they are.

1. How would you describe your mother as a mother not as a journalist or social critic?
A. She's a good mother just like any other typical Burmese, Buddhist mothers. She loves Burmese food and can make good dishes herself. She loves planting flowers and likes to visit markets, especially those in the countryside. She enjoys seeing Disney cartoons, comedies, as well as Hollywood films that my uncle(her younger brother)recommended. Once she went to see the horror film "Dracula" on my (elder) brother's insistence and admitted laughingly that she was very scared when she came back. I mean to say that she's just a human being.
As my parents were always occupied with their jobs they had very little time to spend with their children or attend to their daily life and needs. We were left in the hands of an aunt, a distant relative of my mom. When educating us my mom always emphasised cherishing the traditional values of our nation and moral intergrity. Knowing that we were starting to get involved in politics, she once toldme, "No matter what, as a student, one should try to excel in studies also. Just look at Ko Aung San and Ko Ba Hein. They are not only known for thier political merits, they are known for their perfomance in their studies also. " This is the way she used to tell us. She rarely say "don't" "must" or mustn't." Rather, she pointed out exemplary figures. There are three brothers in our family and no one of us drink or smoke. This is not because they told us not to , but rather because through their own deeds they made us convinced that these things are not good.
She rarely beats us. As far as I can remember, she once beat us when my elder brother, my elder sister and I went for "begging" during one Dazaungdaing Thieves' Festival. I think I was about ten at the time. My brother went with his friends and my sister and I went with the children of our age from our neighbourhood. As we were young, we could'n't go very far, we only went to some of our relatives and neighbours. Evidently, the news reached her ears immediately and she gave us some thrashing when we arrived home.
She never told her children to read Marxist books(nor oppose doing). Instead, she recommended us to read various kinds of books that she thought worth reading. Edgar Snow's books, Autobiography of Charlie Chaplin, The Silent Spring (an early book about environment question) and Decline and Fall of the Roman Empire were some among them. As for the Burmese books, there were too many to mention. The list includes classical literature, Thakin Kodawhmaing's works and Khitsan Literature. She also mentioned books like Thakhin Ba Hein's "The Capitalist World" and Tin Moe's "The Lantern" as very good and we should read.

2. Would you recall the most unforgetable moment you spending with your Mom?
It's difficult to say at this age, because (I think) I have become more and more less sentimental or emotional, than when I was young. However, I should say, listening to what she told us about our forefathers or their old days was the most enjoyable and unforgettable moments. That kind of moment was not very common. As I have said above, my parents were always busy. I think I had more chances than other children at the time, because when I was sacked from the Mandalay University for taking part in student activities, my parents arranged me some deskwork at our newspaper staff and during the hot Mandalay afternoons, when she had time, she used to recall these and told me.
I must also say that I neither regretted nor blame my parents for spending less time with us. On the countrary, I believe that, even when I was young, I know they were working for the good of others and their devoted working style became my model, as I grow up.



3. Nearly all of your siblings have been involved in Burmese politics as committed dissidents/revolutionaries have your parent (particulary your Mom in this context) had any disapproval against your involvement? How did they express their worry for you siblings since you all have paid a lot for what you believe? Have you ever heard any complaint from your Mom regarding to your elder brother's (U Soe Win's) death?
My parents never say 'no' to what we do with our beliefs. They only told us to be careful when they learned something about the government agents' knowledge or plans. They never said that you should believe in communism, rather, they somtimes told us how the leaders of the communist party and other patriotic personages at the time had made enormous contributions and sacrifices for the nation. Incidentally, as my father was arrested again and again by the government and the publication of our newspaper was disrupted often, seeds of hatred for the government took root in my mind since I was very young.
My parents, both devoted Buddhists, never compelled me to be as devoted as they are. We were sent to Roman Catholic Schools, but my parents made us convinced that we should not become Christians, and that they did, not by saying directly, but very tactfully. They have respect for our beliefs and our ability to decide for ourselves. It's not their style to interfere in our political convictions. Perhaps this is because they think what are we doing is right. Of course, they instructed us about moral and manners when we were young.
No doubt, they are very worried about us taking part in very dangerous and risky activities. But they rarely express these feelings on their face or in their words. I found their faces very calm and serene when they came and arrest me on two occasions (I managed to escape at the second time) and they made me brave and less worried during the consequent events. Once, when I went to play football at Myaung, a town fifty miles southwest of Mandalay on the Irrawaddy River, we came back very late. Perhaps it was one o' clock after midnight. When the car carrying stopped infront of my home, I found both of them standing infront of our house, worried! They had prayer beads in their hands.
When I got home after my release from gaol, they told me the following episode: just about a month before my release. U Ne Win, who was on summer vacation in Maymyo, asked my parents to see him. He told them, " As a father myself, I can understand your feelings about your son in prison. But they told me he was very stubborn also. Nevertheless, please go and see Brig, Gen Tin Oo (The M.I.S. chief) in Rangoon and he will arrange for his release." Thus , I was released from the Insein Gaol. My mother added , "We often met with people like U Ne Win and other leaders of the government. However, we never uttered a word asking them to release you. Of course, we want you to come out as soon as possible but we know we shouldn't do that the expense of your dignity." That made me very proud of them.
As for my brother's case, both of them said nothing to me. Once, after my release from gaol, I got a letter from a CPB leader for my mom. In that letter he explained the case of my brother and appologised to my parents. I handed it over to my mom and I saw tears falling from her eyes after reading it. She said, "I and your father had never said anything between us about this matter. We just pretended not to have heard anything." After that I didn't try to talk about that matter till now.



4. Recently, we have heard that Sayamagyi was sick and hospitalized? Since you haven't seen your Mom for a long time, how such news worry you?
Certainly, I'm very worried, worried than anything. My inability to be present at the bedside of my dad when he was about to leave this world has been haunting me all along. One of my greatest wishes as an ordinary man is to have a chance to pay respects (kadaw)to my dad's tomb.

5. Daw Ahmar has been highly respected by Burmese people. Many people even compare her with Thakin Kodaw Hmaing. Even though she is getting old, she still writes prolifically with well-intention ( cetana). How would you see your Mom not as your mother but as a women from the angle of your social value and political belief.
I'm not interested in comparing her with Thakhin Kodaw Hmaing. To me it's just a kind of storm in a teacup that would lead nowhere. My Mom always express her deep respect for Sayagyi Thakhin Kodaw Hmaing for many merits and I'm sure she won't like comparing her to the person she respects so much.
She never attack or react against anyone for personal grudges. Both my parents tried to be balanced when they tried to judge other people.
My mother has very remarkable courage that she inherited from her mother. She never sulks, grumbles or murmurs when she has to encounter all kinds of difficulties and threats. She used to express dislike for traitors and cowards.
Her, as well as her husband's, attitude towards young people is made up not only of cetena, but also of recognition their capability and potential. They used to be very humble when talking with young people. Even with me, they never treated me patronizingly. For instance, when she was writing her prize-winning book about famous people from music and drama circles, " Artists who are Loved by Masses", she asked me one day, " My son, I know nothing about music and to handle a character like Myoma Nyein is simply beyond my capacity. Can you tell me some facts that may throw light upon the talents of this genius?" In fact, through I was about eighteen at the time, I was also a philistine in this field. She often said, " My son, I am not good at choosing names for books. Would you mind choosing one for me?" The titles of some of her books were chosen by me.
She believes in the might of our people. She believes in their future and that one should work for, and if needed, make sacrifices for this cause.
She reached this height because she has been standing firm with the people of our nation through thick and thin. She never bargains her principles for anything.