ဘယ္သူေတြလဲ
၃ ေဆာင္ကို အထူးဘ၀တုန္းမွာ အခန္းေတြနံပါတ္မွတ္တာ အေပၚခန္းေတြက စ,တယ္။ အေပၚ ေလးခန္းကို ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄၊ ေအာက္ေလးခန္းကို ၅၊ ၆ (ကိုယ္တို႔အခန္း)၊ ၇၊ ၈။
(၁) နဲ႔ (၂) ကို သံုးထပ္သားျပားနဲ႔ အခန္းကန္႔ၿပီး တခန္းကို သံုးခန္း (က) (ခ) (ဂ) ပိုင္းထားတယ္။ ၁(က) က အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊ နားေနခန္း၊ ဘိုးေတာ္တင္ဦး ဘုရားခန္း။ က်န္တဲ့ အခန္းေတြမွာ အထူးေထာင္က်ေတြ ေနၾကတယ္။
အဲဒီ အခန္းက်ဥ္း(သီးသန္႔ခန္း)ေတြမွာ ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ ဆို႐ွယ္လစ္၀န္ႀကီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသား ႏွစ္ေယာက္- ေဒါက္တာထြန္းေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း၊ လူသတ္မႈနဲ႔ ေထာင္က်တဲ့ ပထစ အမတ္ေဟာင္း ဦးထြန္းျမင့္ၾကဴ၊ ေဒါက္တာဘေမာ္သမက္ ေ႐ွ႔ေနဦးရဲထြန္း၊ စိုးရင္ (ရင္ဖြင့္သံနိဒါန္း-ေခါင္းေဆာင္) (ေဆး-၁)၊ ကိုတင္ေမာင္ဦး (ယခု ပန္းခ်ီဆရာ၊ မႏၱေလး တင္ေမာင္ဦး)၊ ကိုစံမင္း (ယခု-ပန္းခ်ီဆရာ)၊ ကိုမိုးျမင့္ (မိႈင္းရာျပည့္-ေဆး-၁)၊ ေက်ာ္၀င္း (ရင္ဖြင့္သံနိဒါန္း- စက္မႈ တကၠသိုလ္)၊ ကိုတင္ျမတ္ (ရင္ဖြင့္သံနိဒါန္း-စက္မႈတကၠသိုလ္)၊ သိန္းေအာင္ (ခ) ရာေက်ာ္၊ ေစာအင္ဒ႐ူး (ဦးသန္႔အေရးအခင္း)၊ ကိုေအာင္ၾကင္ (မီးေမာင္း-တပ္မေတာ္မွတ္တမ္း႐ံုး)၊ ထြန္းသိန္း (ဦးသန္႔ အေရးအခင္း)၊ ေမာင္ေမာင္ေအး (ပီဒီပီ)၊ ကိုတင္လွ (စီးပါြးေရးတကၠသိုလ္)၊ ဒလ ဦးထြန္းစိန္။
အခန္းက်ဥ္းေတြထဲက တခန္းဟာ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေဌး၀င္း(ဘြန္း-ယခုဂ်ာမဏီ) အေဆာင္ကို ေရာက္လို႔ တပါတ္-၁၀ရက္ ေလာက္ပဲ ႐ွိဦးမယ္၊ ျပႆနာတခုျဖစ္ၿပီး တခန္းလံုး တိုက္ထဲ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီအခန္းထဲမွာ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္- ကိုသန္းျမင့္(ေမာင္ေမာင္သာျမတ္-ကြယ္လြန္)၊ ျမတ္ကိုကို (ဆဒတ္) (ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ေက်ာ္ေဇာရဲ႔ တူ)၊ ကိုၿငိမ္း၀င္း (John) (အေ႐ွ႔ေလ-ကဗ်ာစာအုပ္)၊ ထြန္းေအာင္ေ႐ႊ (စက္မႈတကၠသိုလ္)၊ ......
အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ား
က်ေနာ္တို႔မွာ ေပ်ာ္စရာ႐ႊင္စရာ အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ား႐ွိသလို၊ ႏိုင္ငံေရးအရ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ အခါႀကီး ရက္ႀကီးေတြလဲ ႐ွိတယ္။ အဲဒီလို ေန႔ေတြေရာက္ရင္၊ အေဆာင္ေတြမွာ၊ တိုက္ေတြမွာ ကိုယ့္အုပ္စုနဲ႔ ကိုယ္၊ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္၊ သင့္ေတာ္သလို အထိမ္းအမွတ္ပြဲေလး လုပ္ၾကတာပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရး အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြကို တိုးတက္တဲ့ အင္အားစုေတြနဲ႔ အဲဒီအင္အားစုေတြအေပၚ တိမ္းၫႊတ္တဲ့ အျဖဴေရာင္ေက်ာင္းသားေတြကသာ က်င္းပေလ့႐ိွၾကတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ျပႆနာ ဘာညာ မျဖစ္ခ်င္၊ ကင္းကင္းေနခ်င္တဲ့ အျဖဴေရာင္ေတြကလဲ ဒီႏိုင္ငံေရးပြဲေတြမွာ မပါတ္သက္ေပမယ့္ မေႏွာက္ယွက္ပါဘူး။
၇ ရက္ ဂ်ဴလိုင္ဆိုရင္ မနက္မွာ အင္တာေန႐ွင္နယ္သီခ်င္းဆိုမယ္၊ အေလးျပဳမယ္။ ၿပီးေတာ့ တေန႔လံုး တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနၾကမယ္။ ဒါေပမယ့္ သၾကၤန္ဆိုရင္ေတာ့ ကဲၾကတယ္။
အစၥလမ္ဘာသာ၀င္ေတြရဲ႔ အစ္ေန႔ဆိုရင္ အမဲသား ေကာင္းေကာင္းစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိုက္သစ္မွာေနတုန္း လြတ္လပ္ေရးေန႔နဲ႔ ၾကံဳတာ ဘဲဥျပဳတ္ တေယာက္တလံုး ရတယ္။ လံုးတီးထမင္းမွာ အရည္ေလးလဲ ဆမ္းစားလို႔ရေအာင္၊ အၾကံအဖန္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းအျဖစ္ ျပန္ခ်က္ လိုက္ၿပီး ကိုယ့္အစုနဲ႔ကိုယ္ လြတ္လပ္ေရး ညစာစားပြဲ က်င္းပလိုက္ၾကတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ ကဇာတ္ေတြ၊ ျမန္မာ့အသံ ေခတ္ေပၚေတးဂီတေတြ၊ အဆိုေက်ာ္ေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့ေလ။ တကယ္လဲ လြတ္လပ္ တာမွ မဟုတ္ပဲ။ ဘဲဥပဲ ရမွာေပါ့။
အၾကံအဖန္ကုလား
အေဆာင္ေနတုန္း အစၥလမ္ေတြရဲ႔ အစ္ေန႔တေန႔မွာ အေဆာင္က အစၥလမ္ဘာသာ၀င္ေတြ စာရင္းေပးရင္ ဒန္ေပါက္ရမယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္ထဲက ကုလားပိုလို႔ေခၚတဲ့ လွဦးကို တြန္းလႊတ္ၿပီး စာရင္းသြားေပးခိုင္းတာ ဒန္ေပါက္ေတြ ရလာတယ္။ တကယ္ေတာ့ လွဦးက ကုလားမဟုတ္သလို မြတ္စလင္လဲ မဟုတ္ဘူး။ ဒိထက္ဆိုးတာက လွဦးတို႔အိမ္၊ လွဦးတို႔ မိသားစု စီးပြါးေရးက ေဒါပံု ၀ါဆိုပိုင္းမွာ ၀က္ဆီဖတ္ လုပ္ငန္း အႀကီးအက်ယ္လုပ္တယ္။ ေထာင္၀င္စာတိုင္းမွာ သူ႔အိမ္က ၀က္ဆီဖတ္ကို အခန္းထဲကလူေတြ တခုတ္တရကို ေစာင့္စားၾကရတာ။ သူ႔တို႔အိမ္က ၀က္ဆီဖတ္ကလဲ ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္စားဖူးတဲ့ ၀က္ဆီဖတ္ထဲမွာ အေကာင္းဆံုး။ သူ႔ေလာက္ေကာင္းတာ တခါမွ မစားဖူးဘူး။
တကယ့္ မြတ္ဆလင္အစစ္ျဖစ္တဲ့ ရဲျမင့္သိန္း(ပီဒီပီ)ကို မြတ္ဆလင္ မဟုတ္ဖူး၊ မယံုဘူးဆိုလို႔ ဘုရားေတြဘာေတြ ႐ွိခိုးျပရေသးတယ္။ ရဲျမင့္သိန္းဆိုတာ ဟာဂ်ီမေဒၚသိန္းတင္ရဲ႔တူအရင္း။
၀မ္းကိုက္ေစတဲ့ ကိုက္လန္႐ြက္
ေထာင္ေတာင္ယာက သီးႏွံေတြဟာ အရမ္းထြား၊ အရမ္းသန္တာပဲ။ သန္မွာေပါ့၊ အက်ဥ္းသား ေတြရဲ႔ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းကို ေျမၾသဇာအျဖစ္သံုးတာကိုး။ က်ေနာ္တို႔တေတြ အသီးအႏွံေပါခ်ိန္ဆို ဟင္း႐ြက္ဟင္းသီးေတြ အရမ္းစားရတာ။ ေဆးလိပ္နဲ႔ ၀ယ္တာလဲ ႐ွိတယ္။ လံုခ်ည္ျပာေတြ ယူလာ ေပးတာလည္း ႐ွိတယ္။ အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊ လက္ေဆာင္ေပးတာလဲ ႐ွိတယ္။ စားလို႔မကုန္လို႔ ပိုတာေတြကို ခ်ဥ္ဖတ္စိမ္ရတယ္။
ကိုက္လန္႐ြက္ေတြက အႀကီးစားႀကီးေတြ။ ႏွစ္႐ြက္ေလာက္စပ္လိုက္ရင္ အိပ္ယာခင္းေတာင္ လုပ္လို႔ရလား မေျပာတတ္ဘူး။ လွဦးအိမ္က ရတဲ့ ၀က္ဆီဖတ္နဲ႔ေၾကာ္၊ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းေတြခ်က္၊ ခ်ဥ္ဖတ္ေတြ စိမ္လိုက္ၾကတာ ခ်ီးေသးေတြ ေလာင္းၿပီး ေျမၾသဇာ လုပ္ထားတဲ့အ႐ြက္ေတြက ေဆးတာ မစင္လို႔ ျဖစ္မယ္။ ၀မ္းကိုက္ေရာဂါပိုးေတြရၿပီး ၀မ္းေတြကိုက္ကုန္ၾကေရာ။
ကိုယ္တို႔ အုပ္စုကလဲ ကိုယ္စီကိုယ္စီ အျပင္ကေန ေဆးေပါင္းစံု ထိုးေဆးကအစ ေဆးထိုးအပ္ ကအစ သြင္းထားလို႔ ေတာ္ေသးတာ။ ေထာင္ကေဆးနဲ႔သာဆို အကုန္ ဂန္႔ကုန္ၿပီ။
အစြမ္းထက္တဲ့ ဂ်င္းထညက္
မိုးတြင္းတခုမွာ လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား အေအးမိ ဖ်ားနာၾကတယ္။ တုပ္ေကြးျဖစ္ၾကတယ္။ ေထာင္ေဆး႐ံုမွာ ေဆးမ႐ွိဘူး။ ေထာင္ေဆး႐ံုက ကိုဒါနင္ဆိုတာ ၀ါက်င့္က်င့္အေရာင္၊ ေဆးျပားမ်က္ႏွာ ျပင္က ေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ မဟုတ္ဘူး။ ျဗဳတ္ထေနတာ။ ဒီ ကိုဒါနင္တမ်ိုဳးထဲကိုပဲ ေဆးမွဴးေတြ ေရလဲ သံုးတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြ ဥာဏ္တထြာတမိုက္နဲ႔ ၾကံဖန္ၿပီး တိုက္တာ ဂ်င္းထညက္ျပဳတ္ရည္။
သစ္သားစည္ႀကီးထဲ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ဂ်င္းနဲ႔ ထညက္ေရာျပဳတ္ထားတာ ထည့္ၿပီး လံုခ်ည္ျပာေတြထမ္းလာတယ္။ ေဆးမွဴး ဦးမင္းစိန္ (က်ေနာ္တို႔က ကာနယ္မင္းစိန္လို႔ ေခၚတယ္) ကိုယ္တိုင္ အခန္းတိုင္းမွာ လိုက္တိုက္တယ္။ တျခားအခန္းေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ကိုယ္တို႔ အခန္းကေတာ့ သိတ္မေသာက္ၾကဘူး။ သူ႔ဟာက အျမင္အားျဖင့္မွ မေကာင္းတာ။ သစ္သားစည္က မဲညစ္ညစ္၊ ထညက္ကလဲ မဲပုတ္ပုတ္။ ထညက္၀ယ္တုန္းက ပါလာတဲ့ အင္ဖက္အစေတြ၊ ႏွီးႀကိဳး တုတ္စေတြကလဲ သေဘၤာပ်က္က အတိုအစေတြလို သစ္သားစည္ထဲ ေပါေလာေမ်ာလို႔။ ကိုသိန္းလြင္ (ေဆး ၂) တို႔ ၀ိုင္းေလာင္တာနဲ႔ ကာနယ္မင္းစိန္လဲ ေျပးေရာ။
ကာနယ္မင္းစိန္
အထူးေတြအတြက္ ေဆးမွဴးေတြ ႐ွိတဲ့အနက္ ဦးမင္းစိန္ဆိုတာ အရမ္းရီရတယ္။ အသက္ေရာ၊ လုပ္သက္ေရာ အႀကီးဆံုး၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ေတာ့ တ႐ုန္း႐ုန္းပဲ။ သူ႔ရာထူးက ေဆးမွဴးဆိုေတာ့ ျပင္ပေလာက, က ဆရာ၀န္ႀကီးကာနယ္မင္းစိန္နဲ႔ နာမည္တူတာနဲ႔ သူကို ကာနယ္မင္းစိန္လို႔ နာမည္ေပးလိုက္တာ ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြကို ျဖစ္လို႔။
တခါတေလ သကလပ္ဦးထုတ္အျပားကေလးကို တေစာင္းေဆာင္းၿပီး၊ ေနကာမ်က္မွန္နဲ႔၊ သူ႔လက္စြဲ ႏြား႐ိုက္ႀကိမ္ကို ဂ်ိဳင္းၾကားညႇပ္လို႔။ ဘာယာတန္းက ၀င္လာရင္၊ ကိုသိန္းလြင္တို႔က အေလးျပဳဆိုၿပီး အသံေပးလိုက္တယ္။ သူကလဲ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ေတြ တပ္စစ္ေဆးသလို ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ၿပီး ဘာယာတန္းကေန အေလးျပန္ျပဳသြားတာ။
က်ေနာ္တို႔ တိုက္သစ္မွာတုန္းက ဖ်ားနာသူ လာစစ္တယ္။ တိုက္သစ္ဆိုတာက တံခါးႏွစ္ထပ္။ အျပင္က သစ္သားတံခါး။ အတြင္းက သံတံခါး။ ကာနယ္မင္းစိန္က အခန္းထဲ၀င္လာတာ မဟုတ္ပဲ သစ္သားတံခါး အျပင္ကေန လူကိုမျမင္ရပဲ "ဒီအခန္းမွာ ဖ်ားတဲ့သူ ႐ွိလားေဟ့" တဲ့။ ႐ွိတယ္ဆိုရင္ အထဲကေန သူ႔ကို နာမည္ေအာ္ေျပာလိုက္။ ညေနမွာ လူနာမည္နဲ႔ ကိုယ္အပူခ်ိန္တြဲေရးထားတဲ့ ေဆးထုပ္ကေလးေတြ ေရာက္လာတယ္။ အဖ်ားမတိုင္းပဲ သူ႔အလိုလို ကိုယ္အပူခ်ိန္ ရမ္းေရးလိုက္တာ။ တကယ္ေတာ့ တခ်ိဳ႔က ဖ်ားလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ဆံျဖဴ၊ ႏြားႏို႔စား ရခ်င္လို႔။
အေဆာင္မွာလဲ ဒီလိုပဲ။ သူက ဘာယာတန္းကေန၊ ၀င္လာတာနဲ႔ "ဘာလိုခ်င္လဲ ေျပာ " က စတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ဆံျဖဴစား၊ ႏြားႏို႔စား ရခ်င္လို႔ ဖ်ားဖ်ား မဖ်ားဖ်ား စာရင္း၀ိုင္းေပးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အထဲမွာ ေဆးတကၠသိုလ္ (၂) က ကိုသိန္းလြင္ (အာနီ) ရယ္၊ ယခု စိတ္တိုင္းက် လက္ဘက္ရည္ ကိုေအးၾကည္တို႔နဲ႔ အတည့္ဆံုး။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေဆးေက်ာင္းသားေတြဆိုေတာ့ ကာနယ္မင္းစိန္က ေလးလဲ ေလးစားတယ္။ တခါတေလ ကိုသိန္းလြင္တို႔နဲ႔ စကားစျမည္ လာေျပာေလ့ ႐ွိတယ္။ ေဆးေက်ာင္းသားေတြက၊ သူ႔ကို အားကိုးတႀကီး ေမးလိုက္ၿပီဆိုရင္ သူ႔မွာ ဘ၀င္ေတြ ျမင့္ကုန္ေရာ။
ကိုသိန္းလြင္က သူကို သြားေမးတယ္။ "အဘ လူတကိုယ္မွာ ေသြးဟာ ဘယ္ေလာက္သား ေလာက္ ႐ွိမယ္ထင္သလဲ" ။ ကာနယ္မင္းစိန္ ေျမာက္သြားတယ္။ မုတ္ဆိပ္မ႐ွိတဲ့ ေမးေစ့ကို လက္ကေလးနဲ႔ပြပ္၊ ေခါင္းကေလးကို ေမာ့ၿပီး၊ စဥ္းစဥ္းစားစားနဲ႔ ေျဖခ်လိုက္တယ္။ "လက္ဘက္ရည္ အၾကမ္းပန္းကန္လံုး သံုးလံုးစာေလာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္ကြ" တဲ့။
အဘေက်ာ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ေခၚတဲ့ ဒုအေဆာင္မွဴး ဦးေက်ာ္ရင္က်ေတာ့ တမ်ိဳး။ အေဆာင္မွာ ေက်ာင္းသားစရင္းကို မၾကာခဏ အလုပ္မ႐ွိအလုပ္႐ွာ ေကာက္ေလ့႐ွိတယ္။ အမည္ရယ္၊ ေက်ာင္းရယ္၊ အဓိကဘာသာရယ္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္က အဓိကဘာသာ ႐ူပေဗဒလို႔ ေျပာေတာ့ တအံ့တၾသနဲ႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး အထင္ႀကီးတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ တခု ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ "႐ူပေဗဒ ဆိုေတာ့ မင္းက လူကဲခတ္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာေပါ့ေနာ္" တဲ့။
ေထာင္မွဴးဦးဗိုနီ ဆိုတာ လုပ္သားေကာလိပ္ကေန ျမန္မာစာ အဓိကနဲ႔ေအာင္ၿပီး ေထာင္မွဴးလာ လုပ္တာ။ လူက ခပ္ထူထူ၊ ခပ္ေအးေအး၊ ခပ္႐ိုး႐ိုး။
က်ေနာ္က ေထာင္၀င္စာက ျပန္ေတာ့ ဦးဗိုနီနဲ႔ အဘေက်ာ္က အေဆာင္႐ံုးခန္းမွာ ထိုင္ေန တယ္။ ဦးဗိုနီက က်ေနာ့ကို တခုလွမ္းေျပာတယ္။ ဘာလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္က သူ႔ကို ျပန္ရိလိုက္တာကို အားလံုးက သေဘာေပါက္လို႔ ရီၾကတယ္။ ဦးဘိုနီက ထူေတာ့ သေဘာမေပါက္ဘူး။ သူ႔ေဘးက ဦးေက်ာ္ရင္ကို ျပန္ေမးတယ္။ ဦးေက်ာ္က "ဆရာနီ.... သြားမစမ္းနဲ႔ သူတို႔က ကိုမ်ိဳးတင့္ေတြ....." ။ ဗိုနီကလဲ အူပါတယ္ဆိုကာမွ အ, ျပေနျပန္ၿပီ ဆိုတာမ်ိဳး။ ကိုမ်ိဳးတင့္ ဆိုတာ ဘာလဲတဲ့။ ဦးေက်ာ္က တခြန္းပဲ ျပန္ေျပာတယ္...။ "ဆရာနီက ဂ်င္နရယ္ေကာလိပ္ တယ္နည္းတာကိုး" တဲ့။ ဦးေက်ာ္ေျပာတဲ့ ကိုမ်ိဳးတင့္ဆိုတာ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဂ်င္နရယ္ေကာလိပ္ ဆိုတာ general knowledge ။
ဦးသူငယ္ဆိုတဲ့ ၀ါဒါက်ေတာ့ သူ႔လက္မွတ္ေတာင္ သူမထိုးတတ္ဘူး။ ၾကက္ေျခပဲ ခတ္တာ။ သူ႔ကို က်ေနာ္က ေမးတယ္။ "အဘရယ္ ဘာလို႔ အဘတို႔ကို ၀ါတာ (၀ါဒါ) လို႔ ေခၚတာလဲ" ။ "၀ါတာတာ အ၀တ္ေတြ ၀တ္ရလို႔ ၀ါတာလို႔ ေခၚတာေနမွေပါ့" တဲ့။
ဆက္ေရးပါအုန္းမယ္။
1 comment:
ကိုေတြ႔ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြ ဖတ္လို႔လဲေကာင္း ၿပံဳးစရာလဲျဖစ္လို႔ ဆက္ေရးမွာကို ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ရင္...
Post a Comment